Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Χορογραφίες σκέψης και οπτική ποίηση στην έκθεση SonicTime του ΕΜΣΤ..

Gary Hill, Incidence of catastrophe, video short cut, 1987-88

της Βασιλίκας Σαριλάκη από το  art noise

Η έκθεση SonicTime λόγος/ήχος/σιωπή, του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης είναι πραγματικά μια άξια έκθεση-ταξίδι που με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή.. Αν δεν την είδατε μέχρι τώρα να πάτε οπωσδήποτε καθώς θα είναι ανοιχτή μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου
Μας ταξιδεύει κυρίως στην πειραματική τέχνη της δεκαετίας του ’70 αλλά και στο σήμερα με έναν μαγικό, εξομολογητικό, μύχιο τρόπο. Συνδυάζει τον πειραματισμό της εννοιολογικής τέχνης, την γραπτή και εικονιστική ποίηση της video art, τον υπαρξισμό, μια μυσταγωγική διάθεση, και μια διαλογιστική ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε ενδότερο στοχασμό.
Τα πολύ δυνατά και ιστορικά έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση, έχουν μια καταλυτική επίδραση στις μέρες της κρίσης που περνάμε. 
Δίνουν μια απάντηση, ιδιαίτερα στους νέους, ότι η λύση βρίσκεται στην “εσωτερική ενδοχώρα”, ότι δεν υπάρχει ο από μηχανής Θεός αλλά η εσωτερική παρατήρηση που θα μας δώσει τα σωστά ερωτηματικά, τις αξιολογήσεις, ταυτότητα και λύσεις. Χωρίς την αναζήτηση αυτή του ένδον και τον αναπροσδιορισμό του εαυτού σε νέες βάσεις αλλαγή δεν υπάρχει.. 
Είναι για μένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι το Μουσείο επέλεξε να παρουσιάσει μια δύσκολη, πλην ειλικρινή και ουσιαστική πρόταση αντί ενός εύπεπτου λαϊκισμού..
Gary Hill 
Η Άννα Καφέτση, διευθύντρια του ΕΜΣΤ που την επιμελήθηκε βάζει έντονα την προσωπική της σφραγίδα εδώ.
Στο εισαγωγικό της δοκίμιο αναφέρεται στην «συναισθησία» και την «συγχρονικότητα» των ακουστικών και οπτικών εμπειριών στην τέχνη και την διαδραστικότητά τους. Πρόκειται όπως λέει για “ Μέρος ενός συλλεκτικού σχεδίου σε εξέλιξη, και συγκεντρώνει πενήντα πέντε έργα από τη συλλογή του Μουσείου, που θέτουν στο δημιουργικό τους κέντρο τη γλώσσα, τον ήχο, τη μουσική, καθώς και τη σιωπή ως κοινή τους μήτρα.
Πρόκειται για βίντεο/ηχητικές/ multimedia εγκαταστάσεις, μονοκάναλα βίντεο, ηχητικά γλυπτά, σχέδια, διαδικτυακά έργα, ...
cd ήχου, ηχητικά βιβλία και περφόρμανς των τεσσάρων τελευταίων δεκαετιών, που συνιστούν διαφορετικές και ετερογενείς ακουστικές μορφές σύγχρονης τέχνης, κατά την κυριολεκτική ή/και μεταφορική τους εκδοχή, παλαιότερων και νεότερων δημιουργών προερχόμενων από ποικίλα καλλιτεχνικά περιβάλλοντα.”

Gary Hill, Incidence of catastrophe, video short cut, 1987-88 

Είναι αλήθεια, ότι σήμερα, πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες εικαστικών, videoartists, και μουσικοί συνδέουν ήδη μηχανικά κι αυτόματα τις δύο εμπειρίες. Ωστόσο, τόσο στην απόπειρα του Gary Hill, όσο και του John Cage, για να αναφέρω δύο κορυφαία ονόματα της έκθεσής, βλέπουμε έναν πειραματισμό, μια βαθιά προσωπική εμπλοκή τους που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας υπαρξιακής και φιλοσοφικής αναζήτησης, -εκτός των άλλων- που δεν βλέπουμε συχνά σήμερα.
Αυτή η διάσταση, -που έχει κανείς την ευκαιρία να παρακολουθήσει στην έκθεση-, οι εσωτερικές κι «εσωτεριστικές» ακόμα αναζητήσεις, σημαντικών καλλιτεχνών της εννοιολογικής τέχνης της δεκαετίας του ΄70, και μεταγενέστερα, αναρωτιέμαι τελικά μήπως ήταν φαινόμενο της εποχής τους ή αν μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα και για τους σημερινούς μας καλλιτέχνες αλλά κι εμάς, τους θεατές.. 
Το σίγουρο είναι πως οι ολίγοι καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται για την πραγματική εσωτερική εμπειρία και τις περιπέτειες της ψυχής και της γνώσης κι όχι απλά για ανέξοδες ατομικές “εκμυστηρεύσεις” ατομικών γεγονότων σε βίντεο, θα επωφεληθούν..

Bruce Naumann, Playing A Note on the Violin While I Walk Around the Studio, 1967 – 1968
Ασπρόμαυρο φιλμ 16 χιλιοστών σε βίντεο, με ήχο Διάρκεια 10΄ Αγορά 2008, © Φωτο: Electronic Arts Intermix, Νέα Υόρκη 

Τον τελευταίο καιρό, βλέπω με έκπληξή μου στο Facebook κυρίως, πολλούς νέους και μεγαλύτερους να ασχολούνται με την ποίηση, κάτι που είδα και σ΄ αυτήν εδώ την έκθεση. Επίσης είδα αρκετούς νέους να κάθονται πολλή ώρα να χαζεύουν τα έργα σκεπτικοί, πράγμα...

...η συνέχεια, εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU