Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Η μικροαστική αριστερή παθογένεια



του Αιμίλιου Ζαχαρέα*

Για την ανιστόρητη στάση των αριστερών κομμάτων απέναντι στην απόφαση ν' αποκρατικοποιηθεί ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ κ.λπ. είναι επιβεβλημένη η άσκηση έντονης κριτικής από τ' αριστερά. 
Η συνεχής παπαγαλία της μορφής «εκποιείται δημόσια περιουσία», «θέλουμε κρατική επιχείρηση στον ΟΤΕ, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, στις ΔΕΚΟ» κ.λπ. δεν αποτελεί παρά τη μόνιμη προσπάθεια της μικροαστικής υπαλληλίας να υπερασπίσει τα στενά οικονομικά της συμφέροντα, που θίγονται από τις επιβεβλημένες επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις παγκοσμίως.

Τα κόμματα της Αριστεράς, ΣΥΝ, ΚΚΕ, εκφράζουν σ' επίπεδο ηγεσίας και στελεχικού δυναμικού τα ιδιοτελή συμφέροντα της επιθετικής μικροαστικής παθογένειας, όπως ακριβώς κάνει και ο αντίστοιχος επιχειρηματικός φιλελευθερισμός, με άλλα όμως κίνητρα και διαφορετική ανάληψη κινδύνων.

Οι συναποτελούντες τις ηγετικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ομάδες των κομμάτων αυτών θα ήθελαν να παίζουν τον ρόλο του αφεντικού, επειδή όμως δεν μπορούν να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο ως ιδιώτες κεφαλαιούχοι, το κάνουν μέσα από το κρατικό κεφάλαιο χρησιμοποιώντας και τον όρο «δημόσιο», επειδή γίνεται ευκολότερα αποδεκτός. 

Μετατρέπονται έτσι σε κρατικά αφεντικά του κεφαλαίου. Διανοητικά δεν μπορούν να κατανοήσουν πως το κεφάλαιο είναι η έννοια μιας κοινωνικής σχέσεως και ενός αγώνα. Εχουν αποφασίσει όμως να στέκονται πάντοτε στην πλευρά των αφεντικών του κρατικού τομέα, ασκώντας μονοπωλιακή εξουσία επί των εργαζομένων σ' αυτόν καθώς και στους πολίτες που είναι οι χρήστες των υπηρεσιών και των προϊόντων του κρατικού τομέα. 
Για να επεκτείνουμε λίγο τη σκέψη, γιατί τα συνδικάτα δεν διαδηλώνουν στους δρόμους όταν π.χ. δεν εισπράττονται οι φόροι ή για τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στο χώρο των τραπεζών; 
Γι' αυτού του είδους την «αριστερά», ο σοσιαλισμός είναι η κρατική μετάλλαξη του καπιταλισμού, γι' αυτό αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να ταυτίσουν την ύπαρξή τους με ό,τι το κρατικό, εξορκίζοντας το ιδιωτικό ως «ξεπούλημα». 
Πέταξαν ακόμα και τον Κ. Μαρξ στ' αζήτητα, αφού ο ίδιος ήταν παθιασμένος πολέμιος του κράτους. 
Φτάσανε π.χ. για τον ΟΤΕ να λένε πως τίθενται και θέματα εθνικής ασφάλειας! Λες και δεν γνωρίζουμε την πλήρη αυτονομία των ενόπλων δυνάμεων από τα συμβατικά τηλεοπτικά δίκτυα, δεν γνωρίζουμε ότι χιλιάδες δορυφόροι οργώνουν κάθε δευτερόλεπτο φωτογραφίζοντας, και όχι μόνον, κάθε σπιθαμή Γης και τέλος, αφήνουν υπονοούμενα πως υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που είναι ευάλωτη σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας!

Οπως λειτουργεί η Αριστερά σήμερα δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια μορφή διαχειρίσεως του κεφαλαίου στην καπιταλιστική δομή της εξουσίας. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα αριστερό, σοσιαλιστικό στέλεχος που να μη φαντάζεται τον εαυτό του ως διαχειριστή του κρατικού κεφαλαίου!

Να ελπίζουμε πως είναι δυνατό να εκφραστεί από την Αριστερά ένα άλλο είδος αξιών, ικανών ν' αναστήσουν τη σοσιαλιστική ελπίδα, φαίνεται αδύνατο κάτω από τις παρούσες συνθήκες. Ενα είδος εξιλέωσης θα μπορούσε να είναι η πρόταση προς την κυβέρνηση ν' αναλάβει τη διεύθυνση, τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη του ΟΤΕ το προσωπικό, ήτοι οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση! Αυτή είναι η σύγχρονη αριστερή επιχειρηματική πρόταση.

Η ΓΣΕΕ έχει δημιουργήσει Ινστιτούτα Ερευνών, Ακαδημίες Εργασίας, σκέπτεται να ιδρύσει Πανεπιστήμιο και δεν προτείνει ν' αναλάβουν οι εργαζόμενοι τη διοίκηση του ΟΤΕ, έστω και ως σπουδαίο κοινωνικό πείραμα; Τα συνδικαλιστικά στελέχη όφειλαν να γνωρίζουν πως τ' αφεντικά δεν είναι πάντοτε οι καλύτεροι μάνατζερ των εταιρειών.

Εχω αναφερθεί επί σειρά ετών στην ανάγκη να πειραματιστούμε ως χώρα στην Πολιτική Οικονομία της λαϊκής συμμετοχής και συνεργασίας, έννοια που καμιά σχέση δεν έχει με την «αυτοδιαχείριση» των μονοκομματικών καθεστώτων του υπάρξαντος σοσιαλισμού.

Τα κόμματα της Αριστεράς κωφεύουν γιατί δεν εμπιστεύονται τους εργαζόμενους επειδή, εκτός των άλλων, δεν έχουν αναλάβει σοβαρές ευθύνες εκεί που εργάζονταν πριν γίνουν κομματικά επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά στελέχη. 

Επιλέγουν το κράτος ως εργοδότη διότι αδιαφορούν για το μέλλον των κρατικών επιχειρήσεων ενώ μεταφέρουν τα βάρη στον φορολογούμενο λαό! 
Και επειδή η Αριστερά συνεχώς διαμαρτύρεται πως οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι πληρώνουν φόρους, ανέχονται, «χωρίς αγάπη και ντροπή», να πληρώνουν τα στρώματα αυτά τη δική τους ανεπάρκεια. Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει!

Οχι μόνο τον ΟΤΕ αλλά και τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και την πάλαι ποτέ Τράπεζα Κρήτης στην περίοδο Κοσκωτά θα μπορούσαν να διοικήσουν οι εργαζόμενοι. Τουλάχιστον αξίζει να γίνει κάποια πιλοτική προσπάθεια. 

Αν η πλευρά των εργαζόμενων δεν αποδείξει πως μπορεί να διευθύνει επιτυχώς παραγωγικές μονάδες, γιατί θα την εμπιστευθούν οι πολίτες στις εκλογές;

Κρύβονται οι ηγεσίες πίσω από «το κράτος», αδυνατούν να βγουν στο ιστορικό προσκήνιο της εποχής και συνεχώς αποδοκιμάζονται από την κοινή γνώμη σε όλες τις αναμετρήσεις τα τελευταία τριάντα χρόνια. 

Συνεχίζοντας η Αριστερά να ταυτίζεται με το κράτος μετατρέπεται σε «συνταξιούχο της πολιτικής ιστορίας του τόπου», για να θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου διανοητή της Σαρδηνίας, Αντόνιο Γκράμσι.


Ελευθεροτυπία, 19.10.2007 (ευχαριστίες στον Ανδρέα Γιάνναρο)


9 σχόλια:

  1. Με το να ζητάμε την ανάληψη της διοίκησης τέτοιων επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους θέτουμε τον πήχυ πολύ ψηλά.
    Απαιτείται κουλτούρα συνεργασίας που χρειάζεται χρόνο να ωριμάσει και που πρέπει να δοκιμασθεί σε λιγότερο φιλόδοξους στόχους. Ας θυμηθούμε πόσο εύκολα αλώθηκε το συνεταιριστικό κίνημα και μετατράπηκε σε πεδίο εφαρμογής των πελατειακών σχέσεων της εξουσίας, εν μέρει και με την ανοχή της Αριστεράς.
    Η υπεράσπιση των κρατικών επιχειρήσεων από τους συνδικαλιστές αυτών είναι πράγματι η προσπάθεια υπεράσπισης των στενών οικονομικών συμφερόντων.
    Αποτελεί όμως αυθαίρετο συμπέρασμα ότι τα κόμματα της Αριστεράς εκφράζουν τα ιδιοτελή αυτά συμφέροντα.
    Πολύ περισσότερο θα πρέπει να το δούμε ως αμηχανία της Αριστεράς απέναντι στην αποτυχία του κρατισμού, που υποστήριξε για πολλά χρόνια.
    Η Αριστερά στηρίχθηκε σε δύο πόλους. Τον κρατισμό και την οριακή αναδιανομή μέσω φορολογίας (Σοσιαλδημοκρατία).
    Ο πρώτος πόλος απέτυχε και ο δεύτερος φθάνοντας στα όριά του και έχοντας προ πολλού απεμπολήσει τους στόχους του βρίσκεται σε υποχώρηση.
    Στόχος πρέπει να είναι η επανεκκίνηση της Αριστεράς, στηριζόμενη σε μεταρρυθμίσεις, όπως και η Σοσιαλδημοκρατία μεν αλλά με ξεκάθαρους στόχους. Το ζητούμενο δεν είναι η διασφάλιση των κατώτερων στρωμάτων μέσω επιδομάτων, αλλά η παροχή της δυνατότητας συμμετοχής μέσω υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης με ταυτόχρονη μείωση των κληρονομούμενων ταξικών διαφορών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Τα κόμματα της Αριστεράς κωφεύουν γιατί δεν εμπιστεύονται τους εργαζόμενους επειδή, εκτός των άλλων, δεν έχουν αναλάβει σοβαρές ευθύνες εκεί που εργάζονταν πριν γίνουν κομματικά επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά στελέχη."

    Συμπληρωση : συνηθως ηταν μεσαια κομματικά επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά στελέχη σε σχετικα μικρη ηλικια και αρχικα μαλλον προσποιουνταν οτι εργαζονταν.

    Παραδειγμα:
    http://nikosvoutsis.wordpress.com/
    Νίκος Βούτσης, πολιτικός μηχανικός ΕΜΠ, ετών 56. Παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών.

    Μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ από το ’93. Από το 2000 και για οχτώ χρόνια διετέλεσε υπεύθυνος Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας.

    Μέλος των φοιτητικών επιτροπών αγώνα (ΦΕΑ) κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και αντιπρόεδρος του πρώτου μεταδικτατορικού ΚΣ της ΕΦΕΕ. Γραμματέας της ΚΣ της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος (’80-’85). Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Εσωτερικού και της εννεαμελούς Γραμματείας μέχρι το ’86. Συμμετείχε στο ΚΚΕ Εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά από το ’87-’91. Στον ΣΥΝ μετά τις εκλογές του ’93.

    Δραστηριοποιείται ιδιαίτερα σε θέματα υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και έχει αρθρογραφήσει μεταξύ άλλων στην Αυγή, την Εποχή, τα Νέα, το Μετρό κ.α..

    Τα τελευταία χρόνια έχει συχνή παρουσία στο σύνολο των ραδιοτηλεοπτικών μέσων και του τύπου με συνεντεύξεις για πολιτικά θέματα.


    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η εικόνα που μου έμεινε από την διαδρομή 8 χρόνων στο δημόσιο για τους αριστερούς δημοσίους υπαλλήλους είναι.
    Το σύνολο των αριστερών δημοσίων υπαλλήλων είναι χωρισμένο σε τρεις διαφορετικές ομάδες.
    Η πρώτη ομάδα.
    Είναι η ομάδα της μιζέριας και της γκρίνιας. Οι πάντοτε αδικημένοι αυτοί που ενδιαφέρονται για την καλυτέρευση των πραγμάτων αλλά δεν τους ακούει κανείς.
    Η δεύτερη ομάδα.
    Αυτοί οι αριστεροί ΔΥ έχουν αφομοιωθεί πλήρως και συμμετέχουν με ανταλλάγματα σε όλα τα στραβά και τα ανάποδα. Αγαπημένη τους βάση η συνδικαλιστική ιδιότητα η οποία παρέχει και ασυλία.
    Η τρίτη ομάδα.
    Εκεί συναντά κανείς σοβαρούς ανθρώπους οι οποίοι όμως είναι ευνουχισμένοι και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε.
    Με το που κινούνται λίγο τους την πέφτουν οι άλλες παρατάξεις και τους δείχνουν τους συντρόφους τους και ειδικά της δεύτερης ομάδας.
    Γιώργος EL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παντα δυνατος γνωστης του ζωντανου μαρξισμου ο Α.Ζαχαρεας οπου τα τελευταια χρονια ειμαι κοντα με τις αποψεις του.Αυτο που εχει σημασια ειναι η κατανοηση της λειτουργιας του κεφαλαιου ως κοινωνικων σχεσεων και οχι οι επιφανειακες ''επικαιρες'' αναφορες απο τους σχολιαστες. Αυτοδιαχειριζομενες επιχειρησεις λειτουργησαν ως γνωστον στην Αργεντινη με αρκετη επιτυχια μετα την πτηση του Ντε λα Ρουα προς ασφαλεστερα λιμανια, αλλα το δικαιικο συστημα που ορθωνεται ως μερος του εποικοδομηματος σ.Αιμιλιε τους εβγαλε παρανομους. Τελικα αυτο ειναι ενα εξαιρετικο κειμενο που υπενθυμιζει το πολυ απλο του πιο κλασσικου σοσιαλδημοκρατη Ν. Μπομπιο , οτι η διαφορα δεξιας/αριστερας ειναι κατα βαση αξιακη.mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Aφωτιστε,αν και ειναι δικο σου θεμα, σαν παλιος Ρηγας που ησουν και συ,θα σε παρακαλουσα να αποφευγεις τετοιες προσωπικες αναφορες με τοσες λεπτομερειες αφου ο συγκεκριμενος ανθρωπος περναει και μια μεγαλη στενοχωρια με την οικογενεια του. Ειλικρινα φιλικα mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @mike
    1.Μαλλον δεν εχεις διαβασει οτι ποτε δεν ημουν Ρηγας, διοτι δεν ετυχε να ειμαι γονος μεσοαστων. Επικρατησε η ταξικη απωθηση απο την ελξη της πνευματικης καλλιεργειας και αναζητησης.

    2.Οταν λεω παραδειγμα εννοω παραδειγμα. Δηλ. καποιον που δεν κρινει σκοπιμο στο βιογραφικο του να γραψει οτι δουλεψε ως πολιτικος μηχανικος, αν δουλεψε, κ.λ.π.
    Οσο για την επιλογη του παραδειγματος, ηταν εντελως τυχαια, αυτος ηταν ο πρωτος που θυμηθηκα, διοτι στα πηγαδακια του Πολυτεχνειου ηταν παντα παρων.Θα μπορουσε να ηταν κι ο Παπαδημουλης η αλλα κομματικα επαγγελματικα στελεχη...
    3.Λυπαμαι αλλα, Ας φροντιζε....που λει και ο ποιητης.
    4. Πολιτικα σχολια κανουμε, οχι κοινωνικα ξεσκονισματα.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για να μην το κανουμε σιριαλ, πολιτικο σχολιο δεν ειναι η οικογενειακη κατασταση καποιου.Υ.Γ.εγω υπηρξα Ρηγας και γυιος μεταλλεργατη, πειραζει? mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @mike

    "εγω υπηρξα Ρηγας και γυιος μεταλλεργατη, πειραζει? "


    Ας σταματησουμε τις παρακλησεις, τις ενστασεις και την "αστυνομια σκεψης" και ας περιοριστουμε αυστηρα στα παρακατω:

    1. "Τα κόμματα της Αριστεράς κωφεύουν γιατί δεν εμπιστεύονται τους εργαζόμενους επειδή, εκτός των άλλων, δεν έχουν αναλάβει σοβαρές ευθύνες εκεί που εργάζονταν πριν γίνουν κομματικά επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά στελέχη."

    Συμπληρωση : συνηθως ηταν μεσαια κομματικά επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά στελέχη σε σχετικα μικρη ηλικια και αρχικα μαλλον προσποιουνταν οτι εργαζονταν.

    2. "2.Οταν λεω παραδειγμα εννοω παραδειγμα. Δηλ. καποιον που δεν κρινει σκοπιμο στο βιογραφικο του να γραψει οτι δουλεψε ως πολιτικος μηχανικος, αν δουλεψε, κ.λ.π. "

    3. Τις αποψεις του Γιώργος EL περι των 3 ομαδων των αριστερών δημοσίων υπαλλήλων

    Δεν εχει νοημα να κανω κοινωνικο-ψυχολογικη αναλυση για κατι,για το οποιο δεν ευθυνομαι, και εξαλλου δεν μπορω να κανω τιποτα για να το ...μετριασω, ουτε καν η συμπαθεια μου.

    Το ορμητικο της ηλικιας σου αντιπαλευει με την σχεδον κυνικη λογικη μου, αφηνοντας την ευαισθησια μου κυριως για τον τριτο κοσμο.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Πολυ βασικο και παντα ηθελα να το ρωτησω: Ειναι ενηλικοι αυτοι/ες πανω απο 18 συμφωνα με τον νομο η αλλαζουμε τον νομο αναλογα με την περιπτωση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ Ζαχαρέα, Ζαχαρέα, όταν έπρεπε να ανατρέφεις και να συμμαζεύεις την κόρη σου, εσύ έσωζες τον κόσμο. Εφόσον απέτυχες στο έλασσον, γιατί να σε ακούμε για το μείζον;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU