Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Η σημερινή αποστολή των Ελλήνων...


Οι Γερμανοί θα αναλάβουν τις ΔΟΥ και τα φορολογικά έσοδα , οι Γάλλοι την αναδημιουργία εκ του μηδενός της Δημόσιας Διοίκησης , οι Ιρλανδοί την ανάπτυξη με τις γνώσεις τους στην εξαγωγική δυναμική, οι Ιταλοί την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας (ξεκινώντας με την δική τους ), οι Άγγλοι να μας τυπώσουν δραχμές (στην ανάγκη), οι Ισραηλινοί την ανακήρυξη της ΑΟΖ, οι Τούρκοι την αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών, οι Ελβετοί την απόδοση των ποσοστών μας από την έξοδο κεφαλαίων, η ΕΕ την αγορά της ηλιοφάνειάς μας (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), οι Αυστριακοί την μεταφορά της ως ρεύματος, οι Κινέζοι τα λιμάνια, οι εφοπλιστές να μεταφέρουν το CITY στον Πειραιά.
Κι εμείς; 
Εμείς τι θα κάνουμε; 
Ποια είναι η αποστολή των Ελλήνων στη συγκυρία αυτή;

Απάντηση: η αποστολή των Ελλήνων είναι η σπουδαιότερη. Η πιο κρίσιμη. Αυτή από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα.
Η καταστροφή του πελατειακού πολιτικού μας συστήματος.
Αυτό δεν μπορεί να το κάνει κανείς άλλος. Αυτό το σύστημα, εμείς το αποδεχτήκαμε, εμείς το αναδείξαμε με θηριώδεις αυτοδυναμίες, εμείς το συντηρήσαμε με συνεργίες και δούναι λαβείν, διορισμούς, φακελάκια, μίζες, εξυπηρετήσεις, κουμπαριές, τοπικισμό, στραβά μάτια, επιδόματα, παροχές, δουλειές. 
Μόνο εμείς μπορούμε και να το αρνηθούμε. 
Να του τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια. Ακόμη και η τρόικα τρόμαξε με αυτούς τους τύπους - πρώτη φορά αναγκάστηκε να δανείζει μια χώρα χωρίς τίποτα να προχωρά από την άλλη πλευρά, δόση τη δόση, ξανά και ξανά... Μόνο η αφαίμαξη των υπηκόων.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στην κρίση πέσαμε πρώτοι και με διαλυμένο τον παραγωγικό μας ιστό και την εξαγωγική μας δυναμική, εξ αιτίας του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε αυτήν την χώρα στην διάρκεια της μεταπολίτευσης. Τους πολιτικούς των δυο μεγάλων κομμάτων αλλά και εκείνους της ενσωματωμένης στο πελατειακό σύστημα αντιπολίτευσης.
Για να βγούμε από την κρίση χρειάζεται μια μετα-μεταπολίτευση. 

Ότι μέτρο κι αν παρθεί, από αυτό ή εκείνο το μνημόνιο, το άλφα ή βήτα σχέδιο Μάρσαλ, το HELIOS ή το THALASSA, ακόμη και από την έξοδο από το ευρώ ή την πτώχευση μέσα στο ευρώ, ένα είναι βέβαιο. Εφόσον παραμείνει στην διαχείριση το γνωστό πολιτικό προσωπικό, τίποτα δεν θα προχωρήσει σωστά. 
Οι άνθρωποι αυτοί είναι καμμένοι (εντελώς). Έχουν μάθει στον μεταπρατισμό, στα ποσοστά από κάθε συναλλαγή, στην μίζα και το φακελάκι. Κάθε εθνικό λογαριασμό τον βλέπουν σαν λίπος από το οποίο θα αφαιρέσουν το κάτι τις ανάλογα με τις δυνατότητές τους και την αυστηρότητα της εποπτείας. 
Αρκεί να τον πάρουν στα χέρια τους.
Έτσι έκαναν περιουσίες, δεξιοί και αριστεροί πολιτικοί, έτσι έστησαν τους μηχανισμούς τους δεξιά και αριστερά κόμματα, έτσι εξασφάλισαν τις οικογένειές τους δεξιοί και αριστεροί επιχειρηματίες. 
Και τώρα, δεν πιστεύουν ότι κάτι ή κάποιος θα τους εμποδίσει να βρουν ξανά τον δρόμο για τα ποσοστά, την υπεξαίρεση, την λοβιτούρα. Γι αυτό επανέρχονται στην διεκδίκηση της εξουσίας παρά τις τόσες ασφαλιστικές δικλείδες που βάζουν οι κουτόφραγκοι στην διοχέτευση των χρημάτων μόνο από ειδικούς λογαριασμούς...

Ποιος θα εμποδίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα να επιστρέψει στα πράγματα; Να καταστρέψει την χώρα εξασφαλίζοντας τους δικούς του; Να διατηρήσει τον παρασιτικό, μεταπρατικό ελληνικό καπιταλισμό κυρίαρχο στο νεοελληνικό κράτος;
Μα εμείς οι ίδιοι. Οι ...Έλληνες. 
Εμείς του δώσαμε την δύναμη εμείς θα του την πάρουμε. 
Πως όμως; Το κομματικό σύστημα είναι μονόδρομος στις εκλογές και οι ηγεσίες των λαϊκιστών ελέγχουν μέσα από την διαδικασία δούναι-λαβείν κατά μεγάλο μέρος τα ψηφοδέλτια. Τι μπορούμε να κάνουμε;

Ποτέ τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνεται. 
Και τα κόμματα έχουν την ανάγκη σοβαρών ανθρώπων στα ψηφοδέλτιά τους λόγω του ανταγωνισμού αλλά και της ανάγκης να προσεγγίσουν κρίσιμες κοινωνικές ομάδες. Αυτή είναι και η αδυναμία τους.
Έπειτα η δύναμή τους, η αλαζονεία τους αλλά και η αθέτηση των υποχρεώσεών τους κρύβεται στο ...ποσοστό τους.
Αυτό θα δώσει δύναμη στον Σαμαρά να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Αυτό θα δώσει την δυνατότητα σε ΝΔ ΠΑΣΟΚ να εναλλάσσουν ρόλους πρώτου δεύτερου σε κυβέρνηση συνεργασίας όπως τόκαναν πριν στην πολιτική διαχείριση. Αυτό κάνει την Παπαρήγα ακλόνητη στο ΚΚΕ, τον Τσίπρα σταθερά ...συριζαίο και τον Κουβέλη λαϊκιστή. 
Το ποσοστό.
Πόσο καλύτερα θα ήταν να μην συγκεντρώνει κανείς πάνω από το ποσοστό ενός απαραίτητου τρίτου εταίρου σε κυβέρνηση συνεργασίας; Κάτι δηλαδή γύρω στο 15%; 
Πόσο καλύτερα θα ήταν να επιβαλλόταν από τους ψηφοφόρους τρικομματική τουλάχιστον κυβέρνηση συνεργασίας; Πόσο καλύτερα θα ήταν το κράτος να μην ήταν λάφυρο κανενός αλλά ορθολογική δημόσια διοίκηση; Οι δαπάνες του, κοινωνικό κράτος και όχι πελατειακά έξοδα; Τα κόμματα αυτοσυντηρούμενα με διαφάνεια και όχι επιδοτούμενα και δημοσιοϋπαλληλικά;
Και τέλος, πόσο καλύτερα θα ήταν να είχαν λόγο στη Βουλή όλες οι πολιτικές δυνάμεις; 
Και βουλευτές να εκλέγονταν από κάθε πολιτική δύναμη, όχι από τα λαμόγια και τους ανεπάγγελτους λαϊκιστές αλλά από τους μεταρρυθμιστές κάθε ιδεολογικού προσήμου; Αυτοί πόσο καλύτερα θα συνεννοούνταν μεταξύ τους και πόσο ευκολότερα θα διέσχιζαν τις κομματικές γραμμές αν θα ήταν για το καλό της χώρας και του λαού μας;
Αυτό σκέφτομαι κι αυτό προτείνω: καμιά αυτοδυναμία, μικρά ποσοστά για όλα τα κόμματα, όσο περισσότερα κόμματα στη Βουλή, βουλευτές μεταρρυθμιστές από τεχνικά επαγγέλματα και όχι επαγγελματίες πολιτικοί στη Βουλή από όλους τους "ιδεολογικούς" χώρους, κυβερνήσεις πολυκομματικής συνεργασίας με πυξίδα την κοινή λογική κι όχι το "πολιτικό κόστος".
Και όλα αυτά είναι στο χέρι μας. Των Ελλήνων Πολιτών. Η δική μας προσφορά σε μια ευρωπαϊκή ελληνική πορεία αλλά και στην ίδια την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την μόνη τελικά εγγύηση για τη συνολική υπέρβαση της κρίσης.


5 σχόλια:

  1. Γιατί γράφεται ότι τίποτα δεν προχωρά από την άλλη πλευρά; Το πέσιμο του βιοτικού επιπέδου, οι μειώσεις μισθών κι η υπέρμετρη αύξηση της φορολόγησης δεν ήταν προαπαιτούμενα του μνημονίου Ι; Η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και υγείας δεν εντάσσονταν σε αυτά τα μέτρα; Απλά ήθελαν περισσότερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδώ κάνεις λάθος Δήμο. Το μνημόνιο περιελάμβανε περικοπές δαπανών ενός σπάταλου κράτους, μειώσεις προνομίων και κατέβασμα μισθολογικών ρετιρέ και πολλά άλλα. Η μορφή που πήραν -οριζόντιες περικοπές και φορολογία - είναι γέννημα του πελατειακού κράτους και των εκπροσώπων του. Υπήρχε και πιο δίκαιη κατανομή βαρών - η τρόικα τα λεφτά ήθελε, δεν την ένοιαζε τόσο από που και πως: αυτή είναι η επιτυχία Βενιζέλου, ΓΑΠ και Σαμαρά - ότι πιστέψαμε στο παραμύθι των κακών εισβολέων. Ακόμη και τα δανεικά τους τα φορτώθηκαν οι πολλοί αντι για τους λίγους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώργο, αν κρίνουμε κι από άλλες εμπειρίες τρόικας ή του ΔΝΤ, βλέπουμε ότι αυτή ήταν η πολιτική και η συνταγή. Αν είναι θέμα μόνο των πολιτικών μας γιατί ακολουθούνται τα ίδια σε Ιταλία, Πορτογαλία κι Ισπανία; Φυσικά κι υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά η συνταγή είναι ουσιαστικά η ίδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU