Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Αριστερά και Μονιμότητα στο Δημόσιο


Η ιδρυτική ταυτότητα της Αριστεράς παγκοσμίως συνοψίζεται στις αρχές "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη" της γαλλικής επανάστασης του 1789 -και το όνομά της από την θέση που επέλεξε κατά την πρώτη της ιστορικά εμφάνιση, στα έδρανα της τότε γαλλικής εθνοσυνέλευσης. Μέχρι και σήμερα αυτές τις αρχές επικαλείται και για την εφαρμογή τους αγωνίζεται.
Σήμερα, στην χώρα μας, οι αρχές αυτές εν μέσω κρίσης, δυσκολεύονται να μορφοποιηθούν προσκρούοντας σε αντιφάσεις και ιδεολογικές συγχύσεις που έχουν επιβληθεί -με την συνυπευθυνότητα της αριστεράς- στην λειτουργία του δημόσιου τομέα, στενού και ευρύτερου και στην συντριπτική ισχύ που διαθέτουν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ έναντι των του ιδιωτικού τομέα. Τα κόμματα της αριστεράς έχουν συνδεθεί ψυχή και σώματι με τον δημόσιο τομέα (από κει αντλούν ψηφοφόρους, στελέχη και οικονομική επιδότηση) και δυσκολεύονται να αρθρώσουν την όποια πρόταση μεταρρύθμισής του εφόσον αυτό μπορεί να σημαίνει την εκλογική τους καθίζηση. Είναι όμηροι ενός καθεστώτος που τα ίδια εξέθρεψαν είτε συνειδητά είτε με την αδυναμία τους να εκφράσουν αυτόνομη πολιτική.
Ποια είναι όμως η αριστερή θέση για τον δημόσιο τομέα και ειδικά για το ζήτημα της μονιμότητας, όπως αυτή εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Ας εξετάσουμε το ζήτημα αυτό βάσει των αρχών της αριστεράς.

Οι 800.000 εγγεγραμμένοι άνεργοι σήμερα προέρχονται όλοι από τον ιδιωτικό τομέα. Οι απολύσεις στο δημόσιο απαγορεύονται. Ποια ισότητα (και ποια αδελφοσύνη) προκύπτει λοιπόν όταν τα βάρη της κρίσης τα μοιράζονται αποκλειστικά οι μισθωτοί και οι επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα; Οι μεν στην ανεργία και την χρεοκοπία χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας, οι δε με κάποια μείωση του μισθού τους μόνο αλλά εξασφαλισμένη (έστω και με δανεικά) την δουλειά τους και την σύνταξή τους.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (μισθωτοί και επιχειρηματίες) αξιολογούνται συνεχώς μέσα από την δουλειά, τις ικανότητές και την παραγωγικότητά τους. Όταν δημιουργηθεί κρίση, δεν πληρώνουν μόνο τα δικά τους λάθη αλλά και τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης όπως επίσης και την πιθανή χρεοκοπία ή ελλειμματική λειτουργία του δημοσίου ασχέτως αν δεν ευθύνονται οι ίδιοι γι αυτό. Οι λειτουργοί όμως του δημοσίου τομέα, που συχνά είναι και η αιτία της κρίσης, ελάχιστα πράγματα θα πληρώσουν στο τέλος ή θα φορτώσουν απλά την χώρα με κάποιο νέο δάνειο που θα κληθεί επίσης να αποπληρώσει ο ιδιωτικός τομέας με την όποια "ανάπτυξη" επιτύχει. Κι όλα αυτά για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων... Για ποια αδελφότητα και δικαιοσύνη μιλάμε άραγε;
Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα της χώρας μας είναι κατά μεγάλο μέρος διορισμένοι χωρίς προσόντα από τα "κόμματα εξουσίας", στα πλαίσια μιας ανήθικης συναλλαγής πελατειακού τύπου. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού είναι, το δημόσιο, αντί ενός τομέα παροχής υπηρεσιών στην κοινωνική παραγωγικότητα όσων προσθέτουν με τις ιδέες και την εργασία τους στον δημόσιο πλούτο, να αποτελεί ένα άσυλο, πνιγμένο στην γραφειοκρατία -για να δικαιολογήσει τις πλεονάζουσες θέσεις- και στην αναποτελεσματικότητα  -λόγω έλλειψης εμπειρίας και προσόντων-, εχθρικό και καχύποπτο προς τις πρωτοβουλίες του αναπτυξιακού δυναμικού της χώρας. Ένα άσυλο που επιβαρύνει αβάσταχτα και νεκρώνει κάθε υγιή προσπάθεια εξόδου από την κρίση.

Και είναι απορίας άξιο: γιατί η αριστερά ζητά αντί μεταρρύθμισης, κι άλλες προσλήψεις στο δημόσιο, υπερασπίζεται τα σκανδαλώδη κεκτημένα δεκαετιών κρατικού συνδικαλισμού και συνδιοίκησης του δημοσίου και αρνείται πεισματικά να αγγίξει το ζήτημα της χωρίς αξιολόγηση μονιμότητας; (το ίδιο κάνει και με τα κεκτημένα των επίσης κρατικοδίαιτων συντεχνιών των κλειστών επαγγελμάτων αλλά αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του άρθρου).
Οι δημόσιοι υπάλληλοι απέκτησαν την μονιμότητα έναντι της έλλειψης κάποιας άλλης αντισταθμιστικής προσόδου ελάχιστου εισοδήματος (πχ γεωργική εργασία) για να έρθουν στις πόλεις και να εργαστούν με ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας. Από τότε, η μείωση του αγροτικού πληθυσμού, οι μεταβολές στον τρόπο παραγωγής και η αστυφιλία έφεραν στις πόλεις πολλαπλάσιους ανθρώπους που αναζητούσαν δουλειά, χωρίς καμιά άλλη εγγύηση. Από τότε ο διορισμός στο δημόσιο απέκτησε μεγάλη σημασία και τα κόμματα άρχισαν να ανταλλάσσουν ψήφους με διορισμούς. Τα προηγούμενα κριτήρια αγνοήθηκαν και η επιδρομή στο δημόσιο με τα βολέματα, ακόμα και σε οργανισμούς που δημιουργούνταν προς τούτο και μόνο, γενικεύτηκε. Η αριστερά, μετά από χρόνια "κράτους της δεξιάς" απόλαυσε κι αυτή επιτέλους -με την άνοδο του Α.Παπανδρέου στην διαχείριση- τους διορισμούς στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και το σώμα συμβούλων (ως απαραίτητη πηγή ψήφων στο "αριστερό" ΠαΣοΚ). Από τότε, μιλιά για τον δημόσιο τομέα. Οι αρχές ξεχάστηκαν, η αριστερά από ανιδιοτελής και περήφανη έγινε κρατικοδίαιτη και μικροπρεπής.

Σήμερα, η άρση της μονιμότητας, έστω με προϋποθέσεις αναγκών και αξιολόγησης -όπως γίνεται σε κράτη προοδευμένα, με θεσμούς και δικαιοσύνη- συνεχίζει να αποτελεί γκρίζα ζώνη για την αριστερά κάθε απόχρωσης. Έτσι την πρωτοβουλία την έχει -χωρίς κανένα κοινωνικό έλεγχο- η τρόϊκα (και η κυβέρνηση που ψάχνει τρόπους απλά να πάρει τα δανεικά -χωρίς αν είναι δυνατόν να αλλάξει τίποτα). Η κρίση δεν έγινε ευκαιρία ούτε για την κυβέρνηση (να εξυγιάνει τον κομματικό της εαυτό) αλλά ούτε και για την αριστερά για να προτείνει έναν δίκαιο και αποτελεσματικό, θεσμικό επιτέλους, τρόπο λειτουργίας του δημόσιου τομέα. Παραμένει όμηρος του αριστερού αυτοματισμού αδυνατώντας να αρθρώσει ένα λόγο δικαιοσύνης και να προτείνει μεταρρυθμίσεις που να αποκαθιστούν την ισότητα και την αδελφοσύνη ανάμεσα στους εργαζόμενους με κριτήρια εργατικότητας, δημοσίου συμφέροντος, επαναξιολόγησης και αποτελεσματικότητας. "Όχι απολύσεις στο Δημόσιο", τυφλές μετατάξεις προσωπικού χωρίς αξιολόγηση, μονιμοποίηση συμβασιούχων κλπ κλπ 
Γι αυτό και έχει χάσει αμετάκλητα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα στους οποίους δεν μπορεί καν να προσφέρει ένα συνδικάτο ή ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Υπάρχει όμως -και μέσα στην αριστερά- κόσμος που ψιθυρίζει το αυτονόητο: ότι η μονιμότητα όπως είναι σήμερα, και αντισυνταγματική είναι, και βουλιάζει το δημόσιο στην γραφειοκρατία, την αποφυγή εργασίας και εξυπηρέτησης, τα δυσβάσταχτα ελλείμματα και την γενικευμένη διαφθορά των ελεγκτικών μηχανισμών. Στην ιδιοτέλεια, την έλλειψη αδελφοσύνης με τους άλλους εργαζόμενους, την ανισότητα στο εισόδημα, την αδικία του χωρίς καμιά παραγωγικότητα βολέματος, στην θυσία των δικαιωμάτων της νέας γενιάς έναντι της πρόωρης συνταξιοδότησης και των κεκτημένων. Εν τέλει στην καταφυγή σε διαδοχικά μνημόνια, στην χωρίς διέξοδο υπερχρέωση απλά για να πληρώνονται όσοι "πρόλαβαν".
Οι ψίθυροι αυτοί πρέπει να γίνουν φωνές και προτάσεις/διεκδικήσεις. Η κοινωνική αριστερά μπορεί να μιλήσει -μπορεί να μην έχει την πολιτική αριστερά στο πλάι της αλλά έχει ολόκληρη την κοινωνία της εργασίας. Μπορεί να περιγράψει και να υποστηρίξει δημόσια, με θάρρος και γνώση, τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις σπάζοντας κατ' αρχήν το εμπάργκο του λόγου και μιλώντας γι αυτό που καιρό τώρα έχει συνειδητοποιήσει αλλά δεν τολμά να αρθρώσει τρομοκρατημένη από τους ιδιοκτήτες της αριστερής γνώσης και πάροχους πιστοποιητικών αριστεροσύνης.
Πρώτη κίνηση; 
Αριστεροί για την Άρση της Μονιμότητας -με θεσμική μεταρρύθμιση στο Δημόσιο, εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους και σεβασμό του εισοδήματος από παραγωγική εργασία και "αναπτυξιακή" καινοτομία στην χώρα του κρατικοδίαιτου Βολεψιστάν (ή δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού κάποιων)

Liberté, égalité, fraternité!

υγ Όσοι στην αριστερά ζητούν παύση πληρωμών (πρακτικά χρεοκοπία τώρα), έχουν αναρωτηθεί ποιοι θα μείνουν απλήρωτοι πρώτοι; Μα οι δημόσιοι υπάλληλοι! Αυτοί για τους οποίους ζητούν να μην αξιολογηθούν, απολυθούν κλπ αντίθετα να γίνουν περισσότεροι... 
Μήπως είναι αίτημα άρσης της μονιμότητας δια της πλαγίας; Λέω τώρα...

51 σχόλια:

  1. Σωστές οι επισημάνσεις του κειμένου.

    Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η εκλογική πελατεία της ελληνικής αριστεράς.

    Το χειρότερο βέβαια είναι πως η Αριστερά καλλιεργεί την αυταπάτη πως αν γίνει στάση πληρωμών οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν και αυξήσεις στους μισθούς τους


    παρανοικά πράγματα

    Αλέξανδρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καταρχην απο που προκυπτει οτι περισσοτερες ψηφους (σχετικα) αντλει απο τον δημοσιο τομεα η αριστερα παρα απο τον ιδιωτικο.
    Μετα, ''ισοτητα, αδελφοτητα'' στην ανασφαλεια και στην εξαθλιωση;
    Κατα τι- εμπεριστατωμενα- θα βελτιωθει η ζωη των ιδιωτικων υπαλληλων αν αρθει η μονιμοτητα στο δημοσιο.
    Μηπως πρεπει να χυθει λιγο αιμα στην αρενα, μιας και αφου δεν υπαρχει αρτος πρεπει να υπαρχουν θεαματα?
    Δεν θα μιλησω για τον φιλελευθερο Βεμπερ, που θεωρουσε ακρογωνιαιο λιθο της αποτελεσματικης δημ. διοικησης την μονιμοτητα, αλλα θα επικαλεστω την πραγματικοτητα σε Δυτ.Ευρωπη και Β. Αμερικη που το δημοσιο λειτουργει σε καθεστως μονιμοτητας, οχι οντως χωρις αξιολογηση.

    ΥΓ:οι φιλελευθεροι αδυνατουν παρ΄ ολα αυτα οπως φαινεται να κανουν καλη αξιολογηση του προσωπικου τους, δινοντας και θεσεις ισχυος σε οργανισμους που επηρεαζουν τη ζωη μας, σε ψυχοπαθολογικες περιπτωσεις.

    Δ.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Δ.Β.
    το σκέφτηκες πολύ πριν το γράψεις το παρακάτω:
    "Μετα, ''ισοτητα, αδελφοτητα'' στην ανασφαλεια και στην εξαθλιωση;"

    ----------
    Εμ, πού;
    Αν δεν έχουμε ισότητα και αδελφότητα στην ανασφάλεια και στην εξαθλίωση, που να την έχουμε;
    Εκεί που δεν χρειάζεται, αφού όλοι θα είμαστε ασφαλείς, πλούσιοι και υγιείς;

    Τι να την κάνει την αδελφότητα και την ισότητα, ο Λάτσης με τον Βαρδινογιάννη;

    Ελα ...χριστέ... στον τόπο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Κωστη,
    εχω καιρο να παρεμβω αλλα διαβαζω τα σχολια σου με τα οποια διαφωνω...σχεδον στα παντα.
    Μην κανεις την τριχα τριχια.
    Εννοω ξεκαθαρα πως στοχος της εργατικης αλληλεγγυης δεν μπορει να ειναι πως θα πεσουμε ολοι, αλλα πως θα ανεβουμε λιγο παραπανω.
    Αυτο, αν κυριος αντιπαλος μας ειναι ο Βαρδινογιαννης και ο Λατσης και οχι ο διπλανος μας.

    Επαναλαμβανω, ισως κοινοτοπα, οτι η ειδικη θεση των ΔΥ, δεν ειναι κατι που ανακαλυφθηκε στην Ελλαδα.
    Οι προτασεις νομιζω πχ. του κ. Ματσαγγανη(αν θυμαμαι καλα το ονομα) περι ενος ενιαιου και επομενως ελαστικου χωρου εργασιας, ειναι ανεδαφικες καθως δεν κατανοουν την ιδιαιτεροτητα των δυο τομεων εργασιας, την διαφορα δημοσιου και ιδιωτικου συμφεροντος.

    Τελος παντων ειναι μεγαλη η κουβεντα.

    ΔΒ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πως θα ανέβουμε όλοι, λοιπόν, είναι ο στόχος.
    Εγώ νομίζω ότι η λογική της "καθεστωτικής αριστεράς", είναι πως θα μείνουν ψηλά "κάποιοι" και ουδόλως την ενδιαφέρει τι θα κάνουν οι άλλοι.
    Οταν οι άλλοι μένουν άνεργοι, το μέλημά μας δεν είναι η ανεργία τους, αλλά να μην ενοχληθούν οι "κάποιοι".
    Ε, όχι αυτό είναι κοροϊδία.
    Και τα ευρήματα, όπως ότι δεν κατανοούν μερικοί την "ιδιαιτερότητα" των δύο τομέων εργασίας, δεν τα συζητάω.
    Ακριβώς αυτό λέω. Οι ΔΥ δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν την "ιδιαιτερότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα".
    Τους φτάνει να μη θίγονται οι ίδιοι και για τους άλλους υπάρχει η "εξήγηση" για όσα τραβάνε. Είναι οι "ιδιαιτερότητες" του τομέα τους.
    Αρκετά με την υποκρισία.
    Προφανώς διαφωνείς σχεδόν πάντα μαζί μου. Εχεις λόγους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καταρχην δεν εχω ''λογους'', δεν ειμαι δυ.
    Μετα γιατι την αριστερα δεν την ενδιαφερει τι θα κανουν οι ''αλλοι''. Και ποιον ενδιαφερει?

    Η διαφορετικοτητα δημοσιου και ιδιωτικου τομεα δεν ειναι δικο μου ευρημα, ειναι αντικειμενο εδω και εναμιση αιωνα της πολιτικης και της διοικητικης επιστημης.
    Η μειωση του ''υπερτροφικου'' δημ. τομεα( η Ελλαδα βρισκεται στον μεσο ορο της Ευρωπης σε ποσοστο δυ), με ποιες μελετες εχει αποδειχτει οτι θα φερει μια μονιμοτερη και υγιεστερη απασχοληση στον ιδιωτικο τομεα?
    Ο δημ. τομεας ειναι υπερτροφικος οταν υπαρχουν πολλοι υπαλληλοι στα υπουργεια, ειναι εξισου υπερτροφικος και οταν δεν υπαρχουν δασκαλοι και γιατροι σε απομακρυσμενα χωρια? Και γι΄αυτο η ''καθεστωτικη αριστερα'' φταιει?

    Επειδη οπως λες δεν θα κλαψουν οι δυ απο τις απολυσεις στον ιδιωτικο τομεα, ο ιδωτικος τομεας πχ των εργολαβων δημ. εργων και των εργαζομενων σε αυτον τον κλαδο εκλαιγε οταν πριν τους ολυμπιακους αγωνες ειχε πολλαπλασια εσοδα απο τους αλλους κλαδους της οικονομιας και απο τους δ.υ.?
    Νομιζω οτι προς το παρον τα χριστιανικα ή κομμουνιστικα ιδεωδη δεν εχουν διαχυθει τοσο στην κοινωνια ωστε να μας κανουν ολους τοσο ευαισθητους.

    δ.β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συγνώμη, αλλά τα βρίσκω ασυνάρτητα αυτά που γράφεις.
    Αυτά για τις διοικητικές επιστήμες, τα βρίσκω εξόχως άσχετα.
    Αυτά που είναι σχετικά, είναι ότι με το ζόρι δεν θα στηρίξω μια "εξουσία" που στοιχίζει πολύ περισσότερα απ'αυτά που δύναμαι να πληρώσω.
    Οσον αφορά την εμμετική αναλογία με τα λεφτά των εργολάβων που τα χρεώνεις στους εργαζόμενους στην οικοδομή, ως αμάρτημα σχεδόν, ώστε να δικαιολογούν την αδιαφορία σου, σήμερα. Λυπάμαι.
    Απ'ότι φαίνεται η κοινωνία είναι σε πόλεμο και θα τελειώσει, όπως ακριβώς φαντάζεσαι.
    Με την ήττα και της "Καθεστωτικής Αριστεράς", μέχρις εξαφανίσεως της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είμαι δυ έχει επιλεγεί με ΑΣΕΠ πριν 8 χρόνια. Δούλεψα 35 χρόνια στο ελεύθερο. Η αγορά εργασίας πρέπει να είναι ενιαία και ελαστική. Η μονιμότητα χωρίς αξιολόγηση σε συνεργασία με το πελατειακό κράτος έφερε το δημόσιο εδώ και μαζί του ως ένα βαθμό και τη χώρα/
    Η εκλογική πελατεία της αριστεράς ιδιαίτερα της αντισυστημικής είναι το δημόσιο γιατί σε αυτό μπορούν να δουλέψουν άφοβα οι πιο τεμπέληδες και ταυτόχρονα οι πιο "φλογεροί" επαναστάτες. Όλοι αυτοί που έξω στο ιδιωτικό θα είχαν πρόβλημα επιβίωσης. Στο πρόσωπο αυτών των συνδικαλιστών βλέπουν και οι υπόλοιποι τον εαυτό τους και γιαυτό τους υποστηρίζουν.
    Την αξιολόγηση την φοβούνται πρώτοι οι συνδικάλες, οι επαγγελματίες της αχρηστίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Κατα τι- εμπεριστατωμενα- θα βελτιωθει η ζωη των ιδιωτικων υπαλληλων αν αρθει η μονιμοτητα στο δημοσιο."

    @ΔΒ,
    Νομίζω ότι αγνοείς ηθελημένα τον ρόλο του δημοσίου τομέα αλλιώς δεν θα έβαζες ρητορικά ερωτήματα. Ποιος είναι άραγε; Δεν γνωρίζεις;
    Ο δημόσιος τομέας υποτίθεται ότι υπάρχει για να υπηρετεί όχι για να απομυζά τον παραγωγικό τομέα.
    Ο ίδιος δεν παράγει τίποτα - υπηρετεί όσους παράγουν. Μειώνει το κόστος παραγωγής με την γρήγορη εξυπηρέτηση, τους δρόμους, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, ανοίγει δρόμους και υποστηρίζει την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα με την παιδεία, τις ευκαιρίες, την ενημέρωση την διαρκή υποστήριξη, το χαμηλό κόστος υπηρεσιών.
    Τίποτε από όλα αυτά δεν παρέχει το ελληνικό δημόσιο!
    Αντίθετα επιβαρύνει κάθε ενέργεια του παραγωγικού τομέα (τον οποίο ρόλο ως δημόσιος επενδυτής έχει το ίδιο απολέσει από καιρό)εκτός από την φορολογία με εμπόδια, αναμονή (χρόνων για την απονομή δικαιοσύνης πχ), γραφειοκρατία, ταλαιπωρία, κακές και ακριβές υπηρεσίες.
    Γιατί είναι ακριβές; Γιατί οι δυ είναι πολλοί, ανεκπαίδευτοι οι παλιοί, τεμπέληδες κάποιοι κομματικά βολεμένοι και το κυριότερο ΜΟΝΙΜΟΙ - δηλαδή δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για να αποδώσουν. Κι εκτός από τους φιλότιμους, που κάνουν ότι μπορούν, το σύστημα συνολικά εμποδίζει την ανάκαμψη με το υπέρογκο κόστος συντήρησής του ενώ δεν αποδίδει σε υπηρεσίες.
    Απαντώ λοιπόν: αν αρθεί η μονιμότητα θα αποκατασταθεί η αξιολογική και παραγωγική λειτουργία του δημοσίου, θα μπορέσουν να μπουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις με κίνητρο απόδοσης. Τι σημαίνει αυτό; Άνθηση του παραγωγικού τομέα, μείωση των ελλειμμάτων του δημόσιου: πρακτικά δουλειές και ανάπτυξη χωρίς το βρόγχο του κρατικού παρασιτισμού - όσο αυτό γίνεται βέβαια. Και ταυτόχρονα αύξηση μισθών στο δημόσιο εφόσον δεν θα τρέφει πια έναν εσμό "τοποθετημένων από πάνω" αλλά θα μπορεί να αμοίβει αυτούς που δουλεύουν και όχι διευθυντές και συμβούλους.
    ΟΚ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το να άρεις την μονιμότητα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, είναι νομιζω καταστροφικό. Απλά δίοτι θα συμβει ότι συνέβαινε και πριν τη θέσπιση της. Τα κόμματα εξουσιας θα οργιάσουν, θα απολύουν κατα βούληση τους πολιτικους τους αντιπάλους και θα φτάσουν την διαφθορά και την ανικανότητα του δημοσίου σε δυσθεώρητα ύψη.

    Εκεινο που κατα την άποψη μου πρέπει να υπόστηριξει η αριστερά είναι την αξιολόγηση για τους πάντες και τα πάντα (ΔΥ, καθηγητες πανεπιστημίων κτλ).
    Αν υπάρξει πραγματική αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα, οι μισοί ΔΥ θα πάνε σπίτι τους ως ακατάλληλοι προς οποιαδήποτε εργασια και οι άλλοι μισοί θα υποχρεωθούν να γίνουν παραγωγικοί.
    Το πραγματικό ερώτημα είναι πως θα γίνει η αξιολόγηση.

    Α και μη ξεχνάμε, ο Δημοσιουπαλλιλικος κώδικας, έχει κάτι ωραιες διατάξεις περί πειθαρχικών διαδικασιών. μήπως πρέπει να απαιτήσουμε να εφαρμοστούν? Γιατι μέχρι σήμερα η όλη πειθαρχική διαδιασια τελειώνει πάντα στην ΕΔΕ και μετα ...αρχείο.

    Αν γίνουν αυτά, η μονιμότητα δεν χρειάζεται να καταργηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γιώργο έγραψες τα αυτονόητα...
    Όμως είναι ακατανόητα για την "αριστερά του βολέματος" με ρίζες στην ιδεολογία του κρατισμού των πάλαι ποτέ "υπαρκτών σοσιαλιστικών μοντέλων" της ήσσονος προσπάθειας και της λούφας...
    Ας ξεκινήσουμε λοιπόν εμείς οι άλλοι, της άλλης αριστεράς: «Αριστεροί για την Άρση της Μονιμότητας» για εξορθολογισμένες δημόσιες υπηρεσίες στην υπηρεσία της κοινωνίας και του δημοσίου συμφέροντος.
    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτός ο μύθος με την επανάληψη της κομματικής δίωξης των ΔΥ, αν αρθεί η μονιμότητα, αξίζει να μπεί στην ιστορική του διάσταση.
    Οι ΔΥ την εποχή του Τρικούπη και του Δηληγιάννη, ήταν μόλις κάποιες λίγες χιλιάδες,
    Τοσο λίγοι, που οι απολυμένοι, χωρούσαν να κλάψουν στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

    Ο αριθμός τους ήταν τόσος που το κάθε κόμμα, είχε τους ανθρώπους του, γι να καλύψουν όλες τις θέσεις του κρατικού μηχανισμού.

    Ακόμη τότε δεν υπήρχαν εργατικά δικαιώματα και δυνατότητα για δικαστική προσφυγή σε όποιον απολυόταν, χωρίς τεκμηριωμένο λόγο.

    Σήμερα το κράτος είναι πάρα πολύ μεγάλο και υπάρχει πλέον το πλαίσιο προστασίας της εργασίας, που θα μπορούσε να εφαρμοσθεί και για τους ΔΥ.

    Είναι αφύσικο να αντιμετωπίζονται διαφορετικά από ότι οι άλλοι εργαζόμενοι και αυτό να το στηρίζουν όλα τα κόμματα , λές και το Σύνταγμα δεν μιλάει για τίποτε άλλο, έξω από την μονιμότητα των ΔΥ.

    Το Δημόσιο θα συνεχίσει να είναι η μεγαλύτερη "επιχείρηση" και θα έχει δουλειά για πάρα πολλούς εργαζόμενους.
    Κάποιοι θα πρέπει να απολυθούν.

    Παρ'όλα αυτά, είναι απαραίτητο, να θεσπισθεί το Ελλάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα αξιοπρεπούς διαβίωσης, ώστε να λειτουργήσει ως δίχτυ ασφαλείας, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, μέχρι να βρούν μια άλλη δουλειά να κάνουν.

    Και φυσικά θα πρέπει να ισχύσει και για τους ΔΥ, ότι ισχύει για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα.
    Αποζημίωση για ένα χρόνο, ακόμη και σε ένα επίπεδο της τάξης του 80% του μισθού που παίρνουν.
    Μετά στον μηχανισμό του Ελλάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Xno, ακριβώς αν λειτουργήσει η διαδικασία της αξιολόγησης σε συνδυασμό κόστος προς παραγωγικότητα δεν χρειάζεται να υπάρχει η μονιμότητα. Αυτό που συνέβη στο παρελθόν που πολύ ορθά γράφεις με τις απολύσεις των μη αρεστών Δυ έγινε επειδή το κράτος είχε και έχει δομηθεί πελατειακά. Διαδικασίες αξιολόγησης και σχέση απόδωσης προς παραγωγικότητα προυποθέτουν ένα κράτος δικαίου, ορθολογισμού και υψηλής αποτελεσματικότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. xno, αν αρθεί η μονιμότητα τι θα υπόσχονται τα δυο κόμματα στους ψηφοφόρους τους;
    Μήπως είναι η αρχή για την κατάρρευση του πελατειακού κράτους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όπως λέει κι ένας φίλος (για τους δημόσιους καθεστωτικούς):
    "στην δικιά μου την καμπούρα, έγινες νομενκλατούρα"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ενώ ο ιδιωτικός τομέας που είναι τελευταίος σε παραγωγικότητα, τελευταίος σε έρευνα και ανάπτυξη προϊόντων, τελευταίος σε επενδύσεις σε όλη την ευρώπη, διαπρέπει!

    Τώρα μάλιστα που θα πάρει τζάμπα και τις δημόσιες επιχειρήσεις θα πιάσει πάτο και με τα αφρικανικά δεδομένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Γιώργο, δεν θα χρειάζεται να υποσχεθούν τίποτα. Αφού σύμφωνα με τα λεγόμενα σας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι τόσο μαζόχες που διορίζουν όλο αριστερούς, δεν χρειάζονται υποσχέσεις, πάλι οι αριστεροί θα είναι οι δ. υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. dimitri t, δεν ξέρεις τι λες - το κείμενο μιλάει για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες - όχι τους κρατικοδίαιτους μεταπράτες που εσύ υπαινίσεσαι! Με τέτοιες φτηνές αντιστροφές της πραγματικότητας προσπαθείς να σταθείς όρθιος;
    Για πες μου λοιπόν τι θέση έχει στην ευρώπη η παραγωγικότητα του ελληνικού δημοσίου;

    Για να γίνει κάτι σε αυτήν την χώρα (μάλλον για να ξεκινήσει κάτι) πρέπει να αρθεί η μονιμότητα σε δημόσιο και κόμματα. Όλα τα άλλα είναι παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του (με τα απανωτά μνημόνια για να πληρώνονται όσοι "πρόλαβαν").
    Αυτή θα είναι η αρχή του τέλους για το καθεστώς της μεταπολίτευσης αλλά και την καθεστωτική αριστερά του δημοσιοϋπαλληλικού τρόπου σκέψης και δράσης.

    Καληνύχτα και καλή τύχη...

    υγ Δεν είναι μαζόχες, ψήφους ψάχνουν και εξουσία. Ο Λαλιώτης δεν προσπάθησε να διορίσει τυχαία έναν έστω από κάθε αριστερή οικογένεια - πως νομίζεις ότι έβγαινε το ΠαΣοΚ και έπεσαν οι αριστεροί στα πόδια του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλημέρα.
    Για μια ακόμη φορά βλέπω ένα κειμενο σου το οποίο προσπαθεί να βαφτιστεί αριστερό. Μην αγχώνεσαι αριστερός δεν είσαι. Παρτο απόφαση και μην εχεις άγχος!
    Μια σημείωση στην αρχή:Ντρεπομαι που υπήρξες μελος του ΣΥΝ και τωρα κουνάς σαν το Ραγκούση το δάχτυλο. Περίμενε ντε δεν πήρε ακόμη υπουργικό θώκο το κόμμα σας.
    Στην ουσία: Το να θελεις να εξαθλιωθεί το μισό κομμάτι του λαού, επειδή ήδη εξαθλιώνεται το άλλο μισό είναι εξωφρενικό. Αντι να ζητάς ισονομία προς τα πάνω,ζητάς ισονομία προς τα κάτω. Δε λεει κατι άλλο η κυβέρνηση κι ο Ραγκούσης ή κάνω λάθος; Μάλλον του κανεις κριτική από τα δεξιά.
    Εξορθολογισμός του Δημόσιου τομέα χρειάζεται να γίνει, αλλά με τους καλύτερους όρους.Με διαφανείς όρους εννοώ!!Μιλάω εξορθολογισμό και δε μιλάω, ούτε για άρση μονιμότητας, ούτε για απολύσεις ούτε για μειώσεις του δυναμικού του δημόσιου τομέα,ουτε ξεπόυλημα των κομματιών του για να γίνουν πλουσιότεροι αυτοί που ήδη τα οικονόμησαν με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εγώ είμαι ΔΥ, δεν μπήκα στο δημόσιο με κανενός κόμματος τη ταυτότητα. Μπήκα με διαφενέστατους όρους! Καθε χρόνο περνάω αξιολόγηση,αυτή που προβλέπει ο δημοσιουπαλληλικός κώδικας. Καλά με την άρση τς μονιμότητας δε καταλαβαίνεις ότι ετσι φτιαχνονται υποταγμενα και γλειώδη ανθρωπάκια; αν σήμερα κάποιος μπορεί και αντιστεκεται εστω λίγο είναι ο ΔΥ κι αυτό γιατί εχει τη δυνατότητα απεργίας. Δούλεψα χρόνια συμβασιούχος υπάλληλος και οφείλω να σου ομολογήσω έζησα δίπλα μου την πληρη υποταγή. Όταν παραδίπλα μου γλεντούσαν με τους ιδιωτικούς μισθούς (οι οποιοι φουσκωναν επειδή το κρατος εκοβε φιλέττα από τη Δημόσια περιουσία και τα μοιραζαν στους ημέτερους-ο Καστανίδης τα είπε) οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, εγώ στο δημόσιο δεν πληρωνόμουν για 3,4 και βάλε μήνες. Αλλά είχα οράματα. Δε μου άρεσε η παραπαιδεία. θα μπορούσα για παράδειγμα να ανοίξω ενα φροντησήριο και να τελειώνει η υπόθεση.Θα είχα πολλά χρήματα. Δε το εκανα όμως. Προτίμησα να προσφερω παράλληλα με τον άθλιο μισθό όταν μου τον έδιναν.
    Όσο για την ευθύνη που φερει η αριστερά στο συνδικαλιστικό χώρο.Ποτε μα ποτε δε κυβερνησε με τον ένα ή άλλο τρόπο η αριστερά. Ποτε! Όχι ότι δενυπήρξαν προβλήματα. Πίστεψε με ότι τα προβλήματα προέρχονταν από εκείνους τους "αριστερούς" οι οποιοι ήθελαν να τα εχουν καλά με τις εξουσίες.Τις εγλυφαν! Πολλοί απ' αυτούς ,ευτυχώς επανδρώνουν το κόμμα σας πλέον. Το να εξισώνεις την αριστερά με τα κόμματα του δικομματισμού είναι προφανές ότι το κάνεις για μικροκομματικούς σκοπούς.
    Τελειώνοντας
    Θέλω να πω ότι η ζήλεια είναι κακό πραγμα ,ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με κομπλεξικά πολιτικά συνδρομα. Δεν είμαι υπέρ του "βολεψιστάν" όπως το ονομάζεις ,ούτε με το λαμογιοσιστάν. Τις μίζες στο Μαντελη και το Τσοχατζόπολο δεν τις εδωσαν Δ.Υ, αλλά η Siemens.

    ΥΓ: Δεν εχω δει τετοιο αριστερό και τώρα καταλαβαίνω το χάλι μας ως κόμμα.

    Κώστας Δημητρίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ Κώστα Δημητρίου,
    Κατ' αρχήν ισχύει και για σένα η απάντησή μου στον ΔΒ (17 Μαΐου 2011 8:22 μ.μ.) Διάβασέ την.

    Το κόμμα μου η Δημοκρατική Αριστερά, σε πληροφορώ, λέει ότι λες και εσύ ακριβώς -διάβασε τα σχετικά κείμενα και δηλώσεις. Οι απόψεις μου είναι προσωπικές. Δεν είναι λοιπόν μικροκομματισμός εκ μέρους μου εφόσον προφανώς διαφωνώ -γι αυτό και μιλώ για το σύνολο της καθεστωτικής αριστεράς της μεταπολίτευσης (αφού και η ΔημΑρ δεν λέει κάτι διαφορετικό για την ώρα από ΣΥΝ και ΚΚΕ στο ζήτημά μας)

    Αντιπαρέρχομαι το αν είμαι αριστερός -αυτό μπορεί ο καθένας να το αμφισβητήσει για τον καθένα μας αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου. Ποιος άλλωστε είναι αυτός που δικαιούται να κρίνει ποιος είναι τι; Φαντάζομαι ο έχων το copyright...

    Επί της ουσίας τώρα. Καταλαβαίνω εφόσον είσαι ΔΥ ότι δεν θέλεις να χάσεις εισόδημα και δικαιώματα που απέκτησες δύσκολα. Μπορεί και να τα αξίζεις. Όμως τα αξίζουν όλοι οι συνάδελφοί σου; Είναι όλοι χρήσιμοι και παραγωγικοί; Και πότε τα συνδικάτα σας κατήγγειλαν τα λαμόγια ΔΥ που καταχρώνται δημόσιο πλούτο, τους διεφθαρμένους, τους τεμπέληδες, τους εχθρούς του λαού ανάμεσά σας;
    "Εξορθολογισμός" είναι ένας όρος της αριστεράς για να στρογγυλέψουμε την κατάσταση, να ρίξουμε τις ευθύνες αλλού και να κρατήσουμε ένα παρασιτικό σύστημα στα πόδια του - με λίγα λόγια να μην αλλάξει τίποτα. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, μισθωτοί και μικρομεσαίοι επαγγελματίες δεν έχουν άλλο τρόπο να προστατέψουν το εισόδημά τους από την δουλειά τους: κρίνονται καθημερινά βάσει αυτής γιατί να μην κρίνονται και οι ΔΥ (όπως πχ στην Γερμανία) βάσει της δουλειάς τους; Πως απέκτησαν το δικαίωμα ό,τι και να κάνουν να έχουν μια πληρωμένη θέση μόνιμη και μια εγγυημένη σύνταξη; -ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας σημαίνει στην χειρότερη περίπτωση ΕΔΕ δηλαδή συγκάλυψη ή μετάθεση. Πιάνονται εφοριακοί στα πράσα και μετατίθενται!

    Ωραία τα ειδυλλιακά σενάρια της εξίσωσης προς τα πάνω... Όμως για να πραγματοποιηθούν πρέπει κάποιος να παράγει κάτι. Και πρέπει οι δημόσιες υπηρεσίες να μην επιβαρύνουν την παραγωγή με κόστος αλλά να την διευκολύνουν και να μειώνουν το κόστος -αλλιώς τι "υπηρεσίες" είναι;

    Ο ιδιωτικός τομέας -καλώς ή κακώς- δημιουργεί πλούτο. Ανάπτυξη από το δημόσιο δεν προκύπτει -τουλάχιστον ας μην εξαιρείται προκλητικά από τις τύχες ολόκληρου του λαού τον οποίο πνίγει με τα ελλείμματά του και τις ακριβές του "υπηρεσίες"/εμπόδια. Από που νομίζεις ότι πληρώνονται οι ΔΥ; Από την φορολόγηση της παραγωγικής διαδικασίας -και είναι προς το συμφέρον τους να υπάρχει παραγωγή και "ανάπτυξη" -πλεονάσματα όχι ελλείμματα.

    Ποια χώρα επέζησε ως μόνιμα ελλειμματική; ΚΑΜΙΑ!

    ΥΓ Κατά την γνώμη μου η αιτία για την στρέβλωση της δημόσιας διοίκησης στην χώρα μας και την χρεοκοπία του δημόσιου τομέα είναι η μονιμότητα, όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα και το πελατειακό κράτος που προκύπτει από αυτήν -ο φαύλος κύκλος διορισμών, η ανυπαρξία θεσμών, η κυριαρχία των κρατικοδίαιτων κάθε είδους, η λατρεία του δημοσίου ως τόπου βολέματος από την εκάστοτε εξουσία. Είναι ευκαιρία τώρα με την κρίση, αυτή η ανωμαλία να διορθωθεί και να περάσουμε επιτέλους σε ένα κράτος δικαίου - είναι ευκαιρία για έναν ελληνικό διαφωτισμό και μια αναγέννηση της παραγωγικής βάσης. Προτάσεις υπάρχουν -το εμπόδιο είναι κατά την γνώμη μου, ο δημοσιοϋπαλληλικός σοσιαλισμός και η καθεστωτική/μηχανιστική αντίληψη της αριστεράς της μεταπολίτευσης. Που διχάζει την κοινωνία επικροτώντας επί της ουσίας την παύση μεταρρυθμίσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αν τα κομματόσκυλα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που αγωνίζονταν να διορίσουν τα «δικά τους παιδιά» στο δημόσιο εννοούσαν τους αριστερούς, τότε ναι, αντιστρέφω την πραγματικότητα αλλά δύσκολα θα βρείς άνθρωπο έχων σώας τας φρένας που θα συμφωνήσει με αυτόν τον παραλογισμό σας (άντε καμιά Μπακογιάννη και πολύ λέω)!

    Διαφωνείς πως οι έλληνες επιχειρηματίες ως σύνολο είναι στο πάτο σ’ αυτά που αναφέρω (έρευνα, παραγωγικότητα, τεχνολογία), μάλλον όχι. Ούτε νομίζω να διαφωνείς στο ότι οι επιχειρηματίες που θα μας σώσουν, έχουν φάει εκατοντάδες δισ. (και λίγα λέω) από ασφαλιστικά ταμεία, κρατικές επιχορηγήσεις, θαλασσοδάνεια, διαγραφή χρεών με νόμο κλπ.

    Άνθρακες λοιπόν ο θησαυρός! Αν πάλι στην εποχή που η παραγωγή συγκεντρώνεται σε τεράστιες μονάδες, καταργώντας τη μικρή βιομηχανία και τη βιοτεχνία ακόμα και από τα παραδοσιακά της πεδία, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως θα μας σώσει το εργαστήριο με τις τυρόπιτες και ο κομπιουτεράς της γειτονιάς τότε λυπάμαι αλλά χρειάζονται βοήθεια από ειδικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Και κάτι για την μεταπολίτευση.

    Ναι, η αριστερά έχει δώσει το στίγμα της στη μεταπολίτευση και μάλιστα τόσο έντονα που είναι δυσανάλογο της δύναμης της. Σκεφτείτε μόνο ότι μιλάμε για τα μοναδικά 37 συνεχή χρόνια του ελληνικού κράτους χωρίς βασιλεία, χωρίς πόλεμο, με ανόθευτες εκλογές, χωρίς εξορίες, με μείωση των ανισοτήτων, με αρκετά εργατικά δικαιώματα, με εκπαίδευση για όλους και πολλά άλλα επιτεύγματα.

    Η αριστερά δεν έχει παρά να είναι υπερήφανη για όλα αυτά, εκτός και αν νομίζεται πως την λαμογιά, τους διορισμούς και την απάτη τα επέβαλε ο Φλωράκης στον Καραμανλή.

    Αν πάλι ανήκετε σ’ αυτούς που προσπαθούν να μας στείλουν πίσω, σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή της προ74 εποχής, είναι δεδομένο πως θα έχετε την αριστερά απέναντι σας!

    ΥΓ1. Ξέρετε ότι στην ουσία είστε καρά-δεξιοί. Αποδεχτείτε το για να νιώσετε καλύτερα.

    ΥΓ2. Κόψτε το παραμύθι της καθεστωτικής αριστεράς. Καθεστωτικοί είναι αυτοί που συμπορεύονται με τους σεσημασμένους των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΣ και ετοιμάζονται για συναίνεση στη καταστροφή των εργαζομένων στην ελλάδα (ελλήνων και ξένων).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Για κανένα άλλο ζήτημα, δεν οργίστηκε τόσο πολύ η "Καθεστωτική Αριστερά", από αυτό της άρσης της μονιμότητας των ΔΥ.
    Είναι ο πυρήνας, που οργανώνει όλη την σαπίλα του συντεχνιασμού, του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς.
    Τολμάνε να μας εγκαλούν επειδή οι λογής τραπεζίτες, προμηθευτές και εργολάβοι, του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα, εκμεταλλεύτηκαν τον δημόσιο πλούτο. Ξεχνούν οι αχαρακτήριστοι, ότι γι'αυτό το λόγο ακριβώς τους έδωσε το σύνταγμα την μονιμότητα, για να μπορούν να αποτρέψουν τέτοιες λεηλασίες.
    Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η λεηλασία και εν τέλει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που είχε αυτός ο "κρατικοδίαιτος, διαπλεκόμενος ιδιωτικός τομέας", λειτούργησε καταστροφικά στον ανταγωνισμό και οδήγησε στον μαρασμό και την εξαφάνιση το σύνολο της παραγωγικής μηχανής της χώρας.
    Δεν καταλάβαιναν και δεν καταλαβαίνουν, ότι είναι άχρηστοι, ακόμη και γι'αυτό. Για το ότι επέτρεψαν να σφετεριστούν τον δημόσιο πλούτο, τα λαμόγια και τα κοράκια, με ανταλλάγματα, μίζες, παράνομο πλουτισμό ή έστω αργομισθίες και δωράκια.
    Δεν καταλαβαίνουν και δεν καταλάβαιναν όπως φαίνεται ποτέ, ότι οι μίζες, στάζαν ιδρώτα και πόνο για τους είλωτες της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
    Και αυτοί οι τύποι, μοιράζουν "αριστερόχαρτα".
    Ε όχι. Δεν σας παίρνει. Τελείωσε το παραμύθι. Ηρθε η εποχή να δουλέψετε και σείς για να βγάλετε το ψωμί σας, όπως όλοι οι "μη προνομιούχοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα".
    Δεν αντέχουμε ρε μάγκες, να σας έχουμε άλλο στο σβέρκο μας. Δεν χρειαζόμαστε τις υπηρεσίες σας. Οταν λέτε να εξισωθούμε προς τα πάνω, πως το εννοείτε και πότε;
    Θα φροντίσετε να ανέβουν οι μισθοί μας; Το έχετε προγραμματίσει, στα αγωνιστικά σας πλάνα και για πότε το βλέπετε;
    Θα προλάβετε εσείς σ'αυτή την ζωή ή θα μας παραλάβει η εκκλησία για την άλλη ζωή, να μας πάει κατευθείαν στον παράδεισο;

    Τελείωσε. Τελείωσαν τα ψέματα.
    Δεν βγαίνει πλέον το πράγμα και επειδή δεν βγαίνει, ετοιμάστε τα πράγματά σας. Το τρένο θα σταματήσει στο λιανοκλάδι για επισκευές.
    καταλάβατε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Dimitri t, στα είπε ο Κωστής, δεν έχω κάτι να προσθέσω.

    Μια παρατήρηση μόνο: λες "οι έλληνες επιχειρηματίες ως σύνολο είναι στον πάτο..."
    Προφανώς έχεις κάποια δυσκολία να αντιληφθείς ότι από την επιχειρηματικότητα ζούμε. Όχι μόνο εσύ αλλά ολόκληρη η κρατικοδίαιτη αριστερά. Καταγγέλεις το επιχειρηματία γενικά ως ταξικό αντίπαλο δηλ. τον φίλο σου, τον γείτονα, τον συγγενή, τον πατέρα σου, τον παιδικό σου φίλο - τους βάζεις στο ίδιο σακούλι με τα κρατικοδίαιτα λαμόγια "επιχειρηματίες" του δικομματισμού. Γιατί η αριστερά ποτέ δεν διανοήθηκε να παραδεχτεί ότι όποιος ζει από την δουλειά του δεν μπορεί παρά να είναι προλετάριος. Οτιδήποτε άλλο είναι ύποπτο. Κι όμως ο καθένας μας κάποια στιγμή στην ζωή του επιχειρεί, ρισκάρει, προσπαθεί με ατομική ή όχι επιχείρηση, ανοίγοντας συχνά και δουλειές για άλλους να εφαρμόσει μιαν ιδέα, να επενδύσει σε ένα σχέδιο να κάνει κάτι στην ζωή του. Δεν χωρούν όλοι στο δημόσιο άλλωστε.
    Έχεις ακούσει ποτέ για την υγιή επιχειρηματικότητα - αυτή που έχει τραβήξει τα πάνδεινα στην χώρα του δημοσιουπαλληλικού σοσιαλισμού; ή τα σκονισμένα σου κιτάπια θεωρούν την επιχειρηματικότητα κάτι διαβολικό;
    Έχεις την παραμικρή ιδέα πως παράγεται ο πλούτος κάθε κοινωνίας; Από την κοινωνία των παραγωγών!
    Αν η Ελλάδα έγινε χώρα παροχής υπηρεσιών και έχασε την δυνατότητα να εξάγει κάτι και να αποκτά πλεόνασμα είναι γιατί οι επιχειρούντες καταδιώχτηκαν αλύπητα από το παρασιτικό κράτος και την δημοσιοϋπαλληλική αριστερά. Και τώρα που χρειάζεται ένα κάποιο πλεόνασμα στην οικονομία για να έχεις μούτρα να δανειστείς αυτοί -οι υγιείς- είναι βαθειά πληγωμένοι και δεν μπορούν να βοηθήσουν. Αντί να τους δώσουμε πολιτική βοήθεια, λέμε αρλούμπες για καραδεξιούς. Υπάρχουν δεξιοί πολύ λογικότεροι από σας - υπάρχει μια κοινωνία που αργοπεθαίνει κι εσείς εκεί στην καβάτζα και τα χαριστικά κεκετημένα σας. Να δω σε λίγο τι θα τρώνε οι "μόνιμοι" δημοσίου και κομμάτων όταν θα εκλείψουν και οι τελευταίοι επιχειρούντες... κι από που. Εδώ ξύπνησε η Κούβα και βοηθάει την επιχειρηματικότητα -εσείς ακόμα στην παρανομία είσαστε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Η κατάργηση της μονιμότητας, θα επιφέρει αναγκαστικά στο δημόσιο και τα αρνητικά του ιδιωτικού τομέα. εργοδοτική τρομοκρατια, παρεμπόδιση συνδικαλισμού και απεργίας κτλ.
    Νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε έμφαση στην αξιολόγηση και στην κατάργηση των σκανδαλοδών προνομίων.
    -Πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση σε επίπεδο υπηρεσιας τμήματος και εργαζόμενου. Για κάθε εργαζόμενο να τιθενται μετρήσιμοι στόχοι και με βάση το ποσοστό την επίτευξης τους θα καθορίζεται και ο μισθος. Αρκετους τεμπέλιδες έχουμε πληρώσει.
    -Να καταργηθούν, οι ψευτοασθένειες που δηλώνουν και πέρνουν κάθε μήνα χωρις να τους ελέγχει κανεις.
    να καταργηθούν οι δίωρες άδειες που πέρνουν και δεν μπορείς να βρεις υπάλληλο στα γραφεια τους.
    -Οι πειθαρχικες επιτροπές να αποτελούνται αποκλειστικά και μόνο από δικαστές και όχι από συναδέλφους τους ή διαφορά κομματόσκυλα.
    -Να υπάρχει διαρκης επιμόρφωση και μετεκπαίδευση. Δεν είναι δυνατό να υπάρχουν σήμερα ΔΥ που δεν μπορούν (στην πραγματικότητα δεν θέλουν) να μάθουν χειρισμό υπολογιστή.
    οσοι δεν μπορούν να αναταποκριθούν για μακρό χρονικό διάστημα, θα πρέπει να απολύονται. Αλλο η μονιμότητα και άλλο η ανικανότητα προς εργασια.
    - να καταργηθούν άμεσα όλες οι μοριοδοτήσεις που οδηγούν σε προσλήψεις κατα τεκμήριο ακατάλληλων ατόμων στο δημόσιο (πολύτεκνοι, τέκνα αναπήρων πολέμου κτλ).

    και φυσικά υπάρχουν και πολλές άλλες αλλαγές που μπορούν να προταθούν. ορεξης να έχεις.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Dimitri t,

    Ο δημόσιος τομέας δεν είναι η μαγική κότα που κάνει τα χρυσά αυγά. Για να παράγει έργο είναι αναγκαία η στελέχωση του από ικανούς εργαζομένους. Και κάτι τέτοιο, όπως αποδείχθηκε στην πράξη μπορεί να γίνει μόνο μέσω της αξιολόγησης των εργαζομένων.

    Όμως, η αξιολόγηση των Δ.Υ. χωρίς άρση της μονιμότητας είναι ένα κενό χαρτί. Ή θα τους αξιολογούμε απλά για να συλλέγουμε στατιστικά στοιχεία; Θα μπορούσες να πεις: Για μισθολογική προσαρμογή. Οι πιο καλοί να πέρνουν πιο πολλά! Έλα όμως που κάποιοι είναι τόσο άχρηστοι που δεν αξίζει να τους πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες ούτε μία δραχμή.

    Ή πρέπει να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε στρατιές από ανίκανους;

    Γιατί δηλαδή να πρέπει να πληρώνω μία υπάλληλο στην εφορία που δεν ξέρει να γράφει σε υπολογιστή και πατάει ένα κουμπί το λεπτό, γιατί για κάθε κουμπί που πατάει, πατάει και η νυχάρα της άλλα δύο; Για να κάθομαι τρεις ώρες στην ουρά να περιμένω να με εξυπηρετήσει; Γιατί να πληρώνω 5 τέτοιες, για να κάνουνε τη δουλεία που θα έκανε μία άξια υπάλληλος;

    Γιατί να ανέχομαι να διδάσκει το παιδί μου κάποιος που έχει ξεχάσει τα αντικείμενο του γιατί από τότε που διορίστικε την είδε Βουτσάς ("τώρα που τρούπωσα...") και δεν ξανα-ασχολήθηκε με αυτό ποτέ του; Γιατί να μην πάρει τη θέση του κάποιος νεότερος και καλύτερος;

    Γιατί να δανείζομαι και να χρεώνω τη χώρα μου για να πληρώνω όλους αυτούς;

    Για να μπορείς να μου αποδώσεις τον τίτλο του αριστερού; Και ποιος νομίζεις ότι σε όρισε διαιτητή να αποφασίζεις ποιος είναι αριστερός και ποιος δεν είναι;

    Μετά λες και κάτι αστεία, όπως εξίσωση προς τα πάνω, και τέτοια.
    Ναι, στη θεωρία καλά είναι. Ειδικά για να χαιδεύουν αυτιά ή για να νανουρίζουν. Αλλά στην πράξη, με τι λεφτά θα γίνει αυτό; Με δανείκά; Ή πιστεύεις ακόμη τα "Λεφτά Υπάρχουν" του Γιωργάκι;

    Θα μας τρελάνετε τελείως εσείς!

    ΥΓ. 1. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν μιλάω για μαζικές απολύσεις όπως ο Μάνος π.χ.. Μιλάω για αξιολόγηση, η οποία θα είναι έτσι θεσμοθετημένη ώστε να αξιολογεί ΜΟΝΟ τις ικανότητες και την παραγωγικότητα του υπαλλήλου και όχι τα πολιτικά του πιστεύω, την εμφάνιση του ή θέματα της προσωπικής του ζωής. Και έπειτα αν κάποιοι αποτυγχάνουν παταγωδώς στις αξιολογήσεις, ναι θα πρέπει να απολύονται, γιατί αυτό απαιτεί η κοινωνική δικαιοσύνη.

    ΥΓ. 2 Να σημειώσω κάτι που το θεωρώ σημαντικό. Το πρώτο και κύριο αίτημα μιας υγιούς πολιτικής δύναμης, θα πρέπει να είναι η παραδειγματική τιμωρία όσων έχουν ασκήσει εξουσία και έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα, και η δήμευση των περιουσιών τους. Διοτι:

    1. Τα χρήματα αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποπληρωθούν έστω κάποια ομόλογα.

    2. Η δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμόζεται παντού.

    Δεν γίνεται π.χ. να προτείνεις στον κόσμο την καταργήση της μονιμότητα στο δημόσιο γιατί είναι δίκαιο αξιοκρατικό να υπάρχει αξιολόγηση (που είναι πράγματι δίκαιο!) ή και άλλα μέτρα τα οποία είναι δυσάρεστα αλλά αναγκαία λόγω των περιστάσεων και από την άλλη να αφήνεις στο απυρόβλητο απατεώνες όπως ολους αυτούς τους (αντι-)πολιτικούς που έχουν κάνει όλα αυτά τα οικονομικά σκάνδαλα στη μεταπολίτευση.

    Γιατί τότε θα σε πάρουν με τις πέτρες που λέει και ο Γιωργάκης, και καλά θα κάνουν στην τελική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Τα παραπάνω τα λέω όχι μόνο στο dimitri t. Αλλά και στον Δημητρίου και στον Δ.Β. Απλά ξεκίνησα λέγοντας dimitri t γιατί ήταν ο τελευταίος υπέρμαχος της μονιμότητας στο δημόσιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @Στούς φίλους του διαλόγου! Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ κ. Μαρκόπουλος, στις ειδήσεις της ΝΕΤ, κεντρικό δελτίο ειδήσεων σήμερα γύρω στις 21:45, έδωσε θεωρητικές και πρακτικές αιτιολογίες για την διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος στο δημόσιο και τις μη απολύσεις Δ.Υ. Καλό θα ήταν οι φίλοι, οι οποίοι συμμετέχουν ως υπερασπιστές της μονιμότητας κλπ να ανανεώσουν το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων τους από την λαϊκή δεξιά της ΝΔ, μιας και αυτά τα οποία αναφέρονται μέχρι στιγμής είναι παλιά και τετριμμένα τσιτάτα μιας κατ΄επίφαση αριστεράς, η οποία έχει χρεοκοπήσει εδώ και πολλά χρόνια. Θα μου πείτε «ο καταναγκασμός της επανάληψης» είναι σοβαρότατη ψυχασθένεια με λίγες ελπίδες για βελτίωση. Τώρα αν συνδυάζεται και με την ψυχολογία του αποτυχημένου νάρκισσου (βλέπε «ένα είναι το κόμμα» κλπ), τότε προς τι να αναλωνόμαστε σε προσπάθεια να γίνουν κατανοητά τα αυτονόητα? Φίλε Γιώργο, μάταιος κόπος να προσπαθείς με άτομα τα οποία μάθανε το ποίημα, τους βολεύει κιόλας…
    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Παναγιώτη ο Μαρκόπουλος (έτυχε να το δω) είπε να μην απολυθεί ούτε ένας δημ. υπάλληλος! Αυτός είναι ο δικομματισμός και η πηγή της εξουσίας του. Θλεουμε να καταρρεύσει ο δικομματισμός; Άρση της μονιμότητας (ναι, αξιολόγηση από ανεξάρτητους αξιολογητές όχι από τους ίδιους...!) -τι θα υποσχεθούν για να πάρουν ψήφους; Έτσι κόβεται η ρίζα του πελατειακού κράτους και απαελευθερώνεται η ψήφος.

    xno λες:"Η κατάργηση της μονιμότητας, θα επιφέρει αναγκαστικά στο δημόσιο και τα αρνητικά του ιδιωτικού τομέα. εργοδοτική τρομοκρατια, παρεμπόδιση συνδικαλισμού και απεργίας κτλ"
    Δεν νομίζω...
    Συνδικάτα ισχυρά υπάρχουν - εργοδότης παραμένει το κράτος.

    Δηλαδή η τρομοκρατία αντιμετωπίζεται με την μονιμότητα; Ή με την αλληλεγγύη των εργαζομένων;
    Φυσικά στην μονιμότητα δεν χρειάζεται αλληλεγγύη -κι αυτό ακριβώς έχει γίνει - ο ένας υπονομεύει τον άλλο. Άρα η άρση της μονιμότητας θα εξυγιάνει και τον συνδικαλισμό!

    Μόνιμοι είναι οι υπάλληλοι κι αλλού - αλλά με επαναξιολόγηση, αλλού εξετάσεις κλπ κλπ
    Εδώ είναι απλά "μόνιμοι" - όποιοι κι αν είναι, ότι κι αν είναι, δουλεύουν δεν δουλεύουν, κάνουν δεν κάνουν για την δουλειά, εξυπηρετούν ή όχι το κοινό τους.

    Τέτοια συμπεριφορά είναι ΥΒΡΙΣ πρώτα απ' όλα για όσους ΔΥ κάνουν την δουλειά τους και τηρούν τον όρκο τους -αυτοί πρέπει να ζητήσουν πρώτοι άρση της μονιμότητας με περιοδική αξιολόγηση από σώμα χωρίς "συναδέλφους" μέσα!
    Αυτοί που σιωπούν μπροστά στο όργιο που εξελίσσεται καθημερινά μπροστά στα μάτια τους και τους εκθέτει και τους προσβάλλει και πληρώνουν και αυτοί την οργή του κόσμου.

    (Παίρνω μηνύματα ιδιωτικά που μου λένε ότι "εμείς δουλεύουμε και δεν αμειβόμαστε, βάζουμε την ύλη και τα οδοιπορικά από την τσέπη μας, δεν πληρωνόμαστε υπερωρίες κλπ κι εσύ λες να αρθεί η μονιμότητα;" - έ λοιπόν εξεγερθείτε!
    Μην αφήνετε τους τεμπέληδες, τους κομματικά διορισμένους και τους ανίκανους να σας κλέβουν τη δουλειά σας και το εισόδημά σας -σύμφωνα με την μελέτη Πισσαρίδη οι μισθοί των ΔΥ θα αυξηθούν με την μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα.
    Κι άλλος τρόπος άρσης της μονιμότητας με δικαιοσύνη δεν υπάρχει από την τακτική και ανεξάρτητη αξιολόγηση, όχι με τις μετατάξεις που ζητά ο Μαρκόπουλος και άλλοι προκειμένου να μην χάσουν την πελατεία τους (κι ας βουλιάξει οριστικά το καράβι - αυτοί πράγματι θα φύγουν με ελικόπτερο αν στραβώσει...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ακριβώς έτσι Γιώργο… ο κ.Μαρκόπουλος της λαϊκίστικης δεξιάς είπε να μην απολυθεί ούτε ένας δημ. υπάλληλος!
    Ξαναλέω λοιπόν: «Ας ξεκινήσουμε λοιπόν εμείς οι άλλοι, της άλλης αριστεράς: «Αριστεροί για την Άρση της Μονιμότητας» για εξορθολογισμένες δημόσιες υπηρεσίες στην υπηρεσία της κοινωνίας και του δημοσίου συμφέροντος.» Και να απολυθούν οι περισσευούμενοι…Ο ιδιωτικός τομέας, αυτός που δεν είναι κρατικοδίαιτος, οι μικρομεσαίοι και οι τίμιοι, απροσκύνητοι, ελεύθεροι επαγγελματίες δεν αντέχουν άλλο να πληρώνουν ένα υδροκέφαλο δημόσιο τομέα, ο οποίος τους κάνει την ζωή δύσκολη μέχρι εξοντώσεως…
    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Για να μη κουράσω θα σταθώ σε μια πρόταση του Γιώργου που συνοψίζει την αντίθεση μας:

    Προφανώς έχεις κάποια δυσκολία να αντιληφθείς ότι από την επιχειρηματικότητα ζούμε.

    Μέχρι τώρα ήξερα πως η αριστερά υποστήριζε οτι ζούμε από την εργασία. Μπορεί να κάνω λάθος και να η ισχύει η θέση του Γιώργου, αν ναι, τότε σίγουρα έχετε δίκιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Φιλε dimitrist,
    νομίζω ότι φθάνεις σε εσφαλμένο συμπέρασμα αν παίρνεις τη θέση ότι η επιχειρηματικότητα δεν είναι εργασία.
    Ίσως θα έπρεπε να γνωρίσεις μερικούς «μη κρατικοδίαιτους και διαπλεκόμενους επιχειρηματίες», πχ τον αρτοποιό της γειτονιάς σου, τον μανάβη, τον ψιλικατζή, την κομμώτρια, τον νόμιμα ιδιωτεύοντα ιατρό που δεν έχει συμβάσεις με το δημόσιο και κόβει τρεις επισκέψεις στη μία και δεν παίρνει την προμήθεια από διαγνωστικό κέντρο και το φαρμακείο, τον δικηγόρο που δεν "έγλειψε" για να έχει θέσεις συμβούλου σε κάποιον οργανισμό ή δημοτική ή συνεταιριστική επιχείρηση και αγωνιά και τρέχει να μαζέψει το ενοίκιο για το γραφείο του κλπ κλπ. Είναι και αυτοί επιχειρηματίες.
    Και εργάζονται. Για να μην αναφέρω τους μικροβιοτέχνες που κάνουν πλεκτά, παπούτσια, μπομπονιέρεςκλπ…
    Ας πρυτανεύσει η λογική! Φτάνουν πιά τα συνθήματα και οι ονειρώξεις αποστεωμένων ολέθριων ιδεολογιών… Μερικοί πρέπει να ξεβολευτούν...τα ψέματα τέλειωσαν...όπως και το πάρτυ των ημετέρων του μεταπολιτευτικού "πολιτικοσυνδικαλιστικού σοδομισμού" του τύπου ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και της κραιπάλης των βολεμένων.
    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αν η επιχειρηματικότητα δεν είναι εργασία τότε η αριστερά δεν είναι αριστερά.

    Γνωρίζεις dimitri t, πόσο δουλεύει ο -υγιής- επιχειρηματίας; Ακόμα και στον ύπνο του! Δεν έχει ωράριο όπως ο μισθωτός, δεν μπορεί το μεσημεράκι να ξεχάσει τη δουλειά του και να ασχοληθεί με τα χόμπι του -πόσο μάλλον να αδιαφορήσει για οτιδήποτε συμβεί κλείνοντας την πόρτα πίσω του και γυρίζοντας στο σπίτι του. Σ
    υνήθως με τα ρίσκα που παίρνει δημιουργεί και μερικές θέσεις εργασίας ακόμη -λίγες ή πολλές.
    Αν αυτό δεν είναι εργασία, τι είναι;
    Υπάρχει ο μισθωτός και υπάρχει κι αυτός που προσπαθεί να κάνει "μια δική του δουλειά". Συνήθως μετά κάποια χρόνια υπάλληλος κάποιος/κάποια θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του/της στο ελεύθερο επάγγελμα. Στην Ελλάδα αυτός είναι ο κανόνας γιατί υπάρχει δυναμική και τσαγανό και ιδέες -κι εκεί πέφτεις πάνω στον τοίχο του δημοσίου τομέα και συχνά καταστρέφεσαι χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας -ταμείο ανεργίας για τους ελεύθερους επαγγελματίες δεν υπάρχει (ακόμη).
    Αντί η αριστερά να ασχολείται με αυτό το τμήμα του πληθυσμού (μεγαλύτερο από τους ΔΥ αλλά και τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα - και δεν μιλώ μόνο για τους αυτοαπασχολούμενους που τελευταία "ανακάλυψε") και να δει εκεί τον "ταξικό" εαυτό της αμφιβάλλει κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι είναι εργαζόμενοι;
    Να πηδηχτώ από το παράθυρο;
    Τι αρχαϊκή κουλτούρα είναι αυτή επιτέλους που περνιέται και για αριστερή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Και για να κλείσουμε το θεωρητικό ζήτημα και να μην παίζουμε με τις λέξεις πρακτικά η εφαρμογή ανεξάρτητης αξιολόγησης των ΔΥ σημαίνει άρση της μονιμότητας. Γιατί ναι, στο δημόσιο η θέση είναι μόνιμη αλλά όχι ΙΣΟΒΙΑ. Όπου υπάρχει ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ η θέση κρίνεται και επανακρίνεται τακτικά και ανανεώνεται. Και ο σωστός υπάλληλος φτάνει στην σύνταξη χωρίς να διακοπεί η εργασία του. Όποιος όμως δεν κάνει την δουλειά του σωστά, απολύεται.
    Άλλο ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ και άλλο ΙΣΟΒΙΟΤΗΤΑ -στην χώρα μας σημαίνει το ίδιο πράγμα. Γι αυτό συνδέεται με τις φράσεις "αυτός βολεύτηκε" ή "αυτός ησύχασε"... Αφού κρίνεται εφάπαξ και τέλος.
    Κατά την γνώμη μου το ΑΣΕΠ πρέπει να κάνει και την πχ διετή/τριετή αξιολόγηση -όχι απλά να κρίνει εφάπαξ τους διορισμούς. Ανεξάρτητα και αντικειμενικά -η λειτουργία του είναι ημιτελής. Εδώ δεν υπάρχει αυθαιρεσία του εργοδότη -δημόσια αρχή είναι το ΑΣΕΠ. Ασκεί κοινωνικό έλεγχο.
    Και άρει την μονιμότητα κρίνοντας δίκαια με βάση κάποια αποδεκτά κριτήρια. Αν υπάρχει κάπου αντίρρηση ας αλλάξουν τα κριτήρια, όχι η αξιολόγηση!
    Αναξιολόγητος ισόβιος εργαζόμενος είναι ελληνικό ανέκδοτο -μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα το συναντάς, τριτοκοσμικά συνήθως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ο θεσμός της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τον πυρήνα της κακοδαιμονίας του Ελληνικού Δημοσίου. Το πρόβλημα έγκειται στην κατάχρηση και στην κακή εφαρμογή του θεσμού, από τα κόμματα εξουσίας αλλά και από τους ίδιους τους ΔΥ.

    Δεν φταίει η μονιμότητα για τον χυδαίο αξισότισμο όλων των εργαζομένων ανεξάρτητα από το αν παράγουν έργο ή όχι, για την κατάργηση και τον εξευτελισμό κάθε έννοιας αξιολόγησης. (στην πράξη δεν υπάρχει κανενός είδους αξιολόγηση).
    Ούτε για την απροκάλυπτη ατιμωρησία ακόμα και όσων καταδικάζονται για ποινικά αδικήματα.

    Φυσικά, ο θεσμός χρήζει μεταρρύθμισης, αλλά όχι κατάργησης. Και οι απολύσεις δεν αποτελούν φάρμακο δια πάσα νόσο. Η λειτουργία του ιδιωτικού τομέα θα έπρεπε να μας το είχε διδάξει. Ας μην ξεχνάμε ότι και στον ιδιωτικό τομέα, δεν προχωρούν πάντα οι άριστοι.

    Αντίθετα αν καταργηθεί, είναι πρωτοφανές ότι η ισχύς των κομμάτων εξουσίας θα αυξηθεί, δεν θα αδυνατήσει. Θα μπορούν να έχουν ανά πάσα στιγμή όλους τους ΔΥ όμηρους με την απειλή της απόλυσης. Δεν είναι προφανές?
    Θα κάνουν ότι έκαναν και με τους συμβασιούχους και τους stagers!. Όλα τα προηγούμενα χρόνια τα κόμματα εξουσίας προτιμούσαν για την εκλογική τους πελατεία, τέτοιου είδους διορισμούς και όχι μόνιμους ή αορίστου χρόνου, διότι έτσι διατηρούσαν την εκλογική τους πελατεία τους στο διηνεκές.

    Ας μην πυροβολούμε λοιπόν την μονιμότητα. Σίγουρα ο θεσμός χρειάζεται αλλαγές αλλά όχι κατάργηση. Άλλωστε καλός ο φιλελευθερισμός, αλλά ο φανατισμός νεοφώτιστου θυμίζει ΣΥΡΙΖΑ από την αντίθετη!

    ΥΓ Το επιχείρημα περί εξίσωσης του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι επιτυχές. Η εργασία στον δημόσιο τομέα (στο στενό πυρήνα), δεν στηρίζεται σε σχέσεις ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (σύμβαση εξαρτημένης εργασίας), αλλά στην εξυπηρέτηση των αναγκών της κρατικής μηχανής και κατ' επέκταση στην εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, η οποία δεν εξυπηρετείται από την απλή «μίσθωση εργασίας», αφού το ίδιο το σύνταγμα απαιτεί από τους ΔΥ να είναι ταγμένοι στην υπεράσπιση του Δημοσίου Συμφέροντος «Άρθρο 103 Συντ.: 1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και
    υπηρετούν το Λαό. Οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην
    Πατρίδα» απαιτήσεις που προφανώς δεν ανταποκρίνονται σε υπαλλήλους με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου. Για τον λόγο αυτό άλλωστε υπάρχουν και σχετικοί περιορισμοί και ασυμβίβαστα που δεν ισχύουν για τον ιδιωτικό τομέα, όπως απαγόρευση εμπορικών πράξεων κτλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ενδιαφέρουσα η άποψη σου xno, στο σημείο των περιορισμών, για εμπορικές πράξεις.
    Ενα πόθεν έσχες, με εισοδήματα, πέραν του μισθού θα μπορούσε να βάλλει τα πράγματα στην θέση τους, χωρίς να αλλάξει η σχετική συνταγματική διάταξη.

    -------
    Προφανώς καταλαβαίνεις ότι διαφωνώ απολύτως, με το υπόλοιπο σχόλιο.

    Η μονιμότητα, είναι ο πυρήνας του προβλήματος. Η κατάργησή της, με ταυτόχρονη θέσπιση τους θεσμού του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος Αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους τους εργαζόμενους , ανεξάρτητα από το αν εργάζεται στον Ιδιωτικό ή τον Δημόσιο τομέα, είναι η μόνη αριστερή απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. xno, αυτα περιπου προσπαθησα να πω και εγω, για τον διαφορετικο ρολο του δημοσιου συμφεροντος και την διαφορετικη σχεδον κοσμοαντιληψη που οφειλει να εχει καποιος που υπηρετει το δημοσιο και επιβαλλεται ετσι η διακριση των δυο τομεων εργασιας, αλλα θεωρηθηκαν...ασχετα.
    Φαινεται, περα απο τον καταναγκασμο για επαναληψη, υπαρχει και ο καταναγκασμος για ανανεωση, που κανει να απορριπτεις τον γηρασμενο ''αριστερισμο'' του 20ου αιωνα, για να ανακαλυπτεις την ανανεωση στο προσωπο του Ανταμ Σμιθ.

    Δ.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Κωστή, μπορεί να διαφωνούμε σε πολλα, αλλά νομίζω ότι συμφωνούμε σε ενα πράγμα: Οτι η μόνιμότητα όπως λειτουργεί μέχρι σήμερα, είναι πραγματικά πρόβλημα. Επομένως καιρος για αλλαγές!
    Βέβαια δεν φτάνει να αλλάξουμε τους θεσμους, θα πρέπει και να τους θωρακίσουμε από την καταχρηστική άσκηση τους.

    Αλλωστε στη χώρα της ρεμούλας και της διαφθοράς, ακόμα και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αν δεν θωρακιστει με τις απαραίτητες δικελείδες ασφαλειας, είναι πολύ ευκολο να μεταραπεί σε πηγη ευκολού πλουτισμού για κάποιους.
    ... και φυσικά δεν θα φταιει ο θεσμος, αλλά η στρεβλή λειτουργία του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Είναι άλλης τάξης, το ζήτημα της μονιμότητας και άλλο του ΕΕΕ xno.
    Η μονιμότητα, με τις προβλέψεις που αναφέρεις, συνοδευόταν, αν θυμάσαι, από την απαγόρευση συνδικαλισμού των ΔΥ και κομματικής ένταξης.
    Το 82, αν θυμάμαι καλά, άρθηκαν αυτές οι απαγορεύσεις και έτσι συγκροτήθηκε το συντεχνιακό τέρας, για το οποίο μιλάμε τώρα.
    Ή θα σου εγγυάται η πολιτεία τα δικαιώματά σου -μονιμότητα, αξιοπρεπή μισθό- ή θα στα εγγυάται η άσκηση των πολιτικών και συνδικαλιστικών σου δικαιωμάτων, με τον καταχρηστικό και εκβιαστικό τρόπο με τον οποίο μπορεί να ασκηθεί, αφού οι λειτουργίες του Δημοσίου, είναι μονοπωλιακού χαρακτήρα.
    Αν όμως διαλέγεις να ασκείς τα δικαιώματα του εργαζόμενου και όχι του Δημόσιου λειτουργού, τότε θα πρέπει να παραιτηθείς από τις συνταγματικές προνομίες που σου είχαν παρασχεθεί ακριβώς λόγω της στέρησης των πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Δεν μπορεί να είναι μονά ζυγά δικάσου, διότι τότε, μετατρέπεσαι σε ιδιαίτερη τάξη, σε κοτσαμπάσικη τάξη, που έχει μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση.

    Μην θυμόμαστε από το πνεύμα του Συντάγματος, μόνο ότι μας συμφέρει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Το Σύνταγμα, πρέπει να το βλέπουμε από την σκοπιά του εισηγητή του κάθε φορά xno.
    Μιά αλλαγή του, που με μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται, μπορεί να οδηγήσει, όπως εν προκειμένω, στην απόλυτη διαστροφή του.
    Λογικά αυτή η μικρή αλλαγή , του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθε, θα έπρεπε να γίνει με αναθεώρηση του συντάγματος.
    Ομως νομίζω, έγινε με απλή νομοθετική πράξη.
    Και με τον φανατισμό εκείνης της εποχής, κανείς δεν έδοσε σημασία στο τέρας που θα γεννιόταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Κωστη, το 80 δεν ήρθησαν όλοι οι περιορισμοί, αλλά μόνο οι πιοο επαχθεις και κατα βάση αντιδημοκρατικοί.
    Μην ξεχνάμε ότι οι ΔΥ δεν έχουν δικαιωμα να συνάψουν Συλλογικές συμβάσεις εργασιας όπως οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα.
    Επίσης υπάρχει παντα η δυνατότητα πολιτικής επιστράτευσης τους και μάλσιτα με ποινικές κυρώσεις
    Υπάρχει υποχρέωση (στα χαρτια τουλάχιστον) δήλωσης των περιουσιακών τους στοιχείων, πράγμα αδιανόητο στον ιδιωτικό τομέα.
    Υπάρχει η ποινική ευθύνη τους για παράβαση καθήκοντος, που φυσικά δεν υφίσταται στον ιδιωτικό τομέα

    Το πρόβλημα είναι τα τερατώδη προνόμια, κυρίως μισθολογικά, που εξασφάλισαν ορισμένοι από αυτους, με αποτέλεσμα να δημιουργήται πράγματι η αίσθηση ότι είναι μονα - ζυγά δικά τους.

    Σκέχου και κάτι άλλο. Στις ΔΕΚΟ, πχ ΟΑΣΑ, ΟΣΕ, πρώην Ολυμπιακή, ΔΕΗ κτλ δεν υπάρχει μονιμότητα ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80, καθως είναι ανώνυμες εταιρείες. Κιόμως αποτελούν το πλεον αμαρτωλο κομμάτι του ευρύτερου δημόσιου τομέα με τις πλεον σκληρές συντεχνίες. Τι διαφορετικό λοιπόν θα συμβει αν καταργήσουμε την μονιμότητα στον στενο δημόσιο τομέα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Xno, δεν ξέρω τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Εκείνο που ξέρω, είναι ότι η μονιμότητα σε συνδυασμό με τον κομματικό συνδικαλισμό, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο.
    Ή θα χρεοκοπήσει η χώρα, προκειμένου να μην χρεοκοπήσει το γραφειοκρατικό τέρας ή κάτι θα πρέπει να γίνει.
    Το χρέος που παράγει, είναι μη βιώσιμο, την ίδια στιγμή που οι υπηρεσίες που προσφέρει, είναι λιγότερες από τα προβλήματα που δημιουργεί.
    Στο τέλος είναι φανερό τι θα γίνει.
    Θα πάμε στον πάτο όλοι μαζί και θα τα ξαναπούμε στο Νέο Σύνταγμα που θα χρειαστεί να φτιάξουμε.

    Απ'ότι θυμάσαι τα λέω αυτά από πρίν το Μνημόνιο και αρκετοί τα θεωρούσαν, σαν λόγια του αέρα. Εφτασε όμως η μέρα που θα υποχρεωθούμε να μιλήσουμε γι'αυτά και καλό είναι να το κάνουμε, με ευαισθησία και προσοχή και κυρίως με κατανόηση.
    Κανείς δεν θέλει να κάνει κακό σε κανέναν ΔΥ, αλλά θα πρέπει και οι ΔΥ να βρούνε έναν τρόπο να βοηθήσουν την κατάσταση.
    Ήδη η ΝΔ, άρχισε την εκμετάλλευση, με την πρότασή της για "υπάλληλους σε μόνιμη εφεδρεία", που σημαίνει και απολύσεις και εκμετάλλευση της προσδοκίας, στο μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Στη Σουηδία, η μονιμότητα καταργήθηκε τη δεκαετία του 1980

    Στη Σουηδία ο δημόσιος τομέας πραγματοποίησε την πολιτιστική του επανάσταση σταδιακά τη δεκαετία του 1980, οπότε το συνταξιοδοτικό σύστημα εναρμονίστηκε με τους κανόνες της ιδιωτικής ασφάλισης και καταργήθηκε η μονιμότητα.

    Σε αντιστάθμισμα το κράτος ανάπτυξε καλύτερες υπηρεσίες σε σχέση με εκείνες που πρόσφεραν ιδιώτες. Μέσα σε δέκα χρόνια ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων πέρασε από τις 400,000 στις 220,000. Αλλά 140,000 από αυτούς απλά άλλαξαν καθεστώς, κι έγιναν υπάλληλοι οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, λόγω των διαρθωτικών αλλαγών σε ορισμένους τομείς, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (ταχυδρομεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες). Εντέλει, καταργήθηκαν περισσότερες από 70,000 θέσεις δημοσίων υπαλλήλων.

    Η έκταση των σουηδικών δημοσίων υπηρεσιών (κράτος, περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση) όμως παρέμεινε σταθερή στο 18% του ΑΕΠ (25% αν συμπεριλάβουμε και τις κρατικές επιχειρήσεις).

    Οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα πληρώνονται καλύτερα από εκείνους του δημοσίου (2,735 ευρώ έναντι 2,490 ευρώ αντίστοιχα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Συνέχεια:

    Ιταλία: αξιοκρατία και μείωση προσωπικού

    Στην Ιταλία οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν ανέκαθεν κακή φήμη και κατηγορούνται ταυτόχρονα πως ήταν τεμπέληδες και πολυάριθμοι. Η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι (Romano Prodi) επέλεξε να ποντάρει από τη μια στην αξιοκρατία, από την άλλη στην αντικατάσταση του 1 μόνο δημοσίου υπαλλήλου από τους 5 που συνταξιοδοτούνται. Στη Γαλλία, ο Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy) προτίμησε να αντικαθιστά τον έναν στους δύο μέχρι τη λήξη της πρώτης του θητείας, το 2012.

    Τα 3.6 εκατομμύρια δημόσιοι υπάλληλοι της ιταλικής χερσονήσου (5.3% επί του πληθυσμού, έναντι 7.9% στη Γαλλία) αμείβονται κατά μέσο όρο με 23,500 ευρώ το χρόνο. Οφείλουν να ανακοινώνουν τις ενδεχόμενες απεργιακές τους κινητοποιήσεις και τη ανώτατη διάρκειά τους δέκα ημέρες πριν, και στα σχολεία, τα νοσοκομεία, την αποκομιδή απορριμμάτων και τις συγκοινωνίες προβλέπεται ένα προσωπικό ασφαλείας, που φθάνει έως και το 33% των εργαζομένων.

    Ειδικά στις συγκοινωνίες, το πρωί και το βράδυ πρέπει να λειτουργούν υποχρεωτικά, ώστε τουλάχιστο να είναι δυνατό στους εργαζόμενους να μετακινηθούν προς-από το χώρο της δουλειάς τους.

    Σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό, καταργήθηκαν ορισμένες προνομιακές συνταξιοδοτήσεις μετά από 20 μόνο χρόνια εργασίας, που υφίσταντο μέχρι πρόσφατα σε ορισμένους τομείς. Σήμερα, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, όλοι οι υπάλληλοι δικαιούνται να συνταξιοδοτηθούν από την ηλικία των 61 ετών και πάνω, εφόσον έχουν τουλάχιστο 36 χρόνια ασφάλισης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Γερμανία: ούτε δικαίωμα στην απεργία, ούτε 35 ώρες...

    Μετά την ενοποίηση, ο αριθμός των μισθωτών του δημόσιου τομέα μειώθηκε καταλυτικά από τα 6.7 εκατομμύρια το 1991 στα 4.6 εκατομμύρια το 2006, εκ των οποίων μόνο 1.7 εκατομμύριο είναι δημόσιοι υπάλληλοι με τη στενή έννοια. Αυτή η εξέλιξη εξηγείται από την ιδιωτικοποίηση πολλών δημοτικών υπηρεσιών, την μαζική κατάργηση θέσεων εργασίας στην ανατολική Γερμανία και την συγχώνευση των σιδηροδρομικών δικτύων των δύο Γερμανιών.

    Το 2006 οι δημόσιοι υπάλληλοι προχώρησαν σε κινητοποιήσεις επί τρεις μήνες, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην προοδευτική αύξηση του εβδομαδιαίου ωραρίου τους στις 40 ώρες εργασίας (ακόμα και τις 42 ώρες σε ορισμένες περιοχές).

    Πολλά επιδόματα μειώθηκαν ή καταργήθηκαν εντελώς. Οι συνθήκες εργασίας των Γερμανών δημοσίων υπαλλήλων καθορίζονται από το νόμο, και όχι από συλλογικές διαπραγματεύσεις. Έτσι δεν δικαιούνται να απεργήσουν, ούτε να κάνουν στάσεις εργασίας.

    Το καθεστώς αυτό εξάλλου είναι που έχει αποτρέψει μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία των γερμανικών σιδηροδρόμων της «Deutsche Bahn» (DB). Η σύγκρουση πάντως με το συνδικάτο των μηχανοδηγών GDL που ξεκίνησε το καλοκαίρι, έπληξε για πρώτη φορά την κίνηση τρένων σε ολόκληρη τη χώρα, αν και τα 2/3 των τρένων υψηλής ταχύτητας (ICE) κινήθηκαν κανονικά. Σε σύνολο 230,000 εργαζομένων, οι DB απασχολούν 43,600 δημοσίους υπαλλήλους. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι εργάζονται στη βάση μιας συλλογικής σύμβασης εργασίας, που τους επιτρέπει να απεργούν. Η κινητοποίηση ήταν πιο ισχυρή στην ανατολική Γερμανία, όπου δεν υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι στα DB...

    Αυτή η κινητοποίηση, πρωτοφανής στην ιστορία των γερμανικών σιδηροδρόμων, συναντά μέχρι σήμερα την υποστήριξη της κοινής γνώμης. Μετά από πολλά χρόνια στασιμότητας των μισθών, οι Γερμανοί μισθωτοί θέλουν να επωφεληθούν από την επιστροφή της οικονομικής ανάπτυξης. Παρόλα αυτά, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η υποστήριξη της κοινής γνώμης στον αγώνα των σιδηροδρομικών βαίνει μειούμενη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Εγω είμαι μπερδεμένος ακόμα μια και οι δύο θέσεις έχουν βάση.

    Απλα να πω οτι οι Δ.Υ δεν είναι άχρηστοι, το σύστημα όμως αλέθει τους περισσότερους που δεν έχουν μεράκι και αντιστάσεις.

    Τελικά νομίζω οτι το ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σύστημα τους θέλει "άχρηστους" ακριβώς για να τους έχει σε ομηρία.

    Επίσης να πω οτι δεν είναι δεδομένο οτι οι ΔΥ δεν παράγουν αλλα υπηρετούν. Υπάρχουν θέσεις που (πρέπει να) παράγουν.

    Πάντως κάτι πρέπει να γίνει γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχει το παράλογο ο ΙΔ που έχει το ρίσκο να αμείβεται και χαμηλότερα. Και αυτό είναι μια αντίφαση που βαράει άσχημα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Νομίζω ότι είναι απλό. Τακτική αξιολόγηση από ανεξάρτητη αρχή με δικαίωμα άρσης ή ανανέωσης της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας - και αντίστοιχη μισθολογική αξιολόγηση.
    Δεν είναι οι λέξεις που λύνουν προβλήματα αλλά η ουσία - και η ουσία είναι να υπάρχει δικαιοσύνη. Όταν έχεις το ανεκτίμητο δικαίωμα της μονιμότητας θα έχεις και αντίστοιχες υποχρεώσεις (έλεγχο, πλαφόν αμοιβών, ήπια συνδικαλιστική έκφραση, αξιολόγηση). Και πάνω απ' όλα δεν θα έχεις κομματική σχέση με την διοίκηση της χώρας: αυτή είναι η ρίζα της χρεοκοπίας - η εξωτερική συγκυρία είναι πάντα μόνο η αφορμή για να αποκαλυφθεί η χρεοκοπία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Ανεξάρτητα από ορισμένες σωστές επισημάνσεις, τις οποίες μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε, το κείμενο ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ. Γιατί κινείται στα πλαίσια της γνωστής διχαστικής πολιτικής των λακέδων του Μνημονίου, που ρουφιανεύουν ασυστόλως πότε εναντίον των μεν και πότε εναντίον των δε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Όταν βγαίνουν στη φόρα -επιτέλους- οι ληστρικές παροχές προς τις συντεχνίες των ΔΕΚΟ, τότε είναι "ρουφιάνεμα"; Είσαι υπέρ της συνέχισης δηλαδή της ληστείας του δημοσίου πλούτου από επιλεγμένους τσάτσους του πελατειακού συστήματος; Συγγνώμη φίλε μου, αλλά το κείμενο δεν χρειάζεται σώσιμο -το δημόσιο ταμείο χρειάζεται από τα παράσιτα που παριστάνουν τους εργαζόμενους!
    Ποιος ΔΥ δεν κατανοεί ότι μεγάλο μέρος της κρίσης προήλθε από τις εξυπηρετήσεις των δικών μας κάθε είδους, επιχειρηματιών και συντεχνιών;
    Ποιος ΔΥ δεν βλέπει δίπλα του τον τοποθετημένο να μην κάνει τίποτα και να πληρώνεται;
    Ποιος ΔΥ δεν βλέπει τις σκανδαλώδεις μισθολογικές διαφορές με τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ;
    Η ιδεολογική τρομοκρατία της "ρουφιανιάς" είναι απλά συγκάληψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Αγαπητέ μου Γιώργο συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις. Είμαι δημόσιος υπάλληλος (καθηγητής Δ.Ε.) και επιθυμώ την αξιολόγηση. Νομίζω ότι όσοι δ.υ. δεν προσφέρουν τίποτα ή έχουν έσοδα από τη διαφθορά, αρνούνται την αξιολόγηση. Ερωτώ όσους διαφωνούν γιατί πρέπει αυτός που κάνει καλά τη δουλειά του (με μεράκι, όπως λέγανε κάποτε) και αυτός που λείπει τις μισές μέρες ή ώρες, τεμπελιάζει, δεν προσφέρει κλπ να έχουν τον ίδιο μισθό; Γιατί θα πρέπει εγώ ως γονιός να πληρώσω σε ιδιαίτερο μάθημα (αφορολόγητο) για να αναπληρώσω αυτά που δεν έμαθα το παιδί μου στο σχολείο επειδή ο καθηγητής του είτε βαριόταν, είτε ήταν ανίκανος να του τα μάθει, είτε ακόμα χειρότερα το άκανε σκόπιμα; Ξέρετε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης που τόσοι πολλοί γιατροί να ζητάνε φακελάκι για να εγχειρήσουν ένα φτωχό ασθενή, ακβιάζονας με τη ζωή του; Μου λένε κάποιοι συνάδελφοι ότι "δεν τα φάγαμε μαζί" Τους απαντάω ότι μπορεί να έχουνδίκιο, αλλά τους ρωτάω ταυτόχρονα "πόσα εισοδήματα είχαν στη ζωή τους για τα οποία δεν έχουν πληρώσει φόρους" και πόσες φορές φτιάξαμε ένα τμήμα παραπάνω σε μια τάξη ή μια ειδικότητα για να έχουμε ώρες διδασκαλίας"; Ευαχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Το ερώτημα είναι αρχικά αν θέλουμε μόνιμο κράτος.(στρατό , σώματα ασφαλείας κτλ).Αν θέλουμε:
    Μόνιμη φορολογία.
    Μόνιμη ελληνική γλώσσα (πάνω κάτω).
    Μόνιμη προστασία των συνόρων, της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών.
    Μόνιμο εκκλησιασμό των πιστών
    κτλ

    Αν θέλουμε να υπάρχει οργανισμός που να παρέχει μόνιμα τις υπηρεσίες αυτές
    καλό θα ήταν να συμφωνήσουμε ότι ένας δ.υ θα μπορεί να απολύεται αν δεν κάνει καλά τη δουλειά του αλλά αυτό θα πρέπει να γίνεται με διαφάνεια και δημοκρατικές διαδικασίες.

    Επίσης θα είναι λογικό να συμφωνήσουμε ότι προκειμένου το κράτος να μην παρασιτεί έναντι των υπολοίπων ομάδων θα πρέπει να αναπροσαρμόζει την μισθοδοσία του και το πλήθος του προσωπικού του -σε καιρό ειρήνης- σε κάποιο θεσμοθετημένο ποσοστό του ΑΕΠ.
    Αυτό το ποσοστό θα μπορεί να αλλάζει μόνο με ευρύτερη δημοκρατική συναίνεση και όχι απλή πλειοψηφία.

    Αν πχ λόγω μιας καταστροφής ή κακοτυχίας πέσει το ΑΕΠ 20% τότε θα αναμένουμε το κράτος μειώσει ανάλογα τα έσοδα του (με μείωση μισθών κτλ)

    Άρα προτάσω το ελαστικό κράτος!!



    altbreeze


    ΥΓ:
    Από τη συζήτηση απουσιάζει η αναφορά στις πολυεθνικές στις οποίες εδράζεται με διαφορά η παραγωγή πλούτου και η τεχνογνωσία στις μέρες μας.
    Και να καταργηθεί η μονιμότητα και να γίνουμε όλοι δουλευταράδες ιδ.υπ δεν βλέπω τι θα καλυτερεύσει στη χώρα χωρίς τεχνογνωσία , παιδεία,και πρόσβαση σε πρώτες ύλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU