Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Μνημόνιο και αναδιαπραγμάτευση χρέους & δώδεκα μέτρα άμεσης και βραχυπρόθεσμης απόδοσης



των Αθανασίου Θανάση & Σταματάκη Νικηφόρου 
1α. ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΧΡΕΟΥΣ  

Σήμερα όλοι ομολογούν ότι η παρακμή της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου συστήματος νομής της εξουσίας και ιδιοποίησης του πλούτου που παρήγε ο ελληνικός ...λαός. 

Χάρις στο σύστημα αυτό κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες έγιναν ζάμπλουτοι, πολιτικοί απέκτησαν εξουσία και πλούτο, κολαούζοι της εξουσίας έγιναν σπουδαίοι και τρανοί, συντεχνίες απέκτησαν απίστευτα προνόμια ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών τους προς το σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς. 
Το καθεστώς αυτό δεν μπορούσε, ωστόσο, να αποκτήσει στέρεη κοινωνική βάση παρά μόνον αν κατάφερνε να διαφθείρει την ελληνική κοινωνία. 
Το κατάφερε και αυτό. 
Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, δεν είχε γνωρίζει τέτοιον ηθικό και πολιτισμικό ξεπεσμό.   

Στο επίπεδο της οικονομίας, το αποτέλεσμα της επικράτησης αυτού του δικομματικού καθεστώτος, μέσα από την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στην εξουσία, είναι γνωστό: είναι το αβάστακτο δημόσιο χρέος, το παραλυτικό δημοσιονομικό έλλειμμα, το τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, και οι αδιανόητες για μια δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα ανισότητες (μισθολογικές, συνταξιοδοτικές, πρόσβασης στην εργασία, κ.λπ.). Όλα αυτά, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, είναι ένα εκρηκτικό μείγμα, τις συνέπειες του οποίου ουδείς μπορεί να προβλέψει.
  
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αφού συνέβαλε, όσο περισσότερο μπορούσε, σε μια κρίση δανεισμού, μας οδήγησε σε ένα συγκεκριμένο, απαράδεκτο  Μνημόνιο, που επιβάλλει στην ελληνική οικονομία ένα βάρος που ξεπερνά τις αντοχές της και στον ελληνικό λαό άδικες και άσκοπες θυσίες, τις οποίες δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανεχθεί.   
Η θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς, σήμερα, πρέπει να είναι το ξεπέρασμα του Μνημονίου, όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα, μέσω μιας συναινετικής, εντός της ΕΕ, αναδιάρθρωσης του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας (δηλαδή, μέσα από διαπραγματεύσεις και, πιθανώς, σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις του ‘Νότου’),  με τη χρησιμοποίηση όλων των δυνατοτήτων που θα μπορούσε να μας προσφέρει η ΕΕ, όπως η έκδοση ευρωομολόγου, η επαναγορά χρέους, η χρησιμοποίηση κεφαλαίων από το Ταμείο του μηχανισμού στήριξης για να χρονική ανακατανομή των λήξεων. 
Η πολιτική που ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν οδηγεί πουθενά, είναι αδιέξοδη. 
Είναι, ουσιαστικά, επιλογή διαδοχικών μνημονίων, που κάθε επόμενο θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο. 
Είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς ότι η συνέχιση της εξουθένωσης του ελληνικού λαού δεν θα προκαλέσει ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις που θα απειλήσουν τα ίδια θεμέλια της πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης.  

Η συναινετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους είναι η μόνη ρεαλιστική λύση. 
Και εννοούμε μια αναδιαπραγμάτευση που πρέπει να έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:   
α) Οι δανειστές μας δεν θα χάσουν τα χρήματα που μας δάνεισαν. 
β) Η αποπληρωμή του χρέους θα κατανεμηθεί σε μια πολύ μεγαλύτερη χρονική περίοδο (τριάντα ή σαράντα ετών) και σε ετήσιες δόσεις περίπου του ίδιου ύψους. 
γ) Η αποπληρωμή του χρέους θα πρέπει να αρχίζει έπειτα από μια περίοδο χάριτος δύο έως πέντε ετών. 
δ) Το επιτόκιο του χρέους δεν πρέπει να απέχει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία – η οποία, άλλωστε, οφείλει την οικονομική ευρωστία της και τις τεράστιες εξαγωγές της (ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, που την τοποθετούσαν μέχρι πέρυσι στην πρώτη θέση του κόσμου) σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.   



Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποκρούσομε την άγρια επιδρομή εναντίον των λαϊκών εισοδημάτων εργαζομένων και συνταξιούχων, που απειλεί την κοινωνική συνοχή και να ματαιώσουμε την απόπειρα επιβολής εργασιακού μεσαίωνα στη χώρα μας.   
Μόνο έτσι θα κερδίζουμε τον αναγκαίο χρόνο για να ανατρέψουμε δημοκρατικά το καθεστώς της διαφθοράς και της διαπλοκής και να ξεριζώσουμε τις παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση. 
Εννοείται ότι χωρίς την εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού, αναγεννητικού σχεδίου, ακόμη και η ευνοϊκότερη αναδιάρθρωση του χρέους δεν θα αποδειχθεί απλώς μάταιη, αλλά θα είναι μια νέα ευκαιρία για να εξακολουθήσουν να λυμαίνονται τον τόπο οι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας.   
Επιπλέον, μια λύση αναδιάρθρωσης του χρέους ενισχύει την εικόνα της ΕΕ, είναι ένα βήμα προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θωρακίζει τις οικονομίες των χωρών-μελών της ΕΕ απέναντι στις κερδοσκοπικές επιθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου.   
Στο διάγραμμα που επισυνάπτεται φαίνεται πόσο ανορθολογική είναι η χρονική κατανομή του δημόσιου χρέους. Π.χ. Το δημόσιο χρέος που λήγει την περίοδο 2010-2013 ανέρχεται σε 112,3 δισ. ευρώ ή πάνω 28 δισεκατομμύρια κατά μέσο όρο το έτος, με συνολικά δημόσια έσοδα που μετά βίας υπερβαίνουν τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ. 
Είναι προφανές ότι –και τότε, όπως και σήμερα – στις αγορές δεν θα μπορούμε να προσφύγουμε εξαιτίας των αβάσταχτα υψηλών επιτοκίων που θα μας ζητούν, και, επομένως θα αναγκαστούμε να οδηγηθούμε σε νέο δανεισμό από ΔΝΤ και Μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε., δηλαδή, νέο μνημόνιο, νέα άγρια λιτότητα, ακόμη βαθύτερη ύφεση, ακόμη μεγαλύτερη ανεργία, με λίγα λόγια η χώρα θα παγιδευτεί σε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο! 
Την περίοδο 2014-2020 το δημόσιο χρέος που θα πρέπει να αποπληρωθεί ή να αναχρηματοδοτηθεί ανέρχεται σε 129 δισ. ευρώ, ή 18,5 περίπου δισεκατομμύρια κατά μέσο όρο το έτος. Για την περίοδο 2021 έως 2030 θα λήξει χρέος ύψους 42,5 δισ. ευρώ ή 4,25 δισεκατομμύρια κατά μέσο όρο το έτος.   

Δύο πράγματα είναι απολύτως προφανή:   
Πρώτον, η Ελλάδα είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει τέτοιο δημόσιο χρέος και με τέτοια χρονική κατανομή λήξεων, εκτός εάν οδηγήσει τεράστιες μάζες του λαού σε ακραία τριτοκοσμικά πρότυπα διαβίωσης. Η μόνη λύση είναι η συναινετική αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτή θα πρέπει να είναι η αιχμή της κριτικής μας.   
Δεύτερον, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που λυμαίνονταν και λυμαίνονται, προς ίδιον όφελος, αλλά και προς όφελος των εντολέων τους –που δεν είναι βέβαια ο ελληνικός λαός, αλλά η κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία– μπορεί να αποδείχθηκαν ικανότατες στη δημιουργία ενός πελατειακού, ή καλύτερα συντεχνιακού κράτους, αλλά και τελείως ανίκανες να διαχειριστούν το χρέος που δημιούργησαν. 
Είναι χρέος της Δημοκρατικής Αριστεράς να επισημαίνει σταθερά στον ελληνικό λαό –ο οποίος άλλωστε το γνωρίζει από την πείρα του– ότι δεν μπορούν να σώσουν την Ελλάδα εκείνοι που την κατέστρεψαν.   
Η ακόλουθη εικόνα του δημόσιου χρέους αποτυπώνει καθαρά το αδιέξοδο.  
Πίνακας λήξεων του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, όπως εμφανιζόταν στο τέλος του 2009:  
2010     24,5 δισ. €
2013     24,8 δισ. €
2014     31,6 δισ. €
2015     20,4 δισ. €
2016     15,1 δισ. €
2017     22,1 δισ. €
2018       9,8 δισ. €
2019     24,7 δισ. €
2020       5,3 δισ. €
2021       0,5 δισ. €
2022       8,9 δισ. €
2024     10,7 δισ. €
2025       7,6 δισ. €
2026       7,1 δισ. € 
2028       0,2 δισ. € 
2030       7,5 δισ. € 
2034       2,0 δισ. € 
2037       9,0 δισ. € 
2040       7,9 δισ. € 
2057       1,6 δισ. €
2011     31,3 δισ. €
2012     31,7 δισ. €
Μέση σταθμική διάρκεια τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου  
2006       10,47   έτη         
2007       13,25   έτη
2008       10,96   έτη
2009        5,66    έτη
2010        5,46    έτη  
Για την περίοδο 2010-2015 το άθροισμα είναι 164,3 δισ. €. 
Στο ποσό αυτό θα πρέπει να προστεθούν τα 110 δισ. € συν τους τόκους της περιόδου 2010-2013. 
Επίσης θα πρέπει να προστεθεί το αθροιστικό δημοσιονομικό έλλειμμα, που τον πρώτο από αυτά τα 6 χρόνια (δηλ. το 2010) ήταν 22 δισ. €.  
Σύνολο, λοιπόν, δανειακών αναγκών της Ελλάδας κατά την περίοδο 2010-2015: 164,3 + 110 + 10 (τόκοι επί των 110, κατά ελάχιστον) + 80 (το αθροιστικό έλλειμμα 6 ετών, κατά ελάχιστον) =   (κατά ελάχιστον) 364,3 δισ. €.    
Κατά τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, όπως παρουσιάστηκαν στις 19/12/2010, οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας για την ίδια περίοδο εκτιμώνται σε 352,3 δισ. €. Πιθανόν υπερεκτιμούν τη δυνατότητα της ελληνικής κυβέρνησης να περιορίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα.    
1β. ΔΩΔΕΚΑ ΜΕΤΡΑ ΑΜΕΣΗΣ ΚΑΙ ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ   
Μέτρα περιορισμού δημοσίων δαπανών

1. Πλαφόν σε μισθούς όλων των εργαζομένων και λειτουργών του δημόσιου τομέα και όλων των εισηγμένων Δημόσιων Επιχειρήσεων. 
Ανώτατος μισθός το τετραπλάσιο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, δηλαδή 90.000 ευρώ. 
Ο ανώτατος μισθός δίδεται μόνον στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για τον πρωθυπουργό, υπουργούς, βουλευτές, ανώτατους δικαστικούς ο ανώτατος μισθός είναι οι 80.000 ευρώ, ενώ για τους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα και των δημόσιων επιχειρήσεων ο ανώτατος μισθός δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να υπερβαίνει τις 60.000 ευρώ. 
Πλαφόν σε συντάξεις 
Ανώτατη επιτρεπόμενη σύνταξη ίση με το διπλάσιο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, δηλαδή τις 45.000 ευρώ.

2. Αναστολή κάθε παραγγελίας νέων οπλικών συστημάτων μέχρις ότου μπει  η χώρα σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης και αρχίσει να δημιουργεί ικανοποιητικά πρωτογενή πλεονάσματα. Έγκριση μόνο των απαραίτητων δαπανών για την αύξηση της διαθεσιμότητας των υπαρχόντων οπλικών συστημάτων τα οποία είναι, και θα είναι για αρκετά ακόμη χρόνια, επαρκή για την αμυντική θωράκιση της χώρας.

3. Αναβολή εκτέλεσης μεγάλων δημόσιων έργων υψηλού κόστους, περιορισμένων εξωτερικών οικονομιών και χαμηλής μόχλευσης, τα οποία μόνον τους εθνικούς εργολάβους εξυπηρετούν. 
Τα αναγκαία δημόσια έργα και οι δημόσιες προμήθειες θα δημοπρατούνται υπό την εποπτεία μικτών επιτροπών βουλευτών, δικαστικών και πολιτών –με τους τελευταίους να αποτελούν την πλειοψηφία– που θα ορίζονται μόνο με κλήρωση, και όχι από την κυβέρνηση.

4. Ενοποίηση επικαλυπτόμενων υπηρεσιών, κατάργηση οργανισμών και επιτροπών που δεν προσφέρουν έργο, αλλά συγκροτήθηκαν απλώς για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας των δύο κομμάτων εξουσίας.

5. Άμεση αποκρατικοποίηση μη στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων που ανήκουν στο κράτος, όπως ΟΠΑΠ, Καζίνα, κ.λπ.   Μέτρα αύξησης των δημοσίων εσόδων

6. Διεύρυνση φορολογικής βάσης
Δραστικός περιορισμός φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής, φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής με δρακόντεια μέτρα, και αξιοποιώντας όλη την πείρα – τις μεθόδους και τεχνικές, στην αυστηρότερη εκδοχή τους – των χωρών που έχουν λύσει, σε ικανοποιητικό βαθμό, το πρόβλημα αυτό.

7. Αναδρομικό έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων όσων διετέλεσαν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, διοικητές και διευθύνοντες σύμβουλοι οργανισμών του δημοσίου, μέλη επιτροπών ανάθεσης δημόσιων έργων και δημόσιων προμηθειών καθώς και των συζύγων και των συγγενών τους Α' βαθμού από το 1981 μέχρι σήμερα. 
Ψήφιση ειδικού νόμου με αναδρομική ισχύ, που θα καθιστά την απιστία σε βάρος του δημοσίου και την φοροκλοπή διαρκή εγκλήματα χωρίς παραγραφή και θα θεσπίζει την αυτόματη άρση φορολογικού και τραπεζικού απορρήτου όλων όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα ή συμμετείχαν στην ανάθεση έργων ή προμηθειών. 
Δήμευση όλων των περιουσιακών στοιχείων που η προέλευσή τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

8. Αυστηρός έλεγχος όλων των μεταβιβάσεων ακινήτων που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία, προς συζύγους και συγγενείς Α¢ βαθμού, για να αποκαλυφθούν κινήσεις απόκρυψης παράνομου πλούτου. 
Δήμευση περιουσιακών στοιχείων που μεταβιβάστηκαν γιατί η προέλευσή τους δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί.

9. Εξάντληση όλων των δυνατών πιέσεων για να πληροφορηθούμε τα ονόματα όλων των Ελλήνων που έχουν κάνει καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες. 
Έλεγχος και δήμευση καταθέσεων που η προέλευσή τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. 
Θέσπιση νόμου που θα υποχρεώνει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και τους ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης περιουσία να δηλώνουν τη συμμετοχή τους σε εξωχώριες (offshore) εταιρείες. Αυστηρός έλεγχος της προέλευσής της περιουσίας τους που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

10. Αυστηρός έλεγχος του ροής πετρελαίου από τα διυλιστήρια ως τους βιομηχανικούς και ατομικούς χρήστες, ώστε να περιοριστεί δραστικά το λαθρεμπόριο καυσίμων. 
Δραστικός περιορισμός του παραεμπορίου 
Μόνον από τις δύο αυτές πληγές το ελληνικό δημόσιο έχει απώλειες που ξεπερνούν τα 5 δισ. ευρώ.

11. Αυστηρός έλεγχος του διαχρονικού σκανδάλου της υγείας με διττή επιδίωξη: 
Να εντοπιστούν και εξαλειφθούν όλες οι υπερτιμολογήσεις φαρμάκων και υλικών, αλλά και να δοθεί η δυνατότητα στα ασφαλιστικά ταμεία να ανακτήσουν ένα μέρος από τα κλοπιμαία.

12. Αξιοποίηση ακίνητης περιουσίας
Είναι αδιανόητο η χώρα να έχει οδηγηθεί σε ουσιαστική χρεοκοπία και την ίδια να έχει παραδοθεί σε καταπατητές, σε επιτήδειους εκμεταλλευτές και στη φθορά και απαξίωση δημόσια ακίνητη περιουσία που η αξία της εκτιμάται σχεδόν στο ύψος του συνολικού δημόσιου χρέους. Η καταγραφή και αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης και της εκποίησης αστικών ακινήτων, είναι μια επιλογή ορθολογισμού, αλλά και δικαιοσύνης, ιδίως στις σημερινές δραματικές συνθήκες.

5 σχόλια:

  1. Για αναδιάρθρωση, επιμύκυνση και αγορά του Ελληνικού χρέους απο την Εκτ και ευρωομόλογα έχουν αναφερθεί απο την Δημαρ και πριν το συνέδριο ακόμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "...4. Ενοποίηση επικαλυπτόμενων υπηρεσιών, κατάργηση οργανισμών και επιτροπών που δεν προσφέρουν έργο, αλλά συγκροτήθηκαν απλώς για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας των δύο κομμάτων εξουσίας. ..."

    Οι ΔΥ αυτών των υπηρεσιών και οργανισμών, τι τύχη θα έχουν;

    Ξανά μια έκθεση ιδεών, που δεν τολμά να μιλήσει καθαρά.

    Αν δεν αρθεί η Μονιμότητα, που αποτελεί την "σφραγίδα" του συστήματος της μεταπολίτευσης, τίποτε δεν πρόκειται να διορθωθεί.
    Ούτε η ΔΥ θα έχουν λόγο να εργασθούν, ούτε τα ελλείμματα θα μειωθούν.

    Το να ελπίζει κανείς ότι αν χτυπηθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, με ταυτόχρονη άνοδο των φορολογικών συντελεστών, θα αποφύγει να μιλήσει για απολύσεις περιττού προσωπικού , ακόμη και ομολογημένων περιττών υπηρεσιών, δεν είναι τίποτε άλλο από ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ στο κράτος του Δημοσιουπαλληλικού Σοσιαλισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κανένα Μνημόνιο δεν θα ήταν αναγκαίο, αν μιλούσαμε μόνοι μας καθαρά και συμφωνούσαμε να κάνουμε τις αλλαγές που είναι απαραίτητες.
    Επειδή όμως δεν είναι το πολιτικό μας σύστημα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας εντέλει, ικανή να πάρει οποιαδήποτε απόφαση, ηι'αυτό και η μόνη λύση που μας απομένει, είναι να φλυαρούμε εμείς και να μας επιβάλλουν τις απαραίτητες αλλαγές μέσω Μνημονίων οι άλλοι, που μεταξύ μας έχουν ξεπεράσει ήδη κάθε όριο υπομονής, με τους "εξυπναδικισμούς" μας.
    Ή θα πάμε σε μια λύση κοινοβουλευτκής ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, μέσα από την διαδοχή της "συναίνεσης", με την κυβέρνηση εθνικής ενότητσς, την κυβέρνηση προσωπικοτήτων στην συνέχεια ή θα πάμε συνταταγμένα με ΜΝΗΜΟΝΙΑ, που θα κάνουν κάθε φορά ποράξη, τις "μεταρρυθμίσεις" που θα προσποιούμαστε ότι θα κάνουμε, αλλά ποτέ δεν θα κάνουμε.

    Ναί για μένα η λύση είναι τα ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, που είναι ο μόνος τρόπος για δημιουργική ενασχόληση με την αναμόρφωση της χώρας, από την ΕΕ και που μέσα απ'αυτήν θα γίνουν και οι ήπιες αναδιαρθρώσεις και τα Σχέδια Μάρσαλ, αλλά συγχρονισμένα με αλλαγές που τα οφέλη θα τα δίνουν στον ελληνικό λαό και δεν θα λειτουργούν ως ευκαιρίες για να μη πληρώσουν όσοι τα "καταφέραν" με το καθεστώς της μεταπολίτευσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κωστή, αν ερμηνεύω σωστά το κείμενο μιλάει κομψά για τα νπδδ και τις επιτροπές που δεν έχουν αντικείμενο. Κατά τα άλλα σωστά τα γράφεις. όσο υπάρχουν ελείμματα χωρίς να παράγεις πλούτο το πρόβλημα θα υφίστατια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. σε σωστή κατεύθυνση όσα προτείνουν οι αρθρογράφοι, αλλά πρέπει να πούμε και το εξής:

    όσο η χώρα εξακολουθεί να παράγει ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ έλλειμμα η κατάσταση δεν θα σώζεται με τίποτα ότι αναδιάρθρωση, επιμύκυνση κτλ να κάνουμε

    και επίσης δεν αρκεί η έντελώς απαραίτητη περιστολή δαπανών


    χρειάζεται επιτέλους αυτή η χώρα να αρχίσει να παράγει κατι...

    Αλέξανδρος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU