Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Όχι στην δικτατορία της λιτότητας!

Η άποψη των συγκυβερνώντων γάλλων Πράσινων για το νέο ευρωπαϊκό "σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας"

των Αλέν Λιπιέτς και Νοέλ Μαμέρ* 

Με την ευκαιρία της προσυπογραφής του «δημοσιονομικού συμφώνου» (TSCG), η Γαλλία και η Ευρώπη βρίσκονται για μια ακόμα φορά αντιμέτωποι με ένα από αυτά τα παραπλανητικά διλήμματα στα οποία καλούμαστε να ψηφίσουμε «υπέρ της Ευρώπης» χωρίς να μας επιτρέπεται καν να θέσουμε το ερώτημα «μα ποιας Ευρώπης;» Πόσοι άραγε Ευρωπαίοι υπερψήφισαν την συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 αλλά καταψήφισαν την συνταγματική συνθήκη το 2005 διότι θεώρησαν πως είχαν παραπλανηθεί το 1992; Και πόσοι σοσιαλιστές προτίθενται να υπερψηφίσουν σήμερα την TSCG ενώ είχαν αρνηθεί να εγκρίνουν τον «ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας» (ESM), προβάλλοντας επιχειρήματα που θα έπρεπε να τους οδηγούν να ψηφίσουν το αντίθετο;
Κι όμως, η διάγνωση είναι ομόφωνη: αν η παγκόσμια οικονομική κρίση πλήττει την Ευρώπη περισσότερο από άλλους, είναι διότι δεν έχει εξοπλισθεί με ομοσπονδιακές δομές και κανόνες ρύθμισης της κοινοτικής αλληλεγγύης
Ο ESM είναι ένα βήμα προς τα εμπρός. 
Η TSCG αντιθέτως είναι ταυτόχρονα αντιευρωπαϊκή, αντικοινωνική και αντιοικολογική. 
Αρκεί να την διαβάσει κανείς!
Σε αυτήν αποκρυσταλλώνονται δύο ιδέες:

Η πρώτη είναι σωστή: από την στιγμή που υφίσταται ένας πανευρωπαϊκός μηχανισμός δημοσιονομικής αλληλεγγύης (ο ESM) είναι φυσιολογικό το σύνολο (η Ευρώπη) να ασκεί κάποιου είδους ελέγχου επί των αμελειών κάθε μέρους (των κρατών-μελών).

Αλλά η δεύτερη είναι απαράδεκτη: καθορίζει ως όριο του δομικού ελλείμματος το 0.5%. Αυτό το όριο είναι εξίσου "ηλίθιο", όπως έλεγε το 2005 ο πρόεδρος της «ευρωπαϊκής επιτροπής» (Κομισιόν) Ρομάνο Πρόντι (Romano Prodi) για το όριο του 3% για το έλλειμμα.
Ηλίθιο, πρώτον διότι βιώνουμε μια μείζονα διαρθρωτική κρίση, και όχι μια «κυκλική» διακύμανση. 

Καλούμαστε να ανοικοδομήσουμε ολόκληρο το ενεργειακό μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ένα μεγάλο τμήμα των μετακινήσεων και του κτιριακού της αποθέματος, μέσα σε χρονικό περιθώριο που οι ειδήμονες εκτιμούν σε μια δεκαετία το πολύ. 
Βρισκόμαστε σε ανάλογη κατάσταση με μια χώρα που ανοικοδομείται μετά από έναν πόλεμο και είναι λογικό να χρεώνεται επί δύο δεκαετίες ή με ένα νεαρό ζευγάρι που συνάπτει ένα εικοσαετές στεγαστικό δάνειο για να αποκτήσει στέγη ή με μια επιχείρησης που δανείζεται για να κτίσει το νέο της εργοστάσιο. Η υπερψήφιση του TSCG, ισοδυναμεί με καταψήφιση των μαζικών επενδύσεων που χρειάζεται ο "οικολογικός μετασχηματισμός", πράγμα που στην Ευρώπη ισοδυναμεί με ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας.
Ολόκληρη η εμπειρία που αποκομίσαμε αυτό το καλοκαίρι μας διδάσκει πως οι χρηματαγορές επιτίθενται στην Ευρώπη κάθε φορά που η Γερμανία απομακρύνεται από την εφαρμογή των αποφάσεων του Ιουλίου, κάθε φορά που αρνείται την υπόσχεση της αγοράς χρεογράφων από την «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) και εμμένει στο "ηλίθιο" σενάριο του "πρώτα η λιτότητα, μετά η αλληλεγγύη"
Η δικτατορία της λιτότητας δεν οδηγεί παρά σε ύφεση και ανεργία, φράζει το δρόμο προς τον "οικολογικό μετασχηματισμό" κι αυτό ανησυχεί τις χρηματαγορές εξίσου όσο τρομοκρατεί τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Αλλά η TSCG φράζει επίσης με υποδόριο τρόπο το δρόμο προς την πολιτική ομοσπονδοποίηση. 
"Φεντεραλισμός" σημαίνει πως ...
η πλειοψηφία των αιρετών του «συνόλου» δύναται να καθορίσει τους προσανατολισμούς καθενός από τα «μέρη», με τους αιρετούς του κάθε «μέρους» να διατηρούν περιθώρια κίνησης εντός του διαμορφωμένου πλαισίου. 
Στην Γαλλία, όπως και στα ομοσπονδιακά κράτη, υπάρχουν δημοσιονομικοί κανόνες που επιβάλλονται στις τοπικές συλλογικότητες: ο προϋπολογισμός που εξασφαλίζει την λειτουργία ενός οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης οφείλει να είναι ισοσκελισμένος, αλλά ο δανεισμός για δημόσιες επενδύσεις είναι ελεύθερος εντός ορισμένων ορίων.

Αλλά αυτό απαγορεύεται από το TSCG που επιβάλλει την ισοσκέλιση ολόκληρου του προϋπολογισμού, συμπεριλαμβανομένων των επενδύσεων στο μέλλον. Ακόμα και οι ευρωβουλευτές δεν θα έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτεί ο οικολογικός μετασχηματισμός και που για κάποιο χρόνο απαιτούν κάποιο επίπεδο χρέωσης. 
Αλλά δεν βρισκόμαστε ακόμα στην ομοσπονδιακή Ευρώπη και για να «καταπιούμε» την δημοσιονομική αλληλεγγύη χρειάζεται να πείσουμε τα «κράτη-μέλη μυρμήγκια» που δεν θέλουν πια να επιδεικνύουν αλληλεγγύη προς τα «κράτη-μέλη τζιτζίκια» σαν την Ελλάδα ή την Ισπανία! 
Έτσι η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φιλανδία υπονόμευσαν τις αλληλέγγυες αποφάσεις του Ιουλίου, προβάλλοντας ως δικαιολογία την υποτιθέμενη απροθυμία των «τζιτζικιών» να πειθαρχηθούν δημοσιονομικά.
Θα χρειαστεί άραγε να αναμένουμε, πριν δούμε τα «μυρμήγκια» να αποδέχονται να επιδείξουν αλληλεγγύη στα «τζιτζίκια» να υποστούν κι εκείνα τις συνέπειες της κοινωνικής και ανθρωπιστικής τραγωδίας στις οποίες βυθίζει τα κράτη της νοτίου Ευρώπης η άτεγκτη στάση τους; 
Δεν είναι καθόλου αδύνατο αυτό να συμβεί πριν το 2013. 
Δεν θα ήταν πολύ πιο έξυπνο να πούμε από τώρα «όχι, αλλά είμαστε έτοιμοι να επαναδιαπραγματευθούμε έξυπνους κανόνες συντονισμού»; Ιδού η ευθύνη που αναλαμβάνουν οι Γάλλου βουλευτές, αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι βουλευτές που θα κληθούν να εγκρίνουν το «δημοσιονομικό σύμφωνο».

Ο Alain Lipietz είναι πρώην «πράσινος» ευρωβουλευτής· ο Noël Mamère είναι βουλευτής της «Ευρώπη-Οικολογία-οι Πράσινοι» (EELV)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU