Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Το ίδιο παραμύθι: μια συνεχιζόμενη θεατρική παράσταση με τους γείτονες για να διατηρηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες έξω από τις περικοπές


Αυτό είναι το "παραμύθι με τους δράκους" Αλέξη και όχι η πραγματικότητα της χρεοκοπίας...

Διαβάζουμε στα ΝΕΑ:

Σκληρές αερομαχίες και πάλι στο Αιγαίο

Πρώτη συνάντηση την Κυριακή των υπουργών Άμυνας Ελλάδας και Τουρκίας στην Αττάλεια.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011
Τελευταία ενημέρωση: 28/09/2011 22:18
Ανέβηκε ξαφνικά το θερμόμετρο των ελληνοτουρκικών σχέσεων σήμερα στους ουρανούς του Αιγαίου με αερομαχίες, ενώ οι υπουργοί Άμυνας των δυο χωρών έχουν ήδη συμφωνήσει να συναντηθούν την Κυριακή στην Αττάλεια για εφ όλης της ύλης "συζήτηση γνωριμίας". Μετά από ένα και πλέον έτος χωρίς αερομαχίες μεταξύ ελληνικών και τουρκικών αεροσκαφών, οι τούρκοι πιλότοι αντέδρασαν στην διαδικασία αναχαίτισης/αναγνώρισης που εφαρμόζουν παγίως τα ελληνικά αεροσκάφη αεράμυνας και στράφηκαν εναντίον τους.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν "εμπλοκές" (αερομαχίες) σε τρεις περιπτώσεις - η μια ιδιαίτερα σκληρή. (συνέχεια του άρθρου)

Αυτή η κακοφορμισμένη πληγή των υπέρογκων εξοπλιστικών δαπανών που παραδοσιακά τρέφεται με "επεισόδια" στο Αιγαίο -πιθανότατα συμφωνημένα κι από τις δυο πλευρές- και ο υφέρπον εθνικισμός που γιγαντώνεται όταν οι έμποροι όπλων ψάχνουν για νέες αγορές και οι εγχώριοι ενδιάμεσοι για νέες μίζες, κάποτε πρέπει να σταματήσει, να κλείσει. 
Εδώ και καιρό έχει ενεργοποιηθεί ο ενιαίος εναέριος χώρος στην ΕΕ (εδώ ο Ριζοσπάστης τον ...καταγγέλει ) και δεν υπάρχει κανένας λόγος - μετά και την σύνοδο της Λισαβώνας και την εγγύηση των κοινών συνόρων της ΕΕ- να σηκώνονται καν αεροπλάνα "αναχαίτισης" από την ελληνική πλευρά. Αρκούν οι τεκμηριωμένες καταγγελίες στις αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΕ. 
Αυτό το θέατρο που συνεχίζεται -και από τις δυο πλευρές-, το παλιό παιχνίδι του εθνικισμού όπου η εσωτερική ένταση εκτονώνεται στον γείτονα με εθνικισμό και πόλεμο, για μας τουλάχιστον έχει τελειώσει. Μια από τις ευτυχείς πλευρές της ένταξής μας στην ΕΕ είναι και αυτή. Οπότε;
Η δύναμη Frontex δεν βεβαιώνει απλά την παράνομη μετανάστευση. Παρακολουθεί και κάθε παραβίαση του κοινού εναέριου χώρου από οποιονδήποτε. Προς τι λοιπόν οι υστερίες ενόσω συνεχίζεται το παζάρι με την τρόϊκα για περικοπές δαπανών; 
Για να εξαιρεθούν για άλλη μια φορά οι αμυντικές δαπάνες και οι συνοδές μίζες δισεκατομμυρίων; 
Όπως εξαιρέθηκε η εκκλησιαστική περιουσία, η άλλη μεγάλη ντροπή του έθνους μας;

Προφανώς τα καραγκιοζιλίκια θα συνεχιστούν, τουλάχιστον μέχρι την 6η δόση. Και θα επαναληφθούν όποτε χρειαστεί στο μέλλον. 
Πότε όμως θα βγουν οι "προοδευτικές" πολιτικές δυνάμεις να καταγγείλουν αυτό το σκηνικό και να ζητήσουν παύση των εξοπλισμών και του εθνικιστικού παραλογισμού εδώ και τώρα; 
Είμαστε ή δεν είμαστε στην ΕΕ; Ποιος λοιπόν οφελείται από την συντήρηση αυτού του κλίματος και ποιος επιβαρύνεται μέσα στην κρίση μάλιστα από τα έξοδα των καθημερινών τσαμπουκάδων χωρίς νόημα στο Αιγαίο; Και γιατί;

Αν υπήρχε τσίπα σε αυτήν την κυβέρνηση και το οικονομικό της επιτελείο, πρώτοι αυτοί θα έβαζαν στο τραπέζι της τρόϊκας περικοπή των εξοπλιστικών δαπανών και φορολόγηση της εκκλησίας. Έναντι ανακούφισης των εργαζομένων και συνταξιούχων -όσων τουλάχιστον δεν ήταν τρόφιμοι του πελατειακού κράτους και δεν φταίνε σε τίποτα! 
Αλλά που...



Απολύστε τα ρουσφέτια σας




του Σταύρου Θεοδωράκη*

Είναι τρελοί αυτοί οι πολιτικοί. Τριάντα πέντε χρόνια διορίζουν από τα παράθυρα και τώρα ζητούν από τους άλλους να βρουν σε μια εβδομάδα, αυτούς που περισσεύουν στο δημόσιο. Το ΔΝΤ αν ήθελε πραγματικά να κάνει κάτι για τη χώρα θα έπρεπε να υποχρεώσει τους υπουργούς των τελευταίων 35 χρόνων να υποδείξουν αυτοί, όσους πρέπει να απολυθούν. Η σκέψη είναι απλή. Την χώρα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα την έχουν «κυβερνήσει» 2.000 άνθρωποι. Μιλώ για τους 500 υπουργούς και υφυπουργούς του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά και ελάχιστους αριστερούς που έλαβαν κυβερνητικά πόστα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Προσθέτω και τους 700 Γενικούς Γραμματείς και προέδρους Οργανισμών, που στην πλειοψηφία τους ήταν αποτυχόντες ή συνταξιούχοι Βουλευτές. Υπολογίζω και τους 800 Περιφερειάρχες, Νομάρχες και Δημάρχους που διαχειρίστηκαν τα τοπικά ρουσφέτια. Όλοι αυτοί οι 2.000 νοματαίοι ήταν που έκαναν την ζημιά στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ψηφοφόροι τους, συγγενείς τους, συνάδελφοι τους, σύντροφοι τους, συνεργάτες τους, συντοπίτες τους, γειτόνοι τους, βοηθοί τους, βαφτισιμιοί τους, φίλοι τους, κουμπάροι τους, συμφοιτητές τους, ήταν αυτοί που πλημμύρισαν το δημόσιο.

Αυτοί δημιούργησαν τους υπεράριθμους. Αυτοί παρέκαμπταν το ΑΣΕΠ και φόρτωναν με ανίκανους το δημόσιο. Αυτοί δημιούργησαν τις στρατιές των συμβασιούχων τους οποίους μονιμοποιούσαν με το σταγονόμετρο αφού πρώτα τους «άρμεγαν» στις κάλπες. Άλλαζε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως και η Κατεχάκη γέμιζε με Κρητικούς. Άλλαζε ο υπουργός Οικονομικών και το Σύνταγμα πλημμύριζε από Θεσσαλούς. Τα ίδια και στην ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ, τον ΟΣΚ, τον ΟΛΠ, τον ΟΣΕ, τις Μεταφορές, στις Τράπεζες (όταν ήταν κρατικές), στις Περιφέρειες, στις Αναπτυξιακές εταιρίες των Δήμων κοκ. Τα ονόματα των μεγάλων ρουσφετολόγων είναι γνωστά, δεν τα αναφέρω για να μην αδικήσω κάποιους άλλους υπουργούς, δημάρχους, Προέδρους, Γενικούς που και αυτοί έκαναν ό,τι μπορούσαν. Ελάχιστοι που διαχειρίστηκαν εξουσία όλα αυτά τα χρόνια δεν έκαναν διορισμούς.

Η λύση λοιπόν είναι μία. Οι 2.000 που συγκροτούν την πολιτική τάξη της χώρας (εν τη ευρεία εννοία) να υποχρεωθούν, να δώσουν τους καταλόγους με τα ρουσφέτια τους. Ο καθένας να δώσει τουλάχιστον 100 ονόματα. Αμέσως αμέσως θα έχουμε τις λίστες με τους 200.000 που βρέθηκαν στο δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο κατά παράβαση των διαδικασιών, των κανονισμών, των νόμων και της ηθικής. Γιατί πόσο ηθικό είναι να παίρνεις τη θέση του διπλανού σου επειδή εσύ έχεις κομματική ταυτότητα και αυτός δεν έχει. Τόσους ακριβώς, 200.000, μας ζητά να απολύσουμε και η τρόικα. Σε τρείς δόσεις: 60.000 φέτος, 60.000 του χρόνου και 80.000 το 2013 αν τα πράγματα συνεχίσουν να είναι άσχημα.

Αν γίνει δεκτή η πρόταση αυτή όμως, δεν υπάρχει κανείς λόγος να κάνουμε μισές δουλειές. Μπορούμε μια και έξω να απαλλάξουμε τη χώρα από όλο το περίσσιο βάρος του δημοσίου και να γλυτώσουν οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί νέες περικοπές και η κοινωνία νέους φόρους. Δεν αμφισβητώ ότι με την εφαρμογή της πρότασης, θα υπάρξουν και ορισμένες αδικίες γιατί ανάμεσα σε αυτούς που προσλήφθηκαν ρουσφετολογικά είναι και ορισμένοι προικισμένοι και ικανοί άνθρωποι που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στους «πολιτευτές» τους με «πόνο ψυχής». Οι αδικίες αυτές όμως θα είναι πολύ λιγότερες από αυτές που πάνε να γίνουν τώρα με την εργασιακή εφεδρεία. Χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, χωρίς πραγματική αξιολόγηση, κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο, άνθρωποι που απλώς δεν τα έχουν καλά με την διοίκηση (ή με την συνδικαλιστική ηγεσία) της υπηρεσίας όπου εργάζονται.

Δεν υπάρχει άλλη λύση λοιπόν από την άμεση αποδοχή της πρότασης από τα κόμματα της Βουλής που δεν έχουν ασκήσει εξουσία αλλά και από τα συνδικάτα. Όλοι μαζί οι «μικροί» να πιέσουν τον «δικομματισμό» να απολύσει τα ρουσφέτια του. Αυτή, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και η κωδική ονομασία της εκστρατείας: «Απολύστε τα ρουσφέτια σας»! Αν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν ανταποκριθούν έχουμε και μια άλλη λύση. Να βρεθούν από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους όλοι όσοι διορίστηκαν κάθε που πηγαίναμε για εκλογές, κάθε που επέστρεφε ένα κόμμα στην εξουσία, κάθε που άλλαζε ο υπουργός, κάθε που δημιουργούσαν ένα νέο Οργανισμό. Απλώς είναι μια πιο χρονοβόρα μέθοδος γι'αυτό επιμένω ότι θα ήταν καλύτερα να υποχρεωθεί η πολιτική ελίτ της χώρας να συντάξει εδώ και τώρα, «τους καταλόγους των ρουσφετιών» και να τους παραδώσει απευθείας στην τρόικα. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας ει δυνατόν, μήπως και προλάβουμε και πάρουμε και την έκτη δόση. Χέρι με χέρι.



Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Σχέδιο "Εύρηκα": Πωλείται η Ελλάς ή μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση;

Αυτή η κυβέρνηση είναι παντελώς ανίκανη. Μπλοφάρει συνεχώς απέναντι στους δανειστές αλλά αποκαλύπτεται, κινείται χωρίς κανένα σχέδιο, διαβεβαιώνει τους πάντες για τις προθέσεις της χωρίς να είναι σε θέση να κάνει τίποτα εκτός από το να μετακυλίει τις αποτυχίες της στους εργαζομένους με φόρους και χαράτσια. Δεν μπορεί να αγγίξει το Δημόσιο, την Εκκλησία, τους Εξοπλισμούς, δεν καταργεί τίποτα από το πελατειακό σύστημα, δεν ανοίγει το θέμα της μονιμότητας -πηγή της διαφθοράς και της συναλλαγής στο ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα-, δεν είναι σε θέση να εισάγει ούτε έναν θεσμό κοινωνικής προστασίας σαν το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. 
Και η αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερή, απλά ροκανίζει τις μέρες μέχρι την βέβαιη πτώση της κυβέρνησης, χωρίς κανένα σχέδιο επίσης και χωρίς να νοιάζεται αν αυτό θα σημαίνει και την πτώση της ίδιας της χώρας. Τους αρκεί η εξουσία στα αποκαΐδια του συστήματος. Χάος στο χάος λοιπόν.
Αντίθετα οι Ευρωπαίοι επεξεργάζονται συνεχώς εναλλακτικά σχέδια που όπως και να τα κρίνεις, τουλάχιστον αποτελούν αποτέλεσμα βασάνου και μακρόχρονης εργασίας. Το τελευταίο, που κυκλοφορεί και ως "plan B των Γερμανών", έχει μεγάλο ενδιαφέρον. 
Όχι μόνο γιατί συνδέεται με την καταληκτική προθεσμία των έξι εβδομάδων μέχρι την σύγκλιση των G20 - όπου η ΕΕ πρέπει να έχει τροχοδρομήσει την έξοδο από την κρίση, τουλάχιστον της Ελλάδας - αλλά και γιατί εστιάζεται στα "ασημικά" - την αντίστοιχη του χρέους περιουσία του ελληνικού δημοσίου. Ένα μέρος της διατίθεται για πώληση με ορίζοντα 15ετίας από ευρωπαϊκό φορέα -αφού καταβληθεί το ποσό προκαταβολικά στην χώρα μας με αποτέλεσμα το ξεπέρασμα της κρίσης με "ενέχυρο" τα ασημικά. 
Αυτό δίνει την δυνατότητα ακόμη και επαναγοράς κάποιων από αυτά χάρη στην ανάπτυξη που θα προκύψει άμεσα και την επαναφορά της κοινωνίας μας σε κανονικούς ρυθμούς χωρίς άγρια λιτότητα και χαράτσια. Το σχέδιο είναι πιθανώς σε διαπραγμάτευση ήδη - αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ανάμεσα σε ποιους...
Η αριστερά έτρεξε αμέσως να μιλήσει για "ξεπούλημα". Θυμίζω ότι το Μεξικό, απέφυγε την χρεοκοπία πριν πολλά χρόνια βάζοντας ενέχυρο για δανεισμό την τεράστια -και κει-, εκκλησιαστική περιουσία. 
Πως θα σας φαινόταν αν μπαίναμε στην σχετική διαπραγμάτευση κρατώντας στο μανίκι και παρόμοιους άσσους; Άλλη εναλλακτική λύση με τόσες προοπτικές και εξασφαλίσεις δεν είδαμε μέχρι στιγμής. Μάλλον συνταγές αυτοκτονίας με διαφορές στο "μίγμα"...




από τον ιστότοπο the insider

Γερμανικό σχέδιο έξι σημείων που θα έλυνε το πρόβλημα υπερχρέωσης της Ελλάδας χωρίς να προκαλέσει τη χρεοκοπία της χώρας και το οποίο περιλαμβάνει την εξαγορά περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου από εταιρία με έδρα το Λουξεμβούργο, παρουσιάζει σε σημερινό δημοσίευμά της η γαλλική εφημερίδα La Tribune. Το INSIDER από την προηγούμενη εβδομάδα παρουσίασε σε αποκλειστικότητα τις βασικές αρχές του σχεδίου που έχει ανατεθεί στην διαβόητη εταιρεία στρατηγικού σχεδιασμού, Roland Berger, μιας από τις τρεις μεγαλύτερες εταιρείες συμβούλων της Ευρώπης, με ισχυρή επιρροή στην κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ.

Το σχέδιο με την κωδική ονομασία "ΕΥΡΗΚΑ" προβλέπει έξι βήματα για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης:

Στο 1ο βήμα, περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου ύψους 125 δισ. ευρώ συγκεντρώνονται σε μία εταιρεία συμμετοχών, η οποία πωλείται στην ΕΕ αντί 125 δισ. ευρώ.

Στο 2ο βήμα, οργανισμός της ΕΕ, με έδρα το Στρασβούργο, αναλαμβάνει να πουλήσει τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει στον έλεγχο της εταιρείας συμμετοχών έως το 2025. Εάν η διαδικασία αποφέρει κέρδη, αυτά αποδίδονται στην Ελλάδα, αφότου αφαιρεθούν οι προμήθειες. Στην περίπτωση που καταλήξει σε ζημιές (κάτι που η Roland Berger δεν περιμένει), αυτές πάλι βαραίνουν το ελληνικό δημόσιο.

Στο 3ο βήμα, η Ελλάδα χρησιμοποιεί τα έσοδα από την πώληση της εταιρείας συμμετοχών για να επαναγοράσει τα ομόλογά της από την ΕΚΤ και τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης EFSF. Με την επαναγορά, το ελληνικό δημόσιο χρέος πέφτει από το 145% στο 88% του ΑΕΠ. Η έκθεση της ΕΚΤ και των Ευρωπαίων φορολογούμενων στο ελληνικό χρέος πέφτει στο μηδέν.

Στο 4ο βήμα, ο ευρωπαϊκός οργανισμός επενδύει 20 δισ. ευρώ στην αναδιάρθρωση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας συμμετοχών, ώστε να μεγιστοποιηθεί η αξία των αποκρατικοποιήσεων. Υπολογίζεται ότι με τη μέθοδο αυτή μπορούν να συγκεντρωθούν 40-60 δισ. ευρώ επιπλέον.

Στο 5ο βήμα, εισρέουν στην ελληνική οικονομία διαρθρωτικά κονδύλια ίσα με το 8% του ελληνικού ΑΕΠ, τα οποία η χώρα δεν χρησιμοποιεί τώρα. Τα κονδύλια αυτά φέρνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας από το -5% στο +5% και αυξάνουν τα φορολογικά έσοδα κατά 4% του ΑΕΠ.

Στο 6ο βήμα, με τα επιπλέον φορολογικά έσοδα, η Ελλάδα προχωρά σε επαναγορές ομολόγων ίσες περίπου με το 1% του ΑΕΠ της ετησίως. Η μείωση του χρέους και η βελτίωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας επιτρέπουν τη μείωση του ύψους των τόκων κατά 50% τουλάχιστον. Έτσι, το χρέος πέφτει κάτω από το 60% του ΑΕΠ το 2018.

Σύμφωνα με την Roland Berger, με βάση το σχέδιο, τα ελληνικά CDS καταρρέουν, επιφέροντας ζημιές σε όσους πόνταραν τόσο στην ελληνική χρεοκοπία όσο και στην κατάρρευση της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Επιπλέον, με τη σαρωτική ιδιωτικοποίηση του ελληνικού δημόσιο τομέα, πατάσσεται η διαφθορά και ευνοείται η μακροπρόθεσμη ανάπτυξη. Με το σχέδιο αυτό, οι ελληνικές τράπεζες που έχουν στα χέρια τους κρατικά ομόλογα θα εγγράψουν κέρδη 30 δισ. ευρώ, αποκαθιστώντας τη φερεγγυότητα του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Σύμφωνα πάντα με τη γαλλική εφημερίδα, το γερμανικό σχέδιο παρουσιάζει πολλά θετικά στοιχεία:
- Προτείνει ένα νέο δρόμο την ώρα που η Ευρώπη περιστρέφεται ακόμη γύρω από τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για τη διάσωση της Ελλάδας.
- Η Αθήνα θα αποφύγει τη λήψη δρακόντειων μέτρων λιτότητας και θα έχει το χρόνο να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση.
- Δημιουργεί άμεσα ανάπτυξη επιτρέποντας στην Ελλάδα να ξαναβγεί στις αγορές.
- Απομακρύνει την προοπτική μιας συστημικής κρίσης στην Ευρώπη και αποθαρρύνει τους κερδοσκόπους.
"Το σχέδιό μας έχει ένα σαφή στόχο: να βοηθήσει οικονομικά την Ελλάδα και να δημιουργήσει ανάπτυξη", εξήγησε ο Βίτιγκ.


Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Για ένα Ουράνιο Τόξο της Αριστερής, Σοσιαλιστικής και Πράσινης Μεταρρύθμισης


του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Σήμερα, στην καθημαγμένη χώρα μας, οι δυνάμεις της Μεταρρύθμισης με αριστερό, προοδευτικό και πράσινο/οικολογικό πρόσημο βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορους κομματικούς –και μη– χώρους. Απέναντι στην πρωτόγνωρη λαίλαπα μιας αντιδραστικής, αντιλαϊκής και εν τέλει αδιέξοδης πολιτικής, απέναντι σε μια ανυπόληπτη όσο και αδίστακτη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση των καθημερινών αυτοκτονιών και της κατάλυσης κάθε έννοιας κοινωνικού ιστού, οι προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις πασχίζουν να αντισταθούν, καθεμιά από το δικό της μετερίζι, αλλά δυσκολεύονται να αποκτήσουν και να πείσουν το μεγάλο εκείνο ακροατήριο, την κρίσιμη μάζα που είναι αναγκαία για να πιάσει ο σπόρος της αλλαγής και της ανατροπής του υφιστάμενου διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, για να γίνει εφικτή ριζική, συνειδητή αναθεώρηση του καταναλωτικού κοινωνικού μοντέλου των τελευταίων δεκαετιών. Μια προφανής αιτία αυτής της πολιτικής αφλογιστίας είναι και ο κατακερματισμός αυτών των συγγενικών δυνάμεων, κατακερματισμός που οφείλεται, βεβαίως, σε υπαρκτές διαφορές αντίληψης και πρακτικών, αλλά άλλο τόσο και στη δυσπιστία που πηγάζει κυρίως από τραυματικές εμπειρίες του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος.

Όμως η σημερινή συγκυρία επιβάλλει την όσο το δυνατό ευρύτερη συμπαράταξη και σύμπραξη των δυνάμεων της Αριστερής Μεταρρύθμισης, της Πολιτικής Οικολογίας και της Προοδευτικής Σοσιαλδημοκρατίας. Ο καθένας που λογαριάζει τον εαυτό του μέτοχο αυτού του χώρου οφείλει να σταθμίσει τις προτεραιότητες και να ζυγιάσει τα πράγματα.
Από τη μεριά μου, καταθέτω τις προτεραιότητες που πιστεύω ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μια κατ’ αρχήν βάση για συζήτηση:

Οι τρεις βασικοί άξονες για μια κοινή πολιτική/εκλογική πλατφόρμα της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, της Πολιτικής Οικολογίας και του προοδευτικού Σοσιαλιστικού χώρου:
Ευρωπαϊκός Προσανατολισμός: παραμονή στην Ευρωζώνη, όχι με όρους και μεταχείριση επαίτη αλλά με status ισότιμου εταίρου.
Σάρωμα και εκ βάθρων αναδιοργάνωση του παρακμασμένου πολιτικού συστήματος – πλήρης αναθεώρηση των σχέσεων κράτους και κομμάτων και των προνομίων του πολιτικού προσωπικού, απλή αναλογική, συνταγματική κατοχύρωση ενός νέου πολιτικού συστήματος, απαλλαγμένου από πελατειακές αντιλήψεις και πάσης μορφής δουλείες.
Πολιτικές εξόδου από την κρίση με προοδευτικό, αριστερό και οικολογικό πρόσημο – η κρίση ως ευκαιρία για ριζική αλλαγή μοντέλου της κοινωνίας και της καθημερινότητας όλων μας.

Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που, δυνητικά, θα μπορούσαν να συμμαχήσουν στην παραπάνω βάση, κινούνται στον ευρύτερο κεντροαριστερό, σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο που ξεκινάει από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ (χωρίς φυσικά να αποκλείει τις όποιες εγκλωβισμένες στο σημερινό, νεοφιλελεύθερο με το στανιό ΠΑΣΟΚ, προοδευτικές δυνάμεις) και φτάνει ως τη Δημοκρατική Αριστερά και τον ΣΥΝ – περνώντας από τους ανένταχτους, και είναι πολλοί, της μη κομματικής Αριστεράς, αλλά και τον πολύ σημαντικό χώρο της πολιτικής οικολογίας, είτε ως κομματικής έκφρασης (Οικολόγοι Πράσινοι) είτε ως αυτόνομων, κυρίως τοπικής εμβέλειας, οικολογικών οργανώσεων πολιτών (Σημείωση: δεν γίνεται καμιά αναφορά στο ΚΚΕ, γιατί το ίδιο έχει επιλέξει να κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν που δύσκολα επικοινωνεί με την καθ’ ημάς πραγματικότητα).

Οι κατά καιρούς αποχωρούντες από το ΠΑΣΟΚ συνιστούν διακριτές, οπωσδήποτε, εκφάνσεις της σοσιαλδημοκρατίας, ο χώρος της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς εκφράζεται κύρια –αλλά όχι μόνο– από τη Δημοκρατική Αριστερά, ενώ και ο ΣΥΝ, απαλλαγμένος, εννοείται, από αριστερίστικες ιδεοληψίες, αποτελεί σίγουρα μια δημιουργική δύναμη για την υπόθεση της αριστερής μεταρρύθμισης. Όσο για το χώρο της πολιτικής οικολογίας, το ζητούμενο είναι να «πρασινίσει» όλη η Μεταρρυθμιστική Αριστερά και ο σοσιαλιστικός προοδευτικός χώρος.

Σε ένα τέτοιο σχήμα, ένα Ουράνιο Τόξο για τη Μεταρρύθμιση και τον Σοσιαλισμό με αριστερό και οικολογικό πρόσημο, όπου ο καθένας μπορεί να διατηρεί το διακριτό του χρώμα πλάι στα χρώματα των άλλων, δεν έχει νόημα η συζήτηση για πρωτοκαθεδρίες, ιδεολογική καθαρότητα, κομματικές καταγωγές και πολιτικές ευθύνες του παρελθόντος. Ο ιδεολογικός και κομματικός πουριτανισμός σε μια τόσο κρίσιμη εποχή είναι παράγοντας συντήρησης και εντέλει οπισθοδρόμησης, η κομματική περιχαράκωση βλάπτει σοβαρά την κοινωνική και πολιτική υγεία της Αριστεράς.

Επίσης είναι άνευ ουσίας η απαίτηση για μεταρρυθμιστικά διαπιστευτήρια – και μάλιστα στη βάση της προσωπικής διαδρομής και της «ιστορίας» ενός εκάστου. Έτσι κι αλλιώς τα λάθη όλων είναι πολλά και γνωστά και δεν συμψηφίζονται ούτε ακυρώνονται. Όμως αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται σήμερα είναι ο στείρος λαϊκισμός, οι ανέξοδες, εκτονωτικές μεν αλλά εντελώς ατελέσφορες, αριστερίστικες ρητορείες, οι επικλήσεις «ένοχων» ή– το αντίθετο, αλλά εξίσου αδιέξοδο– «ένδοξων» παρελθόντων, η αλαζονική μονοπώληση της «αλήθειας», όποια κι αν είναι αυτή: αριστερή μεταρρύθμιση, πολιτική οικολογία, σοσιαλισμός με προοδευτικό πρόσημο.

Οι ζωντανές και υγιείς δυνάμεις της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, της Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της Πολιτικής Οικολογίας, τόσο οι οργανωμένες σε κομματικά μορφώματα όσο και οι ανένταχτοι –είτε από συνειδητή επιλογή είτε από εύλογη δυσπιστία απέναντι σε ό,τι συναποτελεί το παρακμασμένο πολιτικό σύστημα της χώρας– προοδευτικοί πολίτες, έχουν μια (τελευταία;) ευκαιρία για να υψώσουν ένα πολιτικό και κοινωνικό τείχος στη συντελούμενη, και επερχόμενη, νεοσυντηρητική λαίλαπα. Να βγουν μαχητικά και μετωπικά απέναντι στην κάθε λογής αντιμεταρρυθμιστική συντήρηση: το εκφυλισμένο, ημιπαράλυτο νεοφιλελεύθερης κοπής ΠΑΣΟΚ, τη ρεβανσιστική Νέα Δημοκρατία του Δικτύου 21, που επιχειρεί και σε ιδεολογικό επίπεδο την αναβίωση ενός επικίνδυνου εθνολαγνικού επαρχιωτισμού ξεχασμένων, έτσι νομίζαμε, δεκαετιών, την καλυπτόμενη με φύλλο συκής ακροδεξιά του ΛΑ.Ο.Σ, την ξεκάθαρα φασιστική Χρυσή Αυγή (ως πότε «νόμιμο» κόμμα;). Αλλά και να καταδείξουν με δημιουργικές προτάσεις και δράσεις πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης τα τραγικά αδιέξοδα όχι μόνον του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας μας γενικότερα. Και, το πιο σημαντικό για την Αριστερά της Μεταρρύθμισης: να αδράξει την πολύπλευρη, συστημική κρίση ως ευκαιρία για τη ριζική ανατροπή του μοντέλου κοινωνίας το οποίο βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, αυτού του νοσηρού μοντέλου ενός αδιέξοδου καταναλωτισμού και μιας «δανεικής», αχρείαστης και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης που βιάζει ασύστολα το αστικό και φυσικό περιβάλλον, παραμορφώνει και διαστρεβλώνει τις ανάγκες μας, και υποθηκεύει με ανυπολόγιστες συνέπειες το μέλλον των ερχόμενων γενιών – και, βέβαια, το δικό μας παρόν– με τίμημα όχι μόνο την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση αλλά και τον ίδιο τον ψυχισμό μας.

Οι καιροί ου μενετοί. Τα εγχειρήματα που υπερβαίνουν τη λογική του δικού μας «πολιτικού μαγαζιού» φαντάζουν δύσκολα, αν όχι ανυπέρβλητα, στην εποχή μας – την εποχή της κατάτμησης του συλλογικού κοινωνικού υποκειμένου…
Είναι μια πρόκληση, και μια πρόσκληση ταυτόχρονα, γι’ αυτή την Αριστερά που θέλει να λέγεται Δημοκρατική και Μεταρρυθμιστική – όπου κι αν βρίσκεται.
Ο εχθρός είναι ante portas – αν δεν έχει παραβιάσει κιόλας τις πύλες. Και είναι, σίγουρα, εκτός Αριστεράς…



*Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι Γραμματέας της Οργάνωσης Οικολογίας και μέλος της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Μετά την οριστικοποίηση της "χρεοκοπίας μέσα στο ευρώ": Ώρα για επανεκκίνηση



Ελπίζω ότι δεν περιμένει κανείς κάποιο νέο σενάριο από αυτό το ιστολόγιο. Όλοι έχουμε καταλάβει ότι η χρεοκοπία είναι πραγματικότητα εδώ και καιρό, κι ευτυχώς, λόγω της συμμετοχής μας στο ευρώ, συντεταγμένη και οριοθετημένη. 
Οι κυβερνώντες μας έχουν την καθοριστική ευθύνη γι αυτήν την εξέλιξη, αφού πρώτα υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τους δανειστές κι ύστερα έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να καθυστερήσουν την εφαρμογή του. Προέταξαν την προστασία του πελατειακού κράτους, των φίλων τους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, του κομματικού τους στρατού. Έδωσαν χρόνο στους έχοντες να βγάλουν τα λεφτά τους έξω και καθυστέρησαν ή και νόθευσαν την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, στηρίζοντας κάθε είδους συντεχνία που συνδέεται μαζί τους. 
Τώρα, αφού ο χρόνος πέρασε για οποιαδήποτε πρωτοβουλία, σέρνονται στα διεθνή φόρα, εκλιπαρώντας δήθεν για την εθνική μας επιβίωση.
Ουδέποτε υπήρξε αστική συνείδηση σε αυτήν την χώρα. Μεταπράτες επιχειρηματίες και μικροαστοί πολιτικοί αποτελούσαν πάντοτε την ιθύνουσα τάξη, χωρίς εθνική αλλά με συντεχνιακή ψυχή. Το κόμμα μου, ο τόπος μου, οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου. Η πατριά και το περήφανο σόι μου.
Στα χρόνια της δανειακής ευδαιμονίας, η διαφθορά απλώθηκε παντού, έγινε μικρή, μεσαία και μεγάλη και οι έχοντες (μέσω της πολιτικής υποστήριξης) απενοχοποιήθηκαν και αποστοχοποιήθηκαν από έναν λαό διορισμένο, άεργο και καταναλωτή - έναν κομματικό στρατό που ανεβοκατεβάζει στην διαχείριση του κράτους ανελλιπώς τα δύο κόμματα "εξουσίας".
Ακόμη και μετά την χρεοκοπία, η πολιτική μαφία, υπερασπίζεται προνόμια και δικαιώματα που έχει μοιράσει αφειδώς τις προηγούμενες δεκαετίες με ξένα κόλλυβα. Μιλιά για την άρση της μοιραίας για το δημόσιο μονιμότητας, μιλιά για τα δις της εκκλησίας, μιλιά για τις εξοπλιστικές δαπάνες ναζιστικού κράτους, μιλιά για τα δις που φυγαδεύτηκαν με προνομιακή πληροφόρηση στο εξωτερικό όσο εμείς ελπίζαμε στην ανάκαμψη...
Τώρα, ο άγιος των συντεχνιών και εκπρόσωπος του βαθέως βαθέως ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, τηρεί υποχρεωτικά όσο και φανερά υποκριτικά την συντεταγμένη πορεία της χρεοκοπίας όπως του την επιβάλλει η διεθνής επιτροπεία, έχοντας όμως εξασφαλίσει όσο μπόρεσε το πελατειακό κράτος, την εκκλησιαστική περιουσία και την απρόσκοπτη συνέχεια (εξορθολογισμένα...) των εξοπλιστικών δαπανών - ότι δηλαδή τρέφει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Το εισόδημά μας μειώθηκε ήδη κατά περίπου 25% και με την ολοκλήρωση των νέων μέτρων, φόρων και μισθολογίου, η μείωση θα φτάσει περίπου το 40%. Μοναδική μας ελπίδα να ακολουθήσει λόγω ύφεσης και μείωση βασικών τιμών ώστε να ισορροπήσουμε κάπως σε ένα επίπεδο τουλάχιστον του '70 και όχι του '50...
Όλα τα υπόλοιπα θρίλερ που παίζονται με δηλώσεις καθημερινά, είναι απλά για αποφυγή μιας ανεξέλεκτης κοινωνικής έκρηξης. Προτιμούν βλέπετε τον συντεταγμένο εμφύλιο που εδώ και δυο χρόνια συνεχίζεται αμείωτος - μόνιμοι εναντίον ανέργων, επιχειρηματίες εναντίον λαμογιών, συντεχνίες εναντίον της κοινωνίας κλπ κλπ

Όλα λοιπόν έχουν τελειώσει; Ναι, έτσι φαίνεται. Είναι ώρα λοιπόν για "ταμείο" και επανεκκίνηση. Απαιτείται ανατροπή του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε εδώ, συνταγματική αναθεώρηση για άρση της μονιμότητας με ταυτόχρονη θέσπιση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (μισής μονιμότητας για όλους), μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και την διαχείρισή της (προτάσεις για ευθύνες αιρετών, αμοιβές τους, λογοδοσία και ανάκλησή τους έχουν διατυπωθεί από Οικολόγους Πράσινους και Δημοκρατική Αριστερά), χωρισμό Εκκλησίας Κράτους, κατάργηση εξοπλιστικών δαπανών, πλήρη απελευθέρωση των επαγγελμάτων και κλιμακωτό φορολογικό σύστημα, δημιουργία λειτουργικής και ανεξάρτητης δικαιοσύνης.
Τώρα, μετά την 6η δόση και πριν επαναληφθεί το θρίλερ με την 7η. Με εθνική συνεννόηση (σιγά μη γίνει...) ή εκλογές και συγκυβερνήσεις συναινέσεις πολλών αλληλοελεγχόμενων δυνάμεων. Γιατί η επανεκκίνηση είναι το μόνο που "εμείς" μπορούμε να κάνουμε - τίποτε άλλο.


Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Θα θρηνήσουμε την κρίση σαν καταστροφή; Ή θα την ζήσουμε σαν επώδυνη μεταμόρφωση;

Ένα κείμενο που κάθε αναγνώστης/στρια μπορεί να το διαβάσει έχοντας κατα νου τον δικό του/της εργασιακό τομέα (σημ. ΑΣ)

του Γρηγόρη Φαρμάκη*
Άλλως τε, η ελληνική κρίση είναι κυρίως κρίση ανταγωνιστικότητας. Τόσο το κράτος, όσο και ο ιδιωτικός τομέας δεν θα βγουν από αυτήν, παρά μόνο μέσα από την παραγωγικότητα, που με την σειρά της χρειάζεται τεχνολογία και πρακτική, σεμνή καινοτομία. Το ίδιο το κράτος θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων, λόγω έλλειψης πόρων, να εκσυγχρονιστεί, πραγματικά αυτήν την φορά, ενώ ο ιδιωτικός τομέας θα ανακαλύψει πώς μπορεί να μειώσει το κόστος και να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά του με έξυπνες τεχνολογικές και καινοτομικές λύσεις. Ακόμα και αν δεν βρει τα αντανακλαστικά να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις η μουδιασμένη ελληνική αγορά, θα τα ανακαλύψει η νέα ευέλικτη επιχειρηματικότητα. Μπορούμε να θρηνήσουμε την κρίση σαν καταστροφή. Μπορούμε όμως και να την ζήσουμε σαν την επώδυνη μεταμόρφωση της ελληνικής οικονομίας. Όσο βρίσκει -αναγκαστικά! - δρόμους σε νέες πραγματικά παραγωγικές δραστηριότητες, θα χρειάζεται την τεχνολογία και την καινοτομία που θα την κάνουν να επιζήσει και να προκόψει.

Σημ.: Το άρθρο αυτό γράφτηκε για το blog Hominum Opus και απευθυνόταν σε ανθρώπους του χώρου της Ελληνικής αγοράς υψηλής τεχνολογίας. Αλλά τελικά, όχι μόνον.

Όταν οι δεκάδες χιλιάδες νέοι, που αποφοίτησαν φέτος από τα πανεπιστήμιά μας, συμπλήρωναν πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια το μηχανογραφικό έντυπο των εξετάσεων, κανείς δεν θα μπορούσε να τους έχει προειδοποιήσει, για το ότι τα δεδομένα, με τα οποία τότε ζύγισαν μία απόφαση ζωής, θα είχαν ήδη ανατραπεί την στιγμή που θα κρατούσαν το πτυχίο στα χέρια τους. Όσοι από αυτούς είχαν επιλέξει σπουδές στην νέα τεχνολογία, ήταν τότε σίγουροι ότι θα τους δινόταν τώρα η δυνατότητα, όχι μόνο να βρουν δουλειά, αλλά και να επιλέξουν την δουλειά που θα τους αρέσει. Όχι άδικα.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια το κράτος υπήρξε, άμεσα με δημόσια έργα, αλλά και έμμεσα με επιδοτήσεις, ο μεγαλύτερος πελάτης τεχνολογίας. Μία ολόκληρη αγορά προμηθευτών εξοπλισμού και λογισμικού άνθισε γύρω από τις κρατικές επενδύσεις των κοινοτικών πλαισίων στήριξης και εσχάτως, του ΕΣΠΑ. Ταυτόχρονα, το κράτος έγινε και ο μεγαλύτερος εργοδότης μηχανικών και επιστημόνων. Με την συνεχή αύξηση της κατανάλωσης, ακολούθησαν οι τράπεζες και οι τηλεπικοινωνίες, και σε κάποιο βαθμό ο μικρότερος ιδιωτικός τομέας. Σχολές πληροφορικής ιδρύθηκαν σε κάθε ΑΕΙ και ΤΕΙ ανά την Επικράτεια για να καλύψουν αυτήν την τεχνητή ζήτηση. Μερικές φορές μάλιστα περισσότερες σχολές στο ίδιο ίδρυμα, με ελαφρές παραλλαγές στον τίτλο. Ακολούθησαν μεταπτυχιακά προγράμματα επί παντός του τεχνολογικού επιστητού, ακόμα και σε σχολές που χρηστική μόνο σχέση είχαν με το αντικείμενο. Οι ευκαιρίες απασχόλησης ήταν πολλές και καλές σε επαγγέλματα με την πατίνα της καινοτομίας, κι ας αφορούσαν τις περισσότερες φορές το Δημόσιο ή την μεταπώληση και εγκατάσταση έτοιμων προϊόντων, με ελάχιστη προστιθέμενη αξία γνώσης. Μέχρις ότου και αυτή η φούσκα έσπασε ξαφνικά, όπως και πολλές άλλες.

Με τους μεγάλους εργολάβους δημόσιων έργων πληροφορικής, αλλά και τους πολυάριθμους υπεργολάβους τους, σε κατάσταση νευρικής κρίσης, τον ΑΣΕΠ χωρίς πλέον ουσιαστικό αντικείμενο, και τον ιδιωτικό τομέα της εσωτερικής κατανάλωσης σε βαθειά ύφεση, η κοινή λογική λέει ότι οι προοπτικές έστω και βιοποριστικής απασχόλησης, πόσο μάλλον καριέρας, θα έπρεπε να είναι ανύπαρκτες. Ευτυχώς, η κοινή λογική είναι τις περισσότερες φορές απλοϊκή: ότι κι αν λένε οι οικονομολόγοι για την κλίμακα της οικονομίας, στην κλίμακα του κάθε ξεχωριστού προσώπου η εργασία, και ειδικά η εργασία γνώσης, δεν είναι πια ένα αδιαμόρφωτο προϊόν που καθορίζεται από την προσφορά και την ζήτηση με τον ίδιο τρόπο επί δικαίων και αδίκων. Αν μη τι άλλο, γιατί σε μια κρίση θυσιάζονται τα περιττά, και η γνώση των ανθρώπων για τους οποίους συζητάμε εδώ, μόνο περιττή δεν είναι.

Κατ' αρχήν γιατί μέσα σε όλο αυτό το «πάρτυ» του εύκολου κρατικού χρήματος, υπήρχαν πάντα οι εταιρείες - και προπαντός, οι άνθρωποί τους - που έφτιαχναν πραγματικά προϊόντα, για πραγματικούς πελάτες, με πραγματικές ανάγκες. Και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν και θα συνεχίσουν να χρειάζονται ανθρώπους με πάθος και γνώση. Σε δυσκολότερες συνθήκες βέβαια, αλλά ίσως ακόμα πιο ουσιαστικά και με μεγαλύτερο δυναμισμό. Αλλά ακόμα και πολλές από τις εταιρείες που είχαν μάθει να διαχειρίζονται επιδοτήσεις και εύκολα κρατικά έργα, εξ' ανάγκης θα ανακαλύψουν έκπληκτες τις δυνατότητες των ανθρώπων τους· την τεχνογνωσία και το ταλέντο που σπαταλούσαν. Δεν θα επιζήσουν διαφορετικά και το ξέρουν. Όπως γίνεται συχνά στην οικονομία, που απεχθάνεται τους αναξιοποίητους πόρους, η ελληνική αγορά τεχνολογίας θα βρει τις διεξόδους, μέσα κι έξω από τα σύνορα, να αξιοποιήσει το δυναμικό της και θα ανακαλύψει τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα. Σε αυτήν την διαδικασία μεταμόρφωσης θα χρειαστεί νέο ταλέντο, νέες ιδέες και οπωσδήποτε νέες γνώσεις.

Άλλως τε, η ελληνική κρίση είναι κυρίως κρίση ανταγωνιστικότητας. Τόσο το κράτος, όσο και ο ιδιωτικός τομέας δεν θα βγουν από αυτήν, παρά μόνο μέσα από την παραγωγικότητα, που με την σειρά της χρειάζεται τεχνολογία και πρακτική, σεμνή καινοτομία. Το ίδιο το κράτος θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων, λόγω έλλειψης πόρων, να εκσυγχρονιστεί, πραγματικά αυτήν την φορά, ενώ ο ιδιωτικός τομέας θα ανακαλύψει πώς μπορεί να μειώσει το κόστος και να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά του με έξυπνες τεχνολογικές και καινοτομικές λύσεις. Ακόμα και αν δεν βρει τα αντανακλαστικά να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις η μουδιασμένη ελληνική αγορά, θα τα ανακαλύψει η νέα ευέλικτη επιχειρηματικότητα.

Μπορούμε να θρηνήσουμε την κρίση σαν καταστροφή. Μπορούμε όμως και να την ζήσουμε σαν την επώδυνη μεταμόρφωση της ελληνικής οικονομίας. Όσο βρίσκει -αναγκαστικά! - δρόμους σε νέες πραγματικά παραγωγικές δραστηριότητες, θα χρειάζεται την τεχνολογία και την καινοτομία που θα την κάνουν να επιζήσει και να προκόψει.

Σε αυτήν την διαδικασία ενηλικίωσης, θα πρωταγωνιστήσουν οι χιλιάδες άνθρωποι που θα μπορούν να την κάνουν καθημερινή πράξη. Σίγουρα δεν θα είναι εύκολες δουλειές με εύκολο χρήμα. Αλλά βέβαια, δεν διαλέξατε σαν επάγγελμα την τεχνολογία γιατί θέλατε μια εύκολη δουλειά, έτσι δεν είναι;

Γ.Φ. 

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Να κερδίσουμε χρόνο Πρέπει να περιμένουμε ώστε να ωριμάσουν σταθερότερες λύσεις της κρίσης

του Γιάννη Βούλγαρη*

Η Ελλάδα έχει εισέλθει εμφανώς στη δυσκολότερη φάση μιας πολυεπίπεδης εθνικής κρίσης, και τα σενάρια εξόδου από αυτήν κυμαίνονται ανάμεσα στο κακό, στο χειρότερο και στο καταστροφικό. 
Το κακό σενάριο είναι το καλύτερο! 
Προβλέπει μια συντεταγμένη πορεία σε συνεννόηση με τους θεσμικούς δανειστές (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Οποια τελική μορφή και αν αυτή πάρει, υπολογίζεται ότι η συνολική περίοδος ύφεσης 2009-2012 θα μειώσει το ΑΕΠ χοντρικά κατά 15%, ενώ μπορεί να συγκρατήσει τα κοινωνικά ρήγματα σε πολιτικά διαχειρίσιμο επίπεδο και την «καθημερινότητά» μας στα αστικά ιδίως κέντρα, σε ανεκτά ψυχικά και ανθρώπινα πλαίσια, παρά τη δραματική επιδείνωση που ήδη βιώνουμε. Η γεωπολιτική θέση της χώρας, έστω εξασθενημένη, θα εξακολουθεί να συναρτάται με την τύχη του βασικού πυρήνα της ΕΕ. 
Το καταστροφικό σενάριο είναι η άτακτη πτώχευση εκτός ευρώ. Η χώρα υπολογίζεται ότι θα χάσει τουλάχιστον το 50% του ΑΕΠ, θα μεσολαβήσει ένα χρονικό διάστημα οικονομικοκοινωνικού χάους με απρόβλεπτες ανθρώπινες και πολιτικές συνέπειες, ενώ γεωπολιτικά θα οπισθοχωρήσουμε σε ιστορικά προηγούμενα στάδια αστάθειας και ανασφάλειας.
Μεταξύ αυτών των δύο κινείται το σημερινό σενάριο. 
Οι συνεννοήσεις με την τρόικα οδηγούν σε περιοδικές κρίσεις πανικού και σπασμωδικά μέτρα με αμφίβολη αποτελεσματικότητα. Την κύρια ευθύνη φέρει η ελληνική πλευρά, γιατί δεν κινείται βάσει ενός εθνικού σχεδίου που θα αποτελούσε και την πυξίδα στις εκάστοτε διαπραγματεύσεις. 
Το σημερινό σκηνικό, πρακτικά το επόμενο εξάμηνο, είναι ιδιαιτέρως ασταθές και απρόβλεπτο. 
Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην ΕΕ και τη Γερμανία. 
Το διαπιστώνουμε στις αλλεπάλληλες δυσκολίες που συναντά η οριστικοποίηση της απόφασης της 21ης Ιουλίου, καθώς εμπλέκεται στους μαιάνδρους του πολύπλοκου θεσμικού μορφώματος της ΕΕ και στην παρατεινόμενη διχοστασία των γερμανικών ελίτ.
Το βασικό πρόβλημα εστιάζεται όμως στην Ελλάδα που βαδίζει κυριολεκτικά στο χείλος της αβύσσου. Κάθε πρόβλεψη για τις πολιτικές εξελίξεις ή τις κοινωνικές διαθέσεις είναι τόσο πιθανή όσο και η αντίθετή της. 

Ο μείζων κίνδυνος προέρχεται και πάλι από το πολιτικό σύστημα. 
Λαθεμένες, σπασμωδικές ή δημαγωγικές κινήσεις μπορεί να επιφέρουν την απότομη κατρακύλα της χώρας από το κακό στο καταστροφικό σενάριο. 
Εγραψα «και πάλι», γιατί έχουμε λησμονήσει ότι πέρα από τις μακροχρόνιες δομικές προδιαθέσεις, το μέγεθος της σημερινής εθνικής κρίσης καθορίστηκε από την τρελή πολιτική διαχείριση της ελληνικής οικονομίας μετά την εκδήλωση της παγκόσμιας κρίσης 2007-2008. 
Μας το θυμίζει με στοιχεία ο Νίκος Χριστοδουλάκης στο πρόσφατο βιβλίο του Σώζεται ο Τιτανικός; Από το Μνημόνιο, ξανά στην ανάπτυξη (Εκδ. Πόλις). 
Η κυβέρνηση της ΝΔ είχε το μερτικό του λέοντα στις ευθύνες. Κατά τη διετία 2008-2009, αντί να περιορίσει τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και το εξωτερικό έλλειμμα, έκανε μια σπάταλη πολιτική που εκτίναξε τον δανεισμό στα 57 δισ. Ανάμεσα στα αξιομνημόνευτα (!) μέτρα που έλαβε ήταν η ευνοϊκή μεταχείριση των off-shore εταιρειών, η κατάργηση των τεκμηρίων πολυτελών αυτοκινήτων και η επιδότηση της αγοράς τους, η επιδότηση αιρκοντίσιον, νέα δάνεια 2,2 δισ. για εξοπλισμούς (!) και φυσικά οι γνωστές αλλά ξεχασμένες πολυπληθείς προεκλογικές προσλήψεις. 
Στη συνέχεια, η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, δέσμια της προεκλογικής ρητορείας της, μοίρασε με τη σειρά της «κοινωνικές ενισχύσεις στους αδύναμους για να ενισχύσει τη ζήτηση», ώσπου να τις πάρει λίγο αργότερα πίσω και με τόκο. 

Αλλες κοινωνίες, με άλλη πολιτική κουλτούρα, μπορεί να διδάσκονταν από αυτήν την πικρή εμπειρία. Δεν είναι η περίπτωσή μας, δεν είναι η περίπτωση της Ελλάδας. 
Στο χείλος της αβύσσου, η ΝΔ του κ. Σαμαρά επαναλαμβάνει την ίδια προεκλογική δημαγωγία, τα μεγάλα τηλεοπτικά δελτία αγωνίζονται με πάθος κάθε βράδυ να τον φέρουν στην εξουσία παραβλέποντας την ανυπαρξία της πολιτικής του, και τέλος ένα μέρος του εκλογικού σώματος, απελπισμένο, «τσιμπάει» ξεχνώντας ότι έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. 
Βρισκόμαστε λοιπόν εγκλωβισμένοι. 
Από τη μια, η κυβέρνηση παίρνει «μέτρα» χωρίς να μπορεί να τα εντάξει σε μια πολιτική, και επιπλέον, φαίνεται να μην βρίσκει ούτε τον χρόνο ούτε τη διαύγεια ούτε τις θεσμικές διαδικασίες για να επεξεργαστεί ένα στοιχειώδες εθνικό σχέδιο ανασύνταξης. 
Από την άλλη, η ΝΔ του κ. Σαμαρά προβάλλει σαν συνταγή οριστικού εκτροχιασμού, είτε γιατί αν κέρδιζε τις εκλογές θα σπαταλούσε χρόνο και χρήμα μέχρι να επανέλθει από την προεκλογική δημαγωγία στη ρεαλιστική πολιτική, είτε γιατί κατά βάθος έχει αποδεχτεί την πιθανότητα να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια του 1821 με δραχμή.

Σε αυτό το σκηνικό μια άτακτη προσφυγή στις κάλπες, είτε γιατί θα αυξηθεί πολύ η κοινωνική πίεση είτε γιατί η κυβέρνηση θα χάσει τη δεδηλωμένη, θα άνοιγε μια κρίση στα τυφλά με πιθανότερη τη χρεοκοπία της χώρας. 
Η προσπάθεια ανασύνταξης της παρούσας κυβέρνησης και η παράταση της θητείας της εξακολουθεί να είναι σε αυτή τη φάση η ασφαλέστερη επιλογή για τη χώρα. Η κυβέρνηση έχει τη νομιμότητα στη βάση των εκλογών και των έκτακτων εθνικών καταστάσεων. Οι πολίτες το διαισθάνονται και γι' αυτό δεν ζητούν εκλογές. 
Η προσφυγή στις κάλπες δεν συμφέρει ούτε το ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο αν έχει πετύχει κάτι που να ισοδυναμεί με δικαίωση των θυσιών: ένα σταθερότερο και πειστικότερο για την αποδοτικότητά του σχήμα διάσωσης της χώρας στο πλαίσιο της ευρωζώνης. 
Αν αντιθέτως επιλέξει ή συρθεί σε εκλογές στα μισά της προσπάθειας, δεν θα διαλυθεί απλώς το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα αποδιαρθρωθεί η παράταξη για μακρύ διάστημα. 

Αποτελεί λύση η συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων ή μια χρονικά οριοθετημένη πολιτική κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης με την υποστήριξή τους; 
Θα αποτελούσε, μόνο όμως αν είχε προηγηθεί μια ειλικρινής συνειδητοποίηση εκ μέρους τους ότι όντως συνιστά εθνική αναγκαιότητα και όχι πρόσκαιρη υποχρεωτική συγκατοίκηση επειδή οι κάλπες δεν έβγαλαν αυτοδυναμία. 
Η ειλικρινής συνειδητοποίηση δηλώνεται πολιτικά και προηγείται της προσφυγής στις κάλπες. 
Γιατί στην αντίθετη περίπτωση, θα ήταν συνταγή αδύναμης και αλληλοϋποβλεπόμενης κυβέρνησης ή ακυβερνησίας. 
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση, μεγάλο μέρος της ΝΔ, αλλά και η σιωπηλή πλειονότητα της κοινωνίας κατανοούν ότι η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει χρόνο ώστε να ωριμάσουν σταθερότερες λύσεις της παγκόσμιας και της ευρωπαϊκής κρίσης. 

Αν η παγκόσμια οικονομία εισέλθει και πάλι σε ύφεση, οι μεγάλες δυνάμεις θα κληθούν να αναζητήσουν ριζικότερες λύσεις, στις οποίες θα περιλαμβάνεται και το ελληνικό πρόβλημα. 
Στην ευρωζώνη εξάλλου, πολλά σημάδια δείχνουν ότι η πορεία στη δημοσιονομική και οικονομική ολοκλήρωση έχει δρομολογηθεί και θα επιταχυνθεί υπό το βάρος της κρίσης. 
Θα είναι μια ολοκλήρωση στη βάση της «γερμανικής Ευρώπης», αλλά αυτό είναι προς το παρόν καλύτερο από την άναρχη επανεθνικοποίηση των ευρωπαϊκών διαδικασιών που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια. 
Πόσω μάλλον που το 2012-2013 είναι πολύ πιθανό να αλλάξει ουσιωδώς ο πολιτικός χάρτης της ΕΕ με την άνοδο των σοσιαλιστικών και προοδευτικών κομμάτων, γεγονός που θα κάνει πιθανότερη μια πολιτική στροφή προς τις πολιτικές ανάπτυξης της ηπείρου μας. 
Η Ελλάδα πρέπει να αντέξει πολιτικά και κοινωνικά, πρέπει να κερδίσει χρόνο ώστε να μην αποκοπεί από τις διαφαινόμενες διεργασίες. Συμμετέχοντας έστω ως επιδοτούμενος φτωχός συγγενής.


*Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου - πηγή άρθρου: ΤΑ ΝΕΑ, 24/9/11

Γενικευμένη κρίση, αριστερό αξιακό περιεχόμενο και πολιτικός ρεαλισμός

Ένας μικρός απολογισμός της πορείας της Δημοκρατικής Αριστεράς, ένα χρόνο μετά την ίδρυσή της

του Γιώργου Παππά* 

Σήμερα η παθογένεια της κοινωνίας μας εμφανίζεται μέσα από τη γενικευμένη κρίση σ΄ όλους τους θεσμούς της χώρας, τη δημοκρατία, τη πολιτική, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τον συνδικαλισμό, κλπ.
Το κυρίαρχο πρότυπο άσκησης και διαχείρισης πολιτικής, σ΄ όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό κοινωνικό, με το οποίο οι καθεστωτικές καταρρέουσες και απαξιωμένες πολιτικές δυνάμεις της χώρας πορεύτηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι οριστικά χρεοκοπημένο και απαξιωμένο.
Απαξιωμένο στην συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών και στην ίδια την ιστορία, που αυτή την φορά γράφεται από τους ηττημένους μιας διαλυμένης και πτωχεύσασας κοινωνίας και όχι από τους νικητές. Γιατί νικητές δεν υπάρχουν. Και πώς να υπάρχουν, όταν τα κυρίαρχα κόμματα και οι κομματικοί τους μηχανισμοί, είναι πολιτισμικά παράγωγα της κοινωνίας των πολιτών.
Η εθνική μας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική ήττα, προήλθε, πριν από κάθε άλλη μας παθολογία, από την κατακρεούργηση των αξιών στις πρακτικές του καθεστωτικού πολιτικού προσωπικού
Ο κύριος και βασικός υπεύθυνος για την πραγματικότητα του σήμερα δεν είναι η κοινωνία των πολιτών αλλά είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας που διαχειρίστηκε την πολιτική εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Και εξόφθαλμα ούτε “τα φάγαμε όλοι μαζί”, ούτε είναι όλοι ίδιοι, ούτε οι πολιτικοί ούτε οι πολίτες. Επίσης εξόφθαλμα οι πολιτικές δυνάμεις της χειραφέτησης και της προόδου υπάρχουν στην χώρα και αντιστέκονται στην κρίση και στην έκπτωση της κοινωνίας μας.

Πώς η νέα πολιτική συλλογικότητα της Δημοκρατικής Αριστεράς δίνει ρεαλιστική απάντηση σε προβλήματα που συνιστούν γόρδιο δεσμό για την χώρα και κάθε πολιτική σκέψη που θέλει να διατηρεί ορθολογισμό και αυτοκριτική, την αυτοελεγχόμενη διάσταση στη κριτική της σκέψη;

Η Δημοκρατική Αριστερά , με κείμενα συνεισφορές πολλών συντρόφων αλλά και με τα συλλογικά της κείμενα, αυτόν τον χρόνο ύπαρξης της, καταγράφει ορθολογισμό, καταθέτει προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, με γνώμονα το αξιακό περιεχόμενο της ανιδιοτελούς θυσιαστικής αριστεράς, την ευαισθησία της ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της αριστεράς του δημοκρατικού σοσιαλισμού και των πράσινων πολιτικών. Σήμερα, αυτά τα κείμενα της νέας συλλογικότητας, συγκροτούν και προσφέρουν εναλλακτικό πρότυπο άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής. εναλλακτικό προγραμματικό πλαίσιο διεξόδου από την γενικευμένη κρίση.

1.Η πολιτική ανάλυση και πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. ζητά ως αυτονόητο ορθολογισμό και στοιχείο του νέου χειραφετημένου πολιτικού προτύπου άσκησης και διαχείρισης πολιτικής,, να υπάρξει η αναγκαία προγραμματική συναίνεση των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας των πολιτών για ν΄ ασκηθούν οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές που θα βγάλουν την χώρα από την γενικευμένη κρίση. Μόνον έτσι διαμορφώνεται η ισχυρή και αξιόπιστη διαπραγματευτική βάση για την διαπραγμάτευση του χρέους και του οικονομικού μας μέλλοντος, στο πλαίσιο των συνεταίρων της Ε.Ε. που χωρίς αυτούς σήμερα θα ήμασταν οικονομικά σχεδόν νεκροί και σε εγχείριση χωρίς ...αναισθητικό.
Το πρόβλημα, όλοι συμφωνούν, ότι είναι εθνικό, αλλά θέλουν να το διαχειρίζονται μονοκομματικά, προβάλλοντας μωροφιλοδοξία σωτήρος ή άλογες δικαιολογίες και την στιγμή που στις δημοσκοπήσεις το 50% τουλάχιστον των πολιτών ζητά διακομματική διαχείριση της κρίσης. Ιδεοληψίες δεξιών και αριστερών δεν λύνουν προβλήματα όπως η ανεργία δεξιών και αριστερών πολιτών. Οι πολίτες και οι Ευρωπαίοι συνέταιροι, δεν έχουν εμπιστοσύνη σ΄ αυτούς που δημιούργησαν την κρίση.

2.Η πολιτική ανάλυση και πολιτική πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. ζητά ως αυτονόητο ορθολογισμό, την ουσιαστικότερη και αποτελεσματικότερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στα πλαίσια της πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε.
Η κυβέρνηση πελαγοδρόμησε τους πρώτους 15 μήνες της κρίσης ανάμεσα στο ΔΝΤ, την Ε.Ε. και τις αγορές και σήμερα είναι θράσος από την πλευρά της η δήλωση- ψέμμα ότι το EFSF ή τα μικρά βήματα προς την θέσμιση της πολιτικής ολοκλήρωσης, προήλθαν από τις δικές της προτάσεις. Η ανάγκη να περιφρουρηθεί το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαϊκών κοινωνιών απέναντι στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και η κοινή μοίρα σπρώχνει την Ε.Ε. που παραμένει διαιρεμένη και αναποφάσιστη.
Η ΔΗΜ.ΑΡ., προτείνει ως αυτονόητο ορθολογισμό, να είναι εθνικός στόχος η παραμονή μας στο ευρώ. Τό ευρώ είναι το νόμισμά μας και κάθε άλλη σκέψη μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Η Ε.Ε. δημιουργήθηκε με την παραδοχή ότι καμία χώρα της Ε.Ε., στο γίγνεσθαι της παγκοσμιοποίησης, δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της απέναντι στις οικονομίες των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Κίνας και των αναδυόμενων οικονομιών. Η χώρα μας μόνη δεν έχει ελπίδα και οικονομικό μέλλον, αλλά το ίδιο ισχύει και για την Γερμανία. (δές τελευταίες δηλώσεις της συνεταίρου μας κ.Μέρκελ).

3. Η πολιτική ανάλυση και οι προτάσεις της ΔΗΜΑΡ για την οικονομική κρίση - σήμερα έχει πλέον επιβεβαιωθεί απο τα γεγονότα - ζήτησαν να ακολουθηθεί η επιλογή της ανάπτυξης και όχι της λιτότητας (μονεταρισμός με αλλεπάλληλες αποτυχίες στην εφαρμογή του και με αποτέλεσμα ανακυκλούμενο ύφεση και συνεχείς φορολογίες) γιατί η ανάπτυξη της οικονομίας φέρνει έσοδα στο δημόσιο και αρθρώνει ισχυρό τραπεζικό σύστημα, θέσεις εργασίας,παιδεία, αναπτυγμένο βιοτικό επίπεδο. Σωστά το κόμμα μας καταψήφισε μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο. Το Πασοκ, χωρίς σχέδιο και με παράλογες πολιτικές, ολοκλήρωσε την πτώχευση την χώρα. Το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο ούτε σήμερα.

4.Με βάση αυτή τη θέση η ΔΗΜΑΡ. πρότεινε ένα σαφές σχέδιο διεξόδου από την κρίση και την αντιμετώπιση των παθολογιών της πολιτικής μας και κοινωνικής μας ζωής που ξεκινά από την αναγκαία συνταγματική μεταρρύθμιση και φτάνει στις πελατειακές και συντεχνιακές παθογένειες.
Υπάρχουν στις θέσεις του 1ο συνεδρίου αναλύτικά και αξίζει να ξαναδιαβαστούν (http://www.dimokratikiaristera.eu/in dex.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=46&Itemid=94) αλλά θα υπενθυμίσω ελάχιστους βασικούς άξονες.
Πρότεινε εναλλακτικό πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης για την χώρα με βάση τις πράσινες πολιτικές και την καινοτομία, π.χ. Βιολογική, υδροπονική (αστική και περιαστική) γεωργία. βιομηχανία ενέργειας απο ΑΠΕ, στήριξη των μικρών επιχειρήσεων που είναι το 90% των παραγωγών της χώρας μας, μορφές κοινωνικής οικονομίας,μορφές διαδραστικών αμεσοδημοκρατικών δικτύων και κοινωνικής συμμετοχής, μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης κλπ..
Πρότεινε ένα δίκαιο καθολικό φορολογικό σύστημα, και την ανάπτυξη των απαραίτητων πληροφορικών δομών για την λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, έχοντας συνείδηση οτι οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την κοινωνία των πολιτών, απαιτούν χρόνο και δεν γίνονται απο την μιά μέρα στην άλλη. Και οτι χρόνος δεν υπάρχει και η οτι παθογενής νοοτροπία αλλάζει αργά και με αντιστάσεις.
Προτείνει λύσεις για την παιδεία και πολλά άλλα θέματα και για την ανασυγκρότηση του κράτους για την εξοικονόμηση πόρων και θέσεων εργασίας.
Αντιστάθηκε σθεναρά στην μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών , στις οριζόντιες και άδικες φορολογίες. που οδηγούν στην διάλυση του κοινωνικού μας ιστού.

-Τέλος η ΔΗΜ.ΑΡ. και με την τελευταία απόφαση της Κ.Ε., δηλώνει οτι θέλει να εργαστεί για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού και καλεί κάθε πολίτη και συλλογικότητα που ενδιαφέρεται και κινείται στο ίδιο τουλάχιστον προγραμματικό πλαίσιο και αξίες, σε διαρκή διάλογο και κοινή προγραμματική δράση για την υλοποίηση του στόχου. Το μέλλον της χώρας μπορεί να προσδιοριστεί από την επιτυχία αυτής της προσπάθειας που μπορεί να δώσει τα αναγκαία νέα πολιτικά μορφώματα που έχει ανάγκη η χώρα. Η ΔΗΜ.ΑΡ. διαθέτει ένα πολύ καλά επεξεργασμένο πολιτικό προγραμματικό πλαίσιο θέσεων που αποτελεί την βάση του εγχειρήματος χειραφέτησης της πολιτικής και της κοινωνία μας.

Υπάρχουν όμως καθυστερήσεις και ελλείμματα στη συνολική πορεία χειραφέτησης της ΔΗΜ.ΑΡ.; Yπάρχουν και δουλέυουμε για το ξεπέρασμά τους, είναι η απάντηση.
Κανείς όμως πλέον δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σήμερα προσφέρει στην πολιτική ζωή της χώρας, ορθολογισμό ανάλυσης και προτάσεων, και ότι ο πολιτικός μας χώρος προσφέρει ξανά φρεσκάδα ιδεών στην πολιτική μας ζωή και στην κοινωνία των πολιτών. Αξιολογότατη επίδοση και απολογισμός ένα χρόνο μετά την ίδρυσή της.



*Ο Γιώργος Παππάς είναι μέλος της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ  και  υπευθυνος του ιστότοπου-τηλεπληροφορικής 

Τι είπε ο Σόϊμπλε

Καλώς τον Βενιζέλο... Ξέρεις, οι άλλοι έφυγαν...

του Γιώργου Προκοπάκη*

Και οι γάτες ξέρουν ότι το κανόνι θα σκάσει Σαββατοκύριακο. Αυτό εξηγεί το χαμό που γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες από την Πέμπτη το βράδυ μέχρι την Κυριακή το απόγευμα. Κάθε εβδομάδα! Κάθε φορά το μόνο που χρειάζεται είναι μια δήλωση (όλο και κάποιος κάτι θα πει), ένα στραβοπάτημα της ελληνικής πλευράς (το μόνο εύκολο). Αυτό το Σαββατοκύριακο, έχουμε τις δηλώσεις Σόιμπλε από τις ΗΠΑ. Εκεί που υποτίθεται βρίσκεται το βόδι εν υαλοπωλείω για να σπρώξει τη σωτηρία μας! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!

Ο Σόιμπλε χοντρικά είπε ότι (α) θα εκπλαγεί εάν αλλάξουν οι όροι για την εκταμίευση της έκτης δόσης, (β) δεν θα εκπλαγεί αν αλλάξουν οι όροι του πακέτου της 21/7. Μετάφραση:

(α) Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει η εκταμίευση της 6ης δόσης εάν δεν καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα που αρχίζουν τη Δευτέρα. 

Είναι αυτές οι διαπραγματεύσεις που με τον απίστευτης ανευθυνότητας χειρισμό του Βενιζέλου διεκόπησαν την 1/9. Οι ίδιες που ήταν "σχεδιασμένο από καιρό" να διακοπούν εκείνη την Πέμπτη το βράδυ και να ξαναρχίσουν στις 14/9. Ξαναρχίζουν (ελπίζουμε) στις 26/9, μετά από καταιγίδα μέτρων, την ελεγχόμενη χρεοκοπία στο τραπέζι, τις δηλώσεις Σόιμπλε.

(β) Τα πάντα σχετικά με την απόφαση της 21/7 είναι στον αέρα. Τα κρίσιμα είναι δύο (1) το PSI, (2) τα φρέσκα διακρατικά δάνεια. Η ελληνική κυβέρνηση έκανε ότι ήταν δυνατόν για να υπονομεύσει τη διαδικασία, με πολιτικαντισμούς και κουτοπονηριές. Είναι βέβαια γνωστό ότι οι Παπανδρέου-Βενιζέλος προσήλθαν στη συνάντηση με τη Μέρκελ το μεσημέρι της 21/7 με ελληνική θέση που περιγράφεται ακριβώς με το απλό: άρτζι, μπούρτζι και λουλάς. 

Για τον απλό λόγο ότι η κυβέρνηση θεωρείται τόσο αναξιόπιστη και το επιτελείο της τόσο ανίκανο που η θέση που μπορεί να καθήσει στις διαπραγματεύσεις, αν είναι να βγει ο,τιδήποτε καλό για τη χώρα, είναι του παρατηρητή. 
Οι διαπραγματευτές μας (Βενιζέλος, Ζανιά, Παπανδρέου, Χριστοδούλου) δεν κατάλαβαν ή δεν θέλησαν να καταλάβουν τίποτε. Κουτοπόνηρα προσπαθούσαν να κρατήσουν έξω από το PSI τις ελληνικές τράπεζες. Μέχρι του σημείου να διακόψει ο Σαρκοζί τη διαδικασία και να ζητήσει "εκεί και τότε" τη δέσμευση για τη συμμετοχή των ελληνικών τραπεζών. Μετά από μια ώρα, την πήρε - υποτίθεται. 
Αμέσως μετά τα παληκάρια τα καλά φρόντισαν να εξαιρέσουν από την ανταλλαγή την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, σημειώνω ότι το ΤΤ έχει στα χέρια του €4.8 δισ και η Societe Gen έχει €5 δισ. Πάλι κορόιδα έψαχναν τα παληκάρια. 
Ο αυστηρός και στριφτός ανασκολοπισμός οδήγησε με δύο μήνες καθυστέρηση στην αναγκαστική συμμετοχή και των διαμαντιών του ελληνικού τραπεζικού τομέα. 
Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση δεν είχε καταλάβει τίποτε για τη σημασία του PSI ο δε Μπένι νόμιζε ότι η δικηγορική την οποία ομιλεί απταίστως έχει πέραση στην Εσπερία. 
Βόδι εν υαλοπωλείω! 
Όσον αφορά δε το ζήτημα της εξασφάλισης των διακρατικών δανείων, η κυβέρνησή μας έκανε την μεγαλύτερη γκάφα που μπορούσε να κάνει με τις Φινλανδικές εγγυήσεις. Όχι μόνο επέλεξε τον χειρότερο δυνατό τρόπο για την κάλυψη των αιτουμένων εγγυήσεων, αλλά άναψε τσιγάρο μέσα σε πυριτιδαποθήκη. 
Μ' όλα αυτά, τα οποία οδήγησαν στη δίμηνη καθυστέρηση εκτέλεσης (μαζί με την άρνηση τήρησης των συμπεφωνημένων όσον αφορά το εσωτερικό της χώρας), στην καταιγίδα των μέτρων και το χειρότερο στη δήλωση Σόιμπλε: "όλα είναι στον αέρα".

Έχουμε καταλήξει λοιπόν στο σημείο όπου η τυπική έναρξη της διαδικασίας ελεγχόμενης χρεοκοπίας εξαρτάται από την έκταση της επιτυχίας του PSI (μεγάλη συμμετοχή αδυνατίζει τη γερμανική θέση - αν όντως είναι έτσι - για αλλαγή των όρων επί τα χείρω) και την κατάληξη στο ζήτημα των φινλανδικών εγγυήσεων. Έχει πια φτάσει η στιγμή όλοι, πρώτα η κυβέρνηση βέβαια, αλλά οπωσδήποτε και η αντιπολίτευση, να σοβαρευτούν. Η τακτική που ακολουθείται οδηγεί στη χρεοκοπία με το χειρότερο δυνατό τρόπο, πετώντας από το παράθυρο κάθε ευκαιρία για άμβλυνση των επιπτώσεων.

Βέβαια, υπάρχει πάντα και η "πονηρή" ανάγνωση της παντομίμας δεδομένου του αναγκαστικού της σωτηρίας της Ελλάδας. Ήταν αυτή του Βενιζέλου η οποία οδήγησε τάχιστα στο αδιέξοδο. Κυκλοφορεί το βολικό σενάριο "όλα αυτά είναι επικοινωνιακά των Γερμανών για να αυξηθεί η συμμετοχή στο PSI". 
Όποιος θέλει, ας στοιχηματίσει σ' αυτό το σενάριο. 
Η ΝΔ αμφιταλαντεύεται, ο ΣΥΡΙΖΑ το πήρε το στοίχημα ασμένως (σιγά μη και δεν τόπαιρνε), η ΔΗΜΑΡ δια του Προέδρου της έκανε εντυπωσιακή στροφή προς την "πάλη για την εξασφάλιση της 6ης δόσης και την εφαρμογή των αποφάσεων της 21/7". 
Ελπίζω ο συρφετός που μας έλαχε να διαχειριστεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στη σύγχρονη ιστορία μας, να μην το πάρει. 
Δυστυχώς, από τις πιρουέτες Βενιζέλου δεν είμαι καθόλου σίγουρος.


Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Φόρους 1,2 δις (τουλάχιστον) ετησίως γλυτώνει η εκκλησία νομότυπα. Ας είναι αυτά τα νέα μέτρα... αρκούν!


Ο Θεός να βάλει το χέρι του - Έστω και λίγο πιο βαθειά στην τσέπη

του Γρηγόρη Ψαριανού*

Είναι γνωστή η θέση μας για το διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, όπως ισχύει σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη ακόμα και σε θεωρούμενα ισλαμικά, θεοκρατικά, όπως η Τουρκία κα.
Σήμερα μάλιστα, κάτω από τις ιδιαίτερα δυσβάστακτες για τον Ελληνικό λαό οικονομικές συγκυρίες, η Εκκλησία της Ελλάδας και σύμφωνα με αυτά που αυτή ευαγγελίζεται, θα έπρεπε να συνδράμει αποφασιστικά, ζητώντας η ίδια από την πολιτεία όχι μόνο τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας της, που είναι ο δεύτερος μετά το δημόσιο ιδιοκτήτης γης με 1,3 εκατομμύρια στρέμματα αλλά και να φορολογηθεί για τις εμπορικές της δραστηριότητες, τα ιερά μυστήρια (αμοιβές χωρίς απόδειξη για γάμους, βαφτίσια, κηδείες, τρισάγια, μνημόσυνα, εξορκισμούς, εξομολογήσεις, αγιασμούς, κλπ), το εμπόριο των εκκλησιαστικών ειδών (κεριά, λιβάνια, εικονίτσες, κομποσχοίνια, αγιογραφίες, κλπ), την εκμετάλλευση της γης και των κτιρίων της.

Αντ΄ αυτού οι ιεράρχες και κληρικοί της πληρώνονται από το κράτος με κατ΄ αποκοπή κονδύλι από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι 212.000.000 ευρώ δίνονται από το Υπουργείο Παιδείας ως «επιχορήγηση στον εκτός προϋπολογισμού λογαριασμό της ληψοδοσίας του δημοσίου ταμείου Κεφάλαιο προς πληρωμή μισθού εφημεριακού κλήρου για κάλυψη του ελλείμματός του» σύμφωνα με τον αναγκαστικό νόμο 536 του 1945 που υπογράφηκε επί βασιλέα Γεωργίου του Β΄! Ένα ακόμα αξιοσημείωτο στοιχείο είναι πως το ποσό της μισθοδοσίας των αρχιερέων και ιεροκηρύκων ήταν 4.608.560 το 2008, 6.100.000 το 2009, 6.200.000 το 2010 και 6.654.000 το 2011. Επομένως, οι μισθοί όχι μόνο δεν έχουν μειωθεί αλλά αυξάνονται συνεχώς!

Ποιοί λοιπόν είναι οι φόροι εισοδήματος που καταβάλει η Εκκλησία; Σύμφωνα με την οικονομική της διεύθυνση για το 2010 επιβεβαιώνεται η καταβολή φόρων εισοδήματος ύψους 2.500.000! Έγκυρες εκτιμήσεις υπολογίζουν ότι οι φόροι συνολικά της Εκκλησίας, σε ένα καθεστώς ισονομίας, και όχι υποφορολόγησης που ισχύει μέχρι σήμερα, θα ανέρχονταν στο ύψος του 1,2 δις ευρώ, δηλαδή 600 φορές μεγαλύτερο κατά τους μετριότερους υπολογισμούς!
Τέλος, να σημειώσουμε, εκτός από όλα αυτά, κι ενώ δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε κατ΄ελάχιστον το Εθνικό Κτηματολόγιο, η Εκκλησία φέρεται ως ιδιοκτήτης όλων αυτών των εκτάσεων, σε ένα θολό ιδιοκτησιακό καθεστώς αμφισβητούμενο και διάτρητο, το οποίο βασίζεται σε χρυσόβουλα βυζαντινών αυτοκρατόρων και φιρμάνια οθωμανών σουλτάνων. Καθεστώς επίσης πρωτοφανές για ευρωπαϊκή, και όχι μόνο, χώρα. Για να μην αναφερθούμε και σε σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές, φοροελαφρύνσεις και ειδικές συμφωνίες παραχώρησης και ανταλλαγής γαιών, όπως βατοπέδι, μονή τοπλού κλπ, απορροφήσεις ευρωπαϊκών κονδυλίων σε μοναστήρια, μητροπόλεις, Άγιο Όρος, χρήματα που κανείς δεν γνωρίζει που ακριβώς πήγαν και ουδείς έλεγχος από το κράτος γίνεται, σύμφωνα με το αυτοδιοίκητο, ειδικό καθεστώς και προνόμια. (Κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία μάλιστα ιεράρχες χαρακτηρίζουν ώς δύναμη κατοχής, που προσβάλλει και ταπεινώνει το ελληνοχριστιανικό φρόνημα του λαού μας και καταργεί την εθνική μας κυριαρχία!)

Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Έστω και λίγο βαθειά στην τσέπη. Ευλόγησον.


*πηγή : protagon.gr

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ: Μαθήματα από την Ιρλανδία



του Γιάνη Βαρουφάκη*

Την περασμένη εβδομάδα βρισκόμουν στο Δουβλίνο, προσκαλεσμένος δύο πολιτικών κομμάτων (ένα αντιπολιτευόμενο, το Sinn Fein, και ένα που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, το Labour Party) και ενός think tank (TASC). Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι ιδιαίτερα καίρια για τον δημόσιο διάλογο εδώ στην Ελλάδα. Ο λόγος απλός: Το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών του Μνημονίου-Μεσοπρόθεσμου είναι ότι η πολιτική αυτή απέτυχε επειδή το ελληνικό κράτος (πιεζόμενο από την ελληνική κοινωνία) δεν εφάρμοσε του συμφωνημένους όρους του Μνημονίου-Μεσοπρόθεσμου. "Αν είχαν", μας λένε, "εφαρμοστεί πιο νωρίς τα μέτρα που είχαμε υποσχεθεί, θα είχαμε μπει σε διαδικασία ανάρρωσης αντί για διαδικασία διαδοχικών ακρωτηριασμών".

Οι ίδιοι κύκλοι αναφέρουν ως παράδειγμα προς μίμηση την Ιρλανδία η οποία, πράγματι, εφάρμοσε όλα τα μέτρα πριν ακόμα της επιβληθούν από την τρόικα. Για την ακρίβεια, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι, η προηγούμενη Ιρλανδική κυβέρνηση εφάρμοσε ένα σκληρότατο Μνημόνιο (με εξοντωτική λιτότητα, π.χ. την άρνηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ανέργους) ενάμιση χρόνο πριν καταφύγει στην τρόικα για δάνεια (σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τα αποφύγει). Βέβαια δεν τα απέφυγε (κάτι που αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι όταν ξεσπάσει μια κρίση τραπεζών-χρέους-ύφεσης η λιτότητα απλώς την επιδεινώνει) και βρέθηκε στο ίδιο εδώλιο με εμάς πριν ακριβώς ένα χρόνο.

Αυτό τον χρόνο που πέρασε, η Ιρλανδία δέχεται και εκείνη τις γνωστές επισκέψεις της τρόικας. Με μια διαφορά. Η Ιρλανδική Κυβέρνηση εισπράττει συστηματικά εύσημα από τους ξένους για την εφαρμογή των νέων σκληρών μέτρων που επιβάλει. Προσέξτε γιατί η Ιρλανδία πράγματι φαντάζει ως το όνειρο των Μνημονιακών: Όλα τα μέτρα εισάγονται στην ώρα τους, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες γίνονται χωρίς δεύτερη κουβέντα και ανεξάρτητα κοινωνικού κόστους (π.χ. έκλεισαν με συνοπτικές διαδικασίες τα δημόσια σχολεία για άπορα παιδιά με ειδικές ανάγκες), οι μισθοί μειώνονται χωρίς όριο, οι απολύσεις είναι απόλυτα ελεύθερες, εθνικό σύστημα υγείας δεν υφίσταται (παρά μόνο για τους βαθιά άπορους), δημοτικά τέλη δεν υπάρχουν, η φορολογία των φυσικών προσώπων είναι πολύ χαμηλή και των επιχειρήσεων μόλις 12,5%. Να γιατί η χώρα αυτή είναι ένα εργαστήριο στο οποίο μπορούμε να ελέγξουμε την θεωρία πως η πιστή εφαρμογή των όρων του Μνημονίου οδηγεί στην διέξοδο από την στενωπό ή όχι (δηλαδή στην σταδιακή επιστροφή στις αγορές και την απαγκίστρωση από την αναξιοπρέπεια του να είναι αναγκασμένη η χώρα να παρακαλά την τρόικα για νέα δάνεια).

Στην χώρα μας, το παράδειγμα της Ιρλανδίας αναφέρεται κατά κόρον ως παράδειγμα προς μίμηση και διαμορφώνεται μια εικόνα χώρας που οδεύει καλά και η οποία σιγά-σιγά πετυχαίνει τους στόχους της. Χτες μάλιστα κυκλοφόρησαν και τα πρώτα θετικά στατιστικά που δείχνουν θετικό ρυθμό ανάπτυξης της Ιρλανδίας για πρώτη φορά από το 2007. Μήπως τελικά στην Ιρλανδία το Μνημόνιο είχε την πρώτη επιτυχία του; Μήπως τελικά αν ήμασταν κι εμείς υποδειγματικοί κρατούμενοι (model prisoners - έκφραση την οποία χρησιμοποιούν Ιρλανδοί υποστηρικτές του Ιρλανδικού Μνημονίου!) να είχαμε καλύτερη τύχη και να μην βρισκόμασταν εδώ που είμαστε τώρα; Σε καμία των περιπτώσεων! Η Ιρλανδία βρίσκεται το ίδιο βαθειά βουτηγμένη στην Κρίση με εμάς. Το ίδιο σφικτά αλυσοδεμένη στο άρμα της ύφεσης και της διπλής ασθένειας χρέους-ύφεσης. Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα:

1. Μπορεί η κυβέρνηση να καταφέρνει να μειώνει τις δημόσιες δαπάνες επιβάλλοντας δρακόντειες περικοπές όμως, όπως πασχίζω ενάμιση χρόνο να εξηγήσω (χωρίς μεγάλη επιτυχία), σε καιρό ύφεσης-χρέους μειώνονται οι ιδιωτικές δαπάνες τόσο από τον κοσμάκη (που προσπαθεί να μειώσει την κατανάλωσή του είτε για να αποπληρώσει τις πιστωτικές και τα δάνειά του είτε για να βάλει κάτι στην άκρη είτε για να μπορέσει να καταβάλει τους νέους φόρους) όσο και από τις επιχειρήσεις (που, προσδοκώντας χαμηλότερη ζήτηση, περιορίζουν τις παραγγελίες και τις επενδύσεις τους). Όταν έρχεται, σε αυτή την αρνητική συγκυρία, να μειώσει το κράτος τις δαπάνες του, το άθροισμα των ιδιωτικών και των δημόσιων δαπανών μειώνεται. Τι είναι αυτό το άθροισμα; Ισούται με το ΑΕΠ, το εθνικό εισόδημα - το οποίο, προφανώς, μειώνεται κι άλλο. Έτσι μειώνεται αυτόματα το σύνολο των φόρων που αντλεί το κράτος (δεδομένου ότι αποτελούν ποσοστό του ΑΕΠ) με αποτέλεσμα να παραμένει αλώβητο το έλλειμμα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ιρλανδία. Αν και οι στόχοι ως προς τις δαπάνες 'πιάνονται', το έλλειμμα παραμένει σταθερά υψηλό - παρά τις 'εντυπωσιακές' ανθρωποθυσίες. Πιο συγκεκριμένα, το Ιρλανδικό κράτος δεν είναι καν κοντά, παρά τα 4 χρόνια αυστηρότατης λιτότητας (την οποία ακόμα και το ΔΝΤ χαρακτήρισε υπέρμετρα σκληρή), στο να πετύχει αυτό που όλοι θεωρούν τον βασικό στόχο: το πρωτογενές πλεόνασμα - δηλαδή το κράτος να εισπράττει περισσότερα από όσο δαπανά πριν υπολογίσουμε τις αποπληρωμές στους δανειστές του.

2. Το νέο ότι η Ιρλανδία κατάφερε να αντιστρέψει το τρίμηνο που πέρασε, για πρώτη φορά, την αρνητική ανάπτυξη (μόλις ανακοινώθηκε μια αύξηση του ΑΕΠ της τάξης του 1,6%) έχει σημαντική ψυχολογική αξία. Σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια απώλεσε το 25% του ΑΕΠ, μια μικρή βελτίωση αυτού του δείκτη είναι σημαντική. Όμως, δεν αποτελεί σημάδι διεξόδου από την Κρίση. Ούτε κατά διάνοια. Για να μπορέσει η Ιρλανδία να αρχίσει να μειώνει το χρέος της χρειάζεται πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτούν ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης τουλάχιστον 3,5% για πολλά χρόνια. Χωρίς αυτό, η Ιρλανδία θα παραμένει υποχείριο της τρόικα. Μπορεί να τα καταφέρει; Σε καμία περίπτωση, υπό τις παρούσες συνθήκες (όπως ήδη ισχυρίστηκα). Οι λόγοι είναι δύο: (Α) Η ανάπτυξη του 1,6% που είδαμε χτες οφείλεται, αν κοιτάξετε προσεκτικά τα στοιχεία, σε έναν και μόνο βιομηχανικό τομέα: Χημική βιομηχανία και φαρμακοβιομηχανίες - βασικά πολυεθνικές που έχουν μετακομίσει στην Ιρλανδία λόγω του χαμηλού φόρου. Όμως, η αύξηση του κύκλου εργασιών των εταιρειών αυτών δεν αφορούν την οικονομία της Ιρλανδίας! Κατά την παραμονή μου, με πήγαν να δω κάποιες από αυτές τις εταιρείες. Άδεια κελύφη είναι οι περισσότερες. Κτήρια με λίγους υπαλλήλους που οι εταιρείες αυτές δηλώνουν ως έδρα τους στην Ευρώπη για να πληρώνουν τους χαμηλούς φόρους της Ιρλανδίας (αντί για της Γαλλίας, της Ολλανδίας ή της Ελβετίας, όπου θα υπέφεραν μάλιστα και από το υψηλό Ελβετικό φράγκο) χωρίς όμως αυτό να μεταφράζεται σε κάτι πέραν από εικονικές επενδύσεις και εικονική αύξηση του κύκλου εργασιών. Έτσι, το ΑΕΠ της Ιρλανδίας φουσκώνει χωρίς να περνά χρήμα από το κράτος (και λόγω της χαμηλής φορολόγησης και λόγω του ότι φορολογούνται μόνο κέρδη, τα οποία οι πολυεθνικές δεν πολυδηλώνουν παρουσιάζονται αντίστοιχα υψηλά εικονικά κόστη!) και, βέβαια, χωρίς κανένα θετικό αντίκτυπο στην αγορά εργασίας της χώρας. Για του λόγου το αληθές, την ίδια ακριβώς στιγμή που η στατιστική υπηρεσία ανακοίνωσε την αύξηση του ΑΕΠ ανακοίνωσε και την αύξηση της ανεργίας, με παράλληλη μείωση της απασχόλησης. (Β) Η αύξηση του κύκλου εργασιών των πολυεθνικών με έδρα την Ιρλανδία είναι και αυτή μάλλον πρόσκαιρη. Αντανακλά την πιο 'ανεβασμένη' περίοδο που μας πέρασε, πριν η διεθνής οικονομία μπει στην διαδικασία μιας νέας μείωσης της παγκόσμιας ζήτησης.

3. Όταν μια χώρα μπει στο στόχαστρο των αγορών ομολόγων, και αποκλειστεί από αυτές, για να ανανήψει χρειάζονται όχι απλά καλά νέα από το μέτωπο των στόχων του Μνημονίου της αλλά κάτι παραπάνω: Χρειάζονται πρωτογενή πλεονάσματα μεγέθους τουλάχιστον ίσου του επιτοκίου δανεισμού το οποίο να είναι και αυτό ίσο με τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Με απλά λόγια, η Ιρλανδία για να βγει από την στενωπό χρειάζεται (μετά την Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, και εφόσον βέβαια αυτή εφαρμοστεί) ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον 3,5% και ανάλογο πρωτογενές πλεόνασμα. (Σήμερα, ο ρυθμός ανάπτυξης είναι στο 1,6% και η χώρα αντιμετωπίζει πρωτογενές έλλειμμα της τάξης του 6%.) Χρειάζεται και κάτι άλλο: Την άρση του ντόμινο που προχωρά ακάθεκτο προς την Ιταλία. Είναι ξεκάθαρο σε όσους δεν έχουν ιδεολογικές παρωπίδες ότι, με το κλίμα να χειροτερεύει παγκοσμίως, η Ιρλανδία παραμένει και θα παραμένει καθηλωμένη στην ίδια σκοτοδίνη με εμάς. Καλώ όποιον έχει αμφιβολία να επισκεφτεί τις συνοικίες του Δουβλίνου και του Limerick στις 12.30 το μεσημέρι, την ώρα που περνούν τα συσσίτια από τις γειτονιές.

Όσο βρισκόμουν στο Δουβλίνο, η δική του Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου παρέδωσε το πόρισμά της. Ήμουν στην παρουσίαση του πορίσματός τους το οποίο επιβεβαίωσε την δύσκολή απόφασή μου να μην συμμετάσχω στην δική μας ΕΛΕ. Τι βρήκαν; Ότι είναι αδύνατον να αποκαλυφθεί ποιοι είναι οι δανειστές του Ιρλανδικού δημοσίου. Κατά τα άλλα η μελέτη αυτή είναι χρήσιμη για όποιον ενδιαφέρεται να μελετήσει το ιστορικό του Ιρλανδικού χρέους και τον τρόπο με τον οποίο η διαπλοκή κράτους και τραπεζιτών εξόκειλε την μικρή αυτή χώρα χωρίς ούτε ένας πολιτικός ή επιχειρηματίας να μην πάει στην φυλακή. Μπορείτε να διαβάσετε το πόρισμα εδώ.

Τις μέρες που ήμουν εκεί συνάντησα εκατοντάδες ανθρώπους: Υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, διαδηλωτές. Αποκόμισα την εντύπωση ότι κάνουν τις ίδιες συζητήσεις και διαφωνούν με τον ίδιο τρόπο όπως και εμείς. Κυρίαρχη, όπως και εδώ, ήταν μέχρι πρότινος η άποψη ότι "εμείς (οι Ιρλανδοί) καλά θα κάνουμε να κοιτάξουμε τα του οίκου μας - να παραμείνουμε υποδειγματικοί κρατούμενοι - να αφήσουμε τα της Ευρώπης στην Ευρώπη και να ασχοληθούμε αποκλειστικά με τις περικοπές δαπανών και μισθών (ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα), την μείωση του κράτους και την άρση ό,τι περιορισμών υπάρχουν ακόμα στο διάβα των επιχειρήσεων." Από την άλλη όμως υπάρχει και η άλλη άποψη όσων, όπως κάποιοι εξ ημών εδώ στην Ελλάδα, λένε πως Ιρλανδική Κρίση δεν υπάρχει και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με δάνεια και περικοπές. Συνάδελφοι όπως η ομάδα οικονομολόγων του TASC και ο Kevin O'Rourke θεωρούν ότι μόνο μια ευρωπαϊκή λύση μπορεί να έρθει αντιμέτωπη με μια κατ' εξοχήν Ευρωπαϊκή Κρίση. Είναι ξεκάθαρο ποια από τις δύο σχολές ευρωπαϊκής σκέψης ήταν εκείνη που με προσκάλεσε στο Δουβλίνο...

Όντας εκεί, συμμετείχα στην πιο δημοφιλή εκπομπή πολιτικού-οικονομικού περιεχομένου, το Tonight with Vincent Browne. Μπορείτε, αν δεν βαριέστε, να δείτε την 45 συζήτηση περί Ελλάδας, Ευρώπης και Ιρλανδίαςπατώντας εδώ. Την επόμενη μέρα έδωσα μια σειρά από ραδιοφωνικές συνεντεύξεις. Το αναφέρω αυτό επειδή έχει ενδιαφέρον αυτό που έγραψε εδώ η Irish Independent: ότι ακούγοντας αυτά που έλεγα στο ραδιόφωνο, μια κυρία επιβαίνουσα λεωφορείου έβγαλε κραυγή αγωνίας, κάτι που σύμφωνα με τον δημοσιογράφο της εφημερίδας καταδεικνύει ότι μέρος της κοινής γνώμης δεν είναι προετοιμασμένο για τα κακά μαντάτα. Πάντως, στην κεντρική ομιλία που προσκλήθηκα να κάνω στο ξενοδοχείο Shellbourne, το κοινό φάνηκε ιδιαίτερα καλά προετοιμασμένο και έτοιμο για το επόμενο βήμα που, πάγια θέση μου είναι, πρέπει να κινείται στην βάση μιας ευρωπαϊκής λύσης για όλους μας. Αυτό φάνηκε από την πλήρη συμφωνία με τον κεντρικό άξονα της τοποθέτησής μου από το σχολιαστή της ομιλίας μου που είχαν επιλέξει οι διοργανωτές, τον γνωστό δημοσιογράφο Finton O' Toole της κραταιάς και αρκετά συντηρητικής εφημερίδας Irish Times. (Μπορείτε να διαβάσετε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο όσων είπα εδώ ή ακόμα και να ακούσετε την ομιλία εδώ.) Για ένα απάνθισμα του πως κάλυψαν οι μεγαλύτερες Ιρλανδικές εφημερίδες τις παρεμβάσεις αυτές πατήστε εδώ, εδώ και εδώ.


 ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (επιλογής Γ.Β.)

• Που καταντήσαμε: Οι εκ των αρχιτεκτόνων του Κραχ του 2008, ο Tim Geithner και ο Larry Summers να λένε πράγματα σωστά στους Ευρωπαίους ηγέτες και εκείνοι να μην τους ακούν!
• Ο Joseph Stiglitz θυμίζει στους Μνημονιακούς ότι στερούνται λογικής
• Μια ενδιαφέρουσα πρόταση για εκατέρωθεν διαγραφές χρεών
• Ο Gordon Brown, τ. πρωθυπουργός της Βρετανίας, συμφωνεί πως το πρόβλημα είναι ο τραπεζικός τομέας.
• Ένα ενδιαφέρον Ολλανδικό σχέδιο για την έξοδο από την Κρίση του Ευρώ.
• Το ευρώ στο σταυροδρόμι όπου μια κακή επιλογή το φέρνει στο γκρεμό. Του Δημήτρη Παπαδημητρίου, Προέδρου του Levy Institute.
• Άρθρο του Τάκη Μίχα στο Cato Institute για τα αίτια που κρύβονται πίσω από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας.
• Ο Γιάννος Παπαντωνίου στο Huffington Post.
• H New York Times ελπίζουν ότι η Ευρώπη θα καταφέρει να ενοποιηθεί μέσω της Κρίσης.
Εδώ λέω στο Αμερικανικό NPR ότι στην Ελλάδα ποτέ δεν προσφέρθηκε, πραγματικά, σχέδιο διάσωσης
• Μια ενδιαφέρουσα (αλλά αδιέξοδη, κατά την γνώμη μου) πρόταση, εξ Ιρλανδίας, για το πως μπορούμε να δανειστούμε, ως κράτη πτωχευμένα, δίνοντας ως εχέγγυα μελλοντικούς φόρους
• Ο Roger Altman ανησυχεί για την Ευρώπη και τον κόσμο και συνιστά άμεση δράση. Ο Nouriel Roubini συμφωνεί, επαυξάνει και προτείνει συγκεκριμένα μέτρα.
• Η συζήτηση για το που θα βρεθούν τα χρήματα για την διάσωση της ευρωζώνης καλά κρατεί.
• Η WSJ λέει στους ευρωπαίους: Υποστηρίξτε την Κεντρική σας Τράπεζα I agree. Let it borrow too to deal with the debt.
• Ο Riccardo Bellofiore γράφει στην Guardian πως τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν κατανοήσουμε ότι πρόκειται περί Κρίσης του καπιταλισμού η οποία προέκυψε λόγω μιας λυσσαλέας επίθεσης στους μισθούς και στην εργασία.

*πηγή: protagon.gr

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Οι προτάσεις του βιομηχανικού κεφαλαίου προς την κοινωνία - μια κριτική αποτίμηση της έκθεσης McKinsey/ΣΕΒ


από τον left liberal synthesis ("O Μάκης και η McKinsey")

Η έκθεση McKinsey για το μέλλον της Ελληνικής Οικονομίας έχει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία και σχετικά αντιφατική υποδοχή. Η Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, βρήκε μεθοδολογικά σφάλματα αλλά και κραυγαλέες αλλοιώσεις στοιχείων, στα όρια της επιστημονικής απάτης. Όμως το μοναδικό επίδικο το οποίο βρήκε ήταν η συσχέτιση μεγέθους και παραγωγικότητας. Η Συνομοσπονδία ισχυρίζεται ότι το μικρό μέγεθος δεν είναι αναπόδραστα συνδεδεμένο με την χαμηλή παραγωγικότητα. Ο Ριζοσπάστης δεν βρήκε παρά ένα απλό έγγραφο καπιταλιστικής απολογίας. Η Αυγή παρουσίασε μια πιο ισορροπημένη κριτική του Ν.Γεωργάκη με κύριες τις αρνητικές όψεις αλλά και διατυπώσεις που επεφύλασσαν μια νουνεχή δεύτερη ανάγνωση στο μέλλον.

Θα ήθελα προκαταβολικά να σημειώσω πως έχω μεγάλη δυσπιστία σε οικονομικές μελέτες καθώς το παιχνίδι με τις στατιστικές πλέον έγινε κάτι σαν το φλιτζάνι του καφέ. Ο καθείς οικονομολόγος ανάλογα με τις τεχνικές παραδοχές του και τα μοντέλα μπορεί να αποδείξει ότι θέλει. Ρητά, λοιπόν, αναγνωρίζω ότι διάβασα την έκθεση με την ακόλουθη μεθοδολογική, «ιδεολογική» προκατάληψη :

Σε κάθε οικονομία το κύριο είναι ποιος προσπορίζεται τα πλεονάσματα που παράγει. Το ταξικό ζήτημα είναι το πρώτο και θεμελιώδες. Ωστόσο όμως η εμπειρία δείχνει πως ο τρόπος που τα πλεονάσματα αυτά μεταβιβάζονται έχει σχέση με την ανάπτυξη και τη δομή της οικονομίας. 

Οι λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες και οι πιο εσωστρεφείς έχουν τις μεγαλύτερες ταξικές διαφορές. Οι ανεπτυγμένες εξωστρεφείς οικονομίες προσφέρουν μεγαλύτερες ευκαιρίες αναδιανομής και πολιτικής ανατροπής. 
Διαβάζω με ενδιαφέρον «ολικές κριτικές» του συστήματος όπου τελικά όλα είναι καπιταλισμός, ο τρόπος παραγωγής (τα μηχανήματα, η κατανομή της εργασίας κλπ ), όπου ο «νόμος αξίας» μεταφέρει την υπεραξία από τους εργαζόμενους υψηλής παραγωγικότητας στους καπιταλιστές σε όλο το σύστημα κλπ κλπ. Οι κριτικές αυτές έχουν πολύ ενδιαφέρον ως ασκήσεις «ακαδημαϊκού μαρξισμού» αλλά δεν μετουσιώνονται σε πολιτικά προτάγματα παρά μόνο από τον χώρο του ελευθεριακού αναρχισμού. 


Με βάση την οπτική αυτή είδα την έκθεση αυτή ως εξής :
Δεν περίμενα να πυροδοτήσει κανένα πολιτικό κίνημα του τύπου «σοσιαλιστές βιομήχανοι υπέρ της αναδιανομής», αλλά περίμενα να δω αν η εξωστρέφεια και η δομή της οικονομίας που προκρίνει είναι αυτή που επιτρέπει στις δυνάμεις της εργασίας να ενισχυθούν σχετικά. Ακόμη έχει ενδιαφέρον αν οι θεμελιώδεις παραδοχές της έκθεσης έχουν κάτι από ένα χύδην λαϊκιστικό πρωτόγονο λόγο που διακινούν τηλεαστέρες Ηρακλειδείς (Κώνστας, Καψής κλπ) του σε βραδινά δελτία κατά του «δημοσίου».

Με βάση αυτήν την οπτική παρατήρησα τα εξής:

1.-Η παραδοχή της γενικευμένης φοροδιαφυγής και παραοικονομίας. 

Αυτή η δημόσια παραδοχή δημιουργεί ένα άλλο τεχνικό και πολιτικό επίδικο. Η χρεοκοπία είναι αποτελέσματα φοροδιαφυγής, απλής σύλληψης των φόρων οι οποίοι ήδη είχαν επιβληθεί. Γράφεται στην σελίδα 7:
Ένα περίπλοκο διοικητικό και φορολογικό σύστημα δημιουργεί νομικά , γραφειοκρατικά και διαδικαστικά αντικίνητρα στην προσπάθεια ίδρυσης ή και επέκτασης των επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα αδυνατεί να εισπράξει ετήσια φοροδιαφυγή της τάξης των €15-20 δισ. ποσό που θα επαρκούσε για να καλύψει το δημοσιονομικό έλλειμμα.

2.-Η απόρριψη του στερεότυπου της υπανάπτυκτης οικονομίας. 

Οι διάφοροι κλάδοι εντός οικονομίας δεν παρουσιάζουν κανενός τύπου εξωτική κατανομή μεταξύ τους , αλλά υπάρχει θέμα παραγωγικότητας κάθε κλάδου χωριστά. Γράφεται στην σελίδα 17:
Το έλλειμμα παραγωγικότητας οφείλεται στη χαμηλή παραγωγικότητα των ιδίων των κλάδων, όχι στη σύνθεση της οικονομίας. 

3.- Οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα είναι στο στατιστικό μέσο όρο των χωρών της ΕΕ. 

Δεν είναι οι μεγαλύτερες, δεν είναι οι μικρότερες αλλά η παραγωγικότητα του δημοσίου είναι η χαμηλότερη από όλες τις χώρες. Το επίδικο λοιπόν δεν είναι οι δαπάνες όπως ιδιοτελώς γκρινιάζουν οι δεξιοί φιλελεύθεροι, το επίδικο είναι η αποδοτικότητα τους. Αυτό είναι ένα σχετικά περίπλοκο και τεχνικά δαιδαλώδες επίδικο , για το οποίο δεν αρμόζουν ούτε οι κραυγές κατά των «τεμπέληδων» ούτε οι ναρκισσισμοί και οι κολακείες του χυδαίου «αντινεοφιλελευθερισμού». Το σχετικό διάγραμμα (σχήμα 11, σελίδα 20) είναι αποκαλυπτικό.

4.-Προκρίνονται κλάδοι με σχετικά μικρότερο συστημικό-λειτουργικό κρατισμό. 

Με θετική ματιά είδα να απουσιάζουν από τους προκρινόμενους κλάδους οι οργανικά κρατιστές των δημοσίων έργων, των «πακέτων» (Δημόσια Έργα, Τράπεζες). Αντίθετα προκρίνονται κλάδοι με εξωστρέφεια που αντικειμενικά έχουν λιγότερες πολιτικές εμπλοκές. Υπάρχουν και μερικές ιδέες που προσπαθούν να δώσουν επαρκείς λύσεις σε μερικά ειδικά διαρθρωτικά προβλήματα. πχ οι υπεράριθμοι γιατροί να απορροφηθούν από μια οικονομία του Ιατρικού Τουρισμού, οι μονίμως σε υποαπασχόληση απόφοιτοι των κλασικών σπουδών να απορροφηθούν σε Διεθνή Κέντρα Κλασικών σπουδών.

5.-Προκρίνεται ένα φορολογικό σύστημα με βάση τους άμεσους και όχι τους έμμεσους φόρους. 

Σελίδα 12:
Ταυτόχρονα, όμως, τα δημόσια έσοδα μειώθηκαν κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες, καθώς μεγάλο μέρος των εσόδων προερχόταν από έμμεσους φόρους (π.χ., ΦΠΑ), όπου η φοροδιαφυγή είναι πιο διαδεδομένη και ο έλεγχος πιο δύσκολος .

6.-Αιτήματα προς το κράτος. Η έκθεση διατυπώνει μια σειρά αιτημάτων προς το κράτος , για τα οποία απαιτούνται δημόσιες δαπάνες. Πχ Μηχανισμός πιστοποίησης ελληνικών προϊόντων, εκθεσιακά κέντρα, ΣΔΙΤ για τα τρόφιμα , βοήθειες για Road Shows κλπ. Η λίστα των αιτημάτων είναι τέτοια που δημιουργεί έδαφος για διαπραγμάτευση. Αν ο ΣΕΒ έχει αιτήματα που απαιτούν δημόσιες δαπάνες αυτά μπορούν να συζητηθούν έναντι ασφαλειών προς την εργασία.

7.-Η έκθεση κάνει ένα «λογοτεχνικό» τρικ σχετικά με την ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων, την κινητικότητα της εργασίας κλπ. 

Εκκινεί από το δεδομένο ότι σε πιο ανεπτυγμένες και ασφαλείς , για τους εργαζόμενους κοινωνίες, υπάρχουν ελαστικές εργασιακές σχέσεις , αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι αυτές είναι προϋπόθεση ανάπτυξης. Το δεδομένο είναι ότι στις χώρες που αναφέρεται η ελαστικότητα είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης και όχι προϋπόθεση . Η ανάπτυξη δημιουργεί κοινωνικά θεμέλια που αντισταθμίζουν ελαστικότητα στις σχέσεις. Η ελαστικότητα πρέπει να είναι διαπραγματεύσιμη έναντι αντίστοιχων ανταλλαγμάτων ασφάλειας και όχι προϋπόθεση.

8.-Υπάρχουν αμφιλεγόμενες και ενδιαφέρουσες συστάσεις για την διασύνδεση επιχειρήσεων πανεπιστημίων. 

Το θέμα βέβαια έχει κυριολεκτικά τραγελαφικές διαστάσεις. Τυπικά αριστερές φωνές μιλάνε για επέλαση της αγοράς στα πανεπιστήμια , την στιγμή που τα μισά μέλη του ΣΕΒ νομίζουν πως το R&D είναι μάρκα αποσμητικού και τα άλλα μισά ότι το «Πανεπιστήμιο» όνομα Μπυραρίας στην Μύκονο. Η διαπιστωμένη επάρκεια ορισμένων τμημάτων στην εφαρμοσμένη έρευνα κινητοποιείται από μια ειδική ακαδημαϊκή προσοδοθηρία των «πακέτων» της ΕΕ , αλλά δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική Μεταποίηση. Η αναγγελία από τον ΣΕΒ για πανεπιστημιακή εμπλοκή, πρέπει να ειδωθεί στην θετική της διάσταση μιας τεχνολογικής αναβάθμισης και όχι στην αρνητική της διάσταση μιας ακαδημαϊκής έκπτωσης και διαφθοράς. Η ακαδημαϊκή έκπτωση και διαφθορά προϋπάρχει και είναι ανεξάρτητη από τον καχεκτικό, ισχνό ελληνικό καπιταλισμό της καινοτομίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ,αντίθετα, πως ο ραντιέρικος προσοδηθηρικός καπιταλισμός βολεύεται από ένα εσώκλειστο ακαδημαϊσμό εκτός οικονομίας ανεξαρτήτως περιεχομένου.

Συνοπτικά βρήκα την έκθεση αυτή ως την πρόταση του βιομηχανικού κεφαλαίου προς την κοινωνία και άρα ως πρόταση προς διάλογο και διαπραγμάτευση. Η αίσθηση μου είναι πως όσον αφορά την άρθρωση των τομέων και κλάδων που προκρίνει κινείται στην σωστή κατεύθυνση. Σηματοδοτεί μια διάθεση απεμπλοκής του βιομηχανικού κεφαλαίου από τον λειτουργικό κρατισμό των «κρατικών προμηθειών» και την ρητορική , τουλάχιστον, διάθεση συμμετοχής στον διεθνή καταμερισμό.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Η σύγχρονη αριστερά, κινείται εντός συνεχούς συμβιβασμού με το κεφάλαιο. Εκτός από τους νοσταλγούς των «πενταετών» όλοι, μα όλοι, οι νοήμονες της έλλογης αριστεράς (Οικολόγοι, Δημαρ, Συν, έλλογη Ανταρσύα) δέχονται την ιδιωτική οικονομία (πολιτικά ορθός όρος για τον καπιταλισμό, σε προγραμματικά κείμενα εσωτερικής αριστερής κατανάλωσης). Μια πρόχειρη περιδιάβαση στο συνέδριο του Συν αλλά και της πρόσφατης πρότασης του Σύριζα αρκεί για να αναδείξει το αυτονόητο. 

Όμως υπάρχουν εγκλωβισμοί που εκκινούν από μια απλοϊκή και τελικά μη μαρξιστική ταξινόμηση «μικρού»-«μεγάλου» κεφαλαίου. Αν δούμε αυστηρά τυπικά κριτήρια, ο Μάκης Ψωμιάδης είναι «μικρός» και ο Δασκαλόπουλος «μεγάλος» . Το «902» είναι μικρός και απολύει και θα μπορούσα να καταγράψω τουλάχιστον πέντε «μεγάλους» που το 2011 έδωσαν αυξήσεις. 
Αν απεγκλωβιστούμε από τηλεοπτικούς αντικαπιταλισμούς τύπου «Αυτιά Μητρόπουλου» τότε οι δυνάμεις της εργασίας έχουν να κάνουν μερικές επιλογές. Απέναντι στην άρρητη συναισθηματική προσέγγιση με τον φοροφυγά και εισφοροφυγά μικρομεσαίο καπιταλισμό του Ψωμιάδη προτιμώ την συγκρουσιακή ανοικτή διαπραγμάτευση με τον εξωστρεφή καπιταλισμό «των αξιών χρήσης» του Δασκαλόπουλου. 
Χοντρικά ο Δασκαλόπουλος μέσω McKinsey προτείνει «ελαστικές σχέσεις» και κρατικές ρυθμίσεις για μια έξοδο με ορίζοντα δεκαετίας. Εγώ θα αντέτεινα αυτό να γίνει διαπραγματεύσιμο έναντι εξασφαλίσεων. 
Από τον μικροκομπιναδόρικο καπιταλισμό των άρρητων συναινέσεων που τελικά στην κρίση απέλυσε 500,000 χωρίς να πει κανείς κιχ, προτιμώ τον καπιταλισμό της εξωστρέφειας. Όχι γιατί αυτός ο καπιταλισμός είναι καλός, αλλά γιατί καθώς αγκυρώνεται σε πιο «βαριές αξίες χρήσης» έχει ανάγκη την εξειδικευμένη εργασία, το εργατικό δυναμικό της γνώσης, και τελικά αυτό επιτρέπει τους ταξικούς αγώνες να διεξάγονται από καλύτερη βάση.
Θα άξιζε κάποιος να ερευνήσει τους μισθούς, τα δικαιώματα, και τις απολύσεις στον εξαγωγικό υποτομέα της βιομηχανίας και να τον συγκρίνει με τα αντίστοιχα της αφελώς καλοδεχούμενης «μικρής επιχείρησης θύματος των μονοπωλίων». 
Η θεωρία του καπιταλισμού «καζίνο», η θεωρία του νεοφιλελευθερισμού έχει αποκτήσει μια επικίνδυνη υπερτροφία εντός αριστεράς. Υφίσταται αλλά «κάτω» από το «καζίνο» ο καπιταλισμός των «βαριών αξιών χρήσης» των θηριωδών επενδύσεων (ενέργεια, πετρέλαιο, φάρμακα, αυτοκίνητα, κλπ) λειτουργεί στην δική του αυτονομία. Αυτός ο καπιταλισμός δεν εξαερώνεται όπως τα παράγωγα, και άρα ενισχύει την εργασία μέσω της «σταθερότητας» του. 
Το πως ο "νεοφιλελεύθερος" Μπους έσωσε τις General Motors, Ford και τις χιλιάδες θέσεις εργασίας είναι μάθημα για τις αντιφάσεις του συστήματος. Και αυτές τις αντιφάσεις πρέπει να δει η νοήμων αριστερά. Ο χιλιαστικός αντικαπιταλισμός είναι αγχολυτικός αλλά ελάχιστα αποτελεσματικός .


Σύνδεσμοι
Κείμενο με εσωτερικό σύνδεσμο για την έκθεση McKinsey
Αντιρρήσεις Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου
Ριζοσπάστης "Μανιφέστο φτώχειας και εξαθλίωσης"
Αυγή "Μια σημαδεμένη μελέτη στην υπηρεσία του ΣΕΒ"