Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Ποιον τρομάζει η σύνταξη στα 67;

"ΑΠΟ τον σκληρά εργαζόμενο του «χρήσιμου» δημοσίου έκοψαν τόσο μισθό, όσο χρειάζεται για να μη βρεθεί στο δρόμο ο συνάδελφός τους που παίζει πασιέντζες…Από τον σκληρότερα εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα αφήρεσαν κάθε ελπίδα να δει ισότιμη μεταχείριση, αφού του έδειξαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι οι «κόκκινες γραμμές» που απαγορεύουν απολύσεις, ισχύουν μόνο για εκείνους που διεκδίκησαν με κάθε μέσο την ασφάλεια του δημοσίου…Από την εθνική οικονομία τέλος, αφαιρούν κάθε δυνατότητα να εξορθολογιστεί για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της…
ΠΟΤΕ στην ιστορία, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα δεν έδειξε τόση αποφασιστικότητα για να προστατέψει ένα «απόστημα». Το ελληνικό δημόσιο είναι υπερτροφικό: το ακούμε από το 1980! Το ομολογούν ακόμα κι αυτοί που το κατέστησαν υπερτροφικό στο πλαίσιο της αυτοκριτικής τους…Κι όμως, το υπερασπίζονται κόντρα σε κάθε λογική! Μακάρι να έδειχναν τόση αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των επιδομάτων των αναπήρων! Στην υπεράσπιση της αναγκαιότητας των κοινωνικών δομών! Στη διατήρηση του ύψους των συντάξεων των συνταξιούχων των μη «ευγενών» ταμείων, σε αξιοπρεπή όρια!" (του ιδίου από το Άδικα μέτρα απλώς;)
του Ανδρέα Γιουρμετάκη

ΤΟ 1999 όταν η κυβέρνηση Σημίτη αποπειράθηκε να εκσυγχρονίσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων βγήκε στους δρόμους και εμπόδισε κάθε προγραμματισμένη αλλαγή. Ήταν «μια μεγάλη νίκη του λαϊκού κινήματος» (όπως χαρακτηρίστηκε τότε) που την πληρώνουμε όλοι σήμερα πολύ ακριβά…
ΣΤΗΝ απεργιακή εκείνη κινητοποίηση συμμετείχαμε κι οι δημοσιογράφοι…Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η πρώτη απεργία στον Τύπο μετά από πολλά χρόνια και οι συνδικαλιστικοί μας εκπρόσωποι φρόντισαν προληπτικά να διασφαλίσουν την επιτυχία της…
- Θ’ απεργήσεις; με ρώτησε τότε ένας συνάδελφος…
- Το σκέφτομαι, του απάντησα… Και μάλλον δεν θ’ απεργήσω, συνέχισα…
- Δεν θα απεργήσεις; εξεμάνη… Το ξέρεις ότι μπορεί να δουλεύουμε ως τα 60; Η αύξηση των ορίων ηλικίας ήταν το «σημείο αιχμής» σ’ εκείνη την κινητοποίηση…
- Δεν με πειράζει να δουλεύω ως τα εξήντα, του είπα…Απ’ το να κάθομαι στην πολυθρόνα και να βλέπω Αυτιά στην τηλεόραση, χίλιες φορές καλύτερα να δουλεύω…
- Σε βρίσκω λάθος, μου είπε… Κανονικά θάπρεπε να είσαι «μπροστάρης» στον αγώνα… Να συμβάλλεις με τον τρόπο σου να μην «περάσει» αυτό το έκτρωμα που βολεύει την εργοδοσία…
ΑΠΗΡΓΗΣΑ τελικώς… Για τους γνωστούς λόγους… Μόνο και μόνο δηλαδή, για να μη στιγματιστώ ως απεργοσπάστης… Ως δημοσιογράφος όμως, δεν υπερασπίστηκα τα αιτήματα του κλάδου μου… Θεώρησα ντροπή να είμαι λίγο πάνω από τα σαράντα και να διεκδικώ σύνταξη στα 58, όταν ο εκδότης της «Ελευθερίας» τότε, διήνυε την έβδομη δεκαετία της ζωής του και ήταν στο γραφείο του εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ, επτά μάλιστα ημέρες την εβδομάδα!...
ΘΥΜΗΘΗΚΑ αυτό το περιστατικό τώρα, που η συζήτηση για την αύξηση των ορίων ηλικίας από τα 65 στα 66 ή στα 67 «απειλεί» και πάλι το περίφημο «λαϊκό κίνημα»…Και δεν είναι η μόνη απειλή η αύξηση αυτή, καθώς η τρόικα θέτει και ζήτημα κατάργησης του πενθημέρου... «Επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα» χαρακτηρίζουν πιθανή αποδοχή των συγκεκριμένων αιτημάτων της τρόικας, οι συνδικαλιστές…

Ε ΛΟΙΠΟΝ, δεν είναι… 
Πρώτον γιατί ο μεσαίωνας δεν διήρκησε ως το 1980 που καθιερώθηκε το πενθήμερο!... 
Kαι δεύτερον, γιατί δεν νομίζω ότι ζούμε στο μεσαίωνα όσοι δουλεύουμε έξι (και πολλές φορές επτά) ημέρες την εβδομάδα εδώ και χρόνια: δημοσιογράφοι, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες (ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μηχανικοί, κομμώτριες, κομμωτές), ιδιοκτήτες εστιατορίων, καφέ μπαρ, κοσμικών κέντρων, τραγουδιστές, ηθοποιοί, παρκαδόροι, νοσηλευτές και νοσηλεύτριες των ιδιωτικών νοσοκομείων, ιδιώτες γιατροί (έχει ωράριο ο μαιευτήρας;), ιδιοκτήτες περιπτέρων, ταξιτζήδες, σερβιτόροι, μπάρμαν, ξενοδοχοϋπάλληλοι και για να μη σας κουράζω, όλοι σχεδόν οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα…
Ούτε ζουν στον μεσαίωνα, εκείνοι που απολαμβάνουν το πενθήμερο ως δημόσιοι υπάλληλοι και επιδίδονται στο «κυνήγι του χρήματος» ως ιδιώτες: οι καθηγητές π.χ. που παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα τρέχοντας από σπίτι σε σπίτι, τις καθημερινές εκτός ωραρίου και τα σαββατοκύριακα ή οι δημόσιοι υπάλληλοι που διευθύνουν επιχειρήσεις που λειτουργούν στο όνομα της γυναίκας τους…
Η αγορά βλέπετε έχει τους δικούς της νόμους…

ΟΠΩΣ συνήθως συμβαίνει σ΄ αυτή τη χώρα που κυριαρχεί το στοιχείο της υπερβολής, την «επιστροφή στον μεσαίωνα» επικαλούνται αυτοί που θα επηρεαστούν ελάχιστα έως καθόλου από τη «δραματική» αλλαγή: οι συνδικαλιστές που έτσι κι αλλιώς δεν δουλεύουν ούτε πενθήμερο (θα τους συναντήσετε στην Πανός, το Εργατικό Κέντρο, στην Πατρόκλου και στα κανάλια πρωί, μεσημέρι και βράδυ) κι οι δημόσιοι υπάλληλοι που βλέπουν να απειλείται το Σάββατό τους….
Οι τελευταίοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σ’ εκείνους που ανήκουν στο «χρήσιμο δημόσιο» (αστυνομικοί, πυροσβέστες, γιατροί, εφοριακοί, νοσηλευτές κ.λ.π.) και που πράγματι θα επιβαρυνθούν εάν ισχύσει το εξαήμερο και σ’ εκείνους που ανήκουν στο «άχρηστο δημόσιο» και στήνονται μπροστά σε έναν υπολογιστή και περιμένουν να τελειώσει το ωράριο τους παίζοντας πασιέντζες…
Αν – τώρα που απομακρύνεται το ενδεχόμενο απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων – το έμψυχο δυναμικό του «αχρήστου δημοσίου» αναλάβει την εξυπηρέτηση των πολιτών την έκτη ημέρα (π.χ. Σάββατο) θα έχουμε το εξής αποτέλεσμα: και το χρήσιμο δημόσιο δεν θα επιβαρυνθεί περαιτέρω και το ίδιο το άχρηστο θα αρχίσει σταδιακά τη διαδικασία απεξάρτησης από τις πασιέντζες…
Καθόλου άσχημα, γιατί αν συνταξιοδοτηθεί στα 65 θα πέσει σε κατάθλιψη, καθώς δεν θα μπορεί πλέον να στοιχίζει τα «σπαθιά» και τις «κούπες» στο σπίτι!…

Υ.Γ. Στη στιχομυθία με τον συνάδελφο, για το αφεντικό που στα εβδομήντα του καθόταν εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ στην εφημερίδα, το ατράνταχτο ελληνικό επιχείρημα ήταν: «κι εγώ αν έβγαζα εκατομμύρια, εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ στη δουλειά θα ήμουν»!… Με τη διαφορά όμως, ότι ουδείς αναρωτήθηκε αν «κάθεσαι στη δουλειά τόσες ώρες, γιατί βγάζεις εκατομμύρια» ή «αν βγάζεις εκατομμύρια, γιατί κάθεσαι τόσες ώρες στη δουλειά»!… Επιπλέον, η αγάπη για τη δουλειά δεν συναρτάται μόνο με το ύψος των αποδοχών, αλλά και με την αγάπη σου γι’ αυτή… Αν είσαι βιομηχανικός εργάτης ή οικοδόμος βεβαίως, αλλάζει… Αλλά όλοι τελικά πίσω απ’ τον οικοδόμο κρυβόμαστε…

*Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθερία" 15/9/2012

13 σχόλια:

  1. Συγχαρητηρια στον αρθρογραφο. Δεν ειμαστε πια λιγοι, ιδιορρυθμοι και ...δεξιοι. Αρχιζουν να δυναμωνουν οι τιμιες φωνες της κοινης λογικης!

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είναι την μη πραγματοποιηθείσα "ασφαλιστική μεταρρύθμιση" (ποια "μεταρρύθμιση", δηλαδή, περί αντιμεταρρύθμισης επρόκειτο) των Γιαννίτση - Σημίτη, που πληρώνουμε τώρα.

    Την είσοδο της χώρας στο ευρώ και την ζώνη του είναι, που πληρώνουμε.

    Αλλά, πού να το καταλάβει αυτό ο συγγραφέας του άρθρου. Αν το καταλάβαινε, άλλωστε, δεν θα ήταν Γιουρμετάκης. Όταν θα παύσει να είναι ο εαυτός του (όταν, δηλαδή καταστεί, έστω και ελάχιστα ψύχραιμος) θα το καταλάβει.

    (Καλόν θα ήταν, επίσης, να γίνει, έστω και ελάχιστα, επιμελής, δίνοντας ένα τέλος σε αυτήν την ακατάπαυστη πνευματική τεμπελιά που επιδεικνύει και την οποία ο ίδιως, με πολλήν ευήθεια, θεωρεί ως ... σοφία).

    Λέει, π.χ. ότι το ελληνικό κράτος είναι υπερτροφικό. Γνωρίζει, για ποιό πράγμα μιλάει και ξέρει το τι εννοεί, ισχυριζόμενος αυτό που λέει, ή απλώς, πετάει μια κουφή στον αέρα (που λένε και στον τόπο του), για το θεαθήναι και για να έχει να λέει, πως κάτι είπε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχετε δίκαιο.
    Ο χρόνος που ο εργαζόμενος ξοδεύει σε περιττές ενασχολήσεις, όπως η ψυχαγωγία, το διάβασμα, η ενασχόληση με τις τέχνες, η ενημέρωση, ο πολιτικός ακτιβισμός, οι συναναστροφές με φίλους εκτός του περιβάλλοντος εργασίας και η ανατροφή τέκνων είναι χάσομέρι και ένδειξη οκνηρίας.
    Επιτέλους κύριοι, ο σκοπός του πληβείου εργαζομένου είναι να δουλεύει αόκνως και σιωπηλώς, να ζει για να δουλεύει. Θα πρέπει δε να δίδεται στον εργοδότη η δυνατότητα να πειθαρχεί τον εργαζόμενο με ελαφρή σωματική ποινή, όπως επιτρέπουμε στον πατέρα να χαστουκίζει το παιδί του, π.χ. με τη χρήση ηλεκτρικής βουκέντρας ή μαστιγίου.
    Arbeit macht frei

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Προφανώς η συζήτηση έχει τελειώσει. Έγιναν όλες οι προσπάθειες να αποφευχθεί ο εμφύλιος μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και των εργαζομένων σε αυτούς, αλλά από την στιγμή που τα συνδικάτα συμπεριέλαβαν σε αυτούς που υπερασπίζονται τους υπεράριθμους, τους επίορκους, αυτούς που ρίχνουν πασιέντζες, αυτούς που δεν θα άντεχαν καμιά αξιολόγηση και αυτούς που κάνουν ότι μπορούν να πνίξουν στην γραφειοκρατία το παραγωγικό μέρος της κοινωνίας, ο κύβος ερρίφθη. Έχουμε πόλεμο. Όσοι άχρηστοι φύγουν από το Δημόσιο τόσες ανάσες θα πάρει η οικονομία. Τώρα θα μετράμε θύματα στον ακήρυχτο αυτό πόλεμο και επιτέλους απολυμένους του Δημοσίου. Αρκούν οι 1.200.000 του ιδιωτικού και οι άλλοι τόσοι που κάνουν ένα μεροκάματο την εβδομάδα και θεωρούνται εργαζόμενοι. Οι ιδιωτικοί δεν θα πάρουν καν σύνταξη - ποιους λοιπόν απασχολεί αν θάναι στα 65 ή στα 67; Τους δημοσίους και μόνο. Λυπόμαστε, αλλά αυτή τη φορά θα πληρώσετε και εσείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τάλεγε ο Σαββόπουλος: "ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά"... Αυτή είναι η σύνθεση των διαδηλώσεων, γι αυτό και το συνδικαλιστικό κίνημα προχωρά προς μια μεγαλειώδη ήττα επαναλαμβάνοντας την "αντιμνημονιακή" σούπα των αιτημάτων και επιτρέποντας στα λαμόγια να διαδηλώνουν μαζί με τους πραγματικά εργαζόμενους. Αυτούς που περικόπηκαν άδικα τα εισοδήματά τους δίπλα σε αυτούς που περικόπηκαν δίκαια. Τους δικαστές μαζί με τους συνταξιούχους. Τα ρετιρέ μαζί με τους χαμηλόμισθους, τα ευγενή επαγγέλματα με τα "λαϊκά" επαγγέλματα. Ο πελατειασμός διέφθειρε τον συνδικαλισμό, η συνδιοίκηση στα ΔΣ διέφθειρε την πολιτική συνείδηση των εκπροσώπων μας και τώρα δεν μπορούν να αρθρώσουν μια καθαρή κουβέντα για το τι είναι δίκαιο και τι όχι. Ούτε καν να διαχωριστούν από την ταξική πολιτική όπου εκφράζεται ή την τακτική των νεοναζί που χωρούν κι αυτοί στην αντιμνημονιακή θολούρα. Έφτασε ο εργαζόμενος στον ιδωτικό τομέα να μην βρίσκει πουθενά στήριξη ή έκφραση και όλοι να αδιαφορούν για την τύχη του βάζοντας κόκκινες γραμμές για τα δικά τους παιδά και μόνο στο Δημόσιο. Ακόμη και εκεί ταυτίζονται όσοι εργάζονται και όσοι δεν πατάνε καν σε ένα ενιαίο σύνολο "αδικημένων". Πράγματι η κοινωνική συνοχή έσπασε εξ αιτίας της μεροληψίας και με ευθύνη όσων θεώρησαν τους ιδιωτικούς και τους μικροεπαγγελματίες παιδιά ενός κατώτερου θεού που δεν δικαιούνται ούτε δουλειά, ούτε ιατρική περίθαλψη ούτε σύνταξη. Τίτλοι τέλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τίτλοι τέλους, σίγουρα, Γιώργο μου.

    Μόνο που είναι οι τίτλοι του δικού σας τέλους. (Του πολιτικού και κοινωνικού σας τέλους, εννοείται)...

    Το έχετε αντιληφθεί, αλλά καμώνεσθε τους ανήξερους, προκειμένου να καταλαγιάσετε τον ολοένα και διογκούμενο πανικό σας και για να μην σας πάρουν χαμπάρι (λες και οι άλλοι τρώνε κουτόχορτο).

    Δεν ωφελεί. Σας έχουν πάρει χαμπάρι. Και απ' ό,τι φαίνεται, η απάντηση της κοινωνίας δεν θα είναι καθόλου κολακευτική, για σας.

    (Φαντάζομαι, μέρες του Σεπτεμβρίου που είναι, ένα απόκοσμο σκηνικό, 90 χρόνια πριν, ένα περιστατικό στην Σμύρνη, την εποχή του "συνωστισμού". Όταν οι τσέτες, μέσα σε αυτόν τον "συνωστισμό", συνέλαβαν τον μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο και τον παρουσίασαν στον Νουρεντίν πασά, αυτός είπε στον αιχμάλωτο ορθόδοξο ιεράρχη ότι το τουρκικό κράτος τον έχει καταδικάσει σε θάνατο, για εσχάτη προδοσία, λόγω της δράσης του, υπέρ του ελληνικού στρατού κατοχής και του ελληνικού κράτους, από την εποχή που η έδρα της κυβέρνησης ήταν στην Άγκυρα και ότι την τύχη του θα την έκρινε ο τουρκικός λαός της Σμύρνης. Έτσι ο Νουρεντίν απευθύνθηκε στο πλήθος των Τούρκων - μαχητών και πολιτών -, που ήταν έξω από το προσωρινό κτίριο της τουρκικής διοίκησης στην Σμύρνη, στο οποίο πλήθος παρέδωσε τον Χρυσόστομο, λέγοντας : "Αν ο άνθρωπος αυτός σας έκανε καλό, να του το ανταποδώσετε. Αν σας έβλαψε, να τον βλάψετε". Η τύχη του Χρυσόστομου είναι γνωστή, αφού, φυσικά, ως μητροπολίτης του ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης, ό,τι και αν είχε κάνει, ήταν αδύνατο να θεωρηθεί, από τους συγκεντρωμένους Τούρκους - Σμυρνιούς και άλλους - ότι οι πράξεις του δεν ήσαν βλαπτικές για τον τουρκικό πληθυσμό. Γι' αυτό και τον διαπόμπευσαν, του έβγαλαν τα μάτια και τον ξύρισαν, κόβοντάς του, μαζί με τα γένια και το πρόσωπο. Την λύτρωση, τελικά, την έδωσε στον Χρυσόστομο ένας τουρκοκρητικός, που στο τέλος της όλης διαδικασίας αναγνώρισε τον, κυριολεκτικά, αγνώριστο μακαριστό μητροπολίτη Σμύρνης και τον σκότωσε με έναν πυροβολισμό, προφανώς για να τον απαλλάξει από την συνέχιση ενός αχρείαστου μαρτυρίου. Ελπίζω, μόνον, η ελληνική κοινωνία να μην φθάσει σε μια τέτοια κατάσταση εξαχρείωσης των ηθών και των ανθρώπινων συμπεριφορών. Αν και αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο)...

    Ψυχραιμία, λοιπόν και νηφαλιότητα. Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οχι αλλες πασιεντζες,βολτες στα μαγαζια, πωληση καλλυντικων, tupper (οι πιο δραστηριες),.....
    Απο τους πολλους καφεδες στην δουλεια γιναμε νευρικοι και στις 12 κατεβαινουμε και πινουμε 2 καραφακια τσιπουρο ή ουζο με ανθυγιεινους μεζεδες για να χαλαρωσουμε. Και το τσιγαρο; Αν στο γραφειο εχουμε κανενα σπαστικο συναδελφο, πηγαινουμε καθε 15 εως 20 min στο κλιμκοστασιο για να καπνισουμε. Ξερετε τι επικινδυνο ειναι να δουλευεις στο Δημοσιο, ΟΤΑ, ΔΕΚΟ; Ο θανατος θεριζει απο την πολυ δουλεια και τις.... κακες συνθηκες εργασιας.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο καθείς με τα βιώματά του...

    No problem. Τα έχει αυτά η ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ...Ενω η υγεια των "αφεντικων" και η εκμεταλλευση των προλεταριων μηχανικων ξεχειλιζει στα γραφεια των μικρο-καπιταλιστων μηχανικων-ελευθερων επαγγελματιων.

    Δηλωνω και ομολογω αυθορμητως -ανευ ασκησεως βιας- οτι ειμαι μικροκαπιταλιστικο γουρουνι που εκμεταλλευομαι στο γραφειο μου τις αλλες 5 ιδιοτητες του εαυτου μου(μηχανικος, σχεδιαστης, γραμματεας, λογιστης, courrier) παραγοντας ετσι υπεραξια και επομενως πρεπει να εχω μια μεγαλη τσεπη και 5 μικρες, ομως το μπλουτζιν εχει 2+2 τσεπεες + 1 μικρη, αρα πρεπει να παρω παντελονι εκστρατειας**με 4+2 =6 τσεπες)

    Αφωτιστος Φιλελλην

    **νομιζω οτι ηδη εχω 2 εως 3 που εχω αγορασει στις εκπτωσεις. Προερχονται απο Ασιατικες χωρες και αυτο αποτελει μεγαλο προβλημα στον κλαδο της υφαντουργιας και του ενδυματος στην Ε.Ε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφώτιστε, καταλαβαίνω όλο και καλύτερα όσο περνά ο καιρός ότι η παιδεία είναι το παν. Δημόσιοι και ιδιωτικοί έχουμε τελείως άλλη παιδεία. Έτσι και να θέλουμε δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε καν... Άλλα λέει ο ένας άλλα ο άλλος. Έτσι τελικά ποιανού θα περάσει; Μικροκαπιταλιστικά γουρούνια εναντίον πασιέντζας...

      Διαγραφή
    2. Γιωργο,

      "Αφώτιστε, καταλαβαίνω όλο και καλύτερα όσο περνά ο καιρός ότι η παιδεία είναι το παν. Δημόσιοι και ιδιωτικοί έχουμε τελείως άλλη παιδεία. Έτσι και να θέλουμε δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε καν... "

      Με την γνωστη μου ειρωνια σαρκαζω την θλιβερη -τελικα- ζωη πολλων ΔΥ και αυτοσαρκαζομαι, κατι σαν ψυχοδραμα. Θα συνιστουσα στην αλλη πλευρα, να παρει την σκυταλη και να συνεχισει το ψυχοδραμα αυτοσαρκαζομενη.Οχι αλλη δημοσιουπαλληλικη σοβαροφανεια και υποκρισια.

      Ισως η ερωτικη ελξη μερικων έστω ΔΥ/Ελευθερων Επαγγελματιων βοηθησει προσωρινα την επικοινωνια των 2 πλευρων.Για εναν η μερικους μηνες. Ειθε....

      Αφωτιστος Φιλελλην

      Διαγραφή
  10. Το να έχει κάποιος γίνει, μέσα στο διάβα της ζωής του καπιταλιστής (κάτι που δεν είναι κακό - το αντίθετο μάλιστα), δεν σημαίνει ότι έχει παύσει να είναι και να παραμένει πεπαιδευμένος, ως κνίτης (κάτι που είναι κακό - και πολύ μάλιστα). Απλώς, άλλαξε σημαία, μεταπηδώντας από την φανατική υπεράσπιση του ενός "υπαρκτού" (σοσιαλισμού), στην ομοίως φανατική υπεράσπιση του άλλου "υπαρκτού" (ευρωπαϊσμού). Το περιεχόμενο του φαινομένου δεν αλλάζει. Ο κνίτης, ακόμα και αντεστραμένος, παραμένει κνίτης, ακριβώς επειδή είναι πεπαιδευμένος, ως κνίτης.

    Γι' αυτό, λοιπόν, η ψυχραιμία παραμένει, ως η πιο ενδεδειγμένη λύση. Δεν αποτελεί, βέβαια, από μόνη της λύση. Όμως, βοηθάει στην εξεύρεση της λύσης, επειδή βασικό στοιχείο της ψυχραιμίας είναι η νηφαλιότητα. Και της νηφαλιότητας, κυρίαρχο συστατικό είναι το καθαρό μυαλό, το οποίο επιτρέπει την δημιουργία του απαραίτητου περιβάλλοντος, για την λήψη των ορθών αποφάσεων.

    Άλλωστε, η ψυχραιμία είναι και ο πιο καλός βοηθός, για την αντιμετώπιση της τωρινής κακής και απογοητευτικής κατάστασης, όταν μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και εκεί που, επιτέλους, ο κνίτης έχοντας αντιστρέψει τον εαυτό του, πίστεψε ότι βρίσκεται στην σωστή πλευρά της Ιστορίας, βρίσκεται, ξαφνικά και από το πουθενά, μπροστά και σε μια σε slow motion πτώση και του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού".

    Γι' αυτό η ψυχραιμία είναι απαραίτητη, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU