Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Σημεία σύγκλισης βρήκαν ΔΗΜΑΡ - Οικολόγοι Πράσινοι - Κοινωνική Συμφωνία

Απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από το τραπέζι διαλόγου...

Watch live streaming video from ecogreenstv at livestream.com

από την Καθημερινή

Σε έναν κοινό τόπο με πολλά σημεία σύγκλισης στις προτάσεις επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου βρέθηκαν απόψε οι Οικολόγοι Πράσινοι με την ΔΗΜΑΡ και την Κοινωνική Συμφωνία, στην ανοιχτή συζήτηση διαλόγου που άνοιξαν με μία ευρύτερη πρόσκληση προς τα κόμματα που θεωρούν ότι δεν υπήρξε διαπραγμάτευση του μνημονίου.
Τις προτάσεις των κομμάτων τους κατέθεσαν ο Γιάννης Παρασκευόπουλος υποψήφιος του ψηφοδελτίου Επικρατείας των Οικολόγων Πρασίνων, ο Σάκης Παπαθανασίου, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και ο Ανδρέας Ποταμιάνος, υποψήφιος βουλευτής Κοινωνικής Συμφωνίας, υπό τον συντονισμό του δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου.

Εντός του ευρώ πάση θυσία, ώστε να μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στην ΕΕ, αν όχι τώρα, στην πορεία, απαραίτητη αλλαγή των πολιτικών που εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα, ένα σοβαρό Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας με βάση την ανάπτυξη, την αντιμετώπιση της ανεργίας και όρους στοιχειώδους αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ελλήνων, αρχικό βραχύ πάγωμα και επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου, ήταν το έδαφος που βρήκαν σύμφωνους, με μικρές διαφοροποιήσεις σε επιμέρους σημεία, τους εκπροσώπους των τριών κομμάτων στο καίριο ερώτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους με νέους όρους.

Κοινή πεποίθηση όλων ότι...
υπάρχει περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου στην ΕΕ εφόσον, όπως ειπώθηκε, οι στόχοι, όπως γνωρίζουν καλά και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, δεν μπορούν να επιτευχθούν μέσα στο σπιράλ της ύφεσης που επιβάλει η δανειακή σύμβαση στη χώρα μας.
Στην συζήτηση τονίστηκε η σημασία του διαλόγου και των συμμαχιών γύρω από μία εναλλακτική πρόταση της Ελλάδας σε εσωτερικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο στηριγμένο από ευρύτερες συναινέσεις ώστε να έχουμε ένα ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί.

Την σημασία των συνεργασιών αλλά και της προετοιμασίας τους από τα κόμματα που δεν έχουν στόχο να "καταπιούν" ο ένας τον άλλο, τόνισε στην εισαγωγή της συζήτησης η επικεφαλής της εκλογικής εκστρατείας Ιωάννα Κοντούλη υπογραμμίζοντας την απουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόσκληση διαλόγου

"Λυπούμαστε πολύ", είπε "που δυνάμεις οι οποίες εμφανίζονται ως δυνάμεις της αλλαγής δεν βρίσκονται στο τραπέζι αυτό σήμερα" επισημαίνοντας ότι "οι ηγεμονικές τάσεις είναι παλαιοκομματικά εργαλεία που διχάζουν την κοινωνία και πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας" καθώς "όλοι πρέπει να σταθούν στο ύψος των ευθυνών τους και οι προτάσεις να μπορούν να μπολιάσουν πολλούς χώρους".

8 σχόλια:

  1. "Απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από το τραπέζι του διαλόγου"...

    Και πολύ καλά κάνει.

    Μπορεί η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι Πράσινοι (μαζύ με τον κ. Ποταμιάνο, που εκπροσωπεί τον εαυτό του και όχι την "Κοινωνική Συμφωνία", όπως, ψευδεπίγραφα, αναφέρει ο τίτλος του παρόντος άρθρου) να έχουν την ακαταμάχητη βούληση να αυτοκτονήσουν πολιτικά (και να αποδεχθούν την οικονομική - και συνάμα και μερικώς, την φυσική - εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού), για χάρη της σωτηρίας του ευρώ και της ζώνης του. Δικαίωμά τους. Ουδείς μπορεί να τους αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα. Ο καθείς με την τύχη του, όπως αυτός την διαφεντεύει και την ορίζει.

    Η κομματική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ (φαίνεται ότι) επιλέγει έναν άλλον δρόμο, που είναι πολύ περισσότερο φυσιολογικός και σχετίζεται, αφενός μεν, με την δική του σωτηρία, ως κομματικού μηχανισμού και ως πολιτικού χώρου και αφετέρου, δε, με την κεφαλαιοποίηση των τεράστιων πολιτικών, κοινωνικών και εκλογικών του κερδών, όπως αυτά προέκυψαν, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 και κυρίως, όπως αυτά θα προκύψουν, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012. (Το να εξακοντίζεσαι σε ποσοστά πολύ πάνω του 20%, όταν στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, είχες ποσοστά της τάξης του 4% και - το κυριότερο - να αθροίζεις στις τάξεις σου, ξαφνικά και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, τεράστιες μάζες, σε πολιτικό και κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο είναι μια τεράστια και πρωτοφανής επιτυχία, την οποία πρέπει να κεφαλαιοποιήσεις, να την αφομοιώσεις και να την διαχειριστείς).

    Αυτό έχει επιλέξει να κάνει και αυτό φαίνεται ότι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός το οποίο είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο.

    Μπορεί η ΔΗΜΑΡ να ζηλεύει και μάλιστα να ζηλοφθονεί, για αυτήν την απρόσμενη, γι' αυτήν εξέλιξη, αφού η ίδια δεν κατάφερε να διαχειριστεί την δική της δημοσκοπική άνοδο σε ποσοστά της τάξης του 18% του εκλογικού σώματος, μόλις 1,5 με 2 μήνες πριν από τις εκλογές της 6/5/2012, επειδή ο πολιτικός της λόγος υπήρξε αφυδατωμένος και ανίκανος να παρακολουθήσει την ραγδαία εξελισσόμενη κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί στα επίπεδα του 6% και απ' ό,τι φαίνεται, θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο στις εκλογές της 17/6/2012, αλλά η ευθύνη είναι απολύτως δική της και προϊόν των ιδεοληψιών, που διακατέχουν τους κληρονόμους του, ομοίως, ηττηθέντος ελληνικού ευρωκομμουνισμού και του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου. Ουδείς άλλος της φταίει, παρά μόνον ο εαυτός της.

    Ομοίως και για τους Οικολόγους Πράσινους. Ο δικός τους αφυδατωμένος πολιτικός τους λόγος και η άσχετη με τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας πολιτική τους ατζέντα, τους οδηγεί στην δική τους περιθωριοποίηση, η οποία μάλιστα μπορεί να οριστεί, ως αυτοπεριθωριοποίηση, ιδιως, όταν οι ίδιοι υπερασπίζονται, εμμέσως, τις κυριότερες ρυθμίσεις του Μνημονίου και όταν καλούν τον πρώην "κόκκινο Ντάννυ" (τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ) να υπερασπιστεί με τον δικό του αφοπλιστικά άγαρμπο τρόπο την πολιτική της κ. Μέρκελ και του γερμανικού νεοφιλελευθερίστικου "ευρωπαϊστικού" εθνικισμού, με την απειλή της μη χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου, εάν ακολουθηθεί η (αναγκαία) πολιτική της αύξησης των κατώτερων μισθών. Σε αυτά τα "πράσινα" και "οικολογικά" φληναφήματα των αλλοδαπών και των ημεδαπών Οικολόγων, η απάντηση του ελληνικού πληθυσμού υπήρξε αποστομωτική, στις προηγούμενες εκλογές και θα είναι συντριπτική και στις επερχόμενες.

    Όλοι αυτοί, προφανώς, ψάχνουν, απεγνωσμένα, για συνεταίρο στην προδιαγραφόμενη και εξελισσόμενη πτώση τους στον πολιτικό καιάδα, που θα τους υποδεχθεί, με τον αναμενόμενο πάταγο, που πάντοτε ακολουθεί αυτού του είδους τις κατακρημνιστικές πτώσεις. Και αυτόν τον συνεταίρο τον αναζητούν, εναγωνίως, στον ΣΥΡΙΖΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει άλλες προτεραιότητες και δεν φαίνεται ότι θα τους κάνει το χατήρι να πέσει στον γκρεμό μαζί τους. Σκοπεύει - προφανώς, με αρκετή χαιρεκακία - να τους αφήσει να πέσουν μόνοι τους στον γκρεμό, αναμένοντας και να καρπωθεί και την πολιτική "προίκα", που θα αφήσουν πίσω τους (ένα κομμάτι από τους απελπισμένους πασόκους, που ψήφισαν την ΔΗΜΑΡ και τους λίγους ξέμπαρκους ψηφοφόρους των Οικολόγων). Και καλά κάνει, αφού μπορεί αυτή η πολιτική κίνηση να του βγεί. Και αν δεν του βγει αυτή η κίνηση, όσον αφορά την πολιτική "προίκα" της ΔΗΜΑΡ και των Οικολόγων, θα έχει τουλάχιστον κατοχυρώσει τα πολιτικά του κέρδη και θα τα κεφαλαιοποιήσει.

    Το πολιτικό ενδιαφέρον, στην παρούσα φάση, δεν ευρίσκεται σε αυτό το ζήτημα. Το, πραγματικά, ενδιαφέρον ζήτημα θα προκύψει εάν και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωθεί να κυβερνήσει, παρά την διαφαινόμενη θέλησή του, η οποία - κατά την γνώμη μου, η οποία μπορεί να είναι και εσφαλμένη, αλλά νομίζω ότι δεν είναι - σχηματοποιείται στην μη ρητά εκφρασμένη επιθυμία του να μην αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου, τουλάχιστον σε αυτή την συγκυρία και σε αυτή την δεδομένη στιγμή. (Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να σκάσει στα χέρια του το σενάριο της άτακτης χρεωκοπίας της χώρας και της εξόδου από την ευρωζώνη. Αυτά, προς το συμφέρον της κομματικής νομενκλατούρας του κόμματος αυτού, καλόν είναι να τα διαχειριστούν οι πολιτικά "τρώσαντες" ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., μαζύ με τους πρόθυμους να αυτοενεχειριασθούν, πολιτικά (ΔΗΜΑΡ και όποιους άλλους).

    Οπότε, με δεδομένη αυτή την μη ρητώς εκφραζόμενη (και ως εκ τούτου, μόνον εικαζόμενη) βούληση, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, το πολιτικό ενδιαφέρον στις επόμενες εκλογές εστιάζεται στο τι θα συμβεί, εάν οι εκλογείς ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας και υποχρεώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ (είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει) να κυβερνήσει, καθιστώντας τον πρώτο κόμμα και δίδοντάς του το bonus των 50 εδρών. Κάτι που ουδόλως αποκλείεται (το αντίθετο μάλιστα, είναι πιθανότατο και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει πολλά σφάλματα μαζεμένα, για να μην επισυμβεί μια τέτοια εξέλιξη), παρά το γεγονός ότι η Ν.Δ. φαίνεται ότι έχει, μέχρι τώρα ένα μικρό προβάδισμα και παρά το γεγονός ότι το εκλογικό σώμα δεν φαίνεται ότι είναι έτοιμο για ένα τόσο απίστευτα γρήγορο πολιτικό άλμα.

    (Ακόμα πιο ενδιαφέρον θα ήταν, αν το εκλογικό σώμα έδινε και την αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που έχει ελάχιστες πιθανότητες, αλλά, εάν συνέβαινε, θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφόρητη γκρίνια και χαιρεκακία για όλους βρε Τάσο - μήπως πρέπει να κοιταχτείς και λίγο στον καθρέφτη; Εσύ ο πάνσωστος...

      Διαγραφή
    2. Δεν είμαι καθόλου πάνσωστος Γιώργο. Η ζωή μου κύλισε μέσα σε λάθη. Πολλά και αμέτρητα λάθη και σφάλματα και άλλες τόσες αυταπάτες.

      Αλλά, ουδέποτε έμεινα (ούτε μένω) στην λαθολογία. Κάποια από τα λάθη μου τα συγχώρεσα (και θα συνεχίσω να τα συγχωρώ και στο μέλλον, όταν χρειάζεται). Κάποια άλλα όχι (και για όσα πράξω στο μέλλον, θα συνεχίσω να μην τα συγχωρώ, εάν είναι - και κάποια από αυτά θα είναι - ασυγχώρητα). Σίγουρα, όμως, τα κατανόησα (και θα συνεχίσω να προσπαθώ να κατανοώ και στο μέλλον), ψάχνοντας να βρω την αιτία της δημιουργίας τους.

      Αυτό που δεν συγχωρώ στους "ευρωπαϊστές" (σαν και σένα) είναι η εμμονή τους στα λάθη τους, τα οποία έχουν καταστεί μοιραία για την χώρα, την οποία την οδήγησαν στην λαιμητόμο της ευρωζώνης και την κατέστρεψαν, επειδή ταύτισαν την ορθή και χρήσιμη ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, με την χαοτική ευρωζώνη, για χάρη της οποίας κατακρεουργούν τον ελληνικό πληθυσμό, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτού του είδους ο "ευρωπαϊσμός" τους - με το αριστερό φιλελεύθερο προσωπείο - είναι μια ιδεολογική φενάκη, ένα όχημα έκφρασης του γερμανικού εθνικισμού (όπως ακριβώς φορέας έκφρασης του γερμανικού εθνικισμού ήταν στο παρελθόν η αυτοκρατορική ιδεολογία και ο εθνικοσοσιαλισμός), ο οποίος γερμανικός εθνικισμός χρησιμοποιεί, ως λεοντή την θεσμικά ασυνάρτητη ευρωζώνη, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα αποκλειστικά συμφέροντα της πολιτικοοικονομικής ελίτ, που είναι φορέας αυτού του εθνικισμού και η οποία έστησε αυτήν την ευρωπαϊκή μονόπολυ, στα μέτρα της, με όργανο το ευρώ, ως ένα νέο μάρκο, με άλλο όνομα.

      Αυτό το νέο μάρκο (το ευρώ) πνίγει την χώρα μας, την οικονομία της και τον πληθυσμό της. Η χώρα πρέπει να νομισματοποιήσει το χρέος της (προκειμένου να το αποπληρώσει), πρέπει να νομισματοποιήσει και το δημόσιο έλλειμμά της (προκειμένου να τροφοδοτήσει την άμεση και ταχύρυθμη ανάπτυξή της, μέσα από την στήριξη της δημόσιας κατανάλωσης και - κυρίως - της δημόσιας επένδυσης), πρέπει να αυξήσει την ζήτηση, μέσα και από την αύξηση των μισθών (για να ανατάξει την καταρρέουσα κατανάλωση) και αυτό το νέο μάρκο, το οποίο οι αφελείς "ευρωπαϊστές" μας κατέστησαν νόμισμα της χώρας, καταργώντας, αφρόνως και εγκληματικώ τω τρόπω, το παλαιό τοπικό μας νόμισμα (την δραχμή) απαγορεύει όλα αυτά τα απολύτως αναγκαία και ζωτικά για την επιβίωση του τόπου, επειδή η έκδοσή του δεν εξαρτάται από την χώρα μας, οι "ταγοί" της οποίας δεν τολμούν να το εκτυπώσουν, για να μην δυσαρεστήσουν τους αυθέντες της Φραγκφούρτης και του Βερολίνου, οι οποίοι δεν θέλουν να το "πληθωρίσουν" (δηλαδή δεν θέλουν να προβούν στην αναγκαία και απαραίτητη ανακύκλωση των περισσευμάτων και των ελλειμμάτων και να αποτρέψουν την πανευρωπαϊκή ανακατανομή του παραγόμενου εισοδήματος στην ευρωζώνη, απαιτώντας μια καταστροφική δημοσιονομική προσαρμογή και την παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων, σε καιρούς κατακρήμνισης του ΑΕΠ της χώρας και ενώ απαραίτητη είναι η μαζική αύξηση των δημόσιων δαπανών και η ισοδύναμη αύξηση των ελλειμμάτων, για την επαναφορά της οικονομίας σε ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης).

      Και αντί οι "ευρωπαϊστές" μας να απαιτήσουν τον πληθωρισμό του δολοφονικά σκληρού ευρώ της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και να βγάλουν την χώρα μας από την ευρωζώνη (αφού οι ευρωζωνίτες και οι εκφραστές του γερμανικού συμφεροντολογικού εθνικισμού επιμένουν στην υπεράσπιση της χαοτικής ευρωζώνης, αρνούμενοι να αποδεχθούν τον επελθόντα θάνατό της και μη αποδεχόμενοι την ίδρυση στην θέση της μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας), προσχωρούν, για καθαρά ιδεοληπτικούς λόγους, στις θέσεις των Γερμανών εθνικιστών και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, αρνούμενοι να δουν, να αναγνωρίσουν και να διορθώσουν το λάθος τους, προτιμώντας να οδηγήσουν τον ελληνικό πληθυσμό στον πλήρη όλεθρο, προκειμένου να σώσουν το ευρώ και όχι την χώρα και τον πληθυσμό της!

      Διαγραφή
    3. Ξεχνώντας το απλούστερο και συνάμα το ορθολογικότερο όλων : Ότι, δηλαδή, δεν υφίστανται οι λαοί για τα νομίσματα, αλλά τα νομίσματα για τους λαούς...

      Και όμως, αυτή την απλή, απλούστατη αλήθεια δεν μπορούν, ή αρνούνται να την δουν οι "ευρωπαϊστές" μας, μην και τους χαλάσει η "ευρωπαϊστική ιδεολογία", ή το "ευρωπαϊστικό όραμα" τους, τα οποία, βλακωδώς και ως αρχάριοι, ταύτισαν με την ευρωζώνη (η οποία ουδεμία σχέση έχει με την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας - αντιθέτως, μάλιστα, η ευρωζώνη, ως νομισματική ζώνη σκληρού νομίσματος είναι η έμπρακτη άρνηση και αποτυχία της ιδέας αυτής).

      Δεν τους φταίει κανείς. Ας πρόσεχαν...

      Διαγραφή
  3. http://ecogreensnikoschryso.blogspot.gr/2012/05/blog-post_6102.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ φίλε, είδα την ανάρτηση του κ. Χρυσόγελου. Αποτελείται από ένα κράμα δικαιολογιών, που είναι για μικρά παιδιά.

      Τι μας λέει ο κ. Χρυσόγελος
      ; Μας λέει, ό,τι λέει και η κ. Μέρκελ, με άλλα λόγια (και μάλιστα με αντιφατικά λόγια). Προσπαθεί να μιλήσει για ένα αόριστο green New Deal και (χωρίς να το εξειδικεύει) το συνδυάζει με την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, γεγονός το οποίο αναιρεί το ουσιαστικό περιεχόμενο ενός προγράμματος, επιπέδου New Deal (είτε αυτό είναι "πράσινο", είτε οποιουδήποτε άλλου χρώματος)!

      Η ουσία του μερκελιστικού περιεχομένου της πρότασης των Οικολόγων Πρασίνων βρίσκεται στην υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου προγράμματος της δημοσιονομικής προσαρμογής, το οποίο έχει υιοθετήσει η τρόϊκα, για την Ελλάδα (και όχι μόνο γι' αυτήν)- ακόμα και με την ψευδοlight εκδοχή της επιμήκυνσης, κατά 2 χρόνια. Ακόμα και με αυτή την εκδοχή, το πρόγραμμα της δημοσιονομικής προσαρμογής, για την Ελλάδα είναι απολύτως καταστροφικό, διότι εμβαθύνει την κρίση, αφού, ως στόχο έχει την μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, κάτω του 3% του ΑΕΠ, που προφανώς θα στηριχθεί στην μείωση των δαπανών και στην αύξηση των εσόδων του κράτους, σε μια περίοδο που η κρίση έχει λάβει διαστάσεις αποδόμησης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, με ένα ΑΕΠ που κατακρημνίζεται, με τρέχοντες ρυθμούς της τάξης του -8% και ακόμη περισσότερο.

      Φυσικά, οποιοσδήποτε έχει ένα στοιχειώδες επίπεδο μακροοικονομικής παιδείας γνωρίζει ότι η συνταγή αυτή της δημοσιονομικής προσαρμογής, που στηρίζεται στην μείωση των ελλειμμάτων και - πολύ περισσότερο - στην δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων αντιστρατεύεται, πλήρως, την επάνοδο της ελληνικής οικονομίας (και της ευρωπαϊκής οικονομίας) σε ρυθμούς ανάπτυξης και εγγυάται την, ακόμα μεγαλύτερη, εμβάθυνση της οικονομικής κρίσης.

      Η επάνοδος της ελληνικής (και της ευρωπαϊκής) οικονομίας στην ανάπτυξη απαιτεί την αποφυγή κάθε σχεδίου δημοσιονομικής προσαρμογής, που προσανατολίζεται στην μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, στην μείωση των δημοσίων δαπανών και στην αύξηση των δημοσίων εσόδων. Η υπέρβαση της παρούσας οικονομικής κρίσης (και κάθε οικονομικής κρίσης) στηρίζεται στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η οποία έχει ως μοχλούς ανάπτυξης την αύξηση των δημοσίων ελλειμμάτων, την αύξηση των δαπανών, την μείωση των φόρων και την αύξηση των μισθών (στην οποία διαφωνεί ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ", ακόμα και αν μείνουμε στο σενάριο που παρουσιάζει ο κ. Χρυσόγελος, αυτό δηλαδή του μισθού του "καθηγητή των γερμανικών, με τα 1300 € - αν και αυτή η αύξηση είναι απολύτως απαραίτητη!) προκειμένου να στηριχθεί η δημόσια και η ιδιωτική κατανάλωση και μέσα από ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, να ανακάμψει, έμπρακτα, η οικονομία, με στήριξη της ολικής καταναλωτικής και επενδυτικής δαπάνης, την αποκατάσταση της συστημικής δυσλειτουργίας του μηχανισμού της μετατροπής των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις και την αποκατάσταση της συναθροιστικής ζητήσεως στην οικονομία.

      Πως μπορούν να χρηματοδοτηθούν τα αναγκαστικά αυξημένα ελλείμματα, οι αυξημένες δαπάνες, οι απαιτούμενες μεγάλες δημόσιες επενδύσεις, οι αυξήσεις των μισθών και πως θα καλυφθούν τα κενά από τις μειώσεις των φορολογικών συντελεστών και των εσόδων του δημοσίου; Απλά. Πολύ απλά. Σπάζοντας τα taboo της γραφειοκρατίας της Ε.Κ.Τ., της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ. Με την νομισματοποίησή τους. Δηλαδή με την κοπή νομίσματος. Δηλαδή με τον "πληθωρισμό" του ευρώ (που στην πραγματικότητα δεν θα υπάρξουν σοβαρές πληθωριστικές πιέσεις, στο μέτρο που το φρεσκοτυπωμένο χρήμα χρησιμοποιηθεί στοχευμένα και συγκεκριμένα για την τόνωση της παραγωγής)...

      Διαγραφή
    2. Όλα αυτά, ούτε καινούργια είναι, ούτε αποτελούν κάποια πρωτοτυπία. Μας τα έχουν διδάξει, ήδη, από την εποχή της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930, όσοι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν εκείνη την κατακρημνιστική κρίση, δηλαδή ο πρόεδρος Franklin Delano Roosevelt και το οικονομικό του επιτελείο και δι' αυτών ο John Maynard Keynes, με την "General Theory of Employment, Interest and Money", όπως αυτή εξειδικεύτηκε στην πράξη εκείνη την ταραγμένη εποχή, με τα έμπρακτα λάθη των εφαρμοστών, αλλά και τα πλείστα σωστά μέτρα, τα οποία αναχαίτισαν την πορεία της αμερικανικής οικονομίας στον γκρεμό, καταφέρνοντας στις αρχές της δεκατίας του 1940 να επαναφέρουν την οικονομία των Η.Π.Α. στα επίπεδα του 1929, ύστερα από την ιλιγγιώδη πτώση της τάξης του 25% του αμερικανικού ΑΕΠ, που είχε υποστεί η μεγάλη αυτή χώρα, κατά την οξύτατη φάση της κρίσης στην τριετία 1929 - 1932, λόγω των βλακωδών χειρισμών του προέδρου Herbert Hoover και του υπουργού των Οικονομικών Andrew Mellon, τους οποίους, αντιγράφει, πλήρως, το νεοφιλελεύθερο εθνικιστικό επιτελείο των Μέρκελ, Ρέσλερ και Σόϋμπλε, με τα πεπραγμένα τους στην ευρωζώνη, το οποίο επιτελείο επιδιώκει να αποφύγει η γερμανική ελίτ την μετακύλιση των πλεονασμάτων της στις χειμαζόμενες χώρες της ευρωζώνης, υπό οιονδήποτε τρόπο και με οποιαδήποτε μορφή. Και δι' αυτού του τόπου αρνείται να δεσμεύσει, οριστικά, την χώρα της και τις τύχες της με αυτήν των άλλων χωρών της ευρωζώνης.

      Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, ή προϊόν μιας επικίνδυνης ασχετοσύνης και ενός προγραμματικού κομφουζιονισμού, από μεριάς του κ. Χρυσόγελου, του πρώην "κόκκινου Ντάννυ" και των συν αυτώ...

      Διαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU