Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

"Choose Your Own Troika Program For Greece!"

Τελικά, να βγουν οι μέλισσες για δουλειά ή όχι; (ερώτηση προς το ...ΠΑΜΕ)

Η συζήτηση δείχνει να έχει τελειώσει σε αυτήν την χώρα. Οι απόψεις έχουν πια μορφοποιηθεί οριστικά. Αλλά και οι γέφυρες ανάμεσά τους μοιάζουν να έχουν πέσει οριστικά . 
Γιατί άραγε;
Ο καθένας και η καθεμιά ανάμεσά μας έχει πάρει πλέον θέση στον ιδιότυπο εμφύλιο που γενικεύθηκε τελικά με αφορμή την κρίση χρέους και την αντιπαράθεση, για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας - μετά και από την "βοήθεια" των ολοκληρωμένων επιτέλους τοποθετήσεων των εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος. Τελευταίοι έκλεισαν την πόρτα ο Φ. Κουβέλης με την αποστροφή του "δεν υπογράφω την δανειακή σύμβαση, εάν τυχόν μου ζητηθεί" και η Λούκα Κατσέλη που διεκδικεί την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με πρόγραμμα την "επαναδιαπραγμάτευση" (ο Α. Σαμαράς το κάλυψε αυτό το θέμα, κόβοντας μισθούς και συντάξεις αντί για προνόμια, και το εξαφάνισε από την ατζέντα του - την έκανε ήδη την "αναδιαπραγμάτευση"...).

Οι δυο απόψεις, οι δυο παρατάξεις που χώρισαν κάθετα την ελληνική κοινωνία, θα μπορούσαν -όσο πιο αντικειμενικά γίνεται- να περιγραφούν ως εξής:
1. Είμαστε πεδίο δοκιμών μιας ανελέητης πολιτικής αφαίμαξης πλούτου και δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με αγώνες δεκαετιών. Είμαστε πεδίο βολής του νεοφιλελευθερισμού. Οδηγηθήκαμε στο δάνειο και τα μνημόνια για να εξαρτηθούμε για δεκαετίες από ξένα κέντρα αποφάσεων και να ξεπουλήσουμε φτηνά τη χώρα και την δημόσια περιουσία της. Είμαστε αντικείμενο πολεμικής κατάκτησης και ρεβανσισμού με όχημα την οικονομία. Είχαμε κάθε δυνατότητα να βγούμε από την κρίση χωρίς δανεικά αλλά με ορθολογισμό της διοίκησης και διορισμούς στο δημόσιο αντί απολύσεων και χρηματοδότηση της οικονομίας από την φορολογία του πλούτου. Μπορούμε μόνοι μας χωρίς την δικτατορία των τραπεζών και των αγορών που θα πρέπει να τεθούν υπό κρατική εποπτεία και έλεγχο. Σήμερα η μόνη λύση είναι ο εκβιασμός των άλλων με τις συνέπειες του ντόμινο της χρεοκοπίας μας και στην ανάγκη, η στάση πληρωμών και η υιοθέτηση δικού μας νομίσματος. Και φυσικά, ή άρνηση του επαχθούς χρέους. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να εφαρμοστεί κανένας εφαρμοστικός νόμος των μνημονίων 1 και 2, αντίθετα πρέπει να διώξουμε την τρόικα και να κηρύξουμε ότι δεν χρωστάμε τίποτα σε κανέναν.  Στην αντίθετη περίπτωση θα έχουμε χάσει την αυτονομία και την εθνική μας ανεξαρτησία για τα επόμενα τριάντα χρόνια τουλάχιστον.
2. Η οικονομία μας κατέρρευσε από κρίση δανεισμού λόγω της επιδείνωσης του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος αλλά αιτία αποτέλεσε η δικής μας οικονομική κακοδιαχείριση και η συσσώρευση τεράστιων ελλειμμάτων για την εξυπηρέτηση πελατειακής πολιτικής με αποτέλεσμα  αρνητικές επιδόσεις δεκαετιών στο ισοζύγιο εισαγωγών εξαγωγών στην παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Η αναζήτηση δανεικών σωτηρίας μέχρι την επαναφορά της οικονομίας μας σε ισορροπία ήταν και είναι μονόδρομος.
Τα προγράμματα βοήθειας της τρόικας, παρά τα λάθη τους, έγιναν με καλή πίστη και με συνεργασία ειδικών υψηλού επιπέδου που μελέτησαν και μελετούν μια οικονομία που κατέρρευσε πριν εκείνοι αναλάβουν να βρουν μια λύση -όπως τους ζητήσαμε. Σήμερα, η συζήτηση εντός του προγράμματος για την ίδια την αναπτυξιακή του διάσταση και προοπτική, συνεχίζεται, αλλά η εφαρμογή του όπως και του προηγούμενου είναι αμφίβολη λόγω της αντίδρασης/αντίστασης του κρατικού μηχανισμού, των ωφελημένων της μεταπολίτευσης με προνόμια και γκρίζες περιουσίες  και του συνόλου σχεδόν του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος. Οι μεταρρυθμίσεις επιβάλλονται αντί να υιοθετούνται πόσο μάλλον να προτείνονται από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και την ντόπια διοίκηση. Η αμφιβολία για την επιτυχία του, χωρίς συνομιλητές από την από δω πλευρά προβληματίζει έντονα τους εταίρους μας στην ΕΕ με αποτέλεσμα να αναζητούν τρόπους ασφαλούς εφαρμογής τους με ευρεία συναίνεση και δημιουργική συζήτηση εναλλακτικών ισοδύναμων μέτρων.
Όποια και να είναι η σωστή απάντηση, η δανειακή σύμβαση είναι -καλώς ή κακώς- νόμος του κράτους πια με τον οποίο μάλιστα θα λάβουμε αύριο (ή σύντομα) από το eurogroup την απαραίτητη χρηματοδότηση.
Και μετά, τι; 

Θα επικοινωνήσουν τα αντίπαλα στρατόπεδα ή θα συνεχίσουμε την "αλληλοσφαγή" μεταξύ μας; Οι μεν θα μπλοκάρουν κάθε μεταρρύθμιση οι άλλοι θα συνεχίζουν την λευκή απεργία στο δημόσιο, οι τρίτοι θα κλείνουν δρόμους και λιμάνια για να "μην περάσει" κανένα αντιλαϊκό μέτρο; Στα πανεπιστήμια, τα κλειστά επαγγέλματα, τις ανοιχτές επιχειρήσεις; 
Και που θα βρούμε δουλειά για να ξεπεράσουμε την κρίση; Στα κλειστά εργοστάσια, τους κλειστούς καταπέλτες και αρχαιολογικούς χώρους, τις κλειστές εθνικές οδούς, στα γραφειοκρατικά εμπόδια του κράτους (όταν δεν απεργεί) στην καινοτομία και την επιχειρηματικότητα;

Η εξέλιξη αυτή σε ένα έθνος με επαρκή πολιτικό πολιτισμό θα έβρισκε αυτονόητα συνθέσεις και αλληλοκατανόηση - θα ένωνε δυνάμεις μπροστά στο πρόβλημα, θα αναδείκνυε εναλλακτικές λύσεις, θα διερευνούσε τρόπους δίκαιης κατανομής των βαρών, εγρήγορσης για την αποτροπή των χειρότερων και επείγουσες αλλαγές σε κρίσιμους τομείς δημιουργίας θέσεων εργασίας και υποστήριξης επενδυτικών και επιχειρηματικών σχεδίων. 
Όπως γίνεται παντού στον κόσμο ακόμα και για "πάρτη μας" από τους μειλίχιους φιλέλληνες (ενδεικτικά: Choose Your Own Troika Program For Greece!, εδώ, όπου "κεϋνσιανοί" συζητούν για μας αναζητώντας ως άσκηση γνώσης και εμπειρίας την καταλληλότερη πολιτική αυτού του τύπου για την χώρα μας!! - ενημέρωση via Γ.Προκοπάκη στο fb- )
Εδώ αντίθετα αρνούμαστε  την πραγματικότητα. 
Ποιος πολιτικός πολιτισμός, ποια συζήτηση; 
Εδώ μιλάμε πια για συρρίκνωση του πολιτισμού μας του ίδιου, που προηγήθηκε και έστρωσε τον δρόμο στον σημερινό εσωτερικό εμφύλιο, εσκεμμένα και με μόνο σκοπό την αναπαραγωγή και διαιώνιση του πελατειακού παρασιτικού πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης ή και απλά ως αποτέλεσμα και συνέπεια αυτού (δεν έχει σημασία). Και ο κάθετος τρόπος αντιπαράθεσης, είναι απλά ενδεικτικός της συρρίκνωσης αυτής.

Μοναδική μας ελπίδα ο/η Πολίτης, που πίσω από την θορυβώδη καθημερινή παράσταση των λαϊκιστών και των ΜΜΕ τους, ίσως είναι έτοιμος/η και συνειδητοποιημένος/η στο να ανατρέψει το πελατειακό σύστημα που μας έριξε στο βόρβορο, με την υπομονή, την ανοχή, την συναίνεση στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. 
Και με την εκλογική του/της παρέμβαση: αφού δεν αλλάζουν μυαλά ας τους κάνουμε τα ποσοστά αγνώριστα και τις κυβερνήσεις συνεργασίας με τουλάχιστον τρία κόμματα, υποχρεωτικές. Μακριά από το κράτος λάφυρο της αυτοδυναμίας και την ομηρεία του "πολιτικού κόστους"... πιο κοντά στην "ευθύνη" που όλοι τώρα αποτάσσονται με σκαιό και κατηγορηματικό τρόπο δείχνοντας προδότες και πρόθυμους, υποψήφιους συνεργάτες των "κατακτητών" παντού γύρω τους...
Ίσως...

3 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίο άρθρο. εξαιρετικό, ψύχραιμο και χωρίς να υιοθετεί καμία από τις ακρότητες που κατηγορεί ή το μηδενισμό που εγώ συχνά βλέπω στις δύο προβαλλόμενες απόψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν καταλαβαίνω, που βρίσκεται η ισορροπία στο άρθρο; Η λογική του κειμένου είναι “πότε επιτέλους θα υποταχθούν οι μεν στους δε;”

    Δυστυχώς, δεν μπορεί να βρεθεί συμβιβαστική λύση, και γιατί οι δύο θέσεις απέχουν παρασάγγες αλλά και γιατί η καταστολή, ο γκεμπελισμός και η νομοθετική υστερία που στέλνει στα αζήτητα κοινωνική δικαιοσύνη και σύνταγμα έχουν δημιουργήσει μια εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα στη χώρα!

    dimitris t

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ίσως υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή που στηρίζεται στις εξής παραδοχές:

    1. Σε κανένα σενάριο δεν υπάρχουν πλέον άλλα δανεικά για κατανάλωση.

    2. Η σύμβαση Νο 2 δεν θα λύσει το πρόβλημα του χρέους. Το 120% του ΑΕΠ το 2020 είναι μεγαλύτερο απο το 110% που είχαμε όταν ξεκίνησε η χρεοκοπία της χώρας. Στο τέλος πρέπει με κάποιο τρόπο το χρέος πρέπει να κουρευτεί με στόχο να μην ξεπερνά το 50-60% του ΑΕΠ και να είναι σχετικά χαμηλότοκο και μακροπρόθεσμο.

    3. Τα περισσότερα μέτρα της σύμβασης 2 που αφορούν στον εκσυγχρονισμό της κρατικής μηχανής καιτην περιστολή κρατικών δαπανών, είναι στη σωστή κατεύθυνση.

    4. Χωρίς την πίεση της ΕΖ τα μέτρα της παραγράφου 3 δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ποτέ. Αντίθετα θα σφαγιαστούν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα μέχρι θανάτου.

    Βάσει αυτών των υποθέσεων, η σύμβαση 2 μπορεί να βοηθήσειστην πραγματοποίηση και επιτάχυνση των αλλαγών που πρέπει να γίνουν σε κάθε περίπτωση.

    Το πρόβλημα του χρέους, θα παραμείνει δυστυχώς άλυτο και θα πρέπει να το δούμε ξανά όταν έχουμε ολοκληρώσει τη φάση του εκσυγχρονισμού και της ισοσκέλισης του προυπολογισμού.

    Αυτά στην περίπτωση που πράγματι προχωρήσει η δεύτερη δανειακή σύμβαση, πράγμα καθόλου σίγουρο, άσχετα με τις αυριανές δηλώσεις και αποφάσεις.

    Σε αντίθετη περίπτωση ο γόρδιος δεσμός θα έχει κοπεί και τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν θα είναι διαφορετικής τάξης και εξίσου ενδιαφέροντα, με κυριότερο το:

    "Πως μπορεί να προσαρμοστεί σε μια μέρα ένας οργανισμός που χρειάζεται 70 δις τον χρόνο, να ζεί με τα μισά, χωρίς να αυτοκτονήσει κατα την διαδικασία της προσαρμογής".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU