Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Ανάπτυξη χωρίς εξυγίανση;

του Μάνου Ματσαγγάνη*

Η Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική 2011-2012 που δημοσιεύθηκε χθες επιβεβαίωσε αυτό που όλοι ξέραμε: το πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση της οικονομίας.

Η ύφεση είναι βαθιά και παρατεταμένη: το τελευταίο τρίμηνο του 2011 το ΑΕΠ ήταν κατά 17,2% χαμηλότερο από ό,τι 4 χρόνια νωρίτερα. Η αύξηση της ανεργίας δεν δείχνει σημεία επιβράδυνσης: έφτασε το 20,7% το τελευταίο τρίμηνο του 2011 – πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα βρίσκονται χωρίς δουλειά. Παρά την κάποια ανάκαμψη των εξαγωγών, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μειώθηκε ελάχιστα: σε 9,8% του ΑΕΠ το 2011 (από 10,1% το 2010).
Από την άλλη, η δημοσιονομική προσαρμογή – ο βασικός στόχος των Μνημονίων – φαίνεται να ανακόπτεται. 
Παρά τα μέτρα, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού αυξήθηκε το 2011 σε 10,6% του ΑΕΠ (έναντι 9,8% το 2010). 
Το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς τη δαπάνη εξυπηρέτησης του χρέους) μειώθηκε (από 4% σε 3% του ΑΕΠ), αλλά μόνο χάρη στη συρρίκνωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων: το πρωτογενές έλλειμμα του τακτικού προϋπολογισμού αυξήθηκε (κατά 18 εκατ).
Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλάΤι ακριβώς όμως;
Αντιπαρέρχομαι την εύκολη απάντηση: «φταίνε τα Μνημόνια». Όχι επειδή τα συγκεκριμένα Μνημόνια με έχουν ενθουσιάσει. Αλλά επειδή η επιστροφή στην προ Μνημονίων εποχή μου φαίνεται εντελώς αδιανόητη.
Όταν μια οικονομία τρέχει ντοπαρισμένη, όπως έτρεχε η δική μας με φτηνά δανεικά μέχρι το 2008, η προσγείωση είναι αναπόφευκτη. Το μοναδικό άξιο λόγου ερώτημα είναι εάν η προσγείωση θα είναι ομαλή ή εάν αντίθετα θα μοιάζει περισσότερο με χαοτική κατάρρευση. 
Η διεθνής οικονομική βοήθεια απέτρεψε τον κίνδυνο χαοτικής κατάρρευσης. Επί πλέον, η δανειακή σύμβαση έκανε την εξυπηρέτηση του χρέους λιγότερο δυσβάσταχτη. Κάπου εκεί όμως εξαντλείται η υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας. 
Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά.

Ποια είναι τα υπόλοιπα; 
Η δίκαιη κατανομή των αναγκαίων θυσιών. Η προστασία των πιο αδύναμων από όλα τα θύματα της κρίσης. Η διάλυση της συμβιωτικής σχέσης μεταξύ πολιτικής εξουσίας και ομάδων συμφερόντων, συνδικαλιστικών ή επιχειρηματικών. Και, κυρίως, η ανασυγκρότηση του κράτους και η αποκατάσταση της νομιμότητας. Χωρίς μια εθνική συμφωνία πάνω σε αυτά τα ζητήματα, χωρίς δηλ. ένα δικό μας Μνημόνιο, οι θυσίες κινδυνεύουν να πάνε χαμένες.
Αυτό μου φαίνεται ότι είναι το πραγματικό διακύβευμα της φάσης που άνοιξε με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης και την προσφυγή στις κάλπες. Όχι το πόσο ανιδιοτελής υπήρξε η διεθνής βοήθεια (εμάς πάντως μας ωφέλησε). Ούτε πόσο νεοφιλελεύθερα ήταν τα Μνημόνια (κανείς δεν μας εμποδίζει να φτιάξουμε ένα δικό μας).

Θα αντιτείνει κάποιος: «Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Το θέμα είναι η ανάπτυξη». 
Ίσως - αλλά εάν δεν αποφασίσουμε να ξεκολλήσουμε οριστικά από όλα όσα μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, δηλ. από το μοντέλο της ντοπαρισμένης οικονομίας με δανεικά (τα οποία ούτως ή άλλως πια δεν υπάρχουν, παρά με το σταγονόμετρο), η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει. Ή, όταν έρθει, θα είναι μίζερη και αντιπαθητική: πάλι θα τρώμε από τα έτοιμα (ήλιος, θάλασσα, αρχαία), κι άλλο τσιμέντο, made in Greece χαμηλής ποιότητας ή/και σε ασύμφορες τιμές, επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας χαμηλής ειδίκευσης, χαμηλοί μισθοί.
Χρήσιμο το ΕΣΠΑ. Όμως, χωρίς εξυγίανση οι πόροι του θα σπαταληθούν, όπως συνέβη με το Γ’ ΚΠΣ, τα πακέτα Σαντέρ και Ντελόρ, ή τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα. 
Πολύτιμη η αναθέρμανση της ευρωπαϊκής οικονομίας μέσω ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για πανευρωπαϊκά δίκτυα και υποδομές. Αλλά χωρίς ανασυγκρότηση του κράτους, τα οφέλη για εμάς θα είναι περιορισμένα.
Πόσο μάταιη είναι η προσδοκία της ανάπτυξης χωρίς εξυγίανση το έδειξε η είδηση της περασμένης εβδομάδας: «Εκατόν είκοσι χιλιάδες ευρώ ζητούσαν εκβιαστικά, δύο υπάλληλοι του υπουργείου Ανάπτυξης, από τον ιδιοκτήτη ξενοδοχειακής μονάδας στην Αργολίδα, προκειμένου να προωθήσουν τον φάκελό του για επιχορήγηση επένδυσης ύψους 4,7 εκατομμυρίων ευρώ, η οποία μάλιστα είχε εγκριθεί.» (Καθημερινή/ΑΠΕ, 13 Μαρτίου 2012).
Όταν οι κρατικοί υπάλληλοι καθυστερούν τις υποθέσεις που τους έχουν ανατεθεί, μέχρι να εισπράξουν γενναίες «μίζες». 
Όταν οι διευθυντές τους δεν τους ελέγχουν (ή ασχολούνται μόνο με το πώς θα μοιραστεί «σωστά» το μαύρο χρήμα). 
Όταν οι πολιτικοί προϊστάμενοι και των μεν και των δε κάνουν ότι δεν βλέπουν (είτε επειδή το πελατειακό σύστημα που δημιούργησαν έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους, είτε επειδή είναι διεφθαρμένοι οι ίδιοι). 
Τότε ποιος σοβαρός επιχειρηματίας θα θελήσει να κάνει μια υγιή επένδυση σε αυτή τη χώρα; Και αν δεν γίνουν επενδύσεις, και μάλιστα υγιείς, τότε για ποια ανάπτυξη μιλάμε;


*Δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό τόπο ενημέρωσης και ανάλυσης «Protagon» (Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012).

16 σχόλια:

  1. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει (για την ακρίβεια - να φθάσει στο σημείο ώστε να γίνει) κάποιος Ματσαγγάνης. Φυσικά, ο authentic Ματσαγγάνης είναι πάντοτε ο καλύτερος. Γι' αυτό και παραμένει πάντοτε απολαυστικός.

    Αναρρωτιέται, λοιπόν, ο αγαπητός κ. Μάνος "Ανάπτυξη χωρίς εξυγίανση;" Έλα ντε! Αμ πως!

    Ο ίδιος ο τίτλος του άρθρου του κ. Μάνου δεν είναι καθόλου ουδέτερος. Ούτε και τέθηκε χωρίς σκοπιμότητα. Δεν είναι καθόλου "αθώος", αφού προϋποθέτει ότι είμεθα ασθενείς! (Οπότε, κάτω από αυτή την παραδοχή, που προϋποθέτει ότι η ελληνική κοινωνία και οικονομία είναι άρρωστες, το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό όλων και το οποίο συνοψίζεται στο ποιά ανάπτυξη ζητάει ο "Έλληνας ασθενής", αφού προηγουμένως δεν έχει υποστεί την κατάληλη "θεραπεία", φαίνεται ότι είναι λογικοφανές.

    Η αλήθεια, όμως, είναι, σε αυτές τις περιπτώσεις, πάντοτε, διαφορετική.

    Και είναι διαφορετική η αλήθεια, διότι όλοι όσοι διεκατέχονται από μια εγγενή αντιδημοκρατική νοοτροπία και αντίληψη, έτσι βλέπουν την κοινωνία και την οικονομία, όταν αυτές έχουν ακολουθήσει μια πορεία η οποία είναι διαφορετική από τις ιδέες τους, ή τις θεωρητικές κατασκευές και τις ιδεοληψίες που έχουν στο μυαλό τους (όχι πάντα αντίθετη, αρκεί να είναι διαφορετική, διότι στα μυαλά όλων των δογματικών όλων των αποχρώσεων, ακόμα και όταν αυτοί οι δογματικοί δογματίζουν την "ανανέωση", η ίδια η ύπαρξη της διαφορετικότητας, ως μη ανεκτή έννοια, ορίζεται ως αντίθετη από τις πεποιθήσεις τους).

    Βλέποντας, όμως, ο όποιος δογματικός μας (και ο κυρ-Ματσαγγάνης δεν είναι ο μόνος, ούτε ο πρώτος) την κοινωνία και την οικονομία, ως χρήζουσες εξυγίανση, δηλαδή ως άρρωστες, "αυτοδικαίως" χρήζονται ως "εξυγειαντές", ως οι "θεράποντες ιατροί", που έχουν αναλάβει το "θεάρεστο" (ή "ορθολογικό") έργο της αποθεραπείας αυτών των ασθενούσών συλλογικοτήτων. Τώρα, ως προς το ποιά θεαπευτική μέθοδο θα ακολουθήσουν, "αυτοί" - ως θεράποντες ιατροί - "ξέρουν". Η κοινωνία και η οικονομία δεν έχουν να άνουν τίποτε περισσότερο από το να ακολουθήσουν την (όποια) συνταγή, ακόμα και αν είναι θανατηφόρα. Ακόμα και αν αυτή οδηγήσει τον ασθενή στον θάνατο.

    Είπαμε, όμως : Ο κ. Μάνος Ματσαγγάνης δεν είναι ο μόνος, ούτε ο πρώτος εξυγειαντής. Πριν από αυτόν, όλοι όσοι ακολούθησαν αυτή την συλλογιστική του "θεράποντος ιατρού" και του "ασθενούς", είχαν όλοι τους - όπως ο κ. Μάνος - την ίδια βαθιά αντιδημοκρατική και ολοκληρωτικής φύσεως αντίληψη.

    Τον ρόλο του "θεράποντος ιατρού", απέναντι στην πάσχουσα (από "κομμουνισμό") ελληνική κοινωνία τον επεδίωξε, επικαλούμενος τον ίδιο πανομοιότυπο ιδεολογηματικό ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ως "χειρουργός". Είμαι αρκετά μεγάλος και μειδιώ, μελαγχολικά, ενθυμούμενος το παραλήρημα του τεθνεώτος δικτάτορα, το οποίο είχα "απολαύσει" εκείνη την εποχή και ο οποίος χειρούργησε "κανονικότατα" την κολοβή ελληνική δημοκρατία της εποχής του και μαζύ της και την ελληνική κεντροαριστερά - και όχι μόνον.

    Έναν, ανάλογο "ιατρικό ρόλο" θέλησε να παίξει και ο άλλος "χειρουργός" (μαρξιστής αυτή την φορά), ο ηγέτης των Ερυθρών Χμερ, ο αλήστου μνήμης Πολ Ποτ, ο οποίος, για να "εξυγειάνει" την Καμπότζη και τον "ασθενούντα" λαό της, με την εφαρμογή των "προοδευτικών ιδεών του μαρξισμού-λενινισμού", χειρούργησε στην καμποτζιανή ύπαιθρο κάποια εκατομμύρια εξαθλιωμένων και δύστυχων πολιτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλλά και στις Η.Π.Α. ο Άντριου Μέλλον, ο, επί του πρακτέου, γκουρού των κλασσικών φιλελεύθερων ιδεών από τον Άνταμ Σμίθ, μέχρι τον Φρήντριχ φον Χάγεκ, δεν είχε διαφορετική αντίληψη, για τον χειρισμό της GREAT DEPRESSION, κατά την περίοδο 1929 - 1932, όταν ήταν ο μοιραίος και καταστροφικός υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ. Αντιμετώπισε την πολλαπλασιαζόμενη κρίση, ως "ιατρός" και διαπιστώνοντας ότι η αμερικανική οικονομία και κοινωνία είχαν "δηλητηριασθεί", απεφάνθη, "γνωματεύοντας" ότι η ίδια η κρίση και η ανεμπόδιστη εξέλιξή της ήταν το αρμόζον "φάρμακο", δια του οποίου θα "αποδηλητηριάζονταν" και η οικονομία και η κοινωνία της χώρας, δια της ρευστοποιήσεως των πάντων (εργατικού δυναμικού, μηχανημάτων, αγροτών και όλων των σχετικών οικονομικών μεγεθών), μέχρις ότου βγει "όλο το δηλητήριο" και ξανακαταστεί "υγιής" ο "ασθενής" κοινωνικοοικονομικός μηχανισμός. Τα αποτελέσματα αυτού του δόγματος είναι πλέον γνωστά.

    Τον ίδιο (απεχθή για όποιους και όσους έχουν μια στοιχειώδη δημοκρατική αντίληψη για τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις) μηχανισμό σκέψης και δράσης (αυτόν του ακραίου, αντιδημοκρατικού και - στον πυρήνα του - ολοκληρωτικού ελιτισμού), με όλους όσους υπήρξαν φορείς τέτοιων αντιλήψεων, ως προς την σχέση των ελίτ με την κοινωνία, μεταχειρίζεται και ο κ. Ματσαγγάνης, για να μας περιγράψει το σήμερα - και το αύριο - της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

    Και η οικειοποίηση του ρόλου του "εξυγειαντή", που παραπέμπει στον ρόλο του ιατρού δεν είναι τυχαία. Και δεν είναι τυχαία, διότι οι ρόλοι αυτοί, πάντοτε αποτελούν το δέλεαρ και ελκύουν όλους όσους έχουν ένα συγκεκριμένο ψυχολογικό προφίλ, το οποίο στηρίζεται σε ένα ναρκισσιστικό υπερεγώ, το οποίο, αν και εμφανίζεται ως υπερφίαλο, στην ουσία του παραπέμπει σε μια εσωτερικά ασθενική προσωπικότητα, η οποία οδηγείται στην απόρριψη αυτής της εσωτερικευμένης της αδυναμίας - την οποία συνειδητά ελαμβάνει, ως ασθένεια και δεν έχει άδικο, ως προς αυτό - εξορίζοντάς την και μεταφέροντάς την στο εξωτερικό κοινωνικό περιβάλλον, προκειμένου έτσι να αναλάβει, την θεραπεία της. Και δι' αυτής την "αυτοθεραπεία" του, αφού πεισματικά, αρνείται να προσφύγει στα δέοντα για την πραγματική και την ουσιαστική αποθεραπεία του, καταφεύγοντας στην βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχοθεραπευτή. Με λίγα λόγια, ο δυστυχής ναρκισσιστής "θεραπευτής" μας δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το επιχειρεί, μέσω τρίτων (ατόμων, ή κοινωνικών συλλογικοτήτων) και φυσικά πάντοτε, πέφτοντας από το ένα αδιέξοδο, στο άλλο, να "αυτοθεραπευτεί".

    Βέβαια, η αρχή της λύσης κάθε προβλήματος βρίσκεται στην διαπίστωση και στην κατανόησή του. Όταν ο κ. Ματσαγγάνης αντιληφθεί τον πυρήνα των όσων λέει και το που αυτά οδηγούν, θα αντιληφθεί και το τι πρέπει να πράξει...

    Και για τον εαυτό του. Και για την δυστυχή ελληνικήκοινωνία…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τρικυμία εν τω κρανίω, αγαπητέ! Γιατί δεν αφήνετε τις κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις και να πάτε για ψάρεμα;

      Α.Ν.

      Διαγραφή
    2. Ότι πρόκειται περί τρικυμίας, αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο αγαπητέ μου.

      Μόνο που το κρανίο, μέσα στο οποίο έχει επέλθει αυτή η τρικυμία, ανήκει στον (φιλοδοξήσαντα να εισπηδήσει στον ρόλο του "θεράποντος ιατρού" και του "εξυγειαντού") αρθρογράφο κ. Μάνο Ματσαγγάνη.

      Το γιατί συμβαίνει αυτό έχει επεξηγηθεί, εναργώς και λεπτομερώς, παραπάνω (απλώς, εδώ, θα πω ότι δεν είναι καθόλου περίεργο που όλοι οι ναρκισσσισευόμενοι προτιμούν και ελκύονται από τον ρόλο του "θεραπευτού ιατρού" και του εξυγειαντού - αυτή η αντιποίηση ρόλων, στην οποία προσφέυγουν, λέει πολλά και καθαρά, για την δομή της προσωπικότητάς τους, αρκεί κάποιος τρίτος να έχει την ψυχραιμία να διακρίνει την ουσιαστική παθογένεια που κρύβει μια τέτοια στάση και συμπεριφορά, έστω και αν ο δογματίζων και φερόμενος, ως επίδοξος "θεραπευτής ιατρός", εμφανίζεται με την λεοντή του "ανανεωτή") και ως προς την πολιτική και ως προς την επιστημονική (οικονομική και ψυχολογική/ψυχαναλυτική) διάσταση του όλου ζητήματος.

      (Όσον αφορά το ψάρεμα, οφείλω να ομολογήσω ότι η ιδέα σου είναι και καλή και χρήσιμη. Ως εκ τούτου, θα το δοκιμάσω)...


      Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.



      Τάσος Αναστασόπουλος

      Διαγραφή
  3. Δηλαδή κύριε Anastassopoulos προτείνετε να αφήσουμε όσους κλέβουν να συνεχίσουν να κλέβουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για τους πολιτικους,τους επαγγελαμτιες του θεαματος, καθηγητες πανεπιστημιου και ΤΕΙ, και αλλους ναρκισσευομενους και εξουσιαστες, τους συνδικαλιστες και τους σχολιαστες των blog (συμπεριλαμβανομαι). Κατανοηση λοιπον, αποδοχη και θεραπεια!
    Οπως γραφεται παρακατω "Η θεραπεία είναι δύσκολη, όμως, κυρίως εξαιτίας των μεταβιβαστικών εναλλαγών των συναισθημάτων των ασθενών αυτών απέναντι στον θεραπευτή (ή και προς τα μέλη της ομάδας στην ομαδική ψυχοθεραπεία)"

    "ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

    Κλινικά χαρακτηριστικά. Διάγνωση

    Το βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι μια έντονη αίσθηση σπουδαιότητας και μεγαλείου του ατόμου, έντονη ανάγκη για θαυμασμό και έλλειψη «εμπάθειας»*(δηλ. αδυναμία του ατόμου να αναγνωρίσει και να νιώσει τις επιθυμίες, τα βιώματα και τα αισθήματα των άλλων).

    http://www.psychologia.gr/disorders/personality%20disorders.htm

    Τα άτομα με τη διαταραχή αυτή θεωρούν πολύ σπουδαίο και σημαντικό τον εαυτό τους, υπερεκτιμούν τις ικανότητες και τα επιτεύγματα τους και συχνά υποτιμούν τις ικανότητες και τα επιτεύγματα των άλλων. Συχνά, επίσης, αφήνονται σε φαντασίες απεριόριστης δύναμης, επιτυχίας, ευφυΐας, ομορφιάς κτλ. Πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστά («σπέσιαλ») και μοναδικά και επιζητούν την παρέα ή τις υπηρεσίες άλλων αναγνωρισμένων «κορυφαίων» ατόμων (π.χ. επώνυμων γιατρών, δικηγόρων, κομμωτών κτλ.).

    Τα άτομα αυτά έχουν έντονη ανάγκη για θαυμασμό και έπαινο και η εύθραυστη αυτοεκτίμηση τους μπορεί πολύ εύκολα να πληγωθεί, όταν δεν καταφέρνουν να τους πάρουν. Επιζητούν συνεχώς κομπλιμέντα, συχνά με ιδιαίτερα σαγηνευτικό και γοητευτικό τρόπο. Η αίσθηση του ότι είναι πολύ σπουδαία και σημαντικά άτομα τα κάνει να συμπεριφέρονται σαν να έχουν παντού ιδιαίτερα («σπέσιαλ») δικαιώματα (π.χ. να μη χρειάζεται να περιμένουν στην ουρά) και επίσης σε συνδυασμό με την έλλειψη ευαισθησίας για τις ανάγκες των άλλων στο να εκμεταλλεύονται τους άλλους κυρίως διαπροσωπικά (για να πετύχουν στόχους ή να τονώσουν την αυτοεκτίμηση τους).

    Η έλλειψη «εμπάθειας»* τα κάνει να μιλούν συνεχώς για τα δικά τους προβλήματα και ν' αδιαφορούν για τα προβλήματα και τα αισθήματα των άλλων. Έτσι, συχνά οί άλλοι τα αντιλαμβάνονται σαν συναισθηματικά ψυχρά και μη ανταποκρινόμενα στα αισθήματα τους.

    Έντονος είναι και ο φθόνος που νιώθουν για τα επιτεύγματα των άλλων, που συχνά τα υποτιμούν. Η εικόνα που παρουσιάζουν στα άλλα άτομα είναι συνήθως του υπεροπτικού, του αλαζονικού και του ατόμου που περιφρονεί τους άλλους.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (συνεχεια)

    Διαγνωστικά κριτήρια

    Ένας εκτεταμένος τύπος μεγαλειώδους (στη φαντασία ή στη συμπεριφορά), ανάγκης για θαυμασμό και έλλειψης «εμπάθειας» που αρχίζει νωρίς στην ενήλικη ζωή και είναι παρών σε μία ποικιλία καταστάσεων, όπως φαίνεται από πέντε (ή περισσότερα) από τα παρακάτω:

    (1) το άτομο έχει μία μεγαλειώδη αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό του (π.χ. διογκώνει τα επιτεύγματα και τα ταλέντα του, περιμένει να αναγνωρισθεί σαν ανώτερο, χωρίς ανάλογα επιτεύγματα)

    (2) έχει έντονη ενασχόληση με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης

    (3) πιστεύει ότι είναι «σπέσιαλ» και μοναδικό και μπορούν να το καταλάβουν μόνο ή πρέπει να συναναστρέφεται μόνο με άλλα σπέσιαλ ή υψηλής περιωπής άτομα (ή θεσμούς)

    (4) απαιτεί υπερβολικό θαυμασμό

    (5) έχει μία αίσθηση ιδιαίτερων δικαιωμάτων, δηλ. μη λογικές προσδοκίες για ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση ή αυτόματη συμμόρφωση των άλλων με τις προσδοκίες του

    (6) εκμεταλλεύεται διαπροσωπικά, δηλ. εκμεταλλεύεται τους άλλους για να πετύχει τους σκοπούς του

    (7) του λείπει η «εμπάθεια»: είναι απρόθυμο να αναγνωρίσει ή να ταυτοποιηθεί με τα αισθήματα και τις ανάγκες των άλλων

    (8) συχνά φθονεί τους άλλους ή πιστεύει ότι οί άλλοι το φθονούν

    (9) εμφανίζει αλαζονική, υπεροπτική συμπεριφορά ή στάση

    Θεραπεία

    Αποκαλυπτική ατομική ή ομαδική ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία θεωρείται η θεραπεία εκλογής. Η θεραπεία είναι δύσκολη, όμως, κυρίως εξαιτίας των μεταβιβαστικών εναλλαγών των συναισθημάτων των ασθενών αυτών απέναντι στον θεραπευτή (ή και προς τα μέλη της ομάδας στην ομαδική ψυχοθεραπεία), που στην αρνητική τους διάσταση μπορεί να εκδηλωθούν με απαιτητικότητα, εκρήξεις οργής, έντονη υποτίμηση του θεραπευτή (ή άλλων μελών στην ομαδική ψυχοθεραπεία).

    Σκοπός της θεραπείας είναι τα άτομα αυτά ν' αποκτήσουν εναισθησία στους μηχανισμούς λειτουργίας του παθολογικού μεγαλειώδους τους εαυτού και προοδευτικά ν' αναπτύξουν πιο ρεαλιστική εικόνα του εαυτού τους και των άλλων.

    Μια θεραπευτική προσέγγιση που τη χαρακτηρίζει η σταθερότητα, η ανεκτικότητα /αντοχή και η «εμπάθεια» του θεραπευτή είναι απαραίτητη για τη βοήθεια των ασθενών αυτών."

    Αφωτιστος Φιλελλην

    *«εμπάθειας»(empathy) αδοκιμη μεταφραση της ενσυναίσθησης
    Η ενσυναίσθηση, αποτελεί μια ικανότητα που μαθαίνεται ή μια στάση ζωής, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην προσπάθεια να έρθει κανείς σε επαφή, να επικοινωνήσει και να κατανοήσει τους άλλους, αναφορικά με καταστάσεις τις οποίες βιώνει το άτομο καθώς και τις εμπειρίες ή τα συναισθήματα που έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διπλά υποκριτής ο κάθε Ματσαγγάνης.Τόσο ως προς το περιεχόμενο,όσο και ως προς τον τίτλο.

    Τουλάχιστον μια επικεφαλίδα του στυλ: "Η Ελλάς βαρέως ασθενούσα επί της χειρουργικής μνημονιακής κλίνης" θα του ταίριαζε καλύτερα.

    Υ.Γ: "...βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο,αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό..." από τον "μαύρο γάτο" http://www.youtube.com/watch?v=WVuGcZbwS04&feature=related

    Αντικαταστήστε το "χαφιεδότσουρμο" με το "τραπεζιτότσουρμο" κι είστε μέσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ποντίκι » ΠΟΛΙΤΙΚΗ

    ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012


    Αποχωρήσεις από τη ΔΗΜΑΡ λόγω... ΠΑΣΟΚ

    Αντιμέτωπος με προβλήματα είναι ο Φώτης Κουβέλης, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι τής συμφωνίας με τους πέντε πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτια τής Δημοκρατικής Αριστεράς.

    Με την είσοδο των πέντε αυτών βουλευτών, έγινε δυνατή η συγκρότηση Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος. Αμέσως μετά την εξέλιξη αυτή όμως, τρία μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, παραιτήθηκαν εκφράζοντας την διαμαρτυρία τους για τη συγκεκριμένη εξέλιξη.

    Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της iefimerida την παραίτηση τους υπέβαλαν με επιστολή προς τον κ. Κουβέλη οι Θανάσης Αθανασίου, Νικηφόρος Σταματάκης και Στέλλα Νιώτη.

    Οι 3 παραιτηθέντες θέτουν και θέμα δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος της ΔΗΜΑΡ.


    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μηπως πρεπει να γινει αποπομπη της ηγετικης ομαδας της ΔΗΜΑΡ, αν υπαρχει ο εσωτερικος συσχετισμος δυναμεων, η -βελτιστα- να ιδρυθει επιτελους νεο κομμα λ.χ. η Δημοκρατικη Αριστερα στην Λειτουργια (ΔΗΜΑΡ-Λ);

    Η ΔΗΜΑΡ μοιαζει πλεον με βλαχογκομενα με πολλα παρεταιρα κοσμηματα (χρυσα , ασημενια, faux,..) και πεντε εξη αρωματα που σου δημιουργουν πονοκεφαλο.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Δηλαδή κύριε Anastassopoulos προτείνετε να αφήσουμε όσους κλέβουν να συνεχίσουν να κλέβουν;" ρωτάει ένας καλός ανώνυμος φίλος. Θα αποπειραθώ να απαντήσω.

    Ο ιδεολογικός λόγος τον οποίο μεταχειρίζεται ο αγαπητός κύριος Μάνος είναι στο περιεχόμενό του ένας, καθαρά, παραληρηματικός λόγος, όσο και αν εμφανίζεται ως λογικός. Αποτελείται από ένα λογικοφανές περιεχόμενο και αυτό είναι εκείνο το οποίο διαφοροποιεί το παραληρηματικό περιεχόμενο του όποιου ιδεολογικού λόγου, από το γνήσιο και εύκολα αντιληπτό παραληρηματικό περιεχόμενο του άλογου και παράλογου λόγου ενός ψυχιατρικού ασθενούς, ο οποίος αποτελεί αντικείμενο της συναφούς επιστήμης.

    Και για να μην χανόμαστε μέσα σε μια ομιχλώδη αοριστία, η οποία συσκοτίζει τους όρους της συζήτησης, πρέπει να διευκρινίσω ότι ο ιδεολογικός λόγος χαρακτηρίζεται από ένα παραληρηματικό στοιχείο και έχει ένα παραληρηματικό περιεχόμενο όταν προσπαθεί να προσαρμόσει τις κοινωνίες στις ιδέες (στην όποιου περιεχομένου και όποιας ποιότητας ιδεολογία) με κάθε μέσο που κρίνεται πρόσφορο, για να επιτευχθεί ο εν λόγω στόχος.

    Συγκεκριμενοποιώντας, λοιπόν, το παραληρηματικό στοιχείο του περιεχομένου της έννοιας του ιδεολογικού λόγου, γίνεται εύκολα αντιληπτό το γιατί ο ρόλος του "θεράποντος ιατρού" και του "εξυγειαντού" των κοινωνιών είναι τόσο αγαπητός στους ναρκισσισευόμενους (ψευδο)κοινωνικούς αναμορφωτές, καθώς επίσης και το γιατί αυτοί βρίσκονται στα όρια του να αποτελούν αντικείμενο εξέτασης, επί του ψυχαναλυτικού καναπέ, ή επί της ψυχιατρικής κλίνης.

    Για τον λόγο αυτόν, αγαπητέ ανώνυμε φίλε, το ερώτημά σου είναι ανούσιο. Και είναι ανούσιο αυτό το ερώτημα, επειδή παραμένει, εντός των ορίων που θέτει ο παραληρηματικός λόγος, ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ορίζεται ως (και είναι) ιδεολογικός λόγος, στερούμενο το εν λόγω ερώτημα από οποιουδήποτε ορθολογικό στοιχείο, επιμένοντας σε μια "ηθικολογία", η οποία συσκοτίζει τους όρους της συζήτησης και της επίλυσης του προβλήματος, που αφορά την ελληνική (και την ευρωζωνική) κρίση και το οποίο πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με καλβινιστικούς και λουθηρανικούς - ή οποιουσδήποτε άλλους μεταφυσικού περιεχομένου - ηθικοπλαστικούς όρους.

    Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό που λέω, ας δούμε τι λέει ο κ. Ματσαγγάνης και το τι θα έλεγαν οι αντίστοιχοι παραληρηματικώς ιδεολογούντες στα παραδείγματα που προανέφερα :

    "Ανάπτυξη χωρίς εξυγίανση;" ρωτάει ο κ. Ματσαγγάνης. Και "φυσικά", υπό την οπτική γωνία του δικού του ιδεολογικού λόγου, απαντά αρνητικά σε οποιαδήποτε ανάπτυξη, η οποία δεν συνοδεύεται από την "εξυγίανση" του "ασθενούς", επιλέγοντας, ως καλός "θεράπων ιατρός" και ως "υγειονομικός", την παράταση της παρούσας κρίσης, ως μηχανισμού αυτής της κοινωνικοοικονομικής "εξυγίανσης" του "πάσχοντος" κοινωνικού σώματος.

    "Άρρωστη Δημοκρατία με μολυσματικό κομμουνισμό;" ρωτούσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την περίοδο 1967 - 1973 και ομοίως "φυσικά", απαντούσε αρνητικά σε οποιαδήποτε μορφή "άρρωστης" δημοκρατίας, που περιείχε την "μολυσματική ασθένεια" του κομμουνισμού και των παραφυάδων αυτής, δηλαδή την κομμουνιστική ή την κομμουνιστικογενή αριστερά, ή τους "συνοδοιπόρους" της, δικαιολογώντας την επιβολή και την παράταση της δικτατορίας του, ως δύναμης "εξυγείανσης" του "άρρωστου" κοινωνικού σώματος της χώρας μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "Μπορεί να υπάρξει "υγιής" κομμουνιστική κοινωνία, με την καπιταλιστική "ασθένεια" στα σωθικά του;" ρωτούσε ο Πολ Ποτ και οι Ερυθροί Χμερ στην Καμπότζη, κατά την τραγική τριετία της διακυβέρνησής τους, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. "Φυσικά" και αυτών η απάντηση υπήρξε αρνητική, γι' αυτό και αποπειράθηκαν να "εξυγειάνουν" τον "μολυσμένο" από την "καπιταλιστική νόσο" δυστυχή καμποτζιανό λαό, με τον γνωστό, πλέον, σε όλους και συνάμα φρικτό "χειρουργικό" τους τρόπο.

    "Δηλητηριασμένη από την ανάπτυξη οικονομία;" ρωτούσε ο Andrew Mellon μαζύ με το συντηρητικό κατεστημένο και το υποταγμένο, σε αυτό το κατεστημένο, συνάφι των νεοκλασσικών οικονομολόγων στις Η.Π.Α., κατά την διάρκεια της καταστροφικής περιόδου 1929 - 1932 και ενώ η αμερικανική οικονομία είχε εισέλθει στην GREAT DEPRESSION, όταν το αμερικανικό ΑΕΠ κατρακυλούσε, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, χάνοντας το 25% των τιμών του 1928 και το 50% της αξίας του. Και επίσης "φυσικά", η απάντησή του ήταν ότι προείχε η "εξυγίανση", με όπλο και "φάρμακο" την κρίση.

    Οι ανάλογες περιπτώσεις και τα αντίστοιχα παραδείγματα, που αφορούν το παραληρηματικό περιεχόμενο του ιδεολογικού λόγου των ναρκισσισευόμενων ανδρών και γυναικών που απάρτισαν και απαρτίζουν τις εξουσιαστικές ελίτ, κατά την διαδρομή του ιστορικού χρόνου, είναι πάμπολλες και πάμπολλα. Και είναι εντελώς ανόητη, άχρηστη και ανούσια, η ενασχόληση με το εκάστοτε περιεχόμενο του λογικοφανούς, ή του σοβαροφανούς παραληρήματός τους.

    Ως εκ τούτου και κατόπιν των ανωτέρω, η απάντηση στο ερώτημά σου είναι απλή και εύκολη, αν αντιληφθείς τα συμπεράσματα, που βγαίνουν από την αναπτυχθείσα επιχειρηματολογία...

    Και η απλή απάντηση στο ερώτημά σου είναι ότι το ερώτημα είναι άσχετο με το πρόβλημα, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ουδεμία σχέση έχει με τους όρους και τις προϋποθέσεις της λύσης του προβλήματος αυτού. Και όταν το ερώτημα αυτό τίθεται από κάποιους έχοντες συμφέρον "χρησιμεύει", ως όργανο αποπροσανατολισμού - ασχέτως εάν το όργανο αυτό αποπροσανατολίζει και τους ίδιους...

    (Όπως άσχετα και εξωπραγματικά - ως ανορθολογικού περιεχομένου - ήσαν και όλα τα ερωτήματα, που έθεταν οι αναφερόμενοι στα ιστορικά παραδείγματα, που, ενδεικτικά, προανέφερα. Και στους οποίους τα ερωτήματα αυτά χρησίμευσαν, ως αποπροσανατολιστικά εργαλεία - ασχέτως εάν τα εργαλεία αυτά αποπροσανατόλισαν και τους ίδιους)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως η επιχειρηματολογία δεν δείχνει να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ερώτημα (να τους αφήσουμε να συνεχίσουν να κλέβουν) είναι άσχετο με το πρόβλημα. Ενδεχομένως θα μπορούσα να το καταλάβω σε έναν στατικό κόσμο, ή ότι δεν είναι το ουσιώδες πρόβλημα. Βέβαια αν δεν μπορούμε να ορίσουμε το πρόβλημα (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, λίγο απ' όλα - εάν διαχωρίζονται το ένα από το άλλο κλπ) πως να το αντιμετωπίσουμε;

      Διαγραφή
  11. Η αναγνωση ειναι δυσχερης γιατι η ζωη και η πολιτικη ειναι δυσκολη και οι επιδιωξεις αντικρουομενες.Για το μνημονιο τα εχουν γραψει αλλοι καλυτερα.

    1. Για τους μεταναστες, η αριστερα εχει περιπλεξει το προβλημα, εφοσον δεν ξεκαθαριζει οτι α.το προβλημα της μετακινησης προσφυγων,πολιτικων φυγαδων, ανεργων,τυχοδιωκτων, ατομων προς εκμεταλλευση,... ειναι παγκοσμιο β. η οικονομικη κριση στην χωρα κανει το προβλημα δυσκολοτερο β. οι ευθυνες ειναι των εναλλασσομενων κυβερνησεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και γ. οι -συχνα αστοχες- ακτιβιστικες ενεργειες της αριστερας και οι συμμοριες των διαφορων φυλων μεταναστων ανησυχησαν την σιωπηλη πλειοψηφια και αναζωπυρωσαν τις νεοφασιστικες παραταξεις.

    2. Για την μικρο-κριση της ΔΗΜΑΡ δηλ. το θέμα δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος. Το ειχα θεσει ηδη προ μηνων. Ο μικρο-μεγαλο-βοναπαρτισμος του Φ.Κουβελη με αμφιβολης ποιοτητας και ηθους μεταγραφες απο τον χωρο του οικολογικου lifestyle, τον αεναως περιφερομενο Ν.Μπιστη και κυριως τους διαγραφεντες απο το ΠΑΣΟΚ, ειχε ως στοχους την μεγαλυτερη πολιτικη επιρροη και -συμπληρωνοντας τον μαγικο αριθμο 10 βουλευτων- να σχηματισει η ΔΗΜΑΡ κοινοβουλευτικη ομαδα μεχρι τις εκλογες δηλ. για 40 μερες!!!

    Αξιζαν τον κοπo, αυτα τα στρατηγικα λαθη και ιδιως η δευτερη ενεργεια;

    Η κρίση θα διαρκέσει τουλάχιστον έως το 2020. Οποιος θα συγκυβερνα θα "καιγεται" και συχνα θα εχουμε ανασχηματισμους, εισοδο και αποχωρηση κομματων στην/απο την κυβερνηση και εκλογες. Οποιο κομμα θα καταφερει να ειναι πιο αληθινο κι προσεκτικο θα κερδιζει προσωρινα ποντους.

    Θέλησε η ΔΗΜΑΡ να γίνει φέτος το ΠΑΣΟΚ του 1977, διπλασιάζοντας το εκλογικό της ποσοστό;Και εστω οτι γινεται. Και μετα τι;

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Προφανώς, αγαπητέ Δημήτρη, το ερώτημα του ανώνυμου φίλου είναι άσχετο με το πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε σήμερα, διότι μπορεί η κλεψιά και η διαφθορά να είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά είναι σαφές, για κάθε απροκατάληπτο παρατηρητή, ότι η άμεση προτεραιότητα της ελληνικής οικονομίας είναι η ταχεία ανακοπή της ιλιγγιώδους καταβαράθρωσης όλων των μακροοικονομικών μεγεθών της (μια καταβαράθρωση, η οποία έχει πάρει τις διαστάσεις της αμερικανικής GREAT DEPRESSION, της περιόδου 1929 - 1932 και θα τις ξεπεράσει, ακριβώς επειδή οι "θεράποντες ιατροί" - και οι χειροκροτητές τους, σαν τον ναρκισσισεύοντα ιδεοληπτικό κ. Μάνο Ματσαγγάνη - έχουν επιλέξει αυτή την "θεραπευτική αγωγή" - που θυμίζει την χημειοθεραπεία στους καρκινοπαθείς -, με κύριο "φάρμακο" την επέκταση και την εξάπλωση της κρίσης και την περαιτέρω καταβαράθρωση των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, ως ένα είδος πειραματόζωου) και η αποκατάσταση των αναπτυξιακών της ρυθμών.

    Ας δούμε, ως αντιπαράδειγμα, το τι έκανε η αμερικανική F. D. Roosevelt administration, όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση των Η.Π.Α., μετά τον εκλογικό καταποντισμό των Ρεπουμπλικάνων το 1932-1933. Φυσικά, για να ανατάξει την αμερικανική οικονομία, δεν ασχολήθηκε με την εκτεταμένη διαφθορά και δεν επεδίωξε την ηθική εξυγίανση της αμερικανικής οικονομίας. Και τούτο, όχι επειδή η νέα διοίκηση ήταν περισσότερο, ή λιγότερο διεφθαρμένη από την προηγούμενη, αλλά, απλούστατα, επειδή το πρόβλημα της μεγάλης αυτής χώρας ήταν ένα καθαρά οικονομικό πρόβλημα, το οποίο συγκεκριμενοποιούνταν στο γεγονός ότι η αρχική ύφεση, που προήλθε από την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, μετεξελίχθηκε σε μια απίστευτης έκτασης και διάρκειας κρίση, επειδή τα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας των Η.Π.Α. οδηγήθηκαν σε μια ιλιγγιώδη κατάρρευση, αφού ούτε το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, ούτε η απελθούσα Herbert Hoover administration φρόντισαν να σταματήσουν αυτήν την ιλιγγιώδη κατακρήμνιση, με τις απαραίτητες ενέσεις ρευστότητας, προκειμένου να επανέλθει η ισορροπία στην αγορά και να βγει η αμερικανική οικονομία από την απίστευτη "παγίδα ρευστότητας", μέσα στην οποία είχε εγκλωβισθεί.

    Αν ο Ρούσβελτ και το επιτελείο του δεν υιοθετούσαν την επαναστατική, για την εποχή της (αλλά και μόνη ορθολογική, ως επιλογή) οικονομική λογική του (πολιτικά συντηρητικού - μην το ξεχνάμε αυτο) John Maynard Keynes και είχαν μείνει στην επιτηδευμένα ηθικοπλαστική (και εν πολλοίς υποκριτική) νεοκλασσική ανάγνωση της κρίσης, η οποία ανάγνωση έβλεπε την αμερικανική οικονομία, ως έναν, ηθικά, "ασθενή" ίδια την έλευση και την επιδείνωση της κρίσης, ως "φάρμακο αποθεραπείας" (μια παιδαριώδης καλβινιστικής και λουθηρανικής προελεύσεως πεποίθηση, με ένα κρυμμένο, αλλά και έντονο ηθικοπλαστικό μεταφυσικό περιεχόμενο), τότε η αμερικανική οικονομία ουδέποτε θα ανετάσσετο, στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1933, μέχρι την έλευση του πολέμου - αν και η δύναμη των προκεϋνσιανών ιδεών και θεωριών ήταν τέτοια που δεν επέτρεψαν την πλήρη υπέρβαση της κρίσης της δεκαετίας του 1930, παρά μόνον, μετά τον Δεκέμβριο του 1941, με την είσοδο των Η.Π.Α. στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.


    Πρέπει, επίσης, να πούμε ότι η αμερικανική πολιτική ιστορία του 19ου αιώνα έχει αναλογίες με την σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη και ειδικά στην ευρωζώνη. Η Συνομοσπονδία των Νοτίων στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο έμοιαζε με τη σημερινή Ευρώπη, ήταν στην πραγματικότητα μια τελωνειακή και νομισματική ένωση, γι΄αυτό και έχασε, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το κόστος του εμφυλίου. Ο Νότος παρέμεινε απίστευτα φτωχός για πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια, κοντά στα 80. Με το New Deal άρχισε να ξεπερνιέται η φτώχεια και οι Η.Π.Α κατάφεραν την εθνική τους ολοκλήρωση, μέσα από την πραγματική ανακύκλωση των παραγόμενων περισσευμάτων και την ανάπτυξη, που ακολούθησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το New Deal δεν ήταν μόνο απάντηση στην ιλιγγιώδη κρίση της δεκαετίας του 1930, ήταν, παράλληλα και η απάντηση στην απουσία εθνικής ανάπτυξης και ολοκλήρωσης μιας ατελούς κοινωνίας μεταναστών, με πολυφυλετική σύνθεση. Με αυτό τον τρόπο, οι Η.Π.Α. ολοκλήρωσαν την συγκρότησή τους ως έθνος και έκαναν τον ομοσπονδιακό τους προϋπολογισμό ένα άξιο λόγου μακροοικονομικό εργαλείο και από ένα 10% του ΑΕΠ, που πήγαινε για ομοσπονδιακούς σκοπούς το 1932, το έφθασε στο 30-40%, που είναι περισσότερο αν υπολογισθούν οι έμμεσες επιπτώσεις των ομοσπονδιακών φορολογικών και κοινωνικών ρυθμίσεων.

    Αυτό που πέτυχαν οι Η.Π.Α., η Ευρώπη δεν το έχει καν ξεκινήσει. Αυτό είναι το πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε, ως Ελλάδα, σήμερα, αγαπητέ Δημήτρη. Όλα τα άλλα, είναι δευτερεύοντα και ανούσια. Και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, είτε εντός ευρωζώνης (το - πολύ μα πάρα πολύ - δυσκολότερο), είτε εκτός ευρωζώνης (που και αυτό δεν είναι εύκολο).

    Και ο κ. Μάνος Ματσαγγάνης ασχολείται, ως καπουτσίνος καλόγερος, με ηθικοπλαστικά ερωτήματα, που θυμίζουν τις θεολογικές έριδες του Μεσαίωνα, γύρω από το φύλο των αγγέλων και τις ηθικού περιεχομένου προσταγές του Ιησού και των πατέρων της Εκκλησίας...

    (Αυτός, όμως, είναι ο καλύτερος δρόμος, προς την κόλαση – για να χρησιμοποιήσω και εγώ θεολογικούς όρους).


    Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.



    Τάσος Αναστασόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU