Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Στήριξη του Κοινωνικού Κράτους με εφαρμογή του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος και άλλων μέτρων προστασίας ζητούν οι 4 βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς


από το μπλοκ του κινήματος  

(καμπάνιας για την εφαρμογή ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος), 
σε απεργιακή πορεία στην Μπολόνια (2009)


"Κανένα σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως δίχτυ ασφαλείας ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που να συνδυάζει την οικονομική ενίσχυση των ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού με την κατάρτιση ατομικών σχεδίων δράσης στοχεύοντας στην επιστροφή στην απασχόληση και στην κοινωνική επανένταξη των δικαιούχων. 

Παρόμοια προγράμματα εφαρμόζονται σε εθνικό επίπεδο σε 23 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 20ής Οκτωβρίου 2010 σχετικά με τον ρόλο ενός ελάχιστου εισοδήματος για την καταπολέμηση της φτώχειας και την προώθηση ανεκτικής κοινωνίας στην Ευρώπη ) υπογραμμίζεται η ανάγκη να αναληφθεί συγκεκριμένη δράση σε επίπεδο κρατών μελών για τη θέσπιση κατώτατου ορίου ελάχιστου εισοδήματος, επί τη βάσει των σχετικών δεικτών, το οποίο θα εγγυάται την κοινωνικοοικονομική συνοχή, τον περιορισμό του κινδύνου των διαφορετικών επιπέδων αμοιβής για την ίδια εργασία, τη μείωση του κινδύνου ύπαρξης φτωχού πληθυσμού σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. 
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επιπλέον, και κάνει έκκληση για εντονότερες συστάσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με αυτού του είδους τις ενέργειες." (από την επίκαιρη επερώτηση)


Οι 4 βουλευτές της ΔημΑρ, ζητούν από την κυβέρνηση, στήριξη του κοινωνικού κράτους με δίχτυ ασφαλείας, με την άμεση εφαρμογή :

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Που οδηγεί η "στάση μεταρρυθμίσεων"





Πριν ο κόμπος φθάσει στο χτένι
του Γιάννη Βούλγαρη*

Οι αντιπροσωπευτικές φιλελεύθερες δηµοκρατίες είναι τα καλύτερα πολιτικά συστήµατα από όσα διαθέτουµε, παρουσιάζουν όµως ένα σοβαρό πρόβληµα. Πάσχουν από µυωπία. 

Η όρασή τους περιορίζεται στον στενό ορίζοντα των επόµενων εκλογών ή, ακόµα βραχύτερων, κοµµατικών ή προσωπικών σκοπιµοτήτων. 
Συµβαίνει σε όλες τις δηµοκρατικές χώρες, αλλά σε εµάς παραείναι. Συµβαίνει επίσης ανεξαρτήτως συγκυριών, σε στιγµές όµως εθνικής κρίσης, το πρόβληµα µπορεί να αποβεί µοιραίο ή να έχει µοιραία αποτελέσµατα.

Είµαστε αρκετά κοντά σε ένα τέτοιο ενδεχόµενο. 
Έχουµε συνείδηση ότι οι δραµατοποιήσεις, σκόπιµες ή αυθόρµητες, συνηθίζονται στις περιόδους που τα πράγµατα στενεύουν εξαιρετικά. Όλο και περισσότερο, όµως, η οικονοµικοκοινωνική κρίση υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε ανοιχτή πολιτική κρίση µε αποτέλεσµα να χαθεί ο έλεγχος της κατάστασης. 
Σε περιόδους που τα πράγµατα στενεύουν, συνηθίζεται επίσης η καταφυγή σε "µαγικές λύσεις" γιατί αυτές µας παρηγορούν ότι µπορούµε να αποφύγουµε τις δύσκολες επιλογές. Επειδή καταναλώσαµε ουκ ολίγες "µαγικές λύσεις" τον τελευταίο χρόνο, είναι ίσως χρήσιµη µια απλή αναδροµή σε αυτές.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ανάμεσα στους ανίκανους και τους ανεύθυνους μερικοί συνεχίζουν να ονειρεύονται

Ανάμεσα στους ανίκανους και ανεπίδεκτους μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης του -πάντα- πελατειακού Πασοκ, που υπέγραψαν ένα μνημόνιο με την τρόϊκα έχοντας στο νου τους να μην αλλάξει τίποτα -αν ήταν δυνατόν- και να πληρώσουν πάλι με ύφεση και ανεργία, επιχειρούντες και εργαζόμενοι και όχι το πλέγμα των κρατικοδίαιτων αρπαχτικών της τριακονταετούς ρεμούλας...
Και τους ανεύθυνους της "αριστεράς" που με αφέλεια, κουτοπονηριά και ιδεοληψίες προτείνουν "εθνική πολιτική" με στάση πληρωμών, ανακήρυξη του χρέους ως απεχθούς, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, με προπαγανδιστικά ντοκυμαντέρ/κωμωδίες τύπου Debtocracy και παραινέσεις άμεσης εξέγερσης (η πλατεία Συντάγματος να γίνει πλατεία Ταχρίρ... )
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ονειρεύονται την αναγέννηση της χώρας και προτείνουν μακριά από το colpo grosso της αντιμνημονιακής αφασίας. Το ζήτημα είναι ότι καμιά πολιτική δύναμη δεν δείχνει διατεθειμένη να τους συνοδεύσει ανάμεσα στην Σκύλα της ανικανότητας και την Χάρυβδη της ανευθυνότητας. Ένας ολόκληρος πολιτικός κόσμος, όμηρος της καταστροφικής έννοιας του πολιτικού κόστους μέχρι τελικής πτώσης. Τι απομένει; Να ελπίσουμε στον κόσμο της νέας δημοκρατικής/οικολογικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς που ακόμη περιμένουμε να ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα της. 
Μέχρι τότε ας ακούσουμε δυο από τους ονειροπόλους μας:

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Η έννοια του Odious Debt (Απεχθούς Χρέους) και η περίπτωση του Ισημερινού. Γιατί τόσος θόρυβος;

"Ο πρόεδρος Rafael Correa μόνο ρητορικά χρησιμοποίησε τον όρο odious debt. Στην πράξη προχώρησε σε μια επαναγορά από τη δευτερογενή αγορά τις εκδόσεις δύο συγκεκριμένων ομολόγων, αφού προηγουμένως απείλησε και φόβισε τους ιδιώτες κατόχους τους. 
Δεν έγινε καμία χρήση της νομικής έννοιας του όρου odious debt διότι απλούστατα δεν υφίσταται τέτοια έννοια. 
Ο πρόεδρος Rafael Correa δεν προσέφυγε σε κανένα Διεθνές Δικαστήριο για να δικαιωθεί. Επομένως, τα συμπεράσματα της Επιτροπής Ελέγχου δεν αφορούν, προς το παρόν, τη Διεθνή Έννομη Τάξη.(...) 
Ο πρόεδρος Rafael Correa μπόρεσε να επαναγοράσει τα συγκεκριμένα ομόλογα με πόρους που ανήκαν στο κράτος του Ισημερινού λόγω των πλεονασμάτων που εν τω μεταξύ είχαν δημιουργηθεί μέσα από την παραγωγική διαδικασία.

του Κώστα Μελά
από το monthly review

1. Ο Ισημερινός από το 1826 έως το 2010 έχει οδηγηθεί σε αδυναμία πληρωμής (defaulted) 109 φορές τουλάχιστον στα τελευταία 184 χρόνια. Ο Ισημερινός (οι κυβερνήσεις του) μετά από πολλές και διάφορες αναχρηματοδοτήσεις και αναβολές στην καταβολή των υποχρεώσεών του στις ξένες εμπορικές τράπεζες (συσσώρευση σημαντικών καθυστερήσεων στην καταβολή των τόκων μεταξύ 1987–1994) συμφώνησε τελικά σε μια κατανοητή μείωση (διαγραφή) του χρέους και σε συμφωνία αναχρηματοδότησης το 1995 σύμφωνα με το Σχέδιο Brady [1].

Η συμφωνία αυτή προέβλεπε την αποδοχή από τους πιστωτές hair-cut ύψους 45,0% έναντι 35,0% που είχαν επιτύχει οι υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρά τη συμφωνία του 1995, το 1999 βρέθηκε σε πολύ σοβαρή δημοσιονομική κρίση, λόγω της μείωσης των τιμών πετρελαίου, καταστροφών στις υποδομές και στην αγροτική παραγωγή λόγω του φαινομένου El Nino, μείωση των εισροών κεφαλαίου λόγω της κρίσης των χωρών της ΝΑ Ασίας και στη συνέχεια της Ρωσίας καθώς και λανθασμένων κινήσεων στη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική εκ μέρους των κυβερνήσεων.

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ο συνδικαλισμός της βαρβατίλας...











του Προκόπη Δούκα*

Κύριε Φωτόπουλε, νομίζω οτι πια θα έχετε καταλάβει οτι η συνδικαλιστική σας δράση, αυτή τη φορά, όντως μπορεί να κάνει καλό στη χώρα και στην εταιρεία, τους εργαζόμενους της οποίας εκπροσωπείτε. Όχι γιατί θα αντιταχθείτε στην περαιτέρω μετοχοποίηση της ΔΕΗ, αλλά γιατί ίσως, το μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, θα αντιληφθεί πια οτι ο συνδικαλισμός του δικού σας τύπου πρέπει να εκλείψει.

Διότι το πόρισμα του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, το οποίο σπεύσατε να αμφισβητήσετε, καταγράφει όχι μόνο την παρανομία της επιδότησης δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου, όπως είναι η ΓΕΝΟΠ, αλλά και επί της ουσίας απίστευτες σπατάλες σε πολυμελή ταξιδάκια στο εξωτερικό (εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ), δημόσιες σχέσεις πάσης φύσεως, μελέτες που δεν πραγματοποίηθηκαν και δαπάνες για έξοδα πρώην εργαζομένων της ΔΕΗ.

Αντί λοιπόν να υποχωρήσετε ατάκτως και να παραιτηθείτε, ζητώντας συγνώμη από τον ελληνικό λαό για αυτά τα όσα "μαζί τα φάγατε" (31 στο σύνολο) εκατομύρια ευρώ, που κατασπαταλήθηκαν τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια, επιτεθήκατε στον ίδιο τον κύριο Ρακιντζή - και βεβαίως κλείσατε κουτοπόνηρα το μάτι προς την κοινωνία, ισχυριζόμενος οτι η συγκυρία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ είναι η αιτία της “επίθεσης” εναντίον σας. Να δω τι θα πείτε στον εισαγγελέα και στον ΣΔΟΕ (που ανοίγει τώρα τα βιβλία και τους λογαριασμούς σας), για τα ευρήματα του πορίσματος.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Ραδιενεργή ακτινοβολία: Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την δημόσια υγεία

Το παρακάτω άρθρο και η συνέντευξη, είναι αφιερωμένα, με αφορμή την σημερινή, Παγκόσμια Ημέρα της Γης, σε όλους εκείνους, τους 80.000 δυστυχείς, που σήμερα η κυβέρνηση της Ιαπωνίας, τους έδωσε 2 ώρες για να πάνε σπίτια τους και να μαζέψουν ότι προλάβουν αφού εκκενώνονται οριστικά 20 χμ γύρω απο τα πυρηνικά εργοστάσια της Φουκουσίμα λόγω της ραδιενέργειας. Όσοι δεν υπακούσουν θα συλλαμβάνονται ή θα πληρώνουν δυσθεώρητα πρόστιμα. No man’s land, λοιπόν. .

CNN , 2011-04-22
Μετάφραση: Βασιλίκα Σαριλάκη


Όταν ήταν έφηβη, η  Helen Caldicott , διάβασε ένα μυθιστόρημα για την πυρηνική Αποκάλυψη. Λεγόταν: "On the Beach". Η ιστορία περιέγραφε τον απόηχο ενός ατομικού πολέμου.. Οι πρωταγωνιστές δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να περιμένουν την άφιξη του θανατηφόρου νέφους.
«Ήταν ένα γεγονός, που με χάραξε» είπε Caldicott, κι αργότερα, όταν πήγε στην ιατρική σχολή, επικεντρώθηκε στην σχέση της υγείας με την πυρηνική ενέργεια.
 "Έμαθα για τη γενετική και την ακτινοβολία στο πρώτο έτος της ιατρικής κι απέκτησα πλήρη επίγνωση των πυρηνικών όπλων, του πυρηνικού πολέμου και τι βλάβες δημιουργεί η ακτινοβολία στα γονίδια κι όλες τις μορφές ζωής." Κατά τη διάρκεια του αντιπυρηνικού κινήματος της δεκαετίας του 1970 και του 1980 η Caldicott ήταν πανταχού παρούσα κι από τις σημαντικότερες φωνές κατά της  πυρηνικής ενέργειας.
Η κρίση στους σταθμούς πυρηνικής ενέργειας της Φουκουσίμα, που δημιούργησαν σοβαρές ζημιές μετά το σεισμό και το τσουνάμι στην Ιαπωνία, επανέφεραν -όπως λέει-  ένα «ιατρικό πρόβλημα τεράστιων διαστάσεων", όπως τονίζουν καθημερινά κι οι αναφορές για την εξάπλωση της ακτινοβολίας .

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Δημοκρατική Αριστερά: Ανάμεσα στην πολιτική της χρήσιμης δύναμης και τον αριστερό αρνητισμό



του Γιάννη Αντωνίου*

Ξέρω ότι δεν αποτελεί πρωτοτυπία ο ισχυρισμός ότι η Δημοκρατική Αριστερά είναι προϊόν της κρίσης. Την άποψη αυτή την έχω υποστηρίξει δημόσια και ιδιωτικά, όπως άλλωστε και πολλοί που μετέχουν στο κοινό πολιτικό μας εγχείρημα. 

Εκτός από τη μικροϊστορία των ενδοαριστερών εμφυλίων συγκρούσεων και τη φυσιολογική δυσανεξία για την τελεσίδικη κατάταξη του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο του αδιέξοδου κινηματισμού, τα μείζονα που νοηματοδότησαν και νομιμοποίησαν τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου στο χώρο της μεταρρυθμιστικής αριστεράς ήταν η χρεωκοπία της χώρας και η προϊούσα απαξίωση του πολιτικού συστήματος.

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε είναι εξαιρετικά σύνθετο και αντιφατικό. Συνυπάρχουν συγκρατημένη συναίνεση, ανοχή αλλά και θυμός. 
Το αίτημα της επικράτησης ενός common sense για την εξισορρόπηση κοινωνικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων είναι υπαρκτό και ταυτόσημο όσο ποτέ με την ιδέα της κατίσχυσης αρχών κοινωνικής δικαιοσύνης. 
Άλλο τόσο όμως οι φαιές πρακτικές της βίας, της ανομίας και του ακραίου παραβατισμού στοιχειώνουν την καθημερινότητα της κοινωνίας.
Είναι πολλοί, πιθανόν η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, που φρικιά με τις τρομακτικές συνέπειες μιας κατάρρευσης, την ίδια στιγμή όμως ιδιοτέλειες και μασκαρεμένοι συντεχνιακοί εγωϊσμοί που υποδύονται τους υπερασπιστές του δημοσίου συμφέροντος σαρώνουν τη δημόσια σφαίρα. 
Σήμερα μπορεί κανείς να ανιχνεύσει πολύ περισσότερα δείγματα πολιτικής ωριμότητας στο λόγο δημόσιων προσώπων, ομάδων και κομμάτων συγκριτικά με το παρελθόν, χωρίς αμφιβολία όμως η δημαγωγία συνεχίζει ν’ αποτελεί το επικαθορίζον χαρακτηριστικό του πολιτικού discourse.

Όταν προωθείται μια αλλαγή ο Τύπος της συντήρησης και της καταστροφολογίας βάζει πάντα πρωτοσέλιδο, "έρχονται νέα μέτρα"


Κρίση; Ποια κρίση; Το κράτος...ξέρει την μέθοδο:
"απομυζά όλη την κοινωνία, αφαιρεί τη ρευστότητα για να συντηρήσει το μηχανισμό του"
του Φώτη Γεωργελέ*

Στα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπάρχει η λέξη μεταρρυθμίσεις

Μόνο μέτρα. Τα μέτρα είναι πάντοτε κακά.
Ακόμα κι όταν με καθυστέρηση 35 χρόνων δημιουργούνται επιτέλους οι πρώτοι δασικοί χάρτες, ο τίτλος είναι "νέα παράβολα". Στις πίσω σελίδες, με μικρά γράμματα υπάρχουν ειδήσεις που δεν προσέχει κανένας: "Οι εταιρείες εμπορίας πετρελαιοειδών διαμαρτύρονται γιατί, 4 μήνες μετά την ψήφιση της απελευθέρωσης του κλειστού επαγγέλματος των μεταφορών, οι νόμοι δεν έχουν εκδοθεί ακόμα". 
Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε πραγματικότητα, την πραγματικότητα των δελτίων ειδήσεων. Μόλις τελειώσουν τα θέματα εκεί, μόλις ψηφιστεί ένας νόμος στη Βουλή, νομίζουμε ότι συμβαίνει κιόλας. Κάνουμε λάθος. 
Οι νόμοι σ’ αυτή τη χώρα, ακόμα κι αν ψηφιστούν, δεν εφαρμόζονται. Χρειάζεται έκδοση των νόμων, υπουργικές αποφάσεις, δημοσιεύσεις, εκατοντάδες εγκύκλιοι, ερμηνευτικές διατάξεις. Κάπου εκεί το θέμα ξεχνιέται, τίποτα δεν αλλάζει. Καμία από τις διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν δεν προχωράει. Το μνημόνιο δεν "απέτυχε", όπως λένε οι πολιτικοί της αδράνειας, το μνημόνιο της ευρωπαϊκής κοινότητας δεν εφαρμόστηκε ακόμα.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η συζήτηση για αναδιάρθρωση, οι δανειστές και οι προοπτικές της χώρας


"Όσο η επόµενη µέρα δεν είναι µέρος του προβληµατισµού, η όποια φιλολογία είναι απλώς υπεκφυγή υπεύθυνης τοποθέτησης στα ουσιαστικά ζητήµατα της δηµοσιονοµικής αναπροσαρµογής και της αξιοποίησης/εκποίησης δηµόσιας περιουσίας"


ποια αναδιάρθρωση;...

του Γιώργου Προκοπάκη*


Πληθαίνουν οι φωνές υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους σήµερα. Έναυσµα η απόφαση του Συµβουλίου Κορυφής για τον ESM και η πρακτικώς υποχρεωτική αναδιάρθρωση του χρέους ως προϋπόθεση για ένταξη σ’ αυτόν. Η "εθελοντική συµµετοχή" ιδιωτών δανειστών είναι το καύσιµο που συντηρεί την κουβέντα. Η µέχρι στιγµής επιχειρηµατολογία ξεκινάει από την απλή παρατήρηση ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή, δηλαδή, είναι καλύτερα να χρωστάς λιγότερα από όσα έχεις πραγµατικά δανειστεί, και τελειώνει µε µια βόλτα στο πάρκο της εθελοντικής συµµετοχής των δανειστών!

Τα πράγµατα δεν είναι τόσο απλά. Η οικονοµία τρέχει µε πρωτογενές έλλειµµα 9 δισ. ευρώ. Χωρίς προηγούµενη προσαρµογή, την εποµένη µιας αναδιάρθρωσης που θα καταλήγει σε πληρωµή µειωµένων τόκων, ας πούµε κατά 50%, απαιτείται η χρηµατοδότηση ελλείµµατος 17-18 δισ. ευρώ. 

Είναι παραλογισµός να αναµένεται ότι την εποµένη της αναδιάρθρωσης είτε οι φρεσκοκουρεµένοι δανειστές είτε το Eurogroup θα σπεύσουν να χρηµατοδοτήσουν την αναδηµιουργία του προβλήµατος. Προϋπόθεση για την τήρηση της όποιας συµφωνίας είναι η ελαχιστοποίηση των δανειακών αναγκών.

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Στρατιωτικές Δαπάνες: ποιοι Διατηρούν τη Θηλιά στο Λαιμό της Χώρας;





Επικίνδυνη θηλιά στο λαιμό της χώρας θεωρούν οι Οικολόγοι Πράσινοι τη συνεχιζόμενη διατήρηση υψηλών στρατιωτικών δαπανών. 
Πρόσθετους λόγους ανησυχίας δημιουργούν:
  • Τα δημοσιεύματα για αγορά νέων οπλικών συστημάτων αξίας 14,5 δις που ουσιαστικά αποτελούν εξαγωγή θέσεων εργασίας.
  • Η εξαγγελία ότι, από τα εκατοντάδες στρατόπεδα που είχαν αρχικά εξαγγελθεί ότι θα κλείσουν, καταργούνται μόνο επτά Κέντρα Εκπαίδευσης του Στρατού Ξηράς.
Ακόμη μία φορά η κυβέρνηση άγεται και φέρεται από τοπικά μικροσυμφέροντα και αποδεικνύεται διστακτική μπροστά σε απαραίτητες τομές, που θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες, ανεξάρτητα από το Μνημόνιο.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Έχει ελπίδες η αριστερά; - Δεν νομίζω Τάκη…


Στην αριστερά δόθηκε κάθε ευκαιρία να δείξει «τι αξίζει».
Της δόθηκε εξουσία: την έκανε δεσποτικό, υπαρκτό σοσιαλισμό ή νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία.
Της δόθηκε μια Κρίση που προφήτευε καιρό: δεν την κατάλαβε – περισσότερες διαφορετικές αναλύσεις και διαφωνίες θα βρεις μέσα σε τρεις αριστερούς παρά σε εκατό μη αριστερούς.
Της δόθηκε μια καταναλωτική κοινωνία να προτείνει κάτι άλλο: βυθίστηκε κι αυτή στην «ανάπτυξη» και την δίκαιη αναδιανομή της.
Της δόθηκε μια περιβαλλοντική κρίση: δεν μπόρεσε να καταλάβει την οικολογία, ούτε σαν εφαρμοσμένη ούτε καν σαν την δεύτερη αναγκαία «ιδεολογική» της ανανέωση μετά την ευρωκομμουνιστική/ανανεωτική που συμπεριέλαβε στο σοσιαλιστικό πρόταγμα την «ελευθερία και δημοκρατία». Παγιδευμένη στα ιδεολογήματα της ανάπτυξης του κρατικού καπιταλισμού, δυτικού και ανατολικού, ακόμα δεν ακούει καν έννοιες όπως «ευημερία χωρίς ανάπτυξη», «αποανάπτυξη», «κοινωνική οικονομία», «οικοσοσιαλισμός» κλπ

Ένα “βιώσιμο σχέδιο για το ελληνικό χρέος” και ένας ικανός δημόσιος τομέας, προϋποθέσεις για την ανάπτυξη

του Γιώργου Σταθάκη  

( οι ενδιαφέρουσες απαντήσεις του καθηγητή πολιτικής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο Κρήτης, σε τρεις κρίσιμες ερωτήσεις της Αυγής για την "αναδιάρθρωση" )

Αυτές τις μέρες οι ειδικοί διχάζονται για το αν συμφέρει ή δεν συμφέρει η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. 
Προηγείται όμως ένα ερώτημα. Μπορεί να αποφευχθεί;

Κάθε απάντηση χρειάζεται σαφή θέση για τη φύση του προβλήματος. 
Το ελληνικό χρέος είναι στο 120% του ΑΕΠ από το 1993. Για 20 συνεχή χρόνια το αναχρηματοδοτούσαν οι αγορές. 
Το σημερινό χρέος είναι 380 δισ. (150% του ΑΕΠ πλέον). Είναι σχεδόν όλο χρέος της γενικής κυβέρνησης με ομόλογα μονοετούς, τριετούς και δεκαετούς διάρκειας, άρα λήγει σε 7 χρόνια. 
Όταν το 2009 σταμάτησαν οι αγορές να αναχρηματοδοτούν το χρέος, αυτό υπέστη “ασφυξία”. 
Θα έπρεπε να αποπληρωθεί το σύνολο του χρέους σε 7 χρόνια. Άρα να πληρωθούν 40-50 δισ. από το 2010 μέχρι το 2017. 
Αυτό προφανώς είναι αδύνατο.
Για τον λόγο αυτό συνέβησαν τρία πράγματα που αφορούν την αναχρηματοδότηση του χρέους:
α) Ιδρύθηκε ο έκτακτος μηχανισμός που προσέφερε νέο δάνειο 110 δισ. για τρία χρόνια. 
Ο μηχανισμός δεν προσέφερε “οικονομική βοήθεια”, αλλά μεσολάβησε ουσιαστικά στις αγορές και άντλησε τα 110 δισ. με την εγγύηση των 6 χωρών που έχουν αξιολόγηση ΑΑΑ. 
Καλύπτει και τα τρέχοντα πρωτογενή ελλείμματα του προϋπολογισμού.
β) Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγόρασε ή υποθήκευσε ελληνικά ομόλογα ύψους 80 δισ., προσφέροντας αντίστοιχη ρευστότητα στις ελληνικές και τις ξένες τράπεζες.
γ) Ένα μέρος των κατόχων των ελληνικών ομολόγων τα ρευστοποίησαν, τα πούλησαν δηλαδή στη δευτερογενή αγορά με ζημία περίπου 30%. 
Αυτά είναι αξίας γύρω στα 80 δισ. (ονομαστικής 115). 
Μάλιστα αυτά η τρόικα πιέζει να τα επαναγοράσουμε πουλώντας δημόσια περιουσία (τα περίφημα 50 δισ).
Μένουν τα υπόλοιπα 100 δισ. που είναι στις ελληνικές τράπεζες (60 δισ.) και τα ασφαλιστικά ταμεία, ελληνικά και ξένα (40 δισ.).
Άρα το χρέος αναχρηματοδοτήθηκε ντεφάκτο και συγκεντρώθηκε πλέον σε ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η αναδιάρθρωση πλέον είναι πολιτική απόφαση και σημαίνει επιμήκυνση, “κούρεμα” και ρύθμιση του επιτοκίου. 
Αν όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, η Ελλάδα επιστρέψει στις αγορές το 2012, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. 
Όμως αυτό δεν είναι πιστευτό.

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Η Αριστερά και οι ιαχές κατά του μνημονίου

πατριώτες αντιμνημονιακοί ετοιμάζονται για στάση πληρωμών


του Γεράσιμου Γεωργάτου*

Μόνο ως εθισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς στον ανέξοδο επαναστατικό λαϊκισμό μπορούν να εκληφθούν οι απόψεις περί "επιθετικής αναδιάρθρωσης του χρέους" (Τσίπρας) ή περί "αναστολής πληρωμής του και διαγραφής του" (Λαφαζάνης), που καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. 
Τροφοδοτούν, μαζί με τον γερμανό υπουργό οικονομικών Βόλφαγκ Σόιμπλε, τους συντηρητικούς ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους και τους κερδοσκόπους των αγορών, τη φιλολογία περί αναδιάρθρωσης ή ενδεχόμενης πτώχευσης που εκτόξευσε και πάλι στα ύψη τα σπρέντς των ελληνικών ομολόγων (Ελευθεροτυπία, 14-4-11).

Όποιος επιμένει να χαϊδεύει τα αυτιά του αριστερού κοινού, εθίζοντάς το και αυτό στο λαϊκισμό, προτείνει μέτωπα με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής και κοινοβουλευτικής αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας, με ομάδες και πολιτικά πρόσωπα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ (εδώ προφανώς περιλαμβάνεται και το νεότευκτο "Άρμα Πολιτών" του Δημαρά και περιπτώσεις όπως του Μητρόπουλου), με στόχο την ανατροπή του Μνημονίου και της κυβέρνησης (Αυγή, 14-4-11). 
Καλλιεργεί δηλαδή την ψευδαίσθηση ότι μπορεί η Ελλάδα να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση της ασύδοτης δημόσιας και ιδιωτικής σπατάλης και προτείνει να οδηγηθεί "επαναστατικά" η χώρα σε πτώχευση και οι πολίτες σε εξαθλίωση, με τον αποκλεισμό της από κάθε μηχανισμό και δυνατότητα δανεισμού.

Ριζοσπαστική Αριστερά: Στερεότυπα, παθογένειες και προοπτικές



του Νίκου Χατζηγιαννάκη*

Τον τελευταίο χρόνο, υπό το βάρος πρωτοφανούς ταξικής επίθεσης, κάποια τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώνονται σε μια ανούσια «επαναστατικότητα» κι έναν ανορθολογικό εκτροχιασμό, δείγματα των οποίων αποτελούν:
* Οι προφητείες περί επερχόμενης εξέγερσης εργατικής ή νεανικής που διαρκώς αναβάλλεται.
* Η συνθηματολογία «να φύγει τώρα η κυβέρνηση» χωρίς να προτείνεται αντικαταστάτης.
* Οι αυταπάτες περί ωρίμανσης συνθηκών ανατροπής του καπιταλισμού, χωρίς να περιγράφεται το διάδοχο σύστημα.
* Η φαντασίωση ότι τα κινήματα αντίστασης και ανυπακοής, συντεχνιακά και θεματικά, μπορούν να καλύψουν την ανεπάρκεια του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Ή συναφώς ότι η μαχητικότητα και αγωνιστικότητα μπορούν να υποκαταστήσουν τις αδυναμίες της πολιτικής.
* Τα οργανωτικά τεχνάσματα για το πλασάρισμα κάθε ομάδας εντός της αριστεράς, που ενίοτε υπερβαίνουν την κοινή λογική. Όπως λ.χ. απόκτηση κάρτας μέλους από πολλούς ταυτόχρονα πολιτικούς φορείς που συμπαρατάσσονται(;).
* Ο «ναρκισσισμός των μικρών διαφορών» (Κώστας Δουζίνας), ως απόρροια ιδεοληπτικών αγκυλώσεων.
* Η ενοχοποίηση ως συμβιβασμένων όσων επιδιώκουν να ισορροπήσουν μεταξύ του εφικτού και του οραματικού, ιδιαίτερα όταν το πραγματικό αποκλίνει από το ιδανικό.
* Η αντίληψη ότι ο πολιτικός τακτικισμός συλλήβδην συνιστά ασυνέπεια και οπορτουνισμό.
* Η «επαναστατική» και λαϊκιστική ρητορεία, χωρίς να συνοδεύεται από την ανάλυση του μερικού και ειδικού.
* Η αναβίωση σταλινικών και σεχταριστικών πρακτικών.
* Η αναπόληση του παρελθόντος της αριστεράς και η επιδίωξη μηχανιστικής μεταφοράς του στο παρόν.
* Η ασυγκράτητη βουλησιαρχία και βολονταρισμός που αγνοούν τις κοινωνικές συντεταγμένες.
Μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά θα μπορούσε να ερμηνευτεί με όρους ψυχολογίας:

Το καθήκον της μετριοπάθειας


το βίντεο της επίθεσης κατά Γουότσον

του Nίκου Γ. Ξυδάκη*
Προχθές απειλήθηκε με προπηλακισμό ο νομπελίστας Τζέιμς Γουότσον. Ευτυχώς, ο 88χρονος γενετιστής διέφυγε, με παρέμβαση καθηγητών και φοιτητών, και έδωσε τη διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Το χουλιγκανικό επεισόδιο ενδεχομένως σχετίζεται με κάποιες ανορθόδοξες απόψεις του Γουότσον για την κατώτερη ευφυΐα των μαύρων και το πιθανό γονίδιο της ομοφυλοφιλίας, απόψεις εχθροπαθείς ίσως ή και ρατσιστικές, αλλά σε καμία περίπτωση ικανές να πυροδοτήσουν βία. Λεκτική αντιπαράθεση, ναι, στρίμωγμα με επιχειρήματα, ναι, ενοχλητικές «αγενείς» ερωτήσεις, ναι. Αλλά βία;
Δυστυχώς, καθημερινά διαπιστώνουμε μια διαρκή, μαζική ολίσθηση: από το πεδίο της δημοκρατικής συζήτησης, προς το πεδίο της βίαιης αντιπαράθεσης· από τη διαπάλη ιδεών και επιχειρημάτων, προς την αυτοδικία και την καταστολή. Δεν είναι εύκολο να εντοπισθούν επακριβώς οι υπεύθυνοι και τα αίτια· αν ήταν, θα βρίσκαμε εύκολα τη θεραπεία. Μπορούμε βάσιμα όμως να υποθέσουμε ότι η κρίση, η ύφεση και ο φόβος του μέλλοντος βρίσκονται πίσω από τη διάχυση αυτής της χαμηλής εντάσεως βίας μέσα σε κάθε αρμό της κοινωνίας. Σαν να σιγοκαίει ένας εμφύλιος: χωρίς αποσαφηνισμένα στρατόπεδα, εντούτοις, χωρίς σημαίες, χωρίς διακριτά πρόσωπα· η μια ομάδα εναντίον της άλλης, όλοι εναντίον όλων. Λες και η κρίση να έχει αποθηριώσει τους μέχρι πρό τινος φιλήσυχους ή αδιάφορους πολίτες· οι παθητικοί γίνονται επιθετικοί και οι ζωηροί γίνονται επικίνδυνοι.
Αυτός ο υπόκωφος, διάχυτος εμφύλιος απειλεί τους πάντες και τα πάντα. Υποσκάπτει την ήδη διαβρωμένη κοινωνική συνοχή, πλήττει τον αυτοσεβασμό, θολώνει τον νου. Δηλαδή, απειλεί αυτά που χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλο, για να διαπλεύσουμε τον μακρύ καιρό της κρίσης με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Κατά τούτο, ένα καθήκον, πρώτο από πολλά, του πολίτη σήμερα είναι η μετριοπάθεια, η ψυχραιμία· ιδίως του πολίτη που επιθυμεί όχι μόνο διάσωση αλλά και αναδόμηση της χώρας.


*από την kathimerini.gr

Η κοινωνία και οι ροπές της ύφεσης




από τον left liberal synthesis


Πλάκα πλάκα κλείσαμε ένα σχεδόν χρόνο από το μνημόνιο. Ένας ημερολογιακός χρόνος είναι πολύ και όταν αυτός περιλαμβάνει τόσες ρυθμίσεις γίνεται ένας πυκνός χρόνος. Εκείνο που είναι σαφές ότι η Ελληνική κοινωνία, άλλαξε σε ένα χρόνο. Το μνημόνιο δεν μεταφέρει μόνο πόρους, αλλά μεταβάλει σχέσεις αντιλήψεις συμπεριφορές. Η καλπάζουσα ανεργία και η διάχυτη ανησυχία δημιουργούν ένα είδος black out. Βέβαια το μνημόνιο θεωρήθηκε η στρατηγική εμπέδωσης της οικονομικής κυριαρχίας των Ελιτ, αλλά παρουσιάστηκε και ως η μοναδική υπαρκτή λύση. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά είμαστε μεταμνημονιακή κοινωνία ή καλύτερα μια «υφεσιακή» κοινωνία. 

Και ενώ η συγκυρία και ύφεση είναι το καλύτερο επιχείρημα για να αποδείξει τις κρίσεις του καπιταλισμού, αυτό δυστυχώς αφορά μόνο όσους έχουν την ικανότητα, τη θέληση, το περιβάλλον και τις παραστάσεις και το χρόνο, για να στοχαστούν για την αιτία του κακού. Η ύφεση όμως για πολλούς, πάρα πολλούς, ίσως τους περισσότερους, είναι μια συνθήκη που δεν δίνει περιθώρια σε συλλογισμούς, αλλά αντιθέτως απομακρύνει την διάθεση στοχασμού. Είναι βίωμα έλλειψης, στέρησης και τελικά βασανιστικής ζωής. Ενώ σε ένα επιστημονικό, ορθολογικό, ακαδημαϊκό επίπεδο είναι σαφές ότι η καπιταλιστική κρίση έχει πολιτικές ευθύνες, ωστόσο η μορφή και οι επιδράσεις της ύφεσης μπορεί να δημιουργήσουν μια δυναμική εκτός της τρέχουσας πολιτικής. Η ύφεση, η απελπισία, η δυσανεξία δεν ωθούν μονοδιάστατα σε κανένα σαφή προορισμό, σε ένα χώρο λογικού αναστοχασμού.

Εισερχόμαστε σε μια φάση, όπου η πολιτική γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη, ένα παιχνίδι για λίγους και ενημερωμένους, και μια μεγάλη μάζα συμπολιτών στροβιλίζεται σε μια δίνη ανασφάλειας και άγνοιας.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Η ιδεολογία του τραμπουκισμού, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και οι παχυλά αμειβόμενοι συνδικαλιστές του

το επόμενο στάδιο; 
του Ανδρέα Νεφελούδη

Φαίνεται πως τα υψηλά ποσοστά παρουσίας στα ΜΜΕ εξαιτίας του ξεκατινιάσματος με στελέχη της κυβέρνησης, έχουν αναγάγει σε τρόπο πολιτικής συμπεριφοράς για τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, τους τραμπουκισμούς, τους προπηλακισμούς και τον ξυλοδαρμό όσων διαφωνούν μαζί τους.
Έχουν, οι άθλιοι τυχοδιώκτες, διαπιστώσει πως αυτός, ο εκτρέφων το αυγό του φιδιού, τρόπος πολιτικής συμπεριφοράς παίζει, και στον βωμό κάθε δημοσιότητας δεν διστάζουν να μας φέρουν στο νού ότι το χειρότερο από αυταρχικές, προβοκατόρικες, κρυπτοφασιστικές και ακραία συντηρητικές συμπεριφορές.
Δηλαδή ποια η διαφορά αυτών των συμπεριφορών, στους Αγίους Αναργύρους σήμερα, στο Υπουργείο Οικονομίας χθές και ποιος ξέρει σε ποια άλλα σημεία από αύριο από την συμπεριφορά των χουλιγκανών που έκαψαν το θέατρο που δεν τους άρεσε, ή από τις συμπεριφορές των ακροδεξιών που έκαιγαν βιβλία στην Θεσσαλονίκη κλπ.
Δεν καταλαβαίνουν, οι άθλιοι τυχοδιώκτες, πως τα όρια της βίας από τον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό είναι απολύτως δυσδιάκριτα;

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Ομιλία Νικηφόρου Σταματάκη στο 1ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς


Το κόμμα μας είναι ένα νέο κόμμα, αλλά με μακρά ιστορία: ιστορία ρήξεων με τους εκπροσώπους και απολογητές των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» – που και μόνον η ύπαρξή τους ήταν ύβρις για τις απελευθερωτικές ιδέες της Αριστεράς. Ρήξεων με τις δυνάμεις του σταλινισμού και του νεοσταλινισμού, με την αλαζονεία της μοναδικής αλήθειας, με τη νοοτροπία και τη δράση των δήθεν πρωτοπόρων μειοψηφιών που νομίζουν ότι ανοίγουν με τη βία τον δρόμο της χειραφέτησης των εργαζομένων, ενώ χαλκεύουν νέες αλυσίδες για τον άνθρωπο. Ρήξεων με τους γραφειοκράτες των κομματικών μηχανισμών, με τους βιτρουόζους των αντιδημοκρατικών πρακτικών. 
Θέλω, λοιπόν, να ελπίζω ότι τούτη την ώρα δεν κυκλοφορούν λίστες που υποδεικνύουν στους συνέδρους ποιους οφείλουν να ψηφίσουν. Αν, ωστόσο, κάποιοι κυκλοφορούν τέτοιες λίστες, πέστε τους να πάνε από ’κει που ’ρθαν – ή, καλύτερα, πάρτε τις λίστες που κυκλοφορούν για να δείτε ποιους δεν πρέπει να ψηφίσετε.    

Η Δημοκρατία Αριστερά γεννήθηκε σε μια στιγμή που «τα ψέματα τέλειωσαν, δικά μας και ξένα», όπως λέει ο ποιητής. Η χώρα είναι στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης. Η ελληνική οικονομία ουσιαστικά έχει ήδη χρεοκοπήσει. Το δημοσιονομικό έλλειμμα, παρά την άγρια επιδρομή κατά των λαϊκών εισοδημάτων, ξεπέρασε τα 22 δισ. ευρώ, που καλύφθηκαν με νέο δανεισμό. Η παραγωγική βάση της χώρας έχει διαλυθεί. Η ανεργία είναι σε πρωτοφανή ύψη και εξακολουθεί να αυξάνεται ραγδαία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, οι νέοι μας δεν βλέπουν να έχουν μέλλον στον τόπο που γεννήθηκαν.

Πώς φτάσαμε, ωστόσο, εδώ;

Ομιλία Θανάση Αθανασίου στο 1ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς

Δεν θα αναφερθώ σε ζητήματα πολιτικής κατεύθυνσης αφού έχουμε υποβάλει, με το Νικηφόρο Σταματάκη, ορισμένα κείμενα σχετικά με το μνημόνιο, τα άμεσα μέτρα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, το πολιτικό σύστημα, την εξωτερική πολιτική και τη μεσομακροπρόθεσμη οικονομική στρατηγική, κείμενα που θα συζητηθούν στην Επιτροπή Θέσεων προκειμένου να αποφασιστεί αν θα ενσωματωθούν ή όχι στο εισηγητικό κείμενο των θέσεων.   

Η ίδρυση της Δ.Α. είναι η αναγκαία συνθήκη για την ανασυγκρότηση και τον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς και την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Το εάν θα είναι και η ικανή συνθήκη για να πραγματοποιηθεί αυτό θα εξαρτηθεί από τη μελλοντική πορεία της στην καθημερινή πολιτική δράση. Είναι, λοιπόν, μια δυνατότητα που εμπεριέχει όλες τις εκδοχές επιτυχίας και αποτυχίας. Κλειδί για την επιτυχία είναι η πραγμάτωση, στην πράξη, αυτού που λέμε «Ένα Άλλο Κόμμα» σε αντιδιαστολή προς το «Άλλο Ένα Κόμμα».

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Οι εξοπλισμοί της τελευταίας 30ετίας αντιστοιχούν σε πάνω από το 1/3 του συνολικού μας χρέους: έχουμε ξοδέψει σχεδόν 100 δις!



Παρουσιάστηκε σήμερα στο ευρωκοινοβούλιο, με οικοδεσπότη τον ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων Μιχ. Τρεμόπουλο, η φετινή έκθεση του διεθνούς φήμης Ινστιτούτου SIPRI (Stockholm International Peace Research Institute) για την εξέλιξη των εξοπλιστικών δαπανών τη χρονιά που πέρασε. Η συγκεκριμένη έκθεση παρουσιάζεται κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά των Στρατιωτικών Δαπανών. 
Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος είπε μεταξύ άλλων: 

Από το άνοιγμα της εκδήλωσης:
"Η Έκθεση του SIPRI έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ευρώπη αλλά κυρίως για την Ελλάδα, η οποία ήταν μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων πελατών όπλων σε απόλυτα μεγέθη για την περίοδο 2005-2009.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Το ρεύμα της Κριτικής Αριστεράς αντιμέτωπο ξανά με τις ίδιες αγκυλώσεις


Μια απόπειρα κριτικής αποτίμησης του Ιδρυτικού Συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς


του Γιώργου Παπασπυρόπουλου


Το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς μοιάζει σαν να τελείωσε πριν καν αρχίσει.
Όχι γιατί δεν συζητήθηκαν, έστω και στους διαδρόμους, κάποια θέματα. Όχι γιατί δεν υπήρξαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ομιλίες, δίπλα στις γνωστές στρογγυλεμένες των αριστερών συνεδρίων. Ούτε γιατί δεν εκλέχτηκαν στην ηγεσία όσα νέα και αξιόλογα άτομα θα μπορούσαν.
Αλλά γιατί ακολούθησε την πεπατημένη.
Για όσους υπήρξαν μέλη του Συνασπισμού, η εικόνα του συνεδρίου ήταν ένα πιστό αντίγραφο εκείνων του παλιού τους κόμματος. Ακόμα και οι "τάσεις" έκαναν την επανεμφάνισή τους με τις καμιά δεκαριά λίστες υποψηφίων που κυκλοφόρησαν.
Παράλληλοι μονόλογοι, συνόψιση και υποσχέσεις από τον πρόεδρο και μετά μάχη για την εξουσία. Τηλεαστέρες, συγγενείς και φίλοι, παλιές καραβάνες συνωστίζονται ξανά στις πρώτες θέσεις της πρώτης ΚΕ του νέου κόμματος, συρρικνωμένης στα πρότυπα του ΣΥΝ για να είναι "λειτουργική".
Από άποψη πολιτικής, πολλές διάσπαρτες ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά καμιά σαφής αιχμή για το διαφορετικό - εκείνο που θα δικαιολογούσε την αυτόνομη συγκρότηση ενός καινούργιου ρεύματος στην αριστερά. Και μαζί, άρνηση να αποκτήσει η συλλογικότητα καθαρό οικολογικό χαρακτήρα ( η οικολογία παραμένει "τμήμα" ) και το χειρότερο, άρνηση δημοκρατικού και συμμετοχικού χαρακτήρα στην δομή της.
Γιατί τότε τόση φασαρία;

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα της αναδιάρθρωσης. Καιρός για ριζικές μεταρρυθμίσεις και τομές






Διαβάζουμε εδώ και μέρες στα ξένα Μέσα ότι επίκειται αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία πρέπει τώρα να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους, προτρέπει ο Economist (sic), ισχυριζόμενος ότι παρά τις ηρωικές περικοπές παραμένει το δημοσιονομικό αδιέξοδο. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος το Γερμανικό Spiegel ισχυρίζεται ότι διαθέτει πληροφόρηση σύμφωνα με την οποία το ίδιο το ΔΝΤ έχει προτρέψει την Ελλάδα να προβεί σε αναδιάρθρωση. Σήμερα στο χορό προστέθηκαν οι Financial Times με τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Η ΕΕ χάνει την πίστη της στην Ελλάδα», όπου αναφέρεται η πληροφορία ότι τα κράτη της Ευρωζώνης σκέπτονται αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Συνήθως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Κι ας ισχυρίζονται στην ευρωζώνη ότι δεν υπάρχει περίπτωση αναδιάρθρωσης. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Πρώτον, διότι ένα τμήμα του είναι τοκογλυφικό και άδικο. Δεύτερον, διότι το μέγεθος του είναι δυσβάσταχτο και αν δεν διευθετηθεί σε συμφωνία με τους πιστωτές το σύνολο της οικονομίας θα υποστεί μακροχρόνιο δημοσιονομικό εγκλωβισμό, αυξάνοντας παράλληλα τον κίνδυνο για άτακτο πιστολάρισμα με πολλαπλά θύματα. Τρίτον, διότι η πρόβλεψη του να βγούμε ξανά στις αγορές στις αρχές του 2012 δεν βγαίνει εύκολα υπό τις παρούσες συνθήκες. Τέταρτον, διότι οι ηρωικές περικοπές στις οποίες αναφέρεται ο Economist (τώρα που κατέρρευσε η Ιρλανδία γίναμε ήρωες;), οι θυσίες των πολιτών, δεν θα πιάσουν τόπο σε συνθήκες παρατεταμένης οξείας ύφεσης.

Καλά όλα αυτά, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο «Όμως».

Καταρχάς, η με οποιοδήποτε τρόπο ρύθμιση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας στο μέλλον, θα γίνει συντεταγμένα εντός ευρωζώνης και όχι υπό πίεση, ούτε ως αντίδραση στις κραυγές των πρωτοσέλιδων των FT, του Economist και του Spiegel. Και σίγουρα δεν θα γίνει με πρωτοβουλία Παπακωνσταντίνου.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

"Aναγκαίο ένα νέο άλµα στο θεσµικό πλαίσιο της Ευρώπης, προς την πολιτική οµοσπονδία"



Τρισέ: Αν δεν µπορούµε έτσι, τότε πολιτική οµοσπονδία
Η Ευρώπη σε δίληµµα


της Ελίζας Παπαδάκη*

Βυθισµένοι καθώς είµαστε στα άµεσα προβλήµατά µας, στην αγωνία αν θα τα καταφέρουµε µε το Μνηµόνιο – µήπως ανασταλεί µια δόση χρηµατοδότησης και βρεθεί το κράτος µας ξαφνικά χωρίς λεφτά, σε αδυναµία να πληρώνει όπου χρωστάει; – λίγο παρακολουθούµε πώς διαµορφώνονται οι αποφάσεις στην Ευρώπη.
Ακόµα και αυτές από τις οποίες άµεσα εξαρτώµαστε δεν τις πολυµελετάµε. Μετά το τελευταίο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο, τη Σύνοδο Κορυφής στις 24-25 Μαρτίου, καταγράψαµε µεν τη βελτίωση των ρυθµίσεων για την αποπληρωµή του δανείου από τον ευρωπαϊκό µηχανισµό (µείωση επιτοκίου, επιµήκυνση χρόνου εξόφλησης). Αλλά προπάντων µας ανησύχησε η εµπλοκή του ιδιωτικού τοµέα, οι ρήτρες που θα την προβλέπουν σε όλες τις εκδόσεις οµολόγων κρατών - µελών του ευρώ από το 2013 και µετά. Γιατί πολλοί εδώ την είδαµε σαν προοίµιο επερχόµενης χρεοκοπίας, όπως ακούραστα την προπαγανδίζουν ποικίλοι αναλυτές στον διεθνή Τύπο.

Ακριβώς αντίστροφα την αντιλήφθηκαν ωστόσο οι υποστηρικτές της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στη Γερµανία και αλλού, γι’ αυτό και προσήψαν υποχωρητικότητα στην καγκελάριο Μέρκελ, υπαναχώρηση από τις δεσµεύσεις που είχε αναλάβει.
Οχι µόνο δεν διέκριναν ισχυρές πιθανότητες αναδιάρθρωσης στο νέο πλαίσιο αλλά προβλέπουν, αντίθετα, ότι το µέρος του χρέους µας που κρατούν ιδιωτικοί φορείς, τράπεζες κ.λπ., βαθµιαία θα "κρατικοποιηθεί", θα περιέλθει στον µόνιµο, προς ίδρυση, Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Σταθερότητας, µε τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Χρεοκρατία και λογιστικός έλεγχος χρέους: ξανά αντιμέτωποι με το ελληνικό πρόβλημα αυτογνωσίας

Debtocracy by BitsnBytes


Ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο, που όμως δεν απαντά σε μια σειρά κρίσιμα ερωτήματα:
Πως και από ποιον θα διεκδικηθεί ο λογιστικός έλεγχος του χρέους όταν το πελατειακό σύστημα έχει διαβρώσει συνδικάτα, δικαιοσύνη, διανοούμενους αλλά και την συντεχνιακή αριστερά; Όταν, όσον αφορά τον λαϊκισμό στην πολιτική, δεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις αριστερούς και δεξιούς, κόμματα εξουσίας και αντιπολίτευσης, συνδικάτα και εργοδοτικές οργανώσεις;
Μέσα σε ένα τέτοιο ασφυκτικό πλαίσιο, η επίκληση μιας λαϊκής εξέγερσης γενικά, φέρνει αναπόφευκτα ως διαχειριστές της τις γνωστές φυσιογνωμίες των ηγετίσκων κάθε λογής γκρουπούσκουλου της "ανατροπής", όπου ο προσωπικός εγωισμός και τυχοδιωκτισμός τους υπερβαίνει κατά πολύ την έγνοια για το καλώς εννοούμενο δημόσιο συμφέρον.
Κι εδώ ερχόμαστε πάλι μπροστά στο "ελληνικό πρόβλημα": την έλλειψη ιθαγενών δυνάμεων ικανών να παραμερίσουν το ατομικό συμφέρον έναντι του εθνικού και συλλογικού και να προτείνουν ένα σύνολο προτάσεων που να αντιμετωπίζει και την ανάγκη επείγουσας διεκδίκησης μέτρων πολιτικής ένωσης της Ευρώπης και την προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της χώρας. Φαίνεται ότι και τα δυο περνούν μέσα από την ενεργοποίηση ενός μετώπου κατά του λαϊκισμού, ενός μετώπου αυτογνωσίας πάνω απ' όλα και παραδοχής όλης της αλήθειας για το παρακμασμένο πολιτικό μας σύστημα. Αλλιώς μόνη ελπίδα φαντάζουν οι φιλέλληνες...


*Δείτε επίσης και το πολύ καλό σχετικό σχόλιο, "Deptocracy -Υποκειμενικά" από Το ελληνάκι!

Από την χρεοκοπία σε αναστολή στην σκέτη χρεοκοπία


Θα μπει κανείς επιτέλους στην σπηλιά του συντεχνιακού Μινώταυρου;

του Φώτη Γεωργελέ*


Αν ένας εξωγήινος μας παρατηρούσε από το διάστημα, θα έμενε άναυδος με την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. 

 Κόμματα και Mέσα ενημέρωσης καταγγέλλουν κάθε μέρα την πώληση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Δεν έχει πουληθεί ούτε ένα οικόπεδο. 
Όχι να πουληθεί, δεν έχει καν ενοικιαστεί ένα ακίνητο απ’ αυτά που ρημάζουν. 
Όχι να ενοικιαστεί, δεν έχει γίνει ούτε μια μετεγκατάσταση δημόσιας υπηρεσίας σε ακίνητο δημοσίου από τα πανάκριβα γραφεία που νοικιάζουν. Ούτε μία. 
Το δημόσιο με την τεράστια ανεκμετάλλευτη περιουσία πληρώνει 200 εκατομμύρια το χρόνο ενοίκια και εισπράττει 20. Κι όμως, ο Αλαβάνος ζητάει τη σύσταση Προανακριτικής επιτροπής για να εξετάσει το σκάνδαλο πώλησης της ακίνητης περιουσίας. Θα είναι η πρώτη Εξεταστική επιτροπή που θα εξετάσει τη σκέψη. 
Η ελληνική πολιτική τάξη δεν φοβήθηκε ποτέ τη γελοιότητα. Γιατί ξέρει ότι η δικιά της πραγματικότητα είναι η εικονική, η πραγματικότητα των συνθημάτων.
Κόμματα και Μέσα ενημέρωσης καταγγέλλουν το «ξεπούλημα των ασημικών», την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους. Δεν έχει γίνει ούτε μια ιδιωτικοποίηση. Δεν έχει πουληθεί ούτε μια μετοχή. 
Ο κρατικός συνδικαλισμός απεργεί μέρα παρά μέρα με το σύνθημα «μας παίρνουν τη δουλειά, το ψωμί, τη ζωή μας». Γιατί έχουν φτάσει αυτοί οι καλοί άνθρωποι στα όριά τους, απειλείται η ζωή τους; Όχι απλώς δεν έχει απολυθεί κανείς και καλώς νομίζω δεν έχει απολυθεί, αλλά δεν έχει γίνει ούτε μια μετάθεση ούτε ενός δημοσίου υπαλλήλου από μια μη χρήσιμη υπηρεσία σε μια παραγωγική θέση.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Εμείς τι κάνουμε;



του Γιάνη Βαρουφάκη*
Ένα χρόνο τώρα επιμένω από αυτές τις (ιστο)σελίδες ότι η Κρίση είναι ευρωπαϊκή και δεν επιδέχεται λύσης που να μην αντιμετωπίζει ταυτόχρονα, και σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο, την τριπλή κρίση: του τραπεζικού τομέα, του δημόσιου χρέους και της κατάρρευσης των παραγωγικών επενδύσεων στην ευρωζώνη. Πράγματι, σας έχω κουράσει με μια σχεδόν έμμονη ιδέα για το πως θα μπορούσε να μοιάζει μια τέτοια ευρωπαϊκή λύση, επιμένοντας (σαν χαλασμένος δίσκος βινυλίου) ότι χωρίς τέτοια συνολική λύση ούτε η Ελλάδα θα ανακάμψει ούτε η ευρωζώνη θα επιβιώσει.
Για μήνες τώρα, λέω αυτό το ποιηματάκι μου. Και κάθε φορά που το λέω, οι δημοσιογράφοι που μου παίρνουν συνέντευξη (αλλά και εσείς οι αναγνώστες του protagon.gr) επανέρχονται: "Ναι, αλλά δεδομένου ότι, όπως φαίνεται, οι ευρωπαίοι εθελοτυφλούν, εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;" Η απάντηση που δίνω θεωρείται μοιρολατρική, για να μην πω εξοργιστική: Ό,τι και να κάνουμε εμείς, δεσμευμένοι όπως είμαστε στην ευρωζώνη, αν η ευρωζώνη δεν λύσει τα δομικά της προβλήματα, η μικρή Ελλαδίτσα, ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, όσο και να αυτο-μαστιγώνεται, δεν μπορεί να βγει από την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις. Αντίθετα με αυτά που λέει ο πρωθυπουργός μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής (εν συντομία, ότι η Ευρώπη έπραξε το καθήκον της απέναντί μας, τώρα η τύχη μας είναι στα δικά μας χέρια), θυμίζουμε έναν αδύναμο κολυμβητή που βλέπει το τσουνάμι να έρχεται: Ό,τι και να κάνει, όσο σκληρά και να προπονηθεί μέχρι να τον χτυπήσει το επερχόμενο τείχος του νερού, αν δεν γίνει κάτι για να κοπάσει το τσουνάμι, η τραγική τύχη του είναι προδιαγεγραμμένη.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Την ώρα που παλεύουμε να πείσουμε τους υπόλοιπους ευρωπαίους για την ανάγκη μιας συνολικής λύσης, τί κάνουμε εδώ στα πάτρια; Τίποτα; Όχι βέβαια. Έχουμε πολλά, πάρα πολλά να κάνουμε.

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Τα μαθήματα μιας πυρηνικής καταστροφής


της Βασιλίκας Σαριλάκη

Η ιστορία του πυρηνικού ατυχήματος της Ιαπωνίας αποτελεί μια φωτογραφική περίπτωση της σύγχρονης Ύβρεως του hard core καπιταλισμού και του κερδοσκοπικού, διεφθαρμένου του μοντέλου, που στην προκειμένη περίπτωση ήρθε, για να μας δώσει πολλά μαθήματα.
Είδαμε, με ποιο τρόπο μια εγκληματική κυβέρνηση παρέδωσε την δημόσια ασφάλεια πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, στο έλεος μιας ιδιωτικής εταιρείας ανίκανης να εγγυηθεί την ασφάλεια των πυρηνικών αντιδραστήρων. Μιας διεφθαρμένης εταιρείας, που βαρυνόταν από το 2002 για ψευδή πιστοποιητικά ασφάλειας 17 πυρηνικών σταθμών και που σύμφωνα με αποκαλύψεις των Wikileaks, το 2007 συγκάλυψε ένα μικρότερο ατύχημα.
Οι αρχές, που μάλιστα είχαν διαπιστώσει τα πλαστά πιστοποιητικά, γνώριζαν τα προβλήματα των απηρχαιωμένων αντιδραστήρων αλλά σιώπησαν για χρόνια με δραματικές συνέπειες ρισκάροντας την λειτουργία τους στην πλέον σεισμογενή περιοχή του κόσμου. Μια πυκνοκατοικημένη, μάλιστα περιοχή, όπου τα έκτισαν δίνοντας -υποτίθεται-  αναπτυξιακό κίνητρο!  
Η Κυβέρνηση δεν αντέδρασε προφανώς, γιατί ήταν διαπλεκόμενη με τα συμφέροντα της εταιρείας αυτής, που είναι η Τρίτη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στον κόσμο και πρώτη στην Ασία.
Ποια ήταν τα αποτελέσματα;

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Κινητοποίηση άλλου τύπου: Συνεννόηση και νέες συλλογικότητες για να γίνει δυνατή η υπέρβαση της κρίσης


της Ελίζας Παπαδάκη*

Πυρετωδώς ετοιµάζεται αυτές τις µέρες το "µεσοπρόθεσµο πλαίσιο δηµοσιονοµικής στρατηγικής".
Και είναι κρίµα που ένα τόσο χρήσιµο εργαλείο πρωτοδοκιµάζεται στη χώρα µας στις τωρινές, αφόρητα πιεστικές συνθήκες: αντί να αποτελέσει έναυσµα για µια αναγκαία δηµόσια συζήτηση προτεραιοτήτων (ποια δηµόσια αγαθά θέλουµε να αναπτύξουµε τα επόµενα τέσσερα χρόνια 2012-15, πόσο κοστίζουν, µε ποιους πόρους θα τα χρηµατοδοτήσουµε, µε πρόσθετους φόρους που θα πληρώσουν ποιοι, ή µήπως από εξοικονοµήσεις, και πάλι, σε ποιους τοµείς, πότε θα ελέγξουµε την απόδοση κάθε δαπάνης ως προς τον σκοπό της;), υπακούει στο ένα, αµείλικτο ερώτηµα: "πώς θα αποφύγουµε τη χρεοκοπία;"

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Δημοκρατική Αριστερά - Οικολογία: για μια σαφή σηματοδότηση της Οικολογικής και Πράσινης φυσιογνωμίας της Δημ.Αρ.

Το ψήφισμα του συνεδρίου για το σχετικό θεματικό συνέδριο που εγκρίθηκε στις 2/4/11:

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι το κόμμα των ενεργών προοδευτικών πολιτών που εμφορούνται από μια ευρύτερη οικολογική αντίληψη και στοχεύουν στη συγκρότηση μιας εναλλακτικής, προοδευτικής και ρεαλιστικής απάντησης για διέξοδο της χώρας από την πολύπλευρη κρίση και την ύφεση, με προτάσεις ευθύνης που θα διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή και την αειφορία, καθώς και το σεβασμό όλων των δικαιωμάτων, ανθρώπινων και πλανητικών.

Οι πολιτικές θέσεις που παρουσιάζονται στο ιδρυτικό συνέδριο προβάλλουν με σαφήνεια το στίγμα: Δημοκρατία-Αριστερά-Οικολογία, τρίπτυχο που θα πρέπει να αποτυπώνεται αδιάλειπτα, με ένταση, φρεσκάδα λόγου και δυναμική.