Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Δε χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε – η ιδεολογική και πολιτική λειτουργία του κινήματος των "αγανακτισμένων"



...ναι στο μνημόνιο, όχι στο μνημόνιο, ναι στο μνημόνιο, όχι στο μνημόνιο...


του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Ένα τεράστιο πανώ, με το σύνθημα «Δε χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε» δεσπόζει στη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στη Θεσσαλονίκη, με φόντο το Λευκό Πύργο στον οποίο έχει αναρτηθεί η επιγραφή ΠΩΛΕΙΤΑΙ.

Είναι ένα σύνθημα που κατά την άποψη μου συμπυκνώνει τον ελάχιστο κοινό ιδεολογικό παρονομαστή του ετερόκλητου κινήματος (άλλο πράγμα η αγανάκτηση του ανέργου που δεν έχει δουλειά και άλλο η αγανάκτηση του μόνιμου εργαζόμενου στις ΔΕΚΟ με μισθό 10.000 μηνιαίως που έχουν γίνει 8.000) των «αγανακτισμένων» που, μετά τις συγκεντρώσεις της Κυριακής έχει μεταβληθεί σε σημαντική παράμετρο του ελληνικού πολιτικού δράματος. Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε περισσότερο αυτό το κίνημα, αποφεύγοντας τόσο τη Σκύλα της εύκολης απόρριψης όσο και τη Χάρυβδη της άκριτης θεοποίησης.

Ένα μαζικό κίνημα, μια συγκέντρωση, μια διαδήλωση πρέπει να κρίνονται κυρίως με βάση την ιδεολογική και πολιτική λειτουργία τους και όχι με βάση τη μαζικότητα τους και τον ειρηνικό ή όχι χαρακτήρα τους. Εάν αυτά τα τελευταία ήταν τα βασικά κριτήρια, τότε η λαοθάλασσα της Θεσσαλονίκης, το 1992, για το Μακεδονικό και η συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, το 2000, κατά της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες θα έπρεπε να χαρακτηριστούν θετικά σημάδια «λαϊκής αφύπνισης» ενώ σήμερα όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι ήταν αναχρονιστικές και φοβικές αντιδράσεις μιας παραζαλισμένης κοινωνίας που αισθανόταν, και στις δύο περιπτώσεις, ότι απειλείται η εθνική της ταυτότητα. Η παρατήρηση αυτή δεν παραγνωρίζει τον πηγαίο και αυθόρμητο χαρακτήρα του κινήματος των «αγανακτισμένων», αναμφισβήτητα θετικό. Αναγνωρίζοντας τα θετικά, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι κινήματα ιδεολογικά και πολιτικά ουδέτερα δεν υπάρχουν. Το έλλογο δεν μπορεί να υποκύπτει στο συναισθηματικό. Σε αυτή την κατεύθυνση αξίζει να διαβαστούν δυο σχετικά κείμενα, του Παύλου Αθανασόπουλου και του Νίκου Μπίστη, με καίριες επισημάνσεις.

Η ιδεολογική λειτουργία του κινήματος των «αγανακτισμένων»

Ιδεολογικά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων» θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα του τόπου μας είναι το «Μνημόνιο». Η λέξη αυτή, που στην αρχική της, ακριβή εννοιολόγηση, σημαίνει μια δανειακή σύμβαση για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας, έχει αποκτήσει στο μυαλό των «αγανακτισμένων» ένα εντελώς διαφορετικό, συμβολικού χαρακτήρα, περιεχόμενο. Συμβολίζει την αιτία των δεινών μας. 

Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση αποκόλλησης σημαίνοντος και σημαινομένου. Ακριβώς για αυτό το λόγο οι «αγανακτισμένοι» αρνούνται ότι χρωστάμε, αρνούνται να πουλήσουν, αρνούνται να πληρώσουν. Αυτή η συμβολική δαιμονοποίηση του Μνημονίου είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής ανάμεσα στη «δεξιά» άνω πλατεία Συντάγματος, την «αριστερή» κάτω πλατεία και στους περισσότερους από τους «αγανακτισμένους» που βρέθηκαν στις πλατείες όλης της χώρας.


Αυτό δεν είναι μια «απολιτική» αντίδραση, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Από άποψη ιδεολογίας, οι «αγανακτισμένοι» δεν κομίζουν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο, κάτι φρέσκο. Αντίθετα, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναπαράγουν εκκωφαντικά το ηγεμονικό στερεότυπο της ελληνικής κοινωνίας, που έχει σαρώσει το νου και τη γνώση της συντριπτικής πλειοψηφίας των νεοελλήνων: Πρόκειται για τη βαθύτατα εδραιωμένη, λαϊκιστική, πεποίθηση ότι για όλα τα προβλήματα αυτού του τόπου φταίει το «Μνημόνιο», οι τρισκατάρατοι ξένοι που μας το επέβαλαν και οι «από πάνω» που είναι εντολοδόχοι τους. Ποτέ οι «από κάτω».

Αυτός είναι ο Θεμέλιος Μύθος της Ελλάδας του 2011, που έχει φωλιάσει στον «κοινό νου» και έχει αποκτήσει διαστάσεις «κοινού τόπου» στη συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων. Έχει «οικειοποιηθεί τη φαντασία τους» όπως τόσο εύστοχα έγραψε πρόσφατα ο Πιέτρο Ινγκράο, μιλώντας για τους συμπολίτες του στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι.

Πίσω από αυτή την πεποίθηση στοιχίζονται οι πλέον ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις, που διαπερνούν οριζόντια τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και το κοινωνικό σώμα. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος: Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο σερ Βασίλης Μαρκεζίνης, η Λιάνα Κανέλλη, καθηγητές πανεπιστημίου, πρυτάνεις, ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, ο Πειραιώς Καλλίνικος, ο Κώστας Ζουράρις, η «αντιϊμπεριαλιστική» ακροδεξιά, η «αντιπαγκοσμιοποιητική» ακροαριστερά και τόσοι άλλοι.

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο καθήκον για κάποιον που επιχειρεί να σκεφθεί και να μιλήσει στο όνομα του ορθού λόγου και της κοινής λογικής από το να προσπαθήσει να αποδομήσει Στερεότυπα που έχουν γίνει Εθνικοί Μύθοι και Ιδεολογίες. Θα το αποτολμήσουμε αναφέροντας μόνο ένα από τα πολλά αντεπιχειρήματα σε αυτή την ψευδή ιδεολογία. Μιλώντας πρόσφατα στη Βουλή, ο Γιάννης Στουρνάρας ανέφερε ένα συγκλονιστικό στοιχείο, που δεν προσέχθηκε ιδιαίτερα. Σε μέσους όρους, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα, που ρυθμίζονται με βάση την ανταγωνιστικότητα και τους κανόνες της αγοράς, είναι το μισό των μισθών στον στενό δημόσιο τομέα και το ένα τρίτο των μισθών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εάν αυτό είναι αληθές, τότε με βάση τον Ορθό Λόγο και την κοινή λογική από κάπου αλλού δανειστήκαμε για να δημιουργήσουμε αυτό τον «τεχνητό παράδεισο» του δημοσίου. Τα δανειστήκαμε από το εξωτερικό, άρα τα χρωστάμε και πρέπει να τα πληρώσουμε, πουλώντας ότι μπορούμε. Αυτό θα έκανε κάθε σοβαρός άνθρωπος στην οικογένεια του, στην επιχείρηση του, στη μικροκλίμακά του. Όποιος υποστηρίζει ότι διαφορετικές γενικές αρχές ισχύουν στη Μικροοικονομία απ’ ότι στα Μακροοικονομικά μάλλον έχει πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική.

Η πολιτική λειτουργία του κινήματος των «αγανακτισμένων»

Εάν λοιπόν, ιδεολογικά το κίνημα των «αγανακτισμένων» δεν είναι τίποτα άλλο από το ηχείο μιας φοβικής κοινωνίας, πολιτικά είναι πολύ πιο επικίνδυνο, αφού κινδυνεύει να ευνουχίσει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που θα ήθελαν να τολμήσουν να υπερβούν τα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα.

Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο που περιγράφει ο Γιάννης Στεφανίδης των «λαϊκών κινητοποιήσεων» της δεκαετίας του 1950 για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και τη διεκδίκηση της «Βόρειας Ηπείρου» όπου η κοινωνία υιοθέτησε ακραίες θέσεις, αγνοώντας το τι μπορούσε αντικειμενικά η χώρα να πετύχει διπλωματικά εκείνη την περίοδο, και με κριτήρια άσχετα προς την εξωτερική πολιτική, όπως την διεύρυνση των πελατειακών σχέσεων με την διοίκηση, την ανέλιξη των πολιτικών σταδιοδρομιών των ηγεσιών και βεβαίως την εσωτερική κομματική και ιδεολογική αντιπαράθεση της εποχής.

Ζούμε ξανά, μέρες «Μακεδονικού», όπου κάθε ψύχραιμη πολιτική φωνή, όπως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, θεωρούνταν, από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, προδότες

Τα αδιέξοδα που περιγράψαμε έχουν επιταθεί από μια ασυνάρτητη κυβέρνηση που τους τελευταίους μήνες ξόδεψε όλο της το πολιτικό κεφάλαιο σε ανακοινώσεις, ατέρμονες συζητήσεις, ίντριγκες και συνωμοσίες, εγκαταλείποντας την ελπιδοφόρα δυναμική των πρώτων μηνών που ακολούθησαν την ψήφιση του Μνημονίου. Μια κυβέρνηση που αντί να προσπαθήσει να πείσει για την ανάγκη βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών στην κρατική μηχανή και στην ελληνική κοινωνία, αντί να αποπειραθεί να αρθρώσει μια νέα εθνική αφήγηση για την Ελλάδα της δημιουργικότητας, της καινοτομίας, της προόδου και της αποτίναξης του «σοβιετικού ζουρλομανδύα» της Μεταπολίτευσης, εκβιάζει με διλήμματα, τρομοκρατεί με δηλώσεις και δεν κάνει σχεδόν τίποτα επί του πρακτέου.

Μια κυβέρνηση που έχει αντικαταστήσει τις μεταμοντέρνες διακηρύξεις περί διαβούλευσης και λογοδοσίας με τις πλέον παραδοσιακές μεθόδους πολιτικού αυταρχισμού, ακόμα και στους ίδιους της τους βουλευτές, ακόμα και στο ίδιο της το κόμμα. Μια κυβέρνηση που με τις σουρεαλιστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού και κορυφαίων υπουργών υπονομεύει ιδεολογικά τις πολιτικές της επιλογές. Παράλληλα τα αδιέξοδα επιτείνονται από τη λαϊκιστική αριστεροδέξια αντιπολίτευση, που έχει πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική.

Ιδεολογικά και πολιτικά, από όσα εκτέθηκαν ανωτέρω, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Με μια ασυνάρτητη πολιτική ηγεσία, με μια σοβαρότατα κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, με μια αποσαρθρωμένη κοινωνία και με μια συνεχιζόμενη «ανθρωπολογική καταστροφή» στα υποκείμενα της Ιστορίας, μοιάζει να μην υπάρχει κανένα φως στο βάθος του τούνελ.

Πολύ περισσότερο που παρατηρείται στις ημέρες μας ένα χαρακτηριστικό που κάνει συχνά την εμφάνιση του στην Ελλάδα της νεωτερικότητας. Πρόκειται για το φαινόμενο που ο Γιάννης Κολιόπουλος έχει περιγράψει ως «φαντασιακή απόδραση της κοινωνίας από την πραγματικότητα». Σε δύσκολες στιγμές, η κοινωνία δημιουργεί μια δική της, εικονική πραγματικότητα, επειδή αρνείται να δει κατάματα τα πραγματικά προβλήματα. Αυτή η απόδραση από την πραγματικότητα ξεκίνησε με την τυραννία του αλυτρωτισμού στα τέλη του 19ου αιώνα, συνεχίστηκε με τα «Ευαγγελικά» και τα «Ορεστειακά» στις αρχές του 20ου αιώνα, ξαναεμφανίστηκε μεταπολεμικά με τις μαξιμαλιστικές κινητοποιήσεις για το Κυπριακό και έφτασε στο κρεσέντο του με την Μακεδονική υστερία στη δεκαετία του 1990.

Υπάρχει ελπίδα;

Τούτων δοθέντων, υπάρχει ελπίδα; Παρά την απαισιοδοξία του λόγου, συνεχίζω να πιστεύω στην αισιοδοξία της πράξης. Μια πράξης που θα ξεκινάει από δυο βασικές παραδοχές.

Παραδοχή πρώτη: Κάθε πολίτης, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, οφείλει να κατανοήσει ότι το μοντέλο της Μεταπολίτευσης, ο «σοβιετικός ζουρλομανδύας» έχει τελειώσει, οριστικά, αμετάκλητα και τελεσίδικα. The party is over.

Ειδικά για όσους αισθάνονται αριστεροί πολίτες, τίποτα δεν μπορεί να μας εκφράζει περισσότερο από αυτό που είχε πει το 1981 στην Αθήνα, ο Μπρούνο Τρεντίν, μια εμβληματική φυσιογνωμία των ιταλικών συνδικάτων και του Ιταλικού Κομουνιστικού κόμματος: "Για να είμαι πιο ωμός και σχηματικός, δεν αγωνίζεται κανείς ενάντια στην κρίση υπερασπίζοντας νέτα σκέτα τις υπάρχουσες δομές, αλλά αγωνίζεται προσπαθώντας να ελέγξει την μεταβολή τους…" Για να συνοψίσει το 1997:"Μόνο με μια τέτοια προσέγγιση, που ανακτά τελικά την ηθική και πολιτισμική διάσταση της πολιτικής πράξης, η Αριστερά μπορεί να γίνει για πρώτη φορά ο πρωταγωνιστής όχι της κουρασμένης υπεράσπισης ενός κοινωνικού κράτους των συντεχνιών, που μετασχηματίστηκε ήδη σε μια πηγή καινούριων ανισοτήτων και καινούριων αποκλεισμών, αλλά μιας μεταρρύθμισης του κοινωνικού κράτους".

Παραδοχή δεύτερη: Η Ελλάδα του μέλλοντος μας, πρέπει να περάσει από συμπληγάδες, αγνοώντας τις σειρήνες των «φίλων του λαού». Αυτό δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα από περικοπές δαπανών, απολύσεις και μια «δημιουργική καταστροφή», που περιλαμβάνει και σκληρά μέτρα λιτότητας.

Είναι μια τέτοια λιτότητα συμβατή με τις ιδέες της Αριστεράς; Την απάντηση έχει δώσει, πριν από 34 χρόνια ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, με την περίφημη φράση του, που έχει περάσει στην Ιστορία: "Εναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να διαιωνίζεται ένα μοντέλο ανάπτυξης στηριγμένο στην τεχνητή μεγέθυνση της ιδιωτικής κατανάλωσης, που αποτελεί πηγή σπατάλης, παρασιτισμού, εξάντλησης φυσικών πόρων και οικονομικών καταστροφών".

Με βάση αυτή του την πεποίθηση, ζήτησε από τους εργαζόμενους λιτότητα, υποστηρίζοντας ότι, σε συνθήκες κρίσης, η λιτότητα είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων και δεν δίστασε να δώσει ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση Αντρεότι και στο σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης που εφάρμοσε.

Απαντώντας στους, από τα «αριστερά» επικριτές του, ο Μπερλινγκουέρ υποστήριξε ότι εάν αυτή η λιτότητα συνδυαστεί με ριζικές οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις καθώς και με ένα δίχτυ προστασίας για τους κοινωνικά αδύναμους, μπορεί να οδηγήσει σε ένα εντελώς διαφορετικό μέλλον για την Ιταλία, σε πλήρη ρήξη με την ακινησία του παρελθόντος.

Είναι άραγε δυνατή, στο νοσηρό κλίμα των ημερών, η δημιουργία ενός νέου Ηγεμονικού Λόγου βασισμένου στις δύο παραπάνω παραδοχές; Είναι δυνατόν στην Ελλάδα του «αντιμνημονίου» να αντιπαραθέσουμε την Ελλάδα της «κοινής λογικής» και να κερδίσουμε; Είναι δυνατόν η πολιτική τάξη και οι πολίτες αυτής της χώρας να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για τέτοιου είδους ρήξεις;
Η λογική μου λέει ότι μάλλον είναι αδύνατο, παρότι η Ιστορία δεν εξελίσσεται γραμμικά. Μακάρι να έχω λάθος. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει τον κόπο να τα λέμε, να τα γράφουμε και να σταθούμε, όρθιοι και μόνοι, μές στη φοβερή ερημία του πλήθους…



*το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ομάδα facebook "ΜΕ ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ". Αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.

31 σχόλια:

  1. Αμα εγραψαν αρθρα ο Μπιστης και ο Αθανασοπουλος,να γραψει και ενα η υπουργος Αθηνουλα η Δρεττα,ινα εχωμεν πληρη εικονα των αποψεων της ΠΑΣΟΚ-embedded...Aριστερας που δε...βολευεται με τιποτα !ΑΝΑΥΔΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΤΟ ΩΟΝ ΤΟΥ ΟΦΕΩΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΗΜΩΝ ! Ιδου μυριαδες ωων (οφεων η πουλερικων,quien sabien ?)εκτοξευονται επι των κεφαλων ημων των μελωδουντων πεφωτισμενων μεταρρυθμιστων του Μνημονιου (μεθ'ων κατατασσω και υμας,τους ακομη φεροντας φερετζεν Κουβελιωδεις αναπαλαιωτας) εκ του τρικυμιωδους οχλικου τσουναμεως, που αγεται και φερεται απο τον Δηλητηριωδην Μυκην,τον Σοφιστην Περεγρινο(η)ν και τον Pelegrino (τον γαιδαρο του Pepito Gonzalez),και απειλει να κανει την χωρα μας ΟΥΓΑΝΔΑΝ !!! ΝΑ ΑΛΛΑΞΩΜΕΝ ΛΑΟΝ,ΝΑ ΑΛΛΑΞΩΜΕΝ ΛΑΟΝ !.......Θεοδωρα-Αντουανεττα Μπακογιαννη-Παντεσπανη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. O αρθρογράφος κάνει λάθος πραγματολογικής φύσης, πριν συζητήσουμε τα θέματα ερμηνείας

    -Τα μαζικά , αλλά τελικά αντιδραστικά κινήματα για το Μακεδονικό και τις ταυτότητες υπήρχε διοργανωτής, με θέσεις και στοχεύσεις. Εδώ δεν υπάρχει κανείς

    -Η αντιφατικότητα του κινήματος της πλατείας είναι αμφίπλευρη,για αυτό έχει και δημόσιες αντιρρήσεις που αρχίζουν από απορριψη (Χρυση Αυγή) έως δυσανεξία ΚΚΕ

    -Το κίνημα αυτό αλλάζει συνεχώς, σήμερα την ώρα που μιλάμε.Παρουσιάζει εσωτερικές αντιφάσεις που υποκρύπτονται

    -Παρουσιάζει μια ρήξη με το συνεχές ενός "αντιμνημονιασμού", που είναι ορατή με την σαφή διατυπωμένη ειρηνικότητα

    -Τέλος η συμμετοχή στην "πλατεία" και αγανάκτηση είναι σχεδόν δυσδιάκριτη. Ολοι όσοι πήγαν στο Συνταγμα την 5/6 ασπαζονται την πλατφορμα;

    Συμπερασματικά η αμηχανία προς το νέο, γίνεται μια απόρριψη ρουτίνας του στυλ "δεν είνα ξεκάθαρα τα πράγματα, μακρυά"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω πάντως Γιάννη ότι η ειρηνικότητα είναι το καινούργιο.Κι αυτή είναι που κυρίως εκφράζει την καχυποψία απέναντι στους συνήθεις κηδεμόνες/εργολάβους του κινήματος. Η "πολιτικοποίηση" που επιχειρείται από το "αντιμνημονιακό" συνεχές έχει σαν πρόταγμα το ερώτημα "ως πότε θα φερόμαστε έτσι; - ορμάτε τους ρε!!" ή τα παράπονα της Παπαρήγα ότι οι ΔΥ δεν συμμετείχαν στην προχθεσινή απεργία των συνδικάτων αλλά "πάνε στους αγανακτισμένους"...Και φυσικά με την περικύκλωση της Βουλής για να μην μπορούν "να μπουν να ψηφίσουν" η συγκρουσιακή λογική μεταμφιεσμένη σε "άδολο" λαϊκισμό, φτάνει στα όριά της: θα καταφέρει να ανάψει την Σπίθα ή θα επιβεβαιωθεί ότι ο λαός σιχάθηκε πια την σύγκρουση για την σύγκρουση των γκρουπουσκουλαίων;
    Αν όλα κινηθούν αποφασιστικά αλλά αδιαπραγμάτευτα ειρηνικά θα είναι μια νέα σελίδα στην έκφραση και δράση της κοινωνίας των πολιτών και η αρχή του τέλους για τα κομματικά μονοπώλια της διαμαρτυρίας. Εκεί θα φανούν οι υπόγειες διεργασίες κι αν έχεις δίκιο. Κοντός ψαλμός..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με λιγη ακομα προσπαθεια βλεπω το Γιωργο και το Γιαννη...στη Πλατεια.Τελικα θα μπουχτισουνε με τον ιδεολογικο ΣΑΝΟ που σερβιρουνε κατα κορον (βλ.κειμενα Θ.Ποδηλατου,Φ.Γεωργιλε,Π.Παπατρεχαγηρευε,Α.Βασιλια...)κι ουτε εμεις τα γαιδουρια δε μασαμε πια.Ελατε παιδια,δε κλωτσαμε.....Pelegrino.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τετοιος γαιδαρος που εισαι τι να καταλαβεις βρε ζωον ! Ακου εμενα που ξερω απο Διαλεκτικη-Διαλεκτικη.Υπονοει οτι στο τελος το πληθος θα φωναζει ΦΕΡΤΕ ΜΑΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ και μια κυβερνηση σαν αυτη που...οραματιστηκε ο Βασιλιας..........Περεγρινος ο Σοφιστης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στις διαπιστώσεις για τις παθογένειες του ελληνικού μοντέλου λίγο πολύ οι περισσότεροι εδώ συμφωνούμε.
    Ως προς το ζητούμενο όμως, δηλαδή για μια πολιτική με στόχο την έξοδο από την κρίση, τα πράγματα μπερδεύονται.
    Δεδομένο είναι η μέχρι στιγμής ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική καθώς και η στάση των υπολοίπων κομμάτων.
    Εκείνο όμως που αποφεύγει να πεί η Αριστερά είναι ότι η όποια λύση θα συνοδεύεται υποχρεωτικά από μείωση του βιοτικού επιπέδου.
    Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί θα πρέπει να συμφωνεί η Αριστερά, έστω και επί της αρχής, με την πολιτική της κυβέρνησης. Ουτε θεωρητικά καν δεν είναι σε θέση να οδηγήσει σε βελτίωση της κατάστασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σαματις θα σας κοπανησω και τους δυο με τη ΜΑΓΚΟΥΡΑ ! Ηλιθιοι ! Οι παρατηρησεις του Γιωργου ειναι ΣΩΣΤΕΣ ! Και πιστεψε με Γιωργο ,δε παριστανω τον Αλεξανδρο Κ...........Μυκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το κίνημα των αγανακτισμένων, αποκτά αργά αλλά σταθερά, τα δικά του ξεχωριστά πολιτικά χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν πλήρως από το σύνολο της αριστεράς. Για τον λόγο αυτό, ήδη συλλογικότητες της αριστεράς, από την ΔΗΜΑΡ μέχρι το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική (πλην Συριζα προς το παρόν) ήδη παίρνουν τις αποστάσεις τους από αυτό, ή του ασκούν έστω και διακριτικά κριτική.
    Μερικά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κινήματος αυτού εναι τα εξης:

    1)σαφής απόρριψη όλων των συλλογικοτήτων (κόμματα - συνδικάτα κτλ) πράγμα ξένο για την όλη αριστερά.

    2)συνθηματολογία κατά κύριο λόγο ξένη προς την μέχρι σήμερα αριστερή ηγεμονία, με έντονα στοιχεία οπαδικής συμπεριφοράς και εθνικού - πατριωτικού λόγου.

    3) Ευρεία και απενεργοποιημένη χρήση της ελληνικής σημαίας, την ίδια στιγμή που απουσιάζουν πλήρως, σημαίες και σύμβολα της αριστερής πρέλευσης (κόκκινες σημαίες, σημαίες συνδικάτων κτλ), που μέχρι τώρα κυριαρχούσαν σε κάθε κινητοποίηση.

    4) Ο Απόλυτα Ειρηνικός χαρακτήρας των εκδηλώσεων, σε αντίθεση με τις κινητοποιήσεις της αριστεράς, που εκούσια ή ακούσια εμφιλοχωρούσαν ομάδες που επέλεγαν την βία. Εδώ οι αναρχικοί αδυνατούν να προκαλέσουν επεισόδια, είναι πολιτικά ανύπαρκτοι.

    5) σημειολογικά, ο όρος "αγανακτισμένοι πολίτες" που μεταφέρθηκε/μεταφράστηκε από το αντίστοιχο κίνημα της Ισπανίας, έχει αρνητική έννοια στην ελληνική πολιτική ιστορία, καθώς συνδέεται με την δράση του παρακράτους μετά τον εμφύλιο. Βέβαια η πλειοψηφία των αγανακτισμένων δεν το γνωρίζουν. όμως και αυτό έχει την σημασία του.

    Αν το κίνημα αυτό έχει συνέχεια, είναι απολύτως βέβαιο ότι απειλεί εξίσου, όχι μόνο τον δικομματισμό αλλά και τα κόμματα τις αριστεράς στο σύνολο τους. Είμαι δε σχεδόν βέβαιος ότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να αποκτήσει χαρακτηριστικά ενός εθνολαικιστικού κόμματος/χώρου , τύπου Σπίθα, που θα γοητεύσει τόσο το παλιό πασοκ, όσο και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ με εθνικές ευαισθησίες. Όσο για την ΔΗΜΑΡ, αυτή δείχνει να απειλείται λιγότερο, αλλά το σκηνικό συνεχίζει να είναι ρευστό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κοίτα ποιος μιλάει: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=en&article_id=956643

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και επειδή οι παροικούντες τη Θεσσαλονίκη δεν έχουν προσβληθεί από αμνησία, σας επισημαίνω κάποια από τα πεπραγμένα υου κυρίου Πέτρου Παπασαραντόπουλου: iΗΤΑΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ''
    ( ΕΚΔΟΣΕΙΣ _ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ_ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ) ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ
    ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΔΑΝΕΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ (ΜΟΛΔΑΒΙΑ, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ)
    ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΠΑΠΑΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΚΡΙΣΗ
    ΚΑΙ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΑΣ ΤΟΥ ΘΥΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΗΣΕ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ, ΑΚΑΛΥΠΤΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ (ΡΩΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ALPHA BANK ΓΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ), ΧΡΕΗ ΣΕ ΙΚΑ , ΕΦΟΡΕΙΑ
    ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΣ, ΧΡΕΗ ΠΑΝΤΟΥ!
    ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ Η΄ ΟΧΙ;
    ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟ ΔΕΙΓΜΑ "ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣΚΑΣΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ" Η΄ ΟΧΙ;
    ΜΗΠΩΣ EINAI ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ; ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ;

    ΑΣ ΡΩΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ.
    ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ.
    ΑΣ ΡΩΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟ ΟΤΑΝ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥΡΟ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ
    Η΄ΣΤΑ ΜΠΡΟΣΤΙΝΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΥΜΠΑΡΟΥ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ!
    ΑΣ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΠΟΥΛΑΕΙ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ISBN ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ" ΜΕ ΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
    ΕΝΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ COPYRIGHT ΤΩΝ ΤΙΤΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΙΘΑΝΗ ΠΩΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ (ΚΑΠΟΤΕ) ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ.

    ΙΣΩΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μα τη Παναγια βρε Γιωργο ! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ !!! Κουρκουλοπετρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Για τους άυπνους:
    εδώ δεν είναι δικαστήριο, απόψεις συζητάμε. Απόψεις έχουν και οι φυλακισμένοι ακόμη. Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος ελεύθερος...

    υγ Αν θέλετε να συζητήσουμε πρώτα το ποιον, καθενός που εκφράζει μια γνώμη, ελάχιστοι από την γνωστή αριστερά θα είχαν το δικαίωμα δια να ομιλούν. Μηνύσεις λοιπόν στο άλλο γραφείο... εδώ προτιμούμε απόψεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Βρίσκω απόλυτα νόμιμες τις συγκρίσεις του κ. Παπασαραντόπουλου ανάμεσα στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων και αυτές για το Μακεδονικό και για την ταυτότητα, και ιδιαίτερα εύστοχες τις αναφορές του στον Μπερλίγκουερ. Επίσης, και παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω με μια δόση χαιρεκακίας ότι (α) το Πασόκ γλείφει πάλι εκεί που έφτυνε και (β) λούζεται τον λαϊκισμό με τον οποίο πολέμησε προ 20 ετών την πρώτη (και άκαρπη) προσπάθεια συγχρονισμού της Ελλάδας με το βηματισμό των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Με όλα αυτά τα αηδιαστικής εθελοδουλείας κείμενα που ανεβάζετε,έχετε κερδίσει επάξια τον τίτλο της "ιδεολογικής πατερίτσας του συστήματος"

    Εν τη αφελεία σας όμως ξεχνάτε πως είτε γιατρευτεί ο ασθενής,είτε πεθάνει,οι πατερίτσες μοιραία καταλήγουν σε μια ξεχασμένη γωνιά του υπογείου.Ή και στα σκουπίδια.

    Τουλάχιστον ενημερώνετε τον ΣΕΒ και τους τραπεζίτες για τις φιλότιμες προσπάθειές σας; Μην πάνε και οι κόποι σας εντελώς χαμένοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Παρεμπιπτωντως,ρε σεις,καποιος να ειδοποιησει τον Αλεξανδρο (τη κοπανησε για τριημερο ?) οτι εχει στησει τη Βερενικη στη προ-προηγουμενη αναρτηση...Ο ΔΑΙΜΩΝ του ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πέτρος Παπασαραντόπουλος12 Ιουνίου 2011 στις 2:59 μ.μ.

    Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις κατά καιρούς εναντίον μου επιθέσεις που εξαπολύει σε διάφορα blogs o Angelus Novus. Δεν απάντησα μέχρι σήμερα, για, λόγους αρχής. Δεν απαντώ σε ανώνυμους ή σε όσους κρύβονται πίσω από ψευδώνυμο, όπως δεν κάνω πολιτικό διάλογο με κουκουλοφόρους.

    Επειδή όμως έχω αγανακτήσει με τη λασπολογία και την παραπληροφόρηση, θέλω δημόσια να διαβεβαιώσω, σε σχέση με την προ επταετίας πτώχευση του «Παρατηρητή, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος του ¨Παρατηρητή» στον οποίο να οφείλεται έστω και ένα Ευρώ. Όλοι αποζημιώθηκαν πλήρως, εντόκως και με το παραπάνω, μέσα από την πτωχευτική διαδικασία, ενώ αντίθετα εγώ και η οικογένεια μου χάσαμε το πάντα. Για όποιον ενδιαφέρεται για τη δική μου αφήγηση για τα γεγονότα εκείνης της εποχής, μπορεί να τη βρει στο Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα, http://mhmadas.blogspot.com/2011/05/blog-post_08.html σε απάντηση συκοφαντικού σχολίου. Αξίζει να την διαβάσετε, γιατί είναι μια κατάθεση ψυχής.

    Η ανθρωποφαγική στοχοποίηση μου, με στόχο το ηθικό μου λυντσάρισμα, προέρχεται κυρίως από στελέχη προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν μου συγχωρούν ότι με τα δύο βιβλία μου που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, «Λεωνίδας Κύρκος Εκ Βαθέων» και «Πολιτικό Τραβέρσο στην Ύστερη Μεταπολίτευση» ασκώ σκληρή κριτική στις πολιτικές επιλογές αυτού του χώρου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι πρώτες επιθέσεις του Angelus Novus εναντίον μου άρχισαν μετά την κυκλοφορία του βιβλίου «Λεωνίδας Κύρκος Εκ Βαθέων». Αυτή η μέθοδος, της προσωπικής σπίλωσης όσων διατυπώνουν αντίθετες απόψεις, έχει εφαρμοστεί σε άλλες χώρες, σε άλλες εποχές, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Είναι κρίμα να επιβιώνει στις ημέρες μας.

    Σε ότι με αφορά, εγώ θα συνεχίσω να πορεύομαι και να διατυπώνω τις θέσεις μου, με πυξίδα τα λόγια του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ: " Έχουμε την βαθιά πεποίθηση ότι τον κόσμο, ακόμη και αυτόν το φοβερό και μπερδεμένο σημερινό κόσμο μπορούμε να τον γνωρίσουμε, να τον ερμηνεύσουμε, να τον μετασχηματίσουμε (αλλάξουμε) και να τον θέσουμε στην υπηρεσία του ανθρώπου, της ευημερίας του, της ευτυχίας του. Ο αγώνας γι' αυτό το σκοπό είναι κάτι που μπορεί να γεμίσει επαξίως μια ζωή". Είμαι αρκετά μεγάλος σε ηλικία για να αλλάξω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μη κρυβεσαι πισω απο το Μπερλινγκουερ.Σημερα το πολυ να εισαι με το τενεκε Βελτρονι που ελεγε ανερυθριαστα οτι...η Ιστορια δικαιωσε τον Κραξι και οχι τον Μπερλινγκουερ (!).Αυτου του φυραματος εισαστε. Αφηστε τους φερετζεδες. Παλαιος του Ρ.Φ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Επειδη δεν ειναι βλαξ,ουτε ασχετος,ΞΕΡΕΙ οτι αλλη ητανε η διαπραγματευτικη ισχυς της Αριστερας τοτε στην Ιταλια.ΞΕΡΕΙ !Αρα, προκειται περι συνειδητου ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΓΥΡΤΗ,κοινως ΔΗΜΑΓΩΓΟΥ, της γνωστης ιθαγενους σχολης των Παπατζηδων.Α.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Η ΦΟΒΕΡΗ ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ !!!!! Σε ποια πνευματικα υψη βρισκεσαι ρε φιλε !!! ΜΑΤΘΙΛΔΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Πτωχος,ορθιος και μονος καου-μποης δηλωνει ο ανθρωπος.Τον ασπλαχνο κουμπαρο βαρατε αμα θελετε.ΡΑΝ-ΤΑΝ-ΠΛΑΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Άνθρωποι που μόνο προσβάλλοντας και λοιδορώντας άλλους την βγάζουν... Αγανακτισμένοι με τους άλλους, όλους τους άλλους! Καμιά κουλτούρα διαλόγου, καμιά περηφάνεια να υπογράψουν το σχόλιό τους (ο θεός να το κάνει σχόλιο). Η φυλή των επιδοτούμενων γκρουπούσκουλων. Καλά καθρέφτη δεν έχετε στο σπίτι σας;

    υγ Κι επειδή νομίζετε ότι κάτι κάνετε με την τρομοκράτηση όποιου δεν σας αρέσει, αναλαμβάνω δράση. Σύντομα τσιμιτακομπιστηδογιαννοπουλοανδρουλιδακοτσίπρηδες θα σας ξεμπροστιάσω έναν έναν δημόσια! Κι όποιον πάρει ο χάρος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Από την στιγμή που ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος απάντησε στις ανώνυμες κατηγορίες (πράγμα που δεν όφειλε και είναι προς τιμήν του) δεν θα δεχτώ άλλες ανώνυμες λοιδορίες. Τις θεωρώ φασιστικές επιθέσεις.
    Όποιος έχει κάτι να πει επί προσωπικού οφείλει να βγει επώνυμα και με στοιχεία - οτιδήποτε άλλο είναι προσβολή για τους συμμετέχοντες στον διάλογο.

    υγ Ούτε με αφορά "κόκκινε νίνζα" ο αριστερός εμφύλιος και το ξεκατίνιασμά σας - κανέναν δεν ενδιαφέρει πια. Λύστε τα προβλήματά σας αλλού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Το blog http://angelusnovus-dixit.blogspot.com/είναι επώνυμο (Δημήτρης Κοσμίδης) άρα και πάλι ο κύριος Πέτρος Παπασαραντόπουλος στρεψοδικεί. Του υπενθυμίζω λοιπόν τη "συνεργασία" μας προ δεκαετίας, όταν ήμουν υπεύθυνος εκδόσεων του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος επί καλλιτεχνικής διευθύνσεως Β. Αρδίττη. Τότε ο "Παρατηρητής" εμφανιζόταν ως χορηγός εκδόσεων του ΚΘΒΕ, και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την εν λόγω συνεργασία απασχόλησαν έως και το ελληνικό κοινοβούλιο. Αυτά περί του προσώπου του κ. Παπασαραντόπουλου. Όσο για τις απόψεις του, ένα και μόνο σχόλιο: αν ο εθνολαϊκισμός και η "πατριωτική" δημαγωγία είναι το καταφύγιο του τελευταίου απατεώνα, η τζάμπα καταγγελία τους ξεπλένει τον ίδιο απατεώνα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ναι αλλά δεν απαντάς κε Κοσμίδη επί του προκειμένου. Οι καταγγελίες ισχύουν ή έγιναν μόνο για τις εντυπώσεις. Ο ΠΠ απάντησε και εδώ και στην Μαργαρίτα. Γιατί πετάτε την μπάλα στην εξέδρα; Αυτά τα υπονοούμενα εξαντλούν τα επιχειρήματά σας;
    Μάλλον πολιτικοποιείτε με τον χειρότερο τρόπο μια αποτυχημένη επαγγελματική σχέση με τον ΠΠ. Δεν λύνονται τέτοια θέματα δια της μεταθέσεως. Και πολιτικά δεν γινόσαστε πιστευτός. Βρείτε άλλον τρόπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αγαπητέ Γιώργο,

    ασφαλώς και δεν είναι στις προθέσεις μου να στήσουμε στο blog σου λαϊκό δικαστήριο για την περίπτωση Πέτρου Παπασαραντόπουλου. Ωστόσο θα πρέπει να παραδεχθείς ότι όταν εγκαλούμαι ως "ανώνυμος" και συκοφάντης, θα πρέπει στοιχειωδώς να αμυνθώ. Το "κανόνι" του "Παρατηρητή" και οι "περιπέτειες" του Πέτρου Παπασαραντόπουλου με τη δικαιοσύνη είναι πασίγνωστες στη Θεσσαλονίκη, καθώς και η φυγοδικία του στο εξωτερικό.
    Όσον αφορά την προσωπική μου "αποτυχημένη επαγγελματική σχέση" μαζί του, όπως την αποκαλείς, σε πληροφορώ ότι αφορά κρατικό οργανισμό (ΚΘΒΕ) υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού και άπτεται του δημοσίου συμφέροντος. Και για την ιστορία: όταν το ζήτημα ήλθε στη Βουλή, εκλήθηκα να καταθέσω υπόμνημα στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΚΘΒΕ εν όψει και της απάντησης του τότε υπουργού Ευάγγελου Βενιζέλου, πράγμα και το οποίο έπραξα με αίσθηση ευθύνης, χωρίς να με απασχολούν οι όποιες σχέσεις συγγένειας πνευματικής ή μη του Πέτρου Παπασαραντόπουλου με τον εν λόγω υπουργό. Και η μεν "συνεργασία" του Πέτρου Παπασαραντόπουλου με το ΚΘΒΕ τελικά εκρίθη μη συμφέρουσα, η δε σύμβασή μου με το ΚΘΒΕ δεν ανανεώθηκε. Αυτά και μένω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Γιώργος Χρυσανθόπουλος13 Ιουνίου 2011 στις 1:07 π.μ.

    Είναι πράγματι στρουθοκαμηλισμός να αποδίδεις την όποια συνυπευθυνότητα των "από κάτω" φτωχοδιαβόλων σε κάποια "σοβιετική σχιζοφρένεια"(από ποιό γκουλάνγκ μας γράφετε κύριε Παπασαραντόπουλε;), αποσιωπώντας τις επιτελέσεις των νεοφιλελέυθερων απαιτήσεων για αγοραίο ατομισμό, που θα επέτρεπε στην "ταυτότητα" να αμφιρρέπει ελεύθερα ανάμεσα σε όλους τους ρόλους και ανάμεσα σε ταυτίσεις συνάντησης , απόλαυσης και οφέλους.Αλλά πως να μη μιλάς για δημιουργική καταστροφή όταν από τις στάχτες μιας πτώχευσης ξεπρόβάλει ένας ανθός σαν και του λόγου σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. αν και ψευδωνυμος (αρα δυναέμοι κουκουλοφορος'' κατα την παραξενη λογική που ανεκυψε )δηλώνω οτι Γνωριζω προσωπικά τον κ Δημητρη Κοσμίδη και τον εκτιμώ . τονκ Πέτρον πΑΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΝ δεν τον γνωριζω .
    Αλά το Υφος του εδώ πέρα μέσω και τα ..περι κουκουλοφορων '' ΔΕΝ μου αρεσαν ..Διοτι αμα αρχισουμε ετσι - αν επιτρεψουμε στηΜπλογκοσφαιρα να σπιλώνεται ως ..''κουκουλοφορος '' οποιος εκεφερει αποψη (και μαλιστα και .επωνυμα )και να αποκαλειται συκοφαντης απο διαφορους επωνυμους τοτε ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ μπλογκοσφαιρα ..
    και Αγαπητη Στρουθοκαμηλος πρεπει να δεις και αυτηνα την διασταση( και να μην χωνεις το κεφαλι στην Αμμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Τον κο ΠΠ δεν τον γνωρίζεις φίλε Νοσφεράτο. Το πως διαλύθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του και από ποιους στην Διεθνή Έκθεση γνωρίζεις; Όταν το μάθεις θα καταλάβεις γιατί μιλάει για κουκουλοφόρους, ανωνύμους κλπ και φαντάζομαι θα νοιώσεις αλληλέγγυος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU