Η κρίση είναι πλέον γενική

του Κώστα Ανδρέου

Το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε.

Ο ΓΑΠ ξαναγύρισε στην μοναξιά του.

Δεν αποτελεί εγγύηση του πολιτικού συστήματος, δεν έχει πλέον την ηγεμονία. Δεν υπάρχει όμως και εναλλακτική λύση.

Η χώρα δεν μπορεί να πάει ούτε σε εκλογές. Δεν μπορούν να δώσουν λύση.

Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.

Με λίγα λόγια αυτή είναι η αίσθησή μου. Η εναλλακτική της επιστροφής της ΝΔ στην εξουσία, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί, είναι την πρόκληση αλλά και την επιτάχυνση της εξέγερσης.

Η ανοχή και η συναίνεση που μέχρι τώρα, με συναισθήματα συνενοχής, δόθηκαν στην κυβέρνησή του ΓΑΠ, "προσμέτρησαν τον βίον τους".

Ήταν αναμενόμενο.

Αφού δεν τόλμησε η κυβέρνηση, η χώρα, να μιλήσουν καθαρά για τον πυρήνα του προβλήματος που την καθηλώνει σε αδυναμία να δώσει λύσεις, ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να μιλήσει το πρόβλημα.

Και το πρόβλημα έχει ένα όνομα.

Το Σύνταγμα.

Κάθε μέρα, γίνεται φανερό, ότι το Σύνταγμα, δεν αποτελεί το κοινωνικό συμβόλαιο, που εξασφαλίζει την κοινωνική ενότητα.

Κάθε μέρα, γίνεται φανερό, ότι το Σύνταγμα λειτουργεί με δύο μέτρα και σταθμά.

Είναι πολύ γενναιόδωρο, με την κομματική νομενκλατούρα, με τους οικονομικά ισχυρούς, με τους προνομιούχους σε σχέση με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, υπαλλήλους του Δημόσιου Τομέα.

Είναι απόλυτα αδιάφορο, για τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, για τον κατεστραμμένο από την κρίση μικρό και μεσαίο επιχειρηματία, για τον όμηρο του στεγαστικού δανείου, για τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον μετανάστη.

Είναι απόλυτα αδιάφορο για την αδράνεια και την αδιαφορία της δικαιοσύνης.

Σε συνδυασμό με τους εκλογικούς νόμους, δένει τα δικαιώματα έκφρασης και αλλαγής, στα μέτρα του πρωθυπουργοκεντρικού, δικομματικού συστήματος.

Τα κόμματα όλα, είναι κόμματα που στελεχώνονται από τους μόνους έχοντες πολιτικά δικαιώματα και χρόνο πολιτικής ενασχόλησης, εργαζόμενους στο Δημόσιο, που αδυνατούν να καταλάβουν τα προβλήματα της χώρας, που είναι άσχετοι και αδιάφοροι, στις επιπτώσεις τους. Δεν εξαιρούνται ούτε τα κόμματα της Αριστεράς.

Αυτό το πολιτικό σύστημα, έχει όριο παρέμβασης. Δεν μπορεί να σκεφτεί και να απαιτήσει αλλαγές, που ξεπερνούν το καθεστώς της μονιμότητάς τους.

Όμως η χώρα, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης και βαθιάς οικονομικής ύφεσης, δεν μπορεί να αντέξει την εξυπηρέτηση των "κεκτημένων τους".

Μοιραία λοιπόν, τώρα που έφτασε στο όριό της η πολιτική της "προσχηματικής αποδοχής" περιοριστικών μέτρων, που και η λογική αλλά και το Μνημόνιο επέβαλαν, στους διαχειριστές και τους σιτιζόμενους από το Δημόσιο χρήμα, έφτασε η ώρα, να κάνει η χρεοκοπία, ότι δεν μπορεί να κάνει η πολιτική.

Το Σύνταγμα αυτή την φορά δεν θα αναθεωρηθεί, με τους τρόπους που  το ίδιο προβλέπει. Η κρίση, δεν είναι πλέον οικονομική. Έγινε θεσμική, εξελίχθηκε σε κοινωνική-πολιτική.

Ήρθε η ώρα της Μετα-Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας.

Μπορούμε να αντισταθούμε για κάποιους μήνες ακόμη ίσως. Μπορούμε ενδεχομένως και να αρνηθούμε να την κοιτάμε που έρχεται.

Μπορούμε όμως και να την προϋπαντήσουμε. Τουλάχιστον όσοι το επιθυμούμε.

Έχουμε μια δυνατότητα ακόμη, σε μια συμμαχία των δημοκρατικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, αριστερών και κεντρώων, με τις δυνάμεις της εργασίας,  να προκαλέσουμε και να δρομολογήσουμε τις απαιτούμενες εξελίξεις, πριν η τυφλή οργή, οδηγήσει την χώρα, πολλά χρόνια πίσω.

Η αίσθηση ότι η Δημοκρατική Αριστερά δεν συμμερίζεται αυτές τις σκέψεις, αποτελεί την αιτία που με οδήγησαν σε αποστάσεις από το εγχείρημα. Δεν το ήθελα, αλλά δεν υπάρχει πλέον βηματισμός προς την ίδια κατεύθυνση.