Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Για τους Οικολόγους Πράσινους: Ίσως έφτασε η ώρα για τα μεγάλα ναι και κυρίως για τα μεγάλα όχι



του Θανάση Πολλάτου*

Στο διεστραμμένο μυαλό μου, το συνέδριο που διοργανώνουν τις επόμενες ημέρες στο Βερολίνο οι Γερμανοί Πράσινοι είναι ένα τράβηγμα του αυτιού στους Έλληνες Πρασίνους. 

Το Γερμανικό Πράσινο Κόμμα αναλαμβάνει να κάνει ό,τι οι Έλληνες Πράσινοι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να κάνουν: να συνδέσουν το αίτημα για τον οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με το σχέδιο της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης και με τον εκσυγχρονισμό του κράτους. 
Η επιλογή τριών τουλάχιστον εκ των ομιλητών του συνεδρίου είναι χαρακτηριστική. Πρώτα και κύρια ο Κώστας Σημίτης, έπειτα ο Γιάννης Βούλγαρης και τέλος ο Γιώργος Παγουλάτος. Και οι τρεις αποτελούν θερμούς υποστηρικτές της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, του εκσυγχρονισμού και του εξορθολογισμού της κοινωνίας. Ο τελευταίος, μάλιστα, διατελεί σύμβουλος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου.

Δεν ξέρω αν οι Έλληνες Πράσινοι συνετέλεσαν και σε ποιο βαθμό στη συμβολική επιλογή των ομιλητών. 
Ξέρω όμως ότι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα παίζουν ως τώρα το ρόλο ενός πράσινου ΣΥΡΙΖΑ, αρνούνται να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους ως συστημικό κόμμα -όπως έχει παρατηρήσει πολύ σωστά η Βασιλική Γεωργιάδου-, αρνούνται να πάρουν θέση στα επώδυνα ζητήματα, πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα, αρέσκονται σε κοινοτοπικές δηλώσεις, θαλασσοδέρνονται για τα μάτια του "κινήματος", αριστερίζουν ακατάπαυστα, καρκινοβατούν, αποφεύγουν τη ρήξη με τα ανορθολογικά κομμάτια στο εσωτερικό τους που θεωρούν την πολιτική οικολογία ένα new age lifestyle ή αμφιταλαντεύονται μεταξύ της μιας ή της άλλης θεωρίας συνωμοσίας. 

Δεν ξέρω αν οι Έλληνες Πράσινοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ενηλικιωθούν, αν φοβούνται τη λαϊκιστική λαίλαπα ή αν δεν ξέρουν και οι ίδιοι ποιοι είναι. 
Ξέρω όμως ότι ένα διογκούμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αναζητά εκλογική διέξοδο προς μία υγιή και ειλικρινή μεταρρυθμιστική δύναμη που ασπάζεται τα αιτήματα για τον οικολογικό μετασχηματισμό, τον εκσυγχρονισμό και τον εξορθολογισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. 

Μου φαίνεται δηλαδή πως τα νταραβέρια με την κοινωνία των πολιτών, με τις ΜΚΟ, με τις ομάδες του οικολογικού φονταμενταλισμού και της οικοχονδρίας, με τον λάιτ εξαρχειωτισμό κ.λπ. δεν είναι πλέον αρκετά. 
Ίσως έφτασε η ώρα για τα μεγάλα ναι και κυρίως για τα μεγάλα όχι. 

1 σχόλιο:

  1. Για να τρέμει έτσι η καρδούλα σου,από αγάπη και άγχος,για το λατρεμένο σου "σύστημα",το καταρρέον καπιταλιστικό σύστημα που γονυπετής επιθυμείς να υπηρετήσεις κι ας μην είσαι και κανένας μεγαλοαστός,τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά στο διεστραμμένο σου μυαλό.

    Κόψε τα ληγμένα και επισκέψου καμμιά λαϊκή συνέλευση.Είναι ο καλύτερος ψυχίατρος για τέτοιες καταστάσεις.

    Μέχρι τότε εξαιρετικά αφιερωμένο το παρακάτω τραγούδι:

    http://www.youtube.com/watch?v=v2qZHK4RqnE

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU