Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Ο Σύριζα στην κυβέρνηση το βαθύ ΠαΣόκ στην εξουσία

Περσινή αλλά επίκαιρη γελοιογραφία για το βαθυκράτος που επιβιώνει ως παράσιτο επιλέγοντας απλά τον κατάλληλο κάθε φορά ξενιστή...(ΑΣ)

του Λεωνίδα Καστανά από την Μαργαρίτα

Η εκλογική άνοδος του Σύριζα έχει σημάνει συναγερμό στις τάξεις των κρατικοδίαιτων μεσαίων πολιτικών στελεχών του πάλαι ποτέ κραταιού ΠαΣόκ. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τα οδηγεί σχεδόν αυτόματα σε νέα κομματική επιλογή και αυτή δεν μπορεί παρά να είναι, Σύριζα, έστω και με σφιγμένα δόντια. Αμφιλεγόμενοι πολιτευτές, συνδικαλιστές, παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, ανώτεροι και μεσαίοι κρατικοί υπάλληλοι, συνεταιριστές, στελέχη των ΔΕΚΟ, που μέχρι χτες έβγαζαν το ψωμί ή το παντεσπάνι τους κάτω από τον πράσινο ήλιο, σήμερα σηκώνουν την τρίχρωμη σημαία, σφίγγουν την αριστερή γροθιά τους και προχωράνε.
Δεν είναι πια «αυτοί», είναι «εμείς».

Όλες αυτές και όλοι αυτοί με τα «καθαρά» χέρια τρέχουν να ξεπλυθούν στη νέα κολυμπήθρα του Σιλωάμ που άνοιξε και λειτουργεί στην πόλη μας. Πρώτα θα εξασφαλίσουν ασυλία και μετά θα πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στην κρατική μηχανή, για να συνεχίσουν το φιλολαϊκό τους έργο, αυτό που πρόδωσαν οι νεοφιλελεύθεροι τέως σύντροφοί τους.
Από κοντά θα ακολουθήσουν και μικρομεσαίοι παράγοντες της ΝΔ, κυρίως από το χώρο του κρατικού συνδικαλισμού. Τόσα χρόνια, στα σωματεία του δημόσιου τομέα, όπως για παράδειγμα στην ΟΛΜΕ, δεξιοί και σοσιαλιστές ασπάζονταν και υλοποιούσαν τη γραμμή του πιο σκληρού Σύριζα. Πάντοτε για το καλό των συναδέλφων τους, πάντοτε για το κακό της υπόλοιπης κοινωνίας. Η νέα πολιτική τους στέγη θα τους φανεί τόσο οικεία. Απέναντι στη «μνημονιακή λαίλαπα» που επιβουλεύεται το κράτος - λάφυρο κανείς δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος. Με το αζημίωτο βέβαια.

Η υποψήφια αριστερή διακυβέρνηση ξέρει ότι δεν έχει βαθιές ρίζες μέσα στην κοινωνία, τουλάχιστον σαν αυτές που είχαν τα άλλα κόμματα εξουσίας. Ξέρει ότι οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα επιλέγουν Αριστερά, δεν είναι Αριστεροί, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι. Άλλοι ελπίζουν να ανακτήσουν το προηγούμενο επίπεδο ζωής τους. Άλλοι έχουν μείνει άνεργοι, είναι χρεωμένοι, εξαθλιωμένοι. Άλλοι είναι νέοι και ξέρουν ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Όλοι αυτοί ελπίζουν σε ότι τους απέμεινε. Στην Αριστερά. Ελπίζουν γενικά, χωρίς να διαβάζουν τα προγράμματα, να ζυγίζουν τους αριθμούς, να γνωρίζουν τα πρόσωπα. Χωρίς να ...

συνειδητοποιούν ότι δεν αρκούν οι υποσχέσεις για να γλιτώσουν. Χρειάζονται και τα χρήματα.

Η υποψήφια αριστερή διακυβέρνηση ξέρει ότι, στην αρχή, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Όλο αυτό το αγανακτισμένο πλήθος του 25-30%, που επενδύει σήμερα στον Τσίπρα, μόλις καταλάβει ότι οι λύσεις δεν είναι αυτόματες και απαιτούν δουλειά, θυσίες, χρόνο και βοήθεια από την ΕΕ, δεν θα αρχίσει απλά να δυσανασχετεί, αλλά θα βγει στους δρόμους. Τα παλιά επίκαιρα από «το κίνημα της κατσαρόλας», που γκρέμισε τον Αλλιέντε, είναι σκηνές από τα προσεχώς της πλατείας Συντάγματος. Και τότε μπροστά του, οι μπάχαλοι θα μοιάζουν παιδική χαρά. Η πλειοψηφία των θιγμένων δεν καταλαβαίνει ούτε από προοδευτικά λόγια, ούτε από εθνική ανεξαρτησία, ούτε από σοσιαλιστική προοπτική. Αυτά είναι για το 5%, για τους δικούς μας. Οι άλλοι, οι εκλογικοί νομάδες, καταλαβαίνουν και δικαίως μόνο από το πρακτικό αποτέλεσμα. Άπαξ και νιώσουν ότι «προδόθηκαν» θα γίνουν επικίνδυνοι.

Γι’ αυτό και αυτή η Αριστερά χρειάζεται αναχώματα. Χρειάζονται πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη με δεσμούς ποικίλων εξυπηρετήσεων με την κεντρώα μεσαία τάξη. Στελέχη ικανά να ανακόψουν τα πιθανά κύματα δυσαρέσκειας λόγω έλλειψης ρευστού, αλλά και ικανά να βοηθήσουν στην προσαρμογή όλου αυτού του συρφετού, στο νέο κομματικό - κρατικό περιβάλλον. Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι η μαζική μετακίνηση του βαθέως ΠαΣόκ, στο Σύριζα, δεν συνάντησε κανένα εσωτερικό εμπόδιο. Και αυτό συνέβη γιατί, δύο χρόνια τώρα, η άκριτη αντιμνημονιακή και λαϊκίστικη πολιτική ύφανε έναν ιστό, όπου το δεξιό και το αριστερό, το φιλεργατικό και το συντεχνιακό ήταν συχνά δυσδιάκριτα. Θεωρώ ιδιαίτερα επιτυχημένη την απόφαση του Σύριζα να εισχωρήσει αμέσως, αλλά διακριτικά, στο «κίνημα των αριστερών αγανακτισμένων» της κάτω πλατείας. Η επιλογή αυτή τον έφερε σε επαφή και με τις απολίτικες ή λούμπεν μάζες της μούντζας και του «δεν πληρώνω» αλλά και με τη δεξιά ή και την ακροδεξιά των αγανακτισμένων της άνω πλατείας. Τον καθιέρωσε ως «φιλολαϊκή μαζική δύναμη» στη νέα μνημονιακή εποχή, κάτι που το ΚΚΕ, προς τιμή του, απέφυγε και το πλήρωσε εκλογικά. Η αντισυστημικότητα έδωσε τη θέση της σε ένα ιδιότυπο βίαιο αριστερό εθνολαϊκισμό. Στην ίδια κατεύθυνση δούλεψαν οι παρεμβάσεις του στις παρελάσεις, η ενθάρρυνση και ανοχή της πολιτική βίας κατά των «προδοτών», οι σκληρές δηλώσεις για τους Ευρωπαίους, οι καταλήψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι μανιχαϊσμοί τρέφονται και πολλαπλασιάζονται. Το πολιτικό παρελθόν λησμονείται μπροστά στον κοινό εχθρό που είναι η τρόικα. Αντίθετα κυριαρχούν ο φανατισμός, η εκδίκηση, η τιμωρία. Ιδιαίτερη συμβολή σε αυτήν τη συνάντηση είχε και η βία. Σε μια χώρα, όπου η ΕΟ 17 Νοέμβρη έχει ακόμα ευρύτατη αποδοχή, η άσκηση βίας κατά των πολιτικών ή οικονομικών αντιπάλων, φαντάζει πολιτικά τελείως νόμιμη. Αρκεί να είναι επαναστατική, να γίνεται στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων. Η βία ενδυναμώνει τους δεσμούς της ανερχόμενης Αριστεράς με λαϊκές μάζες του γηπέδου και του καφενείου, αλλά και με το μικροαστικό αναρχισμό της μεσαίας τάξης. Έρχεται να συμπληρώσει την απέχθεια που τρέφει η πλειοψηφία της κοινωνίας μας προς τη συνεργασία, το συμβιβασμό, την υποχώρηση και τη διαπραγμάτευση.

Μια παρένθεση. Στην αρχή του χρόνου οι δημοσκοπήσεις έδιναν έως 7% στο Σύριζα και ως 15% στη ΔΗΜΑΡ. Προφανώς, πολλοί αγανακτισμένοι ψηφοφόροι του δικομματισμού και κυρίως του ΠαΣόκ δοκίμασαν αρχικά τη Δημοκρατική Αριστερά. Εκεί όμως συνάντησαν μεταρρυθμιστικό και ήπιο πολιτικό λόγο, χωρίς υποσχέσεις, ακρότητες και λαϊκισμούς. Κοντοστάθηκαν και οι περισσότεροι προσπέρασαν για να καταλήξουν σε ένα νέο ΠαΣόκ, με το δυναμισμό όμως και την αμετροέπεια που απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί.

Ποιος όμως θα αναλάβει να σιτίζει, όλους αυτούς τους πολιτικούς μετανάστες; Μα και βέβαια ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. Όχι όπως παλιά, γιατί τα δανεικά μας τέλειωσαν, αλλά σίγουρα θα αναζητηθούν λύσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Στην ουσία, η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου από το Σύριζα στόχο θα έχει να διαφυλάξει τα βασικά πλεονεκτήματα του κρατικού έναντι του ιδιωτικού τομέα. Πάντοτε στο δεδομένο οικονομικό και δημοσιονομικό περιβάλλον.
Η Αριστερή διακυβέρνηση προκειμένου να έχει στο πλευρό της όλους αυτούς τους «επαγγελματίες», δηλαδή τη πλατιά βάση του πολιτικού συστήματος, θα τους εκχωρήσει το κράτος, ολοκληρωτικά. Η προσωπική ευθύνη, η αξιολόγηση, η πάταξη της διαφθοράς και των μεσαίων στελεχών, η μείωση της γραφειοκρατίας, η αύξηση της παραγωγικότητας, η περιστολή των δαπανών, έχουν ήδη βαπτιστεί από το Σύριζα ως στοιχεία νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και έχουν μπει στη μαύρη λίστα. Απεναντίας, αναδύονται και πάλι τα παχιά επαναστατικά λόγια, η ανευθυνότητα όλων μέσω της συλλογικής ευθύνης, η υποβάθμιση της ιεραρχίας και η αναβάθμιση της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας. Στο κυβερνητικό πρόγραμμα του Σύριζα υιοθετούνται όλα τα πάγια οικονομίστικα αιτήματα της Αριστεράς προς το κράτος. Μόνο που τώρα το κράτος θα είναι στα δικά της χέρια και δυστυχώς είναι ελλειμματικό, ανίκανο να δανειστεί, ανίκανο να ικανοποιήσει.
Ο Σύριζα (και το βαθύ ΠαΣόκ) μας υπόσχεται μέρες ευημερίας, ενώ ήδη έχουμε πτωχεύσει. Αποφεύγει να μας πει πόσο θα κοστίσει αυτό το κοινωνικό πρόγραμμα σε απόλυτους αριθμούς. Η επέκταση του επιδόματος ανεργίας θα κοστίσει 1,5 δισ., ενώ η άρση των επιπτώσεων στις συντάξεις του δευτέρου μνημονίου άλλα 700 εκατ. ευρώ. Αυτά τα 2,2 δισ. θα προστεθούν στα 4 δισ. πρωτογενές έλλειμμα.
Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα;
Ποντάρει να μαζέψει ένα μέρος (8 εκ) από τη φοροδιαφυγή, η οποία αγγίζει ετησίως τα 45 εκατομμύρια. Δύσκολο. Τα ίδια έλεγε και ο Παπακωνσταντίνου. Προφανώς αυτός δεν είχε την πολιτική βούληση, ενώ οι νέοι θα την έχουν. Οι φορολογικοί νόμοι, η δικαιοσύνη και οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι έτσι δομημένοι και διαπλεκόμενοι ώστε να θωρακίζουν τη φοροδιαφυγή. Υπάρχει σχέδιο και κοινωνικές συμμαχίες εντός του κράτους, για να ανατραπούν; Και με ποια καινούργια και αποδοτικά συστήματα θα αντικατασταθούν; Ποιοι θα υπηρετήσουν το νέο σύστημα; Και κυρίως, πόσο χρόνο θα χρειαστούν για να γίνουν όλα αυτά; Ή μήπως νομίζουν ότι 6 μήνες τώρα που παίζουμε τις προεκλογικές κουμπάρες, οι παρανομούντες και οι φίλοι τους αμέλησαν να καλυφθούν;
Γνωρίζει η επερχόμενη Αριστερά ότι 1.000.000 ελεύθεροι επαγγελματίες κάνουν κάθε χρόνο δήλωση κάτω από το αφορολόγητο; Γνωρίζει ότι σε όλες τις χώρες με πολύ καλύτερα συστήματα και άλλη νοοτροπία, αυτή η φοροδιαφυγή είναι πολύ δύσκολο να συλληφθεί; Η Αριστερά αυτή αρνείται να δει ότι ο παρασιτισμός είναι απλωμένος σε ολόκληρη την κοινωνία, στα υψηλά, μεσαία και κατώτερα στελέχη της κρατικής μηχανής. Η παραοικονομία ανέρχεται σήμερα στο 24% του ΑΕΠ και η ζημιά της ελληνικής οικονομίας λόγω της διαφθοράς είναι για το 2011 στο 13% του ΑΕΠ. 

(Στοιχεία εδώ)

Και βέβαια θα πρέπει να βρεθούν τα 2,2 δις για τους άνεργους και τους αδύναμους. Και βέβαια θα πρέπει να φτιάξουμε ένα δίκαιο δίχτυ προστασίας. Μήπως όμως θα πρέπει να συμβάλουν σε αυτό πρώτα και κύρια οι έχοντες και κατέχοντες; Και μήπως μέσα σε αυτούς είναι και οι υψηλόμισθοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ; Μήπως είναι και τα επιδοτούμενα ταμεία τους; Οι σπάταλες και αντιπαραγωγικές δημόσιες επιχειρήσεις; Μήπως γι’ αυτό τα συνδικαλιστικά τους στελέχη δηλώνουν σήμερα Σύριζα; Μήπως ένα μέρος από το βαθύ κράτος επενδύει στην κρατικιστική Αριστερά ακριβώς για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του;

Η ανερχόμενη παραδοσιακή Αριστερά επενδύει όχι μόνο στη διαχείριση του υπάρχοντος υδροκέφαλου κράτους αλλά και στην επέκτασή του. Γι’ αυτό και ελπίζει στη συνεργασία όσων το έστησαν και το δούλεψαν. Αδυνατεί να δει την ανάγκη του ανοίγματος της κοινωνίας μας σε σύγχρονα left - liberalμοντέλα. Στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων, στην ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στις διεθνείς επενδύσεις, στις αποκρατικοποιήσεις. Αυτό το κράτος - εργοδότης ( αφέντης και δυνάστης) πρέπει να μεταρρυθμιστεί εκ βάθρων και να περιοριστεί. Μόνο τότε θα γίνει παραγωγικό και θα έχει ελπίδα εξυγίανσης. Όσο είναι αυτό που ρυθμίζει όλη την οικονομία και φαύλο θα είναι και αντιπαραγωγικό και αντιδημοκρατικό. Θα είναι εχθρός της ανάπτυξης και φίλος της καθυστέρησης.

Δυστυχώς, είναι απόλυτα λογικό ότι η Αριστερά αυτή δεν βλέπει. Όταν ιδεολογικά έχει υποβαθμίσει όλα τα φιλελεύθερα στοιχεία της ανανεωτικής αριστεράς με την οποία φλερτάρισε στο παρελθόν, είναι τελείως φυσιολογική η επιστροφή στις κλασσικές θεωρήσεις της δογματικής Αριστεράς. Μέσω αυτού, του ιστορικά αποτυχημένου μοντέλου, θα αξιώσει την ισχύ της και θα αποπειραθεί να σταθεροποιήσει την εξουσία της. Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Η αναμενόμενη αποτυχία της θα σημάνει και την καταστροφή της χώρας. Εκτός και αν η πιθανή ανάληψη της διακυβέρνησης, δηλαδή η ίδια η ζωή, της δείξει πως τόσο ο Μάρξ όσο και ο Λένιν δεν μένουν πια εδώ. Οι σύγχρονες Ευρωπαϊκές κοινωνίες απαιτούν και σύγχρονες θεωρίες και πολιτικές.

9 σχόλια:

  1. Το γεγονός ότι τα κρατικοδίαιτα μεσαία πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ οδηγούνται στο ΣΥΡΙΖΑ από που αποδεικνύεται; Ο Παν. Παναγιώτου, π.χ., ανήκει σε αυτήν την κατηγορία;
    Το "βαθύ" ΠΑΣΟΚ μας πειράζει,ενώ το "ρηχό" όχι;
    Οι ψηφοφόροι του δικομματισμού που "δοκίμασαν" δημοσκοπικά τη ΔΗΜΑΡ έφυγαν από αυτή επειδή δεν τους αρέσει ο μεταρρυθμιστικός και ήπιος λόγος της;
    Τον Αλιέντε τον γκρέμισε το κίνημα της κατσαρόλας;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το οτι η ΔΗΜΑΡ εχασε το 30% και βάλε των οργανώσεων και μελών που τη δημιουργησαν από αυτές της προσχωρήσεις όχι του βαθεος κακου ΠΑΣΟΚ αλλά του "εκσυχρονιστικού" καλού ΠΑΣΟΚ δεν προβληματίζει τον αρθογράφο. Βέβαια να παραδεχτώ ότι ειχε την τόλμη και την ειλικρίνεια το συγκεκριμένο κόμμα να δηλώσει δημόσια τη προσχώρηση σχεδόν 10αδας βουλευτών το ΠΑΣΟΚ και πλειάδας στελεχών του σπάζοντας έτσι το συντεχνιασμό της "ανανέωσης" που είχαν τα πρώην μέλη τους. Καλά για τον Αλλιέντε και το κίνημα της κατσαρόλας δεν το συζητάω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν γράφει πουθενά ότι το κινημα της κατσαρόλας έριξε τον Αλλιέντε. Αλλά προφανώς συνέβαλε σημαντικά. Διαβάστε και λίγο.
    Οι Πασόκοι που προσχώρησαν στη ΔΗΜΑΡ είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα λαμόγια που μπαίνουν στο Σύριζα. Κανείς δεν αποχώρησε από τη ΔΗΜΑΡ λόγω Πασόκων Απλά γράφετε ψέμματα, οι γνωστοί γκεμπελισμοί του Συριζα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαζέψου λίγο γιατί από τη Δευτέρα θα παρακαλάς για υπουργεία

      Διαγραφή
  4. Περίεργο, εσείς οι "πολιτισμένοι" και "ευγενείς" μεταρρυθμιστές να ανπαράγετε τα πιο κίτρινα και συνομωσιολογικά σενάρια της πιο αντιδραστικής εκδοχής της δεξιάς. Καμιά απόδειξη γι αυτά που ισχυρίζεστε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ σε αυτούς τους "πολιτισμένους" και "ευγενείς" μεταρρυθμιστές ανήκω, αλλά ομολογώ ότι οι ομαδικές κατηγορίες και από τις δυo πλευρές προσβάλουν τόσο εμένα που ψηφίζω Ο.Π. και υποστηρίζω και ΔΗΜΑΡ όσο και φίλους και γνωστούς που για δικούς τους λόγους θα υποστηρίξουν ΣΥΡΙΖΑ.
      Τουλάχιστον για την πλευρά μου, ομολογώ ότι αυτές οι συλλογικές ταμπέλες και κατηγορίες προς τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων δεν μου θυμίζουν τον προοδευτικό, ρεαλιστικό και μεταρρυθμιστικό χώρο που γνώρισα και αγάπησα. Λυπάμαι.

      Διαγραφή
  5. ΓΔ: 533,71 +6,84% ΤΖΙΡΟΣ: 29,06 εκ. 13:07:43
    ΓΔ: 541,40 +8,38% ΤΖΙΡΟΣ: 43,39 εκ. 14:18:13
    ΓΔ: 543,45 +8,79% ΤΖΙΡΟΣ: 65,51 εκ. 16:28:13
    Game over!!!
    Ειναι προφανες οτι αν εχεις καλους πολιτικους “φιλους” που μπορει να ρισκαρουν λ.χ. 100 εκατ. ευρω σιγουρευεις το αποτελεσμα των εκλογων , δινοντας ελπιδα προσωρινα στους ημι-διαταραγμενους αργυρωνητους ψηφοφορους των εικοσι και πλεον χριστιανικων φυλων της χωρας που ονομαζεται Ελλας.
    Ειναι η καλυτερη agitatsia -propaganda που εχω δει τελευταια.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το παιχνίδι τελείωσε.
    Είναι φανερό πλέον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ο "ξενιστής" των ορφανών του Βαθέως ΠΑΣΟΚ, το κόμμα των συντεχνιών των Δημοσίων Υπαλλήλων.
    Η κατανόηση αυτής της απλής αλήθειας, από το σύνολο της κοινωνίας, διέσπασε την δυναμική του και τον οδήγησε, σε αδυναμία να ηγεμονεύσει.
    Οι νευρωτικές δηλώσεις Τσίπρα, η απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα που αποπνέουν οι γεμάτες "κρίση μεγαλείου" δηλώσεις του, θα τον περιορίσουν σ'αυτό που υποχρεωτικά μπορεί να κάνει πλέον.
    Φανάζομαι, η μέση συνείδηση τον αντιμετωπίζει, ως τον "Κασιδιάρη της Ευρώπης", που έχει στην θέση της κανέλη την Μέρκελ. Μια παρωδία.
    Μετετράπη σε "πολιτική έκφραση" της ΑΔΕΔΥ και θα αυτοπεριορισθεί στον συνδικαλιστικό ρόλο της.
    Είναι το μόνο πεδίο στο οποίο μπορούν να συμφωνήσουν, οι συνιστώσες του, είναι το μόνο πεδίο στο οποίο η "ανεπάρκειά" τους τους επιτρέπει να εμφανίζονται ενιαία.
    Α, ξέχασα και έναν άλλο ρόλο. Την σύγκρουση με την Χρυσή Αυγή, που θα επιλέξουν κάποιες από τις συνιστώσες, για να δόσουν πολιτικό νόημα στην ύπαρξή τους.
    Αυτή όμως η ακτιβίστικη "υποκατάσταση" της πολιτείας, θα οδηγήσει σε φυλλορρόημα τους νέους ψηφοφόρους του και στην επιστροφή στα παλιά ποσοστά του.
    Αυτή η προεκλογική περίοδος, έδοσε την χαριστική βολή στην αντιμνημονιακή ρητορική τους. Μόνο ο Καμένος, θα μείνει "καμένος".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κωστη
    Με εκπλητεις ευχαριστα
    Ο Τσιπρας , αν και Πολιτικος Μηχανικος ΕΜΠ, δεν ειχε διδαχθει επαρκως (στην ΚΝΕ, τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ) το μαθημα της συναισθηματικης νοημοσυνης και οπως ευστοχα εγραψες" η απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα που αποπνέουν οι γεμάτες "κρίση μεγαλείου" δηλώσεις του,θα τον περιορίσουν σ'αυτό που υποχρεωτικά μπορεί να κάνει πλέον."

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Το μαθημα περι συναισθηματικης νοημοσυνης ηγετων πρεπει να διδασκεται - σε ολους ανεξαιρετως τους υποψηφιους ηγετες - ολοκληρο,χωρις περικοπες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU