Δημιούργησε πριν σε φάει η απώλεια της συνήθειας…

του Χρήστου Πουλάκη*

Στη ζωή της είχε υπάρξει μια αξιόλογη παιδαγωγός. Με όχημα τον Ελύτη, το Σεφέρη,τον Όμηρο,τον Πλάτωνα,είχε καταφέρει να μεταδώσει φώς, γνώση, ερεθίσματα σε καμιά τριανταριά φουρνιές μαθητών.Τα πράγματα στην Ελλάδα του μνημονίου είχαν ζορίσει όμως … Η κρίση και η απόγνωση γονέων ζωγραφιζόταν στα βλέμματα των μαθητών… Από εκπαιδευτικός καθημερινά καλούνταν να γίνει κάτι που δεν ήξερε… Ψυχολόγος που θα απάλυνε τον πόνο …Κοινωνική λειτουργός που θα ταχτοποιούσε άμεσα οικονομικά προβλήματα, προβλήματα με το φαϊ της ημέρας ή τα φάρμακα που χρειάζονταν πολλές φορές… Τα βιβλία έλειπαν… Η βαρυχειμωνιά έκανε το κρύο πιο βαρύ, αφού ένεκα μνημονίου και ο προϋπολογισμός για το πετρέλαιο είχε κοπεί…

‘Αυτό έμαθα να κάνω, αυτό μπορώ να κάνω’… Αναφώνησε κοφτά, ξεφυσώντας με ορμή τον καπνό από το πέμπτο τσιγάρο που έκαιγε στο τασάκι της σε μισή ώρα. Προσπάθησα να της σηκώσω το βλέμμα ψηλά… Εκείνη αρνείτο… 

Ανέφερε τη μαυρίλα που βλέπει παντού, το πώς οι άνθρωποι έχουν χαθεί στους φόβους τους, τις ανασφάλειές τους, επιβεβαιώνοντας πως το ίδιο μάτι που βλέπει το χειρίζεται μια ψυχή που λαμβάνει αποφάσεις και ενεργεί, μια ψυχή που στέλνει σημεία και τα κοινωνεί…

Μα δεν ήταν μόνη της… Και ο υδραυλικός δίπλα σε μια θάλασσα με το καλύτερο ψάρι του κόσμου τα ίδια έλεγε… Και η κομμώτρια που μεγάλωσε και έμενε στα πιο εύφορα λιβάδια της Μεσογείου αναμασούσαν την ίδια επωδό. Ένας κόσμος είχε χαθεί από γύρω τους, χωρίς να έχουν τα εφόδια να χτίσουν τον επόμενο… Εγκλωβισμένοι στο δέντρο, είχαν χάσει την επαφή με το δάσος που τους περιέβαλε…

Εγώ πάλι είχα μάθει αλλιώς από μικρός. Το αίσθημα ανησυχίας, ανικανοποίητου και περιέργειας με ώθησε να θέλω να εντρυφήσω στα πάντα. Αναπόφευκτα, αυτό προκαλούσε θαυμασμό σε λίγους, οργή και απορία στους οδοιπόρους των πεπατημένων. Είχε τύχει να έρθω σε μια κοινωνία που είχε αφεθεί στους λωτούς που σέρβιραν τα κανάλια των νταβατζήδων της διαπλοκής, της αδράνειας ,του παρασιτισμού… 

Μια κοινωνία που το’ριχνε στην αρπαχτή, το χρήμα που δεν ανταποκρινόταν σε ό,τι παρήγαγε η γη και η ψυχή των ανθρώπων, αλλά σε δάνεια, μετοχές φούσκες, από την ανάγκη της για επίδειξη και όχι από την ανάγκη για αξιοπρεπή διαβίωση…

Η έφεσή μου στα φιλολογικά με ώθησε να καλλιεργήσω την τέχνη της γραφής πριν καν τελειώσω το σχολείο. Ήθελα όμως να προχωρήσω και στα μυστικά τη εικόνας. Έτσι,στα 19 μου είπα να κάνω ένα μεγάλο βήμα και να ανοίξω το κουτί της Πανδώρας που με είχε μαγέψει πιτσιρικά… Έμαθα τα μυστικά του σκοτεινού θαλάμου, της αποκάλυψης ασπρόμαυρων μορφών σε φωτογραφικό χαρτί… Με όλο το μυστήριο της συνεργασίας, του μοιράσματος πείρας, χαμόγελων στο σκοτάδι…

Στα 22 μου, η ζωή με έφερε στη Νορβηγία. Έμαθα μια γλώσσα που λίγα χρόνια πριν αγνοούσα την ύπαρξη της. Η ανάγκη για να πληρώνω φαγητό και λογαριασμούς και λίγες απολαύσεις που κοστίζουν με έκανε να μάθω πολλά: πώς φτιάχνουμε σάντουιτς με ψυχή και φαντασία.. Πώς ρίχνουμε το κρασί στο ποτήρι μαζεύοντας οξυγόνο που το αναζωογονεί… Την τέχνη της επικοινωνίας με άτομα με ειδικές ανάγκες… Τα μυστικά του web…
Πατώντας στα 30, είχα ένα αρκετά πλούσιο βιογραφικό λοιπόν που μου είχε φέρει όσα χρήματα χρειαζόμουν και αρκετές εμπειρίες. Έψαχνα το κάτι παραπάνω που θα με κρατούσε. Στην εποχή του διαδικτύου όμως,ο οικουμενικός κώδικας του βίντεο είχε αντικαταστήσει τη γραπτή γλώσσα. Οι μικρές ψηφιακές κάμερες έλυναν χέρια. Ένα πράγμα έλειπε να πάρει εικόνα και κίνηση που να μιλήσει στο θεατή μια ιδέα: το μονταζ. Η τεχνολογία έκανε ευκολότερα τα πράγματα για να μυηθώ στην τέχνη του μοντάζ. Στα 32 μου μπορούσα πλέον να δείξω 2-3 βίντεο αφήνοντας περιθώρια κέρδους στο άμεσο μέλλον.

Η ζωή στην Αθήνα μας σφίγγει… Το οικονομικό αντικατοπτρίζεται και μέσα μας, βγαίνει έξω μας, μη βοηθώντας να αγγίξουμε το διπλανό μας. Η επαρχία που μέχρι πρότεινος περιφρονούσαμε, προσφέρει τις διεξόδους της με τη φύση,τον ήλιο,τη θέα της, τον απλό καθημερινό πολιτισμό της. 

Έτσι και στα 35 μου θα μάθω την τέχνη της αλόης που προσφέρει κέρδη. 

Και στα 37 μου,την τέχνη του οικοξεναγού, γιατί τα βουνά και τα δάση δεν είναι πέτρες και ξύλο απλά, ούτε τα χωριά μας είναι σύμπλεγμα οικισμών. 

Ίσως λίγο πριν, λίγο μετά και λίγο κλαρίνο, λίγη λύρα, για ακόνισμα του μυαλού και ποιός ξέρει…;
Τίποτα δεν παραμενει στάσιμο, ούτε η ζωή, ούτε οι άνθρωποι που τη ζουν, ούτε η κοινωνία που εκείνοι συγκροτούν. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας τη βιωσιμότητα μιας κοινότητας στο χρόνο δεν μπορούμε παρά να εξελισσόμαστε οι ίδιοι κάθε φορά που οι πεπατημένες μας βγάζουν σε αδιέξοδα. Το ανθρώπινο μυαλό, η γη μας, ο ουρανός μας αποτελούν πηγή δημιουργίας για ό,τι αγαθό χρειάζεται το σώμα και ο νους.

Γιατί η αρχαία κληρονομιά που τόσα χρόνια την είχαμε να διακαιολογούμε τα αδικαιολόγητα μας, εκτός από ένα μισοσκουριασμένο Παρθενώνα είχε αφησει και ένα ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΝΕΟ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ.

Οπότε φιλενάδα,γίνε η αλλαγή που θες να γίνεις γύρω σου… Δημιούργησε πριν σε φάει η απώλεια της συνήθειας…

* ο Χρήστος Πουλάκης είναι δημοσιογράφος- εκπαιδευτικός, υποψήφιος των Οικολόγων Πράσινων στην Α' Αθήνας

*πρώτη δημοσίευση: full-time.gr