Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ιδιωτικοποιήστε την εκκλησία πρώτα!

Maurizio Catellan: Pope
Το κείμενο που ακολουθεί έχει ενσωματωθεί στις αποφάσεις του ιδρυτικού συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς. 
Είναι λοιπόν άξια απορίας η μηδενική αντίδραση ειδικά της ΔημΑρ, στην ανατροπή από την παρέμβαση Βενιζέλου των όποιων μεταρρυθμίσεων σχεδίαζε η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου οικονομικών και αφορούσαν στην δήμευση και αξιοποίηση μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας και στην κατάργηση της μισθοδοσίας των υπαλλήλων της Εκκλησίας από το δημόσιο κατά 50% ή και 100% έναντι της διατήρησης του αφορολόγητου των εσόδων της. 
Την ώρα που τα εισπρακτικά μέτρα παρασέρνουν βίαια δικαίους και αδίκους και τα βάρη διανέμονται αναδρομικά ακόμη και σε ανέργους, η παράταση της φορολογικής ασυλίας της Εκκλησίας ΑΕ και των 13.000 θυγατρικών της προκαλεί αν μη τι άλλο με την θρασύτητα μιας ακόμη πολιτικής προεκλογικής συναλλαγής στα πλαίσια του πληγωμένου αλλά ακόμα ισχυρότατου πελατειακού κράτους. 
Το ζήτημα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου και υπερβαίνει κατά πολύ το σκάνδαλο του ποδοσφαίρου ή την κακοδιαχείριση των ΔΕΚΟ. 
Είναι μεγάλο εθνικό και κοινωνικό ζήτημα και σαν τέτοιο αξίζει να γίνει σημαία και προτεραιότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. 
Στο κάτω κάτω τα 232.000.000 ευρώ ετησίως για μισθοδοσία των υπαλλήλων μιας επιχείρησης που δεν αποδίδει πολλαπλάσιους φόρους στο κράτος παρά την γιγαντιαία περιουσία της και τα πλούσια εισοδήματά της, επιβαρύνουν προσθετικά ως δαπάνες τα διαφυγόντα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού με υπερπολλαπλάσια ποσά από τον ελλειμματικό ΟΣΕ ή την επιδοτούμενη ΔΕΗ.
Ιδιωτικοποιήστε λοιπόν την εκκλησία τώρα! (ή καλύτερα: την εκκλησία πρώτα!)
Λαϊκισμός ή απαίτηση ανατροπής της μεσαιωνικής πραγματικότητας που ζούμε;

της Ελένης Λιντζαροπούλου*

Οι παρακάτω θέσεις δεν έχουν σκοπό να θίξουν ή να εμποδίσουν την λειτουργία οποιουδήποτε Θρησκεύματος ή Εκκλησίας που νόμιμα αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, αλλά να συμβάλλουν στην διαδικασία χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας και στην ορθή λειτουργία των σχέσεών τους.
Στα αμέσως επόμενα χρόνια θα πρέπει να δρομολογηθεί ο ουσιαστικός διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους τόσο από την πλευρά του Κράτους όσο και από τις Εκκλησίες και τις Θρησκείες. Ο διαχωρισμός αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε σύνθημα ούτε ευχολόγιο και απαιτεί νομοθετικές ρυθμίσεις και πολιτική βούληση για αλλαγές που θα πραγματοποιηθούν σε βάθος χρόνου.
Ο πλήρης διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας αποτελεί και την οριστική λύση όλων αυτών των ζητημάτων που εδώ θα αναφέρουμε.

Δεν νοείται καμία Εκκλησία ή Θρησκεία ή Θρησκευτική Κοινότητα να είναι Ν.Π.Δ.Δ. (π.χ. Εκκλησία της Ελλάδος & Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο) Προτείνουμε την λειτουργία των Εκκλησιών και των αναγνωρισμένων Θρησκευμάτων ως Ν.Π.Ι.Δ. Εκκλησιαστικού Τύπου - sui generis.
Δεν νοείται η πολιτεία να έχει ανάμειξη στην λειτουργία των Εκκλησιών και Θρησκειών (π.χ. εκλογή των Θρησκευτικών ηγετών, σύνταξη και έλεγχος στην εφαρμογή των καταστατικών αρχών λειτουργίας τους, παρέμβαση στην διοικητική τους αυτοτέλεια).
Επίσης σε ένα πολιτικό και όχι Θεοκρατικό καθεστώς, δεν νοείται οι Θρησκευτικοί ηγέτες να ασκούν καθήκοντα και αρμοδιότητες της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας (π.χ. Εφαρμογή της Σαρίας για τους Μουσουλμάνους της Θράκης).
Η συμμετοχή Εκκλησίας σε όργανα και επιτροπές Υπουργείων, πλην αυτών που οι Εκκλησίες θα συμμετέχουν ισότιμα ως Κοινωνικοί Εταίροι, δεν νοείται.
Κάθε Εκκλησία και Θρησκεία ή μέλος τους σαφώς έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα άποψη για οποιοδήποτε θέμα πάντα στο πλαίσιο της Συνταγματικής νομιμότητας και των Συνταγματικών ελευθεριών.
Η Θρησκευτική ελευθερία είναι ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο απορρέει από την αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας και προστατεύεται από το Σύνταγμα της χώρας.
Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι η Θρησκεία είναι μέρος του πολιτισμού κάθε λαού και ως τέτοια πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστή με την προϋπόθεση ότι οι λειτουργίες της δεν παραβιάζουν την νομιμότητα και τις δημοκρατικές αρχές της συντεταγμένης ελληνικής πολιτείας.
Ως εκ τούτου οι Θρησκευτικοί ηγέτες κάθε νόμιμης Εκκλησίας ή Θρησκείας δεν μπορούν να θεωρούνται εθνικοί ηγέτες και δεν νομιμοποιούνται να αποφασίζουν για ζητήματα που είναι της αρμοδιότητας του Κράτους. Επίσης το Κράτος θα πρέπει να περιορίζει την παρέμβασή του στα εσωτερικά των Εκκλησιών και των Θρησκειών μόνο σε ζητήματα που αφορούν στην προστασία της νομιμότητας.
Το Κράτος οφείλει να υπερασπίζεται το δικαίωμα άσκησης των Θρησκευτικών καθηκόντων και των Ελλήνων που ζουν στην Τουρκία. Το ζήτημα αυτό εμπίπτει στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων. Η εξομάλυνση στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας έχει ως προϋπόθεση την ομαλοποίηση των σχέσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την εξασφάλιση των Θρησκευτικών ελευθεριών των Ελλήνων της γείτονος.
Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι είναι σύμφωνη με το πνεύμα των περισσοτέρων Εκκλησιών και Θρησκειών η θέση της για την πλήρη κατάργηση του Θρησκευτικού όρκου από την πολιτική, διοικητική και δικαστική ζωή της χώρας και την αντικατάστασή του με Λογοδοσία στην «Τιμή και την Συνείδηση» και την υποχρέωση της διαφύλαξης του
Συντάγματος και την υπακοή στους Νόμους του Κράτους.
Η φορολόγηση της Εκκλησιαστικής και Μοναστηριακής περιουσίας καθώς και της περιουσίας των Πατριαρχείων και όλων των Εκκλησιών και Θρησκειών είναι υποχρέωση του Κράτους και δεν νοείται σε αυτήν καμία εξαίρεση και απαλλαγή.
Για τις Εκκλησίες και τις Θρησκείες που ασκούν φιλανθρωπικό έργο, με ίδιες δαπάνες και όχι με κρατική επιχορήγηση, θα πρέπει να συνταχθεί ειδικό φορολογικό καθεστώς απαλλαγών ανάλογο με το ύψος του έργου.
Η μισθοδοσία των ιερέων καμίας Εκκλησίας δεν μπορεί να βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Ως εκ τούτου επιβάλλεται σταδιακή κατάργηση αυτής της σχέσης Κράτους - Εκκλησίας της Ελλάδος με δικαιοσύνη και αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Η Δημοκρατική Αριστερά αναγνωρίζει την συμβολή της Εκκλησίας της Ελλάδος στην θεμελίωση του Ελληνικού Κράτους, θεωρεί όμως ότι το κράτος ανταπέδωσε στο έπακρο την οικονομική οφειλή και δεν δύναται πλέον να επωμίζεται το δυσβάσταχτο αυτό βάρος.
Η άδεια ανέγερσης χώρων λατρείας όλων των Θρησκειών είναι ζήτημα του Κράτους και πρέπει να διέπεται από τις αρχές της ισονομίας και να εξασφαλίζεται η απρόσκοπτη ανέγερση τους για την άσκηση της λατρείας των πιστών τους.
Η διδασκαλία του Θρησκευτικού μαθήματος αποτελεί αποκλειστική ευθύνη της πολιτείας δια του Υπουργείου Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Χρειάζεται εκ βάθρων αναθεώρηση τόσο των αναλυτικών προγραμμάτων όσο και των σχολικών εγχειριδίων του μαθήματος το οποίο θα διδάσκουν αποκλειστικά Θεολόγοι απόφοιτοι των Πανεπιστημιακών Σχολών της χώρας ή ισότιμων του εξωτερικού.
Τα ζητήματα της πίστης και η κατήχηση δεν μπορούν να αποτελούν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αντίθετα επιβάλλεται να αποτελούν μέρος της οι Θρησκείες και το Θρησκευτικό φαινόμενο ως φαινόμενο του πολιτισμού και ιδιοσυστατικό των κοινωνιών.
Το Θρησκευτικό μάθημα στην Α/βάθμια & Β/βάθμια εκπαίδευση, απαλλαγμένο από τον ως τώρα κατηχητικό του ρόλο, είναι σε θέση να συμβάλλει στην διαμόρφωση ηθικού και αξιακού κώδικα, να δώσει απαντήσεις στις πνευματικές αναζητήσεις των νέων αλλά και να βοηθήσει στην γνώση, την κατανόηση και την αποδοχή του διαφορετικού και την περιφρούρηση της πνευματικής ταυτότητας όλων μέσα σε μια πλουραλιστική κοινωνία ανθρώπων και όχι πιστών ή απίστων, Χριστιανών ή αλλοθρήσκων.
Δεν νοείται κανενός είδους Προσευχή και υποχρεωτικός Εκκλησιασμός τόσο στην Εκπαίδευση όσο και στο Στράτευμα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να εξασφαλίζεται η ελεύθερη άσκηση των Θρησκευτικών καθηκόντων των στρατευμένων.
Τα θρησκευτικά σύμβολα έχουν θέση στις σχολικές αίθουσες ως μέρος της διδασκαλίας και μόνον.
Όλες οι υποθέσεις των Θρησκευμάτων και των Εκκλησιών, εκτός από αυτές που προαναφέραμε και αφορούν στην Παιδεία και τις Διεθνείς Σχέσεις, πρέπει να ενταχθούν στο Υπουργείο Εσωτερικών και να αντιμετωπίζονται ισότιμα.
Δεν νοείται την σήμερον ημέρα Θρησκεύματα ή Ομολογίες ή Εκκλησίες με ρίζες αιώνων στην ελληνική κοινωνία (π.χ. Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος) να ανήκουν στο Υπουργείο Εξωτερικών ως ξένα Θρησκεύματα.


*Ελένη Λιντζαροπούλου:

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ & ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ. ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ



6 σχόλια:

  1. Μόλις είδα την ανάρτησή σου και το εύλογο ερώτημά σου.

    Γιατί άραγε η ΔημΑρ είχε μηδενική αντίδραση στις ανατροπές Βενιζέλου;

    Τα θρησκευτικά ζητήματα, αν δεν κάνω λάθος, έχουν ανατεθεί στην αρμοδιότητα κάποιας… κάπου… κάποτε… επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην οποία θα προεδρεύει (αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές) ο Γιάννης Πανούσης και στην οποία (πάλι αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές) είμαι μέλος. Η επιτροπή αυτή δεν έχει συνεδριάσει (αν δεν κάνω λάθος). Ίσως κάνει διακοπές ως το επόμενο Συνέδριο. Μιας και εδώ αναδημοσιεύεις το κείμενό μου, αισθάνομαι υποχρεωμένη να σχολιάσω τα εξής:
    Το Συνέδριο μπορεί να υιοθέτησε ομόφωνα τις προτάσεις μου αλλά είναι βέβαιο ότι, πλην ελαχίστων, για τους περισσότερους λειτούργησαν περισσότερο τα αντιεκκλησιαστικά ή αντιθρησκευτικά αντανακλαστικά και λιγότερο η σε βάθος κατανόηση των όσων εισηγήθηκα και η πολιτική απόχρωση του θέματος.
    Ανεξάρτητα από τις ανατροπές Βενιζέλου, η ΔημΑρ όφειλε να έχει επεξεργαστεί ήδη μια πληρέστερη πρόταση βασισμένη πάνω σε αυτές τις θέσεις.
    Οι δημόσιες θέσεις ( ή μη θέσεις) της ΔημΑρ για ζητήματα συντεχνιακών συμφερόντων εξαρτώνται κατά πολύ και από τις προσωπικές θέσεις του «αρμοδίου» στελέχους που στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν έχουν εκφραστεί θετικά.
    Τα θέματα της εκκλησιαστικής περιουσίας και της μισθοδοσίας των ιερέων δεν είναι αμιγώς θρησκευτικά θέματα. Η διεκδίκησή τους επιβάλλεται να γίνει τόσο με πολιτικούς όσο και με οικονομικούς όρους και στοιχεία. Και μιλώ για διεκδίκηση… γιατί αυτός είναι ο ορθός όρος.

    Χαίρομαι που το έθεσες το θέμα… καλό είναι να μην διαφεύγουν της προσοχής τέτοια «ελλείμματα» και «παραλείψεις».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις δίκιο Big Mama! Για μένα, και πολλούς άλλους, αυτή η διαπίστωσή σου, ότι τελικά οι αντιδράσεις της ΔημΑρ δεν ακολουθούν κατ' ανάγκη τις όποιες αποφάσεις του συνεδρίου αλλά την προσωπική στάση του "υπεύθυνου" στελέχους, γίνεται κομβική πλέον για την ύπαρξη και το μέλλον αριστερών συλλογικοτήτων. Η πεπατημένη είναι ακριβώς αυτή: κάνουμε συνέδριο (γιατί;), ψηφίζουμε ηγεσία και μετά αυτή κάνει ότι θέλει - οι υπόλοιποι δεσμεύονται από το καταστατικό...
    Έτσι, η παρέμβαση Βενιζέλου, η οποία αφαίρεσε εκατομμύρια ευρώ από τα επιθυμητά έσοδα του δημοσίου εν μια νυκτί, έφυγε σχεδόν απαρατήρητη από το κοινό εκείνο που ειδικά ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα και την διαπλοκή κράτους ημετέρων. Αποτέλεσμα; Υπάρχει δεν υπάρχει αυτόνομη έκφραση της ανανεωτικής αριστεράς, οι αδικίες περνούν αδιαμαρτύρητα. Γιατί υπάρχουμε τότε; Για να εξυπηρετείται η προσωπική πολιτική του κάθε στελέχους; Και εμείς του το προσφέρουμε αυτό; Γιατί άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @
    Γιώργο

    Δυστυχώς είναι έτσι. Παρά το ότι πολλοί από μας ελπίζαμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα με την ΔημΑρ.

    Ένα κόμμα "στελεχών" τελικά ούτε παράγει πολιτική και το χειρότερο ούτε δικαιώνει κάποιου είδους θέσεις αλλά τα στελέχη του μεσαία και μεγάλα και τις προσωπικές φιλοδοξίες τους.

    Το γιατί τους το προσφέρουμε - αν τους το προσφέρουμε και όποιοι τους το προσφέρουμε- νομίζω έχει την κύρια αιτία του στο ότι "πολύ ελπίσαμε" και "πολλοί ελπίσαμε" σε αυτό το νέο κόμμα και ίσως κάποιοι να συνεχίζουν να ελπίζουν. Εγώ όχι. Το έργο το έχω ξαναδεί, απλά είχε άλλους πρωταγωνιστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα στελέχη τελικά έχουν ίδια συμφέροντα, αυτονομημένες ανάγκες αναπαραγωγής. Αυτό τείνουμε να το ξεχνάμε όταν καλόπιστα θέλουμε να ξαναεμπλακούμε εθελοντικά και να προσφέρουμε σε μια νέα συλλογικότητα. Ήδη από το συνέδριο κατάλαβα ότι ο κύκλος κλείνει αντι να ανοίγει. Όλα τα ωραία που ειπώθηκαν και αποφασίστηκαν εκεί, υπονομεύτηκαν ήδη από το βράδυ του Σαββάτου με το ξεπέταγμα του καταστατικού (που εξασφαλίζει όπως στον Συν την απρόσκοπτη παραβίαση των θέσεων από τα στελέχη) και τις λίστες για την ΚΕ (που ήταν πολύ καλά υπολογισμένες, αντίθετα με πολλές θέσεις που ήταν πρόχειρες σε καφαλαιώδη ζητήματα). Η οικολογία εξαφανίστηκε σχεδόν (κι εδώ χρωστώ μιαν απολογία στους φίλους μου στους οικολόγους πράσινους που αμφέβαλλαν σφόδρα) και ο έλεγχος της ηγεσίας θεωρήθηκε ανέκδοτο. Τελικά ο Συνασπισμός νίκησε, δεν νικήθηκε...
    Θα μας ξαναχρειαστούν όταν θα έχουν να βγάλουν τις εκλογές αλλά δεν νομίζω να είμαστε ακόμα εκεί γύρω :) Το ζήτημα της εκκλησίας/Βενιζέλου το θεωρώ σημαντικότατο και stress test για την ηγεσία της ΔημΑρ: ας μην αναφέρω την βαθμολογία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @

    Λυπάμαι φίλε Γιώργο, αλλά έτσι είναι. Αν κάποιος δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά μόνο στέλεχος, τότε τα πράγματα σαπίζουν πριν καν ωριμάσουν. (Για να θυμηθώ την στάση ζωής του Παπαγιαννάκη που μπορούσε να είναι πάρα πολλά και όχι μόνο στέλεχος)

    Λίστες λοιπόν στο Συν, γραμμή στο Κκε... λίστες και γραμμή και στη ΔημΑρ; Πάει πολύ.

    Στα πενήντα μου μου είναι απολύτως αδιάφορο αν "θα με ξαναχρειαστεί" κάποιος. Ούτε με πληγώνει ούτε το αντιμετωπίζω συναισθηματικά. Η επιλογή να ενταχθώ στην ΔημΑρ ήταν συνειδητή αν και ήμουν σχεδόν βέβαιη για την πορεία γνωρίζοντας τις φιλοδοξίες των "μεγάλων" στελεχών, την "ποιότητα" των μεσαίων και την σχεδόν ανυπαρξία βάσης.

    Εκτιμώ ακόμη κάποιους ανθρώπους και επίσης εκτιμώ ότι ο χώρος παραμένει ο μόνος ανοιχτός ή και ικανός για να διατυπώνει θέσεις και όχι μόνον αντιθέσεις αλλά σε περιορισμένα ζητήματα. Ή αν θες να το πω διαφορετικά... ένας πρόεδρος δεν φέρνει την άνοιξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της.
    Σιγά τα ωά.
    Στην Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα, φυσικά και στα κομματικά πρώτα τα ευνουχίζουμε μετά τα σκοτώνουμε και στο τέλος τα τρώμε.
    Δ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU