Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Οι αντικειμενικές συνέργειες των πολιτικών δυνάμεων: πως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή είναι τελικά "μέρος του συστήματος"

Το καλάθι του ελληνικού πελατειακού συστήματος είναι φανερά πια αδειανό από εναλλακτικές... 
Ακούγοντας την Αλέκα Παπαρήγα να κατακεραυνώνει για ακόμη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ ως "κόμμα του συστήματος", νοιώθεις ότι -κι αν μπει για λίγο στην άκρη η πικρία του εκλογικού αποτελέσματος-, η Αλέκα έχει δίκιο! Όχι ότι το ΚΚΕ με τα ηχηρά του "όχι" σε κάθε εναλλακτική πρόταση "εντός συστήματος" και ΕΕ, πρεσβεύει κάτι διαφορετικό - αν υπάρχει ένα απόλυτα συστημικό κόμμα, αυτό είναι το ΚΚΕ - απλά αναφέρεται στο άλλο σύστημα εκείνο του "υπαρκτού", σε έναν μονολιθικό κρατικό καπιταλισμό όπου όλοι οι πολίτες είναι δημόσιοι υπάλληλοι - αυτό κι αν είναι "σύστημα"...
Βλέποντας όμως αποστασιοποιημένα και κυρίως εκ του αποτελέσματος την συμμετοχή του κάθε πολιτικού φορέα στο πολιτικό γίγνεσθαι, ειδικά την περίοδο της κρίσης, ανακαλύπτεις καθοριστικές συνέργειες των δυνάμεων αυτών έως και "αντικειμενικά" συνεργασιών στην πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα. 
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή:
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει σχεδόν τα ίδια πράγματα με τους άλλους, εδώ και καιρό. Είναι αντιμνημονιακός όσο είναι στην αντιπολίτευση, όπως ακριβώς έκαναν ΝΔ και ΔΗΜΑΡ όσο ήσαν στην αντιπολίτευση. Η αντιπρότασή του είναι ασαφής και συχνά αντικρουόμενη μεταξύ των στελεχών του - έτσι συνέβαινε και στα άλλα κόμματα... Η μόνη διαφορά του δεν βρίσκεται σε ότι προτείνει (επαναδιαπραγμάτευση, διαγραφή μέρους του χρέους, περίοδος μη καταβολής δόσεων, ρήτρα ανάπτυξης), γιατί αυτά κατά καιρούς τα έχουν ζητήσει και οι άλλοι, αλλά στον τρόπο διαπραγμάτευσης: πρώτα καταγγελία του μνημονίου και μετά η όποια συζήτηση με τους εταίρους και δανειστές μας. Δηλαδή η διαφορά βρίσκεται στο στοιχείο του εκβιασμού: "έχετε πρόβλημα να μας βγάλετε από την ΕΕ λόγω του πιθανού ντόμινο, ε λοιπόν αυτό είναι και το όπλο μας".
Πέραν του ανεύθυνου ρίσκου και της παιδιάστικης διατύπωσης μιας πολύ σοβαρής πολιτικής επιλογής, η στάση αυτή έχει και τα θετικά της... 
  • Πρώτον, εκτονώνει πολιτικά την οριακή απελπισία του λαού και της κοινωνίας που βλέπουν την τρόικα να μας πιέζει στα όρια της επιβίωσης και να αρκείται σε βαριά οριζόντια μέτρα, συνεργώντας στο βάθος με την συντήρηση του πελατειακού συστήματος. Η απελπισία δεν γίνεται εξέγερση αλλά αναμονή για την πτώση της κυβέρνησης και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία...
  • Δεύτερον, γίνεται διαπραγματευτικό όπλο της τρικομματικής κυβέρνησης απέναντι στην πολιτική ηγεσία πίσω από την τρόικα, με το αλάνθαστο επιχείρημα: "μετά από μας ο Τσίπρας - διαλέξτε!". Αυτό μάλλον είπε στην Μέρκελ ο Σαμαράς και ξαφνικά άλλαξε το κλίμα - δόση, επιμήκυνση, κούρεμα ομολόγων ΕΚΤ, απελευθέρωση κονδυλίων ΕΤΕπ, εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, όλα ξαφνικά ρέουν φυσικά μαζί με προτάσεις εμπροσθοβαρούς καταβολής δόσεων για να μην δοθούν άλλα χρήματα.
Έτσι, το απενοημένο διάβημα του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις δημοσκοπικές επιδόσεις του βοηθούν τους "άλλους" να πετύχουν τους στόχους τους.

Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με την δράση των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Μέχρι τώρα το διεφθαρμένο σύστημα δημόσιας διοίκησης, άφηνε την ανομία να διογκώνεται, την εμπορία μεταναστών ανεξέλεκτη, την πορνεία και τα ναρκωτικά στο κέντρο των πόλεων να αποτελούν τον κανόνα και τους πολίτες ...ανυπεράσπιστους και απελπισμένους. Η φασιστική βία κατά των μεταναστών, η αντιποίηση αρχής από τους βουλευτές της ΧΑ και η ρατσιστική επισιτιστική και ιατρική βοήθεια των νεοναζί, ταρακούνησε το σύστημα. Πριν γίνουν αξιωματική αντιπολίτευση, το κράτος ευαισθητοποιήθηκε και άρχισε να κάνει την δουλειά τους σε "ανταγωνιστική" βάση με την άνοδο της ΧΑ. "Ξένιος Δίας", μέτρα κατά της ρατσιστικής βίας, ανάκτηση των πόλεων από τις επίσημες αρχές. Οι χρυσαυγίτες υλοποίησαν την διαμαρτυρία "δεν υπάρχει κράτος" με την ιδιότυπη φασιστική τους αντίληψη αλλά αυτό ξύπνησε επιτέλους τις συνειδήσεις και το ίδιο το κράτος. Και έθεσε, επιτέλους και το ζήτημα της καταπάτησης των νόμων με ιδεολογικά σχήματα και προσχήματα, πράγμα που κάνει η αριστερά συστηματικά χρόνια τώρα με την ανοχή του "συστήματος". Τώρα με την ΧΑ, απλά άλλαξε η ιδεολογική δικαιολογία - η πρακτική είναι η ίδια: "νόμος είναι το δίκιο του τάδε".

Με τα δυο παραπάνω παραδείγματα, είναι σαφές ότι ολόκληρο το σύστημα προχωρά αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα του κομμάτι το άλλο. 
Αν λοιπόν με την έννοια σύστημα εννοούμε το "πελατειακό σύστημα" που είναι το κατεξοχήν ελληνικό "σύστημα", τότε θα πρέπει με μεγάλη προσοχή, ξανά και ξανά, να αναρωτηθούμε ποιες πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται πραγματικά "εκτός" και ποιες απλά τραβούν την προσοχή μας σε μια φαντασιακή εναλλακτική προοπτική ενώ στην πραγματικότητα δουλεύουν στην ίδια κατεύθυνση - απλά αλλάζουν τα πρόσωπα, τα σήματα και οι ομάδες εξουσίας.
Όσοι και όσες ενδιαφερόμαστε να μεταρρυθμιστεί και να επιβιώσει αυτός ο τόπος, μπορούμε να αποφύγουμε την ταύτιση με την δημαγωγία και τις κενές εξαγγελίες των πολιτικών δυνάμεων (γνωρίζοντας ότι ειδικά η αντιπολίτευση βρίσκεται ακόμη σε προεκλογική περίοδο) και να δούμε αντικειμενικά ένα σύστημα που σέρνεται από την κρίση και την πίεση της ΕΕ, προσπαθεί να αποσοβήσει το αναπόφευκτο, ετοιμάζει τις εναλλακτικές του στις δυο πλευρές του πολιτικού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή) και στο μεταξύ επιβαρύνει με καθυστερήσεις και οριζόντιες περικοπές μια οικονομία που άρμεξε πελατειακά για δεκαετίες. Οι ίδιοι άνθρωποι μετανάστευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή, για να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους ή να εκφράσουν την απελπισία τους για την υποχρεωτική πτώση και ανάσταση αυτού του τόπου που κατέστρεψαν οι ίδιοι ή οι άλλοι με την ανοχή τους ή την ευπιστία τους. Κι είναι αστείο και δραματικό συνάμα, να βλέπειςστις διαδηλώσεις αγκαζέ, λαμόγια και αδικημένους. Και οι δυο χάνουν αλλά ο εχθρός είναι πρώτα δίπλα τους και μετά απέναντι...
Οι υπόλοιποι τι κάνουμε; 
Θα πρέπει μάλλον, να βλέπουμε τα πράγματα "αποϊδεολογικοποιημένα", μέτρο το μέτρο, βήμα το βήμα, από όποιον και αν προωθούνται και με βάση το πόσο πιο κοντά στην έξοδο από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης μας οδηγούν. Και να επιτρέπουμε επιτέλους συναινέσεις και ιστορικούς συμβιβασμούς χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, δογματισμούς και προκαταλήψεις αλλά με βάση τον ρεαλισμό και αυτό που μπορεί να γίνει, άμεσα και πραγματικά, όχι υποθετικά( κι εκεί είναι αντικειμενικά επιβοηθητική η "συνέργεια" των ανεύθυνων λόγων και των απειλών των άκρων - αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά είναι οι άνομες πράξεις τους!).
Αυτή είναι ίσως η δυνατή και αναγκαία υπέρβαση της εποχής και όχι η ενασχόληση με την απλή αλλαγή ...κόμματος ή ψήφου. Ανθρώπων ίσως...


(του Γιώργου Παπασπυρόπουλου)

13 σχόλια:

  1. Επι τέλους μια σφαιρική αντιμετώπιση του Συριζα που ξεφεύγει από τις παλαιοδεξιές ρητορίες ότι ο Συριζα είναι "αντισυστημικός" επικίνδυνος.

    Ο Συριζα και να θέλει δεν μπορεί να γίνει "αντισυστημικός"

    Η συστημικότητα του ενισχύεται από τους Λαφαζάνηδες ,σε αντίθεση από ότι πιστευεται γενικώς.

    Οι Λαφαζάνηδες είναι, τηρουμένων των αναλογιών οι Αυριανιστες , που συνυπήρξαν με τους εκσυγχρονιστές του Ανδρέα,και ήσαν απόλυτα χρήσιμοι

    Οποιος είδε την ομιλία Τσίπρα θα κατάλαβε ότι η λεγομενη παραγωγική ανασυγκρότηση ήταν copy paste ομιλία του ΓΑΠ .

    Για όσους δε ασχολούνται με κινήματα, είδαν καλά τι έγινε στη Θεσσαλονίκη: ενας υποτονικός Συριζα έκανε μια λειτανία για την τιμή των οπλων, με μοναδικούς πραγματικους διαδηλωσίες τους Ηρακλειδείς

    Καλή ανάλυση, επιτέλους χωρίς περιττές αντισυριζαικές ρητορίες

    Κοσμάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διόρθωση τελευταία φράση:"χωρίς περιττές αντισυριζαικές υστερίες"

    Κοσμάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν φτάνει που οι αφελείς "ευρωπαϊστές", με την καταστροφική πολιτική τους από το 2009 και μετά, ανέστησαν τον, πρακτικά ανύπαρκτο και ουσιαστικά νεκρό, ελληνικό νεοναζισμό, έρχονται τώρα να καυχηθούν, για το "θεάρεστο" έργο τους!

    Με κάτι τέτοιες αντιλήψεις, σαν αυτές του Γιώργου, η γερμανική ελίτ των αρχών της δεκαετίας του 1930, που με τον σκληρό μονεταρισμό και την άτεγκτη οικονομική πολιτική της προστασίας του σκληρού μάρκου του συντηρητικού καγγελάριου Heinrch Bruning εξέθρεψε και με τις αυταπάτες του γηραιού και αρτηριοσκληρωτικού προέδρου Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg, περί της “συστημικότητάς” τους, ανέβασε τους αυθεντικούς ναζί στην εξουσία, παραχωρώντας τους την πρωθυπουργία, σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με τον ηγέτη του Deutsche Zentrumspartei (του κόμματος του "Καθολικού Κέντρου") Franz von Papen, πιστεύοντας ότι έτσι θα ελέγχει τον "δεκανέα" - έτσι αποκαλούσε ο απόστρατος στρατηγός και πρόεδρος της χώρας τον Adolf Hitler. (Τα πράγματα, βέβαια, στην πράξη πήραν άλλην τροπή. Δεν έλεγξαν αυτοί τον Adolf Hitler. Αντίθετα, μάλιστα, ήταν αυτός που τους μάζεψε όλους τους).

    Λοιπόν, για να μην έχουν αυταπάτες οι φίλοι της, όντως συστημικής και νεοσυντηρητικής "ανανεωτικής" αριστεράς, καλόν είναι να μάθουν (για να μην μπορούν να ισχυρισθούν αργότερα ότι "δεν ήξεραν") ότι, με τα μυαλά που κουβαλούν και με όσα κάνουν, δεν θα αργήσει και πολή να έλθει η ώρα, που οι "λεβέντες" της Χρυσής Αυγής θα τους μαντρώσουν. Αυτό θα πάρει ίσως κάποιον χρόνο, αλλά, εάν δεν αλλάξουν πολιτική, θα πραγματοποιηθεί. Ως εκ τούτου, έχουν κάποιον χρόνο μπροστά τους, για να αλλάξουν πορεία. Ο χρόνος αυτός δεν είναι απεριόριστος, αλλά τους είναι επαρκής. Καλό, για τους ίδιους είναι αυτόν τον χρόνο να τον εκμεταλλευθούν.

    Όμως, ως "ανανεωτικά" δογματικοί, που είναι και καθώς είναι κολλημένοι στις ιδεοληψίες τους, που έχουν να κάνουν με τον "υπαρκτό ευρωπαϊσμό" και την φανατική υπεράσπισή του (ακριβώς, όπως οι κνίτες υπερασπίζονταν τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" και όπως, εξακολουθούν να κάνουν, ακόμα και τώρα), το πιο πιθανό είναι να μην εκμεταλλευθούν αυτόν τον χρόνο, που έχουν μπροστά τους και να επιμείνουν στα ίδια, με αποτέλεσμα οι χρυσαυγίτες να τους μαντρώσουν. Μετά, βέβαια, δεν θα τους φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή οποιοσδήποτε άλλος, για όσα τους συμβούν.

    Και φυσικά, για όσα τους συμβούν, ενώ θα βρίσκονται υπό την καθόλου φιλόξενη σκέπη των Ελλήνων νεοναζιστών, θα είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Και θα είναι άξιοι της μοίρας τους. Δεν πρόκειται να βρεθούν πολλοί να τους λυπηθούν. Θα είναι ελάχιστοι (και εγώ θα είμαι μέσα σε αυτούς τους ελάχιστους).

    Το πρόβλημα είναι ότι, μαζί με αυτούς, θα την πληρώσουν και άλλοι. Και μαζί με τους άλλους και η ελληνική κοινωνία, στο σύνολό της.

    Αυτό είναι εκείνο, που έχει την μέγιστη σημασία και αυτό είναι το κύριο ζήτημα, που με απασχολεί. Και αυτό είναι εκείνο, που πρέπει να αποτρέψουμε. Όλα τα άλλα έχουν την σημασία τους, αλλά αυτή είναι δευτερεύουσα, μπροστά στον κίνδυνο τον οποίον αντιπροσωπεύει το ελληνικό νεοναζιστικό μόρφωμα, που έφεραν στην επιφάνεια και στον αφρό οι ανόητοι «ευρωπαϊστές» μας, χαρίζοντάς του και μια θέση στο πλαίσια του ευρύτερου πατριωτικού χώρου, αφού τώρα πια δεν είναι ένα απλό ακροδεξιό σεκταριστικό γκρουπούσκουλο, αλλά ένα πολιτικό κόμμα, το οποίο ξεφεύγει από την μίζερη αριθμητική μιας περιθωριακής παραστρατιωτικής οργάνωσης και εξαπλώνεται με πολλαπλασιαστική ταχύτητα σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Και δυστυχώς, κυρίως στο πιο δυναμικό τμήμα της. Την νεολαία, στις τάξεις της οποίας οι Έλληνες νεοναζιστές κάνουν θραύση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. H ανάλυση για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει ενδιαφέροντα στοιχεία, ανεξάρτητα απο τη διαφωνία μου για τον βασικό ισχυρισμό της περί συστημικότητας του. Ελπίζω πως σε λίγους μήνες η δημοσκοπική κατάρευση της κυβέρνησης, οι κονωνικές αντιδράσεις και ο αγώνας της αριστερής της πτέρυγας θα αναγκάσουν την ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση με αποτέλεσμα να αποδειχθεί έτσι η μη συστημικότητα της.
    Εκεί που το κείμενο διαπράττει τραγικό λάθος είναι στα περί Χ,Α, Ο Ξένιος Δίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης,η ανάκτηση των πόλεων,η μηδενική ανοχή αποτελούν διαδικασίες και πρακτικές θεσμικού ρατσισμού μιας ολοένα και πιο αυταρχικής δημοκρατίας.
    Εκεί που το άρθρο διαπράττει ασυγχώρητη ύβρι ειναι στην χρησιμοποίηση της ορολογίας περί άκρων.
    Μιχάλης Καστρινάκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιχάλη, η ορολογία περί άκρων δεν είναι καμιά θεωρητική διεργασία αλλά η γνώση μου για τις ιδεολογικές και πρακτικές συγγένειες συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ (πχ ΑΠΟ, ΔΕΑ κλπ) με αναρχοφασιστικές ομάδες και την δράση τους. Γι αυτό άλλωστε φύγαμε κάποιοι/ες από τον Συν - για να μην απολογούμαστε για αυτούς...
      Πιστεύω ότι οι μπάχαλοι, οι εμπρηστές της Marfin, όσοι έκαψαν το κέντρο για τον "αγώνα" (;) τους κι όσοι έχτιζαν καθηγητές για να μην γίνουν θεσμικές διεργασίες στα ΑΕΙ άνοιξαν τον δρόμο και νομιμοποίησαν την ΧΑ. Από την στιγμή που νόμος δεν είναι εκείνος της Δημοκρατίας αλλά "το δίκιο του τάδε", νομιμοποιείται η κάθε ιδεολογία να τρέξει να κάνει πράξη τον δικό της νόμο. Και πράγματι υπάρχει ένα φαιοκόκκινο φάσμα στα άκρα της πολιτικής: όσοι θεωρούν ότι αν και μειοψηφία μπορούν ελέω θεού να εφαρμόζουν τον δικό τους νόμο. Αυτά είναι τα άκρα.

      Διαγραφή
    2. Όσο για τον Ξένιο Δία και την Χρυσή Αυγή, είναι η φυσιολογική συνέπεια της αφασίας της αριστεράς στο μεταναστευτικό. Όταν ζητάς να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες σε μια κοινωνία διαφθοράς και ανομίας, επιβαρύνεις και τους ντόπιους και τους επισκέπτες - δεν μπορούν πια να τραφούν από την τοπική οικονομία και στρέφονται ο ένας κατά του άλλου. Εκεί οι νεοναζί έχουν "άποψη" - και η θεωρία του αποδιοπομπαίου πάντα λειτουργεί σε συνθήκες κρίσης. Αν η αριστερά παραδεχόταν εγκαίρως ότι αυτή η χώρα σηκώνει τόσους μετανάστες, θα είχε βάλει ένα όριο στην ρατσιστική υστερία. Θα μπορούσε να ηρεμήσει τους κατοίκους ορθολογικοποιώντας ένα αναπόφευκτο φαινόμενο. Τώρα είναι αργά. Ακόμη και για να τους θυμίσει ότι με άνεση εκμεταλλεύονταν τους μετανάστες κάνα δυο δεκαετίες και τώρα βάζουν μπροστά την ΧΑ να τους 'ξεφορτωθούν". Αλλά πότε η αριστερά άσκησε κριτική στον λαό; Γι αυτήν δογματικά ήταν πάντα 'σωστός"...

      Διαγραφή
  5. Όλη αυτή η "επιχειρηματολογία" των νεοϋπερσυντηρητικών "ανανεωτών" της αριστεράς και αρειμάνιων οπαδών του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" είναι προϊόν του πανικού, από τον οποίον διακατέχονται και ο οποίος είναι αποτέλεσμα του εφιαλτικού παρόντος, το οποίο αποτελεί απαύγασμα της δικής τους πολιτικής.

    Η "Χρυσή Αυγή" είναι τέκνο τους και καρπός των αγώνων τους, για την κοσμοπολιτική "Ευρώπη" των ραντιέρηδων του αποχαλινωμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αιχμή του οποίου είναι η Ε.Κ.Τ. και η ανεξαρτησία της, η οποία ανεξαρτησία, μέσα στην βαμπιρική νομισματική ένωση, που αποκαλείται ευρωζώνη, λειτουργεί ως μηχανισμός διάλυσης των εθνικών οικονομιών της και ως καταστροφέας των πληθυσμών των χωρών, που απαρτίζουν αυτήν την θνήσκουσα ένωση.

    Αν τα πράγματα δεν ήσαν τόσο τραγικά όσο είναι και όσο θα εξελιχθούν στο αμέσως προσεχές μέλλον, θα έλεγα ότι η συμπεριφορά των πανικοβλημένων και απελπισμένων νεοδογματικών "ανανεωτών" είναι γεμάτη από χιούμορ και εξελίσσεται στο να καταστεί απολαυστικά ξεκαρδιστική. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να κάνουν και το τι τέξεται η επιούσα. Αλλά επειδή τα πράγματα είναι άσχημα και πρόκειται να εξελιχθούν σε χειρότερα, η έντρομη συμπεριφορά των νεοϋπερσυντηρητικών "αναεωτών" είναι, κυριολεκτικά, για λύπηση.

    Όσον αφορά την ΔΗΜΑΡ, θα ήταν ευχής έργο να πηδήσει από το καράβι της συγκυβέρνησης Σαμαρά, όπως έπραξε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, πηδώντας από το αντίστοιχο καράβι της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Η ΔΗΜΑΡ, όμως, δεν θα πράξει κάτι τέτοιο. Όχι, χωρίς να εξασφαλίσει ότι θα υπάρξει μια "ευρωπαϊστική" εναλλακτική λύση, στην θέση της κυβέρνησης Σαμαρά. Και αυτό θα το πράξει, λόγω της δογματικής ιδεολογικής της προσήλωσης στο ιδεοληπτικό μόρφωμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού". Όσο αυτή η "ευρωπαϊστική" εναλλακτική λύση δεν υπάρχει, η ΔΗΜΑΡ θα μένει πιστή στην παρούσα κυβέρνηση, παρά τις όποιες απώλειές της και παρά την κοινωνική και την πολιτική της κονιορτοποίηση, στην οποία, άλλωστε, είναι, ιστορικά, εθισμένη, αφού πάντοτε ήταν ένα ευρωσταλινικό σεκταριστικό γκρουπούσκουλο, το οποίο απεχθάνονταν τις ευρύτερες λαϊκές και κοινωνικές συσσωματώσεις, απέναντι στις οποίες κρατούσε και επεδείκνυε, πάντοτε, μια ελιτιστική στάση και συμπεριφορά, ως γέννημα του σεκταριστή ιδεολογικού της πατέρα - περί του Λεωνίδα Κύρκου ο λόγος.

    Δεν έχει, λοιπόν, να χάσει πολλά πράγματα, επιδεικνύοντας την παραδοσιακή περιφρόνηση, που επεδείκνυε, πάντοτε, απέναντι στα πολυπληθή κοινωνικά σύνολα. Απλώς, θα γυρίσει, πάλι, σε αυτά που ξέρει από το όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν της. Στην κοινωνική και την πολιτική απομόνωσή της, κλαίγοντας την μοίρα της και το κακό ριζικό της.

    Και ρίχνοντας, φυσικά, τα βάρη στους άλλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο ευχαριστώ για την απάντηση. Η ΔΕΑ και η ΑΠΟ δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση όχι με το black blok αλλά ούτε καν με την πολιτικοποιημένη και εναλλακτική Αντιεξουσιαστικ Κίνηση.
      Μας χωρίζει μια μεγάλη διαφωνία για τα περί βίας, παρόλα αυτά η έκπληξη μου για τη χρήση του όρου περί άκρων υπερβαίνει αυτή την διαφωνία. Είναι διαφορετικό ζήτημα η συζήτηση για τα όρια της κοινωνικής αυτοάμυνας, για τις πρακτικές κοινωνικής ανυπακοής, για την αμυντική βία των μεγάλων διαδηλώσεων και πολά άλλα σχετικά και τελείως διαφορετικό η συσχέτιση οποιουδήποτε πολιτικού χώρου με τους νεοναζί.
      Για να επανέλθουμε στην παιγνιώδη ατμόσφαιρα του αρχικού σου κείμενου περί της αναζήτησης συστημικών στοιχείων σε πολιτικούς χώρους, θέλω να σου επισημάνω πως ο κατεξοχήν χώρος που έχει και τέτοια διάσταση είναι το κατά τα άλλα απεχθές τμήμα του αναρχικού χώρου που φετιχοποιεί πρακτικές ανορθολογικής, μειοψηφικής και μερικές φορές αντικοινωνικής βίας. Επειδή έτσι κερδίζουν το πάντοτε υπάρχον τμήμα της νεολαίας που αναζητεί τη σύγκρουση, την αδρεναλίνη κ.λ.π. Η απουσία αυτού του αντιπαθούς τμήματος θα επέφερε πολλά καλά στο κίνημα αλλά θα είχε ως παράπλευρη απωλεια τη στρατολόγηση στο φασισμό μερικών χιλιάδων ακόμα νέων.
      Τα αίτια της ανόδου της Χ.Α. είναι πολυσύνθετα. Ο ρατσιστικός χαραχτήρας της ελληνικής κοινωνίας (τον οποίο αντιπάλεψε χωρίς μισόλογα το σύνολο της ανανεωτικής και κινηματικής Αριστεράς) οδήγησε τη ΧΑ στο ποσοστό που τη έφερε στο Δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. Αλλά η εκρηκτική της σημερινή άνοδος προφανώς οφείλεται στο Μνημόνιο.
      Τέλος, παρά τα όσα σωστά γράφει ο Τάσος, εγώ είμαι αισιόδοξος. Ελπίζω πως το συνδυασμένο αποτέλεσμα της ύπαρξης στις γραμμές της πολλών μετριοπαθών μεν αριστερών δε και της πίεσης της πραγματικότητας,είναι πιθανό να οδηγήσει τη ΔΗΜΑΡ σε απαγκίστρωση απο τη σημερινή της πορεία.
      Μιχάλης Καστρινάκης.)

      Διαγραφή
    2. Μιχάλη μην με ευχαριστείς, χαίρομαι να συμφωνώ ή να διαφωνώ μαζί σου - συζητάς επί της ουσίας.
      Τώρα νομίζω ότι η πολιτική δεν μπορεί από την φύση της να είναι μια καθαρή ιστορία. Αυτό φυσικά ονειρευόμαστε όσοι συναντήσαμε την αριστερά από μικροί αλλά ο εγωισμός των ανθρώπων, η εξουσιομανία, οι ανταγωνισμοί, οι σκοπιμότητες την κάνουν ιδιαίτερα πολύπλοκη. Δες πχ τα άτομα. Σου φαίνονται εντάξει στα εύκολα και όταν αναλάβουν πόστα ή ευθύνες γίνονται αγνώριστα. Νομίζω λοιπόν ότι καλά κάνει η Δημαρ (της οποίας διευκρινίζω δεν είμαι μέλος ή οπαδός) και συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας - θα ήθελα και τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Οικολόγους Πράσινους μαζί. Θα λερώσει τα χέρια της, θα στριμωχτεί, θα κάνει λάθη σοβαρά αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αυτό νομίζω εννοούσε ο άλλος Μιχάλης Παπαγιαννάκης λέγοντας ότι πρέπει να λερώσουμε τα χέρια μας. Τα άλλα μου φαίνονται εξιδανικεύσεις.
      υγ Ο Σαπουνάς ΑΠΟ δεν είναι;

      Διαγραφή
  6. "Σε μια εποχή που τα δημόσια οικονομικά καταρρέουν" (ως ο ομόσταυλος Λήο Καστανάς έφη ) .......τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεκανίκι του συστήματος. Μόλις φύγει από τη μέση, ΑΡΧΙΖΕΙ η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.!!! Γέλια, χειροκροτήματα, σιωπή .... και ξαφνικά : ΕΓΈΡΘΗΤΟ, ΟΛΟΙ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Σαπουνάς είναι η ΑΠΟ, μαζί με άλλους 20-30 το πολύ. Δεν καταλαβαίνω όμως τι εννοείς.
      Προφανώς η πολιτική εκφυλίζεται σε δόγμα όταν αρνείσαι τα συγκεκεριμένα και τα ρεαλιστικά και απλώς ψέλνεις την αυριανή σωτηρία.
      Απο την άλλη βέβαια πρέπει να υπάρχουν όρια και αληθινές κόκκινες γραμμές.
      Η σημερινή κυβέρνηση λοιπόν είναι μια κλασική κυβέρνηση της Δεξιάς (του 1960 και όχι της ΝΔ) που συνεχίζει μηχανικά να διεκπεραιώνει ένα ασύλληπτο πείραμα επίθεσης σε κοινωνικές κατακτήσεις. Η συμμετοχή των προσωπικοτήτων που στήριξε η ΔΗΜΑΡ, καθώς και η παρουσία ηγετικών στελεχών της σε διαπραγματεύσεις με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, απλώς καταστρέφει την εικόνα ανθρώπων με σημαντική διαδρομή και προσφορά.
      Κανενα αριστερό η ακόμα και κεντροαριστερό σχέδιο δεν υπηρετείται απο αυτή την συμμετοχή. ¨Εχω αντιληφθεί πως δεν ανήκεις στη ΔΗΜΑΡ, αναφέρομαι σε αυτή εξαιτίας της αρχικής σου ανάρτησης.
      Μιχάλης Κ/

      Διαγραφή
  7. Οι συγκυβερνώντες είναι πίσω και από την δεξιά του 1960. Εκείνη η δεξιά - κακά τα ψέματα - και σχέδιο είχε και τις βάσεις του κοινωνικού κράτους έθεσε. Π.χ. Ποιός θυμάται ότι στην Ελλάδα το Επίδομα Θερινών Διακοπών στους εργαζομένους το καθιέρωσε το 1963 η βραχύβια κυβέρνηση του Παναγιώτη Πιπινέλη (του ακροδεξιού στελέχους της ΕΡΕ, που διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το οποίο στέλεχος, αργότερα, έγινε υπουργός Εξωτερικών του Γεώργιου Παπαδόπουλου και της χούντας του). Αυτό το Επίδομα Θερινών Διακοπών το πετσόκοψε ο οπαδός του λουξεμπουργκιανού συνθήματος "Σοσιαλισμός ή βαραβαρότητα" Γιώργος Παπανδρέου και φιλοδοξεί να το εξαφανίσει από προσώπου γης η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη.

    Αρεστόν, ή όχι, αυτή είναι η αλήθεια.

    Όσον αφορά τις "προσωπικότητες", που στήριξε ο κυρ-Φώτης, όλοι και όλες τους είναι, "πιάσε τον έναν και χτύπα τον άλλον". Τι να πει κάποιος για το "μανιτάκι με τα σπίρτα"; Μια ζωή κομπλεξικό ήταν. Ένας πρώην αριστεριστής, με πολύν μισανθρωπισμό, αφού ουδείς τον έπαιρνε στα σοβαρά και ο οποίος στην διαδρομή του βίου του μπέρδεψε τον διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό και την ορθή ιδέα της ενότητας των λαών της Ευρώπης, με την Ε.Ε. - και ακόμα χειρότερα - με την ευρωζώνη, για να καταντήσει αυτό που τώρα είναι. Δηλαδή ένας υπουργός μιας κυβέρνησης, υπό τον Αντώνη Σαμαρά, η οποία υλοποιεί, με όργανο τον ίδιο, όλα όσα το ίδιο το μανιτάκι διεκήρυσσε ότι βρίσκονται, εκτός των πλαισίων του ελληνικού συνταγματικού τόξου και των κανόνων του σύγχρονου Κράτους Δικαίου (και το οποίο μανιτάκι στην πορεία της ιστορικής του διαδρομής "ξέχασε" ότι αυτό το "Κράτος Δικαίου" είναι ένα αστικό κράτος δικαίου και όλες τις κοινωνικές και ταξικές συνεπαγωγές, που σέρνει μαζί της αυτή η συγκεκριμένη ιδιότητα του κράτους.

    Τι να πει κάποιος για την "μουτσοπουλίνα", την κ. Σκοπούλη και τις αναθέσεις της σε φαρμακευτική εταιρία, που χρηματοδοτεί την επιστημονική έρευνα του συζύγου της;

    Όσον αφορά τα ηγετικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ,που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να προχωρήσουν, από κοινού, τις κοοπτάτσιες, για την κατεδάφιση των όποιων ψηγμάτων των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων έχουν διασωθεί, μέχρι τώρα, από την κατοχική καταδυνάστευση, που υφίσταται η χώρα, από την τρόϊκα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, αυτοί παίζουν τον ρόλο του δουλικού υπηρέτη και του πιστού διεκπεραιωτή των εντολών των δανειστών και τούτο επειδή ούτε οι ίδιοι, ούτε οι αρχηγοί τους, ούτε τα κόμματά τους, έχουν κάποιο - έστω και βραχυπρόθεσμο, έστω και πρόχειρο - σχέδιο, για την ελληνική κοινωνία και τους προσανατολισμούς της.

    Και ποιοί, άλλωστε, είναι οι διαπραγματευτές της ΔΗΜΑΡ;

    Ο ένας είναι ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, του οποίου τα τωρινά πεπραγμένα και πραττόμενα ήσαν και είναι - για μένα, που έχω παρακολουθήσει την πολιτική πορεία του ανδρός - είναι απολύτως αναμενόμενα. Πάντα νεοσυντηρητικός ήταν ο άνθρωπος και φυσικά ένα κλασσικό στέλεχος της κομματικής και της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας του χώρου, θιασώτης του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", με τον ίδιο φανατισμό, που οι άλλοι ήσαν οπαδοί του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Δηλαδή ένας αντεστραμένος κνίτης, που, ως τυπικός ευρωσταλινικός, για χάρη του δόγματος και της υπαρκτής υλοποίησης αυτού του δόγματος, όπως αυτό εκφράζεται από το ευρώ και την ευρωζώνη, αποδέχεται, πλήρως και ομοθύμως, με τους συντρόφους του, τον κοινωνικό σφαγιασμό ενός ολόκληρου λαού και την ρίψη του στην πυρά, προκειμένου να διασωθεί και να δικαιωθεί το δόγμα, πάντοτε, φυσικά, εις βάρος των ανθρώπων και των κοινωνιών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως, ακριβώς, πράττουν, άλλωστε και οι πρώτοι διδάξαντες και σύντροφοί τους οι κληρονόμοι του μπερλινγκουερικού ευρωσταλινισμού στην γειτονική Ιταλία, στηρίζοντας την κυβέρνηση του Mario Monti και την πολιτική της, που σφαγιάζει τις εργασιακές και ευρύτερες κοινωνικές κατακτήσεις του ιταλικού λαού, ρίπτοντάς τον στην πυρά, για χάρη του ευρώ και της ζώνης του και για χάρη της ανεξαρτησίας της Ε.Κ.Τ. και εις εκτέλεσιν των εντολών της γερμανικής ελίτ, η οποία συμπεριφέρεται με μια αυτοκρατορική νοοτροπία, που πηγάζει από το γεγονός ότι θεωρεί την ευρωζώνη, ως την σύγχρονη "Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους".

    Ο άλλος διαπραγματευτής, ο κ. Παπαναστασίου, πίνει νερό στο όνομα του ευρώ και της ζώνης του. Και μαζί με τον κ. Φώτη Κουβέλη, όλοι αυτοί οι κληρονόμοι του σεκταριστικού πνεύματος, που άφησε πίσω του ο μακαρίτης Λεωνίδας Κύρκος, δηλώνουν καθαρά και ξάστερα, ότι το πρώτο μέλημά τους είναι να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και την ζώνη του. Όλα τα άλλα είναι, γι' αυτούς, δευτερεύοντα και άνευ σημασίας. Ακόμη και αν ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός οδηγείται στην πλήρη εξαθλίωση, εξ αιτίας του καθεστώτος του σύγχρονου καθεστώτος της τοκογλυφικής πεονίας, στο οποίο έχει υπαχθεί η χώρα και ο πληθυσμός της. Όλα αυτά, τους είναι αδιάφορα, για χάρη της υλοποίησης του παλαιού ευρωσταλινικού δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έτσι, όπως αυτό συγκεκριμενοποιείται με την ευρωζώνη και την διάσωσή της - εις βάρος των λαών της, βεβαίως, βεβαίως.

    Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα, που δημιούργησαν οι "ευρωπαϊστές" μας, έχοντας ξεχάσει και αφήσει στην άκρη, την όποια κλασσική μαρξιστική παιδεία είχαν και έχοντας λησμονήσει και τα ίδια τα διδάγματα της κοινής ιστορικής πείρας, κατάφεραν να εκκολάψουν και να αναστήσουν μια σύγχρονη εκδοχή του παλαιού ναζιστικού φαινομένου, όπως, άλλωστε, ήταν αναμενόμενο, για κάθε απροκατάληπτο και ψύχραιμο παρατηρητή, ότι θα συμβεί, ως αποτέλεσμα των δογματικών, σεκταριστικών και βολονταριστικών πολιτικών εμμονών τους, τις οποίες μετασχημάτισαν σε εφαρμοστέες πολιτικές.

    Αν δεν προσέξουν, το γέννημά τους αυτό, θα τους καταπιεί αμάσητους. Και δυστυχώς, όχι μόνον αυτούς. Και πολύ φοβάμαι ότι είναι τόσο τυφλωμένοι από τον μισαλλόδοξο φανατισμό τους και από την απελπιστική κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει, ώστε δεν θα προσέξουν. Αν και έχουν τα χρονικά περιθώρια για να αποφύγουν αυτό το τεράστιο σφάλμα.

    Και ναι μεν τα χρονικά περιθώρια, για να αποφύγουν το σφάλμα, τα έχουν. Δεν έχουν, όμως, την απαιτούμενη ψυχραιμία και νηφαλιότητα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU