Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ιδανική ευκαιρία για πραγματικές -επιτέλους- εκλογές



Τα είπαν όλοι. Τα είπε κι ο Βαρουφάκης τα είπε κι ο Προκοπάκης. Τα είπε η Αλέκα, ο Αλέξης κι ο Αλέκος. Κάτι ψέλλισε κι ο Φώτης κόβοντάς το όπως πάντα σοφά στην μέση. Ο Ευάγγελος και ο Αντώνης ότι είχαν να πουν κι αυτοί το είπαν - με το παραπάνω φυσικά ως προνομιακοί επιβήτορες της εξουσίας (ή και τεκνά της, αλλά εδώ δεν έχει σημασία). Τον ΓΑΠ τον αφήνω στην άκρη γιατί δεν τον ακούει πια ούτε ο εαυτός του.
Ποιος δεν μίλησε; Μα ο σοφός λαός...
Αυτός που κρύβεται πίσω από όλα τα γεγονότα. Αυτός που υποφέρει. Αυτός που θολώνει. Που εξοργίζεται (με αυτούς που εξέλεγε τόσα χρόνια). Αυτός που υποτίθεται ότι είναι κυρίαρχος. Αυτός που δίνει και παίρνει εξουσία, αυτός που ωφελείται από, ή πληρώνει ακριβά τις επιλογές του. Αυτός τέλος πάντων που για χάρη του ξεσκίζονται όλοι οι άλλοι να βρουν το σωστό και το λάθος.
Αυτός πότε θα μιλήσει;

Μέχρι σήμερα εκλογές σήμαινε υποσχέσεις, πλαστικά σημαιάκια, έφοδος στα κρατικά ταμεία, προκοπή των δικών μας, ψίχουλα και στους άλλους για να μην διαμαρτύρονται. Όλοι γνώριζαν ότι τα προγράμματα ήταν για το θεαθήναι, οι εντυπωσιακοί λόγοι με τα μισόλογα, συμβόλαια, όχι με τον λαό αλλά με τους χρηματοδότες και τα ψηφοδέλτια πασαρέλα.
Σήμερα είναι η μοναδική, εδώ και δεκαετίες, ευκαιρία για πραγματικές εκλογές!

Όλοι μας ξέρουμε για την οικονομία τουλάχιστον όσα και οι οικονομολόγοι. Και σίγουρα κάτι περισσότερο από τους πολιτικούς...
Μπορούμε να αξιολογήσουμε την αποτελεσματικότητα του ενός ή του άλλου προγράμματος, μάθαμε να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις. Γνωρίζουμε τις παγίδες της περίτεχνης φρασεολογίας, τις πρακτικές δυσκολίες αναθέρμανσης μιας τελματωμένης οικονομίας, υποψιαζόμαστε ότι με τέτοιο κράτος κανένα πρόγραμμα δεν πρόκειται να πετύχει.
Είδαμε τον εγωισμό των συντεχνιών και την διασύνδεσή τους με το κράτος, επιβεβαιώσαμε ότι τα λεφτά πράγματι υπάρχουν (στην Ελβετία), μάθαμε πόσο στοιχίζουν στο κράτος οι κληρικοί, οι αμυντικές δαπάνες, η έλλειψη ορθολογισμού στις δημόσιες υπηρεσίες, η φοροδιαφυγή, οι συντάξεις μαϊμού, οι σπατάλες, η έλλειψη μηχανοργάνωσης.
Άρα μπορούμε να αποφασίσουμε!
Αυτή η εκλογική περίοδος πρατράβηξε... ξεπέρασε τα δυο χρόνια. Τα ξέρουμε όλα πια (όσα είναι ανθρωπίνως δυνατό φυσικά).
Είμαστε έτοιμοι.
Τι λείπει;
Μα το τυπικό μέρος: η προκήρυξη των εκλογών.

Άλλωστε, όπως καιρό έχουμε πει σχεδόν όλοι, κανείς δεν μας ρώτησε για την αντιμετώπιση της κρίσης. Για το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, το κούρεμα. Για άλλα ψηφίσαμε το 2009 άλλα μας σέρβιραν μετά. Κατόπιν εορτής τα μάθαμε: γιατί έφυγε ο βούδας της Ραφήνας ξαφνικά, γιατί κανείς δεν ήξερε ...το βάθος της κρίσης (αν και ο Στρως Καν τους κάρφωσε...) κλπ κλπ
Αρκετά λοιπόν. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις μας, αξιολογώντας όλο αυτό το υλικό που μας έχει κάνει να μην κοιμόμαστε τα βράδια και να μην έχουμε μυαλό να δουλέψουμε τη μέρα (όσοι έχουμε ακόμα δουλειά).
Αν λοιπόν έχουμε δημοκρατία, να κάνουμε τώρα εκλογές.
Να επιβεβαιώσουμε τα γκάλοπ, να πετάξουμε στα σκουπίδια τον δικομματισμό, να στείλουμε στη βουλή δεκαπέντε κόμματα.
Να επιβάλλουμε με την μαζική μας συμμετοχή, πολυκομματική κυβέρνηση συνεργασίας για ανάκαμψη, δουλειές και προκοπή από την εργασία. Με εκλεγμένους βάσει των προτάσεών τους και των ικανοτήτων τους αντιπροσώπους, για πρώτη φορά. Με εντολή να εργαστούν για το κοινό καλό, χωρίς αυτοδυναμίες και καθεστωτισμούς. Με εντολή να μεταρρυθμίσουν δίκαια αυτό το κράτος χωρίς το εμπόδιο πια του πολιτικού κόστους και της πολιτικής ορθότητας. Με εντολή να κάνουν το αυτονόητα εφικτό!

Όσο και να κοστίσουν, ότι ρίσκα και να έχουν, οι εκλογές αυτήν την στιγμή είναι η μόνη λύση.
Η μόνη νόμιμη λύση.
Τέτοια δεν είναι ούτε οι 180, ούτε το δημοψήφισμα (που είναι δύσκολο σε τέτοιες συνθήκες να έχει το σωστό ερώτημα κι όταν η απάντηση σε κάθε περίπτωση θα είναι "εκλογές"...)
Εκλογές Τώρα λοιπόν. Αλλιώς η αμορφοποίητη οργή, η απελπισία και η κατάθλιψη δίκαιων και αδίκων, η μη πολιτική τελικά, θα γκρεμίσει ότι έχει μείνει όρθιο. Κι αυτό ως γνωστόν, μόνο τις μέχρι σήμερα κυρίαρχες ελίτ συμφέρει (αν δεν το επιδιώκουν κιόλας) και κανέναν άλλο.


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

"Ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα εμφανίζει σημεία αποδοχής της μισαλλοδοξίας ως κανονιστικής αρχής"


αξιοπρόσεκτοι γλωσσικοί μορφασμοί...ένθεν κακείθεν


Επιλογή εννοιών από τη γλώσσα της ζούγκλας

από το blog rakasha

Η «βία» επικροτείται στο πλαίσιο της ανάγκης διατήρησης του νόμου και της τάξης – αλλά και αποκτά ελαφρυντικά στο πλαίσιο της αντίστασης κατά του εχθρού. 

Η «προδοσία» διαφόρων προεξοφλείται – είναι ορκισμένοι στους εχθρούς, άρα αίρεται η απαγόρευση της βίας εναντίον τους. 
Ο «εχθρός» είναι πανταχού παρών, προδότης – και δεν πειράζει αν του ασκηθεί και βία. 
Ο «δωσιλογισμός» είναι γεγονός από τις περιστάσεις τις ίδιες – και το ερώτημα είναι αν η βία κατά των προδοτών που ενέδωσαν στον εχθρό θα λάβει νομικό χαρακτήρα ή θα επικρατήσουν ανεπίσημες μορφές της. 
Ο «σεξουαλικός προσανατολισμός» του εχθρού αμφισβητείται – και ποιος είπε ότι στο σεξ δεν εμπεριέχεται βία;

Γράφοντας για το εννοιολογικό πλαίσιο του δημόσιου λόγου στο οποίο αυτή εκτυλίχθηκε η épuration των γάλλων διανοουμένων μετά το τέλος της γερμανικής Κατοχής, ο Tony Judt στις σελίδες 49-54 από το Past Imperfect:French Intellectuals, 1944-1956 θυμίζει κάτι που προοδευτικά, ενδεχομένως αδιόρατα συντελείται γύρω μας, μεταμορφώνοντας ανθρώπους και απόψεις όσο η κατάρρευση των οικονομικών βεβαιοτήτων συμπαρασύρει ολόκληρο το πολιτισμικό συνεχές. 

Όσοι επιχειρούν να διατηρήσουν την όποια ψυχραιμία τους έχει απομείνει ενώ everything that was solid melts into air, και με τεκμήριο αυτή να συνεχίσουν να παρατηρούν τα πράγματα, να αναγνωρίσουν το δίκαιο της οργής αλλά και τους κινδύνους της, να κατανοήσουν το αναπόφευκτο της εκτόνωσης αλλά και την πιθανότητα εκτροπής της, να επισημάνουν τη δυναμική του πλήθους στο δρόμο αλλά και να διερωτηθούν για το εφικτό της μετεξέλιξής της σε ουσιαστική πολιτική παρέμβαση, να απαριθμήσουν τις παθογένειες του πολιτεύματος αλλά και να σταθμίσουν τις κατακτήσεις του σε σχέση με το αυταρχικό παρελθόν, να αποτιμήσουν τη δυσχέρεια διαχείρισης των πολλαπλών πτυχών της κατάστασης αλλά και την απύθμενη αναπηρία ιδεών των διαχειριστών της, να απελπιστούν με το μέγεθος της τυφλότητας των ευρωπαίων ηγετών αλλά και να αναρωτηθούν για το τι κείται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορούν παρά να αισθάνονται ότι τους περιμένει το περιθώριο του τετραδίου. 
Δεν είναι απλώς η επικράτηση της φωνασκίας: η ελληνική κοινωνία, όπως και οι κατά Ervin Goffman λοιπές θεατρικές κουλτούρες της Μεσογείου, ελκόταν και έλκεται από το μπαλκόνι, την τηλεοπτική κορώνα, τη στεντόρεια φωνή της ντουντούκας – και είμαστε συνηθισμένοι στο εμπνευσμένο μπινελίκι που περνούσε για επιχείρημα στα σχόλια από καταβολής διαδικτύου. 
Οι τωρινές κραυγές είναι ποιοτικά διαφορετικές και, όπως στην περίπτωση της μεταπολεμικής Γαλλίας, χρησιμοποιούν συγκεκριμένο εύρος «τρόπων» για την άρθρωσή τους: η αποδοχή της βίας ως θεμιτού μέσου επίλυσης διαφορών, η αναγόρευση του ιδεολογικού αντιπάλου στο επίπεδο του εχθρού και οι κατηγορίες για προδοσία είναι ήδη εδώ, η σεξουαλική καταγγελία των δωσιλόγων ίσως να έπεται.

Δεν μιλάμε εδώ για ιδεολογικά χάσματα, για τη ριζοσπαστικοποίηση τάσεων, για τη δικαίωση πολιτικών θέσεων και την απόρριψη άλλων. 
Ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα, είτε πρόκειται για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είτε πρόκειται για τη μπλογκόσφαιρα, ανεξαρτήτως διαχωριστικών γραμμών, εμφανίζει σημεία αποδοχής της μισαλλοδοξίας ως κανονιστικής αρχής και απαξίωσης της ετεροδοξίας, όχι πλέον με όρους απλής ασυμφωνίας, αλλά με όρους κατηγορικής προσταγής και δαιμονοποίησής της. 
Η γλώσσα της ζούγκλας, όταν επικρατήσει, δεν κάνει πια διάκριση ειδών – ο 20ός αιώνας είναι αψευδής μάρτυρας γι’ αυτό. 
Στο παρασκήνιο οικονομικών επιβολών, πολιτικών επιλογών ερήμην μας, κινδύνων κρατικής κατάρρευσης και κοινωνικού εκτροχιασμού, καταστολής, δακρυγόνων και μολότοφ γωνία, συγκροτούνται στρατόπεδα σκέψης. 
Και η περιχαράκωση των λέξεων εντός τους αφήνει για την κριτική στάση έναντί τους ένα no man’s land, στο οποίο όσοι τολμήσουν να περιπλανηθούν θα μπορούν να πυροβολούνται ελεύθερα. 
Γιατί μην περιμένετε πια διακανονισμούς και διαιτητές. Στην εποχή της πόλωσης, ο δημόσιος λόγος αστυνομεύεται από έννοιες.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Κείμενο προτάσεων: "Ελλάδα: Ο δρόμος προς τα εμπρός"


"Aκόμη και ένα σημαντικό κούρεμα δεν πρόκειται να λύσει από μόνο του τα προβλήματα της Ελλάδας. Δίνει μόνο μιαν ανάσα, και τη δυνατότητα ανάκαμψης. Όπως και στις αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων, η αναδιάρθρωση του χρέους (το «κούρεμα») θα φέρει αποτέλεσμα μόνο αν συδυαστεί με έναν ουσιαστικό λειτουργικό μετασχηματισμό. Η Ελλάδα πρέπει να προβεί σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις επιθετικά, αλλιώς θα καταρρεύσει. Και κάτι τέτοιο θα συνεπάγοταν βαρύ τίμημα για τους Έλληνες και θα ωθούσε την Ευρώπη σε ανεξέλεγκτη ύφεση, ιδίως σε περίπτωση διάλυσης της νομισματικής ένωσης". 

Τα παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από το κειμένο προτάσεων των Μ. Ιακωβίδη (Sir Donald Gordon Chair, Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας, London Business School), Δ. Βαγιανού (London School of Economics and Political Science), Richard Portes (Καθηγητής Οικονομικών London Business School Πρόεδρος, CEPR) μετά την συνάντηση στις 14 και 15 Οκτωβρίου 2011 στο London Business School με θέμα την ελληνική κρίση. Στην συνάντηση συμμετείχαν στελέχη της πολιτικής και της οικονομίας, από την Ελλάδα και πολλές άλλες χώρες με ιδιαίτερη έμφαση στην γνώση του αντικειμένου της αναδιάρθρωσης (κουρέματος) από κάθε δυνατή σκοπιά.
Ως γνωστόν, όπως και με τις απόφάσεις της 21/7 που πήγαν "άπατες", κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί και την επιτυχία των νέων (27/10), ιδιαίτερα την ώρα που όλα είναι ανοιχτά μέχρι τον Ιούνιο, όσον αφορά την συμμετοχή των ομολογιούχων στο πρόγραμμα, αλλά και σε σωρεία λεπτομερειών με μεγάλη σημασία που θα διευκρινιστούν προσεχώς.
Μαζί λοιπόν με την απαραίτητη λαϊκή νομιμοποίηση του προγράμματος με συνεννόηση (;), δημοψήφισμα ή εκλογές και δημιουργία πολυκομματικής κυβέρνησης διαχείρισης της κρίσης, αναδύεται μπροστά μας το ερώτημα της ενεργητικής ελληνικής συμμετοχής για την θετική διασφάλισή του με υλοποίηση επιθετικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Μέχρι τώρα, η ελληνική συμβολή περιορίστηκε στις "μαγκιές" Βενιζέλου με την τρόϊκα μετά την κατάρρευση κάθε δημόσιου εισπρακτικού ή άλλου μηχανισμού μετά την 21/7 και όσα δυσοίωνα και φορομπηχτικά μέτρα ακολούθησαν. 
Σήμερα, η αντικατάσταση της καταστροφικής διαχείρισης της σημερινής κυβέρνησης με άλλη, είναι βασική προϋπόθεση ανάκαμψης αλλά με σαφείς και ρηξικέλευθες προτάσεις για υλοποίηση. Κι εδώ είναι πολύτιμες ως συμβολή στο διάλογο, οι προτάσεις που ακολουθούν.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ*
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Ελλάδα βρίσκεται στη κόψη του ξυραφιού, αντιμέτωπη με μια αδύναμη δημόσια διοίκηση, φιλόδοξους στόχους για μείωση του ελλείματος και συρρίκνωση των μακροοικονομικών μεγεθών. Θεωρούμε ότι μια δέσμη νέων προτεραιοτήτων για την Τρόικα, την ελληνική κυβέρνηση αλλά και τις πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσε να βοηθήσει στην άμεση αντιμετώπιση της κρίση και την μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη, με τα ακόλουθα:
  • Προτείνουμε τη δημιουργία ανεξάρτητων αρχών με ξεκάθαρες αρμοδιότητες, που θα αξιολογούνται με βάση δείκτες παραγωγικότητας (Βασικούς Δείκτες Απόδοσης, ΒΔΑ). Οι σημαντικότερες από αυτές είναι: Αρχή Βεβαίωσης και Είσπραξης Φόρων, η Αρχή Μεταρρυθμίσεων, η Αρχή Δημόσιας Υγείας και η Αρχή Πάταξης της Διαφθοράς. Οι ανεξάρτητες αρχές θα λογοδοτούν στη Βουλή των Ελλήνων και θα ενημερώνουν τους δανειστές και την κυβέρνηση.
  • Ταυτόχρονα οι δανειστές και η Ελλάδα θα επικεντρωθούν στον εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης, με ευρεία χρήση νέων ψηφιακών υποδομών, και στην ενσωμάτωση των ΒΔΑ στη διαδικασία κατανομής των πόρων εντός της δημόσιας διοίκησης. Πρέπει να προβλεφθεί η απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων που εμφανίζουν μειωμένη απόδοση. Για να βελτιωθούν οι οργανωτικές ικανότητες και να εξασφαλιστεί η συνέχεια της διοίκησης, προτείνουμε την άμεση δημιουργία θέσεων Μόνιμων Υφυπουργών.
  • Η φοροδιαφυγή όπως και η μη καταβολή τελωνειακών δασμών πρέπει να αντιμετωπιστεί με δραστικά μέτρα. Οι υφιστάμενες δομές δεν είναι λειτουργικές, πρέπει να καταργηθούν οι ΔΟΥ και να δημιουργηθούν νέες υπηρεσίες. Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως ευέλικτες προμήθειες μέσω διαδικτύου, η αναδιάρθρωση του συστήματος απονομής δικαιοσύνης και οι συμβάσεις απασχόλησης με κριτήριο την απόδοση, είναι επίσης απαραίτητες. 
  • Οι μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με την λογοδοσία και την διαφάνεια, καίτοι αναγκαίες, δεν είναι ικανές συνθήκες, καθώς ακυρώνονται εκ των πραγμάτων στο στάδιο της υλοποίησης. Οι εξαγγελίες για ηλεκτρονικές προμήθειες και συστήματα περικοπής των δαπανών στη δημόσια υγεία δεν έχουν ακόμη αποδώσει καρπούς. Για τον λόγο αυτόν προτείνουμε η εκταμίευση των δανείων της Τρόικας να έχει ως προϋπόθεση την υλοποίηση των συγκεκριμένων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων
  • Η εστίαση σε λειτουργικά μέτρα θα συμβάλει στην αποδοχή και υποστήριξη του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από την ελληνική κοινωνία που σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες. Η δημιουργία αισθήματος κοινωνικής ηθικής και δικαιοσύνης έχει πρωταρχική σημασία, ιδίως εν όψει του ταραχώδους πολιτικού κλίματος και του εμπρηστικού κοινωνικού περιβάλλοντος. Η απόσυρση κυβερνητικών παροχών σε συγκεκριμένες ομάδες και συντεχνίες (π.χ. η αδικαιολόγητη ετήσια επιδότηση ύψους 700 εκατομμυρίων ευρώ από κονδύλια του δημοσίου υπέρ του ταμείου συντάξεων της ΔΕΗ) θα βοηθήσει στην εδραίωση αξιοπιστίας και θα στείλει μήνυμα κοινωνικής δικαιοσύνης. 
  • Οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να στοχεύουν στην αναδιάρθρωση της οικονομίας, όχι απλώς στην αύξηση των εσόδων του δημοσίου. Προτείνουμε τη συντηρητική χρήση μόχλευσης. Αυτό θα επιτύχει την ορθότερη (και σταδιακότερη) πώληση επιχειρήσεων η ακινήτων, αλλά και την άμεση αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Επίσης, όσο ξεκαθαρίζει το τοπίο ως προς τις χρήσεις γης και τους τίτλους ιδιοκτησίας και όσο προστίθενται επί πλέον στοιχεία ενεργητικού και επιχειρήσεις, τόσο θα αυξάνεται η δυνατότητα ανάληψης χρέους (με εξασφαλίσεις επί στοιχείων του ενεργητικού) από το ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Το ταμείο θα μπορούσε έτσι να επιτύχει εξωτερική χρηματοδότηση νωρίτερα από ότι θα το επέτρεπαν οι αξιολογήσεις πιστοληπτικής ικανότητας στην ελληνική κυβέρνηση. Το ταμείο αποκρατικοποιήσεων πρέπει να ενισχυθεί για να είναι σε θέσει να αυξήσει την αξία του ενεργητικού στο χαρτοφυλάκιό του. 
  • Σε περίπτωση σημαντικής αναδιάρθρωσης του χρέους θα απαιτηθεί ανακεφαλαιοδότηση των τραπεζών. Ως εκ τούτου, κύριο μέλημά μας αναφορικά με τον τραπεζικό τομέα είναι η διακυβέρνηση των τραπεζών – και η προστασία τους από πολιτικές παρεμβάσεις. Η εποπτεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος από τις αρμόδιες αρχές πρέπει να ενισχυθεί και να επεκταθεί το συντομότερο δυνατόν. 
  • Πρέπει να εξεταστούν και πιο ακραίες λύσεις, όπως η θέσπιση ευρωπαϊκής δικαιοδοσίας, ως συμπλήρωμα στις απολύτως απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, καθώς και η συνεργασία με φορείς της κοινωνίας των πολιτών ώστε να εμπεδωθεί η εμπιστοσύνη και η συμμετοχή. 
Το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων πρέπει να εστιαστεί στην εφαρμογή, να απευθυνθεί στην ελληνική κοινωνία και να εδραιωθεί στις συνειδήσεις ώστε να σταθεροποιηθεί η οικονομία της Ελλάδας και να δοθούν κίνητρα για επενδύσεις στην παραγωγή. 
Υπάρχει επείγουσα ανάγκη λήψης λειτουργικών μέτρων και αναδιάρθρωσης της δημόσιας διοίκησης. Μέτρα όπως η ενθάρρυνση του ανταγωνισμού στις αγορές προϊόντων, υπηρεσιών και εργασίας είναι επίσης απολύτως απαραίτητα - το παρόν κείμενο-πρόταση όμως αποδίδει μεγάλη σημασία σε θεσμικές αλλαγές στον τομέα της δημόσιας διοίκησης, οι οποίες έως σήμερα δεν έχουν τύχει της αναγκαίας προσοχής. 
Η απροθυμία (ή και αδυναμία) για αλλαγή είναι ενδημική και κατανοητή και δεν μπορούμε ούτε να την εξαλείψουμε εν μία νυκτί. 

Η συνειδητή αποδοχή των μεταρρυθμίσεων, η επικοινωνία και η ενεργός συμμετοχή είναι εξαιρετικά σημαντικές. Η αναδιάρθρωση του χρέους θα καταδείξει ότι το πρόγραμμα δεν στοχεύει στην προστασία των κατεστημένων συμφερόντων των δανειστών. 
Η ανομία και η κατάλυση της δημόσιας τάξης είναι δύο πιθανά και εξαιρετικά επικίνδυνα σενάρια τα οποία πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να ανατραπούν. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να χαλυβδώσει τη βούληση όλων των πολιτικών κομμάτων να συνεργαστούν. Δεδομένου ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, διερωτώμεθα αν η σοβαρότητα της καταστάσεως έχει γίνει επαρκώς αντιληπτή. 
Υποστηρίζουμε μια νέα προσέγγιση και ελπίζουμε ότι οι προτάσεις αυτές θα οδηγήσουν σε δράση και δημόσιο διάλογο. 

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ - ΟΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ


*ΠΗΓΗ: feleki

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Μπορείς να σκάσεις για λίγο, παρακαλώ;



Τα ξημερώματα που ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και οι σχετικοί όροι, η αριστεροδεξιά «ιντελιτζένσια» αφήνιασε. Πριν καν η Ευρώπη, ο υπόλοιπος κόσμος, οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οικονομικοί αναλυτές, οι πολιτικοί επιστήμονες, οι ειδικοί διεθνών σχέσεων προλάβουν να βγάλουν ένα-δυο στοιχειώδη συμπεράσματα για το «κούρεμα», οι απανταχού αριστεροδεξιοί Ελληναράδες είχαν βγάλει ήδη το πόρισμα, τα νούμερα, τα συμπεράσματα και μας τα έτριβαν για ώρες στα μούτρα μας. Με κεφαλαία γράμματα, με βίντεο από τη γερμανική κατοχή και με το γνωστό πάθος, την ημιμάθεια και την κατινιά που εδώ και δύο χρόνια έχει μολύνει τον δημόσιο λόγο. Άλλοι έβριζαν και άλλοι πανηγύριζαν λες και έληξε κάποιο ματς με τελικό σκορ.

Άλλωστε, δυο χρόνια τώρα δεν κάνουμε και τίποτα άλλο. Βρίζουμε ή πανηγυρίζουμε σύμφωνα με το πώς αποκωδικοποιούμε ένα σύνθετο και δυναμικό γεγονός στην μονοδιάστατη αντίληψή μας. Έχουμε μάθει πως για όλα φταίει ο Γιωργάκης, και το ΔΝΤ. Τέλος. Πριν τον Γιωργάκη όλα ήταν ρόδινα, και το αύριο είναι ένας γκρεμός, άρα τι πιο βολικό από το να καθόμαστε να γκρινιάζουμε βουτηγμένοι στον ωκεανό της μιζέριας μας; Οι πολιτικοί φταίνε για το πριν, οι πολιτικοί θα φταίνε και για το αδιέξοδο. Το μόνο που απομένει είναι να καθόμαστε δέκα ώρες την ημέρα στο διαδίκτυο και μέσω emails και κοινωνικών δικτύων, να διαφωνούμε, να βγάζουμε το άχτι μας βρίζοντας, διαδίδοντας θεωρίες συνομωσίας, φορτώνοντας με απόψεις που χαϊδεύουν τα αφτιά μας και περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού που θα μας επιστρέψει το δικαίωμα στα διακοποδάνεια.

Κάθε σημαντικό γεγονός, το κοιτάμε με καχυποψία, και αντί να εστιάζουμε στο γεγονός, περιμένουμε κάποια ατάκα από τον τάδε ή τον δείνα για να κουτσομπολέψουμε χαιρέκακα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Πας στο γραφείο και τοmailbox είναι γεμάτο chain mails με τον Γιωργάκη κρεμασμένο, τον Αντωνάκη με πιπίλα, τον Αλέξη έτσι, την Αλέκα αλλιώς και φυσικά την πιο πρόσφατη πρόβλεψη για την ημερομηνία χρεοκοπίας ή εκλογών. «Διαδώστε» αυτό, και «σοκαριστείτε» με το άλλο. Ότι κατεβάσει το κούφιο κεφάλι του κάθε Λωλοστεφανή, σκάει σαν μία σπουδαία δράση που θα γκρεμίσει το κατεστημένο και ως δια μαγείας θα εμφανίσει την λύση που δεν έχει σκεφτεί κανένας άλλος έως τώρα. «Την τάδε εβδομάδα δεν αγοράζουμε τίποτα», «την τάδε ημέρα σβήνουμε τα φώτα για να χρεοκοπήσει η ΔΕΗ», την επέτειο του «ΟΧΙ», κάνουμε πορεία μαζί με την μαθητιώσσα νεολαία. Οδηγίες για παντός τύπου σαμποτάζ εναντίον του Κράτους και της υπόλοιπης κοινωνίας που κάποιοι έκριναν ότι δεν μιζεριάζει και δεν παθιάζεται αρκετά. Βιντεάκια του Λαζόπουλου, του Τράγκα, και ποτ πουρί debtocracy – Άνθιμου – ακροδεξιών κωλοφυλλάδων και αριστερίστικων εξυπνακηδισμών, συνθέτουν πλέον τον καθημερινό σκουπιδότοπο της διαδικτυακής επικοινωνίας αλλά και των υπόλοιπων μέσων.

Οι πάλαι πότε αξιοσέβαστες εφημερίδες, ξεπέφτουν σε εσκεμμένα ψεύδη και συναισθηματισμούς για να συσπειρώσουν προς τι; Κάποια θετική δράση; Όχι. Σήμερα η μιζέρια, η τρομολαγνία και η απελπισία πουλάνε περισσότερο και από όσο πούλαγε ο υπερπατριωτισμός στις ΗΠΑ μετά την 9/11. Τα περισσότερα ΜΜΕ το γνωρίζουν και κάνουν το κομμάτι τους. Φαίνεται ότι το κάνουν μια χαρά.

Δύο χρόνια τώρα, κολλήσαμε στα στάδια της άρνησης και της οργής και ξεχάσαμε τα υπόλοιπα. Αυτά δηλαδή που επί του πρακτέου μπορούν να σημειώσουν κάποια πρόοδο ή να παράγουν έργο. Ο Φώτης Γεωργελές χρησιμοποιεί μία ωραία ορολογία. Αραιά πυκνά, μιλάει για τις «δυνάμεις της ακινησίας». Δεν έχει άδικο. Η ευκινησία, η πορεία προς τα κάπου περιλαμβάνει οπωσδήποτε έστω και μία μικρή πρέζα αισιοδοξίας, μαζί με ενέργεια για δημιουργία και ξεκόλλημα. Η προσήλωση στην μιζέρια εκτός από τον μίζερο, δεν ωφελεί ούτε τον περίγυρό του.

Σκάσε για λίγο. Ενημερώσου πιο σφαιρικά. Δες τι γίνεται δίπλα και παραδίπλα. Δες ποια είναι τα συγκρουόμενα συμφέροντα, και κυρίως άσε για λίγο την μοιρολατρία στο πρόσωπο των πολιτικών. Και αυτοί άλλωστε καθρέφτης της κοινωνίας είναι και τίποτα σπουδαιότερο. Δες πώς βοήθησες εσύ τον εαυτό σου και την κοινωνία σου σήμερα και αν σου μείνει χρόνος ασχολείσαι και με το πώς το έκαναν οι πολιτικοί. Όχι το αντίστροφο. Οι ικανοί πολιτικοί θα προκύψουν από μία υπεύθυνη κοινωνία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν έχεις δουλειά, γίνε πιο παραγωγικός στη δουλειά σου, και βοήθα με κάθε τρόπο προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν δεν έχεις δουλειά, συνέχισε την προσπάθεια, δημιούργησε κάτι, δικτυώσου. Από την ακινησία και τη μιζέρια δεν μπορεί ποτέ να εμφανιστεί κάτι. Που να χτυπιέσαι και που να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν δημιουργείς καμία θετική προϋπόθεση. Από την αισιοδοξία και τη δράση, ενδεχομένως και να πυροδοτήσεις κάτι.



Ο Ντανύ Κον-Μπεντίτ για τη Διάσκεψη Κορυφής και την κρίση χρέους





"Το σύνθημά μου είναι Keynes στις Βρυξέλλες!"
 συνέντευξη στην Libération στις 27.10.2011 (πηγή: Μελίττα Γκουρτσογιάννη

Για τoν συμπρόεδρο των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Daniel Cohn-Bendit, η κρίση απαιτεί από την ΕΕ να επιταχύνει το πολιτικό άλμα προς "μια ομοσπονδία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης":

- Η πρόκληση αυτής της κρίσης δεν είναι τίποτε λιγότερο από πόλεμος ή ειρήνη;
- Η Ευρώπη που διαμορφώθηκε, επιβλήθηκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα έχουμε οικονομικό πόλεμο, είναι οι αγορές, ανήθικες όσο και ο πόλεμος, που μας επιβάλλουν το δίλημμα: παραδώστε τα όπλα και παραδοθείτε, ή ανεβάστε ταχύτητα και προχωρείστε προς την ομοσπονδιοποίηση.
Διαθέτουμε όμως τις ιδέες, τις προσωπικότητες που θ’ αρπάξουν τη μπάλα στον αέρα; Αυτό είναι το ερώτημα. Θα προσθέσω και τη διάσταση που λείπει: την οικολογική κρίση που σχετίζεται με την επιδείνωση του κλίματος. Κάθε χρέος είναι ανατάξιμο, εκτός από το οικολογικό χρέος.

- Πώς μπορεί η Ευρώπη να φτάσει εκεί;
- Η πραγματικότητα είναι πια υπερβολικά πολύπλοκη για να την διαχειριστούμε με τη μέθοδο των διακυβερνητικών αποφάσεων που έχει επικρατήσει εδώ και εξήντα χρόνια.
Αυτή η μέθοδος δεν είναι παρά μια απλή παράθεση επί μέρους εθνικών πολιτικών πολιτισμών. Τα κράτη αναλαμβάνουν δεσμεύσεις που δεν τις θέλουν ή που δεν μπορούν να τις σεβαστούν τηρήσουν στη συνέχεια. Στα θέματα της κοινωνικής σύγκλισης, και του περιβάλλοντος δεν είναι σε θέση να φτάσουν σε συμφωνία και καταλήγουν σε αδιέξοδα.
Αλλά σε κάθε κρίση, η Ευρώπη ανακαλύπτει τα ελαττώματα που είχαν οι προηγούμενες κατασκευές της. Χωρίς την ενοποίηση της Γερμανίας και τον φόβο του Μιτεράν για ενδεχόμενη γερμανική ηγεμονία, δεν θα είχε υπάρξει ενιαίο νόμισμα. Σήμερα, η κρίση των μη εγγυημένων δανείων (subprimes) και ακολούθως του χρέους, δείχνει ότι η Γερμανία έκανε λάθος που αντιτάχθηκε στην δημιουργία μιας οικονομικής διακυβέρνησης της ζώνης του ευρώ. Αυτό οδηγεί στην παράλογη κατάσταση, όπου το μόνο κοινοβούλιο που αποφασίζει για την Ευρώπη, είναι η Μπούντεσταγκ, όπου επικρατεί η γερμανική μονεταριστική κουλτούρα.

- Αισθάνεσθε ότι υπάρχει η επιθυμία άλματος;
- Η μόνη πραγματικά υπεύθυνη ηγέτις της Ευρώπης ήταν η Iveta Radicova, η πρωθυπουργός της Σλοβακίας, η οποία δέχτηκε να θυσιαστεί με αντάλλαγμα το κοινοβούλιό της να εγκρίνει τη διάσωση του ευρώ. Πολύ θα τό’ θελα να δώ την Μέρκελ και τον Σαρκοζί διατεθειμένους να παραιτηθούν από την εξουσία προκειμένου να επιτευχθεί η ενίσχυση της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης. Παρά το γεγονός ότι η ομοσπονδιοποίηση έχει αρχίσει να περνάει από το μυαλό τους. Ο Σαρκοζί εξελίσσεται γρήγορα. Όσο για Μέρκελ, αν δεν είχε τα μάτια της στραμμένα στις εκλογές, θα μπορύσε να είχε αρθεί στο ύψος των ιδρυτών της Ευρώπης.
Ελπίζουμε σε έναν αιώνα από σήμερα, ο ιστορικός του μέλοντος να εξιστορήσει πώς μια οικονομική κρίση επιτάχυνε μια θεμελιώδη πολιτική αλλαγή. Συνεπώς, πρέπει να τους σπρώξουμε! 


- Δηλαδή προς ένα ομοσπονδιακό άλμα;
- Αντικαταστήστε την μη ισορροπημένη δύναμη των 17 κρατών-μελών του ευρώ με την σαφώς ανώτερη δύναμη που απορρέει από ένα αδιαίρετο σύνολο.
Αυτό απαιτεί ένα Ευρωπαϊκόή Tαμείο, απαιτεί δημιουργία ευρωομολόγων ώστε που θα επιτρέψουν τον μετασχηματισμό των χρεών των κρατών-μελών σε χρέος ευρωπαϊκό και τα σχέδια οικονομικής ανάκαμψης και πράσινης ανάκαμψης. Το σύνθημά μου είναι Keynes στις Βρυξέλλες!
Πρέπει επίσης να προχωρήσουμε στην επιβολή κοινοτικού φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, σε ένα πράσινο φορολογικό σύστημα, σε νέα ρύθμιση της αγοράς, στην φορολογική και κοινωνική σύγκλιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό αφορά τον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, αλλά η αυριανή συζήτηση είναι ακριβώς αυτή. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική φάση που επιβάλλει το ξεπέρασμα του έθνους-κράτους.

- Ωστόσο μια τέτοια μεταβίβαση αρμοδιοτήτων προς τις Βρυξέλλες θα έθετε ζητήματα του δημοκρατικού ελέγχου …
- Ένας Ευρωπαίος Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, ως Νο 2 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα μπορούσε να εκλέγεται από τους ευρωβουλευτές. Οι αποφάσεις του θα υπόκεινται στην διπλή έγκριση του Συμβουλίου των Αρχηγών και του Ευρωκοινοβουλίου, δύο σωμάτων εκλεγμένων με καθολική ψηφοφορία.


- Αλλά ένα άλμα προς την Ομοσπονδία χρειαζεται χρόνο, ενώ η κρίση απαιτεί άμεσες λύσεις …
- Η Σύνοδος Κορυφής θα γεννήσει οπωσδήποτε μέτρα διάσωσης του ευρώ, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Ο Joschka Fischer (Πράσινος πρώην υπουργός Εξωτερικών, της Γερμανίας,εκδ.) κι εγώ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαίο να ξεκινήσει μια γενική αναθεώρηση της γαλλο-γερμανικής ενοποίησης.
Κάνοντας αρχη με μια κοινή διοίκηση της Έδρας της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μια τέτοια νέα γαλλο-γερμανική πολιτική οντότητα, που θα αποφάσιζε τα πάντα από κοινού, θα προκαλούσε πολιτικό σεισμό. Και θα γινόταν παράδειγμα για τους Ευρωπαίους Εταίρους μας. Εάν οι δύο χώρες κατόρθωναν να ξεκινήσουν μια τέτοια δυναμκή, το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι μια Συμβατική Συνέλευση για την αναδιαμόρφωση της Ευρώπης.
Μια νέα Συνθήκη, μετά από δημοψήφισμα σε κάθε χώρα, θα έμπαινε σε ισχύ, αν τα δύο τρίτα των κρατών-μελών και η πλειοψηφία των πολιτών της ΕΕ συμφωνούσαν για την Ομοσπονδία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Αντί για μιαν Ευρώπη δύο ταχυτήτων θα έχουμε μιαν Ευρώπη που θα περνάει πρώτη!


Συνέντευξη με την Nathalie Dubois

Ακούστε και τις σύντομες δηλωσεις του στην France-Info (στα γαλλικά) όπου επισημαίνει τους κινδύνους από την αίτηση της Ε.Ε. προς την Κίνα για οικονομική βοήθεια.
http://www.france-info.com/monde-europe-2011-10-27-soulagement-apres-l-accord-anti-crise-pour-sauver-l-euro-571489-14-15.html?var_recherche=cohn%20bendit


Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Οι Πράσινοι και η κρίση (ένα προφητικό και επίκαιρο κείμενο)


10 Φεβ 2011
των Μιχάλη Αντύπα, Αλέξανδρου Αποστόλου, Κωνσταντίνου Κατώπη, Νίκου Μυλωνά, Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, Νίκου Ράπτη*

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 αναδεικνύει εν σπέρματι τις μεγάλες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα:

Τις κλιματικές αλλαγές και την εξάντληση φυσικών πόρων που έχουν ζωτική σημασία για την αναπαραγωγή του κατεστημένου οικονομικού-πολιτικού υποδείγματος ·
Την ανάδειξη του πάλαι ποτέ «τρίτου κόσμου» σε ισάξιο οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα με τον αναπτυγμένο κόσμο, με την επακόλουθη μείωση του μεριδίου της δύσης -και ιδιαίτερα της Ευρώπης- στον παγκόσμιο πλούτο·
Την κατάρρευση του κατεστημένου μοντέλου παγκόσμιας διακυβέρνησης και την ανάγκη για παγκόσμια συνεννόηση και διαχείριση των κοινών πολιτικών προβλημάτων.

Από την άποψη αυτή, τα Πράσινα κόμματα αποτελούν την πρώτη αυθεντική πολιτική δύναμη του 21ου αιώνα. Γεννήθηκαν στα τέλη του περασμένου αιώνα, ως μια μικρή ριζοσπαστική δύναμη που προειδοποιούσε για την ανάγκη για προστασία του περιβάλλοντος, άμεση δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και ειρήνη, κατηγορώντας αμφότερους τους πρωταγωνιστές του «ψυχρού πολέμου» πως υποθηκεύουν το μέλλον του πλανήτη σε βραχυπρόθεσμες στρατηγικές και ιδιοτελή συμφέροντα. Σήμερα σε όλο τον κόσμο οι Πράσινοι γίνονται σημείο αναφοράς για ολοένα και περισσότερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν μια μεγάλη περιβαλλοντική, οικονομική και περιβαλλοντική αλλαγή στις πατρίδες τους και σε πλανητικό επίπεδο.

Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο εμφανίστηκαν και αναπτύσσονται οι Έλληνες Οικολόγοι-Πράσινοι (ΟΠ), η πρώτη αυθεντική πολιτική δύναμη του 21ου αιώνα στην Ελλάδα. Οι Έλληνες πολίτες το αντιλαμβάνονται αυτό, και τους αντιμετωπίζουν με θετική προδιάθεση και ενδιαφέρον, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, στις οποίες πολλαπλασιάσθηκε η παρουσία τους στους ΟΤΑ. Προκειμένου να ανταποκριθούμε ως Οικολόγοι-Πράσινοι στο αίτημα που μας απευθύνουν οι πολίτες, ένα χρέος έχουμε: να είμαστε ειλικρινείς, να «μιλάμε την αλήθεια» χωρίς να υποτάσσουμε την πραγματικότητα σε μικροπολιτικούς σχεδιασμούς και να είμαστε χρήσιμοι στην πατρίδα μας, στο κοινωνικό σύνολο, στους «χαμένους» του κατεστημένου συστήματος, στις οικογένειες και τα παιδιά μας.

Να είμαστε μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και τοπικό επίπεδο.
Αυτός είναι ο λόγος που απευθύνουμε αυτό το κείμενο στους εσωκομματικούς μας φίλους αλλά και στο ακροατήριό μας εκτός των κομματικών γραμμών.

Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας

Η οικονομική-δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας αποτυπώνει πολύ συγκεκριμένους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώθηκαν επί δεκαετίες. Το ελληνικό υπόδειγμα βασίστηκε στην προσοδοθηρία εκτενών κοινωνικών δυνάμεων διαμέσου της διαφθοράς, της φοροκλοπής, της μαύρης/μαφιακής οικονομίας, της αργομισθίας. Οι πόροι που προέρχονταν από τη δηλωμένη-νόμιμη-παραγωγική οικονομική δραστηριότητα, την πολιτική μας συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το δανεισμό, υπεξαιρούνταν επί δεκαετίες από τους «κερδισμένους της Μεταπολίτευσης»1, βυθίζοντας τη χώρα μας στα χρέη.

Η κρίση του 2008 οδήγησε τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς παίκτες (κυρίως τράπεζες, αμοιβαία κεφάλαια και ασφαλιστικά ταμεία) σε επανεξέταση των κριτηρίων των αγορών τους. Αποκαλύφθηκε έτσι η «τοξικότητα» των ομολόγων που «πουλούσαν» επί πολλά χρόνια μη-βιώσιμα χρέη, σαν το ελληνικό. Οι διεθνείς αγορές απέβαλαν την Ελλάδα και άρχισαν έκτοτε να ξεφορτώνονται τα ελληνικά χρεόγραφα. Παράλληλα, οι ελληνικές τράπεζες άρχισαν να λυγίζουν από τα τοξικά χρεόγραφα που αναγκάζονταν να αγοράσουν, υπό την πολιτική πίεση των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων. Η αισχροκέρδεια των χρηματαγορών έδωσε στην Ελλάδα τη χαριστική βολή, οδηγώντας την στην προσφυγή στη διεθνή βοήθεια, με τα συνεπακόλουθα πολιτικά ανταλλάγματα.
Το αντιδραστικό-συντηρητικό πρόταγμα της χρεοκοπίας

Από την άποψη αυτή, το «μνημόνιο» αποτελεί ένα επεισόδιο μόνο της πορείας υπεξαίρεσης της χώρας από τους «κερδισμένους της Μεταπολίτευσης». Οι αντιπαραθέσεις για το πώς φθάσαμε ως εκεί, εντάσσονται στον πολιτικό σχολιασμό, όχι στην πολιτική παρέμβαση. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το «μνημόνιο» έχει αρνητικό κοινωνικό πρόσημο (χωρίς να λείπουν οι εποικοδομητικές του πλευρές). Είναι όμως εξίσου αληθές πως το «μνημόνιο» αφήνει μεγάλα πολιτικά περιθώρια στις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις και την κυβέρνησης.

Με άλλα λόγια, «υπάρχει ζωή -και πολιτική- πέρα από το “μνημόνιο”».

Η συζήτηση έτσι περί «καταγγελίας του μνημονίου»-«στάσης πληρωμών» και «εξόδου από το ευρώ» είναι κοινωνικά αντιδραστική, πολιτικά συντηρητική και εθνικά επικίνδυνη. Μια τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε:

"Κούρεμα" της Εκκλησίας ΑΕ, τώρα!!


Διαβάζω στα ΝΕΑ την είδηση:

Τι έφερε από το Κατάρ ο Αρχιεπίσκοπος
Ενδιαφέρον του εμιράτου για μάρμαρα και ενέργεια έδειξαν οι διερευνητικές επαφές του κ. Ιερώνυμου
ΡΕΠΟΡΤΑΖ Mάνος Χαραλαμπάκης, 27 Οκτ 2011

Η μείωση των εσόδων της Εκκλησίας λόγω της οικονομικής κρίσης οδήγησε τον Αρχιεπίσκοπο μέχρι το Κατάρ, σε αναζήτηση συνεργασιών και επενδυτών για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Σύμφωνα με εκκλησιαστικές πηγές ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν - σε διερευνητικό στάδιο - ήταν και πιθανές επενδύσεις. Ο κ. Ιερώνυμος αποφεύγει προς το παρόν να προβεί σε ανακοινώσεις, διότι θέλει πρώτα να ενημερώσει τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που συνεδριάζει την 1η Νοεμβρίου. Σύμφωνα ωστόσο με επιχειρηματικές πηγές, ανάμεσα στα άλλα εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από την πλευρά του Κατάρ για εξόρυξη μαρμάρων σε εκτάσεις της Εκκλησίας.
Ενα από τα «άγια πρότζεκτ» της Εκκλησίας στην προσπάθειά της να αυξήσει τα έσοδά της είναι αυτό των επενδύσεων στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας - και συγκεκριμένα των φωτοβολταϊκών πάρκων. Κι αυτό διότι η Εκκλησία διαθέτει μεγάλες εκτάσεις σε όλη τη χώρα - εκτάσεις που θεωρούνται κατάλληλες για τέτοιου τύπου εγκαταστάσεις.
(η συνέχεια εδώ)

Τι να πει κανείς... Στο ελληνικό κρατίδιο, που εκλιπαρεί τους εταίρους του στην ΕΕ για ευνοϊκή δανειοδότηση και κούρεμα του χρέους του, υπάρχει ένα παράλληλο παρα-κράτος. Αυτό της Εκκλησίας ΑΕ. Μιας εταιρείας παροχής υπηρεσιών ελπίδας (μέχρι εδώ νόμιμης όσο υπάρχουν πελάτες) που κατέχει όμως εκατομμύρια στρέμματα γης μέσω διαβλητών τίτλων ("χρυσόβουλα"), χιλιάδες ακίνητα διασκορπισμένα σε χιλιάδες νομικά πρόσωπα, και τραπεζικές καταθέσεις εκατομμυρίων ΟΛΑ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ! Και την ίδια στιγμή, οι έλληνες φορολογούμενοι επιβαρύνονται ετησίως με 220 εκατομμύρια ευρώ για την μισθοδοσία των κληρικών υπαλλήλων της θρησκευτικής αυτής εταιρίας που λάθρα θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι. Η εκκλησία έχει εξαιρεθεί -με παρέμβαση του υπουργού οικονομικών και αντιπροέδρου- από κάθε μέτρο του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου και οι ιεράρχες της από κάθε περικοπή.
Με αυτές τις πλάτες οι επικεφαλής της εκκλησίας επιδίδονται απερίσπαστοι στην προσέλκυση επενδύσεων και την αύξηση των αφορολόγητων εσόδων τους. Η ίδια τους όμως η δραστηριότητα τους προδίδει. Μοιραία θα τραβήξουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και την προσοχή των φτωχών υπηκόων του θεοκρατικού κρατιδίου που στενάζει παραδίπλα. Μέχρι η λαϊκή αγανάκτηση να απευθυνθεί και κατά των ρασοφόρων υποκριτών, καλό είναι όσοι ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο να ενώσουν τις φωνές τους:
  • Για την φορολόγηση των εσόδων και της ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας όπως φορολογείται και κάθε έλληνας πολίτης ή επιχείρηση.
  • Για ένα γενναίο κούρεμα της εκκλησιαστικής περιουσίας προς όφελος του δημοσίου και όσων θέλουν να καλλιεργήσουν την εγκαταλελειμμένη γη ή να επενδύσουν σε σχέδια ΑΠΕ. Το κούρεμα να αντιστοιχεί στα διαφυγόντα έσοδα του δημοσίου από την προνομιακή αντιμετώπιση της εκκλησίας τα προηγούμενα χρόνια αλλά και τον συνταγματικό έλεγχο των τίτλων ιδιοκτησίας από το ...Βυζάντιο (τίτλοι που καταργήθηκαν με την ελληνική ανεξαρτησία).
  • Για την ανάληψη της μισθοδοσίας και της καταβολής των συντάξεων των κληρικών υπαλλήλων από την εταιρεία τους, Εκκλησία ΑΕ (επενδυτική, μεσιτική, τουριστική, ευχελαίων, γάμων, βαφτισιών, εξορκισμών κλπ) και αντίστοιχη ανακούφιση των χαμηλοσυνταξιούχων που υπέστησαν άδικες περικοπές.
  • Για τον πλήρη θεσμικό χωρισμό εκκλησίας και κράτους.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Η σιωπή πριν την καταιγίδα...


του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Σήμερα κληρώνει. Για τα όνειρά μας, για τις ελπίδες μας. Για τις προσδοκίες μας σε μια αξιοπρεπή ζωή από την εργασία μας.
Κυριολεκτικά "κληρώνει", αφού από την ελληνική πλευρά δεν υπάρχει -το ξέρουμε πια- συνομιλητής. Οι μοιραίοι ΓΑΠ και Βενιζέλος, παρακολουθούν από την κερκίδα τις διαμορφούμενες αποφάσεις για την δυσμένεια των οποίων έχουν αποκλειστικά την ευθύνη. Τάχουμε πει και ξαναπεί. 
Η διαχείρισή τους υπήρξε καταστροφική. Έπνιξαν κάθε ευκαιρία να μπούμε σε τροχιά ανάκαμψης επειδή έκαναν τον διαιτητή ανάμεσα στις αγαπημένες τους συντεχνίες και την τρόικα, επειδή ανέβαλαν μέχρι θανάτου κάθε διαρθρωτική μεταρρύθμιση, επειδή ξέσπαγαν στο παρά πέντε κάθε δόσης κατά των μισθωτών και της χρεοκοπημένης μεσαίας τάξης με φόρους και περικοπές, επειδή αδιαφόρησαν για την εκπόνηση ή υιοθέτηση οποιασδήποτε εναλλακτικής πρότασης.
Κρατικοδίαιτοι μπήκαν στην κρίση, κρατικοδίαιτοι βγαίνουν από την διαχείριση. Πάνε να σώσουν το πελατειακό τους κράτος χρεοκοπώντας το λαό, πάνε να σώσουν το "σύστημα" καταδικάζοντας τη χώρα για μια δεκαετία ακόμα στην ύφεση. Προσλαμβάνουν ειδικούς φρουρούς, εξαιρούν ιεράρχες και στρατιωτικούς, δίνουν καταφύγιο στους δικούς τους εδώ κι εκεί στα υπουργεία, παραγγέλνουν φρεγάτες. Εκεί είναι το μυαλό τους και πουθενά αλλού.

Την ίδια ώρα στην Ευρώπη κυριαρχούν δυσοίωνες σκέψεις. 
Αντί για την ενοποίηση κυριαρχεί ο γερμανικός εγωισμός. 
Αντί για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κυριαρχεί το δυνατό έθνος κατά των αδυνάτων και οι πολιτικοί ρεβανσιστές κατά των οπαδών της αναδιανομής του εισοδήματος και της ανάπτυξης ανάμεσα σε Βορρά και Νότο.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο λαός μας, καλείται να υποστεί το μαρτύριο της σταγόνας, τον αργό θάνατο, την απομόνωση για να μην μολύνει ο ελληνικός ιός την "υγιή" κεντρική Ευρώπη. Παγιδευμένος θεσμικά στις συνταγματικές ρυθμίσεις του δικομματισμού, παγιδευμένος πολιτικά από ένα ακατάλληλο και πελατειακό πολιτικό προσωπικό, κουρασμένος από το καθημερινό freak show των επίσης κρατικοδίαιτων ΜΜΕ, ψάχνει τρόπο να εκτονώσει την αγωνία του αλλά κυρίως να ανακτήσει κάποια επιρροή στις εξελίξεις. 

Όπως λέει και ο Α. Γιάνναρος., στο fb "Είπαμε ότι μια κακή λύση(ευρωπαικό σχέδιο) είναι καλύτερη από μία μη λύση (χρεοκοπία). Άν είναι όμως να επαναλάβουμε το παράδειγμα της Αμερικής και να επωμιστούμε οι φορολογούμενοι τα βάρη από τις κρατικοποιήσεις των τραπεζών και να ζήσουμε μια λιτότητα διαρκείας για να την βγάλουνε καθαρή οι αεριτζήδες συυγγώμη αλλά εγώ δεν υπογράφω την καταδίκη μου.Το κράτος δεν είναι εταιρία με κέρδη και ζημιές, αλλά απαρτίζεται από ανθρώπους." 
Ή ο Κ. Ανδρέου σε σχόλιό του: "Εγώ αν είναι να μπούν επίτροποι χωρίς δημοκρατική-συνταγματική κάλυψη, θα προτιμήσω την επιστροφή στην δραχμή. Θεωρώ σαχλαμάρες, αυτά τα σχέδια. Η μόνη εκχώρηση κυριαρχίας, που με βρίσκει σύμφωνο είναι αυτή σε μια Πολιτική-Οικονομική οντότητα, στις Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης. Τίποτε λιγότερο. Απέναντι σε οτιδήποτε άλλο, προτιμώ την Ελλάδα της δραχμής. Μιa ΕΕ με κράτη μη-κράτη, με κράτη-προτεκτοράτα, είναι μια εχθρική ΕΕ."

Προφανώς η έγκριση των όποιων αποφάσεων της ΕΕ για την Ελλάδα, δεν μπορεί πια να θεωρείται δεδομένη από τους Έλληνες -και δεν μιλώ για την "Βουλή των Ελλήνων", μιλώ για τον λαό. Και όχι μόνο από τους εξ αρχής αντιμνημονιακούς, δεξιούς και αριστερούς - που έβαλαν πλάτη για να μην εφαρμοστεί τίποτα από τα καλά του μνημονίου-, ούτε τους ελληναράδες του ανάδελφου έθνους που επιβουλεύονται οι προτεστάντες σταυροφόροι, αλλά, και από τους φίλους της Ευρώπης και οπαδούς των δίκαιων μεταρρυθμίσεων. Προφανώς η αντοχή έχει εξανεμισθεί και η υπομονή έχει εξαερωθεί. 
Χωρίς ισχυρή αναπτυξιακή διέξοδο, κανένα νέο σενάριο συνεχιζόμενου μαρτυρίου λιτότητας και φτώχειας χωρίς προοπτική δεν θα γίνει αποδεκτό. Καλύτερα πραγματικά να τινάξουμε στον αέρα λιτότητες και πελατειακό κράτος μαζί, και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, παρά να ανεχόμαστε άλλο να παραμένουμε ανάμεσα στη σκύλα μιας καταστροφικής διαχείρισης και την χάρυβδη μια δεσποτικής εποπτείας χωρίς νομιμοποίηση πέραν της ισχύος.
Οι εκλογές έρχονται, αφού οι 180 ψήφοι δεν θα βρεθούν και η Βενιζελική παραδοχή της ανάγκης τους ισοδυναμεί με αναγγελία αποχώρησης. Και παρότι στοιχίζουν ακριβά σε τέτοιες συνθήκες είναι οι μόνη εκδοχή που θα αποσυμφορήσει, έστω και εικονικά, έστω και σαν ευκαιρία, την ασφυξία που όλοι νοιώθουμε στον λαιμό μας. 
Και πράγματι, είναι μια ευκαιρία ο "σοφός" λαός να απαλλαγεί από τις αυτοδυναμίες και τον δικομματισμό και να επιβάλλει πολυκομματικές κυβερνήσεις για την συνέχεια - όποια κι αν είναι αυτή. 
Ακόμη κι εκείνη της Αργεντινής...
Γιατί από το ολότελα καλή κι η ...στάση πληρωμών. 
Οπότε Ευρωπαίοι, προσοχή τι αποφασίζετε - αν στηριζόσαστε στις διαβεβαιώσεις του Μπένυ απλά θα χάσετε την Ελλάδα. Και πολλά άλλα μαζί...
Αν πνίξετε το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης στην πρόσκαιρη γερμανική ισχύ, αν αντί για ελπίδα γίνετε ζυγός το πιθανότερο είναι να ξυπνήσετε πρόωρα τα εθνικά αντανακλαστικά Και ως γνωστόν "του Έλληνος ο τράχηλος..."

*Ένας φανατικός οπαδός της Ενωμένης Ευρώπης των Λαών

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Αν είχαμε...


του Γιώργου Παγουλάτου*

Αν είχαμε μια σοβαρή, προοδευτική Αριστερά, τι θα έκανε; Δεν θα κρυβόταν πίσω από τις αποτυχίες του παγκόσμιου χρηματοκαπιταλισμού και τις ανεπάρκειες των ηγεσιών της Ευρώπης. Θα έμπαινε μπροστά στην προσπάθεια να φτιάξουμε πρώτα το δικό μας σπίτι, αντί να διαλύσουμε ό, τι έχει απομείνει. Γιατί το κράτος δεν είναι στέγη των βολεμένων αλλά τελευταίο αποκούμπι των αδυνάτων. Και μια σοβαρή Αριστερά θα όρθωνε τείχος προστασίας του κράτους, αντί να οργανώνει γιουρούσια κατάληψης και διάλυσης κάθε υπουργείου και οργανισμού.

Αν είχαμε μια σοβαρή Αριστερά, θα καταλάβαινε πόσο βαριά θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή. Θα ξεκαθάριζε τη θέση της: θέλει να μείνουμε ή να φύγουμε από το ευρώ; Δεν θα υποδείκνυε στρατηγικές–καμικάζι, με τυχοδιωκτικούς τσαμπουκάδες προς τους εταίρους, όταν ολόκληρη η Ευρωζώνη κρέμεται στον αέρα.

Μια σοβαρή Αριστερά θα στήριζε την προοδευτική φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας. Θα γνώριζε ότι, δεκαετίες τώρα, η μεγάλη ακίνητη περιουσία υποφορολογείται, με τη φαιδρή αναγραφή στα συμβόλαια της αντικειμενικής αντί αγοραίας αξίας, με τη διαχρονική επένδυση του πλούτου της φοροδιαφυγής σε ακίνητα. Θα γνώριζε επίσης ότι οι φόροι ακίνητης περιουσίας είναι λιγότερο βλαπτικοί στην ανάπτυξη από τη φορολόγηση εισοδήματος και επιχειρήσεων. Μια σοβαρή Αριστερά δεν θα έβγαινε στα κάγκελα, όπως ο κ. Τσίπρας, να δηλώνει προκλητικά ότι δεν θα πληρώσει τον φόρο ακίνητης περιουσίας, για να καταρρεύσουν μια ώρα αρχύτερα τα δημόσια έσοδα.

Αν είχαμε μια σοβαρή Αριστερά των συνδικάτων, δεν θα υπερασπιζόταν αδιακρίτως κάθε κεκτημένο. Δεν θα είχε πολεμήσει λυσσαλέα τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, χωρίς την οποία δεν θα είχαν να περιμένουν συντάξεις οι σημερινοί σαραντάρηδες. Αν είχαμε υπεύθυνα συνδικάτα, δεν θα παρέλυαν την οικονομία της χώρας τρεις μέρες τη βδομάδα, την ώρα που καταγγέλλουν ότι το Μνημόνιο μας βυθίζει στην ύφεση. Θα σκέφτονταν τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που χάνει κάθε μέρα η οικονομία από τις απεργίες των συγκοινωνιών, και την καθαρίστρια που πρέπει να περπατήσει μαύρα χαράματα για να πάει στη δουλειά της.

Αν είχαμε σοβαρά συνδικάτα του Δημοσίου, θα ξεκινούσαν μια γενναία εσωτερική κάθαρση των διεφθαρμένων υπαλλήλων εφοριών, τελωνείων, πολεοδομιών. Αν είχαμε σοβαρές συντεχνίες (γιατρών, δικηγόρων, φαρμακοποιών) θα εξυγίαιναν τον κλάδο τους πριν ταλαιπωρήσουν την κοινωνία. Ακόμα και η ένωση των λειτουργών της Δικαιοσύνης, αντί να ηγηθεί στην προσπάθεια επιτάχυνσης της απονομής δικαιοσύνης, που φτάνει στα όρια της αρνησιδικίας σπαταλώντας τεράστιους εθνικούς πόρους, επέλεξε γλώσσα συντεχνιακής διεκδίκησης και ευτελούς δημαγωγίας, μιλώντας για «οικονομική κατοχή».

Αν είχαμε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εξυγιάνει το κράτος, τι θα έκανε; Δεν θα κρατούσε στο συρτάρι ενάμιση χρόνο τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών. Δεν θα ξεκινούσε την εφεδρεία οριζόντια, με ηλικιακά κριτήρια. Θα υποχρέωνε τις υπηρεσίες να ξεσκονίσουν τους φακέλους των υπαλλήλων, θα αξιολογούσε προσόντα, χρησιμότητα, τρόπο πρόσληψης. Θα ξεκινούσε την εφεδρεία από τους άχρηστους και τους κηφήνες, θα απέλυε τους φαύλους και διεφθαρμένους. Αλλά σε αυτό είναι βέβαιο ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είχε απέναντί της το κόμμα ΠΑΣΟΚ, τη Ν. Δ. και σύμπαν το κομματο-συνδικαλιστικό σύστημα. Γιατί ο τυμπανιαίος δημόσιος τομέας είναι παιδί όλων.

Αν είχαμε μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση, θα πολιτευόταν με το μάτι στην επόμενη μέρα. Θα καταλάβαινε ότι, κάθε φορά που αρνείται να βάλει πλάτη, μειώνει την αυριανή δυνατότητά της να κυβερνήσει, την αξιοπιστία και διαπραγματευτική ισχύ της χώρας. Διευκολύνει τους εταίρους να συμπεράνουν αύριο ότι η Ελλάδα είναι μια «ειδική», αδιόρθωτη περίπτωση, και ότι καλύτερα για όλους να κόψουν τα σχοινιά να μας αφήσουν να αρμενίσουμε μόνοι. Μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση θα καθόταν στο τραπέζι, με την κυβέρνηση και τους καλύτερους τεχνοκράτες της χώρας, να εκπονήσουν από κοινού ένα Σχέδιο Εθνικής Ανάταξης, και μετάβασης σε ένα βιώσιμο μοντέλο εξωστρεφούς ανάπτυξης. Και θα έλεγε την αλήθεια: ότι το πέρασμα στην ανάπτυξη προϋποθέτει μαζική μετακίνηση πόρων, επιχειρήσεων, χιλιάδων εργαζομένων, από τον εσωστρεφή, προστατευμένο τομέα, στον εμπορεύσιμο και ανταγωνιστικό. Οτι περνάει από πόνο, λουκέτα και ανεργία.

Αν είχαμε πραγματικές οικονομικές ελίτ αυτής της χώρας, θα περιμέναμε να μας πουν όχι απλώς τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι, αλλά τι προτίθενται οι ίδιοι να προσφέρουν. Κάποτε τα παιδιά των αστικών ελίτ έμπαιναν μπροστά στις εθνικές μάχες. Ετσι θα περιμέναμε από τους Γουόρεν Μπάφετ και Ντιέγκο Ντέλα Βάλε της Ελλάδας να πουν ότι αυτός είναι ο πόλεμος της δικής μας γενιάς. Οτι ναι, έχουμε απέναντί μας ένα κράτος ανίκανο και φαύλο, αλλά τώρα είναι η ώρα για τις δικές μας ευθύνες, γιατί «παντί δε ω εδόθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ’ αυτού».

Και θα περιμέναμε ίσως κι από τους άλλους, τους πολλούς του αφορολόγητου πλούτου, εμπόρους κι επαγγελματίες, που θησαύρισαν στη διαπλοκή, φοροδιαφυγή ή νομότυπη φοροαποφυγή, να φωτιστούν από την έκλαμψη της κρίσης και να κάνουν, για μια φορά, το εθνικό τους καθήκον. Να πρωτοτυπήσουν, να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν, αντί να λουφάζουν στα θολά βαλτόνερα της καταγγελτικής ανομίας και του «δεν πληρώνω».

Αν ήμασταν σοβαρή χώρα, με ένστικτο αυτοσυντήρησης; Τότε θα ενώναμε δυνάμεις μπροστά στην κοινή απειλή, για να αλλάξουμε όσα πήραμε λάθος τις περασμένες δεκαετίες. Θα δείχναμε πλεόνασμα υπευθυνότητας στις ατομικές και συλλογικές υποθέσεις, και περίσσευμα αλληλεγγύης για όσους μένουν πίσω. Θα φροντίζαμε ως κόρην οφθαλμού τη δημόσια σφαίρα, το κράτος, τους θεσμούς: είναι τα τελευταία που συγκρατούν ένα έθνος από το χάος και την καταστροφή.

Αλλά δυστυχώς δεν είμαστε, και δεν έχουμε. Γι’ αυτό, η οικονομία μας βυθίζεται, η κοινωνία σπαράσσεται, και όλοι μαζί τραβάμε προς τον πάτο.


* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το κείμενο αναδημοσιεύεται από την 
Καθημερινή

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Ας κάνουν οι ξένοι ό,τι δεν µπορούµε εµείς

του Αρίστου Δοξιάδη*

Εθνική κυριαρχία στα οικονοµικά ζητήµατα δεν σηµαίνει ότι «το έθνος» ασκεί την κυριαρχία, γιατί το έθνος δεν είναι υποκείµενο και δεν ασκεί τίποτε. 
Σηµαίνει ότι την οικονοµική πολιτική την ασκούν οµάδες που είναι πολίτες ετούτης της χώρας και όχι κάποιας άλλης. Αλλά η κυριαρχία που ασκούν δεν είναι πάντα σε όφελος των υπόλοιπων πολιτών της χώρας.

Οπου λειτουργεί ικανοποιητικά η δηµοκρατία, οι κυρίαρχες οµάδες εφαρµόζουν πολιτική που εξυπηρετεί τους πολλούς. Αντίθετα, στις δικτατορίες «εθνική κυριαρχία» σηµαίνει ότι κάποιος δικτάτορας κάνει ό,τι θέλει, συνήθως χωρίς να ωφελείται ο λαός. 
Ανάµεσα στις αναπτυγµένες δηµοκρατίες και στις δικτατορίες υπάρχουν οι περισσότερες χώρες, µε ατελείς δηµοκρατίες, µε οµάδες προνοµιούχων που έχουν ειδική πρόσβαση στην εξουσία, που πότε ασκούν «φιλολαϊκή» πολιτική, πότε βοηθάνε να αναπτυχθούν υγιείς επιχειρήσεις, πότε κλέβουν τα ταµεία του κράτους και πότε αναγκάζονται να µαζέψουν τα συντρίµµια µιας κακής περιόδου. 
Οι δηµοκρατίες συνειδητά έχουν εκχωρήσει µέρος της οικονοµικής τους κυριαρχίας σε οργανισµούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση. 
Για παράδειγµα, έχουν απεµπολήσει το δικαίωµα να επιβάλλουν προστατευτικούς δασµούς για να στηρίξουν οµάδες επιχειρήσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι λαοί ωφελήθηκαν όπου απεµπολήθηκε το δικαίωµα – γιατί µπήκε φρένο στις αξιώσεις των επιχειρηµατιών που θα καρπώνονταν προσόδους από µια προστατευτική πολιτική, σε βάρος των καταναλωτών και των άλλων κλάδων της οικονοµίας. 

Στην Ελλάδα είχαµε ένα εθνικό πλην όµως άθλιο σύστηµα οικονοµικής διακυβέρνησης στο οποίο συµµετείχε η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού. 
Μοίραζε προνόµια και απέφευγε κάθε γενικό και µακρόπνοο σχέδιο: συνταξιοδοτικές ρυθµίσεις ούτε δίκαιες ούτε βιώσιµες, δηµόσια έργα υπερτιµηµένα και µισοτελειωµένα, τοποθετήσεις στο ∆ηµόσιο που δεν εξυπηρετούσαν το δηµόσιο συµφέρον, πληρωµές σκοτεινές, άγνωστος αριθµός δηµοσίων υπαλλήλων, κρατικές προµήθειες αλαλούµ. 
Το σύστηµα είχε τυπική πολιτική νοµιµοποίηση, αλλά ήταν χτισµένο έτσι που να µην επιτρέπει πολλές επιλογές, είτε για τους ψηφοφόρους είτε για τους λίγους αιρετούς που ήθελαν να φέρουν κάτι καινούργιο. Παράδειγµα, η οικτρή αποτυχία όσων επιχείρησαν να θέσουν το Ασφαλιστικό σε πιο υγιείς βάσεις. 
Η πολιτική οικονοµία χαρακτηρίζει µια τέτοια κατάσταση «θεσµική παγίδα» (institutional trap)
Μερικές κοινωνικές οµάδες κερδίζουν από τα προνόµια του συστήµατος. 
Αλλες πιο πολυπληθείς πλήττονται, αλλά δεν µπορούν να φανταστούν και να πεισθούν ότι θα κερδίσουν σε ένα ριζικά διαφορετικό θεσµικό πλαίσιο. 
Το κόστος της µεταρρύθµισης µοιάζει βαρύ, ενώ το όφελος άγνωστο. 
Συνεπώς οι δυνάµεις της συντήρησης παραµένουν κυρίαρχες, παρ’ όλα τα προφανή προβλήµατα του status quo.

Ετσι φτάσαµε στη χρεοκοπία και στην παρέµβαση των ευρωπαίων εταίρων. 
Εκχωρήσαµε κυριαρχία, αρχικά ως προς τους δηµοσιονοµικούς στόχους. Σε αυτό δεν είχαµε επιλογή, για τους γνωστούς λόγους. 
Θα µπορούσαµε όµως να είχαµε επιλέξει εµείς τα µέσα και τα µέτρα πολιτικής για να πιάσουµε τους στόχους
«Εµείς», δηλαδή η ελληνική πολιτική ηγεσία. 
∆εν το έκανε, γιατί ήταν ανέτοιµη, ανίκανη, ή δεν ήθελε να πάρει το πολιτικό κόστος να προωθήσει και να υπερασπιστεί ένα δικό της σχέδιο λιτότητας. 
Ελεγε λοιπόν στην τρόικα «πείτε µας τι να κάνουµε» και µετά στους Ελληνες «µας το επιβάλλουν οι ξένοι». Αντίθετα, οι Ιρλανδοί σχεδίασαν δικό τους πακέτο λιτότητας, οδυνηρό αλλά εφαρµόσιµο και µάλλον αποτελεσµατικό. Από ό,τι φαίνεται, θα βγουν από την κρίση πολύ πιο γρήγορα από εµάς. 

Τώρα συζητείται το ενδεχόµενο η εµπλοκή της ΕΕ να υπερβεί τον σχεδιασµό των µέτρων, και να φτάσει στην εφαρµογή. 
Αν γίνει αυτό, πάλι θα είναι αποτέλεσµα της ανικανότητας των δικών µας – ή της ευθυνοφοβίας. 
Κανένας στην ΕΕ δεν επιθυµεί να στηθεί σε ένα υπουργείο και να µετράει πόσα οδοιπορικά εγκρίνει ο γενικός γραµµατέας. Θα το κάνει, αν το κάνει, µόνο για να διασώσει το σχέδιο διάσωσης. Το πιθανότερο όµως είναι ότι θα επιµείνει να εγκατασταθούν νέες διαδικασίες και συστήµατα ελέγχου, όπως επέµεινε για την Ενιαία Αρχή Πληρωµών και για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Και θα ελπίζει ότι µε αυτά τα συστήµατα η ελληνική πολιτική ηγεσία θα µπορεί να ελέγξει πιο καλά το κόστος. 
Αν όµως εµείς επιµένουµε στις λαθροχειρίες, οι Ευρωπαίοι δεν µπορούν να κάνουν τίποτε.

Σε αυτό το επίπεδο, των διαδικασιών και των ελέγχων, είναι καλοδεχούµενη η ευρωπαϊκή εποπτεία, και ας µην αρέσει στους πολιτικούς µας. 
Η αδιαφάνεια και τα παραθυράκια ήταν συστατικό στοιχείο του κράτους των προσόδων όπου διαφέντευαν. 
Αν ο εξωτερικός παράγοντας σπάσει τη θεσµική παγίδα και τους αναγκάσει να εγκαταστήσουν την υποδοµή µιας σύγχρονης διαχείρισης, ας γίνει έτσι. Αυτή η υποδοµή είναι απαραίτητη για τη λογοδοσία: είτε προς τις Βρυξέλλες είτε προς τον λαό.


Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Εντυπωσιακά δημοκρατική η έναρξη του συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων

Παρακολούθησα χτες την έναρξη του συνεδρίου (8ου κιόλας μέσα σε λίγα χρόνια) των Οικολόγων Πρασίνων. 
Μετά τους χαιρετισμούς των γνωστών πολιτικών* -που βλέπουν σε έναν αμεσοδημοκρατικό χώρο πιθανή ελπίδα για την κομματική τους επιβίωση (Τσίπρας, Λυκούδης, Δημαράς κ.ά., αλλά και το κακό συναπάντημα του δικομματισμού...),- ακολούθησε το μέρος του συνεδρίου "Θέλουμε να σας ακούσουμε"
Επί δύο σχεδόν ώρες, τα μέλη των ΟΠ άκουγαν υπομονετικά μαλώματα, κριτικές, παραινέσεις, αντιθέσεις, με πολιτικό πολιτισμό και χωρίς να τρέχουν να απαντήσουν σε κάθε κριτική (δεν προβλεπόταν άλλωστε). 
Απλά άκουγαν. 
Ξεκίνησαν το συνέδριό τους ακούγοντας τους άλλους. 
Προσκεκλημένους πολίτες, συνδικαλιστές και πανεπιστημιακούς με άποψη, όχι κατ' ανάγκη θετική για τον χώρο και τεκμηριωμένες συστάσεις και προτάσεις για αλλαγές στο πολιτικό στίγμα των ΟΠ. Μια άλλη ποιότητα. 
Οι ΟΠ παραμένουν κόμμα και κίνημα πολιτών ταυτοχρόνως. Με εναλλασσόμενη -αλλά και ανακλητή- συλλογική ηγεσία. 
Δύσκολο εγχείρημα μέσα σε ένα παλαιοκομματικό τοπίο αλλά αναγκαίο. Με μια έννοια, είναι το μόνο "αντισυστημικό" κόμμα.
Εύχομαι να τα καταφέρουν και να συνεχίσουν έτσι. Κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες του "συστήματος" της μεταπολίτευσης και του πελατειασμού που ζητά την αφομοίωσή τους. Προχωρώντας μπροστά. Στις πράσινες προτάσεις για την κρίση, στην ανάπτυξη δράσεων κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης και στην διευκρίνηση της οικολογικής εναλλακτικής της απομεγένθυσης στην θέση της χωρίς όρια "ανάπτυξης" που ήδη πληρώνουμε ακριβά.


*ΥΓ Ως "αριστερός" έχω να παρατηρήσω τα εξής: Οι πολιτικοί -ειδικά της αριστεράς- δεν έχουν προφανώς καταλάβει, ότι κι αν ακόμη οφεληθούν εκλογικά ελλείψει άλλης επιλογής, η απέχθεια του κόσμου για το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα τους αφορά όλους. 
Και εμφανίζονται μπροστά σε ανεκτικούς ανθρώπους που είναι και οικοδεσπότες για να ξαναπούν τις ίδιες ανοησίες για μέτωπα και για την οικολογική τους ευασθησία. 
Ειδικά, άνθρωποι σαν τον Τσίπρα και τον Λυκούδη, που η οικολογία αποτελεί απλά τον απαραίτητο μαϊντανό στα εκλογικά τους προγράμματα και τίποτα άλλο. 
Και η αμεσοδημοκρατία πρόβλημα για τους μηχανισμούς τους. 
Τα ζήσαμε αυτά.
Μάλιστα ο γραμματέας της Δημαρ, που είπε κιόλας ότι "αριστερά και οικολογία δεν είναι πλέον δυνατό να λειτουργήσουν σε απόσταση", είναι ο ίδιος που επέτρεψε -αν όχι διευκόλυνε- στο δικό του κόμμα, την κατάλυση της αυτονομίας και την ουσιαστική διάλυση του τομέα οικολογίας (ενώ το προβλεπόμενο "οικολογικό συνέδριο" εξαφανίστηκε από το κάδρο), ο δε πρόεδρος του Συν («Η Αριστερά χωρίς την Οικολογία είναι ένα πουκάμισο αδειανό») έχει προ πολλού εγκαταλείψει στην παρακμή κάθε οικολογική δραστηριότητα στο κόμμα του, ως επικίνδυνης πηγής ανανεωτικών ιδεών και αντιπολιτευομένων στην εξουσία του τάσεων. Απλά θα επιθυμούσε σφόδρα, την συμμετοχή ως συνιστώσας των ΟΠ στο αντιδημοκρατικό σχήμα του Συριζα για να εξασφαλίσει και οικολογικούς ψήφους. 
Επίσης, και οι δυό μαζί, ενώ ταυτίζονται στο 80% των θέσεών τους αποκλείουν κάθε μεταξύ τους συνεργασία αλλά την προτείνουν σε έναν χώρο που πολύ λίγα κοινά έχει μαζί τους σαν νοοτροπία, διεκδικώντας τον ο καθένας για τον εαυτό του και το κόμμα του ως εκλογική τσόντα. 
Αχ, Αριστερά... συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Δεν βλέπεις πια πέρα από την μύτη σου...


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Τελική αναμέτρηση (;)

Φαίνεται ότι η στήλη του Paul Krugman στους New York Times διαβάζεται ευρύτατα στη χώρα μας. Επιλεκτικά βέβαια: ο νομπελίστας οικονομολόγος, προοδευτική συνείδηση της φιλελεύθερης Αμερικής, είναι δημοφιλής στην Ελλάδα βασικά επειδή επιμένει ότι η – υπερβολική και μονομερής - έμφαση στη λιτότητα κινδυνεύει να βυθίσει την παγκόσμια οικονομία στην ύφεση. (Έχει δίκιο φυσικά: άλλωστε, στο σημείο αυτό φαίνεται ότι συμφωνεί πλέον και το ΔΝΤ!)

Όμως ο Krugman έχει πει και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα – κάποια μάλιστα μας αφορούν ευθέως. Για παράδειγμα, την ημέρα της διαδήλωσης κατά του Μνημονίου, στη διάρκεια της οποίας έχασαν τη ζωή τους τρεις εργαζόμενοι, ο Αμερικανός οικονομολόγος δημοσίευε ένα post με τον εύγλωττο τίτλο «Greek end game» (5 Μαΐου 2010). Αντιγράφω ένα ενδεικτικό απόσπασμα:

«Ακόμη και με αναδιάρθρωση του χρέους, η Ελλάδα θα έχει μεγάλο πρόβλημα, αναγκασμένη να εφαρμόσει έντονη λιτότητα – προκαλώντας βαθειά ύφεση – μόνο και μόνο για να μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα, χωρίς τους τόκους. Το μοναδικό πράγμα που θα περιόριζε την ανάγκη για λιτότητα θα ήταν κάτι που να βοηθά την οικονομία να επεκταθεί, ή να μην συρρικνωθεί τόσο πολύ. Κάτι τέτοιο θα μείωνε την οικονομική δυσπραγία, ενώ θα αύξανε τα φορολογικά έσοδα, ελαττώνοντας την απαραίτητη δόση δημοσιονομικής λιτότητας. Όμως, ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη είναι περισσότερες εξαγωγές, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν στην Ελλάδα πέσουν δραματικά τα κόστη και οι τιμές σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια εξαιρετικά συνεκτική κοινωνία, με συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό των μισθών, ένα είδος Αυστρίας του Αιγαίου, ίσως να ήταν εφικτό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο μέσω της συλλογικά συμφωνημένης οριζόντιας μείωσης των μισθών – δηλ. μέσω μιας 'εσωτερικής υποτίμησης'. Αλλά, όπως δείχνουν τα σημερινά αποτρόπαια γεγονότα, δεν είναι.»
Ότι η Ελλάδα δεν ήταν Αυστρία του Αιγαίου ασφαλώς το γνωρίζαμε. Όμως, όσα μεσολάβησαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έδειξαν πόσο πολύ απέχουμε από τις πιο συνεκτικές κοινωνίες της Ευρώπης. 
Αντί για οριζόντια μείωση των μισθών, και ενώ οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις δέχονταν μεγάλες μειώσεις των αποδοχών τους προκειμένου να κρατήσουν τη δουλειά τους, στις ΔΕΚΟ είχαμε απεργίες για να μην περάσει το πλαφόν των 4.000 ευρώ το μήνα. 
Αντί για μείωση των τιμών, είχαμε άνοδο του πληθωρισμού, πέρα και πάνω από την επίδραση της αύξησης του ΦΠΑ και της τιμής του πετρελαίου, καθώς οι επιχειρήσεις μείωναν τους μισθούς αλλά όχι τις τιμές των προϊόντων τους. 
Ενώ στον ιδιωτικό τομέα χάνονταν μισό εκατομμύριο θέσεις εργασίας, οι υπάλληλοι του Μετρό απεργούσαν για να μην εφαρμοστεί η εργασιακή εφεδρεία – παρότι σύμφωνα με το πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, οι παράνομες προσλήψεις από το 2004 έως το 2009 είχαν διογκώσει τον αριθμό των εργαζομένων εκεί κατά 50%. 
Με δυο λόγια: αντί για κοινωνική συνοχή (και παρά τη ρητορική επίκλησή της, αριστερά και δεξιά), ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Το παράξενο δεν είναι ότι οι θιγόμενοι αντιδρούν: είναι ότι οι αντιδράσεις τους είναι εντελώς δυσανάλογες. 
Η φορολόγηση του πτητικού επιδόματος (στην κλίμακα και όχι αυτοτελώς) «νομιμοποιεί» τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας να αφήνουν τα αεροσκάφη στο έδαφος – και μάλιστα τις μέρες που υπογραφόταν το Μνημόνιο, και μάλιστα παρά τις διαβεβαιώσεις του τότε υπουργού άμυνας, τώρα υπουργού οικονομίας, ότι θα αποκαταστήσει την εισοδηματική απώλεια. 
Η ψήφιση της εργασιακής εφεδρείας «νομιμοποιεί» τους δημοσίους υπαλλήλους να καταλάβουν τα υπουργεία τους. 
Η προοπτική της απελευθέρωσης των ταξί «νομιμοποιεί» τον πρόεδρο του συνδικάτου ιδιοκτητών να απειλεί ότι «θα χυθεί αίμα». 
Η πώληση δημόσιας περιουσίας δεν είναι λανθασμένη πολιτική: είναι «έσχατη προδοσία».
Καθώς οι τόνοι ανεβαίνουν, η έλλειψη μέτρου γενικεύεται. 
Στις διαδηλώσεις οι συζητήσεις έχουν ξεφύγει: η «κατοχική κυβέρνηση» θα φύγει «με ελικόπτερο» και μετά θα στηθούν «κρεμάλες στο Σύνταγμα»: ένα κρεσέντο αμετροέπειας και λεκτικής βίας.

Η λεκτική βία διευκολύνει τη φυσική βία. 
Σε μια απολύτως προβλέψιμη – καθότι συνεχώς επαναλαμβανόμενη – χορογραφία μίσους και καταστροφής, κάθε ειρηνική (κατ’ αρχήν) διαδήλωση καταλήγει σε συγκρούσεις με ζημιές και (ενίοτε) θύματα. 
«Παράπλευρες απώλειες» για τους οργανωτές, που δεν δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα και ετοιμάζουν την επόμενη «ειρηνική διαδήλωση» (οι κουκουλοφόροι τη σημειώνουν στην ατζέντα τους).

Ίσως αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό να είναι ένα αρχαίο δράμα: όχι μόνο με την έννοια ότι τα γεγονότα είναι δραματικά, αλλά με την έννοια ότι τα πρόσωπα του δράματος έχουν θέσει σε κίνηση έναν μηχανισμό που δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να σταματήσουν, παρότι είναι φανερό ότι οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή.

Και όμως: από τα τέλη του 2009 καταλάβαμε (;) ότι δεν μπορούμε πια να ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας: αναγκαστικά, αφού απλούστατα κανείς δεν ήταν πια διατεθειμένος να μας δανείζει χωρίς να ζητά ιλιγγιώδη επιτόκια σε αντάλλαγμα. 
Η διεθνής οικονομική βοήθεια κάλυψε τις δανειακές ανάγκες μας μέχρι το 2013 (και έπειτα), δηλ. μας έδωσε χρόνο: είτε για να μάθουμε να παράγουμε αγαθά που να στέκονται διεθνώς, είτε για να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι θα ζούμε πιο λιτά από όσο είχαμε συνηθίσει.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέτυχε όχι επειδή επιχείρησε να μειώσει τα ελλείμματα, αλλά επειδή δεν κατάφερε – ή δεν προσπάθησε – να αναζωογονήσει την οικονομία με σταθερούς κανόνες και προγραμματικές συμφωνίες, και παράλληλα να επουλώσει τις κοινωνικές εντάσεις επιβάλλοντας μια δίκαιη λιτότητα. 
Η αποτυχία της να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση, να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία, να περιορίσει τη φοροδιαφυγή και να ενθαρρύνει την υγιή επιχειρηματικότητα, οδήγησε την κυβέρνηση στο σημερινό αδιέξοδο της «φοροκαταιγίδας» και των αδιάκριτων περικοπών.

Και τώρα τι κάνουμε; 
Όπως έγραφε στο ίδιο post ο Krugman, εάν αποτύχει η εσωτερική υποτίμηση, δεν απομένει παρά μια και μόνο μια εναλλακτική λύση: η κανονική υποτίμηση, «που σημαίνει έξοδο από το ευρώ». 
Με άλλα λόγια, εάν αποτύχει η σταδιακή προσαρμογή (ναι, αυτή: του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου), δεν θα μας απομένει παρά η απότομη προσαρμογή στο βιοτικό επίπεδο της γενιάς των γονιών μας (αλλά με τις δικές μας «ανάγκες», και σε ένα λιγότερο αθώο περιβάλλον). 
Αυτό θέλουμε;

Παρά τις ονειροφαντασίες των διαφόρων επαγγελματιών της επανάστασης, η επόμενη μέρα δεν πρόκειται να σημάνει ριζοσπαστικοποίηση των μαζών «προς τα αριστερά», αλλά συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνίας και αμφισβήτηση «από τα δεξιά» των θεσμών της μεταπολίτευσης: πολιτικών (κοινοβούλιο, κόμματα, συνδικάτα) και οικονομικών (δημόσιος τομέας, φορολογία).
Φυσικά, το κυβερνών κόμμα δείχνει να πνέει τα λοίσθια, μη διαθέτοντας εφεδρείες, και έχοντας χάσει τη μάχη με τον εαυτό του. 
Όμως, η παρακμή του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να ανοίξει το δρόμο ούτε στο ΚΚΕ ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ. 
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου (όπως λένε οι αθλητικοί συντάκτες), η τελευταία πράξη του δράματος προβλέπεται να είναι μια κυβέρνηση Α. Σαμαρά (και Φ. Κρανιδιώτη ... και Χ. Λαζαρίδη). 
Κυβέρνηση θνησιγενής, αλλά ικανή να παρασύρει την διαλυμένη πλέον χώρα σε κάποια ακόμη τυχοδιωκτική περιπέτεια.

Λιγότερα από 4 χρόνια πέρασαν από το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη έως τον πόλεμο του 1897. Καμμιά φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται: πρώτα ως τραγωδία, ύστερα ως τραγωδία.


Πως παίζεται το παιχνίδι... Γιατί οι παρακρατικοί δολοφονούν πια ευθέως διαδηλωτές



Δεν έχω καμιά πολιτική εκτίμηση στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Τα θεωρώ αυταρχικά εγχειρήματα που δεν μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτική πρόταση αλλά αντίθετα σηματοδοτούν την επιστροφή σε παλαιοκομμουνιστικές λογικές και στον κρατικό καπιταλισμό του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού". Αλλά σέβομαι την πολιτική άποψη του καθενός και το δικαίωμά του να την εκφράζει και να την περιφρουρεί. Κι αυτό έκανε χτες το ΠΑΜΕ. Είχε την συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών με το μέρος του, περικύκλωσε την Βουλή και εξέφρασε τις πολιτικές του θέσεις από μια προνομιακή θέση στην πλατεία που φυσικά εδικαιούτο. Η δολοφονική επίθεση εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών που ακολούθησε, και όλοι είδαμε είτε από κοντά είτε απ' ευθείας στην τηλεόραση (και να γιατί, επί τη ευκαιρία,  οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να απεργούν στις μεγάλες απεργίες) είχε σαφή στόχο. "Στο ψαχνό". Τα θανάσιμα κομμάτια μάρμαρο και οι μολότωφ που έσκαγαν μέσα στο πλήθος, ανεβάζουν το έργο των παρακρατικών σε νέο επίπεδο. Όταν δεν μπορούν να διαλύσουν μια διαδήλωση, χτυπάνε απ' ευθείας τους ειρηνικούς διαδηλωτές για να σκοτώσουν. Έχουν και license to kill από το σύστημα της διαφθοράς, αρκεί να αποτρέψουν κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Μέχρι σήμερα το ΠΑΜΕ κρατούσε απόσταση από τις κεντρικές διαδηλώσεις δημιουργώντας μια "υγειονομική" ζώνη ασφαλείας γύρω του και το είχαμε κριτικάρει σκληρά για διάσπαση του όγκου των διαδηλωτών και κομματική παρέλαση. Χτες, αποφάσισε να υπερασπιστεί το δικαίωμά του, και μαζί όλων, σε μια ασφαλή, μαζική, ειρηνική διαδήλωση. Δεν μπορώ να κατανοήσω την κριτική των άλλων εναντίον του με ισοπεδωτική ιδεολογική προσέγγιση και ταύτισή του με τους παρακρατικούς οπλισμένους μπάχαλους. Και μάλιστα όταν μέχρι σήμερα, οι ίδιοι που κάνουν κριτική, δεν έχουν καταφέρει να προφυλάξουν μια διαδήλωση από τους "αναρχικούς". Χρόνια στο ίδιο έργο θεατές, μιλούν τώρα απαξιωτικά για μια θετική ενέργεια του ΠΑΜΕ. Μικροπρέπεια; Πολιτική ζήλια για την μαζικότητα του ΠΑΜΕ; Σύνταξη με τον εχθρό του εχθρού μου; Σε κάθε περίπτωση, το ΠΑΜΕ, φέρθηκε αξιοπρεπώς, ακόμη και μετά την δολοφονία του μέλους του από τα φασιστοειδή που υποδύονται τους ελευθεριακούς και με απίστευτη ωριμότητα, απέσυρε ασφαλώς τον κόσμο του για να αποσοβήσει τα χειρότερα. Μπράβο του και κρίμα για την πολιτική τυφλότητα των επικριτών του.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Ανοιχτή επιστολή του Κ. Βαξεβάνη στον Ευαγ. Βενιζέλο

"Στα υπουργεία που υπηρετήσατε, τα νομοθετήματά σας (ναι, ξέρω είναι της Βουλής, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) τα συναντώ συνεχώς σε έρευνές μου, ως “ασπίδα προστασίας” του πολιτικού συστήματος και του ζωτικού του χώρου." 


Κύριε Βενιζέλο,

Αυτά που σας γράφω τα ξέρετε και εσείς και εγώ. Τα υποψιάζεται, φαντάζομαι, πλέον και ο κόσμος. 
Θα περιοριζόμουν στην “αντιπαράθεσή” μας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, αν δεν μου πατούσατε τον “κάλο” με αυτό το “είσαι δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης και πληρώνεσαι από τον ελληνικό λαό”. 
Εύχομαι να μην εννοείτε αυτό που όλοι κατάλαβαν.

Είμαι λοιπόν δημοσιογράφος και αυτή την εποχή τυγχάνει να εργάζομαι στη Δημόσια Tηλεόραση και όχι Κρατική, όπως την αποκαλείτε εσείς. Έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί αντικατοπτρίζει την αντίληψη που έχει ο καθένας για την ΕΡΤ. 
Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εξουσία. 
Αυτή είναι η υποχρέωσή μου, άσχετα αν αυτό δεν σας αρέσει. Το γεγονός επιπλέον πως “με πληρώνει ο ελληνικός λαός” είναι μια ακόμη ευθύνη για μένα, καθώς πρέπει να “αξίζω το μισθό μου”. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως και τους δυο μας πληρώνει ο ελληνικός λαός. Εσάς από το 1989, εμένα για τα 2-3 χρόνια που είμαι στην ΕΡΤ.

Το δεύτερο που ακούστηκε ως απειλή σε αυτή την εκπομπή είναι πως θα δημοσιοποιήσετε το πόθεν έσχες των δημοσιογράφων. Αμήν! 
Προς το παρόν δημοσιοποιήστε στο ίντερνετ το πόθεν έσχες των βουλευτών, όπως ορίζει ο νόμος 3979 του 2011 (νόμος Ραγκούση), γιατί ως την ώρα που σας γράφω είσαστε παράνομοι. Θα πρότεινα επίσης να ελέγξετε το “πόθεν” και όχι το “έσχες” των εκατομμυριούχων βουλευτών και βεβαίως να το φορολογήσετε. Είναι πιο ηθικό και αποδοτικό από το να κόβετε συντάξεις των 300 ευρώ. 
Δεν κατηγορώ κανέναν Έλληνα πολιτικό για κλέφτη. Αλλά ξέρετε τα περί της γυναικός του Καίσαρα. Αν και στην ελληνική Βουλή δίνεται η εντύπωση πως ο Καίσαρας είναι η γυναίκα του βουλευτή, που απλώς έτυχε να έχει προίκα.

Πάμε τώρα στα πιο δύσκολα. 
Κύριε Βενιζέλο, είσαστε μια πολύ σημαντική μονάδα αυτού που ονομάζουμε πολιτικό σύστημα. Του συστήματος που ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, γι αυτό που είναι η χώρα. 
Μας αρέσει να μιλάμε αορίστως γι αυτό, αλλά εγώ έχω μάθει να μιλώ συγκεκριμένα. 
Στα υπουργεία που υπηρετήσατε, τα νομοθετήματά σας (ναι, ξέρω είναι της Βουλής, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) τα συναντώ συνεχώς σε έρευνές μου, ως “ασπίδα προστασίας” του πολιτικού συστήματος και του ζωτικού του χώρου
Ο νόμος “περί ευθύνης υπουργών”, περί μη ευθύνης δηλαδή, είναι δικό σας δημιούργημα. Αυτό το έκτρωμα που οδηγεί στην ατιμωρησία, που μετρά την παραγραφή όχι με χρόνια αλλά (άκουσον άκουσον) με θητείες στη Βουλή, που είναι μια πρόκληση για την κοινωνία. Αυτό το νόμο χρησιμοποίησε ο κύριος Καραμανλής για να παραγράψει τα αδικήματα των υπουργών του στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου και όχι μόνο.

Δικός σας νόμος είναι και αυτός που ορίζει τα περί λειτουργίας των καναλιών
Σε όλη τη χώρα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε περίπτερο χωρίς άδεια. Μπορούν όμως τα κανάλια. 
Αυτά τα κέντρα εξουσίας, λειτουργούν με προσωρινές άδειες. Έτσι καναλάρχες και κυβερνήσεις μπορούν να αλληλοεκβιάζονται και να “αυτορυθμίζονται”.

Δικός σας είναι ο νόμος που ρύθμισε τα χρέη των ΠΑΕ, δηλαδή Ανωνύμων Εταιριών, κάτω από την «λαϊκή απαίτηση» των οπαδών. 
Οι ΠΑΕ αυτές χρεώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους (μέχρι και πλαστά τιμολόγια έκοβαν) και εσείς χαρίσατε τα χρέη. Τα κλεμμένα. 
Πήρατε δηλαδή τα δικά μου λεφτά και τα δώσατε στα λαμόγια και τις παράγκες.

Ας αφήσουμε το παλιό σας νομοθετικό έργο και ας πάμε στο δεύτερο. 
Δηλαδή στο Proton. Σημειώνω προκαταβολικά πως όλα τα στοιχεία δείχνουν πως είναι μια προσωπική σας μεθόδευση και όχι μια κυβερνητική απόφαση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την δική μου “επιθετική σχεδίαση” αλλά με την πραγματικότητα. Στο υπουργικό συμβούλιο δεχθήκατε σφοδρή επίθεση για την υπόθεση Proton, αλλά προχωρήσατε.

Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αποκάλυψε πως τον Ιούλιο του 2011, πήρατε την απόφαση να δώσετε 100 εκατομμύρια από τα αδιάθετα του Δημοσίου στην Τράπεζα Proton του κυρίου Λαυρεντιάδη. 
Την εποχή εκείνη ο κύριος Λαυρεντιάδης και η Τράπεζά του ήταν υπό έλεγχο για υπεξαιρέσεις. 
Επίσης ο νόμος 2362/95 (νόμος που έγινε ακριβώς για να μην υπάρχουν σκάνδαλα Κοσκωτά) δεν επέτρεπε αυτή την χρηματοδότηση. Τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με επιστολή τους σας είχαν πει πως αυτό είναι παράνομο. Εσείς όμως το κάνατε. 
Στην εκπομπή είπατε πως η απόφαση αυτή των στελεχών του Λογιστηρίου του Κράτους «ήταν παράνομη γιατί δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα». Πρωτοτυπία νομική. 
Κάτι είναι ή όχι παράνομο, με βάση το αν συμπορεύεται με το νόμο και όχι με την κυκλοφορία των εφημερίδων. Πέρα βέβαια από το γεγονός πως όταν σας κοινοποιήθηκε η διαφωνία, δεν είχε δημοσιευτεί σε καμιά εφημερίδα. 
Ο παράνομος ήσασταν εσείς, με βάση το νόμο του 1995.

Αυτό το ξέρατε καλά. Γι αυτό προχωρήσατε σε ένα άλλο «νομοθέτημα». 
Σε άσχετο νόμο, τον 4002/2011 προσθέσατε άρθρο που σας αμνηστεύει προκαταβολικά. 
Νομοθετήσατε δηλαδή πως αν πρόκειται για θέματα συστημικής ευστάθειας των Τραπεζών, έχετε το δικαίωμα να πάρετε αποφάσεις χρηματοδότησης των Τραπεζών. Αυτό το «συστημικής» είναι μια νέα εφεύρεση. Μάλιστα ο νόμος φροντίζει να αμνηστεύσει τους υπουργούς Οικονομίας (και εσάς βέβαια) από το 1997. 
Γιατί από το 1997; Είχαμε συστημική αστάθεια από τότε ή παρουσιάζει αστάθεια κάποιος υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη;

Αφού δώσατε τα 100 εκατομμύρια τώρα χρεώνετε το Δημόσιο με άλλα 800 για την κρατικοποίηση της Τράπεζας. Η πτώση βεβαίως της Τράπεζας Proton δεν έχει καμία σχέση με την κρίση. Είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης της από τα αφεντικά της. 
Επιχορηγούσαν τον εαυτό τους. 
Αντί να ασκήστε έλεγχο (με την Τράπεζα της Ελλάδας, άλλη μεγάλη αμαρτία μια ιδιωτική Τράπεζα που εμφανίζεται ως θεσμικό όργανο του κράτους) τους χρηματοδοτήσατε και τελικώς μας τα φορτώσατε στην πλάτη.

Αλλά δεν σταματήσατε εκεί. Ο κύριος Λαυρεντιάδης, ο οποίος φέρεται να έχει καταχραστεί 51 εκατομμύρια, δεν θα πάει φυλακή. Δεν θα υπάρξει καν ποινική δίωξη. 
Ο λόγος είναι ένας άλλος νόμος που έχετε ψηφίσει. 
Πάλι εδώ η υπογραφή σας. Με τον νόμο 3904/2010, θεσμοθετείτε το ακαταδίωκτο γι’ αυτούς που θα καταχραστούν χρήματα αλλά θα τα επιστρέψουν πριν διωχθούν ποινικά. 
Έτσι ο κύριος Λαυρεντιάδης, επιστρέφοντας τα 51 εκατομμύρια (αφού τα επένδυσε, κέρδισε απ αυτά ή οτιδήποτε άλλο) δεν διώκεται. 
Πρόκειται για μία ακόμη νομική «επανάσταση» που γίνεται με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών. Ως πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, γνωρίζετε πως κατά καιρούς νόμοι για «αποσυμφορήσεις» κρύβουν την απελευθέρωση ολίγων επωνύμων που καταδικάστηκαν. Έτσι στο παρελθόν έχουν αποφυλακιστεί, «για την αποσυμφόρηση του σωφρονιστικού συστήματος» ο Μάκης Ψωμιάδης, ένας καναλάρχης και κάποιοι απατεώνες δικηγόροι εκ Θεσσαλονίκης…

Μπορώ να σας πω πολλά ακόμη. Πολλά, τα οποία είναι η δουλειά μου να σας τα πω. 
Πώς τα λένε στα δικαστήρια στις αγωγές κατά δημοσιογράφων (άλλος δικός σας νόμος); «Γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις». Αυτό ακριβώς κάνω. 
Ένας λόγος παραπάνω γιατί πληρώνομαι «από τα λεφτά του Ελληνικού Λαού», όντας εργαζόμενος στην πολύπαθη Δημόσια Τηλεόραση που οι κυβερνήσεις θεωρούν τσιφλίκι τους. 
Θα σας παρακαλούσα να το σεβαστείτε. Και να σπαταλήσετε λίγη από την φημολογούμενη ευφυΐα και ρητορεία σας, να μου απαντήσετε. 
Γιατί αυτή είναι η δικιά σας υποχρέωση. 
Εκτός αν προτιμάτε να με απολύσετε.


*Περισσότερα στο κουτί της Πανδώρας