Η χαλυβουργία κλείνει. Επιτέλους μια νίκη

από την Μαργαρίτα

Επιτέλους μια νίκη. Μια νίκη για να γελάσει και λίγο το χειλάκι του Περισσού. Η Χαλυβουργία του Μάνεση, αυτό το σύγχρονο κολαστήριο της εργατικής τάξης, επιτέλους έκλεισε. Μπορεί οι σύντροφοι να μην τα πήγαν καλά στις εκλογές, αλλά στον πραγματικό ταξικό αγώνα έβαλαν γκολ. 

Μερικές εκατοντάδες ακόμα εργαζόμενοι στο δρόμο, μια ακόμα παραγωγική μονάδα βάζει λουκέτο. 

Ο αγώνας δικαιώνεται. 

Γιατί ο στόχος της Αριστεράς που σέβεται τον εαυτό της είναι η επιβίωση της τελευταίας Σοβιετικής Δημοκρατίας και όχι των εργαζομένων. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να εξαφανιστούν όλες οι σοβαρές παραγωγικές μονάδες και να επιβιώσουν μόνο οι κρατικές και κυρίως αυτές που δεν παράγουν τίποτα. 

Αυτό είναι εξάλλου και το ιστορικό προτσές της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα. Δεν έχει σημασία αν κυβερνά ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. Σημασία έχει η οικονομία ηλίθιε. 

Και αυτή πρέπει να παραμείνει σοβιετική.

Η Κουμουνδούρου ζηλεύει λίγο που δεν ήταν αυτή μπροστάρης σε αυτόν τον αγώνα τον καλό. Αλλά δεν χολοσκάνει, γιατί νέοι αγώνες ανοίγονται μπροστά της. 

Οι κρατικές επιχειρήσεις κινδυνεύουν να φύγουν από τα χέρια της μαφίας που τις λυμαίνεται και δεν πρέπει. Η ιστορία την καλεί να διασώσει τα φέουδα της κομματικής και της συνδικαλιστικής ολιγαρχίας και είναι δυνατότερη από ποτέ, ώστε να το πετύχει.

Είχαμε προβλέψει την τύχη του εργοστασίου του Ασπροπύργου. 

Το κλείσιμο ήταν στόχος, όχι μόνο των συντρόφων, αλλά πιθανόν και της εργοδοσίας. Οι δουλειές του χάλυβα στην Ελλάδα έχουν πέσει, η συγγενής μονάδα του Βόλου καλύπτει επαρκώς τη ζήτηση, γιατί να έχεις ανοικτό ένα εργοστάσιο που μπαίνει μέσα και το ΠΑΜΕ στο σβέρκο σου να σε ταλαιπωρεί;

Το θέμα που θέλω να θίξω είναι άλλο. 

Μάθαμε στα θρανία του κομμουνισμού ότι η μόνη πρωτοπόρα τάξη είναι η εργατική. Ο πρωτοπόρος εργάτης, υποθέτω, δεν είναι μόνο ο πιο εργατικός, ο πιο μπρατσωμένος, ο πιο ηρωικός, αλλά κυρίως ο πιο έξυπνος. 

Πως άφησαν λοιπόν οι χαλυβουργοί μια κομματική μειοψηφία να τους χειραγωγήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάσουν τη δουλειά τους; Στόμα και μιλιά δεν είχαν; Γιατί δε φώναξαν; Γιατί δεν οργανώθηκαν και δεν αντιτάχθηκαν σε όλους αυτούς που σχεδόν ένα χρόνο τώρα, έπαιρναν το ψωμί από το στόμα των παιδιών τους; Που ήταν τα μπράτσα και η ψυχή τους; Πως θα οικοδομήσει αυτό το προλεταριάτο το σοσιαλισμό, αν είναι τόσο αφελές και άτολμο; Πως είναι δυνατόν άνθρωποι του πιο σκληρού μόχθου να υποτάσσονται σε μια χούφτα ιδεόληπτων ή υστερόβουλων κομματανθρώπων; Τόση πια δύναμη έχουν οι μαφίες; Πόση είναι η δύναμη της ιδεοληψίας ώστε να μπαίνει πάνω και από την επιβίωση; 

Πότε θα μάθουμε τι και πως παίχτηκε στον Ασπρόπυργο;
Φαντάζομαι ότι η άλλη Αριστερά αυτή της Ανανέωσης θα έχει κάτι να πει επί του θέματος.

Η είδηση εδώ