Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Από την Αριστερά στην Ελευθερία με όχημα την Οικολογία

Κάθε κοινωνία που ξέρει που βαδίζει διαθέτει ένα κοινωνικό συμβόλαιο: ανάμεσα στην πολιτική και τις ανάγκες της, ανάμεσα στην εργασία και την ανάπτυξη, ανάμεσα στην εθνική κοινότητα και την διεθνή θέση. Μια κεντρική ιδέα του ποιοι είμαστε και που πάμε.
Σήμερα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν πολλές κεντρικές ιδέες. Αυτή του ανάδελφου έθνους. Εκείνη του ευρωπαϊκού λαού. Εκείνη του ένδοξου παρελθόντος. Αυτή του οδυνηρού παρόντος.
Η αίσθηση ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν. Εκείνη της αποδοχής των υποχρεώσεων και των σφαλμάτων μας. Η τρίτη της συνεργασίας για την υπέρβαση κοινών προβλημάτων με αναλογική στάθμιση των ευθυνών όλων.
Σίγουρα κοινωνικό συμβόλαιο δεν αποτελεί ο …Παπαδήμος. Η κυβέρνησή του εκτός από την δέσμευση της συνέχειας στην ροή των δανεικών, δεν αποτελεί κάποια τομή στα ελληνικά πολιτικά μεγέθη – ίσως μόνο στο στυλ του πρωθυπουργεύοντος μόνο. Οι ίδιοι άνθρωποι στις ίδιες πάνω κάτω θέσεις σε αναμονή των εκλογών. Ήδη έχουν ξεκινήσει την προεκλογική τους εκστρατεία – απλά μοίρασαν το κόστος της παραμονής σε ευρωπαϊκή πορεία.
Η πολιτική υπανάπτυξη και η πελατειακή δημοκρατία έφτασαν στα όριά τους. Πίσω από την αναγκαστική λύση Παπαδήμου οργιάζει το παλιό. 
Ανασυγκροτείται, ελίσσεται, αγκομαχά αλλά δεν εγκαταλείπει. 
Και με ευρώ και με δραχμή. 
Δεν αλλάζει μυαλά γιατί δεν αλλάζει συμφέροντα. Η κεντρική ιδέα του είναι διατήρηση με όλα τα μέσα. 
Με ευρωπαϊκή μεταμφίεση προς τα έξω, με εθνικιστική προς τα μέσα. 
Με εξαιρέσεις και παραθυράκια για τους πελάτες, με εφαρμογή μέτρων εκεί όπου δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. 
Με άκριτη αποδοχή των υποδείξεων της επιτροπείας αλλά και εξάντληση των δυνατοτήτων πελατειασμού εκεί που υπάρχουν ακόμη.
Και οι φίλοι του λαού; Η Αριστερά; 
Έχει τουλάχιστον αυτή κάποια κεντρική ιδέα;
Η βασική ιδέα, αυτή που δημιουργεί κατά καιρούς δημοσκοπικές εκρήξεις στον χώρο αυτό, η ιδέα της συμμετοχής στις εξελίξεις και τα σχήματα διαχείρισης, δεν φαίνεται να φτάνει στην καρδιά της Αριστεράς. Ίσως καμιά φορά σαν υπονοούμενο στον λόγο της.
Αντίθετα, η διατήρηση των τσιφλικίων στο κινηματικό τοπίο, οδηγεί την Αριστερά μακριά από το θεμελιώδες κοινωνικό συμβόλαιό της με τον λαό: την υπεράσπιση με όλα τα μέσα της ζωής, της εργασίας και των ελευθεριών του. Βολεύεται με μια θέση στην κερκίδα, αρκεί νάναι μπροστά και νάχει καλή θέα – τα υπόλοιπα εκτυλίσσονται μπροστά μεν στα μάτια της αλλά χωρίς καμία εμπλοκή της.
Ποια είναι η χρησιμότητα μιας τέτοιας πολιτικής δύναμης όταν χάνει επανειλημμένα και στη σειρά κάθε ραντεβού της με την ιστορία;
Ποια είναι η χρησιμότητα μιας τέτοιας Αριστεράς όταν περιορίζεται στις αναγγελίες των επερχόμενων καταστροφών που συνεπάγεται το καπιταλιστικό σύστημα;
Όταν σε κάθε περίπτωση δεν συμμετέχει για να μείνει αγνή και άμωμη;
Προφανώς καμία…
Αυτό το συμπέρασμα, αρχίζει πια να συνοδεύει τις δημοσκοπικές προθέσεις αλλά και τα καθημερινά σχόλια των ανθρώπων. Η ψήφος στην Αριστερά δεν αποτελεί πια λαϊκή εντολή αλλά ψήφο διαμαρτυρίας, ψήφο που απευθύνεται στους άλλους, τους «υπεύθυνους» δηλαδή αυτούς που δρουν, συμμετέχουν και καθορίζουν τις εξελίξεις σαν παράπονο. «Δεν τα κάνετε καλά». Μήνυμα μέσω …Λαμίας. Μέσω Αριστεράς. Κι αυτή παρανοεί το ξαφνικό φούσκωμα του κυκλοφοριακού στην περιοχή της με αποδοχή και εντολή εξουσίας.
Οι πιο κυνικοί στην Αριστερά, γνωρίζουν την αλήθεια και απλά την χρησιμοποιούν. Δεν έχουν αυταπάτες ότι ο λαός τους θέλει. Εκμεταλλεύονται απλά την συγκυρία. Χτίζουν το μαγαζάκι τους και περιμένουν πελάτες από την διάλυση –έστω προσωρινή- του διπλανού. Απλά αρπάζουν την ευκαιρία εξαπατώντας όσους αναζητούν το καινούργιο. Όπως ο κυρ Φώτης της «ευθύνης»…

Χωρίς κεντρική ιδέα δεν πας μακριά. Η κοινωνία μας περνά από την Σκύλα στην Χάρυβδη καθημερινά σκοντάφτοντας στα σκοτάδια της ντόπιας και διεθνούς κρίσης. Αλλάζει συμμάχους και ελπίδες καθημερινά, ταλαντεύεται ανάμεσα στην συμμετοχή και την έξοδο, την ελπίδα και την απελπισία, με ένα πολιτικό σύστημα που αρνείται να εκσυγχρονιστεί και να υπηρετήσει την μεγάλη εικόνα της κοινωνίας αντί ό,τι απέμεινε από τα παλιά μικροσυμφέροντα.
Η δημοκρατία θάπρεπε να είναι ο πρώτος εκσυγχρονισμός. Από τα αρχηγικά κόμματα και τους κουτσούς θεσμούς σε μια δημοκρατική συμμετοχή και απολαβή δικαιωμάτων συν-καθορισμού  των αποφάσεων. Σε όλα τα επίπεδα.
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα μπορούσε να είναι ο άλλος πόλος της προοπτικής μας. Μαζί με τους ευρωπαίους, με σεβασμό στις κοινές αποφάσεις, διεύρυνση του διαλόγου και της συμμετοχής σε αυτόν, ανάπτυξη της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, ομοσπονδιοποίηση και κοινή οικονομική πολιτική. Όχι μόνο κοινό νόμισμα.
Ανάπτυξη αειφόρα και όχι συγκυριακή λόγω κρίσης με καταστροφή της περιβαλλοντικής μας κληρονομιάς, του πλούτου που ανήκει στις επόμενες γενιές και απλά τον διαχειριζόμαστε «εμείς». Στέρεες βάσεις ανανεώσιμης ενεργειακής αυτάρκειας, ποιότητας ζωής και όχι καταναλωτισμού, δημοκρατικών συμμετοχικών προϋπολογισμών σε αναβαθμισμένους δήμους και περιφέρειες αλλά και διευρυμένες δυνατότητες αυτόνομης τοπικής προόδου με σχεδιασμένη αποανάπτυξη.

Η παλιά συγκεντρωτική πολιτική σκηνή έχει πια σβήσει στην πραγματικότητα. Παρακολουθούμε απλά τις απεγνωσμένες της μεταμφιέσεις για να κρατηθεί στον χρόνο. Αλλά κάθε ενασχόληση μαζί της απλά μεταφέρει πόρους και ενέργεια σε μια μαύρη τρύπα. Είναι καιρός να συμφωνήσουμε σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Δημοκρατίας, Ευρωπαϊσμού, Αειφορίας.
Και να αναδείξουμε στην διαχείρισή του όσους και όσες απεγκλωβίζονται συνειδησιακά από τον παλιό κόσμο της ανευθυνότητας και της ατομικής οπτικής.
Με την ηθική δύναμη της αριστερής κληρονομιάς στην ελευθερία της ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων. Με όχημα την οικολογική συνείδηση ότι αυτός ο κόσμος είναι δανεικός και πρέπει να τον παραδώσουμε καλύτερο απ’ ότι τον παραλάβαμε – με βάσεις και προοπτικές. Εξοφλώντας σήμερα τα χρέη μας οικονομικά, οικολογικά, πολιτιστικά όπου αληθινά υπάρχουν και διορθώνοντας τις πραγματικές αδικίες απέναντι στους ανθρώπους, τον μόχθο τους και το ζωογόνο περιβάλλον. Απέναντι στη φύση που παραλάβαμε και την εργασία που την μεταμορφώνει χωρίς να την καταστρέφει.

Βασική ρήτρα του νέου συμβολαίου; Η συμμετοχή! 
Τίποτα λιγότερο.

3 σχόλια:

  1. "Με την ηθική δύναμη της αριστερής κληρονομιάς στην ελευθερία της ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων."
    Δυστυχως και η αριστερα, απο το
    1974 και εντευθεν σε Δημους και συνδικατα, και στο λιγο διαστημα της συγκυβερνησης του 1989, δεν ειναι αμοιρη ευθυνων παρεοκρατιας και κομματικης ευνοιας, οπου αυτο ηταν δυνατον, καταπατωντας καθε αρχη ελευθερης αναπτυξης των ικανοτητων, πλην αυτων της κομματικης πυραμιδας.
    Δεν ειναι τυχαια η αιφνιδια εκτιναξη των "πολιτικων παιδιων" του Χ.Φλωρακη, που απασχολουν ακομη την καθημερινοτητα, μαλλον πολυ αρνητικα.

    "Με όχημα την οικολογική συνείδηση ότι αυτός ο κόσμος είναι δανεικός και πρέπει να τον παραδώσουμε καλύτερο απ’ ότι τον παραλάβαμε – με βάσεις και προοπτικές."
    Καλα ολα αυτα αλλα εχει αποδειχθει και ιστορικα οτι η οποιαδηποτε περιβαλλοντικη προστασια δεν ειναι δυνατη, οταν ο λαος που δεν θα μπορει να ζησει αξιοπρεπως (με μεση εκτιμωμενη ανεργια πανω απο 15% την επομενη 10ετια) αγνοει τις μακροχρονιες συνεπειες, ποσον μαλλον που οι περιβαλλοντικες διαφημισεις πολυεθνικων -στα πλαισια της δηθεν κοινωνικης εταιρικης ευθυνης- συσκοτιζουν και παραπλανουν το 90% του πληθυσμου.
    Οπως εχω ξαναγραψει η ακριτη μεταφορα του μοντελου των Πρασινων της Δ. Γερμανιας, ηδη απο τα τελη της δεκαετιας του 80 στην ελλαδα δεν μπορει να ισχυσει -επ ουδενι- στην χωρα μας, διοτι ειμαστε διαφορετικοι (στην πλειονοτητα 20 φυλες απο μεσογειακους, ανατολιτες,ορθοδοξους και δηθεν ορθοδοξους,....) και καθυστερημενοι κατα 20 ετη κοινωνικα, πολιτικα και κυριως περιβαλλοντικα, εχοντας πολλα τοπικα προβληματα μικρης κλιμακας, αλλα οχι μεγαλα προβληματα οπως η γιγαντιαια γερμανικη βιομηχανια και η χρηση της πυρηνικης ενεργειας για ηλεκτροπαραγωγη.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ενδιαφέρον άρθρο. Δυστυχώς, παρατηρώ μία σχετική αδράνεια ακόμα σε κινηματικό πολιτικό (όχι οικολογικό) επίπεδο. Για παράδειγμα με ενόχληση είδα την ικανοποίηση των οικολόγων στην επιλογή τελικά του Παπαδήμου, μια διόλου αριστερή ή αντισυστημική πολιτική επιλογή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενα σατανικο σχεδιο

    Αυτες τι μερες ο παγκοσμιος πληθυσμος ξεπερασε τα 7 δις και το 2030 θα φθασει τα 9 δις.

    Πολλοι γνωστοι μου εχουν 2 τεκνα, αρκετοι 3 και μερικοι 4!!! Ρωτησα σχετικα και μου ειπαν οτι ειναι μοδα.

    Εμεις οι - καπως κουλτουριαρηδες- τεκνοποιουμε κατοπιν ωριμου σκεψεως φεροντας στην βιοσφαιρα ενα τεκνο, ετσι για την εμπειρια.

    Οι πιο κακες γλωσσες, μερικες ατεκνες, διατυπωνουν την αποψη οτι ειναι ανευθυνο να κανεις 3 η 4 παιδια, ενω οι πιο σατιρικοι στην ερωτηση "μονο ενα παιδι;" απαντουν "δεν ειμαστε ζωα αναπαραγωγης".

    Λοιπον, για να μην πολυλογω, το σχεδιο ειναι απλο. Αν αποφασισουμε να κανουμε μονον 1 παιδι και τα παιδια μας 1 επισης παιδι τοτε το 2050, η χωρα θα εχει τον μισο πληθυσμο, περιπου 5 εκατομ.

    Σε κοινωνικο επιπεδο, η εναπομεινασα περιουσια ενος ζευγαριου (μετα την ας πουμε 10ετη περιοδο 2010-2020) θα μεταβιβαζεται στο ενα παιδι, λ.χ. το παιδι μου, θα εχει διπλασια ακινητη και κινητη περιουσια απο τους γονεις του. Το μοναδικο εγγονι μου οταν τεκνοποιησει με αλλο μοναχοπαιδι μονον 1 τεκνο, τοτε αυτο θα εχει 4 πλασια ακινητη και κινητη περιουσια.

    Οποτε, θα γινουμε οπως η Αυστρια, δηλ. μια χωρα με 5 εκατ.γηγενεις σε διευθυντικες εργασιες και στις υπηρεσιες και 2 εκατ. επιλεγμενους μεταναστες και ολα θα ειναι οπως στην μπελ εποκ στο παρισι.

    Μηπως ειναι μια καποια λυσις του προβληματος κυνηγου-θηραματος με κυνηγους τον λαο και θηραματα το οικογενειακο εισοδημα και το περιβαλλον(εξισωσεις Lotka -Voltera) , που ισως θα εγραφε ο Αλεξανδρινος μεγας ποιητης μας, αν ζουσε σημερα!

    Αφωτιστος Φιλελεην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU