Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Για τα παλιά κόμματα σε νέες συσκευασίες: Dead can dance?




του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Το πελατειακό σύστημα αλλάζει χίλια πρόσωπα και κόμματα αλλά το αγκομαχητό της επιβίωσης δεν κρύβεται. Όπως τα παλιά βαρέλια δεν κρατάνε το καινούργιο κρασί, έτσι και οι "πασόκοι χωρίς αύριο" δεν μπορούν να μεταφέρουν το μήνυμα της ανανέωσης, οι καμμένοι, καζάκηδες, δημαράδες δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν την εύλογη αντιμνημονιακή ανησυχία. 
Όλοι τους μα όλοι, συγκαταλέγονται στα παλιά και φθαρμένα πρόσωπα της πολιτικής μεταπολίτευσης.

Μετά την επιδρομή στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς -με αφορμή και όχημα την κενολογία της προσωποπαγούς της ηγεσίας (που εκποίησε όλες τις μεταρρυθμιστικές περγαμηνές της για μια θέση στο debate), τώρα παίζουν υπολογισμένα, μέρα τη μέρα, για την διατήρηση της νέας φούσκας Καμμένου ως τις εκλογές. 

Σκοπός η παγίδευση, όσο μεγαλύτερου ποσοστού των απρόθυμων ψηφοφόρων στο δίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο και όσο γίνεται πιο μακριά από το στοίχημα της ελληνικής μεταρρύθμισης.

Ούτως ή άλλως, το καταθλιπτικό πολιτικό μας προσωπικό αδυνατεί να ανανεωθεί από μόνο του - η παρακμή είναι βαθιά και ολοκληρωτική. 
Ότι θετικό "παραχωρείται" απρόθυμα από το βενιζελοσαμαρικό κονκλάβιο, γίνεται είτε εκβιαστικά κάτω από την σιδερένια πυγμή των δανειστών/εταίρων είτε κάτω από τον κίνδυνο εκλογικής τους καθίζησης και πολυκομματικών συνεργασιών με απρόβλεπτες συνέπειες για την πελατειακή μαφία. 
Αυτήν που χρεοκόπησε τον τόπο για να συντηρήσει τους πολιτικούς της πελάτες και συντηρητές και την βυζαντινή συντεχνιακή δομή του συστήματός της. Αυτήν που προσπαθεί να μας πείσει ότι το μνημόνιο ευθύνεται για την κρίση και δεν είναι αποτέλεσμά της. Αποτέλεσμα από τις τρύπες στο σκαρί της οικονομίας που άνοιξε μια τριακονταετία "Τσοβόλα δώστα όλα"...
Ο εχθρός λαός πρέπει να μείνει σε κάθε περίπτωση στο σκοτάδι.
Να πιστεύει ότι υφίσταται ξενική επιδρομή. Ότι οι δανειστές δεν είχαν να δανείσουν αλλού με μεγαλύτερα επιτόκια και σίγουρη αποπληρωμή...
Να νοσταλγεί τα ψίχουλα του παρασιτικού καπιταλισμού τους και την υπεξαίρεση-αναδιανομή στους ημετέρους της κοινοτικής αναπτυξιακής βοήθειας και του καταναλωτισμού με δανεικά. 
Να πιστεύει ότι υπάρχει τρόπος για την επιστροφή στην προ μνημονίων περιόδου, αρκεί να ξαναφέρει αυτοδύναμα στην εξουσία τον ένα ή τον άλλο πυλώνα του συστήματος.

Μα και οι φίλοι του λαού, η αριστερά, μοιάζει να έφτασε πια στα όριά της. 
Δεν μπορεί να προσφέρει ούτε εναλλακτική λύση, ούτε ανακουφιστική ενότητα, ούτε όραμα πέραν του κρατικού καπιταλισμού. 
Και ακόμα χειρότερα θυσιάζει κάθε μεταρρυθμιστική δυνατότητα που παρουσιάζεται για να επιβιώσει απλά εκλογικά και να διατηρήσει τον μηχανισμό που συντηρεί τους επαγγελματίες της. 
Τίτλοι τέλους για την παράταξη των ηρώων και της ανιδιοτελούς προσφοράς.

Πέραν των κομμάτων όμως υπάρχουν και οι άνθρωποι.
Κι όσο εκείνα είναι φανερά υπερεκτιμημένα, οι άνθρωποι παραμένουν αόρατοι πίσω από τους κληρονομικούς ηγέτες και τους μονιμάδες της κάθε νομενκλατούρας.
"Κάτω από την άσφαλτο η παραλία" λέει ένα σύνθημα του Μάη... και πίσω από τα κόμματα οι άνθρωποι: συρρικνώστε τα και θα φανούν. Και μαζί ότι αληθινά νέο και δημοκρατικό, από τα κάτω, υπάρχει στην πολιτική σκηνή.

18 σχόλια:

  1. Ο Θανάσης Αθανασίου, σε επιστολή του προς την Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜ.ΑΡ., αναφέρει μεταξύ άλλων ότι το κόμμα “σιγά-σιγά και με την κατάλληλη και πρόθυμη συνδρομή των ΜΜΕ καθιερώθηκε ως μια εκλογικευμένη δυνητικά κυβερνητική δύναμη με προοπτική συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, αφού, βέβαια, αυτό θα έπρεπε να ‘ρετουσαριστεί’ κατάλληλα για να έχει προγραμματικές προτάσεις που θα συνέκλιναν με εκείνες της ΔΗΜ.ΑΡ. Έτσι λυνόταν και το θέμα των συμμαχιών και η ΔΗΜ.ΑΡ. θα ήταν κόμμα της ‘ευθύνης’. Ηθική και πολιτική παίρνουν διαζύγιο”. Ο Θανάσης Αθανασίου, αναφερόμενος στη στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. μετά το Μνημόνιο 2, εκτιμά:

    “Αφού καταψηφίστηκε η δανειακή σύμβαση από βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ. (τι παρέμβαση κι αυτή!), προβάλλεται διαρκώς και αδιαλείπτως -για να το εμπεδώσουμε- ο δεσμευτικός χαρακτήρας της σύμβασης, για να επενδυθεί με τη ριζοσπαστική πρόταση των ‘ισοδυνάμων’ μέτρων στο πλαίσιο του Μνημονίου 2, οδηγώντας τον πολίτη να σκεφτεί ότι η καταψήφιση ήταν περισσότερο ένα ‘φύλλο συκής’, παρά μια στερεά πολιτική απόφαση. Από πότε, άραγε, δεν τροποποιούνται οι διεθνείς συμβάσεις, όταν μάλιστα τίθεται σε κίνδυνο η επιβίωση ενός ολόκληρου λαού; Από πότε η ζωή στην Ελλάδα οφείλει να ‘παγώσει’ στη χρονολογία της δανειακής σύμβασης και των μέτρων που τη συνοδεύουν; Ποια Αριστερά μπορεί να συνεργεί στην κατάργηση της πολιτικής, στην απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, στην εξόντωση ενός λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας;

    Μια τέτοια στάση δεν παίρνει υπόψη της ούτε καν τις δυνατότητες που και το ίδιο το ευρωπαϊκό περιβάλλον μπορεί να δημιουργεί με αλλαγές και πιθανές ανακατατάξεις. Είναι μια θέση ακατανόητη, συντηρητική, φοβική, καθόλου ευρωπαϊστική και καθόλου αριστερή. Οι καιροσκοπικές διγλωσσίες δεν φτιάχουν σύγχρονη Αριστερά”.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι διεθνείς συμβάσεις τροποποιούνται με συμμετοχή στις σχετικές συζητήσεις και ισοδύναμες προτάσεις εφόσον αποδέχεται κάποιος το αναγκαίο της ελληνικής μεταρρύθμισης. Εδώ διαφωνώ με τον φίλο μου Θανάση Αθανασίου, όμως συμφωνώ για τον καιροσκοπισμό και την διγλωσσία της ηγεσίας της Δημαρ, που έδιωξε από το κόμμα αυτό και την "δεξιά" και την "αριστερή" πτέρυγα. Πράγμα που επαναφέρει την συζήτηση στο κεντρικό ερώτημα για την αριστερά, που κατά την γνώμη μου δεν είναι το μνημόνιο/αντιμνημόνιο ούτε το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων: είναι μάλλον το αν η αριστερά μπορεί να είναι δημοκρατική ή για να το θέσω με γνώριμους όρους στους συναγωνιστές μου : μπορεί τελικά η αριστερά να ανανεωθεί ή η φύση της είναι αυταρχική και συγκεντρωτική;

      Διαγραφή
  2. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με το άρθρο. Αφενός μεν δεν ήταν παρασιτικός ο ελληνικός καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός γενικώς είναι παρασιτικός και καταστροφικός. Και δε φταίμε όλοι, Γιώργο μου. Δε θα χρεώνονται οι πολίτες τις κανιβαλιστικές τάσεις του καπιταλισμού ούτε τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων ούτε ελέγχους να κάνουν ούτε να ορίζουν μία σοβαρή πολιτική ατζέντα. Και αυτό με τις μεταρρυθμίσεις πρέπει κάποτε να αποσαφηνιστεί. Τι μεταρρυθμίσεις θέλουμε; Σε τι κατεύθυνση; Η λέξη μεταρρύθμιση είναι τόσο θολή, όσο και η λέξη ανάπτυξη. Χρειάζονται πολλά ακόμα ως συμπλήρωμα. Το κείμενο ουσιαστικά κατηγορεί όποιον αρνείται τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης εκ των οποίων οι περισσότερες (από μένα βέβαια) κρίνονται κακές και νεοφιλελεύθερες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπάρχουν Δήμο "μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης". Υπακοή σε κατευθύνσεις μεταρρυθμίσεων υπάρχει μόνο που στην πορεία γίνονται αγνώριστες - βλ. νομοσχέδιο Βορίδη για ταξί. Δεν συζητώ καν την λογική ότι δεν φταίμε όλοι - όλοι φταίμε. Αναλογικά. Ένα σύστημα δεν επιβιώνει να πχ δεν το ψηφίζεις ανταλλάσσοντας την ψήφο με βόλεμα, διορισμό, αυθαίρετο κλπ
      Επίσης ποιος ελληνικός καπιταλισμός; Σύμφωνα με τα καπιταλιστικά στάνταρ αυτό ήταν και είναι προκαπιταλιστικό ημιμεσαιωνικό συντεχνιακό σύστημα δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού...
      Οι πολίτες, εαν θέλουν, ας συμμετέχουν στις εκλογές και ας αποφασίσουν ποιοι θα διαχειριστούν το σύστημα. Πιστεύω ότι πάλι θα δώσουν προβάδισμα στον δικομματισμό. Και πάλι θα φταίνε (φταίμε) όλοι.
      Τέλος η μεταρρύθμιση μόνο θολή δεν είναι. Το σύστημα την θολώνει. Η ελληνική μεταρρύθμιση είναι κάτι σαν τον γαλλικό διαφωτισμό: επαναστατική, επείγουσα, εθνική ανάγκη. Κατά της είναι οι πελατειακοί και οι μικροκομματικοί, τα οριζόντια μέτρα και οι υποκριτές που δείχνουν το μνημόνιο σαν αίτιο και όχι αποτέλεσμα (που χρειάζεται διαχείριση, προτάσεις, διόρθωση, ισοδύναμα κλπ)
      Στις ανάγκες μας, όλο το παλιό σύστημα δεν επαρκεί - λίγος Παπαδήμος έδειξε την θηριώδη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που διαχειρίζεται όσο καλύτερα μπορεί μια δεδομένη κατάσταση και της μικροπολιτικής των λαϊκιστών δεξιάς και αριστεράς.

      Διαγραφή
  3. Ευστοχότατος!!!

    Αλίκη


    ΥΓ: Από πού κι ως πού είναι παρασιτικός ο καπιταλισμός; Είναι δυνατόν να υπάρξουν οικονομικές δομές, τεχνολογία και παραγωγή, χωρίς καπιταλιστική συσσώρευση; Τι θα πρέπει να γίνεται δηλαδή, να βγαίνουμε στα χωράφια κι ό,τι βρίσκουμε να φυτρωμένο να το μαζεύουμε και να το τρώμε; Άλλωστε κι ο κρατικός καπιταλισμός -που μάλλον έχει στο μυαλό του ο σχολιαστής- καπιταλισμός είναι -αυτός κι αν έχει παράσιτα, τις κομματικές νομενκλατούρες. Αυτή η -δήθεν- αριστερή θολούρα μας έφαγε κι αφήσαμε τους Φωτόπουλους να αλωνίζουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς έτσι.

      Την ίδια ώρα ...

      "Οι υπέρογκες χρεώσεις της ΔΕΗ τελειωτικό χτύπημα για τη βιομηχανία"

      http://www.capital.gr/News.asp?id=1450626

      Η ΔΕΗ του Φωτόπουλου και σια αποτελειώνει ότι έχει μείνει απο τον βιομηχανικό τομέα της χώρας για να συντηρήσει λίγο ακόμα το πλιάτσικο που γίνεται στην ΔΕΗ, όπως και σε ΟΛΕΣ τις ΔΕΚΟ και σε όλο τον Δημόσιο Τομέα, απο τους αντιμνημονιακούς, αντιστασιακούς "πατριώτες".

      Προσωπικά, ποτέ δεν είχα αμφιβολία ότι πίσω απο τις πατριωτικές αριστεροδεξιές κορώνες, κρύβονταν μικρά ή μεγάλα προσωπικά συμφέροντα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

      Διαγραφή
  4. Η αναλογική ευθύνη είναι κάτι πολύ γενικό και υπό ένα σύντομο πέρασμα (για ανάγκες μείωσης λέξεων) "τρώμε" την αναλογία. Δεν είμαστε περισσότερο συνυπεύθυνοι από όσο για την εγκληματικότητα στην κοινωνία. Όσο υπεύθυνοι είμαστε για την εγκληματικότητα ως κοινωνία τόσο συνυπεύθυνοι είμαστε και για την κρίση. Εξάλλου, όπως δεν έχουμε αλληλεγγύη έτσι και δε καταγγέλλαμε τους παρανομούντες.
    Από την άλλη, δεν ξέρω κανένα τέτοιο σύστημα. Βλέπεις δε διακρίνω ούτε φεουδαλικά κατάλοιπα ούτε κοινωνική ιδιοκτησία. Κλασσικό καπιταλισμό (έλλειψη ανταγωνισμού στις βιομηχανίες, πολιτική αστάθεια δεκαετιών ως αποτέλεσμα ξένων ανταγωνισμών κλπ) έχουμε που λόγω τοπικών συνθηκών στηρίχθηκε περισσότερο στο κράτος. Τα ρητορικά σχήματα τύπου "προκαπιταλιστικό ημιμεσαιωνικό συντεχνιακό σύστημα δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού", δεν υπακούν σε κανένα κανόνα κοινωνιολογικό ή οικονομικό. Είναι ρητορικά σχήματα που απλά επικαλούνται το συναίσθημα και λειτουργούν ως επίθεση στο ήθος των αντιπάλων.
    Αν από την άλλη πιστεύεις ότι οι εκλογές είναι το μόνο μέσο αλλαγής, τότε πρέπει να ξαναδούμε την Ιστορία. Καμία αλλαγή δεν ήρθε ειρηνικά και μέσω απλής επιλογής. Κάθε σύγκρουση (μικρή ή μεγάλη, τυπική ή άτυπη) πάντα φέρνει αλλαγές.
    Η μεταρρύθμιση ως έννοια όπως χρησιμοποιείται είναι είτε θολή είτε αντιλαϊκή. Ο Παπαδήμος έφερε μόνο αντιλαϊκά μέτρα. Η φορολογική μεταρρύθμιση είναι άκρως αντιλαϊκή. Το θέμα, λοιπόν, είναι βαθύτερο. Ποιον θα εξυπηρετήσουν οι μεταρρυθμίσεις; Αυτό το ερώτημα μόνο μπορεί να μας οδηγήσει σε μία λογική πρόταση (χωρίς φυσικά να αναιρώ εντελώς το σκεπτικό σου ότι δεν τις επιθυμούν συνδικαλιστές και άλλοι, που βολεύονται ή δε θέλουν να αλλάξουν κάτι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "....Η μεταρρύθμιση ως έννοια όπως χρησιμοποιείται είναι είτε θολή είτε αντιλαϊκή. Ο Παπαδήμος έφερε μόνο αντιλαϊκά μέτρα. Η φορολογική μεταρρύθμιση είναι άκρως αντιλαϊκή. Το θέμα, λοιπόν, είναι βαθύτερο. Ποιον θα εξυπηρετήσουν οι μεταρρυθμίσεις;..."
      ----------------
      Δήμο, δεν υπάρχει "φιλολαϊκή μεταρρύθμιση". Οι μεταρρυθμίσεις θίγουν τμήματα του "λαού", σε κάθε περίπτωση.
      Αυτό που υπάρχει, είναι "λειτουργικές μεταρρυθμίσεις", δηλαδή αλλαγές, που να κάνουν τα πράγματα να ξεπερνούν την στασιμότητα και να λειτουργούν, ξανά.
      Πές μου μία "φιλολαική μεταρρύθμιση", που θα ήθελες, την καλύτερη που έχεις στο μυαλό σου και εγώ θα σου δείξω, ότι σε κάθε περίπτωση είναι "αντιλαική".
      Συνέλθετε.
      Η χώρα χρειάζεται "λειτουργικές μεταρρυθμίσεις" που θα ξεβολέψουν, θα θίξουν επιμέρους, αλλά θα ωφελήσουν εν τέλει όλη την κοινωνία να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία και έτσι να ωφεληθεί και ο "λαός" σου.

      Διαγραφή
    2. "Φιλολαικές μεταρρυθμίσεις", είναι το άλλο όνομα της εμπλοκής της αριστεράς στο "μεγάλο πάρτυ".
      Είναι τότε που ένα κομμάτι από τα "δανεικά" πήγαιναν σε αυξήσεις μισθών, σε διορισμούς ημετέρων, σε αργομισθίες.
      Εχετε κολλήσει εκεί.
      Αντιλαμβάνεστε τις "μεταρρυθμίσεις", ως το μαγικό κόλπο με το οποίο κάποια ομάδα του δημοσίου ή των πελατών, πέρναν το κάτι παραπάνω.
      Ε τώρα δεν μπορούν να γίνουν τέτοιες "προοδευτικές μεταρρυθμίσεις" και επειδή η Αριστερά κρατάει το αποκλείστικο δικαίωμα του Νονού, δεν μπορεί να πάρει καμία μεταρρύθμιση το επίθετο "φιλολαικός".

      Διαγραφή
  5. 1. Η αναλογική ευθύνη είναι ακριβέστατη. Αλλιώς δεν υπάρχει καθόλου ευθύνη! Ουδείς άσφαλτος...
    2. Το ελληνικό σύστημα μπορείς να το ονομάσεις όπως θέλεις. Εγώ δεν τηρώ κανόνες παρά μόνο σαν πλαίσιο για συζήτηση. Ας πούμε ότι είναι ένας διεφθαρμένος συμπληρωματικός καπιταλισμός μεταπρατικού τύπου. Πάντως καμιά σχέση με ευρωπαικό κράτος.
    3. Η μεταρρύθμιση δεν έχει ανάγκη από πρόσημα. Είναι προοδευτική από τη φύση της. Τα άλλα είναι ήξεις αφίξεις. Κι ο Παπαδήμος είναι πιο ικανός και πιο προοδευτικός από τους υπόλοιπους του "ναι σε όλα" και του "όχι σε όλα" - ξέρει και το αντικείμενο και πέτυχε στα ασφυκτικά πλαίσια της εντολής του. Ειδικά με το PSI.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός

    Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
    ΤΑ ΝΕΑ Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

    Οταν η ομάδα Κουβέλη αποφάσισε επιτέλους να αποκολληθεί ήμουν (από τους πολλούς) που δεν έσπευσαν να ζητήσουν εκεί πολιτικό άσυλο. Η διστακτικότητα της κίνησης και η τόση χρονοτριβή μέσα στον «πλανήτη Τσίπρα» με έκανε απαισιόδοξη ενώ η έλλειψη γκελ σε νέους ανθρώπους με απέλπιζε. Δεν είναι η πρώτη φορά που εκτιμώ λανθασμένα τις πολιτικές εξελίξεις γι' αυτό και παραμένω κομματικά άστεγη από την εποχή που ψήφιζα τον Φώτη Κουβέλη πρόεδρο της Ελληνικής Αριστεράς, αρχές της δεκαετίας 1990, εάν θυμάστε. Μια εικοσαετία αργότερα οι ίδιοι άνθρωποι πλην Παπαδημούλη διακινούν το ίδιο περίπου δίλημμα - με τους σοβαρούς ή με τους έξαλλους - και αυτή τη φορά μάλλον κερδίζουν.
    Τι κρίμα. Απάνω που η Αριστερά άρχισε να τοκίζει στη σοβαρότητα εγώ αποφάσισα να γίνω γαϊδούρι. Στη στάση μου αυτή με οδηγούν άθελά τους οι ίδιοι οι παλιοί μου σύντροφοι που είναι μιντιακά άφαντοι αφήνοντας τον καθησυχαστικό λόγο του αρχηγού να δρα παραισθητικά στο εκλογικό σώμα την ώρα που μέσα στο κόμμα γίνεται χαμός. Ενα κόμμα μέχρι στιγμής δημοσκοπικό, με αρνητική συμβολή στο κρίσιμο της τρέχουσας κατάστασης.
    Παγώνοντας το παιχνίδι δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσεις το σκορ, ιδίως όταν αυτό είναι virtual, δηλαδή δημοσκοπικό. Αλλιώς το εκλογικό αποτέλεσμα θα παιζόταν στο «Πάμε στοίχημα» ή μήπως μας συμβαίνει κιόλας κι αυτό;
    Παρακολουθώ τους αντιμνημονιακούς και τους βαθείς πασόκους να χτυπάνε νύκτωρ την πόρτα της ΔΗΜΑΡ κι όσοι περισσέψουν να τρέχουν με κάμερες και δηλώσεις στην κάλπη του Βενιζέλου και αντιλαμβάνομαι ότι σ' αυτή τη φάση δεν είμαι η μόνη άστεγη. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι όταν αυτοί θα βάλουν κεραμίδι στο κεφάλι τους - εξασφαλίζοντας θέση στο ένα ή στο άλλο ψηφοδέλτιο - εγώ θα έχω φάει (πάλι) την κεραμίδα."


    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ "..τους αντιμνημονιακούς και τους βαθείς πασόκους να χτυπάνε νύκτωρ την πόρτα της ΔΗΜΑΡ.. "
    Πες τα Ρουλα, μη τα ξαναγραψω και με ξαναπουν ιδιορρυθμο.

    "..η έλλειψη γκελ σε νέους ανθρώπους με απέλπιζε.."
    Εαν λειπει η νεολαια, με στελεχη σχεδον μισου αιωνα (50 - 70) δεν γινονται μεταρρυθμισεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για όσους ισχυρίζονται πως οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν πρόσημο
    «Οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν με στέρηση παροχών ή ακόμη και συντάξεων, την αδυναμία ή την άρνηση του εργοδότη τους να καταβάλλει τις ασφαλιστικές εισφορές
    προς τα ταμεία, τις οποίες όμως, έχει παρακρατήσει από τους μισθούς τους. »
    http://www.capital.gr/News.asp?id=1450372

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. radical, δεν φταίνε οι μεταρρυθμίσεις για την μ...κία του καθενός που στο όνομά τους εφαρμόζει ότι νομίζει. Τα ίδια έγιναν στο όνομα της αριστεράς (εγκλήματα), στο όνομα της δημοκρατίας (πραξικοπήματα) στο όνομα της οικολογίας (καθαρή ενέργεια πυρηνικών). Τι θα πει λοιπόν πρόσημο; Η μεταρρύθμιση είναι επανάσταση για την Ελλάδα γι αυτό και χρειάζεται ένα μεταρρυθμιστικό κόμμα να κάνει τη δουλειά - που είναι καθοριστική για την μετάβασή μας σε ευρωπαϊκό κράτος.

      Διαγραφή
    2. Στο πρώτο μέρος των όσων γράφεις σύμφωνυ. όμως οι μεταρρυθμίσεις έχουν συγκεκριμένες ιδεολογικές και κοινωνικές αναφορές. έχει ενδιαφέρον αν μία μεταρρύθμιση είναι δίκαιη να συνδυάζεται με την αναδιανομή του εισοδήματος. Ακριβώς επειδή οι μεταρρυθμίσεις είναι σύγκρουση μέσα από αυτή ανακαθορίζεται ο κοινωνικός συσχετισμός αλλά και η αναδιανομή του εισοδήματος.

      Διαγραφή
    3. radical, οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται επειδή είναι οι σημερινή κατάσταση άδικη, αλλά επειδή είναι "νεκρή". Εχουμε να διαλέξουμε, μεταξύ του να κάνουμε την οικονομία "ζωντανή" ή να την αφήσουμε "νεκρή", αλλά απολύτως δίκαιη. Αν επιλέγουμε την τελευταία, προτείνω, να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις , νεκρές μεν, αλλά "κομμουνιστικές".
      Οπως έλεγε και ο Μπράιαν στο "Ενας προφήτης μα τι προφήτης", για το δικαίωμα να γεννούν και οι άνδρες, "δεν φτάνει που δεν μπορούμε, να μην έχουμε και το δικαίωμα";

      Διαγραφή
  8. "Eπίσης ποιος ελληνικός καπιταλισμός; Σύμφωνα με τα καπιταλιστικά στάνταρ αυτό ήταν και είναι προκαπιταλιστικό ημιμεσαιωνικό συντεχνιακό σύστημα δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού..." Γιώργο φρόντισε να μάθεις την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιείς, αντί να κάνεις επίδειξη ημιμάθειας. Φιλική συμβουλή διάβασε μερικά σοβαρά βιβλία, κατανόησε τι είναι ο καπιταλισμός και με΄τα γράψε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάνο, ευχαριστώ για την συμβουλή. Αλλά έχω να σου πω ότι εδώ και καιρό δεν με απασχολεί η πολιτική ορθότητα, ούτε πιστεύω στα θέσφατα των θεωρητικών, ειδικά των ορθοδόξων οποιασδήποτε σχολής. Δεν πιστεύω ότι κάποιοι ξέρουν και κάποιοι όχι. Μια καινούργια ιδέα μπορεί κάλλιστα να ξεπερνά τα βιβλία και τους μακαρίτες θεωρητικούς σου - άλλωστε η θεωρία είναι πάντα προσωρινή μέχρι νάρθει κάποια νέα και να την αναιρέσει. Τέλος βαρέθηκα τα μαθήματα από τους δασκαλάκους του μαρξισμού σαν του λόγου σου - δεν πιστεύω σε κανέναν -ισμό, ακούω, συζητώ, σκέπτομαι και καταλήγω. Πιθανά θα έμενα μεταξεταστέος στην κοβα σου αλλά ευτυχώς ο υπαρκτός είναι παρελθόν...

      Διαγραφή
    2. Εμ βέβαια! Οι "νέες θεωρίες" είναι όλα τα λεφτά.Αρκεί να εξυπηρετούν την άρχουσα τάξη,κι αυτή να σε χαϊδεύει ικανοποιημένη,"ταπεινό χαμομηλάκι".Πως ήταν κάποτε οι "νέοι Παρθενώνες";Έτσι ακριβώς!

      Τί αξίζουν οι θεωρίες του Μαρξ,της Λούξεμπουργκ,του Κέυνς βρε αδερφέ,μπροστά στις "σύγχρονες θεωρίες" του νεοφιλελεύθερου σκυλολογιού;

      Τί αξίζουν τα κείμενα του Τρότσκι για την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία,μπροστά στις ανθρωποφάγες "νέες απόψεις" του αλήτη Χρυσοχοϊδη για τα 30 Μπέργκεν-Μπέλσεν της εποχής μας;

      Γιώργο άσε τις κόβες και τους πυρήνες.Πρώτ'απ'όλα είσαι μετεξεταστέος σε επίπεδο ανθρώπινου πολιτισμού.

      Κι εσύ,κι όσοι ξεπουλήθηκαν στο γιουσουρούμ για ένα κοστούμ'.

      Διαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU