Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Η Τρόικα και η κουλτούρα μας

του Ριχάρδου Σωμερίτη*

Το τελευταίο πολιτικό κόλπο είναι πια γνωστό σε όλους: μας λένε με κάθε "αντικειμενικότητα" ότι οι πολιτικές των μνημονίων που μας επέβαλαν οι "τροϊκανοί" απέτυχαν και συνεπώς πρέπει να βρούμε άλλες.
Διότι, μας πήραν τα πάντα (μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και τόσα άλλα), μας στραγγάλισαν με κάθε λογής νέους φόρους, αλλά τα ελλείμματα παραμένουν όπως τα γνωρίζαμε και οι δανειακές μας υποχρεώσεις αυξάνονται ενώ η ύφεση της "πραγματικής" οικονομίας αυξάνεται όλο και πιο γοργά και συνεπώς, μαζί της, η πιο μεγάλη ανεργία. Άρα, συμπεραίνουν οι "αντιμνημονιακοί" κοιτάζοντας με γλαρωμένα μάτια κατά Σαμαρά και Τσίπρα μεριά, λάθος δρόμο μας έβαλαν να περπατάμε, αδιέξοδο και γεμάτο αγκάθια.

Όλα αυτά είναι αλήθεια αλλά μια αλήθεια μισή. 
Γιατί τα "μνημόνια" δεν ήταν μόνο τα κόψε εδώ, κόψε εκεί, κι άσε τα θύματα να κόψουν το κεφάλι τους για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους οι δανειστές μας. 
Τα μνημόνια ήταν και παραμένουν και οι δομικές, βαθιές, αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις του κράτους και της κοινωνίας
Κι’ αυτές δεν έγιναν ή τις είδαμε μόνο στο χαρτί.
Αν είχαν γίνει το πρώτο μνημόνιο μπορεί να ξεκαθάριζε τα πράγματα κι αν όχι το πρώτο, το δεύτερο. 

Γιατί το Κράτος θα περιόριζε δραστικά πολλές και συχνά περιττές δαπάνες (χωρίς να σταματήσει τα έργα και τις πληρωμές), τα έσοδα από τους παλαιούς φόρους θα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων γιατί πολλοί από τους φοροδιαφεύγοντας και φοροκλέφτες δεν θα μπορούσαν πια κλείνουν το μάτι σε εφοριακούς με "κατανόηση", η παραικονομία θα περιοριζόταν όλο και πιο πολύ, χιλιάδες νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν δουλειά στις απελευθερωμένες μεταφορές, στα απελευθερωμένα φαρμακεία (έστω κι αν ο εισαγγελέας καλούσε σε απολογία μερικούς συνδικαλιστές φαρμακοποιούς αν απειλούσαν ξανά, όπως στον Πειραιά, ότι αν η κυβέρνηση αμφισβητούσε ξανά τα "κεκτημένα" τους θα άφησαν τον κόσμο στη κακοτυχία του χωρίς φάρμακα), θα άνοιγαν νέες δουλειές και θα άρχιζαν κάποια έργα ενώ πολλοί από τους χιλιάδες δαπανηρούς φορείς του δημοσίου θα μας αποχαιρετούσαν και δεν θα τους κλαίγαμε.
Να το γράψω και αλλιώς: όταν το Δημόσιο δεν περιορίζει τις δαπάνες του ενώ τα έσοδα με τις κομπίνες και την ύφεση περιορίζονται, οι μισθοί και τα δικαιώματα συρρικνώνονται και αυξάνεται η φορολόγηση όσων δεν μπορούν να κρύψουν αποδοχές και άλλα έσοδα. 
Δηλαδή, όταν κάποιος δε δίνει απόδειξη, κάποιος άλλος, αθώος, καλείται να πληρώσει την κρατική χασούρα. Πότε θα το καταλάβουμε;

Μας υποσχέθηκαν μεταρρυθμίσεις. 
Ελάχιστες έγιναν, όσο έγιναν. Κιότεψαν οι υπεύθυνοι. 
Ο κίνδυνος, ο μέγας, είναι ότι και τώρα θα κιοτέψουν κι ας παραδίδει μαθήματα ρεαλισμού ο Παπαδήμος. Για να αποχαιρετήσουμε έτσι οριστικά το ευρώ και την ευρωζώνη, ίσως και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Λες και δεν φτάνουν τα όσα δεν κάναμε (τις μεγάλες, αποφασιστικές, αλλαγές) μερικοί, οι ίδιοι συχνά, μας λένε τώρα που οι τροϊκανοί απειλούν με νέα τρίμηνη καθυστέρηση των δόσεων να τους "απειλήσουμε" και εμείς, οι εθνικά υπερήφανοι, ότι θα καθυστερήσουμε τη πληρωμή των δανείων και των τόκων τους που λήγουν στο προσεχές διάστημα. 
Δηλαδή να απειλήσουμε τους άλλους ότι θα πτωχεύσουμε με δική μας πρωτοβουλία...

Ο Καραγκιόζης είχε κάποτε πει στον μπακάλη του που του ζητούσε να πληρώσει τα βερεσέδια: «να σε πληρώσω δεν μπορώ. Δώσε μου όμως να φάνε τα παιδιά μου και γράφτα. Κι αν ξανά δεν σε πληρώσω, ξαναγράφτα».
Είναι αμφίβολο ότι η Τρόικα καταλαβαίνει την κουλτούρα μας...

*πηγή: metarithmisi.gr


14 σχόλια:

  1. Η συμπεριφορά της χώρας μας προς τους δανειστές της μου θυμίζει έναν καλό φίλο, ο οποίος πριν μερικά χρόνια, επειδή χρωστούσε πολλά σε φίλους, γνωστούς, τράπεζες κ.λ.π., και βέβαια δεν μπορούσε να τα ξεπληρώσει, έλεγε το απίθανο:"Όσο ζω θα σας τα χρωστάω, άμα πεθάνω θα σας τα χαρίσω".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φυσικά Ελπήνορα, το θέμα είναι όχι το να χρωστάς, όλοι χρωστούν (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_10/01/2012_421910) αλλά το αναγνωρίζουν. Εδώ η κουλτούρα της μεταπολίτευσης είναι ότι το ...δικαιούμαστε ([οπως τις επιδοτήσεις, τις παροχές, τις απαλλαγές κλπ - όλα τα ψευδώνυμα του πολιτικού συστήματος για το κοινωνικό κράτος). Τσοβόλα δώστα όλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επιτέλους μετά από πολυ καιρό,διαβάζω άρθρο τού Ρ.Σωμεριτη,δέν τόν βρίσκω πιά στήν στήλη του στό Βημα καί μού έλειπε.Ενοηται οτι συμφωνω σέ κάθε του λέξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πραγματικά χρειάζεται ένας πολύ μεγάλο υποκριτικός καθωσπρεπισμός, για να φθάσει κάποιος στο σημείο να υπερασπίζεται το "δίκαιο" των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού δημοσίου.

    Και σε αυτόν τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό επιδίδεται (και) με το παρόν άρθρο του ο "Mr. ατσαλάκωτος", ή, για να θυμηθώ μια παλιά πετυχημένη έκφραση της Μαλβίνας, ο "νυκτερινός επισκέπτης" - περί του κ. Ριχάρδου Σωμερίτη ο λόγος. (Δεν είχε δίκιο και ήσαν απαράδεκτα όσα η μακαρίτισσα είπε για τον πατέρα του, γιατί και η εκλιπούσα έκανε και αυτή τα λάθη της, εξ αιτίας των εμπαθειών από τις οποίες διεκατείχετο).

    Πρέπει, λοιπόν, μας λέει ο κ. Ρ. Σωμερίτης, η Ελλάδα να μην απειλεί τους εκπροσώπους των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, ότι δεν θα πληρώσει τα χρέη της, να σκύψει το κεφάλι, να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών και ... να δεχθεί τα νέα (τοκογλυφικά) δάνεια, που της προτείνουν, για να αυξήσει το, πέραν οιουδήποτε ελέγχου, χρέος της, εις το διηνεκές και επ' άπειρον, μετατρέποντας την κοινωνία της σε μια κοινωνία υπό ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας.

    (Ότι τα νέα δάνεια που έδωσαν στην χώρα από τον Μάϊο του 2010, με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου, είναι τοκογλυφικά, μας το είπε, εκ του πλαγίου ο ατυχής Ντομινίκ Στρως-Καν πριν έναν μήνα περίπου, από την ... Κίνα. Εκεί ο εκπεσών leader του Δ.Ν.Τ., είπε ότι "δυστυχώς η ευρωζώνη είναι μια ζώνη ανταγωνισμού, χωρίς να συμπληρώνεται από το στοιχείο της αλληλεγγύης, όπως θα έπρεπε να είναι μια νομισματική και οικονομική ένωση". - Εδώ, βέβαια, ο Ντομινίκ Στρως-Καν σφάλλει. Ουδέποτε μια νομισματική και οικονομική ένωση υπήρξε ζώνη αλληλεγγύης. Οι νομισματικές ενώσεις, πάντοτε, υπήρξαν ενώσεις ανταγωνισμού. Γι' αυτό και κατέρρευσαν -. Για να συνεχίσει ο Στρως-Καν, λέγοντας ότι "οι ευρωζωνίτες, όταν η Ελλάδα ζήτησε την βοήθειά τους, της επέβαλαν υψηλότοκα δάνεια, για να την τιμωρήσουν για τις ... αμαρτίες της, με σκοπό να της επιβάλουν μια μεγάλη ύφεση, επίσης για να την τιμωρήσουν, για τις ... αμαρτίες της. Δεν σχολιάζω ηθικά την υπόθεση, αλλά πρέπει να πω ότι από οικονομική σκοπιά, αυτή η πολιτική δεν βοήθησε").

    Ο πολύπειρος Γάλλος σοσιαλιστής, επισημαίνοντας την λουθηρανικής προέλευσης ηθική πλευρά του ζητήματος του δανεισμού προς την χώρα μας, δεν είχε άδικο, αλλά η πρακτική πλευρά του ζητήματος βρίσκεται αλλού. Και συγκεκριμένα, βρίσκεται στην καθαρή τοκογλυφία στην οποία επιδίδονται οι άλλες χώρες της ευρωζώνης, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, όπως ακριβώς πράττουν και εις βάρος της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, που έχουν μπει στην διαδικασία του Μνημονίου και όπως, ακριβώς πράττουν και εις βάρος της Ισπανίας και της Ιταλίας, οι οποίες, ουσιαστικά, βρίσκονται και αυτές σε ένα καθεστώς άτυπου, αλλά πολύ ενεργού Μνημονίου, το οποίο θα πάρει και επίσημη μορφή. (Όταν οι χώρες αυτές υποχρεώνονται να δανείζονται με επιτόκια κοντά στο 7%, τότε ο γαλλογερμανικός άξονας δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να φορτώνει με νέα τοκογλυφικά δάνεια τις χώρες αυτές, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος τους, μόνο και μόνο με την επιτοκιακή και ανατοκιστική επιβάρυνση, γεγονός που τις έχει οδηγήσει στην εν τοις πράγμασι χρεωκοπία, η οποία οδεύει προς επισημοποίηση. Και όλα αυτά,όταν ο Γάλλος πρώην πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ ρωτάει, δημοσίως, το γιατί πρέπει τα κράτη της ευρωζώνης να δανείζονται με επιτόκιο 6% και οι τράπεζες με επιτόκιο, γύρω στο 1%, ή και μικρότερο και φυσικά ουδεμία απάντηση παίρνει από την ευρωμπατιτραπεζοκρατία και τους πολιτικούς και τους επικοινωνιακούς, καθώς και τους λοιπούς εκφραστές της).

    Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται ο κ. Σωμερίτης, για να ψέξει εκείνους, οι οποίοι λένε ότι η χώρα πρέπει να ασκήσει τα διαπραγματευτικά της όπλα και να απειλήσει την μη πληρωμή των δόσεων των τοκογλυφικών δανείων που της έχουν χρεωθεί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άβυσσος η ψυχή του κ. Ριχάρδου, που βλέπει το όραμά του (την φαντασιακή εικόνα της ενωμένης Ευρώπης, όπως αυτή υλοποιήθηκε από την ευρωζώνη) να καταρρέει και θέλει να την σώσει, σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού, βεβαίως-βεβαίως (για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Χρήστο Τσαγανέα), υιοθετώντας, πλήρως, την επιχειρηματολογίας της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας.


    Ας δούμε, τώρα, τα στοιχεία του τοκογλυφικού ελληνικού χρέους, κατά την περίοδο 2000 -2008, οπότε το ελληνικό δραχμικό χρέος, μετετράπη σε χρέος σε ευρώ και δι' αυτού του τρόπου, κατέστη αδύνατο να πληρωθεί από την ελληνική οικονομία, οδηγώντας την στην παρούσα καταστροφή και η οποία οικονομία, ειρήσθω εν παρόδω δύσκολα θα μπορούσε να πληρώσει ένα χρέος της τάξεων των 75 δισ. € με την παρούσα δυναμικότητά της:

    Το 2000 το ελληνικό κράτος όφειλε να αφιερώσει ποσά 23,773 δισ. €, σε πληρωμές δανείων και δανείστηκε 29,875 δισ. €, για να φθάσει το συνολικό χρέος της στα 143,608 δισ. €

    Το 2001 είχε πληρωμές δανείων 25,509 δισ. € - νέο δανεισμό 31,960 δισ. € και συνολικό χρέος 155,838 δισ.€.

    Το 2002 είχε πληρωμές δανείων 33,340 δισ. € - νέο δανεισμό 35,897 δισ. € και συνολικό χρέος 166,117 δισ. €.

    Το 2003 είχε πληρωμές δανείων 35,219 δισ. € - νέο δανεισμό 37,968 δισ. € και συνολικό χρέος 171,323 δισ. €.

    Το 2004 είχε πληρωμές δανείων 41,465 δισ. € - νέο δανεισμό 50,047 δισ. € και συνολικό χρέος 197,830 δισ. €.

    Το 2005 είχε πληρωμές δανείων 42,074 δισ. € - νέο δανεισμό 44,797 δισ. € και συνολικό χρέος 214,142 δισ. €.

    Το 2006 είχε πληρωμές δανείων 37,133 δισ. € - νέο δανεισμό 38,748 δισ. € και συνολικό χρέος 225,307 δισ. €.

    Το 2007 είχε πληρωμές δανείων 60,920 δισ. € - νέο δανεισμό 61,656 δισ. € και συνολικό χρέος 239,801 δισ. €.

    Το 2008 είχε πληρωμές δανείων 33,340 δισ. € - νέο δανεισμό 35,897 δισ. € και συνολικό χρέος 262,308 δισ. €.

    Και όλα αυτά, προ κρίσης...


    Αρεστόν ή όχι, το γεγονός που συνέβη και κρέμασε την χώρα και τον πληθυσμό της, είναι ότι ο Σημίτης και η εγκληματική του παρέα έβαλε την Ελλάδα στην ευρωζώνη και αυτό το χρέος, μετατρεπόμενο από δραχμές σε ευρώ, δεν μπορεί να πληρωθεί.

    Και φυσικά, αυτό το "χρέος" δεν πρέπει να πληρωθεί, αφού είναι καθαρά επιτοκιακό/ανατοκιστικό.

    Η χώρα δανείστηκε, την περίοδο 2000 - 2008, για τις δικές της ανάγκες μόλις 33,709 δισ. € και καλείται να πληρώσει ένα χρέος που την ίδια περίοδο σχεδόν διπλασιάστηκε, ενώ τώρα αγγίζει τα 380 με 400 δισ. € και το 2013, μετά το κούρεμα - αν αυτό είναι επιτυχές - θα ξαναφθάσει στα 400 δισ. € !


    Και αυτό το τοκογλυφικό χρέος ο κ. Σωμερίτης θέλει να το πληρώσει η χώρα αγόγγυστα!!!

    Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απλή ερώτηση Τάσο: Ωραία δεν πληρώνουμε. Μετά τι κάνουμε;

    (η ερώτηση έχει το νόημα ότι μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί συμφωνούν στο ότι το μνημόνιο απέτυχε. Διαφωνούν βέβαια στο γιατί, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα - εκεί που διαφωνούν κάθετα είναι στο ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ... Οι μεν πιστεύουν ότι μπορούμε και μόνοι μας με την δραχμή κλπ, και οι δε πιστεύουν ότι καλώς ή κακώς είμαστε στριμωγμένοι και πρέπει να μείνουμε σε ευρωπαϊκή πορεία γιατί έτσι έχουμε πιθανότητες αναστροφής με συνδυασμό και άλλων παραγόντων)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έλα μωρέ τώρα.. απλά πραγματάκια!

    Θα χαρατσώσουμε ξανά το 80% του φτωχότερου πληθυσμού,θα κάνουμε νέες απολύσεις,θα καταργήσουμε τα βιβλία στα σχολεία,θα ιδιωτικοποιήσουμε τα νοσοκομεία και θα πληρώνουμε τα φάρμακα και τα νοσήλεια..

    Καταστρέφουμε Χαλκιδική και Θράκη αφήνοντας ασύδοτες τις εταιρείες χρυσού..

    Χαρίζουμε πετρέλαια και αέρια σε ιδιώτες και αναλαμβάνουμε το περιβαλλοντικό κόστος..

    Πουλάμε νησιά,και ενοικιάζουμε Παρθενώνες και Δελφούς άμα λάχει να'ούμ'..

    Παρεμπιπτόντως πολύ μάγκας αυτός ο Γιακουμάτος! Όχι σαν τη νυφίτσα τον Σωμερίτη που πάει να στα σερβίρει ύπουλα κερνώντας γλυκό συκαλάκι..
    Ο Γιακουμάτος κόβει και σερβίρει κοψίδια αχνιστά απ'το κορμί τής χώρας σήμερα,απ'τα κορμιά μας αύριο.
    Έχει μια πηγαία ειλικρίνεια ο άνθρωπος.Μην αφήσετε τέτοιο πολιτικό κεφάλαιο να πάει χαμένο.
    Ανεβάστε και κανά άρθρο του..
    Τί κάθεστε και ντρέπεστε;
    Ή Ευρώ ή χάος.Νυν υπέρ πάντων ο καπιταλισμός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απαραίτητο είναι να διορθώσω τα στοιχεία της εξέλιξης του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έδωσα, για το έτος 2008, στο προηγούμενο σχόλιό μου :

    Το 2008 το ελληνικό κράτος είχε πληρωμές δανείων 67,467 δισ. € - νέο δανεισμό 69,661 δισ. € και συνολικό χρέος 262,308 δισ. €.

    Τα στοιχεία αυτά, όπως και τα στοιχεία που παρουσίασα, για την περίοδο 2000 - 2007, είναι απολογιστικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό που πρέπει να κάνουμε Γιώργο είναι το να διαπραγματευτούμε, με καταστρωμένα σχέδια, για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, έχοντας καταστήσει σαφές σε όλους ότι η χώρα μας δεν είναι δεδομένη, ότι έχει προετοιμαστεί για όλα τα σενάρια, εντός και εκτός ευρωζώνης και ότι εννοεί αυτό που λέει.

    Και ο καλύτερος τρόπος, για να δείξει και να πείσει ότι εννοεί αυτά που λέει, είναι το να είναι ξεκαθαρισμένο και σε εκείνους που θα πάρουν τις σχετικές αποφάσεις και σε αυτούς που θα συμμετέχουν στην διαπραγματευτική ομάδα, ότι όντως η χώρα θα προχωρήσει ακόμα και στα χειρότερα, για την ευρωζώνη σενάρια, αν οι διαπραγματεύσεις - οι οποίες πρέπει να είναι εξαντλητικές και να ξανατοποθετήσουν όλα τα ζητήματα, εξ αρχής - καταλήξουν σε αδιέξοδο.


    Όταν οι εντός Ελλάδας καταλήξουν σε αυτην την πρωταρχική απόφαση, τότε και οι άλλοι - οι ξένοι - θα το ξανασκεφθούν και θα πάρουν τις δικές τους αποφάσεις, γνωρίζοντας το τι έχουν να αντιμετωπίσουν.

    Αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να αποχωρήσει, αμέσως, από την ευρωζώνη. Κάθε άλλο. Η χώρα μπορεί να μείνει εντός ευρωζώνης, κηρύσσοντας καθεστώς εκτάκτου ανάγκης (η οποία δεν θα είναι προσποιητή, αφού όντως η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης εδώ και δύο χρόνια τώρα). Και αφού το πράξει αυτό, θα υποχρεώσει τους ευρωζωνικούς θεσμούς (Ε.Κ.Τ. κλπ) να τεθούν στην υπηρεσία αυτού του καθεστώτος, ως οφείλουν, αφού αποτελούν μέρος των ελληνικών κρατικών θεσμών, ιδίως στα νομισματικά ζητήματα.

    Και αυτό, πρώτ' απ' όλα, σημαίνει την κοπή νομίσματος (ευρώ), για την εξυπηρέτηση αυτής της έκτακτης ανάγκης και για όσο χρόνο η χώρα τελεί υπό αυτό το καθεστώς.

    Αν η γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. ολιγωρήσει ή αρνηθεί, η χώρα μπορεί και πρέπει να κόψει εκείνη την ποσότητα του νομίσματος (ευρώ) που χρειάζεται, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της, ειδοποιώντας σχετικά τις Βρυξέλλες και τις νομισματικές αρχές στην Φραγκφούρτη.

    Και έτσι μπορεί να τους αφήσει όλους αυτούς να τρέχουν και να μην φθάνουν, μέχρις ότου ξεκαθαρίσουν το ασαφέστατο νομικό καθεστώς, που διέπει τις περιστάσεις εκτάκτου ανάγκης για ένα κράτος - μέλος της ευρωζώνης, προσφεύγοντας στα ευρωπαϊκά δικαιοδοτικά όργανα, τα οποία είναι πολύ αμφίβολο, ως προς το εάν τους δικαιώσουν, αφού τέτοιου είδους διδικασίες δεν έχουν επαρκώς προβλεφθεί από τις χαοτικές ευρωσυνθήκες...


    Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, αγαπητέ Γιώργο, είναι ότι στην καθημερινή πρακτική των κρατών δεν υπάρχει μόνον ένας δρόμος.

    Υπάρχουν πάντοτε πολλοί. Αρκεί να υπάρχουν κατάλληλα σχέδια, επαρκείς ομάδες αποφάσεων και διαπραγμάτευσης. Και φυσικά, τόλμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτές οι σκέψεις μου, φίλε Γιώργο, δεν είναι καινούργιες. Ούτε και μου αρέσει να εμφανίζομαι ότι πρωτοτυπώ.

    Οι σκέψεις μου αυτές είναι παλαιές, αφού γεννήθηκαν, ψηλαφητά, με την έναρξη της ελληνικής κρίσης. Δες δύο παλαιότερα δημοσιεύματά μου στο μπλογκ μου : «Η σύγχρονη χρηματοπιστωτική τοκογλυφία, μέσω της δημιουργίας του Fiat Money, το ελληνικό δημόσιο χρέος και οι εξωσυμβατικές λύσεις για την αντιμετώπισή του. (Θαρσείν χρη. Καιρός είναι να τυπώσουμε ευρώ)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/fiat-money.html και «Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (5). - Όλοι ήσαν πανικόβλητοι (και ο ΓΑΠ και οι δανειστές του). Συνέχεια της ανταπάντησης στον κ. Χαρίδημο Τσούκα» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/5-haridimos-tsoukas.html - στο τελευταίο δες στα σχόλια, που υπάρχουν και όπου εκεί γίνεται μνεία σε αυτό που βάζω ως θέμα συζήτησης, με όσα γράφω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Και φτάνουμε Τάσο, με αφορμή τις πραγματικά ενδιαφέρουσες προτάσεις σου, στο γνωστό ερώτημα: Ποιος/α, ποιοι θα το κάνουν;
    Γιατί εκεί σκοντάφτουμε εντέλει - στην ανυπαρξία πολιτικού προσωπικού που θα αναλάβει ευθύνες, ρίσκα, πρωτοβουλίες. Όλοι εκ του ασφαλούς περιμένουν τα νέα δανεικά θυσιάζοντας έναντι αυτών την ζωή την δική μας για να σώσουν την δική τους πελατεία τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κι αυτό δυστυχώς το εισπράττουμε και από την αριστερά κάθε προσανατολισμού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Από το παρόν )αστικό) πολιτικό προσωπικό, ουδείς φαίνεται ικανός να προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Και αυτό όχι επειδή δεν γνωρίζουν το τι πρέπει να πράξουν, αλλά επειδή, όπως φαίνεται, το σύνολο του προσωπικού αυτού είναι ψοφοδεές και δεν τολμά να προχωρήσει σε συγκρουσιακές λύσεις με τις Βρυξέλλες, την Φραγκφούρτη, το Βερολίνο και το Παρίσι.


    Η αριστερά, από την πλευρά της, βρίσκεται εγκλωβισμένη στον δικό της μικρόκοσμο και στις δικές της ενδογραφειοκρατικές αγκυλώσεις, που την οδηγούν στο να απωλέσει την μεγαλύτερη ιστορική ευκαιρία, από την εποχή της αντίστασης κατά της τριπλής ξενικής Κατοχής την δεκαετία του 1940 και από την εποχή που η Ε.Δ.Α. των Ιωάννη Πασαλίδη και Ηλία Ηλιού έγινε αξιωματική αντιπολίτευση στην χώρα στις εκλογές του 1958. Ειλικρινά είναι να θλίβεται κάποιος με το γεγονός ότι, ενώ το εκλογικό ποσοστό της ελληνικής αριστεράς, στο σύνολό της, την οδηγεί στην πρωτοκαθεδρία, έναντι του αστικού πολιτικού κόσμου, αυτή περί άλλων τυρβάζει, οδηγώντας τον ευρύτερο πληθυσμό της χώρας (ο οποίος είναι διατεθειμένος να τείνει ευήκοον ους σε αυτήν και μάλιστα ολοένα και περισσότερος κόσμος τείνει ευήκοον ους προς αυτήν), στην απογοήτευση και στο αδιέξοδο.

    Αυτή η κατάσταση, αν παραταθεί, χωρίς να καταλήξει σε ένα εκλογικό σχήμα της αριστεράς, συγκροτημένο πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θα οδηγήσει το εκλογικό σώμα στην - πρόσκαιρη, ίσως - αγκαλιά του καταρρέοντος δικομματισμού, με την ενίσχυση της Ν. Δ., αλλά στην συνέχεια θα στραφεί, κατά ένα μέρος στην απάθεια και κατά ένα άλλο μέρος στην ακροδεξιά.

    Και επειδή η κοινοβουλευτική εκδοχή των νοσταλγών του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 (ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη) έχει ενσωματωθεί στην τρέχουσα λογική του υπόδουλου στα κελεύσματα της μεταναζιστικής γερμανικής ελίτ ελληνικού πολιτικού προσωπικού, αυτό που είναι πιθανότερο να συμβεί είναι να ενισχυθούν τα ακροδεξιά σχήματα του Μιχαλολιάκου της "Χρυσής Αυγής", κάτι που μπορεί να πάρει κάποιον χρόνο για να συμβεί, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι, με δεδομένη την παραπέρα εμβάθυνση της εξαθλίωσης του ελληνικού πληθυσμού, αυτή η όποια χρονική καθυστέρηση, θα αποτρέψει την εξάπλωση του φαινομένου, εάν και εφ' όσον η ελληνική αριστερά εξαολουθεί να βρίσκεται στον κόσμο της και να επιδίδεται στον αγαπημένο της καρεκλοπόλεμο.

    Η χώρα με την ολοκλήρωση της επίσημης χρεωκοπίας της, μέσω του PSI , εισέρχεται στην επιταχυνόμενη διαδικασία αργεντινοποίησής της, η οποία θα θυμίζει, ολοένα και περισσότερο την εξέλιξη της κρίσης στην προναζιστική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 και θα βυθίζεται στην εξαθλίωση, μέσα από τον μηχανισμό της ελεγχόμενης πτώχευσης του ελληνικού δημοσίου, την οποία εξυφαίνουν οι ευρωζωνίτες και η οποία θα συμπαρασύρει στον όλεθρο και την ελληνική ιδιωτική οικονομία και την ευρύτερη κοινωνία. [Δες σχετικά στο μπλογκ μου το θέμα : "Et preterea censeo Germania metanazistica delenda est. (Η ανακύκλωση των πτωχευτικών ευρωδανείων, η διόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας και η συνεχιζόμενη αποδόμηση της ευρωζώνης)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/12/et-preterea-censeo-germania-delenda-est.html ].

    Αυτή την εξέλιξη πρέπει, πάση θυσία, να την αποτρέψουμε, με κάθε κόστος. Και πρέπει να ωθήσουμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο υποχρεωθεί να καταστρώσει τον απαραίτητο σχεδιασμό και να αντισταθεί στις απαιτήσεις της ευρωγραφειοκρατίας και την μοντέρνα αλλά συγχρόνως και μυωπική εθνικιστική πολιτική της γερμανικής ελίτ. Κάτι που φαίνεται και είναι δύσκολο, αλλά αποτελεί όρο επιβίωσης όλων μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU