Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Οι κατώτατοι μισθοί στην Ελλάδα της κρίσης

Εάν τα συνδικάτα μας θέλουν να προσφέρουν στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα ελπίδα και προοπτική, ας αναλάβουν μια γενναία πρωτοβουλία (με όλο το ρίσκο που της αναλογεί): ας προτείνουν στην τρόικα, στην κυβέρνηση και στον ΣΕΒ μια μικρότερη μείωση του κατώτατου μισθού, με αντάλλαγμα τη δέσμευση των εργοδοτικών οργανώσεων για (α) αυστηρή εφαρμογή της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας σε όλες τις επιχειρήσεις, (β) σταδιακή βελτίωση του κατώτατου μισθού καθώς ανακάμπτει η οικονομία, και (γ) ανάλογη μείωση των τιμών από σήμερα.
Παραγωγικότητα;
του Μάνου Ματσαγγάνη*

Όπως θα θυμούνται οι αναγνώστες του protagon, η δημοσιοποίηση το φθινόπωρο του 2009 της ετήσιας έκθεσης του Παγκόσμιου Oικονομικού Φόρουμ – σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είχε υποχωρήσει στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας πίσω από την συμπαθή Μποτσουάνα – αντιμετωπίστηκε με το συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο συζητώνται όλα τα σοβαρά προβλήματα στη χώρα μας: η είδηση σχολιάστηκε για λίγες μέρες, με απαξιωτικά (και δικαίως) σχόλια για τις επιδόσεις της κυβέρνησης Καραμανλή που παρέδιδε τότε την εξουσία, και μετά ξεχάστηκε.
«Ξεχάστηκε» τρόπος του λέγειν βέβαια. 

Από τότε μεσολάβησε η κρίση δανεισμού, η υπογραφή του Μνημονίου, η ύφεση της οικονομίας. 
Χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις έκλεισαν, πολλές άλλες μετέφεραν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες εκτός συνόρων. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους, πολλοί (ίσως οι περισσότεροι) από τους υπόλοιπους είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται.

Πόσο άσχετα μεταξύ τους είναι αυτά τα δύο; 

Καθόλου. 
Όσο και αν μερικοί ονειρεύονται «άλλες πολιτικές» και «διαφορετικά μείγματα» (κάποιο κόλπο τέλος πάντων που θα μας επιτρέψει να πορευόμαστε όπως είχαμε μάθει τόσα χρόνια), η απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι η βαθύτερη αιτία της ύφεσης
Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών συνδέονται και τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Τώρα που η εποχή της υπερκατανάλωσης με δανεικά έχει τελειώσει, το συνολικό εισόδημα αναγκαστικά θα διαμορφώνεται στο ύψος λίγο-πολύ της αξίας των αγαθών και υπηρεσιών που πουλάμε (ο ένας στον άλλον, και κυρίως σε αγοραστές από άλλες χώρες). 
Μπορούμε να το μοιράσουμε μεταξύ μας όσο δίκαια θέλουμε, και μπορούμε να το αυξήσουμε φτιάχνοντας ελκυστικά προϊόντα σε καλές τιμές. Και, φυσικά, «να φτιάξουμε ελκυστικά προϊόντα σε καλές τιμές» είναι αυτό που σκέφτεται ένας οικονομολόγος όταν λέει «να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας».
Ανταγωνιστικότητα;
Τώρα, λίγο μετά τη συμφωνία των πολιτικών αρχηγών για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, και λίγο πριν από τη συνεδρίαση της Βουλής για την έγκριση των μέτρων αυτών, το ενδιαφέρον φαίνεται να επιστρέφει στο θέμα της ανταγωνιστικότητας. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι καθαρά χαραγμένες. Από τη μια, οι εκπρόσωποι των δανειστών ζητούν νέες θυσίες. Από την άλλη, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, οι κοινωνικοί εταίροι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η Εκκλησία, χαράζουν «κόκκινες γραμμές». Στο επίκεντρο της διαμάχης βρίσκεται η μείωση των μισθών (ιδίως των κατώτατων). Πόσο δίκιο έχει η ελληνική πλευρά; Και τι μπορεί να γίνει τώρα;
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος (πίνακας ΙΙΙ.8, σελίδα 90), οι μέσες αποδοχές αρχικά (το 2004-2009) βελτιώθηκαν κατά 16% σε πραγματικές τιμές, ενώ στη συνέχεια (το 2009-2011) υποχώρησαν κατά 15%. 
Με άλλα λόγια, η μείωσή τους στη διετία της κρίσης υπερακόντισε την αύξησή τους στην πενταετία της μεταολυμπιακής ευφορίας (και της καραμανλικής διακυβέρνησης). Συνεπώς, ακόμη και εάν δεχθεί κανείς ότι η βασική αιτία για την απώλεια ανταγωνιστικότητας ήταν οι υπερβολικές μισθολογικές αυξήσεις στην προηγούμενη περίοδο (μεγάλο «εάν»), θα μπορούσε και πάλι να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η διόρθωση της τελευταίας διετίας έχει εξαλείψει το πρόβλημα.
Είναι έτσι; Όχι ακριβώς. 
Για να δει κανείς αν όντως η ανταγωνιστικότητα βελτιώθηκε θα πρέπει να λάβει υπόψη το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (μέγεθος που ενσωματώνει την παραγωγικότητα). Σύμφωνα και πάλι με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το μοναδιαίο κόστος εργασίας στο σύνολο της οικονομίας την τελευταία διετία μειώθηκε κατά 6%, ενώ την προηγούμενη πενταετία είχε αυξηθεί κατά 34%
Συνολικά, η μεταβολή του από το 2004 έως σήμερα ήταν +26% στην Ελλάδα έναντι +14% στη ζώνη του Ευρώ. 
Ας σημειωθεί ότι το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος υπολογίζεται σε ονομαστικές τιμές, δηλ. περιέχει και τον πληθωρισμό (ο οποίος, σε τελευταία ανάλυση, διαβρώνει την ανταγωνιστικότητα). Με άλλα λόγια, η μείωση των μισθών τη διετία της κρίσης δεν εξάλειψε την απώλεια ανταγωνιστικότητας.

Θα λυθεί το πρόβλημα με νέα μείωση των μισθών, και ιδίως των κατώτατων; 
Το επιχείρημα υπέρ μιας τέτοιας μείωσης βασίζεται στα παραπάνω στοιχεία συν ένα ακόμη. Ενώ η μείωση των μέσων αποδοχών την τελευταία διετία ήταν όση σχεδόν και η αύξησή τους την προηγούμενη πενταετία (σε πραγματικές τιμές πάντοτε), οι κατώτατες αποδοχές μειώθηκαν λιγότερο: -5% το 2009-2011 έναντι +16% το 2004-2009. 
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ (διάγραμμα 86, σελίδα 217), ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα το 2011 παρέμενε σαφώς υψηλότερος από ό,τι στην Ισπανία (+15%) και στην Πορτογαλία (+52%), ενώ ήταν 7πλάσιος από ό,τι στη γειτονική Βουλγαρία (όπου έχουν μεταφερθεί πολλές ελληνικές επιχειρήσεις). Συνεπώς, θα πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι η εμμονή της τρόικας με τους κατώτατους μισθούς δεν στερείται λογικής βάσης.


Παραγωγικότητα;
Τι αντιπαραθέτει σε αυτό η ΓΣΕΕ – αλλά και ο ΣΕΒ, ο αρχηγός της ΝΔ, ο αρχιεπίσκοπος, τα κανάλια; Τη συνηθισμένη ρητορεία περί κοινωνικής συνοχής. Εάν, όμως, το πρόβλημα με την πρόταση της τρόικας ήταν ότι είναι άδικη κοινωνικά, παρότι αποδοτική οικονομικά, η λύση θα ήταν απλή: μέτρα για την εισοδηματική στήριξη των ανέργων και των φτωχών. Αυτά θα είχαν βέβαια κάποιο κόστος, αλλά το όφελος από την αναπτυξιακή ώθηση και τη μείωση της ανεργίας (λόγω μείωσης των κατώτατων αποδοχών) θα ήταν πολύ υψηλότερο.
Πού σκοντάφτει η πρόταση της τρόικας; 
Κατ’ αρχήν, στο ότι ένα τέτοιο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας σήμερα απλώς δεν υφίσταται. 
Ούτε η δημιουργία του συμπεριλαμβάνεται στις προτεραιότητες των οπαδών των «κόκκινων γραμμών» και της «εθνικής υπερηφάνειας». 
Όπως έχω προσπαθήσει να επιχειρηματολογήσω αλλού, η προστασία όσων σήμερα πλήττονται από την κρίση απαιτεί ριζικό αναπροσανατολισμό της κοινωνικής πολιτικής, με δραστική αναδιανομή των σχετικών πόρων
Ακόμη και στην Ελλάδα της κρίσης, και παρά την δεδηλωμένη «ψυχοπονιά» των αστέρων της πολιτικής, του συνδικαλισμού και της δημοσιογραφίας, ο αναπροσανατολισμός αυτός δεν διαθέτει πολλούς υπερασπιστές.
Πέρα από την έλλειψη κοινωνικών προγραμμάτων που να παίζουν ρόλο αμορτισέρ, απορροφώντας τους κραδασμούς από τη μείωση των κατώτατων μισθών, η πρόταση της τρόικας προσκρούει σε άλλα δύο προβλήματα. 
Το πρώτο είναι ότι η μείωση του κόστους εργασίας δεν εγγυάται τη μείωση των τιμών
Σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας και σχεδόν ολοκληρωτικής απουσίας των συνδικάτων από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις (ιδίως τις μικρότερες), τίποτε δεν εμποδίζει κάποιον εργοδότη να καρπωθεί τη μείωση του κόστους διατηρώντας τις τιμές στο ίδιο ύψος και αυξάνοντας το περιθώριο κέρδους. Μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν ασφαλώς μυωπική, αλλά απολύτως συνεπής με το μοντέλο επιχειρηματικότητας (της «αρπαχτής») που δείχνει να έχει επικρατήσει.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τους μισθούς
Σύμφωνα με τη ρητορική του συρμού, ο τουρισμός είναι η «βαριά βιομηχανία» μας, όπου διαθέτουμε αναμφισβήτητα συγκριτικά πλεονεκτήματα (που μας κληρονόμησε η γεωγραφία, η γεωλογία, και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι). 
Ακόμη και εκεί, πολλές ελληνικές επιχειρήσεις διαθέτουν στους επισκέπτες «φτηνές» υπηρεσίες, θέτοντας σε κίνηση έναν αυτοκαταστροφικό φαύλο κύκλο: η αδιαφορία για το ανθρώπινο δυναμικό ρίχνει την ποιότητα, η χαμηλή ποιότητα ρίχνει τις τιμές, τα πακέτα των tour operators ρίχνουν τα περιθώρια κέρδους, η αναζήτηση κερδοφορίας ρίχνει και άλλο τους μισθούς – αν χρειαστεί μεταμφιέζοντας τους εργαζόμενους σε «μαθητευόμενους» ή προσλαμβάνοντας μετανάστες με μεροκάματα κάτω από τα κατώτατα. 
Σε μια τέτοια νοοτροπία «φτηνής ανάπτυξης» και εκτεταμένης παραβατικότητας, η μείωση των κατώτατων μισθών δεν μπορεί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, οι «κόκκινες γραμμές» βοηθάνε τον ΣΕΒ, τη ΝΔ, την Εκκλησία της Ελλάδος και κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης να κάνουν δωρεάν επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά δεν προσφέρουν καμμιά απολύτως υπηρεσία στους εργαζόμενους που απειλούνται από την ανεργία ή υφίστανται την εργοδοτική αυθαιρεσία (ή και τα δύο).

Φοβάμαι πως κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη ΓΣΕΕ. Η περιχαράκωση των συνδικάτων στα τελευταία φρούρια των προνομίων και της μονιμότητας (Δημόσιο, ΔΕΚΟ, όλο και λιγότερο Τράπεζες), και η ταυτόχρονη αποξένωσή τους από τις επιχειρήσεις όπου εργάζεται η συντριπτική πλειονότητα της εργατικής τάξης, τα καταδικάζει στην αργή παρακμή.

Εάν τα συνδικάτα μας θέλουν να προσφέρουν στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα ελπίδα και προοπτική, ας αναλάβουν μια γενναία πρωτοβουλία (με όλο το ρίσκο που της αναλογεί): ας προτείνουν στην τρόικα, στην κυβέρνηση και στον ΣΕΒ μια μικρότερη μείωση του κατώτατου μισθού, με αντάλλαγμα τη δέσμευση των εργοδοτικών οργανώσεων για (α) αυστηρή εφαρμογή της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας σε όλες τις επιχειρήσεις, (β) σταδιακή βελτίωση του κατώτατου μισθού καθώς ανακάμπτει η οικονομία, και (γ) ανάλογη μείωση των τιμών από σήμερα.

*Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει κοινωνική πολιτική και δημόσια οικονομική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
*πηγή άρθρου: protagon.gr
*σκίτσα του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου


Είχαμε παραγωγικότητα και στην Τυποεκδοτική... 

21 σχόλια:

  1. Τελικά τι είναι η ανταγωνιστικότητα την οποία πρέπει να υπηρετήσουμε; Παύει η ανταγωνιστικότητα να είναι η απαίτηση της δημοκρατίας για επιστροφή σε μεσαιωνικές μισθωτές σχέσεις; Τι σχέση έχει η ανταγωνιστικότητα που ανησυχούντες καταγεγραμμένοι στο topic με την ευημερία ή το ευ ζην του λαού; Οι άλλοι δεν ανησυχούμε για το λαό;

    Στο "μισθός, τιμή, κέρδος", θυμίζω, ότι ο Μαρξ υπεραμύνεται των αυξήσεων των τιμών, ακόμα κι αν κυκλικά οδηγήσουν σε αύξηση του πληθωρισμού και της τιμής των προϊόντων και μεσοασταθμικά σε μείωση της αγοραστικής δύναμης.

    Η ανταγωνιστικότητα είναι η λέξη, η επικοινωνιακή σοφιστεία, για να υποδουλώσουμε την εργατική μας δύναμη, για να διαλύσουμε τη μεσαία τάξη και γεννήσουμε νέες γενιές δουλοπάροικων. Και τούτο το δημοσιεύεις λίγες ώρες μετά τη μείωση 2,5 μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

    Στην ουσία μας ζητούν να απεμπολήσουμε κάθε αξιοπρέπεια. Κι όμως, φίλε Leo, όπως σου ξαναείπα, δεν υπάρχουν ούτε μονόδρομοι ούτε αδιέξοδα. Υπάρχουν κι άλλες λύσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έκανες το ίδιο σχόλιο κι εδώ Δήμο.
    Ανταγωνιστικότητα σημαίνει να μπορείς να εξάγεις τα προϊόντα σου. Να μπορείς να συμμετέχεις στην διεθνή αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματά σου ή δημιουργώντας πλεονεκτήματα με καινοτόμες πρακτικές. Ότι κάνουμε με την ναυτιλία και τον τουρισμό αλλά μπορούμε να κάνουμε και με την γεωργία, τις ΑΠΕ και τις βιοτεχνικές εφαρμογές. Απλά. Τα άλλα είναι ακατανόητα σενάρια υποδούλωσης στους εχθρούς της Ελλάδας. Αν βελτιωθεί η παραγωγική βάση θα ανέβουν τα μεροκάματα - κανείς δεν μπορεί να το απαγορέψει αυτό. Σήμερα δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα πολύ κάτω από τον κατώτερο μισθό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οχι η ανταγωνιστικότητα είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και σκοπίμως λοιδορείται από τους εραστές του κρατισμού της κακιάς ώρας. Είναι συνώνυμο της σκληρής δουλειάς και της καινοτομίας, αυτό που μισεί ο κάθε βλάκας ΚΚΕ και ο κάθε ηλίθιος Συριζαίος. Ο Γιώργος έδωσε ένα πολύ καλό ορισμό. Αν βελτιωθεί η παραγωγική βάση θα ανέβουν τα μεροκάματα - κανείς δεν μπορεί να το απαγορέψει αυτό. Ακριβώς. Αν υπάρξει καλή παραγωγή και ανταγωνισμός ο εργοδότης θα πληρώσει για το δικό του κέρδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποίες είναι οι καινοτόμες πρακτικές στη ναυτιλία και τον τουρισμό; Τα πληρώματα από τριτοκοσμικούς που δουλεύουν τσάμπα, ή οι ξενοδοχοϋπάλληλοι που εκλιπαρούν για λίγους μήνες υποαμοιβόμενης εργασίας;

    έχει όραμα βλέπω η “υπεύθυνη” για την εργασία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πλεονεκτήματα έχουμε στον τουρισμό και την ναυτιλία - διάβαζε σωστά dt... η καινοτομία αναζητείται. Βαρέθηκα τις εξυπνάδες - εκτός από το να καταστρέφετε συζητήσεις κάποιοι τι άλλο μπορείτε να κάνετε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια υπομονή. Σε λίγο με τους νέους νόμους και τη γενική ανέχεια, οι μόνοι που θα έχετε τη δυνατότητα να μπλογκάρετε θα είστε εσείς οι μνημονιακοί. Οπότε μέ όλη σας την άνεση θα μπορείτε να συζητάτε για τα πλεονεκτήματα της 126ωρης εβδομαδιαίας εργασίας και το αν η παροχή τροφής και στέγης στον εργαζόμενο δικαιολογεί την μη χορήγηση μισθού, χωρίς να έχετε ενοχλητικούς άπλυτους πληβείους με στόματα που βρωμάνε για να σας χαλάνε τη συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άρα καλέ μου φίλε εσύ ως νέμεση, δεν θα καταδεχτείς ό,τι σου αναλογεί από τα δανεικά που θα πάρουμε. Δεν θα δεχτείς τον ταπεινωτικό μισθό από τα λεφτά της τρόικα. Κι έτσι εμείς οι δανειακοί θα μείνουμε μόνοι με πέντε ευρώ στην τσέπη. Κατάλαβα καλά;

    υγ η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ μας δεν είναι στο αν θα υπογράψουμε σύμβαση (μνημόνιο όρων) αλλά αν θα πάρουμε δάνειο ή όχι (αυτό ή άλλο δεν έχει σημασία). Οπότε δεν υπάρχουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, αλλά δανειακοί και αντιδανειακοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έλα ρε Νέμεση..
    Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν.
    Ακόμη κι'αυτό να δουν

    http://tvxs.gr/news/topika-nea/nekros-astegos-ekso-apo-panepistimiako-nosokomeio-patras

    είναι ικανοί να περάσουν από πάνω του,και να συνεχίσουν την κουβεντούλα τους για την αύξηση της ανταγωνιστηκότητας.

    Δεν θέλουν εξυπνάδες οι άνθρωποι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είσαι ηλιθιος και φασίστας Γρηγόρη. Απορώ που σε αφήνουν να γράφεις τέτοιες μαλακίες εδώ μέσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Προτού μου απαγορέψεις να γράφω εδώ μέσα δημοκράτη μου,να σου στείλω και καμμιά φωτογραφία από λιπόθυμο παιδί σε σχολείο; Ή θα το θεωρήσεις κι'αυτό φασισμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βρε άει πνίξου ψευτοεπαναστάτη που σε αφορά η δυστυχία των άλλων... όποιος προσβάλλει τους άλλους επειδή δεν του βγαίνει η κομματική του παράσταση είναι βαθειά κομπλεξικός και φασίστας. Τι κι αν υποδύεται τον ευαίσθητο, τι κι αν εμπορεύεται την δυστυχία...
    Όσο για δικαιώματα και δημοκρατίες τα κόκκινα φασισταριά δεν δικαιούνται δια να ομιλούν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τί νά'ναι άραγε κοινωνικός φασισμός;

    Οι νεκροί στους δρόμους και οι αυτόχειρες,ή το να αναφέρεσαι σ'αυτούς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν υπαρχει ορος στην οικονομικη επιστημη 'ανταγωνιστικοτητα', υπαρχει συγκριτικο ειτε απολυτο πλεονεκτημα
    Υπαρχει παραγωγικοτητα του κεφαλαιου και της εργασιας
    Υπαρχει τεχνολογικη εξελιξη και καινοτομια

    Οσοι ομως αναπαραγαγουν αυτον τον ορισμο απλα δειχνουν το ποσο ανιδεοι ειναι στα νεο-κλασσικα οικονομικα ειτε κευνσιανα

    ''As a practical matter, however, the doctrine of 'competitiveness' is flatly wrong. The world's leading nations are not, to any important degree, in economic competition with each other'' P.Krugman...προφανως για τους εγχωριους μπαρουφολογους και αυτος μαλλον ''βλακας ΚΚΕ και ηλιθιος Συριζαιος '' θα ειναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Γιώργο, Leo, στη θεωρία δε διαφωνώ. Η ανταγωνιστικότητα δεν είναι κάτι κακό, ως θεωρητική έννοια. Στο πλαίσιο της δημοκρατίας όμως ουσιαστικά σημαίνει υποταγή της αμοιβής και της αξιοπρέπειας στο κέρδος του εργοδότη. Η ανταγωνιστικότητα στη δημοκρατική της διάσταση δεν είναι τίποτε άλλο από το βιασμό της υπεραξίας και το υπερκέρδος από το παραγόμενο υπερπροϊόν. Και αν ο παππούλης είχε άδικο στην ανάλυση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε τα ανωτέρω από τις προτάσεις και τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

    Δηλαδή εικαζόμενα ότι οι μισθοί πείνας θα φέρουν επενδύσεις και δουλειά σε όλους, δεχόμαστε μισθούς πείνας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας (πέρα από τη λογική της υποταγής και του μονοδρόμου με τα οποία διαφωνώ πλήρως). Αυτή η οικονομική ανάλυση έχει αποδειχθεί ότι δεν έχει ευνοήσει καμία οικονομία σε επίπεδο πολιτών (αλλά μόνο ορισμένες εταιρείες που θησαυρίζουν).

    Η ανταγωνιστικότητα -θιασώτες της οποίας εμφανίζονται όλα τα συναινετικά αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ- δεν μπορεί να σημαίνει σταθερούς ή υψηλούς μισθούς. Ούτε και η ευελιξία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ενδιαφέρον έχει μια απλή πράξη:
    μισθολογικό κόστος και τιμάριθμος στο διάστημα των δύο τελευταίων χρόνων.
    Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι το μισθολογικό κόστος. Η ανταγωνιστικότητα περιέχει και άλλες πολύ σημαντικότερες παραμέτρους όπως:
    Φορολογικό σύστημα, Επενδυτικό περιβάλλον, επίπεδο εκπαίδευσης, μεταφορικές υποδομές, αποτελεσματική δημόσια διοίκηση χωρίς διαφθορά και γραφειοκρατία. Είναι χαρακτηρηστική η έκθεση του ιοβε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. «Σύμφωνα με την έκθεση του ΙΟΒΕ, αν εφαρμοστεί η μείωση μισθών, χωρίς να προηγηθούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και παρεμβάσεις στην αγορά προϊόντος, η ανεργία
    θα αυξηθεί και οι τιμές θα πάρουν την ανιούσα, σε αντίθεση με το ύψος των αμοιβών. Όπως αναφέρει η έκθεση, το ΙΟΒΕ αγνοήθηκε όταν προειδοποίησε ότι η αποτελεσματικότητα
    των μέτρων θα κριθεί από τη χρονική αλληλουχία με την οποία λαμβάνονται. Τα μέτρα εφαρμόστηκαν ανάποδα και απέτυχαν.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Η διαφορά της μπαρούφας από την πολιτική, είναι η διαφορά του "επιθυμώ" από το "δύναμαι".
    Ετσι στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και σε κάθε περίπτωση, καθοριστικός παράγοντας πολιτικής συζήτησης, αναδεικνύεται το δίλλημα της πρωτοκαθεδρίας, μεταξύ της "προστασίας" και της "ανταγωνιστικότητας".
    Ο Δείμος και ο Γρηγόρης, μπαρουφολογούν επειδή επιλέγουν την "προστασία", ακόμη και αν πρέπει να την εξασφαλίσουν οι μη προστατευόμενοι. Θα συμμεριζόμουν την άποψή τους αν δεν μας λέγαν πόσο θέλουν να είναι το ύψος της "προστασίας" των ήδη προστατευομένων, αλλά πως σ'αυτό το "ύψος" θα μπούν σε "προστασία" και οι "μή προστατευόμενοι".
    Με λίγα λόγια , κατά την γνώμη τους, αριστερός λόγος είναι ο λόγος περί συντήρησης της προστασίας των "προστατευομένων" και η "ευχή" τους να προστατευτούν και οι άλλοι, οι άνεργοι , οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα , οι αυτοαπασχολούμενοι κλπ.
    Από την άλλη μεριά, όσοιδίνουν πρωτοκαθεδρία στην "ανταγωνιστικότητα", κουρασμένοι από τις "προστατευτικές μπαρούφες", ψάχνουν να βρούν τον τρόπο που θα "προστατευτούν" οι απροστάτευτοι, που θα βρούν δουλειά οι άνεργοι και θα ανέβουν οι αμοιβές των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
    Ο καθένας έχει τις ευαισθησίες του.
    Το ποιός όμως είναι αριστερός, δεν θα καταδειχθεί με την "επαναστατική πλειοδοσία των χορτάτων", όσο και να γαυγίζουν.
    Ο Στέφανος Μάνος, κύριοι, είναι τουλάχιστον η Πασιονάρια, μπροστά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Συμφωνώ απόλυτα με τον Κωστή. Στον συστηματικό μπαρουφόλογο Δείμο Τάδε απαξιώνω να απαντήσω. Δεν έχει νόημα, ο άνθρωπος έχει πάρει διαζύγιο με τη λογική -αν διέθετε ποτέ δηλαδή, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω.

    ΥΓ: Αριστερή στάση σήμερα, στην Ελλάδα, είναι η παρεμβάσεις -με συγκεκριμένες προτάσεις- και η άσκηση πίεσης, με σκοπό την όσο γίνεται δικαιότερη κοινωνικά διαχείριση της καταστροφής, όχι η άρνηση της πραγματικότητας τής καταστροφής. Δεν είναι αριστερό το να μπουρδολογείς στο Διαδίκτυο, κάνοντας άλματα λογικής.

    Α.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κωστή και Α.ν οι κρίσεις σας είναι το λιγότερο απαράδεκτες...

    Η προστασία δεν είναι τίποτε άλλο από τη διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών. Η ανταγωνιστικότητα -καθώς δε εξαρτάται ΜΟΝΟ από το μισθολογικό και μη κόστος (όπως ανέλυσε σύντομα και σωστά ο radical). Καλή η ανταγωνιστικότητα, αλλά θέλει κι έλεγχο. Εδώ όμως τα διαλύουμε όλα.

    Εδώ και μήνες κάνουμε λόγο για καταπάτηση ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων (δικαίωμα στην περιουσία, την ασφάλεια, της ελευθερίας). Εδώ και μέρες μιλάμε για γενοκτονία.

    Η ανικανότητά σας και τα εξυπηρετούμενα συμφέροντά σας, η αδυναμία σας να ενδιαφερθείτε για τις οικογένειές σας -ή τα παιδιά σας- σας οδηγούν σε χαρακτηρισμούς. Όταν τα παιδιά σου δε θα έχουν φαγητό ή ρούχα, όπως τα δικά μου, τότε θα μου μιλήσεις. Τότε ίσως αποκτήσεις και τα @@@#$@!@@@ να δείξεις την ταυτότητά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δείμο Τάδε, δηλώνω επισήμως δια της παρούσης ότι δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθώ ξανά μαζί σου -ούτε καν υπαινικτικά. Έχω ως αρχή να σέβομαι το παραλήρημα και αυτόν που παραληρεί -είναι ζήτημα ανθρωπισμού!

    Α.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μιας και η Ελλάδα εξασφάλισε προθεσμία 15 ημερών για να βρει 300 εκατομμύρια ευρώ χωρίς να περικόψει τις συντάξεις,προτεινω να ψηφισυθει αναγκαστικος νομος αυριο, ωστε να παρεχετααι η δυνατοτητα να δωθουν ευρετρα 10% , ωστε να βρεθουν ειτε 100 φοροφυγαδες των 3.3 εκατ. εκαστος, σε συνδυασμο με 2χ100 =200 ετεροδωσοληπτες (κοινως τους λαμβανοντες μιζες ΄η μιζανθρωπους) επι κυβερνησεων της ΝΔ και του Πασοκ των 1.65 εκατ. εκαστος, (δηλ. 2 ισοδυναμα μετρα λαμβανομενα ταυτοχρονα με ποσοστο επιτυχιας 50%)

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU