Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Η κρίση δίνει την “ευκαιρία” της αλλαγής του οικονομικού μοντέλου: όχι όμως χωρίς την ανάληψη διαχειριστικής ευθύνης από τα κόμματα...

Μια συνομιλία της Μελίττας Γκουρτσογιάννη με τον Γιώργο Προκοπάκη για τις εκλογές, την οικονομία, την ανάπτυξη, την πράσινη ανάπτυξη, το HELIOS
από το ιστολόγιο melittag.wordpress.com
Μ.Γ.: Γιώργο Προκοπάκη καλημέρα. Το πρώτο πράγμα που ήθελα να σε ρωτήσω είναι πώς εσύ, ένας χημικός μηχανικός, ασχολείσαι τόσο πολύ με την οικονομία, τόσο που όταν σε γνώρισα νόμιζα ότι είσαι οικονομολόγος. 
Γ.Π.: Ε, για να κολακέψουμε τους συναδέλφους μας, όπως έλεγε και ο Χορν, “μηχανικός σημαίνει φως”! Η ζωή τα φέρνει έτσι και για λόγους επαγγελματικούς από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ασχολούμαι πάρα πολύ με χρηματοοικονομικά ζητήματα από διάφορες θέσεις, ως επενδυτής, ως επενδεδυμένος, η δουλειά μου είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Μ.Γ. Ωραία, ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την οικονομία, - αν και έχουμε πάθει πια όλοι overdose - έχεις κάποια αισιοδοξία ότι θα τα καταφέρουμε; Τι λέει κατ’ αρχήν το ένστικτό σου, βλέπεις κάποια αχτίδα;

Γ.Π.: Η πραγματική αχτίδα θα φανεί ίσως μετά από έξη μήνες, αλλά αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι είναι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, ας σταματήσει αυτή η τρομολαγνεία των αριθμών που λέει αν είναι ή αν δεν είναι βιώσιμο το χρέος, ε, η Ιαπωνία έχει χρέος ας πούμε 200% και είναι μια χαρά, γιατί το σύστημα λειτουργεί...

Μ.Γ. Γιατί παράγουν οι άνθρωποι!

Γ.Π. Ναί. 
Επομένως το κριτήριο 120% ή οι κανόνες του Μάαστριχτ είναι μερικά ας πούμε ορόσημα για να μπορεί κανένας να συγκρίνει διάφορα πράγματα…
Είμαι αισιόδοξος ότι υπάρχει προοπτική, αλλά χρειάζεται σταθερότητα, οικονομική και πολιτική, 6-12 μηνών, ώστε να ξέρουν οι μικροεπιχειρηματίες ότι μπορούν ν’ αρχίσουν να φέρνουν στοκ, να πληρώνουν τους υπαλλήλους τους, να κάνουν τη δουλειά τους- μην ξεχνάμε ότι οι δουλειές έχουν χαθεί από αυτούς, όχι από τον Τιτάνα ή από τη Motor Oil- να κυλίσει το τραπεζικό σύστημα, να υπάρχει χρήμα για να μη φορτώνεται το κόστος στο προϊόν, με άλλα λόγια να μπορέσει να κινηθεί η οικονομία. 
Βασικό ζήτημα είναι το πού θα καταλήξει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή να μπούνε χρήματα στις τράπεζες, που θα τα βάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του ελληνικού κράτους.
Μ.Γ. Σε αυτό το σημείο πατάνε οι -κατά τη γνώμη μου- λαϊκιστές κάθε είδους και λένε, ότι τα παίρνουν όλα οι τραπεζίτες και δε μένει τίποτα για το λαό.

Γ.Π. Μα με το PSI μειώθηκε το ελληνικό χρέος κατά 100 δις. 
Αν δεν μετείχαν στο PSI οι ελληνικές τράπεζες, απλώς το PSI δεν θα πετύχαινε και θα είχαμε φαλίρει.

Μ.Γ. Προφανώς, γιατί τότε πώς θα συμμετείχαν μόνο οι ξένες τράπεζες; 
Το ίδιο ισχύει και για τα ασφαλιστικά ταμεία, αν εξαιρούνταν από το κούρεμα των ομολόγων τους, τότε θα απαιτούσαν να εξαιρεθούν και τα ασφαλιστικά ταμεία άλλων ευρωπαϊκών χωρών, οπότε το όλο εγχείρημα θα τιναζόταν στον αέρα.

Γ.Π. Ακριβώς αυτό είναι το ζήτημα. 
Αν κάποιος έχει άλλη λύση, πλην της μείωσης του χρέους, να μας την πει.

Το διακύβευμα των εκλογών

Μ.Γ. Εφ’ όσον όμως είναι συνυφασμένη η οικονομική με την πολιτική σταθερότητα, για σένα από τι εξαρτάται η πολιτική σταθερότητα. 
Ποιό θεωρείς ότι είναι το διακύβευμα αυτών των εκλογών, με αυτή την έννοια.

Γ.Π. Το διακύβευμα είναι ότι πρέπει από την επόμενη μέρα η Ελλάδα να κυβερνηθεί με σοβαρότητα...

...και χωρίς πολλά παιχνίδια, να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να υλοποιείται το μακροοικονομικό κομμάτι της δανειακής σύμβασης, δηλαδή να εκταμιεύονται τα χρήματα που είναι εντελώς απαραίτητα για να υπάρχουμε, και από κει και πέρα στη διαδικασία ελέγχων και αναθεωρήσεων του προγράμματος να γίνει κάθε τι δυνατό για να βελτιωθούν όσοι όροι μπορούν να βελτιωθούν που έχουν να κάνουν με αντι-υφεσιακά μέτρα, δίκαιη κατανομή των βαρών, αναπτυξιακές προσπάθειες κλπ.

M.Γ. Μια και ανέφερες τις αναπτυξιακές προσπάθειες, τώρα όλοι μιλάνε για την ανάπτυξη, λίγοι όμως διερωτώνται τί είδους ανάπτυξη- οι περισσότεροι λένε “ανάπτυξη να’ ναι και ό,τι νάναι”.

Γ.Π. Να έχουμε στο μυαλό μας ότι, όταν λέμε ανάπτυξη, ακόμα και αν αύριο αποφασίσει η Ε.Ε. ένα σχέδιο “Μάρσαλ” για την Ελλάδα, το αποτέλεσμα της ανάπτυξης θα το δούμε μετά από μερικά χρόνια. 

Ακόμα και αν είχαμε πλήρες αναπτυξιακό πλάνο, δεν θα είχαμε δουλειές την άλλη μέρα
Π.χ. ο τομέας των κατασκευών έχει καταστραφεί πρακτικά εντελώς, από το 15% του ΑΕΠ έχει πέσει στο 4% μέσα σε δύο χρόνια, αλλά αυτό παραδόξως είχε επίπτωση “μόνο” σε 150 000 θέσεις εργασίας.

Γενικά, ένα αναπτυξιακό πλάνο φέρνει ανάπτυξη σε μερικά χρόνια. 

Όταν λέμε ότι το μνημόνιο δεν έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα, και να είχε, όταν μέσα σε έξη μήνες πιθανότατα θα είχε καταρρεύσει το σύμπαν, δε θα είχες προλάβει να δείς απολύτως τίποτα από ανάπτυξη.

Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, περικοπές και ρευστότητα

Το πρόβλημα όμως το δικό μας ως κοινωνία και ως οικονομία είναι ότι το 65-80% οποιουδήποτε προϊόντος (π.χ. κρέας) εισάγεται. 

Αν δεν υποκατασταθούν οι εισαγωγές δεν θα πάμε πουθενά
Τώρα ζούμε μια κατάσταση που πέφτουν οι μισθοί και δεν πέφτουν οι τιμές. Πως να πέσουν οι τιμές; 
Μπορεί να πέσουν λίγο, όσο μπορείς να στριμώξεις τον εισαγωγέα, τον έμπορο, τον ενδιάμεσο. Αλλά δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν την πτώση των μισθών.

Π. χ. Στις ΗΠΑ οι τιμές είναι χαμηλότερες, και ήταν έτσι ακόμα και μέσα στην κρίση το 2008… Ξέρεις ότι ο μισθός του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είναι 395 000$; Ο μισθός του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας που είναι -συγγνώμη γι αυτό που θα πώ- πρακτικά διακοσμητικός -είναι 300 000€ μετά την περικοπή!

Μ.Γ. Παρόμοιος με του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών! Τρέλλα!

Γ.Π. Ακριβώς! Προφανώς αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα με τον άνθρωπο, που καλά έκανε και επέστρεψε το μισθό του, αλλά το λέω για να έχουμε συναίσθηση πού ζούμε. 

Είμαστε ευτυχείς με το να συντηρούμε μια διακοσμητική θέση με περίπου την ίδια αμοιβή με τον πλανητάρχη που εκείνος επιπλέον υφίσταται σκληρό έλεγχο!

Από την άλλη μεριά έχεις τον ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι η οποιαδήποτε περιουσία άνω των 130 000 θα πρέπει κατά 50% να επιστραφεί στο κράτος. 

130 000€ σημαινει ένα διαμέρισμα 60μ² στην Κυψέλη. 
Το 85% των Ελλήνων ιδιοκατοικούν, άρα αν έχεις πρόβλημα με το “χαράτσι”, αυτό που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύλληπτο. 
Είναι άρμα δρεπανηφόρο!

Μ.Γ. Είναι εκεί που ο λαϊκισμός αποδεικνύεται βαθειά αντιλαϊκός.

Γ.Π. Αυτή τη στιγμή το ζήτημα είναι να υπάρξει ρευστότητα στην οικονομία

Προφανώς δεν περιμένεις από κάποιο κόμμα ν’ ανοίξει τις κάνουλες και να βγάζει λεφτά. Σημαίνει όμως ότι κάθε κόμμα πρέπει να έχει κάτι να πει για το πώς θα βρει ρευστότητα. Πώς θα χειριστεί το ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. 
Πιθανότατα αυτό να σημαίνει και το κλείσιμο κάποιων τραπεζών- προκειμένου να ασφυκτιά η αγορά δε θα καθίσεις να προστατέψεις τον οποιονδήποτε. Αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα για τους καταθέτες, όπως είδαμε πρόσφατα με το κλείσιμο εκείνων των τριών συνεταιριστικών τραπεζών. 
Όταν λέμε ρευστότητα, δε σημαίνει οτι το αφεντικό τρελλάθηκε και μοιράζει λεφτά, αλλά ότι ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας θα πάει στην τράπεζα και, αν τους πείσει οτι αυτά που σκοπεύει να κάνει είναι σοβαρά, θα χρηματοδοτηθεί.
Τι είδους ανάπτυξη;

Ποιότητα παραγωγής και πράσινες λύσεις

Γ.Π. Η κρίση δίνει την “ευκαιρία” της αλλαγής του οικονομικού μοντέλου.
Αν π.χ. τεθεί το ζήτημα της αντιστροφής της αστυφιλίας, δηλαδή να φύγουν από την πόλη άνθρωποι, όχι σε κατάσταση απελπισίας, για να πάνε στο χωριό τους και να έχουν λίγα έξοδα, αλλά να πάνε δυναμικά, με μια προοπτική.

Μ.Γ. Έχουμε τα πρώτα δείγματα…

Γ.Π. Ναι η κυβέρνηση έδωσε γη σε όσους πληρούν κάποια κριτήρια, π.χ. ηλικιακά, και μέχρι τόσα στρέμματα, με 5€ το στρέμμα, δηλαδή τιμή συμβολική. 

Η ελληνική οικονομία και κοινωνία να μην περιμένει τα πάντα από το κράτος, αλλα να ζητάει τέτοιες πρωτοβουλίες, όπως τη διανομή φτηνής γης, και επίσης το κράτος να μη γίνει ανασταλτικός παράγοντας στην απαραίτητη δικτύωση αυτών των νέων μικροεπιχειρηματιών.
Μ.Γ. Ας δούμε το μοντέλο ανάπτυξης με άλλο παράδειγμα: Αυτές τις μέρες η εταιρεία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά αποφάσισε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν 1 μέρα την εβδομάδα εκ περιτροπής, δηλαδή να χάσουν το 80% του μισθού τους, γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο παραγωγής. 
Σε πρόσφατη ομιλία του στην Ελλάδα ο Κον-Μπεντίτ είπε ότι χρειαζόμαστε καινοτόμες ιδέες και αν π.χ. ένα ναυπηγείο δεν έχει πια αντικείμενο προς ναυπήγηση, μπορεί να χρησιμοποιήσει την τεχνογνωσία του και να στρέψει το αντικείμενό του σε άλλες κατασκευές όπως ανεμογεννήτριες ή σιδηροδρομικές ράγιες. 
Γιατί όμως χρειάζεται αυτό να το πεί ένας Κον-Μπεντιτ, πώς δεν το σκέφτεται η ίδια η εταιρεία;

Γ.Π. Εξαρτάται. 

Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος έχουν πέσει πολύ οι δουλειές γιατί τα σωματεία των εργαζομένων θεωρούσαν αδιαπραγμάτευτα τα μεροκάματα των 250€. 
Αποτέλεσμα, οι δουλειές (ξένων αλλά και Ελλήνων εφοπλιστών) πάνε στα ναυπηγεία της Κων/πολης, και ας είναι μάλλον τεχνολογικά κατώτερα του Σκαραμαγκά, αλλά έχουν χαμηλότερα μεροκάματα.

Μ.Γ. Άρα μου λες ότι πριν τον προσανατολισμό σε μια πράσινη ανάπτυξη το θέμα είναι κατ’ αρχήν να υπάρχουν όροι στοιχειωδώς ανταγωνιστικοί.

Γ.Π. Ακριβώς! 

Όσο γι αυτό που λέει ο Κον Μπεντίτ, ειδικά τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά είχαν συμβόλαια με τον ΟΣΕ για κατασκευή σιδηροδρομικού υλικού, βαγονιών κ.α. που έχουν παγώσει, για λόγους που έχουν να κάνουν και με τη διαχείρηση της επιχείρησης, με το επιχειρησιακό περιβάλλον και με τα σωματεία. 
Αυτό που λέει ο Κον-Μπεντίτ ας το σκεφτούμε ως εξής: Δεν είναι ανάγκη να κατασκευάσεις πολλά πλοία, ας αποφασίσεις να κατασκευάσεις ένα πλοίο, αλλά με μια συμφωνία κυρίων που θα την προκαλέσει η ελληνική κυβέρνηση, μαζεύοντας στο ίδιο τραπέζι κάποιους εφοπλιστές και τους εκπροσώπους των εργαζομένων της ναυπηγοεπισκευαστικής.

Μ.Γ. Εννοείς ότι αυτή θα ήταν η καινοτομία για την Ελλάδα. Μοιραία όμως ξαναγυρίζουμε στο πολιτικό, γιατί ξέρουμε ότι ο συνδικαλισμός είναι άκρως κομματικοποιημένος κλπ.

Γ.Π. Χρειάζεται πια μια κάποιου είδους συναίνεση

Αυτό που εγώ θεωρώ ως το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία 2,5 χρόνια είναι που το Μάϊο του ’10 υποτίμησαν την κρίση. Αυτό ήταν το μεγάλο ψέμα ή, αν προτιμάς, η μεγάλη πλάνη. 
Η ελληνική κοινωνία δεν είχε την ηγεσία που θα τολμούσε να πεί αυτό που υποσχέθηκε ο Τσώρτσιλ στους Άγγλους τις παραμονές του πολέμου: “blood sweat and tears”. 
Αυτό έπρεπε να πει η ελληνική κυβέρνηση.

Μ.Γ. Ναι αλλά δεν τό είπε και κανένας άλλος, η αριστερά έλεγε ότι αυτά είναι παραμύθια με δράκους για μικρά παιδιά.
Αλλά είπες πριν για τον ανταγωνισμό. 

Εγώ έχω πάντα την απορία, γιατί όλοι, και η τρόϊκα και οι πάντες, έχουν ταυτίσει το ανταγωνιστικό προϊόν με το φτηνό; Που σημαίνει αναγκαστικά χαμηλό εργατικό κόστος. Ένα προϊόν όμως είναι ανταγωνιστικό αν είναι πιο ποιοτικό από άλλα και ας είναι ενδεχομένως ακριβώτερο. Γιατί δεν μπορούμε στην Ελλάδα να έχουμε παπούτσια Camper- και αναφέρομαι σ’ έναν τομέα με παράδοση στη χώρα μας.

Γ.Π. Είναι ζήτημα κλίμακας. 

Τα ποιοτικά, δεν μπορούν να είναι μαζικά, δεν υπάρχει τέτοια ζήτηση, δεν έχει νόημα να παράγουμε π.χ. τόνους delicatessen. 
Από την άλλη μεριά όμως θα μπορούσε να υπάρχει μια στρατηγική που θα μπορούσες να βρεις τις 150 000 αγορές πολύ ποιοτικών προϊόντων και να προωθήσεις 150 000 μικρές ποιοτικές επιχειρήσεις. 
Ωστόσο από το ’77 ήταν πια φανερό ότι η Ελλάδα δεν θα μετεξελίσσετο σε μια οικονομία φιλική προς την επιχειρηματικότητα. Έτσι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει παραγωγική βάση που να μπορεί να στηρίξει ψηλούς μισθούς στην παραγωγή.

Μ.Γ. Μα δεν εννοούσα κυρίως τη βιομηχανία, εννοούσα τον τριτογενή τομέα, όπως ο τουρισμός, που θα μπορούσε αν είναι πιο ποιοτικός.

Γ.Π. Μα και εκεί έγιναν τραγικά αναπτυξιακά λάθη, επιδότηση τουριστικών προϊόντων, όπως τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, που αποδείχτηκαν φούσκες.

Μ.Γ. Άρα, αν καταλαβαίνω καλά, πολύ πριν μιλήσουμε για πράσινη οικονομία, -γιατί πιστεύω ότι το μέλλον σε πλανητική κλίμακα είναι κυρίως εκεί – για την Ελλάδα όμως, πριν φτάσουμε σε μια τέτοια ανάπτυξη, το κυριώτερο είναι να σχεδιάσουμε και να πετύχουμε μιαν ανάπτυξη υγιή, όχι ανάπτυξη φούσκας.

Γ.Π. Η πράσινη ανάπτυξη, ως αειφόρος, έχει θεωρητικά το πλεονέκτημα ότι είναι εξ ορισμού κατά της αναπτυξιακής φούσκας

Το κακό είναι ότι στις μεγάλες κλίμακες εξακολουθεί να είναι ακριβή
Στη μικρή κλίμακα είναι πιο εφικτή, όπως είπαμε πιο πριν για την αλλαγή του μοντέλου της αστυφιλίας, -αλλά πήγαινε να πεις σε 500 000 Έλληνες “αφήστε τις καφετέριες στο Μπουρνάζι και πηγαίνετε να βόσκετε βουβάλες στην Κερκίνη!”…

Η πράσινη οικονομία μπορεί να υποκαταστήσει τη συμβατική όταν η μη πράσινη ανάπτυξη είναι υγιής και προχωρεί και μπορεί να τη χρηματοδοτεί: π.χ. όσον αφορά τα φωτοβολταϊκά, λέω “ευτυχώς” που είναι τόσο άθλια η οικονομία και όλοι αυτοί που έχουν πάρει τις άδειες δεν έχουν λεφτά να επενδύσουν, διαφορετικά θα βρισκόταν ο ΔΕΣΜΗΕ και η ΔΕΗ να πληρώνει τα μαλλιά της κεφαλής όλων των Ελλήνων στην ταρίφα των 370€ τη μεγαβατώρα έναντι των 90 που πουλάει η ΔΕΗ στην αγορά. 

Αν θέλεις να χρηματοδοτείς ένα πράσινο έργο επί κάποιο διάστημα για να το προωθήσεις, να πετύχεις οικονομία κλίμακος κλπ. και αν αντέχεις οικονομικά να το κάνεις, είναι καλό. Αν η οικονομία δεν αντέχει να χρηματοδοτήσει, το να επιχειρήσεις να κάνεις πράσινα έργα που θα κοστίζουν ακριβώτερα σε μεγάλη κλίμακα, είναι ενδεχομένως καταστροφή.
Μ.Γ. Και έτσι δυσφημείται στον κόσμο και η πράσινη ενέργεια.

Γ.Π. Είναι λοιπόν ζήτημα της κοινωνίας ή της πολιτικής ηγεσίας ν’ αποφασίσει πόσο χρόνο θα χρειαστεί και αν πρέπει να καθυστερήσει μερικά χρόνια τους ρυθμούς της πράσινης ανάπτυξης

Ωστόσο τα μικρά έργα που λέγαμε πιο πριν, όπως για την αντιστροφή της αστυφιλίας σε συνδυασμό με αγροτική παραγωγή φιλική προς το περιβάλλον, χωρίς φυτοφάρμακα κλπ., αυτά αντέχεις να τα προωθήσεις ακόμα και σε περίοδο κρίσης και μπορούν να αποδώσουν και πρόσθετη αξία με τη βοήθεια βέβαια ενός δικτύου διανομής για εξαγωγή των ποιοτικών προίόντων, όπως την τάδε καταπληκτική ντομάτα ή το γριβάδι, το ψάρι της Κερκίνης, ή το λάδι της Σητείας.
Το πρόγραμμα HELIOS

Μ.Γ. Με το project HELIOS έχεις ασχοληθεί καθόλου; 

Γιατί βλέπω το εξής: Από τη μια η κυβέρνηση δείχνει ενθουσιασμένη, η γερμανική κυβέρνηση δηλώνει την πρόθεσή της, ωστόσο οι Γερμανοί Πράσινοι το έχουν χτυπήσει, με το επιχείρημα ότι αυτή η μεταφορά θα είναι οικονομικά ασύμφορη, ενώ υποστηρίζουν τις μικρές και όσο το δυνατόν αυτόνομες μονάδες
Αυτό μου ακούγεται κάπως δογματικό και με ενοχλεί, γιατί αν αυτό το πρόγραμμα φέρει σε μας ανάπτυξη και μάλιστα αειφόρο και μας ωφελήσει, θα περίμενα στα πλαίσια της αλληλεγγύης να αναθεωρήσουν. Εκτός αν όντως αυτό το μεγάλο έργο είναι καλύτερα για μας να περιμένει. 
Από άλλους, κυρίως την αριστερά, ακούγεται και η άποψη ότι η Ελλάδα δε θα έχει σοβαρό όφελος, θα είναι όπως οι all inclusive μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που δεν ανοίγουν τοπικά καθόλου δουλειές. 
Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος;

Γ.Π. Το έχω κοιτάξει συγκεκριμένα. Όλες οι ενστάσεις έχουν κάποια βάση, και πρέπει να τις ζυγίσεις. 
Αν έχεις περίσσια ήλιοφάνειας το λογικό είναι να την πουλήσεις. Όσο αφορά το γενικό κόστος, ένα κομμάτι θα πάει στο εξωτερικό με αγωγό και ένα κομμάτι θα πάει μόνο στατιστικά: 
Ένα μέρος θα πάει στη Ν.Ιταλία που πάσχει από ενεργειακή παραγωγή, άρα το ελληνικό ρεύμα μπορεί να πουληθεί στη Φρανκφούρτη έχοντας φτάσει το πολύ μέχρι το Μπάρι. 
Υπό την έννοια ότι θα γίνουν οιονεί “χρηματιστικές συναλλαγές”: Η ιταλική ηλεκτροπαραγωγή αντί να πάει από το Μιλάνο στην Καλάβρια, θα πάει από το Μιλάνο στην Αυστρία, και η ηλεκτροπαραγωγή της Αυστρίας θα πάει στη Φρανκφούρτη. Με αυτή την τράμπα δε θα χρειαστεί να κατασκευαστεί αγωγός από την Αθήνα στη Φρανκφούρτη, αυτή η μετακύλιση είναι η στατιστική μεταφορά. 
Δηλαδή θα γίνουν υποκαταστάσεις, που είναι και η καλύτερη λύση, δηλαδή θα γίνει ανακατανομή των φορτίων. 
Ένα 20-30% της ηλεκτροπαραγωγής μπορεί να παίξει έτσι. 
Το υπόλοιπο χρειάζεται κάποιες υποδομές, ή και κάποιου άλλου είδους στατιστική μεταφορά, ας πούμε να πηγαίνει το δικό μας ρεύμα μέχρι το Βουκουρέστι, το οποίο χτίζει δύο πυρηνικά (κακώς) και το ρουμάνικο ρεύμα να είναι αυτό που θα πηγαίνει τελικά στη Φρανκφούρτη.

Μ.Γ. Δηλαδή μέσω αυτής της τράμπας δεν μπορείς να ελέγξεις αν η μετατροπή είναι και από μη ανανεώσιμες πηγές, και ακόμα χειρότερα πυρηνικές. Έ, είναι φυσικό σε αυτό να έχουν αντίρρηση οι Πράσινοι της Γερμανίας.

Γ.Π. Ναι, θα μπορούσε να υπάρχει ευρωπαϊκό σχέδιο και αντί να διατεθούν κεφάλαια για να βελτιώσεις το Κοζλοντούϊ να πείς ότι όλη η Ευρώπη ρίχνει λεφτά στην Ελλάδα, ώστε η παραγωγή του Κοζλοντούϊ να υποκατασταθεί από τον ελληνικό ήλιο
Αντ’ αυτού έχουν πάρει άδεια και χτίζουν πυρηνικά και οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι. Αυτά είναι δεσμεύσεις για τα επόμενα 20 χρόνια. Το ρεύμα αυτό θα εξαχθεί και κάποιος Πράσινος στη Γερμανία θ’ ανάψει τη λάμπα του με πυρηνικό ρεύμα. 

Έτσι κι αλλιώς αυτό το πρόγραμμα περιλαμβάνεται στο σχεδιασμό των “ευρωπαϊκών δικτύων”, αν το δικό μας κομμάτι γίνει νωρίτερα, μας βολεύει.
Όσο για την εμμονή στην αυτονομία των μονάδων, η περίσσεια ρεύματος λόγω ανέμου ή ηλιοφάνειας, που δεν θα καταναλωθεί τοπικά δεν πρέπει να πουληθεί;

Μ.Γ. Αλλά και το αντίστροφο: επειδή οι ανανεώσιμες δεν έχουν σταθερή απόδοση, πρέπει να υπάρχει και ένα δίκτυο back-up, άρα ακόμα οι αποκεντρωμένες όταν έχουν χαμηλά απόδοση, χρειάζονται ένα κεντρικό δίκτυο.

Γ.Π. Σε όλα τα δίκτυα υπάρχει το φορτίο βάσης που πρέπει να καλύπτεις νύχτα-μέρα, και υπάρχει και το μεταβαλλόμενο, οι ώρες αιχμής κλπ. 
Οι ανανεώσιμες είναι κατάλληλες για το φορτίο βάσης. Και πρέπει να δεις πόση σταθερότητα θέλεις στο σύστημά σου.

Όσο για τις θέσεις εργασίας, τα φωτοβολταϊκά γενικώς έχουν ελάχιστη ανάγκη συντήρησης και παρακολούθησης. Θα υπάρχουν όμως κατασκευαστικά έργα υποδομής, που μπορείς να διεκδικήσεις, καθώς και την βιομηχανική παραγωγή των ίδιων των πανέλων.

Κριτήρια για τις εκλογές

Μ.Γ. Ας πούμε έναν τελικό λόγο για τις εκλογές και το πολιτικό μας πρόβλημα.
Τι θα περίμενες από ένα κόμμα να βάλει ως προτεραιότητα, ποια να πεί ότι θα είναι τα πρώτα 1,2,3 βήματα; 
Ας πούμε πάλι για την οικονομία, όχι μακροπρόθεσμα αλλά για την επόμενη μέρα. 
Βλέπεις κάποιο κόμμα να έχει κάποιο σοβαρό, βιώσιμο σχέδιο;

Γ.Π. Κατ’ αρχήν θεωρώ ότι υπάρχει στις επιλογές μια διαχωριστική γραμμή, που θα μπορούσαμε να την πούμε χοντρικά η επιλογή της “Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”, αυτό που αποτελεί -δίκαια ή άδικα- τη στάμπα του Μνημονίου. Και η άλλη επιλογή είναι η γραμμή της μη ολοκλήρωσης, ανεξάρτητα αν λενε κάποιοι “εγώ θέλω το ευρώ”, γιατί αν όλες οι υπόλοιπες εξαγγελίες μετά οδηγούν στο αντίθετο, είσαι ντε φάκτο από εκείνη τη μεριά. 
Οπότε αυτό που θα ήθελα από τα κόμματα μαζί με το όποιο τους πρόγραμμα, είναι μια κατάθεση, μια λίστα με 5-10 σημεία που να λέει, ότι εγώ, ως τάδε κόμμα, είμαι διατεθειμένος να μπω μέσα στη διαδικασία της συζήτησης και της ανάληψης διαχειριστικής ευθύνης- όχι απαραίτητα συμμετέχοντας στην κυβέρνηση- ότι θα τα υποστηρίξω αυτά και αυτά. 
Πρέπει να γίνει διαχείρηση της κρίσης, η οποία δεν γίνεται με οραματικά πράγματα, γίνεται με συγκεκριμένες δράσεις.
Και αυτά τα 5-10 σημεία της σύγκλισης, π.χ. θέλουμε το φορολογικό να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, θέλουμε πάση θυσία τόνωση της ρευστότητας. 
Εγώ θα καλούσα μια τετραμερή διαπραγμάτευση με την τρόϊκα, την ΕΚΤ, την ελληνική κυβέρνηση και τους τραπεζίτες και θα προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπο να τονωθεί η ρευστότητα. Δηλαδή τώρα που θα βελτιώνονται τα πράγματα για τις τράπεζες, να επιχειρήσει να σπρώξει χρονικά προς τα πίσω το πρόγραμμα αποκατάστασης των επιπέδων δανεισμού από την ΕΚΤ για 6 μήνες ή 1 χρόνο. 
Αυτό σημαίνει ότι κάποιος που λέει “εγώ αρνούμαι να κάτσω και να συζητήσω με τον κακό δανειστή, γιατί κοιτάει να μου αρπάξει τη χώρα κλπ”, ε, αυτός δεν μπορεί να συμφωνήσει μαζί μου.
Μ.Γ. Άνακεφαλαιώνω:
1. επί της ουσίας Ευρώπη
2. άμεση ρευστότητα, άλλο;

Γ.Π. Να ξεκινήσει η συντήρηση των εσόδων του δημοσίου: φοροδιαφυγή, φοροαπαλλαγή, εισφοροδιαφυγή. Ένα φορολογικό νομοσχέδιο απλό και σταθερό, με εξορθολογισμό κανόνων και κλιμάκων, και βέβαια μηχανισμό είσπραξης

Μ.Γ. Α! αυτό το τελευταίο είναι το κουδουνάκι στο λαιμό της γάτας!

Γ.Π. Ακόμη, όσον αφορά το ασφαλιστικό, επί της ουσίας ενοποίηση των ταμείων- στο κοινωνικό κομμάτι, όχι στο ανταποδοτικό- εξορθολογισμός των εφάπαξ, δηλαδή αν είναι ανταποδοτικά να μην τα πειράξεις, αλλά αν είναι με κοινωνική συμμετοχή να ενοποιηθούν. Είναι πράγματα που πρέπει ν’ αποφασιστούν αύριο. Αλλά όλα αυτά τα παλεύεις και μέσα στην κοινωνία, πρέπει να πείσεις και τον κόσμο…

Μ.Γ. Ε, τώρα είναι που αγγίξαμε το δυσκολότερο ζήτημα, που θα χρειαζόταν από μόνο του μια ολόκληρη συζήτηση, όλο αυτό το ζήτημα της εμπιστοσύνης, πως ο πολίτης μπορεί ν’ αποκτήσει μια στοιχειώδη εμπιστοσύνη προς το κράτος. Αυτό για άλλη φορά… 
Σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου και ας αποχαιρετιστούμε ελπίζοντας…

Γ.Π. Κι εγώ σ’ ευχαριστώ, γειά.

1 σχόλιο:

  1. Το ελληνικο συστημα μεταφορας ηλ. ενεργειας προς γειτονικες χωρες.

    Από τον Οκτώβριο του 2004 το Ελληνικό Σύστημα λειτουργεί σύγχρονα και παράλληλα με το σύστημα της UCTE (Union pour la Coordination du Transport de l’ Electricité) μέσω των τριών κύριων διασυνδετικών γραμμών μεταφοράς 400kV που συνδέουν το Ελληνικό Σύστημα με τα Συστήματα της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της ΠΓΔΜ. Επίσης υφίστανται και δύο διασυνδετικές γραμμές 150kV με Αλβανία και ΠΓΔΜ, ελάσσονος όμως σημασίας. Επιπλέον το Ελληνικό Σύστημα συνδέεται ασύγχρονα (μέσω υποβρυχίου συνδέσμου συνεχούς ρεύματος 400kV και ασύγχρονη σύνδεση AC-DC-AC) με την Ιταλία.

    Αναλυτικά:
    - Με το Σύστημα της Αλβανίας συνδέεται μέσω:
    • μιας γραμμής 400kV απλού κυκλώματος με δίδυμο αγωγό, μεταξύ ΚΥΤ Καρδιάς και Elbasan (Αλβανία). Η ικανότητα μεταφοράς ισχύος μέσω της γραμμής αυτής περιορίζεται σημαντικά λόγω περιορισμών στο Αλβανικό σύστημα.
    • μιας γραμμής 150kV ελαφρού τύπου μεταξύ Υ/Σ Μούρτσου και ΥΗΣ Bistrica στην Αλβανία, ονομαστικής ικανότητας μεταφοράς 100MW περίπου.
    - Με το Σύστημα της ΠΓΔΜ η Ελλάδα συνδέεται μέσω:
    • μιας γραμμής 400kV απλού κυκλώματος με δίδυμο αγωγό, μεταξύ ΚΥΤ Θεσσαλονίκης και Duprovo (Negotino) στην ΠΓΔΜ.
    • μιας γραμμής 150kV απλού κυκλώματος ελαφρού τύπου μεταξύ ΚΥΤ Αμυνταίου και Bitola στην ΠΓΔΜ.
    - Με το Βουλγάρικο Σύστημα η Ελλάδα συνδέεται μέσω μιας Γ.Μ. 400kV (τύπου Β’Β’) μεταξύ ΚΥΤ Θεσσαλονίκης και Blagoevgrad στην Βουλγαρία
    - Η διασύνδεση με την Ιταλία περιλαμβάνει δύο σταθμούς μετατροπής ΥΤΣΡ (Υψηλής Τάσης Συνεχούς Ρεύματος, HVDC) μονοπολικού τύπου 400kV ικανότητας 500MW στο ΚΥΤ Αράχθου και στον Υ/Σ Galatina Ιταλίας, εναέριες γραμμές DC 400kV και ένα υποβρύχιο καλώδιο DC 400kV ισχύος 500MW.

    Ηδη θα τοποθετηθει δευτερο καλωδιο ελλαδας Ιταλιας .

    Μερικες προσθετες παρατηρησεις

    1. “Σημειώνεται ότι, πρόσφατα η Γερμανία μείωσε τις εγγυημένες τιμές στους παραγωγούς ηλιακής ενέργειας, για να ανακόψει τα ηλιακά projects, τα οποία ήταν αποτέλεσμα των γενναιόδωρων επιδοτήσεων.” “Πηγή:www.capital.gr
    Ολες οι χωρες της Ε.Ε. θα αναγκαστουν να μειωσουν τις εγγυημενες τιμες ηλεκτρικης ενεργειας απο Φ/Β, γιατι οι σχετικες επενδυσεις εχουν -προς το παρον- μεγαλο χρονο αποσβεσης.Στην γερμανια ο χρονος αποσβεσης ειναι 1.5 φορα της ελληνικης (για δεδομενο κοστος και επιδοτηση) λογω μειωμενης ηλιοφανειας. Στην ελλαδα ειναι γυρω στα 8 ετη με επιδοτηση 50%, αν θυμαμαι καλα.

    2. Βραχυπρόθεσμα, η εξαγωγή 2.95 GW είναι εφικτή μέσω των υφιστάμενων δικτύων διασύνδεσης, η αναβάθμιση των οποίων είναι ήδη προγραμματισμένη…(σχέδιο για το πρόγρμμα Ήλιος, όπως το εκπόνησε το ΥΠΕΚΑ σελ. 13)

    3. Η φυσικη μεταφορα ηλεκτρικης ενεργειας ειναι ακριβη σε μεγαλες αποστασεις. Συζητωντας με ενα αλλο συναδελφο μηχανικο, η ιδεα με την παραγωγη και διανομη ηλ. ενεργειας απο ΑΠΕ ( οπως και με αυτην απο τους συμβατικους σταθμους ηλεκτροπαραγωγης) ειναι οτι παραγεις και καταναλωνεις σε μικρες σχετικα αποστασεις στην ιδια η στην γειτονικη χωρα και με διακρατικες συμφωνιες πιστωνονται οι ποσοτητες ενεργειας που εξαγεις ως χωρα ανα ειδος εργοστασιου και ολα αυτα εξυπηρετουνται μεσω ενος συστηματος ” χρηματιστηριου ηλεκτρικης ενεργειας”.

    Τωρα για τις προσθετες υποδομες των δικτυων μεταφορας των συνεργαζομενων χωρων της Ευρωπης, δεν γνωριζω, ειναι αντικειμενο μελετης.

    Αυτο που φαινεται, ειναι οτι -εκτος απο την κριση χρεους των χωρων της Ε.Ε. η ενεργειακη συνεργασια και ασφαλεια, η ρυπανση και τα συναφη θεματα ειναι -αποκλειστικα- πανευρωπαικα θεματα και ετσι πρεπει να αντιμετωπιζονται.

    καλοι μου Γιωργηδες, Καλο Πασχα!

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU