Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Ομιλία Θανάση Αθανασίου στο 1ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς

Δεν θα αναφερθώ σε ζητήματα πολιτικής κατεύθυνσης αφού έχουμε υποβάλει, με το Νικηφόρο Σταματάκη, ορισμένα κείμενα σχετικά με το μνημόνιο, τα άμεσα μέτρα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, το πολιτικό σύστημα, την εξωτερική πολιτική και τη μεσομακροπρόθεσμη οικονομική στρατηγική, κείμενα που θα συζητηθούν στην Επιτροπή Θέσεων προκειμένου να αποφασιστεί αν θα ενσωματωθούν ή όχι στο εισηγητικό κείμενο των θέσεων.   

Η ίδρυση της Δ.Α. είναι η αναγκαία συνθήκη για την ανασυγκρότηση και τον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς και την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Το εάν θα είναι και η ικανή συνθήκη για να πραγματοποιηθεί αυτό θα εξαρτηθεί από τη μελλοντική πορεία της στην καθημερινή πολιτική δράση. Είναι, λοιπόν, μια δυνατότητα που εμπεριέχει όλες τις εκδοχές επιτυχίας και αποτυχίας. Κλειδί για την επιτυχία είναι η πραγμάτωση, στην πράξη, αυτού που λέμε «Ένα Άλλο Κόμμα» σε αντιδιαστολή προς το «Άλλο Ένα Κόμμα».

Έτσι, θα ασχοληθώ με ορισμένα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που πρέπει να διαπερνούν την ταυτότητά της και την πολιτική της πρακτική ως sine qua non προϋπόθεση γι’ αυτό το «Ένα Άλλο Κόμμα», για μια θετική πορεία.
  • Θεμέλιο της ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας της Δ.Α. Ποια πρέπει να είναι η οπτική, ο φακός κάτω από τον οποίο πρέπει να δοκιμάζονται οι πολιτικές θέσεις του κόμματος; Η αναφορά στο σοσιαλισμό είναι μια οραματική εκδοχή, με φορτισμένη ιστορικότητα αλλά όταν μας ζητηθεί να την περιγράψουμε ως κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, ως τρόπο παραγωγής θα πούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα για το εποικοδόμημα αλλά ελάχιστα ή τίποτα που να αποσαφηνίζουν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ως τρόπο παραγωγής, διανομής, κατανάλωσης κλπ. Μας διαφεύγουν ζητήματα που αφορούν τη σχέση κράτους-αγοράς, δημόσιου-ιδιωτικού, καταμερισμού της εργασίας-οργάνωσης και διεύθυνσης της παραγωγής, κλπ. Δεν είναι ούτε δυνατόν ούτε επιστημονικά ορθό να περιγράψουμε τη συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης του μελλοντικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Το μέλλον θα προκύψει από την εξέλιξη του παρόντος έτσι που ακόμη δεν μπορούμε να το φανταστούμε σήμερα. Επομένως, θεμέλιο της ‘ιδεολογικής’ φυσιογνωμίας της Δ.Α. δεν μπορεί παρά να είναι οι παραδοσιακές αξίες της Αριστεράς που περισσότερο από άλλοτε είναι σήμερα επίκαιρες: το κοινωνικό έναντι του ατομικού, το συλλογικό έναντι του ιδιωτικού, η ισότητα έναντι της ανισότητας, η άμεση συμμετοχική δημοκρατία έναντι της αντιπροσώπευσης, η εναλλαγή έναντι της μονιμότητας, η αειφορία έναντι της κερδοσκοπίας και της εξάντλησης των φυσικών πόρων, η κοινωνική αλληλεγγύη έναντι της φιλόπτωχης συμπεριφοράς του κράτους, ο δημόσιος χώρος έναντι του ιδιωτικού ….. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το εννοιολογικό πλαίσιο βάσει του οποίου οφείλουμε να διαμορφώνουμε πολιτικές, στάσεις, συμπεριφορές.
  • Η Δ.Α. δεν είναι (δεν νοείται να είναι) μέρος του παλιού πολιτικού συστήματος που χρεοκόπησε τη χώρα οικονομικά, ηθικά, πολιτισμικά. Κεντρικό στοιχείο της φυσιογνωμίας της οφείλει να είναι η απόλυτη αντιμαχία με το σύστημα αυτό, η υπέρβαση του οποίου αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την άρση των αδιεξόδων και την πρόοδο του τόπου. Το σύστημα αυτό πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μόνο έτσι, θα μπορέσει να συντονιστεί η Δ.Α. με τα ρεύματα και τις κοινωνικές δυνάμεις εκείνες που ψάχνουν για μια νέα ελπίδα και όχι μια πρόσκαιρη σημαία ευκαιρίας, διαμαρτυρίας. Αν συμφωνούμε σ’ αυτό, τότε, ο καθημερινός δημόσιος πολιτικός λόγος που εκπέμπεται πρέπει να διαπερνάται με σαφήνεια από την οπτική αυτή.
  • Ριζοσπαστικός λόγος. Η Δ.Α. πρέπει να εκφέρει λόγο ρεαλιστικό, εφικτό αλλά και ταυτόχρονα ριζοσπαστικό έτσι ώστε να απαντά στις επείγουσες ανάγκες της κοινωνίας για βαθιές αλλαγές, για τομές στις παθογένειες της κοινωνίας. Παραδείγματος χάριν, να προβάλλουμε το αίτημα για έλεγχο του πόθεν έσχες από το 1980 μέχρι σήμερα για όσους χρημάτισαν υπουργοί, βουλευτές, γενικοί γραμματείς υπουργείων, διοικητές δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων, κρατικών τραπεζών, για τους διευθυντές εφοριών, τελωνείων, πολεοδομιών κλπ, έτσι ώστε να εντοπιστεί ο παράνομος πλουτισμός και να δημευτούν περιουσίες που δεν μπορεί να δικαιολογηθούν με ταυτόχρονη ποινική δίωξη των υπευθύνων. Επίσης, να απαιτήσουμε έλεγχο των μεταβιβάσεων ακινήτων που έγιναν την τελευταία πενταετία ώστε να εντοπιστεί ο άνομος πλουτισμός και η βλάβη του δημοσίου. Ακόμη, να προωθούμε αντιλήψεις για νέες μορφές οργάνωσης της παραγωγής /διανομής, νέα καταναλωτικά πρότυπα, οικονομική και κοινωνική δικτύωση, κλπ. Αντίθετα, δεν είναι ριζοσπαστική, αριστερή στάση να μένουν στο απυρόβλητο πρακτικές των δημάρχων, που ως φορείς λαϊκής εξουσίας όχι μόνο δεν προώθησαν στην πράξη εναλλακτικές πρακτικές εξουσίας αλλά αντίθετα ενσωματώθηκαν πλήρως στο καθεστώς της ρεμούλας και της διαφθοράς. Ούτε είναι ριζοσπαστική στάση η υπεράσπιση ενός παθογενούς status quo στην εκπαίδευση / πανεπιστήμια.  Η αριστερά αντί να είναι πρωτοπόρος στην προβολή του αιτήματος για ριζικές αλλαγές έγινε θεματοφύλακας του τέλματος και των συμφερόντων μιας νομενκλατούρας..
  • Λαϊκότητα, κόμμα λαϊκό όχι λαϊκιστικό. Η Δ.Α. πρέπει είναι μακριά από λαϊκισμούς και συντεχνιασμούς, αλλά ο πολιτικός της λόγος πρέπει να χαρακτηρίζεται από λαϊκότητα τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην εκφώνηση του. Να εκφράζει, δηλαδή, τις ανάγκες και τα αιτήματα των υποδεέστερων τάξεων και στρωμάτων, των ανθρώπων της εργασίας, των ανέργων, των αγροτών, των μικρομεσαίων, του πνευματικού προλεταριάτου, πάντα στο ευρύτερο πλαίσιο του κοινωνικού συμφέροντος. Ένα κόμμα που δεν θα ριζώσει στο νου και την καρδιά των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων θα είναι μετέωρο και χωρίς δυναμική. Ο δημόσιος λόγος της Δ.Α. πρέπει να είναι απλός, κατανοητός, σαφής, λιτός. Από την άποψη αυτή έχουν σοβαρή ευθύνη οι δημόσιοι εκφραστές του κόμματος.
  • Κόμμα πατριωτικό. Η Δ.Α. πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό και ταυτόχρονα πατριωτικό. Με οικουμενική οπτική αλλά όχι κοσμοπολίτικη που ερωτοτροπεί με την αμερικανικού τύπου παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών εταιρειών. Η αριστερά, ιστορικά, αντλεί τη δύναμή της από τη σύζευξη του ταξικού με το εθνικό, το πατριωτικό που αποτελεί το πιο αποτελεσματικό ανάχωμα στον εθνικισμό, το ρατσισμό και το σωβινισμό. Η υπεράσπιση των λαϊκών παραδόσεων, της ελληνικής ταυτότητας στη δυναμική της εξέλιξη, και η απόκρουση του εθνομηδενισμού που οδηγεί στην ισοπέδωση και τη μετατροπή των πολιτών σε απλούς καταναλωτές των προϊόντων των πολυεθνικών πρέπει να συνιστά στοιχείο της πολιτιστικής φυσιογνωμίας της σύγχρονης Αριστεράς.
  • Κόμμα δημοκρατικό, αντιγραφειοκρατικό στην πράξη και όχι στις διακηρύξεις. Οι δημοκρατικές διαδικασίες, η τήρηση των συλλογικών κανόνων είναι προϋπόθεση  για την πολιτική και την ψυχική ενότητα του κόμματος. Δεν υπάρχουν ισόβιες ηγεσίες, ισόβιοι βουλευτές αλλά αντίθετα προωθούνται νέοι άνθρωποι στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και στη δημόσια εκπροσώπηση του κόμματος.
  • Η Δ.Α. διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία αλλά δεν χαρακτηρίζεται από κυβερνητισμό, δεν ετεροκαθορίζεται και δεν αποτελεί συμπλήρωμα κανενός. Απευθύνεται ευθέως στον ελληνικό λαό και του ζητά να την εμπιστευτεί στη διακυβέρνηση του τόπου. Ταυτόχρονα, είναι έτοιμη να συμπορευτεί με δυνάμεις που μπορεί να αποδεσμεύονται από το παλιό πολιτικό σύστημα και τα κατεστημένα κόμματα εφόσον υπάρχει κοινό πεδίο αναφοράς και φερέγγυα άτομα. Η Δ.Α. πρέπει να έχει ιδεολογικό μέτωπο προς ολοκληρωτικά και ανελεύθερα πρότυπα κοινωνικής οργάνωσης, προς τη σοσιαλδημοκρατία που έχει συγκλίνει απόλυτα με το νεοφιλελευθερισμό και την παρακμή.
  • Η ηθική υπόσταση της Αριστεράς. Η αριστερά οφείλει να ανακτήσει την ηθική υπόσταση που ιστορικά είχε αλλά την έχασε μετατρεπόμενη σε χώρο ιδιοτέλειας, καριερισμού χωρίς αρχές, επαγγελματισμού και συναλλαγής.
  • Τέλος, όλα αυτά πρέπει να ενσωματωθούν στο γενετικό υλικό, στο DNA των μελών και ιδιαίτερα του ηγετικού πυρήνα του κόμματος ώστε να διαποτίζουν την καθημερινή δημόσια συμπεριφορά και έκφραση του χώρου. Διαφορετικά μπορεί να συνιστούν μια καλή έκθεση σκέψεων και ιδεών, αλλά χωρίς πολιτική ανταλλακτική αξία.

*Ο Θανάσης Αθανασίου εξελέγη στην ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς. Στην πρώτη της συνεδρίαση εξελέγη και στην ΕΕ από όπου όμως αμέσως παραιτήθηκε.

12 σχόλια:

  1. ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ
    ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ
    ΡΗΓΑ!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι καίρια και σοβαρή η παρεμβαση γιατί ιχνηλατεί τα ανοικτά ζητήματα ιδεολογίας του χώρου της "ελλογης αριστεράς".

    Αν μερίδες της αριστεράς βυθίζονται σε απεραντοσύνες ιδεολογισμων χωρίς επαφή με το συγκεκριμμένο, άλλες έχουν τον κίνδυνο να εμπλακούν στα καθημερινά χωρίς ιδεολογικές αναφορές

    Αυτη την τοσο δύσκολη ισορροπία ψαχνει ο Αθανασίου, και η προσπάθεια του με τοση γλαφυρότητα και καθαρότητα είναι πραγματικά αξιεπαινη

    Μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες πολιτικές σκέψεις.
    Δυστυχώς ο Αθανασίου "παραιτήθηκε" από την Ε.Ε.
    Οι λόγοι σίγουρα πολλοί,ας είναι.
    Ίσως για κάποιους σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός , θεωρώ όμως ότι για την άλλη αριστερά που θέλουμε να συμμετέχουμε οι αποκλεισμοί αυτοί δεν στραβώνουν το ταξίδι αλλά τον προορισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΤΗΝ αναλυση του Αθανασιου-με την οποια σε πολλα συμφωνω- την αφιερωνω στο καλο μας φιλο Κωστη και περιμενω τα σχολια του....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προσθετω μαλιστα πως αυτη η οπτικη ενισχυει την αριστερη ταυτοτητα της ΔΗΜΑΡ σε αντιθεση με μερικες σοσιαλ-φιλελευθερες θεσεις που ακουγονται ΚΑΙ μεσα σε αυτο το φιλοξενο μπλογκ.Η μονη μου διαφωνια βρισκεται στα "εθνικα" οπου κατα τη γνωμη μου ειναι πιο ορθη μια αντιεθνικιστικη-διεθνιστικη ματια στα ζητηματα εξωτερικης πολιτικης.
    Γ.ΣΤΑΘΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ διαφωνώ, όπως άλλωστε και με τις αποφάσεις του συνεδρίου σε περισσότερα ζητήματα, από αυτό που επισημαίνει ο Γ.ΣΤΑΘΑΣ, για τα "πατριωτικά", που με βρίσκει σύμφωνο.
    Διαφωνώ στην άποψη Αθανασίου-Σταματάκη, για το Μνημόνιο. Η άποψή τους τόσο για τον χαρακτήρα του, όσο και για την επιλογή της κυβέρνησης να μας το "φορέσουν", είναι για μένα συνομωσιολογική και δεν διαφέρει απ'αυτήν του Τσίπρα (βλέπε ομιλία Σταματάκη).
    Στα λοιπά, σε κάθε σημείο, έχω συμφωνίες, αλλά και διαφωνίες.
    Για παράδειγμα ,η άποψη περί "κέντρων λήψης απόφασης" στα οποία πρέπει να προωθηθούν νέοι σύντροφοι, παρότι καταλαβαίνω την λογική του και την συμμερίζομαι, εντούτοις και μόνο η παραδοχή "ανάγκης κέντρων απόφασης", με οδηγεί στο συμπέρασμα , παραίτησης από την συγκρότηση ενός "Αλλου κόμματος", που θα οργανώνει διαφορετικά τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Το θέμα είναι τα "κέντρα απόφασης" να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στις ανάγκες και τις δυνατότητες των "μη επαγγελματιών", ώστε στην συνέχεια να μπορούν να συμμετέχουν σ'αυτά εκτός από "αποσπασμένους Δημόσιους Υπαλλήλους" και άνθρωποι κανονικοί, που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα.
    Στο σημείο των "παραδοσιακών αξιών της Αριστεράς", έχω επιφυλάξεις για το πως μπορούν να νοηθούν πλέον αυτές. Τί σημαίνει το "κοινωνικό έναντι του ατομικού";
    Τί σημαίνει το "συλλογικό έναντι του ιδιωτικού"; Το κείμενο του Δαμιανού και των άλλων έξι, μας δίδαψε ακριβώς την διαστροφή που επέφερε η πολιτική της αριστεράς στην μεταπολίτευση, ακριβώς σ'αυτές τις "θεμέλιες αλήθειες" της αριστεράς.
    Είναι σίγουρα "δημοκρατικότερη Δημοκρατία" η "συμμετοχική" από την "αντιπροσωπευτική"; Εχω επιφυλάξεις. Η συμμετοχική έχει γεωγραφικά όρια που ενισχύουν τους τοπικισμούς και τον Λαικισμό. Η Αντιπροσωπευτική έχει μεγαλύτερες δυνατότητες φιλτραρίσματος και του "τοπικισμού" και του "λαικισμού".
    Η "Ισότητα έναντι της ανισότητας", θα φτάσει στο σημείο της κατάργησης του "προνομίου της μονιμότητας των Δημοσίων υπαλλήλων" για χάρη της εφαρμογής ενός Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος για όλους που υποστηρίζω εγώ.
    Αφορά την ισότητα μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων (του κλασσικού σοσιαλισμού) ή την ισότητα των πολιτών που βρίσκονται στο μπλόκ των εκμεταλευόμενων; Δέχεται ο Αθανασίου ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι στην ουσία σύγχρονοι Κοτζαμπάσηδες, τάχα μου εργαζόμενοι" και ως εκ τούτου "φίλοι του Λαού και της Αριστεράς" όποτε έχουν ίδιον όφελος;

    Δεν θέλω να συνεχίσω στα υπόλοιπα. Να επισημάνω μόνο ότι υπάρχει ανάγκη μεγάλης συζήτησης ΓΙΑ ΟΛΑ και μ'αυτή την έννοια κρίνω την διατύπωση τέτοιων ολοκληρομένων απόψεων απαραίτητη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε Κωστή, γυρεύεις κάποια σχόλια...

    (1) οι θέσεις των Αθανασίου-Σταματάκη για το μνημόνιο περιγράφουν την πραγματικότητα. Αφού είναι πλέον γνωστό ότι το Πασόκ είχε αποφασίσει την προσφυγή στο ΔΝΤ πριν τις εκλογές, όσο ακόμη φώναζε "Λεφτά υπάρχουν". Τι το συνομωσιολογικό υπάρχει σε αυτό; Από πότε οι δηλώσεις του Στρος Καν και ξένων αξιωματούχων αποτελούν συνομωσιολογία;


    Ή είναι συνομωσιολογικό το ότι λένε ότι ήταν ο τρόπος του Πασόκ για να διαφυλάξει τα συμφέροντα των βολεμένων; Τι δείγματα γραφής έχει δώσει το Πασόκ αυτούς τους 18 μήνες; Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος νομίζετε; Τα τελευταία 30 χρόνια;

    ρες ωρες απορώ! Χθες εμφανίστηκε το Πασόκ και δεν ξέρουν κάποιοι τι εστί Πασόκ;

    ... και συνεχίζω. Λες:

    "Στο σημείο των "παραδοσιακών αξιών της Αριστεράς", έχω επιφυλάξεις για το πως μπορούν να νοηθούν πλέον αυτές. Τί σημαίνει το "κοινωνικό έναντι του ατομικού";
    Τί σημαίνει το "συλλογικό έναντι του ιδιωτικού"; "

    Εμμ... Τι άραγε;

    μήπως ότι το κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας, ή με άλλα λόγια του λαού, πρέπει να μπαίνει πάνω από το συμφέρον του ατόμου; Π.χ., λέω εγώ τώρα, δεν είναι δυνατόν τα συμφέροντα ατόμων όπως ο Μπόμπολας\Λαμπράκης (που είναι και επίκαιρος από τα wikileaks)\Λάτσης κτλ να είναι πάνω από το κοινωνικό συμφέρον, όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα.

    Αυτό δεν είναι καν ζήτημα αριστεράς! Είναι ζήτημα δημοκρατίας! Είναι βασική αρχή της δημοκρατίας ότι το συλλογικό είναι πάνω από το ατομικό. Αλλιώς δε νοείται δημοκρατία. Αλλά μάλλον έχεις πρόβλημα με την έννοια της δημοκρατίας από ότι φαίνεται και από τα υπόλοιπα λεγόμενα σου.

    Μάλιστα αναρωτιέσαι:

    "Είναι σίγουρα "δημοκρατικότερη Δημοκρατία" η "συμμετοχική" από την "αντιπροσωπευτική"; Εχω επιφυλάξεις.

    Εμμ... Δυστυχώς φίλε η δημοκρατία αν δεν είναι συμμετοχική δεν είναι δημοκρατία.

    Θα μπορούσες να θίξεις το ζήτημα του ποια είναι αποτελεσματικότερη, αλλά όχι του ποια είναι δημοκρατικότερη.

    "Η συμμετοχική έχει γεωγραφικά όρια που ενισχύουν τους τοπικισμούς και τον Λαικισμό."

    Από που ως που η συμμετοχή στα κοινά εχισχύει τους τοπικισμούς και το λαικισμό.

    Και ακόμη και έτσι αν είναι, που δεν είναι, δεν μπορείς λόγω αυτού να αφαιρέσεις το πολιτών να αποφασίζουν για τον τόπο τους. Π.χ. Να μην έχουν λόγο οι Βολιώτες για το τι γίνεται στην περιοχή τους; Να εχει ποιος τότε;

    "Η Αντιπροσωπευτική (δημοκρατία) έχει μεγαλύτερες δυνατότητες φιλτραρίσματος και του "τοπικισμού" και του "λαικισμού"."

    Καλά έκανες και τις έχεις βάλει τις λέξεις σε εισαγωγικά γιατί μάλλον δεν εννοείς αυτές τις έννοιες. Μάλλον έχει μεγαλύτερες δυνατότητες διαστρέβλωσης της βούλησης του λαού.

    Μετά λες!

    "Δέχεται ο Αθανασίου ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι στην ουσία σύγχρονοι Κοτζαμπάσηδες;"

    Εμμ... Δεν ξέρω τι δέχεται ο Αθανασίου, οπότε θα σου πω τι δικιά μου γνώμη.

    ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!

    Ποιοι ήταν οι κοτζαμπάσηδες; Οι εξέχοντες και προύχοντες φοροεισπράκτορες της τουρκοκρατίας που απομυζούσαν το λαό ήταν, όχι ο ίδιος ο λαός...

    Οι κοτζαμπάσηδες φίλε μου είναι οι ΜΜΕργολάβοι, οι ψευτο-συνδικαλιστές και κάτοικοι στα ρετιρέ των ΔΕΚΟ, οι υπεράνω του νόμου βολευτές και όλες οι σκανδαλοκυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.

    Όταν χρησιμοποιείς μία λέξη όπως "κοτζαμπάσηδες" καλό είναι να ξέρεις και τι σημαίνει.

    Οι απλοί χωρικοί, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας έλεγαν:

    "Δουλεύουμε για τρεις μάστιγες: τους Τούρκους, τους παπάδες και τους κοτζαμπάσηδες"

    Οι απόγονοι αυτών των απλών χωρικών είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που τους έφερε ο Παπανδρέου στο δημόσιο για να τους προσλάβει ως ψηφοφόρους.

    Οπότε ΟΧΙ. Δεν είναι αυτοί οι κοτζαμπάσηδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Γραικέ
    μην γράφεις ανοησίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε Κωστή

    Μια συγγνώμη και μια εξήγηση για την αργοπορημένη απάντησή μου είναι νομίζω απαραίτητη. Η εξήγηση είναι απλή: δεν οφείλεται σε βραδύτητα ανακλαστικών, αλλά σε πρόβλημα του υπολογιστή μου.

    Σεβαστή η διαφωνία σου, και παραγωγική. Συμφωνώ μαζί σου ότι είναι ανάγκη να συζητήσουμε επί της ουσίας, πολλά πράγματα που τα θεωρούσαμε, και εξακολουθούμε ίσως να τα θεωρούμε, ως αυτονόητα και δεδομένα. Πέρα από τα ερωτήματα, όμως, που θέτεις, και είμαι πρόθυμος να τα συζητήσω, υπάρχουν και δύο σημεία στα οποία αδικείς και τον Θανάση και εμένα, αλλά προπαντός αδικείς τον εαυτό σου.


    Για τον Θανάση, είναι ο ίδιος ο αρμοδιότερος να απαντήσει. Η δική μου πάντως αίσθηση είναι ότι η αναφορά σε «κέντρα λήψης αποφάσεων» θα μπορούσε να θεωρηθεί άστοχη αν την έβλεπε κανείς στην κυριολεξία της και όχι έτσι όπως νοηματοδοτείται από τα συμφραζόμενα. Από τα συμφραζόμενα συνάγεται ότι ο Θανάσης αναφέρεται στην έκφραση των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται μεν συλλογικά, αλλά δεν είναι δυνατόν να εκφράζονται στην δημόσια κεντρική σκηνή ταυτόχρονα από όλους που μετείχαν στη λήψη της απόφασης. Αναφέρεται δηλαδή στους εκφραστές των συλλογικών αποφάσεων όλου του κόμματος, που διαλέγεται στο σύνολό του σαν ένας δήμος σε συνέλευση –μας το επιτρέπει η σύγχρονη τεχνολογία– και προφανώς δεν εννοεί κάποια κλειστή ομάδα που λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις ερήμην του κόμματος. Άλλωστε, στο χωρίο όπου ο Θανάσης μιλά για «κέντρα λήψης αποφάσεων» αναφέρεται ευθέως σε «ισόβιες ηγεσίες και ισόβιους βουλευτές» και «στη δημόσια εκπροσώπηση του κόμματος» που πρέπει να αλλάξει για να έλθουν στο προσκήνιο νέο πρόσωπα, που θα σηματοδοτούν το νέο κόμμα.


    Εκεί ωστόσο που γίνεσαι ακόμη πιο άδικος φίλε Κωστή είναι ότι η άποψη μου τόσο για τον χαρακτήρα του Μνημονίου «όσο και για την επιλογή της κυβέρνησης να μας το "φορέσουν", είναι … συνομωσιολογική και δεν διαφέρει απ’ αυτήν του Τσίπρα».

    Αν δει κανείς προσεκτικά τι λέει η πρότασή μας για τη συναινετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και την αντιπαραβάλει με την άποψη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι βέβαια ενιαία, αλλά κυμαίνεται από «βαθιά κουρέματα» μέχρι την «άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους» θα αντιληφθεί αμέσως ότι δεν έχουν καμιά σχέση. Η ταύτισή μου, επίσης, με το υβρίδιο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μόνον ως αστείο μπορεί κανείς να την δει. Όχι γιατί ήμουν τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια ανένταχτος Αριστερός, αλλά και γιατί εξέφρασα δημόσια, στην ομιλία μου στο Συνέδριο, τη γνώμη μου για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λιτά και με κάποιο βαθμό αφαίρεσης για να εστιάσουμε στο ουσιώδες. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, είναι ένας νεοσταλινικός συνασπισμών κομμάτων και ομάδων, ο οποίος συγχέει τον κρατικισμό με τον σοσιαλισμό, τον λαϊκισμό με την αριστερή πολιτική, την υπεράσπιση των προνομίων της εργατικής αριστοκρατίας με την υπεράσπιση του εργαζόμενου λαού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. (συνέχεια)

    Η άποψή μας για το Μνημόνιο και η ανάγκη διεκδίκησης μιας συναινετικής αναδιάρθρωσης του συνολικού χρέους, με τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται στην πρότασή μας, εγκρίθηκε από το Συνέδριο. Φυσικά θα μπορούσε η ηγεσία του κόμματος να την είχε κατανοήσει και αποδεχτεί νωρίτερα, μήνες πριν, όταν την προτείναμε με τον Θανάση για πρώτη φορά. Έτσι δεν θα εμφανιζόμασταν σήμερα να συρόμαστε σε μια άποψη που δεν την δεχτήκαμε όταν έπρεπε, αλλά την «αποδεχόμαστε» τώρα, που έχει πλέον καταστεί κοινή συνείδηση όλων, ή σχεδόν όλων, ότι το Μνημόνιο (ακόμη κι αν παραβλέψουμε –πράγμα που καμιά Αριστερά στον κόσμο δεν μπορεί να κάνει παρά μόνον αρνούμενη τον εαυτό της– ότι θα οδηγήσει σε απίστευτη ανέχεια και πραγματική πείνα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού) όχι μόνον δεν μας ανοίγει ξανά τις πόρτες των διεθνών χρηματαγορών, αλλά τις κλείνει ακόμη πιο ερμητικά, και άρα οδηγεί σε δεύτερο Μνημόνιο, ακόμη χειρότερο από το πρώτο, κ.ο.κ. Ακόμη και ο Σημίτης έσπευσε προ ολίγων ημερών να ζητήσει αναδιάρθρωση χρέους. Οι δικές μας Θέσεις του Συνεδρίου δεν έχουν δυστυχώς δημοσιευθεί ακόμη, αν και έχουν περάσει ήδη πάνω από δύο εβδομάδες. Θα με ενδιέφερε να ξέρω και τη δική σου άποψη για ερώτημα που απασχολεί όλο τον ελληνικό λαό: πώς θα βγούμε από το σημερινό τέλμα;

    Ως προς τον χαρακτηρισμό τώρα της δικής μου ερμηνείας ως συνομωσιολογικής την θεωρώ και εσφαλμένη και άδικη. Η συνομωσιολογία – ξένη πάντοτε προς την Αριστερά – χρησιμοποιείται από εκείνους που δεν μπορούν, συνήθως δεν θέλουν, να αναγνωρίσουν τα πραγματικά αίτια ενός φαινομένου. Εγώ όχι μόνο αποδίδω σε πραγματικές, γνωστές σε όλους μας δυνάμεις τούτου του κόσμου την κατάντια της Ελλάδας, αλλά είχα και την ευκαιρία, σε μια ημερίδα για την οικονομία που είχε οργανώσει η Ανανεωτική Πτέρυγα, δεκατέσσερις μήνες πριν, όταν ακόμη δημόσια δεν γινόταν κουβέντα για ΔΝΤ και Μνημόνιο, να πω: «Είναι προφανές ότι η αστική τάξη, κυρίως η οικονομική ολιγαρχία του τόπου, που γιγαντώθηκε χάρις στις κρατικές εργολαβίες και τις προμήθειες, και που έχει καταφέρει να υποτάξει πλήρως το πολιτικό σύστημα, δεν θα είχε καμία αντίρρηση να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα αποκατάστασης των δημοσιονομικών ανισορροπιών – όσο σκληρά και αν είναι. Ο περιορισμός της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, ουδόλως θίγει τα συμφέροντα των εθνικών εργολάβων και των εθνικών προμηθευτών. Απέναντί τους, όμως, έχουν τον κόσμο της εργασίας, τους πραγματικούς παραγωγούς πλούτου, και την Αριστερά που θέλει να εκφράσει τα συμφέροντα και τα όνειρά τους.» Και για του λόγου το αληθές δεν έχεις παρά να ανατρέξεις στην ομιλία μου, που αναρτήθηκε τον Φεβρουάριο του 2010 σε διάφορους ιστότοπους με τον τίτλο: Η Αριστερά απέναντι στην Κρίση. Είναι τουλάχιστον υπερβολικό να μου ζητεί κάποιος να απολογηθώ επειδή περιέγραψα, πολύ πριν, τον τρόπο με τον οποίο θα συμπεριφερόταν το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, ενεργώντας ως εντολοδόχος της κρατικοδίαιτης οικονομικής ολιγαρχίας και ως προστάτης της πράσινης κομματοκρατίας.

    Με εκτίμηση
    Νικηφόρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νικηφόρε
    η κριτική δεν έχει καμία σχέση με τα συναισθήματα και την εκτίμηση που πιθανά γνωρίζεις, ότι έχω και σε σένα και στο Αθανασίου.
    Η κριτική αφορά απόψεις και κατά την γνώμη μου, πρέπει να είμαστε έντιμοι και να την καταθέτουμε.
    Η άποψή μου για τον μηχανισμό δημιουργίας και το ίδιο το Δημόσιο Χρέος, είναι διαφορετική από την δική σου, από ότι έχω καταλάβει και κατά συνέπεια αυτό ίσως εξηγεί και την διαφορετική αντιμετώπιση που έχουμε.
    Το Δημόσιο Χρέος, οφείλεται κατά
    - 15-20 δίς στα μεγάλα Δημόσια έργα (Αττική Οδό, Γέφυρα Ρίου, Εγνατία, Αεροδρόμιο) και τα Ολυμπιακά έργα τα τελευταία 15 χρόνια.
    - 35 δίς στις Αμυνικές δαπάνες τα τελευταία 15 χρόνια
    - 250 δίς σε μισθούς και δαπάνες Δημόσιων υπαλλήλων και Συντάξεις, αν σκεφτείς ότι το 2001 ήταν 25 δίς περίπου και το 2010 έφτασαν τα 55 δις ετησίως, δηλαδή μια αύξηση 25 δις κατά μέσο όρο το χρόνο, δηλαδή 25 δις χ 10 έτη = 250 δίς.
    - 10 δίς ο ΟΣΕ κλπ
    - 11 δις ακόμη και πέρυσι αμυντικές δαπάνες

    Σύνολο 321 δις.
    Άντε από τα 46.5 δις αμυντικές δαπάνες να ήταν λογικά τα μισά
    Τελικό σύνολο 300 δις.

    Όπως φαίνεται λοιπόν, από αυτά τα 4-5 νούμερα, ο υπεύθυνος του χρέους είναι οι δαπάνες του Δημοσίου, μισθολογικές και άλλες, δηλαδή το πελατειακό κράτος και οι συντεχνίες.
    Ετσι κάθε λύση αναδιάρθρωσης, δεν είναι μόνο "απεχθής", όπως απεχθής είναι η συζήτηση για την συγκρότηση επιτροπής για το "απεχθές χρέος", αλλά συσκοτίζει και την ουσία της "κοινωνικής αντιπαλότητας" που πρέπει η Αριστερά να αναδείξει και να καταγγείλει.
    Για μένα το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα μεταξύ καπιταλιστών και εργατών, αλλά μεταξύ Κοτζαμπάσηδων - Δημόσιοι Υπάλληλοι- και εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
    Ακόμη και αν μηδενιστεί το χρέος και κυρίως τότε, ο ευνοημένος θα είναι ακριβώς αυτό το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης και ειδικότερα του Βαθέως ΠΑΣΟΚ και όχι η χώρα που θα συνεχίζει να πληρώνει 30 δις κάθε χρόνο επιπλέον.
    Η παρέμβαση της Βάσως και του Σημίτη, κατά την γνώμη μου στην εύνοια αυτού ακριβώς του "βαθέως ΠΑΣΟΚ" , της "κρατικής γραφειοκρατίας" αποβλέπει, όσο και αν φαίνεται αυτό περίεργο.
    Μ'αυτή την έννοια, η υπογραφή του Μνημονίου από την Κυβέρνηση πέρισυ , όπως άλλωστε ίσως γνωρίζεις, εμένα με βρήκε σύμφωνο, αφού έβαλε ευθέως στα "προνόμια" που γεννούν το χρέος.
    Το ότι δεν "εφαρμόστηκε" το Μνημόνιο από την κυβέρνηση το θεωρώ το μέγιστο λάθος της, που στέρησε από την χώρα την δυνατότητα, να εκμεταλλευτεί τον χρόνο και να είναι έτοιμη, να αντιμετωπίσει το χρέος είτε κουρεμένο είτε ολόκληρο.
    Αυτή η "άρνηση" της κυβέρνησης , να εφαρμόσει το Μνημόνιο, οδήγησε στο να απογοητεύσει όλο τον κόσμο και να χάσει την "πολιτική ηγεμονία", όπως επεσήμανα από τον Φεβρουάριο, εδώ στην ΑΣ, στο κείμενό μου με τίτλο "Η κρίση είναι γενική".
    Νικηφόρε, όταν γίνει η αναδιάρθρωση, θα τα ξαναπούμε.
    Κατά την γνώμη μου, θα είμαστε εμείς που θα ζητήσουμε παρακαλετά να μας βάλουν σε άλλο Μνημόνιο.

    Η λύση είναι η "καταστροφή του πολιτικού συστήματος", με συντεταγμένο τρόπο.
    Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει , όχι με την παραίτηση της κυβέρνησης και την ανάδειξη της ΝΔ και των συμμαχιών της, αλλά με την απαίτηση ενός Δημοψηφίσματος, με θέμα την αλλαγή του Συντάγματος ή Οχι και αμέσως μετά να πάμε σε ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ και όχι ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ απλά.
    Η αλλαγή θα πρέπει να στοχεύει στην σαφή διάκριση των 3 εξουσιών.
    Στην "άρση της μονιμότητας" με ταυτόχρονη θέσπιση του θεσμού του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος για όλους.
    Στην θέσπιση απαγόρευσης ελλειμμάτων πάνω από ένα ποσοστό, με ισχύ "άρσης της δεδηλωμένης" για την Κυβέρνηση και άλλες τέτοιες ριζικές αλλαγές.
    Αν δεν τα προτείνουμε και δεν γίνουν συντεταγμένα, να ετοιμασθούμε για την εξαθλίωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κωστή,

    προς αποφυγή παρεξηγήσεων...

    δε σου απάντησα όχι γιατί δεν είχα τι να σου πω, αλλά γιατί με την απάντηση υπόδειγμα διαλεκτικής (ειρωνία) που μου έδωσες, μου πιστοποίησες ότι δεν είσαι άξιος για διάλογο.

    Αντίο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU