Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Σκέψεις για την ανάπτυξη

Τοιχογραφία της εποχής του New Deal

του Γιώργου Προκοπάκη* 

Η ΔΕΗ έχει 21.500 εργαζομένους.
Ο Όμιλος ΕΛΠΕ 3.500 εργαζόμενους.
Οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν στον κατασκευαστικό κλάδο τη δεκαετία 1998-2008 ήταν 100.000.
Από την κρίση και μετά έχουμε κάπου 700.000 νέους ανέργους.
Τι μας λένε αυτά; Για να επανέλθουμε στα επίπεδα του 2008 όσον αφορά την ανεργία χρειάζονται περίπου 35 ΔΕΗ, ή 200 ΕΛΠΕ, ή η κατασκευαστική δραστηριότητα να επταπλασιασθεί από τα επίπεδα του 2008 (να φτάσει το 100% του ΑΕΠ περίπου), ή συνδυασμός αυτών.
Το μέγεθος της ανεργίας και οι προοπτικές μεγάλων έργων υποδηλώνουν ότι οι "σημειακές" παρεμβάσεις λίγα πράγματα θα πετύχουν. Καλοδεχούμενες πάντως.
Όμως η άτιμη η ανάπτυξη δεν είναι απλώς αντιστροφή μακροοικονομικών μεγεθών. Στην περίπτωση της Ελλάδας, εάν η πολυπόθητη ανάπτυξη είναι να λύσει προβλήματα όπως της ανεργίας και του ασφαλιστικού (εισφορές ασφαλισμένων), πρέπει να στοχεύει σε κάτι άλλο από τα μεγάλα έργα.
Οι δουλειές χάθηκαν από το εμπόριο και τις υπηρεσίες. Δυστυχώς πολύ δύσκολα (μάλλον αδύνατον θα έλεγα) θα ανακτηθούν θέσεις εργασίας στους ίδιους τομείς. 
Η όποια ανάπτυξη με πραγματικά θετικό πρόσημο για τους πολίτες θα έλθει από πολλές εκατοντάδες ή χιλιάδες μικρές παρεμβάσεις. 
Οπωσδήποτε όμως με αλλαγή αντικειμένου εργασίας της πλειοψηφίας των σημερινών ανέργων συμπολιτών μας.
Ξανά δυστυχώς, το ελληνικό δημόσιο είναι απολύτως βέβαιον ότι δεν μπορεί να συνδράμει σε μια τέτοια γιγαντιαία προσπάθεια. παρά μόνον βάζοντας και τηρώντας κανόνες του επιχειρείν.
Θα γίνουν και κάποια μεγάλα έργα, "σημειακές" παρεμβάσεις. Όμως με κάποιο τρόπο η πολιτική ηγεσία πρέπει να δείξει τη μοναδική διέξοδο στους πολίτες. 
Η λύση αναγκαστικά θα περιλαμβάνει και κάτι που οι Έλληνες φαίνεται να μη θέλουν: εργασιακή κινητικότητα.

Ο λαϊκισμός δεν είναι ανοησία ή παραλογισμός, αλλά εργαλείο κλοπής

 Ή τώρα ή ποτέ
από τον ΠΟΛΙΤΗ:
Ξέχνα ότι ήξερες, θυμήσου ότι έγινε.
Δεν είναι καιρός για πολλές λέξεις - κανείς μας δεν έχει πλέον την υπομονή ούτε να γράψει, ούτε να διαβάσει πολλά. Θα είμαι σύντομος λοιπόν, σχεδόν επιγραμματικός.

Money makes the world go round - βγαλμένο από τη ζωή το άσμα

Το δημόσιο χρήμα, δανεικό και μη, μοιράστηκε σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από την πολιτική εξουσία που ήταν και ο βασικός δίαυλος. Ομοίως και η όποια παραγωγή, αυτή που ευνουχίστηκε με “επιδοτήσεις”. Προφανώς, όποιος έλεγχε τα μέλη της πολιτικής εξουσίας, έλεγχε αυτό το χρήμα και την παραγωγή. Είτε εμφανιζόταν ως “Δημοσιογραφικός Όμιλος”, είτε ως συνδικαλιστής για να μοιράσει κατόπιν πλασματικές υπερωρίες και επιδόματα “στα δικά του παιδιά”.
Ο λαϊκισμός δεν είναι ανοησία ή παραλογισμός, αλλά εργαλείο κλοπής

Βασικό εργαλείο για τα παραπάνω, ήταν η αδιαφάνεια και η ρητορική που κάλυπτε τις ανακολουθίες και τους παραλογισμούς με συναισθηματικές εξάρσεις. 

Ο συνδικαλιστής που διεκδικεί πλασματικές υπερωρίες (που έφταναν πολλές φορές σε δεύτερο μισθό) δεν μίλαγε για τα λεφτά των πλασματικών υπερωριών, αλλά για “τα δίκια τους”.Ομοίως οι επιχειρηματίες που χρειαζόντουσαν κρατικό χρήμα για να μείνουν στην ζωή: διεκδικούσαν δάνεια με κρατικές εγγυήσεις που σχεδόν πάντα κατέληγαν να αποπληρώνονται από το κράτος ή τις τράπεζες του. Εργαλείο τους, κυρίως ο έλεγχος του τύπου, ηλεκτρονικού ή μη, αθλητικού, πολιτικού ή λιβελικού/παράδοξου/εθνικιστικού.
Τέλος, η εκκλησία που δεν “διαχειρίζεται” μόνο την πίστη του λαού, αλλά την χρησιμοποιεί για να διαχειριστεί την περιουσία της. Εδώ το εργαλείο, ο άμβωνας, διαφέρει ελαφρά από τον τύπο αλλά συνεργάζεται με αυτόν ενώ λειτουργεί με τους ίδιους όρους. Αυτούς της συναισθηματικής χειραγώγησης. 
Παράδειγμα

Η εκκλησία ενίοτε, προχωράει σε κινήσεις δανεισμένες από τους συνδικαλιστές, όπως έγινε με τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες. Η ρητορική μιλούσε για τον “Εθνικό χαρακτήρα” του θρησκεύματος. Το πραγματικό διακύβευμα ήταν η μείωση της επιρροής της εκκλησίας στα κοσμικά ζητήματα.

Που πας ρε Παπαδήμο...

Η τύχη των μεταρρυθμίσεων όσο διατηρείται το καθεστώς του Υπαρκτού Λαϊκισμού και οι ίδιοι άνθρωποι στην εξουσία:

Πριν και μετά τις περικοπές στο δημόσιο!

Η γνωστή φωτογραφία ...άλλαξε, μετά τις περικοπές που έγιναν στο Ελληνικό Δημόσιο. 
Πριν και μετά τις περικοπές στο δημόσιο!Φανταστείτε μόνοι σας τώρα την συνέχεια μετά και τις επόμενες -ωχ...- μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν, φυσικά "εκβιασμένοι από την τρόικα" και οπωσδήποτε απρόθυμα, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς ή και οι δυο μαζί, αφού τους δώσετε στις εκλογές την εντολή να συνεχίσουν να χρεώνουν το λαό και τη χώρα -και μαζί τον Παπαδήμο ή όποιον άλλο, κατά τα άλλα ικανό διαχειριστή, βάλουν μπροστά... για να διασώζουν από πίσω "ότι σώζεται" από το  -σαρξ εκ της σαρκός τους- πελατειακό τους σύστημα. Με λίγα λόγια, με "μεταρρυθμίσεις" σαν τα μούτρα τους: 


Πριν...

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Το καθεστώς του Υπαρκτού Λαϊκισμού και η επείγουσα εξέγερση των δυνάμεων του ορθού λόγου

The Athens Review of Books 
Στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς

Πριν σχεδόν 73 χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα, υπογραφόταν το κομμουνιστικό-ναζιστικό σύμφωνο μη επίθεσης από τον χιτλερικό υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και τον υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ. Κύριος στόχος του συμφώνου, οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Σήμερα, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τα πολύ μικρά μιμούνται τα πολύ μεγάλα, παρατηρούμε ένα νέο «σύμφωνο μη επίθεσης», ενόψει των επικείμενων εκλογών στην Ελλάδα, μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της άκρας αριστεράς και των σχηματισμών της ακραίας έως και ναζιστικής δεξιάς. 
Κοινός στόχος που ενώνει τους σπίθες με τους πυρπολημένους, τη Χρυσή Αυγή με τον Σύριζα και το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ και εν γένει τη μυθομανή αριστερά με την επίσης εθνικολαϊκιστική δεξιά, τους τηλεπωλητές με τους τηλεμαϊντανούς, είναι ο ιδεολογικός «τρίτος γύρος» που επιδιώκουν να οδηγήσει στην τελική τους επικράτηση επί των φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού. Στην επικράτησή τους επί του οράματος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας που μοιραίως τους έθεσε στο περιθώριο.
Αρχιστρατολόγοι των δυνάμεων του ανορθολογισμού, τα δύο ένοχα κόμματα εξουσίας, που αφού κατέστρεψαν τη χώρα με την αχαλίνωτη σπατάλη, ιδιοποίηση δημόσιου χρήματος, τον χρόνιο λαϊκισμό, αφού καθοδήγησαν τον λαό στην κατάβαση προς τον Άδη της συλλογικής διαφθοράς («μαζί τα φάγαμε», λαέ μας!), τώρα παραμένουν μέχρις εσχάτων αδιόρθωτα, παγιδεύοντας και τις όποιες υγιείς δυνάμεις εμπεριέχουν.
Οι αυτοαποκαλούμενοι «αρχιτέκτονες του αντιμνημονιακού αγώνα» διεκδικούν την ψήφο για να εφαρμόσουν το μνημόνιο που μόλις υπέγραψαν, δεσμευόμενοι ότι θα το τηρήσουν απαρέγκλιτα για να το αλλάξουν!
Οι αρχιδιαπλεκόμενοι σηκώνουν τη ρομφαία κατά της διαφθοράς των μικροϋπαλλήλων τους και σπεύδουν να σφουγγίσουν τα πόδια του λαού ως μετανοούσες Μαγδαληνές. Αυτός ο «άτιμος» όμως κλωτσάει και ψάχνει –τυφλωμένος από την οργή και αηδιασμένος από την κοροϊδία– να στείλει το μήνυμα της αγανάκτησής του με τον πιο ακραίο δυνατό τρόπο. (Εξ ου και κάποιες επικίνδυνες εκτονώσεις θυμικής και ετοιμόρροπης λογικής. Δυστυχώς απαιτούνται, από όλους, βαθύτερες και μονιμότερες διεργασίες αντιδράσεων και αναλόγου ορίζοντα ασκήσεις αυτογνωσίας).
Έχει βέβαια κάθε λόγο ο λαός να είναι οργισμένος. 

ΣΥΜΒΟΛΗ ΘΑΝΑΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ και ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΗΛΙΟΥ στο ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ (2)

Οι παραπάνω συγγραφείς των κειμένων έχουν ήδη αποχωρήσει από την ΔΗΜΑΡ. Η συμβολή τους στο εκλογικό πρόγραμμα, προφανώς θα έχει την γνωστή τύχη που επιφυλάσσει η κομματική νομενκλατούρα σε όλες τις απόψεις που δεν συνάδουν με την σταδιακή προσαρμογή της στο πελατειακό σύστημα και την μετάλλαξη της ΔΗΜΑΡ σε απολιτικό συμπλήρωμα του μεταπολιτευτικού συστήματος, σε αριστερά της μη ευθύνης, του "μακριά από μας" και του ¨όχι σε όλα"... (ΑΣ)


του Στέφανου Ηλιού
ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
 (Χαρακτηριστικά – Παθογένειες- Συνέπειες)
        
      1) Η φορολογία στη χώρα μας μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι, που το καρπούνται οι περίοικοι και οι εντεταλμένοι με τη φύλαξή του. Λιγότερο δε από όλους το καρπούται ο ιδιοκτήτης του. Το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο εισπράττει ό,τι περισσεύει από τη λεηλασία των δημοσίων εσόδων.

     Το φαινόμενο αυτό λέγεται φοροδιαφυγή και φοροκλοπή. Δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε υπό την ανοχή και τις ευλογίες των δύο κομμάτων (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) που κυβέρνησαν το τόπο κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια, τα οποία, για την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών, ταξικών συμφερόντων ισχυρών οικονομικών κύκλων (μεγαλοκατασκευαστών, προμηθευτών του Δημοσίου, βαρώνων των Μ.Μ.Ε. κλπ) και πολιτικά εξαρτημένων συντεχνιών, δημιούργησαν ένα φαύλο, άδικο και αναποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, κατά το οποίο, τους φόρους στην Ελλάδα πληρώνουν μόνο οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι λίγοι συνεπείς (και κουτοί) φορολογούμενοι, ενώ, οι ασυνεπείς (και έξυπνοι) φορολογούμενοι καρπούνται το «ξέφραγο αμπέλι» της φορολογίας χωρίς συνέπειες, ατιμώρητοι, ασκώντας με επιτυχία το «εθνικό» άθλημα της φοροδιαφυγής, επιδεικνύοντας προκλητικά προς την κοινωνία τα έπαθλα της επιτυχίας τους (πολυτελής διαβίωση, μεγάλες περιουσίες κλπ).

     2) Το ισχύον φορολογικό σύστημα εκφράζει τις επιλογές του εκτεταμένου, κομματικού, αναχρονιστικού και παρασιτικού κράτους που θεμελίωσαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., διαδεχόμενα το ένα το άλλο στην εξουσία, που στηρίζεται στη διαπλοκή, στην αδιαφάνεια, στην αναξιοκρατία και στη γενικευμένη διαφθορά.

ΣΥΜΒΟΛΗ ΘΑΝΑΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ και ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΗΛΙΟΥ στο ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ (1)

Οι παραπάνω συγγραφείς των κειμένων έχουν ήδη αποχωρήσει από την ΔΗΜΑΡ. Η συμβολή τους στο εκλογικό πρόγραμμα, προφανώς θα έχει την γνωστή τύχη που επιφυλάσσει η κομματική νομενκλατούρα σε όλες τις απόψεις που δεν συνάδουν με την σταδιακή προσαρμογή της στο πελατειακό σύστημα και την μετάλλαξη της ΔΗΜΑΡ σε απολιτικό συμπλήρωμα του μεταπολιτευτικού συστήματος, σε αριστερά της μη ευθύνης, του "μακριά από μας" και του ¨όχι σε όλα"... (ΑΣ)

Μικρή εισαγωγή του Νικηφόρου Σταματάκη:

Στο κείμενο που γράψαμε με τον Θανάση παρουσιάζουμε, μεταξύ άλλων, και την αντίληψή μας για το Μνημόνιο2, που το βλέπουμε κυρίως σαν το όχημα ενός "οράματος" για την Ελλάδα. Κατά τους συντάκτες του Μνημονίου2, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να είναι μια χώρα των Βαλκανίων, με βιοτικό επίπεδο ανάλογο εκείνου της Βουλγαρίας. Εμείς πιστεύουμε, σχηματικά, ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει -αν κατόρθωνε να ξεπεράσει ένα πλήθος μεγάλων εμποδίων: πολιτικών, θεσμικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολισμικών-, μια Νορβηγία της νότιας Ευρώπης, πράγμα που και το ανθρώπινο δυναμικό και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας της το επιτρέπουν. Στον διάλογο που θα πρέπει να γίνει στην αριστερά, αλλά και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα, αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα: θα αποκατασταθεί η δημοσιονομική πειθαρχία σε ένα βιοτικό επίπεδο για τον ελληνικό λαό ανάλογο εκείνου μιας βαλκανικής χώρας ή σε ένα επίπεδο προηγμένης ευρωπαϊκής χώρας; Θα δεχτούμε την εκτίμηση ορισμένων εκ των βορείων εταίρων μας ότι δεν είμαστε ικανοί για μεγάλα και σπουδαία πράγματα και, άρα, καταδικασμένοι να αποδεχτούμε την βαλκανική μοίρα μας: Ή μήπως θα πρέπει να διεκδικήσουμε στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας μια θέση καλύτερη, και πάντως αντίστοιχη με τις πραγματικές δυνατότητές μας, συγκρουόμενοι όμως με όλα εκείνα και όλους εκείνους που μας κρατούν καθηλωμένους στη γνωστή σε όλους μας παρακμιακή κατάσταση;

Α. ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

1. Πώς προέκυψε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ποια η φύση της;


Η χρεοκοπία, η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, στο φόντο της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δεν είναι καθαυτό αποτέλεσμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Τα αίτιά της είναι κυρίως ενδογενή, και συνδέονται με το μοντέλο πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά. Η οικονομική κρίση εκδηλώθηκε ως δημοσιονομική κρίση (κρίση χρέους και ελλειμμάτων) και εξελίχθηκε σε κρίση δανεισμού. Ουσιαστικά, όμως, είναι κρίση ανταγωνιστικότητας, όπως εντοπίζεται, διαχρονικά, στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, στην αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης και την εξασθένηση της δυναμικής της ελληνικής οικονομίας. Αλλά και η κρίση ανταγωνιστικότητας, με τη σειρά της, είναι το αποτέλεσμα των επιπτώσεων στην οικονομία μιας παρατεταμένης σήψης του πολιτικού συστήματος, που είχε υποταχθεί σε έναν συνασπισμό κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία απομυζούσαν κάθε ικμάδα του ελληνικού λαού. Η οικονομική κρίση, επομένως, είναι πρωτίστως κρίση του πολιτικού συστήματος ως νοοτροπίας διοίκησης, ως συμπεριφοράς, ως θεσμικής λειτουργίας και, εν τέλει, είναι ταυτόχρονα κρίση πολιτισμική, που απλώθηκε παντού και εισχώρησε σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας.

Ας εστιάσουμε, όμως, στη σφαίρα της οικονομίας: Η μεγάλη διόγκωση του εξωτερικού χρέους συντελέστηκε, βέβαια, μεταξύ 1981 και 1989, όπου από τα 900 δισεκατομμύρια δραχμές εκτινάχθηκε στα 12 τρισεκατομμύρια δραχμές, αν συνυπολογιστούν και τα δάνεια των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα που είχαν συναφθεί με εγγύηση του Δημοσίου.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ήταν μόνον η υπερχρέωση της χώρας, αλλά και τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα σε όλη σχεδόν τη διάρκεια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία μέχρι την εκδήλωση της κρίσης το 2009. 

Επειδή η διόγκωση του εξωτερικού χρέους τη δεκαετία του ’80 δεν έγινε για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών της ελληνικής οικονομίας ή για την ανάπτυξη του παραγωγικού δυναμικού της, αλλά για την εξυπηρέτηση κομματικών αναγκών, η κατάρτιση προϋπολογισμών που να αφήνουν έστω μικρά πρωτογενή πλεονάσματα ήταν πρακτικά αδύνατη, χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές και χωρίς ρήξεις με οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα. 
Έτσι, το 2009, σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, το δημοσιονομικό έλλειμμα προσέγγισε τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ. Η δημοσιονομική κρίση, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα υπήρξαν η ορατή και επείγουσα πλευρά του παγόβουνου.

Στέφανος Ηλιού: Η αύρα των αρχών της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και του σεβασμού της διαφορετικότητας των απόψεων, … ποτέ δεν δρόσισε τα γραφεία του 3ου ορόφου της Αγίου Κωνσταντίνου

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΙΩΑΝ. ΗΛΙΟΥ 
από μέλος της «ΔΗΜΑΡ»
Από το 1974 υπήρξα μέλος του Κ.Κ.Ε. εσωτ. Εργαζόμενος τότε ως διαφημιστής, επανασύστησα το Σύλλογο Υπαλλήλων Διαφήμισης (Σ.Υ.Δ.), που είχε διαλυθεί επί χούντας, ενώ το 1976, μαζί με τον αείμνηστο αδελφό μου Φίλιππο και άλλους συντρόφους, ιδρύσαμε την (περίφημη) ΚΟΒ Αχαρνών που αριθμούσε περισσότερα από 100 μέλη και αργότερα τις ΚΟΒ Σεπολίων και Δάφνης του ΚΚΕ εσωτ. Παρέμεινα απλό μέλος του ΚΚΕ εσωτ., μετά της ΕΑΡ και αργότερα του Συνασπισμού, μέχρι και το 1992, όπότε σταμάτησα την κομματική μου ένταξη.
Τα τελευταία χρόνια, ως μέλος της συλλογικότητας «Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς» συμμετείχα με άλλους συντρόφους (Θανάση Αθανασίου, Νικηφόρο Σταματάκη, Βαγγέλη Γκιουγκή, Τίμο Παπαδόπουλο, Στέλλα Νιώτη, Μίμη Μαρκάκη, Αντώνη Μαργαρίτη κλπ) στο εγχείρημα για τη δημιουργία ενός σύγχρονου δημοκρατικού, ριζοσπαστικού, αριστερού κόμματος, της «ΔΗΜΑΡ», που θα αγωνιζόταν για την ανατροπή του παλαιού κομματικού και παρασιτικού πολιτικού συστήματος και του αναξιόπιστου, απαξιωμένου και, τελικά, επικίνδυνου πολιτικού προσωπικού του, που χρεοκόπησε τη χώρα μας και υποθήκευσε το παρόν και το μέλλον του λαού μας στις απαιτήσεις των δανειστών της, ενός κόμματος που θα μπορούσε να «φωτίσει» τους σκοτεινούς δρόμους των Μνημονίων και των επαίσχυντων δανειακών συμβάσεων, που θα μπορούσε να προτείνει λύσεις στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να δώσει προοπτική στον τόπο μας και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον στο λαό μας, ενός κόμματος που θα πίστευε πρώτα απ΄ όλα στις δυνατότητες των απλών ανθρώπων και θα πορευόταν μαζί τους στο δύσκολο δρόμο της ανασυγκρότησης της χώρας μας.

Ένα τέτοιο εγχείρημα για να επιτύχει, προϋπέθετε τη δημιουργία ενός κόμματος που θα λειτουργούσε με πλήρη σεβασμό στις αρχές της δημοκρατίας, της πολυφωνίας και του πλουραλισμού των απόψεων. 

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Η ευκαιρία της αριστεράς ήταν το "δικό της μνημόνιο"

Ένα μικρό εισαγωγικό σχόλιο:
Μέσα στην αφασία των προεκλογικών κενολογιών, ένας διάλογος συνεχίζεται στο φόρουμ  Μεταρρυθμιστική Αριστερά. Ένας διάλογος επί της ουσίας. Είναι όμως τυχαίο ότι αυτό γίνεται εκτός κομματικών τειχών και μάλιστα από ανθρώπους που απηχούν απόψεις διαφορετικών πολιτικών ρευμάτων εντός αριστεράς, αλλά δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν αυτόν τον διάλογο όσο συμμετείχαν μαζί και στον ίδιο κομματικό φορέα (εδώ, την ΔΗΜΑΡ). 
Είναι τελικά η αριστερά, σε οποιαδήποτε εκδοχή της, ικανή να φιλοξενήσει έστω, μια δημοκρατική διαβούλευση, μια συμμετοχική διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων ή είναι όμηρος της αρχηγικής δομής και του συγκεντρωτικού της, αυταρχικού χαρακτήρα; Είναι τόπος δημιουργικής παραγωγής θέσεων και εργαστήριο λύσεων για το σήμερα του τόπου μας ή μικροκομματικής και μικροπολιτικής αναπαραγωγής των κυρίαρχων παρεών των λίγων επαγγελματιών της που αξιοποιούν την αντιδημοκρατική της δομή -κατάλοιπο των χρόνων της παρανομίας- για να εξοντώνουν τις διαφορετικές/ενοχλητικές απόψεις; Προσωπικά, μετά από τρεις και πάνω δεκαετίες συμμετοχής και πειραματισμού με όλες τις δυνατότητες έκφρασης στην αριστερά, έχω πειστεί για το δεύτερο. Και είναι ενδεικτικό ότι το ζήτημα "αριστερά και δημοκρατία" είναι απαγορευμένο για τους παροικούντες και των τεσσάρων βασικών της (!) κομματικών εκφράσεων...
Αλλά ας γυρίσουμε στην συζήτηση και στην πολιτική ουσία: 
Ποια θα μπορούσε να είναι η στάση της αριστεράς απέναντι στην κρίση και το μνημόνιο, που θα την έκανε φορέα λύσεων και όχι ανεύθυνης και λαϊκιστικής προσχώρησης στο στρατόπεδο του "όχι σε όλα"; 
(ΑΣ - Γιώργος Παπασπυρόπουλος)

Η συζήτηση:
  • Νικηφόρος Σταματάκης*:
Τα δύσκολα για τον τόπο μας, για τον λαό μας, προπαντός για τη νεολαία, που θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο, είναι μπροστά. 
Κάποιος θα πρέπει να λέει από σήμερα στους νέους ότι σε δέκα χρόνια θα ανήκουν σε ένα εργατικό δυναμικό που θα υπολείπεται του πλήθους των συνταξιούχων της χώρας μας - απλώς για να ξέρουν τι τους περιμένει. 
Είμαστε ακόμη στην αρχή. 
Έχουμε πολλά να κουβεντιάσουμε και για την αριστερά και για τη δημοκρατία, και για τη σχέση δημοκρατίας και αριστεράς. (1)
Η δική μας η αγωνία ήταν πώς θα μπορούσε ο τόπος μας να βγει από τη δίνη στην οποία τον είχε βυθίσει το παλιό πολιτικό σύστημα με τις μικρότερες απώλειες - με την κοινωνία όρθια όπως λέγαμε. 
Οι αναγκαίες προϋποθέσεις ήταν: 
Πρώτον να συνειδητοποιήσουμε πώς και γιατί η Ελλάδα ακολούθησε αυτή την παρακμιακή πορεία τα τελευταία τριάντα χρόνια, ποιοι ευθύνονται, ποιες είναι οι μεγάλες παθογένειες του τόπου; 
Και, δεύτερον, να διεκδικήσουμε από τους πιστωτές μας, και εταίρους μας, τον αναγκαίο χρόνο για να κάνουμε όχι απλώς κάποιες μεταρρυθμίσεις, αλλά να θέσουμε σε εφαρμογή ένα ολοκληρωμένο σύνολο βαθιών αλλαγών στο κράτος, στους θεσμούς, στην οικονομία, στην κοινωνία, που θα μετέτρεπαν την πατρίδα μας σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, εξαιρετικά προηγμένη και ανταγωνιστική χώρα
Αυτός έπρεπε να είναι ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. 

  • Γιώργος Προκοπάκης:
Απομονώνω την τελευταία παράγραφο από σχόλιο του Νικηφόρου Σταματάκη:
"Και, δεύτερον, να διεκδικήσουμε από τους πιστωτές μας, και εταίρους μας, τον αναγκαίο χρόνο για να κάνουμε όχι απλώς κάποιες μεταρρυθμίσεις, αλλά να θέσουμε σε εφαρμογή ένα ολοκληρωμένο σύνολο βαθιών αλλαγών στο κράτος, στους θεσμούς, στην οικονομία, στην κοινωνία, που θα μετέτρεπαν την πατρίδα μας σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, εξαιρετικά προηγμένη και ανταγωνιστική χώρα."
Βουτάω την ευκαιρία για να δούμε την αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο από μια άλλη οπτική. 
Μερικά ιστορικά για την ένταξη της παραγράφου, πρώτα.

1. Αυτό που ονομάσθηκε "θετική αναδιάρθρωση" (γονείς οι Σταματάκης-Αθανασίου μεν, αντίθετοι με τον όρο δε) εντάσσεται στη λογική της παραγράφου. 
Η αγορά του χρόνου που ήθελαν (τρία έως πέντε χρόνια) σίγουρα δεν εφθανε, αλλά αυτό είναι "τεχνική λεπτομέρεια" - αν τα βρίσκαμε με τους πιστωτές και εταίρους θα καταλήγαμε και στον εύλογο χρόνο. "Λογιστικά" η πρόταση δεν ήταν ουσιαστική βελτίωση. Πλην όμως, τα συνακόλουθα των γονέων της έδιναν την όποια προοπτική λύσης. 
Το κακό είναι ότι τα συνακόλουθα (σχηματικά: συντονισμένα και στοχευμένα μέτρα για πλεονάσματα και κατανομή βαρών) θα ήταν ανθρωποδιώκτης στη βαθιά συντηρητική και κρατικιστική λογική της ηγεσίας (της Δημαρ -ΑΣ) - δεν μπορούσαν κάν να αρθρωθούν. Αποτέλεσμα: μια σούπα, επικοινωνιακή σαπουνόφουσκα. Υιοθέτηση του "μέσου" ως τεχνική λύση, χωρίς πολιτική.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Για τα παλιά κόμματα σε νέες συσκευασίες: Dead can dance?




του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Το πελατειακό σύστημα αλλάζει χίλια πρόσωπα και κόμματα αλλά το αγκομαχητό της επιβίωσης δεν κρύβεται. Όπως τα παλιά βαρέλια δεν κρατάνε το καινούργιο κρασί, έτσι και οι "πασόκοι χωρίς αύριο" δεν μπορούν να μεταφέρουν το μήνυμα της ανανέωσης, οι καμμένοι, καζάκηδες, δημαράδες δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν την εύλογη αντιμνημονιακή ανησυχία. 
Όλοι τους μα όλοι, συγκαταλέγονται στα παλιά και φθαρμένα πρόσωπα της πολιτικής μεταπολίτευσης.

Μετά την επιδρομή στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς -με αφορμή και όχημα την κενολογία της προσωποπαγούς της ηγεσίας (που εκποίησε όλες τις μεταρρυθμιστικές περγαμηνές της για μια θέση στο debate), τώρα παίζουν υπολογισμένα, μέρα τη μέρα, για την διατήρηση της νέας φούσκας Καμμένου ως τις εκλογές. 

Σκοπός η παγίδευση, όσο μεγαλύτερου ποσοστού των απρόθυμων ψηφοφόρων στο δίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο και όσο γίνεται πιο μακριά από το στοίχημα της ελληνικής μεταρρύθμισης.

Ούτως ή άλλως, το καταθλιπτικό πολιτικό μας προσωπικό αδυνατεί να ανανεωθεί από μόνο του - η παρακμή είναι βαθιά και ολοκληρωτική. 
Ότι θετικό "παραχωρείται" απρόθυμα από το βενιζελοσαμαρικό κονκλάβιο, γίνεται είτε εκβιαστικά κάτω από την σιδερένια πυγμή των δανειστών/εταίρων είτε κάτω από τον κίνδυνο εκλογικής τους καθίζησης και πολυκομματικών συνεργασιών με απρόβλεπτες συνέπειες για την πελατειακή μαφία. 
Αυτήν που χρεοκόπησε τον τόπο για να συντηρήσει τους πολιτικούς της πελάτες και συντηρητές και την βυζαντινή συντεχνιακή δομή του συστήματός της. Αυτήν που προσπαθεί να μας πείσει ότι το μνημόνιο ευθύνεται για την κρίση και δεν είναι αποτέλεσμά της. Αποτέλεσμα από τις τρύπες στο σκαρί της οικονομίας που άνοιξε μια τριακονταετία "Τσοβόλα δώστα όλα"...
Ο εχθρός λαός πρέπει να μείνει σε κάθε περίπτωση στο σκοτάδι.
Να πιστεύει ότι υφίσταται ξενική επιδρομή. Ότι οι δανειστές δεν είχαν να δανείσουν αλλού με μεγαλύτερα επιτόκια και σίγουρη αποπληρωμή...
Να νοσταλγεί τα ψίχουλα του παρασιτικού καπιταλισμού τους και την υπεξαίρεση-αναδιανομή στους ημετέρους της κοινοτικής αναπτυξιακής βοήθειας και του καταναλωτισμού με δανεικά. 
Να πιστεύει ότι υπάρχει τρόπος για την επιστροφή στην προ μνημονίων περιόδου, αρκεί να ξαναφέρει αυτοδύναμα στην εξουσία τον ένα ή τον άλλο πυλώνα του συστήματος.

Μα και οι φίλοι του λαού, η αριστερά, μοιάζει να έφτασε πια στα όριά της. 
Δεν μπορεί να προσφέρει ούτε εναλλακτική λύση, ούτε ανακουφιστική ενότητα, ούτε όραμα πέραν του κρατικού καπιταλισμού. 
Και ακόμα χειρότερα θυσιάζει κάθε μεταρρυθμιστική δυνατότητα που παρουσιάζεται για να επιβιώσει απλά εκλογικά και να διατηρήσει τον μηχανισμό που συντηρεί τους επαγγελματίες της. 
Τίτλοι τέλους για την παράταξη των ηρώων και της ανιδιοτελούς προσφοράς.

Πέραν των κομμάτων όμως υπάρχουν και οι άνθρωποι.
Κι όσο εκείνα είναι φανερά υπερεκτιμημένα, οι άνθρωποι παραμένουν αόρατοι πίσω από τους κληρονομικούς ηγέτες και τους μονιμάδες της κάθε νομενκλατούρας.
"Κάτω από την άσφαλτο η παραλία" λέει ένα σύνθημα του Μάη... και πίσω από τα κόμματα οι άνθρωποι: συρρικνώστε τα και θα φανούν. Και μαζί ότι αληθινά νέο και δημοκρατικό, από τα κάτω, υπάρχει στην πολιτική σκηνή.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Ποιοί είναι οι Φιλέλληνες καλλιτέχνες; Πώς απεικόνισαν την Επανάσταση του 1821;


Auguste Vinchon, After the massacre of Samothraki, 1827  

Της Βασιλίκας Σαριλάκη

Τί ξέρουμε για τους φιλέλληνες καλλιτέχνες της Επανάστασης του 1821; Ελάχιστα πράγματα.. Με έκπληξή μου διαπίστωσα, μετά από την έρευνα που έκανα πως όχι μόνον ήρθαν τότε στην Ελλάδα πολλοί σημαντικοί Ευρωπαίοι καλλιτέχνες, που απεικόνισαν τις μάχες και τους ήρωες, αλλά πολέμησαν κιόλας στο πλευρό των Ελλήνων ακολουθώντας το παράδειγμα του λόρδου Βύρωνα που πέθανε στο Μεσολόγγι!Μάλιστα, η ιστορική μας μνήμη, βασίζεται κατά πλειοψηφία στους φιλέλληνες ζωγράφους καθώς στηρίζεταιστις εικόνες αυτών των καλλιτεχνών, που απεικονίζουν την επαναστατημένη Ελλάδα ! Χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε καθαρή εικόνα, γιατί τότε δεν υπήρχε η φωτογραφία. Επίσης οι οπτικές αυτές μαρτυρίες, έπαιξαν και τον ρόλο της πολεμικής ανταπόκρισης, επηρεάζοντας έντονα την κοινή γνώμη και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης.Έχει ενδιαφέρον λοιπόν, να δούμε ποιοί ακριβώς ήταν οι καλλιτέχνες αυτοί, πόσο σημαντικά ήταν τα έργα τους, πως είδαν τον αγώνα για Ελευθερία και πόση σημασία μπορεί να έχει η θαυμάσια αυτή λέξη, η Αλληλεγγύη..

Travellers Crossing the Pindus, by Louis Dupré - Thoman Phillips, Πορτραίτο του Λόρδου Βύρωνα       

Ο ελληνικός αγώνας εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο τόσο στην Ιστορία και την πολιτική του δέκατου ένατου αιώνα στην Ευρώπη. Είχε ισχυρό αντίκτυπο στην πολιτική και πολιτιστική ζωή τόσο της Γερμανίας όσο και της Γαλλίας (κατά τη διάρκεια της παλινόρθωσης των Βουρβώνων), όπου χρησιμοποιήθηκε ως η συμβολική αιχμή του δόρατος των φιλελεύθερων ιδεών. Ήδη από το 1824 δημιουργούνται στην Γαλλία φιλελληνικές επιτροπές και η τέχνη πολιτικοποιείται έντονα. Πολιτικοί και επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, αστοί, φιλελεύθεροι, αριστοκράτες - συμπεριλαμβανομένου του Louis-Philippe - παθιάζονται με το έργο του Byron στο Μεσολόγγι, ο Chateaubriand αλλά και ο Βίκτωρ Ουγκώ, υποστηρίζουν τους κληρονόμους της αρχαίας Ελλάδα εναντίον των βαρβάρων, οι Χριστιανοί τίθενται επίσης εναντίον των Μουσουλμάνων. Οι Φιλελεύθεροι, αντίθετοι σε κάθε δεσποτισμό, προτρέπουν τις κυβερνήσεις που διστάζουν να παρέμβουν επιτέλους, ενώ πρόσφυγες καταφθάνουν στη Γαλλία.
Το 1826, η Αγγλία και η Ρωσία παρεμβαίνουν πριν την επανένωση με τη Γαλλία το 1827: Στις 27 Οκτωβρίου, η συμμαχία των τριών δυνάμεων με την Ελλάδα προκαλεί στο τουρκο-αιγυπτιακό στόλο μια σοβαρή ήττα στο Ναυαρίνο. Το 1830, η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίζεται.

Delacroix, Mounted Greek Warrior 

Πολλοί διάσημοι εκφραστές του κινήματος του Ρομαντισμού, όπως ο Delacroix, ο Gericault, ο Horace Vernet, o Ary Scheffer, και o David d' Angers είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι έβλεπαν τον αγώνα των Ελλήνων ως μια μάχη ανάμεσα στις αντίθετες δυνάμεις του συντηρητισμού και του φιλελευθερισμού. Δεν απεικόνιζαν απλώς τα συγκεκριμένα επεισόδια του πολέμου, όπως την σφαγή στη Χίο ή την πτώση του Μεσολογγίου. Αλλά οι εικόνες από τις σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων αντανακλούσαν στην ουσία τα συνθήματα και τα επιχειρήματα της Γαλλικής φιλελεύθερης ιδέας και είχαν απήχηση στις εφημερίδες, τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Η Ελληνική Επανάσταση ήταν το πρώτο μεγάλο πολιτικό γεγονός του 19ου αιώνα που δημιούργησε ένα εκτεταμένο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον σε όλη την Ευρώπη και ενέπνευσε τη δημιουργία μεγάλων έργων ζωγραφικής.


...η συνέχεια εδώ

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

"Η εργασία ελευθερώνει" Τώρα και με ανθρώπινο πρόσωπο...


Στο ειδυλλιακό ηλιόλουστο μακρονησιώτικο τοπίο...

του Γιώργου Προκοπάκη
Τελικά έγινε παρεξήγηση. Η πρόταση Μάκη Γιομπαζολιά για μεταφορά των λαθρομεταναστών στα νησιά δεν εξέφραζε ρατσιστικές, ναζιστικές τάσεις.   
Είναι μια καθαρά αναπτυξιακή πρόταση.
Είναι σαφές ότι δεν ζήτησε τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θα ήταν αντιπαραγωγικό να φτιάξεις στρατόπεδα εκεί που δεν υπάρχουν και μετά να μεταφέρεις εκεί λαθρομετανάστες. 
Άλλως τε η ελληνική τεχνογνωσία υπάρχει. 
Αν δείτε, ούτε στη Μακρόνησο, ούτε στη Λέρο υπήρχαν τοίχοι και τείχη στο χώρο διαβίωσης. 
Το απέραντο γαλάζιο, που εκτείνεται μέχρι την ΑΟΖ Καστελοριζίου αρκεί. 
Η πρόταση του κ. Γιομπαζολιά αφορά τη δημιουργία πρότυπων χωριών στα ξερονήσια.

Επειδή εδώ και 70 χρόνια είναι γνωστό σε όλη την ανθρωπότητα - πρώτα βέβαια στους Εβραίους, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους - ότι "Η εργασία ελευθερώνει", τους πρότυπους οικισμούς θα χτίσουν οι ίδιοι οι ένοικοι. 
Με πέτρα που θα έλθει από τα "πέτρινα χρόνια". 
Τα σχέδια των οικισμών θα γίνουν από ανανεωτές αρχιτέκτονες, ώστε να είναι βέβαιον ότι θα πληρούνται οι προϋποθέσεις άνετης ζωής, σε λειτουργικά οικήματα. 
Οι χώροι διαμονής των μεταναστών θα είναι η πραγμάτωση αυτού που λέγαμε πάντα: "Σοσιαλισμός με Ανθρώπινο Πρόσωπο".

Το πρόβλημα έλλειψης νερού λύνεται εύκολα με εγκατάσταση μονάδων αφαλάτωσης, οι οποίες αντί σύνδεσης με το δίκτυο της ΔΕΗ, θα τροφοδοτούνται με συστήματα φωτοβολταϊκών και θερμικών ηλιακών συλλεκτών - οπότε λύνεται και το ζήτημα του ζεστού νερού. 
Οι εξ ανατολών φιλοξενούμενοί μας θα πλένονται και θα ξυρίζονται!

Για τη διατροφή τους προβλέπεται εξαιρετικά υγιεινή διατροφή, πλούσια σε Ω3 από τα ψάρια που θα ψαρεύουν οι ίδιοι. 
Οι ανάγκες σε ηλεκτρική ενέργεια θα καλύπτονται από φωτοβολταϊκά. 
Η δημιουργία μονάδων βιολογικού καθαρισμού αστικών αποβλήτων είναι αυτονόητη. 
Οι απαιτήσεις δεν θα είναι πολλές γιατί πολλοί προβλέπεται ότι θα φτιάχνουν παξιμάδια. Θα δημιουργηθούν νέα πρότυπα για "αειφόρο ανάπτυξη".

Για την απαραίτητη βιταμίνη C και την αντιμετώπιση του σκορβούτου, θα γίνει μεταφορά τεχνογνωσίας από την Κρήτη και θα γεμίσουν τα νησιά σταμναγκάθι το οποίο έχει ελάχιστες απαιτήσεις νερού και φύεται ως και στις πέτρες. 
Το πρόβλημα της αύξησης της λιβιδούς που προκαλεί, επιλύεται εύκολα με επιλεκτικές στειρώσεις.

Τι κυριώτερο όμως είναι ότι ανοίγουν πολλές θέσεις εργασίας. 
Κατά τα ελληνικά πατροπαράδοτα, Κρητικοί Χωροφύλακες και Πελοποννήσιοι Δάσκαλοι. 
Στα πρότυπα Κέντρα Υγείας των νησιών θα υπηρετούν νέοι γιατροί. 
Οι οικονομικοί φωστήρες θα έχουν την ευκαιρία να εφαρμόσουν τα μοντέλα τοπικού νομίσματος, ως πιλοτικά για την επιστροφή στη δραχμή. Πρέπει όμως όλοι μαζί να αγωνισθούμε για να το επιτρέψει ο Προβόπουλος.

Ο κ. Μάκης Γιομπαζολιάς δείχνει την πραγματική - και μόνη πιθανότατα - διέξοδο από την κρίση. 
Στην επαναστατική του πρόταση συνδυάζονται τα πάντα: αντιστροφή της αστυφιλίας, θωράκιση του Αιγαίου από τις επιβουλές των Τούρκων, επίλυση του ματαναστευτικού, εφαρμογή νέου μοντέλου ανάπτυξης, ενίσχυση της χειμαζόμενης κατασκευής. Εάν δε οι μετανάστες είναι πολλοί, μπορεί να μας τελειώσει και η πέτρα από τα "πέτρινα χρόνια". Δεν πειράζει, υπάρχει ήδη αρκετή στις βίλλες στο Καπανδρίτι.
Προτείνω η Μεταρρυθμιστική Αριστερά να αποσύρει την υποστήριξή της προς τον Μάνο Ματσαγγάνη στην Α' Αθήνας και να την προσφέρει, μαζί με αμέριστη βοήθεια στον προεκλογικό αγώνα, στον Μάκη Γιομπαζολιά. 
Αρκεί βέβαια να παραμείνει στο ψηφοδέλτιο. 
Φοβάμαι ότι σιωνιστές και νεοφιλελεύθεροι θα βάλουν τα δυνατά τους να τον ξεφορτωθούν. 
Non Passaran!

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Για την ενότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων: η απάντηση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ


από τον Πολυβώτη

Η διαχειριστική ομάδα της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς απηύθυνε σε διάφορα κόμματα, ομάδες και πολιτικούς τα παρακάτω ερωτήματα. 
1. Επιδιώξατε την κοινή κάθοδο στις εκλογές δυνάμεων που επιδιώκουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, και ποιων δυνάμεων; 
2. Για ποιο λόγο δεν επετεύχθη η κοινή κάθοδος; Ποιος ευθύνεται γι' αυτό; 
3. Επιγραμματικά αλλά συγκεκριμένα, δώστε μας πέντε παραδείγματα μεταρρυθμίσεων που θα υποστηρίζατε.  
Αναμένουμε επώνυμες και υπεύθυνες απαντήσεις, ώστε να γνωρίζει κάθε μέλος μας από αρμόδια χείλη κι όχι από εικασίες και παραπληροφόρηση τι ακριβώς έχει πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής στο κεφάλαιο «ενότητα μεταρρυθμιστικών δυνάμεων» και στο κεφάλαιο «βασικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις». Ευχαριστούμε για την επικοινωνία.
Δημοσιεύω την απάντηση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, και θα δημοσιεύσω και τις υπόλοιπες όταν (εάν) έρθουν:

Aπό τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, συνεπικεφαλή ( μαζί με την Ιωάννα Κοντούλη ) της προεκλογικής εκστρατείας των ΟΠ, πήραμε τις παρακάτω απαντήσεις:

1) Επιδιώξατε την κοινή κάθοδο στις εκλογές δυνάμεων που επιδιώκουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, και ποιών;
Οι Οικολόγοι Πράσινοι επιδιώκουμε μεταρρυθμίσεις προσανατολισμένες στην ταυτόχρονη αντιμετώπιση τόσο της οικονομικής, όσο και της κοινωνικής και περιβαλλοντικής κρίσης. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι επίσημες εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/klima/results.aspx υπολογίζουν για τη χώρα μας το κόστος της κλιματικής αλλαγής στα 700 δις ευρώ, ποσό διπλάσιο από το σύνολο του χρέους προ PSI.
Η ιδιαίτερη αυτή οπτική, παράλληλα με την εκτίμηση του πράσινου κινήματος ότι το Μνημόνιο δεν αποτελεί μηχανισμό εξυγίανσης, είναι λογικό να μας διαχωρίζει από τις δυνάμεις που δίνουν απόλυτη προτεραιότητα είτε στην οικονομική είτε στην κοινωνική διάσταση.
Επιδιώκουμε λοιπόν μαζί τους ανοικτό προγραμματικό διάλογο για θεματικές πλειοψηφίες, και όχι κοινή εκλογική κάθοδο. Από την πλευρά μας, τέτοιες πρωτοβουλίες διαλόγου έχουμε αναλάβει προς τη Δημοκρατική Αριστερά http://goo.gl/hu3PW και προς τη Δράση http://goo.gl/B0AWt, με συγκεκριμένη θεματολογία.
2) Για ποιο λόγο δεν επετεύχθη η κοινή κάθοδος; Ποιος ευθύνεται γι' αυτό;
(βλ. προηγούμενη απάντηση)
3) Επιγραμματικά αλλά συγκεκριμένα, δώστε μας πέντε παραδείγματα μεταρρυθμίσεων που θα υποστηρίζατε.
Ενδεικτικά, συγκεκριμένες προτάσεις μεταρρυθμίσεων έχουμε καταθέσει για την κάθαρση www.goo.gl/PtTYp, τη διαφάνεια http://goo.gl/9kjuu, την εξυγίανση του ΟΣΕ  goo.gl/rHVDL, το φορολογικό σύστημα και τη σύνδεσή του με την πραγματική οικονομία www.goo.gl/zmw0J, τον ανασχεδιασμό του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος http://goo.gl/AYr4K, τις αλλαγές στους ελληνικούς πολιτικούς θεσμούς www.goo.gl/7Efxh, την κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και τη θεσμική μεταρρύθμιση της ευρωζώνης goo.gl/fCwDY.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Ανάπτυξη χωρίς εξυγίανση;

του Μάνου Ματσαγγάνη*

Η Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική 2011-2012 που δημοσιεύθηκε χθες επιβεβαίωσε αυτό που όλοι ξέραμε: το πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση της οικονομίας.

Η ύφεση είναι βαθιά και παρατεταμένη: το τελευταίο τρίμηνο του 2011 το ΑΕΠ ήταν κατά 17,2% χαμηλότερο από ό,τι 4 χρόνια νωρίτερα. Η αύξηση της ανεργίας δεν δείχνει σημεία επιβράδυνσης: έφτασε το 20,7% το τελευταίο τρίμηνο του 2011 – πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα βρίσκονται χωρίς δουλειά. Παρά την κάποια ανάκαμψη των εξαγωγών, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μειώθηκε ελάχιστα: σε 9,8% του ΑΕΠ το 2011 (από 10,1% το 2010).
Από την άλλη, η δημοσιονομική προσαρμογή – ο βασικός στόχος των Μνημονίων – φαίνεται να ανακόπτεται. 
Παρά τα μέτρα, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού αυξήθηκε το 2011 σε 10,6% του ΑΕΠ (έναντι 9,8% το 2010). 
Το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς τη δαπάνη εξυπηρέτησης του χρέους) μειώθηκε (από 4% σε 3% του ΑΕΠ), αλλά μόνο χάρη στη συρρίκνωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων: το πρωτογενές έλλειμμα του τακτικού προϋπολογισμού αυξήθηκε (κατά 18 εκατ).
Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλάΤι ακριβώς όμως;
Αντιπαρέρχομαι την εύκολη απάντηση: «φταίνε τα Μνημόνια». Όχι επειδή τα συγκεκριμένα Μνημόνια με έχουν ενθουσιάσει. Αλλά επειδή η επιστροφή στην προ Μνημονίων εποχή μου φαίνεται εντελώς αδιανόητη.
Όταν μια οικονομία τρέχει ντοπαρισμένη, όπως έτρεχε η δική μας με φτηνά δανεικά μέχρι το 2008, η προσγείωση είναι αναπόφευκτη. Το μοναδικό άξιο λόγου ερώτημα είναι εάν η προσγείωση θα είναι ομαλή ή εάν αντίθετα θα μοιάζει περισσότερο με χαοτική κατάρρευση. 
Η διεθνής οικονομική βοήθεια απέτρεψε τον κίνδυνο χαοτικής κατάρρευσης. Επί πλέον, η δανειακή σύμβαση έκανε την εξυπηρέτηση του χρέους λιγότερο δυσβάσταχτη. Κάπου εκεί όμως εξαντλείται η υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας. 
Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά.

Ποια είναι τα υπόλοιπα; 

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Το NEW DEAL σήμερα: Ποιά είναι η Νέα Ανάπτυξη που θέλουμε και πως θα την πετύχουμε;


του Κώστα Ανδρέου

Η πολιτική ανάπτυξης, δεν είναι ευθύγραμμη.
Ετσι δεν μπορούμε να κρίνουμε αν η επανεκκίνηση της οικοδομής και των κατασκευών, είναι ο κατάλληλος καταλύτης για να προκληθεί η ανάπτυξη ή όχι.
Πρέπει κανείς να δεί πρώτα απ'όλα τι οικονομία μπορεί να περπατήσει και μετά με ποιές ενέσεις θα την σπρώξει.
Η δημιουργία "θέσεων εργασίας" είναι επιφαινόμενο, είναι το τελευταίο πράγμα που θα δείς και θα πιστοποιήσεις ότι η πολιτική ήταν επιτυχημένη, από το πόσες είναι αυτές, τι διάρκεια θα έχουν και πόσο καλά θα αμείβονται φυσικά.
Εν πάσει περιπτώσει, για μένα το NEW DEAL για παράδειγμα δεν ήταν επιτυχημένο, επειδή δημιούργησε θέσεις εργασίας, αλλά γιατί ΓΕΝΝΗΣΕ μιά ΝΕΑ ΤΑΞΗ, την ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ της μαζικής παιδείας, που έδοσε στην παραγωγή, τεχνογνωσία, οργάνωση και προοπτική και ταυτόχρονα απελευθέρωσε τα παιδιά της αγροτικής τάξης και της εργατικής τάξης, από τα δεσμά της "τάξης τους".

Είχα θέσει αυτό το ερώτημα και σε άρθρο μου παλιότερα.
Για μένα η κρίση αυτή θα ξεπεραστεί , όχι με την "ανατοποθέτηση των κομματιών του πάζλ", αλλά με την περιγραφή ενός νέου "πάζλ", που θα συνοδεύεται από την "λόκομοτίβα" μιας ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ, μιας 4ης τάξης.
Εχω μια ιδέα ποιά θα είναι αυτή, αλλά δεν είναι ακόμη συγκροτημένη.
Το NEW DEAL, έφτιαξε τα πανεπιστημιακά επαγγέλματα, μηχανικούς, λογιστές, γεωπόνους κλπ, που μπήκαν σαν συγκολητική ουσία στην παλιά κατακερματισμένη παραγωγή και την ανασυγκρότησαν με νέο τρόπο και γι'αυτό πέτυχε.
Το νέο NEW DEAL, θα πρέπει να βρεί την "νέα συγκολητική ουσία", που θα είναι ο νέος ρόλος των "νέων" , η νέα συνθήκη που θα τους δίνει ελπίδα και θα τους καθιστά "λοκομοτίβα".


Η πολιτική ανάπτυξης, πρέπει να είναι τέτοια που να "χωράει" τον καθένα.
Η οικοδομή και τα δημόσια έργα, είχαν αυτό το χαρακτηριστικό τις δεκαετίες 60-90.

Από το 2000 και μετά, τα δημόσια έργα, έγιναν υπόθεση της διαπλοκής και των λίγων διαπλεκομένων. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια νέα εκκίνησή τους, με χτύπημα της διαπλοκής, ότι δεν έχει να προσθέσει στην ανάπτυξη. Όμως είναι φανερό ότι οι νέοι άνθρωποι, δεν χωρούνε στην "επανεκκίνησή" τους.

Το πραγματικό ερώτημα (πρέπει να) είναι ποιες μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να κάνουμε εάν δεν υπήρχε Μνημόνιο;

Πέρα από το Μνημόνιο

του Δημήτρη Σκάλκου* 

Η επιτυχής ολοκλήρωση του PSI και η επικύρωση της νέας δανειακής σύμβασης ολοκληρώνουν το έργο της βραχύβιας κυβέρνησης Παπαδήμου ανοίγοντας το δρόμο για τις εκλογές που θα σηματοδοτήσουν το ξεκίνημα ενός νέου πολιτικού και οικονομικού κύκλου. Αποφεύχθηκε μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία με απρόβλεπτες συνέπειες.
Το νέο Μνημόνιο δίνει τις ακριβείς κατευθύνσεις με βάση τις οποίες θα κινηθούν οι επόμενες κυβερνήσεις. 
Ωστόσο, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο εφησυχασμού- εκείνο το είδος της νωχελικής απραξίας και της μακάριας ακινησίας που γνωρίσαμε τα τελευταία δύο χρόνια έπειτα από την εξασφάλιση κάθε επόμενης δόσης και αρέσκεται η πολιτική μας τάξη. 
Το νέο πολιτικό περιβάλλον που θα διαμορφωθεί τους επόμενους μήνες επιφυλάσσει στην κυβέρνηση που θα προκύψει εξαιρετικά δυσάρεστες εκπλήξεις στην περίπτωση που αγνοήσει τις δυνάμεις που λειτουργούν στο υπόστρωμα του πολιτικού συστήματος.
Γνωρίζουμε ότι έπειτα από παρατεταμένες περιόδους οικονομικής ύφεσης και εφαρμογής βίαιων προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής, το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον είναι ριζικά διαφορετικό από αυτό που προηγήθηκε της κρίσης. Καθώς λοιπόν η χώρα μας εισέρχεται στο πέμπτο έτος συρρίκνωσης του ΑΕΠ, μπορούμε με σχετική ασφάλεια να αναμένουμε:
  • Ενίσχυση της πολιτικής και ιδεολογικής πόλωσης, όπου ενδυναμώνονται τα πολιτικά άκρα και συρρικνώνεται ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος».
  • Διεύρυνση της ανισότητας εισοδήματος (η οποία πλήττει σε διαφορετικό βαθμό τις διάφορες κοινωνικές ομάδες) και αύξηση της ζήτησης για υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας και των αιτημάτων αναδιανομής.
  • Αύξηση των καθυστερήσεων και των αντιστάσεων για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων καθώς και επιλεκτική εφαρμογή τους, ανάλογα με τη διαπραγματευτική ισχύ των ομάδων που έχουν συμφέροντα στη διατήρηση της ακινησίας. Έχει άλλωστε ήδη παρατηρηθεί, η ευκολία με την οποία περικόπτονται προγράμματα ελάχιστης δημοσιονομικής βαρύτητας ενώ αντίθετα, συνεχίζεται η προκλητική προστασία ισχυρών συντεχνιών και επαγγελματικών ομάδων.
  • Ταχύτατη φθορά, περισσότερο ή λιγότερο δικαιολογημένα, του (όποιου) κυβερνητικού σχηματισμού, ως αποδέκτη της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Ακόμη και στην υπόθεση του καλύτερου σεναρίου, το χρέος της χώρας θα είναι στα όρια της διαχειρισιμότητας

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Προεκλογικές υποσχέσεις και πραγματικότητα (1): Η ανάπτυξη


Για την ανάπτυξη
Σκέψεις σε ένα case study


του Γιώργου Προκοπάκη
Η κατασκευή ήταν η λοκομοτίβα (μαζί με τον τουρισμό και δευτερευόντως ναυτιλία) της ανάπτυξης. Περιττό να πούμε ότι κάθε ευρώ που βλέπαμε επισήμως καταγεγραμμένο έκρυβε τουλάχιστον άλλο ένα της μαύρης οικονομίας. Ας είναι!

Ας δούμε τι λένε οι κατασκευαστές οι ίδιοι ως "συλλογικότητα" που θάλεγε και κάποια ψυχή:
1. Από το 2010 μέχρι σήμερα χάθηκαν 150.000 θέσεις εργασίας.
2. Από το 1998 μέχρι το 2008 (η δεκαετία του boom, Ολυμπιακοί, έργα, μακέτα, κλπ) είχαν δημιουργηθεί 100.000 θέσεις εργασίας.
3. Το 2009 η κατασκευή συνεισέφερε 15% στο ΑΕΠ
4. Το 2010 η κατασκευή συνεισέφερε 4% στο ΑΕΠ

Πρόσθετα στοιχεία για να καταλαβαινόμαστε:
1. Η διαφορά 11% του ΑΕΠ (3 και 4 ανωτέρω) είναι κάτι παραπάνω από €25 δισ.
2. Η πτώση του ΑΕΠ 2009/2010 ήταν σε τρέχουσες τιμές €5 δισ.
3. Ή η ελληνική οικονομία είναι εξαιρετικά ευέλικτη και κατάφερε να αντικαταστήσει €20 δισ της κατασκευής από άλλες δρατηριότητες, ή το "κατασκευαστικό χρήμα" είναι εξαιρετικά ευέλικτο και τοποθετήθηκε αλλού. Όπου πήγε πάντως, δουλειές δεν έβγαλε.
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί η κατασκευή εκινείτο στη στρατόσφαιρα του πλανήτη φούσκα. Το χρήμα ήταν υπεραξίες και αστρονομικές τιμολογήσεις. Ακόμη και το νόμιμο χρήμα, στην ουσία φαιό ήταν (σε μεγάλο ποσοστό). Οι αναπτυξιολόγοι μας λένε για τα μεγάλα έργα υποδομών που θα πρέπει να ξεκινήσουν αμέσως. Ας ξεκινήσουν, να καταλαβαίνουμε όμως τι αποτελέσματα θα έχουμε.
Αν είναι να πρέπει να πέφτουν €25 δισ το χρόνο για να αποκατασταθούν 150.000 θέσεις εργασίας, θα μας βγει κομματάκι ακριβή η ανάπτυξη - χωρίς λόγο μάλιστα. 
Θα μου πείτε, μα είναι και άλλες 300.000 με 400.000 της μαύρης εργασίας (Αλβανοί ας πούμε). 
Σωστό, δε λέω, αλλά μήπως κάτι πρέπει να κάνουμε ως κράτος με το ξεφούσκωμα και τον εξορθολογισμό;
Ας έχουμε (πάντα) αίσθηση μεγεθών.
Η Αττική Οδός θα μπορούσε να φτιαχτεί σε τρία χρόνια. 
Κόστισε €1.2 δισ. Δηλαδή, €400 εκατ το χρόνο μέσο όρο. Για να πάνε σε έργα €5 δισ το χρόνο πρέπει να φτιάχνονται ταυτόχρονα 12.5 Αττικές Οδοί ανά την επικράτεια (το αν ήταν τσιμπημένο το κόστος, το παραβλέπουμε). 
Εάν δε τα έργα φτιάχνονται κατά το χρηματοδοτικό πρότυπο της Αττικής Οδού (10% κατασκευαστές, 50% δάνεια), τότε τα €5 δισ το χρόνο αντιστοιχούν σε 32 Αττικές Οδούς ανά την επικράτεια ταυτοχρόνως.
Η λογική "πάλι φουντούνια θάπαιρνα" δεν μπορεί να συνεχίζει να κυριαρχεί. Έργα ξέρω να κάνω, έργα θα κάνω για την ανάπτυξη. Ακόμη και εάν αποκατασταθούν οι απωλεσθείσες 150.000 θέσεις εργασίας, τι νομίζετε ότι θα εισρεύσει στα ασφαλιστικά Ταμεία; Κάπου €600 με €700 εκατ. Όσο περίπου η επιδότηση ΟΑΠ-ΔΕΗ από τον προϋπολογισμό, περίπου τα μισά του κοψίματος των επιδοτήσεων Ταμείων στον προϋπολογισμό του 2012.
Όσοι λοιπόν μιλούν απταίστως την ανδεοπαπανδρεϊκήν και ζητούν λεφτά για ανάπτυξη (το μοντέλο "φουντούνια" είναι απλό: μοιράζω λεφτά, φαίνονται στα νούμερα - επέκταση το λένε ρε σκιτζήδες, όχι ανάπτυξη , growth vs development - κι έχω πελάτες ευχαριστημένους) καλά θα κάνουν να πουν και μια λέξη παραπάνω. 
Λεφτά σε ποιο κομμάτι της οικονομίας, με τι ισορροπία υποδομών και νέων projects, με ποιό μηχανισμό κατανομής και απορρόφησης. Με κατεύθυνση αναστροφής της ανεργίας αλλά πώς; Με ενίσχυση της μισθωτής εργασίας ή της αυτοαπασχόλησης; Μικρές, μεσαίες ή μεγάλες παρεμβάσεις;
Άντε μπας και βγάλουμε άκρη!

Οι συμπρόεδροι των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο έρχονται στην Αθήνα για διερεύνηση τρόπων αναζωογόνησης της Ελληνικής οικονομίας


του Νίκου Χρυσόγελου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
"Διέξοδος από την κρίση στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα":
Συζητούν ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ και η Ρεμπέκκα Χάρμς
Την εκδήλωση διοργανώνει ο Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων Ν. Χρυσόγελος
Τρίτη 27 Μαρτίου, Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138), 19.00-21.30

Ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων σας προσκαλεί στην ανοικτή εκδήλωση-συζήτηση με θέμα "Διέξοδος από την κρίση στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα", την Τρίτη 27 Μαρτίου, ώρα 19.00, στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138) με βασικούς ομιλητές τους δύο συμπροέδρους των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και Ρεμπέκκα Χάρμς.
Στη συζήτηση θα λάβουν το λόγο και θα χαιρετίσουν, επίσης, η επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας των Οικολόγων Πράσινων Ιωάννα Κοντούλη και ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας Γιάννης Παρασκευόπουλος
Θα συντονίσει η Βούλα Τσέτση, γενική γραμματέας της Ομάδας των Πρασίνων.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της επίσκεψης που θα κάνουν στην Αθήνα ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και η Ρεμπέκκα Χάρμς, ως προσκεκλημένοι του Νίκου Χρυσόγελου. Οι βασικοί στόχοι της επίσκεψης των δύο Πράσινων συμπροέδρων είναι να διερευνήσουν, σε συνεργασία με επαγγελματικούς και κοινωνικούς φορείς, τρόπους για την αναζωογόνηση της Ελληνικής οικονομίας και τη στροφή της προς την βιωσιμότητα και την κοινωνική συνοχή αλλά και να στηρίξουν τους Οικολόγους Πράσινους στον κρίσιμο επερχόμενο εκλογικό αγώνα.
Το μεσημέρι της Τρίτης 27 Μαρτίου, ώρα 16.00 -18.15, στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα (Αμαλίας 8), οι δυο συμπρόεδροι των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και Ρεμπέκκα Χάρμς από κοινού με τον Νίκο Χρυσόγελο διοργανώνουν συζήτηση στρογγυλής τράπεζας, με στόχο τη διαμόρφωση ενός σχεδίου για την οικονομία, την απασχόληση, τη βιωσιμότητα και την κοινωνική συνοχή. 
Στο στρογγυλό αυτό τραπέζι διαλόγου, προσκλήθηκαν συγκεκριμένοι φορείς που μέσα από ένα δομημένο διάλογο μπορούν να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός τέτοιου σχεδίου, το οποίο θα επιδιωχθεί από τους Πράσινους να υποστηριχθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Κομισιόν και το Συμβούλιο Υπουργών. Η συζήτηση είναι ένα πρώτο βήμα σε μια συστηματική προσπάθεια που αναλαμβάνουν οι Πράσινοι στο Ευρωκοινοβούλιο, για να στηριχθεί η ελληνική κοινωνία και οικονομία με στόχο την έξοδό της από την πολύπλευρη κρίση.
Το πρωί της ίδιας μέρας, στις 10.30-11.30, στα αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα (Αμαλίας 8), οι δύο συμπρόεδροι των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Νίκος Χρυσόγελος, και οι συνεπικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας των Οικολόγων Πράσινων Ιωάννα Κοντούλη και Γιάννης Παρασκευόπουλος θα παραχωρήσουν συνέντευξη Τύπου.

Για περισσότερες πληροφορίες: 210-3709705

Η Δημοκρατική Αριστερά δείχνει να ποντάρει περισσότερο στους “αγανακτισμένους”, παρά στο “χτίσιμο” μιας σκεπτόμενης προοδευτικής πρότασης


Γιατί δυσκολεύονται να ψηφίσουν ΔΗΜΑΡ...

του Προκόπη Δούκα

Για όσους ακομμάτιστους ψηφοφόρους αισθάνονται οτι ο ιδεολογικός χώρος που τους εκφράζει βρίσκεται μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φιλο-ευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ ήταν μέχρι πρότινος το (μοναδικό;) καταφύγιο, ειδικά αν αποδέχονταν τις προσωπικότητες και τις εξαγγελίες των Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Τώρα μετά τα δύο τελευταία κυβερνητικά χρόνια της κρίσης, είτε γιατι καταλογίζουν απογοητευτικά αποτελέσματα και απαράδεκτες ολιγωρίες στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε γιατί δεν τους αντιπροσωπεύει ένα βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, με πρωτοπαλλήκαρα του τύπου Αντωνίου, Γιαννακά, Σαλαγιάννη και Λιντζέρη, πολλοί αναζητούν μια άλλη διέξοδο.

Και να που η (διορατική;) διάσπαση του Συνασπισμού, που είχε διολισθήσει μεταξύ Περισσού και αριστερισμού, τους προσφέρει ξαφνικά μια άλλη δυνατότητα: Η μετριοπαθής συνιστώσα των “Ανανεωτικών” που αποσχίσθηκε, ανδρώνεται σε ένα κόμμα, που διεκδικεί διψήφια ποσοστά - και ευρεία εκπροσώπηση στη Βουλή. Ενδεχομένως, απολύτως προσωρινά, γιατί παπανδρεϊκοί και άλλοι διαμαρτυρόμενοι θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κοιτίδα του μεγάλου κόμματος.

Ωστόσο, παρά την εντυπωσιακή δημοσκοπική άνοδο, η Δημοκρατική Αριστερά δείχνει να χάνει τη μια πρόκληση μετά την άλλη. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δείχνει να ποντάρει περισσότερο στους “αγανακτισμένους”, παρά στο “χτίσιμο” μιας σκεπτόμενης προοδευτικής πρότασης, που θα οδηγήσει την κεντροαριστερά και συνολικά το πολιτικό σκηνικό, σε μια νέα κατεύθυνση.
Το πρώτο κρίσιμο τεστ ήταν η ευκαιρία να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. 
Εκεί, ο προοδευτικός ψηφοφόρος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα περίμενε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση, του τύπου: 
“Κατανοώ την ανάγκη να γίνει το κούρεμα και να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, παρά τα επαχθή μέτρα. Και θα στηρίξω την κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση οτι δεν θα υπάρξει συμμετοχή ακροδεξιών στελεχών.” 
Μια τέτοια προσέγγιση, θα άφηνε πιθανώς τη Δημ. Αρ. εκτός σχήματος, καθώς ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα δεχόταν να μη μοιράζεται το “μνημονιακό βάρος” με το ΛΑΟΣ (πολιτική που, ταυτόχρονα με τον “διεμβολισμό” στελεχών, απέδωσε προς την κατεύθυνση συρρίκνωσης του ακροδεξιού γείτονα της πολυκατοικίας), αλλά θα είχε αποφύγει να συγκυβερνήσει, “με το κεφάλι ψηλά”, εκτιμώμενη από όσους απωθούνται από την ακροδεξιά και ταυτοχρόνως από το ετερόκλητο “αντιμνημονιακό μέτωπο”. Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια.

Το δεύτερο απογοητευτικό δείγμα έχει να κάνει με τις “ανοιχτές αγκάλες”, προς στελέχη και παράγοντες, που προέρχονται από ένα “όχι και τόσο επιθυμητό” ΠΑΣΟΚ. 
Συζητήσεις με βουλευτές αγνώστων λοιπών στοιχείων, συνεργασία με δημοσιογραφικά στελέχη συνδεδεμένα με τις χυδαιότερες επιδόσεις της τηλεοπτικής ειδησεογραφίας και η αίσθηση οτι η Δημ. Αρ. προσφέρεται ως καταφύγιο καιροσκοπικών επιδιώξεων, δεν δίνουν και την καλύτερη εντύπωση για μια διακριτή προσπάθεια αποφυγής των παθογενειών του παρελθόντος - όλα για χάρη της εμπορικής επιτυχίας.

Το τρίτο και βασικότερο, είναι η εμφανής προσπάθεια της Δημ. Αρ. να μην αποποιηθεί κανένα όφελος, από την αντιμνημονιακή ρητορεία. 
Αντί να καταρρίψει σχηματικούς διχασμούς και διλήμματα, το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς προτιμάει να πιάσει στασίδι από την πλευρά του ποταμού, που συγκεντρώνει τους περισσότερους λουόμενους. 
Εκτός αν δεν επικοινωνεί σωστά τις θέσεις της...

Για τους ψηφοφόρους αυτούς, η ενίσχυση της Δημ. Αρ. θα είχε ιδιαίτερο νόημα, στο τοπίο της παραδοσιακής αριστεράς - ειδικά αν αναδεικνυόταν σε σημαντικότερη δύναμη, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, προς μεγάλη απογοήτευση των πρώην συντρόφων της. 
Αλλά δεν θα αποτελούσε κανένα ιδιαίτερο όφελος, για την πορεία της χώρας, αν απλώς συντασσόταν με ένα 30% αντιμνημονιακού κοινοβουλίου, που θα επένδυε στη χειροτέρευση των συνθηκών, για χιλιάδες εργαζομένους και ανέργους. Και που απλώς θα αποτελούσε έναν παράγοντα αρνητισμού, στην επίπονη προσπάθεια της χώρας να ανακάμψει...

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Η έκθεση του ΔΝΤ προβλέπει καθιέρωση -μέχρι τα τέλη Ιουνίου!- ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε αντικατάσταση των σκόρπιων και άστοχων επιδομάτων...

Πώς τολμούν, αυτοί που ρουφάνε το αίμα των λαών, να λένε τέτοια πράγματα; Σίγουρα κάτι μαγειρεύουν! Επαγρύπνηση σύντροφοι και συντρόφισσες!
(από σχόλιο του Νίκου Φωτίου στο fb)
  • και η μετάφραση:
Επανεξέταση των προγραμμάτων παροχών (προτείνεται ως σημείο αναφοράς για τις διαρθρωτικές μέχρι τέλος Ιουνίου).  
Οι μη-συνταξιοδοτικές κοινωνικές παροχές είναι πολύπλοκες, κατανέμονται άνισα (π.χ. ανάλογα με το ταμείο), και είναι λαθεμένα στοχευμένες (π.χ. το 60 τοις εκατό των οικογενειακών παροχών πηγαίνουν στο ανώτερο εισοδηματικά 40 τοις εκατό του πληθυσμού).Επιπλέον, η εσωτερική υποτίμηση θα ασκήσει πίεση στην βιωσιμότητα των σταθερών κοινωνικών παροχών (που θα αυξηθούν σε πραγματικούς όρους).  Εάν αφεθούν χωρίς μεταρρύθμιση, οι ρυθμίσεις των κοινωνικών παροχών, θα μπορούσαν επίσης να συμβάλλουν στην συντήρηση υψηλών μισθών, τροχοπέδης στις προσπάθειες των εργαζομένων να μετακινηθούν σε περιόδους ανεργίας. Στο πλαίσιο αυτό, οι αρχές δεσμεύονται για τον εντοπισμό 1-2 τοις εκατό του ΑΕΠ για επιπλέον εξοικονόμηση, με στόχο την κατάργηση μη ουσιωδών προγράμματων και τη βελτίωση της επιτυχίας του σκοπού των κεντρικών προγραμμάτων. Οι μεγαλύτερες δυνατότητες εξοικονόμησης θα είναι δυνατές μέσω της αντικατάστασης των περισσότερων υφιστάμενων προγράμματων με ένα μόνο, το σύστημα ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος απευθυνόμενο στο κατώτερο εισοδηματικά 20 τοις εκατό του πληθυσμού (βάσει τεκμαρτού εισοδήματος για να ελεγχθεί η φοροδιαφυγή). Μερικές εξοικονομίσεις από τις μεταρρυθμίσεις- στοχευμένες σε ½ -1 τοις εκατό του ΑΕΠ - θα επανεπενδύονται στην ενίσχυση των προγραμμάτων (γιαπαράδειγμα τα επιδόματα ανεργίας) για την προστασία των πιο ευάλωτων.

Τα σχόλια δικά σας ...και όσων στην Δημοκρατική Αριστερά και αλλού, ψάχνουν ακόμη τα ισοδύναμα μέτρα στις οριζόντιες περικοπές του Βενιζέλου... για να μας τα προτείνουν προεκλογικά.

Ρευστότητα

Οι φίλοι του λαού, απορροφημένοι ήδη από τις εκλογές, έχουν ξεχάσει την πραγματική οικονομία. Αυτήν που συντηρεί με νύχια και δόντια όσες θέσεις εργασίας απομένουν, αυτήν που η αναζωογόνησή της είναι η πρώτη και μοναδική προϋπόθεση για τα έσοδα που έχουν προϋπολογισθεί, την συνέχεια του δανεισμού αλλά και την σωτηρία του τόσο δύσκαμπτου και αντιδραστικού σε κάθε μεταρρύθμιση δημόσιου τομέα. 
Όσοι "δημόσιοι λειτουργοί" φτάνουν κάθε μήνα στον γκισέ για να πληρωθούν, έχουν αναρωτηθεί ποτέ πως συντηρείται αυτό το μαγαζί; 
Η επίτευξη ρευστότητας στην αγορά είναι εκ των ουκ άνευ για κάθε προοδευτική δύναμης κι ελπίζουμε προεκλογικά να μας εξηγήσουν, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, τι άραγε χρειάζεται για να επιτευχθεί και πόσο καίρια είναι σε αυτό η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η fast track μεταρρύθμιση του κράτους... 
Όχι τίποτε άλλο, αλλά από αύριο κιόλας -μετά και την ...θριαμβευτική εκλογή Βενιζέλου- μπαίνουμε στην εποχή των υποσχέσεων. (ΑΣ)

-Συγγνώμη, αλλά έχουμε εκλογές... Η επέμβαση αναβάλλεται για ...κάνα δυο μήνες!

Λίγο σάλιο ρε παιδιά. Στεγνώσαμε


Εάν η κρίση προκάλεσε δύο εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα, και το ένα εξ αυτών είναι η εκτίναξη της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη, το άλλο είναι σίγουρα η συρρίκνωση της ρευστότητας προς την πραγματική οικονομία, συγκεκριμένα τις παραγωγικές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Χιλιάδες υγιείς επιχειρήσεις κινδυνεύουν να μας αφήσουν χρόνους, όχι γιατί δεν είναι αποδοτικές ή βιώσιμες, όπως συμβαίνει με την πλειονότητα των αεριτζήδων του εμπορίου, αλλά γιατί συνθλίβονται στις μυλόπετρες της πιστωτικής ασφυξίας.
Τα τελευταία δύο χρόνια, το ήδη από το 2008 πρόβλημα πιστωτικής ασφυξίας λόγω της παγκόσμιας τραπεζικής κρίσης, έλαβε γιγάντιες διαστάσεις στη χώρα μας. Λόγω της κρίσης χρέους και της επαπειλούμενης άτακτης χρεοκοπίας, πολλοί Έλληνες (κατά κύριο λόγο τα λαμόγια, άλλα όχι μόνο) έσπευσαν να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Χάθηκαν έτσι 80 περίπου δις ευρώ από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. 
Ταυτόχρονα, λόγω της αξιολόγησης junk των ομολόγων του ελληνικού κράτους, οι ελληνικές τράπεζες αποκλείστηκαν από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων. 
Μοναδική πηγή παροχής ρευστότητας προς τα εγχώρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα υπήρξε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η μόνη η οποία αποδέχεται ως εγγύηση ελληνικά ομόλογα.
Ταυτόχρονα, η όποια πρόσβαση των τραπεζών σε κεφάλαια δεν μετατράπηκε αυτόματα σε δανεισμό της πραγματικής οικονομίας και δη των υγιών και παραγωγικών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Μετατράπηκε σε πολύ επιλεκτική χρηματοδότηση ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων και δυναμικών κλάδων όπως η ναυτιλία, ενώ για την «πλέμπα» προτιμήθηκε η ρύθμιση δανείων.
Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα επιχειρήθηκαν μέχρι στιγμής τρεις εθνικές δημόσιες πολιτικές με στόχο την τόνωση της ρευστότητας.
  • Καταρχάς η διεύρυνση του παραθύρου δανεισμού των τραπεζών από την ΕΚΤ με διπλασιασμό των εγγυήσεων από πλευράς ελληνικού δημοσίου. (ΥΠΟΙΚ)
  • Δεύτερον, η δημιουργία νέων χρηματοδοτικών εργαλείων, με τη δημιουργία ειδικών Ταμείων (Εθνικό Ταμείο Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης-ΕΤΕΑΝ και τα Ταμεία Jeremie και Jessica) που χρησιμοποιούν πόρους τους ΕΣΠΑ για να μοχλεύσουν χαμηλότοκα επενδυτικά δάνεια προς μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις υφιστάμενες ή start-ups. (ΥΠΑΑΝ)
  • Τρίτον, αναζητήθηκε η συνδρομή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕΠ), ως δεύτερο παράλληλο στην ΕΚΤ παράθυρο δανεισμού των εμπορικών τραπεζών, για παροχή όμως αμιγώς επενδυτικών δανείων προς μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. (ΥΠΑΑΝ)
Εάν αναλογιστούμε ότι η ρευστότητα το 2011 εκτιμάται ότι θα κλείσει στο -4%, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι παραπάνω δημόσιες πολιτικές δεν έπιασαν τόπο. 
Γιατί;

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα των επερχόμενων εκλογών ;

Οι εκλογές των απομιμήσεων και των παραπλανητικών διλημμάτων... Ποιος-α πραγματικά βρίσκεται άραγε κάτω από την μάσκα του μνημονιακού ή του αντιμνημονιακού; Πόσο βολική είναι η μεταμφίεση σε δήθεν αντιμαχόμενες παρατάξεις όσων δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μιλήσουν συγκεκριμένα; Και ποιος-α μπορεί να αρνηθεί την ανάγκη διαμόρφωσης ενός "δικού μας μνημονίου"; (ΑΣ) 

(by Thomas Barbey) 
του Κώστα Χαϊνά*

Νομίζω ότι αυτές οι εκλογές έχουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. 

Όπως όλα δείχνουν είναι η πρώτη φορά που θα δοκιμαστεί το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, έτσι όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, με την εναλλαγή των δύο κομμάτων εξουσίας. 
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στη Βουλή για πρώτη φορά ενδέχεται να περάσουν την πόρτα της δέκα κόμματα. Μάλλον καλό είναι αυτό. 
Ίσως περνάμε σε μια νέα εποχή. Στην εποχή των Κυβερνήσεων συνεργασίας. 
Ας μάθουμε να συζητάμε και να συμφωνούμε σε κάποια πράγματα και να τα κάνουμε πράξη. Και σε Κυβερνητικό επίπεδο. 
Είδαμε τι έκαναν στη χώρα οι λεγόμενες «ισχυρές» αυτοδύναμες Κυβερνήσεις του δικομματισμού.
Ποιο όμως είναι το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών; Για κάποιες δυνάμεις είναι το δίλημμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιοΕίναι όμως αυτό το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών;
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι δεχόμαστε ότι το δίλημμα των εκλογών είναι η συμφωνία ή όχι με το μνημόνιο και ότι αυτό συνεπάγεται. Εάν διατάξουμε το πολιτικό σκηνικό με βάση τη στάση τους απέναντι στο μνημόνιο θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε την εξής εικόνα για τα κόμματα τουλάχιστον που οι περισσότερες δημοσκοπήσεις τα εμφανίζουν να εισέρχονται στη Βουλή :

Από τη μια πλευρά (υπέρ του μνημονίου) έχουμε : 
Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Συμμαχία και από την άλλη πλευρά (κατά του μνημονίου) έχουμε : ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι-Πράσινοι, Ανεξάρτητοι Έλληνες (Καμμένος), ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή
Αν μελετήσουμε το καταμερισμό αυτό θα διαπιστώσουμε τα εξής :
Από την πλευρά των δυνάμεων που αντιμάχονται το μνημόνιο βλέπουμε δυνάμεις από τη μια άκρη του πολιτικού φάσματος (ΚΚΕ) έως την άλλη άκρη (ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). 
Οι δυνάμεις αυτές έχουν σοβαρές πολιτικές διαφορές, άμεσης πολιτικής αλλά και στρατηγικής. 
Ακόμη όμως και στο μικρότερο πολιτικό φάσμα της αριστεράς όλες οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς πέφτουν στο κενό. Και αυτό βέβαια όχι χωρίς βάση. 
Και το ΚΚΕ αλλά και η ΔΗΜΑΡ απορρίπτουν σταθερά τις εκκλήσεις αυτές, αφού οι διαφορές τους στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι στρατηγικής σημασίας. (βλέπε άρθρο, Η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η εναλλακτική πρόταση εξουσίας
http://kostasxainas.blogspot.com/2011/12/blog-post.html) 
Σύμφωνα λοιπόν με την κοινή λογική η μετεκλογική συνεργασία των αντι-μνημονιακών δυνάμεων είναι λοιπόν μάλλον, απίθανη.