Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η Υπατία και ο Ύπατος (;) Ραγκούσης


του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Τις μέρες αυτές παίζεται ένα δράμα με άγνωστο και ας ελπίσουμε όχι απευκταίο τέλος: οι μετανάστες απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν, ύστερα από τη γνωστή κωμικοτραγική περιπέτεια, από τη Νομική στο μέγαρο Υπατία πριν ένα μήνα, φτάνουν πλέον στα όρια των αντοχών τους. Είναι πια ζήτημα ημερών ή και ωρών να έχουμε θύματα, πέρα από τις όποιες μη αναστρέψιμες βλάβες έχει υποστεί ήδη η υγεία τους από την παρατεινόμενη απεργία τους.     
Η κυβέρνηση μέσω των αρμοδίων υπουργών –που πετάνε κανονικά το μπαλάκι ο ένας στον άλλο– στέκει αμήχανος θεατής και περιμένει. Αλήθεια, τι ακριβώς περιμένει; Το πρώτο θύμα, τον πρώτο νεκρό, για να παρέμβει, όταν θα είναι ήδη πολύ αργά και για τον άνθρωπο αλλά και για την πόλη (και για ολόκληρη τη χώρα);

Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Ραγκούσης, διαμηνύει: «Είναι αδύνατο για την Ελλάδα να προβεί σε μαζικές νομιμοποιήσεις. Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε, η χώρα θα ήταν πραγματικά ενώπιον πολύ σημαντικών κινδύνων, αφού αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι μπορεί να συμβεί αν κάποια καράβια από τη Βόρεια Αφρική προσεγγίσουν λιμάνια της Κρήτης γεμάτα με χιλιάδες μετανάστες που θα αρχίσουν απεργία πείνας. Μπορεί η Eλλάδα να το αντέξει αυτό;»
(Και μπορεί η Ελλάδα, κύριε υπουργέ, να αντέξει το θάνατο μεταναστών-απεργών πείνας και ό,τι άλλο σίγουρα θα επακολουθήσει;

Για μιαν εφικτή πράσινη κοινωνική οικονομία

Τοπική Αυτοδιοίκηση και Πράσινη Κοινωνική Οικονομία

ο τραπεζίτης αντιμέτωπος με τις μη εκχρηματισμένες δράσεις (σκίτσο του Ben Clarkson)

των Γιάννη Σακιώτη - Θέμη Δημητρακόπουλου

[Σύντομη εισήγηση στη διημερίδα «Αυτοδιοίκηση: Μεταρρύθμιση και Δημοκρατική Ανασυγκρότηση»  της Δημοκρατικής Αριστεράς (26 Φεβρουαρίου 2011)]


Στην εξαιρετικά δύσκολη εποχή που ζούμε, οι ΟΤΑ βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα οξύτατα προβλήματα και οφείλουν να βρουν τρόπους να ανταποκριθούν.
Με τις δυσκολίες και τη δραματική πτώση των δεδομένων της ποιότητας ζωής στις ελληνικές πόλεις, το αίτημα για την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης στον αστικό χώρο είναι ένα κάθε άλλο παρά ανεπίκαιρο «αίτημα-ομπρέλα» για τους αγωνιώντες πολίτες. Σήμερα, μπορούμε να διεκδικούμε μια πόλη αξιοβίωτη, με υψηλή ποιότητα ζωής και οικολογική διαχείριση του αστικού περιβάλλοντος, μια πόλη που δρομολογεί αναπλάσεις με άξονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.
Μπορούμε να οραματιζόμαστε μια πόλη-πολυλειτουργικό κύτταρο, με κοινωνική συνοχή και συλλογική ευημερία, με ήπιες δραστηριότητες, με υποστηρικτικές δομές κοινωνικής πρόνοιας στην τοπική κλίμακα και μηχανισμούς οργάνωσης και διοχέτευσης της αυθόρμητης προσφοράς για κοινωνική αλληλεγγύη, μια πόλη που θα προτάσσει την άνθηση του πολιτισμού και θα αναπτύσσει τις διαδικασίες άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας των πολιτών, μιας συμμετοχικής δημοκρατίας που δεν θα αποτελεί επικοινωνιακό τρυκ και θα επεκτείνεται και επί της ουσίας στη δημοκρατική και ανοιχτή λήψη αποφάσεων επί της διαχείρισης των πόρων (μέσα από τις διαδικασίες του «συμμετοχικού προϋπολογισμού»).
Ταυτόχρονα όμως, υπάρχει σήμερα η επείγουσα ανάγκη-προτεραιότητα η Τοπική Αυτοδιοίκηση να εργασθεί για τη δημιουργία ενός νέου τοπίου ανάπτυξης, αξιοποιώντας σημαντικές ευκαιρίες και δυνατότητες που προσθέτουν μεγάλο αριθμό νέων θέσεων εργασίας, είτε άμεσα, μέσα από τη δημιουργία νέων δημοτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων είτε έμμεσα, μέσα από την υποστήριξη της λεγόμενης κοινωνικής επιχειρηματικότητας, της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομία (τρίτος τομέας).

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Σε αναζήτηση ενός άλλου κόσμου που να είναι Εφικτός



από iliosporoi_net ("Ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός")


της Βάσως Κανελλοπούλου*

Έχουμε άμεση ανάγκη από καινοτόμες μορφές κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, γιατί όσο είμαστε κολλημένοι στα σημερινά- χωρίς να δίνουμε κάποια εξουσία και στην φαντασία, καμία μαύρη ή πράσινη ανάπτυξη δεν θα λύσει τα περιβαλλοντικά και κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα της εποχής μας. Έχουμε ανάγκη από θετικές προτάσεις και πράξεις εδώ και τώρα, που δεν θα παραπέμπουν χρονικά στη Δευτέρα Παρουσία. 

Εξ άλλου ο στόχος είναι η δημιουργία μιας πιο δίκαιης αποκεντρωμένης κοινωνίας χαμηλής έντασης άνθρακα, όπως αποκαλείται πλέον διεθνώς η ενεργειακή μείωση. 
Τα προβλήματα είναι μεν παγκόσμια αλλά οι λύσεις μπορούν να είναι τοπικές.
Το ανοικτό πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης μελετά την εξάπλωση της εναλλακτικής τοπικής δράσης κοινωνικής οικονομίας στην Καταλονία. 
Είχα την ευκαιρία να συναντήσω την κοινωνιολόγο Johana Conil που επιμελείται τη σχετική μελέτη η οποία μας είπε. "Η πραγματικότητα των ατόμων που μετέχουν σε αυτά τα κινήματα είναι πολύ πιο πολύπλοκη από μια διαλεκτική αντίθεση μεταξύ καπιταλισμού και αντικαπιταλισμού. Άλλοι το κάνουν για λόγους ιδεολογίας και άλλοι από ανάγκη. Δεν είναι όλοι αντικαπιταλιστές. Θα τους αποκαλούσα α-καπιταλιστές δηλαδή μη καπιταλιστές. Στόχος τους δεν είναι η καταστροφή του συστήματος αλλά η δημιουργία κάτι καινούριου".

Εάν η μείωση ενεργειακής κατανάλωσης (ενεργειακή κάθοδος) χωρίς απώλεια ευημερίας είναι ένα βασικό στοίχημα που πρέπει μα κερδίσουμε ώστε να μετριασθεί η κλιματική αλλαγή, ας ρίξουμε μια ματιά στις σοβαρές εφαρμοσμένες προσπάθειες, ουτοπικές για ορισμένους αλλά πολύ πετυχημένες για άλλους. 
Μια από αυτές είναι το κοινωνικό κίνημα της περμακουλτούρας που ξεκίνησε από τον γεωργικό χώρο και επεκτάθηκε και στον κοινωνικό.

Πέθανε ο καλλιτέχνης Νίκος Αλεξίου


της Βασιλίκας Σαριλάκη*

 Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες και φίλος, ο Νίκος Αλεξίου πέθανε  σήμερα σε ηλικία 51 ετών, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα, στις 2.30 μ. μ. στο Νεκροταφείο της Καισαριανής. Ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο του με αφορμή την συμμετοχή του στην 52η biennale Βενετίας το 2007 όπου κι εκπροσώπησε την χώρα μας. Το κείμενο, μαζί  με συνέντευξη του Αλεξίου και του επιμελητή της έκθεσης Γ. Τζιρτζιλάκη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό τέχνης Highlights.. Προσέθεσα κι ένα μικρό βιογραφικό.. Καλό ταξίδι Νίκο..

Η διαδρομή

Ο Ν. Αλεξίου γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1960. Σε ηλικία 22 ετών πήγε για σπουδές στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης όπου και παρέμεινε ως το 1984 όταν επέστρεψε στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Α. Σ. Κ. Τ. Το 1985 έκανε την πρώτη του ατομική στον ΔΕΣΜΟ χρησιμοποιώντας φυσικά υλικά: πέτρες, ξύλα, λάσπη, καλάμια, νερό κ. λ. π.
Το 1987 έκανε μια σειρά έργων με τίτλο «Πρίσματα» αναλύοντας το φάσμα του λευκού φωτός και προβάλλοντας τους ιριδισμούς του σε διάφορους χώρους, στην βροχή κ. λ. π.
Όταν μετέπειτα έκανε τα «Ηλιακά σπίτια» δημιούργησε το προσωπικό ιδεόγραμμα της δουλειάς του. Επρόκειτο για λιτές κατασκευές με καλάμια, για εύθραυστους, διαπερατούς «ναούς» πλην όμως γεωμετρικά πειθαρχημένους. Είχαν τετράγωνο- ως επί το πλείστον σχήμα- κι άρθρωναν ένα σχεδόν άϋλο αρχιτεκτόνημα που ο ίδιος ορίζει ως «νοητό περίπτερο κήπου».
Με θέματα και μοτίβα από την μονή Ιβήρων ο Αλεξίου ασχολείται από το 2003, την χρονιά που συμμετείχε και σε μια ομαδική στο Armory Show της Νέας Υόρκης. Ο Αλεξίου έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη ενώ το 2005 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 23η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας. Το 2007 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε Βενετίας.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

"Συγχώνευση" ΕΤΕ - ALPHA BANK: το "παιχνίδι" με τις μετοχές έκανε κάποιους πλουσιότερους



Τα παπαγαλάκια ξανά σε δράση -με την κρατική ανοχή;
Αποκαλυπτική παρέμβαση της Δημοκρατικής Αριστεράς για παραβίαση της διαφάνειας στις συναλλαγές του Χρηματιστηρίου Αθηνών με μέσο την παραφιλολογία της δήθεν συγχώνευσης των δύο τραπεζών και αποτέλεσμα την κερδοσκοπία από την άνοδο των μετοχών: η απληστία των κερδοσκόπων δεν έχει όριο - δεν έχει και έλεγχο; 


"ΕΡΩΤΗΣΗ 
Προς τους κ.κ. Υπουργούς :
• Οικονομικών
• Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας.

Θέμα: Πρόταση συγχώνευσης της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ με την ALPHA-BANK και διαφάνεια στις συναλλαγές του Χ.Α.A.

Πρόσφατα η ΕΤΕ υπέβαλε προσφορά για εξαγορά –συγχώνευση με την ALPHA BANK στις 17-1-2011, με καταληκτική ημερομηνία, αποδοχής ή όχι της προσφοράς, την 18/2/2011. Το ελληνικό δημόσιο, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ν.3723/2008 (ενίσχυση ρευστότητας των τραπεζών με αγορά προνομιούχων μετοχών) ήταν παράγων στη διαδικασία και από τις δύο πλευρές. Με ανακοίνωσή της η ΕΤΕ αναφέρεται στην έγκριση της πρότασης-προσφοράς από τον εκπρόσωπο του δημοσίου, ενώ η ανακοίνωση απόρριψης της πρότασης από την ALPHA BANK αναφέρεται ως ομόφωνη.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΜΜΕ - το πάρτι έληξε


του Φώτη Γεωργελέ*
Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες. Τίποτα για τα περίεργα δάνεια δανεικά κι αγύριστα, τις επιδοτήσεις που καταλήγουν στις τσέπες αντί στον εκσυγχρονισµό των Μέσων. ∆εν αποκαλύπτουν τις εκδοτικές οφειλές από φόρους και ΦΠΑ, τη µη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στα ταµεία. ∆εν λένε τίποτα που µια δεκαετία δεν προκηρύσσονται οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες και έχουν γίνει τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις «κλειστό επάγγελµα» όπου κάποιοι πλουτίζουν πουλώντας και αγοράζοντας τις «άδειες», την περιουσία δηλαδή του δηµοσίου.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Έλληνες στα σύννεφα



του Σταύρου Θεοδωράκη*

Το ξέρω είναι ιεροσυλία αλλά θέλω να σας θυμίσω τι έλεγε ο Ανδρέας για τον Καντάφι. Ήταν το 1977 όταν  ο Παπανδρέου επισκέφθηκε την Λιβύη. «Δεν είναι στρατιωτική δικτατορία, το αντίθετο μάλιστα… Πρόκειται για μια διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων». Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Ανδρέας, όποτε του δινόταν η ευκαιρία, ανέφερε τον Μουαμάρ ως «μαχητή της ελευθερίας» και «μεγάλο ηγέτη και ελευθερωτή». Την ίδια άποψη επαναλάμβαναν τότε και όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Από τον Τζουμάκα και τον Άκη μέχρι τον Μένιο και τον Γεννηματά. Στις «Γιορτές νεολαίας» του ΠΑΣΟΚ μάλιστα, «η Λιβυκή επανάσταση» ή αλλιώς η «Μεγάλη Αραβική Λιβυκή Σοσιαλιστική Λαϊκή Τζαμαχιρίγια», είχε τα δικά της κιόσκια όπου πουλούσαν σημαίες, αφίσες του Μουαμάρ μαζί με το «πράσινο βιβλιαράκι» του (κάτι σαν το «κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο» αλλά προς το πιο γελοίο). Άλλωστε αυτό το κακοτυπωμένο και κακομεταφρασμένο «πράσινο βιβλιαράκι» ήταν από το 1977 μέρος της επίσημης πασοκικής διδακτέας ύλης και το έβρισκες υποχρεωτικά σε όλες τις Τοπικές και Κλαδικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ (ναι αυτό το «πράσινο βιβλιαράκι» που τώρα καίνε στην Τρίπολη αλλά και στην Αθήνα οι επαναστατημένοι Λίβυοι).

"όταν οι διαδηλωτές φτύσουν τους λεβέντες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, πέστε μου να κατέβω και γω στην απεργία": μήνυμα στο twitter


Για άλλη μια φορά μια κρίσιμη απεργία υπονομευμένη από την "ανταπεργία ειδήσεων" (γιατί για κάτι τέτοιο πρόκειται συντεχνίτες μου δημοσιογράφοι της ΕΣΗΕΑ), με το ΠΑΜΕ ξεχωριστά, τους μπάχαλους έτοιμους για δράση, τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ απαξιωμένα στις συνειδήσεις των εργαζομένων και τον οργανωτικό γραμματέα Ρίζο Ρίζο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ στην πρώτη γραμμή κατά του μνημονίου... Με τέτοιες προδιαγραφές, την απουσία συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα και γενικόλογα αιτήματα για να χωρούν όλοι, δίκαιοι και "πελάτες", μόνοι ωφελημένοι είναι κάθε φορά όσοι μαζεύουν ψήφους από την απελπισία του κόσμου - το έργο δυστυχώς τόχουμε ξαναδεί
Ίσως την επόμενη φορά οι αγαπητοί μας δημοσιογράφοι να το ...ξανασκεφτόντουσαν; Όσοι δεν κατέβηκαν στο δρόμο δηλαδή να μην έχουν καμιά επαφή με τα τεκταινόμενα και ιδίαν αντίληψη του τι τρέχει; Ποιόν ωφελεί αυτό εκτός από τις ανταλλαγές της συντεχνίας τους με την εξουσία;


Γρηγόρης Ψαριανός: "οι πολίτες να σταματήσουν να λειτουργούν ως πελάτες και να ξαναγίνουν πολίτες"


από XanthiPress

Χειμαρρώδης και ανατρεπτικός για μια ακόμη φορά, ο Γρηγόρης Ψαριανός συνομίλησε με τους δημοσιογράφους της Ξάνθης το μεσημέρι του Σαββάτου. Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς βρέθηκε στην Ξάνθη, προσκεκλημένος της τοπικής οργάνωσης του κόμματος, αμέσως μετά την επίσκεψή του στη Δράμα.
Ο Γρηγόρης Ψαριανός μίλησε για όλα τα ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας καθώς και το ρόλο της Αριστεράς και του κόμματος της ΔΗΜ. ΑΡ.. στην παρούσα συγκυρία με κεντρικό μήνυμα "οι πολίτες να σταματήσουν να λειτουργούν ως πελάτες και να ξαναγίνουν πολίτες".
Αφού σχολίασε, αρχικά, με δόση χιούμορ πως "μόλις έμαθε η κυβέρνηση ότι θα βρίσκομαι στη Δράμα και την Ξάνθη θορυβήθηκε και έστειλε τον Πρωθυπουργό", εκτίμησε ότι η οικονομική και πολιτική συγκυρία είναι πολύ χειρότερη από την τελευταία επίσκεψή του και πως είναι δύσκολη η διέξοδος από το μαύρο τούνελ στο οποίο βρίσκεται η χώρα, με καθοριστικές ευθύνες του δικομματισμού αλλά και της αριστεράς.
Ο ρόλος της αριστεράς
Ειδικότερα για το ρόλο της αριστεράς σε αυτή τη συγκυρία ανέφερε ότι "ποτέ δεν είναι κυβέρνηση αλλά και ποτέ δεν είναι πρόταση" σχολιάζοντας αρνητικά την ιδεοληψία που την καταδιώκει και περιχαρακώνει τον κόσμο της.  "Η αριστερά πρέπει να είναι κοινωνικός παράγων μεταρρυθμίσεων με απαίτηση για κατάθεση προτάσεων ώστε να υπάρξει ευνομούμενο καθεστώς ακόμη και στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ο δικός μας ελληνικός καπιταλισμός είναι σοβιετικού τύπου - κατά μία άποψη. Παραλίγο να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι" είπε δηκτικά και σχολίασε πως αυτό είναι αίτημα ενός τμήματος της αριστεράς.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Η Ευρώπη δέσμια εθνικών εκλογικοπολιτικών στοχεύσεων

η εκλογική συντριβή στο Αμβούργο πόνεσε πολύ...


του Γεράσιμου Γεωργάτου*

Ενώ στον αραβικό κόσμο επικρατεί μια πρωτόγνωρη άνοιξη με ζωντανή την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει και το καλοκαίρι, στην Ευρώπη μετά από ένα παρατεταμένο φθινόπωρο είναι εμφανής η πιθανότητα επερχόμενου βαρύ χειμώνα.
Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις 4/2/11, η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από τη Γαλλία, παρουσίασε ένα σχέδιο αποτελεσματικότερου οικονομικού συντονισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης, με τη φιλόδοξη ονομασία «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» (Σ.Α), όπου προβλέπονται: η αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό και η σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα, η προς τα άνω εναρμόνιση της ηλικίας συνταξιοδότησης, η κοινή φορολογία για τις επιχειρήσεις, η κοινή στρατηγική διάσωσης των τραπεζών, η νομοθετική έως συνταγματική ρύθμιση του επιτρεπτού ορίου για το έλλειμμα και το χρέος.

Όμως, αρκεί αυτή η δέσμη μέτρων για να εξέλθει και να ανακάμψει η Ευρώπη από την κρίση;

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Οι απορίες της ημέρας

του left division

Πριν από μερικές μέρες εκπρόσωποι σημαντικού τμήματος του πολιτικού κόσμου ζήτησαν την συνολική κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου θεωρώντας πως (το άσυλο) ευθύνεται για όσα συνέβησαν όχι μόνο στα πρόσφατα γεγονότα της νομικής αλλά και σε όσα συχνά πυκνά διαδραματίζονται μέσα στα κτίρια πολλών μονάδων δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Κατά τη γνώμη τους το άσυλο είναι εκείνο που εμποδίζει την έγκαιρη και αποτελεσματική δράση των δυνάμεων ασφαλείας απέναντι σε όσα παράτυπα και παράνομα συμβαίνουν πίσω από την πόρτα της διαλυμένης ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης.
Η απορία μου στην προκειμένη περίπτωση είναι η εξής. Τι εμποδίζει τους συγκεκριμένους μηχανισμούς "πολιτικής προστασίας" να επέμβουν έγκαιρα και αποτελεσματικά στους χώρους των ελληνικών γηπέδων που τέτοια περιοριστικά ζητήματα δεν υφίστανται;

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο Αλαβάνος φεύγει, οι Οικολόγοι Πράσινοι έρχονται; Προσχηματικού διαλόγου συνέχεια...

Γραφεία Οικολόγων Πρασίνων: συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΣΥΝ. Το θέμα στο τραπέζι...

Στην Κουμουνδούρου ποιούν την νήσσαν όσον αφορά την προαναγγελία αποχώρησης του Αλέκου Αλαβάνου και του Μετώπου του από τον Συριζα. Ο Αλέκος, που ακόμα δεν έχει χωνέψει πως ένα καλόπαιδο που ο ίδιος επέλεξε, κατάφερε με την παρέα του να τον πετάξει έξω από τον Συν/Συριζα, μετά την ήττα του στις περιφερειακές αποφάσισε (επιτέλους) ότι αν δεν κοντράρει στα ίσα την παρέα των νεοκομσομόλων της πλατείας, δεν πρόκειται να δει φως στα πολιτικά του σχέδια.
Στην Κουμουνδούρου αντίθετα νοιώθουν ότι με τους τακτικισμούς τους έχουν σώσει το παιχνίδι για την ώρα παρότι ακροβατούν επικίνδυνα όσον αφορά την εκλογική τους επιβίωση (και την δανειακή ανανέωση των δέκα εκατομμυρίων που ήδη χρωστούν από την προείσπραξη της κρατικής επιδότησης). Τους έχει γίνει δεύτερη φύση: Κοροϊδεύουν τους εναπομείναντες ανανεωτικούς ένα χρόνο τώρα ότι θα "ξεκαθαρίσουν" με τον Συριζα. Κοροϊδεύουν τους Συριζαίους ότι ο Συριζα θα "επανεκκινήσει" κλείνοντάς τους το μάτι ταυτόχρονα ότι υπάρχουν λεφτά να μοιραστούν με την είσοδο στην νέα βουλή. Κοροϊδεύουν τα μέλη τους ότι όλα τα ανοιχτά θέματα θα συζητηθούν (κάποτε). Κοροϊδεύουν το Αριστερό Ρεύμα ότι εργάζονται για την ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Και κοροϊδεύουν την κοινωνία με τις αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές θέσεις τους στο μεταναστευτικό (Νομική), τα διόδια, τις χωματερές, τα εισιτήρια  φωτογραφιζόμενοι στα διόδια για να αρμέξουν καμιά ψήφο από τα κινήματα.
Τώρα φωτογραφίζονται και με τους Οικολόγους Πράσινους σε μια επικοινωνιακή συνάντηση (προτείνοντάς τους υποτίθεται διάλογο σε τρία θέματα που προϋπάρχει συμφωνία) για να δείξουν ότι είναι και ...οικολόγοι, εκτός από

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Η κρίση είναι πλέον γενική


του Κώστα Ανδρέου

Το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε.
Ο ΓΑΠ ξαναγύρισε στην μοναξιά του.
Δεν αποτελεί εγγύηση του πολιτικού συστήματος, δεν έχει πλέον την ηγεμονία. Δεν υπάρχει όμως και εναλλακτική λύση.
Η χώρα δεν μπορεί να πάει ούτε σε εκλογές. Δεν μπορούν να δώσουν λύση.
Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.
Με λίγα λόγια αυτή είναι η αίσθησή μου. Η εναλλακτική της επιστροφής της ΝΔ στην εξουσία, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί, είναι την πρόκληση αλλά και την επιτάχυνση της εξέγερσης.
Η ανοχή και η συναίνεση που μέχρι τώρα, με συναισθήματα συνενοχής, δόθηκαν στην κυβέρνησή του ΓΑΠ, "προσμέτρησαν τον βίον τους".
Ήταν αναμενόμενο.
Αφού δεν τόλμησε η κυβέρνηση, η χώρα, να μιλήσουν καθαρά για τον πυρήνα του προβλήματος που την καθηλώνει σε αδυναμία να δώσει λύσεις, ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να μιλήσει το πρόβλημα.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Follow the money (2) ή Νόμος σε αυτήν την χώρα είναι το δίκιο του καταπατητή;


Με το ζήτημα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που άνοιξε -όπως άνοιξε- την περασμένη εβδομάδα, βγήκαν στο φως ξανά θέματα που το πελατειακό κράτος και οι "ημέτεροι" πελάτες του κρατούν επιμελώς στο σκοτάδι δεκαετίες τώρα μαζί με το ζήτημα των παράλογων εξοπλιστικών προγραμμάτων και προμηθειών.
Το ένα είναι η πελατειακή διάθεση/ενοικίαση δημόσιας περιουσίας σε ημετέρους με γελοία πρόσοδο για το δημόσιο (και που σχετικά στοιχεία βγαίνουν καθημερινά τώρα στην δημοσιότητα) και το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι η καταπατημένη δημόσια περιουσία (κατά 40% με πρόχειρους υπολογισμούς πχ του ΙΣΤΑΜΕ). Και το τεράστιο ζήτημα που αποσιωπάται επίμονα είναι η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία που είναι κατά  συντριπτικό ποσοστό καταπατημένη με χρυσόβουλα και άλλες μεθόδους και κατ' ελάχιστο προερχόμενη από δωρεές.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Για εκποιήσεις, follow the money (γιατί λεφτά υπάρχουν)


Ως γνωστόν, το ζήτημα των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών έχει εξαιρεθεί του μνημονίου και του προγράμματος "εξοικονομήσεων" κάθε είδους δαπανών εν όψει της αποπληρωμής του χρέους. Αντίθετα δεν εξαιρέθηκαν οι κατώτατοι μισθοί, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι ούτε η μείωση στην φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων (που ταυτίστηκαν με τις μικρές βάσει του τύπου και όχι του τζίρου...).
Ο παραλογισμός αυτός τεκμηριώνεται στην μόνιμη ένταση με την Τουρκία στο Αιγαίο, μια ένταση που σύμφωνα με έγκυρες αναλύσεις έχει κοστίσει στην χώρα μας 122 δισ ευρώ από το 1974 (*) και συνεχίσει να τρέχει με έναν μέσον όρο 4 περίπου δισ τον χρόνο ακόμη και μέσα στην κρίση. Παρόλα αυτά δεν γίνεται αποδεκτή πρόταση από την απέναντι πλευρά για ισόποση μείωση των εξοπλισμών κατά 20% ούτε γίνεται προσπάθεια συνολικής διευθέτησης της έντασης με απευθείας συνομιλίες ή προσφυγή στην Χάγη για την ανακήρυξη ΑΟΖ (που έχει αντικαταστήσει διεθνώς τα ζητήματα υφαλοκρηπίδας).
Την ίδια στιγμή έρχονται στο φως καινούργια στοιχεία για το πάρτι των προμηθειών, νόμιμων και παράνομων για να παραγραφή στη συνέχεια κάθε πιθανή ευθύνη με την καθυστέρηση και την συγκάλυψη από τα δύο κόμματα που ευθύνονται και εμπλέκονται αποκλειστικά στην πτώχευση της χώρας με τον παρασιτικό πλουτισμό των ημετέρων.
Ποιος λοιπόν ευθύνεται για την συντήρηση της έντασης και την συνέχιση των αιματηρών εξοπλιστικών δαπανών;

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς

*αφιερωμένο στην τελική συνεδρίαση στις 12/2 της πανελλαδικής επιτροπής της δημοκρατικής αριστεράς για τις θέσεις του συνεδρίου της

Θάλασσα της Κρίσης: αριστεροί αυτοματιστές, εθισμένοι στο μετεωρισμό, ψαρεύουν στα θολά νερά

Αυτή η χώρα καταστράφηκε από μέσα, όχι απ' έξω. Υπέστη πρώτη κερδοσκοπικές επιθέσεις επειδή ήταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή φούσκα. Όμως μια φούσκα θα σπάσει κάποτε ούτως ή άλλως. Είναι λοιπόν λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης θα σώσει και την Ελλάδα. Απλά θα μας ξαναδώσει κάποια ευκαιρία επιλογών μετά έναν χρόνο άπνοιας και κατάθλιψης. Η απόφαση όμως θα είναι καθαρά δική μας. Και θα είναι μια σωστή απόφαση εφόσον παραδεχτούμε κατ' αναλογίαν όλοι τις ευθύνες μας και ανατρέψουμε με τις επιλογές μας το παρωχημένο πολιτικό προσωπικό και την πελατειακή νοοτροπία. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας και θα απομακρυνθούμε κι από μιαν ευκαιρία χειραφέτησης που πάντα δίνεται μέσα στην κρίση.


Σήμερα ένα νέο μνημόνιο ετοιμάζεται. Πιο μακρόχρονο, πιο κάθετο από το προηγούμενο. Ταυτόχρονα οι συντεχνίες δίνουν τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής για να περισώσουν κάποια από τα αντικοινωνικά τους προνόμια. Επιδόματα, επιδοτήσεις, κρατικοδίαιτοι, κομματικοδιορισμένοι όσοι πρόλαβαν πρόλαβαν. Εθελούσιες έξοδοι, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ψιλοβόλεψαν μια ένοχη γενιά που τα έκανε μαντάρα και εγκατέλειψε τα παιδιά της στην επισφάλεια - τώρα ζουν χωρίς μέλλον από την σύνταξη του μπαμπά και του παππού. Η ανεργία στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα καλπάζει χωρίς έλεος μιας και στα πλαίσια των μνημονιακών εξοικονομήσεων δεν περισσεύουν λεφτά για δημόσιες επενδύσεις ούτε εμπιστοσύνη για ιδιωτικές.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Αγώνας κατά της βιο-πειρατείας

Μέσα στην κρίση κάποια πράγματα περνούν απαρατήρητα ή είναι ευκαιρία για κάποιους να τα περάσουν. Ένα από τα σημαντικότερα για το μέλλον της γεωργίας είναι η προσπάθεια των πολυεθνικών παραγωγής υβριδίων/μεταλλαγμένων να αποκτήσουν αποκλειστικά δικαιώματα στην σποροπαραγωγή και να απαγορευτεί τους αγρότες να καλλιεργούν τους δικούς τους σπόρους!
Απίστευτο αλλά αληθινό. Διαβάστε για την πανευρωπαϊκή καμπάνια κατά της βιοπειρατείας (όπως αποκαλείται πλέον αυτό το φαινόμενο), μαζί με το κατατοπιστικότατο κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης για την Monsanto του Γιάννη Τόλιου.

Η καμπάνια "Σπέρνοντας το Μέλλον – Συγκομίζοντας ποικιλομορφία"
  • Καλούμε μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία σχετικά με τους σπόρους ώστε να σταματήσει η επέκταση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί των φυτικών ποικιλιών και το μονοπώλιο σπόρων από πολυεθνικές εταιρείες.
  • Υποστηρίζουμε τις μη γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες σπόρων, ώστε να διασφαλίζεται ότι οι γεωργοί θα έχουν το δικαίωμα να κρατούν σπόρους τους από τις δικές τους καλλιέργειες, καθώς και το να τους ανταλλάσσουν και μεταπωλούν. 
  • Ζητούμε πλήρη διαφάνεια στον τομέα των σπόρων και για την διατροφική αυτάρκεια.

Χωρίς να γίνεται δημόσια αντιληπτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει αρχίσει να αναθεωρεί τη νομοθεσία της Ε.Ε. σχετικά με την εμπορία σπόρων από το 2008. Η αναθεώρηση θα τεθεί σε ισχύ το 2010 και θα είναι υποχρεωτική για όλα τα κράτη μέλη. Έχοντας στόχο την "βελτίωση της νομοθεσίας" θέλει να μειώσει τη γραφειοκρατία στη νομοθεσία σπόρων και να τυποποιηθούν οι σχετικοί νόμοι. Η Εμπορία σπόρων στην Ε.Ε. ρυθμίζεται σήμερα από 12 οδηγίες, οι οποίες εφαρμόζονται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ιδιωτικές εταιρείες επιφορτίστηκαν την αξιολόγηση της ισχύουσας νομοθεσίας, υπό την εποπτεία της Arcadia, μία συμβουλευτική εταιρεία η οποία συχνά έχει εργαστεί για την βιομηχανία των γ.τ.ο.

Μεταλλαγμένα με το ζόρι


Βιβλιοκριτική: «Φάκελος Monsanto, ένας γενετικός εφιάλτης»
της Marie-Monique Robin, εκδ. «Πάπυρος», 2010, σελ.540
                                                            
 του  Γιάννη Τόλιου*
                                               
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και διεθνώς, έχει ξεσπάσει μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση, η οποία συνοδεύεται και από άλλες παράπλευρες κρίσεις που έχουν τις ίδιες ή παρόμοιες αιτίες, όπως η κρίση ενέργειας, κλιματικών αλλαγών, διατροφική κρίση, κά. Η θεματική του βιβλίου «Φάκελος Monsanto, ένας γενετικός εφιάλτης», αγγίζει μια ουσιαστική πτυχή της κρίσης, της διατροφικής αλυσίδας, που μια από τις εκφάνσεις της είναι η παραγωγή διαγονιδιακών αγροτικών προϊόντων με χρήση «γενετικών τροποποιημένων οργανισμών» (ΓΤΟ). Πρωτεργάτες αυτής της κρίσης είναι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η ασυδοσία των πολυεθνικών εταιριών του «καρτέλ της βιοτεχνολογίας».


1.Monsanto, αποκρουστικό πρόσωπο μονοπωλιακής ασυδοσίας
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο της Μ.Μ.Robin, αναρωτιέται αν υπάρχει παρανομία που η Monsanto δεν έχει κάνει.! Παραπλανητική διαφήμιση, παραποίηση εγγράφων, κρυψίνοια, συγκάλυψη, παραπληροφόρηση, προβολή μισής αλήθειας, χαλκευμένες μελέτες, φίμωση ερευνητών, λαθρεμπόριο ΓΤΟ, τρομοκρατία, επιθέσεις, δωροδοκία, εκβιασμοί, ανακρίσεις, απειλές, δικαστικές διενέξεις, διώξεις, αντίποινα, καταχρηστική εκμετάλλευση δεσπόζουσας θέσης, βλαβερές δράσεις κατά ανθρώπινης υγείας, μικροπαραγωγών, καταναλωτών, λαών και περιβάλλοντος.!!
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην αρχή του βιβλίου, βάζοντας σε «μηχανή αναζήτησης» στο διαδίκτυο τη λέξη «μόλυνση» το όνομα της Monsanto αναφέρεται 343.000, τη λέξη «εγκληματικός» αναφέρεται 165.000, τη «διαφθορά» 129.000, τη «νόθευση επιστημονικών δεδομένων» 115.000…!!! κοκ.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

"Δεν πληρώνω" (2)


Ποιος πληρώνει την αξιοπρέπεια;

του Γιάννη Σακιώτη*

Δεν θα ασχοληθώ με τους εργολάβους και τα διόδια. Το ταξίδι με ΙΧ είναι προαιρετικό –υπάρχουν και τα ΚΤΕΛ και τα τρένα. Αντίθετα, η δημόσια συγκοινωνία σε μεγάλες πόλεις είναι «υποχρεωτική» για την μεγάλη πλειονότητα των μετακινούμενων και θα όφειλε να είναι «υποχρεωτική» για πολύ μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού, αν φυσικά μας ενδιαφέρει ως κοινωνία η βελτίωση της ποιότητας ζωής και το περιβάλλον.

Το κίνημα «δεν πληρώνω» στις δημόσιες συγκοινωνίες δεν είναι κίνημα. Μέχρι πρόσφατα, επρόκειτο για θρασείς τζαμπατζήδες, «επαναστάτες» της δεκάρας, που μετέφεραν το κόστος των χρημάτων που δεν πλήρωναν στα υπόλοιπα κορόιδα που πλήρωναν. Το κίνημα της «πάσας» του εισιτηρίου ήταν κατάπτυστο, το καταγγείλαμε πολλοί και διάφοροι και καλά κάναμε, όπως επισημαίνει ο Γιάννης Σχίζας σε πρόσφατο άρθρο του.

Δυστυχώς όμως σήμερα, πέρα από τους πάμφθηνους εντυπωσιασμούς διαφόρων πολιτικάντηδων της κακιάς ώρας και των κουστωδιών τους, ένα πολύ μεγάλο μέρος όσων αποφάσισαν να μην πληρώνουν εισιτήριο, βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση και δυσκολεύονται να πληρώσουν το αυξημένο εισιτήριο.

Βάστα, Τίνα!


Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν αντικοινωνικά μέτρα για την οικονομία, που στήριξαν όλες τις ανατροπές στα εργασιακά, που δεν αντέδρασαν στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, «επαναστάτησαν» τώρα  κατά του νομοσχέδιου της υπουργού Περιβάλλοντος, Τίνας Μπιρμπίλη,  για τις ρυθμίσεις που αφορούν στα 10 στρέμματα στις περιοχές Natura και τις ελάχιστες διατάξεις που προσπαθούν να βάλουν κάποια τάξη στο χάος της αυθαιρεσίας σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος. Η αυθαιρεσία -παράνομη και νομιμοφανής- εκτρέφει και στηρίζει το πελατειακό κράτος, αλλά και τα φαινόμενα παρακμής στο κομματικό σύστημα. Η Δημοκρατική Αριστερά θα αναλάβει όλες τις απαραίτητες πρωτοβουλίες σε κοινοβουλευτικό επίπεδο με συγκεκριμένες τροπολογίες, προκειμένου να ισχύσουν οι αρχικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για τις περιοχές Natura. (από την ανακοίνωση του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Oικολογίας της Δημοκρατικής Αριστεράς)
Είναι παράλογο, αλλά αληθινό: η πληγή της διάσπαρτης δόμησης στις προστατευόμενες περιοχές, αποτελεί τελικά τη μόνη «ιερή αγελάδα» που δε δέχονται να θίξουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Επιβεβαιώνεται με οδυνηρό τρόπο ότι η προστασία του περιβάλλοντος δε διασφαλίζεται με διακηρύξεις καλών προθέσεων, αλλά με πολιτική βούληση, που η κυβέρνηση διαθέτει σε αφθονία αποκλειστικά για άλλα θέματα. Όσο πεισματικά όμως και να κλείνουν τα μάτια, χωρίς βιώσιμες απαντήσεις για την κρίση στο περιβάλλον, δε υπάρχουν διέξοδοι ούτε για την οικονομία.
Είναι ώρα λοιπόν να ανοίξει ένας ευρύς διάλογος για πλήρη κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης, με όρους βιωσιμότητας και με το μικρότερο δυνατό κοινωνικό κόστος. (από σχόλιο του εκπροσώπου Τύπου των Οικολόγων Πρασίνων, Γιάννη Παρασκευόπουλου)

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

"Δεν πληρώνω"

Επιλογες προ και μετα ΔΝΤ
του Τάκη Παπαθεοδωρόπουλου*

"Δεν πληρώνω" γενικά ή μέχρι την ικανοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων;
 Μια συλλογική πρωτοβουλία μπορεί να χάσει την αξιοπιστία της μέσα στην αοριστία.. (σχόλιο ΑΣ)


Στην διευθυνση oikoniki pragmatikotita υπαρχει ενα ενδιαφερον αρθρο του Γιαννη Σχιζα με τιτλο "ΔΙΟΔΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ". Επειδη με αφορα και προσωπικα παραθετω ολοκληρη την πρωτη παραγραφο: "Την Άνοιξη του 2008 είχε δημιουργηθεί θέμα σχετικά με την ιδέα να μην πετάς ένα μη εξαντλημένο εισιτήριο των μέσων μαζικής μεταφοράς (μμμ) αλλά να το αφήνεις κάπου για να το χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος, στα νόμιμα περιθώρια της μιάμιση ώρας…Η ιδέα, που κυκλοφόρησε ευρύτατα με το σύνθημα «ΚΑΝΕ ΤΟ ΠΑΣΑ» , σήμαινε φυσικά μικρότερες εισπράξεις για τα μμμ, πράγμα που όξυνε ακόμη περισσότερο τα προβλήματα βιωσιμότητας των δημοσίων συγκοινωνιών. Τότε κάποιοι από εμάς τους οικολογούντες - Σακιώτης, Παπαθεοδωρόπουλος, Κουρουζίδης, Δραγούμης, Επιτροπάκη κλπ.– ταχθήκαμε εναντίον της ΠΑΣΑΣ και εναντίον του «πάσα ένα», που θεωρούσε ότι η λύση των κυκλοφοριακών ζητημάτων μπορεί να έχει σχέση με την εισπρακτική υπονόμευση των μμμ"

Tην ιδια λοιπον εποχη πανω κατω που εξεφραζα τις αντιρρησεις μου για αυτην την προωθουμενη πρακτικη της "πασας", σαν Γραμματεας τοτε της Νομαρχιακης Επιτροπης Αχαιας του Συνασπισμου πρωτοστατουσα στις πρωτες κινητοποιησεις που εγιναν τοτε στα διοδια του Ριου. Θεωρω σημερα και οι δυο αυτες επιλογες, που σε καμμια περιπτωση δεν ειναι προσωπικες, αποκτουν μια ιδιαιτερη σημασια και πρεπει να γινει κατανοητη η ριζικη διαφορα αναμεσα στις δυο στασεις.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Julian Assange: Nόμπελ Ειρήνης ή Γκουαντάναμο;

Τοιχογραφία δρόμου του Thierry Ehrmann @ the Abode of Chaos (their Flickr)


της Βασιλίκας Σαριλάκη

Με λυσσαλέες κραυγές, όπως του πρώην κυβερνήτη του Αρκάνσας Μike Huckabee που απαιτεί την εκτέλεση του, (κάτι που φαντασιώθηκε πρώτη η σατανική Sarah Palin), με αμερικανικές δημοσιεύσεις που τον θέλουν να καταλήγει στο Γκουαντάναμο, και μετά το «αδελφικό μαχαίρωμα» που εισέπραξε από την εφημερίδα Guardian, (αφού ξεζούμισαν πρώτα τα Wikileaks, εισπράττοντας σωρό διαφημίσεις), ο Julian Assange οδεύει την Δευτέρα προς το Καθαρτήριο-δικαστήριο του Λονδίνου που θα αποφασίσει για την έκδοσή του στην Σουηδία.

Ο δημοσιογράφος που δημοσίευσε εκατοντάδες χιλιάδες απόρρητα διπλωματικά έγγραφα που διέρρευσαν από την Αμερικανική Πρεσβεία κι άλλες πρεσβείες, κατηγορείται από τον αμερικανό Ρεπουμπλικανό ηγέτη Mitch McConnell και τον αντιπρόεδρο  Joe Biden  ως τρομοκράτης «high-tech»!

Την ίδια στιγμή ένας 26χρονος Νορβηγός Βουλευτής και περιοδικά τον προτείνουν για Νόμπελ Ειρήνης, ενώ τέως τραπεζίτης, μέλος του πειρατικού κόμματος της Ελβετίας του παραδίδει ονόματα φοροφυγάδων-καταθετών σε ελβετικές τράπεζες, στις οποίες πολλοί Έλληνες κατέχουν εξέχουσα θέση!
Κι οι καλλιτέχνες που πάντοτε οσμίζονται «την βοήν των μελλόντων ελθείν» τον απεικονίζουν ήδη ως ήρωα στους τοίχους του Chicago, της πόλης που φημίζεται παγκοσμίως για την δημόσια τέχνη της..
Με Νόμπελ η στην φυλακή πάντως, το εγχείρημα του Assange, τα Wikileaks, άλλαξαν μια για πάντα την Ιστορία της αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας στο Διαδίκτυο. Ο Clay Shirky, μας εξηγεί το πώς, στην χθεσινή Guardian..

Πέρα από τον αριστερό αυτοματισμό

*αφιερωμένο στην διήμερη σύνοδο 5 κ' 6/2 της πανελλαδικής επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

ένα παράδειγμα ...δεξιού αυτοματισμού


Μέσα στην κρίση που έχει ξεσπάσει εδώ και έναν χρόνο, ο πολιτικός χώρος που έχει παρουσιάσει την μεγαλύτερη σύγχυση και ασυνέχεια στην αντιμετώπισή της είναι φυσικά η ...αριστερά.
Κανείς αρχικά δεν περίμενε ότι η κρίση δεν θα ήταν αφορμή για το πλησίασμα των δυνάμεων της αριστεράς μεταξύ τους. Κι όμως, τα ρήγματα βάθυναν και οι αποστάσεις μεγάλωσαν. Έστω...
Θα μπορούσαμε να δεχτούμε ότι ο χώρος της αριστεράς είναι τόσο πολύμορφος και ιστορικά σε απόκλιση που δεν έχει νόημα να μιλάς για ενότητα. Ίσως μόνο για κάποιες κοινές δράσεις...
Η κρίση όμως είναι κάτι που η αριστερά θεωρεί ότι διαπερνά τον καπιταλισμό ως έκφραση εγγενών αντιφάσεών του και ως εκ τούτου θα μπορούσε να ήταν τουλάχιστον προετοιμασμένη. Ούτε αυτό δεν συνέβη...
Θεωρίες πολλές και ατομικές προτάσεις εμφανίστηκαν μετά το πρώτο σοκ (ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει την περίφημη φράση νεώτερου στελέχους της ότι "η κρίση είναι ένα παραμύθι με δράκους"), όμως παρέμειναν θεωρίες και συνθήματα - κι εκείνοι που περιμέναμε κάτι να πουν, γρήγορα αποσύρθηκαν στην σιωπή (βλ. Γ. Δραγασάκης πχ). 
Τι να συμβαίνει άραγε;

Παρατηρούμε συχνά να αναπαράγεται, ανάμεσα σε άλλα, ένα παράξενο φαινόμενο. 
Μιλούν έμπειροι άνθρωποι της αριστεράς σαν τον Αλέκο Αλαβάνο ή τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου (τυχαία παραδείγματα αλλά έχουν την σημασία τους) και κάνουν ανάλυση της κατάστασης και είναι και συχνά πολύ διαφωτιστικοί. Και ξαφνικά, φτάνοντας στο δια ταύτα, στην ερώτηση "τι κάνουμε λοιπόν;", απογειώνονται σε συμπεράσματα που καμιά σχέση δεν έχουν με την προηγούμενη ανάλυση. Έχουμε δημοσιεύσει σχετικό βίντεο με τον Π.Π. στο ιστολόγιο πχ, όπου φαίνεται το μεγάλο πήδημα στο κενό, από μια στέρεη ανάλυση σε ένα τελείως αστήριχτο συμπέρασμα - και το φαινόμενο αυτό έχει επαναληφθεί πλειστάκις σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις ή διαδικτυακά βίντεο από ομιλίες άλλων στελεχών προεξάρχοντος του Α.Α. 
Ίσως εζήλωσαν τον Ζίζεκ θα μου πείτε... Αλλά αυτοί δεν είναι φιλόσοφοι, είναι μάχιμα στελέχη της ελληνικής αριστεράς με δεκαετίες εμπειρίας στην πλάτη τους.

Το "ράβδος εν γωνία άρα βρέχει" ήταν κάποτε το μότο μιας εξαρτημένης αριστεράς που βάπτιζε το ψάρι κρέας για να ευθυγραμμιστεί όπως όπως με το μητρικό "κέντρο". Σήμερα όμως η αριστερά είναι ανεξάρτητη -έστω και υποχρεωτικά- και ότι κάνει το κάνει από μόνη της.
Σίγουρα υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα σκέψης στον χώρο αυτό. Η θεωρία έχει μείνει εξαρτημένη από τον μαρξισμό, η προσπάθειες ανανέωσής της έχουν μπλοκάρει στον δογματικό τρόπο σκέψης, κληρονομιά του παρελθόντος και απόδειξη κομματικής νομιμοφροσύνης, οι ανεξάρτητες φωνές έχουν αποβληθεί από τα κέντρα παραγωγής θέσεων ως ύποπτες και ανεξέλεγκτες για τα συμφέροντα των κομματικών απαράτ.
Κι όμως η ελλειμματική αυτή σχέση με την διαυγή σκέψη δεν εξηγεί την σημερινή σύγχυση της αριστεράς. Γιατί πάντα υπάρχουν δυνάμεις που θα βρουν τον τρόπο να περάσουν στην κεντρική σκηνή της τις επεξεργασίες τους. Προφανώς κάποια δύναμη κάνει αυτές τις δυνάμεις ανενεργές ή και ανύπαρκτες στην σημερινή πολύ κρίσιμη συγκυρία.
Θάλεγα ότι αυτή η δύναμη έρχεται από μέσα, δεν αποτελεί εξωτερικό εμπόδιο.
Είναι φυσιολογικά η εγγενής αδυναμία αυτού του χώρου και του τρόπου σκέψης του - γιατί δεν μπορώ να αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις από τα προαναφερθέντα πχ στελέχη του χώρου ούτε την εμπειρία τους (εκτός ίσως του νεωτέρου... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - έχει κι αυτός άλλωστε ικανούς συμβούλους). Είναι μάλλον μια καταστροφική συνήθεια απότοκη χρόνων θρησκευτικής σχεδόν πίστης στο αλάθητο της κεντρικής γραμμής και της ηγεσίας - η συνήθεια αυτή δεν μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο με ψυχοκοινωνιολογικούς όρους σαν "αριστερό αντανακλαστικό" ή καλύτερα σαν "αριστερός αυτοματισμός".

Και οι δύο παραπάνω έννοιες αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου φαινομένου. 
Ως αντανακλαστικό είναι χρήσιμη συνήθεια γιατί προσφέρει άμεση συνένωση δυνάμεων, δράση και αντίδραση σε δεξιά ερεθίσματα και πολιτικές. 
Ως αυτοματισμός όμως προδίδει τις δράσεις αυτές καθιστώντας τις ελάχιστα νοήμονες και συνεπείς με τις σημερινές ανάγκες και πραγματικότητες.
Η έξαρση του αριστερισμού, που κάποτε πουλούσε εφημερίδες στις συγκεντρώσεις της μείζονος αριστεράς, είναι αποτέλεσμα του αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί ο αυτοματισμός στην θέση της αντικειμενικής ανάλυσης. 
Όταν η αριστερά δεν έχει θέσεις δεν το παραδέχεται - είναι προδοσία για το δόγμα της που υπόσχεται ότι έχει όλες τις απαντήσεις αρκεί να βρεις το σωστό εδάφιο. Είναι ύποπτο κενό σε μιαν ολοκληρωτική αντίληψη της θεωρίας που δεν αλλάζει, δεν αναθεωρείται, δεν προσαρμόζεται. Είναι μειωτική παράδοση σε ένα άγνωστο πεδίο διαλόγου με πιθανά  απρόσμενα συμπεράσματα. 
Είναι ή άρνηση του ίδιου του μαρξισμού εν τέλει ως ιδεολογίας.
Το τελευταίο αυτό είναι και το πιο κρίσιμο. 
Η αριστερά και ο μαρξισμός δεν ξεκίνησαν σαν άκαμπτη  ιδεολογία αλλά εκεί κατάληξαν, και μάλιστα έγιναν και κρατική ολοκληρωτική ιδεολογία που προσπάθησε να καλύψει και την πιο προσωπική πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και ενός εχθρικού για την φύση ανθρωποκεντρισμού - πρόσφερε όμως ως αντίβαρο ασφάλεια. Την σιγουριά της υγείας, παιδείας και σύνταξης έναντι της ελευθερίας.

Σήμερα όλες οι εκδοχές της αριστεράς παραμένουν όμηροι του αριστερού αυτοματισμού - καμιά τους δεν έχει σπάσει ακόμα οριστικά το κέλυφος του δογματισμού γιατί φοβάται να απολέσει την ιδεολογία. 
Αφού "ξέρεις άλλωστε εμείς οι αριστεροί..." προσδιοριζόμαστε έτσι: ιδεολογικά, όχι επειδή στην γαλλική επανάσταση κάτσαμε αριστερά στα έδρανα της εθνοσυνέλευσης. 
Με βάσει την μαρξιστική βίβλο και όχι γιατί βρίσκουμε σε κάθε εποχή τι σημαίνει ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη.
Χάρη στον "αριστερό αυτοματισμό" ξεκαθαρίζουμε ταχύτατα τι είναι αριστερό και τρέχουμε στην δράση: Κίνημα "δεν πληρώνω" σε ΜΜΜ και διόδια, χωρίς εξαιρέσεις, ειδικές στοχεύσεις, πλαφόν αιτημάτων: παντού και ό,τι ήθελε προκύψει, ίσως να πέσει και η κυβέρνηση... 
Αντίσταση σε κάθε ΧΥΤΥ όπου κι αν προταθεί, χωρίς αντιπρόταση, γιατί ευτυχώς έχουμε αρκετά αρχαία αλλά και άφθονο τοπικισμό όπου τον χρειαστούμε... 
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, αντί οποιασδήποτε  άλλης πρότασης, ασχέτως αν σε λίγο δεν θα χωράνε πουθενά και δεν θα έχουμε να τους δώσουμε ένα κομμάτι ψωμί όσο τους φιλοξενούμε... 
Υποστήριξη χύμα των συντεχνιακών αιτημάτων επειδή δημιουργούν πρόβλημα στην κυβέρνηση, κι ας μην έχουν να προσφέρουν κάτι στο λαό... Και τα παραδείγματα είναι άφθονα και καθημερινά.

Η χώρα μας δεν πέρασε διαφωτισμό αλλά κατευθείαν από την τουρκοκρατία στα χέρια μιας μεταπρατικής τάξης που κληρονόμησε τις ιδιοκτησίες και το πελατειακό πολιτικό σύστημα των πασάδων. Και η αριστερά της, παρότι ηρωϊκή, αντρώθηκε μέσα στον ζαχαριαδικό φανατισμό, την υποχρεωτική σίγαση της άλλης γνώμης, την ευθυγράμμιση με έτοιμες ιδέες και θεωρίες και το αλάθητό τους, την υποχρεωτική ενότητα μπροστά στο κράτος της δεξιάς και την οδυνηρή έστω υποταγή σε ξένα καθοδηγητικά  κέντρα. 
Δεκαετίες θεωρητικής σιωπής λοιπόν έφτιαξαν ένα αξιόμαχο σώμα με αριστερά αντανακλαστικά που όταν άλλαξαν οι ανάγκες και απαιτήθηκε λόγος, πνίγηκε μέσα στον αυτοματισμό.

Προφανώς η αριστερά -όπως και η κοινωνία μας άλλωστε- έχει ακόμη δρόμο μπροστά της αν θέλει να γίνει δημοκρατική και αυτεξούσια, ανοιχτή και παραγωγική σε ιδέες και θεωρία. 
Το ζήτημα δεν είναι απλό - για να καταπολεμηθεί ο "αριστερός αυτοματισμός" κάτι άλλο πρέπει θεσμικά να πάρει την θέση του - κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η εξάσκηση και η εφαρμογή νέων αξιών στην καθημερινότητα της αριστεράς όπως ο σεβασμός και η πρόσκληση για διάλογο στην άλλη άποψη, η αμεσοδημοκρατική λειτουργία με θητείες και εναλλαγές στην ηγεσία, η διαφάνεια και ο δημόσιος έλεγχος των οικονομικών της και των επαγγελματικών αναθέσεών της και τέλος η θεματική της συγκρότηση σε ένα πυκνό δίκτυο παραγωγικών κυττάρων αντί της γνωστής και άχρηστης κομματικής δομής της απαράλλαχτης από την ...παρανομία.

Αλλά ίσως να πρέπει πρώτα απ' όλα να τον συνειδητοποιήσουμε, να παραδεχτούμε την ύπαρξή του εκεί που λειτουργεί ασυνείδητα και θριαμβευτικά, μέσα δηλαδή στην ίδια μας την καθημερινότητα.
Αυτό είναι μάλλον και το μεγαλύτερο εμπόδιο στο νέο εγχείρημα των δυνάμεων που συγκροτούν την "δημοκρατική αριστερά": η ανάγκη μεγίστης αυτοσυνειδησίας μπροστά στην κληρονομιά του αριστερού αυτοματισμού.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Η Δικαιοσύνη στα οδοφράγματα: α(πε)ργεί και αντιστέκεται ...στο Δίκαιο και την Ισονομία



1. Η επταµελής σύνθεση του ∆' Τµήµατος του ΣΤΕ έκρινε αντισυνταγµατικό τον Νόµο 3838/2010 κατ’ εφαρµογή του οποίου αλλοδαποί που διαµένουν στη χώρα µας έλαβαν την ελληνική ιθαγένεια και ακολούθως άσκησαν το εκλογικό δικαίωµα στις εκλογές του περασµένου Νοεµβρίου. 

Τυχόν απόφαση της Ολοµέλειας του ΣΤΕ που θα κάνει αποδεκτή την απόφαση του ∆’ Τµήµατος του ΣΤΕ θα σηµάνει αυτόµατα την ακύρωση των δηµοτικών και νοµαρχιακών εκλογών, στις οποίες έλαβαν µέρος µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλοδαποί. 


2. Καταδικάστηκε ο Τόλης Βοσκόπουλος για φορολογικές παραβάσεις. Το ύψος των οφειλών του μαζί με τις προσαυξήσεις είναι 5,5 εκατομμύρια ευρώ. Η ποινή στην οποία καταδικάστηκε: τρία χρόνια. Η ποινή έχει ανασταλτικό χαρακτήρα και μπορεί να εξαγοραστεί με 5 ευρώ ημερησίως (150 ευρώ το μήνα).

3. Πέντε εκπομπές στην Ζούγκλα για τον καταγγελλόμενο ως μεγαλοτοκογλύφο, οργανωτικό γραμματέα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και στέλεχος του Συνασπισμού, Ρίζο Ρίζο αλλά Στο απυρόβλητο η Καμόρα της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Συνδικαλιστές, Αλ.Τσίπρας, εισαγγελείς σιωπούν...

Τι μας λένε οι δικαστές; Ότι οι ρατσιστές, οι τοκογλύφοι και οι φοροφυγάδες δεδικαίονται; Αλλού επεμβαίνουν αυτεπάγγελτα, αλλού κωφεύουν ανεπάγγελτα; Πως αυτή η χώρα θα βγει από την κρίση αν δεν λειτουργήσει η δικαιοσύνη με ορθάνοιχτα μάτια και χωρίς κομματικές εξαρτήσεις;
Χώρα χωρίς δικαιοσύνη. Πολίτες χωρίς ελπίδα δικαίου.
Μήπως η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει στην δικαιοσύνη;
Μήπως πρέπει επιτέλους να "ανοίξει" και αυτό το "κλειστό" επάγγελμα;

Η ευρωπαϊκή Δημοκρατία στο απόσπασμα

περιμένοντας τον eurobatman να φανεί... μήπως ξεχνάμε κάτι;


του Γιάνη Βαρουφάκη*
Περιμένουμε λοιπόν. Να μαζευτεί το κονκλάβιο την Παρασκευή, να συσκεφτεί, να αποφασίσει και να βγουν όλοι με το κονκορδάτο ανά χείρας, να το φωτογραφίσουν οι παπαράτσι και να το διαβάσουμε κι εμείς: Την Συνολική Διευθέτηση της κρίσης της ευρωζώνης που μας έταξαν. Το περιεχόμενο του κονκορδάτου θα το κρίνουμε την Παρασκευή. Και δυστυχώς όχι μόνον εμείς, αλλά και οι αγορές στις οποίες το Κονκλάβιο έχει υποσχεθεί μια διευθέτηση που θα προσπεράσει τις εξελίξεις και θα θέσει τέλος στην κρίση του ευρώ. Ίδομεν.
Τα Ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ήδη φωτογραφίζουν τρεις βασικές κατευθύνσεις του κονκορδάτου. Πρόκειται για νέα τρία γερμανικά nein. Πριν πάμε όμως στα νέα nein, ας αναλογιστούμε τα τρία περσινά nein που εισέπραξε η Ελλάδα: Nein στην οικονομική ενίσχυση, nein σε χαμηλότοκα δάνεια, nein στην αναδιάρθρωση του χρέους μας.
Το αποτέλεσμα αυτών των τριών nein ήταν μία χαμένη χρονιά για όλη την Ευρώπη. Μία χρονιά όπου η κρίση χρέους-ύφεσης όχι μόνο βάθυνε εδώ, στην Ελλάδα, αλλά και επεκτάθηκε και αλλού. Σήμερα, παρά τα χαρμόσυνα κηρύγματα που ακούγονται από την Πλατεία Συντάγματος, η παραγωγική δύναμη της Ελλάδας είναι μικρότερη από πέρσι, το κράτος μας είναι το ίδιο αναποτελεσματικό, και το χρέος μας έχει διογκωθεί σε βαθμό που κανείς πλέον να μην το θεωρεί διαχειρίσιμο άνευ κάποιας έξωθεν παρέμβασης. Καθώς τα τρία nein οδήγησαν στην εξάπλωση αυτής της ασθένειας και αλλού, τώρα η Γερμανία αναγκάζεται να πάρει πίσω τόσο το δεύτερο όσο και το τρίο περσινό nein. Μήπως είναι αργά; Αυτό να το συζητήσουμε μετά την Παρασκευή και αφού δούμε το κονκορδάτο.
Για τώρα, αρκεί μια επισήμανση: Απ' ό,τι φαίνεται, η Γερμανική πολιτική εξουσία πιστεύει ακράδαντα στην Αρχή της Διατήρησης της Άρνησης (όπως ο Νεύτωνας πίστεψε στην Αρχή της Διατήρησης της Ενέργειας). Είναι σαν το πολιτικό σύστημα της μεγάλης αυτής χώρας να απαιτεί ένα σταθερό αριθμό nein! Έτσι, για να αποδεχτεί την αναίρεση δύο εκ των περσινών nein προτείνει την αναπλήρωσή τους από νέα nein, μεγαλύτερα, πιο ηχηρά και, εν δυνάμει, περισσότερο καταστροφικά για ολόκληρη της υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τα υπό αναίρεση περσινά.

Τα τρία νέα nein τα οποία φέρονται ως επικρατέστερα είναι τα εξής: Πρώτον, nein στην αντιμετώπιση της συνολικής τραπεζικής κρίσης ως αναπόσπαστο μέρος της κρίσης χρέους της περιφέρειας. Δεύτερον, nein στην αναδόμηση του ευρωπαϊκού χρέους σε ορθολογική βάση και με την χρήση θεραπευτικών, αντί τοξικών ομολόγων. Τρίτον, nein στην παραδοχή των πραγματικών αιτίων της κρίσης.
Όλα αυτά θα τα δούμε αναλυτικά μετά την Παρασκευή. Μακάρι κάποια από αυτά τα nein να μην περάσουν στο τελικό Κονκλάβιο. Γιατί μακάρι; Επειδή αν περάσουν ατόφια, θα έχει πληγεί αποφασιστικά η έννοια της Δημοκρατικής Ευρώπης. Πριν ένα χρόνο, αντίθετα με την κοινή πεποίθηση σχεδόν όλων, θεώρησα ότι η κρίση, τόσο εδώ όσο και στην Ευρώπη γενικότερα, δεν ήταν πραγματικά κρίση χρέους αλλά κρίση του τραπεζικού συστήματος της οποίας σύμπτωμα ήταν η έξαρση των spreads, η κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους, και κατόπιν η εξάπλωση του προβλήματος παντού. Ακόμα το πιστεύω αυτό. Όμως τελευταία αρχίζω να βλέπω μια άλλη, μεγαλύτερη, σκοτεινότερη, πιο απειλητική διάσταση της κρίσης στης οποίας την σκιά εξαφανίζεται τόσο η κρίση του χρέους όσο και η κρίση των τραπεζών: Την Κρίση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Ας εξηγηθώ:

Γνωρίζω καλά ότι στο Κονκλάβιο που θα συσκεφτεί την Παρασκευή, υπάρχουν σημαντικοί εκλεγμένοι εκπρόσωποι λαών της Ευρώπης που διαφωνούν πλήρως με την πολιτική των nein. Άνθρωποι με πλήρη γνώση των πραγματικών αιτίων της κρίσης. Πολιτικοί εξουσιοδοτημένοι από τους εκλογείς τους να θέσουν στην ημερήσια διάταξη πραγματικές, ορθολογικές λύσεις που θα έλυναν το πρόβλημα άνευ θυμάτων, σαν αυτές που έχουμε συζητήσει και εδώ στο protagon του τελευταίους μήνες. Αυτό το γνωρίζω πρώτο χέρι. Όπως γνωρίζω ότι την Παρασκευή θα εισπράξουν ένα ηχηρό nein όταν θα ζητήσουν να συζητηθούν οι προτάσεις τους.
Αφήνοντας λοιπόν τα τεχνικά θέματα του κονκορδάτου κατά μέρος, η παντελής κατάργηση του θεσμικού διαλόγου σε επίπεδο κορυφής για το μεγαλύτερο ζήτημα από το οποίο θα κριθεί το μέλλον της Ευρώπης θέτει ζήτημα Ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Μην ξεχνάμε ότι οι λαοί της Ευρώπης από καιρό απαξιώνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ακριβώς επειδή δεν πείθονται για την δημοκρατική της δόμηση. Θυμάστε άραγε τα περίφημα δημοψηφίσματα για την Συνθήκη της Λισαβόνας; Τότε, ολόκληροι λαοί ψήφισαν όχι επειδή διαφωνούσαν με τα ανιαρά αυτά κείμενα αλλά επειδή ένιωσαν πως οι κυβερνήσεις τους έπαιρναν αποφάσεις πίσω από την πλάτη τους, χωρίς να τους συμβουλεύονται.
Προσέξτε που φτάσαμε σήμερα: Οι λαοί να βλέπουν ότι ακόμα και οι πρωθυπουργοί ή οι υπουργοί τους φιμώνονται εντός κονκλαβίου σε μια συζήτηση που θα κρίνει το κοινό μας, Ευρωπαϊκό μέλλον. Τι νομίζετε ότι θα προκύψει έτσι; Η ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση της ΕΕ στα μάτια των ευρωπαίων. Σε μία εποχή που οι θεσμοί της Ευρώπης τρίζουν, μια τέτοια απαξίωση τους καθιστά εξαιρετικά αδύναμους και ανίκανους να σηκώσουν το Ευρωπαϊκό εγχείρημα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου η αβεβαιότητα και οι επερχόμενες θύελλες όλο και θα γιγαντώνονται.
Κλείνω με ένα απλό ερώτημα: Έστω ότι υπήρχε ένα κουμπί το οποίο θα μπορούσε να πατήσει η κυρία Μέρκελ σήμερα και, πατώντας το, να σταματήσει άμεσα και χωρίς κόστος για κανέναν την κρίση χρέους και τραπεζικού συστήματος. Θα το πάταγε; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Φανταστείτε ότι το πάταγε και, έτσι, εισερχόμενη στο Κονκλάβιο την Παρασκευή το πρωί, αντίκριζε τα χαμογελαστά πρόσωπα όλων, έτοιμοι να κάνουν πάρτυ. Μετά το πάρτυ, θα ξεκινούσαν οι σοβαρές συζητήσεις για όλα τα θέματα της επόμενης μέρας. Τότε, η κα Μέρκελ θα ήταν, απλώς, μία μεταξύ των ευρωπαίων ηγετών. Συγκρίνετε εκείνη την υποθετική θέση της με αυτή που πραγματικά θα έχει την Παρασκευή: Αντιμέτωπη με τρομοκρατημένους πρωθυπουργούς και προέδρους, με ένα nein μπορεί να σταματήσει κάθε συζήτηση που δεν της αρέσει.
Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι, όπως θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός, η κρίση είναι μια λύση. Και η ελεγχόμενη διατήρησή της με ένα νέο οχετό nein αποτελεί, ίσως, μέρος μιας στρατηγικής μεγιστοποίησης ισχύος. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι, πρώτον, οι κρίσεις δεν ελέγχονται τόσο εύκολα και, δεύτερον, η στρατηγική μεγιστοποίησης της ισχύος του ενός έχει ως κόστος την κατάλυση της δημοκρατίας των πολλών. (Ας ρωτήσουμε τον λαό της Αιγύπτου να μας το θυμίσει αυτό, σε περίπτωση που το ξεχάσαμε.)
Όταν λοιπόν την Παρασκευή δούμε το κονκορδάτο, ας μην αναλωθούμε στα τεχνικά ζητήματα αλλά να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε αν η ευρωπαϊκή Δημοκρατία, που στήνεται αυτές τις μέρες στο απόσπασμα, επιβίωσε ή όχι.

*πηγή: protagon.gr