Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Παραμένοντας μέσα στο ευρωπαϊκό σύστημα, η Ελλάδα διαχειρίζεται το θέμα πιο αποτελεσματικά από την Αργεντινή, αυτό είναι ξεκάθαρο


Η ομιλία του ALAIN LIPIETZ στην Αθήνα για την κρίση χρέους της Ελλάδας
από την Μελίττα Γκουρτσογιάννη
Καλεσμένος από το ΠΡΑΣΙΝΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ο Alain Lipietz , έδωσε ομιλία στην Αθήνα, σε εκδήλωση με θέμα “Ευημερία χωρίς ανάπτυξη” με ομιλητές εκτός από τον ίδιο και τον Τιμ Τζάκσον, συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου και τον Ρενώ Βιβιάν .
Ο Αλαίν Λιπιέτς, οικονομολόγος και μηχανικός, συγγραφέας πολλών βιβλίων, ιδιαίτερα πάνω στην κοινωνικο-οικονομική γεωγραφία, την οικονομία της γεωπροσόδου, της οικονομίας των χωρών του τρίτου κόσμου, καθώς και για το παρόν και το μέλλον της πολιτικής οικολογίας, είναι ιδρυτικό στέλχος των Γάλλων Πρασίνων και του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, πολλές φορές βουλευτής και ευρωβουλευτής.Παρακάτω η απομαγνητοφωνημένη ομιλία
(πηγή http://www.livestream.com/ecogreenstv/video?clipId=pla_e1a2de14-e655-4f68-bc5e-c753d4aa9172&utm_source=lslibrary&utm_medium=ui-thumb )
H μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει η Ελλάδα θα έλεγα ότι αφορά και όλη την Ευρώπη και ίσως και ένα μέρος της Αμερικής - και κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε και για την Κίνα. 
Το προβλημα λοιπόν είναι ότι εισερχόμαστε σε μια τεράστια κρίση και όλοι οι παρεμβαινοντες είπαν ότι η κρίση δεν ήταν μόνο χρηματοοικονομική. Είναι όμως γεγονός ότι η σημερινή χρηματοοικονομική κρίση μπλοκάρει την προοπτική για το πως θα λύσουμε το πρόβλημα. 
Συμφωνούμε όλοι ότι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα πολιτισμού, ότι αύριο θα πρέπει να χτίσουμε έναν καινούργιο κόσμο, πολύ πιο οικολογικό, πολύ πιο αλληλέγγυο. 
Αλλά στις εκλογές που θα έχετε εσείς τον Φεβρουάριο-Μάρτιο, εμείς τον Απρίλιο και οι Γερμανοί έναν χρόνο αργότερα, το ερώτημα που θα τεθεί θα είναι, τι κάνουμε για να ξεφύγουμε από το χρέος
Και αυτό το ερώτημα δεν είναι κάτι δευτερεύον, γιατί είναι προφανές ότι θα πρέπει να λύσουμε αυτή την κρίση, την κρίση χρέους. Αφ’ ετέρου, διότι το χρέος ως παρελθούσες δαπάνες που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε σήμερα, δείχνει την αποτυχία, τη μη βιωσιμότητα του προηγούμενου οικονομικού μοντέλου. 
Ταυτοχρόνως δε, θέτει το ερώτημα: αφού δεν έχουμε λεφτά, πώς θα χρηματοδοτήσουμε το όποιο νέο μοντέλο; 
Γιατί για οποιαδήποτε οικονομία, για οποιονδήποτε πολιτισμό, για οποιαδήποτε κοινωνία αλληλεγγύης που βασίζεται στους κοινωνικούς δεσμούς, που βασίζεται στην εργασία, που εξοικονομεί ενέργεια, φυσικούς πόρους κλπ, όπως μας λέει και ο φίλος μας ο Τζάκσον, σημαίνει μια τεράστια αναδιάρθρωση ολόκληρης της παραγωγικής μας διάταξης, ολόκληρου του πολεοδομικού σχεδιασμού, ολόκληρου του φυσικού, εδαφικού σχεδιασμού, για όλα αυτά χρειαζεται δουλειά, άρα λεφτά. 
Πώς θα γίνει αυτή η αναδιάρθρωση;

Διαπιστώνουμε ότι το χρέος, εκτός από οικονομικό μέγεθος είναι και το σύμβολο ενός αποτυχημένου παρελθόντος, ένα σύμβολο όμως που δεν μπορούμε να το διαχωρίσουμε από αυτό που συζητείται στις διαπραγματεύσεις για τα new moneys, δηλαδή για το πού θα βρούμε τους πόρους εκείνους για να μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε τους ανθρώπους, τις προσπάθειες, που θα δουλέψουν προς την κετεύθυνση της επίλυσης της κρίσης
Το να συζητάμε για το χρέος χωρίς να συζητάμε για χρηματικούς πόρους είναι ανόητο, γιατί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. 
Το χτες και το σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.

Παρακολουθώντας την κρίση χωρών της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του ’90, συχνά επανερχόμουν στο παράδειγμα της πρώτης χώρας που αρνήθηκε να καλύψει το χρέος που προσπαθουσαν να της επιβάλλουν οι οικονομικοί ιθύνοντες ανα τον κόσμο, της Ισλανδίας. Και επειδή υπήρξα ο εισηγητής κάποιων νομοσχεδίων που αναφέρονταν σε αυτή τη θέση των οικονομικών ιθυνόντων, απαντούσα ότι σε επίπεδο ευρωπαϊκής ευρωπαϊκών οδηγιών δε χρωστάει τίποτα. 
Υπήρχε η άποψη ότι η Ισλανδία θα έπρεπε να επιστρέψει κάποια χρήματα, πουθενά όμως δεν φαινόταν ότι οι πολίτες της Ισλανδίας έπρεπε να χρηματοδοτήσουν αυτά τα ποσά. Άρα ενεπλάκην στην εκστρατεία για το δημοψήφισμα, το οποίο όπως γνωρίζετε κέρδισε ο ισλανδικός λαός, αυτό όμως το οποίο ήταν πάρα πολύ ανησυχητικό τότε, ήταν ότι η κυβέρνηση της Ισλανδίας έλεγε στους Ισλανδούς “πρέπει να πληρώσουμε το χρέος μας” και αυτή η κυβέρνηση ήταν κυβέρνηση Σοσιαλιστών και Πρασίνων! 

Σοσιαλιστές και Πράσινοι είχαν πεισθεί από τους οικονομικά ισχυρούς, από τους ιθύνοντες τύπου ΔΝΤ, -δεν ξέρω αν ήταν ανακατεμένη και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δεν ήταν πάντως όλη η τρόϊκα- αλλά και από τους Άγγλους, τους Γερμανούς κτλ. 
Ο κ. Αλμούνια, ο τότε Ευρωπαϊος Επίτροπος επί των χρηματοοικονομικών θεμάτων της Ε.Ε., δεν έλεγε ότι πρέπει να πληρώσει ο φορολογούμενος, όμως οι ελίτ εν γένει έλεγαν πληρώστε. 
Το ερώτημα λοιπόν το οποίο τίθεται είναι το θέμα του new money. 
Το πρόβλημα των Πράσινων και των Σοσιαλιστών της Ισλανδίας ήταν εκεί. 
Εάν ο προϋπολογισμός ήταν ισορροπημένος, θα μπορούσαν να πούνε το α ή το β: πληρώνουμε ή δεν πληρώνουμε. 
Το θέμα όμως ήταν που θα βρίσκαν τα λεφτά για να συνεχίσει να δουλεύει η κρατική μηχανή
Ακριβώς αυτό ήταν το ερώτημα και στην Λατινική Αμερική. 
Όλος ο κόσμος έλεγε να μην πληρώσουμε. 
Εντάξει, ρε μάγκες, να μην πληρώσουμε. 
Και αύριο τι θα γίνει; 
Ποιος θα λαδώσει τη μηχανή; 
Μία χώρα, η Αργεντινή, είπε δεν πληρώνουμε. Είμουν εκεί, έχω ζήσει στην Αργεντινή. Η κοινωνική οικονομία, η οικονομία αλληλεγγύης ήταν εκείνη που έσωσε την Αργεντινή τις πρώτες εβδομάδες και τους πρώτους μήνες της κρίσης. 
Αλλά μην γελιέστε, η κατάσταση ήταν φρικιαστική. 
Ο Μαλρώ είχε πει για τον Ισπανικό εμφύλιο ότι ήταν οι διακοπές της κανονικής ζωής. 
Το ίδιο συνέβαινε και στην Αργεντινή, αρκεί όμως να είσασταν νέοι, ωραίοι και υγιείς, γιατι άν τυχόν τραυματιζόσαστε ή αρρωσταίνατε την είχατε πατήσειΔεν υπήρχε ούτε γιατρός, ούτε νοσοκομείο, κανείς δεν μπορούσε ν’ ασχοληθεί μαζί σας. 
Βεβαίως και υπήρχε αυτός ο ηρωϊσμός, ο ενθουσιασμός, η δημιουργικότητα, ότι φτιάχναμε έναν καινούργιο κόσμο… 
Αλλά το πρόβλημα ήταν υπαρκτότατο!

Το ζήτημα του new money τίθεται άμεσα. 
Από τη στιγμή που λέμε δεν πληρώνω, πρέπει να έχουμε λεφτά στην τσέπη! Όχι το 2015, όχι το 2017, από τώρα
Έχετε λεφτά στην τσέπη για να δουλέψει αύριο η Ελλάδα, ειδ’ άλλως η μόνη σας ελπίδα είναι η κοινωνική οικονομία και η οικονομία της αλληλεγγύης, η οποία θα μπορέσει να κάνει κάποια μικροπραγματάκια. 
Δεν ζούμε κανονικά έτσι. 
Μπορεί να πει κανείς αφήνουμε το ευρώ, θα φτιάξουμε συνεταιρισμούς κτλ, μάλιστα, αλλά αυτά είναι φραγκοδίφραγκα! 
Η Αργεντινη είχε τη δυνατότητα να πει εμείς αναστέλλουμε τις αποπληρωμές του χρέους, θα μπορέσουμε ν’ αποπληρώσουμε ένα μέρος του, αλλά που θα είναι το πολύ το 35%, ζητάμε την ακύρωση του 65%. 
Μετά από 4 χρόνια διαπραγματεύσεων κατάφεραν να ακυρωθεί το 50% του χρέους τους, δηλαδή αυτό που η Ελλάδα θεωρητικά ήδη κέρδισε στις 26 και 27 Οκτωβρίου
Βέβαια λέω “θεωρητικά”, έτσι, γιατί υπάρχει ακόμη όλη η διαπραγμάτευση το PSI και συζητάμε για το ιδιωτικό χρέος, μένει επισης και το κομμάτι του δημόσιου χρέους. 
Παραμένοντας μέσα στο ευρωπαϊκό σύστημα, η Ελλάδα διαχειρίζεται το θέμα πιο αποτελεσματικά από την Αργεντινή, αυτό είναι ξεκάθαρο.

Επανέρχομαι λοιπόν στη συζήτηση: πώς μπορούμε να ακυρώσουμε μέρος του χρέους έχοντας new money
Θέλουμε να ακυρώσουμε το χρέος όχι επί ηθικής βάσεως, αλλά γιατί απλά δεν έχουμε λεφτά να το ξεπληρώσουμε. 
Το 1932 ανεστάλη η αποπληρωμή των χρεών της Γερμανίας, χρεών που αποπληρώθηκε μόλις πέρυσι. Το σχέδιο Γιανγκ και το σχέδιο του Χούβερ, το οποίο ήρθε δυστυχώς πολύ αργά, γιατί δεν έκλεισε την πόρτα των εκλογών στον Χίτλερ, ο Χίτλερ δεν θα είχε κερδίσει τις εκλογές, δυστυχώς ήρθε πολύ αργά, αναδιάρθρωσε το χρέος το ’32 και η Γερμανία το ξεπλήρωσε το 2009. 
Δεν ήταν παράνομοι. 
Ήταν ανήθικοι με την έννοια του πολεμικού χρέους: οι Γερμανοί πολέμησαν, έχασαν- και πολέμησαν βέβαια έξω από τα σύνορα της χώρας τους: μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου δεν είχε πέσει ούτε ένα σπίτι στη Γερμανία, ενώ όλο το Βορρά της Γαλλίας και όλο το Βέλγιο, τα είχανε ξυρίσει! 
Προφανώς και έπρεπε να υπάρχουν αποζημιώσεις, αλλά το πώς θα έδιναν τις αποζημιώσεις οι Γερμανοί, δεν είναι θέμα ηθικό, ναι αυτοί έφταιγαν, αλλά με τι θα πλήρωναν; 
Όταν ήρθε λοιπόν καπάκι και η μεγάλη κρίση – γιατί μιλάμε για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο- είδαν ότι αν, θα πρέπει να εξάγει και άρα θα ασκεί πίεση στις δικές μας βιομηχανίες, καλύτερα λοιπόν το χρέος να το αναδιαρθρώσουμε και θα το αναδιαρθρώσουμε ως τον επόμενο αιώνα. 
Άρα το θέμα της ακύρωσης και της αναδιάρθρωσης του χρέους δεν είναι θέμα ηθικό, είναι μόνο μια διαπίστωση, μπορεί ή δεν μπορεί να πληρώσει
Και από κει και πέρα αυτός στον οποίο χρωστάς πρέπει ν’ αναρωτηθεί: Τι με ενοχλεί περισσότερο, η κατάσταση που θα δημιουργηθεί αν δεν με πληρώνει, ή αν του επιβάλλω οποιεσδήποτε άλλες κυρώσεις; 
Μήπως θα έρθει κάποτε η μέρα που οι ΗΠΑ θα είναι προτιμώτερο να μην ξεπληρώσουν ποτέ το τεράστιο χρέος που έχουν δημιουργήσει τυπώνοντας δολλάρια; 
Τα λέω όλα αυτά, διότι επαναλαμβάνω και θέλω να γίνει κατανοητό, ότι δεν πρόκειται για ηθικό ζήτημα. Όταν δεν πληρώνει κανείς γιατί δεν έχει, αυτό έχει άμεσες επιπτώσεις, αλυσιδωτές, που θα πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν πολιτικά. 
Δεν λέω ότι δεν υφίσταται καθόλου θέμα ηθικής ως προς το χρέος, απλώς νομίζω πως πρέπει να ξεφύγουμε από αυτή τη συζήτηση, για να πάμε στην ουσιαστική που είναι το new money.

Αν πείτε σε αυτόν που του χρωστάτε “δεν έχω λεφτά, αλλά ξέρεις το πρόβλημα είναι ότι δεν μου δάνεισες με καλούς όρους, ή κάτι παρόμοιο, θα γυρίσει και θα σου πεί, “ναί, ωραία, εγώ να σου δώσω πάλι λεφτά, για να έχεις το new money, να κάνεις αναδιάρθρωση, αλλά ποιός μου λέει ότι δε θα έρθεις πάλι σε δέκα χρόνια να μου κλαίγεσαι και δε θα μου λες ότι αυτά τα ψήφισαν κόμματα που τα έχουμε εντωμεταξύ καταψηφίσει πια και οι τεχνοκράτες που δεν ξέρανε τι τους γινότανε. 
Δηλαδή μπορούμε να συζητήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε τι θα πει “επαχθές χρέος”. Μόνο έτσι μπορούμε να το αποδείξουμε: σήμερα το ορίζω σαφώς και δεν θα σου ξαναπώ αύριο κατι διαφορετικό
Το χρέος αυτό βασίστηκε πάνω σε ένα μοντέλο που δε το θέλουμε πλέον. 
Λέει ας πούμε τώρα ο Έλληνας εκπρόσωπος, εσείς μας το επιβάλλατε κάποτε, δεν το έχουμε αποδεχτεί πραγματικά, μας έχει επιβληθεί, δεν μπορούμε τώρα να πληρώσουμε, την επόμενη φορά όμως τα χρέη που θα δημιουργήσουμε θα είναι χρέη για πράγματα απολύτως απαραίτητα, π.χ. για την αλληλέγγυα κοινωνία που μας εξήγησε τόσο καλά ο Τιμ Τζάκσον. 
Ας πούμε τους ανόητους Ολυμπιακους Αγώνες τους κάναμε, νομίσαμε ότι θα σας ευχαριστούσαν, αλλά τελικά δεν έφεραν και πολλούς πελάτες, τι κρίμα, και μάλιστα τους πληρώσαμε σε ποιούς, τους πληρώσαμε στη Siemens, στους Γερμανούς κλπ.κλπ. Ε, δεν μπορούμε να τους ξεπληρώσουμε. 
Οι φρεγάτες, μια χαρά για τα γαλλικά ναυπηγεία, μια χαρά και για μας γιατί μπορούσαμε με αυτό τον τρόπο ν’ απειλούμε τους Τούρκους, αλλά τώρα τελευταία που τα πάμε μια χαρά με τους Τούρκους, τελικά δε θέλουμε να τους πολεμήσουμε, δε θέλουμε να ξαναπάρουμε την Πόλη, οπότε δε χρειαζόμαστε φρεγάτες, οπότε εν πάσει περιπτώσει ας κρατήσουν τις φρεγάτες για άλλη φορά. 

Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να υπάρχει πολιτικός λόγος, ο οποίος να εξηγεί γιατί ένα μοντέλο απέτυχε, και γιατί θα εφαρμοστεί ένα νέο μοντέλο, όπου δεν θα επαναληφθούν οι ίδιες ανοησίες. 
Θα υπογράψω ένα χαρτί, θα το υπογραψουν όλοι, πολιτικοί αρχηγοί και μη, ότι δε θα ξανακάνουμε φαραωνικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, δε θα αγοράσουμε τρεις μεραρχίες τεθωρακισμένων Leopard, δε θ’ αγοράσουμε τρεις τόνους φρεγάτες από τη Γαλλία κτλ κτλ. 
Δεν είναι άχρηστο να συζητάμε κατά πόσον ήταν ηθικό ή σωστό να χρεωθεί η Ελλάδα το πάλαι ποτέ. 
Αλλά είναι άχρηστο από μακροοικονομικής πλευράς. 
Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν πληρώνει κάποιος είναι ότι δεν έχει λεφτά να ξεπληρώσει το χρέος του.

Και εδώ τίθεται πλέον ξεκάθαρα το θέμα, εδώ αρχίζει το πρόβλημα του πού θα βρούμε τα λεφτά για να συνεχίσουμε. 
Βέβαια έχει σημασία πώς θα αντιδράσουν και οι άλλοι. 
Ποιοί είναι οι άλλοι; είναι οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις των άλλων κρατών-μελών. 
Οι τράπεζες που δάνεισαν την Ελλάδα μπορούνε να πούνε “εντάξει η Ελλάδα δεν μας κοστίζει τρομακτικά, αν ακυρωθεί το χρέος της, το πρόβλημα είναι ότι πίσω από τον Έλληνα, τον μικρούλη φουστανελλά, κρύβεται ο Ιταλός με τα φτερά και ακόμα πιο πίσω και ο τορεαδόρ ο Ισπανός, και εκεί μιλάμε για άλλα μεγέθη. 
Πως θα μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω το ιταλικό χρέος, το ισπανικό χρέος, εάν εγώ επιτρέψω με πολύ μεγάλη άνεση στους Έλληνες, τότε και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί θ’ ακολουθήσουν το ίδιο μοντέλο, και στο σημείο αυτό χρεοκοπούμε, όλες οι τράπεζες χρεωκοπούν. 
Έχετε λογαριασμό στην τράπεζα; Ναι βεβαίως. 
Ο καθένας μας καταλαβαίνει ότι κανείς δεν θα είναι ευχαριστημένος, εαν κλείσουν οι τράπεζες και του φάνε τα λεφτά του. Θα στραφούνε πού; στο κράτος;- μα και το κράτος χρεοκόπησε. Τι θα κάνουμε; 
Εάν λοιπόν η Ελλάδα, αλλά κυρίως η Ισπανία, η Ιταλία χρεοκοπήσουν, τότε χρεοκοπούν και οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες και οι τράπεζες του Βορρά και όλοι οι Γάλλοι, όλοι οι Γερμανοί, οι οποίοι περιμένουν τα λεφτά, το μισθό τους, τις οικονομίες τους, οι ασφαλιστικές τους τράπεζες (γιατί στη Γαλλία έχουν πάρα πολύ μεγάλη σημασία οι αφάλειες ζωής), όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα χάσουν τα λεφτά τους. 
Δεν τους αρέσει πολύ αυτή η προοπτική. 
Δεν τους αρέσει η προοπτική να χαριστεί το χρέος στην Ελλάδα. 

Βέβαια κάποια στιγμή τίθεται το ερώτημα, ότι αφού δεν μπορούν να πληρώσουν οι Έλληνες, ή εμείς θα πληρώσουμε το χρέος στη θέση τους ή θα το ακυρώσουμε. Και αν ακυρώσουμε το χρέος, πάλι εμείς θα το πληρώσουμε, απλώς θα το πληρώσουμε σε άλλους ανθρώπους δηλαδή τις δικες μας τράπεζες. 
Τι μπορούμε να κάνουμε; 
Μία λύση είναι να πούμε, ότι για ν’ αποφύγουμε την ακύρωση του ελληνικου χρέους θα μπορούσε ενδεχομένως η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα να τυπώσει χρήμα. Αυτό θα ήταν η καλύτερη λύση. 
Σε αυτή την περίπτωση όμως αμέσως ξεσηκώνονται οι Γερμανοί και λένε “για μισό λεπτό, είναι ακριβώς αυτό που κάναμε εμείς οι ίδιοι στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου: ζητήσαμε από την τράπεζα της Γερμανίας, τη Reichbank να τυπώσει γερμανικα μάρκα και να χρηματοδοτήσει τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Δημιουργήθηκε ένας υπερ-πληθωρισμός, γιατί ήτανε απλά χαρτάκια, που δεν αντιπροσώπευαν τίποτα σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας. 
Και αυτό για τους Γερμανούς είναι το κεντρικώτερο θέμα, με το που τους μιλάς για πληθωρισμό, βγάζουν καντήλες. 
Εμείς οι υπόλοιποι λέμε “εντάξει βρε παιδιά, δεν πειράζει και λίγος πληθωρισμός”, και όταν λέω εμείς εννοώ και τους εκπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά ακόμη και ανθρώπους που ευελπιστούν ότι θα κερδίσουν τις εκλογές του 2013 στη Γερμανία, και αυτούς που ελπίζουν ότι θα κερδίσουν τις εκλογές το 2012 στη Γαλλία. 
Λέμε λοιπόν ότι, επειδή δεν θα μπορέσουμε να δανείσουμε αρκετά για να καλύψουμε και την Ιταλία και την Ισπανία, προτείνουμε η Κεντρική Τράπεζα να εκδώσει χρήματα ή ομόλογα
Προφανώς οι Γερμανοί Πράσινοι αποκλείεται να κερδίσουν εκλογές με ένα τέτοιο πρόγραμμα, γιατι οι Γερμανοί, επαναλαμβάνω, βγάζουν φλύκταινες με το φόβο του πληθωρισμού. 

Άλλη σκέψη: μπορούμε να έχουμε ως new money ένα καθαρώς πιστωτικό νόμισμα το οποίο δε θα βασίζεται πουθενά, ούτε στο χρυσό, ούτε στο ευρώ, ούτε στα φράγκα, ούτε πουθενά, θα είναι ένα λογιστικό μέγεθος το οποίο δεν θα είναι πληθωριστικό. 
Δε θα είναι σαν τα μάρκα της δεκαετίας του ’20 που όντως γονάτισαν τη Γερμανία μέσω του υπερ-πληθωρισμού, αναδεικνύοντας επιπλέον και τον Χίτλερ. 
Θα μπορούσε να είναι ένα νόμισμα που να βασίζεται απλά στο γεγονός ότι επιθυμούμε να σβήσουμε το παρελθόν αλλά θέλουμε να χρηματοδοτήσουμε το μέλλον
Για να γίνει αυτό θα χρειαστούν εκατοντάδες αιολικές εγκαταστάσεις ανά την Ευρώπη, θα χρειαστούν εκατοντάδες χιλιάδες μονώσεις διαμερισμάτων για να μειώσουμε την ενεργειακή μας κατανάλωση, σημαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα τραμ, μετρό και αρθρωτών λεωφορειων για να μειώσουμε την κυκλοφορία των ΙΧ. 
Η απάντηση είναι ναι, είναι δυνατόν
Ο Κέϋνς λοιπόν μας λέει ότι αν δούμε την πραγματικότητα πρέπει να περάσουμε από την αύξηση της ζήτησης. 

Όλος ο κόσμος λέει ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνον εαν η Κεντρική Τράπεζα ήταν απολύτως ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις, ειδ’ άλλως τι θα κάνουν οι κυβερνήσεις, θα ζητούν από την Κεντρική Τράπεζα να τυπώνει χρήματα για να χρηματοδοτούν τις ανάγκες τους. 
Πρέπει λοιπόν να έχουμε τις εγγυήσεις κατά της τρέλας των κυβερνήσεων, οι οποίες συνήθως υπηρετούν την κυρίαρχη κοινωνικής τάξη. 
Και έκανα ορισμένες αναφορές στους Πράσινους, για να χρηματοδοτηθεί η κρατική μηχανή στην Ελλάδα τώρα και στους αμέσως επόμενους μήνες θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός, όπως το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Ασφάλειας, το οποίο θα μπορέσει να νομισματοποιήσει το χρέος που θα αναλάβει και το οποίο δε θα μπορεί να το κάνει τίποτα. 
Γιατί η Ελλάδα δε θα μπορεί να το ξεπληρώσει. 
Στην πραγματικότητα δηλαδή, αυτό το Ταμείο θα μπορέσει να βρει πόρους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. 
Όσο για τις μελλοντικές επενδύσεις, εμείς λέμε ότι ήδη υπάρχει μια τέτοια τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, η οποία μπορεί κάλλιστα να κάνει όλες τις πράσινες επενδύσεις του μέλλοντος για μια Ευρώπη της οικολογικής επανάστασης, η οποία (τράπεζα) θα μπορεί επίσης να χρηματοδοτηθεί η ίδια με πάρα πολύ χαμηλό επιτόκιο και από την Κεντρική Ευρωπαϊκη Τράπεζα και από τις διεθνείς αγορές. 
Προσπαθούμε να πείσουμε τους Φινλανδούς, τους Δανούς, να αποδεχθούν αυτη τη λογική.

Για μας (τους Πράσινους) είναι μία πρόκληση. Είμαστε αλληλέγγυοι με τον ελληνικό λαό, και εμείς έχουμε εκλογές κοντά στις δικές σας, στο πρόγραμμα το δικό μας λέμε ρητά να βοηθήσουμε τον Ελληνικό λαό με τη μεταφορά πιστώσεων, με αυτή την νομισματική πιστωτική μονάδα, εν πάσει περιπτώσει αναζητούμε μηχανισμούς και τρόπους για να μπορέσουμε να σας βοηθήσουμε.

Μετά την Ισλανδία, στην Ελλάδα βλέπουμε μια ξεκάθαρη ταξική πάλη μεταξύ χρηματοοικονομικού λόμπυ και των υπολοίπων – όπως με τα συνδικάτα στη δεκαετία του ’30, όπου είχαμε και συνδικάτα που υποστήριζαν τον Χίτλερ. 
Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι από τη στιγμή που μιλάμε για ταξικούς αγώνες, έχει πολύ μεγάλη σημασία η θέση της μεσαίας τάξης. Καθώς και της διεθνούς αλληλεγγύης. 

Εμείς βέβαια βλέπουμε τα πράγματα απ’ έξω, δεν ζούμε μέσα και αυτό που διαπιστώνουμε είναι, ότι στην παρούσα φάση η ελληνική ελίτ και η κυρίαρχη τάξη γενικά αμύνονται πολύ καλά, δηλαδή θέτουν ως θέμα εθνικό ένα θέμα που είναι καθαρά κοινωνικό, έχουν πείσει πολύ κόσμο ότι η Ελλάδα δέχεται επίθεση, ότι η τρόϊκα επιτίθεται στην Ελλάδα, ότι όλοι πρέπει να σηκώσουν τις σημαίες και να προσπαθήσουν να βρούν τρόπους ν’ αντισταθούν, οπότε και οι μεσαίες τάξεις έρχονται και λένε “ναι και εμείς δε θέλουμε φόρους”.
Ένας τέτοιος συνδυασμός καθιστά πάρα πολύ δύσκολη τη διεθνή αλληλεγγύη. 
Ένας μαύρος εργάτης στη Γαλλία, έλεγε μπροστά σε μία πρώην υπουργό των Πρασίνων “γιατί εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να πληρώσουμε για την Ελλάδα!” Και το έλεγε ο μαυρούλης χωρίς να σκεφτεί καθόλου από πού έρχεται και τι κάνει, και τι δείχνει. 
Υπάρχει αντίδραση, υπάρχει αντίδραση και σε λαϊκό επίπεδο. 
Και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσετε. 
Έχουμε ακούσει ένα σωρό πράγματα. 
Έχουμε ακούσει π.χ. ότι οι Έλληνες αρνούνται να πληρώσουν το τέλος ακινήτων. Και αυτό μαθεύτηκε τη στιγμή που εμείς παίρναμε από τον έφορο το χαρτάκι για να πάμε να πληρώσουμε το φόρο ακινήτων
Οπότε ο κόσμος έλεγε “για καθήστε βρε παιδιά, γιατί εγώ να πάω να βοηθήσω την Ελλάδα και να πληρώσω και χίλια ευρώ για ένα δυάρι στο Παρίσι, και η ελληνική εκκλησία να μην πληρώνει τίποτα; Και οι Έλληνες να έχουν κίνημα “δεν πληρώνω”; Εγώ θα πληρώσω για τους ελληνικούς ορθόδοξους ναούς;” 

Είναι πραγματικα αξιοθαύμαστο το πως η ελληνική κυρίαρχη τάξη έστρεψε τους μεν εναντίον των δε. 
Και πώς αντιστέκεται
Ο κοινωνικός αγώνας είναι αγώνας μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Οι Έλληνες φτωχοί φυσιολογικά είναι αλληλέγγυοι με τους φτωχούς των άλλων χωρών. 
Αυτό όμως δε φαίνεται πουθενά! 
Δεν υπάρχουν συμμαχίες μεταξύ της μη κυρίαρχης ελληνικής τάξης με τους άλλους. 
Εξ ού και όλοι εμείς που θέλουμε να σας βοηθήσουμε βρισκόμαστε σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, γιατί βλεπουμε μπροστά μας τα σήματα που στέλνει η ελληνική κυρίαρχη τάξη προς τον υπόλοιπο κόσμο με τον οποία προφανώς δεν μπορούμε να συστρατευθούμε! 

Και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τελικά, εσείς οι Έλληνες θεωρείτε τον εαυτό σας σαν μέρος του Ευρωπαϊκού λαού; 
Θέλετε να πληρώσει η δική σας ελίτ, θέλετε να πληρώσει η δική σας κυρίαρχη τάξη; 
Στρέφεστε εναντίον των πλουσίων σας, ή συμμαχείτε με τους πλουσίους και την ελίτ σας και σηκώνετε τις σημαίες και τους σταυρούς και προσπαθείτε να πείτε “η κακιά Ευρώπη δεν μας πληρώνει.” 
Υπάρχει τεράστια δυσκολία και στη Γαλλία και στη Γερμανία. 
Και είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ένας ευφυέστατος λαός όπως ο Ελληνικός θα καταλάβει ότι πρόκειται για έναν ταξικό αγώνα και επομένως θα πρέπει να ξεφύγει πολύ γρήγορα από αυτή την κατάσταση.


3 σχόλια:

  1. δνε το πιστεύω, μα ο γιωργάκης να καταφέρει να μη γίνουμε αργεντινή; αλλά τί περιμένεις. τέτοιες μπούρδες λένε οι κολλητοί του στην ευρώπη. ενώ εμείς ξέρουμε! έχουμε άλλωστε και τους καθηγητές μας, τους δεξιούς μας, τους αριστερούς μας, τους φασίστες μας, τους κομμουνιστές μας, τους δελφινοποασόκους και όλους τους μ... που μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα εδώ και 2 χρόνια με το πόσο άχρηστος είναι ο γιωργάκης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΟΧΙ ΣΤΗΝ "ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ" ΩΣ ΝΕΑ ΚΟΥΒΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

    Το ΑΕΠ της ελλαδας να οφειλεται μολις κατα 3.3% στον αγροτικο τομεα και 17.9% στην βιομηχανια , ενω το 78.8% στις υπηρεσιες,οι δε εξαγωγες το 2011 ηταν μολις 16.35 δις, οι εισαγωγες 48.13 δις με εμπορικο ελλειμα 32 δις!!!
    Στην Αργεντινη τα ποσοστα αυτα ειναι 9.0 %, 21.0% και 59% και οι εξαγωγες 68.5 δις $ (50.7 δις) με εισαγωγες 56 δις $. Απο τις εξαγωγες η σογια και τα υποπροϊοντα ειναι το 25.3% και αυτοκινητα και ανταλλακτικα 11.8%.

    Πες τε μου λοιπον:
    1. πως θα μηδενιστουν σχεδον τα 2 δις αγροτικου ελειματος; Μονον με ενα συνδυασμο επιβολης πανελληνιας εκστρατειας διαιτας(ως αρκετα παχυσαρκος λαος)και βιαιας μεταφορας εσωτερικων μεταναστων στα πατρωα εδαφη για γεωργικη παραγωγη και κτηνοτοφια.
    2. Πως θα αγοραζουμε καυσιμα για θερμανση χωρων, βιομηχανια, δημοσιες και ιδιωτικες μεταφορες και ηλεκτροπαραγωγη;Εχουμε ακομη λιγνιτη. Ηδη στην επαρχια καινε πελετς απο ξυλα και οι πολεις εχουν γκριζαρει οπως ειχα δει και μυρισει στην Κωνσταντινουπολη το 1978. Λιγο βιοαεριο μπορουμε να παραγουμε με αναεροβια ζυμωση αγροτοκτηνοτοφικων αποβλητων και αστικων λυματων.
    3.Πως θα αγοραζουμε τα απαραιτητα (ανταλλακτικα, ιατρικο εξοπλισμο, φαρμακα, λιπασματα, ..)

    4. Πως θα αγοραζουμε τα μη απαραιτητα λ.χ. κατακοκκινες Alfa Romeo, πουρα Αβανας, espresso,....
    5............

    Ο ομιλητης εχει δικαιο. Μονον οι οικογενειες που εχουν γερο κομποδεμα και οι υγιεις και ικανοι νεοι θα επιβιωσουν χωρις αφορητες στερησεις.
    Οι περισσοτεροι κατοικοι αυτης της χωρας, ειναι ανεκπαιδευτοι και δεν ειναι προετοιμασμενοι για τις ριζικες αλλαγες που αναφερονται στο κειμενο, ακομη κι αν εξασφαλιζονταν με μαγικο τροπο τα αιτουμενα ποσα (ιδιωτες επενδυτες, δημοσια διοικηση, υφισταμενο πολιτικο προσωπικο,..)

    Ο λαος μας ειναι:

    -απειθαρχοι εσωτερικοι μεταναστες που πετανε απο το αυτοκινητο τη σταχτη, το αναμενο τσιγαρο τους, κυπελλα με καφε, αδεια κουτια αναψυκτικων
    -ανεργοι, υποαπασχολουμενοι και φτωχοι
    -αντιμνημονιακοι η ολιγον μνημονιακοι πλην ψηφιζοντες το μνημονιο υπερδεξιοι,δεξιοι, πασοκοι, πατριωτες καθε πολιτικης αποχρωσης, γενικως επαμφοτεριζουσας συμπεριφορας ανα ημερα, βδομαδα και μηνα
    -αριστεροι ηγετες με οικγενειακη περιουσια η ανηκοντες σε μεσαια στρωματα με συνιστωσες περισσοτερες των ποδιων του χταποδιου
    -Ορθοδοξοι "κομμουνιστες" φανατικοι πιστοι του Αγιου Σταλιν
    -αριστεροι των σαλονιων η του καναπε του σπιτιου τους
    -οικολογοι που δεν γνωριζουν την χλωριδα και πανιδα,
    -ανημποροι απομαχοι-χαμηλοσυνταξιουχοι της πολης και της επαρχιας.

    Λοπον για να μη περασουμε την "ειδικη περιοδο" ως νεα Κουβα των Βαλκανιων, παρακαλουμε τους αντιμνημονιακους να καθυστερησουν την επανασταση τους, τουλαχιστον για μια πενταετια, ωστε να εξασφαλισθει το απαιτουμενο οικογενειακο, ιδιωτικο και κρατικο αποθεμα χρηματων, για ανθρωπιστικους και εθνικους λογους.

    Αφωτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια ερώτηση θέλω να σας κάνω, ο κύριος Λιπιετζ είναι αυτός που υποστήριζε το 1999 να γίνουν χερσαίες επιχειρήσεις στην Γιουγκοσλαβία, ή πρόκειται περί συνωνυμίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU