Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Μήπως είναι η ώρα για ένα γερό stress test στα κόμματα;


Είναι καιρός τώρα που οι αναμονές μας από τους κομματικούς σχηματισμούς, ιδιαίτερα της αριστεράς και της οικολογίας, αλλά και ειδικότερα όσων έχουν μεταρρυθμιστικές προθέσεις (όπως των ...οιονεί μεταρρυθμιστών), έχουν φτάσει στο ναδίρ. Ελπίδες και δίψα για συμμετοχή και συνδιαμόρφωση συλλογικών παρεμβάσεων διαψεύδονται η μια μετά την άλλη. Ακόμα και μετά την ώθηση που έδωσε η απόπειρα της "δημοκρατικής αριστεράς", το τοπίο παρέμεινε το ίδιο. 

Η σχέση των αριστερών σχηματισμών με την αμεσοδημοκρατία είναι προβληματική. 
Η όσμωσή τους με την οικολογία παραμένει καλλωπιστική κι όχι ουσιαστική. 
Οι μεταρρυθμιστικές τους παρεμβάσεις πολεμώνται εκ των έσω. 
Οι κομματικές γραφειοκρατίες διαμορφώνουν και υπερασπίζονται «ίδια» συμφέροντα και επιλογές. Ήδη ένα νέο κύμα αποστράτευσης είναι ορατό.

Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; Ότι υπάρχει πρόβλημα. Ότι οι ζητούμενες παρεμβάσεις ακυρώνονται. Ότι οι αναμονές δράσεων προσαρμόζονται στον κομματικό χρόνο και την ακινησία των στελεχών. Ότι το ποθούμενο αποτέλεσμα δεν έρχεται. Ότι αντί να υπηρετούνται οι ανάγκες της κοινωνίας μπαίνουν μπροστά οι ανάγκες αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής του κόμματος, η πολιτική ορθότητα και η κοινοβουλευτική δύναμη.
Σιγά σιγά διαπιστώνει κανείς ότι το 90% του χρόνου του αφιερώνεται, για άλλη μια φορά, σε ανούσιες συνεδριάσεις με ελάχιστη συμμετοχή που αφιερώνονται όχι στον διάλογο αλλά στην επίλυση εσωτερικών θεμάτων σε σχέση με την επικαιρότητα και όχι στην ίδια την επικαιρότητα. Φαίνεται αναπόφευκτο ότι τα κόμματα έχουν την δική τους ζωή, κι αυτή δύσκολα μπορεί να ακολουθήσει τα γεγονότα και τις ανάγκες.
Σιγά σιγά επίσης ο ίδιος ο διάλογος ενοχοποιείται σαν κάτι το περιττό, σαν πολυτέλεια, σαν ενόχληση στην απρόσκοπτή λειτουργία της κομματικής ζωής κι όσοι τον ζητούν σαν όρο συμμετοχής στοχοποιούνται ως ανορθόδοξοι, παράξενοι, προβληματικοί αλλά και πολιτικά ύποπτοι.

Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Έχει απασχολήσει και αποστρατεύσει γενιές και γενιές ενεργών πολιτών, έχει αποστραγγίσει συλλογικότητες από συμμετοχή, έχει αναδείξει επαγγελματίες της πολιτικής που διαχειρίζονται και προσδοκούν οφέλη από την μονιμότητά τους ως διαμεσολαβητές. Και μετά την κάθε συγκυριακή ενεργοποίηση ανθρώπων που θέλουν να συμμετέχουν και να προσφέρουν, οι νέες δομές αποκρυσταλλώνονται στο ίδιο παλιό πρότυπο και αρχίζει ξανά ο διαχωρισμός ανάμεσα στους κομματικούς πατριώτες και τους άλλους.
Κι όμως, η ανάγκη συμμετοχής στα κοινά, κινηματικής έκφρασης και συλλογικών πρωτοβουλιών παραμένει. Θέλουμε να ενημερωθούμε, να συμμετέχουμε, να συνδιαμορφώσουμε απόψεις και διεκδικήσεις, να πάρουμε υποθέσεις στα χέρια μας, να κερδίσουμε δικαιώματα, να προωθήσουμε λύσεις. Πως μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να φιλτράρεται από τους μηχανισμούς;

Θάλεγα να αφήσουμε τα κόμματα στην ησυχία τους και τις εκλογές τους.
Τον καιρό του διαδικτύου μπορούμε να είμαστε όσο κοντά θέλουμε, να ενημερωνόμαστε όσο γρήγορα το επιθυμούμε, να συζητάμε με όποιον θέλουμε και όσο θέλουμε, να πείθουμε και να πειθόμαστε, να ενωνόμαστε ελεύθερα στην δράση και να επιβάλλουμε και στους κομματικούς μηχανισμούς την υποστήριξή τους έναντι της πολιτικής τους ωφέλειας. Τίποτα δεν εμποδίζει κάποιον/α να αφιερώνει τον χρόνο που διαθέτει στην πραγματική αντιμετώπιση και επίλυση του προβλήματος που τον/την κινητοποιεί και όχι στις ατελείωτες εσωτερικές κομματικές διαδρομές.
Και η επίλυση προβλημάτων φέρνει όρεξη, αναπτύσσει ικανότητες, κάνει γνωριμίες, αλλάζει πράγματα.

Σήμερα κάποιοι/ες αναζητούμε τρόπους να παρακάμψουμε την πολιτική τάξη, να την ελέγχουμε, να της αφαιρέσουμε εξουσίες και αποκλειστικά δικαιώματα. Να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε δυνάμεις στην επίλυση προβλημάτων, στην επιτυχία των απαραίτητων και πιεστικών μεταρρυθμίσεων, στην οικονομική ανάκαμψη της χρεοκοπημένης χώρας μας, στην καταπολέμηση της αδικίας, του πελατειακού κράτους, της αφαίμαξης της εργασίας μας από τους παρασιτικούς μηχανισμούς. Θέλουμε να ξεφύγουμε από τον κύκλο του αυτοματισμού, κοινωνικού, αριστερού και οικολογικού, να βρούμε τρόπους αειφόρου ανάπτυξης, καινοτομιών στην λειτουργία του κράτους και εξυπηρέτησης του κοινού συμφέροντος. Να φέρουμε μια καλύτερη καθημερινότητα, μια πράσινη προοπτική, μια υγιή αναδιανομή παραγόμενου πλούτου και κοινωνικών προνοιών.
Άνθρωποι τέτοιοι υπάρχουν μέσα σε όλα τα κόμματα και φυσικά πολλοί περισσότεροι έξω από αυτά. Ας κάνει λοιπόν ο καθένας την δουλειά του εκεί που βρίσκεται όσο καλύτερα μπορεί – ανεξαρτήτως τι τελικά ψηφίζει στις εκλογές και ποιας άποψης είναι συγκυριακός οπαδός. Ας μην κάνουμε την χάρη στα κόμματα να συγκρουόμαστε για χάρη τους υιοθετώντας κάθε φορά «όλο το πακέτο» της πολιτικής τους ατζέντας αλλά μόνο όσα πραγματικά μας βρίσκουν σύμφωνους. Πέρα από την παγίδα του κομματικού πατριωτισμού, υπέρμαχοι των συγκλίσεων και συναινέσεων που διαπερνούν οριζόντια κάθε υπαρκτή ή φαντασιακή συλλογικότητα.
Πως μπορεί να γίνει αυτό; 
Μα με τις δικτυακές συλλογικότητες: χωρίς ένταξη ή αποχώρηση από τα πολιτικά κόμματα, χωρίς καταστατικά και χαρακώματα, χωρίς μέλη και μη μέλη, χωρίς ανούσιους οπαδικούς διαχωρισμούς. Με ρεύματα απόψεων και ιδεών, άτυπα αλλά ζωντανά, μέσα κι έξω από τα ιδεολογικά αναχώματα που ορθώνουν οι αποστεωμένοι μηχανισμοί και οι εκπρόσωποί τους. Με αυτονομία στην οριζόντια και κάθετη παρέμβαση, χωρίς δεσμευτικές θεωρίες αλλά με υποθέσεις και εφαρμογές τους.

Έχει αποδειχτεί ότι οι λέξεις συντηρητικό και προοδευτικό αντηχούν στην συμπεριφορά καθενός μας και δεν είναι μόνιμες και αναλλοίωτες αξίες σύμφυτες με το dna μας. Οι άνθρωποι, μακριά από τις ιδεολογίες, είναι ανοιχτοί σε αλλαγές ιδεών και απόψεων και μάλιστα όχι με τον τρόπο της πολιτικής. Αλλά με τον τρόπο της παιδείας και της καθημερινότητας. Με τον τρόπο της εποχής.
Τα μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα, απηχούν μεν τις κοινωνικές τάσεις αλλά συνήθως τις εγκλωβίζουν σε θέσφατα και αυθαιρεσίες μη αποδεχόμενα την ρευστότητα και την μεταβλητότητά τους. Με λίγα λόγια αντιστρατεύονται την έγκαιρη και αναγκαία αναθεώρησή τους. Κι αυτό γιατί αποκρυσταλλώνονται και σκληραίνουν ως δοχεία φιλοξενίας τους και παραμένουν ως εξωτερικές μορφές ακόμα κι όταν το περιεχόμενο έχει αποχωρήσει για αλλού. Η αριστερά βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων τα οποία περιγράφονται συχνά ως δογματισμός.
Αντίθετα, σε μια λειτουργία δικτύου συνυπάρχει η συμμετοχή με την αποτελεσματικότητα. Η απαραίτητη προσωρινή δομή υποστήριξης με την ελευθερία. Ο διάλογος με την εκπροσώπηση. Ο εθελοντισμός με την υγιή διαθεσιμότητα. Η στόχευση με την ολοκλήρωση και τον απολογισμό. Κι όλα αυτά με όσους/ες πραγματικά θέλουν και για όσο θέλουν να συμμετέχουν – χωρίς να καρπώνεται κάποιος άλλος την υπεραξία απλά την συστράτευση. Πληρώνεις το κόμμα που σε ακολουθεί ή σε στηρίζει με τους (ανακλητούς) ψήφους σου και ξεχρεώνεις την υποχρέωσή σου.

Σήμερα λείπει από την χώρα μας το μεταρρυθμιστικό μέτωπο. 
Αδυνατεί να διαμορφωθεί και να καθορίσει την πολιτική ατζέντα γιατί τα πολιτικά στεγανά των ιδεολογικών γενικεύσεων είναι πολύ δυνατά και η επικοινωνία των ανθρώπων διαμεσολαβείται από λαϊκιστικές και ανταλλακτικές δομές. 
Η συγκρότηση δικτύων μεταρρυθμιστών θα καταφέρει να σπάσει τα στεγανά και τις συμπληγάδες του δημοσίου λόγου, να ενώσει μεγάλες δυνάμεις στην ίδια κατεύθυνση και να απεμπλακεί από τις κομματικές στοιχίσεις και τρικλοποδιές. Θα καταφέρει να εκφωνήσει καθαρό λόγο επί του συγκεκριμένου χωρίς να πρέπει να απολογείται για συνολικές πολιτικές στάσεις και θέσεις συγκεκριμένων πολιτικών/ιδεολογικών ρευμάτων. Και θα μπορέσει να δράσει προοδευτικά χωρίς να καπελώνεται από τα κόμματα αλλά «καπελώνοντάς» τα, λόγω της εγγενούς ανάγκης τους να αντλήσουν ψήφους και χρηματοδότηση από το λαό.

Στην περίπτωση της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, ένα τέτοιο δίκτυο μπορεί άμεσα να δημιουργηθεί ενώνοντας στον διάλογο και την δράση όσους και όσες βλέπουν ευκαιρίες στην κρίση για μια προοδευτική ανάταξη της ελληνικής πραγματικότητας και δυνατότητες για αξιοποίηση, στις πρόσφατες και επόμενες αποφάσεις της ΕΕ, όχι μόνο αειφόρου εξόδου από την κρίση αλλά και για συγκροτημένη παρέμβαση συρρίκνωσης του πελατειακού κράτους που παρασιτεί ακραία κάθε εθνική απόπειρα ευημερίας.

Όσοι λοιπόν πιστοί προσέλθετε… Το διαδίκτυο είναι στα χέρια μας!


υγ Εννοείται ότι κανένα κόμμα δεν περνά τα παραπάνω stress test... Πρώτοι επιλαχόντες οι Οικολόγοι Πράσινοι λόγω της αμεσοδημοκρατικής τους δομής (κάθε θετικό πρέπει να αναγνωρίζεται) - μακάρι να εδραιώσουν και μιαν ώριμη μεταρρυθμιστική παρουσία αποφεύγοντας την ευκολία του ψηφοθηρικού λαϊκισμού και αναλαμβάνοντας πολιτικό κόστος. Μαζί και η Δημοκρατική Αριστερά, αν καταφέρει να δει πόσο μοιάζει πια στον μητρικό της οργανισμό...



14 σχόλια:

  1. Νομίζω Γιώργο ότι το θέμα που ανοίγεις αξίζει να αντιμετωπιστεί νηφάλια (ακόμα και εν μέσω των "μπάνιων του λαού").
    Τα κόμματα της όποιας αριστεράς πάσχουν σταθερά και αναπόφευκτα από συμμετοχικότητα, ευρύ διάλογο και συνδιαμόρφωση θέσεων και πρωτοβουλιών. Φταίει η πυραμιδική μορφή τους που δεν στάθηκε δυνατόν να εκδημοκρατισθεί παρά τις προσπάθειες των ανανεωτικών δυνάμεων.
    Οι απόψεις των ηγεσιών δεν ελέγχονται τελικά, παρά την περιγραφή από τα συνέδρια ενός πλαισίου μέσα στο οποίο θάπρεπε να κινούνται. Ο έχων την πλειοψηφία στα όργανα, καταφέρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να περνά τις απόψεις του χωρίς έλεγχο από τα μέλη - και τα συνέδρια κάθε κάποια χρόνια δεν είναι δυνατόν να αποτιμήσουν κάθε περίπτωση αναδρομικά γιατί δεν έχουν χρόνο και "κοιτάζουν μπροστά". Το "ότι έγινε έγινε" είναι πάντα η επικρατέστερη άποψη.

    Αυτό λοιπόν που θα είχε σημασία θα ήταν να υπάρχει έλεγχος σε ζωντανό χρόνο - κάτι αδύνατο σε μη αμεσοδημοκρατικούς οργανισμούς. Κι επειδή είναι χαμένη προσπάθεια να τα βάζεις με τους μηχανισμούς και να περιμένεις δημοκρατία, ανακλητότητα, θητείες κλπ καλύτερη είναι η δικτυακή σχέση των πολιτών μεταξύ τους ανεξάρτητα τι κάνει το κάθε κόμμα (και τι υπόσχεται). Είναι καιρός να απεμπλακούν οι όποιες κινήσεις από την αναμονή να κινηθεί η κάθε κομματική γραφειοκρατία. Το ζήτημα αυτό πρέπει να το θεωρήσουμε τελειωμένο.
    Το μοντέλο δικτύωσης του ίντερνετ και των social media πρέπει να δοκιμαστεί ξανά και ξανά σε πολιτικό επίπεδο και να βρει τον δρόμο του πέρα από επιφανειακές εκφράσεις όπως των αγανακτισμένων. Πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε ανθρώπους με βασικές συμφωνίες και να υλοποιεί ιδέες και δράσεις, όχι να καλλιεργεί έναν νέο μύθο "αμεσοδημοκρατίας" : οι έμπειροι "αριστεροί" καραδοκούν για καπελώματα. Κι αυτό αν γίνει συγκεκριμένο θα αποδόσει κι ίσως θάναι και το τέλος κάποιων κομμάτων εφόσον θα είναι πλέον αχρείαστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωστε τελικα εχουν αμεσοδημοκρατια οι Ο-Π ? Παλαιωτερα ειχες τελειως αλλη αποψη και την εγραφες.Εγω παλι εχω σταθερα την ιδια.Προκλητικο συγκεντρωτισμο που τον ζησαμε στις δημοτιικες εκλογες. Τα του καισαρος τω καισαρι φιλε μου. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι Ο-Π mike έχουν ένα αμεσοδημοκρατικό καταστατικό που θα το ζήλευε κάθε αληθινά δημοκρατική αριστερά (και όχι οιονεί δημοκρατική). Καμία σχέση με το έκτρωμα που Σάββατο βράδυ πέρασε στο συνέδριό μας (της ΔημΑρ βεβαίως βεβαίως). Αν το παραβιάζουν είναι άλλο θέμα εσωτερικό τους - όμως αλλιώς νοιώθει κάποιο μέλος των Ο-Π όταν διαπιστώνει ανακολουθίες και αλλιώς κάποιο μέλος της ΔημΑρ όταν το φιμώνουν με τον ...νόμο.
    Όσο για μένα με αδικείς κατάφωρα: είχα επισήμως προτείνει να υιοθετήσουμε το καταστατικό τους στο συνέδριό μας και στα προσυνεδριακά κείμενα υπάρχει πρότασή μου για υιοθέτηση βασικών τους προβλέψεων. Πότε είχα λοιπόν άλλη άποψη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ολόκληρη καμπάνια έκανα (χωρίς αποτέλεσμα δυστυχώς) για το θέμα! Για ρίξε μια ματιά στα σχετικά κείμενα! Scripta manent...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πχ θυμήσου: http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/12/blog-post_22.html
    "Για την καταστατική συνάντηση Οικολογίας και Αριστεράς στην Ελλάδα".
    Έγινε κάτι; Όχι βέβαια...
    Έ αυτά πληρώνουμε σήμερα. Δεν έχουμε κανέναν έλεγχο στην ηγεσία, ούτε καν βάσει των αποφάσεων του συνεδρίου! Δες την αφωνία της στην ασυλία της εκκλησίας από τον Βενιζέλο. Αυτό είναι "δημοκρατικός συγκεντρωτισμός", αυτό είναι να γίνεσαι άλλος ένας ΣΥΝ. Τότε γιατί ακριβώς φύγαμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Τότε γιατί ακριβώς φύγαμε;"
    1.Επειδη η γενια που γεννηθηκε το 1948 εκλεισε τα 60 και ενηλικιωθηκε.
    2. Για αισθητικους λογους
    3. Γιατι εισαστε πιο χαλαροι και πιο ωραιοι τυποι (μερικοι απο σας).....

    Εντελως Αφωτιστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ως προς το καταστατικό:

    Ας περιμένουμε μέχρι την καταστατική συνέλευση, και ας δούμε τι θα προκύψει.
    Πάντως, χωρίς να υποτιμώ την σημασία του αποτυπωμένου καταστατικού και κρίνοντας από την εφαρμογή στην πράξη των διαδικασιών στους Ο.Π. μάλλον δεν απέδωσε.
    Μιλάμε για άμεση εσωκομματική δημοκρατία χωρίς να έχουμε πραγματικές άμεσες εμπειρίες από αυτό.
    Δεν είναι κακό να δεχθουμε, ότι πρέπει να πειραματιστούμε.
    Η εμπειρία (από αντίστοιχα πειράματα διεθνώς) λέει ότι θα πρέπει να βρούμε ένα μείγμα άμεσης και αντιπροσωπευτικής εσωκομματικής δημοκρατίας.

    @ Γιάννης Κ.
    Η "δικτυακή σχέση των πολιτών μεταξύ τους ανεξάρτητα τι κάνει το κάθε κόμμα (και τι υπόσχεται"
    δεν είναι καλύτερη από την
    "χαμένη προσπάθεια να τα βάζεις με τους μηχανισμούς και να περιμένεις δημοκρατία, ανακλητότητα, θητείες κλπ".
    Στην καλλίτερη περίπτωση είναι άσχετη με την απόφασή μας να συμμετέχουμε στην ίδρυση ενός κόμματος.
    Αν θεωρήσουμε σήμερα τα κόμματα γενικώς ως τελειωμένη υπόθεση δεν γνωρίζω με τι θα τα αντικαταστήσουμε (τονίζω το σήμερα).
    Επίσης δεν βλέπω πως Internet και social media θα αντικαταστήσουν τα κόμματα. Μέσα από πειραματισμούς ίσως προκύψει σε ποιο βαθμό είναι σε θέση να αυξήσουν το βαθμό των άμεσα δημοκρατικών διαδικασιών έναντι αυτών των αντιπροσωπευτικών.

    @ mike @ Γιώργος
    Όντως mike αδικείς τον Γιώργο. Μήπως θα πρέπει να ανησυχώ με την μνήμη σου;

    Πάντως ο συγκεντρωτισμός του ΚΚΕ ωχριά μπροστά σε αυτόν που βιώσαμε με τους Ο.Π. στις δημοτικές εκλογές, πράγμα που δείχνει ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. (Επαναλαμβάνω ότι δεν υποτιμώ την αποτύπωση των προθέσεων στο καταστατικό).
    Στην ΔΗΜΑΡ πάντως δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου περιστατικά φίμωσης όπως αναφέρεις.
    @ Γιωργος
    Είναι άδικο να συγρίνεις ΔΗΜΑΡ και ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ. Είναι διαφορετικής ποιότητας οι διαφωνίες της Ανανεωτικής πτέρυγας με την πλειοψηφία του ΣΥΝ από αυτές που έχεις εσύ και εγώ (που και πάλι δεν συμφωνούμε μεταξύ μας) με την πλειοψηφία στην ΔΗΜΑΡ. Εδώ υπάρχει τουλάχιστον κοινή ιδεολογική βάση. (ας μην υποτιμάμε την ιδεολογία με την ευρύτερη έννοια).

    @ Αφώτιστος
    Ας το ορίσουμε με την εις άτοπον απαγωγή.

    Δεν φύγαμε από τον ΣΥΝ για να φύγουμε και από την αριστερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Επειδη ως γνωστον ειμαι ενας αδικος ανθρωπος, με ποια διαδικασια ειπαν ''οχι'' στη συνεργασια και τη σπεκουλα, τη χυδαιοτητα[απεναντι στον Κυρκο! κυριως, που αποτυπωθηκε σε εκεινα τα ποστ.Τους απαντησα προσωπικα τοτε και θα ξανακανω το ιδιο αν χρειαστει. Απλως καποιοι στην ηγεσια της ΔΗΜΑΡ ειχαν υπερτιμησει καποια σπιθαμιαια πολιτικα ανθρωπακια που εβγαλαν απ'την ντουλαπα τους τα ''γευματα'' σαν να ηταν η ΚΟΕ... 100 ΚΟΛΛΗΤΟΙ , παριστανουν τους αμεσοδημοκρατες. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δημήτρη, είσαι δίκαιος.
    Η ελπίδα φυσικά πεθαίνει τελευταία αλλά δεν είμαστε πια παιδιά. Όπως λέει κι ο Αφώτιστος κάποτε χαλαρά κάνεις τις διαπιστώσεις σου και παίρνεις θέση. Από την αριστερά δεν φεύγεις γιατί σε ακολουθεί παντού - εφόσον βέβαια υπήρξες κάποτε.Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει το συνέδριο το καταστατικό κι ότι θα αλλάξει κάτι. Επίσης το οικολογικό. Προσωπικά δεν το πιστεύω κρίνοντας την μέχρι τώρα πορεία.
    Θα δείξει.

    @ mike: δεν σου πάει φίλε μου να είσαι τόσο επιθετικός. Τι έχεις πάθει; Αλλιώς σε γνώρισα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δημήτρη πιθανά θα μου πεις: πως είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα γίνει τίποτα;
    Απαντώ: τα είδα στον Τομέα μου - δεν θέλω να επεκταθώ. Οι ομοιότητες ;omvw με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι καταλυτικές. Στην κατεύθυνση αυτή δεν υπάρχει μέλλον. Ο Σεπτέμβρης είναι κοντά. Άλλη αναβολή θάναι μία από τα γνωστά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @mike και αλλους εκνευρισμενους

    Ειπαμε είναι η ώρα για ένα γερό stress test στα κόμματα αλλα οχι να σπασουν τα νευρα μας. Be cool. Στο κατω κατω (για τους ετεροφυλοφυλους αντρες) η αριστερα δεν ειναι μια γκομενα που μας απατησε, μας προδωσε,μας..., αλλα μια ιδεα, μια σταση ζωης.
    Το ειχα γραψει για τον Γρηγορη και το βελτιωνω για να ληφθει υποψη για τα δυσκολα που .. σας ερχονται.

    Αριστερα και εκνευρισμος λογω ελλειψης ελευθερου χρονου

    Τι ειναι πλεον πολυτιμο;
    H παραγωγη,η εργασια η οργανωτικη δουλεια η ο ελευθερος χρονος;
    Αφου δεν ειμεθα εισοδηματιες απο την Τηνον, την Εκαλην, η αλλαχου μηπως δυναμεθα να τα συνδυασουμε και τρια ταυτοχρονως;
    Μερικες χρησιμες συμβουλες:
    1. Μαθαινουμε να οδηγουμε μοτοσυκλετταν ειτε μοτοποδηλατον.
    Κερδιζουμε 3 εως 6 ετη ελευθερου χρονου σε 60 ετη!!!
    2.Η μισθωτη εργασια δεν ειναι ντροπη ειναι μαλ.... (Αναρχικοι Εξαρχειων). Παραιτουμεθα απο την μισθωτη εργασια (αν μας συμβαινει τετοιο κακο)και ανευρισκουμε μια η πολλες εργασιες αυτοαπασχολησης.
    (Μεταφραστες οι γνωστες ξενων γλωσσων, εμποροι οι καλοι στις δημοσιες σχεσεις, ιδιαιτερα μαθηματα οι φυσικομαθηματικοι, κ.λ.π.

    Οι αθλητικοι τυποι αντι να πηγαινουν στο γυμναστηριο για κοιλιακους και γυμναση αλλων ομαδων μυων ειναι δυνατον να γινουν οικοδομοι( μπετατζηδες, σιδεραδες,καλουπατζηδες,πλακαδες, μπογιατζηδες και αν τραγουδουν καλα, μπορει να βγαλουν και cd οπως ο... Γιαννης Πουλοπουλος) .
    Ως αριστεροι και φεμινιστες (εγω οχι διοτι ως πρωην φεμινιστης κατεστην νεο-φαλλοκρατης) ας μην ξεχναμε οτι δεν υπαρχουν ανδρικες και γυναικειες εργασιες πλεον.
    Λ.χ. το κατω οριο αμοιβης χειρωνακτικης ελαφρας εργασιας οικιακης βοηθου ειναι 7 ευρω την ωρα.
    3. Αν δεν εχουμε κουτακια στο μυαλο (δηλ. σταδια εξελιξης εργασιων, σοσιαλισμου, κ.λ.π.) δηλ. εαν δεν εχουμε εγγραφει στην ΚΝΕ ειτε σε γερμανικο πανεπιστημιο η πολυτεχνειο, αποδεικνυεται οτι οι περισσοτεροι ελληνες και ελληνιδες μπορουν αλλα να κανουν, αλλα να σκεπτονται και αλλα να επιδιωκουν τελικα (Τρανο παραδειγμα οι πολιτικοι, οιελληνες πολιτικοι και οι ελληνες πολιτικοι της αριστερας.Επομενως - για να διευκολυνουμε την ζωη μας - πρεπει να μην εκνευριζομεθα και να εξασκηθουμε στην 3η, 4η και 5η αναγνωση).

    4.Οποτε -νομιζω - πλεον, οτι ειναι απλο να κανουμε 2 εως 3 πραγματα, σχεδον ταυτοχρονα η με χρονικη επικαλυψη.Λ.χ. μπορει να διαβαζεις και να γευματιζες πινοντας μια pilsner, ενω αν πρεπει να παραδοσεις καποια πιεστκη εργασια με εναν διπλο esspresso η select nescafe( προσοχη ως πρωην νευρικος οχι τον δυνατο nescafe γιατι δημιουργει εκνευρισμο και νευρικες εκρηξεις!!). Η αντιθετως μετα 3 καφεδες πρεπει απαραιτητως να πιουμε μια μπυρα για να χαλαρωσουμε και το βραδυ πριν παμε σπιτι ενα campari με χυμο πορτοκαλιου.

    5. Για να μην πολυ-γραφω η "χαλαρη ...ενταση" στην εργασια ειναι το μυστικο του απλετου πολυτιμου ελευθερου χρονου.Επισης μια χαλαρωτικη τεχνικη ειναι "χτυπαω και φευγω", γνωστη και απο το ανταρτικο απανταχου γης (δηλ. κανω γρηγορα την δουλεια μου και πηγαινω λ.χ. στου Φρυσιρα να δω μια εκθεση η μια συναυλια iazz στο Μεγαρο). Αποφευγουμε την ρουτινα και την μονοτονια. Λ.χ. οι συνομηλικοι μου -εχουν η δεν εχουν εργασια- πηγαινουν στο γραφειο και περιμενουν να κτυπησει το τηλεφωνο.
    Ενω η σωστη μεθοδος ειναι η κοινωνικοτητα, δηλ. τηλεφωνεις σε φιλους και γνωστους καθως και σε παλιους πελατες λ.χ. καθε μηνα η διμηνο η /και τους επισκεπτεσαι και πριν το τελος του χρονου θα αναγκασθεις να προσλαβεις προσθετο προσωπικο, λογω του οτι εισαι απ τους πρωτους που σε θυμουνται οταν προκυψει καποια δουλεια.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Λιγα για ενσυνειδητη τεμπελια.
    http://users.sch.gr/babaroutsoup/work/workthema.htm#%CE%97_%CE%A4%CE%95%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%9B%CE%99%CE%91_%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%99_%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%9F!
    "...Αντίθετα, για τον Μάλεβιτς η τεμπελιά αποτελεί τη συνθήκη που επιτρέπει στον άνθρωπο να αναστοχάζεται την ύπαρξή του. Όπως γράφει στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» ο εκδότης της βρετανικής επιθεώρησης «Ο τεμπέλης» Τομ Χόντγκινσον («Η αρετή της τεμπελιάς»), παραφράζοντας τον Καρτέσιο: «σκέφτομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, άρα υπάρχω». Η, όπως γράφει ο Νίκος Καρούζος («Η έννοια της τεμπελιάς ως ανώτερης μορφής εργασίας», εκδ. Ικαρος), «η τεμπελιά ταυτίζεται με την εσωτερική ζωή, με το άσπιλο, τη νοσταλγία της αδαμικής μακαριότητας, πέραν καλού και κακού, συνυφαίνοντας έτσι μιαν ανώτερη μορφή εργασίας: του απόλυτου τη χρήση».

    Η ιδεολογικοποίηση της τεμπελιάς δίνει, λοιπόν, προτεραιότητα όχι στην απραξία αλλά σε μια «ανώτερη μορφή εργασίας». Με μαρξιστικούς όρους, απέναντι στην αφηρημένη, αλλοτριωμένη εργασία του καπιταλισμού, η τεμπελιά αντιπαρατίθεται ως δημιουργική πράξη. Για τον κοινωνιολόγο και αντιεξουσιαστή ακτιβιστή Τζον Χόλογουέι («Εμείς είμαστε η κρίση της αφηρημένης εργασίας»), αυτού του είδους η δημιουργική πράξη συνιστά πραγματική απειλή για το κεφάλαιο, γιατί αντιτίθεται ριζικά στην ίδια την αφαίρεση της εργασίας. ..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είναι πολύ αργά για ο,τιδήποτε.

    Ή το ΠΑΣΟΚ θα τα κουτσοκαταφέρει ή ακολουθούν άγριες και κινηματικές διεργασίες.

    Λούλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Από ό,τι βλέπω το πνεύμα της διάλυσης δυναμώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU