Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Για το ελληνικό Μνημόνιο

Α.Τσίπρας: "καταδικάστε τις δυνάμεις του χθες"...
του Γιώργου Προκοπάκη

Ζήσαμε μια ενδιαφέρουσα προεκλογική περίοδο με σχεδόν όλα τα κόμματα να είναι σε κάποιο βαθμό, μικρό ή μεγάλο, αντιμνημονιακά. Όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των πρώην μεγάλων του δικομματισμού, ευαγγελίζονται την απεμπλοκή, απαγκίστρωση, απαλλαγή από το Μνημόνιο – κάποια παρουσιάσθηκαν ως ρεαλιστικά και έβαλαν το προσδιοριστικό «σταδιακή» στη ρητορική τους. 
Αυτό που δεν ειπώθηκε καθαρά στους ψηφοφόρους είναι το τι μπορεί να σημαίνει και πώς μπορεί να σηματοδοτηθεί η πολυπόθητη απαλλαγή. 
Η φάρσα συνεχίζεται κατά τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, έχει αρχίσει ήδη η προεκλογική περίοδος των επόμενων εκλογών, με την ίδια ασάφεια, πολυσημία και αοριστία της ρητορικής.

Η απεμπλοκή, απαγκίστρωση, απαλλαγή από το Μνημόνιο με ελληνική πρωτοβουλία προσδιορίζεται από μία από τις παρακάτω δύο εξελίξεις:
  • Έξοδος της Ελλάδας στις επάρατες αγορές ώστε να δανείζεται αυτόνομα με εύλογα επιτόκια. Να δανείζεται όσο χρειάζεται για να αναχρηματοδοτεί το χρέος της και να καλύπτει τα όποια ελλείμματά της.
  • Αθέτηση των συμβατικών υποχρεώσεων της Ελλάδας προς την Τρόικα, οπότε η στρόφιγγα χρηματοδότησης κλείνει και η χώρα οδηγείται, μετά από παύση πληρωμών προς τους όποιους δανειστές, σε άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη.
Τα πράγματα είναι καθαρά για κόμματα όπως το ΚΚΕ ή η Χρυσή Αυγή που ευαγγελίζονται την επιθετική απεμπλοκή, δηλαδή την ηθελημένη αθέτηση των υποχρεώσεων – με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 
Θολώνουν όμως για όλα τα άλλα που υποτίθεται δεν θέλουν να θέσουν σε κίνδυνο την πορεία της χώρας στην Ευρώπη, αλλά την ίδια στιγμή υπόσχονται την απεμπλοκή από το Μνημόνιο.
  • Το Μνημόνιο 1 υποτίθεται... ότι είχε σχεδιασθεί για να επιτύχει την έξοδο στις αγορές στις αρχές του 2012. Ήδη από το τέλος του 2010 ήταν σαφές πως ο στόχος ήταν ανέφικτος. 
  • Το Μνημόνιο 2 υποτίθεται ότι έχει σχεδιασθεί για να επιτύχει την έξοδο στις αγορές το 2015. Ήδη από το Eurogroup της 21/2 έχουν εκφρασθεί επιφυλάξεις για την επιτυχία του. 
Δόθηκαν όμως διαβεβαιώσεις για τη συνέχιση της στήριξης των εταίρων στο πρόγραμμα ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. 
Δηλαδή, οι εταίροι μας είναι έτοιμοι για το Μνημόνιο 3
Απόλυτη επιτυχία των στόχων του Μνημονίου 2 σημαίνει ότι το 2015 ο προϋπολογισμός θα είναι πλεονασματικός και οι ανάγκες περιορίζονται στην αναχρηματοδότηση του χρέους. Μέχρι το 2020 στην αναχρηματοδότηση του παλιού χρέους που δεν διακανονίσθηκε με το PSI, από το 2020 στην αναχρηματοδότηση των χρεολυσίων των δανείων της τρόικας και από το 2023 των νέων ομολόγων που προέκυψαν από το PSI. 
Από αυτήν την εικόνα των μελλοντικών υποχρεώσεων της χώρας, καθίσταται σαφές ότι εάν η χώρα δεν καταφέρει να βγει αυτόνομα στις αγορές μέχρι το 2015 για να αναχρηματοδοτεί το χρέος της, η όποια ευρωπαϊκή της πορεία είναι συνδεδεμένη με αλλεπάλληλα Μνημόνια
Όσο περνάει ο χρόνος και η βοήθεια των εταίρων συνεχίζεται, τόσο περισσότερο από το χρέος μεταφέρεται σε ευρωπαϊκούς θεσμούς, δυσκολεύοντας την έξοδο στις αγορές. 
 Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται εν μέσω αντιμνημονιακού ορυμαγδού, η εθνική ανεξαρτησία, ο σχεδιασμός της όποιας ανάπτυξης από τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, απαιτεί την συντομότερη δυνατή έξοδο στις επάρατες αγορές.
Επανερχόμαστε λοιπόν στην προεκλογική και μετεκλογική ρητορική. 
Για την άμβλυνση των επιπτώσεων της πολιτικής του Μνημονίου προτείνεται η επιμήκυνση της εφαρμογής του
Αναμφίβολα η πίεση προς τους πληττόμενους θα εκτονωθεί κάπως. 
Απαιτείται όμως η χρηματοδότηση της επιμήκυνσης, όχι μόνον των χρεολυσίων αλλά και των πρόσθετων πρωτογενών ελλειμμάτων. 
  • Ακόμη και εάν η χρηματοδότηση παρασχεθεί, αυτό σημαίνει ότι χωρίς «ένα δικό μας Μνημόνιο» με τις απαραίτητες ραγδαίες και ευρείες μεταρρυθμίσεις, τις ευρείες κοινωνικές και πολιτικές συναινέσεις και κυρίως την απαρέγκλιτη εφαρμογή του, η σημερινή άμβλυνση των πιέσεων οδηγεί με βεβαιότητα σε δεκαετίες αλλεπάλληλων Μνημονίων – ή στην οικειοθελή αποχώρησή μας από την ευρωζώνη κάποια στιγμή στο μέλλον. 
  • Ομοίως, το περιώνυμο moratorium χρέους, πρακτικώς αδύνατον να γίνει αποδεκτό από τους πιστωτές μας, επιταχύνει την μεταφορά του χρέους σε θεσμικούς δανειστές, επιβαρύνει το χρέος, καθιστά πρακτικώς αδύνατη την έξοδο στις αγορές και καταλήγει είτε σε δεκαετίες αλλεπάλληλων Μνημονίων είτε στην οικειοθελή έξοδό μας από την ευρωζώνη.
Τελικά το μόνο που δεν συζητήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο είναι το πραγματικό πρόβλημα με το Μνημόνιο. Οι λύσεις που δίνουν προσωρινή ανάσα στους πολίτες, καταδικάζουν σε πολύχρονη παραμονή της οικονομίας στη μέγγενη μνημονιακών πολιτικών – ή στην έξοδο από το ευρώ. 
Αυτό που δεν αναδείχθηκε είναι η ανάγκη του «δικού μας Μνημονίου». Το πολιτικό προσωπικό όλων των αποχρώσεων ενδιαφέρεται μόνον για ποσοστά, έδρες και τη θέση του στα ερείπια της ελληνικής οικονομίας.

14 σχόλια:

  1. Αν το μνημόνιο είναι η μονομερής οικονομική λιτότητας και διάλυσης του κράτους γιατί ο αρθρογράφος δεν το γράφει έτσι; Γιατί επιλέγει να ζητά ένα δικό μας μνημόνιο και δε λέει ότι επιθυμεί μονομερή λιτότητα; Κι όποιος από το λαό αντέξει. Αυτή είναι η συνταγή του και αυτήν ακολουθούν για άλλη ασθένεια στην Ιταλία (αλλά κι εκεί αντιδρούν γμτ), και για άλλη ασθένεια στην Ιβηρική (δύο) και της Ιρλανδία (4η αυτή), αλλά και στην Ολλανδία και τη Γαλλία (που δεν είναι ασθενείς). Τι θέλει τέλος πάντων από τη λιγότητα; Γιατί δεν το λέει ξεκάθαρα ότι σκοπός του είναι η διάλυση του κράτους για να ανοίξουν επιχειρήσεις ιδιωτικές; Και όποιος δεν μπορεί να έχει βασική περίθαλψη ή παιδεία, δεν πειράζει, τι έγινε το '50 που δεν είχαμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συζήτηση για περιορισμό των κρατικών δαπανών στο ύψος των κρατικών εσόδων δεν πρόκειται να γίνει ούτε πριν, ούτε μετά τις εκλογές, απο κανέναν.

    Όσο το εκλογικό σώμα θα ζεί με το όνειρο των εσαεί δανεικών απο γερμανούς, ρώσσους, κινέζους κλπ τα κόμματα, πολύ σοφά, αποφεύγουν το θέμα για να μην καταποντιστούν.

    Το πρόβλημα θα λυθεί αυτομάτως με την έξοδο απο το ευρώ και τον αποκλεισμό απο την δυνατότητα επιπλέον κρατικού (και ιδιωτικού) δανεισμού.

    Στο σημείο αυτό το δημόσιο θα συρρικνωθεί αυτόματα στα επίπεδα που του επιτρέπουν τα μελλοντικά του έσοδα μετά την χρεοκοπία.

    Δηλαδή όχι περισσότερα απο 20-30 δις στην καλύτερη περίπτωση. Λιγώτερα απο ότι χρειάζονται κάθε χρόνο μόνο για συντάξεις (37 δις).

    Έτσι θα λυθεί ταυτόχρονα και το γελοίο ελληνικό παράδοξο, όπου οι κρατιστές επδιώκουν, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα, την de facto συρρίκνωση του κράτους με την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και οι αντικρατιστές φιλελεύθεροι επιδιώκουν την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης, για να συνεχιστεί έτι περαιτέρω, η χρηματοδότηση του κράτους βρυκόλακα που έχουμε δημιουργήσει τα τελευταία 40 χρόνια.

    Τελικά, μόνο ο Τσίπρας μπορεί να μας απαλλάξει απο τα δεσμά του Φωτόπουλου, του Λυμπερόπουλου και της υπόλοιπης παλιοπαρέας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιάννης Κορκολής13 Μαΐου 2012 στις 10:41 μ.μ.

    Αυτό για το οποίο δε γίνεται συζήτηση από τον πολιτικό κόσμο είναι το βασικότερο:
    Πως θα αναδιαρθρωθεί η ελληνική οικονομία (τι θα παράγουμε και πως) και πως θα λειτουργήσει αποτελεσματικά το κράτος (φορολογικό σύστημα,παροχές σε αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη.)
    Έχουμε περιοριστεί σε μια ατελείωτη θεωρητική συζήτηση περί μνημονίου ξεχνώντας ότι πραγματικά αντιμνημονιακή πολιτική είναι αυτή που θα οδηγήσει τη χώρα σε παραγωγή πλούτου και δίκαιη αναδιανομή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε πολλούς είναι αρεστή η αμετροεπής παραμυθολογία. Πολλές φορές στην ζωή τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.

    Η ευρωζώνη του πάνσκληρου και ιλιγγιωδώς υπερτιμημένου ευρώ (αυτού του νέου "χρυσού κανόνα" της εποχής μας) είναι, ήδη, νεκρή - αν και η κ. Μέρκελ και η παρέα της την αφήνουν να επιβιώνει σαν ζόμπυ. Η ευρωζώνη, όμως, παρ' όλ' αυτά, θα ταφεί. Αυτό θα συμβεί, προφανώς, μέσα από μια αργή και βασανιστική διαδικασία, αλλά δεν μπορεί να αποφευχθεί. Και στην θέση της, ή θα επανέλθει ο παλαιός ευρωπαϊκός κατακερματισμός (με κάποιες νομισματικές συσσωματώσεις, ένθεν, κακείθεν, στον Βορρά και στον Νότο), ή θα ακολουθήσει ο μετασχηματισμός της Ε.Ε. (ή τμήματός της) σε μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία αμερικανικού τύπου.

    Αν κάποιος νομίζει ότι, με ένα ευρώ, του οποίου η ισοτιμία με το δολλάριο κυμαίνεται στα επίπεδα 1/1,30 και 1/1,40 (ενώ η πραγματική του ισοτιμία είναι 1/0,95 έως 1/0,85), η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει (ή ότι μπορούν να επιβιώσουν χώρες σαν την Ιταλία και την Ισπανία - ή ακόμα και η Γαλλία) είναι αφελής και μακριά νυχτωμένος. Με αυτό το ευρώ, η Ελλάδα δεν μπορεί να πουλήσει, ούτε να παράξει. Για να πουλήσει και να παράξει, πρέπει το ευρώ να πληθωριστεί.

    Αλλά ποιος θα πράξει κάτι τέτοιο; Η Ε.Κ.Τ.; Κομμάτι δύσκολο.

    Η επιστροφή στην δραχμή θα ήταν μια κάποια λύση. Αλλά, πριν από την επιστροφή στην δραχμή, υπάρχουν δυνατότητες χειρισμών και εντός ευρώ, στις οποίες μπορεί να καταφύγει η χώρα μας. Αρκεί οι πολιτικοί της ηγέτες της να μην λειτουργούν, ως μπράβοι των δανειστών.

    Τι μπορεί να πράξει η Ελλάδα; Πολλά μπορεί να πράξει. Ας δούμε ένα από αυτά που μπορεί να πράξει :

    Κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (η οποία είναι υπαρκτή και δεν αποτελεί αποκύημα φαντασίας), μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα του seigniorage και να δώσει εντολή στα όργανα της Ε.Κ.Τ. στην Φραγκφούρτη (τα οποία αποτελούν μέρος του ελληνικού κράτους, ως όργανα ασκούντα, κατά παραχώρηση, δημόσια εξουσία) να κόψουν χρήμα, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι ανάγκες του, εν καταστάσει ανάγκης ευρισκομένου ελληνικού δημοσίου. Εάν τα φυσικά πρόσωπα των αρμοδίων οργάνων της Ε.Κ.Τ. δεν το πράξουν - πέρα από την άσκηση ποινικών διώξεων, για ανυπακοή και εσχάτη προδοσία, εις βάρος όσων αρνηθούν να υπακούσουν -, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει αυτοδυνάμως στην εκτύπωση ευρώ, μέσω των νομισματοκοπείων που βρίσκονται στην χώρα μας, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της, ενημερώνοντας σχετικά την Φραγκφούρτη.

    Άλλωστε, ασκώντας το δικαίωμα του seigniorage - το οποίο συνίσταται στην κυριαρχική εξουσία κάθε κράτους να κόβει νόμισμα, εκ του μηδενός και να καλύπτει τις ανάγκες του - η Ελλάδα, επί δραχμής (πριν το έτος της καταστροφής - περί του έτους 2002 ο λόγος), ικανοποιούσε ένα μέρος από τις ανάγκες της, δαπανώντας ένα ποσόν της τάξης του 10% του ΑΕΠ, όπως και η Ιταλία. Κάτι που, άλλωστε, κάνουν και οι ΗΠΑ, σε μικρότερα επίπεδα. Ως εκ τούτου, τα ποσά που αναφέρει ο minority opinion είναι αναξιόλογα, ως μέγεθος.

    Λύσεις και δυνατότητες χειρισμών υπάρχουν, πάντοτε. Αρκεί να υπάρχει η βούληση να χρησιμοποιηθούν...

    Όλα τα υπόλοιπα είναι άνευ ουσίας και λέγονται, απλώς για να γίνεται κουβέντα. (Και για να μην στενοχωρούνται η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, που κατασκεύασαν το ευρώ, σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντά τους - και καλά έκαναν, αφού οι άλλοι τους το επέτρεψαν και αποδέχτηκαν τις γερμανικές απαιτήσεις, οι οποίες συνέπιπταν, με αυτές της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας. Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν και το χαοτικό αυτό θεσμικό συγκρότημα καταρρέει. Και δυστυχώς, για όλους τους, τίποτε δεν το σώζει. Δεν πειράζει. Μικρό το κακό).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υ.Γ. : Περισσότερα, επί του θέματος της εγχώριας εκτύπωσης ευρώ μπορεί, όποιος επιθυμεί, να δει στο μπλογκ μου ένα παλαιό δημοσίευμά μου, με τίτλο : «Η σύγχρονη χρηματοπιστωτική τοκογλυφία, μέσω της δημιουργίας του Fiat Money, το ελληνικό δημόσιο χρέος και οι εξωσυμβατικές λύσεις για την αντιμετώπισή του. (Θαρσείν χρη. Καιρός είναι να τυπώσουμε ευρώ)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/fiat-money.html .

    Φυσικά, δεν διεκδικώ κάποια ... ευρεσιτεχνία, ως προς την εξεύρεση λύσεων, αλλά όποιος θέλει να βρει λύσεις, βρίσκει. Όποιος δεν θέλει, δεν βρίσκει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιάννης Κορκολής19 Μαΐου 2012 στις 4:05 μ.μ.

    "η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει αυτοδυνάμως στην εκτύπωση ευρώ, μέσω των νομισματοκοπείων που βρίσκονται στην χώρα μας, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της, ενημερώνοντας σχετικά την Φραγκφούρτη."

    Τι άλλο θα ακούσουμε ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Να είσαι έτοιμος να ακούσεις πολλά, αγαπητέ μου. Το να ακούει κάποιος δεν είναι κακό. Ούτε είναι κακό το να μαθαίνει κάποια πράγματα, που, πιθανώς, να μην τα γνωρίζει.

    Π.χ. δεν βλάπτει να γνωρίζει το αναγνωστικό κοινό ότι η Ιρλανδία άσκησε το δικαίωμά της να εκτυπώσει νόμισμα (ευρώ) όταν στις 15 Ιανουαρίου 2011 τύπωσε 51 δισ. € και χαρακτηρίζοντάς τα, ως "άλλα έσοδα" του προϋπολογισμού, τα έδωσε στις τράπεζές της, προκειμένου να μην χρεωκοπήσουν και γνωστοποίησε την πράξη της αυτή στην Ε.Κ.Τ., η οποία δεν έφερε αντίρρηση. Οι αφελείς "εραστές" της ευρωζώνης καλόν είναι να μάθουν ότι αυτό το αποκρυπτόμενο από όλους γεγονός αποκαλείται "νομισματοποίηση του χρέους" και είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο, που χρησιμοποιείται, επανειλημμένως, από όλες τις χώρες, για την αποφυγή χρεοκοπίας, όταν το χρέος τους είναι εκφρασμένο στο νόμισμά τους.

    Η κυβέρνηση του Barack Obama (για παράδειγμα) έχει εκδώσει πάνω από 2,6 τρισ.$, για να καλύψει τα υπέρογκα ελλείμματα των ΗΠΑ και να μην αυξηθεί το χρέος που ξεπερνά τα 14 τρισ.$ και συνεχίζει αυτή την πρακτική. Και καλά κάνει.

    Ως εκ τούτου, η όποια έκπληξη, γύρω από τα ζητήματα κρατικής νομισματοκοπής (seigniorage) είναι περιττή και αποτελεί δείγμα αγνοίας, ως προς τα τεχνικοοικονομικά ζητήματα, γύρω από την εφαρμοζόμενη (και εφαρμοστέα) νομισματική πολιτική. Η σχετική πρόταση ούτε καινοφανής είναι, ούτε πρωτότυπη, αφού αποτελεί μια συνήθη πρακτική όλων των σοβαρών κρατών.

    Η εφαρμογή της είναι απλούστατη και εφικτή και έχει να κάνει με την πολιτική βούληση των κυβερνώντων. Και φυσικά απολύτως απαραίτητη, αν οι ευρωζωνίτες θέλουν να επιβιώσει η ευρωζώνη.

    Ως εκ τούτου, ψυχραιμία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Περισσότερα, για το ζήτημα του κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής (seigniorage) και τις αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη, ως προϊόντος της εθνικιστικής συμφεροντολογικής στενοκεφαλιάς της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, μπορεί - όποιος επιθυμεί - να διαβάσει το σχετικό δημοσίευμα, που, πριν από λίγο, ανήρτησα στο μπλογκ μου, με τίτλο : “Ευρώ ή δραχμή; Οι αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και το κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών για κοπή νομίσματος (seigniorage). Καιρός να τυπώσουμε ευρώ” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/seigniorage.html .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιάννης Κορκολής22 Μαΐου 2012 στις 5:30 μ.μ.

    ...άρα η ΕΚΤ μας επιτρέπει να εκτυπώσουμε ευρώ και εμείς δε θέλουμε (προφανώς γιατί προτιμάμε να χρεοκοπήσουμε)!! Η Ιρλανδία γιατί μπήκε στο μνημόνιο αφού μπορούσε να κόψει όσα ευρώ χρειαζόταν?
    Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κόψουμε μονομερώς χρήμα Τάσσο,το δικαίωμα αυτό εκχωρήθηκε στην ΕΚΤ η οποία φυσικά μπορεί να το κάνει με τη σύμφωνη γνώμη του euro group. Όσο για το χαρακτηρισμό "αφελείς" πιθανότατα τον απονέμεις σε όλους σε Ελλάδα και Ευρώπη που δεν ξέρουν ότι μπορούν να κόψουν χρήμα (ευρώ) μονομερώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλόν είναι να διευκρινίσω κάποια πράγματα, σχετικά με την δυνατότητα άσκησης του seigniorage, από το ελληνικό δημόσιο, ακριβώς, επειδή βλέπω ότι η συζήτηση αρχίζει να έχει ένα ουσιαστικό περιεχόμενο και μπορεί να καταστεί παραγωγική. Οι απορίες που εκφράζονται είναι θεμιτές και πρέπει να συζητηθούν, επειδή το θέμα αυτό, που αφορά την κρατική νομισματοκοπή στην ευρωζώνη, έχει αποσιωπηθεί. Και αυτό, βέβαια, δεν έχει γίνει τυχαία. Το αντίθετο μάλιστα. Ως εκ τούτου, πρέπει να πω κάποια πράγματα παραπάνω :

    Η Ε.Κ.Τ. δεν επιτρέπει, ούτε απαγορεύει τίποτε, ως προς την νομισματοκοπή, πριν της το ζητήσει κάποιο κράτος, ή πριν της ανακοινώσει την πρόθεσή του να το ασκήσει.

    Το ζήτημα, σχετικά με την νομισματοκοπή, είναι πως θα το κάνει και υπό ποίες συνθήκες θα το κάνει. Προφανώς, η Ε.Κ.Τ. (και πίσω από αυτήν, η Bundesbank του νεαρού golden boy Jens Weidemann) ουδόλως επιθυμεί την άσκηση ενός τέτοιου δικαιώματος από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, σύμφωνα με το άρθρο 106 της Ενοποιημένης Απόδοσης της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης για την Ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, όπου προβλέπεται ότι : «Η ΕΚΤ έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την έκδοση τραπεζογραμματίων μέσα στην Κοινότητα. Η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες μπορούν να εκδίδουν τέτοια τραπεζογραμμάτια. Τα τραπεζογραμμάτια που εκδίδονται από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες είναι τα μόνα τραπεζογραμμάτια που αποτελούν νόμιμο χρήμα μέσα στην Κοινότητα». Και φυσικά, η Ε.Κ.Τ. επιθυμεί να διαφυλάξει το δικαίωμα που της δίνουν οι συνθήκες, να επιτρέπει την κοπή νομίσματος και να το ερμηνεύει, κατά το δοκούν. Αλλά η Ε.Κ.Τ. δεν είναι ένα απλό ιδιωτικό τραπεζικό ίδρυμα. Ασκεί, κατά παραχώρηση, δημόσια εξουσία, η οποία δεν μπορεί να αντιστρατεύεται τους συνταγματικούς κανόνες που ισχύουν, μέσα στην εσωτερική έννομη τάξη των κρατών μελών της, ούτε να θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των κρατών (ως μηχανισμών εξουσίας και κοινωνικής εξισορρόπισης), που απαρτίζουν την ευρωζώνη. Η Ε.Κ.Τ. αποτελεί μέρος και αναπόσπαστο τμήμα των κρατικών οργάνων των χωρών μελών της ένωσης και υπόκειται στην τακτική και έκτακτη νομοθεσία των κρατών αυτών.

    Ως εκ τούτου, η άσκηση του δικαιώματος της κρατικής νομισματοκοπής - με παράλληλη ενημέρωση της Ε.Κ.Τ. από το ενδιαφερόμενο κράτος -, έχει, ως προϋπόθεση, στις ομαλές περιόδους την ενημέρωση και την έγκριση της Ε.Κ.Τ., οπότε η όλη υπόθεση μπορεί να είναι και να αποτελέσει αντικείμενο διαβούλευσης, μεταξύ του ενδιαφερόμενου κράτους και της τραπεζιτικής γραφειοκρατίας της Ε.Κ.Τ. Σε αυτές τις διαβουλεύσεις μπορεί να βρεθεί λύση, εφ' όσον υπάρξει καλή θέληση, μεταξύ των δύο μερών.

    Στις περιόδους που χαρακτηρίζονται ως έκτακτες, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Οι ίδιες οι ευρωπαϊκές συνθήκες ορίζουν ότι, σε κατάστάσεις έκτακτες ένα κράτος της ευρωζώνης μπορεί να ζητήσει την βοήθεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δυνάμει του άρθρου 122(2) της Συνθήκης, σύμφωνα με το οποίο : «Όταν ένα κράτος-μέλος αντιμετωπίζει δυσκολίες ή διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες, οφειλόμενες σε φυσικές καταστροφές ή έκτακτες περιστάσεις που εκφεύγουν από τον έλεγχό του, το Συμβούλιο έπειτα από πρόταση της Επιτροπής μπορεί να αποφασίσει να του χορηγήσει, υπό ορισμένους όρους, χρηματοδοτική ενίσχυση της Ένωσης».

    Σε αυτό το άρθρο στηρίχθηκε η ίδρυση του EFSF και το δεύτερο Μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση για την Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2012. (Το πρώτο Μνημόνιο δεν είχε καμμία σχέση με αυτά και ήταν μια ιδιωτική συμφωνία των κρατών - μελών της ευρωζώνης με την Ελλάδα, καθαρά τιμωρητικού και τοκογλυφικού χαρακτήρα). Σε αυτήν την ίδια την διάταξη μπορεί να στηριχθεί η καταγγελία (και η επαναδιαπραγμάτευση) του δεύτερου Μνημονίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το αστείο - και συνάμα τραγικό - στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ευρωζωνίτες έπραξαν ό,τι έπραξαν, επικαλούμενοι τις έκτακτες συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα, χωρίς η χώρα να έχει κηρυχθεί σε νομικό καθεστώς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (και απ' ότι ξέρω, το ίδιο έπραξαν και στις περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας). Και αυτό δεν ήταν ζήτημα αβλεψίας. Δεν επιθυμούν - με προεξάρχοντες τους Γερμανούς - να κηρυχθούν οι χώρες αυτές σε νομικό καθεστώς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, επειδή το εσωτερικό και το διεθνές νομικό status των χωρών που κηρύσσονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι ριζικά διαφορετικό. Και είναι διαφορετικό, επειδή το κράτος που κηρύσσεται, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μπορεί να ασκήσει τα πλήρη δικαιώματα imperium, που του αναγνωρίζει το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο, καθιστώντας κύριο γνώμονα όλων των ενεργειών που γίνονται, μέσα σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, την σωτηρία της Πολιτείας, δηλαδή της νομικής προσωπικότητας του λαού - για να μιλήσω, σε καθαρά νομικό επίπεδο.

    Και αυτός που ορίζει, σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης το τι και πως πρέπει να γίνει είναι η νόμιμη κυβέρνηση του κράτους μέλους της ευρωζώνης, στην οποία οφείλουν να υπακούσουν όλα τα φυσικά πρόσωπα των οργάνων που ασκούν, κατά παραχώρηση, από το κράτος αυτό, δημόσια εξουσία (υπό την απειλή της ασκήσεως ποινικών διώξεων, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, σε περίπτωση ανυπακοής). Και τα όργανα της ευρωζώνης, που σχετίζονται με το νόμισμα του κράτους, που ευρίσκεται υπό το νομικό καθεστώς της εκτάκτου ανάγκης αποτελούν ενεργό και αναπόσπαστο τμήμα των οργάνων του κράτους αυτού. Ως εκ τούτου, υποχρεούνται να εκτελούν τις διαταγές του κράτους, του οποίου η κυβέρνηση είναι η μόνη αρμόδια, ως έχουσα το κυριαρχικό δικαίωμα, να προσδιορίζει το πότε υπάρχει έκτακτη ανάγκη και να λαμβάνει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα, που θα οδηγήσουν στην άρση των συνθηκών της έκτακτης ανάγκης.

    Και η κρατική νομισματοκοπή είναι ένα από τα κύρια μέσα αντιμετώπισης μιας έκτακτης ανάγκης. Απλώς, δεν είναι αποδεκτή από την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, που δεν θέλουν να "πληθωρίσουν" το ευρώ.

    Όμως, με την κήρυξη ενός νομικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, η ελληνική κυβέρνηση (και όποια άλλη κυβέρνηση άλλου κράτους μέλους της ευρωζώνης) μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της νομισματοκοπής - και αν η Ε.Κ.Τ. αδιαφορήσει, μπορεί να το πράξει, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος - και να κόψει ευρώ, εδώ στην χώρα μας, χρησιμοποιώντας τα νομισματοκοπεία της επικράτειας.

    Οι ευρωζωνίτες δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα.

    Μπορούν να φωνάξουν και να χτυπηθούν σαν χαροκαμένες μάνες. Ας φωνάξουν.

    Μπορούν να απειλήσουν, με την επέλευση διάφορων κακών. Ας απειλήσουν.

    Μπορούν να καταφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Ας καταφύγουν. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα κερδίσουν την δίκη. Κατά πάσα πιθανότητα, θα την χάσουν.

    Το μόνο (αξιόπιστο) που μπορούν να κάνουν, είναι αυτό που απειλούν, διαρκώς, οι Γερμανοί, από την έναρξη της ευρωζωνικής κρίσης στις αρχές του 2010 : Ότι, δηλαδή, θα φύγουν από την ευρωζώνη. Ας το τολμήσουν...


    Γιατί δεν άσκησαν το δικαίωμα του seigniorage οι "δικοί μας" (ΓΑΠ, Παπαδήμος, Βενιζέλος κλπ), μέχρι τώρα; Απλούστατα, διότι, για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο θέλει κότσια. Και τέτοια στην ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ δεν υπάρχουν.

    (Στους Ιρλανδούς, όμως, τον Ιανουάριο του 2011 η Ε.Κ.Τ. επέτρεψε - και μάλιστα χωρί η χώρα να τεθεί, υπό νομικό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης - να τυπώσουν 51 δισ. € και να τα εμφανίσουν, ως "άλλα έσοδα" στον κρατικό τους προϋπολογισμό, για να σώσουν το καταρρέον τραπεζικό σύστημα της χώρας αυτής. Αν, όμως, δεν επρόκειτο για το τραπεζικό σύστημα, δεν θα το έκαναν. Είπε κανείς ότι οι ευρωμπατιροτραπεζίτες δεν επιδεικνύουν συναδελφική αλληλεγγύη; Δεν πειράζει που την επιδεικνύουν. Δεν βλάπτει, αφού αποτελεί ένα καλό προηγούμενο)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Και σε τελική ανάλυση, η άσκηση του seigniorage από το ελληνικό κράτος (ή οποιοδήποτε άλλο), είτε, ως απειλή, είτε και ως πράξη, θα θέσει την συζήτηση της όλης υπόθεσης και για την Ελλάδα και για την ευρωζώνη, επάνω σε άλλη βάση, στο μέτρο που οι άλλοι δουν ότι δεν είσαι δεδομένος και ότι δεν πάς ως ικέτης και πρόθυμος να δώσεις γην και ύδωρ.

    Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Αντίθετα, μάλιστα, είναι ένα καλό διαπραγματευτικό όπλο.

    Ελπίζω, τουλάχιστον, η όποια μελλοντική κυβέρνηση να έχει διδαχθεί από όσα έχουν γίνει, μέχρι σήμερα και να πράξει τα δέοντα.

    Και αυτό που περιγράφω εδώ είναι ένα από τα δέοντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Υ.Γ. : Θα θυμίσω, αγαπητέ Γιάννη και ένα γεγονός, το οποίο συνέβη το 2001, κατά την διάρκεια, που η χώρα ετοιμαζόταν να εισέλθει στην ευρωζώνη και δείχνει τις δυνατότητες που έχει η χώρα και τις διαθέσεις, αλλά και τους φόβους της ευρωγραφειοκρατίας και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που πήραν τα μέτρα τους, προκειμένου να αποφύγουν, μελλοντικά, οχληρές, γι' αυτές, καταστάσεις, σε σχέση με την Ελλάδα. (Και ναι μεν, τότε, κατάφεραν να τις αποφύγουν, δια της ισχύος που είχαν, αλλά τώρα τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, αρκεί να βρουν απέναντί τους, έναν σκληρό διαπραγματευτή, ο οποίος δεν θα μπλοφάρει - και θα γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι δεν θα μπλοφάρει).

    Εκείνη την εποχή η χώρα τελούσε υπό καθεστώς γενικής επιστρατεύσεως, το οποίο είχε κηρύξει η τελευταία δικτατορική κυβέρνηση του Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, με το Π.Δ. 500/1974, που είχε υπογράψει ο εγκάθετος του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη, ο στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, ο οποίος είχε τοποθετηθεί, από τον διοικητή της Ε.Σ.Α. και αφανή δικτάτορα, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το Προεδρικό Διάταγμα αυτό είχε εκδοθεί στις 20/4/1974, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και διατηρήθηκε σε ισχύ και για πολύν καιρό, μετά την μεταπολίτευση της 24/7/1974, ήτοι, επί 27 χρόνια και καταργήθηκε λίγο πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, που έγινε στις 1/1/2002.

    Αυτό που έχει σημασία - και έχει ξεχαστεί - είναι το γιατί καταργήθηκε και το ποιοί απαίτησαν την κατάργησή του.

    Θα θυμίσω, λοιπόν, ότι αυτοί που ζήτησαν, από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, την κατάργηση του Π.Δ 500/20-7-1974 ήσαν η ευρωγραφειοκρατία, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ήταν αρμόδια να κρίνει, τελικά, για το ποιά χώρα πληρούσε τις προϋποθέσεις για την ένταξή της στην ευρωζώνη (και φυσικά, πίσω από αυτήν, ο γαλλογερμανικός άξονας), θέτοντας το ζήτημα αυτό, ως προαπαιτούμενο, για την ελληνική ένταξη στην ευρωζώνη. Ο Κώστας Σημίτης απεδέχθη τον όρο που του ετέθη και συμφώνησε να καταργήση το νομικό καθεστώς της κατάστασης πολιορκίας, στο οποίο τελούσε η χώρα και το έπραξε, λίγο πριν από την 1/1/2002.

    Φυσικά, το αίτημα (για να ακριβολογώ : η απαίτηση) των ευρωγραφειοκρατών της Comission δεν είχε καθόλου αθώο περιεχόμενο, ούτε ήταν άνευ σημασίας. Μέσα στο χαοτικό θεσμικό καθεστώς της ευρωζώνης (που όλοι τους - ευρωγραφειοκράτες και κράτη - και εν γνώσει τους δημιούργησαν) δεν ήθελαν να μπλέξουν με τέτοιου είδους ιδιόμορφα και ανεξέλεγκτα καθεστώτα της εσωτερικής έννομης τάξης των κρατών μελών της ευρωζώνης. Και δεν το επιθυμούσαν αυτό και εξακολουθούν να μην το επιθυμούν, διότι αυτού του είδους τα καθεστώτα (κατάσταση πολιορκίας, γενικής επιστράτευσης, έκτακτης ανάγκης) έχουν επιπτώσεις και στην διεθνή νομική θέση των κρατών, δηλαδή στο πως αντιμετωπίζονται από το διεθνές δίκαιο, του οποίου αναπόσπαστο τμήμα και παρακολούθημα είναι και το δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και φυσικά και το δίκαιο της ευρωζώνης, η ισχύς του οποίου κάμπτεται και υποχωρεί, μέχρι καταργήσεως, όταν αντίκειται στις γενικές και ειδικές διατάξεις του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

    Με τέτοιας φύσεως οχληρότατα ζητήματα δεν ήθελαν (και φυσικά, δεν θέλουν και τώρα, να μπλέξουν) οι ευρωγραφειοκράτες και οι ευρωζωνίτες "εταίροι". Και γι' αυτό απαίτησαν, το 2001, την κατάργηση του νομικού καθεστώτος της γενικής επιστρατεύσεως, στο οποίο βρισκόταν το ελληνικό κράτος από την εποχή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, θέτοντας, ως προαπαιτούμενο της ελληνικής ένταξης στην ευρωζώνη, την κατάργησή του, πριν από την 1/1/2002.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όμως, η χώρα σήμερα (και στην πραγματικότητα από τον Απρίλιο του 2010) βρίσκεται σε μια, εν τοις πράγμασι, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία επιδεινώνεται από τις εγκληματικές ενέργειες των ευρωζωνιτών και από την ατολμία - σε επίπεδο αφασίας - και τον φόβο των αλληλοδιαδόχων ελληνικών κυβερνήσεων (του ανίκανου ΓΑΠ και του πειθήνιου εκφραστή των συμφερόντων της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας Λουκά Παπαδήμου, αλλά και της παρούσας υπηρεσιακής κυβέρνησης του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Παναγιώτη Πικραμμένου, ο οποίος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έκρινε το Μνημόνιο, ως συνταγματικό) να αναγάγουν και επισήμως, σε νομικό καθεστώς, αυτήν την, εν τοις πράγμασι, υφιστάμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία είναι η χώρα και να διεκδικήσουν αυτό που μπορεί να διεκδικηθεί, σε νομικό και πραγματικό επίπεδο, με βάση αυτό το νομικό καθεστώς της έκτακτης ανάγκης.

    Δεν πειράζει. Ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση και οργανωμένο σχέδιο, από μια καλά καταρτισμένη ομάδα πολιτικών και τεχνοκρατών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU