Τοιχογραφία της εποχής του New Deal |
του Γιώργου Προκοπάκη*
Η ΔΕΗ έχει 21.500 εργαζομένους.
Ο Όμιλος ΕΛΠΕ 3.500 εργαζόμενους.
Οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν στον κατασκευαστικό κλάδο τη δεκαετία 1998-2008 ήταν 100.000.
Από την κρίση και μετά έχουμε κάπου 700.000 νέους ανέργους.
Από την κρίση και μετά έχουμε κάπου 700.000 νέους ανέργους.
Τι μας λένε αυτά; Για να επανέλθουμε στα επίπεδα του 2008 όσον αφορά την ανεργία χρειάζονται περίπου 35 ΔΕΗ, ή 200 ΕΛΠΕ, ή η κατασκευαστική δραστηριότητα να επταπλασιασθεί από τα επίπεδα του 2008 (να φτάσει το 100% του ΑΕΠ περίπου), ή συνδυασμός αυτών.Το μέγεθος της ανεργίας και οι προοπτικές μεγάλων έργων υποδηλώνουν ότι οι "σημειακές" παρεμβάσεις λίγα πράγματα θα πετύχουν. Καλοδεχούμενες πάντως.
Όμως η άτιμη η ανάπτυξη δεν είναι απλώς αντιστροφή μακροοικονομικών μεγεθών. Στην περίπτωση της Ελλάδας, εάν η πολυπόθητη ανάπτυξη είναι να λύσει προβλήματα όπως της ανεργίας και του ασφαλιστικού (εισφορές ασφαλισμένων), πρέπει να στοχεύει σε κάτι άλλο από τα μεγάλα έργα.Οι δουλειές χάθηκαν από το εμπόριο και τις υπηρεσίες. Δυστυχώς πολύ δύσκολα (μάλλον αδύνατον θα έλεγα) θα ανακτηθούν θέσεις εργασίας στους ίδιους τομείς.
Η όποια ανάπτυξη με πραγματικά θετικό πρόσημο για τους πολίτες θα έλθει από πολλές εκατοντάδες ή χιλιάδες μικρές παρεμβάσεις.
Οπωσδήποτε όμως με αλλαγή αντικειμένου εργασίας της πλειοψηφίας των σημερινών ανέργων συμπολιτών μας.
Ξανά δυστυχώς, το ελληνικό δημόσιο είναι απολύτως βέβαιον ότι δεν μπορεί να συνδράμει σε μια τέτοια γιγαντιαία προσπάθεια. παρά μόνον βάζοντας και τηρώντας κανόνες του επιχειρείν.Θα γίνουν και κάποια μεγάλα έργα, "σημειακές" παρεμβάσεις. Όμως με κάποιο τρόπο η πολιτική ηγεσία πρέπει να δείξει τη μοναδική διέξοδο στους πολίτες.
Η λύση αναγκαστικά θα περιλαμβάνει και κάτι που οι Έλληνες φαίνεται να μη θέλουν: εργασιακή κινητικότητα.