Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Η κοινωνία ανθίσταται στις μεταρρυθμίσεις

του Στέλιου Σταυρίδη


Ποιοι και σε ποιους ακριβώς ;....
Πόσοι άραγε συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα διακυβέρνησης ; 
Καταντήσαμε να έχουμε μια άθλια δημόσια διοίκηση με ατελείωτη γραφειοκρατία, που θρέφει, με το αίμα μας πλέον, το τέρας της διαφθοράς και διώχνει κάθε δημιουργικό και παραγωγικό άνθρωπο. Η Ελλάς καταρρέει, ο παρασιτισμός διογκώνεται και οι συμμορίες λεηλασίας του δημοσίου πολλαπλασιάζονται και αποθρασύνονται.
Και ενώ είναι απόλυτα αναμενόμενο, όλοι αυτοί να ανθίστανται σε μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις και εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους, είναι τελείως ακατανόητο και απόλυτα απογοητευτικό να έχουν για συμμάχους τα ίδια τα θύματά τους, τους απλούς δηλαδή Έλληνες πολίτες.
Ο λαός φαίνεται ότι «αγοράζει» εν γνώσει του ψεύτικη ελπίδα, που του πουλάνε τσαρλατάνοι της πολιτικής, με την προσδοκία ότι θα συνεχίσει να ζει πολύ πάνω από τις δυνατότητες, που σαν χώρα και σαν οικονομία έχουμε.
Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε μια κοινωνία που απλούστατα δεν θέλει καμμία αλλαγή, κανένα νοικοκύρεμα, καμμία ιδιωτικοποίηση. Μια κοινωνία που αντί για πρόοδο και φυγή προς τα εμπρός, προτιμά τις ολέθριες συνταγές του παρελθόντος, που μας έφεραν ως εδώ ! Συνταγές δανεισμού, σπατάλης, απάτης και λοβιτούρας, που γέμισαν με δανεικό χρήμα και επιδοτήσεις την αγορά και μας έκαναν όλους προσωρινά ...
(έστω και επί σειρά ετών) ευτυχισμένους και σήμερα σχεδόν κατεστραμμένους.

Όταν, λοιπόν, η κοινωνία «υπνωτισμένη» και αποπροσανατολισμένη, ανθίσταται και πολεμά κάθε (ακόμα και άτολμη) προσπάθεια για τις επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις, γιατί απαιτούμε από τους πολιτικούς να τολμήσουν; Για να βρεθούν αντιμέτωποι με...

 τους πάντες, δηλαδή «solo contro tutti», κατά την εύστοχη ιταλική έκφραση ;

Θα μου πείτε ποιος γαλούχησε την κοινωνία κατ’αυτόν τον τρόπο ; 
Οι ηγέτες της: Κυρίως οι πολιτικοί, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, όπως άνθρωποι του πνεύματος, επιχειρηματικές, επαγγελματικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις και ειδικότερα οι θεωρούμενες «ηγεσίες». Όμως και οι ευθύνες της κοινωνίας, δηλαδή ενός εκάστου από εμάς, είναι τεράστιες.

Όταν μετά την παταγώδη αποτυχία της επανίδρυσης του κράτους, ο Κώστας Καραμανλής, τον Σεπτέμβριο του 2009, προειδοποιούσε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», το 44% της κοινωνίας αντάμειψε τον κ. Γ. Παπανδρέου και το μετέπειτα, τραγικά αποτυχόν οικονομικό του επιτελείο, που μας διαβεβαίωναν ότι λεφτά υπάρχουν. Όταν αργότερα το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε άτολμα, απελπιστικά καθυστερημένα και τελείως αναποτελεσματικά, κάτι να κάνει επιτέλους, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, χάνοντας τελικά το 80% της δύναμής του. Όσο η Νέα Δημοκρατία είχε «αντιμνημονιακή» στάση, κατάφερνε να διατηρεί τις δυνάμεις της. Μόλις και εκείνη – προ του κινδύνου οικονομικής και εθνικής κατάρρευσης – αναγκάστηκε να στηρίξει τις επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις και να συμφωνήσει στον περιορισμό του κράτους, στην εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το 20% (!).

Όλοι νομίζουν πως ο κόσμος, εξοργισμένος από τον επί δεκαετίες απαράδεκτο και καταστροφικό τρόπο διακυβέρνησης, τιμώρησε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Η ανάγνωση αυτή είναι τελείως λανθασμένη: Ο κόσμος τιμώρησε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ γιατί τόλμησαν να συμφωνήσουν με την τρόικα για μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις και περιορισμό, αλλά και νοικοκύρεμα του μεγάλου κράτους. Γι’αυτό και έδωσαν σημαντικά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα κόμματα τα οποία είναι αντίθετα σε κάθε μεταρρύθμιση.
Έχουμε άραγε παραφρονήσει τελείως; Δεν είναι η διόγκωση του κρατισμού, τα αλόγιστα προνόμια σε επαγγελματικές ομάδες (που δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει η εθνική παραγωγή) και η λεηλασία που μας έφεραν ως εδώ ; 
Γιατί, λοιπόν, έτρεξαν όλοι πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποσχέθηκε ακριβώς «μία από τα ίδια»: 
Πρόσληψη 100.000 υπαλλήλων στο Δημόσιο (για να τους «στρογγυλέψουμε» στο 1 εκατομμύριο, αφού κατά πολλούς «φωστήρες» της Αριστεράς, το κράτος μας σήμερα «είναι σχετικά μικρό» !), επανακρατικοποίηση της Ολυμπιακής (δεν μας έφταναν τα 10 δις ευρώ που μας στοίχισε), του ΟΣΕ (για να πληρώνουμε 1,7 δις ευρώ τον χρόνο, για να κλέβουν από ράγες μέχρι… γέφυρες). Να διώξουμε τους Κινέζους από τον Πειραιά, για να καταντήσουμε να φορτώνουμε ξυλεία από Καβάλα με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά ή τσιμέντο από Πειραιά για Κύθηρα (!) δίνοντας έτσι… ώθηση στην εθνική οικονομία.
Ο λαός φαίνεται ότι «αγοράζει» εν γνώσει του ψεύτικη ελπίδα, που του πουλάνε τσαρλατάνοι της πολιτικής, με την προσδοκία ότι θα συνεχίσει να ζει πολύ πάνω από τις δυνατότητες, που σαν χώρα και σαν οικονομία έχουμε.

Απίθανοι πανεπιστημιακοί, αφόρητα θεωρητικοί και αιθεροβάμονες (που δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί η πραγματική οικονομία), μας περιγράφουν τη δική τους εικονική πραγματικότητα και εμείς σπεύδουμε να τους υποστηρίξουμε και να τους ανταμείψουμε, διώχνοντας κακήν κακώς κάθε σοβαρό άνθρωπο που θέλει να βάλει λίγη τάξη στο «μαγαζί».

Είμαστε, λοιπόν, ή δεν είμαστε άξιοι της τύχης μας ; Όταν οι φωνές της σύνεσης γίνονται όλο και λιγότερες ή καταποντίζονται, τί μέλλον μπορεί να έχουμε ως κοινωνία συνολικά ;


2 σχόλια:

  1. Κι όμως υπάρχει ένα κομμάτι του ελληνικού λαού που θέλει τις "μεταρρυθμίσεις". Είναι το συντριπτικό ποσοστό των συμπολιτών μας άνω των 65 ετών, που στις δύο τελευταίες εκλογές ψήφισαν τα κόμματα που τις προωθούν. Πρόκειται, ως γνωστό, για το πιο προοδευτικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μια ευγενική χορηγία των Piscines Ideales
    Οι πισίνες των ονείρων σας. Όλα τα σχέδια, για όλα τα γούστα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU