Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Ας μιλήσουμε για την αποζημίωση των απολύσεων

του Ιωάννη Ληξουριώτη*

Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο "Πως ακόμη μια φορά τα συμφέροντα των υψηλόμισθων των ΔΕΚΟ, είναι πιο ιερά από τα συμφέροντα του τόπου". Ας δούμε γιατί.
Το ρεπορτάζ:
"Την κατηγορηματική αντίθεσή τους σε συζήτηση για περαιτέρω αλλαγές στα εργασιακά εξέφρασαν Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης με τον πρωθυπουργό".

Ποιο είναι λοιπόν το κύριο πρόβλημα των εργασιακών, για τα οποία οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος απειλούν να τινάξουν τη συμφωνία με την τρόικα στον αέρα;
Προφανώς το ζήτημα των απολύσεων.
Για να δούμε λοιπόν, όσο μπορούμε απλούστερα, πώς έχουν τα πράγματα:

Ο καθορισμός της αποζημίωσης απόλυσης βασίζεται σε δύο συντελεστές: αφενός στις αποδοχές που παίρνει ο εργαζόμενος τον τελευταίο μήνα εργασίας του και αφετέρου στα χρόνια προϋπηρεσίας που έχει στον εργοδότη που τον απολύει.
Όσα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας έχει ο εργαζόμενος τόσο μεγαλύτερη αποζημίωση παίρνει, αφού ο μισθός του τελευταίου μήνα απασχόλησης πολλαπλασιάζεται με μεγαλύτερο συντελεστή (ο συντελεστής αυτός δεν είναι ακριβώς όσα και τα χρόνια προϋπηρεσίας αλλά κατά τι μικρότερος : π.χ. 10 χρόνια υπηρεσίας = 6 μισθοί αποζημίωση, 12 χρόνια υπηρεσία = 8 μισθοί αποζημίωση, 16 χρόνια υπηρεσίας = 12 μήνες αποζημίωση, κ.ο.κ. μέχρι 28 χρόνια υπηρεσίας που υπάρχει δικαίωμα 24 μηνών αποζημίωσης.

Τι έχουν λοιπόν συμφωνήσει ο κ. Βρούτσης με την Τρόικα και οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος τροχίζουν τα σπαθιά τους;

Α) Για όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ δεν προκύπτει καμιά αλλαγή. Δηλαδή ένας εργαζόμενος που εργάζεται 28 χρόνια και πάνω στον ίδιο εργοδότη και παίρνει μέχρι 1.800 ευρώ μισθό δεν επηρεάζεται καθόλου από την περιβόητη αλλαγή. Θα λάβει αποζημίωση 1.800 ευρώ Χ 24 έτη = 43.200 ευρώ (τα ίδια θα έπαιρνε και χωρίς την αλλαγή).
Β) Για όσους εργάζονται στον ίδιο εργοδότη μέχρι 16 χρόνια, ανεξαρτήτως από τον μισθό που λαμβάνουν, δεν προκύπτει καμιά αλλαγή. Δηλαδή ένα εργαζόμενος που εργάζεται μέχρι και 16 χρόνια στον ίδιο εργοδότη θα λάβει ακριβώς αποζημίωση όση θα έπαιρνε μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα ο εργαζόμενος των 4.000 ευρώ που έχει 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη, αν απολυθεί θα λάβει αποζημίωση 4.000 Χ12 = 48.000 ευρώ.
Ποιους, λοιπόν, θίγει η προτεινόμενη αλλαγή; Εάν λάβουμε υπόψη τη συνθηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης περί μισθών Βουλγαρίας, προφανώς κανέναν.
Δεν ξέρω κανέναν Βούλγαρο να αμείβεται με μισθό πάνω από 1.800 ευρώ τον μήνα.
Για να σοβαρευτούμε όμως και επειδή πρέπει να λέμε την αλήθεια (όχι στο «λαό» αλλά στους ίδιους τους εαυτούς μας).
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΙΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ.
Ποίοι είναι αυτοί;

Οι υψηλόμισθοι μισθωτοί των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών. Μόνο εκεί από ό,τι ξέρω υπάρχουν μισθοί μεγαλύτεροι των 1.800 ευρώ.Μα ούτε αυτούς τους θίγει όλους.
Κατ' αρχήν δεν θίγει, όπως είπαμε, όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ το μήνα. Επίσης δεν θίγει όσους απολύονται πριν συμπληρώσουν 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη ΔΕΚΟ ή ΤΡΑΠΕΖΑ ανεξάρτητα από το μισθό που παίρνουν.

Θα πρέπει, λοιπόν, να τα βάψουμε «μαύρα» και να διαλύσουμε τη συγκυβέρνηση, να χάσουμε τη δόση και ότι άλλο προκύψει, εάν ένας υψηλόμισθος εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ ή Τράπεζα που εργάζεται (π.χ. με μισθό 4.000 ευρώ μηνιαίως για 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, απολυθεί και λάβει αποζημίωση 49.800 ευρώ -12χ4.000=48.000 +1.800=49.800- αντί να λάβει με τα σημερινά δεδομένα 52.000 ευρώ; - 13χ4.000=52.000).

Πολύ περισσότερο όταν ο αντίστοιχος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα με μέσο μισθό 1.000 ευρώ και τα ίδια χρόνια υπηρεσίας ελάμβανε και θα λαμβάνει ως αποζημίωση απόλυσης το …ιλιγγιώδες ποσό των 13.000 ευρώ; (Δηλαδή, 13χ1.000= 13.000).Κι όχι μόνο αυτό.Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, είναι πιο ευάλωτος σε περίπτωση απολύσεων, απ’ ότι ο υψηλόμισθος των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.
Αυτή την ολοκληρωμένη αλήθεια, δεν την λέει ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε δυστυχώς οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης.
Δυστυχώς, ούτε η κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να την επικοινωνήσει και να καταδείξει ότι όλα γίνονται εξ αιτίας μιας φούχτας μισθωτών των ΔΕΚΟ που….αν απολυθούν θα λάβουν αποζημιώσεις λιγότερες κατά μερικά εκατοστάρικα ευρώ…


* Ο Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας

*από το grpost

9 σχόλια:

  1. Χωρίς να είμαι ειδικός, νομίζω ότι ο κ. καθηγητής παράλειψε μερικά περί τα εργασιακά. Πρώτον τον χρόνο προειδοποίησης της απόλυσης. Σήμερα αν ο εργοδότης προειδοποιήσει τον υπάλληλο έξη μήνες πριν υποχρεούται να δώσει μόνο το μισό της αποζημίωσης. Η τρόικα ζήτησε αρχικά να μειωθεί ο χρόνος στους τρεις μήνες. (Τώρα διαβάζω ότι υποχώρησε στους τέσσερις μήνες). Δεύτερο ζητά η τρόικα να καταργηθεί ο κατώτερος μισθός της εθνικής συλλογικής σύμβασης και να αντικατασταθεί με νομοθετική ρύθμιση από το κράτος. Προφανώς προς τα κάτω. Τρίτο η κατάργηση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων ως δεσμευτικών για τον εργοδότη και η δυνατότητα ατομικών συμβάσεων. Ελαστικές μορφές εργασίας με υποχρεωτικές υπερωρίες που συμψηφίζονται με ρεπό. (Πρόβλεψη για 11 ώρες ανάπαυσης, δηλαδή 5 ώρες υποχρεωτική υπερωρία χωρίς αμοιβή βάσει του διευθυντικού δικαιώματος). Τέταρτο η μισθολογική ωρίμανση με τις τριετίες. Στο δεύτερο μνημόνιο (δεσμευτικό για το κράτος)προβλεπόταν πάγωμα. Η τρόικα ζήτησε την κατάργηση. Μήπως υπάρχουν και άλλα; Εαν δεν κάνω λάθος σε αυτά, τότε πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα και καλά κάνει η ΔΗΜΑΡ και δεν τα δέχεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παρακολουθούμε όλοι με αγωνία: πχ

    George J. Prokopakis

    Επί τέλους, έστω και από σπόντα ("λένε από το ηγετικό επιτελείο") μαθαίνουμε ποιό είναι το casus belli.

    Όπως λένε από το ηγετικό επιτελείο της ΔΗΜΑΡ, «για μας παραμένει ως κρίσιμο να μην περάσει η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και ο ορισμός από την κυβέρνηση του κατώτατου μισθού ».

    Κι εδώ αρχίζουν να μπλέκουν τα πράγματα!
    1. Η νομοθέτηση σχετικά με τον κατώτατο μισθό είναι συμφωνημένη προαπαιτούμενη δράση.
    2. Το νέο καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων έχει διαμορφωθεί από σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων ξεκινώντας από τον Παναγιωτόπουλο το 2004, περνώντας σε ήσσονος σημασίας ρυθμίσεις μέχρι το Μνημόνιο και από τους Λοβέρδο, Κατσέλη, Κουτρουμάνη από το 2010.
    3. Οπότε μπαίνει de facto η έννοια "τήρηση των συμπεφωνημένων".

    Μακάρι να τους βγει (και να ΜΑΣ βγει), πλην όμως κομμάτι δύσκολο το βλέπω. Όχι τόσο για το ζήτημα per se, αλλά για τις πολιτικές ουρές που θα φέρει.

    Θυμίζω πως την περασμένη Πέμπτη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος κ. Τσούκαλης είχε κάνει δήλωση περίπου "δεν δεσμευόμαστε από οποιαδήποτε παλιότερη νομοθεσία στα εργασιακά, ακόμη και τη Μνημονιακή". Την Παρασκευή στον ΣΚΑΙ ο ίδιος ανασκεύασε λέγοντας "θεωρούμε πως το πλαίσιο του Μαρτίουείναι αυτό στο οποίο πρέπει να κινηθούμε".

    Ψάχνονται - και καλά κάνουν. Ας ελπίσουμε πως ξέρουν τι ψάχνουν. Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε ποιό είναι το casus belli. Κάτι είναι κι αυτό!

    http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231219121

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Σταμάτη, λες συμπερασματικά στο εξαιρετικό όπως και εξαντλητικό από άποψης προσεγγίσεων άρθρο σου: "Πρόκειται για μια ξεκάθαρη προσπάθεια δημιουργίας ενός επιδοτούμενου από τον κρατικό προϋπολογισμό και τους φορολογούμενους τραπεζικού ολιγοπωλίου, που αφ'ενός δεν αιμοδοτεί -δεν δύναται κιόλας πλέον-την πραγματική οικονομία με ρευστότητα και αφ'ετέρου «προικίζεται» με τη δυνατότητα να μειώσει δραματικά το κόστος των αποζημιώσεων για τις μαζικές απολύσεις που προγραμματίζει."
      Μήπως αυτό το συμπέρασμα επιβεβαιώνει την άποψη Ληξουριώτη; Μήπως επίσης, όπως λέει ο Προκοπάκης, ότι επιβαρύνει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τελικά μεταφέρεται ως δάνειο στις πλάτες μας; Μήπως ο δρόμος για τράπεζες μη επιδοτούμενες αλλά ελεγχόμενες από μια ευρωπαϊκή ΚΤ, περνά από κάποια απαξίωση των golden boys και μισθολογικά, έστω εμμέσως; Τους υπόλοιπους που μας αφορά το ζήτημα, για τα επόμενα πχ πέντε χρόνια, όπου το κύριο θέμα θα είναι οι δημιουργία θέσεων εργασίας;

      Διαγραφή
    2. Γιώργο, είναι προφανές ότι δεν αναφέρομαι, ούτε υπερασπίζομαι τα προνόμια των golden boys των τραπεζών, αλλά στην προάσπιση των στοιχειωδών προϋποθέσεων του ευρωπαϊκού νομικού και πολιτικού πολιτισμού ως προς την προστασία της εργασίας.
      Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι υποχρεωτική και αμάχητη η εγγραφή των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών στο δημόσιο χρέος. Αυτό δεν πασχίζει α αποφύγει η Ισπανία;

      Διαγραφή
    3. Σωστά Σταμάτη. Απλά για την ώρα εμείς είμαστε λίγο μακριά από αυτό. Πρέπει μάλλον να κάνουμε καμιά διαρθρωτική αλλαγή πρώτα κι ύστερα ...βλέπουν. Τα δικαιώματά μας είναι ήδη χαμένα εφόσον έχουμε χάσει το δικαίωμα στην εργασία. Τυπική επιβεβαίωση είναι τα εργασιακά. Όταν θάχουμε δουλειά ξανά, μπορούμε - δεν μπορούμε; - να αλλάξουμε ότι θέλουμε. Θέλω να πω, άλλο τι θα θέλαμε κι άλλο τι μπορούμε στην κατάσταση που το πελατειακό σύστημα προστασίας των λίγων μας έφερε. Στην σειρά πιστεύω ότι διαφωνούμε - στα υπόλοιπα μάλλον τα ίδια λέμε. Αχ Ευρώπη...

      Διαγραφή
    4. Γιώργο, στην πραγματικότητα, ούτε στη σειρά πολυδιαφωνούμε. Ρίξε αν θέλεις μια ματιά και εδώ

      Διαγραφή
  4. Ποιο Cato Institute και ποιός Alan Reynolds να φτάσει εσάς σε φαντασία υπεράσπισης της μονεταριστικής πολιτικής. Βέβαια και τον κ. Ληξουριώτη τον πληρώνουμε με τους φόρους μας ως "καθηγητή" στο Παν. Αθηνών για τον Προκοπάκη όταν αποφάσισε να κάνει τον πολιτικό....Όσο για τον διαχειριστή όποτε εκτέθηκε δημοκρατικά σε εκλογική διαδικασία σταθερά πρώτος και με διαφορά από το Τέλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. του Νίκου Ξυδάκη!!!!!!!!!!!!!!


    Όσο βλέπαμε στον καραγκιόζ μπερντέ τα σκετς "εργασιακά-Κουβέλης" και "επιμήκυνση χωρίς λεφτά", στήθηκε ο Μηχανισμός Διεθνούς Εποπτείας.
    Τα πολιτικά-οικονομικά νιους της Ελλαδος τα μαθαίνουμε από τους Financial Times, Bloomberg, Reuters. Για την κοινωνική εξαθλίωση και τα ποινικά ενημερωνόμαστε από NY Times & Guardian. Για τα τούρκικα λάιφστάιλ βλέπουμε ελληνική τηλεόραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU