Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Οι αστικοί μύθοι της οικονομικής κρίσης και κάποιες σχετικές παλινωδίες της μεταρρυθμιστικής αριστεράς

Πολλά σχετικά ερωτήματα έχουμε διατυπώσει από αυτό το ιστολόγιο προς τους επίδοξους μεταρρυθμιστές της αριστεράς, που εν πολλοίς έχουν μείνει αναπάντητα... Ο πολύτιμος όμως χρόνος κάποιων θαρραλέων πρωτοβουλιών κυλά αναξιοποίητος και άλλοι παίρνουν τις δικές τους πρωτοβουλίες με τους δικούς τους φυσικά όρους συνέχειας, έστω και οριακά του μεταπολιτευτικού καθεστώτος του παρασιτισμού της δημόσιας σφαίρας για ίδιον όφελος. Τελευταίο ερώτημα: όσοι επικαλούνται την ανανέωση και την μεταρρύθμιση στην εγχώρια αριστερά, έχουν αποφασίσει να μείνουν οριστικά έξω από αυτόν τον αγώνα και το μεταρρυθμιστικό κοινωνικό μέτωπο;

Τα γουάν και τα ρούβλια που θα πλήρωναν το χρέος και άλλες, ανάλογες, ιστορίες


Οι αστικοί μύθοι μιας οικονομικής κρίσης...

του Παναγή Γαλιατσάτου

Από τον Δεκέμβριο του 2009 η χώρα αγωνίζεται για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οπως ήταν επόμενο, έκτοτε η κρίση χρέους κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση και όχι πάντα με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο.

Τους τελευταίους 18 μήνες διαμορφώθηκε μια σειρά από αστικούς μύθους γύρω από την κρίση, οι οποίοι, αν και στερούνται ρεαλιστικής βάσης, έγιναν ευρύτατα αποδεκτοί, καθώς υπαινίσσονταν ότι υπήρχε ένας πιο εύκολος δρόμος εξόδου από αυτήν. Εν τέλει, οι μύθοι αυτοί λειτούργησαν υπονομευτικά για την ίδια την εθνική προσπάθεια, αφού συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στο να αντιδρά όλο και εντονότερα η κοινή γνώμη στη σκληρή πραγματικότητα.

Οι πολιτικές δυνάμεις είναι σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνες γι' αυτήν την εξέλιξη, αφού διακίνησαν πρώτες τέτοιου είδους μύθους. Οπως:

1. Την αντίληψη ότι δεν ήταν απαραίτητη η δημοσιονομική πειθαρχία που προσπαθούσε να επιβάλει η Κομισιόν.

2. Μέσω μιας πολιτικής συμφωνίας με τους Κινέζους θα βρίσκαμε τα απαραίτητα κεφάλαια, αίσθηση που καλλιέργησε η ίδια κυβέρνηση από το φθινόπωρο του 2009. Τότε, η κυβερνητική γραμμή ήταν «αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της Ε.Ε.» και οι διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών ήθελαν το Πεκίνο να εξαγοράζει το ελληνικό χρέος. 

Στην πραγματικότητα, οι Κινέζοι ενδιαφέρονταν σε εκείνη τη φάση για τις επιστροφές ΦΠΑ, ύψους 15 εκατ. ευρώ, στην Cosco. Η συμβολή τους περιορίστηκε στην υπόσχεση ότι θα επένδυαν στις νέες εκδόσεις όταν ξαναβγαίναμε στις αγορές.

3. Οι Ρώσοι, που επίσης ήταν -σύμφωνα με τον μύθο- η άλλη δύναμη που θα μας έστελνε τα απαραίτητα ρούβλια, το μόνο που έκαναν ήταν να υποδείξουν δημόσια στον κ. Παπανδρέου να προσφύγει στο... ΔΝΤ.

4. Στην ίδια περίοδο αναφέρεται και η άποψη ότι μπορούσαμε να είχαμε δανειστεί φθηνά στο τέλος του 2009 και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα, την οποία υιοθέτησε και ο κ. Αντώνης Σαμαράς. 

Ο μύθος αυτός καταρρίφθηκε όταν η Ιρλανδία υποχρεώθηκε να προσφύγει στον μηχανισμό έχοντας προηγουμένως αντλήσει από τις αγορές ένα αποθεματικό ύψους 32 δισ. ευρώ. 
Επιπλέον, ξεχνάμε ότι «φθηνά» στο τέλος του 2009 δεν ήταν δυνατόν να δανειστούμε, καθώς η πρώτη υποβάθμιση από τη Fitch είχε έρθει στις 23 του Οκτώβρη και το spread κυμαινόταν γύρω στις 200 μ. β. 
Και ξεχνάμε επίσης ότι σύμφωνα με την απολογιστική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου, ο νέος δανεισμός το 2009 άγγιξε τα 97 δισ. ευρώ.

5. Από την υπογραφή του Μνημονίου, εμφανίστηκε ένας έτερος μύθος, ότι, δηλαδή, μας δανείζουν με ληστρικά επιτόκια για να βγάλουν κέρδος. Πράγματι η κ. Μέρκελ επέβαλε το «τσιμπημένο» επιτόκιο του 5,2% για πολιτικούς λόγους και η Γερμανία είχε όφελος από μια διαφορά της τάξης του 2,5%. 

Αυτά που παραβλέπουμε είναι ότι ούτως ή άλλως κανείς άλλος δεν μας δάνειζε τότε. 
Οτι το επιτόκιο με το οποίο δανειζόμασταν ήταν πολύ χαμηλότερο από το επιτόκιο της αγοράς, το spread τον Μάιο του 2010 βρισκόταν πάνω από τις 400 μ. β. 
Οτι σε αυτό το πακέτο συμμετείχαν η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, που δανείζονταν τότε με spread από 150 ώς 220 μ. β., στα όρια δηλαδή να μπαίνουν μέσα. Και ξεχνάμε, επίσης, ότι ουδέποτε το επιτόκιο των δανείων της τρόικας αντιστοιχούσε στο ρίσκο που έπαιρναν οι χώρες αυτές για τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Γερμανικός δάκτυλος, υπέρογκα επιτόκια και κατοχικοί όροι

Στους αγαπημένους μας μύθους ανήκει επίσης ότι:

6. Για το χρέος της χώρας οι σημερινοί δανειστές μας και συνυπεύθυνοι είναι και έχουν ήδη πάρει τα χρήματά τους πίσω με το παραπάνω, αφού με τα δάνεια αγοράζαμε τα προϊόντα τους και με μίζες υπερτιμημένους εξοπλισμούς και υπερτιμημένα κεφαλαιουχικά αγαθά για τις εγχώριες δημόσιες βιομηχανίες. Κανείς όμως δεν υποχρέωσε τους Ελληνες να γεμίσουν τη χώρα Mercedes και BMW και όσο σκοτεινό και αν είναι το παρασκήνιο πίσω από τα υποβρύχια ή τις προμήθειες της Siemens, σε καμία περίπτωση αυτά δεν αθροίζονται στα 290 δισ. ευρώ που ήταν το ύψος του δημόσιου χρέος στο τέλος του 2009.

Οι πιο αποδεκτοί μύθοι είναι αυτοί που βασίζονται σε μια αφαίρεση, δηλαδή στη σκόπιμη παράβλεψη ενός σημαντικού στοιχείου, ώστε να αλλάζουν εντελώς η εικόνα και οι αναλογίες.

7. Η άποψη ότι η κρίση δεν είναι ελληνική αλλά εισαγόμενη και ότι πληρώνουμε τα σπασμένα για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες αγνοεί το γεγονός ότι η χώρα ήταν καταχρεωμένη και ότι αν δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης ή θα έπρεπε να είχε πάρει τα μέτρα πολύ νωρίτερα ή θα είχε χρεοκοπήσει.

8. Η αντίληψη πάλι ότι θα έπρεπε να αρνηθούμε να αποπληρώσουμε το χρέος και να κηρύξουμε στάση πληρωμών εξαφανίζει από την εικόνα το διαχρονικά αρνητικό εμπορικό μας ισοζύγιο και την ανύπαρκτη ελληνική παραγωγική βάση και μαζί τους το γεγονός ότι το μοσχαράκι, το γάλα, τα καύσιμα και πολλά άλλα βασικά είδη θα αναβαθμίζονταν σε είδη πολυτελείας. Εξαφανίζει επίσης από την εικόνα τα πρωτογενή ελλείμματα στον προϋπολογισμό, κάτι που σημαίνει ότι το κράτος θα έπρεπε να σταματήσει να πληρώνει ή να μειώσει δραστικά τους μισθούς και τις συντάξεις.

9. Τελευταία κερδίζει έδαφος ο μύθος ότι τα δάνεια μας δίνονται για την εξυπηρέτηση του χρέους και όχι για μισθούς ή συντάξεις. Αυτός βασίζεται στην πραγματική αποτύπωση (ιδιαίτερα στους τελευταίους προϋπολογισμούς μετά το 2007) ότι πάνω από το 50% των δαπανών πηγαίνει στην εξυπηρέτηση χρεολυσίων και τόκων. Οι θιασώτες του υποστηρίζουν ότι σε σύγκριση με αυτά τα μεγέθη τα ελλείμματα που δημιουργεί ο δημόσιος τομέας είναι αμελητέα, και άρα η λύση βρίσκεται στη μη αποδοχή πληρωμής του χρέους. Η ανάγνωση αυτή αγνοεί ότι το 50% αυτών των πιστωτικών δαπανών αναφέρονταν τα τελευταία χρόνια σε Eurocommer cials, δηλαδή βραχυπρόθεσμες πιστωτικές διευκολύνσεις που συνάπτονταν για να χρηματοδοτηθούν καταναλωτικές δαπάνες του κράτους και αποπληρώνονταν μέσα στον χρόνο. Στην πραγματικότητα οι δαπάνες για τόκους ακόμα και σήμερα δεν ξεπερνούν το 6% του ΑΕΠ.

10. Ευρύτατα διαδεδομένος είναι επίσης ο μύθος ότι στο ελληνικό κράτος επιβλήθηκαν από τους δανειστές κατοχικοί όροι και άρση της ασυλίας του. Ο καθηγητής Αντ. Μανιτάκης έδειξε όμως στην «Κ» την περασμένη Κυριακή ότι οι όροι αυτοί για τους οποίους έγινε τόσος ντόρος είναι συνήθεις στις συμβάσεις δανεισμού και υπήρχαν πάντοτε και στις εκδόσεις ομολόγων.

11. Οσο για τον αγαπημένο μύθο της πλατείας, ότι εμείς δεν χρωστάμε τίποτε και ως εκ τούτου δεν πληρώνουμε τίποτε, θα έπρεπε να επισημάνει κανείς ότι τις κυβερνήσεις που οδήγησαν το χρέος στο σημερινό ύψος εμείς τις εκλέξαμε, «καλύτερες μέρες» και «λεφτά υπάρχουν» ψηφίζαμε πάντα. Και όσους προειδοποιούσαν ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, όπως π. χ. ο Στ. Μάνος, τους τιμωρούσαμε αφήνοντάς τους εκτός Βουλής.




Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω

του Ευθύμη Δημόπουλου

Πρόσφατα η ΔΗΜΑΡ διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία εκδήλωση όπου αξιόλογοι οικονομολόγοι παρουσίασαν τις απόψεις-προτάσεις τους σχετικά με την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση. Η εκδήλωση δανείστηκε, από μια γνωστή μπροσούρα του Λένιν, τον εύγλωττο τίτλο «Τι να κάνουμε;», όχι φυσικά για να παραπέμψει σε λενινιστικές λύσεις αλλά για να υπογραμμίσει την ανάγκη επείγουσας δράσης μπροστά στη σημερινή κατάσταση. Στο παρόν κείμενο επιλέγω έναν εξίσου γνωστό λενινιστικό τίτλο (Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω), για να δείξω τις παλινωδίες του επίσημου πολιτικού λόγου της ΔημΑρ οι οποίες μας καθηλώνουν σε μια ιδιότυπη αλλά και νοσηρή ουδετερότητα, που τελικά μας φθείρει και κινδυνεύει να μας απομακρύνει από το μπλοκ των ήδη αναιμικών δυνάμεων του ελληνικού μεταρρυθμισμού..

Παλινωδία 1η : Ενώ σε επίπεδο διακηρυγμένων θέσεων συνεδρίου δεχόμαστε πως η εκτόξευση του δημόσιου χρέους, των ελλειμμάτων και η «παραγωγική ερημοποίηση» της ελληνικής οικονομίας οφείλονται αποκλειστικά στο μοντέλο πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας που επέβαλε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα και δεχόμαστε πως «πίσω από κάθε πτυχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης κρύβεται κάποια από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος» στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, δείχνουμε αδρανείς ή και φιλικοί απέναντι στην «εξέγερση των συντεχνιών» και ιδιαίτερα ανεκτικοί με το λίπος του δημόσιου τομέα. Διστάζουμε να αποκαλύψουμε θαρραλέα στην κοινή γνώμη και στους χώρους εργασίας τις ευθύνες και το ρόλο όλων αυτών των πελατειακών μαγαζιών (πραγματικής κόπρου του Αυγεία) και έτσι χάνουμε την ευκαιρία να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην, τόσο απαραίτητη για την ελληνική κοινωνία, αποδόμησή τους. Η αδράνεια αυτή παράλληλα κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην αναζήτηση μιας νέας συλλογικής αυτογνωσίας, αντιθέτως αποπροσανατολίζει, παράγοντας «αγανακτισμένους».

Παλινωδία 2η : Αναγνωρίζουμε πως η διαχείριση της ελληνικής κρίσης οφείλει να κινείται σε δύο επίπεδα δηλαδή τόσο αυτό των μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό όσο και αυτό των συνολικών ευρωπαϊκών ρυθμίσεων ακόμη και της ριζικής αναδιάρθρωσης του κυρίαρχου ευρωμοντέλου και δηλώνουμε πως «Η χώρα δεν πρέπει να περιμένει τη λύση των προβλημάτων της από τους άλλους. Ούτε ευθύνονται οι εταίροι της στην ΕΕ για τη δική της δεινή θέση. Ωστόσο, αναμένονταν από την ΕΕ να εκδηλώσει τη δέουσα κοινοτική αλληλεγγύη, αναλαμβάνοντας και τις δικές της ευθύνες». Ωστόσο στο δια ταύτα της πολιτικής μας προπαγάνδας και πρακτικής διαρκώς υπερτονίζεται η δεύτερη διάσταση και ατροφεί ολοένα το πρώτο σκέλος. Με τον τρόπο αυτό διολισθαίνουμε προς την προσέγγιση Βαρουφάκη που αξιολογεί την Ελλάδα ως «μια ευρωπαϊκή νομαρχία» ως «ένα Οχάιο στις ΗΠΑ του 1929» και ισχυρίζεται πως η Ελλάδα, ότι και αν κάνει, δεν έχει καμιά ελπίδα διάσωσης, αν δεν λυθεί το πρόβλημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό τον οδηγεί στη γνωστή, και αρκετά προκλητική στη διατύπωσή της, θέση του Τίποτα, δηλαδή της απόλυτης ματαιότητας των οποιωνδήποτε μέτρων σε εθνικό επίπεδο. Ακόμη και αν κατανοούμε και συμμεριζόμαστε ένα μεγάλο μέρος αυτής της ανάλυσής δεν πρέπει να συνταχθούμε μαζί της για δύο λόγους:
α) Γιατί η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος έχουν ανάγκη σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, από τη συσσώρευση πολιτικού και κοινωνικού κεφαλαίου που θα πρωταγωνιστήσει στις μεταρρυθμίσεις και στην ανατροπή της παθολογίας και των αδιεξόδων του «Αncien Règime» της μεταπολίτευσης
Αυτό το νέο κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο εκγυμνάζεται, σφυρηλατείται σήμερα, για να υπάρξει αύριο. 
Δε θα παρουσιαστεί ποτέ μονομιάς ως μεσσίας ή «από μηχανής θεός» από κάποια κουίντα της ιστορίας.
β) Γιατί για λόγους πολιτικού ρεαλισμού (παροχή εγγυήσεων για την εκταμίευση των δόσεων) και πολιτικής ηθικής (greek party, greek statistics, εικόνα για την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό τύπο, πορεία προς μια νέα αυτογνωσία κ.τ.λ.) πρέπει να αλλάξουμε πρωτίστως τα του οίκου μας.

Παλινωδία 3η: Αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, παρακολουθώντας στοιχειωδώς τα ΜΜΕ, πως στην Ε.Ε. διεξάγεται ένα σκληρό μπραντεφέρ ανάμεσα σε δυνάμεις κεντρομόλες και δυνάμεις φυγόκεντρες (εθνολαϊκίστικος σκληρός αντιευρωπαϊσμός και επιλεκτικός ευρωπαϊσμός του Βορρά) του ευρωπαϊσμού. 
Από την ιδρυτική μας αφετηρία έχουμε επιλέξει να συμπαραταχθούμε με τους πρώτους. 
Έχουμε επιπλέον λόγους να το κάνουμε σήμερα, γιατί κατανοούμε πως η διάσωση της χώρας από την άβυσσο της πλήρους χρεοκοπίας θα συντελεστεί εντός της ευρωζώνης. 
Τίποτα κοινό δεν έχουμε με εγχώριες δυνάμεις που προπαγανδίζουν το «φέσωμα» στους Ευρωπαίους και την επιστροφή στη δραχμή ως διέξοδο για το ελληνικό χρέος και την αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας. 
Οφείλουμε όμως να υποστηρίξουμε τις δυνάμεις του ευρωπαϊσμού έμπρακτα. Αυτό σημαίνει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, να συνομολογήσουμε υπέρ της παροχής εγγυήσεων στους ευρωπαίους εταίρους μας
Τι μας ζητούν; Εγγυήσεις από την ελληνική πολιτική τάξη που θα δικαιολογούν στην κοινή γνώμη, στον Τύπο των χωρών τους, στα εθνικά τους κοινοβούλια, στις αγορές την εκταμίευση της 5ης δόσης. Ως τέτοιες εγγυήσεις προσδιορίστηκαν η πολιτική συναίνεση και η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. 
Ουσιαστικά, ζητούν μια δημόσια ελληνική εικόνα σταθερότητας και συνέχισης της προσπάθειας. Το ζήτησαν και από τις άλλες χώρες της υπερχρεωμένης ευρωπεριφέρειας. Οι άλλες χώρες επιδίωξαν και σε ένα βαθμό κατάφεραν να δώσουν αυτές τις εγγυήσεις (Ιρλανδία και Πορτογαλία πολιτική συναίνεση, Ισπανία συναίνεση συνδικάτων και εργοδοσίας). 
Εμείς την πολιτική συναίνεση, τουλάχιστον προσωρινά, τη χάσαμε, μας μένει η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Ωστόσο, και εδώ παλινωδούμε επικίνδυνα αρνούμενοι ως ΔημΑρ να υποστηρίξουμε την παροχή εγγυήσεων, όταν δηλώνουμε πως θα καταψηφίσουμε το μεσοπρόθεσμο
Θεωρώ πως έτσι αντιλαμβανόμαστε τελείως μονομερώς την εταιρική μας σχέση στην ευρωζώνη.
Βέβαια, η κριτική κατά του μεσοπρόθεσμου δεν είναι αβάσιμη ούτε ανυπόστατη. 
Ας δούμε λίγο τι κερδίζουμε και τι χάνουμε υπερψηφίζοντας το Μεσοπρόθεσμο; Σε ότι αφορά το ίδιο το ύψος του χρέους, προσωρινά τουλάχιστον, ελάχιστα. Η ύφεση παραμένει, μάλλον επιδεινώνεται - άλλωστε απ’ ότι φαίνεται για την Ελλάδα δεν υπάρχει άλλο σκαλί για να περάσουμε στην ανάπτυξη και να υπερβούμε την κρίση παρά μια αναπόφευκτη μακρόχρονη φάση ύφεσης και πτώσης του ατομικού βιοτικού επιπέδου - γεγονός που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη μείωση του ελλείμματος. Επίσης το κοινωνικό κόστος κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι (ανεργία, ανέχεια, διαρκείς περικοπές του οικογενειακού προϋπολογισμού κ.τ.λ.).
Ωστόσο, από την άλλη πρέπει να βάλουμε στη ζυγαριά τα οφέλη. Με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου κρατάμε στο στόμα το σωλήνα του οξυγόνου της δανειοδότησης, γλιτώνουμε προσωρινά τη χρεοκοπία, αγοράζουμε χρόνο, συμπαρατασσόμαστε στη διάσωση της ευρωζώνης και πάνω απ’ όλα ελπίζουμε μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης σε ένα ακόμη βήμα ή άλμα, όπως έγραψε και ο Παγουλάτος στην Καθημερινή, οικονομικής ολοκλήρωσης (ευρωπαίος υπερυπουργός οικονομικών, ευρωομόλογο, σχέδιο Μάρσαλ κ.τ.λ.). 
Επιπλέον στο διάστημα αυτό παραμένει η δυνατότητα (φαίνεται ξεκάθαρα από τις δηλώσεις Βενιζέλου, από τη συνέντευξη Μητσοτάκη στον Παπαχελά αλλά και διαρροές της τρόικας) επαναδιαπραγματεύσεων των εφαρμοστικών νόμων προς μια δικαιότερη και ορθολογικότερη κατεύθυνση. Αρκεί αυτή η διαπραγμάτευση να μην εξελιχθεί ως ακόμη μια ντρίπλα ελληνικής κουτοπονηριάς στην τρόικα αλλά πραγματικά ως μια ευκαιρία δικαιότερου αναπροσανατολισμού των μέτρων.
Παράλληλα, μέσα από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, όπως και στο Μνημόνιο 1, ανοίγεται μια προοπτική για επίσπευση και πραγμάτωση μεταρρυθμίσεων, για μαχαίρι στο λίπος του κράτους (αποκρατικοποιήσεις), για εξορθολογισμό (ενιαίο μισθολόγιο δημοσίων υπαλλήλων), για μείωση σπατάλης (μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, κόψιμο μαϊμού αναπηρικών και επικουρικών συντάξεων), για διαρθρωτικές αλλαγές (νέο μισθολόγιο ΔΥ, ενιαία αρχή πληρωμών), για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, για προσέλκυση ξένων επενδυτών, για ανακατατάξεις στα χαρακτηριστικά της οικονομίας μας, όπως αυτές που περιέγραψε τόσο εύστοχα ο Δοξιάδης στην πρόσφατη εκδήλωση.
Ολοκληρώνω την κριτική μου υπενθυμίζοντας μια ίσως κυνική στη διατύπωσή της, αλλά σκληρά ορθολογική στην ουσία της, διαπίστωση του Πάσχου Μανδραβέλη για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα. 
«Εδώ που έχουμε φτάσει δεν υπάρχουν λύσεις αλλά επιλογές».

57 σχόλια:

  1. Δύο λάθη κάνει ο Δημόπουλος.
    1. Αν δεν αλλάξει το ζήτημα της μονιμότητας, δεν μπορεί να αλλάξει η λειτουργία της γραφειοκρατίας και συνακόλουθα κάθε "συμμάζεμα", δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη κουτοπονηριά του κομματοκρατικού - πελατειακιακού συστήματος.
    2.Αν η προσπάθεια δεν συνοδευτεί από την συγκρότηση θεσμών αλληλεγγύης, με κύρια αιχμή την θέσμιση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος Αξιοπρεπούς Διαβίωσης, δεν θα έχει δόσει τα εχέγγυα για συμφωνία ούτε στους Δ.Υ. που θα χάσουν την μονιμότητα, αλλά όχι αναγκαστικά την δουλειά τους, αν η άρση της σε συνδιασμό είτε με την χρησιμότητα της παροχής α"ανύπαρκτων υπηρεσιών", όπως η αποξήρανση της Κωπαίδας, είτε με την προσωπική εργασιακή στάση του Δ.Υ., ούτε στους άνεργους που μπαίνουν πλέον στην φάση που τα ταμεία ανεργίας για πολλούς απ'αυτούς σταματούν να παρέχουν έστω τα ελάχιστα και όπως φαίνεται αρκετοί θα μπούν στην κατηγορία των "μακροχρόνια ανέργων".
    Καμία προσπάθεια δεν πρέπει να γίνει και δεν μπορεί και "δεν θέλουμε" να επιτύχει, χωρίς το "έμπρακτο ενδιαφέρον" για τους αδύναμους.
    Είχα κάνει και μια πρόταση, που υποτίθεται θα την έκανε πράξη ο Δήμαρχος, για Δημοτική Κουζίνα, αλλά όπως φαίνεται, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κόβει πρόστιμα σε όσους παρκάρουν στις γωνίες των δρόμων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και ένα 3ο σημείο, που πρέπει πλέον να απαιτηθεί μετ'επιτάσεως, να γίνει πράξη, είναι η άμεση καταπολέμιση της Φοροδιαφυγής, με άρση του τραπεζικού απορρήτου, για όσους διατηρούν λογαριασμούς καταθέσεων στο εξωτερικό, με έλεγχο του πόθεν έσχες και φορολόγηση ή κατάσχεση των χρημάτων, αν αυτά δεν έχουν δηλωθεί και φορολογηθεί, όπως οι νόμοι ορίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μερικά ερωτηματάκια, σκόρπια:
    α) η γενική αποτίμηση της Μεταπολίτευσης είναι αρνητική; και καλά η συντηρητική παράταξη θα ισχυριστεί ότι την χρονική περίοδο 1950- 1965 ήταν καλύτερα ( η κάτι τέτοιο ). Η αριστερά ποια περίοδο θεωρεί καλύτερη;
    β) για την πάταξη της φοροδιαφυγής με πρόλαβε ο Κωστής. Απλά θα έλεγα ότι σκαστές περιπτώσεις μικροφοροδιαφυγής μου έχουν τύχει ( όπως σε όλους υποθέτω ) ουκ ολίγες. Οχι δεν τους κατέδωσα , δεν ξέρω αν αυτό με κάνει ρουφιάνο η συνένοχο.
    Κωστή δεν είναι κακό που κόβει κλήσεις η Δημοτική Αστυνομία, αρκεί να είναι νόμιμες. Νομίζω ότι επικεφαλής της , υπεύθυνος, είναι ( ήταν; ) ο κος Αραβαντίνης από τη Δράση του κου. Μάνου. Τα καλά πρέπει να αναγνωρίζονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δ.Υ.
    α. Η γενική αποτίμηση της μεταπολίτευσης, είναι ότι έφαγε τα ψωμιά της και έφαγε και τα ψωμιά του μέλλοντος της χώρας.
    Εδοσε τα πάντα σε ότι αφορά την άρση διακρίσεων των πολιτών του μεταεμφυλιακού κράτους, σε βαθμό μάλιστα που κατέκτησε την ιδιωτικότητα την σημαντικότερη αξία.
    Κατέστησε το Δημόσιο Συμφέρον, πρόσχημα για ιδιοτελή εκμετάλλευση του, από το κομματικό-πελατειακό κράτος και την γραφειοκρατία.
    Μαζί με το μετεμφυλιακό κράτος "εχθρό", έγινε κοινός "εχθρός" και το Δημόσιο συμφέρον.
    Δεν αγωνίστηκε για την πτώση της χούντας, αλλά εκμεταλεύτηκε το κενό "της", με το να πλασαριστεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα ως διαχειριστής του κενού της.
    2. Δεν νομίζω ότι Δημόσιο Συμφέρον, είναι ο Δήμος να έχει μετατρέψει όλους τους δρόμους σε Δημοτικό Πάρκινγκ. Νομίζω ότι η ερμηνεία αυτή αντίκειται στην Συνταγματική ελευθερία της ελεύθερης διακίνησης. Αλλά δεν είμαι συνταγματολόγος, για να το υποστηρίξω με επάρκεια. Ομως αυτό που γίνεται στην Αθήνα δεν γίνεται πουθενά αλλού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. α)Ποιός δεν αγωνίστηκε κατά της χούντας Κωστή; ειλικρινά δεν κατάλαβα.
    β) αυτοκίνητο δεν έχω αλλά ξέρω ότι τα πεζοδρόμια της Αθήνας είχαν καταντήσει δημόσιο και δωρεάν πάρκινγκ. Να περπατήσει πεζός, σε πολλά μέρη , ήταν αδύνατο. Ειδικά τα παιδιά κι οι ηλικιωμένοι και τά άτομα με ειδικές ανάγκες. Πολλές φορές στα Πατήσια αναγκαζόμουν ( κι αναγκάζομαι ) να περπατάω καταμεσής του δρόμου. Μια φορά ήθελα να πάω τον πατέρα μου ( μακαρίτης πλέον ), που έπασχε από πάρκινσον, στο Αστυνομικό Τμήμα και μαρτύρησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όταν ο Ομπάμα εκφράζει ενδιαφέρον για τη διαχείριση της «ελληνικής κρίσης», δεν το κάνει από συμπάθεια. Κι όταν η Μέρκελ πείθει τους Γερμανούς βουλευτές να εγκρίνουν νέο πακέτο «διάσωσης» της Ελλάδος, δεν το κάνει από οίκτο.

    Ο φόβος είναι το στοιχείο που συνδέει την αγωνία τους. Ο κόσμος που έχουν οικοδομήσει αυτοί και οι ομόλογοί τους είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Και μπορεί η Ελλάδα να είναι στον πάτο του, αλλά η «πτώση» της θα τον γκρεμίσει ολόκληρο.

    Η ελληνική κρίση είναι το σύμπτωμα ενός θανάσιμου συστημικού κινδύνου. Η φούσκα του παγκόσμιου χρέους, που τροφοδοτείται με τη συνεχή εκχώρηση εξουσιών από τους πολιτικούς στη χρηματοπιστωτική δικτατορία, έχει φτάσει στο όριο… σκασμού. Και δεν θα σκάσει μόνο στην Ελλάδα και άλλες περιφερειακές οικονομίες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Θα σκάσει και στο «κέντρο» του.

    Στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ιαπωνία. Ο τραπεζικός Λεβιάθαν έχει αναπτύξει ένα περίπλοκο σύστημα αλληλοεξαρτήσεων, ώστε ακόμη και ένα ασήμαντο «πιστωτικό γεγονός» στην Ελλάδα να εξελιχθεί σε τεκτονικό σεισμό για τις τράπεζες των ΗΠΑ. Το μεγάλο παιχνίδι με το παγκόσμιο κρατικό χρέος των 43 τρισ. δολαρίων μπορεί να εξελιχθεί σε έναν κανονικό πόλεμο χρέους με χίλιες δυο εκφράσεις: νομισματικές μάχες, ανταγωνιστικές αναδιαρθρώσεις, ανταγωνισμούς επιτοκίων, εμπορικούς πολέμους.

    
Αυτόν τον κίνδυνο που αφορά την ίδια την υπόσταση του καπιταλισμού, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζουμε, τον αντιλαμβάνονται όλοι. Οι ηγεσίες, το λόμπι της τοκογλυφίας, οι οίκοι αξιολόγησης. Και αντιλαμβάνονται ότι η αποτροπή της κατάρρευσης απαιτεί κάποιας μορφής παγκόσμια συμφωνία για την περιστολή του χρέους. Με πρώτο ενδεχόμενο βήμα ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα που θα αποτυπώνει το νέο ισοζύγιο οικονομικής ισχύος. Αλλά, η συμφωνία αυτή είναι ακόμη μακριά, και τα συμφέροντα που ανταγωνίζονται για τη συνταγή της τεράστια. Το μόνο που τους απομένει είναι να ανακόψουν το «τσουνάμι» στην περιφέρεια. Πρώτ’ απ’ όλα στην Ελλάδα που, συμπτωματικά ή κατ’ επιλογήν, εξελίχθηκε σε αδύναμο κρίκο του καπιταλιστικού σύμπαντος.

    
Να, όμως, το παράδοξο. Όταν η ελίτ του παγκόσμιου καπιταλισμού ζητεί από την ελληνική κοινωνία να υποστεί καρτερικά τις πιο οδυνηρές θυσίες για να σωθεί αυτό το ζοφερό σύμπαν, άθελά της μας εκμυστηρεύεται κάτι: η Ελλάδα και η κοινωνική πλειοψηφία που δυσφορεί, οργίζεται και αγανακτεί, κατά κάποιο τρόπο κρατά στα χέρια της τις τύχες αυτού του κόσμου.

    Διαθέτει ένα πραγματικό υπερόπλο με το οποίο μπορεί να εκβιάσει, να απειλήσει, να διεκδικήσει, να ανακτήσει ό,τι της παίρνουν για να στεριώσουν όπως - όπως τον χάρτινο πύργο τους.
Όσο πιθανό είναι, λοιπόν, να γίνουμε συγκολλητική ουσία της «διάσωσής» τους, άλλο τόσο πιθανό είναι να γίνουμε αιτία της αποδόμησής τους. Το ρισκάρουν; Και το ρισκάρουμε;

    Από τον Δρόμο της Αριστεράς

    Δημήτρης Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτο που πρεπει να τονισουμε, νομιζω,ειναι οτι οι ατελειωτες ΠΑΛΙΝΩΔΙΕΣ (στο μελλον θα εντεινουμε το ρυθμο),γινονται παντα με βαθυ αισθημα ΕΥΘΥΝΗΣ. Οπως αρμοζει αλλωστε στο ηθος της καθ'ημας Ανατολης,συγνωμη, Αριστερας, ηθελα να πω.PANURGUE.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι που η ψωροκώσταινα κατάφερε για άλλη μιά φορά να γίνει ο ομφαλός της γης.
    Την πρώτη φορά τους δώσαμε τα φώτα μας και τώρα του δίνουμε τα χρέη μας.
    Και σε λίγο με τις απεργίες της ΔΕΗ δεν θα έχουμε ούτε φώτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ωχου μωρέ Δ.Υ., καταντάς μερικές φορές, πολύ περίεργος για να μην πω τίποτε άλλο χειρότερο.

    Τι, ποιός δεν αγωνίστηκε κατά της χούντας;
    Αν σου απαντήσω η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που δήλωναν στην συνέχεια ότι έκαναν αγώνες, καλύπτεσαι;
    Αλλά το σημαντικότερο δεν είναι αυτό, αλλά το ότι στην συνέχεια με πρόσχημα τον αγώνα εναντίον του "κράτους εχθρού", νομιμοποίησαν το "δικαίωμα" κάθε πολίτη να ιδιοποιηθεί με διάφορους τρόπους, από τις καταπατήσεις, μέχρι τα "κεκτημένα" και το δικαίωμα να εμφανίζονται ως εκφραστές του "δημόσιου συμφέροντος" στις γραφειοκρατίες των συντεχνιών.
    Αν θέλεις το καταλαβαίνεις. Αν όχι, δεν νομίζω ότι είναι γόνιμο πλέον να το συζητάμε.
    Σήμερα ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, ανακοίνωσε ότι η μονιμότητα θα είναι από τα θέματα που θα μπούν στην διαβούλευση για Συνταγματική Αλλαγή. Για να δούμε η Δημοκρατική Αριστερά, θα στέρξει ή θα συμπορευτεί με το σύνολο της αντιπολίτευσης , να μην αλλάξει τίποτε;
    Οσον αφορά τις ταλαιπωρίς που έχεις φάει με τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο, με συγκίνησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα στερξει ? Η δεν θα στερξει ? Ιδου το φοβερο διλημμα ! Μαλλον θα τετραγωνισει το κυκλο. Βεατρικη Βενρουβη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βεατρικη Βενρουβη
    μήπως να μην γράφουμε καθόλου, για να μην "ταρράττουμε τους κύκλους σας" τους οποίους θα τετραγωνίσετε στην συνέχεια;

    Είναι και αυτό μια από τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να γραφετε ,βεβαιως ! Ευχαριστω για τη γαλατικη ευγενεια του πληθυντικου. Σπανια στην εποχη μας.Βεατρικη Βενρουβη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η πρώτη ερώτησή μου ήταν καθαρά διευκρινιστική , δεν έβγαζα νόημα στο κείμενό σου..
    Για τα δικαιώματα των πεζών, αντιπαρέρχομαι την ειρωνεία, αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφω, τι να κάνουμε. Τι να κάνουμε έχουμε κι εμείς , οι μη έχοντες αυτοκίνητο , δικαίωμα στην πόλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Βεατρικη Βενρουβη
    αν γράφουμε λοιπόν, μήπως θα μπορούσατε να παραιτηθείτε από την συνεχή υπενθύμιση, ότι είστε η πλέον ευφυής, που ως γνωστόν τα ξέρετε όλα, από πάντα και για πάντα και για το κάθε τί;
    Θα βοηθούσε, να μην μας πετάτε στα μούτρα πόσο "ανάξιοι λόγου και προσοχής είμαστε" ξέρετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Διακρινω εναν καποιο εκνευρισμο ? Παντως,για να σας βοηθησω,αν σας ευρισκα αναξιους λογου και προσοχης,δεν θα σχολιαζα αυτα που γραφετε.Ετσι δεν ειναι?Βεατρικη Βενρουβη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ναί είμαι εκνευρισμένος και πιθανά ξεσπάω σε λάθος κατεύθυνση.
    Είμαι εκνευρισμένος, επειδή έφαγα τα 5 τελευταία χρόνια για την υπόθεση της Δημοκρατικής Αριστεράς, για να συνειδητοποιήσω, ότι κακώς τα έφαγα, στο τέλος.
    Είμαι εκνευρισμένος, γιατί αναγκάζομαι να προσέχω μη την θίξω, την ίδια ώρα που αυτή σχεδιάζει με άλλες προτεραιότητες. Δεν θέλω να επεκταθώ. Τουλάχιστον όχι ακόμη.
    Με συγχωρείς, ίσως να παρανόησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κωστή,
    Θεωρώ ότι εννοείς να συμφωνήσει η Δ.Α. με την άρση της μονιμότητας, θέτοντας ως όρο την θεσμοθέτηση του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος σε ένα ποσό ας πούμε όχι κάτω των 600 ευρώ (με τις σημερινές συνθήκες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο λογος του ενδιαφεροντος μου Κωστη,ειναι ακριβως ΑΥΤΟΣ ! Εργαζομαι στη διδακτορικη μου,με θεμα τη μη υπαρξη ζωτικου χωρου,για τετοια μορφωματα,στο Ευρωπαικο πολιτικο φασμα.1ο Κεφαλαιο,η Ολλανδικη Πρασινη Αριστερα (εγινε πρασινο κομμα).2ο Κεφαλαιο,η Βρεττανικη Democratic Left(εξαερωθηκε).3ο Κεφαλαιο,η Ιρλανδικη Democratic Left(προσχωρησε στους Εργατικους).4ο....η ΔΗΜΑΡ(βιαζομαι λοιπον να κλεισω τη διατριβη μου).Βεατρικη Βενρουβη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κωστή όλοι - ες την έχουμε κάπως έτσι πατήσει με τα κόμματα της Αριστεράς. Πάντως αυτό τα πέντε ( 5 ) χρόνια που αφιέρωσα στην υπόθεση της Δ.Α. δεν το κατάλαβα. Το 2006 δεν υπήρχε θέμα διάσπασης του Συνασπισμού η μήπως κάνω λάθος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Απλα μαθηματικα ! 600 επι 5 000 000 (?) = ?????.Χωραει κατι τετοιο στο παρον Μεσοπροθεσμο ,βρε παιδια ? ΜΑΤΘΙΛΔΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Ανώνυμος
    1. Από που προκύπτει ότι θα είναι 5.000.000 οι δικαιούχοι του Ε.Ε.Ε.?
    2. Υπολόγισε επίσης ότι θα υποκαταστήσει το επίδομα ανεργίας και μια σειρά άλλων προνιακών επιδομάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Και νομιζα οτι ειμαι Μαντισσα,Βεατρικη ! Quelle fatalite ! Μου σηκωθηκε η τριχα! ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ποσοι δηλαδη ? Για λεγε συγκεκριμενα νουμερα, πρακτικε μεταρρυθμιστα.ΜΑΤΘΙΛΔΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ματθίλδη
    το λάθος είναι ακριβώς αυτό.
    Δεν είναι 600χ5.000.000, αλλά 800χ(15%χ5.000.000)=800χ750.000=600 εκατομμύρια το μήνα ή 7.2 δις, την χειρότερη περίπτωση, όπως τώρα που έχουμε την μέγιστη ανεργία.
    Υπ'όψη ότι με τα δια΄φορα συστήματα ΟΑΕΔ, Ταμεία ανεργίας κλπ, δεν ξε΄ρω αν και σήμερα δεν ξοδεύονται τόσα χρήματα για την ίδια δουλειά, αλλά κατευθύνονται σε κάποιους "επαγγελματίες" της ανεργίας , ημέτερους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Δηλαδή με ένα 3% του ΑΕΠ σε εποχή βαθιάς λιτότητας ή ένα 1.5% σε κανονικές εποχές, η ανεργία μετατρέπεται από εφιάλτης σε ευκαιρία για να βρείς κάτι που σου αρέσει περισσότερο.
    Το ξέρω αυτό από την εφαρμογή του στην Αυστραλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ναί Δημήτρη, αυτό ακριβώς εννοώ.
    Ο όρος για την άρση της μονιμότητας να είναι το ΕΕΕ.
    Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχει συνταγματική στρέβλωση.
    Η επανάσταση του 21, έλυσε για πρώτη φορά, αυτό ακριβώς το ζήτημα. Θέσπισε χωρίς να το ονομάζει έτσι την εφαρμογή του ΕΕΕ, με την μορφή των αγροτικών κλήρων (μοίρασμα των εθνικών γαιών), αλλά με την μετατροπή της χώρας από αγροτική σε χώρα βιομηχανική-πηρεσιών, απωλέσθηκε ο αρχικός συντακτικός όρος της διασφάλισης του ΕΕΕ.
    Αν δεν το ξαναθεσμοθετήσει η Δημοκρατία, θα κινδυνέψει με ανατροπή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μαλιστα, καταλαβα. Οποτε, αν δεν το θεσμισει ο Βενιζελος (στεργουσης και της ΔΗΜΑΡ),υπαρχει και η Αυστραλια....ΜΑΤΘΙΛΔΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ματθίλδη,
    Η μοναδική ας πουμε επίσημη μελέτη που γνωρίζω, είχε γίνει από το ΚΕΠΕ το 2007 και υπολόγιζε τότε τους δικαιούχους (όπως τους όριζε) σε περίπου 500.000. Πρότεινε τότε 330 ευρώ για ένα άτομο και 990 ευρώ για ένα ζευγάρι με δύο παιδιά.
    Σήμερα σαφώς είναι περισσότεροι (δεν γνωρίζω τον ακριβή αριθμό σήμερα.
    Πάντως το τότε υπολογισθέν κόστος με τα παραπάνω δεδομένα δεν ξεπερνούσε το μισό δις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ! Μ'αυτο το μαγικο η ΑΝΕΡΓΙΑ γινεται ΕΥΚΑΙΡΙΑ ! Πω,πω,πω ! Δανια ο Γιωργακης ? Αυστραλια ο Κουβελης ! Κι'ο Καζακης με Νορβηγια... Γι'αυτο θα παμε ολοι μεταναστες.ΑΝΑΥΔΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Είσαι χυδαίος. Καλά εγώ λέω φούμαρα, αλλά το παρα΄δειγμα υπάρχει εκεί έξω. Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Σκανδιναυικές χώρες και κυρίως οι 26 από τις 27 χώρες της ΕΕ, πλήν φυσικά ημών που έχουμε καμάρια σαν εσένα, έχουν κάποιας μορφής ΕΕΕ.
    Τι να κάνουμε. Η Ελληνική Αριστερά τα ξέρει όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Μόλις όμως το πεί το κόμμα σου, τότε, όπως πάντα , "εσείς" τα λέγατε από παλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Χωραει ομως στο Μεσοπροθεσμο ? Αν υποτεθει οτι ειναι ??? δις ? ΜΑΤΘΙΛΔΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ματθίλδη, αρνούμαι να συζητήσω σε ένα τέτοιο κλίμα.
    Ο τραμπουκισμός μερικών είναι η μετεξέλιξη της κνίτικης ιδεολογίας, που απαγορεύει την διακίνηση ιδεών.
    Ο τραμπουκισμός δεν θα αφήσει να γίνει τίποτε σ'αυτή την χώρα και απλώς θα την χρεοκοπήσει ώστε να μην χάσει τα ερείσματά του, στο κομματικο-πελατειακό σύστημα.

    Σιγά σιγά το έχω πάρει απόφαση. Δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Είναι ανίκητοι.

    Εχουν κωδικοποιήσει, την απαξίωση.
    Ο Γιωργάκης, ο Καζάκης, ο Κουβέλης.

    Δεν χρειάζεται να συζητάμε, εδώ υπάρχουν οι προδότες και οι αγωνιστές. Είναι μάχη καλού και κακού.
    Δεν κατάλαβα βέβαια ποιός είναι αυτός ο Καζάκης, αλλά ο ανώνυμος τα ξέρει όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αν θυμαμαι καλα το ΕΕΕ η κατι τετοιο (ισως πιο καθολικο ?) το ειχε προτεινει ο ΣΥΝ στη Βουλη και ειχε απορριφθει (απο το ΠΑΣΟΚ ?). Τι μας λεει οτι αν θα γινει δεκτο, σημερα, δε θα προκειται για ψιχουλα ? Πως θα ζησει καποιος με 600 ευρω ? Και ποσοι ? Χωρις πραγματικους αριθμους η συζητηση ειναι χωρις περιεχομενο. Μιχαλης Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. “…ο δανεισμός της Ελλάδας από το μηχανισμό στήριξης για τα έτη 2010-2013, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την αποπληρωμή των πιστωτών της - αφού λήγουν ομόλογα συνολικής αξίας 103,7 δις € και δανείζεται 110 δις € (τα 110 δις € του ταμείου στήριξης, είναι ουσιαστικά τα 103,7 δις € που χρωστάμε, συν τους τόκους τους). Επομένως, όλα όσα ακούγονται περί δανεισμού της χώρας μας για την πληρωμή συντάξεων, μισθών κλπ. είναι απολύτως ανακριβή, εάν όχι σκόπιμα ψευδή. Τα χρήματα παρέχονται εμφανώς με στόχο τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, αφού αυτές είναι οι κύριοι δανειστές μας – πόσο μάλλον όταν, στις ανάγκες χρηματοδότησης της χώρας μας, δεν έχουν συμπεριληφθεί τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, τουλάχιστον για το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί για την κάλυψη τους….”

    Την δεκαετία 2000-2010 δανειζόμαστε ως χώρα με επιτόκιο 5% περίπου. Το δάνειο του Μνημονίου (από ΕΚΤ-ΕΕ-ΔΝΤ ) συνάφθηκε με κυμαινόμενο επιτόκιο 4.8% δηλ. σταθερό 5.5.% και μειώθηκε κατά 1% κατά την Σύνοδος Κορυφής των 27 ηγετών της Ε..Ε. στις 25 Μαρτίου 2011.

    Ενθυμούμενος το σχετικό κεφάλαιο περί τόκων και ανατοκισμού της 5ης Γυμνασίου του Η. Ντζιώρα: Μαθηματικά Ε΄ Γυμνασίου (Θετικής Κατευθ.) Τόμος 1ος (Άλγεβρα). 1969 , ας εξετάσουμε το θέμα της επίδρασης του ύψους του επιτοκίου, επί των τόκων και του χρεολυσίου, σε σχέση με την εξέλιξη ενός δανείου (ανάλυση ευαισθησίας).Ένα απλό και κατανοητό κριτήριο αποτελεί ο χρόνος διπλασιασμού του συνολικού χρέους. Δάνειο με επιτόκιο 5, 4, 3 και 2% διπλασιάζεται (τόκοι, χρεολύσια) ανά 14.2, 17.7, 23.4 και 35.0 έτη αντιστοίχως. Εάν δηλαδή η Ελλάδα δανείζεται συνεχώς, για την κάλυψη τόσο των υφισταμένων χρεών της, όσο και των τόκων τους, όπως συμβαίνει σήμερα, στο ποσό των 340 δις € δημοσίου χρέους της Ελλάδας, μετά από την πάροδο 14.2 ετών (2025), το χρέος της διπλασιάζεται (680 δις €). Το 2011, το ΑΕΠ θα είναι 230 δις, τα ετήσια έσοδα του κρατικού μας προϋπολογισμού 59,5 δις ενώ οι δαπάνες 80,4 δις, με έλλειμμα 21 δις.

    Για να παραμείνει το ποσό των 340 δις € δημοσίου χρέους της Ελλάδας σταθερό, θα έπρεπε η χώρα μας με κάποιον … μαγικό τρόπο:
    -δανειζόμενη με επιτόκιο 5%, από ετήσιο έλλειμμα 21 δις (το 2011) να αποκτήσει μόνιμα πλεόνασμα 17 δις κατά μέσον όρο (σε τιμές 2025) επί 14 έτη, η
    -δανειζόμενη με επιτόκιο 3%, ο προϋπολογισμός έπρεπε να ήταν πλεονασματικός κατά 10,2 δις επί 14 έτη (2025)!
    Αν κανω λαθος φωτιστε με!
    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Λυπάμαι, αλλά η συζήτηση είναι τόσο θεωρητική που θα αναγκασθώ να το αναρτήσω πάλι.
    Εξ' άλλου, η επανάληψις είναι μητηρ πάσης μαθήσεως.

    Απαντήστε λοιπόν στις εξής αφελείς ερωτήσεις :

    α.Δεν υπάρχουν συσσωρεμένα χρήματα από απατριδες βαλκανικού τύπου Έλληνες καπιταλιστές, λαθρεμπορους, μεγαλο-μιζαδορους, όσο ψηλά κι να βρίσκονται;
    β. Τι έχει γίνει για να βρεθεί μέρος των χρημάτων αυτών, να φορολογηθεί, είτε να εισαχθεί με κάποιο φόρο νομιμοποίησης για επενδύσεις στη χώρα η αγορά ελληνικών ομολόγων;
    γ. Γιατί επί 6 + 1 έτη το ΠΔΕ είναι στάσιμο/φθινον ως %του ΑΕΠ (ξεπληρώνοντας τα ολυμπιακά έργα κατά προτεραιότητα με μεγάλες μίζες) ;
    δ. Γιατί δεν δίνονται κίνητρα να φύγουν -κυρίως από την Αθήνα - σε 2 έτη 200.000 οικογένειες που κατέχουν γη -κατά προτεραιότητα- και να πάνε στα χωριά τους για αγροτικές καλλιέργειες και κτηνοτροφία;
    ε. Επί τόσα έτη με τόσους ξεμπαρκους PhD-δες, γιατί δεν έχουν γίνει αγγλόφωνα και γαλλόφωνα πανεπιστήμια και πολυτεχνεία (ως παραρτήματα των ήδη υπαρχόντων) , για να σπουδάσουν φοιτητές από τον αναπτυσσόμενο και όχι μόνον κόσμο ;
    στ. τι γίνεται με την φοροδιαφυγή, η οποία έκανε εύπορους το 1/3 των Ελλήνων και πτωχυνε οριστικά(;)το ελληνικό κράτος;
    ζ.τι θα γίνει με την 7-ετη εως 10-ετη περίοδο σπουδών μετά το λύκειο, του 70% των αποφοίτων του, απο το 1990 και μετα;
    η. τι θα γίνει με τους μετανάστες- αδέλφια μας. Να πάμε εμείς Πακιστάν ; (Αν έχει καμιά όμορφη ξαδέλφη η μακαρίτισσα η Μπουτο δεν έχω αντίρρηση) .....
    θ....
    ι....

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Δεν γίνεται να σε φωτίσει κανείς.
    Οποιος ξεκιναέι να κάνει μαθήματα ανατοκισμού, για να αποδείξει ότι αυτά είναι πολλά, αλλά κυρίως όποιος ξεκινάει με το ότι μας δίνουν όσα χρειαζόμαστε για την αποπκηρωμή του χρέους ΜΟΝΟ και δεν μας δίνουν και ΜΠΟΝΟΥΣ άλλα τέτοια για την χάρη που τους κάνουμε, δεν υπάρχει ελπίδα να φωτιστεί.
    Τα ξέρει όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Ο Καζακης ειναι οπαδος της δραχμης που μολις ιδρυσε κομμα (ΕΠΑΜ)και προτεινει ως προτυπο τη...πετρελαιοπαραγωγο Νορβηγια. Ψυχραιμια Κωστη. ΜΑΤΘΙΛΔΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Εμείς οι μηχανικοί της κοινής λογικής, εργολήπτες, μελετητές, εργαζόμενοι στην βιομηχανία και στις υπηρεσίες, δημόσιοι υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί, που ευθυνόμαστε -στο μέτρο που μας αναλογεί- περισσότερο για την ευημερία από την κατασκευή των υποδομών, την οικιστική, βιομηχανική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιόδου 1950-1980, και –λιγότερο- για την πτωτική πορεία της χώρας της περιόδου 1981-2011 σε ηθικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς και οικονομικούς όρους, υποβάλλουμε προς την κοινωνία, την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα την εξής έκκληση.
    1. Παράλληλα με την επιδεινούμενη αποβιομηχάνιση της χώρας μας (1975-2010), συνέβησαν –βαθμιαία διογκούμενα- εκφυλιστικά φαινόμενα όπως τετραπλασιασμος των διπλωματούχων μηχανικών, αύξηση του δημόσιου χρέους, μείωση εξαγωγών, και αύξηση εισαγωγών. Τα τελευταία 7 έτη οι περισσότεροι μηχανικοί ζήσαμε την μετα-ολυμπιακή οικονομική κρίση. Πάνω από 20 δις, σπαταληθηκαν για έργα της ολυμπιάδας, τα οποία επιβάρυναν τον δανεισμό της χώρας.
    2. "Το συμπέρασμα που εξάγεται από σχετική μελέτη που εκπόνησε για την Ελλάδα ο κορυφαίος μελετητής της «σκιώδους» οικονομίας παγκοσμίως, καθηγητής του πανεπιστημίου Johannes Kepler, στο Linz, στην Αυστρία, Φρίντριχ Σνάιντερ, στην οποία προβλέπεται ότι το 2011 η παραοικονομία θα προσεγγίσει τα 62,8 δισ. ευρώ ή το 25,8% του ΑΕΠ. Αντίστοιχα το κόστος διαφθοράς με βάση το ίδιο υπολογιστικό μοντέλο, αναμένεται να φθάσει πάνω από τα 27,3 δισ. ευρώ, έναντι 26,5 δισ. ευρώ, το 2010." Όταν έχεις 63δις! παραοικονομία και 27δις! κόστος διαφθοράς, αλλά τα λαμβανόμενα μέτρα αφορούν μόνο πρόσθετους φόρους και απολύσεις, που συντηρούν την οικονομική ύφεση, τότε αποδεικνύεται με την “εις άτοπον απαγωγή”, ότι το διατελέσαν και νυν πολιτικό προσωπικό είναι, λίαν επιεικώς, κατώτερο των περιστάσεων.
    3. Μερικοί μηχανικοί ευθύνονται για την αύξηση του δημόσιου χρέους. Ενδεχομένως αρκετά έργα, παλαιότερα, να κατασκευάζονταν υπερ-τιμολογημένα, είτε γιατί ο εργολήπτης είχε αλλάξει την μελέτη και συντάξει νέες τιμές, και συμπληρωματικές συμβάσεις, η το γραφείο μελετών είχε “φουσκώσει” τις ποσότητες η/και τις τιμές, αλλά αυτό περιορίζεται πλέον στο 20% του κόστους του έργου.
    Αυτό όμως είναι θέμα ελέγχου από το δημόσιο και καλά θα κάνουν οι αρμόδιοι υπουργοί να λάβουν δρακόντεια μέτρα, ώστε οι επιβλέποντες και οι προϊστάμενοι τους να μειώσουν δραστικά το ποσοστό διαφθοράς για να προχωρήσουν ομαλά οι μελέτες και τα δημόσια έργα. Είναι γνωστό ότι μερικοί από τους παραπάνω ΔΥ μηχανικούς χρηματίζονταν και αν δεν υποκύψει ο ανάδοχος, τον εκβιάζουν, ανακαλύπτοντας απίθανα ελαττώματα και ελλείψεις και δεν υπογράφουν τους λογαριασμούς εργοληπτών και μελετητών άσχετα, αν είναι πεντακάθαροι και νόμιμοι, μόλις όμως τα πάρουν, ξεχνούν αμέσως τις δήθεν ελλείψεις και υπογράφουν αυτοστιγμεί.

    Αφωστιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Εντάξει Ματθίλδη. Αντί να κάνω Ψυχραιμία, προτιμώ να αποχωρήσω από το "κλουβί με τις τρελές".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. (Συνεχεια)
    4.Τα ιδιωτικά έργα και οι επενδύσεις καρκινοβατούν. Το ΠΔΕ μειώθηκε κατά 20% ήδη από το 2004, σταθεροποιήθηκε έως το 2009, ενώ φέτος περικοπηκε για 5η φορα από 8.5 σε 7.5 δις κάτω από το 3.3 % του ΑΕΠ.
    Οι δημόσιες επενδύσεις έχουν πολλαπλασιαστικές επιδράσεις στην οικονομία γενικά, δηλαδή παράγουν πολλαπλάσιο εισόδημα κατά 3-5 φορές του επενδυθέντος ποσού.
    5.Οι ανάγκες σε έργα υποδομής έχουν καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σε σχετικά εύρωστες οικονομίες της Ε.Ε. (Γερμανία, Γαλλία, κ.λ.π.) και, λόγω της οικονομικής στενότητας (λ.χ. σε φορείς όπως η ΕΓΝΑΤΊΑ ΟΔΟΣ Α.Ε και η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ υπάρχουν δανειακές υποχρεώσεις 1,1 δις και 1.6 δις αντιστοίχως), φαίνεται πιθανότερο και εθνικά επωφελές, η κατασκευή μικρών σχετικά έργων στον τομέα της εκπαίδευσης και του πολιτισμού-τουρισμού (σχολική στέγη, Βιβλιοθήκες, τοπικά μουσεία, ΚΑΠΗ, Βρεφονηπικοί σταθμοί κ.λ.π.) ή /και η ανακαίνιση του υφιστάμενου κτιριακού αποθέματος του δημοσίου.
    6. Τα τελευταία 3 έτη παρατηρείται έντονη στάση πληρωμών και έχουν συσσωρευθει χρέη του δημοσίου προς τους εργολήπτες και μελετητές 2.5 δις περίπου, δηλ. πάνω από 1% του ΑΕΠ. Aυτά δεν αφορούν μόνον τούς γνωστούς μεγάλους εργοληπτικούς ομίλους : από τις 712 εργοληπτικές επιχειρήσεις 3ης -7ης τάξης τον Δεκ. 2004 απέμειναν 571 τον Νοέμβριο του 2010, ενώ στους μελετητές το δημόσιο οφείλει από 1 έως 2 ετήσιους τζίρους κατά μέσον όρο. Αν η κατάσταση αυτή διαρκέσει 2 έτη ακόμα, θα αναγκαστούμε στην πλέον παραγωγική ηλικία (45-60) η να περιμένουμε την σύνταξη υποαπασχολούμενοι η - οι νεωτεροι- από εμάς να μεταναστεύσουμε, γεγονός που ήδη συμβαίνει με γεωμετρική πρόοδο.
    7. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα αύξησης και όχι 5ης περικοπής του ΠΔΕ, εφόσον μόλις με 1 δις ίδια συμμετοχή (25%)έχουμε 3 δις συγχρηματοδότηση από την Ε.Ε. η 6.67 δις με ίδια συμμετοχή 15%, ώστε να επανεκινηθεί η οικονομία και η εσωτερική αγορά, με ανάκτηση αρκετών χιλιάδων θέσεων εργασίας.
    8.Δεν είναι δυνατόν το 70% των αποφοίτων Λυκείου να στρέφεται στην ανώτατη παιδεία, δεν υπάρχει χώρος για τόσους επιστήμονες.
    9.Το ετήσιο αγροτικό έλλειμμα της χώρας κυμαίνεται από 1.9 έως 2.5 δις. Οι ετήσιες εξαγωγές της Ελλάδας είναι μόλις 25 δις υποδιπλάσιες της Πορτογαλίας. Αν θέλουμε να επιλύσουμε τα παραπάνω προβλήματα και -συνολικά- το πρόβλημα της ανισόρροπης ανάπτυξης της χώρας, πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, η τεχνολογία, οι νέοι τομείς, έχουν ανοίξει νέους ορίζοντες στο χάρτη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Σε τελική ανάλυση, η αντιμετώπιση της σημερινής οικονομικής κρίσης, όπως και οποιεσδήποτε κυβερνητικές πολιτικές στον τομέα της απασχόλησης, έχουν ανάγκη από πολλούς και καλούς τεχνικούς και μεσαία στελέχη με μοντέρνα κατάρτιση και όχι από πολλούς ημιμαθείς και αδιάφορους επιστήμονες.


    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. @Gustave Le Mal,Psychologue des foules.

    Γιατρε μου,ελα γρηγορα σ' αυτο το παραθυρο σχολιων γιατι θα τρελλαθω κι εγω!

    Σημερα το πρωι πριν παω στο γραφειο, μιλαγε ο φιλοσοφος Στελλιος Ραμφος στο MEGA.
    Πρωτη φορα ακουσα σχετικα λογικο φιλοσοφο.
    Ειπε σε γενικες γραμμες οτι εμεις οι ορθοδοξοι (αρα και οι περισσοτεροι βαλκανιοι, οι Ρωσσοι και οι ξαδελφοι τους Ουκρανοι, Λευκορωσοι,...) τον 13ο και 14ο αιωνα δεν δημιουργησαμε κοινωνιοκρατικη κοινωνια , αλλα παραμειναμε σε οικογενειοκρατικη κοινωνια (βλεπε Μαμακηδες ως ελληνες, ποιειν). Αρα τα παιδια μενουν στην οικογενεια μεχρι τα 30 η μεχρι να παντρευτουν, μετα οι γονεις ασχολουνται μετα εγγιονια τους κ.ο.κ. Αρα αργουμε να ωριμασουμε . Ως παιδια θυμωνουμε πολυ οταν μας λενε την αληθεια, θελουμε να ζουμε στο ψεμμα. Λ.χ. θελουμε 2 παιχνιδια αντι για ενα( θέσμιση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος Αξιοπρεπούς Διαβίωσης) και βαζουμε την μαμα -κρατος να δανειζεται.Και μετα θελουμε και τριτο,... Μερικοι ωριμαζουμε απο τα 50 εως τα 60 (δηλ. αν ωριμασουμε, σχεδον με την συνταξη)

    Η διαγνωση των σοβιετικων συναδελφων σου της δεκαετιας του 70 "λανθάνουσα σχιζοφρένεια με ρεφορμιστικές φαντασιώσεις" είναι ατελής. H ρωσική (ανώριμη ) ψυχή,οπως και η ελληνικη και αλλες αναλογες ορθοδοξες, ειναι κλεφτοκοταδικες-"κλαψομουνικες" με μανιοκαταθλιπτικη ανωριμοτητα.( Την μανιοκαταθλιψη την κρυβει ο τελειος ηλιολουσος καιρος της ελλαδας.)Ποτε δεν φταιμε, παντα φταινε οι αλλοι.

    Προτρεπω κι εγω ,ΟΛΟΙ στο Συνταγμα,για ανοιχτη ομαδικη δωρεαν θεραπεια, μαζι με τους πολιτικους "ταγους" μας,τους "διανουμενους" εκ του ασφαλους, τους μπαμαπαδες και μαμαδες καθε ειδους... (τι τυπου ομως ;)

    Aφωτιστος Φιλελλην,
    Ερασιτεχνης ψυχαναλυτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Λυπαμαι Κωστη.Επειδη εισαι ανθρωπος που το ψαχνει.Σκεψου λιγο ομως την εμπειρικη διαπιστωση της Βεατρικης. ΜΑΤΘΙΛΔΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Φιλτατε Αφωτιστε ,δεν ειπαμε να παμε πλατεια ? Αν συμμετεχουμε στην εδω συζητηση, θα πρεπει, για λογους πρακτικους , τα σχολια μας να μην ξεπερνουν τις 12 σειρες.Θα σε παρακαλουσα γι'αυτο. Gustave Le Mal,psychologue des foules.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. "Είναι γνωστό ότι μερικοί από τους παραπάνω ΔΥ μηχανικούς χρηματίζονταν και αν δεν υποκύψει ο ανάδοχος, τον εκβιάζουν, ανακαλύπτοντας απίθανα ελαττώματα και ελλείψεις και δεν υπογράφουν τους λογαριασμούς εργοληπτών και μελετητών άσχετα, αν είναι πεντακάθαροι και νόμιμοι, μόλις όμως τα πάρουν, ξεχνούν αμέσως τις δήθεν ελλείψεις και υπογράφουν αυτοστιγμεί"

    Μερικοί ?
    Σε τι % τους υπολογίζεις?
    Πόσο τοις % των έργων παρελήφθησαν χωρίς την παραπάνω διαδικασία?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. @Δημητρης
    18 Μαρτίου 2004, βράδυ 21:30 . O Πέτρος έχυσε σφαδάζοντας από ηδονή, ενώ –συνάμα- δάκρυα πλημμύριζαν τα μάτια του και κύλαγαν γοργά στην γυμνή πλάτη της Οξάνα, που την έκαναν ν΄ ανατριχιάζει. Ήταν όμορφη και φινετσατη, του άρεσε πολύ - σχεδόν την αγαπούσε – αλλά δεν μπορούσε ν’ αντέξει το οικονομικό της βάρος . Σύντομα έπρεπε να την εγκαταλείψει και να ξενοικιάσει την γκαρσονιέρα. Ήταν και τα δάνειο για το εξοχικό και τα φροντιστήρια για τα παιδιά. Όμως, το κόμμα του χθες έχασε τις εκλογές και στο Υπουργείο θα τον έβαζαν στο ψυγείο. ‘Έχανε πλέον τα προνόμιά του ως μόνιμο – σχεδόν - μέλος επιτροπών διαγωνισμών και επιβλεπων, απ΄ όπου εξασφάλιζε τουλάχιστον 2 επιπλέον μισθούς από μίζες. Του απέμειναν δύο απλοί μισθοί δημοσίων υπαλλήλων (ο δικός του και της γυναίκας του στο ίδιο Υπουργείο, αλλά σε άλλη Διεύθυνση).

    Έτσι ήταν το σύστημα : Μία εμείς μία εσείς. Δεν υπήρχε δημοκρατία στη μίζα, όταν άλλαζε η κυβέρνηση οι επιτροπές διαγωνισμών περνούσαν στον έλεγχο του νικητή. Για την μείζονα αντιπολίτευση απέμεναν μόνον εκείνες οι νομαρχίες όπου αυτή επικρατούσε, τα επονομαζόμενα «κάστρα», και –επομένως- για τους μηχανικούς σαν κι΄ αυτόν, τα νομαρχιακά έργα. Ήταν αρκετά δύσκολο να φύγει από την κεντρική υπηρεσία και να πάρει μετάθεση στην νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, εξάλλου εκεί είχαν άλλοι σειρά, «δεν τον έπαιρνε».

    Θα περίμενε τις επόμενες, άντε τις μεθεπόμενες εκλογές : 3 ως 4 χρόνια, 6 με 7 στην χειρότερη περίπτωση. Ήδη είχε κάνει μια πολύ καλή μπάζα ως δημόσιος υπάλληλος : μονοκατοικία στο Πάτημα Βριλησσίων, εξοχικό στο χωριό όπου πήγαινε με το μαύρο 4x4 ΙΧ του-σύμβολο επιτυχίας (“τήρα πως πέτ’χε ου Πέτρους”), μετοχές. Αν και Δημόσιος Υπάλληλος, είχε πολλά περισσότερα από συμφοιτητές του, ελεύθερους επαγγελματίες Μελετητές και από αρκετούς Εργολήπτες Δημοσίων Έργων (ΕΔΕ). ”
    Όμως δεν ήμουν τόσο καλά πληροφορημένος. Λέγεται - από πολλούς που γνωρίζουν καλύτερα τα πράγματα- ότι η μίζα της επιτροπής ήταν τις περισσότερες φορές διακομματική με σχέση 5/3/1/1, για κυβέρνηση/μείζονα αντιπολίτευση/ελλασ. αντιπολίτευση υπ. αριθμ. 1/ ελλασ. αντιπολίτευση υπ. αριθμ. 2.. Το ποσοστό της μίζας( 5 έως 10% ) επιβάρυνε έως και υπερτριπλάσια το δημόσιο, λόγω της υπερτιμολόγησης του έργου (από 15 έως 30%) για την πληρωμή μιζών, “αέρα” στους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους και επιπλέον περιθωρίου κέρδους στον ανάδοχο. Οπότε ήταν πολύ πιθανόν ο Πέτρος, παρ’ ότι το κόμμα του ήταν η μείζων αντιπολίτευση, να ήταν από τα μέλη μειοψηφίας της επιτροπής με χαμηλότερο όμως μερίδιο μίζας.
    …………………………………………………………………………………………………………
    @Gustave Le Mal,psychologue des foules. Συγνωμην,να σιωπησω καλυτερα. Ειναι διαδικτυακη πολιτικη σατιρα.
    Ειναι οι 144 παραβολες sex & πολιτικης του Αφωτιστου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Αναρτησε τες,ανα 12 σειρες,τρις ημερησιως (πρωι,μεσημερι,βραδυ).Ουτως ωστε να γινει ενα απολαυστικο feuilleton. Διαφορετικα μας βλεπω ολους να πηγαινουμε απο...Overdose.Gustave Le Mal, psychologue des foules.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Ελλείψει χρόνου σας αφήνω τρεις σύντομες παρατηρήσεις:
    1. Συμφωνώ με τον Κωστή: άρση της μονιμότητας έναντι ΕΕΕ
    2. Υπάρχουν μελέτες για τον υπολογισμό του ΕΕΕ όπως στο βιβλίο του Μάνου Ματσαγγάνη "Η κοινωνική αλληλεγγύη και οι αντιφάσεις της", που εξώφυλλό του μαζί με άλλα στοιχεία έχω στην σελίδα Προτάσεις για την κρίση (κάτω από τον τίτλο και μετά τις θέσεις της ΔημΑρ)
    3. Αφώτιστε, για την οικονομία της συζήτησης κάνε τα σχόλια πιο "επι τούτου" - ωραία είναι τα μανιφέστα αλλά εδώ "ψειρίζουμε την μαϊμού" πλέον. Ψάχνουμε αυτό που δεν ψάχνουν τα κόμματα: συγκεκριμένα μέτρα αποδοτικά και μετρημένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΣΤΗ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΟΞΑΝΑ ??? Φαβιολα Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. δύο παρατηρήσεις σχετικές με το άρθρο του σύντροφου Δημόπουλου
    1. >δείχνουμε αδρανείς ή και φιλικοί απέναντι στην «εξέγερση των συντεχνιών» και ιδιαίτερα ανεκτικοί με το λίπος του δημόσιου τομέα.
    Ας βρει ο καλός σύντροφος στο πέρασμα του χρόνου αντίστοιχη δήλωση προς το προεδρίο της ΓΕΝΟΠ με αυτή του Προέδρου της Δημαρ.

    2. Ψήφιση του μεσοπρόθεσμου όπως προτείνεται στο άρθρο χωρίς να υπάρχουν απτές εγγυήσεις για ανάπτυξη, αλληλεγγύη, και μείωση της κοινωνικής ανισότητας ισοδυναμεί με άρνηση της ταυτότητας σου. όποιος ισχυρίζεται το πάρα πάνω ας απαντήσει στο ερώτημα μετά την εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου πόσοι θα έχουν γίνει φτωχότεροι και πόσοι πλουσιώτεροι. Στο μεσοπρόθεσμο αυτό που σαφώς ορίζεται είναι οι οριζόντιες περικοπές και η έμμεση φορολογία. . Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής - εισφοροδιαφυγής διατυπόνονται ως ευχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. @Γιωργος
    Στα καθεστωτα του "υπαρκτου σοσιαλισμου", υπηρχαν περιοδοι, σχεδον πληρους απασχολησης του τυπου "κανω οτι δουλευω και κανετε οτι με πληρωνετε". Αυτο δεν διαφερει πολυ με την αποψη του ΚΚΕ: "Υπαρχω, αρα πληρωνομαι, ασχετα αν συμβαλλω η οχι στην παραγωγη εισοδηματος." Και οι πιο επιτηδειοι της κομματικης ελιτ πληρωνονται καλλυτερα. Τετοια μορφης αναπτυξη καταληγει σε πτωση της παραγωγικοτητας και της παραγωγης με ιδιοτυπη λευκη απεργια, οπως αυτη που εκαναν και κανουν ακομη οι "συναδελφοι" μου ΔΥ Μηχανικοι (το λεγομενο 3-ωρο μηχανικου).
    Οταν ομως υπηρχε το κινητρο (χρηματισμος, εξυπηρετηση,..) ξαφνικα τα πιστονια της αργοστροφης κρατικης υπηρεσιας επαιρναν ξαφνικα μπρος με αναπαντεχη ταχυτητα.
    Και θετω ενα ερωτημα:
    Πως ειναι δυνατον να υπαρξουν ΚΕΡΔΟΦΟΡΕΣ δημοσιου χαρακτηρα βιομηχανικες επιχειρησεις η επιχειρησεις παροχης κοινωφελων υπηρεσιων η -αναποφευκτα- πρεπει να εκχωρηθουν ολες οι δραστηριοτητες στους ιδιωτες;
    Πιστευω οτι ειναι θεμα ηθους και αισθησης καθηκοντος. Οι καθηγητες μου στο 6-αταξιο Γυμνασιο (1967-1973) με διδαξαν τοσα πολλα, αν και ηταν ΔΥ.

    Αιφνιδιως "Φωτισθεις" Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. @Κωστής
    Ειπες και δεν το ειχα προσεξει πριν:

    "Είμαι εκνευρισμένος, επειδή έφαγα τα 5 τελευταία χρόνια για την υπόθεση της Δημοκρατικής Αριστεράς, για να συνειδητοποιήσω, ότι κακώς τα έφαγα, στο τέλος."
    Αυτο βεβαια δεν ειναι δικο μου προβλημα.
    Βιαστηκες και δεν με διαβασες μεχρι το τελος. Αν το ειχες κανει, θα το ειχες καταλαβει νωριτερα.

    Τι εiπα ο Αφωτιστος: Πλεονασμα και πραγματικη αναπτυξη επι 15ετια και κανοντας προχειρους υπολογισμους κατεληξα:
    "Για να παραμείνει το ποσό των 340 δις € δημοσίου χρέους της Ελλάδας σταθερό, θα έπρεπε η χώρα μας με κάποιον … μαγικό τρόπο:
    -δανειζόμενη με επιτόκιο 5%, από ετήσιο έλλειμμα 21 δις (το 2011) να αποκτήσει μόνιμα πλεόνασμα 17 δις κατά μέσον όρο (σε τιμές 2025) επί 14 έτη, η
    -δανειζόμενη με επιτόκιο 3%, ο προϋπολογισμός έπρεπε να ήταν πλεονασματικός κατά 10,2 δις επί 14 έτη (2025)! "

    Και φυσικα παιζουν ολοι οι συνδιασμοι ακομη και της μειωσης του συνολικου χρεους, με αγορα του παλιου χρεους σε χαμηλοτερες τιμες ,αλλα κινδυνευω να γινω... Βαρουχακης.

    Οσον αφορα την πηγη εκνευρισμου σου, τα περισσοτερα "στελεχη" της ανανεωτικης αριστερας ειναι αργομισθοι συνδικαλιστες Δημοσιου και ΔΕΚΟ και ικανοι πλην διαπλεκομενοι ελευθεροι επαγγελματιες (τουλαχιστον οι περισσοτεροι μηχανικοι που γνωριζω 55 εως 70 ετων ), ... και ανηκουν στην μεσαια ταξη.

    Τι περιμενες;

    Υπαρχει ενα βρεττανικο ρητο (γιατι απ' οτι καταλαβα εισαστε της γαλλικης σχολης):

    "H (οποια) ευφυΐα δεν μπορει να υποκαταστησει την εμπειρια"

    Κι ενα δικο μου (;) "Αριστερα σημαινει ηθος "

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. 1. Ζητείται νέο οικονομικό μοντέλο.
    2. Ζητείται νέο κοινωνικό μοντέλο.
    Οικονομικό μοντέλο
    Το αδιέξοδο του Παγκόσμιου Δυτικού μοντέλου αποκαλύπτεται από τα τεράστια χρέη των χωρών προτύπων.
    Να διευκρινίσω πως δεν είμαι ειδικός και χωρίς κακή πρόθεση μπορεί να χρησιμοποιήσω λάθος νούμερα.
    Αμερική χρέος 45 τρις $
    Γερμανία 3 τρις €
    Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο Ιαπωνία κατ' αναλογία μία από τα ίδια.
    Τώρα ποιες χώρες δεν χρωστάνε.
    Αλβανία, Β. Κορέα, Κούβα, Ελβετία, Λιχτενστάιν, Βατικανό.
    Αυτές που φαίνεται πως καταρρέουν είναι η Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία.
    Και οι Χώρες που αγοράζουν με άνεση τα χρέη είναι οι, πρώην και νυν ο θεός να την κάνει κομουνιστικές Ρωσία και Κίνα.
    Μιλάμε πλέον για Παγκόσμιο οικονομικό παραλογισμό με σκοπιμότητες.
    Ποιες? δεν ξέρω.
    Δεν μπορεί τα Αγγλοαμερικανικά οικονομικά πανεπιστήμια με τους δεκάδες βραβευμένους νομπελίστες να μην πρόβλεψαν τις οικονομικές εξελίξεις.
    Συμπέρασμα.
    ή χάσανε την μπάλα ή αλλάζουν το οικονομικό μοντέλο με βίαιο τρόπο.
    Πέτρος ερασιτέχνης οικονομολόγος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Πεμπτοφαλαγγίτες του νεοφιλελευθερισμού θα χαρούμε πολύ-και θα σας τιμήσουμε δεόντως-αν κατεβείτε επιτέλους και σε καμμιά πορεία.Άλλωστε πως θα πάει μπροστά η χώρα αν δεν εφαρμοστούν οι καινοτόμες ιδέες σας;

    Μερικά συνθηματάκια που πρέπει να έχουν τα πανώ σας,καθότι είναι πολύ trendy και θα φορεθούν φέτος από την αστική προπαγάνδα:

    1)ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ,ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ,Η ΧΩΡΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑ

    2) 1,2,3,ΠΟΛΛΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

    3)ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ,ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ.600 ΕΥΡΩ,ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΙΣΘΩΤΟ

    4)ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΠΟΣ!

    Υ.Γ: Τελικά η κόκκινη τρομοκρατία είναι αναπόφευκτο στάδιο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Ένα από τα εξαιρετικά πράγματα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι ο τεράστιος διάλογος που έχει ξεκινήσει μέσω του διαδικτύου στην αριστερά. Έτσι, μπορώ και διαβάζω πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, με ελάχιστη διαμεσολάβηση (κάποιας εκδοτικής ομάδας που συνήθως παρέπεμπε σε κάποια … κεντρική επιτροπή). Παράλληλα, αυτά τα εξαιρετικά κείμενα (πολλά σε αυτό εδώ το ιστολόγιο), ανοίγουν εξίσου εξαιρετικούς και διαφωτιστικούς διαλόγους.
    Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ένα από τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης. Και σκέφτομαι ότι αν οι ιδέες της αριστεράς μπορούν να κινούνται τόσο εύκολα και γρήγορα μέσω του διαδικτύου ότι το ίδιο εύκολα μπορούν να διακινούνται και το κεφάλαιο και οι άνθρωποι. Είναι λογικό. Π.χ. τι θα μπορούσε να κάνει κάποιον από το Σουδάν να μείνει στη χώρα του όπου μαίνεται ο εμφύλιος εδώ και χρόνια όταν έχει δει στην τοπική τηλεόραση πως ζουν οι ευρωπαίοι (και οι έλληνες). Παράλληλα (και καταρχήν) κινείται το κεφάλαιο. Τι θα μπορούσε να σταματήσει κάποιον από το να μεταφέρει τις (εν πολλοίς) άυλες λογιστικές του αξίες στην ήπειρο ή τη χώρα όπου έχει το μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους; Φαντάζομαι τίποτα πια.
    Γι’ αυτό και μια «εργατική» επανάσταση, όπως αυτές που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ ή άλλα αριστερόστροφα γκρουπούσκουλα είναι ανέφικτη. Μετά την έφοδο στην κεντρική τράπεζα θα ανακαλύψουν ότι οι άυλες λογιστικές αξίες που αποτελούν την «απόδειξη» της αποθησαύρισης των μισητών καπιταλιστών, θα έχουν κάνει φτερά ενώ ο χρυσός του κεντρικού χρηματοκιβωτίου και οι πολύτιμοι πίνακες στις βίλες των τραπεζιτών θα είναι πολύ λίγα για να χρηματοδοτήσουν την συνέχιση της επανάστασης. Το σενάριο είναι απλό και καταλήγει σε λιμούς τύπου Β. Κορέας.
    Βέβαια, η ουσία δεν αλλάζει. Η κοινωνία παραμένει ταξική αλλά με διαφορετικό τρόπο σε κάθε γωνιά της υφηλίου καθώς αυτό που πράγματι αλλάζει είναι ο καπιταλισμός που ακολουθεί διαφορετικά μονοπάτια και παίρνει διαφορετικές μορφές. Ο καπιταλισμός της Κίνας που στηρίζεται σε μια συνεχώς επεκτεινόμενη βιομηχανία και ελέγχεται από ένα κράτος κεντρικό καπιταλιστή, πολύ μικρή σχέση έχει με το χρηματιστηριακό καπιταλισμό των ΗΠΑ, όπου απρόσωπα αμοιβαία κεφάλαια «ρέουν», «παράγοντας» κέρδος από τα «τέλη» μετακίνησης και ταυτόχρονα «παράγοντας» και συσσωρεύοντας ένα τεράστιο χρέος για την ίδια τη χώρα και μιζέρια για σημαντικό ποσοστό των κατοίκων της. Όπως και ο οικογενειακός καπιταλισμός των χωρών του περσικού κόλπου που στηρίζεται σε βασιλικές αυλές και πρίγκιπες με λάπτοπ, ιδιωτικά αεροπλάνα και σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου καμία σχέση δεν έχει με τον καπιταλισμό των σκανδιναβικών χωρών όπου η κοινωνική συναίνεση έχει μετατραπεί σε κεφάλαια ασφαλιστικών ταμείων που «επενδύονται» αγοράζοντας ελληνικό χρέος. Και πάει λέγοντας.
    Πολύ γενικά; Ναι, είναι. Αλλά μήπως έτσι δεν αντιμετωπίζεται από την αριστερά και η κρίση στην Ελλάδα?
    Τι λέει το ΚΚΕ (το 10% των πολιτών και το 50% της αριστεράς, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις): Να πληρώσει η πλουτοκρατία! Πως; Πότε; Με ποιο τρόπο; (δεν το ξέρουν; Δεν μας το λένε για να μην αποκαλύψουν το σχέδιο της επανάστασης; Είναι προφανές και δεν το βλέπουμε;)
    Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ (το 6% των πολιτών και το 30% της αριστεράς σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις;) Να αναδιαρθρώσουμε το χρέος (δηλ. να χρεοκοπήσουμε συνταγμένα) και το βάρος της κρίσης να το πληρώσει το διεθνές κεφάλαιο. Και μετά; Όταν μετά από 2-3 μήνες (το πολύ) θα πρέπει και πάλι να δανειστεί το κράτος για να πληρώσει τους μισθούς, τις συντάξεις, την όποια δημόσια υγεία και την όποια δημόσια παιδεία τι θα κάνουμε; Θα πάμε στο διεθνές κεφάλαιο και θα τους πείσουμε ότι είναι υποχρέωσή τους να μας ξαναδανείσουν; Θα μειώσουμε το κόστος του κράτους τόσο ώστε να μην χρειαστεί να δανειστούμε (πόση μείωση των μισθών συνεπάγεται αυτό;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Νομίζω ότι χρειάζεται ένας δρόμος μετάβασης που θα μας βγάλει από την κρίση και, παράλληλα, θα δημιουργήσει τις δομές εκείνες (οικονομικές και κοινωνικές) ώστε να μπορούμε να στεκόμαστε στη σκηνή και να παίζουμε το παιχνίδι όπως αυτό παίζεται στην εποχή μας. Ξέρω, κομίζω γλαύκα στην Αθήνα. Αλλά έτσι είναι. Η διαφορά είναι ο δρόμος που προτείνεται (από δεξιά και αριστερά) και όχι ο προορισμός. Η διαφορά με το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ είναι στον προορισμό.
    Γι’ αυτό σήμερα πρέπει να υποχωρήσουμε πίσω στην εποχή του διαφωτισμού και του ορθού λόγου. Πρέπει, για παράδειγμα, να πιστέψουμε πραγματικά ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται για όλους. Οποιοσδήποτε έχει πτυχίο φαρμακοποιού θα έχει το δικαίωμα να λειτουργεί φαρμακείο όπου θελήσει, χωρίς την προηγούμενη έγκριση κάποιας συντεχνίας (με τη μεσαιωνική έννοια). Οποιοσδήποτε έχει επαγγελματικό δίπλωμα οδήγησης θα μπορεί να οδηγεί ένα όχημα και γενικότερα όποιος μπορεί με αντικειμενικό τρόπο να αποδείξει ότι μπορεί να ασκήσει ένα επάγγελμα θα μπορεί να το ασκεί χωρίς να έχει την υποχρέωση να αγοράζει μια «άδεια» σε μια άτυπη (και μαύρη φορολογικά) χρηματιστηριακή αγορά αδειών.
    Θα πρέπει (και πάλι για παράδειγμα), ο μεγαλύτερος εργοδότης της χώρας να υπογράψει συλλογική σύμβαση εργασίας με τους εργαζόμενούς του και οι αμοιβές τους να είναι σύμφωνες με τη σύμβαση αυτή. Θα πρέπει, επίσης, στις αμοιβές αυτών των εργαζόμενων να ισχύει η απλή (αριστερή) αρχή: Ίση αμοιβή για ίση εργασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU