Το έλλειμμα της αντιπροσώπευσης ή Διυλίζοντας τον κώνωπα των διαφορών και καταπίνοντας την κάμηλο της μεταρρύθμισης...

 ο διαπραγματευτής είναι γυμνός...!!

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ
του Θανάση Πάνου
 Η αυτοκτονική νοοτροπία που μας χαρακτηρίζει ως έθνος, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.  Εμείς οι Έλληνες ατιμάσαμε και οδηγήσαμε σε ένα μοιραίο έλλειμμα την ιστορία μας και το μέλον μας. Η πλαδαρή αίσθηση της συλλογικής ευθύνης και της αλληλεγγύης αντικατοπτρίζει το "γηίνως εισέτι ανεξήγητον".  Με τα ίδια μας τα χέρια οδηγήσαμε στη φυλακή τον Σωκράτη, τον Κολοκοτρώνη και με τα ίδια μας τα χέρια δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, ενώ με αυτά τα χέρια χειροκροτήσαμε τους λαίμαργους πολιτικούς και τηλε-αστέρες της υποκουλτούρας. Αποδείξαμε στο διάβα των αιώνων ότι σχοινοβατούμε συνεχώς -στο θεωρούμενο-  ζωτικό χώρο της ατομικότητας και της κοινωνικής ανωριμότητας. Δώσαμε την ευκαιρία μέσα στην αυτάρεσκη πορεία μας, τόσο στους αλλοδαπούς βασιλείς να αποπειραθούν να χτίσουν τα ανάκτορά τους πάνω στην Ακρόπολη, όσο και στους απογόνους τους να παίζουν με τα ίδια μας τα εθνικά σύμβολα. Ελικόπτερα βοήθειας της κ. Μέρκελ πάνω από την Ακρόπολη, η Αφροδίτη της Μήλου να ζητιανεύει και οι κυβερνώντες να χαίρονται που δανειστήκαμε από το ΔΝΤ το νόμισμα για το βαρκάρη. Σκυθρωπός και ο μεγαλύτερος εργοδότης της χώρας, το δημόσιο, βρυχάται "ως αδικημένος δράκος" για την αποκάλυψη της διαφθοράς και της ασημαντότητας του.  Οι ιστορικοί κύκλοι, μας αποκαλύπτουν περίτρανα, την επανάληψη της αυτοχειρίας μας. Το δυστύχημα της διαδρομής μας διδάσκει ότι φωνάζουμε στις διαδηλώσεις και στο μηντιακό Λεβιάθαν, αλλά δεν τιμωρούμε τους εκπροσώπους-προδότες- που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.  Το έλλειμμα της αντιπροσώπευσης μας, έγινε εξόχως τοξικό και ως περιττό έξοδο πρέπει να σβύσει.  Στο πασίγνωστο παραμύθι του Άντερσεν είναι "γυμνός ο βασιλιάς" οι απατεώνες ραφτάδες δεν είναι άλλοι απο τους καθοδηγητές, πολιτικούς και ΜΜΕ που ντύσανε τον Πολίτη με παρδαλά ψεύδη και παχυλά λόγια. 
 Και να είχαμε τη δυνατότητα να μιμηθούμε τον πρόγονό μας τον Επιμενίδη, που κοιμήθηκε και ξύπνησε μετά από 40 χρόνια, δεν θα είχαμε τη σύνταξη να ζήσουμε τα γεράματά μας. Είναι λοιπόν καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη γύμνια μας πριν χάσουμε μέσα σε αυτήν και το τελευταίο ίχνος ελευθερίας και αξιοπρέπειας. 

Όπως λέει κι ο φίλος ποιητής λοιπόν, το έλλειμμα αντιπροσώπευσης έχει γίνει πια τοξικό σε αυτήν την χώρα. Αγανακτισμένοι με όλους και όλα, όχι όμως ακόμη και με τον εαυτό μας, φέραμε στην εξουσία και την αντιπολίτευση τα ίδια αφερέγγυα πρόσωπα. Και προχωράμε στο σκοτεινό τοπίο της κρίσης όμηροι των περιορισμένων ικανοτήτων μιας τρικομματικής κυβέρνησης ανήμπορης και απρόθυμης να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις, ειδικά του αμαρτωλού και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, και μιας αντιπολίτευσης βυθισμένης στον λαϊκισμό, τον εύκολο καταγγελτισμό και την ανευθυνότητα.
Τα κόμματα πνέουν τα λοίσθια αλλά παραμένουν νεκροζώντανα εξαιτίας των κρίσιμων συνθηκών. Τίποτα δεν κατάλαβαν, τίποτα δεν άλλαξαν. Γρυλίζουν σαν πληγωμένα ζώα το ένα στο άλλο, χωρίς να έχουν αποφασίσει ακόμη να δουλέψουν για την χώρα και τον Πολίτη και όχι τον Πελάτη. Αντιπαρατίθενται χωρίς πραγματικό διακύβευμα - αυτόματα σχεδόν, σκιές της πολιτικής τους ιστορίας και των διακηρύξεών τους...

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα (τα κόμματα) τα ίδια μένουν

Η ανανέωση της Αριστεράς χάθηκε κάπου ανάμεσα στην κυβερνητική πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς και της εκτόξευσης του παραμένοντος Συνασπισμού στον λαϊκιστικό ουρανό του "Στη θέση του ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ".
Η πολιτική οικολογία λίμνασε μέσα στις παλινωδίες του αριστερής εκπαίδευσης πολιτικού της προσωπικού χάνοντας το στίγμα του "κόμματος του κέντρου" και αυτοπεριθωριοποιώντας την εναλλακτική της πρόταση ως μια ακόμη ποικιλία ...σύριζα.
Οι φιλελεύθεροι πλήρωσαν την ιστορία ατόμων σαν τον Στέφανο Μάνο και το Θάνο Τζήμερο, χάνοντας το δάσος των μεταρρυθμιστικών προτάσεών τους πίσω από τα δέντρα των ηγητόρων τους.
Το ΠΑΣΟΚ παγιδευμένο κάτω από την όντως βαριά σκιά του πελατειακού Βαγγέλη Βενιζέλου, απώλεσε το όποιο μεταρρυθμιστικό  και ανανεωτικό του όραμα χάνοντας την ευκαιρία να προσφέρει την διαχειριστική του εμπειρία σε μια νέα εθνική στρατηγική.
Η κεντροδεξιά,αμετανόητη στην βάση, ελπίζει να ξανακαταλάβει το κράτος που θα σώσουν οι ευρωπαίοι - ότι απομείνει έστω...

Το έλλειμμα βγάζει μάτι. Ο πυκνός πολιτικός χρόνος όμως δεν επιτρέπει δυστυχώς κινήσεις αμφισβήτησης τώρα. Πρώτα πρέπει στοιχειωδώς να επιβιώσει η χώρα, έστω και με επιμήκυνση της κρίσης αν οι Γερμανοί -όπως και φαίνεται- δεν συναινέσουν σε ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα. 
Κι όμως, συνέδρια προετοιμάζονται για το φθινόπωρο: ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, ΣΥΡΙΖΑ, Πειρατές... Η πρόβλεψη ασφαλής: εσωστρεφείς οι στόχοι τους, εσωκομματικά τα θέματα, ισορροπίες και καμαρίλα. Κανείς δεν προετοιμάζεται για μια ενεργητική στροφή στην πραγματικότητα. Παθητική άμυνα κι ότι προκύψει.
Οι εξελίξεις εγκυμονούνται αλλού...

Τι χωρίζει ακόμη σήμερα τους ενεργούς Πολίτες αυτού του τόπου; Η ανέχεια, οι ωφελημένοι της μεταπολίτευσης με τελευταία τους προνόμια, τα κλειστά και ευγενή επαγγέλματα και η ταλαιπωρία που προκαλεί η αντίστασή τους , η παράλυση του Δημοσίου ανάμεσα στους παλιούς τρόπους που δεν λειτουργούν πια και τις νέες απαιτήσεις που δεν έχει κανείς διάθεση να ικανοποιήσει. Η χωρίς επίδικο πια, συνήθεια της κομματικοποίησης των πάντων, η παραδοσιακή "αριστερή" δυσπιστία στην επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις (ειδικά όταν απαιτούν αποκρατικοποίηση...), η επείγουσα ανάγκη υιοθέτησης της αξιολόγησης υπηρεσιών και προσώπων για προσχώρηση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και η αμφισβήτηση του ιερού δικαιώματος της μονιμότητας-χωρίς-όρους σε ένα μη παραγωγικό δημόσιο, η ανάγκη να στηριχτούμε ως χώρα σε αυτούς που μέχρι χθες απαξιώναμε και εξορίζαμε στην Εσπερία γιατί ήταν καινοτόμοι και όχι μάγκες και καπάτσοι στον παρασιτισμό κλπ κλπ
Κι όλα αυτά δεν αλλάζουν αν δεν συμβεί κάτι συγκλονιστικό - όπως η από αναβολή σε αναβολή, και επίσημη, χρεοκοπία.

Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις προσπάθησαν να βιάσουν την ιστορία. 
Να αποφύγουν την λογική σειρά των πραγμάτων: 1-καταστροφή, 2-συνειδητοποίηση. 
Προσπάθησαν να προειδοποιήσουν και να εκμαιεύσουν εξελίξεις. 
Προσπάθησαν να σπάσουν τα εν πολλοίς τεχνητά πολιτικά σύνορα, την πολιτική γεωγραφία της μεταπολίτευσης, τα θέσφατα μιας τριακονταετίας ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου με επιδοτήσεις. 
Προσπάθησαν να δημιουργήσουν εσπευσμένα ένα μεταρρυθμιστικό λόμπι με οριζόντια επιρροή σε όλους τους χώρους ισοδύναμη τουλάχιστο εκείνης του λαϊκισμού που απλώθηκε οριζοντίως και καθέτως ως αντίδραση στο πραγματικό. Αλλά φευ δεν τα κατάφεραν. 
Έσπασαν τα μούτρα τους στον τοίχο του κομματισμού, στις πολιτιστικές καθυστερήσεις μιας εποχής ψευδούς αντιπαράθεσης, στην ανωριμότητα της ψευδοπροοδευτικής νομεκλατούρας των παραδοσιακά μονίμων και άεργων στελεχών.
Τώρα, μέσα στον καθημερινό τρόμο της επόμενης δόσης και της έλλειψης δουλειάς και ονείρων, κάτι πρέπει να γίνει βάσει των νέων δεδομένων - ακόμη και αν αυτά είναι η συνέχιση της περιθωριοποίησής μας μέσα στην ύφεση της Γερμανικής άρνησης.
Σε κάθε περίπτωση το τζάμι του σημερινού στάτους κβο πρέπει να ραγίσει και η ρωγμή να δώσει ανάσες και δυνατότητες αυτενέργειας σε όσους και όσες δεν τα παρατάνε.

Σε αυτήν την κατεύθυνση ανήκουν οι προτάσεις του Νίκου Ράπτη για το μέλλον της πολιτικής οικολογίας, με τίτλο Μετά τους "οικολόγους πράσινους", εδώ. 

Ελπίζουμε να  ανοίξει η συζήτηση, αυτή την φορά με αποφασιστικότητα και δημιουργικό πνεύμα αντάξιο της αλλαγής εποχής για την χώρα και τον καθένα μας/καθεμιά μας ξεχωριστά. Μια νέα Ελλάδα ανατέλλει - καλώς ή κακώς. Ας πάρουμε θέση.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος