Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Άλογη Αριστερά: "ιμπεριαλιστική επέμβαση η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων". Και οι εξεγερμένοι ρε σύντροφοι;



Στην γειτονική μας Λιβύη, μια αυθεντική λαϊκή δημοκρατική εξέγερση ζητά από την διεθνή κοινότητα, επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, για να γλυτώσει από τους γενοκτονικούς βομβαρδισμούς του Καντάφι και να ελεγχθεί η αθρόα εισαγωγή από το εξωτερικό, νέων μισθοφορικών ενισχύσεων για το καθεστώς. Ταυτοχρόνως απαιτεί από την υποκριτική Δύση που αφήνει τον Καντάφι να συνεχίζει το λουτρό αίματος μέχρι το παρά πέντε για να εξαντληθεί ΚΑΙ η εξέγερση, "όχι ξένοι στρατιώτες στο έδαφός μας" (Al Jazeera). Τι κάνει στο μεταξύ η "αριστερά" μας; Κείμενα Νικόλα Σεβαστάκη, Πολυβώτη, Γεράσιμου Γεωργάτου και κάποιες απορίες:

Γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης στο Red Νotebook: 
Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από τη πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία.

Γράφω αυτές τις γραμμές μια ώρα μετά το διάγγελμα του Προέδρου Ομπάμα για τη Λιβύη. Σε λίγες ώρες ή μέρες είναι πολύ πιθανή η έναρξη «χειρουργικών βομβαρδισμών» για την «ανάσχεση της βίας του λιβυκού καθεστώτος εναντίον των πολιτών του».

Ναι, το ξέρω. Το ξέρουμε νομίζω οι περισσότεροι: αυτή η όψιμη ανθρωπιστική αφύπνιση δεν πείθει ούτε τους πιο αφελείς. Ο τύραννος Καντάφι εδώ και χρόνια ήταν ένας εταίρος - όχι ο παλιός εχθρός. Ιδιόρρυθμος, κάπως διαταραγμένος ενδεχομένως, αλλά πάντως στο δρόμο της «σύνεσης». Είχε γίνει ένας «ηγέτης» στην πλευρά του αραβικού ρεαλισμού και δεν ήταν πλέον «ο δικτάτορας» στον άξονα του κακού. Οι περίφημες αμαζόνες φρουροί, η τέντα του Βεδουίνου, τα γυαλιά του ροκ σταρ, το κακόφημο παρελθόν αλλά και οι ενδιαφέρουσες επενδυτικές και αναπτυξιακές ευκαιρίες του παρόντος και του μέλλοντος. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι πριν λίγο καιρό.

Τα ξέρουμε όλα αυτά. Και αυτό που φαίνεται να πλησιάζει τώρα ήταν ένα από τα πιθανά σενάρια σε έναν κόσμο όπου το καθετί προσφέρει ευκαιρίες για να παιχτούν κάθε λογής παιχνίδια πολιτικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά.

Αλλά εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από τη πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της.

Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία. Και θα παραμένω με την ίδια απορία και μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς.



Γράφει ο Πολυβώτης:
Στους εξεγερμένους της Βεγγάζης που πανηγύρισαν για την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι σοφοί της ελληνικής αριστεράς λένε «μη χαίρεστε, καλύτερα να σας σφάξουν παρά αυτό που έρχεται». Ανίκανοι να ιεραρχήσουν τις διαφορετικές εκφάνσεις του καλού και του κακού, επιλέγουν με μοναδικό κριτήριο το τι κάνουν οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του κακού.

Η κατάντια της ελληνικής αριστεράς δεν έχει όρια. Διαβάζω στο κύριο άρθρο της «Αυγής», με τίτλο «Μακριά από τον πόλεμο!», ότι «χώρες όπως η Ελλάδα, [..] δεν έχουν λόγο να αναμιχθούν στρατιωτικά στην κρίση», ότι «όσοι τώρα σπεύδουν να ενεργήσουν στρατιωτικά για... ανθρωπιστικούς λόγους, είναι οι ίδιοι οι οποίοι επί σειρά ετών στήριζαν το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι και έκαναν μπίζνες μαζί του» και ότι, άκουσον άκουσον, «θα αρκούσε μια απόφασή τους για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του Καντάφι και της οικογένειάς του, ώστε το καθεστώς να αντιληφθεί ότι η απομόνωση μετράει»! Ο Λαφαζάνης λέει ότι είναι «ντροπή για τη χώρα» η συμμετοχή στην επέμβαση στη Λιβύη, και ότι «μετατρέπει τη χώρα σε προτεκτοράτο της Τρόικα και στρατιωτικό πιόνι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ.» (Στα καθ' ημάς, η Δημοκρατική Αριστερά ξόρκισε το κακό με ευχολόγια «για ειρηνική επίλυση της κρίσης στη Λιβύη, με τελικό στόχο την ανάδειξη μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, νέας ηγεσίας στη χώρα.»)

Δεν υπάρχει αμφιβολία για την υποκρισία της Δύσης, γενικότερα και ειδικότερα στα του αραβικού κόσμου, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή έχει να κάνει με την καθυστέρηση που σημειώθηκε στην επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. (Να τονίσουμε, βέβαια, εδώ τις ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες Ρωσίας-Κίνας, των χωρών δηλαδή από στις οποίες όλοι οι αιθεροβάμονες, από το φαιοκόκκινο εθνικιστικό μέτωπο μέχρι την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέπουν για τη δανειοδότηση της χώρας όταν αυτή απελευθερωθεί από τον εναγκαλισμό της τρόικας.) Η καθυστέρηση δεν μπορεί να είναι τυχαία - οι μεγάλες δυνάμεις αισθάνονταν άβολα με τις αραβικές επαναστάσεις και προτιμούν μία ενδιάμεση κατάσταση όπου θα μπορούν να μεσολαβήσουν, ελέγχοντας και τη ροή του πετρελαίου, από μία καθαρή νίκη των επαναστατών. Από την άλλη, η σκιά της γενοκτονίας στη Ρουάντα που η διεθνής κοινότητα παρακολούθησε παθητικά πέφτει βαριά σε μία μεσογειακή αφρικανική χώρα της οποίας ο δικτάτορας ήθελε να γίνει ηγέτης των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής».
Σκέφτομαι την ανατριχίλα που θα αισθάνονταν αυτή τη στιγμή οι εξεγερμένοι της Βεγγάζης, οι ίδιοι που κατά τ' άλλα αποθεώνονται από την ίδια αριστερά, αν γνώριζαν για αυτές τις δηλώσεις. Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο λόγος της αριστεράς δε μετράει για σχεδόν τίποτα πια στην Ελλάδα· πονάει όμως να βλέπεις σε ζωντανό χρόνο με ποιον τρόπο ώθησε και ωθεί τον εαυτό της στο περιθώριο.



Γράφει ο Γεράσιμος Γεωργάτος (μέλος της προσωρινής ΕΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς):
Είναι θεμιτή η επέμβαση στη Λιβύη;
Είναι μια από τις λίγες φορές που η Διεθνής Κοινότητα διασώζει το όνομά της και την τιμή της υιοθετώντας σαφή θέση για όσα συμβαίνουν στη γειτονική Λιβύη. Στις 18 Μαρτίου 2011, το Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, με ψήφους 10 υπέρ και 5 αποχές, εξέδωσε ψήφισμα που επιτρέπει στα κράτη-μέλη «να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των πολιτών και των κατοικημένων από αμάχους περιοχών που απειλούνται με επιθέσεις από το λιβυκό καθεστώς». Την επόμενη ημέρα, 19/3/11, από την Ευρώπη, με πρώτη τη Γαλλία, ξεκίνησε η επέμβαση της Δύσης για την αναχαίτιση και την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του συνταγματάρχη Καντάφι.

Τα κόμματα της αριστεράς αντέδρασαν σύμφωνα με τη γνωστή από την ψυχροπολεμική περίοδο άκριτη αντιδυτική στάση. Το ΚΚΕ έκανε λόγο για «επίθεση που εξαπέλυσε ο διεθνής ιμπεριαλισμός» και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για «βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Δύσης εναντίον της Λιβύης» ή ότι «η βαρβαρότητα του Καντάφι δεν αντιμετωπίζεται με νατοϊκή βαρβαρότητα». Πρόκειται για τη συνήθη επί χρόνια ρητορική που αδυνατεί να αναγνωρίσει την αυτονομία και την αυταξία του πολιτικού φιλελευθερισμού και των αξιών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, επειδή αποτελούν δημιούργημα της αστικής τάξης και του δυτικού πολιτισμού. Δεν είναι τυχαίο που ουδέποτε καταδικάστηκαν, αλλά αντιθέτως επιδοκιμάστηκαν από την παραδοσιακή αριστερά οι «εξαγωγές σοσιαλισμού» στην Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και αλλού, όπως και οι άριστες σχέσεις της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ με ουκ ολίγα αυταρχικά καθεστώτα του λεγόμενου τρίτου κόσμου, τα οποία ενίσχυε οικονομικά και στρατιωτικά ως αντιτιθέμενα στον ιμπεριαλισμό.

Στο όνομα ενός αφελούς αντιδυτικισμού και ενός αφελούς και μεροληπτικού πασιφισμού, τα κόμματα της αριστεράς έρχονται σε αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά και με τα αισθήματα και τα αιτήματα των εξεγερμένων για δυτική βοήθεια, που κατά τα άλλα τους εκθειάζουν, όμως με τη στάση τους είναι έτοιμα να ανεχθούν τη σφαγή τους και την επανεπικράτηση του δικτάτορα Καντάφι, οποίος είναι και ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το ναυάγιο κάθε διπλωματικής διεξόδου. Καλώς λοιπόν πράττουν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που επιχειρούν να ανακόψουν την εμφύλια βαρβαρότητα, ώστε να αποκατασταθεί η ομαλότητα και να υπάρξουν δημοκρατικές εξελίξεις στη Λιβύη. Ακόμα και ο εύλογος ισχυρισμός πως αυτό που προέχει είναι τα πετρέλαια και οι ενεργειακές ανάγκες της Δύσης, δεν ακυρώνει το ηθικό χρέος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της διάσωσης των αμάχων, γι` αυτό τα κόμματα της αριστεράς θα έπρεπε να ταχθούν υπέρ της δυτικής επέμβασης.

Επιπλέον, ορισμένες αξίες είναι παγκόσμιες και καθολικές, όπως σωστά επισημαίνεται στο προσυνεδριακό σχέδιο θέσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς (σελ. 8): «Η ΔΗΜ.ΑΡ αντιλαμβάνεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του πολίτη ως παγκόσμιες και καθολικές αξίες. Στη δική μας αντίληψη, τα δικαιώματα δεν σχετικοποιούνται στη βάση γεωγραφικών περιοχών και πολιτιστικών ή θρησκευτικών παραδόσεων, ούτε η υπεράσπισή τους εξαρτάται από οικονομικά και κρατικά συμφέροντα ή από εθνικές, θρησκευτικές, ταξικές, ‘αντιιμπεριαλιστικές’ ή άλλες σκοπιμότητες και ιδεολογίες». Πρόκειται αναμφίβολα για μια νέα και διαφορετική οπτική μιας σύγχρονης αριστεράς απέναντι στα ζητήματα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.


Το σχόλιο του ιστολογίου:
Απορίες...

Την ίδια ώρα διαβάζουμε: "Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Κομμουνιστικού Κόμματος αναφέρεται ότι οι οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Αττική καλούν στην συγκέντρωση και πορεία «ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στη Λιβύη», την Κυριακή 20/3 στις 6 το απόγευμα, ενώ αιτήματα της συγκέντρωσης είναι η «μη συμμετοχή ή εμπλοκή της Ελλάδας» και «η αποχώρηση των ελληνικών πολεμικών αεροπλάνων και πλοίων από τη Λιβύη»"

Ότι και να πεις, η "ορθόδοξη" (ΚΚΕ) αλλά και η "νεοορθόδοξη" (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) ελληνική αριστερά ερωτοτροπεί φανερά με την υποστήριξη "αντιιμπεριαλιστών" δικτατόρων που σφάζουν ανηλεώς τον εξεγερμένο λαό τους αδιαφορώντας για την ζωή των ανθρώπων αυτών. Την εξήγηση θα την αναζητήσουμε στα κιτρινισμένα κιτάπια του διεθνούς σταλινισμού που έχουν γίνει ξανά της μόδας στους κόλπους της ντόπιας θεοκρατικής αριστεράς των εικονισμάτων.

Όμως τι θα απαντούσαμε, όσοι ασπαζόμαστε αριστερές αρχές και οράματα στον υπερασπιστή της Βεγγάζης που περιμένει πως και πως, έστω και στο παρά πέντε, μια κίνηση βοήθειας για σωτηρία από τις μισθοφορικές ορδές του δολοφόνου "σοσιαλιστή" δικτάτορα;

"Συγγνώμη, αλλά δεν γίνεται"... ;;;

11 σχόλια:

  1. @ Σύνταξη
    Συμφωνω με το ερώτημα για να μη παρεξηγηθούμε!
    Αλλά,αλλά,αλλά....
    Και οι βομβαρδισμοί των "σταυροφόρων" σύντροφοι?
    Και το κύμα προσφύγων "σύντοφοι"?
    Και το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση "σύντροφοι"?
    Και η BP στους υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων "σύντροφοι"?

    Έλεος "σύντροφοι" οι "αντίπαλοι" δεν είναι οι πρώην,οι νύν και επόμενοι "σύντροφοι"!
    Κάπου το ξυπνάμε κοιμόμαστε με την ανατανακλαστική συμπεριφορά,που είναι η άλλη αριστερά,ξεπερνά κάθε όριο.
    Σημασία έχει που είναι η ΔΗΜΑΡ!
    Κάνω λάθος? "πυροβολήστε" με!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όταν σε πράγματα που χωρούν χρώματα πέρα του άσπρου ή του μαύρου επιμένει κάποιος να απαντά μόνο με αυτά θα καταλήγει σε τέτοιες ανακοι΄νώσεις και παραδοχές.
    Μήπως στα παλίσια της αυτοδιάθεσης των λαών θα πρέπει να αφεθεί να σφαγιαστεί απο το καθεστώς καντάφι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι απλή η απάντηση - μην την προσπερνάς...
    Φαντάζεσαι ότι είσαι ένας εξεγερμένος στην Λιβύη και γνωρίζεις ότι αν επικρατήσει η αντεπανάσταση του Καντάφι, εσύ, η οικογένειά σου, οι σύντροφοί σου, και χιλιάδες άλλοι δημοκράτες είστε απλά νεκροί.
    Σε νοιάζει εάν τα αεροπλάνα που θα χτυπήσουν την υπεροπλία των μισθοφόρων έχουν και ποιον σπόνσορα;
    Αυτό θα το δεις μετά - εάν επιβιώσεις (χάρη σε αυτά...).
    Τώρα αν μετά θα ακολουθήσει ότι ακολούθησε την ναυμαχία του Ναυαρίνου σε μας, είναι ένα σοβαρότατο ζήτημα - αλλά για να το αντιμετωπίσεις, πρέπει πρώτα να ζήσεις, έστω και με την ύποπτη βοήθεια των σταυροφόρων.

    Τώρα τι κάνει η Δημάρ; Πολύ λιγότερα απ' ότι θάπρεπε - αλλά τουλάχιστον κάνει ευχές προς την σωστή κατεύθυνση - δεν ξεφτιλίζει την έννοια "αριστερά" όπως κάποιοι άλλοι. Και για αυτούς ισχύει το "καλύτερα να μη μιλάς" - το όριο κριτικής σε όσους έκαναν την αριστερά παιδική χαρά της κάθε ανοησίας δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Γιώργος
    Προφανώς η εισαγωγή μου δεν σου λέει τίποτα ή δεν θέλεις να την διαβάσεις.
    Αν βλέπεις να "γέρνω" στη υποστηρικτικά στην άλλη αριστερά δεν ζυγίζεις καλά!
    Προς απάντηση θα σου πώ ενα συμβάν πριν 32 χρόνια οταν "εργαζόμουν σε ναυτιλιακή εταιρεία που είχε σχέση με τη Τιτοική Γιουγκοσλαβία.
    Σε ερώτηση προς τον κομματικό υπεύθυνο,στέλεχος(με οτι αυτό σημαίνει...) στην Ελλάδα γιατί συμπαθούν τους Αμερικάνους περισσότερο απο τους Σοβιετικούς μου έδωσε την πιο "εύστοχη" απάντηση.
    Both of them like to screw us,but there is a big difference, the Americans leave us to cry,the Russians expect to laugh.
    32 χρόνια μετά είναι αδιανόητο με την "τύχη" της Γιουγκοσλαβίας να μην είμαι σκεπτικιστής για την μοίρα των λαών ανεξαρτήτου χρώματος του εισβολέα.
    Για την ιστορία παντα είχα και εξακολουθώ να έχω την άποψη για τον καρατικομονοπωλιακό χαρακτήρα τησ σοβιετίας.
    Τώρα αν ψάχνουμε διάλογο για το διάλογο λυπάμαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απλά δεν επικοινωνούμε καλά. Απάντησα σε έναν σκεπτικιστή με την σιγουριά της συγκεκριμένης κατάστασης - γιατί εξανίστασαι; Δεν είπα ότι είσαι με τους μετασοβιετικούς:) - είπα ότι το ζήτημα της αυτοδιάθεσης είναι θέμα συσχετισμών. Στη συγκυρία, το δικαίωμα της ζωής μοιάζει ανεκτίμητο ότι κι αν έχουμε/έχουν στο νου μας/τους. Δεν κατάλαβα που διαφωνούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανάμεσα από τη σύγκρουση των συμφερόντων ίσως η εκεχειρία να βρει διέξοδο και να γλυτώσουν κάποιες ψυχές αμάχων. Χοντρές οι αντιφάσεις της ιστορίας, αδύνατον να ταυτιστείς με μια άποψη. Προέχει το τέλος του πολέμου. Με αυτή τη σκέψη, ίσως οι επιθέσεις των Δυτικών είναι μια λύση ίσως πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Γιωργος

    Γιώργη, η ένστασή μου είναι στον τίτλο!!!
    α.Προφανώς συντάχθηκε πριν την έναρξη των βομβαρδισμών.
    β.Η εμονή με την "άλλογη αριστερά",για πιο λόγο επιμένεις τόσο πολύ,αυτό κατα τη γνώμη μου είναι μια "αντανακλαστική" στάση που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα.

    Πριν απο λίγο ακόμη και ο Αραβικός σύνδεσμος καταδίκασε τους βομβαρδισμούς.
    Για ιστορικούς λόγους καταδικάζω πάντα τις όποιες "σταυροφορίες" ιδιαίτερα οταν γίνονται εν ονόματι λαών!!!
    Στην προκειμένη περίπτωση, μεχρι στιγμής τουλάχιστον η ΕΕ δεν έχει ενιαία άποψη για επιχειρήσεις αυτού του τύπου,ορθώς κατά τη γνώμη μου.
    Και επειδή ανήκω στην Ευρώπη του πολιτισμού αρνούμαι τον πολιτισμο made in USA του δολαρίου in God we trust.
    To νόμισμά μου είναι το Ευρώ αν δε κάνω λάθος.
    Ο καθένας μας ας σκεφτεί λίγο περισσότερο...

    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ναι, τα διλήμματα παραμένουν. Ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
    Ο Αραβικός σύνδεσμος ήθελε ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού αλλά όχι βομβαρδισμούς - γίνεται το ένα χωρίς το άλλο; Χωρίς - αυτό είναι και το θέμα μας - βομβαρδισμούς αμάχων; Δεν ξέρω, ούτε ξέρω που το πάνε οι Αμερικάνοι που πιστεύω ότι εξ αρχής σιγόνταραν τις ώριμες εξεγέρσεις, και όχι μόνο στη Λιβύη. Αλλά έτσι είναι η πολιτική και η ιστορία: με συμμαχίες, με κοινά συμφέροντα, με λυκοφιλίες - συχνά με φίλο τον χθεσινό αντίπαλο και τούμπαλιν. Όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν συνιστούν ιμπεριαλιστική επέμβαση την επιβολή ζώνης αεροπορικής απαγόρευσης - το τι θα γίνει μετά, ακόμα και ποιοι θα είναι στην νέα ηγεσία των εξεγερμένων, κανείς δεν το ξέρει. Η νίκη της εξέγερσης αυτήν την στιγμή χρειάζεται τον αποκλεισμό - θα μείνουν εκεί; Ούτε εγώ το νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν υπαρχει κατ'αρχη καμμια σχεση αναμεσα στην ειρηνικη εξεγερση των τριανταρηδων της Τυνησιας που μορφωθηκαν σε μια απειρως πιο ανοιχτη κοινωνια απο αυτη της ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΗς Λιβυης.Το νεο κοινωνικο υποκειμενο του αιωνα μας επιβεβαιωσε πολλες αποψεις που εκτιμουσαν κατι παρομοιο.Αντιθετως στη Λιβυη ειναι συγκρουση παραδοσιακων φυλών που ενω πλειοψηφουσαν ηταν υπαλληλες της κανταφικης μειοψηφιας.Η σταση της Ελλαδας ειναι μεχρι τωρα ικανοποιητικη εφοσον επιμενει στην αποστολη διπλωματικης ομαδας με στοχο την ειρηνικη επιλυση σε πρωτη προτεραιοτητα. Η ΘΕΣΗ της χωρας στην Μεσογειο απαιτει ισορροπημενους χειρισμους και κινησεις.Οσο για τα καθ ημας , εδω δεν εχουν βγαλει μιλια για τα ευκολα [Τηνυσια/Αιγυπτο] τι να πουν για τα δυσκολα. Γιωργο , οι Αμερικανοι δεν σιγονταρισαν στις αλλες χωρες αφου ο Μουμπαρακ ηταν ο στενοτερος συμμαχος, στο Μπαχρειν ναυλοχει ο 5ος στολος στην Υεμενη το καθεστως κραταει τους σκληρους ισλαμιστες , Τυνησια το καμαρι του ΔΝΤ μην τρελλαθουμε τωρα.Απλα οι ΗΠΑ βρισκονται στην αρχη της πτωσης τους και κανουν λαθος εκτιμησεις με λαθος αναλυτες προιον της παρακμιακης τους τυφλωσης. Εδω στο Ιρακ αντι να ανοιξουν διαυλο με τους Περσες για να προσεταιρισθουν την σιιτικη πλειοψηφια το απειλουν για να στηριξουν την πολιτικη του Ισραηλ που ειναι ολοφανερα αδιεξοδη. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ mike

    Ειδικά τα σημεία για τη θέση της Ελλάδας και τις ΗΠΑ απολύτως σωστά!
    Και βέβαια δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια για τη γενικότερη στάση(των καθ ημάς) ακόμη και στα "εύκολα".
    Όλα πλέον "ανοίγουν".
    Αλλά με σταθερό προσανατολισμό δικό μας, Ευρωπαικό,όσο και να φαντάζει δισβάστακτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΟΧΙ ΣΤΟΝ «ΕΝΟΠΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ»! - Τοποθέτηση του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων για τις εξελίξεις στη Λιβύη.

    Για την «προστασία των αμάχων» (Μαρτίν Ομπρί), την «εξαφάνιση του Καντάφι» (Ντανιέλ Κον Μπεντίτ) και τα συναφή Οργουελικά παρόμοια.
    Όπως και η εδώ έλλογη αριστερά.

    Αντιθέτως το Κ.Κ.Γ. εκφράζει την «πλήρη αντίθεσή του προς μια στρατιωτική επέμβαση» (Humanite, 21/3), καταδικάζοντας ταυτοχρόνως την προσπάθεια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. «να σταματήσουν και να οικειοποιηθούν τις επαναστάσεις και τα λαϊκά υπό εξέλιξη κινήματα».

    Κατά τ άλλα Γιώργο πίστευες και επιθυμούσες και συμμαχία με τους οικολόγους πράσινους.
    Παράλληλοι διάλογοι...να δούμε μέχρι πότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU