Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

“ΔΕΚΑ ΕΞΙΜΙΣΗ ΝΟΕΜΒΡΗ” - ΚΑΙ ΑN ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΤΣΙ;

Αφωτίστου Φιλέλληνος,  Σχέδιο αφηγήματος “ΔΕΚΑ ΕΞΙΜΙΣΗ ΝΟΕΜΒΡΗ” 

(ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΔΙΑΝΥΘΕΙ Η ΜΙΣΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ 16  ΝΟΕΜΒΡΗ
ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ Η  17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973)
ΚΑΙ ΑN ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΤΣΙ;


Σκηνή πρώτη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973)

Μετά από τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου, και εξαιτίας της καταπίεσης, της πρωτόγνωρης φτώχειας και των προβλημάτων λόγω της πρώτης ενεργειακής κρίσης, ο λαός της Αθήνας, έχει συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης και οι πιο επαναστατικοί ήδη έχουν καταλάβει κρατικά κτίρια.

Βέβαια, φάνηκε κάτι περίεργο : ανάμεσα στο επαναστατημένο πλήθος που ήδη από το βράδυ της Πέμπτης  είχε καταλάβει κρατικά κτίρια, είχαν ανακατευτεί και έλληνες φοιτητές από την Ιταλία και την Γαλλία, με μερικούς “φιλέλληνες” επαναστάτες από τον Μάη του 68, φέροντες όπλα που τα είχαν εισάγει σταδιακά και λαθραία τα καλοκαίρια, από το ’70 κι ύστερα,  την περίοδο των διακοπών.
……………………………………………………………………………………………………………..
Δυό μελαχροινές κοπέλες η Μαρίνα και η Αρετή και δύο φοιτητές, o Λάκης με λεπτά χαρακτηριστικά και κατσαρά μαλλιά κι ο Μάκης,  συντοπίτης των δυό φοιτητριών, κοντός με ελάχιστο λαιμό  απ’ όπου φύτρωνε ένα πελώριο κεφάλι, από την κατάληψη του Πολυτεχνείου μιλάνε με έναν αγριεμένο νέο φοιτητή που γυάλιζε το μάτι του, τον Λέοντα.

Ο Λέων, ήταν ο γεροδεμένος μοναχογιός αριστερού μικροεργολάβου, ντυμένος με αμπέχωνο, χοντρό μπουτζίν και άρβυλα, αξύριστος. Έσερνε μια μπετόβεργα μήκους ενός μέτρου, διαμέτρου 12 χιλιοστών, που την είχε προσάγει  για αυτοάμυνα μαζί με τσέρκια  από κοντινή οικοδομή για να κάνει “φιόγκο” τις πόρτες της περίφραξης  του ΕΜΠ.
Πρώτος μίλησε  o Λάκης :

-          “Ο αέρας μυρίζει μπαρούτι , πρέπει να διαλύσουμε την κατάληψη”.
-          “Μα τι λετε τώρα , ο λαός έχει ξεσηκωθεί, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω θα γίνουμε ρεζίλι”, είπε ο Λέων
-          “Είσαι προβοκάτορας”, του είπε προκλητικά o Λάκης.

Ήδη από την Τετάρτη, οι οργανωμένοι φοιτητές προσπαθούσαν να σταματήσει η κατάληψη, γιατί δεν μπορούσαν να ελέγξουν το αυθόρμητο.

Η Μαρίνα, μία νοστιμούλα φοιτήτρια, μέλος της ΑΝΤΙΕΦΕΕ , κόρη αξιωματικού της χωροφυλακής, με ένρινη φωνή του είπε :

-“Συνάδελφε έχει δίκιο ο Λάκης, αν δεν φύγουμε θα χυθεί αίμα.”
-“Πρέπει να κρατήσουμε τις Θερμοπύλες”, είπε ο Λέων και σκέφθηκε ότι έπρεπε να δέσει με πρόσθετους φιόγκους από τσέρκια τις σιδερένιες πόρτες της Στουρνάρη και της Τοσίτσα
-“Είσαι προβοκάτορας”, επανέλαβε ο Λάκης.

Ο Λέων εκνευρίσθηκε, οι φλέβες στο λαιμό του διογκώθηκαν, ένοιωσε κάτι σαν να τον τσίμπησε αλογόμυγα και ουρλιάζοντας «φύγε ρε πούστη μη σε σκοτώσω» πήρε στο κυνήγι τον Λάκη στην αυλή του κτιρίου των Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων, αλλά ο Λάκης ήταν ταχύτατος και άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από τις μπασκέτες. Σύντομα, ο Λέων αντιλήφθηκε το γελοίον του πράγματος και παράτησε το κυνηγητό.

Σκηνή δεύτερη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973, 16:17)

Μέχρι το ηλιοβασίλεμα (18:11) οι πιο επαναστατικοί είχαν πλαισιωθεί από αγριεμένους άνεργους οικοδόμους που είχαν πληγεί από την κρίση και αγωνιστικά στοιχεία από το Θριάσιο πεδίο (απόγονους ομόθρησκων αρβανιτών που με τους έλληνες είχαν συμμετάσχει στην ελληνική επανάσταση) .
Οι καταλήψεις  κρατικών κτιρίων, συνέχισαν επιτυχημένα, με εκθετικό ρυθμό, έως το βράδυ, λόγω της ελάχιστης αντίστασης που έδειχναν οι αστυνομικοί και της σφοδρότητας των επιθέσεων από τους αγριεμένους άνεργους οικοδόμους και  από έλληνες φοιτητές εξωτερικού, ενώ οι λίγοι  “φιλέλληνες” επαναστάτες του Μάη του 68, έπαιζαν περισσότερο οργανωτικό ρόλο.


Ο στρατός, η ηγεσία του οποίου είχε διαβρωθεί από μέσα, ενόψει του σχεδιαζόμενου πραξικοπήματος του Ιωαννίδη εναντίον του Γ. Παπαδόπουλου, δεν μπόρεσε να αντιδράσει σε μεγάλο βαθμό και μετά από σύντομο πόλεμο στην περιοχή Πρωτευούσης, ήρθαν σε διαπραγματεύσεις με τους επαναστάτες. Η επικράτηση της αντ-‘’επανάστασης’’  καθυστέρησε μόνον στην Βόρεια Ελλάδα (των πρώην «νέων χωρών» όπως ονομάσθηκαν μετά το 1913), λόγω της συντηρητικότητας των κατοίκων (κυρίως μετανάστες ελληνικής καταγωγής από άλλες χώρες πόντιοι, μικρασιάτες πρόσφυγες και Ελληνοσλάβοι μαζί με τους ολιγότερους γηγενείς μακεδόνες και θράκες.)

Οι ηγέτες της χούντας είχαν εκπονήσει σχέδιο διαφυγής, σε περίπτωση αντεπανάστασης. Οι γρηγορότεροι, δηλαδή ο ηγετικός πυρήνας έφυγαν με στρατιωτικά αεροπλάνα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, που είχαν δικτατορικά καθεστώτα, και - από εκεί –με πολιτικά αεροπλάνα  , διασκορπίστηκαν σε  χώρες της κεντρικής και νότιας Αμερικής, κυρίως στην Βραζιλία. Ένα δεύτερο κύμα έφυγε με τα πλοία της γραμμής για Ιταλία.

Μερικοί τολμηροί  με στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα που εκείνη την εποχή γεμάτα είχαν ακτίνα δράσης μόλις 2500 χιλιόμετρα έφθασαν στην Ισπανία ή την Πορτογαλία. Από εκεί ακόμα και αν ανεφοδιάζονταν έφθαναν μέχρι τις Αζόρες, 1500 χιλιόμετρα από την Λισαβόνα αλλά η πορτογαλική κυβέρνηση δεν διέθετε πολλά καύσιμα .

Έτσι ή αλλιώς από εκεί οι ανατολικές Ακτές της Νότιας Αμερικής απέχουν 3900 χιλιόμετρα.  Ο κατ΄ευθείαν διάπλους του Ατλαντικού ήταν αδύνατος. Το μόνο μέρος που μπορούσαν να προσεγγίσουν ήταν η παγωμένη νήσος Νέα Γή δίπλα στην χερσόνησο Λαμπραντόρ, η ανατολικότερη περιοχή του Καναδά στον Ατλαντικό.

Πραγματικά 17 φανατικοί χουντικοί αεροπόροι, μετά από ανεφοδιασμό στην Πορτογαλία  με την βοήθεια ενθουσιώδους χουντικού σμηνάρχου, προσεγγίζουν την Νέα Γή, αλλά παγώνουν οι πτέρυγες του αεροπλάνου, αλλάζει η αεροδυναμική συμπεριφορά του αεροπλάνου και, πριν αυτό συντριβεί,  πέντε απ΄ αυτούς προλαβαίνουν να πηδήξουν με αλεξίπτωτο , τρείς πεθαίνουν από το ψύχος στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού και δύο κατορθώνουν να επιζήσουν με την βοήθεια ψαράδων από την φυλή Innu από το Λαμπραντόρ

Οι πιο αργοπορημένοι – και ενώ ο πόλεμος μαινόταν στην Β. Ελλάδα- μεταμφιεσμένοι και με πλαστά διαβατήρια κατόρθωσαν να επιβιβασθούν  σε πολιτικά αεροπλάνα….

Σκηνή τρίτη  :
Το νέο καθεστώς έμοιαζε αρκετά με μια βαλκανική Κούβα του 1959. Αναρχο-κομμουνιστές, σταλινο-κομμουνιστές, γκεβαρικοί, πρώην ένοπλοι σοσιαλιστές, ακόμα και τίμιοι συντηρητικοί είχαν συμμετοχή στην νέα κυβέρνηση. Το κλου του υπουργικού συμβουλίου ήταν ο Ρούντυ , ο ξανθός “”Τσε”” , ο οποίος με ένα από τα πρώτα διατάγματα της νέας κυβέρνησης, απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα , ώστε να γίνει υφυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.

Η πολιτική της νέας κυβέρνησης ήταν σαρωτική. Όσοι πρώην καθεστωτικοί δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν από την χώρα γέμισαν τα  ξερονήσια , όπου πριν μερικές εβδομάδες ήταν εκτοπισμένοι οι αντιπαλοί τους. Εθνικοποιήθηκαν οι τράπεζες και όλες οι  μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Το καθεστώς όμως δεν αναγνωρίσθηκε από την ΕΣΣΔ, ούτε από τις λαϊκές σοσιαλιστικές δημοκρατίες εκτός από την Αλβανία, την Βόρεια Κορέα και την Κούβα. Παράλληλα , επιβλήθηκε εμπάργκο και σύντομα τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν.

Παραπροϊόν (παράπλευρο ευτύχημα) της επανάστασης ήταν η μη ανατροπή του Μακαρίου και η μη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, και τα μετέπειτα γεγονότα ( η κατοχή μεγάλου μέρους της νήσου, η φυγή των προσφύγων και η εποίκιση της νήσου με Τούρκους)

Σκηνή τέταρτη  :
Πλοία του 6ου στόλου των ΗΠΑ έκαναν βόλτες στο Αιγαίο και λιγότερο στο Ιόνιο. Λόγω του εμπάργκο τα πράγματα δυσκόλευαν όλο και πιο πολύ, και ήδη παρουσιάζονταν αρκετές ελλείψεις σε πρώτες ύλες και ανταλλακτικά.

Όπως πάντα, αρκετοί έλληνες πλοιοκτήτες μικρών εμπορικών πλοίων με λαθραία έγραφα που έδειχναν ότι πήγαιναν τρόφιμα και άλλα είδη (σε έλλειψη στην αποκλεισμένη χώρα) στην Συρία, την Τουρκία ή την Βουλγαρία έκαναν εκτεταμένο λαθρεμπόριο με την κυβέρνηση, ή με τοπικούς οικονομικούς παράγοντες.

Στα πλησίον της Τουρκίας νησιά  μας, Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω ο λαθραίος ανεφοδιασμός γινόταν και με καΐκια, ακόμα και με ψαράδικα. Όμως οι γειτονικές χώρες στα βόρεια και ανατολικά της Ελλάδας είχαν πολύ μικρότερο βιοτικό επίπεδο και έτσι τα είδη πολυτελείας -που δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν ως φορτίο τόσο φτωχών χωρών- έπρεπε να έλθουν λαθραία από την πλευρά της Ιταλίας.

Ο πληθωρισμός, ήδη της τάξης του 25% το 1973, άρχισε να αυξάνεται ραγδαία. Τα οικονομικά προβλήματα έγιναν  σημαντικά στην βιομηχανία-βιοτεχνία, στον τομέα της οικοδομής και  στις μεταφορές, λόγω έλλειψης αργού πετρελαίου, πρώτων υλών και ανταλλακτικών. Τα εργοστάσια τσιμέντου άρχισαν να δουλεύουν με λιγνίτη. Οι οικοδόμοι που έχαναν την δουλειά τους και δεν είχαν ριζώσει στις πόλεις επέστρεφαν στα χωριά τους για να ασχοληθούν πάλι με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία. Εκεί τουλάχιστον δεν κινδύνευαν από ασιτία….

Τα μεγάλα προβλήματα δημιουργήθηκαν στις μεγάλες πόλεις, ειδικά στους επαρχιώτες που δε είχαν γερές ρίζες στις πόλεις και επισφαλή εργασία. Η λαϊκή δυσφορία που -ήδη από τον εμπορικό αποκλεισμό είχε αρχίσει ως μουρμούρα- μετατρεπόταν σε ανοικτές ατομικές αντιδράσεις.

Ευτυχώς οι άδηλοι πόροι από τους μετανάστες και τους ναυτικούς βοηθούσαν την αριστερή κυβέρνηση για τα είδη πρώτης ανάγκης (φάρμακα, εμβόλια κ.λ.π.) τα οποία εξαιρούνταν από το εμπάργκο, για ανθρωπιστικούς λόγους. Βασικά εισαγόμενα προϊόντα, όπως ο καφές, κακάο, κ.λ.π. σπάνιζαν και η όποια παρουσία τους οφειλόταν στην λαθραία εισαγωγή του .

Όταν έφθασε η προχωρημένη άνοιξη του 1974 με τους πρώτους τουρίστες με κάποιο εισόδημα, οι άδηλοι πόροι άρχισαν να ενισχύονται και από το «αρχαιότερο επάγγελμα» και από τα δύο φύλλα, μα περισσότερο από τις γυναίκες, που θυμήθηκαν τις σχέσεις που είχαν αναπτύξει στην κατοχή με Ιταλούς και Γερμανούς.

Τον επόμενο χρόνο, λόγω και των ερωτικών επιτυχιών ελλήνων καρδιοκατακτητών με γνωστές ή διάσημες ευρωπαίες (Λαίδη Τσώρτσιλ, Εντίθ Πιάφ, κ.λ.π.) αλλά και ελλήνων φοιτητών που σπούδαζαν στο εξωτερικό, οι υπηρεσίες δειλά –δειλά άρχισαν να παρέχονται και σε μεσήλικες τουρίστριες , αρχικά δωρεάν ή έναντι κεράσματος,  στη συνέχεια με λήψη κάποιου δώρου στο κομοδίνο και - τέλος- επί πληρωμή.

Σκηνή πέμπτη :
Φθινόπωρο 1974

Παράλληλα, ανάμεσα στο νέο καθεστώς που άρχιζε να περνά σταδιακά στα χέρια των σταλινικών που είχαν επανοργανωθεί συνομωτικά,  άρχισαν οι εκκαθαρίσεις από τα ”αντεπαναστατικά στοιχεία” και τους “ρεβιζιονιστές”. Τα πρώτα θύματα ήταν τροσκιστές και αναρχο-κομμουνιστές κάποιας ηλικίας με γνωστή δράση προ της δικτατορίας. Στη συνέχεια, άρχισαν να διώκονται οι ρεβιζιονιστές, των οποίων τα ηγετικά στοιχεία κατάφυγαν μέσω Βουλγαρίας στην φιλόξενη Ρουμανία του μεγάλου ηγέτη Τσαουσέσκου.

Στη συνέχεια  γκεβαρικοί και πρώην ένοπλοι σοσιαλιστές διασκορπίστηκαν στην Ευρώπη και μερικοί φιλοξενήθηκαν στην Λιβύη. Μερικοί τολμηροί γκεβαρικοί κατάφεραν και έβγαλαν ναυτικό φυλλάδιο και μπάρκαραν στον νέο κόσμο, φθάνοντας έως και την Κούβα.
Δεν γλίτωσαν ούτε οι λίγοι  “φιλέλληνες” επαναστάτες πιστοί του Μάη του 68  καθώς και  ο Ρούντυ , ο ξανθός “”Τσε”” , ο οποίος κατηγορήθηκε κι αυτός ως πράκτορας του εχθρού. Η ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε. και μαζί της και των άλλων «”σοσιαλιστικών” χωρών βρίσκονταν σε διαρκή αμηχανία , μιας και, λόγω των συμφωνιών της Γιάλτας, δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν την νέα ελληνική κυβέρνηση και στη συνέχεια να εντάξουν την Ελλάδα στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Η πολιτική της κυβέρνησης ήταν δρακόντεια. Οι διαφωνούντες τροσκιστές, αναρχο-κομμουνιστές , ρεβιζιονιστές και άλλα «αντεπαναστατικά» στοιχεία εκτοπίσθηκαν σε άλλα ξερονήσια, διαφορετικά από τους χουντικούς για να μην δημιουργηθούν εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ χουντικών και αριστερών εκτοπισμένων.

Η μουσική ροκ εξοβελίσθηκε από τα κρατικά ραδιόφωνα, το νέο κύμα και τα τραγούδια του Χατζιδάκι απαγορεύτηκαν, ως αντεπαναστατικά και γλυκερά, τα τραγούδια του Θεοδωράκη παίζονταν όλο και πιο σπάνια….

Σκηνή έκτη :

Η Μαρίνα, αν και κόρη αξιωματικού της χωροφυλακής, φοιτήτρια του ΕΜΠ και μέλος της ΑΝΤΙΕΦΕΕ έγινε πολιτική υπεύθυνη του υπουργείο βιομηχανίας .
Επίσης ήταν αντιπρόεδρος της επιτροπής κατάρτισης του 1ου  πενταετούς προγράμματος βαριάς βιομηχανίας (με καθήκον την αναθεώρηση και επικαιροποίηση των ιδεών που περιέχονταν στο “ αναπτυξιακό ευαγγέλιο” της αριστεράς Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα (Α. Η Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, Β. Το Οικονομικό σχέδιο για την εκβιομηχάνιση, Γ. Εκβιομηχάνιση και Βιωσιμότητα) του μακαρίτη Δ. Μπάτση που είχε εκτελεστεί μαζί με τον Ν. Μπελογιάννη), λαμβάνοντας υπόψη τις ήδη υπάρχουσες -εθνικοποιημένες πλέον- βιομηχανίες.

Ο Λέων,  παρά την συμμετοχή του στις φοιτητικές επιτροπές αγώνα και την ουσιαστική συμβολή του –εκτός των άλλων- στην διατήρηση της κατάληψης του Πολυτεχνείου (δέσιμο με  τσέρκια των εξώθυρων της περίφραξης του ΕΜΠ ), επειδή γενικά ήταν λίγο λούμπεν φοιτητής, έπαιζε  στο μπουζούκι του ρεμπέτικα και ‘’διέφθειρε’’ μερικές συντρόφισσες, χωρίς να τις παντρευτεί, δεν είχε την κομματική εξέλιξη που όλοι περίμεναν.

Ο Φάνης, γιός χαμηλόβαθμου απόστρατου αξιωματικού, φοιτητής του ΕΜΠ, τότε βαρειά ερωτευμένος και σοσιαλιστής, ασφυκτιούσε από το καθεστώς και βολόδερνε ανάμεσα στις σπουδές του, που δεν τον ενθουσίαζαν, σε φροντιστήρια για τα αυξημένα έξοδα και παλινδρομούσε ανάμεσα σε μια -κοινόχρηστη με άλλους δύο συμφοιτητές του- εσωτερική  γκαρσονιέρα στο Κολωνάκι και στο πατρικό του σπίτι.

Ο Μάκης, ορίστηκε βοηθός πολιτικός υπεύθυνος διαφώτισης. Κινητή εγκυκλοπαίδεια της μαρξιστικής βιβλιογραφίας και όχι μόνον (ίσως λόγω του υπερβολικής μνήμης του, ως  απόρροια του συνολικού αναπτύγματος του εγκεφαλικού του φλοιού) καθώς και εραστής του ωραίου φύλου, που αναπλήρωνε την έλλειψη αναστήματος, σωματικής και αισθητικής αρμονίας με τον λόγο του σε ρυθμό πολυβόλου, μάγευε κυριολεκτικά αρκετές αιθέριες υπάρξεις του σταλινικού χώρου, τις οποίες διακόρευε με το υπερμέγεθες πέος του (θυμηθείτε το ανέκδοτο –παρηγοριά –πολλές φορές-  για τους «προικισμένους κοντούς» που συνοδευόταν με τεντωμένους τον οριζόντιο δείκτη και τον αντίχειρα να σχηματίζουν ανισοσκελές L).

Σκηνή έβδομη :
Σε μια κομματική οργάνωση στον Χολαργό, ο Λέων,  μετά από έντονες διαφωνίες με τον υπεύθυνο Δαρρείο  Κεκέ , αρραβωνιαστικό της Μαρίνας και χαϊδεμένο παιδί του Χαρίλαου, τον πλακώνει στο ξύλο και καταζητείται από το τμήμα λαϊκής ασφάλειας, το οποίο του προσάπτει βαριές κατηγορίες.

Καταφεύγει στην γκαρσονιέρα του Φάνη και των συμφοιτητών του. Ο Φάνης ειδοποιεί τους γονείς του Λέοντα και ταυτόχρονα βρίσκει τους άλλους δύο συνενοικιαστές της γκαρσονιέρας και τους ενημερώνει σχετικά.

Είναι προφανές ότι πρέπει ν’ αρχίσει ένοπλη πάλη εναντίον του τυραννικού σταλινικού καθεστώτος με προοπτική τις ελεύθερες εκλογές (ή μήπως ένα μη σταλινικό σοσιαλιστικό καθεστώς;). Είναι όμως ώριμες οι συνθήκες;

Σκηνή όγδοη :
Οι εναπομείναντες νεαροί τροτσκιστές και αναρχο-κομμουνιστές σύντομα ενεργοποιηθήκαν σε πυρήνες αντίστασης με φανταχτερά ονόματα, όπως Διεθνιστικός Απελευθερωτικό Στρατός, Κομμουνιστική Αντισταλινική Πάλη, κ.λ.π.

 Η πλειονότητα των αντικαθεστωτικών  ”εσωτερικού“ ήταν  ρεβιζιονιστές και σοσιαλιστές. Απ’ αυτούς δημιουργήθηκαν “καθετοποιημένες” μαζικές οργανώσεις αντίστασης με τα ονόματα Πανελλήνιο Αντισταλινικό Μέτωπο και Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα

Ελάχιστοι  από τους “φιλέλληνες” επαναστάτες παρέμειναν, αφού αναγκασθήκαν να παντρευτούν τις ελληνίδες φίλες τους, λαμβάνοντας την ελληνική υπηκοότητα, και βοηθούσαν πολύ προσεκτικά την αντίσταση, κυρίως σε επαφές για εισαγωγή πολεμικού εξοπλισμού, μέσω ευρωπαίων (λαθρ)εμπόρων όπλων στην Αφρική.

Από τους γερμανούς  “φιλέλληνες” έμαθαν ότι τα κρησφύγετα των παράνομων οργανώσεων, έπρεπε να κατοικούνται διαρκώς και να μοιάζουν ως κανονικά, γιατί στην Γερμανία ένας διοικητής της αστυνομίας σκέφθηκε ότι η κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος είναι χαμηλή και ακανόνιστη σε ένα κρησφύγετο και αφού κατέγραψε όλα τα διαμερίσματα ή σπίτια με ακανόνιστη κατανάλωση , άρχισε συστηματική έρευνα ώσπου βρήκε τελικά τους αντάρτες πόλης.

Εξ’ άλλου οι Έλληνες γενικά έχουν μεγάλη περιέργεια και επιζητούν επαφές με τους διπλανούς τους, πόσον μάλλον που στις μεγάλες πόλεις -και ειδικά στην Αθήνα- είχαν δημιουργηθεί πραγματικά χωριά, όπου οι πρώτοι εσωτερικοί μετανάστες οδήγησαν και τους υπόλοιπους από το ίδιο ή το διπλανό χωριό να νοικιάσουν ή αγοράσουν στην ίδια περιοχή, δημιουργώντας έτσι εκατοντάδες χωριά στις συνοικίες.

Επίσης άτομα με περιέργεια, λόγω ηλικίας, χαρακτήρα ή θέσης , όπως παιδιά και έφηβοι, νοικοκυρές  που δεν δούλευαν, αργόσχολοι συνταξιούχοι (και μάλιστα στρατού και σωμάτων ασφαλείας), μπορούσαν να υποθέσουν ότι κάτι μη κανονικό συμβαίνει στο ύποπτο διαμέρισμα ή σπίτι  και με χωριάτικη αναίδεια ή κουτοπονηριά, ίσως να ζητούσαν εξηγήσεις.

Σκηνή ένατη :
Χειμώνας 1975

Η λαϊκή οργή τον χειμώνα του 1975 , από την εξορία των διαφωνούντων «προδοτών» της σοσιαλιστικής επανάστασης και των άλλων «αντεπαναστατικών» στοιχείων –κατά το νέο καθεστώς- σε ξερονήσια, και από τις στερήσεις λόγω του συνεχιζόμενου  αποκλεισμού της χώρας  είχε οδηγήσει σε σημαντική αποδοχή της προοπτικής ένοπλης αντίστασης εναντίον του σταλινικού καθεστώτος.

Ο πληθωρισμός συνέχισε να αυξάνεται ραγδαία και τον Ιανουάριο του 1975 υπολογίσθηκε ότι προσέγγιζε το 80%. Τα οικονομικά προβλήματα έγιναν πλέον πολύ σημαντικά :  στην βιομηχανία-βιοτεχνία, και  στις μεταφορές, λόγω έλλειψης αργού πετρελαίου, πρώτων υλών και ανταλλακτικών. Στον τομέα της οικοδομής λόγω έλλειψης τσιμέντου και δομικού σιδήρου.  Οι περισσότεροι οικοδόμοι που έχασαν την δουλειά τους επέστρεψαν στην ύπαιθρο για να ασχοληθούν πάλι με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία.

Σκηνή δέκατη :
Φεβρουάριος 1975

Οι  πρώην ένοπλοι σοσιαλιστές της περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας, που είχαν διασκορπιστεί στην Ευρώπη, στρατολόγησαν έλληνες εμιγκρέδες και μετακινήθηκαν στην Λιβύη. Εκεί, με την βοήθεια του καθεστώτος Καντάφι, εξοπλίσθηκαν και εκπαιδεύτηκαν στρατιωτικά με σκοπό την απόβαση στην κοντινή Κρήτη. Οι αντάρτες αυτοί ονομάσθηκαν «λίβυοι ή κανταφικοί»

Από το λιμάνι του Τομπρούκ έως το ακρωτήρι Παξιμάδια (ένα ερημικό ακρωτήρι στην νότια πλευρά του νομού Ηρακλείου) η απόσταση είναι μόλις 200 μίλια ή 325 χιλιόμετρα. Εκεί θα τύχουν θερμής υποδοχής από τις πολυπληθείς ένοπλες οργανώσεις των παραδοσιακά βενιζελικών κρητικών,  και κατόχων πολύ μεγάλης ποσότητας οπλισμού, που καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε ποτέ να συλλέξει. Όλοι μαζί επιτίθενται στο Ηράκλειο, το οποίο καταλαμβάνουν σύντομα. Οι          Κρητικοί, που πάντα εμφάνιζαν κρυφές τάσεις αυτονομίας, ήταν εντελώς εχθρικοί με το καθεστώς και σημαντικό τμήμα της Κρήτης ήταν ουσιαστικά εκτός νόμου. Για να αποφευχθούν οι προστριβές και οι ένοπλες συρράξεις με τους υπόλοιπους,  οι λίγοι σταλινικοί - μειοψηφία του Κρητικού λαού - είχαν οδηγηθεί σε κυβερνητικές θέσεις στην πρωτεύουσα.

Ένας από τους ήρωες της αντίστασης εναντίον των χουντικών αλλά και των σταλινικών στη συνέχεια, ήταν ο 25 χρονος Αντώνης , πρώην Μαοϊκός και νυν αναρχοκομμουνιστής. Ήταν  γιος χουντικού αξιωματικού και ηγετικού στελέχους της οργάνωσης «Κόκκινη προβιά»[1], ο οποίος πέθανε από έμφραγμα του μυοκαρδίου στις αρχές της δικτατορίας. Ο Αντώνης, μετά τον θάνατο του πατέρα του  είχε ανακαλύψει μια κρυψώνα με οπλισμό ( επειδή όταν ήταν παιδί είχε αντιληφθεί ότι ο θρησκόληπτος πατέρας του επισκεπτόταν συχνά έναν έρημο εκκλησάκι στον Υμηττό  και μια-δύο φορές τον είχε πάρει μαζί του) .

Έτσι την 15 Νοεμβρίου 1973, κάτω από την μύτη των χουντικών είχε κατεβάσει μερικά όπλα στο υπόγειο του σπιτιού του στου Παπάγου (που ήταν περιοχή υπεράνω κάθε υποψίας, πραγματικά εκτός νόμου, γιατί ήταν το προάστιο των αξιωματικών-ηγετών της χουντικής κυβέρνησης), και τα μοίρασε σε “μη σεσημασμένους επαναστάτες” που είχαν εκπαιδευτεί στην χρήση όπλων, αφού είχαν υπηρετήσει την στρατιωτική τους θητεία στον στρατό.

Τώρα, ως μέλος της οργάνωσης «Κομμουνιστική Αντισταλινική Πάλη» εφοδιάζει με τα υπόλοιπα όπλα της κρυψώνας τους συντρόφους του και τίθεται επικεφαλής της ομάδας του εναντίον του Κέντρου Διαφώτισης και Eνημέρωσης.

Σκηνή ενδέκατη :
Παράλληλα, οι ενωμένες στρατιωτικές δυνάμεις των μαζικών οργανώσεων Πανελλήνιο Αντισταλινικό Μέτωπο, που είχε ενισχυθεί με αποφασισμένους εμιγκρέδες από το εξωτερικό και Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα που ενισχύθηκε από τους «λίβυους» αντάρτες, μαζί με αντισταλινικούς Κρητικούς που καταφθάνουν σταδιακά στον Πειραιά, προετοιμάζονται να επιτεθούν στην πρωτεύουσα………

Η επίθεση ήταν  σφοδρή. Καταλαμβάνεται το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, το Υπουργείο Εθνικής  Αμύνης (η διοίκηση της φρουράς του  είχε ήδη διαβρωθεί από δημοκράτες αποταγμένους αξιωματικούς, οι παλαιότεροι από την εποχή της  δίκης των αεροπόρων έως την εποχή του ΑΣΠΙΔΑ), άλλα σημαντικά υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες.

Σημαντική αντίσταση παρουσιάστηκε κατά τις επιθέσεις εναντίον σταλινικών αστυνομικών τμημάτων και  σταθμών χωροφυλακής στην Αττική, την επάνδρωση των οποίων είχε ιδιαίτερα προσέξει η σταλινική κυβέρνηση με ένταξη πρώην μελών του 2ου Γραφείου του Δημοκρατικού Στρατού και της ΟΠΛΑ, με αρκετούς νεκρούς και από τα δύο μέρη.

Ο γνωστός Μάκης,  βοηθός πολιτικός υπεύθυνος διαφώτισης, συλλαμβάνεται σε τρυφερή στιγμή στο πίσω δωμάτιο του γραφείου του, παίρνοντας “συνέντευξη” από μια χαριτωμένη υποψήφια για την θέση βοηθού λογοκριτή , απόφοιτη της Παντείου. Οι κακιές και ζηλόφθονες γλώσσες διέδωσαν ότι -από τον τρόμο τους - κόλλησαν σαν σκυλιά και μετεφέρθηκαν στο πλησιέστερα νοσοκομείο, όπου ξεκόλλησαν την υποψήφια και οδήγησαν στον Μάκη στην φυλακή.

Η Μαρίνα, τελειόφοιτη φοιτήτρια του ΕΜΠ και πολιτική υπεύθυνη του υπουργείο βιομηχανίας έπεισε τους νικητές ότι, αφού είχε διαβάσει και εμπεδώσει το αντικείμενό της,  από την χαμηλότερη θέση του απλού μέλους της επιτροπής κατάρτισης του 1ου  πενταετούς προγράμματος βαριάς βιομηχανίας, θα συνέβαλε αποφασιστικά στην αναθεώρηση και επικαιροποίηση των ιδεών που περιέχονταν στο “ αναπτυξιακό ευαγγέλιο” της όλης αριστεράς «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα»

Ο Δαρείος  Κεκές , αρραβωνιαστικός της Μαρίνας και χαϊδεμένο παιδί του Χαρίλαου, συλλαμβάνεται με την κατηγορία της απιστίας που διέπραξε ως διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ, αφού σε συνεργασία με Σοβιετικό Οίκο προμήθειας ατμοηλεκτρικού σταθμού καύσης λιγνίτη τον υπερτιμολόγησε κατά 100 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία ιδιοποιήθηκε και καταδικάζεται σε 20ετή καθειρξη.

Σκηνή δωδέκατη :
Μετά την επιτυχή έκβαση της ένοπλης πάλης εναντίον του τυραννικού σταλινικού καθεστώτος συστάθηκε κυβέρνηση εθνικής αντιδικτατορικής-αντισταλινικής ενότητας με απώτερη προοπτική τις ελεύθερες εκλογές.

Η πολιτική της νέας κυβέρνησης ήταν δρακόντεια. Όσοι σταλινικοί-πρώην καθεστωτικοί δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν από την χώρα οδηγήθηκαν σε φυλακές, αλλά κυρίως εκτοπίσθηκαν στα άλλα ξερονήσια (διαφορετικά απ΄ αυτά των χουντικών), δηλαδή σ’ αυτά όπου πριν μερικές εβδομάδες ήταν εκτοπισμένοι οι διαφωνούντες τροσκιστές, αναρχο-κομμουνιστές , ρεβιζιονιστές και άλλα «αντεπαναστατικά» στοιχεία.

Μετά πάροδο ενός χρόνου έγιναν δύο πολύ σημαντικά δημοψηφίσματα. Το πρώτο αφορούσε την κατάργηση ή όχι του θεσμού της βασιλείας. Το 75% των ψηφοφόρων αποφάσισε την κατάργηση του θεσμού της βασιλείας, προς  μεγάλη λύπη σημαντικού ποσοστού των μεσο- και μεγα-λοαστών, μικροαστών καθώς και μεγάλου μέρους του φιλοβασιλικού αγροτικού πληθυσμού.

Το δεύτερο και σημαντικότερο δημοψήφισμα ήταν η ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης και των Νέων Χωρών (Μακεδονία-Θράκη) χώρα και  η ομοσπονδοποίηση της χώρας.

Οι νότιοι (οι απελευθερωθέντες έως το 1864, οι οποίοι στη συνέχεια πολέμησαν στους Βαλκανικούς Πολέμους και απελευθέρωσαν την Μακεδονία-Θράκη, ενώ στη συνέχεια συμμετείχαν και στην Μικρασιατική Εκστρατεία του 1919-1922) καταλαβαίνοντας αφενός μεν ότι δεν ήταν δυνατόν να συνεννοηθούν με τους Κρήτες, οι οποίοι -μέσω ενός ψηλού πολιτικού και επιχειρηματιών κρητικής καταγωγής- είχαν αναπτυξιακά οράματα σε διεθνές επίπεδο, και ήθελαν να δημιουργήσουν ένα κρατίδιο τύπου Κύπρου της δεκαετίας του ‘90 (με δυνατή αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, λιμενικές διευκολύνσεις σε μια από τις υπερδυνάμεις, ναυτιλία , τουρισμό και μακροπρόθεσμα σχετικές υποστηρικτικές υπηρεσίες), ενώ παράλληλα το πλέον συντηρητικό και καθυστερημένο τμήμα του ελληνικού λαού, δηλ. οι κάτοικοι των “Νέων Χωρών”, δηλ. της βόρειας Ελλάδας, που αποτελούνταν κυρίως από ποντίους, μικρασιάτες πρόσφυγες και Ελληνοσλάβους (οι οποίοι ήταν χρήσιμοι βεβαίως στην εξωτερική πολιτική ως εθνικιστές  και κατά φαντασίαν τουρκοφάγοι : χαμένες πατρίδες, Αγιά Σοφιά, κ.λ.π.) οι οποίοι, μαζί με τους ολιγότερους γηγενείς μακεδόνες και θράκες, έβριζαν το εκάστοτε επίσημο κράτος ως “κράτος των Αθηνών”, παρά την αναγόρευση της Θεσσαλονίκης ως συμπρωτεύουσας και ενθυμούμενοι τις μάταιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της βόρειας Ελλάδας, εψήφισαν σε σημαντικό ποσοστό υπέρ της ομοσπονδοποίησης της χώρας.

Οι κάτοικοι της βόρειας Ελλάδας εψήφισαν και εκείνοι -κινούμενοι από φυγόκεντρες δυνάμεις και  τοπικούς πολιτικοοικονομικούς παράγοντες -  υπέρ της ομοσπονδοποίησης.

Τέλος οι Κρήτες -υποκινούμενοι από τοπικούς πολιτικοοικονομικούς παράγοντες – και  με την πρόσθετη υπόσχεση ότι με νόμο “Ρύθμιση θεμάτων που αφορούν όπλα, πυρομαχικά, εκρηκτικές ύλες, εκρηκτικούς μηχανισμούς και άλλες διατάξεις“ που θα ψηφίσει άμεσα η τοπική (κρητική) κυβέρνηση, θα επιτραπεί η κατοχή και χρήση πολεμικών όπλων διαμετρήματος έως 0.452 της ίντσας, εψήφισαν συντριπτικά –εκτός των Χανιωτών- υπέρ της ομοσπονδοποίησης.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι το 66.6 % των Ελλήνων ψήφισε υπέρ της ομοσπονδοποίησης, (που όταν πολλαπλασιασθεί επί 10 προκύπτει το 666) γεγονός που ανησύχησε πολύ την εκκλησία της Ελλάδος και το οικουμενικό πατριαρχείο, όχι μόνον λόγω του σατανικού αριθμού, αλλά κυρίως των ενδεχόμενων αποσχίσεων Μητροπόλεων της Κρήτης και της Βορείου Ελλάδας από την εκκλησία της Ελλάδος στην Αθήνα, ανάλογες με αυτή της εκκλησίας της Ελλάδος από και το οικουμενικό πατριαρχείο [2].

Τώρα,  με το νέο σύνταγμα που ψηφίσθηκε, η Ελλάδα αποτελείται από 3 ομοσπονδιακά κρατίδια : της παλιάς Ελλάδας, της Κρήτης και της Μακεδονίας –Θράκης. Να περιμένουμε μια καλύτερη πορεία μετά τις επερχόμενες εκλογές για την ομοσπονδιακή βουλή του 1977 ;


Παραπομπές


[1] Τη δεκαετία του '50, η CΙΑ είχε σχεδιάσει και οργανώσει,  σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μια απίστευτη τρομοκρατική - παρακρατική επιχείρηση στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο», ενώ στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά».
 «Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους, και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500».
Η συμφωνία της «Κόκκινης Προβιάς» υπογράφεται στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο με τον στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η παρακρατική ομάδα στην Ελλάδα θεωρείται, ως «μια από τις πιο σκληρές ομάδες μάχης του ΝΑΤΟ».


[2] Νέες Χώρες
Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν δύο εκκλησιαστικές διοικήσεις. Μία της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και μία των Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου στις νεοαπελευθερωθείσες περιοχές με κύριο μοχλό διοίκησης τη Σύνοδο Ιεραρχών υπό τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεννάδιο Αλεξιάδη.
Τό πρόβλημα διευθετήθηκε με την έκδοση, στα 1927, νόμου της ελληνικής πολιτείας, καθώς και δύο Πράξεων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος το 1928, με τις οποίες παραχωρήθηκαν «επιτροπικώς» οι Μητροπόλεις των λεγομένων Νέων Χωρών στην Εκκλησία της Ελλάδος, πνευματικά όμως παρέμειναν υπό τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Θρόνου. Οι Μητροπολίτες των Νέων Χωρών θα μνημόνευαν τον Πατριάρχη ως προκαθήμενο της Εκκλησίας κατά τη θεία λειτουργία και, ενώ θα εκλέγονταν από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ελλάδος, ο Πατριάρχης θα είχε λόγο στην εκλογή τους, διατηρώντας το δικαίωμα να διαγράφει υποψηφίους από το σχετικό κατάλογο. Το καθεστώς αυτό προκάλεσε κατ' επανάληψιν προστριβές μεταξύ των δύο εκκλησιών, κατά τις οποίες το Πατριαρχείο κατηγορούσε την Εκκλησία της Ελλάδος για αθέτηση των υποχρεώσεών της και αγνωμοσύνη προς τη «Μητέρα Εκκλησία», ενώ η Εκκλησία της Ελλάδος κατηγορούσε τον Οικουμενικό Θρόνο για ανάμιξη στα εσωτερικά της και προσπάθεια επιβολής εμπίστων του στις Μητροπόλεις.



7 σχόλια:

  1. Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν... Εξαιρετικό πάντως το σενάριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ο δείμος του πολίτη

    Ευχαριστω πολυ. Καθε δημιουργος κατασκευαζει τον δικο του κοσμο γιατι ο πραγματικος τον ενοχλει.

    Σκοπευω να το αναπτυξω περισσοτερο σε διηγημα. Αν ενδιαφερονται κινηματογραφιστες η σχεδιαστες comixs,καθε προσφορα συζητήσιμη..

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΥΓ Περασε η 16 1/2 Νοεμβρη 2011. Να περιμενω δυο ακομη ετη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αφιερωμένο εξαιρετικά στα ηγετικά στελέχη της ΚΝΕ της περιόδου της δεκαετίας του ΄70, και όχι μόνον.

    ΕΙΜΑΙ ΑΛΟΓΟ ΚΟΥΡΣΑΣ

    Την δεκαετία του ’70
    τον κόσμο ήθελα ν’ αλλάξουμε
    Με τους προλετάριους να καταλάβουμε
    Τα ανάκτορα τα χειμερινά
    (Ο Eisenstein όμως …μας δούλευε κανονικά
    όμως το’ μαθα πολύ αργά)

    Στη σχολή στρατολογούσα επαρχιώτες
    (αν δεν έλθεις στην παράταξη δεν σε καλώ στο πάρτυ)
    έτρεχα, οργάνωνα, συντόνιζα, προξένευα
    να κάνουμε πολλά παιδιά για το δεκαεπτά (%)

    Το ‘ 85 γκλάσνοστ (διαφάνεια)
    (μήπως θα βάζανε κρυστάλλινες πόρτες στο Κρεμλίνο ;)
    Ρόδινα ακρογιάλια στη Μαύρη Θάλασσα ψεύτικα υποσχόταν
    η περεστρόϊκα του Γκορμπατζόφ
    (Τώρα διαφημίζει πίτσες)

    Από μια ….παρεξήγηση
    ανατολικογερμανού αξιωματούχου
    το ΄89 άφησαν το πλήθος
    να περάσει το Τείχος
    το Τείχος που γκρεμίστηκε.
    Γκρεμίστηκαν και τα τελευταία ονειρά μου

    Την πρώην κνίτισα γυναίκα μου με τρία παιδιά παράτησα
    και τώρα πηδάω …διεθνιστικά : Ρωσίδες και Ουκρανίδες
    Σε πρώην πράκτορα-επιχειρηματία-χρηματοδότη του Κόμματος
    (που αυτονομήθηκε νωρίς) μπήκα στη δουλεψή του
    είμαι άλογο κούρσας :
    για το έπαθλο τρέχω του αφεντικού μου
    σαν παλιός συνδικαλιστής οργανώνω και διαχειρίζομαι τα πάντα :
    τις λέξεις, το πλήθος, τον χρόνο, το χρήμα…

    01.08.2008

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "ενώ παράλληλα το πλέον συντηρητικό και καθυστερημένο τμήμα του ελληνικού λαού, δηλ. οι κάτοικοι των “Νέων Χωρών”, δηλ. της βόρειας Ελλάδας, που αποτελούνταν κυρίως από ποντίους, μικρασιάτες πρόσφυγες και Ελληνοσλάβους (οι οποίοι ήταν χρήσιμοι βεβαίως στην εξωτερική πολιτική ως εθνικιστές και κατά φαντασίαν τουρκοφάγοι : χαμένες πατρίδες, Αγιά Σοφιά, κ.λ.π.)"

    Πείτε και το "τουρκόσποροι" μην ντρέπεστε, ουδεμία παρεξήγηση.
    Να κάπως έτσι:

    Οι τουρκοσπόροι που παριστάνουν τους κατά φαντασίαν τουρκοφάγους. Χα, χα, χα.
    Μα πόσο καθυστερημένοι είναι σε σχέση με εμάς τους προοδευμένους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μα τόσο πολύ σας έχει πειράξει πια η μεταπολίτευση και το πολυτεχνείο με τη ριζοσπαστικότητά του.Με αυτά και μ'αυτά (35% στην ΚΕ που ήθελε να στηρίξει η ΔΗΜΑΡ τη νέα κυβέρνηση...) σας έχει απασχολήσει καθόλου το ότι δεν σας ακούει ούτε εσάς ούυε την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ ούτε κολυμπηθρόξυλο κάτω από 30-35 ετών.Αυτή η αντίληψη και η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κόμμα των 50άρηδων.Δηλαδή είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό ρεύμα και κόμμα της "μεταπολίτευσης"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Χρίστος
    "μα τόσο πολύ σας έχει πειράξει πια η μεταπολίτευση και το πολυτεχνείο με τη ριζοσπαστικότητά του"

    Ποια ριζοσπαστικοτητα και απο ποιους;

    ΄Σκηνη πρωτη "...Ήδη από την Τετάρτη, οι οργανωμένοι φοιτητές προσπαθούσαν να σταματήσει η κατάληψη, γιατί δεν μπορούσαν να ελέγξουν το αυθόρμητο..."

    Κλασσικη περιπτωση βολονταρισμου.
    Διαβαζετε πολιτικη μυθοπλασια και γραφετε οτι εχετε παγιωμενο ως θεση. Ετσι δεν παραγεται η ποθητη αλλαγη και προοδος!!!

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Xρηστος, ο συγγραφεας του αρθρου την παραμικρη σχεση δεν εχει με τη ΔΗΜΑΡ. Αυτο οφειλε να στο επισημανει στην απαντηση του. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU