Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;




του Γιάννη Βούλγαρη*

Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; Κοινότατη ερώτηση σε μέρες κρίσης και πρωτοχρονιάς.
Αν απαντάς απαισιόδοξος, καθαρίζεις αμέσως. Κανείς δεν εκπλήσσεται ούτε ζητά περαιτέρω εξηγήσεις.
Το πρόβλημα προκύπτει αν απαντήσεις ότι υπάρχουν χαραμάδες αισιοδοξίας, ότι μπορεί να τα καταφέρουμε. 

Γιατί αμέσως ακολουθεί το ερώτημα "να καταφέρουμε τι;".
Εδώ οι απαντήσεις υποχρεωτικά κλιμακώνονται ως προς το περιεχόμενο και τον χρόνο. 


Κατ΄ αρχάς, να καταφέρουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα: τη χρεοκοπία και την κατάρρευση, όχι την απλή μείωση των εισοδημάτων και του εθνικού πλούτου. 
Δεύτερο, να βελτιώσουμε την πολιτική μας φερεγγυότητα και αξιοπιστία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ώστε να εκμεταλλευτούμε ενδεχόμενες γενικότερες εξελίξεις που θα επιτρέψουν τη βελτίωση των όρων δανεισμού μας. 
Τρίτο, να μπορέσουμε να ανακόψουμε την ύφεση και από το 2012 να μπούμε σε φορά ισχνής έστω ανάπτυξης. 
Τέταρτο, να μπορούμε να καλύπτουμε τις δανειακές μας ανάγκες μετά το 2012 με ανεκτούς όρους, είτε απευθείας από τις διεθνείς αγορές, είτε από τους μηχανισμούς στήριξης (αύριο ίσως "αλληλεγγύης") που δημιουργεί βαθμιαία η ευρωζώνη. 
Πέμπτο, να πραγματοποιήσουμε τις αναγκαίες δομικές αλλαγές ώστε να διαμορφώσουμε σε βάθος δεκαετίας μια κοινωνία που θα παράγει περισσότερα από όσα δαπανά και ένα κράτος που θα κυβερνά και θα εξυπηρετεί αντί να σπαταλά και να ταλαιπωρεί. 

Το μόνο σενάριο που αποκλείεται είναι ότι ζούμε έναν πρόσκαιρο εφιάλτη και ύστερα από 2-3 χρόνια θα ξαναγυρίσουμε στα προ της παγκόσμιας κρίσης του 2008 «κεκτημένα». 

Ατυχώς, οι επιπτώσεις αυτής της κρίσης θα διαρκέσουν περισσότερο κι εμείς που βρεθήκαμε στο επίκεντρό της πρέπει να καταφέρουμε μια ειρηνική επανάσταση ανάλογης σημασίας με τη μεταπολίτευση για να αντεπεξέλθουμε. 
Είναι δυνατόν; 

Η πρώτη και πιο παράδοξη χαραμάδα αισιοδοξίας είναι ίσως η επιθετικότητα των διεθνών αγορών που δοκιμάζουν την αντοχή του ευρώ και τις προθέσεις της Γερμανίας. 

Οι λύσεις που δίνει η Μέρκελ είναι πρόσκαιρες και λειτουργούν σαν πρόσκληση νέας επιθετικής ή αμυντικής κερδοσκοπίας των χρηματαγορών, οι οποίες τελευταία, φαίνεται να ανιχνεύουν, εν είδει colpo grosso, τις αντοχές αυτής της ίδιας της Γαλλίας. Γι΄ αυτό ενισχύονται οι φωνές που ζητούν μια γενική λύση σε επίπεδο ευρωζώνης. Φωνές μέσα από την Ευρώπη, αλλά και φωνές από όλον τον κόσμο, καθόσον η διάλυση του ευρώ θα είχε απροσμέτρητες παγκόσμιες επιπτώσεις. 
Είναι πιθανόν η Γερμανία να μην μπορέσει τελικά να αντισταθεί και η «πίεση των αγορών» παραδόξως να επιταχύνει τον σχηματισμό του δημοσιονομικού πυλώνα της ευρωζώνης. Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η πρόσφατη (αλλά τόσο καθυστερημένη) αφύπνιση του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που τοποθετήθηκε με σαφήνεια υπέρ μιας ευρωπαϊκής απάντησης στην κρίση του ευρώ υποστηρίζοντας το τετράπτυχο: συμφωνημένο «κούρεμα» του χρέους των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας- στενότερος συντονισμός δημοσιονομικών πολιτικών- ευρωομόλογα - επιτάχυνση πολιτικής ενοποίησης. 
Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε αν στη χώρα-κλειδί της ευρωζώνης θα αναζητηθεί μια νέα σύνδεση της Αριστεράς με την ευρωπαϊκή ιδέα. Πόσω μάλλον που από ό,τι φαίνεται η προσεχής σύγκρουση στην ευρωζώνη θα συνίσταται στο κατά πόσο η περίφημη «οικονομική διακυβέρνηση» θα γείρει δυσανάλογα προς την πλευρά "των κυρώσεων και της πειθαρχίας" εις βάρος της αναγκαίας "αλληλεγγύης και αναδιανομής". 
Αυτή η «τοπική» σύγκρουση εντάσσεται εξάλλου στην αντιπαράθεση κρατών και χρηματοπιστωτικών αγορών που άνοιξε με την κρίση του 2008 και η οποία αντιπαράθεση κλίνει σαφώς υπέρ των αγορών με προφανές κόστος για τις παντός είδους προοδευτικές δυνάμεις. 

Σε κάθε περίπτωση, το ευρωπαϊκό σκηνικό εξελίσσεται, αλλά ακόμα και αν οι εξελίξεις κινηθούν στη θετική κατεύθυνση, η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να πραγματοποιήσει μια εσωτερική ειρηνική επανάσταση, ή μετριοπαθέστερα, μια δημοσιονομική και οικονομική μεταπολίτευση, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να ανακτήσει σε βάθος χρόνου τα επίπεδα ευημερίας που γνώρισε πριν από την κρίση. 
Αυτή τη φορά όμως θα πρέπει να το κάνει βασιζόμενη κυρίως στις δικές της παραγωγικές δυνάμεις, και όχι μέσω της επισφαλούς ανάπτυξης με μοχλό και πάλι τη δανεισμένη κατανάλωση. 

Μπορεί η Ελλάδα να πραγματοποιήσει αυτή την τομή; 


Εδώ η χαραμάδα αισιοδοξίας στενεύει. Εγκειται στο ότι παρά τον επώδυνο χαρακτήρα των μέτρων, η κοινωνία, μαζί με την οργή, εκφράζει συνειδητή ανοχή, διαισθανόμενη προφανώς την κρισιμότητα και την πολυπλοκότητα της κατάστασης. Δεν είναι λίγο (αν μάλιστα συνυπολογίσουμε το συνεχές προπαγανδιστικό ροκάνισμα με τα σλόγκαν «Μνημόνιο ή όχι Μνημόνιο», «οι θυσίες είναι χωρίς ελπίδα» κ.λπ.). 
Η ανοχή έδωσε και δίνει χρόνο στην Ελλάδα και στις πολιτικές ηγεσίες να αποτρέψουν τη χρεοκοπία και τον εξοστρακισμό από το ευρώ. Δεν φτάνει όμως, γιατί η Ελλάδα μπορεί να ξεφύγει το χειρότερο, αλλά να μείνει εγκλωβισμένη σε μια ζώνη συνεχούς επισφάλειας. 
Αυτό θα γίνει αν απλώς περικόψουμε χωρίς να αλλάξουμε τις δομές και τις νοοτροπίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, αν, με άλλα λόγια, γίνουμε φτωχότεροι μένοντας ίδιοι και στα ίδια. 

Ολες οι αδράνειες που εκδηλώθηκαν στο παθογενές πλέγμα δημόσιου- ιδιωτικού κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο σπρώχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. 
Εδώ διαμορφώθηκε μια δομή κοινωνικών αντιπαραθέσεων και πολιτικής διαπραγμάτευσης στις οποίες δεν ήταν ευκρινείς ούτε οι διεκδικήσεις, ούτε το κόστος των εκάστοτε «λύσεων», ούτε η διάταξη των συγκρουόμενων κοινωνικών ομάδων στην κάθετη ιεραρχία δυνατών και αδύναμων (εξαιρώντας βεβαίως τα «άκρα», δηλαδή τους πολύ «πάνω» και τους πολύ «κάτω»). 
Αυτή η αδιαφανής και κατακερματισμένη αντιπαράθεση παίχτηκε πρωτίστως στον αχανή «ενδιάμεσο κοινωνικό χώρο» και είχε ως αποτέλεσμα το κάθε θεσμικό υποσύστημα να μετακυλίει το κόστος και τα προβλήματά του στα διπλανά: το φορολογικό στο δημοσιονομικό, η απασχόληση στην εκπαίδευση, η υγεία στο ασφαλιστικό, κ.ο.κ. Για τον ίδιο λόγο εξάλλου στάθηκε δύσκολο έως ακατόρθωτο να εξασφαλίσει δομημένες και σταθερές συναινέσεις μια μεταρρυθμιστική στρατηγική. 
Ο φτηνός δανεισμός λόγω του ευρώ έκανε για λίγα χρόνια δυνατή την παράταση των αδρανειών. Σήμερα όμως οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί και προβάλλουν πιεστικά πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις που απαιτούν ριζικότερες αλλαγές. 

Η φοροδιαφυγή των ανώτερων, των μεσαίων και των μικροεργοδοτικών στρωμάτων, η παράλυση της Δικαιοσύνης και η διαφθορά του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, συγκρούονται μετωπικά με το ότι η μισθωτή εργασία χάνει 20% και 25% της αξίας της. 
Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα πληρώνουν τώρα το ότι αποτέλεσαν τον παρία της πολιτικής αντιπροσώπευσης σε ένα κομματικόσυνδικαλιστικό σύστημα που στηρίχτηκε στον δημόσιο τομέα. 
Η κοινωνία πληρώνει ήδη με όρους διάχυτης ανομίας την απουσία μέλλοντος που προκάλεσε η μετακύλιση των αδρανειών του συστήματος στις νέες ηλικίες. 
Τα παραδείγματα μπορούν να πολλαπλασιαστούν, αλλά το μόνο που θέλουν είναι να καταγράψουν τις ανατροπές των παλαιών ισορροπιών έτσι ώστε να σκεφτούμε μια δομημένη πιθανή «συμμαχία» νέων κοινωνικοπολιτικών αιτημάτων που ζητούν ικανοποίηση και μπορούν να προσφέρουν συναίνεση σε μια μακρόχρονη στρατηγική μεταρρυθμίσεων. 
Σε μια δημοσιονομική και οικονομική μεταπολίτευση. 


*από ΤΑ ΝΕΑ

17 σχόλια:

  1. Ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος αλλά παγωμένος από τις εξελίξεις.
    Κουρασμένος από την προσπάθεια να καταλάβω τι μας περιμένει.
    Έχοντας βγάλει το συμπέρασμα πως η λύση θα δοθεί από τους καραγκιόζηδες που μας κυβερνούν τόσα χρόνια περίμενα.
    Αυτό με βόλευε αυτό πίστευα.
    Όλα αυτά μέχρι εχθές το απόγευμα που έτυχε να παρακολουθήσω μία εκπομπή με τίτλο ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΠΉΡΑΝ ΤΑ ΒΟΥΝΆ.
    Νέοι άνθρωποι μορφωμένοι που γύρισαν ή ξεκάρφωτα εγκαταστάθηκαν στην Γουμένισσα, δεν έχει τύχη να την επισκεφθώ αλλά από την εκπομπή ειπώθηκε ότι απέχει 80 km από την Θεσσαλονίκη, περιέγραφαν απλά και ανθρώπινα πως πήραν την απόφαση να παλέψουν μακριά από την λογική των κομμάτων και των άρρωστων μηχανισμών για μια καλύτερη ζωή.
    Νέοι άνθρωποι που απομυθοποίησαν το μοντέλο του LIFE STYLE των καναλιών.
    Νέοι άνθρωποι που ζούσαν σε μεγάλα αστικά κέντρα.
    Τελικά υπάρχει ΦΩΣ και ευτυχώς θα το διαχειριστούν οι νέοι άνθρωποι και όχι τα ζόμπι της πολιτικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το παρών και το μέλλον είναι τα κινήματα των πολιτών.
    Μακριά από την *στοργή των κομμάτων*.
    Δεν χρειάζονται εξιδανικευμένα προγράμματα και βαθυστόχαστες αναλύσεις.
    Η καλή διάθεση και η κοινή λογική θα λύσουν όλα τα προβλήματα που θα προκύψουν στην πορεία.
    Μέχρι τώρα βιώνουμε την λογική οι πολίτες στην λογική των κομμάτων και των μηχανισμών.
    Από εδώ και πέρα πρέπει να επιβάλλουμε στην πράξη τα κόμματα και ο κρατικός μηχανισμός να είναι στην υπηρεσία των πολιτών.
    Παύλος από Βόλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι η πολιτική είναι μια βρώμικη δουλειά, μα κάποιος πρέπει να την κάνει. Κι επειδή την κάνουν οι επαγγελματίες αντί για μας καλό θα ήταν να μην τους τα αφήναμε όλα στα χέρια τους.
    Δεν λέω να γίνουμε όλοι σαν αυτούς - να σκεπτόμαστε την πιθανή ανταλλακτικότητα των πεποιθήσεών μας στο χρηματιστήριό τους.
    Θάλεγα όμως την ώρα που πρέπει να παρέμβουμε, να παρέμβουμε - με μιαν άλλη πολιτική ηθική, όχι διαμεσολαβούμενοι/ες αλλά με την συμμετοχή μας σε συγκεκριμένα θέματα που συνδέονται δικτυακά και μόνον σε ένα προοδευτικό όλον.
    Με λίγα λόγια χωρίς να δίνουμε γη και ύδωρ σε ιεραρχίες, αντιπροσώπους, εκφραστές, κομματικές μασονίες, κληρονομικούς αρχηγούς και πελατειακές δομές.

    Όσοι έφυγαν και από τα κόμματα και από την Αθήνα και τις άλλες πόλεις δεν είναι όλοι το ίδιο: έχει σημασία γιατί και πως - έχω δει κι άλλους που "επιστρέφουν" μετά από δεκαετίες και το μόνο που φέρνουν είναι ο προσωπικός τους εγωισμός...

    Η ταύτιση με οποιαδήποτε αντίληψη μπορεί να κάνει κάποιον/α διγματικό και φανατικό. Η ροή των πραγμάτων είναι εφήμερη και ανανεούμενη - δεν είναι η αιώνια αλήθεια. Και κάθε οργανισμός, φυσικός και κοινωνικός ακμάζει και παρακμάζει - γι αυτό τίποτα δεν είναι δεδομένο, πόσο μάλλον οι ιδέες που μας κατέχουν αντί να τις κατέχουμε και γίνονται εμμονές και χαρακώματα αντί για λύσεις και κατώφλια για κάτι παραπέρα.

    Έτσι και η κυρίαρχη αριστερά άκμασε και παράκμασε και τώρα ένα τελείως νέο τοπίο είναι απαραίτητο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνώ Παύλο. Ας μην επαναληφθούν τα ίδια και τα ίδια, κι ας μην κλείσει η χαραμάδα επίγνωσης που άνοιξε με την κρίση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θελω να σχολιασω τα σχολια... Ποσο ωριμα συνειδητοποιουνται οι ανθρωποι και γεννουν το σπερμα της αμφισβητησης και της ελπιδας για ενα καλυτερο αυριο. Πως ξεχωριζει ο φρεσκος απροσχηματιστος λογος απο την παρακμιακη και ψυχαναγκαστικη κραυγη καποιων. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν θα συμφωνήσω με τον αρθρογράφο στα ιδιαίτερα αίτια της Ελληνικής κρίσης. Και εδώ ο ΓΒ προσπαθεί να αφήσει απέξω τις ελληνικές οικονομικές ελίτ από την διαπλοκή του ιδιωτικού με το δημόσιο και αναδεικνύει ως πρώτιστο την ασάφεια των διεκδικήσεων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και το δημόσιο και την συνδιαλλαγή τους με τις πολιτικές ηγεσίες.Κάτι αντίστοιχο κάνει και η Μ Ξαφά στην Καθημερινή της Κυριακής. Είναι φανερό όμως ότι δεν είναι έτσι.Το πελατειακό κράτος ήκμασε στο περιθώριο μιας εκτεταμένης ανομίας στις σχέσεις της άρχουσας τάξης με τις πολιτικές ηγεσίες. <Είναι οι δύο πυλώνες της εθνικής μας κατάρρευσης. Τα κόμματα εξουσίας εξαγόραζαν τη σιωπή της μεσαίας τάξης για τα όργια που διέπρατταν με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Δίπλα στις επιδοτήσεις που βουτούσε ο κάθε φτωχομπινές, οι μεγάλοι επιδοτούμενοι γιγαντώθηκαν. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτά τα προφανή ξεχνιούνται. 'Ισως γιατί κάποιοι πιστεύουν όπως και η κυβέρνηση, ότι κρατώντας τις ελίτ στο απυρόβλητο θα τις πείσουμε να επενδύσουν. Έλα καλέ. Κανείς δεν ρισκάρει στην ελληνική οικονομία, με πρώτες τις τράπεζες. Περιμένουν να επενδύσει μόνο του το κράτος και μετά αν φτιαχτεί ένα καλύτερο περιβάλλον να μπουν και αυτοί σε δουλειές που θάχουν κρατική εποπτεία, ή κρατική υποστήριξη ( ενέργεια) Ετσι έμαθαν δεν θα αλλάξουν τώρα. Η υποστήριξη στην επιχειρηματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την υπόγεια ανοχή των κρατικοδίαιτων απατεώνων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ leo

    Μια ξεκάθαρη και απολύτως ορθή παρέμβαση,χωρίς μισόλογα και πολλές κουβέντες.
    Συμφωνώ απόλυτα
    ΜακηςΓ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάντως εγώ είμαι απαισιόδοξος, παρά το ότι, είμαι αισιόδοξος για το ευρωομόλογο.
    Η απαισιοδοξία μου έχει σχέση με το χρέος των ΗΠΑ.
    Η επικείμενη έκφραση της κρίση τους θα παρασύρει σε βαθιά ύφεση όλο τον κόσμο.
    Αυτά που περνάμε εμείς αυτόν τον χρόνο, θα μοιάζουν με καλαμπούρι, φοβάμαι.
    Οι δηλώσεις Γρίσπαν, Μπερνάγκι και Φκάιτνερ σήμερα , είναι ενδεικτικές της κατάστασης.
    Ειδικά η δήλωση Γρίσπαν, ότι θεωρεί τα μέτρα για μείωση του χρέους κατα 4 τρίς, ως σωστή, αλλά κρατάει επιφύλαξη για το αν θα παρθούν όταν πρέπει.
    Οσον αφορά την ένσταση του Leo, για το κείμενο, είναι φυσικά σωστή, αν και νομίζω ότι αδικεί τον ΓΒ, που σαφώς μιλάει για ανάγκη "οικονομικής μεταπολίτευσης".
    Για μένα το ενδιαφέρον για την Δημοκρατική Αριστερά, σ'αυτό το κείμενο, είναι ότι αναδεικνύει, το πρόβλημα της "πολιτικής μη εκπροσώπησης των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα" που τώρα άοπλοι πληρώνουν την κρίση.
    Αν η Δημοκρατική Αριστερά, προσανατολιστεί ακριβώς σ'αυτή την κατεύθυνση, θα καταφέρει να γίνει "χρήσιμη δύναμη", αλλιώς θα της μείνουν κάποια ψευδο-ιμάτια από την μοιρασιά της εκπροσώπησης των εργαζομένων του Δημοσίου, που δεν νομίζω, ότι επαρκούν ακόμη και για την επιβίωσή της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η πολιτική μη εκπροσώπηση...
    Το μεγαλύτερο θέμα!
    Απαιτεί βέβαια καθαρό λόγο και όχι ήξεις αφίξεις - κι αυτό, και μόνο αυτό είναι το στοίχημα για τη νέα αριστερά που φιλοδοξεί να είναι η δημοκρατική αριστερά.
    Τουλάχιστον αυτό είναι το όραμα του κόσμου που εμπνέεται από αυτήν την κίνηση ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ!
    Αν περιοριστεί σε έναν στενό κύκλο, τι είχαμε τι χάσαμε. Δεν βλέπω οικονομική μεταπολίτευση αλλά ούτε νέο αριστερό υποκείμενο χωρίς την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ και την ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΛΩΝ.
    Έχουμε που έχουμε πρόβλημα διαλόγου ας διαθέτουμε τουλάχιστον μια τολμηρή δημοκρατία που θα επουλώσει σιγά σιγά τα τραύματα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και θα επιτρέψει στον κόσμο να ΞΑΝΑΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ.
    Αλλιώς;
    Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση των μελών - μην φτάσουμε στην Δημοκρατική Αριστερά των μελών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εάν θεωρήσουμε ως βασικό στοιχείο το εισόδημα όλα δείχνουν πρός το απαισιόδοξο.
    Στην Ευρώπη οι εθνικοί εγωϊσμοί είναι πιο ισχυροί από την από κοινού πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ και στον υπόλοιπο κόσμο η αμηχανία είναι κυρίαρχη.
    Μέχρι τώρα εκτιμούσα, ότι οι περίοδοι κρίσης δεν είναι κατάλληλες για προοδευτικές αλλαγές. Αυτήν την φορά όμως είμαι ως προς αυτό αισιόδοξος. Ελλείψει παραδοσιακών εναλλακτικών, ενδεχομένως να προκύψει κάτι καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. To θέμα της μη συνδικαλιστικής και πολιτικής εκπροσώπησης του ιδιωτικού τομέα είναι μεγάλο και κρίσιμο και έχει αναδειχθεί συχνά από το χώρο αυτό. Πολλά τα αίτια. Μικρές επιχειρήσεις, μεγάλα καπέλα από την Αριστερά, ανασφάλεια εργασίας, αλλά και το φαινόμενο Κούνεβα έπαιξε το ρόλο του. Στον ιδιωτικό τομέα ο κόσμος φοβάται ακόμα, δεν πάει κόντρα και δεν διεκδικεί. Αυτόν τον κόσμο έπρεπε να προστατέψει η Αριστερά, αλλά ως κρατικοδίαιτη και αυτή ασχολείται μόνο με τα συμφέροντα των στελεχών και μελών της, δηλ. τους ΔΥ. Γιαυτό πρέπει η ΔΑ να μιλήσει γιαυτά τα πράγματα επίσημα και καθαρά, να σοκάρει να αποκαλύψει. Αυτή είναι η νέα μεταπολίτευση. Αλλά η χλωμάδα αυτού πως νομίζω ότι φαίνεται από μακρυά σύντροφοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι leo, για την ώρα τίποτα το συνταρακτικό.

    Ίδια πράγματα, ίδιες διαδικασίες, ένας κύκλος που προχωρά σαν συνέχεια της παλιάς πτέρυγας, οι άλλοι ακόμη απέξω, θέλουν να μιλήσουν να συμμετάσχουν αλλά...
    Δεν γίνεται έτσι - είναι λάθος.

    Χωρίς συμμετοχή, το εγχείρημα θα σβήσει ή θα αφομοιωθεί ξανά στην Παπαδημούλια λογική: κάλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη. Τι σχέση όμως θα έχει αυτό με τις αναγεννημένες προσδοκίες χιλιάδων ανθρώπων;
    Ζητήσαμε τόλμη, καθαρές κουβέντες, συνδιαμόρφωση των απόψεων, συμμετοχή. Ανοιχτές διαδικασίες, σεμινάρια, συσκέψεις - αποκέντρωση. Να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι, να πούμε αυτά που οι άλλοι κρύβουν.

    Έτσι νομίζω: έχουμε γίνει πολύ political correct ήδη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αν θες δημόσια την άποψή μου φίλε μου Γιώργο είναι η γνωστή. Ας ανοίξουμε εμείς το χορό με μπροστάρη τη στρουθοκάμηλο. Εχει νόημα να στηρίζουμε την αδράνεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Αποκλειστικά Γιώργος

    http://www.youtube.com/watch?v=LbFQBHucBdU&feature=player_embedded

    Είναι δυνατόν???
    Συμβαινουν αυτά τα πράγματα και εμείς, περί αλλων ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Απίστευτο ΓιάννηΑ, σε λίγο θα μας πουλάνε και την γη που πατάμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ Αποκλειστικά Γιωργος
    Αν δεν το έχεις δεί στο συστήνω ανεπιφύλακτα!

    Zeitgeist (Greek Subtitles)
    ........................................................................
    Καληνυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σε τι κόσμο ζούμε??? http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=381294&dt=30/01/2011#ixzz1CayPujmW

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU