Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες και η απώλεια "εθνικής κυριαρχίας"

Απώλεια “εθνικής κυριαρχίας”; Καλή φάαση!

από το ιστολόγιο alepoudrakoulas

Μία από τις πολλές εκφράσεις-κλισέ που ακούμε συχνά στην μεταμνημονιακή Ελλάδα (όπως : “επαδιαπραγμάτευση”, “διαρθρωτικές αλλαγές”, “άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων”, “πάταξη φοροροδιαφυγής” και λοιπές καραμελίτσες που μας ταϊζουν νυχθημερόν τα εγχώρια ΜΜΕ) είναι και η περιβόητη “απώλεια εθνικής κυριαρχίας”.Όπως και όλες οι παραπάνω εκφράσεις, έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις από μερίδα του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου:


Η απώλεια “εθνικής κυριαρχίας” βρίσκεται στον ιδεολογικό πυρήνα του λαϊκού δεξιού κόμματος του κ. Καμμένου. Ο κ. Καμμένος διατέλεσε επί χρόνια βουλευτής της ΝΔ (δεν αναφέρεται άλλο εργασιακό παρελθόν στο βιογραφικό του), υφυπουργός ναυτιλίας κατά την κυβέρνηση Καραμανλή (την κυβέρνηση που σχεδόν διπλασίασε το δημόσιο χρέος σε μόλις πέντε χρόνια), δύο φορές παντρεμένος, την πρώτη φορά με την κόρη του ιδιοκτήτη της ΦΑΓΕ κ. Φιλίππου.

Ο «διεθνιστής» Σύριζα (ή έστω σημαντικό κομμάτι του) υπέκυψε και αυτός στην ευκολία της «πατριωτικής» δημαγωγίας, και η “απώλεια εθνικής κυριαρχίας” έγινε αντικείμενο αναφορών από στελέχη του. Ενδεικτικά σας παραπέμπω στη διαφήμιση του κόμματος πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπου ανάμεσα σε άλλα δεινά που επέφερε το μνημόνιο, αναφέρει και το «ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ» :


Μια περίπτωση όπου έχουμε τομή του αριστερού λαϊκισμού με τον εθνοπατριωτικό λαϊκισμό είναι το “ΟΧΙ”, το κόμμα συνεργασίας του κ. Καζάκη με τον κ. Παπαθεμελή. Κατά αυτούς κρίνεται αναγκαία η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, και ο στόχος-όνειρο είναι η δημιουργία ενός κινήματος με αναφορές στο κατοχικό ΕΑΜ, που θα αγωνιστεί για την ανάκτηση της χαμένης «εθνικής κυριαρχίας» και θα αντισταθεί στα σχέδια των «διεθνών τοκογλύφων». Σε αυτό το χώρο κινείται και ο υπέργηρος Μίκης Θεοδωράκης.

Όμως, σε τι συνίσταται αυτή η τόσο ωραία και καλή «εθνική κυριαρχία», την οποία χάσαμε; Λογικά, κάθε λαός θέλει να αποφασίζει αυτός για την τύχη του, και όχι να του επιβάλλονται αποφάσεις από ξένες χώρες ή οργανισμούς. Πως όμως εκφράζεται η «εθνική κυριαρχία» στη χώρα μας και πόσο στα αλήθεια εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα;;


O Σκαρίμπας στο βιβλίο του «Το 1821 και η Αλήθεια» έγραφε:

«Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι… Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’ αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αντουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν παει ναπεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας. Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε… Η Επανάσταση απότυχε…»
Οι κοτζαμπάσηδες, δε χάσανε και πολύ από τα βόλια τους μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Ίσα ίσα στο νεότευκτο ελληνικό κράτος έμειναν εν πολλοίς ανέγγιχτες οι παρασιτικές δυνάμεις, που πλούτιζαν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Κλασική περίπτωση οι Μαυρομιχαλαίοι, που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, όταν ο τελευταίος επιχείρησε να βάλει τέλος στα προνόµια στους δασµούς και στη φο­ρολογία, που είχαν αποκτηθεί επί τουρκοκρατίας, και να απαλλάξει από τη ληστρική κατοχή της οι­κογένειας τα τελωνεία της νότιας Μεσσηνίας. Ένας ηγέτης που πάλεψε για τον εκσυγχρονισμό της χώρας χάθηκε. Οι κοτζαμπάσηδες, οι κομματάρχες και οι πάσης φύσεως καβατζωμένοι κέρδισαν.
Κοντά 200 χρόνια μετά, ο «κοτζαμπασισμός» δεν έχει νικηθεί. Οι κοτζαμπάσηδες ακόμα υπάρχουν και ευημερούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου . Φυσικά η μορφή έχει αλλάξει, αλλά η ουσία δε διαφέρει και πολύ από τότε.
Στους «σύγχρονους κοτζαμπάσηδες» συγκαταλέγονται :
  • Πολιτικοί, που εκλέγονται χάρη στη ρουσφετολογική τους ικανότητα (βολεύοντας στρατιές στο δημόσιο, που μέχρι πριν τα μνημόνια αποτελούσε «τσιφλίκι» τους) και δύνανται μέσω της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας να ελέγχουν την ιδιωτική οικονομία (αναθέτοντας με αδιαφανείς διαδικασίες έργα στα συμφέροντα που τους στηρίζουν, «διορίζοντας» δικούς τους όχι μόνο στο Δημόσιο, αλλά ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα κ.λπ. ).
  • Επιχειρηματίες που συναλλάσσονται με το κράτος-πιο συγκεκριμένα την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα έχουμε έναν κλειστό «καπιταλισμό» που ελέγχεται από μικρό αριθμό οικογενειών. Οι ξένες επενδύσεις βρίσκουν πάντα εμπόδια (γραφειοκρατία, πολυνομία και νομοθετικές ασάφειες ώστε με παραθυράκια να ευνοούνται οι «εκλεκτοί»), εκτός αν «μάθουν» και αυτές τα κόλπα (π.χ. SIEMENS).
  • ΜΜΕ, κατά κανόνα ζημιογόνα για τους ιδιοκτήτες τους, τα οποία χρησιμοποιούνται ως μοχλός πίεσης προς την πολιτική εξουσία, με σκοπό την ευνοϊκή μεταχείριση των ιδιοκτητών τους σε άλλα πεδία (εξασφάλιση κρατικής διαφήμισης, ανάθεση δημοσίων έργων κ.λπ)
  • Μεσάζοντες – εισαγωγείς. Η έλλειψη-υπολειτουργία ελεγκτικών μηχανισμών τους επιτρέπει να αισχροκερδούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
  • Μεγάλοι φοροφυγάδες. Η «πάταξη της φοροδιαφυγής» ήταν πάντα στις προγραμματικές δηλώσεις κάθε κυβέρνησης που θυμάμαι. Φυσικά, ποτέ δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια.
  • Υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στη δημόσια διοίκηση, που ανελίχθηκαν με την εύνοια των κομμάτων εξουσίας και, εκμεταλλευόμενοι το κλίμα ασυδοσίας, έβαλαν χοντρό χέρι σε δημόσιο χρήμα.
  • Συντεχνίες-κλειστά επαγγέλματα. Δικαστικοί, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί και λοιποί ευγενείς κλάδοι απολαμβάνουν εξοργιστικά προνόμια με τη βούλα του ελληνικού κράτους και σε βάρος του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Κατά τα άλλα τα «κλειστά επαγγέλματα» ακόμα ανοίγουν από το 2010…
  • Μεγαλοσυνδικαλιστές, που ζήτημα να έχουν δουλέψει έστω και λίγο, πριν χωθούν στον «αγώνα» για να βγάλουν τα προς το ζην με διάφορους τρόπους.
Πιθανώς και άλλες παρασιτικές ομάδες που ξέχασα να αναφέρω. Φυσικά και η Εκκλησία της Ελλάδος, που υπό κάθε καθεστώς (τουρκοκρατία, δικτατορίες, δημοκρατία με δεξιές ή “σοσιαλιστικές” κυβερνήσεις) καταφέρνει να διατηρεί τα προκλητικά της προνόμια.
Μην κοροϊδευόμαστε: οι παραπάνω αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της «εθνικής κυριαρχίας» για την οποία κόπτονται παιδιά του κομματικού σωλήνα όπως ο κ Καμμένος ή η εγχώρια «αριστερά» που «φλερτάρει» με τον πατριωτικό λαϊκισμό. Ποτέ δεν είχαμε στην Ελλάδα κράτος δικαίου, όπως απολαμβάνουν οι πολίτες στις ΗΠΑ (που τους θεωρούμε «χαζοαμερικανάκια», εμείς οι τρισμέγιστοι μάγκες των Βαλκανίων!), στην Μεγάλη Βρετανία, στη Γερμανία και σε λοιπές χώρες του αναπτυγμένου κόσμου.
Τα μνημόνια και οι αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις υποσκάπτουν σαφώς την «εθνική κυριαρχία». Αναμφίβολα αποτελεί εθνική ξεφτίλα το ότι φτάσαμε ως εδώ. Όμως, τα «επαχθή μνημόνια» προδιαγράφουν με σαφήνεια αυτά που οι εγχώριες ελίτ ποτέ δεν άφησαν να γίνουν : διαφάνεια και εξυγίανση στη δημόσια διοίκηση, έλεγχος φοροδιαφυγής – κρατικών δαπανών μέσω πληροφοριακών συστημάτων ώστε να πάψει η ασυδοσία και η λοβιτούρα που επικρατούσε τόσα χρόνια, άνοιγμα αγορών και κλειστών επαγγελμάτων, δημιουργία κτηματολογίου, μείωση γραφειοκρατίας-διευκόλυνση επιχειρηματικότητας ώστε να σπάσει το «αλισβερίσι» ιδιωτών με υπηρεσίες του δημοσίου, που γεννάει διαφθορά και διώχνει επενδύσεις από τη χώρα, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, έλεγχος φαρμακευτικής δαπάνης (που στα καλά χρόνια της εθνικής κυριαρχίας – από το 2004 έως το 2009- υπερδιπλασιάστηκε!), – αυτές και άλλες μεταρρυθμίσεις που αδυνατώ να θυμηθώ την παρούσα στιγμή.

Βέβαια, η γνωστή αντιμνημνονιακή ρητορική, που έχει επικρατήσει στο δημόσιο λόγο, θεωρεί πως τα μνημόνια έφεραν την ύφεση (το γεγονός πως υπήρχε ύφεση και πριν τα μνημόνια, αλλά κρύβονταν κάτω από τη φορεσιά των φτηνών δανεικών, δεν το αναφέρουν βέβαια). Δύο και κάτι χρόνια μετά, η ύφεση συνεχίζεται, η ανεργία όλο και αυξάνεται, η ανάπτυξη αποτελεί μακρινό όνειρο. Εϊναι αποτέλεσμα των μνημονίων και μόνο αυτό; Μια σύγκριση των στόχων και των γραμμών πλέυσης που προδιαγράφουν ανά τομέα τα μνημόνια με τα έργα των αντίστοιχων υπουργείων , στις περισσότερες περιπτώσεις μαρτυρά μεγάλες αποκλίσεις και μη συμμόρφωση. Μήπως για τα σημερινά χάλια ευθύνονται πρωτίστως οι εφαρμοστές των μνημονίων και δευτερευόντως τα ίδια τα μνημόνια ;

Το πολιτικό σύστημα, στη μεγάλη του πλειοψηφία, στέκεται απέναντι στην προσπάθεια αλλαγής του κράτους μας. Οι «αντιμνημονιακοί» γιατί βρήκαν μία εύκολη αντιπολιτευτική «καραμέλα», που όπως έδειξαν οι εκλογές του 2012 φέρνει ψήφους. Οι «μνημονιακοί» καθεστωτικοί από την άλλη, άλλα λένε στην Ευρώπη και άλλα κάνουν εδώ, χρονοτριβόντας και βάζοντας εμπόδια στο ισχνό μεταρρυθμιστικό έργο. Και οι δυό μαζί, «μνημονιακοί» και αντιμνημονιακοί, γνωρίζουν καλά πως αν υλοποιηθούν αυτά που ζητούνται από τα μνημόνια θα χάσουν μεγάλο μέρος της εξουσίας που απολάμβαναν με την ως τώρα κατάσταση. 

Δε θέλουν την ουσιαστική αλλαγή, παρά μόνο νοιάζονται για την εκλογική τους ενίσχυση και την διατήρηση των προνομίων τους (όπως και τη διατήρηση των προνομίων κοινωνικών & επαγγελματικών ομάδων, από τις οποίες αλιεύουν ψήφους) και αντιμάχονται έμμεσα ή άμεσα την προσπάθεια μετατροπής της χώρας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. 
Έτσι, στην ουσια η “εφαρμογή” των μνημονίων στην Ελλάδα στις περισσότερες περιπτώσεις επικεντρώθηκε, με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων, σε φορομπηξία στα συνήθη φορολογικά υποζύγια -μισθωτούς και συνταξιούχους-(εξαίρεση το “χαράτσι” ακινήτων που κτύπησε και τους υπόλοιπους) και σε οριζόντιες περικοπές στο δημόσιο τομέα και σε κρατικές δαπάνες, ενώ οι μεταρρυθμίσεις προχωρούσαν με ρυθμό κάβουρα. Οι λίγοι υπουργοί που τόλμησαν μεταρρυθμίσεις, συνάντησαν την ισχυρότατη αντίσταση συντεχνιών (πανεπιστημιακοί, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες κ.λπ), οι οποίες στηρίχθηκαν από τα κόμματα της “αριστερής” αντιπολίτευσης.
Θα έλπιζε κάποιος ότι στην αδράνεια των πολιτικών μας θα αντιπαραθέτονταν πρωτοβουλίες από τον επιχειρηματικό κόσμο. Δυστυχώς, ο επιχειρηματικός κόσμος της Ελλάδος ήταν θλιβερά απών κατά τη διάρκεια της κρίσης. Αν η πιο σοβαρή επιχειρηματική πρωτοβουλία ήταν αυτή: http://www.greecedebtfree.org/, καταλαβαίνετε πως η πλουτοκρατία της Ελλάδος χέστηκε για την κρίση και προφανώς είχε προετοιμαστεί ώστε να επωφεληθεί σε κάθε σενάριο (π.χ. χρεοκοπία και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα). Αντίθετα στα αναπτυγμένα δυτικά κράτη μέρος της πλουτοκρατίας ζητά να επωμιστεί μεγαλύτερο μέρος του βάρους της κρίσης (για να μη καταρρεύσει το σύστημα που τους συντηρεί, όχι γιατί τους έπιασε αμόκ αλτρουισμού ξαφνικά) : Tax us more say healthy Europeans

Σε εμάς η εγχώρια πλουτοκρατία τηρεί σιγή ιχθύος…γιατί; Μια καλή εξήγηση παρακάτω :
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=419750&h1=true

Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2012 δεν υπάρχει ισχυρός πολιτικός πόλος που να διατυπώνει σαφές μεταρρυθμιστικό αίτημα, με στόχο τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της δημόσιας διοίκησης και το σπάσιμο των παρασιτικών δομών που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση . 

Συνεπώς, η απώλεια «εθνικής κυριαρχίας» προς Βρυξέλλες μεριά, φαντάζει προς το παρόν η μόνη μας ελπίδα. Πως θα γίνει όμως όταν οι εγχώριοι «φιλομνημονιακοί» τορπιλίζουν σε μεγάλο βαθμό την προσπάθεια μεταρρύθμισης του σάπιου ελληνικού κράτους; 
Δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση. Στην Τουρκία π.χ. το ΔΝΤ επέβαλλε επί της ουσίας στην εθνική κυβέρνηση τον Κεμάλ Ντερβίς σαν υπουργό Οικονομικών με εξουσίες που υπερτερούσαν του πρωθυπουργού. Αυτός μπόρεσε έτσι να πάρει μέτρα που δεν θα τον άφηναν ποτέ να λάβει τα κόμματα εξουσίας (π.χ. ιδιωτικοποίησε τις 3 κρατικές τράπεζες-χορηγούς των τριών κεμαλικών κομμάτων) και οδήγησε την εθνική οικονομία σε ανοδική τροχιά, η οποία επιταχύνθηκε με την άνοδο του ικανού ηγέτη Ερντογάν. 
Αντίστοιχα και σε μας, θα ήταν εξαιρετικά ευεργετικό αν το εγχώριο πολιτικό σύστημα πιεστεί να αφήσει ικανούς τεχνοκράτες (ο κ. Στουρνάρας είναι μια εξαιρετική περίπτωση θεωρώ) να κάνουν τη δουλειά τους. 
Όπως και να έχει οι όποιες ελπίδες μας να σπάσουν τα αποστήματα που αναφέρω παραπάνω έιναι μόνο εντός Ευρωζώνης- χωρίς να παραβλέπω τα δομικά της προβλήματα και τις συνεχιζόμενες προβλέψεις “ειδικών” για τη διάλυση της (ο κ. Krugman την οριοθετεί για το Σεπτέμβριο του 2012, μετράω ημέρες!). 
Αν από την άλλη εξαναγκαστούμε σε αποχώρηση από την Ευρωζώνη , είμαι βέβαιος πως οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες θα συνεχίσουν να ηγεμονεύουν, σε μια χώρα όπου η οικονομική διάλυση θα αποχαλινώσει την ήδη μεγάλη ανομία και παραβατικότητα…Θέλουμε μια τέτοια «εθνική κυριαρχία» για εμάς , και πολύ περισσότερο για τα παιδιά μας;

23 σχόλια:

  1. Δηλαδή, με λίγα λόγια και χωρίς περιστροφές, πρέπει όλι μαζί να αναφωνήσουμε, όπως ο αείμνηστος Αρτέμης Μάτσας, στην γνωστή κλασσική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου : "Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας"!

    Μάλιστα. Είναι μια άποψη και αυτή...

    Πως τα λένε (και τι επιχειρήματα βρίσκουν) οι κάθε λογής εθελόδουλοι!

    Απ' όλα έχει ο μπαξές. Οπότε δεν είναι καθόλου περίεργο, που οι υμνητές των σύγχρονων κατοχικών δυνάμεων, τις οποίες έχει φέρει στον τόπο μας η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, μπορούν να επιχειρηματολογούν, κατά πως συμφέρει τους τοκογλυφικούς δανειστές του τόπου.

    Προηγουμένως, ήταν ο γνωστός κ. Γιώργος Προκοπάκης, ο οποίος προσπαθούσε να πείσει ότι ένα επιτόκιο της τάξης του 1,8% δεν είναι τοκογλυφικό, όταν η Ελλάδα δανειοδοτείται στα πλαίσια του Μνημονίου και ενώ η εθνική της παραγωγή κατρακυλάει, για μια πενταετία, σε επίπεδα αθροιστικά του 20% και ενώ, σε αυτή την ελεύθερη πτώση του ΑΕΠ της χώρας, έπεται συνέχεια.

    Τώρα, έρχεται και ο ... αλεπουδράκουλας να θυμηθεί και τον ... Σκαρίμπα (βέβαια, εάν ο αείμνηστος μπαρμπα-Γιάννης ζούσε σήμερα, θα περιποιόταν, κατάλλήλως, τον ... αλεπουδράκουλα και τις απόψεις του και αυτό έχει την σημασία του, για την ποιότητα των επιχειρημάτων του εν λόγω ιστολογίου, που φέρει, επάξια, το όνομά του), για να δικαιολογήσει την παρούσα κατοχή, που υφίσταται ο ελληνικός πληθυσμός και να μας πει, όχι μόνον ότι δεν πειράζει που χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία, αλλά και ότι αυτό θα μας κάνει και καλό, αφού την παραδόσαμε στα πιο καλά και ασφαλή χέρια, δηλαδή στην πιο στυγνή κυριαρχία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αρκεί να είμαστε καλά και πειθήνια παιδιά (και καλοί, σωστοί και φρόνιμοι αριστεροί και όχι σαν τα παλιόπαιδα, τα ατίθασα του ΣΥΡΙΖΑ) και να υπακούουμε στους Ευρωπαίους δανειστές μας, οι οποίοι, κατά βάση, ενδιαφέρονται για εμάς και το καλό μας...

    Βέβαια, όλους αυτούς, ουδόλως, τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι το ελληνικό εκλογικό σώμα ψήφισε δύο φορές, κατά της εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου. Και πολύ περισσότερο, δεν τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι τα κόμματα της παρούσας συγκυβέρνησης τον παραπλάνησαν και του υπέκλεψαν την ψήφο, μιλώντας του για "επαναδιαπραγμάτευση" του Μνημονίου, ή για "σταδιακή απαγκίστρωση" από το Μνημόνιο, για να έλθουν τώρα να το εφαρμόσουν απαρέγκλιτα και χωρίς πολλές και περιττές κουβέντες.

    (Το αστείο είναι ότι είναι τόσο αφελείς και ανόητοι, που πολλοί από αυτούς δεν έχουν αντιληφθεί ότι το Μνημόνιο είναι νεκρό. Όπως, επίσης αστείο είναι ότι κάποιοι απ' αυτούς, το έχουν αντιληφθεί και προσπαθούν να το ... αναστήσουν - όπως, ο, επίσης επαξίως φέρων το επώνυμό του Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος είναι ένας από τους εμπνευστές του και ένα από τους συντάκτες του, τον οποίον μνημονεύει ο ... αλεποδράκουλας. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων τους, το πτώμα του Μνημονίου θα το βρίσκουν πάντα μπροστά τους. Και κάποια στιγμή, θα το πάρουν απόφαση, πως ο νεκρός δεν ανασταίνεται).

    Δυστυχώς, γι' αυτούς (και ευτυχώς, για τους λαούς της Ευρώπης), έρχεται η ώρα, στην οποία "the game is over".

    Και αυτή την ώρα θα την ζήσουν (και δεν θα χαρούν καθόλου, γι' αυτό), οι αφελείς "ευρωπαϊστές" μας, έως και την πιο μικρή και την πιο βασανιστική της λεπτομέρεια...

    (Υ.Γ. : Και για να μην ξεχνιόμαστε : Εάν "της μιας δραχμής τα γιασεμιά" - περί των κυρίων Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, ο λόγος), συμφωνήσουν σε μια "προσωρινή έξοδο" της Ελλάδας από το ευρώ και την ζώνη του, με αντάλλαγμα, μια περικοπή του ελληνικού δημόσιου χρέους και το υπόλοιπο να παραμένει εκφρασμένο σε ευρώ, θα έχουν διαπράξει ένα τεράστιο έγκλημα, εις βάρος του τόπου και του πληθυσμού του, το οποίο θα ισούται με εσχάτη προδοσία. Να το θυμούνται καλά αυτό)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις να προτείνεις βιώσιμη ενναλακτική λύση; Παρακαλώ... σε ακούμε...

      Διαγραφή
    2. ...."Έχεις να προτείνεις βιώσιμη ενναλακτική λύση";..... Αβίωτη Δημοκρατία και όχι η δική σου σημαδεμένη ρεπούμπλικα!!!

      Διαγραφή
    3. Από το σχόλιο σας φαίνεται πως μάλλον δεν καταλάβατε τίποτα από το κέιμενο που διαβάσατε...

      Διαγραφή
  2. Εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν, παρά τα όσα λένε "της μιας δραχμής τα γιασεμιά" (δηλαδή οι Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης), που συζητούν πίσω από τις πλάτες του ελληνικού πληθυσμού την συνέχιση της υποδούλωσής του στους τοκογλυφικούς δανειστές του ελληνικού κράτους, με την εισαγωγή ενός νέου κατοχικού νομίσματος, το οποίο θα είναι πληθωριστικό, θα το ονομάσουν "δραχμή", θα είναι υποκατάστατο του ευρώ και θα συνεχίζει να καταστρέφει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, εφ' όσον οι εξωτερικές συναλλαγές της χώρας, θα εξακολουθήσουν να γίνονται σε ευρώ και το δημόσιο χρέος της θα εξακολουθεί να παραμένει σε ευρώ.

    Τις εναλλακτικές λύσεις, που υπάρχουν, τις έχω περιγράψει σε πολλές δημοσιεύσεις μου, από την αρχή της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, μέχρι σήμερα. Ως εκ τούτου, μιλώ, μετά λόγου γνώσεως - και αν θέλεις, ύστερα από την επιβεβαίωσή μου από την εξέλιξη των πραγμάτων.

    Πρώτη φορά μίλησα γι' αυτές τον Οκτώβριο του 2009, αμέσως μόλις ο μοιραίος ΓΑΠ κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 και ενώ διαφαινόταν αχνά ότι η χώρα θα βαδίσει έναν δύσκολο δρόμο. «ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/10/4102009-2004.html .

    Η πρόταση, που, τότε, έκανα - και η οποία είχε σαν βάση της την νομισματοποίηση του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος και του ελληνικού δημόσιου χρέους, με άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής από το ελληνικό κράτος, το οποίο ασκώντας αυτό το δικαίωμα έπρεπε να τυπώσει τις χρειαζούμενες ποσότητες ευρώ, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες του και να ξεπεράσει την ύφεση -, πριν, ακόμα, ξεσπάσει η ελληνική κρίση, με έκανε να πιστεύω ότι ο ΓΑΠ και το επιτελείο του μπορούσαν να αποφύγουν την υπαγωγή της χώρας και του πληθυσμού της στο καθεστώς πεονίας, στο οποίο, εκ των υστέρων, υπέβαλαν και τους δύο. Αυτή η πεποίθησή μου στηριζόταν στο ότι θεωρούσα φυσικό και δεδομένο το γεγονός ότι ο ΓΑΠ και το οικονομικό του επιτελείο είχαν ένα δεύτερο - και φυσικά κρυφό - σχέδιο, το οποίο ταυτιζόταν (εν μέρει, ή καθ' ολοκληρίαν, δεν έχει σημασία ο βαθμός ταύτισης), με την πρότασή μου και με το οποίο σχέδιο θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν, από μια σημαντική θέση ισχύος με τους "εταίρους" της χώρας στην ευρωζώνη και κυρίως, με την νεοεκλεγείσα συντηρητική/νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση συνασπισμού του Βερολίνου και την Ε.Κ.Τ. του Jean-Claude Trichet. Επίσης, θεωρούσα δεδομένο ότι και οι ευρωζωνίτες δεν θα τραβούσαν το σχοινί και ότι παρασκηνιακά θα βρισκόταν, μια κάποια μέση λύση, η οποία δεν θα εξέθετε σε κίνδυνο την συνοχή της ευρωζώνης (διότι θεωρούσα δεδομένο - από τις ελάχιστες οικονομικές γνώσεις που έχω - ότι μια ελληνική κρίση θα οδηγούσε σε κρίση και την ευρωζώνη, η οποία, εάν η αφηνόταν αυτή η κρίση να εξελιχθεί, θα απεδομείτο).

    Φυσικά και στα δύο αυτά σημεία έπεσα έξω. Ο ανόητος ΓΑΠ και το, εκτός τόπου και χρόνου ευρισκόμενο, κυβερνητικό οικονομικό του επιτελείο - παρά το γεγονός ότι αυτοί πλαισιώνονταν και από ένα επιτελείο ξένων οικονομολόγων, το οποίο απετελείτο από ικανά άτομα, τα οποία είχαν γνώσεις (Joseph Stiglitz, Paul Krugman, James Galbraith κ.α.) - δεν εναλλακτικό σχέδιο είχαν και βάδιζαν στα τυφλά (ή φαίνεται ότι βάδιζαν στα τυφλά). Όπως, επίσης και οι ευρωζωνίτες βάδιζαν στα τυφλά, διακατεχόμενοι από ανόητες και εξωπραγματικές νεοφιλελεύθερες δοξασίες, οι οποίες οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεωκοπία και την ευρωζώνη στην αποδόμηση και στον θάνατο.

    Συνήθως, όλοι ρίχνουν τα βάρη στους Γερμανούς. Αυτό το έχω πράξει και εγώ. Και εξακολουθώ να το πράττω, διότι οι Γερμανοί έχουν βαρύτατες ευθύνες για το ελληνικό και το ευρωζωνικό δράμα. Αλλά στους Γερμανούς πρέπει να ρίξουμε τα βάρη, που πραγματικά έχουν και όχι και εκείνα που δεν έχουν. Δεν έχουν όλες τις ευθύνες για όσα συνέβησαν, με την ελληνική κρίση, οι Γερμανοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλλά, πριν προχωρήσω σε μια αναφορά των εξελίξεων στην ευρωζώνη και στην κατανομή των ευθυνών που υπάρχουν, για τις εξελίξεις αυτές, καλόν είναι να αναφέρω κάποια δημοσιεύματά μου, που έχουν αναλυτικά τις προτάσεις μου για το τι πρέπει να κάνει η χώρα μας, προκειμένου να βγει από την κρίση αυτήν. Και φυσικά, το ζήτημα της παραμονής της, ή μη, στην ευρωζώνη έχει κεντρική θέση, μέσα στις προτάσεις αυτές. ΌΠοιοι θέλουν, ας δουν κάποια από τα δημοσιεύματά μου αυτά, τα οποία, ενδεικτικά, είναι τα εξής :
    «Οι "ευρωπαϊστές" οδηγούν την Ελλάδα σε μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή. (Ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός" του Λεωνίδα Κύρκου και η έμπρακτη αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/08/leonid-brezhnev-leonidas-kyrkos.html και
    «Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη ανάμεσα στην καταστροφολογία και στον ορθολογικό σχεδιασμό. (Πως ο Paul Krugman από το 2000 πρόβλεψε την τρέχουσα αποδομητική κρίση της ευρωζώνης)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/07/paul-krugman-2000.html και
    «Ευρώ ή δραχμή; Οι αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και το κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών για κοπή νομίσματος (seigniorage). Καιρός να τυπώσουμε ευρώ» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/seigniorage.html και
    «Greece : It's time to print euros! (Το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπό το νομικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, οι Συνθήκες της ευρωζώνης, η άρση του π.δ. 500/1974, περί γενικής επιστρατεύσεως, ύστερα από απαίτηση της Comission και το παράδειγμα της Ιρλανδίας)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/greece-its-time-to-print-euros-5001974.html .

    Δεν είναι μόνον αυτά. Αυτά είναι τα πιο πρόσφατα. Αλλά και αυτά είναι υπεραρκετά.

    Ας συνεχίσω, τώρα, με την ελληνική κρίση, που μοιραία και αναπότρεπτα, οδηγήθηκε στο να μετεξελιχθεί σε ευρωζωνική κρίση, η οποία κατέστησε σαφές το γεγονός ότι η ευρωζώνη, ως μια χαοτική νομισματική ένωση, ήταν, πλέον, νεκρή.

    Σε επίπεδο ευρωζώνης (διότι, σε καθαρά εσωτερικό ελληνικό επίπεδο, την αρχική ευθύνη την έχουν οι μοιραίοι ΓΑΠ και Γιώργος Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι ανακοίνωσαν, στα τέλη του Οκτωβρίου του 2009, έναν φουσκωμένο, κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες, υπολογισμό του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος, το 2009, προκειμένου να εκδικηθούν την Ν.Δ., για την απογραφή, που έκανε ο Γιώργος Αλογοσκούφης, το 2004 και να χρεώσουν το έλλειμμα αυτό στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, με αποτέλεσμα να δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα, για την ελληνική κρίση, αφού, αμέσως μετά, οι οίκοι αξιολόγησης άρχισαν την υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας), την πρώτη ευθύνη, για το γεγονός ότι η ελληνική κρίση, φούντωσε και κατέστη ανεξέλεγκτη, την έχει η Ε.Κ.Τ. και ο τότε διοικητής της, ο Jean-Claude Trichet, όταν, τον Νοέμβριο του 2009, μετά την υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, ανακοίνωσε ότι τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και όσων κρατών μελών της ευρωζώνης υποβαθμιστούν από τους οίκους αξιολόγησης, δεν θα γίνονται αποδεκτά, ως μέσα πληρωμών, από την Ε.Κ.Τ., θέτοντας, ως χρονικό όριο έναρξης αυτής της εξοντωτικής ποινής την 1/1/2011.

    Η κίνηση αυτή οδήγησε την ελληνική οικονομία σε διαλυτικές τάσεις, αφού την έφεραν στο επίκεντρο των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, καθιστώντας την, ως μια χώρα με ένα βαρύτατο δημόσιο χρέος, το οποίο ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί από την ίδια. Η χώρα, με λίγα λόγια, στοχοποιήθηκε, ως μια χώρα υπό χρεωκοπία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στο σημείο αυτό εντοπίζονται και οι ευθύνες του συντηρητικού κυβερνητικού συνασπισμού του Βερολίνου, ο οποίος, τον Δεκέμβριο του 2009, μετά τα όσα έπραξε η Ε.Κ.Τ. και σε συνέχεια αυτών και ενώ μάλιστα, η ελληνική κρίση άρχισε να παίρνει διαστάσεις, αρνήθηκε οποιαδήποτε στήριξη στην ελληνική οικονομία, αρνήθηκε να στηρίξει την εγγύηση από κάποιο όργανο της ευρωζώνης (την Ε.Κ.Τ. π.χ.), της πληρωμής του ελληνικού δημόσιου χρέους, διότι κάτι τέτοιο θα αμοιβαιοποιούσε, εντός ευρωζώνης, τα δημόσια χρέη των χωρών, που ήσαν μέλη της - αν και αυτό ήταν και είναι αναγκαίο βήμα, για την επάνοδο τη ηρεμίας στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

    Έτσι, η κυβέρνηση Μέρκελ, όχι μόνον αρνήθηκε ένα ελληνικό bailout, αλλά επέμεινε - ακόμα και όταν άρχισε να το συζητεί - και σε ένα εξοντωτικό πρόγραμμα λιτότητας, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, το οποίο καθιστούσε, απολύτως, βέβαιο το γεγονός, το οποίο φοβόντουσαν όλοι οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, ότι δηλαδή η Ελλάδα θα εισήρχετο σε μια βαθιά οικονομική κρίση, η οποία θα την καθιστούσε ανίκανη να ανταποκριθεί στις τεράστιες δανειακές της υποχρεώσεις, σε ένα βάθος χρόνου, με αποτέλεσμα όσοι έχουν επενδύσει σε αυτήν και στα ομόλογά της να χάσουν τα λεφτά τους.


    Όσα ακολούθησαν με τα Μνημόνια, που ολοκλήρωσαν την καταστροφή είναι, πλέον, γνωστά. Ακόμα και οι αφελείς "ευρωπαϊστές" μας το βλέπουν καθαρά. Η όλη υπόθεση δεν βγαίνει. Τώρα είναι τα 11,5 δισ. € που πρέπει να βρεθούν από τις τσέπες του ελληνικού πληθυσμού, για να ικανοποιηθούν οι δανειστές, πρέπει να ξεπουληθει η δημόσια περιουσία, πάλι για να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Αυτά, φυσικά, θα αφαιρέσουν τεράστια ποσά από την συναθροιστική ζήτηση, με αποτέλεσμα την εμβάθυνση της ύφεσης, την απόκλιση από τους στόχους και επίσης φυσικά, θα ακολουθήσουν και νέα μέτρα, τα οποία θα εμβαθύνουν την ύφεση και ούτω καθεξής.

    Το συμπέρασμα είναι ότι η χώρα πρέπει να βγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Η λύση είναι περισσότερο απλή από όσο φαντάζονται αυτοί που ρωτούν το που θα βρούμε τα χρήματα, για να χρηματοδοτήσουμε τις ανάγκες της χώρας και τα πρωτογενή της ελλείμματα.

    Οι αφελείς "ευρωπαϊστές" μας αναφερόμενοι στα έσοδα του κράτους (του κάθε κράτους) εστιάζουν την προσοχή τους σε δύο πηγές δημοσίων εσόδων. Στην φορολογία και στον κρατικό δανεισμό. Μένουν, εμμονικά, σε αυτές τις πηγές κρατικών εσόδων. Αποφεύγουν να πουν για τα έσοδα του κράτους από την άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής (seigniorage) - κάποιοι από αυτούς δεν γνωρίζουν καν αυτή την πηγή εσόδων ενός κανονικού κράτους, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Και όσοι δεν γνωρίζουν, μπορούν να μάθουν.

    Με λίγα λόγια, τα κρατικά έσοδα εκ της νομισματοκοπής είναι τα έσοδα που έχει κάθε κράτος, πέρα από την, κάθε είδους, φορολογία, που επιβάλλει στους πολίτες του και πέρα από τον δανεισμό, που κάνει και προέρχονται από το γεγονός ότι τυπώνει, απλώς, χρήμα, με το οποίο χρηματοδοτεί τις ανάγκες του, που δεν καλύπτονται από τις δύο άλλες πηγές εσόδων, ή όταν δεν θέλει να προσφύγει σε αυτές τις πηγές, για να τις καλύψει.

    Σε ένα κανονικό κράτος, η αυτή η πηγή κρατικών εσόδων αποτελεί μια συνήθη πηγή και χρησιμοποιείται, άλλοτε με φειδώ, άλλοτε όχι, αλλά πάντως χωρίς δισταγμό, σαν μια κανονική πηγή κρατικών εσόδων. Στις καπιταλιστικότατες Η.Π.Α., για παράδειγμα, η κρατική πηγή εσόδων από την νομισματοκοπή, είναι μια συνεχής πρακτική, από την εποχή της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930 και κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πηγή αυτή, στις ομαλές περιόδους, αποδίδει, γύρω στο 4% του συνόλου των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού των Η.Π.Α. Αυτό το ποσοστό έχει αλλάξει, μετά την κρίση του 2008, οπότε οι αμερικανικές κυβερνήσεις προχώρησαν σε εκτεταμένη χρησιμοποίηση του κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση και να αποφύγουν να διογκώσουν το δημόσιο χρέος της χώρας. Και έχει, φυσικά, σημασία το γεγονός ότι τα κατάφεραν - τουλάχιστον μέχρι τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στην Ελλάδα και στην Ιταλία, πριν από την ένταξη των δύο αυτών χωρών στην ευρωζώνη το 2002, το αντίστοιχο ποσοστό των, εκ της νομισματοκοπής, εσόδων των κρατικών προϋπολογισμών τους ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό των Η.Π.Α. και έφθανε στο 10% των εσόδων των προϋπολογισμών τους.

    Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η πηγή εσόδων, τα κρατικά έσοδα από την άσκηση του κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής σταμάτησε να λειτουργεί, για όσα κράτη εισήλθαν στην ευρωζώνη.


    Έτσι το ελληνικό δημόσιο (και όχι μόνον αυτό) στερήθηκε από μια βασική πηγή εσόδων του, με αποτέλεσμα, αρχικά, την περίοδο 2008 - 2009, να μην μπορέσει να αντιμετωπίσει την βαθιά ύφεση, που αντιμετώπισε, λόγω της εσωτερίκευσης της διεθνούς ύφεσης του 2008, που υπέστη η ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα αυτή η ύφεση να μεταπέσει σε κρίση και στην συνέχεια αυτή η κρίση να μην μπορεί να αντιμετωπισθεί και να οξύνεται από το γεγονός ότι η χώρα κατέστη αναξιόχρεη, αφού δεν μπορούσε να πληρώσει τα χρέη της και να υποχρεώνεται, με λεόντιες δανειακές συμβάσεις να χρεώνεται για να ... ξεχρεώνει τα χρέη της, μέσα από μια αέναη διαδικασία διόγκωσης των χρεών της, μια διαδικασία, η οποία συνιστά την επιβολή ενός σύγχρονου καθεστώτος πεονίας στην ίδια την χώρα και τον πληθυσμό της, ο οποίος, κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν πρόκειται να ξεχρεώσει ποτέ.

    Για να καταλάβει κάποιος το που βρισκόμαστε και που πάμε, με αυτή την διαδικασία της νεοδουλοκτητικής πεονίας, στην οποία έχει υποβληθεί ο ελληνικός πληθυσμός, θα πρέπει να αναφέρω το έξης. Μέχρι πρόσφατα - και αυτό θα διαβάσει κάποιος στο τελευταίο δημοσίευμά μου στο μπλογκ μου, για την ανθρωπιστική καταστροφή, στην οποία οδηγούν την Ελλάδα οι "ευρωπαϊστές" - γνώριζα ότι τον Μάρτιο του 2012, μετά το "επιτυχές" PSI και το κούρεμα του ελληνικού χρέους, το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε διαμορφωθεί στα 280 δισ. € (ποσόν το οποίον είναι αδύνατο να πληρωθεί από την ελληνική οικονομία στον αιώνα τον άπαντα), από τα, περίπου, 360 δισ. €, έως 380 δισ. €, που ήταν πριν από την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012. Όμως, τα πράγματα, όπως έμαθα, τώρα είναι διαφορετικά. Το ελληνικό δημόσιο χρέος 5 μήνες, μετά την αναδιάρθρωση, έχει φθάσει στα 335 δισ. €! Και φυσικά, η εξέλιξή του θα είναι, απείρως, χειρότερη, λίαν προσεχώς. Οι γελοίοι τύποι, που έκαναν το PSI, έλεγαν και εξακολουθούν να λένε, ότι το 2020, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα πέσει στο 120% του ΑΕΠ. Προφανώς, θα αστειευόντουσαν και θα εξακολουθούν να αστειεύονται. Υπό τις παρούσες συνθήκες, το ελληνικό δημόσιο χρέος το 2020 θα είναι ευτύχημα, εάν δεν έχει ξεπεράσει το 160% του ΑΕΠ της χώρας. Αλλά έτσι να μην έλθουν τα πράγματα, ακόμα και αν το ελληνικό δημόσιο χρέος φθάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2020, το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο. Το ελληνικό δημόσιο χρέος για να είναι βιώσιμο δεν μπορεί να ξεπερνάει τα 100 δισ. € - αν και το ορθότερο είναι ότι, για να μπορεί μια ανθούσα ελληνική οικονομία να διαχειριστεί το δημόσιο χρέος της, όταν αυτό είναι εκφρασμένο σε ευρώ και εφ' όσον δεν το ελληνικό κράτος δεν εμφανίζει έσοδα εκ νομισματοκοπής, πρέπει το χρέος αυτό να μην ξεπερνάει τα 75 δισ. € (ή και ακόμα καλύτερα και ασφαλέστερα, να μην ξεπερνάει τα 60 δισ. €).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όσα κουρέματα και να του κάνουν, αυτό το χρέος των 280 δισ. €, ή των 335 δισ. €, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν πληρώνεται, αυτοδύναμα, από την ελληνική οικονομία. Το χειρότερο είναι ότι και μόνη η συζήτηση, για την δυνατότητα, ή μη, της ελληνικής οικονομίας να αποπληρώσει τα δημόσια χρέη της, είναι απολύτως βλαπτική. Αυτό ήταν γνωστό πριν αρχίσει αυτή η συζήτηση, τον Οκτώβριο του 2009 και απεδείχθη, σαφέστατα και κατηγορηματικά καθ' όλη αυτήν την περίοδο, που μεσολάβησε, από τότε, μέχρι σήμερα. Θα θυμήσω εδώ, μια κρίσιμη καμπή της ελληνικής κρίσης, όταν τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια (spreads) είχαν αρχίσει μια μικρή σταδιακή αποκλιμάκωση και τον Νοέμβριο του 2010 ξαναπήραν την ανηφόρα, όταν η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ εμφάνισε ως σενάριο την πιθανότητα χρεωκοπίας ενός κράτους εντός της ευρωζώνης, με αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους του. Αυτή η ανοησία του Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε ενέτεινε την κρίση στην ευρωζώνη και ουσιαστικά, μαζί με το συντριπτικό πλήγμα, που κατάφερε στην ευρωζώνη, έδωσε και ένα θανατηφόρο κτύπημα στην ελληνική οικονομία, η οποία υπονομεύθηκε, πλήρως, από την γερμανική πρωτοβουλία και τον αντίστοιχο σχεδιασμό του γερμανικού οικονομικού επιτελείου.

    Από αυτό το κτύπημα, η ελληνική οικονομία ουδέποτε ανένηψε, διότι κατέστη σαφέστατο και οριστικοποιήθηκε το γεγονός, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν επρόκειτο να πληρωθεί και ότι επέκειτο και ένα μεγαλοπρεπές φέσι, σε όσους είχαν επενδύσει σε αυτό. Το κτύπημα υπήρξε συντριπτικό και για την ευρωζώνη, διότι, πέρα από την σιγουριά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, προέκυψε, για τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και η ρεαλιστικότατη πιθανότητα, έως βεβαιότητα, να προβούν, σε ένα βάθος χρόνου, σε μια ανάλογη οργανωμένη αθέτηση των πληρωμών του δημόσιου χρέους τους και οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης. Η ενέργεια αυτή της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ δεν είναι χωρίς αιτία. Η γερμανική κυβέρνηση έπραξε ό,τι έπραξε, επειδή αρνείται την αμοιβαιοποίηση των δημόσιων χρεών των χωρών της ευρωζώνης. Και για τον λόγο αυτόν, αντί της πληρωμής των δημόσιων χρεών από την ευρωζώνη (την Ε.Κ.Τ. ή κάποιο άλλο θεσμικό όργανο), προτίμησε το κούρεμα των απαιτήσεων των ιδιωτών δανειστών των χωρών της ευρωζώνης που τίθενται υπό χρεωκοπία, χωρίς να εξωσθούν από το ευρώ και την ζώνη του.

    Από εκεί και πέρα, τα ισπανικά και τα ιταλικά διαφορικά επιτόκια δανεισμού πήραν την ανηφόρα και παρά τις, κατά καιρούς, πυροσβεστικές παρεμβάσεις της Ε.Κ.Τ. του Mario Draghi και την δήλωση των ηγετών της ευρωζώνης, τον Δεκέμβριο του 2011, ότι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι μοναδική περίπτωση και δεν πρόκειται να επαναληφθεί σε άλλη χώρα της ευρωζώνης (αναιρώντας την διακηρυγμένη ένα χρόνο νωρίτερα, ανόητη και συνάμα καταστροφική πολιτική του Σόϋμπλε, για χρεωκοπία των υπερχρεωμένων κρατών, εντός της ευρωζώνης, με κούρεμα του ιδιωτικού τομέα), που, προσωρινά, καταλάγιασαν τα πράγματα, αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε, με σκαμπανεβάσματα, για να φθάσει στα σημερινά επίπεδα, όπου, ουσιαστικά και οι δύο αυτές μεγάλες χώρες της ευρωζώνης είναι χρεωκοπημένες και το γεγονός ότι δεν τους έχουν επιβληθεί και από τυπική άποψη, αντίστοιχα Μνημόνια, οφείλεται στο ότι και οι δύο αυτές χώρες είναι πολύ μεγάλες και δεν επιθυμούν την υπαγωγή τους στις διαταγές της οποιαδήποτε τρόϊκας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και μπορεί, μεν, η Ιταλία και η Ισπανία να αντιστέκονται στην επιβολή Μνημονίων, αλλά αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η Ε.Κ.Τ. και η Γερμανία σταματούν να επιδιώκουν και να εκβιάζουν την υπαγωγή των χωρών αυτών σε επίσημα μνημονιακά καθεστώτα. Το τι επιδιώκουν η Ε.Κ.Τ. και η Γερμανία, το κατέστησε σαφές ο Ιταλός διοικητής της Ε.Κ.Τ. Μάριο Ντράγκι, ενάντια στις προσπάθειες της ιταλικής και της ισπανικής ελίτ να διασωθούν, με παρεμβάσεις της Ε.Κ.Τ. στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, ανάλογες με αυτές της αμερικανικής FED, χωρίς η Ιταλία και η Ισπανία να αναγκασθούν να συνθηκολογήσουν και χωρίς να χρειασθεί να υπογράψουν Μνημόνια, με τα οποία θα υποβάλουν τις οικονομίες τους σε εξοντωτική λιτότητα και σε παραχώρηση της εθνικής τους κυριαρχίας στην Ε.Κ.Τ., στην Comission και - ίσως - και στο Δ.Ν.Τ., σαν αυτά που υπέγραψε η Ελλάδα, αφρόνως και ανοήτως ποιούσα.

    Έτσι ο Ντράγκι ανακοίνωσε στις 2/8/2012 σαφέστατα και κατηγορηματικά, ότι ο μόνος τρόπος, για να δεχθεί η Ε.Κ.Τ. να διασώσει τις δύο αυτές μεγάλες οικονομίες είναι να υποβάλουν, προηγουμένως, επίσημα αιτήματα βοήθειας και στήριξης από τους ευρωπαϊκούς Μηχανισμούς Διάσωσης και να αποδεχθούν την παράδοση της οικονομικής τους πολιτικής και της εθνικής τους κυριαρχίας στην τρόϊκα. Προφανώς, ο Ντράγκι αυτή την κίνηση δεν την έκανε, χωρίς να υπάρξει σχετική συμφωνία με το Βερολίνο. Ο Ντράγκι ήταν σαφής και χωρίς αμφισημίες, αναφερόμενος στην αναγκαιότητα υποβολής επίσημων αιτημάτων για παροχή βοήθειας από τους Μηχανισμούς διάσωσης. "Αυτός είναι ο μόνος τρόπος;", τον ρώτησε στην συνέντευξη τύπου της Ε.Κ.Τ. Βρετανός δημοσιογράφος του "Guardian". "Σωστά καταλάβατε", απάντησε, ευθΈως και χωρίς περιστροφές, ο διοικητής της Ε.Κ.Τ.

    Μέχρι τώρα και η Ισπανία και η Ιταλία αρνούνται, κατηγορηματικά, την υποβολή αιτήσεων για παροχή βοήθειας από τους Μηχανισμούς διάσωσης (εδώ αντιστέκεται ακόμη και η Κύπρος). Για να καταλάβουμε σε ποιό σημείο έχουν φθάσει οι δύο αυτές χώρες και για να γίνει αντιληπτό ότι και οι δύο αυτές χώρες έχουν χρεωκοπήσει, πρέπει να δούμε τα διαφορικά επιτόκια της Ελλάδας, πριν και μετά την χρεωκοπία της χώρας και την υπαγωγή της στο Μνημόνιο. Τον Σεπτέμβριο του 2009, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή τα spreads των ελληνικών κρατικών ομολόγων 10ετούς διάρκειας βρίσκονταν στο ύψος των 117 μονάδων βάσης. Τον Οκτώβριο του 2009, ο μέσος όρος των spreads των ιδίων τίτλων έφθασε στις 133 μ.β., τον Νοέμβριο του 2009 ο μέσος όρος έφθασε στις 156 μ.β., ενώ τον Δεκέμβριο του 2009 έφθασε στις 226 μ.β. και τον Ιανουάριο του 2010 έφθασε στις 273 μ.β. Από τον Φεβρουάριο του 2010 η κατάσταση εκτροχιάστηκε, αφού τα spreads στις 327 μ.β., τον Μάρτιο του 2010 "έπεσαν" στις 311 μ.β., ενώ τον Απρίλιο του 2010 έφθασαν στις 474 μ.β. και η Ελλάδα ανακοίνωσε την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις και επισημοποίησε την χρεωκοπία της, ζητώντας από το Καστελλόριζο, δια του ΓΑΠ και προφανέστατα, σε συμφωνία με τους "εταίρους" της χώρας, την υπαγωγή της στον προχειροφτιαγμένο Μηχανισμό διάσωσης, που έκανε η ευρωζώνη ειδικά για την ελληνική περίπτωση.

    Η Ελλάδα του ΓΑΠ, λοιπόν, με διαφορικά επιτόκια δανεισμού στο ύψος των 474 μ.β. δέχτηκε την υπαγωγή της στο Μνημόνιο. Μήπως είναι σε καλύτερη κατάσταση η Ισπανία, ή η Ιταλία σήμερα (και εδώ και πολύν καιρό από τώρα) και γι' αυτό αρνούνται την υπαγωγή τους σε αντίστοιχα (βαρύτερα, ή ελαφρύτερα) Μνημόνια; Όχι, βέβαια.

    Αν δούμε τα ισπανικά διαφορικά επιτόκια δανεισμού, θα δούμε ότι στις 8/8/2012 αυτά διαμορφώθηκαν στις 544,43 μ.β., ενώ τα ιταλικά έφθασαν την ίδια ημέρα στις 447,42 μ.β. Οι δύο αυτές χώρες βρίσκονται στην ίδια και χειρότερη θέση από αυτήν που βρισκόταν η Ελλάδα, κατά την εποχή που η χώρα μας υπέβαλε στην ευρωζώνη επίσημο αίτημα διάσωσής της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και μάλιστα αυτή η κατάσταση επικρατεί και στην Ισπανία και στην Ιταλία, εδώ και πολύν καιρό. Τα ισπανικά διαφορικά επιτόκια δανεισμού, που, έναν χρόνο πριν, στις 10/8/2011, βρίσκονταν στις 283,87 μ.β. ουδέποτε έπεσαν κάτω από τις 300 μ.β. μετά την 6/12/2011, κυμαινόμενα μέχρι τις 4/4/2012 σταθερά, ανάμεσα στις 300 μ.β., έως τις 400 μ.β., για να ξεπεράσουν από τότε σταθερά τις 400 μ.β., για να ξεπεράσουν, με σκαμπανεβάσματα, από τις 28/5/2012, τις 500 μ.β.

    Στην Ιταλία η εικόνα δεν είναι πολύ διαφορετική. Πέρυσι τέτοιον καιρό, στις 10/8/2011, τα ιταλικά διαφορικά επιτόκια δανεισμού είχαν διαμορφωθεί στις 290,52 μ.β. και πήραν την ανηφόρα, για να φθάσουν στις 9/11/2011 στις 552,49 μ.β., οπότε η απομάκρυνση από την πρωθυπουργία του Silvio Berlusconi και η ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Mario Monti, βοήθησε στην αποκλιμάκωση των spreads, η οποία, όμως, υπήρξε προσωρινή, αλλά και παράλληλα ουδέποτε υπήρξε τέτοια που να καταστήσει τον ιταλικό δανεισμό υποφερτό (όχι φθηνό, αλλά, έστω, υποφερτό), αφού τα επιτόκια δανεισμού του ιταλικού δημοσίου παρέμειναν εκνευριστιικά ψηλά. Πράγματι, η κυβέρνηση Μόντι δεν είδε ποτέ τα spreads να πέφτουν κάτω από 271,28 μ.β., που διαμορφώθηκαν στις 19/3/2012 και ενώ όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα ήσαν πάνω από τις 400 μ.β. (416,65 μ.β. στις 31/1/2012) και πάνω από τις 300 μ.β. μέχρι τις 14/3/2012, ενώ μετά την 19/3/2012 πήραν ξανά την ανηφόρα, για να ξεπεράσουν σταθερά τις 400 μ.β. (στις 14/5/2012 έφθασαν στις 423,94 μ.β.), μέχρι σήμερα - μετά από ένα πέταγμα στις 536,05 μ.β. στις 24/7/2012.

    Με λίγα, λόγια και οι δύο αυτές χώρες έχουν χρεωκοπήσει, αλλά αντιστέκονται, σθεναρά, εδώ και πολύν καιρό και έχουν υποχρεώσει την Ε.Κ.Τ. και την Γερμανία να κάνουν κινήσεις, τις οποίες δεν έκαναν, για την Ελλάδα, η οποία, προθύμως και παρακαλετά, δια της εθελόδουλης κυβέρνησης του ΓΑΠ εισήλθε στην διαδικασία διάσωσής της (μάλιστα, υποχρέωσε τους ευρωζωνίτες να δημιουργήσουν μηχανισμούς διάσωσης, οι οποίοι δεν υπήρχαν)!

    Τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές, διαβάζω, παραπλεύρως, μια ανάρτηση, που έχει κάνει ο Γιώργος και η οποία θέτει το ερώτημα "Ποιός φοβάται το μνημόνιο". Η απάντηση είναι απλή : Η Ισπανία και η Ιταλία φοβούνται το Μνημόνιο. Και το φοβούνται επειδή είναι σοβαρά μαγαζιά - τουλάχιστον πιο σοβαρά από το δικό μας. Και δεν έχουν, καθόλου, άδικο που το φοβούνται, ακριβώς επειδή, η υπαγωγή στις διαδικασίες "διάσωσης" θα σημάνουν και την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας. Μπορεί οι εδώ εθελόδουλοι και οι διάφοροι Quislings, σαν τον Γιάννη Στουρνάρα, τον ΓΑΠ και τους άλλους να ... πανηγυρίζουν, για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας, αλλά αλλού, στα σοβαρά κράτη, δεν πανηγυρίζουν καθόλου. Ο Μάριο Μόντι (ο οποίος δεν είναι καθόλου εθνικιστής - άνθρωπος των αγορών είναι ο Ιταλός πρωθυπουργός και μέλος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατικής ελίτ) εκπροσωπεί μια πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία δεν είναι εθελόδουλη (τουλάχιστον σε σημαντικά τμήματά της, αφού εκεί το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας συζητεί στα σοβαρά και ανοικτά την επιστροφή της Ιταλίας στην λιρέττα, ή την χρήση από το ιταλικό κράτος του δικαιώματος της νομισματοκοπής και την εκτύπωση των αναγκαίων ποσοτήτων ευρώ, που θα καλύψουν τις ανάγκες του, με την παράλληλη εκδίωξη της Γερμανίας και των φίλων της από την ευρωζώνη.

    Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης. Θα δεχθούν, ή όχι την επικυριαρχία της Ε.Κ.Τ. και της Γερμανίας η Ισπανία, η Ιταλία και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης; Αυτό το ερώτημα δεν θα αργήσει να απαντηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η Ε.Κ.Τ., μάλιστα, εμφανίζεται διατεθειμένη - παρά τις αντιρρήσεις της Bundesbank - (το αν είναι διατεθειμένη και το κατά πόσον μπορεί είναι αμφίβολο και μένει να το δούμε) να πράξει τα πάντα για την Ιταλία και την Ισπανία (τα οποία δεν έπραξε και αρνείται να πράξει για την Ελλάδα), αρκεί αυτές οι χώρες να ζητήσουν επίσημα την διάσωσή τους από τους Μηχανισμούς της ευρωζώνης. Ο Ντράγκι μίλησε για δυνατότητα απεριόριστων παρεμβάσεων της Ε.Κ.Τ. στην δευτερογενή αγορά ομολόγων, με αγορά ισπανικών και ιταλικών ομολόγων, προκειμένου να στηριχθούν αυτές οι χώρες και να μειωθεί το κόστος χρηματοδότησής τους. Μέχρι τώρα, όταν η Ε.Κ.Τ. αγοράζει στην δευτερογενή αγορά ομόλογα κρατών της ευρωζώνης, αφαιρεί τα ποσά αυτά από την ρευστότητα, που παρέχει στις τράπεζες, προκειμένου να μην δημιουργείται νέο χρήμα, αφού, εάν δεν αφαιρέσει αντίστοιχα ποσά ρευστότητας από τις τράπεζες, αυτή της η ενέργεια ισοδυναμεί με εκτύπωση νέου χρήματος. Τώρα, ο Ντράγκι αφήνει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, η παύση της αφαίρεσης ρευστότητας από τις τράπεζες όταν η Ε.Κ.Τ. θα παρεμβαίνει στις χρηματοπιστωτικές αγορές για την αγορά ομολόγων των δύο χρεωκοπημένων αυτών χωρών, λειτουργώντας περίπου σαν την FED και τυπώνοντας χρήμα, αρκεί η Ιταλία και η Ισπανία να υπογράψουν την υπαγωγή τους στην διαδικασία των Μνημονίων και να εκχωρήσουν την εθνική τους κυριαρχία.

    Το δόλωμα φαίνεται καλό (όπως φάνηκαν καλά τα τότε δολώματα στον ΓΑΠ, όταν αυτός εκχωρούσε την ελληνική εθνική κυριαρχία στους δανειστές). Να δούμε αν είναι πραγματικό και αν θα γίνει αποδεκτό από τις πολιτικοοικονομικές ελίτ των δύο αυτών χωρών, οι οποίες, αν αποδεχθούν την υπαγωγή τους σε Μνημόνια, αυτό θα σημάνει την υποταγή των πληθυσμών τους σε μια σκληρή, γερμανικής εμπνεύσεως, λιτότητα, με πλήρη συνθηκολόγηση, η οποία θα τις οδηγήσει σε έναν διαρκεή και αέναο εκβιασμό τους από την Ε.Κ.Τ. και την Γερμανία, ο οποίος θα συνίσταται στην απειλή της διακοπής της χρηματοδότησής τους από την Ε.Κ.Τ. (Τέτοιου είδους εκβιασμούς τους έχουμε ζήσει και εδώ).

    Και ο Francois Hollande που είναι, σε όλη αυτή την διαδικασία; Ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, στον οποίον οι αφελείς "ευρωπαϊστές" μας είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους, ακολουθεί, πιστά, το Βερολίνο και τούτο επειδή η Γαλλία οδεύει στο να έχει την ίδια τύχη, με τις άλλες χώρες του νότου, αφού βρίσκεται, από πλευράς οικονομικής καταστάσεως, πιο κοντά στην Ισπανία και την Ιταλία, απρά στην Γερμανία και το να βρεθεί και η μεγάλη αυτή χώρα - η δεύτερη, από άποψη μεγέθους, της ευρωζώνης - στην δίνη των επιθέσεων των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, είναι θέμα 24ώρων, εάν η διευρυνθεί η ένταση, γύρω από την Ισπανία και την Ιταλία και φανεί ότι η Γαλλία έρχεται σε σύγκρουση με την Γερμανία και την Ε.Κ.Τ. Μέχρι στιγμής, η νέα γαλλική κυβέρνηση δεν έχει εκδηλωθεί ανοικτά και δεν έχει δηλώσει, εάν θα στηρίξει την (πρωτοφανή, για την ευρωγραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και την Γερμανία) απαίτηση της Ισπανίας και της Ιταλίας να στηριχθούν από τους ευρωζωνικούς θεσμούς χωρίς την υπογραφή Μνημονίων - αν και αφανώς έχει δώσει την βοήθειά τους στις δύο αυτές χώρες του νότου. Όμως, το γεγονός ότι η Γαλλία βρίσκεται πιο κοντά στις χώρες του νότου, παρά στην Γερμανία (η οποία πρέπει να θυμηθούμε ότι δανείζεται με αρνητικά επιτόκια) δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στην κυβέρνηση του PSF. Έτσι, οι προσδοκίες, που υπήρξαν, με την εκλογή του Francois Hollande, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαψευσθούν. Εκτός εάν εκβιασθεί δραστικά και αμείλικτα η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ - κάτι που δεν φαίνεται πιθανό. Αν και ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος, για ο,τιδήποτε στην ευρωζώνη, η οποία μπορεί να καταρρεύσει, ακαριαία, αν κάποιες από τις ελίτ που συμμετέχουν σε αυτήν πάρουν απόφαση να οριστικοποιήσουν τον τερματισμό του βίου της.

    Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα στην ευρωζώνη. Και το τι θα επακολουθήσει θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού το μέλλον της ευρωζώνης θα παιχθεί, κυριολεκτικά, στους προσεχείς μήνες.

    Για το πρέπει να κάνει η χώρα μας, θα μιλήσω στην συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Στην Ιταλία, λοιπόν, μεγάλα τμήματα της εκεί ελίτ - συνεπικουρούμενα από τον απλό κόσμο – αρνούνται την υπαγωγή της χώρας σε μνημονιακά προγράμματα "διάσωσης", επειδή εκεί είναι εμπεδωμένη η άποψη που λέει, πολύ απλά ότι "δεν θέλουμν να καταντήσουμε σαν τους Έλληνες".

    Ο Μάριο Μόντι βρίσκεται κάτω από αφόρητη και διαρκή πίεση από πολυπληθή στρώματα της ελίτ και της ευρύτερης ιταλικής κοινωνίας και υποχρεώνεται, εκ των πραγμάτων, να αρνείται, έως τώρα, μια τέτοια ζοφερή προοπτική, για την χώρα του, καθιστώντας σαφές στην Αγκέλα Μέρκελ και σε όλους τους αξιωματούχους της γερμανικής ελίτ, με τους οποίους έρχεται σε επαφή, ότι αυτό που του ζητούν να κάνει, θα οδηγήσει σε μια ιταλική Βουλή, η οποία θα είναι κατά της Ευρώπης, θα βγάλει την Ιταλία από το ευρώ και θα είναι εχθρική, απέναντι στην Γερμανία. Τα ίδια λέει και στους αξιωματούχους της Ε.Κ.Τ. (όπου εκεί ο Μάριο Ντράγκι είναι γνώστης των ιταλικών πραγμάτων και μπορεί ο ίδιος να αποτελέσει μια μεγάλη εστία έντασης με την γερμανική ελίτ, εάν επιλέξει ο ίδιος να ασκήσει πολιτικές, οι οποίες θα έρχονται σε αντιπαράθεση, με την γερμανική εμμονή για μια διαρκή αντιπληθωριστική πολιτική, εκ μέρους της Ε.Κ.Τ.).

    Στην Ε.Κ.Τ. ο Μόντι λέει διαρκώς ότι γνωρίζει ότι την τελευταία ημέρα πριν από την κατάρρευση της ευρωζώνης, η Ε.Κ.Τ. θα κάνει τα πάντα, για να την αποτρέψει και ότι δεν χρειάζεται να περιμένει να φθάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο, για να πράξει η Ε.Κ.Τ. τα δέοντα, διότι μπορεί και πρέπει να τα πράξει τώρα. Η αλήθεια είναι ότι το ιταλικό και το ισπανικό αδιέξοδο έχει μπλοκάρει τις διαδικασίες και είναι πολύ πιθανό τους ερχόμενους μήνες η Ε.Κ.Τ. να προβεί σε μια σειρά ενεργειών στην δευτερογενή αγορά των ιταλικών και των ισπανικών ομολόγων, οι οποίες ενέργειες να δίνουν μια προσωρινή λύση στην παρούσα οξύτατη κρίση και να αποκλιμακώσουν την ένταση, σε έναν βαθμό. Αλλά, με δεδομένη την αντιπληθωριστική λογική της γραφειοκρατίας της Ε.Κ.Τ. και του Βερολίνου, η οποία εκφράζεται και από την σταθερή επιμονή τους να μην δοθεί άδεια τραπεζικών λειτουργιών στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), με αποτέλεσμα αυτός να μην μπορεί να λειτουργήσει σαν τράπεζα και να έχει την δυνατότητα να δανείζεται απεριόριστα από την Ε.Κ.Τ., με ενέχυρο τα ομόλογα των υπερχρεωμένων κρατών της ευρωζώνης, τα οποία θα μπορεί να τα αγοράζει από την πρωτογενή αγορά ομολόγων. Όπως είπαμε, όμως, ουδέν είναι προβλέψιμο, όσον αφορά τις αμέσως προσεχείς εξελίξεις στην ευρωζώνη. Ο εκβιασμός της Ε.Κ.Τ. και του Βερολίνου έχει διατυπωθεί και μένει, μέχρις στιγμής, ως έχει. Όπως, μένουν, ως έχουν, μέχρι στιγμής και οι πεισματικές αρνήσεις των ελίτ της Ισπανίας και της Ιταλίας.

    Και ενώ στην Ιταλία (όπου το αντιγερμανικό και το αντιευρωπαϊκό κλίμα αυξάνεται) και στην Ισπανία (όπου, ομοίως, το εκεί κλίμα αποκτά έντονες αντιγερμανικές και αντιευρωπαϊκές διαστάσεις) οι εκεί ελίτ αρνούνται να καταντήσουν σαν τους Έλληνες, στην Ελλάδα η εντόπια ελίτ καμώνεται – τρομάρα της - πως ουδέν συμβαίνει. Πρώτοι και καλύτεροι οι "ευρωπαϊστές" μας, οι οποίοι δίνουν "την μάχη την καλή" (δηλαδή την ψυχρή, την κακή και την ανάποδη), για να εφαρμοστούν αυτά που οι άλλοι θέλουν να αποφύγουν. Και την δίνουν την μάχη αυτή οι ευρωπαϊστές μας, για να καταντήσουν οι Έλληνες ακόμα χειρότερα από αυτό που, ήδη, έχουν καταντήσει και για την οποία κατάντια τους, έχουν γίνει το παράδειγμα προς αποφυγήν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σε αυτά τα ολισθηρά και επονείδιστα μονοπάτια έχουν οδηγήσει του εντόπιους "ευρωπαϊστές", τα καταρρεύσαντα και κονιορτοποιημένα από τις τραγικές εξελίξεις των δύο τελευταίων ετών, ιδεολογήματα του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου και του ερειπωμένου ελληνικού ευρωκομμουνισμού, την τύχη του οποίου ακολουθούν, πλήρως και οι πρώτοι διδάξαντες κληρονόμοι των ερειπίων του ιταλικού ευρωκομμουνισμού, οι οποίοι, όμως, πρέπει να ομολογήσω ότι έχουν φινέτσα και είναι πολύ καλύτεροι και πολύ πιο προσγειωμένοι από τους εν Ελλάδι συντρόφους τους, οι οποίοι οδεύουν, με δική τους επιλογή και εν γνώσει τους, ως πρόβατα επί σφαγή, ακριβώς επειδή, όπως διακήρυξε, για μία ακόμη φορά, ο Φώτης Κουβέλης, με στεντόρεια φωνή, από το βήμα της Κ.Ο. της ΔΗΜΑΡ, αυτό που μετράει, πρώτ' απ' όλα, είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

    Το τι ζητούν οι τοκογλυφικοί δανειστές της χώρας και το τι επιθυμούν από τους οι "ευρωπαϊστές" μας να πράξουν είναι γνωστό. Εδώ δεν θα πω το τι θα πράξουν οι εντόπιοι "ευρωπαϊστές". Και δεν θα το πω, διότι το τι θα πράξουν δεν εξαρτάται μόνον από αυτούς. Εξαρτάται κυρίως από τον ελληνικό πληθυσμό. Αν αυτός αντιδράσει, με τον δέοντα τρόπο, οι "ευρωπαϊστές" μας δεν πρόκειται να πράξουν τίποτε, διότι δεν θα μπορέσουν να το πράξουν. Θα αναφέρω εδώ το τι επιθυμούν να πράξουν. Και φυσικά, αυτό που επιθυμούν οι εντόπιοι "ευρωπαϊστές" να πράξουν είναι αυτό που επιθυμούν οι τοκογλυφικοί δανειστές. Αυτό και τίποτε περισσότερο.

    Οι "ευρωπαϊστές" μας, λοιπόν, μπορούν να δυσφορούν, μπορούν να γκρινιάζουν, μπορούν να διαφωνούν, μπορούν να φοβούνται το επικείμενο κακό τέλος, μπορούν να τσακώνονται μεταξύ τους, μπορούν να επιτίθενται στον εγκάθετο των δανειστών Γιάννη Στουρνάρα, μπορούν να λένε ότι δεν θα κάνουν απολύσεις, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Στο τέλος θα κάνουν αυτό που θέλουν οι δανειστές. Διότι αυτό που θέλουν οι δανειστές είναι νόμος για τους "ευρωπαϊστές" μας. Η θέληση των δανειστών, για τους "ευρωπαϊστές" της χώρας μας είναι ό,τι είναι η θέληση τους θεού, για τους θεοσεβούμενους ανθρώπους. Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να πράξουν τίποτε λιγότερο από αυτό που επιθυμούν οι δανειστές.

    Έτσι, λοιπόν, οι "ευρωπαϊστές" μας και ειδικότερα, τα τρία "γιασεμιά της μιας δραχμής", που συγκυβερνούν τον τόπο θα ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των δανειστών. Θα βρουν, όχι μόνο τα 11,5 δισ. €, τα οποία ήσαν προϋπολογισμένα από το Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012, που υπέγραψε η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, στην οποία συμμετείχαν οι Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος και Γιώργος Καρατζαφέρης (για να μπορεί να λέει τώρα στο νέο παρόν τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα, ο αντικαταστάτης του Γιώργου Καρατζαφέρη - περί του κ. Φώτη Κουβέλη ο λόγος - ότι αυτά τα μέτρα δεν τα ψήφισε η παρούσα κυβέρνηση, αλλά η προηγούμενη) για τα οποία μιλούν τώρα και διαπληκτίζονται, δημοσίως, μεταξύ τους και για τα οποία κτυπούν τον Γιάννη Στουρνάρα, αλλά θα βρουν και άλλα 6 δισ. €, πέραν των 11,5 δις. €, για να καλύψουν τις τρύπες των αποκλίσεων στον τρέχοντα προϋπολογισμό.

    Θα κάνουν ό,τι τους έχει ζητηθεί και ακόμα περισσότερα από αυτά, αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική καταστροφή που έρχεται και θα μεταχειρισθούν - ήδη μεταχειρίζονται στην Χαλκιδική - την πιο ωμή και απάνθρωπη βία, κατά του πληθυσμού, που θα αντισταθεί, χύνοντας όσο αίμα απαιτηθεί. Και αυτό θα το πράξουν, διότι αυτή είναι η φυσική απόρροια των μέτρων, που καλούνται να εφαρμόσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κανείς τους δεν νοιάζεται (μπορεί να φοβούνται, αλλά δεν νοιάζονται) και για τον λόγο αυτόν θα βρουν αυτά, που οι δανειστές απαιτούν. Θα προβούν σε μαζικές απολύσεις και από τον ιδιωτικό και από τον δημόσιο τομέα, θα σαρώσουν τις συντάξεις και θα τσακίσουν τους συνταξιούχους, θα αποδομήσουν την υγεία, την παιδεία, την δημόσια διοίκηση. Θα κόψουν τα πάντα, από τους πάντες και θα εφαρμόσουν όλα όσα για τα οποία, σήμερα, υποτίθεται ότι δίνουν μάχη, για να ... μην γίνουν! Αυτά επιθυμούν να πράξουν. Το αν μπορέσουν να τα πράξουν είναι ένα άλλο θέμα και τούτο διότι οι αντιδράσεις του πληθυσμού είναι εντελώς αρνητικές και αυτό θα έχει επιπτώσεις στα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, η συνοχή των οποίων θα δοκιμαστεί.

    Ήδη στην Ν.Δ. τα μαντάτα, ούτε καν δύο μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, καλά. Το παλαιό κόμμα της ελληνικής δεξιάς οδηγείται σε μια διαδικασία γρήγορης κοινωνικής αποψίλωσης, η οποία θα είναι ανάλογη, με εκείνη του ΠΑΣΟΚ, μόνο που, από ό,τι φαίνεται, στην περίπτωσή της θα είναι πολύ πιο γρήγορη, αφού, ήδη, η συμμετοχή της στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, την έπληξε ανεπανόρθωτα. Και φυσικά, το 29,66%, που έλαβε στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, αποτελεί, ήδη, ένα άπιαστο όνειρο, για το κόμμα αυτό. Όπως επίσης, άπιαστο όνειρο θα αποτελεί και το ποσοστό του 18,85%, που είχε λάβει στις βουλευτικές εκογές της 6/5/2012. Και από την επαρχία και από τις μεγάλες πόλεις, οι πολίτες στρέφονται κατά των σχεδιαζόμενων μέτρων και οι βουλευτές βρίσκονται σε ένα είδος κόκκινου συναγερμού και πιέζονται ασφυκτικά να μην αποδεχτούν τα μέτρα αυτά και να μην τα ψηφίσουν. Ο Αντώνης Σαμαράς, μετά το πλήρες ξεπούλημά του στους τοκογλυφικούς δανειστές, προχωρεί σε διαγραφές και απειλεί με νέες, αλλά θα βρει την εσωκομματική αντιπολίτευση μπροστά του και δεν θα περάσει καθόλου καλά, παρά την πρόσφατη διαγραφή του Νίκου Νικολόπουλου. Με λίγα λόγια, ο εφιάλτης του περασμένου Φεβρουαρίου, με την αναγκαστική διαγραφή 21 βουλευτών του, που καταψήφισαν το Μνημόνιο, είναι μπροστά του, με πρώτους υποψηφίους τον Βύρωνα Πολύδωρα (τον οποίον προσπαθεί να αποδομήσει πολιτικά), τον Νικήτα Κακλαμάνη και τον Προκόπη Παυλόπουλο, αλλά και τους Μάκη Βορίδη και Κώστα Γκιουλέκα.

    Το ΠΑΣΟΚ περνάει το δικό του δράμα και εκεί οι εξελίξεις είναι εντελώς απρόβλεπτες - αν και η ορατή αντιπολίτευση, που τώρα έχει, απέναντί του, ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ... φιλομνημονιακή και ως εκ τούτου δεν πρόκειται αυτή να δημιουργήσει προβλήματα στην παρούσα κυβέρνηση. Όμως, η όποια εναπομείνασα κοινωνική/εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, με τις αντιδράσεις της στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, μπορεί να στρέψει τον Βαγγέλη Βενιζέλο, σε ένα όχι μεγάλο βάθος χρόνου, από την τωρινή τακτική της ρητορικής έξαψης, σε ανοικτές ενέργειες, που θα οδηγήσουν την κυβέρνηση σε μια διαδικασία "ξαφνικού θανάτου".

    Στην διαρκώς αποδομούμενη ΔΗΜΑΡ οι εξελίξεις φαίνεται ότι θα είναι διαφορετικές. Στην ΔΗΜΑΡ υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας μνημονιακών βουλευτών οι οποίοι θα στηρίξουν, ως ταλιμπάν, το κυβερνητικό εγχείρημα. Και το κόμμα αυτό θα δημιουργήσει τις όσο το δυνατό, μικρότερες αντιδράσεις στο κυβερνητικό έργο. Αυτό δεν σημαίνει ότι στην πορεία δεν θα έχει αποσκιρτήσεις. Θα έχει, κυρίως από τους πασοκογενείς βουλευτές, οι οποίοι βρίσκονται στην περίεργη - και πολύ δύσκολη - θέση να έχουν φύγει από το ΠΑΣΟΚ, λόγω της μνημονιακής του πολιτικής και να συνεργάζονται, τώρα, με το ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ., για την εφαρμογή του Μνημονίου! Αυτή η σχιζοφρενική κατάσταση δεν μπορεί να κρατήσει, επί μακρόν. Και φυσικά, θα κοστίσει και στην Κ.Ο. της ΔΗΜΑΡ, αλλά κυρίως στην εκλογική της βάση, η οποία, κατά μεγάλη πλειοψηφία, αποτελείται από πασοκογενείς και αντιμνημονιακής αντίληψης ψηφοφόρους, οι οποίοι δεν θα καθίσουν, για πολύ σε έναν χώρο, ο οποίος τους υπέκλεψε την ψήφο και συναινεί στην λεηλασία της καθημερινής τους ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το χειρότερο, για την εθελόδουλη και διεθνώς καταγέλαστη ελληνική "ευρωπαϊστική" ελίτ είναι ότι, μετά από το παρόν τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα, δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν έχει τους ανθρώπους, αλλά ούτε και τα χρονικά περιθώρια, για να την διαμορφώσει! Και αυτό είναι που δυσκολεύει τα πράγματα και καθιστά, εντελώς, αβέβαιες τις τρέχουσες και τις μέλλουσες εξελίξεις...

    Δεν πειράζει. Το αντίθετο, μάλιστα, αυτό που έπαθε είναι αυτό που της αξίζει, εξ αιτίας της αμετροέπειας και της αλαζονικής συμπεριφοράς, που επέδειξε. Όπως έστρωσε, θα κοιμηθεί. (Και στον ύπνο της τα όνειρα που θα κάνει θα είναι εφιαλτικά. Ενώ η πραγματικότητα, που θα έχει να αντιμετωπίσει, θα είναι, απείρως, εφιαλτικότερη)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Έτσι, λοιπόν, οι "ευρωπαϊστές" μας θα ξεπουλήσουν τα πάντα. Το ελληνικό κράτος θα αποψιλωθεί από κάθε περιουσία του, η οποία, κυριολεκτικά, θα εκποιηθεί, σε τιμές οι οποίες θα είναι εξευτελιστικές, προκειμένου οι δανειστές να λάβουν ένα, έστω και μικρό, τμήμα από τα δανεικά. Θα κλείσουν ολόκληρα κομμάτια του κράτους, θα απολύσουν όλους τους εργαζόμενους, με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου. Ολόκληρα κομμάτια από την τοπική αυτοδιοίκηση, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία θα κλείσουν, αφού δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν. Η χώρα βρίσκεται, ήδη ενώπιον μιας εξελισσόμενης ανθρωπιστικής κρίσης και αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί, σε ακραία επίπεδα, με την εφαρμογή των "μνημονιακών υποχρεώσεων" των αφελών "ευρωπαϊστών" μας, αφού η κοινωνία μας έχει αρχίσει και βιώνει, ολοένα και περισσότερο μαζικά γεγονότα, τα οποία παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές κοινωνίες, ως προϊόν της επιδεινούμενης και διογκούμενης ανεργίας (περισσότεροι από 1.200.000 οι καταγεγραμμένοι, επίσημα, άνεργοι στην Ελλάδα, τον Μάϊο του 2012), της φτώχειας, που εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία και των διαλυτικών φαινομένων στον χώρο της περίθαλψης, όπου οι τύποι που μας κυβερνούν, σχεδιάζουν να βάλουν λουκέτο σε ουκ ολίγα νοσοκομεία.

    Ποιά θα μπορούσε να είναι η εναλλακτική λύση, σε αυτή την κατάσταση;

    Πρώτ' απ' όλα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι δανειστές του ελληνικού κράτους, ως έχοντες αντίπαλα συμφέροντα από αυτά της χώρας μας, δεν είναι και δεν λειτουργούν ως "εταίροι", "φίλοι" και "συνεργάτες". Οι άνθρωποι αυτοί και οι θεσμοί, που εκπροσωπούν είναι αντίπαλοι της χώρας μας και της κοινωνίας μας, ως εκφραστές των δικών τους συμφερόντων και έχουν έλθει, προκειμένου να πάρουν, ό,τι μπορούν να πάρουν, από αυτά που θεωρούν, ως χρεωστούμενα και έχουν έλθει για να οργανώσουν τον τρόπο, που θα τα πάρουν. Και φυσικά, αυτά που "δίνουν", στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν τα δίνουν στην ελληνική κοινωνία και στο ελληνικό κράτος, αλλά τα δίνουν στις τράπεζές τους, προκειμένου αυτές να μην καταρρεύσουν, χρεώνοντας, με έναν στυγνό τοκογλυφικό τρόπο το ελληνικό δημόσιο, για να υποτάξουν την ελληνική κοινωνία, στο καθεστώς της σύγχρονης δουλοκτητικής πεονίας, το οποίο έχουν, ήδη, επιβάλει, μέσω των Μνημονίων, που υποχρέωσαν να υπογράψουν, εξ ονόματος του ελληνικού λαού, τους εντόπιους υποτακτικούς τους.

    Η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι οι δανειστές του καταχρεωμένου και χρεωκοπημένου ελληνικού κράτους είναι και λειτουργούν, ως αντίπαλοι απέναντι σε αυτό, λόγω των συμφερόντων τους, ως δανειστών, τα οποία συμφέροντα έρχονται σε αντίθεση, με αυτά του οφειλέτη, φαίνεται σε πολλούς αυτονόητη και τούτο επειδή αυτό συμβαίνει στην καθημερινή ζωή όλων των κοινωνιών. Δυστυχώς, στην περίπτωση του χρεωκοπημένου ελληνικού κράτους, αυτό το γεγονός δεν είναι αυτονόητο, για τους "ευρωπαϊστές" μας, οι οποίοι, παίζοντας το παιχνίδι και αναπαράγοντας την επιχειρηματολογία των δανειστών, προσπαθούν να πείσουν ότι τα συμφέροντα των δανειστών και των δανειζομένων στην περίπτωση της χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους ... ταυτίζονται! Για τον λόγο, αυτόν, πρέπει, πρωτ' απ' όλα, να γίνει κατανοητό και να συνειδητοποιηθεί ότι τα συμφέροντα του δανειστή και του δανειζόμενου, όχι μόνον δεν ταυτίζονται, αλλά ότι είναι και άκρως ανταγωνιστικά.

    Αφού, λοιπόν, συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντα των δανειστών και του χρεωκοπημένου ελληνικού κράτους είναι ανταγωνιστικά και ότι οι δανειστές δεν είναι φίλοι και εταίροι, αλλά αντίπαλοι, πρέπει να φροντίσουμε να διώξουμε εκείνους, που εκφράζουν τα συμφέροντά τους. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να ξεκινήσουμε από τους εντόπιους εκφραστές των συμφερόντων των δανειστών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έτσι, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν στο κρίσιμο υπουργείο Οικονομικών να είναι επί κεφαλής ο Γιάννης Στουρνάρας, δηλαδή ο αυθεντικότερος εκφραστής των συμφερόντων των δανειστών, ο άνθρωπός τους και καθημερινός συνεργάτης τους, εδώ και δυό χρόνια, ο πιο σκληρός, σταθερός και αμετακίνητος προπαγανδιστής των θέσεών τους και ένας από τους συγγραφείς των Μνημονίων, που συντάχθηκαν και τον οποίον οι δανειστές φρόντισαν να τον επιβάλουν (ή έστω να τον υποδείξουν) στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.

    Φυσικά, μαζί με τον κ. Γιάννη Στουρνάρα απαραίτητο είναι να φύγει και αυτή η κυβέρνηση, η οποία ήταν και αυτή επιλογή των δανειστών, τα συμφέροντα των οποίων ήλθε να υπηρετήσει (και είναι αδιάφορη η αιτιολόγηση και το ιδεολογικό επικάλυμμα που οι συμμετέχοντες σε αυτή την κυβέρνηση προβάλουν, προκειμένου να εκλαϊκεύσουν το γεγονός ότι έχουν τεθεί στην υπηρεσία των δανειστών, ακόμα και εάν πιστεύουν στα ιδεολογήματα που προβάλλουν).

    Στην συνέχεια, πρέπει να εκδιωχθούν και οι φυσικοί - οι επίσημοι - εκπρόσωποι των δανειστών, δηλαδή η τρόϊκα των Poul Tomsen, Mattias Morse και Clauss Masuch, μαζί με όλους όσους έχουν εμπλακεί στην οικοδόμηση του καθεστώτος πεονίας, που έχει επιβληθεί στον πληθυσμό μας, ήτοι πρέπει να εκδιωχθεί ο συνομώτης, ο πολύς Bob Traa, εκπρόσωπος του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και κάθε άλλος που έχει παίξει αυτόν τον ρόλο.

    Και τέλος αναγκαία είναι και η μονομερής καταγγελία των δύο Μνημονίων, του Μαΐου του 2010 και του Φεβρουαρίου του 2012, επειδή οι συγκεκριμένες δικαιοπραξίες είναι άκυρες ως αισχροκερδείς, όπως, επίσης άκυρες, ως αισχροκερδείς είναι και όλες οι πράξεις, που ακολούθησαν, κατ' εφαρμογήν των Μνημονίων αυτών, ακριβώς επειδή και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ παροχής και αντιπαροχής και επιπλέον επειδή το ένα μέρος των συμβαλλομένων - στην συγκεκριμένη περίπτωση οι δανειστές της ευρωζώνης και του Δ.Ν.Τ. - εν γνώσει του και εν πλήρη συνειδήσει, εκμεταλλεύεται την ανάγκη της άλλης πλευράς - στην συγκεκριμένη περίπτωση του ελληνικού δημοσίου. Και οι δύο αυτές δικαιοπραξίες, όπως και όλες όσες ακολούθησαν, μετά από αυτές, ως παρακολουθήματά τους, αντιβαίνουν τα χρηστά συναλλακτικά ήθη και τους παραδεδεγμένους κανόνες του εσωτερικού ελληνικού, όπως και του διεθνούς δικαίου, καθώς και του δικαίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, στοιχειοθετώντας την ύπαρξη της, κατά το διεθνές δίκαιο απαιτούμενης αθροιστικής συνδρομής εμφανούς δυσαναλογίας μεταξύ παροχής και αντιπαροχής, κατά τον χρόνο της καταρτίσεως των συμβάσεων και της καταστάσεως άμεσης ανάγκης του συμβαλλομένου, την οποία εκμεταλλεύθηκαν οι αντισυμβαλλόμενοι τοκογλυφικοί δανειστές, γνωρίζοντας πλήρως και ενσυνειδήτως την ανάγκη του συμβαλλόμενου ελληνικού δημοσίου την οποία και επωφελήθηκαν επιβάλλοντάς του νέα δάνεια, με τοκογλυφικά επιτόκια δανεισμού, στα οποία αυτό δεν μπορούσε να ανταποκριθεί.

    Η τεκμηρίωση αυτών των ισχυρισμών του ελληνικού δημοσίου, που θα αποτελέσουν την νομική βάση της μονομερούς καταγγελίας των Μνημονίων και των συναφών "υποχρεώσεων" του ελληνικού κράτους είναι απολύτως εφικτή. Ήδη, εδώ και αρκετό καιρό, βγαίνει, σιγά-σιγά, στην επιφάνεια όλο το σκοτεινό, βρωμερό και τρισάθλιο παρασκήνιο της διαδικασίας, που οδήγησε στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου τον Μάϊο του 2010 (ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης έδωσε το έναυσμα, με την πληροφόρηση, που παρέσχε, για όσα συνέβησαν στα άδυτα του Δ.Ν.Τ. - το οποίο είναι, για να μην ξεχνάμε ένας από τους τοκογλυφικούς δανειστές του ελληνικού δημοσίου - την περίοδο λίγο πριν και μετά από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και την ρητή, σαφή και κατηγορηματική δήλωση ότι στο Δ.Ν.Τ. γνώριζαν ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει), ενώ και το παρασκήνιο του δεύτερου Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012 δεν είναι διαφορετικό. Είναι το ίδιο - και ακόμα περισσότερο σκοτεινό, βρωμερό και τρισάθλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Με λίγα λόγια, οι δανειστές γνώριζαν ότι τα προγράμματα που σχεδίασαν και τα αποτύπωσαν ως διατάξεις και των δύο Μνημονίων δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν. Όπως, επίσης, γνώριζαν ότι και τα επιτόκια του νέου δανεισμού που επέβαλαν στην χώρα, προκειμένου αυτή να αποφύγει την κήρυξη στάσης πληρωμών, ήταν άκρως τοκογλυφικά, με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί, υπέρμετρα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, επίσης, ήταν ακόμα περισσότερο αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Παρ' όλα' αυτά, εξύφαναν, με τα δύο Μνημόνια και επέβαλαν στον ελληνικό πληθυσμό ένα καθεστώς τοκογλυφικής πεονίας, βλάπτοντας καίρια και σε επίπεδα ανθρωπιστικής καταστροφής, την ελληνική οικονομία (γεγονός το οποίο στοιχειοθετεί, έναντι αυτών δικαίωμα του ελληνικού δημοσίου, για αποζημίωση, λόγω της βλάβης που υπέστη από τις συνειδητές, σχεδιασμένες και οργανωμένες πράξεις και παραλείψεις των δανειστών).

    Βέβαια, αυτή η μονομερής καταγγελία των δύο Μνημονίων και των παρεπόμενων και των παρακολουθηματικών πράξεων που ήλθαν, ως συνέχεια αυτών των δικαιοπραξιών έχει ως σκοπό, όχι την διακοπή των διαπραγματεύσεων, με τους δανειστές και "εταίρους", αλλά την επανέναρξη - την συνέχιση - των διαπραγματεύσεων, πάνω σε μια εξ αρχής, βάση. Αυτή είναι, ως νομικός όρος, η έννοια της μονομερούς καταγγελίας μιας δικαιοπραξίας, η οποία καταγγέλεται, προκειμένου να καταρτιστεί μια νέα στην θέση της, εφ' όσον, φυσικά, αυτή είναι η επιθυμία των αντισυμβαλλομένων μερών.

    Θα πει κάποιος ότι η Ελλάδα μπορεί να καταγγέλει και να επιθυμεί ό,τι θέλει, χωρίς αυτό να δεσμεύει την altera pars, η οποία, εάν δεν το επιθυμεί, δεν υποχρεούται (και δεν μπορεί να υποχρεωθεί) να προσέλθει σε οποιαδήποτε νέα διαπραγμάτευση. Ο ισχυρισμός αυτός, ως προς το πρώτο σκέλος του ισχύει απολύτως. Όντως, εάν οι δανειστές δεν επιθυμούν να προσέλθουν σε νέες διαπραγματεύσεις, δεν θα προσέλθουν. Όμως, στην διεθνή ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και πολύ περισσότερο, όταν η ευρωζώνη βρίσκεται μέσα σε αυτή την δίνη της κρίσης, στην οποία σήμερα βρίσκεται. Ως εκ τούτου, οι δανειστές θα θελήσουν να έλθουν σε νέες διαπραγματεύσεις (ασχέτως των θέσεων που θα προβάλλουν σε αυτές τις διαπραγματεύσεις).

    Βέβαια, έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα και αφού οι δανειστές έχουν κατοχυρώσει την θέση τους, επιβάλλοντας σε υποτακτικές ελληνικές κυβερνήσεις τις θελήσεις τους, είναι, απολύτως, φυσιολογικό να μην επιθυμούν οποιαδήποτε νέα διαπραγμάτευση. Και εγώ στην θέση τους το ίδιο θα έκανα. Προφανώς, λοιπόν, υπό το παρόν καθεστώς, οι δανειστές δεν επιθυμούν να προσέλθουν σε νέες δαπραγματεύσεις. Γι' αυτό και η "επαναδιαπραγμάτευση" των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, ήταν μια προεκλογική φούσκα των δύο αυτών ανδρών, προκειμένου να υφαρπάξουν την ψήφο του εκλογικού σώματος, δια της καλλιεργείας σε αυτών ελπίδων οι οποίες ήσαν απραγματοποίητες. Όπως, επίσης, ήταν μια προεκλογική απάτη και η διακήρυξη του κ. Φώτη Κουβέλη, για την "σταδιακή απαγκίστρωση" από το Μνημόνιο. Αντί όλων αυτών των απατηλών προεκλογικών υποσχέσεων, οι τρείς κυβερνητικοί εταίροι βαδίζουν προς την πλήρη και ολοκληρωτική εφαρμογή του Μνημονίου, ελπίζοντας σε κάποια ψίχουλα, που θα πέσουν από το τραπέζι των δανειστών και στην άδεια αυτών των δανειστών, για να μαζέψουν αυτά τα ψίχουλα.

    Αλλά το γεγονός ότι, τώρα, έτσι όπως είναι βολεμένοι, ως επικυρίαρχοι, οι τοκογλυφικοί δανειστές δεν επιθυμούν οποιαδήποτε "νέα διαπραγμάτευση", ή "επαναδιαπραγμάτευση", ή "σταδιακή απαγκίστρωση" από το Μνημόνιο, δεν σημαίνει ότι θα αρνηθούν μια νέα και μάλιστα εξ υπαρχής και σε μηδενική βάση διαπραγμάτευση, μετά από μια νομική πράξη μονομερούς καταγγελίας των Μνημονίων, ή οποία θα γίνει από την ελληνική κυβέρνηση. Κάθε άλλο. Τότε, σε αυτή την περίπτωση θα έλθουν σε μια νέα διαπραγμάτευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Και αν διακηρύξουν ότι δεν θα έλθουν σε νέα διαπραγμάτευση, τότε η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να τους υποχρεώσει να έλθουν σε διαπραγμάτευση. Έχει όλα τα όπλα, για να το πράξει. Και επειδή αυτοί γνωρίζουν καλά ότι η Ελλάδα έχει όλα τα όπλα για να τους οδηγήσει στο τραπέζι μιας νέας διαπραγμάτευσης, θα προσέλθουν σε αυτήν. Διότι, εάν δεν προσέλθουν και εάν επιμείνουν να μην προσέλθουν, θα βλάψουν τον εαυτό τους και τα συμφέροντά τους. Το πως θα υποχρεωθούν οι τοκογλυφικοί δανειστές της χώρας να προσέλθουν σε μια νέα διαπραγμάτευση, που θα βάζει τα πάντα πάνω στο τραπέζι θα το δούμε, παρακάτω.

    Ανέφερα, παραπάνω, ότι για την διευθέτηση του ελληνικού δράματος αποτελεί η απομάκρυνση των εντόπιων και των ξένων εκφραστών των συμφερόντων των δανειστών. Ότι πρέπει να φύγει η παρούσα κυβέρνηση, η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών και όλοι όσοι εμπλέκονται με αυτήν. Για να μην κατηγορηθώ, ως οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποσύρω προς το παρόν αυτές τις προϋποθέσεις - παρά το γεγονός ότι δεν πιστεύω ότι η παρούσα κυβέρνηση μπορεί ή θέλει να προχωρήσει στις δέουσες ενέργειες που περιέγραψα - και θα κάνω την υπόθεη εργασίας ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε, ακόμη και με τον κ. Στουρνάρα να πράξει τα δέοντα, για την απεμπλοκή της Ελλάδας από το παρόν καθεστώς της μοντέρνας πεονίας, που της έχει επιβληθεί.

    Ως εκ τούτου, από όλες τις προϋποθέσεις, που ανέφερα παραπάνω, ας κρατήσουμε τις εξής δύο :

    1) Το γεγονός ότι πρέπει να γίνει αντιληπτό και να κατανοηθεί, πλήρως, ότι τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας μας και της ίδιας της χώρας, ως οφειλέτριας, είναι αντικρουόμενα και ως εκ τούτου, οι δανειστές είναι αντίπαλοι της χώρας και του πληθυσμού της και δεν έρχονται, ως "εταίροι", "φίλοι", "συνεργάτες" και "σωτήρες", αλλά ως δανειστές, οι οποίοι θέλουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και να οργανώσουν τον τρόπο, με τον οποίο θα πάρουν αυτά, που θεωρούν, ως χρεωστούμενα. (Επίσης, κατανοητό πρέπει να γίνει και το γεγονός ότι οι δανειστές αυτοί ασκούν τοκογλυφία εις βάρος της χώρας και όχι "διάσωση" της. Διάσωση ασκούν. Αλλά αυτό που διασώζουν δεν είναι το ελληνικό κράτος, ούτε την ελληνική οικονομία. Αυτό που διασώζουν είναι το ευρωπαϊκό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό και τίποτε άλλο).

    2) Απαραίτητη και εκ των ων, ουκ άνευ, είναι η μονομερής καταγγελία των Μνημονίων, ως προϊόντων τοκογλυφικής αισχροκερδείας, όπως περιέγραψα παραπάνω.


    Έτσι, μπορούμε να προχωρήσουμε, για να δούμε το τι μπορεί και το τι πρέπει να πράξει η ελληνική κυβέρνηση. Η παρούσα, σήμερα. Η όποια μελλοντική, αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ακόμη, απαραίτητο είναι το να καταλάβουμε και το τι δεν θέλουν οι δανειστές (και ειδικά το ευρωπαϊκό τους σκέλος) και πράττουν όσα πράττουν, με την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, με τα "περίφημα" σχέδια "διάσωσης", στα δίκτυα των οποίων πασχίζουν να μην πέσουν η Ισπανία και η Ιταλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, την οποία η ηγεσία της προθύμως και με περισσή εθελοδουλεία, εισήγαγε σε αυτά και για τα οποία ο ελεεινός ΓΑΠ αισθάνεται και υπερήφανος, που τα δημιούργησε.

    Αυτό που δεν θέλουν η Ε.Κ.Τ. και η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ (και όχι μόνον αυτή) είναι η εγγύηση της ευρωζώνης, δηλαδή της Ε.Κ.Τ. και (ουσιαστικά, κατά ένα μεγάλο μέρος) της Γερμανίας και των άλλων πλεονασματικών χωρών, για την ομαλή πληρωμή των χρεών των κρατών μελών της ευρωζώνης. Αυτό είναι που ζητούν οι διεθνείς αγορές, επίμονα, από την αρχή της ευρωζωνικής κρίσης χρέους, που εκδηλώθηκε, με την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.

    Οι αγορές ζητούν από την ευρωζώνη (και ειδικά από την Ε.Κ.Τ. και σε μεγάλο βαθμό από την Γερμανία), να λειτουργήσει, ως εγγυητής της τελευταίας καταφυγής για την πληρωμή των χρεών των κρατών της ευρωζώνης (και παρεμπιπτόντως ως εγγυητής των τραπεζικών καταθέσεων). Και φυσικά, επειδή όλοι οι θεσμοί τους οποίους δημιούργησε η ευρωζώνη, με το στανιό και κάτω από διαρκή πίεση, είναι εντελώς ανεπαρκείς (μιλάμε για τους Μηχανισμούς διάσωσης, οι οποίοι είναι ... δανειστικοί μηχανισμοί, που λειτουργούν, σε συνθήκες κρίσης, εξ ορισμού, τοκογλυφικά και διογκώνουν τα κρατικά χρέη των χωρών της ευρωζώνης), οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές αρνούνται να τους εμπιστευθούν, είτε επειδή έχουν ανεπαρκή διάρθρωση, είτε/και επειδή έχουν εντελώς ανεπαρκή κεφάλαια. Για τον λόγο αυτόν, οι διεθνείς αγορές σπρώχνουν την ευρωζώνη και την Γερμανία σε μια γρήγορη, σε μια ταχύτατη πολιτική, δημοσιονομική και τραπεζική ενοποίηση.

    Αλλά η Γερμανία και η Ε.Κ.Τ., μέχρι τώρα, αρνούνται, πεισματικά, να προχωρήσουν σε μια τέτοια διαδικασία πολιτικής δημοσιονομικής και τραπεζικής ενοποίησης, διότι αυτό που προτιμούν είναι αυτό που δημιούργησαν. Δηλαδή την ευρωζώνη, ως νομισματική και δευτερευόντως οικονομική ένωση και όχι μια κρατική ομοσπονδία, την οποία θέλησαν να αποφύγουν και γι' αυτό, αντί της ομοσπονδίας των ευρωπαϊκών κρατών, δημιούργησαν μια ευρωπαϊκή νομισματική ζώνη.

    Αυτό βολεύει και τις δύο.

    Την Γερμανία (αλλά και την Γαλλία και τις άλλες πλεονασματικές χώρες) την βολεύει, διότι αυτή ωφελείται, από τις ρυθμίσεις, που έχει επιτύχει, για την λειτουργία της ευρωζώνης, η οποία δεν δεσμεύει και δεν συνδέει, οριστικά και αμετάκλητα, τις τύχες της Γερμανίας, με την ίδια την ευρωζώνη και με τα κράτη, τα οποία την συναποτελούν, αφού στην ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, που είναι, δεν προβλέπονται μηχανισμοί ανακύκλωσης των πλεονασμάτων, εντός της ευρωζώνης, ούτε ευρεία αναδιανομή του εισοδήματος, μέσα σε αυτόν τον ευρύτατο οικονομικό χώρο, ο οποίος στερείται ενός προϋπολογισμού, ο οποίος στις νομισματικές ενώσεις δεν υπάρχει, όπως υπάρχει σε μια ομοσπονδία και του οποίου η λειτουργία είναι αυτή ακριβώς, που περιγράφω και την πραγματοποίηση της οποίας θέλει να αποφύγει η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που μια κρατική ομοσπονδία, παραπέμπει σε μια κεντρική κυβέρνηση, η ύπαρξη της οποίας, προϋποθέτει ότι η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ θα πρέπει να αποδεχθεί την απώλεια της ταξικής της αυτονομίας, της εθνικής της κυριαρχίας και της περιουσίας του κράτους της, αφού τμήμα αυτής της περιουσίας, θα πρέπει να το αποδώσει στις ομοσπονδιακές αρχές, τις οποίες αρχές και την πολιτική τους, επί όλων των θεμάτων, δεν θα ορίζει αυτή, στον βαθμό που στα ζητήματα διοίκησης και οργάνων της ομοσπονδίας θα ισχύει η κλασσική αστικοδημοκρατική αρχή της κυριαρχίας του λαού της ομοσπονδίας και της εκλογής των ομοσπονδιακών οργάνων. Μια τέτοια εξέλιξη η γερμανική ελίτ την αρνείται κατηγορηματικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Από την άλλη πλευρά, η Ε.Κ.Τ., με κατοχυρωμένη την ανεξαρτησία της, εντός της ευρωζώνης και ούσα επικυρίαρχη, για την άσκηση της νομισματικής και της χρηματοπιστωτικής πολιτικής, σε αυτήν, καθώς (όπως τελικά φάνηκε, με την έλευση της κρίσης του 2010, η οποία εκδηλώθηκε με την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου 2010 και συνεχίστηκε με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης) και για την δημοσιονομική πολιτική των κρατών της ευρωζώνης και υπαλληλοποιώντας τους πολιτικούς ηγέτες των χωρών, που δεν βρίσκονται μέσα στο γαλλογερμανικό διευθυντήριο, αντιστέκεται, λυσσαλέα, σε οποιαδήποτε μορφή ομοσπονδίας στον ευρωπαϊκό χώρο, επειδή μια αυθεντική ομοσπονδία, προϋποθέτει την κατάργηση της ανεξαρτησίας της Ε.Κ.Τ. και της γραφειοκρατίας της (καθώς και την ανεξαρτησία των γραφειοκρατικών τραπεζικών ελίτ της ευρωζώνης, που υποστηρίζονται από την γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ.) και την υποταγή της στην κυβέρνηση της ομοσπονδίας, κατά τα πρότυπα των Η.Π.Α. και της Fed.

    Αυτήν την ανεξαρτησία και αυτήν την κυριαρχία παλεύει, με νύχια και με δόντια να διατηρήσει η Ε.Κ.Τ. και γι' αυτό επιθυμεί την διατήρηση της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης και όχι την αντικατάστασή της από μια ομοσπονδία των ευρωπαϊκών κρατών.


    Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι το γιατί συνέβη αυτό, που συνέβη, στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες, οι οποίες οδηγήθηκαν στην χρεωκοπία και στις οποίες επιβλήθηκαν τα Μνημόνια της Ε.Κ.Τ., της Comission και του Δ.Ν.Τ., με την δημιουργία των προχειροφτιαγμένων δανειστικών και τοκογλυφικών μηχανισμών "διάσωσης". Και αυτό έγινε, προκειμένου να μην αμοιβαιοποιηθούν τα χρέη των κρατών της ευρωζώνης, διότι η αμοιβαιοποίηση των χρεών της ευρωζώνης αφαιρεί από τα κέρδη των πλεονασματικών χωρών, ανακατανέμοντας το παραχθέν εισόδημα εντός ευρωζώνης ανάμεσα στις πλεονασματικές και λιγότερο χρεωμένες χώρες και στις ελλειμματικές και περισσότερο χρεωμένες χώρες, υπέρ των δεύτερων.

    Αυτή η διαδικασία, όμως - και αυτό είναι το κυριότερο - αποτελεί αναγνώριση του γεγονότος ότι η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, είναι νεκρή και είναι ένα ουσιαστικό, αν και όχι αποφασιστικό, βήμα προς την αντικατάσταση της ευρωζώνης από μια ομοσπονδία (έτσι τουλάχιστον το βλέπει η γερμανική ελίτ και η Ε.Κ.Τ.). Αυτή την διαδικασία αμοιβαιοποίησης των χρεών των κρατών της ευρωζώνης είναι που προσπαθούν να επιβάλουν, τώρα, στην Ε.Κ.Τ. και στην Γερμανία, η ιταλική και η ισπανική ελίτ, αρνούμενες να υπαγάγουν τις χώρες τους, στην διαδικασία των Μνημονίων, που, όμως, ανοήτως, δέχθηκαν, να υπαγάγουν, αρχικά, την Ελλάδα και στην συνέχεια την Ιρλανδία και την Πορτογαλία (καλώντας, μάλιστα και το Δ.Ν.Τ.), με την φρούδα πεποίθηση και ελπίδα ότι οι χώρες τους δεν θα χρεωκοπούσαν και δεν θα απαιτείτο η υπαγωγή τους σε Μνημόνια, με αντίστοιχο περιεχόμενο, με εκείνο της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.

    Φυσικά, έπεσαν έξω και τώρα το έχουν μετανοιώσει πικρά. Και γι' αυτό μάχονται "να μην καταντήσουν σαν τους Έλληνες". Και μέχρι τώρα, το έχουν επιτύχει, αφού έχουν μπλοκάρει την διαδικασία και έχουν προβληματίσει την Ε.Κ.Τ. και την γερμανική ελίτ, με την στάση τους αυτή, ως προς το τι πρέπει να πράξουν, απέναντι στις δύο αυτές μεγάλες χώρες και απέναντι στις άλλες που θα πάρουν σειρά (με την Γαλλία να βρίσκεται και αυτή στο κατώφλι της χρεωκοπίας).

    Έτσι οι Γερμανοί θα πρέπει να αποφασίσουν το τι θα πράξουν, αφού η ώρα της κρίσης και της τελικής απόφασης, ολοένα και πλησιάζει. Και το τι θα πράξουν είναι απολύτως αβέβαιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Από ένα σημείο και μετά, είναι πολύ πιθανό να κοιτάξουν να βρουν τρόπο να τα μαζέψουν και να φύγουν, πολύ περισσότερο, που το Δ.Ν.Τ. σκοπεύει να αφήσει γειά στην ευρωζώνη και στις "διασώσεις" της, στον βαθμό, που εκτιμά ότι το ελληνικό πρόγραμμα (και όχι μόνον αυτό) δεν βγαίνει και συμφωνεί με τις εκτιμήσεις των διεθνών αγορών ότι η ευρωζώνη και η Γερμανία πρέπει να εγγυηθούν το σύνολο των χρεών των κρατών της ευρωζώνης, αφού η ευρωζώνη έχει τα απαραίτητα κεφάλαια και δεν χρειάζεται έναν συνεταίρο στον δανεισμό, αλλά βούληση να ξοδέψει τα κεφάλαια αυτά για την χρηματοδότηση των χρεών αυτών.

    Αυτές, όμως, οι φωνές ακούγονται στα αυτιά της στενοκέφαλης γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, ως κραυγές που αποσκοπούν στην αποδυνάμωση της Γερμανίας, μέσα από τον επιμερισμό, σε αυτήν, των προβλημάτων των άλλων, τα οποία η ίδια εκτιμά ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να διαχειρισθεί. Αλλά να φύγει μόνη της δεν μπορεί. Δεν της το επιτρέπουν οι Αγγλοσάξωνες νικητές της (οι Η.Π.Α. και δευτερευόντως, η Μεγάλη Βρετανία), κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι της επέτρεψαν να προχωρήσει στην ενοποίηση της χώρας της, μετά την λήξη του ψυχρού πολέμου και την κατάρρευση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "σοσιαλιστικού" στρατοπέδου, με αντάλλαγμα την συμμετοχή της στην ευρωζώνη, η οποία δημιουργήθηκε για να εντάξει, μέσα σε έναν ευρωπαϊκό κορσέ τον γερμανικό δυναμισμό και να θέσει υπό επιτήρηση αυτόν τον δυναμισμό.

    Αυτή είναι η σχιζοφρενική κατάσταση, μέσα στην οποία ζει και κινείται η γερμανική ελίτ. Θέλει να φύγει από την ευρωζώνη, αλλά δεν έχει την άδεια των πραγματικών αφεντικών της, για να το πράξει. Και μια τέτοια άδεια δεν φαίνεται, προς το παρόν, να της δοθεί. Μπορεί, όμως, να την διαπραγματευθεί και να ελπίζει στο μέλλον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU