Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Η έκθεση του ΔΝΤ προβλέπει καθιέρωση -μέχρι τα τέλη Ιουνίου!- ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε αντικατάσταση των σκόρπιων και άστοχων επιδομάτων...

Πώς τολμούν, αυτοί που ρουφάνε το αίμα των λαών, να λένε τέτοια πράγματα; Σίγουρα κάτι μαγειρεύουν! Επαγρύπνηση σύντροφοι και συντρόφισσες!
(από σχόλιο του Νίκου Φωτίου στο fb)
  • και η μετάφραση:
Επανεξέταση των προγραμμάτων παροχών (προτείνεται ως σημείο αναφοράς για τις διαρθρωτικές μέχρι τέλος Ιουνίου).  
Οι μη-συνταξιοδοτικές κοινωνικές παροχές είναι πολύπλοκες, κατανέμονται άνισα (π.χ. ανάλογα με το ταμείο), και είναι λαθεμένα στοχευμένες (π.χ. το 60 τοις εκατό των οικογενειακών παροχών πηγαίνουν στο ανώτερο εισοδηματικά 40 τοις εκατό του πληθυσμού).Επιπλέον, η εσωτερική υποτίμηση θα ασκήσει πίεση στην βιωσιμότητα των σταθερών κοινωνικών παροχών (που θα αυξηθούν σε πραγματικούς όρους).  Εάν αφεθούν χωρίς μεταρρύθμιση, οι ρυθμίσεις των κοινωνικών παροχών, θα μπορούσαν επίσης να συμβάλλουν στην συντήρηση υψηλών μισθών, τροχοπέδης στις προσπάθειες των εργαζομένων να μετακινηθούν σε περιόδους ανεργίας. Στο πλαίσιο αυτό, οι αρχές δεσμεύονται για τον εντοπισμό 1-2 τοις εκατό του ΑΕΠ για επιπλέον εξοικονόμηση, με στόχο την κατάργηση μη ουσιωδών προγράμματων και τη βελτίωση της επιτυχίας του σκοπού των κεντρικών προγραμμάτων. Οι μεγαλύτερες δυνατότητες εξοικονόμησης θα είναι δυνατές μέσω της αντικατάστασης των περισσότερων υφιστάμενων προγράμματων με ένα μόνο, το σύστημα ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος απευθυνόμενο στο κατώτερο εισοδηματικά 20 τοις εκατό του πληθυσμού (βάσει τεκμαρτού εισοδήματος για να ελεγχθεί η φοροδιαφυγή). Μερικές εξοικονομίσεις από τις μεταρρυθμίσεις- στοχευμένες σε ½ -1 τοις εκατό του ΑΕΠ - θα επανεπενδύονται στην ενίσχυση των προγραμμάτων (γιαπαράδειγμα τα επιδόματα ανεργίας) για την προστασία των πιο ευάλωτων.

Τα σχόλια δικά σας ...και όσων στην Δημοκρατική Αριστερά και αλλού, ψάχνουν ακόμη τα ισοδύναμα μέτρα στις οριζόντιες περικοπές του Βενιζέλου... για να μας τα προτείνουν προεκλογικά.

15 σχόλια:

  1. Δημοκρατική Αριστερά
    Θεσμοθέτηση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος


    « Ένα από τα σημαντικότερα μέσα για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός είναι και η θεσμοθέτηση του δικαιώματος σ’ ένα εγγυημένο εισόδημα που το κράτος εγγυάται
    σε όλους τους πολίτες του, ένα μέτρο, το οποίο αποτελεί προτεραιότητα για την κοινωνική αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη.

     Άλλωστε, εδώ και χρόνια όλες οι χώρες των της Ε.Ε των «15» έχουν καθιερώσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, με εξαίρεση την Ελλάδα, ένα μέτρο, του οποίου
    η εφαρμογή θα λειτουργούσε υπέρ των συμπολιτών μας που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας – ειδικά στην ασφυκτική οικονομική συγκυρία της τελευταίας
    διετίας. Ενδεικτικά, στην Πορτογαλία το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ισχύει από το 1977, στην Ιρλανδία από το 1993 και στην Ιταλία από το 1999.»
    http://www.dimokratikiaristera.gr/stin-vouli/erotiseis/katalogos-erotiseon/2208-2011-09-23-09-59-03

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα radical δεν είναι ότι το ΕΕΕ είναι στο πρόγραμμα της Δημαρ. Και ο Συριζα έχει καταθέσει πρόταση νόμου, και οι Πράσινοι τόχουν βασική τους κοινωνική προτεραιότητα. Το θέμα είναι γιατί "όχι σε όλα"; Γιατί είναι τελικά το κόμμα σου η Δημαρ, εναντίον όλων των μεταρρυθμίσεων, όταν εμφανίζονται ως προτάσεις; Φαντάζομαι και του ΕΕΕ εφόσον προτείνεται (και) από το ΔΝΤ.

      υγ Έμαθα ότι είσαι υποψήφιος, Καλή επιτυχία!

      Διαγραφή
  2. Και αναρωτιόμουν και γω, γιατί το MEGA μας είχε ζαλίζει τόσες μέρες για τα επιδόματα σε μαϊμού τυφλούς, κλπ. Φαντάζομαι ότι και σεις το υποστηρίζετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Α, ξέχασα: "οι ρυθμίσεις των κοινωνικών παροχών, θα μπορούσαν επίσης να συμβάλλουν στην συντήρηση υψηλών μισθών, τροχοπέδη στις προσπάθειες των εργαζομένων να μετακινηθούν σε περιόδους ανεργίας".
    Έ, όχι και συντήρηση υψηλών μισθών (που τους είδαν άραγε;). Αυτό ούτε η στρουθοκάμηλος θα το 'θελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιώργο, πριν βιαστούμε να ανακηρύξουμε την λαγκαρτ σοσιαλίστρια, καλό θα ήταν να καταλάβουμε τι ακριβώς λείει το συγκεκριμένο απόσπασμά.
    καταρχήν αναφέρεται σε μη συνταξιοδοτικές κοινωνικές παροχές που πρέπει να περικοπούν για να εξοικονομηθεί 1 -2% του ΑΕΠ. Ποιες όμως είναι αυτές οι παροχές? Δεν προσδορίζεται στο απόσπασμα που παραθέτεις (ενδεχομένως να νααφερεται σε άλλοο εδαφιο- δεν το γνωριζω) και επομένως δεν μπορούμε να κρίνουμε τον σχετικό όρο του μνημονίου.

    Η κρίση που διατυπώνεται στο μνημόνιο ότι γενικως οι κοινωνικές παροχές στην ελλάδα κατανέμονται άνισα και με λάθος στόχευση είναι προφανώς ορθή. Αν όμως δεν προσδιοριστουν οι κοινωνικές παροχες των οποιων ζητειται η περικοπή δεν μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά.
    Επίσης είναι καταρχην θετικός ο όρος για την καθιέρωση κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος. Πλην όμως από την διατύπωση του αποσπάσματος προκύπτει ότι ο στόχος δεν είναι μόνο ο αναγκαιος εξορθολογισμος των κοινωνικών παροχών, αλλά ταυτόχρονα και η μείωση τους (σε απολυτους αριθμους) με στόχο την μειωση δαπάνων του κράτους.
    νομίζω ότι το τελευταιο, δηλαδή η μειωση των κοινωνικών παροχών (σε απολυτους αριθμους), είναι σαφώς λαθος και δεν θα πρέπει να υλοποιηθεί.

    Οσο γαι την αναγκη εξορθολογισμού και απλοποιησης των κοινωνικών παροχών, συντασσομαι με την λαγκαρτ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. διώρθωση: δεν ειναι οροι του μνημονιου αλλά έκθεση του ΔΝΤ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και δεν θα την ανακηρύξουμε τίποτα xno. Αλλά όταν κάνεις αναλογιστικές μελέτες και φτάνεις να προτείνεις συγκεκριμένα πράγματα, πάντα κινδυνεύεις να βρεθείς στο στόχαστρο της κριτικής. Αυτό τα κόμματα το αποφεύγουν. Προτιμούν την γενικολογία. Παρακολούθησα μετά από πρόσκληση στη Βουλή πριν δυο βδομάδες σχετική συζήτηση: έφυγα στη μέση... Ήταν απογοητευτική. Μόνο ο Μάνος Ματσαγγάνης είπε τα πράγματα ως έχουν: όλοι οι υπόλοιποι ήξεις αφίξεις, τώρα με την κρίση, κλπ κλπ Κι έρχεται η Λαγκάρντ και το πάει ένα βήμα πιο κάτω: το κάνει προσιτό, το κάνει κοντινό, του δίνει σάρκα και οστά! Τι να πεις μετά...

      Διαγραφή
  6. Γιώργο, ευχαριστώ για την ευχή. Τα άλλα τα έχουμε πει. Και κάτι φιλικά, μια και γνωρίζω το αντικείμενο περίμενε την εξειδίκευση του. Θα είμαστε εδώ να επικροτήσουμε ότι θετικό και να παλέψουμε για να είναι πιό δίκαιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τα κρατικά έσοδα για το 2012 προυπολογίζονται στα 51 δις και τα κρατικά έξοδα στα 70 δις.

    19 δις θα πρέπει να κοπούν απο τα ετήσια κρατικά έξοδα στα επόμενα 3-4 χρόνια, χωρίς να δοθεί καμμιά επιπλέον παροχή σε κανένα.

    Εάν η επόμενη κυβέρνηση θέλει να υλοποιήσει την πρόταση για ΕΕΕ, θα πρέπει υπολογίσει πόσο ακριβώς θα κοστίσει σε ετήσια βάση και να κάνει αντίσοιχες περικοπές απο άλλες κρατικές δαπάνες (πέραν των 19 δις).

    Τα στοιχεία των κρατικών δαπανών του προυπολογισμού είναι γνωστά σε όλους ανά κωδικό δαπάνης.

    Ας καθήσουν λοιπόν τα κόμματα που ενδιαφέρονται και να προτείνουν συγκεκριμένες περικοπές ανα κωδικό δαπάνης, τόσο για τα 19 δις, όσο και για το επιπλέον κόστος του ΕΕΕ, για να τους πάρουμε στα σοβαρά. Μέχρι τότε, θα πρέπει να ξέρουμε ότι μας παραμυθιάζουν για άλλη μια φορά με το γνωστό και πάντα αποτελεματικό "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ".

    Και για όσους σπεύσουν στην γνωστή "λύση" της αύξησης των εσόδων με την "πάταξη της φοροδιαφυγής", υπενθυμίζω ότι οι εισηγμένες στο ΧΑ παρουσιάσαν συνολικά το 2011 ζημίες ρεκόρ 15 δις, οι μικρομεσαίες κλείνουν κατά χιλιάδες κάθε μήνα και οι μικροί βρίσκονται ήδη κάτω απο το όριο της φτώχιας.

    Σε μια οικονομία η οποία συρρικνώνεται 5-6% κάθε χρόνο, ο στόχος για αύξηση των φορολογικών εσόδων, επιβεβαιώνει την ανάγκη του πολιτικού συστήματος και των οπαδών τους για ψυχιατρική φροντίδα.

    Δυστυχώς "ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ". Είναι λίγα (51 δις)και για τα επόμενα δυό-τρία χρόνια θα είναι ακόμα λιγότερα (43-45δις). Θα πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε πόσα, που και σε ποιούς θα πάνε για να πιάσουν τόπο. Με νούμερα και όχι με ευχολόγια.

    Φυσικά κανένα κόμμα δεν πρόκειται να το κάνει, γιατί όλοι ξέρουν ποιά μοίρα επιφυλάσσει ο περήφανος έλληνας ψηφοφόρος σε όσους αρνούνται να τον κοροιδέψουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η αναφορά στην καθιέρωση του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος", έτσι, όπως αυτός ο θεσμός προτείνεται από τους "φωστήρες" του Δ.Ν.Τ. και έτσι όπως αυτοί επιθυμούν να υλοποιηθεί, είναι σαφές ότι αποσκοπεί στην μείωση του συνολικού ποσού των καταβαλλόμενων παροχών από το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας και στην διευκόλυνση της λειτουργίας της εσωτερικής υποτίμησης των μισθών (και όχι μόνο) στην ελληνική οικονομία. Ο στόχος αυτός, πλήρως και εναργώς, περιγράφεται στην εν λόγω έκθεση και αυτό γίνεται, με την γνωστή τεχνοκρατική ωμότητα, που διακατέχει τους συντάκτες της.

    Φυσικά, ένα είδος "ελάχιστα εγγυημένου εισοδήματος" έπρεπε να έχει καθιερωθεί, εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Αυτό δεν έγινε. Και δεν έγινε, όχι από κάποια αμέλεια, ή από τυχαία παράλειψη των κυβερνήσεων της χώρας, καθ' όλη την προηγούμενη περίοδο των "παχειών αγελάδων". Δεν είναι ότι δεν "πρόκαναν" (για να θυμηθώ την παροιμιώδη ρήση του αείμνηστου σταλινικού γέροντα Χαρίλαου Φλωράκη, το καλοκαίρι, προς το φθινόπωρο του 1989). Δεν θέλησαν να καθιερώσουν τον θεσμό, διότι έκριναν ότι είναι δαπανηρός, βλαπτικός στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και αποθαρρυντικός για τους υποψήφιους επενδυτές. Αυτή ήταν η "επιχειρηματολογία" των νεοφιλελευθεριζόντων σοσιαλιστών της "εκσυγχρονιστικής" κυβέρνησης του ολετήρα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας Κώστα Σημίτη, όταν το 2001, ο τότε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Τσουκάτος κατέθεσε πρόταση νόμου, για την καθιέρωση του θεσμoύ του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος" (ο πρώην μαοϊκός Θεόδωρος Τσουκάτος - και η κυρία Πόπη μαζύ του - είχε, μόλις, απομακρυνθεί από το περιβάλλον του τότε πρωθυπουργού, μετά από τις καταγγελίες του Θεόδωρου Πάγκαλου, για τα ταξίδια του πρώην "στρατηγού" της ομάδας Σημίτη, με το κότερο του Σωκράτη Κόκκαλη και τις υπόγειες σχέσεις του με το κατεστημένο της χώρας, οι οποίες σχέσεις του θεωρήθηκε ότι είχαν ξεφύγει από το πλαίσιο των άτυπων εντολών του τότε πρωθυπουργού και προφανώς αποσκοπούσαν σε ένα προσωπικό όφελος του πρώην στελέχους του Ε.Κ.Κ.Ε., το οποίο ο Σημίτης έκρινε ότι υπερέβαινε τα εσκαμμένα και πιθανώτατα, δεν είχε άδικο σε αυτό). Αυτή η πρόταση νόμου του Τσουκάτου (που η απομάκρυνσή του από το στενό επιτελείο του τότε πρωθυπουργού τον έκανε να θυμηθεί τις ... σοσιαλιστικές κοινωνικοπολιτικές του αναφορές) απερρίφθη - επισήμως, μετ' επαίνων - από τον τότε αρμόδιο υπουργό Νίκο Χριστοδουλάκη, με την άκρως ... σοσιαλιστική "επιχειρηματολογία", που προανέφερα, η οποία συνοδεύτηκε και από την ανεπίσημη - πλην όμως υπαρκτή και μάλιστα έντονη - έκφραση της δυσφορίας της κυβέρνησης των "εκσυγχρονιστών", για το χουνέρι, το οποίο υποχρεώθηκε να υποστεί από την πρωτοβουλία του παλαιού "κολλητού", ο οποίος υποχρέωσε την κυβέρνηση των Ελλήνων "εκσυγχρονιστών" σοσιαλιστών να αρνηθεί, μια από τις βασικές φιλεργατικές της εξαγγελίες, εκθέτοντάς την στα μάτια, ενός, συγκεκριμένης ποιότητας και κοινωνικής και πολιτικής σύνθεσης, κοινού, στο οποίο απευθυνόταν (και από το οποίο στην πράξη απομακρυνόταν, αφού οι προτεραιότητες των δήθεν εκσυγχρονιστών ήσαν άλλες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτά έγιναν τότε. Το "ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα" κρίθηκε ότι "επιβαρύνει" το συνολικό κόστος στην ελληνική οικονομία, καθιστώντας την μη ανταγωνιστική και απερρίφθη από τον Κώστα Σημίτη και την παρέα του. Βέβαια, ο (χαζο)Γιώργης το επανέφερε, ως προεκλογική εξαγγελία του ΠΑΣΟΚ και το 2004 και το 2007 και το 2009. Κατέθεσε, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ και πρόταση νόμου, για την καθιέρωση του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος" (με πρωταγωνιστές την Λούκα Κατσέλη και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου), αλλά η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, δια του Γιώργου Αλογοσκούφη, απέρριψε και αυτή την πρόταση νόμου, για την καθιέρωση του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος", με την ίδια και πανομοιότυπη - σαν να ήταν βγαλμένη από καρμπόν - "επιχειρηματολογία" της κυβέρνησης των "εκσυγχρονιστών" του Κώστα Σημίτη, δηλαδή ότι η καθιέρωση του εν λόγω κοινωνικοοικονομικού θεσμού καθιστά απαγορευτικό το κόστος στην ελληνική οικονομία και την θέτει, εκτός αγορών, επιβαρύνοντας την ανταγωνιστικότητά της.

    Τώρα, όπως είπα, οι "φωστήρες" του Δ.Ν.Τ. θυμήθηκαν το "ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα", ως μηχανισμό αναδιανομής των κοινωνικών παροχών στην Ελλάδα, αλλά επάνω στην βάση της δραστικής μείωσης του δαπανώμενου συνολικού ποσού των παροχών αυτών και της απότομης και ταχείας συρρίκνωσης του κράτους, νοουμένου, γενικώς, ως συνολικής δαπάνης και ειδικώς των δαπανών του κοινωνικού κράτους, στα πλαίσια του περιορισμού των κοινωνικών παροχών. Και αυτό, μάλιστα, σε μια περίοδο ακάθεκτης ύφεσης.

    Φυσικά, αυτό το "ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα" των "φωστήρων" του Δ.Ν.Τ., ουδεμία σχέση έχει, με τον θεσμό του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, για το οποίο γινόταν λόγος τα προηγούμενα χρόνια. Τα "παλληκάρια" του Δ.Ν.Τ., φυσικά, δεν αποσκοπούν στο να αυξήσουν τις κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα, ούτε να τις εξορθολογίσουν, δια μιας ανακατανομής του, ανάμεσα σε εκείνους που τις λαμβάνουν και μάλιστα, υπέρ των ασθενέστερων και εις βάρος των εύρωστων κοινωνικών στρωμάτων του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό που θέλουν να κάνουν δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν απαλό "πολποτισμό" νεοφιλελεύθερου τύπου :

    Το σχεδίασμα της "κοινωνικής πολιτικής" των επιτελών του υπερατλαντικού σκέλους (εν Ουασινγκτώνι εδρεύοντος) σκέλους των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας καταδεικνύει ότι το επιτελείο αυτό απεργάζεται την έλευση ενός κοινωνικοασφαλιστικού τυφώνα, για τον δυστυχή ελληνικό πληθυσμό, ο οποίος τυφώνας θα σαρώσει τα συνολικά επίπεδα των κοινωνικών παροχών, κατακρημνίζοντάς τα, προκειμένου να οδηγήσει την μεγάλη μάζα του ελληνικού πληθυσμού σε επίπεδα εισοδήματος ίσα με τα κατώτατα ποσά του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Αυτός είναι ο σύγχρονος και δυτικού τύπου έμπρακτος νεοφιλελευθερίζων πολποτισμός.


    Όλα αυτά θα ήσαν δικαιολογημένα, εάν αποτελούσαν αυτό που χρειάζεται σήμερα η, εν βαθυτάτη υφέσει διατελούσα και ευρισκομένη στα όρια μιας παρατεταμένης οικονομικής κρίσεως, ελληνική οικονομία και κοινωνία, προκειμένου να αποδράσει από τον φαύλο κύκλο της παρατεταμένης και κρισιακών διαστάσεων ύφεσης, της ανεργίας και της αλληλοτροφοδοτούμενης συρρίκνωσης των εισοδημάτων, που οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη πτώση της συνολικής παραγωγής, επιτείνοντας την κρίση και εγκλωβίζοντας, ολοένα και περισσότερο στην γνωστή παγίδα ρευστότητας (liquidity trap) το συνολικό κύκλωμα του ολοένα και συρρικνούμενου όγκου παραγωγής όλων των τομέων και κλάδων και της συναθροιστικής ζήτησης και της συνολικής κατανάλωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φυσικά, όλος αυτός ο σχεδιασμός των "φωστήρων" του επιτελείου των υπερατλαντικών δανειστών, που βασίζεται στην νεοφιλελευθερίζουσα και πολποτικής υφής και εμπνεύσεως, ανακατασκευή του θεσμού του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος", όχι μόνον ουδεμία σχέση έχει με τις παρούσες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, αλλ', αντιθέτως, αυτό που κάνει και που θα επιτύχει, δια της καθιερώσεώς του, είναι η έτι περαιτέρω, καταβύθιση των τρεχόντων μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας και η θεσμοποίηση της παρούσης οικονομικής κρίσεως, ως μιας μόνιμης καταστάσεως, η οποία, ούτως, θα καταστεί καθεστώς, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Και φυσικά, στα πλαίσια αυτά, η καθιέρωση αυτής της νεοφιλελευθερίζουσας πολποτικής εκδοχής του θεσμού του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος", που απεργάζονται οι "φωστήρες" του υπερατλαντικού σκέλους των τοκογλυφούντων δανειστών της χώρας, δεν είναι, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από ένα κοινωνικά αντιδραστικό κατασκεύασμα.

    Αρεστόν, ή όχι, τα δεινά που υφίσταται η χώρα μας, δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να δείχνουν ότι, ενώ την εποχή της ανάπτυξης τα κρατικά ελλείμματα είναι επικίνδυνα, ιδίως, όταν μια χώρα βρίσκεται (βλακωδώς), σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος, του οποίου δεν ελέγχει την έκδοση και την κυκλοφορία του, η όποια προσπάθεια μηδενισμού των ελλειμμάτων αυτών, όταν η οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα κρίσης (όπως η χώρα μας), αποτελεί την ιδανικότερη συνταγή για περαιτέρω εμβάθυνση της κρίσης.

    Αυτή την περίοδο, που ξεκίνησε, με την έναρξη της ελληνικής κρίσης χρέους στις αρχές του 2010 και επεκτάθηκε σε όλη την ευρωζώνη, η, μετατρεπόμενη σε κρίση, ύφεση λόγω των μέτρων λιτότητας είναι ορατή παντού σε όλη την ζώνη του ευρώ και όχι μόνον την περιφέρεια της Ευρώπης. Η Ελλάδα αποτελεί την χειρότερη των περιπτώσεων, αφού η ανεργία ξεπερνάει κατά πολύ το 20% του ενεργού πληθυσμού, ο τομέας της υγείας διαλύεται και το σύνολο του (πάντοτε προβληματικού) δημόσιου τομέα τελεί υπό κατάρρευση.

    Αλλά και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να ακολουθούν την Ελλάδα στην αργή (με διακυμάνσεις και αυξομειώσεις) και σταδιακή κάθοδο των μακροοικονομικών της μεγεθών, φυσικά, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες που έχει κάθε χώρα. Η πορεία είναι, όμως, κοινή και παρά τις διαφορετικές αφετηρίες, η κατάληξη, αν τα πράγματα και οι εξελίξεις αφεθούν στην τύχη τους, θα είναι επίσης κοινή, αφού όλες οι χώρες - της Γερμανίας μη εξαιρουμένης - είναι χώρες οι οποίες τελούν υπό χρεωκοπία.

    Αλλά ο συνδυασμός της συστηματικής λιτότητας και της επακόλουθης κρίσης του ευρώ (μια στοχευμένη και επιτηδευμένη κρίση, η οποία στοχεύει στην προστασία του ευρώ, ως ενός σκληρού νομίσματος), που έχει πλήξει τις οικονομίες της ευρωζώνης, δεν πλήττει μόνο τις κοινωνίες.

    Η επικρατούσα κατάσταση καθιστά ολοένα και περισσότερο φανερό το γεγονός ότι ο συνδυασμός λιτότητας και κρίσης είναι, ομοίως και αναλόγως, ο χείριστος δυνατός συνδυασμός, για τα δημοσιονομικά μεγέθη και της Ελλάδας και των άλλων χωρών της ευρωζώνης - τουλάχιστον εκείνων, που βρίσκονται σε υπαναπτυξιακή τροχιά -, αφού η ίδια η εμβάθυνση της οικονομικής κρίσης οδηγεί σε μειωμένα κρατικά έσοδα και σε μια συστημική αδυναμία του κράτους να παίξει τον απαρασίτητο σταθεροποιητικό του ρόλο στην διαμόρφωση των μακροοικονομικών μεγεθών στην οικονομία (έναν ρόλο τον οποίο, ειδικά στην Ελλάδα, στοχευμένα και επιτηδείως αποσταθεροποιεί η ασκούμενη, βάσει των μνημονιακών προβλέψεων οικονομική και κοινωνική πολιτική από τους τροϊκανούς εκπροσώπους των τοκογλυφικών δανειστών).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτή η αλλοπρόσαλλη αλληλουχία λιτότητας και κρισιακών διαστάσεων ύφεσης, που στόχευσε, ξεκινώντας από το 2009, εν μέσω έντονης διεθνούς και ευρωπαϊκής υφέσεως, στην επιβολή της λιτότητας, αρχικώς, στην Ελλάδα, κατόπιν στον υπόλοιπο ευρωζωνικό νότο και εν συνεχεία, στην λοιπή ευρωζώνη, λόγω του πείσμονος και στενοκέφαλου γερμανικού δογματισμού, ο οποίος υπαγορεύτηκε και από τα στενά και μικρόνοα συμφέροντα της διακατεχόμενης, από μια έντονη και ακατασίγαστη - επαρχιωτικής υφής και προελεύσεως - εθνικιστική νοοτροπία, γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, υπονόμευσε την εμπιστοσύνη των αγορών στην Ελλάδα και έκανε μη διαχειρίσιμο το δημόσιο χρέος της και στην συνέχεια έπραξε ακριβώς τα ίδια και τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, πλήττοντας τις χώρες αυτές, ως προς τις αναπτυξιακές τους προοπτικές και καθιστώντας τες αναξιόπιστες, ως προς την ικανότητά τους να διαχειρισθούν το δημόσιο (και το ιδιωτικό) τους χρέος.

    Έτσι, ο συνδυασμός ύφεσης/κρίσης και λιτότητας, μαζύ με τις χαώδεις θεσμικές αδυναμίες της ευρωζώνης και την γερμανική δογματική στενοκεφαλιά, οδήγησε, αναπότρεπτα, στην μεταφορά αυτής της συστημικής, πλέον, αναξιοπιστίας στο σύνολο της ευρωζώνης και στο ίδιο το ευρώ, ως κοινού νομίσματος, το οποίο θεσμικά, απέδειξε στην πράξη (αυτό που, έως τότε, ηρνούντο να δουν οι αγορές και οι οποίες οδηγήθηκαν στην έκπληξη, στην επιφυλακτικότητα, στον φόβο και στον πανικό, όταν το είδαν)) ότι δεν έχει την δυνατότητα να εγγυηθεί την αποπληρωμή των χρεών αυτών, μέσα από την δημιουργία ενός μηχανισμού δανειστή/εγγυητή της τελευταίας καταφυγής, που να εξυπηρετεί τα χρέη αυτά.

    Περιττό, λοιπόν, είναι το να διαπιστωθεί ότι, με τον συνδυασμό λιτότητας και ύφεσης/κρίσης και με μια ανεργία, η οποία φθάνει στο 20% του ενεργού πληθυσμού (και όταν αυτή στους νέους φθάνει στο 50%) η Ελλάδα ουδέποτε θα επιτύχει να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της. Και φυσικά δεν θα μπορέσει να εξυπηρετήσει ούτε και το ιδιωτικό χρέος της, του οποίου οι αναλογίες δεν είναι από τις χειρότερες στην ευρωζώνη - το αντίθετο, μάλιστα, είναι από τις λιγότερο κακές.

    Υπ' αυτές τις συνθήκες, η καθιέρωση αυτής της νεοφιλελευθερίζουσας πολποτικής εκδοχής του θεσμού του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος" θα είναι καταστροφική, για την ελληνική οικονομία, αφού δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο από το να μειώσει, ακόμα περισσότερο, την αλματωδώς φθίνουσα ενεργό συναθροιστική ζήτηση/συνολική κατανάλωση, καταβαραθρώνοντας και την συνολική παραγωγή της χώρας, βαθαίνοντας την κρίση, για να δώσει, έτσι τροφή στον καθοδικό φαύλο κύκλο στον οποίον έχει εισέλθει η ελληνική οικονομία, με άγνωστο το πότε αυτή θα εμφανίσει κάποια σημάδια μιας μετακαθοδικής σταθεροποίησης των μακροοικονομικών μεγεθών της, έστω και αν αυτή η μετακαθοδική σταθεροποίηση θα συνοδεύεται από μια επίμονα υψηλή ανεργία. Η χώρα βρίσκεται (και θα εξακολουθήσει, για πολύ ακόμα) να βρίσκεται σε μια παρατεταμένη και ιλιγγιώδη (στα όρια γεγονότων πολεμικής περιόδου) πτώση και η καθιέρωση αυτού του νεοφιλελευθερίζοντος "πολποτισμού", ο οποίος αντικατοπτρίζεται από το "ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα", που εμπνεύστηκαν οι "φωστήρες" του επιτελείου του υπερατλαντικού σκέλους των τοκογλυφούντων δανειστών της χώρας μας, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να εντείνει και να επιταχύνει αυτήν την ιλλιγιώδη πτώση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στο βάραθρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αλλά το χειρότερο, για τους ανόητους (ψευδο)ευρωπαϊστές κοσμοπολίτες, που έσπρωξαν την χώρα στο βάραθρο, δεν είναι αυτό.

    Το χειρότερο, γι' αυτούς είναι ότι, δι' αυτού του τρόπου, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να υπονομεύουν το πρακτικό υπόβαθρο του "ευρωπαϊστικού" ιδεολογήματός τους. Δηλαδή το ευρώ και την ζώνη του και την παραμονή της Ελλάδας, εντός αυτής της ζώνης.

    Το γιατί δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος, ο οποίος είναι ψύχραιμος στις πολιτικοκοινωνικές και στις οικονομικές αναλύσεις που κάνει :

    Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι εναλλακτικές λύσεις που έχει η χώρα μας (και όχι μόνον αυτή, αλλά και άλλες από την ευρωζώνη, που στον αριθμό φθάνουν, έως τις 12 και ίσως και ακόμη περισσότερες) δεν είναι πολλές, πέραν της αποχώρησής της από το ευρώ και στην οποία η ελληνική ελίτ θα υποχρεωθεί να στραφεί, είτε από την πίεση του πληθυσμού, είτε επειδή κάποια στιγμή θα αντιληφθεί αυτό που υποψιάζεται και φοβάται περισσότερο από όλα, αλλά δεν τολμάει να το πιστέψει :

    Ότι δηλαδή, για την γερμανική ελίτ δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα αναλώσιμο μέγεθος, στο οποίο η βόρεια "σύντροφός" της δεν δίνει καμμία αξία και για το οποίο δεν έχει σκοπό να ξοδέψει δεκάρα, πέραν του ορίου, που η ίδια η μεταναζιστική ελίτ του βορρά έχει θέσει στον εαυτό της. Ένα όριο, που, εάν η ελληνική ελίτ το υπερβεί, η γερμανική "σύντροφος" της δεν θα πράξει τίποτε άλλο από το να την αφήσει στην τύχη της και στις άγριες διαθέσεις του πλήθους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU