Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΜΜΕ - το πάρτι έληξε


του Φώτη Γεωργελέ*
Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες. Τίποτα για τα περίεργα δάνεια δανεικά κι αγύριστα, τις επιδοτήσεις που καταλήγουν στις τσέπες αντί στον εκσυγχρονισµό των Μέσων. ∆εν αποκαλύπτουν τις εκδοτικές οφειλές από φόρους και ΦΠΑ, τη µη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στα ταµεία. ∆εν λένε τίποτα που µια δεκαετία δεν προκηρύσσονται οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες και έχουν γίνει τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις «κλειστό επάγγελµα» όπου κάποιοι πλουτίζουν πουλώντας και αγοράζοντας τις «άδειες», την περιουσία δηλαδή του δηµοσίου.

Μια φορά πριν από χρόνια, για να µην πάω έτσι να χτυπήσω την πόρτα, είχα ζητήσει από ένα φίλο να µε στείλει σε µια τράπεζα, κρατική ήταν τότε. Στο γραφείο του υπεύθυνου δανείων αυτός µου εξηγούσε τα πρακτικά, εγώ ρωτούσα ποιο είναι το επιτόκιο. Με αγνοούσε, συνέχιζε να εξηγεί, ξανά εγώ επανέφερα τη συζήτηση στο επιτόκιο που µ’ έκαιγε. Τίποτα, καµία σηµασία, άρχισα ν’ ανησυχώ. Την τρίτη φορά που ρώτησα, γυρνάει δυσανασχετώντας και µου απαντάει: Καλά, αυτό τι σας απασχολεί, εκδοτικό δεν είναι το δάνειο; Μόνο τότε κατάλαβα πως ο άνθρωπος, υπολογίζοντας το γραφείο απ’ όπου είχα φτάσει συστηµένος, ήταν σίγουρος πως έχει να κάνει µε ένα ακόµα απ’ αυτά τα «εξυπηρετικά» δάνεια προς το «ιερό λειτούργηµα της ενηµέρωσης». Κατέβαινα τα µαρµάρινα σκαλοπάτια προς την είσοδο και µε είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Σκεφτόµουν συνεχώς το παλιό ανέκδοτο µε την πουτάνα, που αυτοκτόνησε όταν έµαθε ότι οι άλλες πληρώνονται.
Η κατάσταση στο χώρο των µέσων ενηµέρωσης γίνεται όλο και χειρότερη. Τους τελευταίους µήνες έχουν κλείσει περισσότερα έντυπα απ’ όσα τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα Μέσα διατηρούνται στη ζωή µε δυσκολία και κάποια µε τεχνική υποστήριξη. Τι κάνουν οι δηµοσιογράφοι µπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Αγώνες. Έχουν κρεµάσει ένα πανό που λέει «∆ιεκδικούµε - ∆εν Παραχωρούµε» και κάνουν απεργίες. Εναντίον ποιου δεν είναι καθαρό. ∆εν θέλουµε να κλείνουν τα µέσα ενηµέρωσης, δεν θέλουµε απολύσεις, δεν θέλουµε µειώσεις µισθών, δεν θέλουµε αλλαγές στις συνθήκες εργασίας. Αγωνιστικά είµαστε «ενάντια» σε όλα. Έχουµε, όµως, ένα µικρό πρόβληµα. Εµείς είµαστε ενάντια, αλλά αυτά τα έρηµα συνεχίζουν να ψοφάνε. Και οι άνθρωποι µένουν άνεργοι. Το µικρό πρόβληµα που έχουµε, που δεν κολλάει µε την αγωνιστική µας θεωρία, είναι ότι τα ΜΜΕ είναι πράγµατι παθητικά. Έχουν ζηµιές, πάνε για φούντο.

Οι δηµοσιογράφοι θα µπορούσαν να κάνουν άλλα πράγµατα αντί να λένε µόνο αγωνιστικά «ενάντια». Θα µπορούσαν να διαπραγµατευτούν, να προτείνουν άλλες λύσεις διάσωσης, να ανταλλάξουν χρήµα µε χρόνο, να κάνουν συµβιβαστικές συµφωνίες που διασφαλίζουν θέσεις εργασίας. Θα µπορούσαν ακόµα, αν ήταν σίγουροι για το περιεχόµενο της δουλειάς τους, να αναλάβουν οι ίδιοι τα Μέσα που κλείνουν και να τα εκδίδουν οι εργαζόµενοι. Για να αποδείξουν στην πράξη ότι έχουν δίκιο. Αλλά δεν το κάνουν.

Το θέµα δεν είναι µόνο ότι δεν κάνουν αυτά. Είναι και ότι, παραδόξως, δεν θέτουν κανένα ζήτηµα «θεσµικό», δεν ζητάνε καµία αλλαγή στο διαπλεκόµενο ελληνικό µοντέλο ενηµέρωσης. ∆εν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες. Τίποτα για τα περίεργα δάνεια δανεικά κι αγύριστα, τις επιδοτήσεις που καταλήγουν στις τσέπες αντί στον εκσυγχρονισµό των Μέσων. ∆εν αποκαλύπτουν τις εκδοτικές οφειλές από φόρους και ΦΠΑ, τη µη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στα ταµεία. ∆εν λένε τίποτα που µια δεκαετία δεν προκηρύσσονται οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες και έχουν γίνει τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις «κλειστό επάγγελµα» όπου κάποιοι πλουτίζουν πουλώντας και αγοράζοντας τις «άδειες», την περιουσία δηλαδή του δηµοσίου. Απορούν κιόλας γιατί µ’ αυτό το καθεστώς οι δηµοσιογράφοι δεν χρειάζονται, τα ραδιόφωνα παίζουν µ’ ένα κοµπιούτερ. ∆εν βλέπουν κανένα πρόβληµα αν πληρώνει η κοινωνία µε φόρους υπέρ τρίτων τις εργοδοτικές εισφορές. ∆εν έχουν κανένα πρόβληµα αν ο πλούτος της κοινωνίας αντί σε κοινωνικές δαπάνες πηγαίνει στη συντήρηση δεκάδων τηλεοράσεων και ραδιοφώνων, κρατικών, της Βουλής, δηµοτικών, εκκλησιαστικών, κοµµατικών, δηµιουργώντας πολιτικό χρήµα. Όµως αν δεν τελειώσει αυτό το χρεοκοπηµένο µοντέλο που ζει από την αφαίµαξη της δηµόσιας περιουσίας, πώς θα επιζήσουν τα υγιή, βιώσιµα µέσα ενηµέρωσης; Πώς θα δηµιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας πραγµατικές και όχι επιδοτούµενες από την κρατική διαπλοκή;

Οι δηµοσιογράφοι αποφεύγουν να τα πουν αυτά. Κάποιοι µάλιστα, δηµοσίως, εκβιάζουν την πολιτική εξουσία, να «σώσει» τα χρεοκοπηµένα Μέσα, να «ρυθµίσει» τις οφειλές στις εφορίες, τα ταµεία και τις τράπεζες. Κάποιοι άλλοι κατηγορούν τους νέους δηµάρχους γιατί δεν είναι διατεθειµένοι να πληρώνουν για δηµοτικά µέσα ενηµέρωσης τα διπλάσια ποσά απ’ ό,τι για κοινωνικές δαπάνες, για βρεφονηπιακούς σταθµούς, για υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες. Καλό για το δηµοσιογραφικό κλάδο είναι να παρέχει δουλειές και µισθούς. Από πού προέρχονται αυτά τα λεφτά, δεν φαίνεται να µας ενδιαφέρει. Η δηµοσιογραφική απάντηση είναι, να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τόσα χρόνια µε τη δουλειά µας έπαιρναν δηµόσια έργα, προµήθειες, αµυντικές συµβάσεις και έφτιαχναν βίλες και σκάφη. Έχουν ένα δίκιο. Όσοι χρησιµοποίησαν τα ΜΜΕ ως µοχλούς πίεσης, διαπλοκής µε την πολιτική εξουσία για την επίτευξη των άλλων επιχειρηµατικών τους δραστηριοτήτων, τώρα, την εποχή της κρίσης, ούτε διανοούνται να τα συντηρήσουν από την υπόλοιπη περιουσία τους, τους είναι πια σχεδόν άχρηστα. Είµαστε όµως σίγουροι ότι αυτό είναι ένα επιχείρηµα που θέλουµε να το χρησιµοποιήσουµε, είναι µια απαίτηση που ως εργαζόµενους δηµοσιογράφους µάς τιµά; ∆εν είναι µια κυνική παραδοχή ότι ξέραµε πολύ καλά τη θέση µας ως πιόνια στη σκακιέρα της διαπλοκής και τώρα που το πράγµα στράβωσε, κακοµαθηµένοι ζητάµε τη διατήρηση του pay roll ακόµα κι αν ο ρόλος µας τους είναι άχρηστος; Τι άλλο σηµαίνει η επικολυρική διατύπωση «προσπαθούν να καταστήσουν ένα δηµόσιο αγαθό σε εµπόρευµα που υπακούει στους όρους της αγοράς» εκτός από την απαίτηση να πληρωνόµαστε ακόµα και εάν το προϊόν της εργασίας µας δεν αγοράζεται;

Οι δηµοσιογράφοι µοιάζουν µε εκείνες τις συντεχνίες του δηµόσιου τοµέα που αµέριµνα απόλαυσαν τόσα χρόνια το πάρτι και τώρα που το πάρτι έληξε, µε «δίκαιη οργή» κατηγορούν τους πολιτικούς όχι για το πάρτι, αλλά γιατί δεν φρόντισαν ώστε να διαρκέσει κι άλλο.


* Athens Voice 23/2/11

12 σχόλια:

  1. Γιώργο γτ δε βάζεις ένα αρχείο στο μπλογκ για να μπορουμε να ανατρεχουμε στα παλιοτερα σου κείμενα, από τότε που άνοιξες το μπλογκ μεχρι σήμερα; Το έχω δει σε αρκετά μπλογκς, φαντάζομαι θα καταλαβαίνεις τι εννοώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη24 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:19 μ.μ.

    Υπάρχει ταξική διαστρωμάτωση στους δημοσιογράφους; Υπάρχουν Πρετεντέρηδες που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα αφεντικά αυτής της κοινωνίας και αμοίβονται πλουσιοπάροχα; Υπάρχουν όμως και τεχνικοί,υπάλληλοι,δημοσιογράφοι που αμοίβονται με το κομμάτι; Με το μπλοκάκι; Χωρίς ένσημα; Με ανασφάλεια για το αύριο;

    Υπάρχουν διευθυντές περιοδικών,σαν το συγγραφέα του άρθρου,που κάνουν τις απίστευτες κομπίνες με δάνεια,ΦΠΑ,εφορίες,πληρωμένα παπαγαλάκια,πολιτικούς,και ένα σωρό άλλα που τόσο σωστά και γλαφυρά περιγράφει;
    Υπάρχουν όμως και κάποιοι σύγχρονοι πολλαπλάσιοι δούλοι αυτού του χώρου,πού τραβάνε το κουπί στη γαλέρα;

    Όχι δεν υπάρχουν κατά τον κύριο διευθυντή! Διότι όλοι είμαστε μια συντεχνία,σαν 'αυτές του δημόσιου τομέα,που μαζί απολαύσαμε το πάρτυ'..
    Κοινώς 'μαζί τα φάγαμε'!
    Και τί έχει να προτείνει στην πλέμπα που του ταράζει την ησυχία,με 'τα αγωνιστικά της ενάντια';
    'Να ανταλλάξει χρόνο με χρήμα' και 'να κάνει συμβιβαστικές συμφωνίες που θα διασφαλίσουν θέσεις εργασίας'.Κοινώς να ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗ. Προς τα κάτω εννοείται..
    Βλέπεις,ο βήχας,το συνάχι και Η ΤΑΞΙΚΗ ΘΕΣΗ δεν κρύβονται..
    Ξέχασε επίσης να μας πεί αν πήρε εκείνο το άτοκο δάνειο..Για να κατεβαίνει χαμογελώντας τη σκάλα και να σκέφτεται ανέκδοτα με πουτάνες,να υποθέσω 'ναι' εγώ ο πτωχός;

    Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα.. πολύ ωραίο κείμενο!
    Συγκροτημένος λόγος,χιούμορ και απουσία ορθογραφικών λαθών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπάρχει αρχείο δημοσιεύσεων στο υποσέλιδο αλλά και αναζήτηση με όποια λέξη κλειδί θέλεις που ψάχνει αυτό το μπλογκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν νομίζω Γρηγόρη ναλέει πουθενά ότι δεν υπάρχουν - για τις γνωστές περσόνες μιλάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. α έχεις αυτό που έλεγα. παλια δεν ειχες και δεν ειχα ξανακοιταξει μετα! οκ τοτε!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Το παρτυ έληξε


    Τα όσα συμβαίνουν στη «διακομματική και πολυσυλλεκτική» παράταξη του κ. Γ. Καμίνη δεν είναι αδόκητα ούτε περιορισμένου ενδιαφέροντος. Μετά μια 25ετία «κατοχής» του Δήμου Αθηναίων από τη Ν. Δ., η νίκη Καμίνη χαιρετίστηκε ως θρίαμβος «του (πάλαι ποτέ) ΠΑΣΟΚ και των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων», εναντίον της «Δεξιάς». Δηλαδή, θεωρήθηκε περίπου ως πρότυπο εκλογικής συνεργασίας και υπεροχής, σε περιπτώσεις που είναι δυσχερής ή ανέφικτη η μονοκομματική αυτοδυναμία. Ετσι, η υποψηφιότητα του κ. Καμίνη ήταν ιδέα του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς κ. Φώτη Κουβέλη, την οποία υιοθέτησε ο κ. Παπανδρέου, με συνυποστηρικτές τους «Οικολόγους Πράσινους», τους «Πορτοκαλί» και «πολλούς ανένταχτους πολίτες». Ανάλογη «διαχρωμία» είχε και η σύνθεση του ψηφοδελτίου, που «θριάμβευσε» εκλογικά και καταρρέει μετεκλογικά. Εξι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας, μεταξύ αυτών δε τρεις αντιδήμαρχοι, απέρριψαν μια -εν πολλοίς θεωρητική και ανώδυνη- «πρόταση-παρέμβαση» του δημάρχου για τους απεργούς πείνας λαθρομετανάστες. Οι «αντάρτες» (ένας τους κατήγγειλε τον κ. Καμίνη ως «τον αντιδραστικότερο δήμαρχο, που έχει περάσει από την Αθήνα»), αξίωσαν τολμηρότερη και μαχητικότερη συμπαράσταση στους μετανάστες.

    Οπως αποκαλύπτεται τώρα, η συγκεκριμένη ανταρσία δεν είναι ούτε η μοναδική ούτε η σοβαρότερη. Πριν καν συμπληρώσει δίμηνο η νέα δημοτική αρχή σπαράσσεται από ενδοπαραταξιακά παιχνίδια εξουσίας, τα οποία τείνουν να παραλύσουν κάθε παραγωγική δραστηριότητά της. Το παράδοξο -αλλά όχι ακατανόητο- είναι ότι οι πειραματιστές και θριαμβολογήσαντες εκλογικά (κ. Παπανδρέου, Κουβέλης και Σία), τώρα ποιούνται την νήσσαν για τα συμβαίνοντα στη δημοτική «τους» παράταξη. Προφανώς, το πείραμά τους απέβλεπε μόνον στην κατάληψη της δημοτικής εξουσίας. Ηταν «εκτός δοκιμασίας» το αν και πώς αυτή μπορεί να ασκηθεί και να λειτουργήσει. Αυτή η «δεύτερη φάση» της παταγώδους αποτυχίας του πειράματος, αφορά μόνον τα πειραματόζωα. Δηλαδή τους Αθηναίους δημότες, που δέχθηκαν να συμπράξουν στο πείραμα, προφανώς διότι αγνοούσαν ότι οι εμπνευστές του το είχαν σχεδιάσει αποκλειστικά ως... «μονοφασικό» και «στιγμιαίο». Κατά τ’ άλλα και στην περίπτωση αυτή προβάλλεται προς τους πολίτες το ελληνότοκο και απαράδεκτο άλλοθι των πολιτικών μας ταγών «θελέστα και παθέστα». Μια πάγια και ανομολόγητη πολιτική συμπεριφορά, την οποία (πρώτος και «εκσυγχρονιστικά») επισημοποίησε ο κ. Κ. Σημίτης, με την περιβόητη αναφορά του στα εκατομμύρια των θυμάτων της παγίδας του Χρηματιστηρίου: «Δεν ήξεραν, ας πρόσεχαν».

    Απολύτως συνυπεύθυνα τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας για τη δεινή κατάσταση της χώρας και έχοντας ως κοινή «πολιτική πρόταση» το οδυνηρό (για πολλούς) συμμάζεμα του κράτους, εξακολουθούν να αντιμάχονται εναλλασσόμενα στους ρόλους του «θεόσταλτου σωτήρα» και του «τρισκατάρατου ολετήρα». Αντί η απειλή καταρρεύσεως της χώρας να μεγιστοποιεί την πολιτική τους ευθύνη και να τους υποχρεώνει σε αυτονόητες και απαραίτητες συγκλίσεις, αυτοί εμμένουν στη γνωστή συνταγή του μαύρου-άσπρου. Ταμπουρωμένοι στο κομματικό τους μαγαζί εξακολουθούν να συγκρούονται, έχοντας ως στόχο την αυτοδυναμία και το τιμόνι της εξουσίας. Η δε «εναλλακτική λύση» που μας επιφυλάσσουν στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας είναι το «πείραμα Καμίνη». Με συγκυβερνήτες του «σκάφους» τους κ. Τσίπρα, Κουβέλη ή Καρατζαφέρη. Με άλλους λόγους οι πολιτικοί μας ταγοί δεν μας θεωρούν μόνον (κατά τη σημίτεια έκφραση) «ανήξερους και απρόσεκτους». Θέλουν τώρα να «μετεξελιχθούμε» και σε αμνήμονες, άκριτους και ηλιθίους ψηφοφόρους...


    Αραγε οι "Αθηναίοι" της διασποράς των Β.&Ν. προαστείων που με τόση θέρμη μας βομβάρδισαν τι έχουν να πούν....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπορείς να το δεις και αλλιώς. Μέλη της ΔΑ (και όχι μόνο) που στήριξαν και στηρίζουν την δημαρχία Καμίνη, ασκούν ταυτόχρονα έμπρακτη κριτική σε επιλογές ή και προτάσεις του Δημάρχου που ξεφεύγουν από το κοινό πλαίσιο. Τι καλύτερο; Οι παραιτήσεις των αντιδημάρχων δείχνουν σπάνιο ήθος, ανάληψη ευθύνης αλλά και συνέπεια (θα μπορούσε να είναι αν το τραβήξουμε λίγο και μοντέλο εκλογικής συνεργασίας για συγκυβέρνηση, όχι σαν την Ιταλία που η Κομμουνιστική Επανίδρυση κρατώντας τα οφίτσια της συγκυβέρνησης κατάφερε να κάνει την αριστερά χίλια κομμάτια - λέω τώρα...).
    Μην ξεχνά ο ανώνυμος ότι είναι σπάνιο να αφήνει κάποιος αμειβόμενη θέση αντιδημάρχου, εν μέσω κρίσης, για να στηρίξει τις θέσεις του. Τόχεις ξαναδεί; Ακόμα κι από αντισυστημικούς ή και ελευθεριακούς συντρόφους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Πριν καν συμπληρώσει δίμηνο η νέα δημοτική αρχή σπαράσσεται από ενδοπαραταξιακά παιχνίδια εξουσίας, τα οποία τείνουν να παραλύσουν κάθε παραγωγική δραστηριότητά της."
    Μάλλον από δημοκρατία σπαράσσεται... άγνωστη στο προηγούμενο ΔΣ. Η δημοκρατία δεν είναι απογευματινό τσάι για αργόσχολους - έχει και ένταση, έχει και διαφωνίες, έχει όμως και ανασυνθέσεις. Ίσως δεν γίνεται κατανοητή σε όσους δεν την γνώρισαν ποτέ, αλλά έτσι είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Γιώργος
    Άριστα 10!(με τόνο)
    Είσαι εκπληκτικός!... και δημοκρατία με ή χωρίς απογευματινό τσάι και γλώσσα λανθάνουσα (γραφή εν προκειμένω) που αλήθεια λέει.
    Ν απαρνηθεί την επ΄ αμοιβή θέση αντιδημάρχου(εθιμικά λέγεται αποζημίωση),μόνο που εν πρόσωπο εξ αυτών μέσα του σκέφτηκε το κλασσικό «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»και το ξανασκέφτηκε....πιο ψύχραιμα μετά την παρέμβαση και του σ. Λυκούδη (επαγγελματία πολιτικού επ΄ αμοιβή χρόνια τώρα από την φορολόγηση του μαλάκα φορολογούμενου έλληνα).
    Το ύψιστο της σκέψης συμπεριφοράς σου φράγκα!!!παλιο μαλάκα
    Όλα αυτά βεβαίως τα καραγκιοζλίκια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον κατ ευφημισμό πολιτικό "φορέα" της ΔΗΜΑΡ.(σχήμα ευκαιρίας!)
    Κάτι από τη γενικότερη στάση σας, στήριξης της κυβέρνησης των ολετήρων , ως γνήσιοι Καθεστωτικοί πυλώνες, ευκλεώς στοιχημένοι, μαζί με τους άλλους χρήσιμους(ΜΜΕ & μερίδα « Πανεπιστημιακών» κατεχόντων έδρες με αμφισβητούμενες διαδικασίες) και πρόθυμους (Ντόρα,Καρατζαφύρερ)
    ¨Αξιοι!!!! (ως θιασώτες των νεοφιλελεύθερων ορδών)
    Τυχοδιωκτικό «πτηνό» μόλις το διαβάσεις delete δεν είναι για διάλογο,αλλωστε εναν αλητάκο μόνο για "πρακτική" ασκηση στο μπινελίκι τον έχεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη27 Φεβρουαρίου 2011 στις 9:29 μ.μ.

    Η ΔΗΑΡΙ και τα μέλη/στελέχη της-δεν έχει σημασία-στο δημοτικό συμβούλιο τί πιέσεις ασκούν σε Καμίνη,πρωθυπουργό και λοιπούς,για τη νομιμοποίηση των 300; Για την αποφυγή του θανάτου και την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ a.s.

    ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!!!

    MRB:

    ΠΑΣΟΚ 23,2%!!!!!!

    ΝΔ 21,3 %

    ΚΚΕ 9 %

    ΛΑΟΣ 5,6 %

    ΣΥΡΙΖΑ 3 %

    ΟΙΚΟΛ. ΠΡΑΣΙΝΟΙ 2,7%

    ΔΗΜ. ΑΡΙΣΤΕΡΑ 2,2 %!!!!!!!

    ΔΗΜ. ΣΥΜΜΑΧΙΑ 2,2%!!!!!!!

    ΑΛΛΟ 4%

    ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΨΗΦΟΣ 26,8%


    MARC:
    ΠΑΣΟΚ 26,1%!!!!!!!

    ΝΔ 21.5%

    ΚΚΕ 7,9%

    ΛΑΟΣ 5,9%

    ΣΥΡΙΖΑ 3,5%

    ΟΙΚΟΛ. ΠΡΑΣΙΝΟΙ 2,9%

    ΔΗΜ. ΑΡΙΣΤΕΡΑ 2,8%!!!!!!!

    ΔΗΜ. ΣΥΜΜΑΧΙΑ 3,3%!!!!!!

    ΑΛΛΟ 3,8%

    ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΙ 7.8%

    ΑΚΥΡΟ - ΛΕΥΚΟ - ΑΠΟΧΗ 14,5%

    Πρόθυμοι(Ντοροκουβέληδες)!!! αναγκαστικά και με τους καρατζαφύρερ θα κάνετε κυβέρνηση,αλλά δεν έχετε πρόβλημα, εδω γίνατε ορντινάτζες των τζουτζέδων του δντ στους ακροδεξιούς θα σταματήσετε???
    Και αυτός ο κ...λαός να σας φτύνει συνέχεια,ακόμη δεν βγάλατε το γκρουπούσκολο στη πιάτσα (β)ρόχα με το τουλούμι!!!

    Ο δημοσ-κόπος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU