Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ποιος θα κλείσει πρώτος μια άχρηστη κρατική υπηρεσία;


του Λεωνίδα Καστανά (από την Μαργαρίτα και την Μεταρρύθμιση)
Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δεν μας γέμισε αισιοδοξία για το μέλλον, τόσο το δικό της όσο και της χώρας. Πολλά ονόματα γνωστών αποτυχημένων πολιτικών βρίσκονται σε καίριες θέσεις. 
Πολιτικών που διακρίθηκαν για την πελατειακή τους αντίληψη περί την πολιτική, τουλάχιστον κατά το πρόσφατο παρελθόν. Δίπλα τους λίγα λαμπερά ονόματα ανθρώπων που κοσμούν με τη δράση τους  τη δημόσια ζωή και δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ονόματα με έντονα μεταρρυθμιστικές απόψεις, με όραμα και κέφι για δουλειά. Στον περίγυρο πολλά άγνωστα ονόματα που ελπίζουμε τα περισσότερα εξ αυτών να αποδειχθούν καλές περιπτώσεις.  
Το πώς θα δουλέψει το ετερόκλητο αυτό σύνολο, μέλει να αποδειχθεί. Δυστυχώς η χώρα έχασε την ευκαιρία να έχει ένα πολύ συμπαγές οικονομικό επιτελείο από τους καλύτερους που διαθέτει. Και αναφέρομαι στους Α. Παπαδόπουλο, Στουρνάρα, Μαραβέγια, Ζαννιά, Ηλ. Κικίκλια οι οποίοι μαζί με το Ράπανο και το Χατζηδάκη   θα έφτιαχναν την  dream team της οικονομίας με μεγάλες πιθανότητες να επιτύχουν και να οδηγήσουν στη χώρα με ασφάλεια στη νέα εποχή. Οι πληροφορίες λέγουν ότι ήταν ο Βενιζέλος αυτός που δεν θέλησε να γίνει κάτι τέτοιο. Ενώ με παρέμβαση του Φ. Κουβέλη είχε εξασφαλιστεί η συμμετοχή τους, ο αρχηγός του ΠαΣόκ δεν την υποστήριξε και μάλιστα απουσίαζε από τη διαπραγμάτευση για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης.
Θα πορευτούμε με ότι έχουμε. Στο αποτέλεσμα της σύνθεσης αποτυπώνεται το συμπέρασμα ότι αυτή η κυβέρνηση χωρίς την ανάμειξη της ΔΗΜΑΡ θα ήταν πολύ χειρότερη και με την ενεργό ανάμειξη του ΠαΣοκ θα ήταν πολύ καλύτερη. 

Δυστυχώς τα πολιτικά παιχνίδια δεν λείπουν ούτε στις πιο δύσκολες ώρες.
Το πλαίσιο διακυβέρνησης είναι ρεαλιστικό, αλλά και προοδευτικό με την ουσιαστική σημασία των λέξεων. Προωθεί μεταρρυθμίσεις και προοδευτικές διαρθρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, την αναδιοργάνωση του κράτους, τις στρατηγικές επιλογές της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας, στη βιομηχανία, την ενέργεια, τις μεταφορές και τα δίκτυα, τις υπηρεσίες και τον πρωτογενή τομέα.
Η κόκκινη κλωστή που το διαπερνά είναι η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας στις αμοιβές και τα δικαιώματα, η καταπολέμηση της ανεργίας με ενεργητικές πολιτικές, η διεύρυνση των ευκαιριών απασχόλησης και επιχειρηματικότητας, ιδιαίτερα για τους νέους.
Θέλουμε να πετύχει ... η κυβερνητική προσπάθεια για το καλό της χώρας και των εργαζομένων και θα εργαστούμε για το σκοπό αυτό όλοι μαζί στην κυβέρνηση, στο κράτος και τη διοίκηση, στη Βουλή, στους θεσμούς ΤΑ, στο μαζικό κίνημα. Η επιτυχία της κυβέρνησης θα είναι και επιτυχία της ΔΗΜΑΡ.
Έχουμε συνείδηση ότι η πολιτική επιτυχία στο προγραμματικό πλαίσιο είναι αντιστρόφως ανάλογη της εκλογικής καταγραφής στο συσχετισμό ΝΔ –ΔΗΜΑΡ. Είμαστε περήφανοι διότι οι θεμελιώδεις πολιτικές αρχές και της διεκδίκησης για την αναδιαπραγμάτευση και της διακομματικής συμπαράταξης στη διαπραγμάτευση είχαν τεθεί από τη Δημοκρατική Αριστερά.
Ωστόσο το πρόγραμμα θα τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Ελπίζουμε να γίνει σκληρή και εποικοδομητική διαπραγμάτευση και το αποτέλεσμα να είναι θετικό για τη χώρα. Όποιο όμως και αν είναι το πρόγραμμα που εν τέλει θα εφαρμοστεί, θα πρέπει να γίνει πράξη και μάλιστα άμεσα. Γιατί το πολιτικό μας σύστημα ενώ είναι μανούλα στις υποσχέσεις, παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσανεξία στην εφαρμογή των μεταρρυθμιστικών επιλογών. Η πρόσφατη ιστορία υλοποίησης των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων είναι απογοητευτική.
¨Ολοι μας είδαμε και βλέπουμε καθημερινά μεγάλες επιχειρήσεις να κλείνουν, μικρά μαγαζιά να βάζουν λουκέτο, πολυεθνικές να αποχωρούν από τη χώρα, χρέη να αυξάνονται, δουλειές να ματαιώνονται, χιλιάδες ανθρώπους να μένουν στο δρόμο. Είδαμε σχολεία να κλείνουν και άλλα να συγχωνεύονται, στα πλαίσια της δραστικής περικοπής των δαπανών, του καλύτερου εκπαιδευτικού αποτελέσματος και του νοικοκυρέματος του κράτους. Ακούμε για νοσοκομεία που θα ακολουθήσουν και ανησυχούμε.  
Αυτό που δεν έχουμε δει είναι, το κλείσιμο, το σφράγισμα, την εξαφάνιση από το διοικητικό χάρτη της χώρας μια άχρηστης δημόσιας υπηρεσίας. 

Ας μας υποσχεθεί κάποιος ότι θα το δούμε και ας μας φωνάξει να ανοίξουμε σαμπάνιες τη μέρα που θα γίνεται η μετακόμιση. 
Όχι για να μείνουν και άλλοι συμπολίτες μας στο δρόμο. Αλλά για να απορροφηθούν σε εκείνες τις υπηρεσίες που πραγματικά τους χρειάζονται. Για να σταματήσει η αιμορραγία όλων μας σε νοίκια και λειτουργικά έξοδα για τη συντήρηση κτιρίων που στεγάζουν ελάχιστους υπαλλήλους χωρίς αντικείμενο. Για να μην πληρωθούν ποτέ πια υπέρογκοι λογαριασμοί για τηλέφωνα και internet που δεν χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες της υπηρεσίας αλλά για αυτές των άπραγων υπαλλήλων τους. Για να χάσουν πια οι οθόνες των pc, το φέγγος του facebook και της πασιέντζας. 
Αλήθεια ποιος θα είναι ο υπουργός που θα βάλει το πρώτο λουκέτο να τον σηκώσουμε στα χέρια; Γιατί αυτή ή αυτός θα είναι ο πρωταθλητής της νέας κυβέρνησης.
Αλήθεια, ο Καλλικράτης δεν έγινε για να περιοριστούν τα έξοδα των ΟΤΑ; Αμ δε. Αυξήθηκαν. Όπως διαβάζουμε στο ΒΗΜΑ, τα 2 τελευταία χρόνια οι προσλήψεις συνεχίζονται με αποτέλεσμα, ενώ συνταξιοδοτήθηκαν 53.365 άτομα, το σύνολο του προσωπικού της γενικής κυβέρνησης έμεινε σταθερό στα 629.301 άτομα. Η συμφωνία για μία πρόσληψη σε κάθε 5 αποχωρήσεις δεν τηρήθηκε. Με τι μούτρα θα πάμε σε οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση; 
Τόσο χαζούς θεωρούμε τους κουτόφραγκους;

Μόνο στους ΟΤΑ έγιναν 12000 προσλήψεις. Σε αυτούς τους άθλιους ΟΤΑ των οποίων η παροχή υπηρεσιών γίνεται καθημερινά και αθλιότερη έγιναν 12000 προσλήψεις. Για να είναι οι πόλεις πιο βρώμικες, τα σκουπίδια να σωρεύονται στους δημόσιους χώρους, οι «πνεύμονες πρασίνου» να είναι μικρές έρημοι, τα περιαστικά άλση σκουπιδότοποι και βάσεις εγκληματιών. Για να φοβάσαι το βράδυ να βγάλεις το σκύλο μια βόλτα, άοπλος. Για να χρειάζεται να εμπλακούν 5 υπάλληλοι μέχρι να σου δώσουν ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. Για να είναι οι πόλεις σκοτεινές, επειδή κάηκαν οι λάμπες και δεν αλλάχτηκαν ποτέ.

Το ΕΣΥ έκανε το 2011, 6000 νέες προσλήψεις. Και όμως ακόμα έχουμε νοσοκομεία που μοιάζουν με στρατιωτικές  μονάδες στο μέτωπο, εν καιρώ πολέμου. Ναι χρειαζόμαστε υγειονομικό προσωπικό, αλλά και σωστές διοικήσεις με οργανόγραμμα και διαφάνεια, ώστε να το κατανείμουν, να το οργανώσουν και να το αξιολογήσουν. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μπουν μπροστά.
 Πρόσφατα φιλικό μου πρόσωπο χρειάστηκε να νοσηλευθεί στην Ουρολογική Κλινική του Λαϊκού Νοσοκομείου. Σας πληροφορώ ότι οι ιδιωτικές κλινικές ωχριούν μπροστά της. Καθαριότητα, οργάνωση, ψυχολογική συμπαράσταση στους ασθενείς, υψηλού επιπέδου ιατρικές υπηρεσίες. Ο διευθυντής παρών από τις 7πμ, ένας σεβάσμιος κέρβερος, συντόνιζε τα πάντα, με πυγμή και χαμόγελο. Οι υφιστάμενοι τον κοιτούσαν στα μάτια. Τιμούσε την Ιατρική και τη χώρα, τόσο αυτός όσο και το προσωπικό. Την προηγούμενη εβδομάδα χρειάστηκε να κάνω μια επέμβαση στο Αττικό νοσοκομείο. Η ίδια εικόνα. Ένα σύγχρονο νοσοκομείο, με άριστο προσωπικό σε συνεχή εγρήγορση, παρήγαγε μόνο θετικά αποτελέσματα. Είναι όμως παντού έτσι; Πόσοι θα είχαν να αναφέρουν δεκάδες αρνητικά περιστατικά;

Χρειαζόμαστε ένα άλλο παράδειγμα. 
Δεν είναι οι προσλήψεις κατ’ ανάγκη αρνητικές, πρέπει όμως  να είναι στοχευμένες. Να είναι τελείως απαραίτητες, να μη γίνονται για να εξυπηρετηθούν οι κομματικοί φίλοι. Κάπως θα πρέπει να ελεγχθεί η κατάσταση. Κάτι θα πρέπει να παρουσιάσουμε στους δανειστές. Με κάποιο τρόπο θα πρέπει να δικαιολογήσουμε τις απαιτήσεις μας.  Ελπίζουμε τα στελέχη της νέας κυβέρνησης να έχουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Να εγκαταλείψουν την πελατειακή λογική. Να αποφύγουν τους μικροκομματισμούς. Να γράψουν ιστορία, έστω για μια φορά στη ζωή τους.
Η συμμετοχή ενός τμήματος της Αριστεράς στην κυβέρνηση δεν έγινε μόνο για να της δώσει ευρύτερη πολιτική νομιμοποίηση. Έγινε για να αλλάξει ο τρόπος που ασκείται η εξουσία.
Χρειάζεται πολιτική και οργανωτική εγρήγορση της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και όλων των προοδευτικών δυνάμεων για την επιτυχή εφαρμογή και προώθηση των προγραμματικών δεσμεύσεων στην κυβερνητική πολιτική. Αν η  Αριστερά θέλει το καλό των εργαζομένων και του τόπου θα πρέπει να εγκαταλείψει τα κεραμίδια και να πατήσει στη γη. Να έχει μάτια παντού και λύσεις για τα πάντα, ώστε να στρέφει κάθε στιγμή το καράβι στη ρότα της σωτηρίας. 
Η πολεμική, η καταγγελία, η βία, ο στείρος αρνητισμός, απλά θα φτιάξουν το κλίμα μέσα στο οποίο οι φαύλοι θα κυριαρχήσουν. Θα βαθύνουν τον κατακερματισμό, θα ενδυναμώσουν τα πολιτικά άκρα. Η αλλαγή δεν θα έρθει με δράσεις μόνο σε επίπεδο κορυφής. Χρειάζεται μια νέα κοινωνική συμφωνία. Η αριστερά έχει ιστορική ευθύνη. 

Ο Λεωνίδας Καστανάς είναι καθηγητής φυσικής και μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ

4 σχόλια:

  1. Ο αγαπητός Λεωνίδας λέει πράγματα τα οποία δεν στέκουν. (Μου αρέσει, πάντως, που λειτουργώντας, σαν κνίτης της δεκαετίας του 1980 υπερασπίζεται την κομματική γραμμή, όπως αυτή διαμορφώθηκε στο διασκεδαστικά παραμυθολογικό κείμενο προγραμματικής συμφωνίας της κυβέρνησης της νεοδημοκρατικής αριστεράς, υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά! Όταν θέλει ο μπαγάσας ο Λεωνίδας γίνεται ένας λενινιστής με τα όλα του...).

    Τέλος πάντων, η ουσία της όλης υπόθεσης είναι ότι το κείμενο της κυβερνητικής προγραμματικής συμφωνίας των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και οι ρυθμίσεις και οι όροι, που προβλέπονται σε αυτό, όσον αφορά την κυβερνητική δράση, εάν εφαρμοστούν, όπως αναφέρονται στο εν λόγω κείμενο κυβερνητικής προγραμματικής συμφωνίας, τότε, αναπόδραστα, θα οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης! Και γι' αυτόν τον λόγο, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν (πέρα από κάποιες ανούσιες διατάξεις του, κάποιες από τις οποίες έχουν ήδη προταθεί από τους δανειστές).

    Ως εκ τούτου, το κείμενο αυτό είναι, από την αρχή, έως το τέλος ένα ψευδολόγημα και μαζί με το χαρτί, πάνω στο οποίο γράφτηκε, οι δανειστές θα το πετάξουν στα σκουπίδια, χωρίς πολλές κουβέντες.

    Αυτά τα έχω γράψει και στο μπλόγκ του αγαπητού Λεωνίδα, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά την ορθότητα των όσων λέω.

    [Περισσότερα, δείτε στο μπλογκ μου στα συναφή θέματα : “Εκτός ευρωζώνης οδηγεί την Ελλάδα η εμφανιζόμενη ως κυβερνητική προγραμματική συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. (Γι' αυτό και δεν θα εφαρμοστεί, εκτός και αν αποφάσισαν να συγκρουστούν με τους δανειστές - κάτι που είναι απίθανο)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/06/they-are-leading-greece-out-of-euro.html και "Η κυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς του Αντώνη Σαμαρά και ο Βασίλης Ράπανος οδηγούν την χώρα προς την καταστροφή. (Ο Φώτης Κουβέλης και ο πολιτικός αφανισμός της ΔΗΜΑΡ)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/06/neodimocratiki-aristera.html].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τάσο η ορθότητα των όσων λες είναι αποδεδειγμένη εξ αποκαλύψεως;
    Πράγματι οι δανειστές θα είναι σκληροί απέναντί μας αν δεν κάνουμε τίποτα στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών οι οποίες και προτείνονται στο ίδιο κείμενο. Αυτά πάνε πακέτο. Μιλάμε για σταδιακή απαγκίστρωση. Διαφορετικά το καταγγέλλουμε και πέφτουμε στο κενό πράγμα που μάλλον θέλεις και δεν μας το λες καθαρά, να τελειώνουμε. Τέλος πάντων να θέλουμε να μείνουμε στο Ευρώ κάπως θα πρέπει να διαπραγματευτούμε. Τι άλλο να πω. Και ο Λένιν διαπραγματεύτηκε. Εσύ όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι απαραίτητη. Η ουσία του προβλήματος είναι το πως και υπό ποίες συνθήκες διαπραγματεύεσαι μαζί τους.

    Και το να διαπραγματευθεί κάποιος με τους δανειστές του σημαίνει ότι πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα, τα οποία είναι, εκ των ων ουκ άνευ, όσον αφορά αυτή την ίδια την διαδικασία της διαπραγμάτευσης.

    Πρώτ' απ' όλα, πρέπει στην χώρα να έχει συγκροτηθεί μια ικανή διαπραγματευτική ομάδα, για να μπορέσει να διεξαγάγει μια, έστω στοιχειώδη διαπραγμάτευση. Και η νέα συγκυβέρνηση έχει αρχίσει να ομιλεί, για την συγκρότησή της, κυρίως δια του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος θυμήθηκε την συγκρότησή της, μετά από - κάτι περισσότερο από - δύο χρόνια, από την έλευση της ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας (η αφανής χρεωκοπία της άρχισε με την ένταξή της στην ευρωζώνη και την υιοθέτηση του ευρώ ως νομίσματος της χώρας) και αφού, προηγουμένως, δέσμευσαν, αυτός και οι κυβερνήσεις στις οποίες μετείχε, την χώρα με τόσο επαχθείς υποχρεώσεις, οι οποίες είναι αβάστακτες και τις οποίες οι δανειστές (οι οποίοι, δολίως ενεργούντες, απέσπασαν αυτές τις δεσμευτικές υπογραφές των ΓΑΠ - Παπακωνσταντίνου - Βενιζέλου - Παπαδήμου - Σαμαρά κλπ) θεωρούν, ως προαπαιτούμενες και ειλημμένες υποχρεώσεις τις χώρας, που πρέπει να υλοποιηθούν, για να προχωρήσει, περαιτέρω, η συζήτηση!!! Και μάλιστα, ο Βενιζέλος και οι συν αυτώ, απαιτούν και την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει (ή λέει ότι έχει) άλλη διαπραγματευτική γραμμή!

    Απαραίτητο, επίσης, είναι οι κατευθύνοντες και αυτοί που διενεργούν την διαπραγμάτευση να αντιληφθούν ότι οι δύο πλευρές της διαπραγμάτευσης (η Ελλάδα και οι δανειστές της, η πλειοψηφία των οποίων εμφανίζονται και ως εταίροι στην ευρωζώνη) έχουν αντιτιθέμενα και αντικρουόμενα συμφέροντα και ότι ο κάθε ένας από αυτούς θα κοιτάξει να προστατεύσει τα δικά του, εις βάρος του άλλου. Όσο και αν αυτό φαίνεται αυτονόητο, πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους μας, μέσα από την εμπειρία των τελευταίων δύο ετών, ότι δεν είναι, καθόλου, μα καθόλου, αυτονόητο. Και όχι μόνον αυτό, αλλά, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται απίστευτο, η ίδια η εμπειρία, που έχουμε όλοι αποκομίσει από τις εξελίξεις των δύο τελευταίων ετών, έχει αποδείξει ότι οι πλείστοι, εκ των Ελλήνων επισήμων συνομιλητών των δανειστών, θεωρούσαν ότι τα συμφέροντα της χώρας ταυτίζονται με αυτά των δανειστών, ή ότι "όταν ζητάς, όταν αιτείσαι, δεν μπορείς και να απαιτείς, ούτε να διαπραγματεύεσαι, όπως, ειλικρινέστατα και παραστατικότατα, δήλωσε δημόσια στην κρατική τηλεόραση ο τότε αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, στα τέλη Απριλίου του 2010, όταν οι ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου είχαν υποβάλει το αίτημα για την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης της Ε.Κ.Τ., της Comission και του Δ.Ν.Τ. Όταν λοιπόν, ξεκινάς έτσι, αγαπητέ Leo, ξεκινάς στραβά και φυσικά τα αποτελέσματα, για την χώρα θα είναι ακόμα χειρότερα, διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει κάποιος να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, ενώ η άλλη πλευρά - αυτή των δανειστών - κατοχυρώνει, πλήρως, τα δικά της, εκμεταλλευόμενη την σύγχυση, γύρω από την ταυτότητα των συμφερόντων δανειζόμενου και δανειστών, που επικρατεί στον χώρο των εκπροσώπων του δανειζόμενου.

    Πέρα από αυτά, πρέπει, ακόμη, οι κατευθύνοντες την διαπραγματευτική ομάδα και η ίδια η ομάδα να έχει καταστρώσει ένα λεπτομερέστατο σχέδιο κεντρικής διαπραγμάτευσης, με διάφορες παραλλαγές και να έχει, επίσης, καταστρώσει μια σειρά από εναλλακτικά σχέδια, για κάθε φάση της διαπραγμάτευσης και σε όλες τις εκδοχές της εξέλιξής της, λαμβανομένου υπόψη και της υπαρκτής πιθανότητας ασυμφωνίας, αδιεξόδου και αποτυχίας του συνόλου της διαπραγμάτευσης, καθιστώντας σαφέστατο το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά δεν είναι δεδομένη, συζητεί για τα πάντα και είναι διατεθειμένη να πράξει τα πάντα, επισημαίνοντας και εννοώντας ότι αυτή η στάση δεν αποτελεί διαπραγματευτική μπλόφα, αλλά άμεσα υλοποιήσιμη πιθανότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτή η στάση, όμως, προϋποθέτει ότι η χώρα δεν κινείται εντός των πλαισίων των επιχειρημάτων και των συμφερόντων των δανειστών και δεν αποδέχεται τις τελικές θέσεις και το πλαίσιο διαπραγμάτευσης που αυτοί επιθυμούν.

    Αυτή την στάση, δυστυχώς, δεν την υιοθετεί η συγκυβέρνηση των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, η οποία, παρά την ύπαρξη μιας σειράς από σωστές θέσεις, που εκφράζει στο εμφανιζόμενο ως προγραμματικό πλαίσιο κυβερνητικής δράσης, τελικώς, οδηγείται στο να αποδεχθεί την επιχειρηματολογία, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και το διαπραγματευτικό πλαίσιο των δανειστών, διακηρύσσοντας ότι είναι σταθερή και δεδομένη η πολιτική της για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ζώνη του. Αλλά όταν πηγαίνεις, με αυτή την θέση στην διαπραγμάτευση, τότε δεν κάνεις τίποτε περισσότερο από το να διακηρύσσεις ότι είσαι δεδομένος για τους δανεστές σου, αφού αυτοί (κυρίως η Ε.Κ.Τ., όπως και η Comission και ατύπως, αλλά ουσιαστικά, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών) προσδιορίζουν το τι θέλει και το τι δεν θέλει η ευρωζώνη, καθώς και το τι είναι και το πως ορίζεται η νομισματική πολιτική, γύρω από το ευρώ.

    Από εκεί και πέρα, η όποια διαπραγμάτευση χάνει το ουσιαστικό περιεχόμενό της και μεταπίπτει σε ζητιανιά, καθιστώντας την χώρα περίγελω των δανειστών και της υφηλίου ολόκληρης. Και αυτό είναι το λιγότερο. Και είναι το λιγότερο, διότι το περισσότερο και χείριστο όλων είναι ότι η χώρα μετατρέπεται σε μια μπανανία, η οποία διοικείται από ένα ετεροκαθοριζόμενο καθεστώς μιας σύγχρονης δουλοπαροικίας, μιας πεονίας, η οποία δένει στα δεσμά της πολλές γενεές Ελλήνων.

    Και δυστυχώς, το διαπραγματευτικό πλαίσιο, που προκύπτει από το εμφανιζόμενο ως συμφωνημένο κυβερνητικό πρόγραμμα των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ οδηγεί σε μια τέτοια εξέλιξη, αφού καθιστά δεδομένη την χώρα για τους δανειστές της (οι οποίοι είναι φυσικό να θέλουν να πάρουν πίσω αυτά που θεωρούν, ως χρεωστούμενα χρήματά τους και να βάζουν στο τραπέζι χίλιες δυό προφάσεις, για να πιέσουν, προκειμένου να γίνει αυτό που αυτοί επιθυμούν).

    Μακάρι να κάνω λάθος και η συγκυβέρνηση να έχει - ή να προετοιμάζει - ένα εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο, εάν το ετοιμάζει, είναι φυσικό να μην το ανακοινώνει. Αλλά, φοβούμαι ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Φοβούμαι ότι πηγαίνει στην όποια διαπραγμάτευση, όντας και αυτή δεδομένη, όπως και οι προηγούμενες, ελπίζοντας ότι η ευρωζώνη δεν θα θελήσει να αυτοπυροβοληθεί και αγνοώντας ότι αυτό, το οποίο ελπίζει να μην συμβεί, έχει, ήδη, πραγματοποιηθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU