Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

…Αλλά το βλέμμα, σύντροφοι, το βλέμμα! (Η Δημοκρατική Αριστερά μπροστά στον καθρέφτη: το Ιδρυτικό Συνέδριο)


του Θέμη Δημητρακόπουλου*


Τις προάλλες, παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια αγαπημένη όπερα που έχω δει δεκάδες φορές από παιδί (οικογενειακή παράδοση γαρ, πατέρας βαρύτονος στη Λυρική), την Τραβιάτα (ελληνιστί, η παραστρατημένη…), σε ένα ολόφρεσκο, νεωτερικό ανέβασμα και νιώθοντας ρίγη νοητικής και αισθητικής συγκίνησης προσπάθησα να κατανοήσω πού οφειλόταν: οι υπέροχες μελωδίες πάντα οι ίδιες, οι άριες και τα ντουέτα πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα, το λιμπρέτο κι η πλοκή προδιαγεγραμμένα, χωρίς καμιά έκπληξη… Κι όμως, η έκπληξη ήταν έντονα παρούσα, καραδοκούσε σε κάθε σκηνή, σε κάθε νότα, κι υπήρχε κάτι που δεν σε άφηνε να πλήξεις ούτε στιγμή, που σε έκανε να νιώθεις πως αυτό το εξαίσιο κράμα μουσικής και θεάτρου που είναι η όπερα το έβλεπες για πρώτη φορά.

Ναι, σωστά το μαντεύετε: ήταν το φρέσκο βλέμμα, η ανατρεπτική άποψη, η ανανεωτική ματιά που ζωντάνευε για άλλη μια φορά την πολυπαιγμένη παρτιτούρα, που έκανε δυνατή την κυκλοφορία των δημιουργικών χυμών του έργου, ώστε το κοινό να κοινωνεί και να ξεδιψάει με τη θεσπέσια γεύση τους. Όλοι, πρωταγωνιστές, χορωδία, μαέστρος, σκηνοθέτης και σκηνογράφος, ανάπνεαν συντονισμένοι επί σκηνής μεταδίδοντας μια καινούργια, ανεπανάληπτη εμπειρία μέσα από το ήδη ιδωμένο κι ωστόσο πρωτόφαντο, πραγματώνοντας την αναγκαία, ζωτική προϋπόθεση για κάθε πρόοδο, για κάθε βήμα προς τα εμπρός: την υπέρβαση.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Tι προτείνω στο 1ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς



του Λεωνίδα Καστανά*

Κατ’ αρχήν, οφείλω να ευχαριστήσω και δημόσια το φίλο πλέον, διαχειριστή του blog Αριστερή Στρουθοκάμηλος, Γιώργο Παπασπυρόπουλο, που μου έδωσε το έναυσμα, την αφορμή, να επανέλθω στα κοινά μετά από πολύχρονη απουσία και να δραστηριοποιηθώ στις τάξεις της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Τόσο η «Μαργαρίτα» όσο και η «Στρουθοκάμηλος» υποστήριξαν εξαρχής την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συνασπισμό και τη δημιουργία ενός νέου φορέα στο χώρο της ρεφορμιστικής αριστεράς. Δεν ήταν αίτημα των καιρών, ήταν ο καιρός ο ίδιος.

Δεν τρέφω μεγάλη εκτίμηση στα συνέδρια της αριστεράς. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι συνέδρια μηχανισμών, που διαγκωνίζονται ή μάχονται σκληρά για τον έλεγχο του κόμματος, για τη μικροεξουσία τους. Οι θέσεις που ψηφίζονται συνήθως δεν έχουν διαβαστεί από τους συνέδρους, τουλάχιστον με την προσήκουσα προσοχή. Αλλά και αυτές είναι αποτέλεσμα συγκερασμών και αμοιβαίων διευθετήσεων των ηγετικών ομάδων. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα κείμενο θέσεων δεν έμεινε στην ιστορία της αριστεράς ως σημαντικό, αλλά ούτε είναι τυχαίο ότι κανείς δεν κάνει αναφορά σε κείμενα θέσεων την επομένη της λήξης του. Αντιθέτως, θυμόμαστε τα συνέδρια που έγιναν οι μεγαλύτερες εκκαθαρίσεις, που βγήκαν τα μεγαλύτερα μαχαίρια. Ακόμα δεν είναι τυχαίο ότι στα συνέδρια η πλειοψηφία των συνέδρων βρίσκεται στα φουαγιέ και τα καπνιστήρια, συζητά και καπνίζει, αδιαφορώντας συχνά για τις τοποθετήσεις. Εκτός και αν οι ομιλητές είναι ηγετικά μέλη τάσεων, οπότε τότε εισέρχονται μέσα οι σύνεδροι - κλακαδόροι για να χειροκροτήσουν και να δηλώσουν έτσι την υποστήριξή τους στην τάση. Από τη στιγμή που τα αριστερά κόμματα δεν ήταν ποτέ κόμματα μελών, αλλά κόμματα ηγετικών ομάδων και μηχανισμών, οι θέσεις προφανώς και δεν είχαν σημασία. Η ηγετική κάστα ξέρει να κυβερνά το πλοίο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αλλά αυτό δεν είναι φυσικά ίδιο μόνο της αριστεράς, αλλά και όλων των πολιτικών κομμάτων.

Αυτό όμως το συνέδριο είναι αλλιώτικο από τα άλλα.

Συνέντευξη του Γιάννη Παρασκευόπουλου, εκπροσώπου τύπου των Οικολόγων Πρασίνων στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο

Μία μέρα πριν την έναρξη των εργασιών του ιδρυτικού συνεδρίου του νέου κόμματος της Αριστεράς (και της Οικολογίας, ελπίζουμε), δημοσιεύουμε συνέντευξη του Γ. Παρασκευόπουλου, ενός εκ των δύο εκπροσώπων τύπου των Οικολόγων Πρασίνων, ελπίζοντας να συμβάλλουμε σε μια κατατοπιστικότερη εικόνα για το τι είναι και τι θέλουν οι ΟΠ και τι σχέση μπορεί να έχουν με το νέο οικο-αριστερό κόμμα που ξεκινά και επισήμως την Κυριακή, μετά από μια εννεάμηνη εμπειρία αυτόνομης ύπαρξης ως Δημοκρατική Αριστερά. Σκοπός της συνέντευξης και ευχή μας όπως και του Γ.Π. (όλων, παλιών συντρόφων της ΕΚΟ), μαζί με τις ευχές του για το συνέδριο, είναι να φανεί χρήσιμη στην συνέχιση ενός διαλόγου που έχει ανοίξει ανάμεσα στους δύο, συγγενείς πολιτικά, χώρους.
Τις ερωτήσεις επιμελήθηκαν η Βασιλίκα Σαριλάκη και ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος.



1. Νομίζεις ότι η εξέλιξη του χώρου από την ΕΚΟ μέχρι σήμερα (οικολόγοι εναλλακτικοί, πράσινη πολιτική, οικολόγοι πράσινοι) έχει προσφέρει ένα σαφές και διακριτό πολιτικό στίγμα και πως αποτυπώνεται αυτό; Έχει δώσει και ποιες απαντήσεις που να κάνουν τους ΟΠ σήμερα κάτι παραπάνω από ένα θεματικό κόμμα;

Βασική διαφορά με τη δεκαετία του ’80 και την Εναλλακτική Κίνηση Οικολόγων (Ε.Κ.Ο.), είναι ότι ξέρουμε πια τη διαφορά ανάμεσα σε πολιτικό φορέα, κίνημα και Μ.Κ.Ο. και δεν προσπαθούμε πια να είμαστε και τα τρία: με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και με τα κινήματα, επιδιώκουμε συνέργειες και όχι αλληλοεπικάλυψη.
Από τα πρώτα εκείνα χρόνια έχουμε κρατήσει μια ισχυρή διάθεση αμφισβήτησης, μαζί με τη δέσμευση σε αξίες όπως η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ειρήνη. Προσπαθούμε όμως να επανασχεδιάσουμε την πολιτική με βάση τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η οικολογική κρίση και η ανάγκη για υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων για όλους.
Από την άποψη αυτή οι Πράσινοι δεν είμαστε ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο θεματικό κόμμα από την Αριστερά που δίνει ανάλογη κεντρική σημασία στην Κοινωνική Δικαιοσύνη, την παραδοσιακή Δεξιά που βάζει στο επίκεντρο το Νόμο και την Τάξη, ή τους φιλελεύθερους που επιλέγουν ως πρόταγμα την ατομική ευημερία και την ανάπτυξη.

2. Ποιες είναι σήμερα οι οικολογικές προτεραιότητες κατά τους ΟΠ και ποια η ιεράρχησή τους σε σχέση με τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα;

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Περί αυτογνωσίας





του Γιάννη Σακελλαρίδη*

Το συλλογικό κείμενο έξι αριστερών διανοούμενων που δημοσιεύτηκε στο «the books' journal» μπορεί ίσως να αποτελέσει σημείο καμπής για την ελληνική αριστερή σκέψη: Ποτέ ίσως εδώ και πολλά χρόνια δεν γράφτηκε ένα αριστερό μανιφέστο (δηλαδή κείμενο με αξιώσεις συνολικής ερμηνείας και πρότασης) με τόση δόση ρεαλισμού, αυτοπεποίθησης και ταυτοχρόνως ανύψωσης πάνω από κοντόθωρες ή ιδιοτελείς στοχεύσεις. Ή ίσως να γράφτηκαν, κι άλλα πολλά, αλλά να μην ήμασταν έτοιμοι να τα προσέξουμε και να τα διαδώσουμε. Διασκεδάζω αφάνταστα διαβάζοντας το ξεκίνημά του: οι νόμοι της φύσης υπάρχουν είτε μας αρέσουν είτε ότι, και το ίδιο ισχύει για τους νόμους της αγοράς. Με την απαραίτητη διευκρίνηση μετά, για λόγους κυριολεξίας, ότι δεν είναι ακριβώς έτσι.

Ίσως θα έπρεπε να αφήσουμε το κείμενο εδώ, επιτρέποντας στους αφελείς υπερασπιστές της αριστεροσύνης να αφρίζουν όσο θέλουν από τη λύσσα ή τον οίκτο τους, και στοχαζόμενοι το μέγεθος των συνεπειών που οφείλει να έχει η αναμέτρηση με την πραγματικότητα όπως την σκιαγραφούν οι συγγραφείς — τουλάχιστον για όσους επιζητούν να παρεμβαίνουν για την αλλαγή της πραγματικότητας και για όσους θέλουν να αισθάνονται ότι κατέχουν κάποιο ηθικό πλεονέκτημα. Νομίζω όμως ότι η δικαιολογημένη αγωνία των συγγραφέων για οριστική και άμεση υπέρβαση των μύθων, αγκυλώσεων και ασυνεπειών που τοποθετούν την Αριστερά όλο και περισσότερο στο περιθώριο, τους οδηγεί στην υποβάθμιση ορισμένων διδαγμάτων που η ιστορική εξέλιξη μάς παρέχει ανεξάρτητα από τις τραγικές αστοχίες των πολιτικών υποκειμένων, και τα οποία μπορούν να νοηματοδοτήσουν και να αναδείξουν τη διαφορετικότητα της πολιτικής τους πρότασης όταν αυτή έρθει σε αντιπαράθεση με τις υπόλοιπες κυρίαρχες δυνάμεις της κοινωνίας. Και καθώς η πρόταση, ή εν πάσει περιπτώσει η ιδεολογία, των συγγραφέων έχει ρητά αξιώσεις κοινωνικής ηγεμονίας, η έλλειψη αυτής της διάστασης μου φαίνεται άστοχη.

Θέλω να διευκρινήσω πως όσα θα γράψω δεν φαίνεται να επηρεάζουν καθόλου το «δια ταύτα», αυτό τουλάχιστον το «δια ταύτα» που συνάγω από το κείμενο σε συνδυασμό ίσως με άλλα κείμενα των ίδιων συγγραφέων. Εδώ έγκειται και η δυναμική, όχι μόνο του κειμένου, αλλά και της γενικότερης συγκυρίας: η αποκάλυψη της γύμνιας του βασιλιά έχει φέρει κοντά οπτικές των οποίων η ονομαστικές αξίες είναι αντίθετες, ενώ αντιθέτως έχει αποκαλύψει τα τεράστια χάσματα στόχων και μέσων που στην αμέσως προηγούμενη εποχή της πολιτικής ραστώνης καλύπτονταν υπό τη σκέπη της ίδιας ιδεολογίας.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία



των Ορέστη Καλογήρου, Γιώργου Καρρά, Βάσως Κιντή, Μάνου Ματσαγγάνη, Ελίζας Παπαδάκη, Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου*


Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία.
Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα – είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρ' όλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπ' όψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας). Σε κάθε περίπτωση οι φυσικοί νόμοι υπάρχουν έξω από μας. Σε μας το μόνο που μένει είναι να συγχρονίσουμε τη σκέψη μας με αυτούς, να τους καταστήσουμε (και μαζί να καταστήσουμε και τους εαυτούς μας) έλλογους, ή να μην το κάνουμε: τούτο το τελευταίο μεταφερόμενο στο επίπεδο της κοινωνίας είναι υπό την ευρεία έννοια ο λαϊκισμός.

Οι κοινωνικοί και οικονομικοί νόμοι δεν είναι ακριβώς σαν τους νόμους της φύσης, αναλλοίωτοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάθε χρονική περίοδο δεν ισχύουν συγχρονικά τέτοιοι νόμοι. Με αυτή (και μόνο με αυτή) την έννοια, όσα ισχύουν για το φυσικό περιβάλλον και τους νόμους του, ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών, και για τα κάθε λογής περιβάλλοντα (κοινωνικό, οικονομικό κ.λπ.) εντός των οποίων βρισκόμαστε και η ισχύς των οποίων εκφεύγει των ορίων της ελληνικής δημοκρατίας. Θα οφείλαμε ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε το περιβάλλον αυτό και –στο βαθμό που δεν μπορούμε έτσι απλά, διά προεδρικού διατάγματος, να το αλλάξουμε– να το λαμβάνουμε υπ' όψη μας. Η ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων στη χώρα μας, που είναι ακριβώς η ιστορία του λαϊκισμού, εντός του οποίου όλοι, μα κυριολεκτικά όλοι, είμαστε βουτηγμένοι, είναι αδιαλείπτως και σε περίοδο προϊούσας παγκοσμιοποίησης μια ιστορία άγνοιας περιβάλλοντος, νόμων και κανόνων, μια ιστορία έκρηξης ενός ιδιόμορφου ελληνικού βολονταρισμού. Αυτή την άγνοια περιβάλλοντος η Αριστερά την ονομάζει αντίσταση και ανυπακοή, σε πείσμα της δικής μας παιδείας, που δεν τη θεωρούμε δα λιγότερο αριστερή από των άλλων, σύμφωνα με την οποία αντίσταση σημαίνει να αντιπαλεύεις κάτι προκειμένου να το αλλάξεις κι όχι απλώς να το αγνοείς.

Η αναγκαιότητα της αριστερής υπέρβασης




του Κώστα Θεοδωρόπουλου* 

Σε λίγες ημέρες συνέρχεται το 1ο συνέδριο της δημοκρατικής αριστεράς. ένα γεγονός που η κοινωνία είτε δεν το γνωρίζει αλλά και στο μικρό κομμάτι της που το γνωρίζει, το θεωρεί ως κάτι το μη σημαντικό και μάλλον αδιάφορο για αυτήν, εφόσον η αριστερά στο σύνολο της πλέον έχει σταθερά απαξιωθεί στην συνείδηση της και έχει καταγραφεί ως μέρος του προβλήματος βυθισμένη σε βαθιά αξιακή κρίση. Στην πραγματικότητα δεν απαιτείται μόνο μία εναλλακτική πρόταση για την διέξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση αλλά και σε αυτή πρώτιστα να συμπεριλαμβάνεται η ανόρθωση και αποκατάσταση των συλλογικών αξιών και ιδανικών στην κοινωνική συνείδηση.

Με την ανατολή των αριστερών ιδεών και οραμάτων αυτό που διαφοροποιούσε τον κάθε αριστερό ήταν το ξεχωριστό του ήθος, η αυταπάρνηση του, για το καλό της κοινωνίας (δημόσιο συμφέρον) ενώ η ζωή του ήταν αφιερωμένη ολοκληρωτικά σε αυτό με αληθινή ανιδιοτέλεια. Αυτή ακριβώς η διαχωριστική γραμμή που διαφοροποιούσε τον αριστερό πολιτικό και κοινωνικό αγωνιστή ξεθώριασε και σβήστηκε στον κύκλο του μεταπολιτευτικού συστήματος της επαγγελματοποίησης και ενσωμάτωσης σε αυτό του πολιτικού αριστερού λόγου.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Τι περιμένουμε από το 1ο και Ιδρυτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς



 του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Ένα συνέδριο, είναι η συνόψιση μιας συζήτησης που έχει ξεκινήσει πριν κάποιο διάστημα. Τα συμπεράσματά του δεν είναι ούτε οριστικά ούτε απόλυτα – είναι η αποτύπωση της συγκυρίας, του επιπέδου της συζήτησης και του βάθους του διαλόγου. Το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, είναι η ιστορική πράξη ίδρυσης του φορέα της σύγχρονης αριστεράς. Θα επιβεβαιώσει την ανάγκη της προ μηνών πρωτοβουλίας συγκρότησής της και θα της δώσει ένα σαφές πλέον προφίλ, μετά από την εμπειρία της αυτόνομης ύπαρξης και δράσης της για διάστημα σχεδόν 9 μηνών.

Τι περιμένουμε λοιπόν από αυτό το συνέδριο;
Νομίζω τρία βασικά πράγματα:

Να ανοίξει και όχι να κλείσει ζητήματα.
Μέχρι τώρα, ο χώρος της αριστεράς βασανίζεται από την κυριαρχία της ιδεολογίας, με αποτέλεσμα να λειτουργεί με βάση τον αριστερό αυτοματισμό και όχι την πραγματική ανάλυση της πραγματικής κατάστασης. Ότι θεωρείται λοιπόν «αριστερό», έστω και μόνο λόγω συνήθειας ή εθισμού σε λανθασμένη μέθοδο ανάγνωσης, υιοθετείται αλόγιστα και προωθείται δογματικά. Η επιστημονική μέθοδος ανάλυσης, θεωρείται ύποπτη εφόσον δεν προδιαγράφει την απάντηση και δεν λαμβάνει καν ως καθοριστικό παράγοντα το τι έχουν πει σχετικά οι ομιλούσες κεφαλές του μαρξιστικού πανθέου. Η μοναδική περίπτωση αμφιβολιών για την ορθότητα των ιερών βιβλίων και του αριστερού φονταμενταλισμού προκύπτει –και όχι πάντα- μόνο από την εκλογική πτώση ή την κατάρρευση υπαρκτών προτύπων καθεστώτων. Αλλά κι αυτό για λίγο.

Η ακαταμάχητη γοητεία του λαϊκισμού - Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων




του Μάκη Καραγιάννη*


Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. 
Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. 
Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία, τα ΜΜΕ. 
Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. 
Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.
Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. 
Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. 
Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Η Αριστερά της Μεταπολίτευσης


"Η ταξική πάλη από πάλη των εργαζοµένων εναντίον του κεφαλαίου µετασχηµατίστηκε σε πάλη του ατόµου ενάντια στο κράτος"


του Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου*

Από τη Μεταπολίτευση και µετά, µε την καθοριστική συµβολή του ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά υπέστη µια µετάλλαξη. Από την Αριστερά της θυσίας, της ατοµικής θυσίας, για χάρη των µεγάλων πολιτικών και συλλογικών προταγµάτων, είτε αυτά ήταν ο σοσιαλισµός, είτε η δηµοκρατία, προταγµάτων που κάθε αριστερός ήταν διατεθειµένος να καταβάλει ατοµικό κόστος για να τα διεκδικήσει, περάσαµε, µε την εδραίωση της δηµοκρατίας, σε µιαν άλλου τύπου Αριστερά, περισσότερο οικονοµιστική και λιγότερο πολιτική. 
Από τη διεκδίκηση του συνολικού, περνάµε σε µιαν Αριστερά που εντός του συστήµατος διεκδικεί το ατοµικό, το µερικό, µια πιο εγωιστική Αριστερά που διεκδικεί το σήµερα.

Για να ικανοποιήσει οικονοµικά τούτη την ιδεολογική διεργασία (στην οποία οφείλεται η πολιτική επιτυχία του ΠΑΣΟΚ), το ∆ηµόσιο κατέφυγε στο τύπωµα χρήµατος και σε εξωτερικό δανεισµό. 
Αλλά ο επαναλαµβανόµενος κρατικός δανεισµός προς εξυπηρέτηση ατοµικών αναγκών εδραιώνει στους Ελληνες µιαν αντίστοιχη ιδεολογία. Το κράτος θεωρείται µια αστείρευτη πηγή πλούτου από την οποία µπορεί να διεκδικήσει κανείς ό,τι αναλογεί στις ανάγκες του, το κέρδος δεν αναζητείται πια µόνον στην αγορά, αλλά και στη µαχητική διεκδίκηση µεριδίων από τον απέραντο δηµόσιο κορβανά. 
Υπερβάλλοντας µπορούµε να πούµε ότι στην Ελλάδα δηµιουργήσαµε έναν δεύτερο, παράλληλο προς τον καπιταλιστικό, τρόπο παραγωγής που συνίσταται στην ατοµική (ή κλαδική) ιδιοποίηση δηµόσιου χώρου. Γιατί αυτό που ξεκίνησε ως οικονοµική συνδροµή του κράτους σε έναν ταλαιπωρηµένο πληθυσµό, πολύ σύντοµα κατέληξε σε ένα γενικευµένο πλιάτσικο των ατόµων εναντίον της δηµόσιας σφαίρας, σε ατοµική εδώ και τώρα κατανάλωση της δηµόσιας σφαίρας.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Η Δημοκρατική Αριστερά μπροστά στο Ιδρυτικό της Συνέδριο, ή αλλιώς: Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού ή Το Πέταγμα του Κύκνου;


του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Σε μια εποχή σεισμικών και απρόβλεπτων αναδιατάξεων στο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό, με νέες δυσοίωνες απειλές στον πλανητικό ορίζοντα (κρίση με το κατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο στη Φουκουσίμα που ανοίγει ακόμη μια φορά τη συζήτηση για την πυρηνική ενέργεια αλλά και οι υπαρκτές πυρηνικές απειλές στη γειτονιά μας, το απαρχαιωμένο Κοζλοντούι, τα προγραμματισμένα πυρηνικά εργοστάσια στη Βουλγαρία, τη FYROM και την Τουρκία), σε μια εποχή βαθιάς και πολύπλευρης παγκόσμιας κρίσης που τη βιώνουμε με μεγαλύτερη ένταση στην Ελλάδα λόγω της ανικανότητας και της αδιαφορίας ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος να ενδιαφερθεί για οτιδήποτε πέραν της δικής του επιβίωσης και αναπαραγωγής, κρίσης που μας κατέστησε δέσμιους, για γενιές, ενός ασύμμετρου, κατά δικαίων και αδίκων, και οιονεί αποικιοκρατικού μνημόνιου, η Αριστερά –όπου υφίσταται με υπαρκτές, υπολογίσιμες δυνάμεις– μοιάζει αμήχανη και μετέωρη ανάμεσα στις ιδεολογικές και εν πολλοίς ματαιωμένες βεβαιότητες του χτες, τις δύσκολα διαχειρίσιμες προκλήσεις του σήμερα και την αδυναμία διατύπωσης και επεξεργασίας πειστικών, τεκμηριωμένων και ρεαλιστικών προτάσεων για το μέλλον που έρχεται καλπάζοντας.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ



του Αλέξανδρου Καραγιάννη*

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από την μέρα που η χώρα ουσιαστικά χρεοκόπησε και προσέφυγε στο ΔΝΤ.
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα και στην χώρα αλλά και στην Αριστερά.
Πέρσι τέτοιο καιρό ακούγαμε από την ηγεσία του Συνασπισμού την φοβερή θεωρία πως η χρεοκοπία δεν είναι τίποτα άλλο παρά κυβερνητικό τρικ για να κοπούν τα επιδόματα.
Πέρσι τέτοιο καιρό όλο και περισσότεροι κατανοούσαμε πως δεν πάει άλλο μέσα σε αυτό τον πολιτικό χώρο και έπρεπε να δημιουργήσουμε κάτι νέο στο χώρο της Αριστεράς.
Σήμερα ένα χρόνο μετά η Δημοκρατική Αριστερά είναι μια πραγματικότητα και βαδίζουμε πλέον προς το πρώτο μας συνέδριο.
Από τους παλαιούς μας συντρόφους βλέπουμε μια αδιέξοδη αλλοπρόσαλλη πολιτική υποστήριξης κάθε κοινωνικής και οικονομικής συντεχνίας ,μια προσπάθεια να κρατηθούν στην επικαιρότητα με κινήσεις εντελώς αψυχολόγητες (βλέπε κατάληψη της Νομικής) και μια γραμμή που αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι (βλέπε συνεργασίες με Μητρόπουλο, διάλυση ΣΥΡΙΖΑ και επαναδημιουργία του).Παλαιάς κοπής αριστερισμός και αντιευρωπαισμός  μαζί με άγχος κοινοβουλευτικής επιβίωσης πάση θυσία είναι τα χαρακτηριστικά της νέας πολιτικής.

Από όλα αυτά πήραμε οριστικό διαζύγιο.
Κάναμε όμως τα αναγκαία προς τα εμπρός βήματα;

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Ανάμεσα στο παλιό που πεθαίνει και στο καινούριο που δεν έχει ακόμη γεννηθεί




του Μάνου Ματσαγγάνη*

Πολλές από τις σκέψεις μου για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα περιέχονται στο κείμενο "Από τη χρεωκοπία στην αυτογνωσία" το οποίο έχει ήδη κυκλοφορήσει στον Τομέα Παιδείας και Έρευνας - όποιος ενδιαφέρεται μπορεί εύκολα να το προμηθευτεί. Το κείμενο εκείνο γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, και συνυπογράφεται από τον Ορέστη Καλογήρου, τον Γιώργο Καρρά, τη Βάσω Κιντή, την Ελίζα Παπαδάκη και εμένα. Δεν φιλοδοξεί παρά να διαβαστεί, και να συμβάλει στη συζήτηση. 
Δεν συνιστά μειοψηφούσα άποψη, ούτε προτείνεται ως εναλλακτικό του σχεδίου θέσεων. 
Το σημείωμα αυτό αφορά το σχέδιο θέσεων. 
Συμμετείχα στην επιτροπή θέσεων και κατέθεσα εκεί συγκεκριμένες παρατηρήσεις. Κάποιες από αυτές έγιναν δεκτές, κάποιες (οι περισσότερες) όχι. Δεν έχει νόημα να επανέλθω εδώ στις ενστάσεις μου μία προς μία. Θα μιλήσω γενικά.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι το κείμενο των θέσεων δεν παρέχει μια πειστική αφήγηση για το τι σημαίνει να είσαι αριστερός σε μια ριζικά διαφορετική εποχή – και το "ριζικά διαφορετική" αυτή τη φορά δεν είναι υπερβολή. 

Ζούμε το τέλος του μεταπολιτευτικού μοντέλου, αυτό που μας έφερε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και στην απαξίωση της πολιτικής. Αυτό το λέμε, αλλά διστάζουμε να βγάλουμε τα ανάλογα συμπεράσματα.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΚΕΜΑΛ!



της Κατερίνας Επιτροπάκη*

Τα κόμματα που θέλουμε αντανακλούν τις κοινωνίες που επαγγελλόμαστε

Μέρος της διαφοράς της ανανεωτικής αριστεράς από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι ότι δεν έχει στο μυαλό της το μοντέλο της κοινωνίας του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», με τις δομές, τις ιεραρχίες και εν τέλει τις μεταξύ των μελών της τεράστιες ανισότητες.
Αν η κοινωνία των πολιτών έναντι εκείνης των «κολλητών» είναι ζητούμενο, εξίσου ζητούμενο είναι και το κόμμα των μελών που το λέει και το εννοεί. Σε σύγχρονες και δημοκρατικά ανεπτυγμένες κοινωνίες άλλωστε, ελάχιστο μέλλον έχουν κόμματα συγκεντρωτικά ή αρχηγικά.
Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη, από μια σειρά απαντήσεων στην ερώτηση: τι κόμμα, άραγε, θέλουμε; Γιατί συχνά, μία μέθοδος να αποτυπώσουμε αυτό που θέλουμε, είναι να προσδιορίσουμε καταρχήν αυτά που δεν θέλουμε.

Η εμπειρία μας από τον προηγούμενο κομματικό φορέα που συμμετείχαμε, τον Συνασπισμό (για όσους κάναμε αυτή τη διαδρομή), μας έδειξε, κατά τη γνώμη μου, δύο βασικούς λόγους για τους οποίους το εγχείρημα απέτυχε:

Οι Γιαπωνέζοι και τα 4 κακά της μοίρας τους: Σεισμός, τσουνάμι, ραδιενέργεια και χειμώνας βαρύς


του Οδυσσέα Χιλιτίδη*

Τελικά είναι πολύ αμαρτωλοί αυτοί οι Γιαπωνέζοι! Ή μήπως ήταν οι πρόγονοί τους, μαζεύτηκαν πολλά και ήρθε η ώρα της τιμωρίας επί δικαίων και αδίκων; Αφελές; Τότε τι συμβαίνει;

Μια εβδομάδα μετά τον «μεγασεισμό» των 9 ρίχτερ, που προκάλεσε το γιγάντιο παλιρροϊκό κύμα, που κατέστρεψε τα συστήματα ψύξης των πυρηνικών αντιδραστήρων στο Φουκουσίμα Νταϊτσί, όλος ο πλανήτης «παγωμένος», οι δε Γιαπωνέζοι παγωμένοι στην κυριολεξία από τον όψιμο χειμώνα που επικρατεί μετά από όλα αυτά στη χώρα τους, προσπαθούν να δουν τι συμβαίνει και τι τους επιφυλάσσει το μέλλον.

Ήδη έγκριτοι επιστήμονες και διεθνείς οργανισμοί εκφράζουν την ανησυχία τους ότι οι εξελίξεις είναι χειρότερες από ότι εκτίμησαν αρχικά... Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η παγερή σιωπή των ηγετών του δυτικού και στην πλειοψηφία του πυρηνοκτατούμενου κόσμου που συνήθως σπεύδουν να καθησυχάσουν τους λαούς έστω με αοριστολογίες. Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε λιτές ανακοινώσεις με τις οποίες χώρες όπως η Γερμανία και η Ελβετία αναστέλλουν τις όποιες αποφάσεις τους για τα πυρηνικά τους προγράμματα και απόμεναν κάποιοι επιστήμονες, πιστοί του πυρηνικού λόμπι, για να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα»...

Έλα όμως που δεν βγαίνει... Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις ότι αυτή τη στιγμή τα συστήματα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα και ίσως και αλλού, δεν δουλεύουν και βρισκόμαστε στη φάση που οι ειδικοί και ανειδίκευτοι αυτοσχεδιάζουν με ότι μέσα έχουν.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Άλογη Αριστερά: "ιμπεριαλιστική επέμβαση η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων". Και οι εξεγερμένοι ρε σύντροφοι;



Στην γειτονική μας Λιβύη, μια αυθεντική λαϊκή δημοκρατική εξέγερση ζητά από την διεθνή κοινότητα, επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, για να γλυτώσει από τους γενοκτονικούς βομβαρδισμούς του Καντάφι και να ελεγχθεί η αθρόα εισαγωγή από το εξωτερικό, νέων μισθοφορικών ενισχύσεων για το καθεστώς. Ταυτοχρόνως απαιτεί από την υποκριτική Δύση που αφήνει τον Καντάφι να συνεχίζει το λουτρό αίματος μέχρι το παρά πέντε για να εξαντληθεί ΚΑΙ η εξέγερση, "όχι ξένοι στρατιώτες στο έδαφός μας" (Al Jazeera). Τι κάνει στο μεταξύ η "αριστερά" μας; Κείμενα Νικόλα Σεβαστάκη, Πολυβώτη, Γεράσιμου Γεωργάτου και κάποιες απορίες:

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ανεξέλεγκτη η Ραδιενέργεια στην Ιαπωνία: Ιδιωτική εταιρία, υπεύθυνη για μόλυνση 35 εκατομ. Γιαπωνέζων! Κερδοσκοπία ως τον τάφο;



της Βασιλίκας Σαριλάκη*

Χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο, η διεφθαρμένη Ιαπωνική κυβέρνηση «εμπιστεύτηκε» και παρέδωσε σε μια ιδιωτική εταιρεία την χρήση, λειτουργία και ασφάλεια ούτε ενός, ούτε δύο, αλλά 19 αντιδραστήρων στην πιο σεισμογενή περιοχή του κόσμου! Παρέδωσε την δημόσια ασφάλεια δηλαδή πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, στο έλεος μιας ιδιωτικής, διεφθαρμένης κερδοσκοπικής εταιρείας που απέτυχε στο κεντρικότερο θέμα, την ασφάλεια των πυρηνικών αντιδραστήρων και που βαρυνόταν από το 2002 για ψευδή πιστοποιητικά ασφάλειας 17 πυρηνικών αντιδραστήρων! Επίσης το 2007 υπήρξαν ατυχήματα που απέκρυψε!
Σήμερα στο Τόκυο των 13 εκατομ. κατοίκων , που μαζί με τα περίχωρα φτάνουν τα 35 εκατ., οι τιμές της εναέριας ραδιενέργειας είναι 20 φορές πάνω από το κανονικό. Τρεις Ελλάδες σε πληθυσμό έχουν εκτεθεί σε ραδιενέργεια, έστω κι αν θεωρείται -προς το παρόν ..ασφαλής-. Μέρες πριν, με θράσος η ανεύθυνη Ιαπωνική κυβέρνηση δήλωνε στους πολίτες του Τόκιο ότι έλαβαν την «ασφαλή δόση» ραδιενέργειας ενός ταξιδιού ως την Νέα Υόρκη, προσδίδοντας κι ένα χαϊλίκι στην δόση ραδιενέργειας που έλαβαν! Οι τιμές βέβαια διπλασιάστηκαν σε μια μέρα, άγνωστο το πού θα φτάσουν, ενώ οι αρχές παρέλειψαν να πουν το αν αυτές οι δόσεις ραδιενέργειας θα κοστίσουν ζωές σε αρρώστους, βρέφη, ευπαθείς πληθυσμούς, ζώα κ. λ. π

Πριν καλά-καλά περάσει μια γενιά από το Ναγκασάκι και την Χιροσίμα, η άθλια κυβέρνηση της Ιαπωνίας «δώρισε» σε εκατομμύρια Ιάπωνες και στον κόσμο, έναν νέο πυρηνικό όλεθρο. Tίποτα δεν διδάχθηκε από τους 74.000 θανάτους κι άλλους τόσους τραυματίες στο Ναγκασάκι.. Ούτε από τους 100.000 θανάτους στην Χιροσίμα!

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Η "Υπατία" στηρίζει το ΛΑΟΣ;



Έντονες είναι οι ανησυχίες του δημοκρατικού κόσμου για τη δημοφιλία του ΛΑΟΣ. Τη στιγμή που ο εθνικιστικός Συναγερμός χτυπά χαρούμενα, ο δημοκρατικός συναγερμός ηχεί φοβισμένα για το πολιτικό μέλλον του τόπου. Είναι χιλιοειπωμένη η ανάγκη της δημοκρατίας να ελέγχει τις διαρροές των εκλογέων και να τις στρέφει σε ακροδεξιούς σχηματισμούς μπροστά στο φόβο ριζοσπαστικοποίησής τους.
 Ας προσθέσουμε όμως μερικές σκέψεις κι εμείς στο ελληνικό φαινόμενο.
Σε μία τέτοια περίοδο παρατεταμένης οικονομικής κρίσης τα μεσαία στρώματα συντηρητικοποιούνται μπροστά στο φόβο της εξαφάνισής τους. 
Ήδη τα τελευταία βιώνουμε έναν ιδιότυπο ταξικό αγώνα. Το σύστημα βλέποντας ολοένα και περισσότερο τη ριζοσπαστικοποίηση και τις πιέσεις/διεκδικήσεις της μεσαίας τάξης, στοχεύει στο διαμελισμό της τόσο οικονομικά όσο και πολιτικοεκλογικά.
Η οικονομική ύφεση και η νεοφιλελεύθερη αντιμετώπισή της την οδηγούν στο οικονομικό περιθώριο. Όσοι από το μεσαίο επιχειρηματικό κόσμο επιβιώσουν θα ενταθούν στο οικονομικό και πολιτικό άρμα της ελίτ και θα έχουν υπερδιπλασιάσει την οικονομική τους δύναμη. 
Οι υπόλοιποι θα ενταχθούν στα μικροαστικά ή προλεταριακά στρώματα. Πολιτικά, δε, οι τελευταίοι ωθούνται όλο και περισσότερο σε ακροδεξιούς σχηματισμούς και συντηρητικούς μηχανισμούς ελέγχου της αντίστασής τους. 

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

"Χωροταξική Δικαιοσύνη Λεκανοπεδίου Αθηνών"!



του Σάκη Κουρουζίδη**



Το θέμα της τύχης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, έρχεται και επανέρχεται τον τελευταίο καιρό συνεχώς στην επικαιρότητα. Και κάθε φορά με μια δυσκολία επιπλέον. Τώρα μάλιστα, με πολλές δυσκολίες. Η οικονομική κρίση λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Πρώτη δυσκολία, να βρεθούν τα όποια ποσά θα χρειαζόντουσαν για την ανάπλασή του. Πόσα είναι ακριβώς; Ανάλογα με το πώς φαντάζεται κανείς ένα χώρο 6.000 στρεμμάτων. Ποιες λειτουργίες, ποιες υποδομές, ποιες εγκαταστάσεις θα προκύψουν. Πάντως πρόκειται για ποσά της τάξης των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Και σε εποχές κρίσης, ακόμα και αυτά τα ποσά δεν περισσεύουν εύκολα.
Ένα δεύτερο θέμα που προκύπτει είναι ότι το «φιλέτο» αυτό το ορέγεται η μαύρη τρύπα του ελλείμματος. Η πώληση ενός μέρους του χώρου θα μπορούσε να προσδοκά περί τα 5 έως 7 δις ευρώ! Μεγάλο το δέλεαρ, εξ ου και τα πολλά ταξίδια υπουργών στο Κατάρ, ίσως και αλλού. Έτσι, λένε, θα βρεθούν και τα χρήματα να οργανώσουμε και την υπόλοιπη έκταση! Και ένα πάρκο 3-4.000 στρεμμάτων, λένε οι ίδιοι, θα είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης! Και μεγάλο πάρκο, και καλά εξοπλισμένο, και τεράστια έσοδα στο δύσμοιρο ελληνικό δημόσιο ταμείο! Τρία οφέλη σε συσκευασία ενός «πρότζεκτ»!
Ανάμεσα στα δύο αυτά «άκρα», υπάρχει και μια τρίτη οπτική. Ακούει στο όνομα «χωροταξική δικαιοσύνη» στο λεκανοπέδιο της Αθήνας.
Ποια είναι τα δεδομένα αυτής της οπτικής;

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

"Δεν νομίζω ότι από τον χώρο (;) που προαναφέρατε (...ούτε το όνομα δεν τολμάς να προφέρεις, Αλέξη;) θα είχαμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό"



από το ΒΗΜΑ
Αποστάσεις Λαφοντέν από την γραμμή Τσίπρα - Ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης εκτίμησε ότι στις Βρυξέλλες "έγιναν μικρά σωστά βήματα": άρθρο για το συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Αθήνα για το χρέος που διοργάνωσε ο Συνασπισμός )
(..) 
Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν είχε προσκληθεί να μετάσχει στις εργασίες του συνεδρίου. Όταν ο κ. Τσίπρας ρωτήθηκε από το ραδιόφωνο του 9,84 - με δεδομένο ότι είναι "νωπές οι πληγές" από την αποχώρηση των ανανεωτικών του ΣΥΝ - εκείνος σημείωσε σχετικά με τη Δημοκρατική Αριστερά: 
"δεν νομίζω ότι από τον χώρο που προαναφέρατε θα είχαμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό. 
Δεν έχουμε ακούσει κάποια διαφορετική πρόταση σε σχέση με τα ζητήματα του χρέους, σε σχέση μ΄ αυτά που ακούστηκαν. Ενδεχομένως να ακούγαμε το ότι ήταν θετική εξέλιξη η εξέλιξη των Βρυξελλών"
Υπογράμμισε επίσης ότι δεν αποκλείστηκαν απόψεις από το συνέδριο και εξήγησε ότι "ήταν κυρίως επιστημονικό και λιγότερο πολιτικό".
(..)

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Μνημόνιο και Μεταρρύθμιση

το πλοίο των τρελών... 

Μετά το χθεσινό πράσινο φως από το Ecofin για επιμήκυνση αποπληρωμής του ελληνικού δανείου με μείωση του επιτοκίου, και μπροστά στις τελικές αποφάσεις της ΕΕ, στις 25 Μαρτίου, ανοίγει ένα τεράστιο θέμα: 
Υπάρχει μεταρρυθμιστικό μέτωπο στην Ελλάδα και από ποιους αποτελείται; 
Υπάρχει μεταρρυθμιστική βούληση στα πολιτικά κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ή το παλιό πολιτικό σύστημα θα σταματήσει οποιαδήποτε αλλαγή στοιχιζόμενο πίσω από τις συντεχνίες και το πελατειακό ληστρικό σύστημα του ελληνικού παρασιτικού τριτοκοσμικού καπιταλισμού των πενήντα χιλιάδων οικογενειών; 
Και ποιος θαρραλέος πολιτικός λόγος θα πει τα πράγματα με το όνομά τους; 
Μέχρι να ακούσουμε κάποια σαφή απάντηση, βασιζόμαστε στη συμβολή των ενεργών πολιτών αυτής της χώρας, στην διατύπωση εναλλακτικών στο Μεγάλο Θέμα: Μνημόνιο και Μεταρρύθμιση.
Μια τέτοια συμβολή ακολουθεί:


από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη μαργαρίτα

του Ευθύμη Δημόπουλου*

Πότε το καλύτερο είναι εχθρός του καλού

της Μπέττυς Βακαλοπούλου*

Όταν η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έδωσε μικρόφωνα καναλιών στους δημάρχους, κάτι που συνέπεσε με την έναρξη της ΕΠΑ, πολλοί αρχιτέκτονες χαρήκαμε ελπίζοντας ότι η αυξημένη δημοσιότητα ήταν γερό κίνητρο ανταπόκρισης των δήμων στις νέες εκτεταμένες αρμοδιότητες και στην καλή συνεργασία με τις ομάδες των πρώτων μελετών.
Η συνέχεια διαγράφηκε πολύ διαφορετικά. Οι δήμαρχοι, οι κοινοτάρχες, οι δημοτικοί σύμβουλοι που συνεργάστηκαν με τους μελετητές, που αποδέχτηκαν κι έκαναν προτάσεις συχνά καλύτερες από τις δικές μας, χωρίς υπαναχωρήσεις παρά την επίγνωση του πολιτικού κόστους, ήτανε και αρκετοί και οι λιγότερο προσκολλημένοι στα μικρόφωνα των κρατικών και ιδιωτικών καναλιών.
Για τους άλλους η χρυσή ευκαιρία καθημερινού τηλεοπτικού show δόθηκε συνάμα με τις εντολές των πρώτων ΚΠΣ για μιαν από τις λίγες αρμοδιότητες που τους είχε αφήσει το κράτος, για τα σκουπίδια! Για την υποχρέωση αντιμετώπισης των απορριμμάτων με συστήματα φιλικά στο περιβάλλον και στους δημότες. Και με οικονομικές ποινές για τη μη συμμόρφωση.
Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! Τέτοια απόρριψη, τέτοιες τηλεοπτικές κραυγές δημάρχων κατά των ΧΥΤΑ (αυτή ήταν τότε η γενικευμένη πρόταση), ποιος τις περίμενε; Και μάλιστα χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, ούτε από δήμους που τους έπνιγαν χωματερές;

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Σφετεριστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας




Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα αναφερθεί στις ομοιότητες που παρουσιάζει η θρησκεία με την Αριστερά. Πως δηλαδή, δύο δόγματα με καλοπροαίρετες βιτρίνες, κρύβουν τόσες εμμονές, τόσο συντηρητισμό και τόση ανελαστικότητα που, πολλές φορές, ακόμα και οι πιο Δεξιοί τεχνοκράτες θα ζήλευαν. Αν μάλιστα μιλήσουμε για την ελληνική Αριστερά, που στην ουσία είναι η έκφραση αριστερών ιδεολογιών μέσα από τα φίλτρα μίας άκρας συντηρητικής κοινωνίας, έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα ανοησίας και οπισθοδρομικότητας που ούτε οι Μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν.

Όπως η θρησκεία θέλει να έχει το μονοπώλιο στην ηθική, με την ίδια εμμονή και η Αριστερά θέλει να έχει το μονοπώλιο στην κοινωνική δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επί του πρακτέου, φαίνεται ότι οι σχέσεις των δύο μονοπωλίων με την πραγματικότητα είναι παρόμοιες.

Χθες, οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας, πέτυχαν μία σπουδαία νίκη, η οποία βάζει τα θεμέλια για την θέσπιση μίας πιο ολοκληρωμένης, σοβαρής και ορθολογικής μεταναστευτικής εθνικής πολιτικής.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Αβέβαιο το παιχνίδι στην Ε.Ε.


της Ελίζας Παπαδάκη*


Απόλυτα δικαιολογηµένη ήταν η αγανάκτηση της κυβέρνησης µετά την προχθεσινή απόφαση του οίκου Moody’s να υποβαθµίσει κατά τρία σκαλοπάτια τα ελληνικά κρατικά οµόλογα – από απλά "σκουπίδια" σε χαρτιά αποκλειστικά για "ακραία κερδοσκοπία", στο επίπεδο όπου έως τώρα κατατάσσονταν χώρες εξαιρετικά ασταθείς και αποµονωµένες.
Το υπουργείο Οικονοµικών δεν αντέκρουσε µόνο τα επιχειρήµατα ένα προς ένα. Τούτη τη φορά αποφάσισε να τα πει έξω από τα δόντια για το ποιόν των οίκων αξιολόγησης.
Σε όλα δίκιο είχε, ακόµα, δυστυχώς, και στην επισήµανση του κινδύνου αξιολογήσεις αυτού του είδους να µετατρέπονται σε αυτοεκπληρούµενες προφητείες µε βαριές συνέπειες.
Το πικρό ερώτηµα είναι: πόσο ωφελεί;

Την ελληνική διαµαρτυρία αναπαρήγαγαν ανά τον κόσµο οι εφηµερίδες που ασχολούνται µε τη σχετική ειδησεογραφία.
Ταυτόχρονα σηµείωναν την άνοδο των spreads: όχι των δικών µας που ήταν αναµενόµενη, αλλά και σε νέο ρεκόρ της Πορτογαλίας, την ηπιότερη της Ισπανίας, της Ιταλίας και του Βελγίου. Και δεν παρακάµπτεται ως συνηθισµένη νευρική αντίδραση των αγορών σε ξαφνικές ειδήσεις.
Μήνες τώρα κρατάει η φηµολογία του ντόµινο για τις ευρωχώρες µε υψηλό δηµόσιο χρέος, συντηρώντας παράλογα υψηλές τις αποδόσεις των οµολόγων τους· αυτό είναι το κυρίως πρόβληµα που γεννά νέες εξάρσεις µε κάθε αφορµή. Καθιστά τόσο ακριβό τον δανεισµό τους, ώστε να στραγγαλίζει την οικονοµική µεγέθυνση που θα οδηγούσε στη βαθµιαία υποχώρηση του χρέους.

Ελεγε το Σάββατο ένας κατ’ εξοχήν αρµόδιος Ευρωπαίος, ο επικεφαλής του Ταµείου Χρηµατοοικονοµικής Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ:
«Μάθαµε µε επώδυνο τρόπο στη χρηµατοοικονοµική κρίση ότι οι αγορές δεν έχουν πάντα δίκιο. Πιστεύω ότι και πάλι οι αγορές αξιολογούν στραβά την κατάσταση και αυτός είναι ο λόγος που τα spreads είναι τόσο υψηλά».

Οι απεργοί πείνας και η ελληνική κοινωνία έχουν το ίδιο συμφέρον



από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη μαργαρίτα 

Μετά τη σύλληψη των 2 μελών της Πρωτοβουλίας Συμπαράστασης, στον Ερυθρό Σταυρό, τις δηλώσεις περί γιατρών του Βιντέλα και τους επερχόμενους θανάτους, κάτι πιο δραστικό πρέπει να γίνει. Είναι σαφές ότι κάποιοι θέλουν νεκρούς, γιατί εξυπηρετεί τα πολιτικά τους σχέδια. Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει. Eίναι όμως τόσο συμφιλιωμένη με το θάνατο και στέκει αμήχανη και βουβή; 
Στον αχό των ημερών και τα δύο κείμενα που ακολουθούν:

Οι απεργοί πείνας και η ελληνική κοινωνία

του Ορέστη Καλογήρου 

Οι απεργοί πείνας ζητούν ένα πράγμα. Χαρτιά νόμιμα για να μείνουν στη χώρα μας ή να φύγουν για μια άλλη. Αυτοί που τους "συμπαραστέκονται" θέλουν να πέσει η κυβέρνηση. Οι μετανάστες και οι "αλληλλέγγυοι" δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα. Οι στόχοι τους δεν είναι κοινοί.
Η χώρα βρίσκεται σε μια αδύναμη θέση, σε μια δυσάρεστη κατάσταση. Είναι στα πρόθυρα χρεωκοπίας. Και οι μετανάστες είναι σε μια αδύναμη θέση, σε μια δυσάρεστη κατάσταση. Είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Τα συμφέροντα της χώρας και τα συμφέροντα των μεταναστών είναι κοινά. 

Αν δεχθούν οι μετανάστες αυτό που τους δίνει η χώρα είναι κερδισμένοι και οι μετανάστες και η χώρα. Είναι χαμένοι οι "αλληλλέγγυοι".

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό Reset



του Γιώργου Γραμματικάκη*

Στο κρίσιμο -άλλοι ισχυρίζονται αδιέξοδο- σταυροδρόμι που βρίσκεται σήμερα η χώρα, ο υπογράφων έχει την εντύπωση ότι η μόνη λύση είναι ένα γενναίο, ολοκληρωτικό Reset.
Ο όρος δεν είναι άγνωστος. Reset: Οταν ένας πολύπλοκος μηχανισμός αδυνατεί πια να λειτουργήσει, ή εμφανίζει παράδοξα συμπτώματα, επαναφέρεται στις αρχικές συνθήκες του. Καθώς στη συνέχεια εντέλλεται να «επανεκκινήσει», υπάρχει η βάσιμη ελπίδα ότι η λειτουργία του θα είναι τώρα ομαλή. Οι συσκευές τηλεοράσεως, τα ηχητικά συστήματα, ακόμα όμως και τα πολύπλοκα ηλεκτρονικά ενός αυτοκινήτου, στο Reset αποθέτουν τις ελπίδες τους, όταν ένα εμπόδιο αόρατο παρεμβάλλεται στη λειτουργία τους.
Ο όρος έχει βέβαια μεγάλη εφαρμογή στους υπολογιστές. Εκεί, εάν η εξέλιξη μιας διαδικασίας είναι προβληματική, και οι προσπάθειες αποκαταστάσεως αποδεικνύονται ανίσχυρες, η δραστική επέμβαση του Reset αποτελεί τη μόνη πιθανή διέξοδο. Εχει όμως συχνά κάποιες οδυνηρές συνέπειες. Δεν διαγράφονται μόνο οι ισχύουσες ρυθμίσεις, αλλά κάποτε και το ίδιο το δημιουργικό έργο, που βρισκόταν σε εξέλιξη. Νέες λοιπόν ρυθμίσεις, νέα προσπάθεια -από την αρχή.
Ο υπογράφων έχει λοιπόν την ισχυρή πεποίθηση ότι ένα Reset, αδιαπραγμάτευτο και οδυνηρό, είναι εκείνο που χρειάζεται η χώρα.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Ο νεκρός μετανάστης ως εμπόρευμα



του Γιώργου Νικολόπουλου*

Ως τώρα ξέραμε το εμπόριο πατριωτισμού. ΛΑ.Ο.Σ. και Νέα Δημοκρατία να πλειοδοτούν στο πόσο πολύ (πάρα πολύ) αγαπούν την πατρίδα, να φωνάζουν πόσο πιο πολύ αγαπούν την Ελλάδα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του «ξενοκίνητου» Παπανδρέου και από την Αριστερά. Κάπως έτσι η πατρίδα μας έγινε «εμπόρευμα», που οι κακοί Έλληνες θέλουν να την ξεπουλήσουν όσο όσο, και οι «πατριώτες» πρέπει να αντισταθούν.

Ξαφνικά μάθαμε και το εμπόριο ανθρωπισμού. Με στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην πρώτη γραμμή του αγώνα, μία χούφτα «ανεξάρτητοι» συμπολίτες μας να σηκώνουν το λάβαρο του «δίκαιου αγώνα», για την άμεση νομιμοποίηση 300 παράνομων μεταναστών. Να πουλάνε με το κεφάλι ευαισθησία και ανθρωπιά. Και εσύ να πρέπει να αγοράσεις, με το μαχαίρι στο λαιμό. Είναι τάχα μου πιο ευαίσθητοι από τους υπόλοιπους Έλληνες. Δίπλα στα ανθρώπινα κουρέλια, τους μετανάστες απεργούς πείνας, στέκονται εκείνοι με την πραμάτεια τους, τα ιδεολογικά κουρέλια της σύγχρονης ελληνικής Αριστεράς. Να μας κοιτούν. «Αλληλέγγυοι».

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Γυμνoί στο Ecofin


Την Πέμπτη 10 του μηνός θα συνεδριάσει το Ecofin και θα αποφασίσει την επιμήκυνση αποπληρωμής του ελληνικού χρέους. Ως εδώ καλά. Το θέμα έχει προαποφασιστεί σύμφωνα με τις πληροφορίες εδώ και καιρό. Αυτό που δεν θα αποφασιστεί (δεν υπάρχει καν στην ατζέντα) είναι η μείωση του επιτοκίου αποπληρωμής και η έκδοση ευρωομολόγων – οι αποφάσεις θα παρθούν στην σύνοδο κορυφής στις 25 Μαρτίου.

Μέχρι τότε η περίοδος είναι κρίσιμη – ίσως η κρισιμότερη για την επιβίωση της ΕΕ από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα. Και φυσικά, η κρισιμότερη στιγμή για την Ελλάδα και τις πιθανότητες να βρει τον δρόμο της για έξοδο από την κρίση.
Γι αυτό και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δοκιμάζονται τώρα, βάσει των προτάσεών τους για λύσεις και προοπτική εν μέσω μνημονίου και ύφεσης. Το τι θα διεκδικηθεί στις κρίσιμες συνόδους της ΕΕ είναι καθοριστικό για το μετά- και κυριολεκτικά για το αν θα υπάρξει  καν «μετά»…
Ο Φώτης Κουβέλης προειδοποιούσε σχετικά, ήδη από τις 13 του Φλεβάρη:

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Αντιμέτωποι με την κρίση χωρίς δίχτυ ασφαλείας (...την ώρα που το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο κάθε άλλο παρά καταρρέει! )


μαζί τα φάγαμε... 


του Μάνου Ματσαγγάνη*

Με ή χωρίς Μνημόνιο, έχουμε μπροστά μας δύσκολα χρόνια. Πολλά ή λίγα; Αυτό δεν το ξέρουμε. Αν τα πράγματα πάνε καλά, αν αντιδράσουμε δηλαδή δημιουργικά και συντεταγμένα στην κρίση (μεγάλο «αν»), η πορεία μας θα έχει σχήμα «U». Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, η πορεία μας θα έχει σχήμα «L». Σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι ότι έχουμε μπροστά μας δύσκολα χρόνια.

Το ερώτημα είναι; Πώς αντιμετωπίζουμε τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης;

Ας δούμε τι κάνουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κατ’ αρχήν, συνηθίζουμε να λέμε και να γράφουμε ότι η κρίση είναι διεθνής, πανευρωπαϊκή κτλ. Στην πραγματικότητα, οι υπόλοιπες 26 χώρες της Ε.Ε. βγήκαν από την ύφεση ήδη από τα μέσα του 2010. Στις μισές από αυτές η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται, με χαμηλότερους όμως ρυθμούς. Η δική μας κρίση είναι βαθύτερη και θα διαρκέσει περισσότερο, επειδή είναι διαφορετική.

Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, λοιπόν, βγήκαν ή βγαίνουν από την κρίση. Διέλυσε η κρίση την κοινωνική τους συνοχή; Αυτό ισχυρίζονται, συχνά χαιρέκακα, οι εγχώριοι καταστροφολόγοι και αντιευρωπαϊστές κάθε απόχρωσης. Η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο: η ανεργία στην Ευρώπη αυξήθηκε πολύ λιγότερο από ό,τι στις ΗΠΑ (όπου η κρίση ήταν το ίδιο έντονη), ενώ η φτώχεια και η ανισότητα έμειναν γενικά αμετάβλητες.

Πώς το πέτυχαν αυτό;

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

"Η άρνηση της άρνησης"



του Μιχάλη Φανουράκη

Tην τελευταία μέρα του Μάρτη  αρχίζει το 1ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ στον Κεραμεικό. Τον υπόλοιπο μήνα  θα εκτυλίσσεται το κρισιμότερο "παίγνιο" στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας [μαζί με την εισβολή στην Κύπρο].
Βρήκαμε ώρα και μείς , θα πεί κάποιος… Από την άλλη έχει και αυτό το ενδιαφέρον του. 
Ποιος μπορεί να φανταστεί τα πολιτικά επίδικα, το κλίμα, το διακύβευμα. 
Ποιος μπορεί να συλλάβει ότι οι περισσότεροι  ασχολούνται με τον ΣΚΑΙ και το 1821 ! Ασφαλώς και με το ντέρμπυ , τον Μαρινάκη, Τοροσίδη, Σισέ [μετά φούστας βεβαίως] κλπ.κλπ.  
Χαρακτηριστικό ενός λαού χωρίς στέρεη εθνική ταυτότητα και με λανθάνουσα πολιτική κοινωνικοποίηση , που αρπάζεται από το παρελθόν, εν πολλοίς φαντασιακό, γιατί δεν έχει όραμα και διέξοδο στο μέλλον.
Είναι χαρακτηριστικό με πόσο φανατισμό συγκρούονται τά διάφορα ρεύματα αυτές τις ώρες, όχι για να προσφέρουν μαχητή λύση, αλλά να αποδώσουν επαρκώς την ιδεοληψία τους, τον καταναγκασμό για επανάληψη για τους "φροϋδικούς" αναγνώστες.
Παρ’όλα αυτά, όσοι μπορούν ακόμη ν’ακούν και να βλέπουν, αντιλαμβάνονται τις τεράστιες ανατροπές γύρω τους.

Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός



του Φώτη Γεωργελέ*

Πάνε λίγες μέρες που οι πατριωτικές δυνάμεις έδωσαν άλλον έναν ηρωικό αγώνα για να αποτρέψουν την πώληση ιερής ελληνικής γης σε ξένους έναντι 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Φευ, οι αρμόδιοι φορείς μάς ανακοίνωσαν ότι ο θησαυρός δεν υπάρχει, το 40% της ακίνητης περιουσίας του κράτους, αυτό ιδίως που μπορεί να αξιοποιηθεί, είναι καταπατημένο. 
Σας έχει κάνει κάτι εντύπωση σ’ αυτή την ιστορία;
Η είδηση πέρασε ασχολίαστη. 
Όλοι συνέχισαν να καταγγέλλουν την πρόθεση, την αμφίβολη αξιοποίηση, και κανείς την τετελεσμένη υπεξαίρεση της δημόσιας περιουσίας. Δεν έγιναν καταγγελίες, δεν υπήρξαν πύρινοι λόγοι στη Βουλή, οι γνωστοί εισαγγελείς της δημόσιας ζωής δεν αναζήτησαν ενόχους, τα ΜΜΕ δεν αποκάλυψαν με ρεπορτάζ τούς καταπατητές
Το σύστημα έχει όνομα: λέγεται ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός. Κλέβουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το κράτος. 
Κόμματα, μέσα ενημέρωσης, επαγγελματικές ενώσεις και συνδικαλιστικά σωματεία είναι οι εκπρόσωποι και εκφραστές αυτού του μοντέλου που στις μέρες μας χρεοκόπησε. Όπως περνάει ο καιρός, γίνεται αντιληπτό ότι το πατριωτικό σόου των προηγούμενων ημερών ήταν κάτι παραπάνω από μια ακόμα επικοινωνιακή σαχλαμάρα στο πολιτικό θέατρο σκιών. 
Όπως πριν 10 χρόνια, στην προηγούμενη προσπάθεια μεταρρυθμίσεων, χρησιμοποιήθηκε μια ανύπαρκτη κατασκευή, «οι ξένοι που θέλουν να αφαιρέσουν την ορθοδοξία από τις ταυτότητες», έτσι και τώρα πάλι, μια άλλη κατασκευή, οι ξένοι που απειλούν μετά την πίστη μας και τη γη μας, σηματοδοτεί συμβολικά τα όρια του συστήματος: 
οι μεταρρυθμίσεις δεν πρέπει να αγγίξουν το σκληρό πυρήνα του ελληνικού κομματικού πελατειακού κράτους.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Πρόταση διεξόδου από την κρίση: ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗ ΖΩΗ

από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου



Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή που συμπυκνώνεται στο ακόλουθο αδιέξοδο: η άκαμπτη θέση «καμία νομιμοποίηση» ως απάντηση στο αίτημα «νομιμοποίηση σε όλους τους μετανάστες», πέραν του μη ρεαλιστικού περιεχομένου της, αξιολογείται εκ του αποτελέσματος ως προφανώς εξ ίσου απερίσκεπτη με αυτήν της καθολικής νομιμοποίησης, καθώς φαίνεται ότι δεν ελάμβανε υπόψη ότι οι απεργοί είναι, στην πλειοψηφία τους, αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος


Τώρα, κάθε μέρα που περνάει – και δυστυχώς έχουν περάσει πολλές μέρες – τα πράγματα δυσκολεύουν και τα περιθώρια ενός έντιμου συμβιβασμού ολοένα και στενεύουν. 
Οι λύσεις που αυτή τη στιγμή δυνητικά τίθενται υπό διαπραγμάτευση είναι οι εξής:

Για Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας: Μια πρόταση για τον εκ βάθρων ανασχεδιασμό και τη ριζική του ανασυγκρότηση-αναδιοργάνωση



του Παναγιώτη Κουτσοπίνη*

…Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας απέτυχε να προστατεύσει, να νοσηλεύσει και να θεραπεύσει τους πολίτες ως έπρεπε, επειδή ακριβώς δεν λειτούργησε ως δημόσιος χώρος, αλλά πρωτίστως και δυστυχώς ως χώρος εξασφάλισης των συμφερόντων μιας σημαντικής μερίδας των εργαζομένων σ’ αυτόν. Στην Ελλάδα απέτυχε το συγκεκριμένο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, όπως δομήθηκε και λειτούργησε τα τελευταία 30 χρόνια…
Συνέντευξη του Ηλία Μόσιαλου, προέδρου της «επιτροπή Σοφών» για την Υγεία, στον Δημήτρη Καραγιώργο, για την εφημερίδα  Έθνος.(από αναδημοσίευση Πολιτική Επιθεώρηση 10/2/11)

Είναι βέβαιο ότι οι δαπάνες για την Υγεία στην χώρα, ανά κεφαλή, είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη ενώ το επίπεδο ποιότητας των υπηρεσιών είναι από τα χαμηλότερα.
Μια σύγχρονη αδέσμευτη και προοδευτική πολιτική ελίτ πρέπει να επιδιώκει και διεκδικεί τον εκ βάθρων ανασχεδιασμό και τη ριζική ανασυγκρότηση-αναδιοργάνωση του Δημοσίου Συστήματος Υγείας της χώρας με έμφαση στη μέτρηση της ποιότητας και αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών.
Βασική και απαράβατη αρχή του Δημοσίου Συστήματος Υγείας, την οποία πρέπει να  επιδιώκει η πολιτική ηγεσία, οφείλει να είναι η ίση και ανεμπόδιστη πρόσβαση για όλους τους κατοίκους της χώρας, με γνώμονα την κοινωνική ισότητα και σύμφωνα με τις συνταγματικές, ευρωπαϊκές και διεθνείς επιταγές οι οποίες δεσμεύουν την χώρα.
Η γεωγραφική κατανομή όλων των μονάδων υγείας πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να είναι εύκολη και προσιτή η πρόσβαση στους πολίτες-χρήστες.

Σχεδιασμός και Χρηματοδότηση

Ο ανασχεδιασμός και η ανακατανομή των πόρων για την Υγεία, σύμφωνα με την πληθυσμιακή κατανομή των κατοίκων, σε επίπεδο διοικητικής περιφέρειας (Καλλικράτης) αποτελεί κυρίαρχη αναγκαιότητα για την δημιουργία ενός σύγχρονου και δημοκρατικού Δημοσίου Συστήματος Υγείας στην υπηρεσία του πολίτη.