Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ξαφνικά η Ελλάδα κάνει όλα τα σωστά!

του Γιώργου Προκοπάκη*
Ο Κώστας Ανδρέου μας ενημέρωσε για το status των διαπραγματεύσεων για το PSI μεταφέροντας τα νέα: η ελληνική πλευρά ζητάει από τους ιδιώτες ομολογιούχους, τα νέα χαρτιά να έχουν παρούσα αξία στο 25% των παλιών - δηλώνει δε ότι εμμένει (η Ελλάδα) στο πνεύμα της απόφασης της 27/10. Στην ειδησεογραφική ενημέρωση αναφέρεται ότι η Ελλάδα ψιλοπαρακάμπτει το IIF και μιλάει απ' ευθείας με τους ομολογιούχους.Εκφράζει την αγωνία του (ο Κώστας) μπας και πάμε κατ' ευθείαν για χρεοκοπία. Ας το δούμε.
Τεχνικές λεπτομέρειες πρώτα

1. Η μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους και η ζημία που καταγράφει ο ομολογιούχος είναι δύο διαφορετικά πράγματα. 

Η ζημία του ομολογιούχου εξαρτάται από την παρούσα αξία των χαρτιών (τη διαφορά ανάμεσα στην προ και μετά την ανταλλαγή). Εδώ παίζει το επιτόκιο (κουπόνι) και ο χρόνος λήξης των νέων ομολόγων, αλλά κυρίως το προεξωφλητικό επιτόκιο (discount rate) που χρησιμοποιεί ο κάτοχος των ομολόγων. 
Η ζημία που εγγράφεται είναι θέμα κανονιστικό, επηρεάζεται από το "φορολογικό όφελος" από τη ζημιά - άρα από την κτά χώρα νομοθεσία και την κατάσταση κερδοφορίας κάθε ομολογιούχου. Για την πραγματική ζημία, ο ομολογιούχος έχει και εργαλεία να τη μειώσει (π.χ., εγγράφεται η παρούσα αξία με κάποιο ψηλό discount rate και το χαρτί διασφαλίζεται με εργαλείο με πολύ πιο φθηνό discount rate).

2. Τον Ιούλιο, με κούρεμα που δεν έθετε ζήτημα επανακεφαλαιοποίησης τραπεζών αφ' ενός, και με την Ελλάδα παρατηρητή από την κερκίδα, όλοι ήταν μια παρέα: η ευρωζώνη, το ΔΝΤ, το IIF. 

Οι επιλογές του PSI δεν ήταν άσχημες, αν και θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. 
Τον Ιούλιο το IIF είχε θεωρήσει discount rate 9% με ένα επιτόκιο (κουπόνι) 5% (περίπου - μεσοσταθμισμένο αν έπαιζε το PSI σύμφωνα με τον προγραμματισμό). 
Τώρα προτείνει επιτόκιο (κουπόνι) 8% και discount rate 12%!!! 
Τα τσανάκια έχουν χωρίσει: το IIF είναι απέναντι στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη - ΟΧΙ ΜΑΖΙ. Το ψηλό επιτόκιο (κουπόνι) έως και ισοφαρίζει τις πραγματικές ζημίες από την μείωση της ονομαστικής αξίας και το ψηλό discount rate οδηγεί σε καταγραφή πολύ υψηλών λογιστικών ζημιών.

3. Το προεξωφλητικό επιτόκιο (discount rate) ανταποκρίνεται στη μακροπρόθεση πρόβλεψη απόδοσης των νέων ομολόγων. 

Δηλαδή, η πρόταση του IIF καταθέτει ότι, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η προκύπτουσα εικόνα του ελληνικού χρέους με την εφαρμογή των αποφάσεων της 27/10 είναι απείρως καλύτερη αυτής του Ιουλίου, τα νέα ομόλογα ακόμη και με την προστασία σε μελλοντικό κούρεμα του Βρετανικού δικαίου (που ζητούν) θα είναι σκουπιδόχαρτα. 
Πράγμα το οποίον σημαίνει ότι ακόμη και όταν, σύντομα ή όχι, η Ελλάδα εξέλθει από το όποιο καθεστώς αξιολόγησης (default, selective default, ή άλλο) θα βρεθεί ξανά στον πάτο της κλίμακας αξιολόγησης. 
Με ό,τι αυτό σημαίνει σε δυνατότητα χρήσης και κάλυψη των ομολόγων ως ενέχυρο, τη δυνατότητα εξόδου της Ελλάδας στις αγορές (ακόμη και σε 10 χρόνια), κλπ.

Πέραν του ότι το επιτόκιο (κουπόνι) που προτείνει ο IIF είναι τόσο ψηλό που εξανεμίζει το μεγαλύτερο μέρος των ωφελειών του κουρέματος, για τους παραπάνω λόγους (και άλλους) η πρόταση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ από την ελληνική πλευρά. 

Δεν είναι ούτε από τη γερμανική! 
Αντί λοιπόν να μπλέκουμε με επαναδιαπραγματεύσεις Μνημονίων και άλλων τινών μεγαλοστομιών που πουλάνε στις τηλεοράσεις στους ελληναράδες και στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, η Ελλάδα (ο Παπαδήμος δηλαδή, γιατί ο Μπένι ακόμη να πάρει χαμπάρι τι έγινε από τον Ιούλιο) επιλέγει το σωστό στρατόπεδο (τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες) και επί τέλους παίζει μπάλλα! 
Το εντυπωσιακό είναι ότι η μεταμόρφωση της ομάδας έγινε με τους ίδιους παίκτες. Ο στρατηγός-προπονητής άλλαξε.

Ευλογία γενειάδας

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να θυμίσω ότι από την επομένη της απόφασης της 21/7, εδώ μέσα* είχα ποστάρει για τη σημασία του discount rate και τα παιχνίδια. Ξανα-αναφέρθηκα σ' αυτό κάμποσες φορές. 

Επίσης, τόσο εδώ* όσο και πιο έξω είχα πολλές φορές αναφερθεί στην ανάγκη να διαπραγματευθεί η ίδια η Ελλάδα με τους ιδιώτες πιστωτές, αλλά και στη σημασία της όλης στρατηγικής που δεν πρέπει να χάνει από την οπτική την ημέρα εξόδου από το καθεστώς επιλεκτικής (ή όποιας άλλης) χρεοκοπίας. 
Να θυμίσω επίσης ότι στα (φαινομενικά εντελώς) ξεκούδουνα κοπανιόμουν για το καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας ("να το διαχειριστούμε"), τις εγγυήσεις και τέτοια, αλλά και την ανάγκη διαχωρισμού των εννοιών "μείωση χρέους" και "κούρεμα πιστωτών" όπως και τη σημασία των κανονιστικών αλλαγών για κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών. 
Όλα αυτά τα οποία μπορεί να είναι μέρος της λύσης. Όλα αυτά που είναι απαραίτητα να συμπεριλάβεις στην ανάλυσή σου για να κάνεις πολιτική και όχι συνθηματολογία.

Ερχόμαστε στο σήμερα

Ξαφνικά η Ελλάδα κάνει όλα τα σωστά! Με τον πράκτορα της Goldman Sachs τραπεζίτη Παπαδήμο - αυτόν τον αναξιόπιστο στα μάτια των Ευρωπαίων που δεν ήθελε βαθύτερο κούρεμα από του Ιουλίου! 

Η πολιτικότητα του Παπαδήμου είναι εντυπωσιακή. Πολιτικότητα επί της ουσίας. 
Οι κατάλληλες συμμαχίες και η εκμετάλλευση των ευκαιριών στο όριό τους. 
Με τον Μπένι και τον Χριστοδούλου (ο τελευταίος πάντα "το είχε" ο πρώτος δεν μπορούσε να το δεί). 
Ο εκπρόσωπος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου Παπαδήμος σε συνεργασία με τον νεοφιλελεύθερο Βησιγότθο Σόιμπλε αναγκάζουν τις τράπεζες στην άσκηση που αναγκάστηκαν να κάνουν οι αμερικανικές πριν τρία χρόνια: "ανοιχτά χαρτιά ένθεν και ένθεν".

Ας υποθέσουμε ότι τα σημερινά ελληνικά ομόλογα προς ανταλλαγήν είναι ένα ομόλογο 8ετίας με κουπόνι 4.6% (περίπου ο πραγματικός μέσος όρος) και πρόκειται να ανταλλαγεί με ομόλογο 20ετίας της μισής ονομαστικής αξίας (απαίτηση της απόφασης της 27/10). Η πρόταση του IIF με 8% κουπόνι και 12% discount rate καταλήγει σε μείωση της παρούσας αξίας των ομολόγων που έχουν σήμερα στα χέρια τους κατά 60% (με το φορολογικό όφελος πάει κοντά στο 50%). Μια χαρά παληκάρια ο Dallara και οι τράπεζες! Πλην όμως, αν τα παληκάρια χρησιμοποιήσουν το "δικό τους" discount rate, ας πούμε 3%, όχι μόνο δεν χάνουν, αλλά κερδίζουν σε (πραγματική και πραγματοποιήσιμη μέσω εργαλείων) παρούσα αξία κάπου 14.5%!!! [Με discount rate 4% δεν έχουν καμιά ζημία.]

Τι λέει η ελληνική πλευρά;

Ύπάρχει στο τραπέζι ένα ποσόν €30 δισ - αυτό που έδωσε η Μέρκελ για γλύκανση στον Dallara στις 3:30 πριν τα χαράματα της 27/10. Αυτό το ποσόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εγγυήσεις στα νέα ομόλογα (διαγράφει χρέος, κατά τα πρότυπα του Ιουλίου - αλλά σε 20 ή 30 χρόνια), η Ελλάδα όμως θέλει να χρησιμοποιηθεί για άμεση επαναγορά χρέους. Στην πρόταση Dallara αντιπροτείνει:

Η συμπεφωνημένη μείωση ονομαστικής αξίας κατά 50% και τα €30 δισ ένα πακέτο που θα καταλήγει σε παρούσα αξία των ομολόγων μετά την ανταλλαγή στο 25% της προηγουμένης. Δεν είναι γνωστά τα επιτόκια που συζητώνται, είναι όμως ασφαλές να υποθέσουμε ότι με μείωση της παρούσας αξίας επί τη βάσει της ονομαστικής κατά €150 δισ η απαίτηση το χρέος, που αρχίζει να διαμορφώνεται σε βιώσιμο, να το δείχνει κιόλας! Δηλαδή, "κόφτε το λαιμό σας με τους auditors για το πώς θα εγγραφούν τα ομόλογα, με τον συνδυασμό χρόνου λήξης, επιτοκίου (κουπονιού) και discount rate να το επιτύχετε". Στο πλαίσιο αυτό, αν τα νούμερα μπορεί να γίνουν αποδεκτά, η Ελλάδα δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να αποδεχθεί και το βρετανικό δίκαιο - σιγά τ' αυγά! Τόσο απλά και τόσο καθαρά.

Κι από πάνω αρχίζουν οι συζητήσεις (ας πούμε, ψιλοαπειλές) για αλλάγή στο ελληνικό δίκαιο και τα Collectine Action Clauses που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να σπρώξει προς αυτήν την κατεύθυνση - αδιαφορώντας για την ενεργοποίηση των CDS! Πλην όμως, είναι προφανές (και γι αυτό άλλως τε συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις με δημιουργία επιτροπών και τέτοια) ότι 

(α) αυτά δεν γίνονται χωρίς συνεννόηση με τον Σόιμπλε, 
(β) εάν τεθεί θέμα αλλαγής όρων στα ελληνικά ομόλογα, δεν υπάρχει κανένας λόγος το κούρεμα να μείνει στο 50%. 
Το τελευταίο είναι ακριβώς η θέση της Μέρκελ που "έπεισε" τον Dallara τα ξημερώματα της 27/10.

Όλα αυτά ακούγονται αυτονόητα και προφανή. Είναι! 
Ήταν αδιανόητα όμως στο πλαίσιο της επιλογής ως ελληνική πολιτική της θέσης "θα μας σώσουν οπωσδήποτε, ό,τι και να κάνουμε για να μη μας σώσουν" που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, μέχρι τη σφαλιάρα που εισέπραξε ο Βενιζέλος για την ηλιθιότητα της διακοπής των διαπραγματεύσεων για "να τα λύσει με τους πολιτικούς προϊσταμένους" και μέχρι το ξεφτύλισμα του Παπανδρέου (δυστυχώς όλης της Ελλάδας) στις Κάννες. 
Η θέση των εταίρων είναι καθαρή: "εμείς σας βοηθάμε, αρκεί να θέλετε να σωθείτε".

Οι ουρές

Οι γραμμές της διαπραγμάτευσης έχουν τραβηχτεί:
1. Ή εθελοντική λύση περίπου όπως είναι η ελληνική πρόταση
2. Ή υποχρεωτικό κούρεμα 80%, χωρίς γλυκάνσεις και σουσούμια, με πιστωτικό γεγονός και ενεργοποίηση των CDS.

Η ελληνική θέση δεν είναι μια κακή λύση για όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες (πλην των ελληνικών) που έχουν εγγεγραμμένα ελληνικά ομόλογα έως και στο 35% της ονομαστικής αξίας του. 
Το πρόβλημα είναι με τις ελληνικές τράπεζες που έχουν κάπου 60% των ομολόγων τους στην διακράτηση, εγγεγραμμένα στο 100%. Η "μέση τιμή" των ομολόγων στα χέρια των ελληνικών τραπεζών είναι 80-85%. Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι το φορολογικό όφελος είναι αδιάφορο μιας και απλούστατα δεν υπάρχει κερδοφορία. 
Γι αυτό και η φασαρία από μεριάς ελληνικών τραπεζών. Γι αυτό και ξενίζει η εμφάνιση πολιτικών, της αριστεράς μάλιστα, να επισείουν την καταστροφή στο τραπεζικό σύστημα, δίκην παπαγαλακίων επιλεγμένων τραπεζιτών.

Για την ελληνική πλευρά τα δύο projects, η ολοκλήρωση του PSI και η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είναι ΕΝΑ. Γι αυτό και συζητείται η επέκταση του χρόνου κύλισης ζημιών μέχρι 15ετίας, γι αυτό και το ΤΧΣ ανεβαίνει στα €60 δισ. Αντίθετα από τις επαναστατικές ονειρώξεις διαφόρων για διαπραγματευτική ισχύ της Ελλάδας με την αλλαγή της νομοθεσίας ομολόγων, η πραγματικότητα λέει ότι πρόκειται για το "κεντρί της μέλισσας": μπορεί να χρησιμοποιηθεί μία μόνο φορά. 
Είναι προς όφελος και της Ελλάδας (και του Σόιμπλε) να εξαντλήσει τα περιθώρια της διαπραγμάτευσης.
Κι ερχόμαστε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε. Ο Ανδρέου αναρωτιέται "πάμε για χρεοκοπία;". Τυπικά ίσως, στην πραγματικότητα όχι.Όχι βέβαια, εφ' όσον έχουμε την υποστήριξη των εταίρων μας εντός του ευρώ - δηλαδή διανειακή σύμβαση που θα επιτρέψει να υπάρχουμε και να εκμεταλλευθούμε τα πλεονεκτήματα του πιστωτικού γεγονότος.
Η περίπτωση αλλαγής και ενεργοποίησης όρων στα ελληνικά ομόλογα, ενεργοποιεί τα CDS και οδηγεί σε πιστωτικό γεγονός. Προφανές λοιπόν ότι σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα επιβάλλει στους πιστωτές της του επαχθέστερους των όρων που της επιτρέπει η συγκυρία. 
Το πιστωτικό γεγονός που μας ταλανίζει ως έννοια εδώ και μήνες, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα - ούτως ή άλλως στην καλύτερη των περιπτώσεων η έξοδός της στις αγορές προβλέπεται για το 2021. Αφορά πρωτίστως "τους άλλους" - την ευρωζώνη. 
Εάν το ελληνικό πιστωτικό γεγονός είναι διαχειρίσιμο από την ευρωζώνη και παρέχεται η αναγκαία υποστήριξη στην Ελλάδα, καλώς να ορίσει!!!

Τι έγινε και ψιλοαλλάζουν τα πράγματα;

Η στρατηγική έχει τη σφραγίδα βαθειάς κατανόησης των διαδικασιών αλλά και της κατάστασης. 
Από το πρώην (και νυν) επιτελείο μόνον ο Πρόεδρος του ΟΔΔΗΧ Πέτρος Χριστοδούλου (με όλες τις ενστάσεις για τον ρόλο του κόντα δύο χρόνια τώρα) θα μπορούσε να παίξει. Σ' αυτόν να προσθέσουμε τη νομική εταιρεία που μας επέβαλαν οι Γερμανοί μετά την απόφαση του Ιούλη. 
Ο Παπαδήμος είναι ο παράγοντας που έβαλε την επί της ουσίας στρατηγική σε πρώτη προτεραιότητα, πετώντας στα σκουπίδια τις σαχλαμάρες της "αναγκαστικής και άνευ όρων σωτηρίας της Ελλάδας".

Κάτι τα παραπάνω, κάτι η γενικότερη απειλή στην ευρωζώνη, είχαν ως αποτέλεσμα 
(α) να γίνει από αντιμνημονιακή σχεδόν συστημική η ΝΔ, 
(β) να μείνει χωρίς πολιτική η αριστερά (ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτάει σα χάνος και υποχρεωτικά διολισθαίνει στον ελληναραδισμό, η ΔΗΜΑΡ κάνει κωλοτούμπες προσπαθώντας να καταλάβει τι γίνεται), 
(γ) ο ΛΑΟΣ επίσης επιχειρεί να χτίσει μετριοπαθές προφίλ, 
(δ) το ΚΚΕ μονίμως εκτός εικόνας. 
Η καημένη η ΔΗΣΥ λόγω Ντόρας είναι καμμένη από χέρι ανεξαρτήτως συνθηκών. 
Οι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσπαθούν να περισώσουν και να σώσει ο ένας τον άλλο. 
Η επιτυχία Παπαδήμου (εάν υπάρξει) θα αποκτήσει πολλούς πατεράδες ενώ στην πραγματικότητα αφήνει πολλά ορφανά. Επειδή οι πελατείες του κράτους είναι πάντα εδώ και οι επικίνυνοι πολιτικοί τσαρλατάνοι (ή σκέτα "πονηροί") της "αναγκαστικής σωτηρίας" επίσης, υπάρχει, εκτός από το πολιτικό κενό, και η ανάγκη ανάδειξης των πραγματικών πολιτικών προταγμάτων. 
Το αίτημα "κάτι πρέπει να γεννηθεί", από ό,τι μπορεί να χρησιμεύεσι από το "παλιό" και με πολύ νέο κοινωνικό αίμα είναι ακόμη πιο επιτακτικό απ' ό,τι πριν μερικές εβδομάδες.

*από την ομάδα διαλόγου Μεταρρυθμιστική Αριστερά  στο fb
*το σκίτσο είναι του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου από ΤΟ ΒΗΜΑ

5 σχόλια:

  1. Καημένε κύριε Προκοπάκη μου, πόσο μακριά νυχτωμένος είσαι!

    Δεν φτάνει που η πανικόβλητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ (και συγκεκριμένα το βλάκιστο και διαχειριστικά ανίκανο "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολίτικο και μειωμένου πατριωτισμού, τμήμα της) τα έκανε μαντάρα, με την καταστροφικά αποτυχημένη στρατηγική της επιλογή να εντάξει την ελληνική οικονομία στην χαοτική θεσμικά ευρωζώνη (η οποία έχει εισέλθει σε μια διαδικασία αποδόμησης), έρχεσαι και εσύ να θεωρητικοποιήσεις την απίστευτη αυτή βλακεία, προσπαθώντας να βρεις λύσεις, μέσα στο υπάρχον απόλυτο αδιέξοδο και να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την υπό εξέλιξη πλήρη εκποίηση του ελληνικού δημόσιου πλούτου και την εκχώρησή του στους δανειστές μας (διότι περί αυτού πρόκειται, αφού αυτό είναι εκαίνο που κρύβεται πίσω από το "ελληνικό" PSI, για την "επιτυχία" του οποίου τόσο πολύ κόπτεσαι και χολοσκάς).

    Προσπαθείς με ένα εναγώνιο και συνάμα κωμικοτραγικό τρόπο, να πιαστείς, σαν τον πνιγμένο, από τα μαλλιά σου, για να υπερασπιστείς μια χαμένη υπόθεση! Και ποιά υπόθεση μάλιστα! Αυτήν του "ελληνικού" PSI!

    Παρακολουθώ, όλην αυτή την λεπτομερειακή και δαιδαλώδη περιγραφή σου, για το PSI και τα discount rates, που θέλει να μας δείξει το πόσο "καλή δουλειά" κάνει ο νεκροθάφτης της ελληνικής οικονομίας και δήμιος του ελληνικού πληθυσμού (περί του κ. Λουκά ο λόγος) και με πιάνουν τα γέλια, αφού η όλη σου περιγραφή δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα (σοβαροφανές) ευθυμογράφημα του αείμνηστου Νίκου Τσιφόρου, διανθισμένο με μπόλικο ... Λέμμυ Κώσιον.

    Λοιπόν, με λίγα λόγια και για να μην κουραζόμαστε: Το "ελληνικό" PSI θα έχει αμφίβολη και περιπετειώδη εξέλιξη και οδεύει προς την επισημοποίηση της, ήδη επελθούσας, χρεωκοπίας της χώρας, δια της μετατροπής της σε πλήρη πτώχευση.

    Στην "καλύτερη" περίπτωση, για την χώρα, μέσω του PSI, το ελληνικό δημόσιο χρέος προς τους "ιδιώτες" (δηλαδή την μπατιροτραπεζοκρατία, σε όλες της τις εκφάνσεις) θα κουρευτεί, σε επίπεδα της τάξης του 80% και θα επιφέρει την πλήρη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, αφού το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας μας, ελάχιστα θα επηρεαστεί από αυτή την εξέλιξη και θα επανέλθει στα σημερινά επίπεδα (ήτοι στα 390 δισ. €), στα μέσα του 2013.

    Και αυτή η εντελώς καταστροφική εξέλιξη θα είναι η "καλύτερη" περίπτωση, για την χώρα. Μπορείς, λοιπόν, να φανταστείς το πως θα είναι η χειρότερη περίπτωση, καθώς και όλες οι άλλες ενδιάμεσες περιπτώσεις.

    Από εκεί και πέρα, επί του πρακτέου και μιλώντας, εντελώς, ρεαλιστικά και χωρίς να εκλαμβάνουμε την επιθυμία μας, ως πραγματικότητα (όπως κάνει η αφεντιά σου, αγαπητέ κύριε Γεώργιε) :

    Το "ελληνικό" PSI δεν πάει καλά. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, για την επισημοποίηση της χρεωκοπίας της χώρας και την υπαγωγή της στο καθεστώς μιας ελεγχόμενης πτώχευσης (υπέρ των δανειστών της, φυσικά και όχι υπέρ του πληθυσμού της).

    (Πως θα μπορούσε να πάει καλά; Μόνον αν συμπεριλάμβανε και το διακρατικό δημόσιο χρέος της χώρας - η ύπαρξη αυτού του διακρατικού ελληνικού χρέους είναι μια τεράστια "επιτυχία" του εντελώς ανίκανου και αφελούς ΓΑΠ - και οδηγούσε στην πλήρη διαγραφή του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους. Αν και αυτό, από μόνο του, δεν θα είναι καθόλου αρκετό, όσο η χώρα παραμένει στο ευρώ και όσο το ευρώ παραμένει ένα σκληρό νόμισμα και με ισοτιμία προς το δολλάριο πάνω από 1 ευρώ προς 95 σεντς του δολλαρίου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (Ως εκ τούτου, έχει απόλυτο δίκιο ο παλαιός μου φίλος Κωστής, που ανησυχεί)...

    Δυστυχώς, για σας τους (ψευδο)ευρωπαϊστές, αγαπητέ κύριε Γεώργιε Προκοπάκη, τα κάνατε τόσο χάλια, από το 1996 και μετά, που τώρα τα πράγματα δεν συμμαζεύονται, ό,τι και να κάνετε.

    Το σαπιοκάραβο "Ελλάς", έτσι που το καταντήσατε (χωρίς το οθνείο μας νόμισμα, εντός ευρωζώνης), πάει , ολοταχώς, για φούντο.

    Και φυσικά, θα δρέψετε τους ανέμους που έχετε σπείρει. Και θα υποστείτε τα επίχειρα της παταγώδους αποτυχίας σας...

    Για περισσότερα, όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να δουν στο μπλογκ μου το θέμα : «Από τον Γρηγόρη Ψαριανό στη Νίκη Τζαβέλλα. Η αποδόμηση της ευρωζώνης, τα κωμικοτραγικά αδιέξοδα του ελληνικού (αριστερού και δεξιού) κοσμοπολιτικού "ευρωπαϊσμού" και η πορεία της χώρας προς την καταστροφή»
    http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/11/grigoris-psarianos-kai-niki-tzavella.html .

    Με φιλικούς χαιρετισμούς.


    Τάσος Αναστασόπουλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μάλιστα. Βαθιά νυχτωμένος ο ένας, καραγκιόζης ο άλλος, πατημένο στρούντελ η αλλη ηλίθιος εκείνος και η εθνική ανάτασις σε υψη που ούτε να διανοηθούν μπορούσαν οι ξεφτιλισμένοι σε σχέση με τους νεοέλληνες πρόγονοι συνεχίζεται.

    Μα είναι τόσο απαραίτητο το τεράστιο "εγώ" του νεοέλληνα να φτάσει εκτός ηλιακού συστήματος??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακόμα και αν, πίσω από τις όποιες τοποθετήσεις, κρύβεται ένα τεράστιο "εγώ", η ύπαρξή του δεν αναιρεί την ορθότητα των όποιων λεγομένων.

    Π.χ. Η ύπαρξη του "εγώ" δεν σημαίνει ότι ο κ. Προκοπάκης δεν είναι μακριά (ή βαθιά) νυχτωμένος. Είναι και παραείναι.

    Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο (ακριβέστερα : Το χείριστο όλων) είναι η εμμονή του κ. Προκοπάκη και όλων των εκπροσώπων της αυτοαποκαλούμενης "ανανεωτικής" αριστεράς - οι οποίοι, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία ελίτ αριστερών νεοσυντηρητικών, που κουβαλούν όλα τα κλασσικά συντηρητικά αντανακλαστικά, ήτοι την απόγνωση μπροστά στο άγνωστο, τον φόβο του επερχόμενου και ακαθόριστου, ακόμα, νέου, την ανασφάλεια ενώπιον της κατάρρευσης των κατεστημένων παραδοχών κλπ - σε ιδεοληπτικούς δογματισμούς, νεοσταλινικού (ή, ορθότερα, ευρωσταλινικού) τύπου, οι οποίοι αφορούν, όπως έγραψα, την ιερή αγελάδα όλων των δύσμοιρων απογόνων του του ευρωκομμουνισμού, η οποία, κατ' αυτούς, πρέπει, πάση θυσία, να μην αγγιχθεί, δηλαδή το ιδεαλιστικό κατασκεύασμα (το ιδεολόγημα) της ευρωπαϊκής ενότητας, έτσι όπως αυτό, πρακτικά, ενσαρκώθηκε, ιδίως, με την ευρωζώνη.

    Από το σύνολο του κειμένου του κακόμοιρου Γιώργου Προκοπάκη αναδεικνύονται όλα τα κλασσικά χαρακτηριστικά, που αποτελούν την συνισταμένη των χαρακτηρολογικών στοιχείων των αριστερών συντηρητικών μας, οι οποίοι έχουν συνδέσει άρρηκτα την ύπαρξη της ευρωζώνης, με την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, η οποία ιδέα στα πλαίσια της ευρωσταλινικής θεολογίας έχει μετατραπεί σε ένα αντιδραστικό ιδεολόγημα.

    Έτσι, όπως σε κάθε ιδεαλιστική κατασκευή, έτσι και στο ιδεολόγημα (την ιδεοληψία) της ευρωπαϊκής ενότητας, οι νεοσυντηρητικοί ευρωσταλινικοί εγελιανοί ιδεαλιστές (οι αριστεροί ψευδοανανεωτές), σαν τον κ. Προκοπάκη, απαιτούν την προσαρμογή των κοινωνιών στο ιδεολόγημά τους, στο οποίο πρέπει η ελληνική κοινωνία και οι άλλες κοινωνίες της γηραιάς ηπείρου, να προσαρμοστούν, πάση θυσία και με το όποιο κόστος, παρά τις εμφανείς δομικές ανεπάρκειες της πρακτικής ενσάρκωσης του ιδεολογήματος αυτού, μέτσι όπως αυτό υλοποιήθηκε με την σύγκρότηση της χαοτικής ευρωζώνης.

    Οι ευθύτατες αναλογίες, με την κλασσική σταλινική ιδεαλιστική κατασκευή (παρά τις όποιες λεκτικές διαφοροποιήσεις και παρά το διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο) είναι σαφέστατες και ορατές δια γυμνού οφθαλμού, αφού και ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι (Στάλιν), μέσα στα πλαίσια του δικού του προτάγματος, στην ουσία, δεν έκανε κάτι το διαφορετικό από ό,τι κάνουν οι σύγχρονοι ευρωσταλινικοί, των οποίων η συλλογιστική συντείνει στον ίδιο σκοπό :

    Στην προσαρμογή της κοινωνίας στο ιδεαλιστικό κατασκεύασμα, που έχουν στο μυαλό τους και στην κατίσχυση των επί μέρους ανορθολογικών συστατικών ιδεών αυτού του κατασκευάσματος πάνω στους ανθρώπους, ακόμα και αν αυτοί καταστραφούν (προφανώς, για "το καλό" των καταστρεφόμενων).

    Το, αν στην περίπτωση του Στάλιν και της γραφειοκρατίας του Κ.Κ.Σ.Ε., το ιδεαλιστικό κατασκεύασμα λεγόταν "σοσιαλισμός" και η πρακτική του ενσάρκωση ήταν η "Ε.Σ.Σ.Δ.", καθώς και το, αν στην περίπτωση του κ. Προκοπάκη των "ανανεωτών" της αριστεράς, το ιδεαλιστικό κατασκεύασμα λέγεται ευρωπαϊκή ενότητα και η πρακτική του ενσάρκωση είναι η ευρωζώνη, δεν αλλάζει την ουσία του φαινομένου, το οποίο έχει την ίδια κακή και καταστροφική ρίζα και στις δύο περιπτώσεις, οι οποίες είναι το ίδιο κοινωνικά αντιδραστικές ιδεαλιστικές κατασκευές, οι οποίες είναι το ίδιο επικίνδυνες όταν έχουν να αντιμετωπίσουν κοινωνίες οι οποίες ευρίσκονται μέσα στην δίνη μιας πολύπλευρης κρίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και το γεγονός ότι η χρήση της βίας διαφοροποιείται από την μία περίπτωση στην άλλη (προφανώς η κλασσική, απόλυτα ωμή και απίστευτου μεγέθους, σταλινική βία, δεν μπορεί να συγκριθεί με την βία την οποία υπερασπίζονται σήμερα οι νεοσυντηρητικοί ευρωσταλινικοί), δεν αλλάζει τα πράγματα.

    Καλό, λοιπόν, είναι να μιλάμε για τον εγωισμό του όποιου επικριτικού σχολιαστή. Αλλά καλόν, επίσης, είναι να μπορούμε να βλέπουμε και τό ουσιαστικό περιεχόμενο των επικρίσεων...


    Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU