Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Ανοιχτές ή κλειστές επιχειρήσεις; (και η Αριστερά)

...την ζωή ποδήλατο ή ούτε ποδήλατο; 

του Αντώνη Καρακούση* 
Όσοι έχουν αίσθηση των συνθηκών που επικρατούν στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και γνωρίζουν πόσο υποχρηματοδοτούνται οι επιχειρήσεις και πόσο επιδρά η ύφεση στα έσοδά τους, μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει να έχει κανείς δουλειά και μισθό στο παρόν οικονομικό περιβάλλον.
Όσοι δεν έχουν, απλώς μαξιμαλίζουν και μαζί αριστερίζουν. Γιατί τα δυό πάνε παρέα.
Έχει παρατηρηθεί τελευταία ότι ορισμένες συνδικαλιστικές ενώσεις και οργανώσεις αντιπαρατίθενται κατά τρόπο απόλυτα πολιτικό.Έχουν ξεπεράσει προ πολλού την έννοια της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, έχουν εγκαταλείψει τον διαμεσολαβητικό τους ρόλο μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών και ενεργούν ως εμπροσθοφυλακές της υποτιθέμενης επερχόμενης εξέγερσης και επανάστασης. Δεν διστάζουν μάλιστα να υιοθετήσουν ακραίες διεκδικήσεις και να τις εκφράσουν με ακραία συνθήματα, του τύπου "να καεί" η τάδε επιχείρηση, "να κλείσει" η δείνα.Είναι φορές μάλιστα που δρουν κατά τρόπο απόλυτα επιθετικό, επιλέγοντας εξαντλητικές αντιδράσεις, τόσο για τους ίδιους τους εργαζόμενους, όσο και για τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις. Προτιμούν τις επιχειρήσεις κλειστές και τους εργαζόμενους πένητες και δυστυχείς στους δρόμους παρά ενεργούς και μάχιμους σε ανοιχτούς χώρους δουλειάς, χωρίς τους οποίους δεν υπάρχουν ούτε συνδικάτα, ούτε κοινωνική διεργασία. Φαίνεται τελικά πως η επαγγελματική συνδικαλιστκή δράση φθείρει τα πρόσωπα, το νου θολώνει και τους ορίζοντες περιορίζει.
Κακά τα ψέματα, αυτή την εποχή οι εργαζόμενοι θέλουν τις επιχειρήσεις πάση θυσία ανοιχτές. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται ζει αλλού ή απλά είναι βολεμένος και τακτοποιημένος.
*από  ΤΟ ΒΗΜΑ

Σχόλιο ΑΣ: Το ζήτημα των ανοιχτών επιχειρήσεων έχει άμεση σχέση με το ζήτημα της νομοθετικής διατήρησης ή όχι, του κατώτατου υποχρεωτικού μισθού που προβλέπει η ΕΓΣΣΕ. Γιατί;

Γιατί για να μείνει ανοιχτή μια επιχείρηση μέσα στην κρίση, απαιτείται συμφωνία εργοδότη εργαζομένων για μείωση και των μισθών (όσο και άλλων δαπανών) εφόσον δεν μειώνεται το μη μισθολογικό κόστος (πχ ασφαλιστικές δαπάνες).

Ποιο είναι το εμπόδιο; Ο κατώτατος μισθός.
Όχι φυσικά γιατί είναι υψηλός... αλλά γιατί είναι υποχρεωτικός σε ύψος μηχανιστικά καθορισμένο ερήμην της συγκυρίας και καθορίζει αναλογικά το ύψος όλων των άλλων μισθών αλλά και των ασφαλιστικών εισφορών. Το γεγονός αυτό προκαλεί ακαμψία και κάνει πρακτικά ανεφάρμοστη την επιθυμία όσων εμπλέκονται στην επιχείρηση να προσαρμοστούν στις πραγματικές συνθήκες με ευελιξία και να κρατήσουν την επιχείρηση ανοικτή. 

Και δεν μιλάμε εδώ για τις μεγάλες επιχειρήσεις όπου το μισθολογικό κόστος δεν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα αλλά για το σύνολο των μικρών έως οικογενειακών επιχειρήσεων που αποτελούν το 95% της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Η ακαμψία αυτή οδηγεί απλά τις επιχειρήσεις αυτές στο κλείσιμο, μετά ένα διάστημα αναδουλειάς λόγω της ύφεσης ή και του παγώματος της αγοράς λόγω αναμονής των νέων συμφωνιών δανειοδότησης και ρευστότητας.
Και μια επιχείρηση που κλείνει, εκτός από τους ανθρώπους που μένουν χωρίς δουλειά, αφήνει πίσω της και ένα ιστό σχέσεων παραγωγής, προμήθειας ή εμπορίας συχνά δεκαετιών και αχρηστεύει προσβάσεις και σχέσεις που χρειάζονται πολλά χρόνια για να αναπτυχθούν.

Τι κερδίζουν οι άκαμπτοι υπερασπιστές της νομοθετικής κατοχύρωσης των μισθών σε επίπεδα αναντίστοιχα της παραγωγικότητας;

Αντί της αναδιανομής του πλούτου που δεν παράγεται πια οδηγούν τους εργαζόμενους στην εξάπλωση και αναδιανομή της ανεργίας.
Στην απελπισία και το πλήρες οικονομικό αδιέξοδο.
Και την γιγάντωση της ύφεσης αφού κάθε οικονομική δραστηριότητα, έστω και υποτιμημένη, ελαχιστοποιείται και οι οικονομικά συναλλασσόμενοι μειώνονται.
Από ποια παραγωγική βάση θα προέλθει η ανάκαμψη όταν η υπάρχουσα θα έχει διαλυθεί; Ποιες επιχειρήσεις θα αλλάξουν αντικείμενο και προσανατολισμό; Οι νέες και άπειρες μέσα σε μια καταρρέουσα δομή;

Κι εδώ ερχόμαστε στην αριστερή πολιτική.

Αυτή που υπερασπίζεται τους μισθούς αλλά χάνει τις δουλειές - που δεν μπορεί να αντικαταστήσει...
Αυτή που υπερασπίζεται την αναδιανομή του πλούτου ξεχνώντας ότι μέσα στην ύφεση δεν υπάρχει πλούτος στις μικρές επιχειρήσεις αλλά φτώχεια και χρέη.
Αυτή που δογματικά χάνει τις διαφορές, την διάκριση και ταυτίζει τους μικρούς με τους μεγάλους, τους κρατικοδίαιτους με τους υγιώς επιχειρούντες, τους ωφελημένους από την κρίση με τους κατεστραμμένους από αυτήν.
Και που στο τέλος της γραφής, ακόμη κι αν αδιαφορεί ιδεολογικά για την τύχη όποιου/ας δεν δουλεύει για το κράτος, δεν μπορεί να αδιαφορεί για την τύχη του εργαζόμενου σε αυτόν/ήν...

Εκτός κι αν ποντάρει στην εξαθλίωσή του για να παραδοθεί με την ψήφο και το πνεύμα στην "λαϊκή εξουσία" που θα λύσει μαγικά όλα τα προβλήματα κάτω από την αυταρχική εξουσία του κόμματος κράτους - συνωμοσιολογική ερμηνεία, αλλά άλλη εξήγηση δεν βλέπω εκτός φυσικά από την σχεδόν πανθομολογούμενη πλέον, ανικανότητα παραγωγής εναλλακτικών πολιτικών από όλες τις εκδοχές της πολιτικής Αριστεράς. Αλλά αν η Αριστερά είναι ανίκανη για κάτι τέτοιο, μέσα στην κρίση που η ίδια προέβλεπε ενάμισι αιώνα τώρα ως ανίατη, τότε ποιος είναι (ικανός);

ΥΓ Μήπως η κρίση αυτή αποκάλυψε την πραγματικότητα γύρω από τις (ανύπαρκτες) δυνατότητες αριστερού φιλελευθερισμού ή αριστερής ανανέωσης ή αριστερής οικολογικοποίησης που απέκρυπταν η δογματική προκατάληψη για την ορθότητα της μαρξιστικής σκέψης και οι θυσίες των ηρώων; Και ως αποτέλεσμα εγκατέλειπαν επί δεκαετίες τον πολιτικό φιλελευθερισμό στην συντηρητική πολιτική ιδεολογία ως ύποπτο ελευθεριαζόντων δυνατοτήτων δημιουργικών πολιτικών ανασυνθέσεων;

Είναι τυχαίο ότι η πολιτική οικολογία, όσο ξεφεύγει από την μέγγενη της αυταρχικής αριστερής "ιδεολογίας", ομνύει στον πολιτικό φιλελευθερισμό; Ή ότι οι προοδευτικοί μεταρρυθμιστές κατηγορούνται ως αριστεροφιλελεύθεροι;
Μήπως τελικά η υπαρκτή πολιτική αριστερά και στις τρεις σημερινές της εκδοχές είναι μια βαθιά συντηρητική δύναμη;
Οι αμέσως επόμενη περίοδος θα δείξει.
Σε πραγματικό κόστος.


17 σχόλια:

  1. Αγαπητοί μου φίλοι,
    συμφωνώ με το ότι ο κατώτατος μισθός που προτείνεται είναι υπερβολικός.
    Προτείνω την ακόλουθη εκλογίκευση.
    Ο κατώτατοσ μισθός θα πρέπει να είναι τόσος ώστε να καλύπτει τις ανάγκες ενός ανθρώπου.
    Ένα κρεβάτι σε φτηνό υπνωτήριο για εξίμισι ώρες ύπνου, ένα φυτοφαγικό σιτηρέσιο χιλίων θερμίδων την ημέρα, μια αλλαξιά ρούχα το χειμώνα και μια αλλαξιά ρούχα το καλοκαίρι είναι υπεραρκετά για ένα ανθρώπινο όν.
    Θα πρέπει ο κατώτατος μισθός να καλύπτει αυτά στις χαμηλότερες τιμές της αγοράς και να αναπροσαρμόζεται είτε προς μείωση είτε προς αύξηση ανάλογα με αυτές.
    Εννοείται ότι σε αυτές θα μετρούν και οι παροχές του εργοδότη εις είδος.
    Σε περίπτωση που ο εργοδότης τα παρέχει αυτά (π.χ. σε ξενοδοχεία) ο μισθός θα επιτρέπεται να είναι και μηδενικός ή αρνητικός εφόσον οι παροχές ξεπερνούν το κατώτατο στάνταρ διαβίωσης (π.χ. δεν μπορεί να συμπληρώνει το δείπνο του ο ξενοδοχοϋπάλληλος με υπολείμματα στρογγανώφ δωρεάν ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τρέφονται με φασόλια, είναι αδικία).
    Ελεγχος στις εταιρίες θα πρέπει να γίνεται μόνο σε περίπτωση που παραβιάζεται το εξάωρο ύπνου του εργαζομένου και μόνο κατ'έγκλησην, ενώ θα υπάρχει πρόβλεψη για ποαρεκκλίσεις: π.χ ένα τριανταεξάωρο αγρύπνιας θα μπορεί στο τέλος του έτους να συμψηφίζεται με μία εξάωρη άδεια έξτρα ύπνου.
    Προτείνω επίσης τη δημιουργία εργατικών υπνωτηρίων από την ιδιωτική πρωτοβουλία, οι οποίες θα προσφέρουν μικροχώρους ύπνου και αποθήκευσης προσωπικών ειδών στους εργαζομένους αντί χαμηλού αντιτίμου. Έτσι οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν δικαιολογίες του στύλ "δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα ενοίκιά μας". Ο εργοδότης, πιθανώς μέσω ενδοεταιρικών σχέσεων και δικτύου θα μπορεί να κατευθύνει τους εργαζόμενούς του στο συνεργαζόμενο υπνωτήριο, το οποίο θα ελέγχει και την προσωπική τους ζωή και τις επικοινωνίες του για αντιπαραγωγικές αποκλίσεις (εξαρτήσεις, ερωτικές σχέσεις με ανεπιθύμητα άτομα, χρονοβόρα χόμπι, επαφές με εταιρικούς ανταγωνιστές κ.ο.κ.) και θα παρέχει σπαρτιάτικη και οικολογική διαβίωση.
    Συμφωνείτε με τις προτάσεις μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η εννοια του κατώτατου μισθού είναι συνιφασμένη με την υποχρεωτικότητα αυτού. Αν καταργήσεις την υποχρεωτικότητα και συναρτήσεις τον κατωτατο μοισθό με την παραγωγικότητα απλά δεν θα υπάρχει κατωτατος μισθος. Απλά πραγματα.

    Αν μια επιχείρηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της μπορεί να προσφύγει σε συμβασεις μερικής απασχοληση ή σε μειωση προσωπικού. Το να ζητάμε όμως να καταργηθει ο κατωτας μισθος είναι δογματισμος αντιστοιχος αυτή της παπαρήγας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο/Η Compassionate Neoliberal είπε
    Αυτά που περιγράφεις είναι το εργατικό κόστος των μεγάλων ανταγωνιστών μας της Κίνας και της Ινδίας. Εάν ψάξεις τα καταναλωτικά προϊόντα που σε περιτριγυρίζουν θα διαπιστώσεις πως άμεσα ή έμμεσα προέρχονται από αυτές τις χώρες με ανάπτυξη 6 και 10% αντίστοιχα. Από μανταλάκια μέχρι παπάκια εισάγονται από τις χώρες αυτές.
    Εάν με πείσεις πως μπορεί να διαμορφωθεί καταναλωτική συνείδηση στον Έλληνα ή και Ευρωπαίο καταναλωτή για κατανάλωση Ελληνικών και Ευρωπαϊκών προϊόντων τότε κάτι μπορεί να γίνει.
    Παλαιότερα στο μποξ δεν υπήρχαν κατηγορίες. Υπήρχε μόνο ένας πρωταθλητής.
    Όταν έγινε διαχωρισμός ανάλογα με τα κιλά έχουμε πρωταθλητές κατηγοριών.
    Ο σούπερ μποξέρ αυτή την εποχή είναι η Ασία.
    Εάν δεν γίνει κάτι θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού.
    Ο μόνος τρόπος είναι να ξεγυμνώσεις τον γίγαντα.
    Να ενημερώσεις τον Έλληνα και Ευρωπαίο καταναλωτή για τον παραλογισμό και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα.
    Αλήθεια, εάν τα τινάξει ο ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας το ΚΚΕ θα στείλει συλλυπητήρια και η Παπαρήγα θα παρευρεθεί στην εξόδιο καρναβαλιστική τελετή όπως συνηθίζεται σε αυτά τα καθεστώτα?
    Γιώργος EL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγνώμη, εγώ δεν κατάλαβα καλά; Είσαι υπέρ της απεξάρτησης της εργασίας από τον κατώτατο μισθό και την Εθνική Σύμβαση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κείμενο στον τοίχο της ΔΗΜΑΡ Θεσσαλονίκης:
    Καλημέρα σας από την χιονισμένη και παγωμένη Σαλονίκη. Κουράγιο σε όσους ταλαιπωρούνται από την παγωνιά και τον χιονιά στους δρόμους και στα κρύα σπίτια. Πάρτε κουράγιο από την καρδιά σας φίλοι μας! Η γλυκιά Άνοιξη έρχεται, δεν αργεί!

    Προχωρημένα πράγματα από την "αριστερά" της ευθύνης...

    Δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Γιώργος EL

    Για να φτάσει μια οικονομία να προσφέρει μισθούς Γερμανίας, πρέπει να φτάσει πρώτα και την αντίστοιχη παραγωγικότητα.

    Η ίδια η Γερμανία (και η Ελλάδα και η Ιταλία κλπ) ξεκίνησε το 1948 με μισθούς Κίνας για να φτάσει σήμερα τους μισθούς Γερμανίας.

    Η αποτίμηση και η κριτική των μισθών μιας χώρας, είναι καλόπιστη όταν γίνεται με βάση το παρελθόν της χώρας αυτής και όχι συγκριτικά με τους μισθούς στην Silicon Valley ή στις ελληνικές ΔΕΚΟ.

    Εάν κάποιος αφιερώσει λίγο χρόνο να δεί την πορεία των μέσων αμοιβών στην Κίνα (στο 30-40% του πληθυσμού, κυρίως των μεγάλων πόλεων που συμμετέχουν στην οικονομική ζωή, γιατί η ύπαιθρος έχει μείνει στην προ 1990 κατάσταση) τα τελευταία 20 χρόνια, θα εκπλαγεί.

    Εάν (πολύ αμφίβολο κατα τη γνώμη μου) η Κίνα μπορούσε να διατηρήσει τους ίδιους ρυθμούς ανάπτυξης, σε 20-30 χρόνια οι μισθοί θα έφταναν τους αντίστοιχους της ΕΕ.

    Πολύ φυσιολογικά, δηλαδή, γιατί τόσα χρόνια πήρε και στις χώρες της ΕΕ να φτάσουν αυτό το επίπεδο.

    Αυτό που δεν είμαι σίγουρος, με τα προβλήματα χρέους και εμπορικού ελλείμματος που αντιμετωπίζει συνολικά η ΕΕ, είναι αν οι χώρες της ΕΕ θα έχουν σε 20-30 χρόνια το ύψος των μισθών που έχει σήμερα ΕΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δήμο, απλά προτείνω προσαρμογή όχι απεξάρτηση. Αντίστοιχη της οικονομικής δραστηριότητας. Όταν αυτή θα είναι σε θέση να αναδιανείμει τότε να ξαναανέβει το κατώτατο όριο. Δίχτυ ασφαλείας είναι άλλωστε, όχι το τι θα θέλαμε να ισχύει σε μια ιδανική κοινωνία...Το ΚΚΕ πχ ζητά να ανέβει στα 1400, αν θυμάμαι καλά. Ναι σήμερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δε συμμερίζομαι το ΚΚΕ, αλλά μου έδωσε το κείμενο την αίσθηση ότι μιλάς για κατάργηση. Δε διαφωνώ να γίνουν ειδικές συμβάσεις και μειώσεις -σχετικές- μισθών, αλλά με πλήρη έλεγχο του κράτους και προστασία μισθωτών. Χωρίς λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, δε θέλω καμία κατάργηση, καμία μείωση, επειδή γνωρίζουμε πώς θα γίνει τούτο. Ωστόσο, λειτουργία ελεγκτικών μηχανισμών, προϋποθέτει αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων (αντιμνημονιακή κίνηση) και καλύτερο καταμερισμό τους. Μα η τρόικα δεν ενδιαφέρεται ούτε και η κυβέρνηση για ελέγχους. Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει το νεοφιλελευθερισμό ή αμερικανιστί το νεοσυντηρητισμό τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. xno, η μερική απασχόληση και η μείωση προσωπικού δεν είναι λύσεις - είναι επίσης άκαμπτες πολιτικές. Πάλι ορίζεις μια νόρμα που είτε θα παραβιαστεί προς τα κάτω είτε προς τα πάνω. Το θέμα είναι να παρακολουθείς τις διακυμάνσεις όχι να τις ...απαγορεύεις με νόμο! Έπειτα και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα με νόμο εφαρμόζεται αλλά δεν ζεις με αυτό - το ίδιο και με τον κατώτατο μισθό. Πόσο μάλλον με την ανεργία και τα ανύπαρκτα επιδόματα. Άρα;
    Χρειαζόμαστε ευελιξία, προσαρμοστικότητα. Οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα δίνουν μισθούς ανάλογα με την απόδοσή τους. Γιατί είναι μικρές, οικογενειακές ή των 5-15 ατόμων. Κανένας νόμος δεν περιορίζει τον μισθό ου θα πάρει ένας εργαζόμενος. Στα σούπερ μάρκετ και τις αλυσίδες καταστημάτων μόνο (γιατί εργοστάσια εργοστάσια δεν έχουμε) παίζει ρόλο το ύψος του κατώτατου μισθού, εκεί δηλαδή που το προσωπικό είναι αναγκαστικά πολύ και όχι ειδικευμένο. Στους υπόλοιπους απλά ανεβάζει το κόστος στην ύφεση και κλείνει τις επιχειρήσεις γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν ΙΚΑ και ΟΑΕΕ και μισθούς, εφόσον δουλεύει κάτω από το όριο που βγάζει τα έξοδά της. Εκεί λοιπόν μπαίνει το ερώτημα: ανοικτές ή κλειστές επιχειρήσεις; Σε μια αυτοδιαχειριζόμενη επιχείρηση όλοι θα αυτοκουρεύονταν εθελοντικά για να επιβιώσει η δουλειά τος - εδώ θα μας εμποδίσει ο Νόμος;
    Ξαναλέω: δεν ζητάμε κατάργηση - προσαρμογή ζητάμε για την περίοδο της χρεοκοπίας. Τι θα κερδίσουμε αν κλείσουν όλες οι μικρές επιχειρήσεις και μείνουν μόνο τα σούπερ μάρκετ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί Δήμο είναι διεφθαρμένοι. Όχι αύξηση δεν χρειάζεται αλλά κατάργηση και επανίδρυση σε άλλο πλαίσιο. Αυτοί κάνουν λευκή απεργία και συνεχίζουν να συναλλάσσονται - οι εξαιρέσεις είναι πολλές αλλά όχι αρκετές - τα συνδικάτα επίσης κάνουν την πάπια για να μην "διασπάσουν" τους εργαζόμενους. Το πελατειακό κράτος συνεχίζει ακάθεκτο - εκεί είναι το πρόβλημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πρόσθεσα στο κείμενο την φράση (υπογραμμισμένη) "σε ύψος μηχανιστικά καθορισμένο ερήμην της συγκυρίας" για άρση παρεξηγήσεων. Εκεί είναι το πρόβλημα, στην ακαμψία και σε αυτό κάνω κριτική στην αριστερά που την υπερασπίζεται (την ακαμψία ως δόγμα) ερήμην των συνθηκών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτό που αντιπροτείνεις είναι τόσο αόριστο όσο και το μέλλον που διακυβεύεται. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Θεωρητικά θα έλεγα ναι, αλλά στο μεσοδιάστημα τι θα έχουμε; Πώς θα μπορέσει το δημοκρατικό κράτος να αλλάξει τις ορέξεις των αστών και επιβάλλει ελέγχους όταν τόσα έτη τους μείωνε μόνο; Η πρότασή σου απαιτεί εξαιρετικά λεπτομερή (πολιτικά και με χρονοδιαγράμματα ακριβή) ανάλυση και μελέτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εκτός απο το θέμα της διαφθοράς υπάρχει και το πιο σημαντικό πρόβλημα του δείκτη κόστους/απόδοσης.

    Είναι σχετικά εύκολο να σκεφτεί κάποιος νέες δραστηριότητες κοινωνικού ή οικονομικού ελέγχου για τον κρατικό μηχανισμό. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να μετρήσει το προσδωκόμενο όφελος εν σχέσει με το μετρήσιμο και σίγουρο επιπλέον κόστος.

    Για παράδειγμα τα Κέντρα Εξυπηρέτησης πολιτών τα οποία προσφέρουν μια πραγματική υπηρεσία στους πολίτες, για ένα επιπλέον κόστος όμως, που οι πολίτες δεν είναι σήμερα σε θέση να πληρώσουν μέσα απο την επιπλέον φορολογία. Αυτά χωρίς να εξετάσουμε τον παραλογισμό της δημιουργίας ενός ακόμα επιπέδου γραφειοκρατίας (ΚΕΠ) για να μην χρειαστεί να πειράξουμε την ήδη υπάρχουσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ο ΒΡΑΧΟΣ
    'Έπεσε ένας βράχος από την πλαγιά και έκλεισε τον μοναδικό δρόμο του χωριού.
    Οι χωρικοί μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να σπρώξουν το βράχο κάτω στην ρεματιά.
    Όλοι μαζεύτηκαν και έσπρωχναν προς την ρεματιά και ο δρόμος ελευθερώθηκε.
    Στην περιπτωσή μας τον βράχο - πρόβλημα μαζευτήκαμε όλοι οι τρελοί του χωριού και σπρώχνουμε όπου γουστάρει ο καθένας. Ο βράχος θα μείνει στην θέση του και ο δρόμος κλειστός. ΖΗΤΏ Η ΤΡΕΛΆ
    Γιώργος EL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δε με τρομάζει τόσο πολύ ο κυνισμός αυτού του άρθρου (δημοσιευμένο σε ένα blog που αυτοπροσδιορίζεται "αριστερό"). Με τρομάζει το ότι βρέθηκαν άνθρωποι που τους άρεσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μήπως γιατί η "αριστερά" δεν είναι ιδιοκτησία αλλά δυναμική έννοια; Μήπως γιατί η επιβίωση είναι πάνω από τα ιδεολογήματα και τον δογματισμό; Μήπως γιατί όποιος δεν έχει τίποτα να προτείνει για το αύριο του εργαζόμενου καλό είναι να συζητά κάθε πρόταση διεξόδου; Μήπως γιατί η ανεργία δεν αντέχεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΓΡΙΖΑ, ΓΚΡΙΖΟΜΑΥΡΑ, ΜΑΥΡΑ, ΠΟΛΥ ΜΑΥΡΑ
    Απο την κυβερνηση μας μαθαμε οτι η μαυρη οικονομια ειναι πανω απο 25%, ενω ο μ.ο. της Ε.Ε. ειναι περι το 15%. Αλλοι πιστευουν οτι ειναι πανω απο 30% και ισως προσεγγιζει το 40%.
    Δεν εχω βρει στοιχεια για την επιπτωση της κρισης στην γκριζα και μαυρη οικονομια στην χωρα μας. Υποθετω οτι η γκριζα (επισημη με ποσοστο αδηλωτης, τοσο σε εκδοση αποδειξεων, τιμολογιων οσο και μη ή εν μερει δηλωμενης εργασιας), αλλα πιστευω οτι εχει αυξηθει. Με δεδομενο οτι παρα την 3ετη εντονη υφεση που ανηλθε συνολικα σε 15%, ο τιμαριθμος αυξανει 5% ετησιως, που εξηγειται μερικως απο την αυξηση του ΦΠΑ, τολμω να διατυπωσω το αξιωμα του ΑΦ " Το αθροισμα της επισημης , γκριζας και μαυρης οικονομιας ειναι περιπου σταθερο". Μαλιστα σε περιοδους υφεσης αυξανεται η γκριζα και μαυρη οικονομια εις βαρος της επισημης.

    Επισης απο επισημα χειλη ανακοινωθηκε οτι 1 στους 3 εργαζεται ανασφαλιστος παιρνοντας μαυρη αμοιβη.
    Με το δεδομενο οτι η επισημη ανεργια ειναι πλησιον του 20%, προκυπτει οτι αρκετοι επισημα ανεργοι εργαζονται σε αδηλωτες εργασιες και οι πιο δραστηριοι ή χαμηλομισθοι εργαζομενοι εχουν δευτερη εργασια, συνηθως αδηλωτη. Αυτο συνεβαινε σχεδον παντα, και απ' οσα γνωριζω λογω ηλικιας, επι 42 ετη. Το 1970, οταν καναμε υπογειο στο πατρικο μου , ο μπετατζης μας ηταν ηδη συνταξιουχος στα 45 για λογους υγειας και εργαζοταν κανονικα με εναν βοηθο.

    Δηλ. αν εξαιρεσουμε τους πολυ ηλικιωμενους χαμηλοσυνταιουχους, πιστευω οτι -ακομη- η υποκρισια μας ως λαος μοιαζει με την επαγγελματια ζητιανα που για να δημιουργησει "αισθηματα οικτου" στους περαστικους μαυριζει το προσωπο της -την ωρα της δουλειας- ενω μετα πλενεται, μακιγιαρεται και φορα τα καλα της με τις γοβες για να διασκεδασει με την παρεα της.

    Αυτην την αισθηση της υποκρισιας, του δηθεν εχω αποκομισει τοσο απο τους κρατικους λειτουργους, τους πολιτικους, τους συνδικαλιστες, ακομη και απο σημαντικο τμημα του "σοφου λαου".

    Οι δανειστες μας εχουν καποιο θολο σχεδιο για να παρουν μερος των χρηματων που μας εχουν δανεισει για να διοριζουν τα κοιμματα εξουσιας, για σπαταλες σε κρατικες προμηθειες και δημοσια εργα, μιζες , κ.λ.π.

    Εμεις ως κοινωνια, κομματα, επιχειρηματιες, συνεταιρισμοι, εχουμε καποιο σχεδιο, εντος η εκτος ευρωζωνης, με ευρω, μνα ή δραχμη;

    Βασει της προιστοριας μας, ηδη απο τοτε που γεννηθηκα, πολυ φοβαμαι πως οχι και ευχομαι να διαψευθω!

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU