Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Γιατί δεν Τολμήσατε, άραγε, όταν Υποθηκευόταν το Μέλλον της Χώρας;



του Θανάση Αθανασίου

Όταν άκουσα στις ειδήσεις για το κείμενο των 32 "προσωπικοτήτων", προτού να το έχω διαβάσει και χωρίς να γνωρίζω τους υπογράφοντες, είπα, απευθυνόμενος στον εαυτό μου: επιτέλους, έστω και αργά, μιλούν δημόσια κάποιοι άνθρωποι του συγγραφικού, πανεπιστημιακού κατεστημένου, κάποιοι άνθρωποι της τέχνης που κατά τεκμήριο ασκούν ευρύτερη επιρροή στην κοινωνία! 

Όταν, ωστόσο, το διάβασα -με πολλή προσοχή, όπως όφειλα- κατάλαβα το... υπονοούμενο και χαμογέλασα πικρά!

Ομολογώ ότι ταλαντεύτηκα αν άξιζε ή όχι να ασχοληθώ με το βαρύγδουπο και σοβαροφανές αυτό κείμενο των "32", αλλά είπα, τελικά, να θέσω στους "τολμηματίες" ορισμένα ερωτήματα, έτσι... προς χάριν της κοινής λογικής και μόνο.

Ως υπεύθυνοι πολίτες νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο", μας λένε, με δραματικό τόνο! 

Προς στιγμήν, σκέφτεται κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί, προφανώς, ζούσαν απομονωμένοι σε κάποια γυάλα επί 35 χρόνια και ξαφνικά έπεσαν, ίσως με αλεξίπτωτα, στη χώρα των ιθαγενών και είδαν και έπαθαν και αναφώνησαν με αποτροπιασμό: «άπαπααα... τι λαϊκισμός και τι ανευθυνότητα ...θεέ μου...»! 
Τους ρωτάμε, λοιπόν, εμείς οι ιθαγενείς: όλες τις περασμένες δεκαετίες που η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. "παρήγε", "δίδασκε" και εφάρμοζε συστηματικά λαϊκισμό και παραπλάνηση και ανευθυνότητα και διαφθορά γιατί δεν τολμούσατε;
 
Δεν το είχατε αντιληφθεί; 
Δεν θέλατε; 
Είχατε άλλα, πιο αποδοτικά ..ενδιαφέροντα;

Ακόμη, κάνουν "έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να παραμερίσουν ιδιοτέλειες... προσχηματικές αντιμαχίες και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. 

Να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους Έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα"... 
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, λοιπόν, στο ίδιο τσουβάλι. 
Δεν κυβέρνησε, άραγε, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. τον τόπο αυτό; 
Δεν είναι αυτοί που οδήγησαν συστηματικά τη χώρα και τους εργαζομένους στην καταστροφή; 
Δεν είναι αυτά τα κόμματα που παραπλανούσαν τους Έλληνες τους οποίους μετέτρεψαν από πολίτες σε κομματικούς πελάτες; 
Ποιοι, άραγε, έχουν την ευθύνη για την υπονόμευση και την "υποθήκευση του μέλλοντος... των νέων και των επερχόμενων γενεών"; 
Προφανώς, η τόλμη των "32" εδώ... στομώνει! 
Δεν θέλουν να γνωρίζουν γιατί και πώς φτάσαμε ως εδώ! 
Απλώς, κάποια... κακά πνεύματα μας έσπρωξαν. 
Κανένας δεν ευθύνεται... 
Είναι η "περί διαγραμμάτου" παραλλαγή του "μαζί τα φάγαμε" του ανεκδιήγητου Πάγκαλου.

"Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια...". 

Μας διδάσκουν οι παμμέγιστοι! 
Απορεί, κανείς, πραγματικά, με το επιτιμητικό ύφος και με την "αφ’ υψηλού", σχεδόν αλαζονική γραφίδα των "τολμηματιών". 
Επί δεκαετίες που τα κυβερνώντα κόμματα του δικομματισμού μακέλευαν ποικιλοτρόπως τον τόπο φαίνεται ότι τα "σημεία των καιρών" δεν τους έδιναν κανένα "σήμα", ή μήπως οι υπογράφοντες το κείμενο είχαν κατεβάσει τις κεραίες τους και δεν λάβαιναν τα σήματα προτιμώντας, για δικούς τους λόγους, πολλοί από αυτούς, να συγχρονίζονται με τις συχνότητες των "εκσυγχρονιστών" του ΠΑΣΟΚ ή των "ανανεωτών" της Ν.Δ.; 
Όταν η ιδιοτέλεια και η διαφθορά που ξεκινούσε από τα κυβερνώντα κόμματα γενικευόταν και έπνιγε κάθε δημιουργικό αρμό της ελληνικής κοινωνίας, προφανώς, αυτό δεν υποθήκευε τον τόπο, αφού, οι "32", είχαν ήσυχη τη συνείδησή τους, τότε. 
Άλλοι, απ’ αυτούς, δίδασκαν σπουδαία πράγματα στο πανεπιστήμιο, έπαιρναν προαγωγές σε ανώτερες καθηγητικές βαθμίδες, σίγουρα αξιοκρατικά και χωρίς συνάφεια με την εξουσία, άλλοι έκαναν τέχνη και πολιτισμό, ασκούσαν την επιστήμη τους και τα προσοδοφόρα επαγγέλματά τους, και όλη η κοινωνία προχωρούσε ρολόι. 
Όλα ήταν... ανιδιοτελή, αδιάφθορα, υπεύθυνα, αξιοκρατικά, αξιοπρεπή, η κοινωνία έσφυζε από υγεία! 
Αν δεν ήταν έτσι, σίγουρα οι τολμηματίες θα είχαν τολμήσει και τότε...

Όμως, οι "32" βλέποντας, σήμερα, "τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα" αντιλαμβάνονται ότι για τη σωτηρία της χρειάζονται "θυσίες". 
Φυσικά, δεν μας λένε πώς αξιολογούν την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επί ενάμιση χρόνο. 
Δεν μας λένε ποιοι έχουν κάνει θυσίες μέχρι τώρα και τι αποτέλεσμα είχαν. 
Και φυσικά δεν μας λένε ποιους καλούν να κάνουν πάλι και άλλες θυσίες. 
Μήπως, άραγε, δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν το ΠΑΣΟΚ; 
Την οικονομική ολιγαρχία; 
Τις συντεχνίες, τις ποικίλες νομενκλατούρες και το βαθύ πασοκικό κράτος; 
Πόσο υπεύθυνη είναι, άραγε, μια τέτοια στάση αποσιώπησης; 
Πόσο τυφλός ή υποκριτής μπορεί να είναι κανένας και πώς δικαιούται να "δασκαλεύει" τον ελληνικό λαό για να δέχεται θυσίες και πάλι θυσίες που του επιβάλλει ένα πολιτικό σύστημα που λεηλάτησε και διέλυσε συνειδητά τη χώρα; 
Με ποιο πολιτικό ήθος απευθύνουν, τότε, τις βαρύγδουπες "εκκλήσεις" τους οι εν λόγω "32";

Οι θυσίες, όμως, χρειάζονται, λέει, εκτός από τη σωτηρία της χώρας και για "την ανάκτηση της αξιοπρέπειας"! 
Της αξιοπρέπειας... 
Βέβαια, ουδόλως τους απασχολεί η αξιοπρέπεια των ανθρώπων του μόχθου, των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ανέργων, των νέων, των μικροεπαγγελματιών! 
Δεν διερωτώνται πόση αξιοπρέπεια τους έχει αφήσει ο κύριος Παπανδρέου και οι κλίκες που εκπροσωπεί όταν αφήνουν στο απυρόβλητο την κρατικοδίαιτη ολιγαρχία και τις ισχυρές συντεχνίες, τους εκ συστήματος μεγάλους φοροφυγάδες, τους ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους που έχτισαν περιουσίες κλέβοντας για να κλέβει από τους ανθρώπους του μεροκάματου το ψωμί τους, το ψωμί των παιδιών τους, το μέλλον της νεολαίας.. 
Δεν διερωτώνται τι σημαίνει το νέο "πακέτο μέτρων" που έχει αποφασίσει ο ΓΑΠ και η παρέα του για την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και των συνταξιούχων. 
Αυτοί, προφανώς, δεν είναι στον κύκλο των ανθρώπων που πρέπει να έχουν αξιοπρέπεια. 
Αυτοί γεννήθηκαν για να κάνουν θυσίες και να τρέφουν και να εκτρέφουν το καθεστώς της διαφθοράς και της μειοδοσίας που κυβέρνησε επί 35 χρόνιο τον τόπο. 
Ούτε τους νοιάζει που ο απλός κόσμος έχει οδηγηθεί σε απόλυτο αδιέξοδο οικονομικό και ψυχολογικό. 
Αύξηση των αυτοκτονιών, της κατάθλιψης, των ψυχικών παθήσεων επιβεβαιώνει η ψυχιατρική εταιρεία. 
Όμως αυτά είναι λεπτομέρειες. Σημασία έχει να εξακολουθήσουν τα "υποζύγια" να κάνουν θυσίες και άλλες θυσίες αφού μας το λένε επίσημα και σοβαρά οι ανώτεροι 32 πνευματικοί άνθρωποι του τόπου!

Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται, πάλι και σήμερα, ότι οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ βαθιά ριζωμένες. 
Η Ελλάδα και οι εργαζόμενοι οδηγούνται σε τριτοκοσμικού τύπου φτώχεια με την κοινωνία διαλυμένη τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ξεπουλημένες υπό την εποπτεία της ντόπιας και της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας, των κλικών και των άνομων συμφερόντων, που αντιπροσωπεύονται από το σάπιο πολιτικό σύστημα που σήμερα εκφράζεται κυβερνητικά από το ΠΑΣΟΚ. 
Στοιχείο της μεταπολιτευτικής παθογένειας υπήρξε η ενσωμάτωση, μέσα από διάφορους δρόμους - με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις - των διανοουμένων, των ακαδημαϊκών, των ανθρώπων της τέχνης, που έτσι υπηρέτησαν άμεσα ή έμμεσα το πιο άθλιο σύστημα που βίωσαν ποτέ οι Έλληνες μεταπολεμικά, αν εξαιρέσουμε την περίοδο της δικτατορίας. 
Χαρακτηριστική εκδήλωση της παθογένειας αυτής, σήμερα, αποτελεί το κείμενο των "32" που με δραματικό τρόπο μας υπενθυμίζει πως "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ"!


17 σχόλια:

  1. Ειστε αθλιος οικονομιστης,λαικιστης και εθνικιστης Κυριε !!!Τι δουλια εχετε εσεις με τους συνετους κ.κ.Κουβελη και Κυρκο ??? Θεοδωρα-Αντουανεττα Μπακογιαννη-Παντεσπανη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνούσα εύκολα με το κείμενο του φίλου μου Θανάση Αθανασίου εάν συμπεριλάμβανε στους μη τολμήσαντες, και άρα συνυπεύθυνους της υποθήκευσης του μέλλοντος της χώρας, και τους υπεύθυνους αριστερούς του χώρου μας, της ανανεωτικής αριστεράς. Μήπως αυτοί (εμείς) δικαιούνται σήμερα δια να ομιλούν; Τι έκαναν τόσα χρόνια ενσωματωμένοι και διαφωνούντες σε δευτερεύουσες όψεις στην καθεστωτική κατρακύλα της αριστεράς; Ο ίδιος ο Θανάσης καυτηριάζει χρόνια τώρα αυτήν την συμμετοχή στην μακαριότητα του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού, την συνδιοίκηση των ΔΕΚΟ και την απολαυή της -επίσης με δανεικά- κρατικής κοινοβουλευτικής επιδότησης. Ακόμη και σήμερα τρέμουμε το πολιτικό κόστος και κλείνουμε στα συρτάρια τις σωστές μεταρρυθμιστικές θέσεις που έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας για να μην εισπράξουμε τις αποδοκιμασίες του λαϊκισμού.
    Γι αυτό, το κείμενο των 32, προσωπικά το βλέπω θετικό, μέσα στην αοριστία του. Κάποιοι ξυπνούν από τον λήθαργο. Ας συζητήσουμε μαζί τους με κριτήριο το αν τελικά είναι ανοιχτοί στις αριστερές μεταρρυθμίσεις και όχι αν είναι τόσο πολιτικά ορθοί όσο θα θέλαμε ή τόσο αυτοκριτικοί όσο απαιτούν οι καιροί. Ο αναμάρτητος τον λίθον βαλέτω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια πολύ καλή κριτική στο κείμενο των 32 κάνει και ο Σωτήρης Βαλντέν στην ιστοσελίδα ananeotiki.gr. Εκεί τη διάβασα εγώ τουλάχιστον. Τώρα για το συνδικαλισμό που κάνουν η Γ.Σ.Ε.Ε. και η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. δεν θα διαφωνήσω αλλά θα τολμήσω να παρατηρήσω ότι και η κατάσταση στο Τ.Ε.Ε., Δ.Σ.Α., Ι.Σ.Α. , ΓΕΩΤΕΕ κ.λ.π. , που είναι και συνδικαλιστικά όργανα ,δεν είναι καλύτερη. Κάνω λάθος; Δεν νομίζω.
    Οσο για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, που όντως δεν τους εκπροσωπεί σωστά η Γ.Σ.Ε.Ε. , θα έλεγα ότι τις λίγες σχετικές προσπάθειες για την εκπροσώπηση και υπεράσπισή τους τις κάνουν, με τα χίλια στραβά αλλά τις κάνουν, το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ακόμα και εμβρυακά ο αναρχικός χώρος. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει , έτσι είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Γιώργο, σαν σχόλιο των ημερών βάζω το ερώτημα: "Θα γίνουμε μάρτυρες μιας περαιτέρω σπειροειδούς αυτοκαταστροφικής πορείας της ναρκισσιστικής μας κοινωνίας ???"
    Για περισσότερα βλέπε:

    http://panayotiskoutsopinis.blogspot.com/2011/06/blog-post_08.html

    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τόσο το κείμενο των "32" όσο και οι πιό πολλές κριτικές που ασκήθηκαν σ' αυτό, πάσχουν από την τυπική νεοελληνική υπερ-πολιτικοποίηση.
    Ο άλλος δρόμος θεώρησης είναι η καταφυγή στην κοινωνική κριτική. Τότε θα πρέπει να μιλήσει κανείς (κατά το πρότυπο του Christopher Lasch - και πίσω του της Σχολής της Φραγκφούρτης) για τον Νεοελληνικό ναρκισισμό. Και τα "σκάγια" θα πάρουν, όχι μόνον το πολιτικό προσωπικό (δεξιό κεντρώο αλλά και αριστερό) και τους "οργανικούς διανοοούμενους" αυτής της ναρκισιστικής Μεταπολιτευτικής κοινωνίας, αλλά επίσης ολόκληρο το πολύχρωμο "δυναμικό" και προβεβλημένο της "1/3": Είτε προκειται για τους κρατικοδίαιτους του επιχειρείν και την καλά προστατευμένη "εργατική αριστοκρατία" των ΔΕΚΟ, είτε για εξίσου προστατευμένους και εξίσου κοινωνικά αλληλέγγυους "εργάτες του πνεύματος", Πανεπιστημιακούς και μή.
    Ναι είναι αλήθεια, όλοι αυτοί "μαζί τα φάγανε" (άν και όχι αναλογικά).
    Φαντάζομαι ότι επίσης, τελευταία, πολλοί από αυτούς "μαζί τα βγάλανε". Τους χωρίζει όμως πιά ένα αμείλικτο δίλημμα, εκ των έξω επιβεβλημένο: Ευρώ η δραχμή; Πορεία διαμέσου της "κοιλάδας των δακρύων" ή "στάση πληρωμών";
    Αλλά η στάση που θα κρατήσουν είναι θέμα πρακτικό - "ηθικής της ευθύνης" πού έλεγε ο Max Weber, όχι θεωρητικό - "ηθικής της πεποίθησης".
    Ο καθένας κρίνει - και ανάλογα κρίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τελικα εδω το μονο εργο που παιζεται ειναι "η ΩΡΑΙΑ(υπευθυνη αριστερα)και το ΚΤΗΝΟΣ"(του λαικισμου).Και μαλιστα στην εκδοχη της ταινιας του Borowczyk (αν θυμαμαι καλα)με εμφαση στη σκηνη του κηπου... Ναρκισσιστης της Σχολης της Frankfurter Allgemeine Zeitung

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το θέμα είναι να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι το αντίστροφο. Με αυτή την λογική κανένας δεν πρέπει να τολμήσει για τίποτα μια και όλοι λίγο ή πολύ έχουμε ευθύνη για το παρελθόν. Κάθε προσπάθεια που συμβάλλει στην συζήτηση και σε πράξη για ένα αναγκαίο μεταρρυθμιστικό μέτωπο είναι στην σωστή κατεύθυνση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συνεχίζω, ως προς το "τί να κάνουμε", που έλεγε και ο "ξέρεις ποιός":
    Αλλά οι κατόπιν σκέψεως εναλλακτικές στάσεις επί του πρακτέου, είναι μετρημένες.
    1. Καταγγέλω τους "αιτίους" και με καθαρή συνείδηση δηλώνω αθώος.
    2. Μαδώ τη μαργαρίτα, "to default or not to default", αθώος θεατής ή και Ησυχαστής.
    3. Προτείνω "άρνηση πληρωμών" ενσυνείδητα, γνωρίζοντας ότι χάρις στον ιδιωτικό πλούτο αρκετών πολιτών της η Ελλάδα είναι η 26η πλουσιότερη χώρα του κόσμου - και γνωρίζοντας ότι αυτός ο ιδιωτικός πλούτος ΕΙΝΑΙ το χρεωκοπημένο Κοινόν.
    4. Διεκδικώ την επανόρθωση, δηλαδή διεκδικώ το ταυτόχρονα ριζοσπαστικό, ορθολογικό και εφικτό: Ο τρώσας και ιάσεται.
    Οι 2 πρώτες στάσεις είναι αυτές που καταδικάζει ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία: "Το πιό βαθύ καζάνι στην Κόλαση, το φυλάνε γι αυτούς που σε εποχή κρίσης αρνούνται να επιλέξουν στρατόπεδο".
    Η τρίτη είναι ο δρόμος που μας έφερε εδώ: Η τυπική νεοελληνική κουτοπονηριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο Γιωργακης θα συμφωνουσε ευκολα με τον Αθανασιου (λεει)αλλα βλεπει και θετικη την ιερεμιαδα των 32 στην αοριστια της(λεει).Δηλαδη,il parle sans rien dire.Ισως ειναι και με την Λαοκρατιαν (κατα τον πρωτο διδαξαντα στο..Συνταγμα).Παντα σε εποχη κοινωνικης πολωσης τα αριστεροθεν προερχομενα κεντρομολα σχηματα σκορπανε στους τεσσερις ανεμους...Βερτολδος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιωργο,παρε γρηγορα θεση γιατι εχω αναψει το βαθυ καζανι της Κολασης και σας περιμενω ολους δειλους,μοιραιους κι αβουλους ανταμα. Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΠΕΤΡΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ

    Αντί προλόγου

    Παρακαλώ τους επιστήμονες ψυχικής υγείας να ασχοληθούν με το θέμα της επικεφαλίδας, γιατί δεν έχω βρει σχετική βιβλιογραφία, οι δε διαπιστώσεις μου είναι εμπειρικές και ατελείς ιδιαίτερα στους μηχανισμούς μεγέθυνσης της συναισθηματικής ανωριμότητας, του πνευματικού (και όχι μόνον) ναρκισσισμού, της εξουσιομανίας και του αλάθητου της πίστης τους που θυμίζει-δυστυχώς- καθολικούς επισκόπους της ιεράς εξέτασης.

    Καλούν κι αυτοί τους πιστούς τους, "τους κολασμένους της γης ", να περάσουν μια ακόμα ζωή-κόλαση γεμάτη πρέπει-νόρμες-πλάνα(με πόνο, αίμα, δάκρυα,..) χωρίς καμιά ελευθερία, χαρά, δημιουργικότητα,... για τον σοσιαλιστικό παράδεισο μετά θάνατον!

    1.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφθηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκόμενων από την τοπική εκδικητικότατα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.

    Αυτός είναι ο κλασσικός μηχανισμός αυτοπαγίδευσης : λόγω ικανοτήτων/συγκυριών να γίνεις τελικά, αυτό που θα ήθελες να πολεμήσεις νεότερος. Δεν μπορείς να πολεμήσεις εναντίον του εαυτού σου. Το ξεπερνούν με την σχιζοφρενική ρήση:
    "Άλλο η δουλειά και άλλο η ιδεολογία !!!"

    Πρόσφατα από την Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. ειπώθηκε ότι άλλο η ατομική αντιμετώπιση στην κρίση (λ.χ. απολύσεις σε μια επιχείρηση) και άλλο η κοινωνική προοπτική, δικαιολογώντας μάλλον την μείωση μισθών και τις απολύσεις σε κομματικές επιχειρήσεις…

    2. Ο σταλινισμός είναι η ‘’αριστερή’’ έκφραση του εξουσιασμου και της αυταρχικότητας και -παγκοσμίως -της πιο άγριας. Ο μαρξισμός έχει καταστεί διαχρονικά ‘’στήλη άλατος’’ αντί για διαρκώς ανανεούμενος τρόπος ανάλυσης της κοινωνίας και της βιόσφαιρας. Είναι γνωστή, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση του σύγχρονου αριστερού ‘’στελέχους’’ απέναντι στο αυθόρμητο, το ανοργάνωτο, το απρόσμενο : καχυποψία, εκνευρισμός, άρνηση αποδοχής. Ότι δεν ελέγχουν (σχεδιασμός εκ των άνω) το καταστρέφουν και αν δεν μπορούν το συκοφαντούν, οι πιο ευγενείς το αγνοούν. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα σε ‘’κουτάκια’’, ‘’φάσεις’’, ‘’στάδια’’. Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί περίπου… σαν τα ταχυδρομεία. Κορυφαίο παράδειγμα η αντίδραση των οργανωμένων μελών της αριστεράς στην αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και η συκοφάντησή της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 3. H προηγούμενη πολυετής λειτουργία της πολυδιασπασμένης, από το 1968, αριστεράς σε συνθήκες παρανομίας, υπό το καθεστώς του ‘’δημοκρατικού’’ συγκεντρωτισμού με μεταβίβαση των εντολών της κεντρικής ηγεσίας(εξουσίας), συνήθως εκτός Ελλάδας, στα οργανωμένα μέλη της που πρέπει να τις εκτελέσουν με σοβαρούς κίνδυνους ( μακρόχρονη στέρησης της ελευθερίας τους(εκτόπιση, φυλάκιση ή κάθειρξη) και - σε ορισμένες περιπτώσεις -θανατική ποινή) επέβαλε την τυφλή υπακοή και την σιωπή των μελών σε δογματικούς ηγετίσκους (όπως ο αξιωματικός της ακατανόητης πορείας θανάτου των 40 που περιγράφει ο Άρης .Αλεξάνδρου στο «Κιβώτιο») αντί της –πραγματικά- δημοκρατικής λειτουργίας, αφού το προσωπικό διακύβευμα ήταν η ελευθερία ή η ίδια η ζωή του απλού μέλους .

    Στην περίπτωση του Δημοκρατικού Στρατού, η εξουσία της ηγεσίας ήταν απόλυτη όχι μόνον στα οργανωμένα μέλη, αλλά και στον πληθυσμό της περιοχής που εκάστοτε κατείχε : για υποχρεωτική στρατολόγηση, υποχρέωση τροφοδοσίας του επαναστατικού στρατού από τους αγρότες και κτηνοτρόφους της περιοχής κ.λ.π.

    4. Παγκοσμίως, παρόμοια ισχύουν και στις οργανώσεις επαναστατικής βίας. Η παρανομία που συνεπάγεται η οργάνωση ένοπλης βίας καταστρέφει την ελεύθερη συζήτηση για τα λαϊκά προβλήματα αφού εξαναγκάζει την δημοσίευση των θέσεων-μανιφέστου της οργάνωσης. Εντός της οργάνωσης, που έχει στρατιωτική μορφή, συχνά καταστρέφει και την δημοκρατική έκφραση σε βάρος της απόλυτης εξουσίας και του αλάθητου της ηγεσίας, μεγεθύνει την αυθαιρεσία και -ενδεχομένως- πυροδοτεί η οδηγεί στην παραφροσύνη.

    Λ.χ. ο Horst Mahler, γιος Γερμανού στρατιώτη που πεθαίνει στο μέτωπο, κατά το μισό Εβραίος, γίνεται ιδρυτικό μέλος της RAF. "Θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη, και επομένως ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν."

    Ο Horst Mahler, μετά την σύλληψη του, στην φυλακή έγινε φιλο-χιτλερικός-αντισημίτης και αφού αποφυλακισθεί, λόγω της συμμετοχής του στο αντάρτικο πόλης , σύντομα φυλακίζεται ξανά με τον νόμο Volkverherzung "υποκίνησης του λαϊκού μίσους εναντίον ενός τμήματος του πληθυσμού".

    Μα κι Γαλλοι αριστεριστες κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν :
    “Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun: Απ' όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης "Προλεταριακή πρωτοπορία", ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ' εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. Απ' όλους αυτούς …ο Ε. Σ. είναι … ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις που έχουν απομείνει. Γιατί ο πέμπτος της οργάνωσης έχει πεθάνει. Τον έλεγαν Ντανιέλ Λορενσόν και το παρατσούκλι του ήταν "Νετσάγιεφ". Τον σκότωσαν οι φίλοι του πριν από είκοσι χρόνια. Για να επιζήσουν εκείνοι.”

    5. Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα, αλλοίμονο και για πολλά ‘’στελέχη’’ της ανανεωτικής αριστεράς (δηλ. ως μέσος όρος) την μυστικοπάθεια σε βαθμό ‘’συνωμοτικότητας’’, την έλλειψη επαφής με τις ‘’πλατιές μάζες’’ και την κρυφοσταλινική- «κρατικίστικη»-γραφειοκρατική αντίληψη επιβολής γνώμης, σχεδόν για τα πάντα.

    6. Εξάλλου οι μακρόχρονες επενδύσεις που έχουν κάνει οι εξουσιομανείς γραφειοκράτες πρέπει να αποδίδουν αποτελέσματα αποκλειστικά σε έναν στενό κύκλο, στον οποίο δύσκολα γίνονται αποδεκτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί . Επομένως δεν πρέπει να απορούμε που τα ‘’στελέχη’’ του ΣΥΝ απαρτίζονται κυρίως από πρώην επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και δημόσιους (κατ΄ ευφημισμόν) υπάλληλους –συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. 7.Υπάρχουν παραδοσιακά και ελάχιστοι «ταξικοί αποστάτες» , που ασχολούνται με το hobby (συγνώμην λειτούργημα) της πολιτικής, όπως οι κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης με τις αγαθοεργίες, που μας κάνουν την χάρη να μας… δίνουν σημασία, να ‘’παίζουν΄’’ με τις ιδέες και την ανάδειξη ‘’στελεχών’’ όπως οι γόνοι της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης .Και στην αριστερα (ανθρώπινο είναι) παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα παρεοκρατιας και νεποτισμού (γόνοι αριστερών που συνεχίζουν την συνδικαλιστική- πολιτική πορεία των γονιών τους)

    8. Λίγοι πραγματικά εργαζόμενοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες κατόρθωσαν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πρώτη γραμμή της Ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί οι πρώτοι θα έχαναν την δουλειά τους και οι δεύτεροι θα έκλειναν την επιχείρησή τους ή -λιγότερο σύνηθες- απορροφήθηκαν από το επάγγελμα τους, αρκετοί χρησιμοποιώντας αρχικά και το ‘’λογότυπο του αριστερού’’ (άρα καλού και ηθικού) και στη συνέχεια κάνοντας ‘’κριτική υποστήριξη’’ (διάβαζε δουλειές ) στο ΠΑΣΟΚ.

    Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι "σταλινικοί" (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι "αριστεροί" φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών "ψηφοφόρων" δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.

    9. Και διατυπώνω τα ερωτήματα :

    Μήπως η εξουσιομανία προυπηρχε στους "ηγετίσκους" και μεγεθύνθηκε από την ενασχόληση με την πολιτική με ψυχολογικούς μηχανισμούς-χειρισμούς των μελών τύπου agitatsia-propaganda (αφορά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις όλων των ιδεολογιών );

    Απ. Ναι, στις περισσότερες περιπτώσεις ατόμων της μεσαίας-ανώτερης τάξης που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αναπτύξουν τις φιλοδοξίες τους.

    Όχι, στις περιπτώσεις ατόμων ταπεινής καταγωγής, που η δύναμη που απέκτησαν με την ενασχόλησή τους με τα κοινά, εκτόνωσε το σύμπλεγμα κατωτερότητάς τους που μεταλλάχθηκε σε αρρωστημένο πάθος για δύναμη, εξουσία και οργιώδη πλουτισμό. Όπως είχε πει και ένας γνωστός μου πασόκος:” Ήρθε η ώρα να φαν οι πεινασμένοι.”

    Είναι επάγγελμα η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ;

    Παραδοσιακά γιατί κάποιος δεν μπορεί να εκλεγεί ελεύθερα στα όργανα αριστερών κομματικών φορέων χωρίς εμπόδια και κρυφούς αποκλεισμούς, λόγω κομματικών ‘’μηχανισμών’’ , ‘’αυλών’’ και ‘’επετηρίδων’’ ;

    Πρέπει να είναι διαρκής και επί δεκαετίες η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ή πρέπει να υπάρχει διαρκής, ανοικτή ανανέωση προσώπων και ιδεών και όχι κυκλική εναλλαγή των ίδιων προσώπων ;

    Τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτά ;

    Είναι προφανώς επιθυμητό, κάποιος που διακρίνεται από τις επαγγελματικές του ικανότητες, το ήθος του και την εν γένει πορεία του και γνωρίζοντας την κοινωνία εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να εκτίθεται αρχικά ελεύθερα ως υποψήφιος στον συνδικαλιστικό του φορέα και στη συνέχεια –αν πάλι το επιθυμεί- στα όργανα κομματικών φορέων .

    10. Όλες αυτές οι πρακτικές (εξουσιομανείς αρχηγοί, ψυχολογικός χειρισμός-στρατολόγηση, φανατισμός, μαζί με τους παρελθόντες/πρόσφατους και μέλλοντες ‘’καυγάδες’’ δεν αρμόζουν σε ώριμες προσωπικότητες).

    Πικραίνουν τόσο τα λίγα πια εγγεγραμμένα μέλη αριστερών κομμάτων και απωθούν τους σκεπτόμενους ανέντακτους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες και τελικά την ίδια την κοινωνία, που αμήχανα αντιλαμβάνεται ότι τουλάχιστον πολιτικά (γιατί πολιτιστικά υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμη στην αριστερά) η ανανεωτική αριστερά όπως δομήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και τις ‘’συνιστώσες’’ και πρόσφατα την ΔΑ, δεν διαφέρει και πολύ από το διεφθαρμένο μας πολιτικό σύστημα που υποτίθεται ότι καταγγέλλει και θέλει να ανατρέψει /αλλάξει/ μεταρρυθμίσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συνυπογράφω την ανάλυσή σου ανώνυμε φίλε.
    Προφανώς είσαι ένας από μας γιατί όσα γράφεις τα έχουμε ζήσει, τα έχουμε συζητήσει, έχουμε τις ίδιες απορίες και καταλήγουμε στις ίδιες απαντήσεις.
    Η αριστερά άλλωστε παρά την σχετική μυθολογία δεν ξεφεύγει από τις παθογένειες κάθε εξουσιαστικού μηχανισμού όσο αρνείται πεισματικά την ανανέωσή της με αμεσοδημοκρατικές και συμμετοχικές πρόνοιες.
    Γι αυτό παρατηρείται ξανά και ξανά το φαινόμενο, ακόμη κι όταν μια αριστερή συλλογικότητα έχει καλές θέσεις και προβληματισμούς, να υπονομεύονται από την περίκλειστη ηγετική ομάδα που σε πείσμα των αποφάσεων της βάσης, χειρίζεται τα πράγματα κατά πως αυτή νομίζει και αντί για δυναμική προσφέρει τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές της χαρακτηρίζοντας εν τέλει αρνητικά και την συλλογικότητα.
    Όσο οι αριστεροί δεν βρίσκουν το αντίδοτο στο πρόβλημα αυτό θα χτυπιούνται ανελέητα ανάμεσα στην ελπίδα και την απογοήτευση, ξανά και ξανά. Και η ανανέωση θα μένει μια κενή υπόσχεση που θα τσαλαπατιέται στα κομματικά συνέδρια από τις λίστες και τους μηχανισμούς. Αρτηριοσκλήρωση ανώνυμε φίλε... κι έχουμε ηττηθεί κατά κράτος σε αυτό το επίπεδο. Ο δογματισμός με τα χίλια δυο πρόσωπα είναι ακόμα ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης στην αριστερά - κανονική λερναία ύδρα... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έκκληση από τους μηχανικούς της κοινής λογικής

    Εμείς οι μηχανικοί της κοινής λογικής, εργολήπτες, μελετητές, εργαζόμενοι στην βιομηχανία και στις υπηρεσίες, δημόσιοι υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί, που ευθυνόμαστε -στο μέτρο που μας αναλογεί- περισσότερο για την ευημερία από την κατασκευή των υποδομών, την οικιστική, βιομηχανική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιόδου 1950-1980, και –λιγότερο- για την πτωτική πορεία της χώρας της περιόδου 1981-2011 σε ηθικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς και οικονομικούς όρους, υποβάλλουμε προς την κοινωνία, την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα την εξής έκκληση.
    1. Παράλληλα με την επιδεινούμενη αποβιομηχάνιση της χώρας μας (1975-2010), συνέβησαν –βαθμιαία διογκούμενα- εκφυλιστικά φαινόμενα όπως τετραπλασιασμος των διπλωματούχων μηχανικών, αύξηση του δημόσιου χρέους, μείωση εξαγωγών, και αύξηση εισαγωγών. Τα τελευταία 7 έτη οι περισσότεροι μηχανικοί ζήσαμε την μετα-ολυμπιακή οικονομική κρίση. Πάνω από 20 δις, σπαταληθηκαν για έργα της ολυμπιάδας, τα οποία επιβάρυναν τον δανεισμό της χώρας.

    2. "Το συμπέρασμα που εξάγεται από σχετική μελέτη που εκπόνησε για την Ελλάδα ο κορυφαίος μελετητής της «σκιώδους» οικονομίας παγκοσμίως, καθηγητής του πανεπιστημίου Johannes Kepler, στο Linz, στην Αυστρία, Φρίντριχ Σνάιντερ, στην οποία προβλέπεται ότι το 2011 η παραοικονομία θα προσεγγίσει τα 62,8 δισ. ευρώ ή το 25,8% του ΑΕΠ. Αντίστοιχα το κόστος διαφθοράς με βάση το ίδιο υπολογιστικό μοντέλο, αναμένεται να φθάσει πάνω από τα 27,3 δισ. ευρώ, έναντι 26,5 δισ. ευρώ, το 2010." Όταν έχεις 63δις! παραοικονομία και 27δις! κόστος διαφθοράς, αλλά τα λαμβανόμενα μέτρα αφορούν μόνο πρόσθετους φόρους και απολύσεις τότε οι λέξεις είναι περιττές.

    3. Μερικοί μηχανικοί ευθύνονται για την αύξηση του δημόσιου χρέους. Ενδεχομένως αρκετά έργα, παλαιότερα, να κατασκευάζονταν υπερ-τιμολογημένα, είτε γιατί ο εργολήπτης είχε αλλάξει την μελέτη και συντάξει νέες τιμές, και συμπληρωματικές συμβάσεις, η το γραφείο μελετών είχε “φουσκώσει” τις ποσότητες η/και τις τιμές, αλλά αυτό περιορίζεται πλέον στο 20% του κόστους του έργου.

    Αυτό όμως είναι θέμα ελέγχου από το δημόσιο και καλά θα κάνουν οι αρμόδιοι υπουργοί να λάβουν δρακόντεια μέτρα, ώστε οι επιβλέποντες και οι προϊστάμενοι τους να μειώσουν δραστικά το ποσοστό διαφθοράς για να προχωρήσουν ομαλά οι μελέτες και τα δημόσια έργα. Είναι γνωστό ότι μερικοί από τους παραπάνω ΔΥ μηχανικούς χρηματίζονταν και αν δεν υποκύψει ο ανάδοχος, τον εκβιάζουν, ανακαλύπτοντας απίθανα ελαττώματα και ελλείψεις και δεν υπογράφουν τους λογαριασμούς εργοληπτών και μελετητών άσχετα, αν είναι πεντακάθαροι και νόμιμοι, μόλις όμως τα πάρουν, ξεχνούν αμέσως τις δήθεν ελλείψεις και υπογράφουν αυτοστιγμεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. 4. Τα ιδιωτικά έργα και οι επενδύσεις καρκινοβατούν. Το ΠΔΕ μειώθηκε κατά 20% ήδη από το 2004, σταθεροποιήθηκε έως το 2009, ενώ φέτος περικοπηκε για 5η φορα από 8.5 σε 7.5 δις κάτω από το 3.3 % του ΑΕΠ.

    Οι δημόσιες επενδύσεις έχουν πολλαπλασιαστικές επιδράσεις στην οικονομία γενικά, δηλαδή παράγουν πολλαπλάσιο εισόδημα κατά 3-5 φορές του επενδυθέντος ποσού.

    Οι ανάγκες σε έργα υποδομής έχουν καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σε σχετικά εύρωστες οικονομίες της Ε.Ε. (Γερμανία, Γαλλία, κ.λ.π.) και, λόγω της οικονομικής στενότητας (λ.χ. σε φορείς όπως η ΕΓΝΑΤΊΑ ΟΔΟΣ Α.Ε και η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ υπάρχουν δανειακές υποχρεώσεις 1,1 δις και 1.6 δις αντιστοίχως). Επομένως, φαίνεται πιθανότερο και εθνικά επωφελές, η κατασκευή μικρών σχετικά έργων στον τομέα της εκπαίδευσης και του πολιτισμού-τουρισμού (σχολική στέγη, Βιβλιοθήκες, τοπικά μουσεία, ΚΑΠΗ, Βρεφονηπικοί σταθμοί κ.λ.π.) ή /και η ανακαίνιση του υφιστάμενου κτιριακού αποθέματος του δημοσίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. 5. Τα τελευταία 3 έτη παρατηρείται έντονη στάση πληρωμών και έχουν συσσωρευθει χρέη του δημοσίου προς τους εργολήπτες και μελετητές 2.5 δις περίπου, δηλ. πάνω από 1% του ΑΕΠ. Και για να μην νομίζετε ότι αυτά αφορούν τούς γνωστούς μεγάλους εργοληπτικούς ομίλους, υπενθυμίζουμε ότι από τις 712 εργοληπτικές επιχειρήσεις 3ης -7ης τάξης τον Δεκ. 2004 απέμειναν 571 τον Νοέμβριο του 2010, ενώ στους μελετητές το δημόσιο οφείλει από 1 έως 2 ετήσιους τζίρους κατά μ.ο.

    6. Αν συνεχίσουμε 2 έτη ακόμα σε λίγο θα αναγκαστούμε στην πλέον παραγωγική ηλικία (45-60) η να περιμένουμε την σύνταξη υποαπασχολούμενοι η - οι νεωτεροι- από εμάς να μεταναστεύσουμε, γεγονός που ήδη συμβαίνει με γεωμετρική πρόοδο.

    7. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα αύξησης και όχι 5ης περικοπής του ΠΔΕ, εφόσον μόλις με 1 δις ίδια συμμετοχή (25%)έχουμε 3 δις συγχρηματοδότηση από την Ε.Ε. η 6.67 δις με ίδια συμμετοχή 15%, ώστε να επανεκινηθεί η οικονομία και η εσωτερική αγορά, με ανάκτηση αρκετών χιλιάδων θέσεων εργασίας.

    8.Απαιτείται η ριζική αναδιάρθρωση/αναβάθμιση του εκπαιδευτικού προγράμματος της α’- και β’-βάθμιας εκπαίδευσης ώστε η παιδεία να προάγει την μέθοδο μάθησης, τις δεξιότητες και την κριτική σκέψη των μαθητών και όχι την αποστήθιση, και έκαστος, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές του να οδηγείται στις αντίστοιχες σπουδές, διαφόρων βαθμίδων (με λιγότερο του 25% σε ανώτατες σπουδές, όπως σε ολες τις χώρες της Ευρώπης).

    9.Έτσι, η βαθμολόγηση θα είναι αυστηρή αλλά δίκαιη και αξιοκρατική και θα ξεχωρίζουν με σαφήνεια οι άριστοι, οι καλοί και οι μέτριοι, με αποτέλεσμα, οι μαθητές (και οι γονείς τους) να αντιλαμβάνονται έγκαιρα εάν είναι κατάλληλοι ή όχι για την α ή β κατεύθυνση και σε ποια βαθμίδα σπουδών, ανάλογα με τις δυνατότητες/ δεξιότητες (και όχι σύμφωνα με τις φαντασιακές επιθυμίες τους).

    10.Την τελευταία 35-ετία το πλήθος των διπλ. μηχανικών σχεδόν τετραπλασιάσθηκε!!!. Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των μελών του ΤΕΕ για το 2008 είναι 4,3 % ( 4.365 νέα μέλη ΤΕΕ εκ των οποίων εσωτερικού: 3.742 και εξωτερικού: 623 ). Από έρευνα του 2006, για λογαριασμό του ΤΕΕ, προκύπτει ότι οι μηχανικοί που σπoύδασαν στο εξωτερικό: αποτελούν το 24,7 % του συνόλου (1 στους 4, δηλ. για ποια ισότητα ευκαιριών ομιλoύμε; )αυξάνονται τις 3 τελευταίες 15-ετίες, ως εξής : 1960-1975 7,3%, 1976-1990 39,8% 1991-2006 53,0% (% συνόλου μηχανικών εξωτερικού). Παγκοσμίως, είναι γνωστό ότι ένας καλός διπλωματούχος μηχανικός θα παραχθεί ουσιαστικά 5 ως 10 έτη μετά την αποφοίτησή του από το πολυτεχνείο και ότι οι μηχανικοί απασχολούνται κυρίως στην βιομηχανία. Το πλήθος των εισαγομένων σε πολυτεχνικές και άλλες κορεσμένες σχολές, πρέπει να μειωθεί δραστικά τουλάχιστον την επόμενη δεκαετία.

    11. Την ίδια στιγμή που η παγκόσμια οικονομική κρίση υποχρεώνει σε ριζική αναθεώρηση των εκπαιδευτικών και επαγγελματικών κατευθύνσεων, εμείς, αντί να υποστηρίζουμε την αύξηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, την καταργήσαμε, επιβραβεύοντας ένα σπάταλο και αδιέξοδο σύστημα παραγωγής πτυχιούχων ανέργων. Δεν είναι δυνατόν το 70% των αποφοίτων Λυκείου να στρέφεται στην ανώτατη παιδεία, δεν υπάρχει χώρος για τόσους επιστήμονες.

    12.Το ετήσιο αγροτικό έλλειμμα της χώρας κυμαίνεται από 1.9 έως 2.5 δις. Οι ετήσιες εξαγωγές της Ελλάδας είναι μόλις 25 δις υποδιπλάσιες της Πορτογαλίας. Αν θέλουμε να επιλύσουμε τα παραπάνω προβλήματα και -συνολικά- το πρόβλημα της ισόρροπης ανάπτυξης της χώρας, πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, η τεχνολογία, οι νέοι τομείς, έχουν ανοίξει νέους ορίζοντες στο χάρτη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Σε τελική ανάλυση, η αντιμετώπιση της σημερινής οικονομικής κρίσης, όπως και οποιεσδήποτε κυβερνητικές πολιτικές στον τομέα της απασχόλησης, έχουν ανάγκη από πολλούς και καλούς τεχνικούς και μεσαία στελέχη με μοντέρνα κατάρτιση και όχι από πολλούς ημιμαθείς και αδιάφορους επιστήμονες.

    3-6-2011

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU