Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Η Αριστερά, η συνδικαλιστική διαπλοκή και τα "κεκτημένα": προς ένα νέο κοινωνικό κράτος



(...)Οι υφιστάμενες συνθήκες και οι προϋποθέσεις ανατροπής τους είναι – είτε το θέλουμε είτε όχι – συγκεκριμένες: Αν η αριστερά ενδιαφέρεται για την βελτίωση της ζωής των πολιτών και της ευημερίας της κοινωνίας ο μόνος δρόμος είναι η συμβολή στο ζητούμενο της οικονομικής ανάπτυξης. Σε απλά ελληνικά, η σχεδιασμένη παρέμβαση με αρχικό στόχο την δημιουργία πλούτου και ακολούθως την δίκαιη αναδιανομή του. Το συνεπές βάδισμα σε αυτόν τον δρόμο δεν υπαγορεύεται από τα ιδανικά ως ... αφηρημένες έννοιες/ζητούμενα αλλά από την κοινή λογική που τους αποδίδει έμπρακτο περιεχόμενο.

Ας χειραφετηθούμε λοιπόν όσοι νιώθουμε και θέλουμε να σκεπτόμαστε και λειτουργούμε ως αριστεροί. 
Ας συνειδητοποιήσουμε υπερβαίνοντας τις εύκολες μεγαλοστομίες ότι η βελτίωση της καθημερινότητας της ζωής των πολιτών προϋποθέτει σχέδιο και προτάσεις που συμβάλλουν σε αυτή. 
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι το υφιστάμενο περιβάλλον άκρατης καπιταλιστικής σχέσης των μέσων παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας δεν ακυρώνει την αναγκαιότητα σχεδιασμού προοδευτικής/αριστερής κατεύθυνσης και προσανατολισμού, αλλά αντίθετα την ενδυναμώνει.
Το "συγκεκριμένο", του οποίου η συνειδητοποίηση και υπηρέτηση καθορίζει και τελικά, μεσ’ την διάρκεια του χρόνου, επιβάλλει και διαμορφώνει τους κοινωνικούς και ταξικούς συσχετισμούς. 
Και το "συγκεκριμένο" για την ελληνική πραγματικότητα των πολλαπλών στρεβλώσεων και αδυναμιών υπό τις σημερινές συνθήκες έντασης της κρίσης έχει περιεχόμενο : Παραγωγή του πλούτου με την κινητοποίηση και ενεργοποίηση των δυνάμεων της εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας, εφαρμογή ιδεών με καινοτόμα χαρακτηριστικά. 
Αυτοί είναι οι κρίσιμοι άξονες που οφείλουμε να διανοίξουμε ώστε να μπορέσει σύντομα να οδηγηθεί η χώρα σε αναπτυξιακό δρόμο.
Εύλογα στο σημείο αυτό θα γεννηθούν ερωτήματα και ερωτηματικά σχετικά με την αναδιανομή του πλούτου σε όφελος των δυνάμεων της εργασίας και των πιο αδύναμων και φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας. 
Σχετικά με το πως μιά αριστερή ενδοσυστημική παρέμβαση θα μπορέσει να εγγυηθεί και διασφαλίσει τα όσα μιά στοιχειώδης αναδιανομή συνεπάγεται: Αξιοπρεπή διαβίωση,απόλαυση των θεμελιωδών κοινωνικών αγαθών όπως η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, η εργασία, η παιδεία, η οικολογία, και η κοινωνική φροντίδα.
Και στο ερώτημα αυτό οφείλουμε να απαντήσουμε με ρεαλισμό και ορθολογισμό. 

Το υπάρχον στην Ελλάδα κοινωνικό κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο αναδιανομής και άσκησης πολιτικής υπερ των αδύναμων . 
Δεν μπορεί διότι είναι μέρος του προβλήματος των βαθιών ανισοτήτων, κουβαλά (και αδυνατεί δίχως δραστικές παρεμβάσεις να αποτινάξει) διαχρονικές διαρθρωτικές παθογένειες. 
Έχει διαχρονικά δομηθεί ως ένα κλειστό σύστημα – άθροισμα μικρότερων κλειστών υποσυστημάτων – ανάπτυξης φαινομένων διαφθοράς, θεμελιωμένο σε σχέσεις διαπλοκής με το πολιτικό σύστημα εξουσίας, εξαρτημένο από τις πελατειακές λογικές και σχέσεις. 
Όλα τα παραπάνω συστατικά – ας το συνειδητοποιήσουν οι άκριτοι υπερασπιστές κάθε "κεκτημένου" κακώς νοούμενου - οξύνουν εξ’ αντικειμένου την κοινωνική ανισότητα και το έλλειμμα δημοκρατίας και διαφάνειας. 
Πόσο μάλλον όταν οι υφιστάμενες δυνάμεις κοινωνικού ελέγχου εμφανίζουν τις αντίστοιχες παθογένειες. 
Πόσο μάλλον όταν η διαχρονική διαπλοκή του συνδικαλιστικού κινήματος με τον κρατικό μηχανισμό και η εμπέδωση ενός στρεβλού συντεχνιακού πνεύματος έχει οριστικά και πλήρως αποδυναμώσει/απαξιώσει τον πάλαι ποτέ ρόλο του ως μοχλού παρέμβασης και κοινωνικής πίεσης.

Η αριστερά των ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έχει ανιστόρητα διολισθίσει στην άκρατη και άκριτη υιοθέτηση κάθε συνδικαλιστικού – συντεχνιακού αιτήματος. 
Η διολίσθησή της εκφράζεται με έναν εξόφθαλμα αναντίστοιχο των οξυμένων κοινωνικών αναγκών πολιτικό λόγο που τον διέπει ο λαϊκισμός και η καταστροφολογία. 
Αντί της αντεπίθεσης που μόνο ως ρητορεία επικαλείται, έχει υιοθετήσει μία γραμμή άμυνας που μοιάζει με τις οπισθοφυλακές ηττημένου στρατού. 
Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί/χαρακτηρισθεί η υπεράσπιση ως κεκτημένου ενός δημόσιου συστήματος υγείας το οποίο εδώ και καιρό έχει περάσει στους ιδιώτες; 
Πως μπορεί να ερμηνευτεί/χαρακτηρισθεί η υπεράσπιση ως κοινωνικού κεκτημένου κοινωνικών δομών που λειτουργώντας επί χρόνια ως ακριβοπληρωμένοι πελατειακοί μηχανισμοί δεν προσφέρουν καν τις στοιχειώδεις υπηρεσίες προς τους πολίτες:

Αυτή η αριστερά που εμφανίζεται σε διάφορες εκδοχές της ως αντισυστημική μόνο αυτό δεν είναι. 
Στην πραγματικότητα συντηρεί και υπηρετεί το σύστημα που υποτίθεται ότι καταγγέλει νομιμοποιώντας την κοινωνική ανισότητα και την παρακμή των ιδεών και οραμάτων. 
Από τον πολιτικό λόγο αυτής της ηττημένης εκδοχής της αριστεράς, έχουν εξοριστεί ως ... συντηρητικές, κρίσιμες έννοιες όπως αξιολόγηση, ορθολογική σχέση κόστους προς παραγόμενο όφελος, ανοιχτός κοινωνικός έλεγχος και συμμετοχή της κοινωνίας στην διαχείριση των κοινωνικών δομών, προάσπιση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης των πολιτών.
Κι’ όμως : Αυτές οι έννοιες/αρχές συμπυκνώνουν τα κρίσιμα χαρακτηριστικά που πρέπει να εμπεριέχονται σε ένα κοινωνικό κράτος που σέβεται τις ανάγκες των πολιτών του. 
Και μόνο μία νέα αριστερά που θα υπηρετήσει την διαδικασία εδραίωσης αυτών των αρχών και εννοιών θα είναι σε θέση να εκφράσει ξανά τις ανάγκες και τα οράματα των πιο φτωχών και καταπιεσμένων της κοινωνίας. Θα μπορέσει αν μη τι άλλο να διεκδικήσει τον ρόλο που η αριστερά είναι ιστορικά ταγμένη να διεκδικεί και ασκεί. Τον ρόλο της πολιτικής δύναμης ανατροπής των συσχετισμών (σε πρώτη φάση) και επανασχεδιασμού στην εξέλιξη, των όρων κοινωνικής συνύπαρξης.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ερμηνεύουμε εσφαλμένα την πραγματικότητα , απλως και μόνο επειδή η υφιστάμενη δεν μας αρέσει. 
Δυστυχώς – αναφέρομαι σε όλους τους αριστερούς ανεξάρτητα κομματικών αγκυλώσεων – οι δρόμοι προς ένα καλύτερο μέλλον δεν προκύπτουν, δεν αποτελούν ... σενάρια επί χάρτου, αλλά προϋποθέτουν συγκεκριμένες δράσεις για την κάλυψη των αναγκών των καταπιεζομένων ανθρώπων. 

Το βέβαιον είναι ότι στις συνθήκες της κρίσης το κοινωνικό κράτος είναι ένα κεφαλαιώδες επίδικο/στοίχημα. 
Δεν αφορά και δεν κρίνει (μόνο) το μέλλον και την επιβίωση του καπιταλισμού αλλά και το μέλλον και επιβίωση της αριστεράς . Την προκαλεί αν μη τι άλλο να αποδείξει έμπρακτα πως αποτελεί φορέα του καινούριου, της ελπίδας και της ανατροπής....

4 σχόλια:

  1. Μπορεί όντως ο μόνος δρόμος για την βελτίωση της ζωής μας να είναι η οικονομική ανάπτυξη, σίγουρα όμως δεν είναι αυτός ο δρόμος της αριστεράς. Οι φιλελεύθεροι δηλαδή τι θα κάνουν, θα το ρίξουν στον μαρξισμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αριστερά Δημήτρη Τ., έχει δουλειά: την αναδιανομή - την ίδια δουλειά κάνουν οι φιλελεύθεροι άλλωστε. Το ζήτημα είναι ποιος καρπώνεται την ανάπτυξη αλλά και τι ανάπτυξη είναι: πράσινη, αειφόρα ή τυφλή ανάπτυξη-φούσκα με καταστροφή του περιβάλλοντος;
    Το ζήτημα έχει τεθεί από την νέα οικολογική αριστερά και τα κινήματα - οι λέξεις συχνά το συγκαλύπτουν. Μοιάζει συχνά αριστερά και νεοφιλελεύθεροι να συναντώνται στον όρο "ανάπτυξη" - όμως συναντώνται μόνο στην κοινή αποδοχή της αναγκαιότητάς της: το τι περιεχόμενο της δίνουν και σε ποια κατεύθυνση την βλέπουν είναι άλλο ζήτημα.
    Ο Κ.Θεοδωρόπουλος θέτει το πρόβλημα ότι χωρίς ανάπτυξη τι αναδιανομή να κάνουμε και τι κοινωνικό κράτος μπορούμε να έχουμε; Το "τι ανάπτυξη" είναι το επόμενο θέμα και αναλύεται σε προηγούμενη ανάρτηση του Τάκη Παπαθεοδωρόπουλου με τίτλο "Κατανάλωση ή αειφορία".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δύο νέα από το εξωτερικό
    1. Οι δύο μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της Ισπανίας η UGT (επιρροή των σοσιαλιστών) και οι C.O. (επιρροή της Ενωμένης Αριστεράς και μάλιστα με τη νέα της 'καθαρή' ηγεσία) συζητούν με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση το συνταξιοδοτικό (παράταση στα 67 χρόνια). Επειδή δεν μπορεί να συζητηθεί αποσπασματικά, συμφωνήθηκε να συζητηθούν όλα τα ζητήματα μαζί (εργασιακά, κλπ) με σκοπό μια «μεγάλη κοινωνική συμφωνία» κατά τα πρότυπα της συμφωνίας του Τολέδο (1995). Η συζήτηση συνεχίζεται.
    2. Το Bloco de Esquerda της Πορτογαλίας (το θυμάστε;) υποστηρίζει τον υποψήφιο των σοσιαλιστών για την Προεδρία της Δημοκρατίας στις εκλογές.

    Τι έγινε; Μήπως οι σύντροφοι έχασαν τα ταξικά γυαλιά τους; Μήπως πρέπει να τους επαναφέρει στην τάξη (και με τις δύο έννοιες) το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα του ελληνικού δημοσίου.
    Άλλη ερώτηση:
    Μήπως δημόσια αγαθά θεωρούνται από τους δημοσίους υπαλλήλους (και του ευρύτερου) τελικά ,μόνο αυτά που (συν) διαχειρίζονται οι ίδιοι;

    Vinotinto

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η απάντηση vinotinto είναι: "εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς"...
    Αυτό το σύνθημα που κάποτε οι μλ-ούδες βροντοφώναζαν στα δρομάκια, σήμερα είναι το alter ego όλης σχεδόν της ελληνικής αριστεράς: οι άλλοι -ειδικά όσοι συζητούν και αναζητούν συναινέσεις- είναι πάντα ύποπτοι για παρέκκλιση, προδοσία, υποταγή στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κλπ κλπ
    Και μετά σου λένε ότι η ζαχαριαδική περίοδος τελείωσε... Αμ δέ!!!
    Η ελληνική αριστερά είναι ΚΚΕ, βαθιά μέσα της παρότι κάποιοι έχουν φύγει από κει δεκαετίες. Το μαρξιστικό λενινιστικό μικρόβιο -που έλεγε και ο Λεωνίδας Χρηστάκης στο Ιδεοδρόμιο κάποτε- έχει εγκατασταθεί στα σωθικά της και δεν λέει να την αφήσει ήσυχη. Είναι η μόνη αριστερά με τόσον εγωισμό και αδυναμία να κάτσει να συζητήσει με τον διπλανό της τι τέλος πάντων την ενώνει! Αυτό που την σώνει και δεν την έχουν πάρει με τις πέτρες είναι οι δεκαετίες καταπίεσης μετά τον εμφύλιο που είναι γραμμένες στο DNA της (πράγμα που εκμεταλλεύτηκε έξυπνα ο Λαλιώτης δικαιώνοντάς την με διορισμούς)...μαζί με τον σταλινισμό της φυσικά.
    Σήμερα παραμένει σταλινική στην νοοτροπία και τροτσκιστική στις "ιδεολογικές" διασπάσεις. Κι ο υπόλοιπος κόσμος προχωρά μπροστά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU