Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Η εβδομάδα του κουρέματος: H μεγαλύτερη εθελοντική αναδιάρθρωση χρέους που έγινε ποτέ

Η ώρα της αλήθειας για το ελληνικό χρέος 
Θα είναι διαχειρίσιμο το ελληνικό χρέος μετά την ολοκλήρωση του PSI; Οι επενδυτές  βάζουν στο «τραπέζι» τις παρατηρήσεις τους με φόντο την ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων.
από την  sofokleous10
Δεκαοκτώ μήνες μετά την είσοδο της Ελλάδας στο πρόγραμμα βοήθειας από την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και οκτώ μήνες μετά τον «πυρετό» διαπραγματεύσεων με τον ιδιωτικό τομέα, η Ελλάδα ετοιμάζεται να εκτελέσει την μεγαλύτερη εθελοντική αναδιάρθρωση χρέους που έγινε ποτέ από μια χώρα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Οι απώλειες που θα υποστούν οι ιδιώτες ομολογιούχοι, θα είναι ανάλογου μεγέθους με αυτές που καταγράφηκαν στην Αργεντινή, δέκα χρόνια πριν.
Όπως καταδεικνύει το «πράσινο φως» που έδωσε το Γερμανικό Κοινοβούλιο στο νέο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα, οι νέοι επίσημοι πιστωτές της χώρας μας, προτίθενται να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα έως τα τέλη του 2014, και πιθανότητα και στη συνέχεια, μέχρι η Ελλάδα να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών.

Ωστόσο, ο χρονικός ορίζοντας στον οποίο η Ελλάδα θα πρέπει να εκπληρώσει μια λίστα από δράσεις που προέχουν και στη συνέχεια να εκτελέσει τις δομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, είναι σαφώς πιο περιορισμένος.
Δεδομένου του ότι η ελληνική οικονομία εισέρχεται στην πέμπτη διαδοχική χρονιά ύφεσης, η αβεβαιότητα και η ένταση χαρακτηρίζουν το πολιτικό σκηνικό, ενώ οι σχέσεις της Ελλάδας με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης είναι τεταμένες, ο κίνδυνος η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, δεν μπορεί να αποκλειστεί. 
Οι επικείμενες εκλογές στην χώρα, πιθανότατα στα τέλη Απριλίου ή αρχές Μαΐου, θεωρούνται ως μια περίοδος ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει μια σειρά παρατηρήσεων σχετικά με το ελληνικό ζήτημα, από την πλευρά των επενδυτών σε παγκόσμια κλίμακα:

Μια μικρή θεωρητική ελάφρυνση του χρέους

Η αποτελεσματική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, είναι πολύ μικρότερη από αυτήν που θα καταδείκνυε το ποσό των 110 δισ. ευρώ. Κι αυτό γιατί μέρος των υποχρεώσεων χάριν του PSI, θα επισκιαστούν από την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, η οποία αναμένεται να φτάσει τα 50 δισ. ευρώ και θα καλυφθεί μέσω δανείων του EFSF στην ελληνική κυβέρνηση.
Λαμβανομένης υπόψη της πιθανής συνεισφοράς της ΕΚΤ και των εθνικών κεντρικών τραπεζών, υπολογίζεται ότι η καθαρή ελάφρυνση θα διαμορφωθεί σε 70-80 δισ., ή το 30% του ελληνικού ΑΕΠ για το 2012.
Αν υποθέσουμε ότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ στην περιοχή θα είναι 4% στο διάστημα 2015-2020, ο δείκτης χρέος/ΑΕΠ έχει επισήμως προβλεφθεί ότι θα σταθεροποιηθεί γύρω στο 120% έως το 2020, σαφώς μειωμένος από το 164% του 2011, ωστόσο και πάλι θα παραμείνει ο μεγαλύτερος στην ευρωζώνη.
Πιο διαχειρίσιμο το ελληνικό χρέος
Μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας, η διαχειρισιμότητα του ελληνικού χρέους θα βελτιωθεί σημαντικά. Το PSI επιτάχυνε την «μετανάστευση» των ομολόγων που έληγαν, σε δάνεια από το δημόσιο τομέα.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, έως το τέλος του 2014, οπότε και λήγει το δεύτερο πακέτο διάσωσης, περίπου τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους θα είναι έναντι του δημοσίου τομέα, ενώ το εναπομείναν χρέος θα βρίσκεται στην κατοχή κυρίως Ελλήνων.
Τα νέα δάνεια του δημοσίου είναι μακροπρόθεσμης ωρίμανσης (15-30 χρόνια), ενώ προσφέρουν και μια περίοδο χάριτος διάρκειας 10 ετών. Παρομοίως, τα νέα ελληνικά κρατικά ομόλογα που θα λάβουν οι ήδη υπάρχοντες ομολογιούχοι, έχουν μέσο όρο ζωής περίπου τα είκοσι χρόνια. Την ίδια ώρα γενναιόδωρα είναι και τα επιτόκια. Σκεφτείτε ότι το επιτόκιο που θα καταβάλει η Ελλάδα στα δάνεια του EFSF, ανταποκρίνεται στο κόστος των κεφαλαίων του ειδικού αυτού οχήματος και ανταποκρίνεται περίπου στα γαλλικά επιτόκια δανεισμού.
Το μέσο κουπόνι των νέων ομολόγων την επόμενη δεκαετία θα είναι 2,63%, παρόμοιο με αυτό της Γερμανίας. Εντέλει, το επιτόκιο που χρεώνεται για τα διμερή δάνεια ύψους 74 δισ. που έχει λάβει έως τώρα η Ελλάδα, έχει μειωθεί αναδρομικά σε ένα εύρος της τάξης των 150 μονάδων βάσης σε σχέση με το Euribor.
Βάσει σταθερών και προθεσμιακών επιτοκίων, η Ελλάδα χρεώνεται ένα από τα χαμηλότερα κόστη δανεισμού στην ευρωζώνη.
Αυτό συνεπάγεται μια «κοινωνικοποίηση» του ελληνικού πιστωτικού κινδύνου, στους ώμους των ευρωπαίων φορολογούμενων, που είναι και οι κύριοι χρηματοδότες των κεφαλαίων.
Παραμένει η αβεβαιότητα γύρω από το PSI
Με την επίσημη δημόσια πρόσκληση για το PSI να έχει υποβληθεί, πεποίθηση της αγοράς είναι ότι οι ρήτρες συλλογικής δράσης τελικά θα ενεργοποιηθούν, με αποτέλεσμα την πρόκληση πιστωτικού γεγονότος και την ενεργοποίηση των CDS.
Ωστόσο, στην ανακοίνωση της την περασμένη Παρασκευή, η Ελλάδα αποκάλυψε ότι αν η συμμετοχή στο PSI δεν φτάσει τουλάχιστον το 75% έως τις 9 Μαρτίου, η ανταλλαγή των ομολόγων είναι πιθανό να ολοκληρωθεί και χωρίς την ενεργοποίηση των CACs.
Οι κεντρικές τράπεζες του ευρωσυστήματος, οι οποίες δεν συμμετέχουν στην ανταλλαγή, θα εμφανιστούν ως κάτοχοι σχεδόν των μισών ελληνικών κρατικών ομολόγων που λήγουν από τώρα έως και τα τέλη του 2014.
Αν υποθέσουμε ότι αυτό το εύρος ωρίμανσης αντιπροσωπεύει το επιθυμητό περιβάλλον ώστε να συμμετάσχουν οι τράπεζες στην ανταλλαγή, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η εθελοντική συμμετοχή να ξεπεράσει το 75%.
Αν ο στόχος επιτευχθεί και η Ελλάδα δεν ενεργοποιήσει τις ρήτρες συλλογικής αντίδρασης, τότε θα έχουμε ένα θετικό αποτέλεσμα για τις αγορές.
Το ζήτημα της «μειωμένης εξασφάλισης»
Πολύς λόγος γίνεται σχετικά με τον ρόλο της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών του ευρωσυστήματος στην ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων, και το πιθανό προηγούμενο που θα δημιουργήσει για ομόλογα μειωμένης εξασφάλισης. Ωστόσο πρόκειται μάλλον για ένα υπερεκτιμημένο θέμα.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Eurogroup, το ευρωσύστημα θα λάβει αντί της σημερινής κατοχής ελληνικών ομολόγων, νέα ομόλογα, τα οποία θα καταλογιστούν στην ονομαστικής του αξία.
Τα υπολογιζόμενα κέρδη θα διανεμηθούν στις χώρες-μέλη της ευρωζώνης, οι οποίες με τη σειρά τους θα έχουν την επιλογή να προσφέρουν αυτά τα κέρδη στην Ελλάδα.
Επιπλέον, οι κεντρικές τράπεζες, μεταφέρουν στις κυβερνήσεις τους τα κουπόνια των ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους, ως μια τακτική ροή νομισματικού εισοδήματος.

4 σχόλια:

  1. Γιώργο μου, το έχουμε ξαναπεί. Ας το ξαναπούμε, για πολλοστή φορά :

    Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, υπό οποιοδήποτε σενάριο. Ακόμα και αν αυτό φθάσει στα επίπεδα του 120% του ΑΕΠ το 2020. Φυσικά δεν θα φθάσει σε αυτά τα επίπεδα, ό,τι και να λένε οι ευρωζωνίτες. Το 2020 θα φθάσει και θα ξεπεράσει, σύμφωνα με το καλό σενάριο, το 160% του ΑΕΠ. Και σύμφωνα με το κακό σενάριο, τα πράγματα θα πάνε ακόμα χειρότερα, επειδή η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να βρει αξιόλογους ρυθμούς ανάκαμψης, έως τότε, εφ' όσον η ευρωζώνη παραμένει αυτή που είναι και εφ' όσον η Ελλάδα μένει εντός αυτής της ευρωζώνης.

    Το χειρότερο, ακόμα, είναι ότι δεν πρόκειται να ξαναβγεί στις αγορές, για δανεισμό, όχι μόνον στο προβλεπτό, αλλά ούτε και στο ... απρόβλεπτο μέλλον!

    Αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας θα δανείζεται από την ευρωζώνη, εις το διηνεκές. Και φυσικά, αυτή η ευρωζώνη δεν πρόκειται να το ανεχθεί αυτό. Η έξοδος της Ελλάδας, κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα φανεί πολύ ελκυστική, για τους ευρωζωνίτες, αλλά δεν θα τους λύσει το πρόβλημα. Αντίθετα, μάλιστα, θα οδηγήσει το ευρώ στις δέλτους της παγκόσμιας νομισματικής ιστορίας, εξαφανίζοντάς το από προσώπου γης.

    Ποια είναι η λύση; Οι λύσεις φαίνεται ότι είναι δύο (ενώ μια τρίτη λύση ελλοχεύει αν δεν ακολουθηθεί μία από αυτές) :

    1) Οι ευρωζωνίτες, κάποια στιγμή, θα αποδεχθούν ότι το ευρώ είναι ένα ετοιμοθάνατο νόμισμα και θα αντιληφθούν ότι η μάχη για την σωτηρία του είναι χαμένη. Η μόνη λογική λύση είναι η συμφωνημένη ρευστοποίηση, δηλαδή η εκκαθάριση της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, για να θυμηθούμε και τον Friedrich von Hayek, στον οποίο, μόλις πρόσφατα, αναφέρθηκε ο Γιάννης Βαρουφάκης, σε μια, ομολογουμένως, εκπληκτική περίληψη των θέσεων του μεγάλου φιλελεύθερου Αυστριακού οικονομολόγου. Οι ευρωζωνίτες θα αντιληφθούν, λοιπόν, ότι η ευρωζώνη υπήρξε μία φούσκα, η οποία έσπασε, ως αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της οικονομικής ύφεσης του 2008 και θα προχωρήσουν στην εκκαθάρισή της. Κάτι που, αν συμβεί, θα είναι και το λιγότερο κοστοβόρο.

    Η αλήθεια είναι ότι όσο η ευρωζώνη παραμένει, ως νομισματική ένωση, στις χώρες, που εμφανίζονται ως "σωτήρες" (και οι οποίες θα λιγοστεύουν) υπάρχει περισσότερο πληθωρισμός στην οικονομία τους, ενώ στις χρεωκοπημένες χώρες, εμφανίζεται ένας καταστροφικός αποπληθωρισμός. Αυτό συμβαίνει, διότι, μέσα σε μια νομισματική ένωση δεν μπορεί να λυθεί αυτή η αντίφαση, ακόμα και αν υπάρξει ένα δημοσιονομικό σύμφωνο. Και αυτό συμβαίνει διότι, εντός μιας νομισματικής ένωσης, σαν την ευρωζώνη, δεν μπορεί να ακολουθηθεί μια κεϋνσιανή οικονομική πολιτική, αφού δεν υπάρχει μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα, για να την εφαρμόσει - και το κυριότερο, δεν υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση, για να την αποφασίσει και να την ασκήσει, με εργαλείο αυτήν την Κεντρική Τράπεζα. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός (της Μέρκελ σήμερα, του SPD αύριο) θα ακολουθήσει την εναλλακτική λύση που μέχρι στιγμής αποκλείει και η οποία δεν εξυπηρετείται από την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, στο μέτρο που ο κυβερνητικός συνασπισμός του Βερολίνου δεν έχει αποφασίσει την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη (η οποία, όσο δύσκολη και αν είναι, παραμένει ελκυστική, για ένα τμήμα της εθνικιστικής και διακατεχόμενης από επαρχιωτική νοοτροπία γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και δεν εξυπηρετείται η πολιτική της κυβέρνησης του Βερολίνου από την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη (όσο η Γερμανία δεν αποφασίζει την δική της έξοδο από αυτήν), διότι υπάρχουν πολλές άλλες χώρες, σαν την Ελλάδα, μπορεί δώδεκα, μπορεί και περισσότερες, περιλαμβανομένης της Γαλλίας και του Βελγίου. Μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα οδηγήσει σε ντόμινο, το οποίο θα φέρει σε καθεστώς πλήρους χρεωκοπίας και τις υπόλοιπες, τουλάχιστον, εννέα χώρες (η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είναι ήδη χρεωκοπημένες, ενώ η Ισπανία και η Ιταλία έχουν μπει στην εντατική) και φυσικά, θα εξαφανίσει την ευρωζώνη από το ιστορικό προσκήνιο, αφού η Γερμανία δεν θα θελήσει (και δεν θα μπορέσει) να διαθέσει τα δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ που θα χρειασθούν, για την διάσωση, των χωρών αυτών, του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και της ζώνης του ευρώ.

    Αντί αυτής της εξέλιξης, η Γερμανία θα προτιμήσει την επάνοδο στο μάρκο και την όχι και τόσο, επικίνδυνη, είναι η αλήθεια, ανατίμησή του, όσον αφορά τις γερμανικές εξαγωγές, οι οποίες ουδέποτε υπέστησαν ζημιά από την ανατίμηση του μάρκου, λόγω του γεγονότος ότι στο γερμανικό εξαγωγικό εμπόριο υπάρχει μια εισαγωγή προεργασίας, πρώτων υλών, ενέργειας, προκατασκευασμένα τμήματα, που όλα αυτά μαζί φθάνουν κοντά στο 50% και τα οποία γίνονται, αμέσως, φθηνότερα σε μια ανατίμηση.

    Αλλά πέρα από την ελάφρυνση από αυτά τα στοιχεία κόστους, η διαρκής εσωτερική υποτίμηση των μισθών, την οποία έχει επιβάλει η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ στον αφελή γερμανικό πληθυσμό, εντείνει την ελάφρυνση του κόστους και γι' αυτό η ανατίμηση αυξάνει την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής βιομηχανίας αντί να την μειώνει, ενώ, με το ανατιμημένο μάρκο, το γερμανικό κράτος θα ξεχρεώσει τα παλαιά χρέη της Γερμανίας σε ευρώ. Μην ξεχνάμε ότι το γερμανικό δημόσιο χρωστάει πάνω από το 80% του ΑΕΠ της και ευρίσκεται, εκτός των κριτηρίων του Μάαστριχτ.

    (Βέβαια, η Γερμανία, εκτός ευρωζώνης, θα χάσει αγορές στην Ευρώπη, αφού θα υποστεί, ακόμα και δασμολογικά τείχη, για τα προϊόντα της, αλλά θα το παλέψει. Και προκειμένου η πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας αυτής να μοιραστεί τα βάρη των άλλων, θα το αποτολμήσει και θα αποπειραθεί να στραφεί σε άλλες αγορές. Αν της το επιτρέψουν οι Αγγλοσάξωνες).

    2) Οι ευρωζωνίτες, ευρισκόμενοι μπραστά στην καταστροφή της ευρωζώνης, θα αποδεχθούν και θα προχωρήσουν στον γρήγορο μετασχηματισμό της σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Θα αποδεχθούν, δηλαδή, την ύπαρξη του πραγματικού προβλήματος, που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και για το οποίο αρνείται μέχρι τώρα, να μιλήσει.

    Και ως προς αυτό το πρόβλημα, η ανικανότητα των Ευρωπαίων να χειριστούν την ελληνική κρίση, η οποία αρχικά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με κονδύλια που δεν θα ξεπερνούσαν τα 35 δισεκατομμύρια ευρώ, υπήρξε παροιμιώδης, αφού κατάφεραν το ακατόρθωτο :

    Να διογκώσουν και να διασπείρουν την κρίση σε όλη την ευρωζώνη, αρχικά στην Ιρλανδία, στην συνέχεια στην Πορτογαλία και από εκεί στην Ιταλία και την Ισπανία, για να πάρουν σειρά η Γαλλία, το Βέλγιο και ουκ ολίγες άλλες χώρες.

    Γιατί όλα αυτά; Λόγω του γερμανικού εθνικισμού και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που ενδιαφέρεται για τη χώρα της και όχι για το σύνολο της ευρωζώνης και της Ε.Ε., η οποία, επίσης, κινδυνεύει με κατάρρευση, λόγω της γερμανικής στενοκεφαλιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους φανέρωσε όλα τα προβλή­ματα που οι ηγέτες της έκρυβαν με επιμέλεια και για τα οποία έχουμε μιλήσει, κατά καιρούς και τα οποία, φυσικά, σχεδόν, όλοι οι αρθρογράφοι, σε αυτό το μπλογκ (λόγω μιας μανιχαϊστικής αντίληψης για την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, την οποία όμως, δεν εκφράζει η ευρωζώνη, υπό την παρούσα μορφή της, που αποτελεί την έμπρακτη αποτυχία της ιδέας αυτής) αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν, όπως ακριβώς υποδηλώνει το όνομα αυτού του καλού μπλογκ.

    Με αυτή την τακτική, όμως, δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα και φυσικά, δεν πρό­κει­ται να επιλυθούν εάν δεν οι ευρωζωνίτες δεν αποδεχθούν την ύπαρξη του βασικού προβλήματος και το οποίο έγκειται σε ένα θεμελιώδες ερώτημα:

    Ποια ευρωζώνη και ποιά Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμούν;

    Είναι έτοιμα τα κράτη να παραχωρήσουν το σύνολο της κυριαρχίας τους προς όφελος του συνόλου;

    Πρώτα, η ευρωζώνη και ύστερα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μπορέσουν ποτέ να μετατραπούν σε οικονομική δύναμη, εάν οι ηγέτες και οι λαοί δεν λάβουν την δύσκολη, αλλά αναπόφευκτη απόφαση για μετατροπή τους σε ομοσπονδία, κατά τα πρότυπα των Η.Π.Α., οι οποίες, αργά και βασανιστικά, ολοκλήρωσαν την εθνική τους συγκρότηση, μόλις με την κρίση του 1929 - 1932 και τον μετασχηματισμό του κρατικού προϋπολογισμού σε έναν πραγματικό και άξιο λόγου ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, ο οποίος από το 2% του ΑΕΠ, που αντιπροσώπευε, μέχρι τότε, έφθασε, επί Franklin Delano Roosevelt, να ξεπεράσει το 11 του ΑΕΠ% και τώρα να υπερβαίνει το 20% του ΑΕΠ της χώρας, ανακυκλώνοντας τα παραγόμενα περισσεύματα και αναδιανέμοντας το εισόδημα, εντός της ομοσπονδίας
    .

    Στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. (όπου ο κοινοτικός προϋπολογισμός φθάνει μόλις στο 2% του ΑΕΠ και στν αύξηση του οποίου αντιστονκεται με λυσσαλέο τρόπο οι ελίτ των πλουσίων χωρών), αν οι εξελίξεις δεν είναι ταχείες και κατευθυνθούν διαφορετικά, και ειδικά εάν τα κράτη επιμένουν στο παρόν καθεστώς μιας νομισματικής ένωσης, που αγγίζει τα όρια μιας ατελέστατης συνομοσπονδίας, οι προβλέψεις, που παραμένουν σήμερα αρνητικές, θα επιβεβαιωθούν και επίσημα, γεγονός το οποίο θα σημάνει το τέλος της ευρωζώνης. Αργά, ή γρήγορα...

    3) Η τρίτη λύση ταυτίζεται με την ανεξέλεγκτη διάλυση της ευρωζώνης και θα έλθει, ως αποτέλεσμα, είτε της μη συμφωνημένης διάλυσής της, είτε της απροθυμίας των κυρίαρχων ελίτ της να την μετασχηματίσουν σε ομοσπονδιακό κράτος. Οι επιπτώσεις θα είναι καταστροφικές και στην περίπτωση αυτή η ανεξέλεγκτη διάλυση της ευρωζώνης, θα οδηγήσει και στην κατάρρευση της Ε.Ε.

    Αυτή η εξέλιξη θα είναι και η χειρότερη όλων. (Αν την επιτρέψουν οι Αγγλοσάξωνες)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΒΟΗΘΕΙΑ
    ΕΙΣΤΕ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ 3 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ BLOG "tasos manifesto" .
    ΕΧΟΥΝ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΡΟΧΘΕΣ ΤΟ ΠΡΩΙ...
    ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΗΝ GOOGLE , ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΝΤΟΠΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ...
    ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΤΟ "TASOS MANIFESTO"..
    ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ,
    ΕΙΣΤΕ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΜΠΛΟΚΟΣΦΑΙΡΑ...
    tasos manifesto

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU