Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Αντιμνημονιακοί και καθεστωτικοί

Χαῖρε ἀντιμνημονιακὴ συσπείρωση,
ἡ μνημόνιον ἀρειμανίως μισήσασα∙
χαῖρε, ἡ τὸ πῶς (θὰ τὴ βγάλουμε) μηδένα διδάξασα
του Σωτήρη Μητραλέξη*

Τὸ παρὸν ἄρθρο δὲν προσπαθεῖ νὰ λάβει θέση. Προσπαθεῖ νὰ καταδείξει τὸ πόσο δύσκολο εἶναι νὰ λάβει κανεὶς ὑπευθύνως θέση στὰ νέα («ρευστὰ») δεδομένα ποὺ διαμορφώνονται, καὶ νὰ ἀφήσει στὴν ἄκρη τοὺς ἐνθουσιασμοὺς τῶν διαφόρων στρατεύσεων.

Πρὸ πάσης ἐργασίας, ἂς σημειωθεῖ πὼς ὁ γράφων προτιμᾶ νὰ ἀποφασίζουν οἱ λαοὶ δι' ἐκπροσώπων τὶς τῦχες τους, παρὰ νὰ εἰσάγονται τὰ δέοντα γενέσθαι μὲ διεθνῆ μνημονιακὰ μαγειρέματα ποὺ ἐντέλλουν «αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε κάνει ἀπὸ χρόνια» κ.λπ. κ.λπ. Κοινῶς, δὲν ἀνήκει στοὺς μνημονιολάγνους.

Τώρα ποὺ δόθηκαν τὰ πιστοποιητικὰ ἀντιμνημονιακῶν φρονημάτων, ἂς σημειωθεῖ καὶ ὁ προβληματισμὸς σχετικὰ μὲ τὸ πολύχρωμο ἀσκέρι τοῦ ἀντιμνημονιακοῦ μετώπου. 
Τὸ λάδι μίσγεται μὲ τὸ νερό; 
Οἱ κοινωνικὲς δυνάμεις ποὺ συνιστοῦν τοὺς «outsider» τῆς μεταπολίτευσης καὶ τοὺς ἐνδεχόμενους δομήτορες τοῦ αὔριο μποροῦν νὰ συγχρωτιστοῦν μὲ τοὺς νοσταλγοὺς τοῦ καθεστῶτος ποὺ πεθαίνει, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νὰ καταλάβουν τὸ γιατί ἔκλεισε ἡ κάνουλα μὲ τὰ δανεικὰ καὶ ἁπλῶς θέλουν νὰ ξανανοίξει; 
Τὴν λύση θὰ τὴν φέρει ἡ μάζα τοῦ «βαθέως ΠΑΣΟΚ», τὸ ὁποῖο δὲν τὰ βρῆκε μὲ τὶς μνημονιακὲς μεταλλάξεις τῆς new age κορυφῆς του καὶ ζητεῖ μὲ τὴ σειρά του ἰδία μετάλλαξη ἢ ὅσοι δὲν διετέλεσαν -ἔστω καὶ ἔμμεσοι- συνδαιτημόνες τοῦ κ. Παγκάλου;

Οἱ ἀπαντήσεις στὰ παραπάνω ἐρωτήματα δὲν εἶναι αὐτονόητες γιὰ ὅλους, καὶ ὡς ἐκ τούτου τὰ ἐρωτήματα δὲν τυγχάνουν ρητορικά. 
Διάφορα ἀντιμνημονιακὰ κόμματα, κομματίδια, κινήματα καὶ γκρουπούσκουλα ἐμφανίζονται (χωρὶς νὰ ἑνώνονται ὅμως: «λεγεὼν») καὶ μᾶς καλοῦν νὰ δείξουμε τὴν πυγμή μας ἢ τὴν πυγή μας στοὺς κακοὺς ξένους, χωρὶς νὰ διευκρινίσουν ὅμως τί θὰ κάνουμε μετά. 
Ἢ ὑποδεικνύοντάς μας ὡς ρεαλιστικὸ «μετὰ» μιὰν εἰκόνα μουσουλμανικοῦ παραδείσου, μὲ ἄφθονο πιλάφι καὶ μέλι, μιὰν ἀπολύτως αὐτάρκη Ἑλλάδα ποὺ δυστυχῶς (πραγματικὰ δυστυχῶς) ὑφίσταται μόνον στὴν φαντασία τους.
Τὸ «ἀντιμνημονιακὸ μέτωπο» σχεδὸν συνολικὰ τάσσεται ὑπὲρ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν δραχμή. Τὸ σκέλος τοῦ «μετώπου» ποὺ διατείνεται πὼς ἐπιμένει στὸ εὐρώ, καλὸ θὰ ἦταν νὰ μᾶς ἐξηγήσει πῶς φαντάζεται τὴ ζεύξη τῆς ἡρωικῆς κραυγῆς «ξένοι Εὐρωπαῖοι, νὰ πᾶτε νὰ» μὲ τὴν παραμονὴ στὸ κοινὸ νόμισμα.
Μὲ μιὰ χονδροειδῆ ὑπεραπλούστευση θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ ἐνδεχόμενο ἐξόδου ἀπὸ τὸ εὐρὼ συμφέρει πρωτίστως τὸ καθεστὼς τῆς μεταπολίτευσης: εἶναι πιὰ κοινὸς τόπος ὅτι οἱ ἔχοντες πάμπολλα εὐρὼ στὸ ἐξωτερικό, δηλαδὴ οἱ σημερινοὶ μεταπολιτευτικοὶ κοτζαμπάσηδες, ἐργολάβοι καὶ ἐκδότες καὶ ὅλα τὰ καλὰ παιδιά, θὰ γίνουν σὲ ἕνα δραχμικὸ αὔριο ἀπόλυτοι αὐθέντες ψυχῶν καὶ σωμάτων
Ὅτι τὸ μόνο ἐνδεχόμενο ἐπιβίωσης τῆς σημερινῆς πολιτικῆς τάξης εἶναι ἡ ἐπίπλευση στὸ πληθωριστικὸ χρῆμα, μὲ τὶς δραχμὲς νὰ τυπώνονται ἀβέρτα καὶ νὰ μοιράζονται σὲ δεσμίδες. 
Καὶ ἡ φτώχεια ἀσύλληπτη, ἀφοῦ σχεδὸν ὅλα τὰ εἴδη πρώτης ἀνάγκης εἰσάγονται ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ στὴν πραγματικὴ πραγματικότητα, καὶ ὄχι στὴν εἰκονικὴ ποὺ ὑποθέτει πὼς ἡ Ἑλλάδα θὰ ξαναβρεθεῖ στὴν δραχμὴ μὲ ἐκπληκτικὴ αὐτάρκεια ἰθαγενῶν ἀγαθῶν. 
Θὰ ἀντιτείνουν πὼς οὔτε ἐπὶ δραχμῆς εἴχαμε αὐτάρκεια ἀγαθῶν ἢ ἔστω περιορισμένες εἰσαγωγές -ὅμως οἱ συνθῆκες εἶναι προφανῶς τελείως διαφορετικές. 
Πῶς ἀκριβῶς φαντάζονται οἱ νοσταλγοὶ τῆς δραχμῆς μιὰν αὐριανὴ ἔξοδο ἀπὸτὸ εὐρώ, μὲ ὅρους τοῦ 1998;

Συχνά, ἡ ἐπιθυμία (ρητὴ ἢ ὑπόρρητη) ἐξόδου ἀπὸ τὸ εὐρὼ ἔρχεται ἀγκαζὲ μὲ ἕναν ἀνεξέλεγκτο εὐρωσκεπτικισμό. 
Ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ γεγονότος πὼς ὁ εὐρωσκεπτικισμὸς ἦταν στὴν Ἑλλάδα ταμποὺ (ἢ ἦταν ἐκ τοῦ περισσοῦ -μὲ τὸ δίσημον τῆς φράσεως), ἀφέθηκε νὰ δημιουργηθεῖ  ἕνας ὑπόγειος «πρωτόγονος» εὐρωσκεπτικισμός, ὁ ὁποῖος τώρα βγαίνει στὴν ἐπιφάνεια (κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἡ ἰδεολογικὴ τρομοκρατία σχετικὰ μὲ τοὺς προβληματισμοὺς περὶ ὑπερβολικῆς λαθρομεταναστεύσεως ὁδήγησαν στὸ ἀνατριχιαστικὸ ἐνδεχόμενο τῆς εἰσόδου τῆς δηλωμένα νεοναζιστικῆς «χρυσῆς αὐγῆς» στὴν βουλή). 
Ἂν δὲν ἦταν ἔτσι ἡ κατάσταση, ἡ διαμάχη εὐρωπαϊσμοῦ (ἢ εὐρωπαϊσμῶν) καὶ εὐρωσκεπτικισμοῦ θὰ γινόταν ἔλλογα ἐδῶ καὶ καιρό, μὲ τεκμηριωμένα ἐπιχειρήματα, καὶ ὄχι σπασμωδικὰ καὶ ἐκρηκτικὰ ὅπως πρόκειται νὰ συμβεῖ σύντομα -ὅπου γιὰ ὅλο τὸ «ἀντιμνημονιακὸ μέτωπο», οἱ εὐρωπαϊστὲς κάθε εἴδους θὰ θεωροῦνται «προδότες», καὶ οἱ ἀπομονωτιστὲς κάθε εἴδους (ἀκόμα καὶ τοῦ κοτζαμπασικοῦ εἴδους) θὰ θεωροῦνται «πατριῶτες».
Ἂν δὲ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐπιθυμεῖ ἀπερίφραστα τὴν ὑπερήφανη πτωχεία, τραγικὴ μὲν τιμία δέ, εἶναι ἄξιος θαυμασμοῦ. 
Τὴν ἐπιθυμεῖ ὅμως; 
Διότι, ἂν θυμᾶμαι ἀπὸ τὴν τελευταία συζήτησή μας φίλε ἀναγνώστη, δημοκρατία ζητᾶμε -ὄχι τὴν ἐπιβολὴ τῶν ἀπόψεων καὶ ἰδιοτροπιῶν μας στοὺς πολλούς (Ὅσοι στὶς παραπάνω προτάσεις ἀναγιγνώσκουν προσκλητήριο ὀσφυοκαμψίας, παρακαλοῦνται νὰκαθαρίσουν τὰ ματογυάλια τους -ἤ, ἀκόμα καλύτερα, νὰ τὰ ἀφαιρέσουν.)
Ὁ διπολισμὸς «μνημονιακῶν» καὶ «ἀντιμνημονιακῶν» συμφέρει μόνον ὅσους ἀποστρέφονται οἱ πρῶτοι καὶ ὅσους νομίζουν ὅτι ἀντιμάχονται οἱ δεύτεροι, ὅποιο κι ἂν εἶναι τὸ σκόρ. Ὁ πραγματικὸς διπολισμὸς εἶναι ἀνάμεσα σὲ ὅσους ἔχουν νὰ προσφέρουν λύσεις γιὰ νὰ διαλέξουμε οἱ πολίτες καὶ σὲ ὅσους χορεύουν τσάμικο πάνω στὰ ἀποκαΐδια τῆς Ἑλλάδας.
Τὸ θέμα εἶναι, νὰ κάτσουμε ὅλοι -ὅλη ἡ Ἑλλάδα- κάτω, καὶ μὲ καθαρὸ μυαλὸ νὰ σκεφτοῦμε τί μποροῦμε ὄντως νὰ κάνουμε. 
Εἴτε μὲ μνημόνιο, εἴτε μᾶλλον μὲ ἄλλο μνημόνιο, δικό μας καὶ μετα-μεταπολιτευτικό, εἴτε -νὰ συζητήσουμε τὸ πῶς- χωρὶς μνημόνιο. 
Ἀπὸ 'κεῖ καὶ πέρα ἂς κανονίσουμε τὴν πορεία μας. Γιατί τὶς εὐθύνες πολλοὶ ἐμίσησαν, τὶς φωνασκίες ὅμως οὐδείς. Γιατί μερικὲς φορὲς οἱ κατὰ φαντασίαν «ἀντικαθεστωτικοὶ» τυγχάνουν καθεστωτικώτεροι τῶν φαινομενικὰ καθεστωτικῶν -ἢ στυλοβάτες μιᾶς νεκροζώντανης δραχμικῆς «ζωῆς μετὰ» τῶν τροπαιούχων τῆς μεταπολιτευτικῆς διοίκησης ἐν προσκηνίῳ ἢ παρασκηνίῳ.
Τὸ θέμα εἶναι ὅτι ὑπάρχουμε καὶ κάποιοι ποὺ δὲν πασχίζουμε νὰ νεκραναστήσουμε τὸ καθεστὼς ποὺ σήμερα πεθαίνει -ἀλλὰ νὰ τὸ ξεκάνουμε ἐντελῶς!


*O Σωτήρης Μητραλέξης είναι φιλόλογος, υποψήφιος διδάκτωρ φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου  - το κείμενο είναι από προδημοσίευση στην ppol.gr από το επόμενο τεύχος του περιοδικού «manifesto»

10 σχόλια:

  1. Όσοι αναρωτιούνται,ειλικρινά ή εκ του πονηρού,για το αν η Ελλάδα θα "καταστραφεί" βγαίνοντας από το ευρώ,ας περάσουν μια βόλτα κι από δω:

    http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2012/02/blog-post_8044.html

    Όσοι εχουν πάθει εξάρτηση με τα δάνεια και τα πανωτόκια των ευρωπαίων τοκογλύφων τραπεζιτών,και εμφανίζουν σύνδρομο στέρησης στο άκουσμα και μόνο της διακοπής τους..
    ..ας θυμούνται ότι ο πραγματικός πλούτος μιας χώρας,είναι κυρίως τα εγκατεστημένα μέσα παραγωγής στο έδαφός της,μαζί με τον εργαζόμενο λαό της.Αυτοί παράγουν τον πλούτο,όχι ο Ackerman.

    Τέλος,όσοι ανεβάζοντας το πανώ της Χ.Α. ποντάρουν να σοκάρουν κανένα ταπεινό και υποταγμένο μικροαστό,που φοράει ακόμη τις πυτζαμούλες του και ακούει Τρέμη στις 8:00,ας θυμούνται πως κι αυτοί έχουν καταλήξει "Μόνοι Εναντίων Όλων".Πλην του Ackerman βεβαίως-βεβαίως που δεν θα τους δεχτεί ωστόσο στη βίλα του,ούτε καν για να του πλένουν την Mercedes του.

    Κλείνοντας:

    "Να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους 'ήσυχα' και 'ειρηνικά'.Είναι αδίστακτοι."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. " ο πραγματικός πλούτος μιας χώρας,είναι κυρίως τα εγκατεστημένα μέσα παραγωγής στο έδαφός της" - δηλαδή Γρηγόρη; Ποια είναι τα μέσα παραγωγής που διαθέτουμε σήμερα; Γιατί εργαζόμενους/άνεργους σίγουρα έχουμε... Ποιος εγκαθιστά αυτά τα μέσα παραγωγής; Ποια και που βρίσκονται; Δουλεύουν ή όχι; Τι χρειάζεται για να δουλέψουν όσα δεν δουλεύουν; Κι αν δουλέψουν όλα αρκεί; Μήπως πρέπει να παράγουν και καλά προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές να τα εξάγουμε και να περάσουμε τις εισαγωγές και να έχουμε πλεόνασμα δηλ. πλούτο που φυσικά θα έχουν παράξει τα μέσα και οι εργαζόμενοι με την δουλειά τους; Τα έχουμε όλα αυτά τώρα; Αν τάχουμε, έχουμε πλούτο και δεν φοβόμαστε τίποτα - αν δεν τα έχουμε όμως Γρηγόρη, δεν θέλουμε ένα καλό δάνειο μέχρι όλα αυτά να γίνουν;
    Κι αν το θέλουμε δεν πρέπει να τιμήσουμε την υπογραφή μας, αν το πάρουμε; Στο κάτω κάτω δεν μας υποχρεώνει κανείς να το πάρουμε, Αν θέλουμε - λέει το άρθρο - επιλέγουμε τον παράδεισο που μας υπόσχεσαι. Τουλάχιστον μπορούμε να επιλέξουμε ελεύθερα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. -Γιατί έχεις καταλήξει.. φιλελεύθερος του Chicago.

    -Όταν ένας άνθρωπος που υποτίθεται πως έχει περάσει από ΕΚΚΕ,αριστερό ρεύμα,κλπ,κάνει ερωτήσεις σαν τις παραπάνω,τότε δύο τινά συμβαίνουν:

    -ή χαράμισες 20(;) χρόνια στην αριστερά χωρίς να πάρεις μυρωδιά από μαρξιστική πολιτική οικονομία..

    -ή προσφέρεις ταλαντούχα τις υπηρεσίες σου στην αστική ιδεολογία και παραϊδεολογία.

    Υ.Γ:Θα ψηφίσεις ελεύθερα,θα αποφασίσει η πλειοψηφία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Την περίπτωση να την έχω απορρίψει -την μαρξιστική πολιτική οικονομία-και μαζί την σχετική "ιδεολογία" -της αριστερής πρωτοπορίας- δεν την σκέφτεσαι καν; Είμαι άθρησκος πια Γρηγόρη - ότι καταλαβαίνω το καταλαβαίνω μόνος μου, δεν χρειάζομαι θρησκευτικές βεβαιότητες και ιερά βιβλία. Αν ζούσε ο Μαρξ, θα πήγαινα στις ομιλίες του και θα του έκανα ερωτήσεις - δεν νοιώθω όμως ότι όσοι τον κάνανε άγαλμα και εικόνισμα έχουν καταλάβει τίποτα, παρότι τον επικαλούνται. Όσο για την μικρή μου ιστορία αναζήτησης (που περιέλαβε και την αριστερά αλλά όχι μόνον) είναι σχεδόν διπλάσια απ' όση υπολογίζεις. Σεβασμό λοιπόν στον "παλιό" :)
    Το σύστημα ζει απ' όσους εκτονώνουν τη λαϊκή ενέργεια στα κομματικά χαρακώματα και όχι σε πραγματικές αλλαγές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γρηγόρη,
    η έξοδος της χώρας από το Ευρώ δεν θα αλλάξει τις σχέσεις παραγωγής της εργασίας. Μπορεί αυτή η έξοδος να συνιστά προϋπόθεση για την ανατροπή του καπιταλισμού;;

    Ποτέ η εξαθλίωση των μαζών δεν έχει όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά στην αλλαγη του συστήματος. Αντίθετα έχει συμβάλλει στην εκτροπή της αστικής δημοκρατίας επομένως και στην χειροτέρευση της θέσης των εργαζωμένω. Και τέλος η επανάσταση σε μία μόνο χώρα έχει απαντηθεί ιστορικά πως δεν έχει προοπτική. Ψάξε λοιπόν για άλλες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η Ανοιξη εφθασε.
    Φοβαμαι οτι εχουν υπερτιμηθει οι (υποτιθεται) ενηλικοι πολιτες αυτης της χωρας.
    Στο εποικοδομημα λοιπον.
    Τα τελευταια 20 ετη το 70% των αποφοιτων λυκειων κατι εχει "σπουδασει" αλλα σπανιως σκεπτεται.
    Ουτε οι μεγαλυτεροι σκεπτονται υποχρεωτικα περισσοτερο.
    Ας αναλογισουμε λοιπον:
    Ποσοι ελληνες επισκεπτονται τα μουσεια μας, τις αιθουσες τεχνης, τις αιθουσες συναυλιων,τις κινηματογραφικες και θεατρικες αιθουσες με ποιοτικο περιεχομενο ;
    Γιατι εχουμε 11 αθλητικες εφημεριδες ;
    Γιατι οι τηλεοπτικες εκπομπες που στα ιδιωτικα καναλια στην πλειονοτητα τους εινα για τα μπαζα, εχουν μεγιστη ακροαματικοτητα ;
    Γιατι οι εκπομπες παρουσιασης βιβλιου και διανοουμενων (λ.χ. τα μονοπατια της σκεψης) ειναι μετα τα μεσανυκτα ;
    Ποσοι διαβαζουν βιβλια ;
    .......................
    Οποτε ισως, σε λιγες μερες πρεπει να ξεκινησει ενα ανοιξιατικο και διαρκες πολιτιστικο κινημα στην χωρα, ωστε ειτε οι αντιμνημονιακοι παρουν την εξουσια (που δεν το βλεπω γιατι κι εμεις αγαπαμε τα iPhones μας τοσο πολυ που η νεολαια μας θα επαναστατουσε μονον αν δεν ειχε ιντρνετ, smartphones και iphone παραφραζοντα ςαυτο που δηλωσε ο Αμςερικανος Συγγραφευς Jonathan Franzen) ειτε οι μνημονιακοι να ποκτησουημε επιτελους σκεπτομενους και οχι ιδιοτελεις πολιτες, παραγωγους και εργαζομενους.

    Αφωτιστος Φιλελλην


    ΥΓ Τι δηλωσε προσφατα ο Jonathan Franzen :

    "I think the combination of technology and capitalism has given us a world that really feels out of control. If you go to Europe, politicians don’t matter. The people making the decisions in Europe are bankers.

    “The technicians of finance are making the decisions there. It has very little to do with democracy or the will of the people. And we are hostage to that because we like our iPhones.”

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το άρθρο βάζει ορισμένα σοβαρά ζητήματα. Κυρίως αυτό που εγώ εισέπραξα είναι η διλημματική φύσης της πολιτικής στο δημόσιο και διαδικτυακό διάλογο που όρισαν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί. Κι ο ίδιος πολλάκις εισέπραξα όχι μόνο ύβρεις κι ηλίθιες κριτικές -από μορφωμένους συχνά ανθρώπους-, αλλά και είδα να ανδρώνεται ένας διπολικός διάλογος.

    Και κάπου πρέπει να βρούμε μία φορμουλα επικοινωνίας. Πχ ενώ με τη Μαργαρίτα και τη Στρουθοκάμηλο συμφωνούμε στην αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων (στην εκπ/ση, τη γραφειοκρατία, την κομματική λειτουργία κλπ) διαφωνούμε σε θέματα όπως η αναγκαιότητα της δανειακής σύμβασης. Ως εκ τούτων δεν ανήκουμε σε κάποιο διλημματικό πόλο, αλλά σε ενδιάμεσα (άλλο πιο εδώ ή πιο εκεί) σημεία.

    Το ζητούμενο δεν το μνημόνιο και οι διαφωνίες, αλλά πού μπορούμε να βρεθούμε. Και σε τούτο το ερώτημα/απάντηση έρχονται όλες οι αφοριστικές και μηδενιστικές διλιμματικές τοποθετήσεις να θέσουν εμπόδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @δημο,
    έτσι και αλιώς το ερώτημα είναι επίπλαστο. Το πρόβλημα δεν είναι το όποιο μνημόνιο αλλά το περιεχόμενο του. Το μνημόνιο ή αντιμνημόνιο απλά συγκαλύπτει την θολούρα και την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος. Και τι μπορεί να σημαίνει για παράδειγμα αν ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος ή η άννα είναι μνημονιακοί εφόσον δεν μπορούν και δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την κατάσταση και μας έφτασαν εδώ. Γιατί αύριο θα μπορέσουν οι συγκεκριμένοι;;
    Το ίδιο με τα ανάλογα πρόσωπα ισχύει και για την μέχρι χτες στα λόγια αντιμνημονιακή ν δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στο ζήτημα του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού ούτε καν επεισέρχομαι. Προσωπικά δεν το θεωρώ ανεπαρκές, αλλά ταγμένο στα αστικά συμφέροντα και ενίοτε στη διατήρηση του πελατειακού κράτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU